როდესაც წყალი და ცეცხლი ერთმანეთს ხვდება ან წყალი გაგყინავს ან ცეცხლის ალში დაიფერფლები... ვერავინ გადაგარჩენს, ვერც ერთი მოკვდავი.
ბედს ისე ემორჩილები როგორც მას უნდა, სადაც კი გზას გაგიკვლევს იქ მიდიხარ.
შემდეგ იწყენა, დინება. ბედის დინება რომელიც კალაპოტს ვკლავ შენს დაუკითხავად იკვლევს.
ეხლა იმ ადგილს მივუყვები სადაც პირველად ვნახე ნოჰამი, გავიარე დაკეტილი კარებები საიდანაც ტირილის ხმები მესმოდა. შეგნებულად არ მივაქციე ყურადღება და გზა განვარგძე, ფეხები მიკანკალებდა თუმცა ძალის და ენერგიის მოზღვავებას ორგანიზმში მაინც ვგრძნობდი... ლეონი წინ მიდგება, არ ვიცი როგორ აკეთებენ ვამპირები ესე მაგრამ მე ნერვები მეშლება.
- ალისა, მიხარია შენი კვლავ ხილვა ძვირფასო - მოჩვენებით ღიმილს ვაგებებ
- ნოჰამი უნდა ვნახო, გამატარე.
- სამწუხაროდ ვერ ნახავ...
- და რატომ?
- აქ არ არის.
- როგორ თუ აქ არ არის? გაგაფრთხილა არაა?
- ვინ გამაფრთხილა ალისა? ნოჰამმა
- მითხარი სად არის უნდა ველაპარაკო გთხოვ ლეონ - სხვა გზა აღარ მქონდა დღესვე უნდა მენახა ნოჰამი
- ის მოცლილი არ არის, ასე რომ არ ცალია ალისა.
- მოდი ეს თვითონ გადაწყვიტოს კარგი?
ხელი ვკარი და კარები სწრაფად გავაღე. ქერა მაღალ ქუსლებზე, მოკლე კაბით და ღრმა დეკოლტე მომხვდა პირველ რიგში თვალში, შემდეგ კი ნიჰამი რომესაც ჩემი დანახვისას ქალისკენ წაღებული ხელი გაუშეშდა.
- ლეონ, აბა არ სცალიაო? - გავიცინე და კარებთან ატუზულ ლეონს შევხედე.
- აქ რას აკეთებ ალისა? - მკითხა ნოჰამმა, მისკენ წავედი და ქალს შევხედე, გაოცებული მიყურებდა ამაყი თვალებით.
- გამარჯობა ძვირფასო მე ალისა ვარ - ხელი გავუწოდე, მანამ წამოიყო თუმცა უკან მალევე გავწიე - არა არ მინდა შეგეხო, რა იცი მაგით ხელით რა უბედურებას სჩადიხარ.
- უკაცრავარ? - გაიკვირვა, ამზერით შევხედე და დივანზე ჩამოვჯექი
- ლეონ წაიყვანე ეს. - ქალისკენ მიუთითა - შენ კი მოგვიანებით დაგელაპარალები. - ლეონის სახეზე გამეცინა, ისე შემომხედა ცოტა შემეშინდა
- აქ რას აკეთებ ალისა - უსირცხვილოდ მეკითხება
- მაპატიე, ცუდ დროს მოვედი. თუმცა შემდეგ შეგიძლია გააგრძელო.
- ალისა მომისმინე... - ხელის აწევით ვაჩუმებ
- შენ მომისმინე! დღე საერთოდ გააქრე! შემდეგ ეს არ გეყო და ადამიანების დახოცვაზე გადახვედი ამის შემდეგ მეუბნები რომ შენ აგირჩიო?! ამ ყველაფერს აკეთებ და ხალხი იტანჯება შენ კი აქ რა დღეში ხარ! - ბოლო ხმაზე ვღრიალებდი
- მაშინ თავიდანვე უნდა დარჩენილიყავი ჩემთან!
- თავიდანვე? და რას იზამდი? უფრო სასტიკად მოიქცეოდი და გაძლიერდებოდი არა?!
- მე ისედაც ძლიერი ვარ და შენ ეს კარგად იცი.
- არაფერიც, საერთოდ არ ხარ ჩემს თვალში ძლიერი. პირიქით ერთი ცივსისხლიანი არსება ხარ რომელსაც მხოლოდ საკუთარი თავი უყვარს და სხვა არავინ.
