ემას ვუყურებდი და ვგრძნობდი რომ მისი ცხოვრებაც ისევე დაინგრა როგორც ჩემი, მის ღიმილში ვხედავდი იმ ტკივილს რომლის დანახვაც არმინდოდა, ღიმილი რომელიც ადრე ასე მიყვარდა, ახლა მეზიზრებოდა. მეზიზღებოდა იმის გამო რომ მის უკან ბედნიერების ნაცვლად ტკივილი იმალებოდა. მეზიზღებოდა ემას ცრემლიანი თვალები. მეზიზღებოდა ჩემითავი და საკუთარი მშობლები. ჩემი ცხოვრების თითოეული წამი მეზიზღებოდა. მინდოდა თავი დამემშვიდებონა რომ შემდეგ ემა დამემშვიდებინა, მინდოდა არ მეტირა და ყველაფერი მშვიდად ამეხსნა ემას მშობლებისთვის, მაგრამ ხმის ამოღებასაც ვერ ვახერხებდი.
-დედა ნიშნობაზე აუცილებლად უნდა წავიდეთ- ემას ხელი ჩემსას მოშორდა და ცრემლიანი თვალებით შემომხედა.
-ემა გეყოფა- ამოვილუღლუღე მაგრამ დარწმუნებული არ ვიყავი რომ გაიგონა. დედამისს შევხედე რომელიც გაოცებული გვისმენდა, ცდილობდა ემოციები არ გამოეხატა მაგრამ შეხედვისთანავე ეტყობოდა რამდენად დაბნეული იყო.
-უბრალოდ ფორმალობაა-ვთქვი და ვცადე სიტუაცია ამეხსნა
-უბრალოდ ფორმალობაა თუმცა ერთად ცხოვრობენ
-ემა გთხოვ, იცი რომ ამ ყველაფერს საკუთარი ნებით არვაკეთებ- ქალბატონი გვანცა კიდევ უფრო მეტად დაიბნა ემას მამა კი დივნიდან წამოდგა და ნელა მოგვიახლოვდა.
-საკუთარი ნებით არაფერს ვაკეთებ, სუნთქვაც კი აღარ შემიძლია თავისუფლად, დიადმა ბატონმა ნუგზარმა გადაწყეტილება მიიღო, რომ ბიზნესი უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე საკუთარი შვილის ბედნიერება, გამყიდა. ჰოდა მეც ვთხოვდები, მაგრამ დიდი ხნით არა.- ვცდილობდი მშვიდად მესაუბრა მაგრამ ტირილის ზღვარზე ვიყავი, ვგრძნობდი ნელ-ნელა როგორ მებინდებოდა მხედველობა, კიდევ რამდნიმე წუთიც და პატარა ბავშვივით ავტირდებოდი.
-მარტო დაგტოვებთ- თქვა გვანცამ, ქმარს ხელი მოკიდა და ოთახიდან გაიყვანა, მეკი ესმას წინ იმ შიშით ვიდექი რომ ნებისმიერ წამს ჩვენი სიყვარული დასრულდებოდა.
-ნიშნობა როდისაა?
-ემა..
-როდის?
-პარასკევს
-ანუ სამ დღეში, მშვენიერია- მითხრა, თვალი ამარიდა და დივანზე ჩამოჯდა. გვერდით მივუჯექი, მისი სახე ხელებში მოვიქციე და ნაზად ვაკოცე.
-კიდევ ერთხელ გიმეორებ, არასდროს არ გაგიშვებ, არაქვს მნიშვნელობა რასთან გამკლავება მომიწევს. უბრალოდ მენდე და გიყვარდე- კიდევ ერთხელ ვაკოცე და თავი მის კალთაზე დავდე. ჩუმად ვისხხედით და ერთმანეთით ვტკბებოდით სანამ ტელეფონის ზარმა სიმყუდროვე არ დაგვირღვია.
-გისმენთ- ტელეფონს ვუპასუხე და დივანზე ემას პირისპირ დავჯექი.
-ელენე ვარ, სადხარ?
-ამმ.. მეგობართან- შევნიშნე როგორ გადაირბინა ემას სახეზე ირონიულმა ღიმილმა- მოხდა რამე?
-შენი მშობლები მოვიდნენ
-კაი აღარ გააგრძელო მოვდივარ- ტელეფონი გავთიშე და ემას შევხედე
-უნდაწავიდე, ჩვენს სახლს თავს მონსტრები დაესხნენ-ღიმილით ვთქვი და დივნიდან წმაოვდექი.
-თქვენს სახლს..- სევდიანად გაიღიმა და თავდახრილი ჩემწინ დადგა. თავი ავაწევინე ტუჩებზე ნაზად შევეხე და მაგრად ჩავეხუტე.
-მაპატიე..-კიდევ ერთხელ ვაკოცე და წამოვედი. მთელი სხეული უკან მექაჩებოდა, საკუთარ ფეხებს ძლივს ვიმორჩილებდი და ყოველი ნაბიჯის გადადგმისას უფრო და უფრო მეტ ტკივილს ვგრძნობდი. რაც უფრო იზრდებოდა მანძილი ჩემსა და ემას შორის მით მეტად მენატრებოდა.
სახლში მისვლისთანავე მანანას აღტაცებული ხმა გავიგე.