- მორჩი ლანძღვას? - ხმამაღლა მითხრა
- არა, გადაწყვეტილება მივიღე. - სახეზე რამოდენიმე ემოცია ერთად გამოკვეთა.
- გისმენ, ალისა. - ძალა მოვიკრიბე
- მომკალი.
- რა თქვი? - გაოცება დაეტყო.
- მომკალი ამის დედაც! აი ადექი და მომკალი. არ მინდა ასეთი სიცოცხლე სადაც ადამიანები იხოცებიან და მუდამ სიბნელეა. არ მინდა მზის სხივების გარეშე გარეთ სეირნობა და არც მინდა ადანიანების დამფრთხალი სახეების ყურება. უბრალოდ მომკალი! და ამით დავასრილოთ...
- მოგკლა არაა? და ამით რას მიაღწევ? მხოლოდ შენს თავზე ფიქრობ?
- არა. - ესეა, სათქმელი ტექსტი მილიონჯერ გავიმეორე გულში თუმცა მისი დანახვისას ყველაფერი ამერია. - მე წავალ, კვლავ მოკვდება ალისას ორეული, შენ კი დაიტანჯები არა შენი მეორე ცოლის მონატრებით არამედ ჩემი! - მივუახლოვდი, მისმა სურნელმა რომელიც ესე მომნატრებოდა თაბრუ დამახვია. - მოგენატრები. - ყურთან ახლოს ვუთხარი და ნიკაპზე ვაკოცე. უკან გამოვბრუნდი მაგრამ მისმა ძლიერმა ხელმა არ უკან დამაბრუნდა.
- რის მიღწევას ცდილობ ალისა? - ვნება მორეულმა მითხრა. მის ხმაში კი იმდენად დიდი დაბნეულობა ვიგრძენი ჩამეცინა
- არაფრის. მოდი უბრალოდ სწრაფად დავამთავროდ ყველაფერი - თვალებში შევდეხე, ყველაზე წითელ და ამავდროულად ლამაზ თვალებში რომელიც იმდენად მაბნევდა და მის მიმართ ლტოლვას მიმატებრა ფეხები ამიკანკალდა.
- შენც კარგად იცი რომ არ შემიძლია ამის გაკეთება - სახეზე ხელი ჩამომისვა
- მაკოცე გთხოვ. - წამომცდა უნებურად, ჩაიცინა და დაიხარა, ტუჩებთან ახლოს მოვიდა თუმცა არ მაკოცა. - რას ელოდები? - შევიცხადე.
- ალისა გიყვარვარ? - მიყურებს და მიღიმის
- ნოჰამ - ვცილდები და კარებისკენ მივდივარ - დამიმტკიცე რომ შენს მეორე ცოლს არ ხედავ ჩემში და შეკითხვაზე გიპასუხებ.
- სად მიდიხარ?
- ჩემს საძმოს ვუბრუნდები, თუ ჩემი სიკვდილი შენ არ შეგიძლია ამას მალევე გააკეთებს საბჭო.
- რას გულისხმობ? - გაკვირვებულმა შემომხედა
- ისინი ჩემს მოკვლას აპირებენ. ასე რომ საშიშო ლორდო, გადაწყვიტეთ მარადიული სიცოცხლე ჩემთან ერთად თუ ბოროტად დარჩენა ჩემს გარეშე. - სათქმელი აშკარად გაიგო რადგან დავინახე როგორ დაიძაბა
- ალისა. - შემოვბრუნდი კარებთან და გავუღიმე
- და კიდევ, ქერა ქალები არ გიხდება. მხოლოდ სისხლით ისარგებლე მისგან - ბოლოს მაინც დავინახე მისი ღიმილი, ის ქალი კი ნამდვილად იმსახურებდა ამას.
გარეთ გამოსულმა სიმსუბუქე ვიგრძენი, ნოჰამს ყველაფერი თვითონ შეუტრიალდა. ეხლა მას ჰქონდა გადაწყვეტილება მისაღები და არა მე. მას ან მე უნდა ავერჩია ან ის ადამიანი რომელიც ეხლა იყო. მე ავირჩიე სიკვდილი თუმცა მას ეს არ უნდა, სიმართლე გითხრათ ამოვისუნთე რადგან საძმოს სახლიდან წამოსული სულ იმაზე ვფიქრობდი შეძლებდა თუ არა ჩემს მოკვლას ნოჰამი, იქნებ შეძლოს? ვეკითხებოდი საკუთარ თავს შეძრწუნებული თუმცა უკან არ დამიხევია. რა აზრი ჰქონდა ნიჰამი მომკლავდა თუ საბჭო, ორივე ხომ სიკვდილი იყო.
ტაქს ფურცელზე დაწერილი მისამართი ვაჩვენე, რონალდმა მთხოვდა როგორმე ცოცხალი დავბრუნებულმიყავი, მისი თქმით ეხლა არა მხოლოდ ნოჰამისგან არამედ საბჭოსგანაც მოცავდა.
ხალხი ქუჩებში გამქრალიყო, რაც ვამპირებდა მათი წაყვანა დაიწყეს. ასევე მათი არსებობაც გამოაშკარავდა, ტაქსის მძლოღი თავიდან შეშინებული მიყურებდა თუმცა შემდეგ რომ მიხვდა ადამიანი ვიყავი გამიღიმა და მანქანა დაძრა. რადიოში რამოდენიმე ადგილას აფეთქებებს და შეშინებული ხალხის ხმას ვგებულობდი. ტაქსის მძღოლმაც ლაპარაკი დაიწყო
- გარეთ გასვლა შეგეშინდება, თუმცა ეხლა ფული იმაზე მეტადაა საჭირო ვიდრე ადრე იყო, ეხლა უფრო ძვირია პროდუქტი და სხვა ყველაფერი. - შემეცოდა, ამაზე ადრეც ბევრი მიფიქრია თუმცა მე ნოჰამთან უძლური ვიყავი.
- და თქვენ არ გეშინიათ გარეთ ყოფნა?
- როგორ არა შვილო, მაგრამ რა გავაკეთო? ორ შვილს როგორ უნდა მივხედო?
- მართალი ხართ.
- ეს არსებები კიდე რა უბედურებაა, სისხლით კვება პირველად გავიგე. თან როგორ აწამებენ ადამიანებს. მანქანაში ვინმე რომ მიჟდება ყოველ წამს სიკვდილს ველი... თან ეს სიბნელეც როგორი გამაღიიზიანებელია.
ოცი წუთი კაცის განცდებს ვისმენდი, მაგრამ არ გამიჩუმებია, ვიცი ლაპარაკი როგორც ჭირდებოდა.
- იქ ვეღარ ავალ, შენით უნდა წახვიდე. - პატარა გორაკის ქვევით გამიჩერა, სახლი მაღლა მოჩანდა იქიდან კი სანთლე. ფეხით მინდორს გავუყევი და ძალა გაოცლილი ბოლოს სახლამდეც ავაღწიე. დავაკაკუნე, კარები ლოლამ გამიღო.
- ღმერთო ალისაა, როგორ ვინერვიულე - მომეხვია და გახარებულმა სხვებსაც შესძახა.
- ალისა კარგად ხარ? - ერთად მკითხეს ნიკმა და რონალდმა.
- კარგად ვარ, ყველაფერი კარგადაა.
ყველაფერი დეტალურად მოვუყევი რაც მათ აინტერესებდათ.
- ესეიგი მასთან ყოფნა გადაწყვიტე? - მკითხა სფიქსმა.
- რას გულისხმობ? - კარგადაც ვიცოდი რას გულისხმობდა, თუ ნოჰამი ჩემს შემოთავაზებას დათანხმდებოდა მე მასთან ვიქნებოდი.
- იცი რაც ალისა - მწარედ ჩაიცინა ადრიანმა
- დიახ, მის პასუხს ველოდები. ამის შემდეგ თქვენც უსაფთხოდ იქნებით და ხალხიც.
- და ეს გინდა შენ? ხომ იცი...
- რონალდ - ლაპარაკი გავაწყვეტინე, ვიცი რასაც გულისხმობდა - ჩემს გადაწყვეტილებაში დარწმუნებული ვარ, არ ინერვიული.
ორი დღის შემდეგ როდესაც ახალ გასაჭირს და უბედურებას ველოდებოდით და მივხვდი რომ ნოჰამს არ ვაინტერესენდი. დილით რონალდი მაღვიძებს, სინათლე თვალს მჭრის მიკვირა რა ხდება თუმცა ფანჯრაში აშკარად განათებულ გარემოს ვხედავ და გაოცებული ვიყურები.
- გათენდა? - რონალდი თავს მიქნებს და მეც პიჟამით გარეთ გავრბივარ.
ეს ადგილი იმდენად ლამაზი აღმოჩნდა გაოცებას ვერ ვმალავ. რამოდენიმე წუთში კი მზის სხივები სახეზე მანათებს და მეღიმება ამ დროს კი წარმოვიდგენ როგორ მეუბნება ნოჰამი " ალისა შეგიძლია ისეირნო მზეში " სიხარულისგან ვფრინავ... დედამიწას კვლავ ამშვენებს განთიადი და მზის ამოსვლა.
ამ დროს კი სამ რაღაცას ვხვდები.
პირველი ის რომ მზე მართლა ამოვიდა და არ მეჩვენებოდა.
მეორე ის რომ ნოჰამს მე ვუყვარდი და არა მისი მეორე ცოლი ალისა.
მესამე კი ის რომ ნოჰამი მეც თავდავიწყებით შემიყვარდა...

სახლში შევედი, სააბაზანოდან გამოსულმა სუფთა ტანსაცმელი ჩავიცვი და საუზმის შემდეგ რონალდის ერთ-ერთი წიგნი ავიღე წასაკითხად როდესაც სრული გადატრიალება მოხდა. სახლში საბჭოს წევრები შემოცვივდნენ და რაც ხელში მოყვათ დალეწეს და ყველა შეიპყრეს სანამ ჩემამდე მოაღწევდნენ. შემდეგ კი თავში რაღაც მომხდა, ბოლოს სოფიას მომღიმარი სახე დავინახე და გავითიშე.

ძველი დრო. შელიას წყევლა
შელია რომელიც სისხლის სწურვილით დიდი ხანი იტანჯებოდა ექვსი თვე, თვალებ დათხრილი საპყრობილეში მისვენებულიყო უძრავად. ნოჰამმა რკინის ურდული ჩამოსწია და შევიდა, ქალის დანახვასე ჩაეცინა
- რამდენი საათი დაგრჩა ნეტავ - ხმამაღლა თქვა, ქალის გასაგონად.
- შენი ცოლი უარესად უნდა მეწამებინა, ბავშვი მუცლუდან ამომეგლიჯა და დამენახებინა მისთვის! - სიმწრით ამოილაპარაკა მხედველება დაკარგულმა.
- ენის მოჭრაც ხომ არ გინდა? - მწარედ მიუგო - ბოლოს ჩემი ხელით უნდა გამოგასალმო სიცოცხლეს.
- წყევლა, მხოლოდ მისით ვცოცხლობდი ამდენ ხანს.
- რას გულისხმობ?
- წყევლა რომელიც შენს ცოლს სიკვდილამდე ვუწილადე... წლების შემდეგ დაიბადება გოგონა სახელად ალისა, ისეთივე გარეგნობის როგორიც ის იყო. მაგრამ სხვნაირი... ის შენ მისივე ხელებით მოგკლავს. ამით ვიძიებ შურს შენზე, ეს ყველაზე კარგი გრძნობაა დამიჯერე როცა მომავალში ვიცი რაც მოგელის!
- რა გააკეთე? - გაიცინა - მე ვერავინ მომკლავს შელია, ეს კარგად იცი.
- არა მხოლოდ შენ, მას ყველას განადგურება შეეძლება.
- ეს სისულელეა,სრული სისულელე.
- ვიცი რომ გჯერა, შენ ჩემი ძალების ყოველთვის გჯეროდა.
- მაშინ მადლობა უნდა მოგიხადო რადგან ალისას კვლავ ვიხილავ...
- არა, ის სხვანაირი იქნება.
- თუმცა ის მაინც მისი სულის ნაწილი იქნება - კაცს სახეზე სიხარული ეტყობოდა
- ნოჰამ - დასძინა ქალმა - მასში შენი ცოლი გაიღვიძებს, თუმცა ის შურს იძიებს მისი შვილი სიკვდილისთვის, იმისთვის რომ შენს გამო ორივე მოკვდა, ეს კი შენი საბოლოო დასასრული იქნება.
ნოჰამმა ქალს გაკვირვებული შეხედა, განმარტება აინტერესებდა თუმცა ქალმა საბოლოოდ დალია სული.

და იხილა უფალმა, რომ გამრავლდა ბოროტება ადამიანისა მიწაზე, და მისი გულის ყოველი წადილი მუდამ მხოლოდ ბოროტება იყო. და ინანა უფალმა, რომ შექმნა ადამიანი მიწაზე და დამწუხრდა თავის გულში. და თქვა უფალმა: “მიწის პირისაგან აღვგვი ადამიანს, რომელიც შევქმენი, ადამიანიდან პირუტყვამდე, ქვეწარმავლამდე და ცის ფრინველამდე, რადგან ვინანე, რომ შევქმენი ისინი.