-დიახ დავით მეც ვფიქრობ რომ ქორწილის დაჩქარება უკეთესი იქნება, ალბათ ნიშნობიდან ერთ კვირაში.
-რამდენიმე დეტალია მოსაგვარებელი მაგრამ მგონია რომ ერთ კვირაში ყველაფერს მოვასწრებთ-დავითიც ისევე ბედნიერი გამოიყურებოდა როგორც დედაჩემი. ნუგზარს ჩემი დანახვისას სახე გაებადრა.
-მოდი შვილო შემოგვიერთდი, ქორწილზე ვსაუბრობდით.
-ჩემი ჩარევა საჭირო არარის, როგორც ვხედავ უკვე მოაგვარეთ ყველაფერი- რიჩის გავხედე რომელიც მაგიდასთან იჯდა და ელენეს ჩუმად ესაუბრებოდა.
-ნიშნობიდან ერთ კვირაში ვაპირებთ ქორწილის გამართვას, რასფიქრობ? - მკითხა დავითმა და ჩემკენ წამოვიდა.
-როგორც თქვენ გადაწყვეტთ ბატონო დავით ისე მოიქეცით, ახლა კი ოთახში ავალ- ნუგზარს ცივად შევხედე და ოთახში ავედი, მაგრამ რათქმაუნდა მანანამ განმარტოების საშუალება არმომცა.
-შენი საქციელი ნამდვილად არ იყო კარგი- თქვა ოთახში შემოსვლისას და კარი ფრთხილადმიხურა.
-არ მაინტერესებს.
-სალომე ნორმალურად მესაუბრე.
-მაპატიე მაგრამ როგორ მომინდება ისე გესაუბრები, იმ ადამიანთან საუბრის მანერაზე არ დავფიქრდები ვინც ფულის გამო ცხოვრება დამინგრია.
-შენთვის ცხოვრება არ დამინგრევია, დავითს ვესაუბრე და სწავლის გაგრძელებას რატქმაუნდა ჩვეულებრივად შეძლებ, სკოლის ბოლო წელია, დაასრულებ და უნივერსიტეტშიც ჩააბარებ- მანანას გაოცებული ვუყურებდი, ქალს რომელიც დედა მეგონა. ადამიანს რომელიც მეგონა გამიგებდა, ახლა აღარაფერს წარმოადგენდა ჩემთვის. აშკარა იყო საერთოდ არ ადარდებდა თავს რამდენად ცუდად ვგრძნობდი.
-დედა შენ რა მეღადავები?
-სიტყვები აკონტროლე. მაგრამ არა, არ გეხუმრები. ყველაფერზე ვისაუბრეთ და ყველასაკითხი მოვაგვარეთ.
-რა საკიტხები მოაგვარეთ დედა? -ბოლო სიტყვა სხვებტან შედარებით უფრო ხმამაღლა და ცინიზმით წარმოვთქვი
-ნიშნობა, სწავლა, ქორწილი, შენი მომავალი ოჯახი, ბავშვები და ასე შემდეგ.
-ბავშვები? შენ რა სულ გააფრინე?
-არა, დაქორწინდებით, ერთად იცხოვრებთ, დარწმუნებულივარ რომ ერთმანეთი შეგიყვარდებათ ამიტომ ბავშვებზეც ვიფიქრეთ, მაგრამ რათქმაუნდა ჯერ არა.
-გადი- ვთქვი ჩუმად მაგრამ ვგრძნობდი როგორ მიდუღდა სისხლი, სულ უფრო მეტად მიჭირდა თავის გაკონტროლება.
-სალომე დამიჯერე როცა ერთმანეთი შეგიყვარდებათ ბავშვებზეც იფიქრებთ, მეკი ახალგაზრდა ბებია ვიქნები.
-რა ბებია მანანა, რა ბებია. სრულ ჭკუაზე ხარ? - უკვე ვყვიროდი და ხელებს ჰაერში უმისამართოდ ვიქნევდი. - ერთხელ მაინც თუ გიფიქრია იმაზე თავს როგორო ვგრძნობ, ერთხელ მაინც თუ გიკითხავს როგორვარ? არაა!! ფეხებზე გკიდია ყველაფერი, მთავარია არ გაკოტრდეე, მთავარია ძვირადღირებული ნივთები არ მოიკლი და მზადხარ საკუთარი შვილი გაყიდო. რამდენი გადაიხადეს ჩემში? 2 თუ 3 მილიონი? შეიძლება მეტი ან ნაკლები მაგრამ რამნიშვნელობააქვს, მტავარი ისაა რომ რამდენიმე მილიონის სანაცვლოს ცხოვრება ისე დამინგრიე წარბიც არ შეგიხრია ახლა კი ბავშვებზე მესაუბრები. ამის მერე გგონია რომ დედად გთვლიი? - ვყვიროდი და ვგრძნობდი როგორ მეჭიმებოდა ძარღვები კისერზე, ვხედავდი გაოცებულ მანანას მაგრამ ვიცოდი ვერაფერს გრძნობდა. ოთახში რიჩი და ელენე გაკვირვებული სახეებით შემოვიდნენ.
-დამშვიდდი, შენი ხმა მთელს სახლში ისმის- მითხრა ელენემ და ჩემსწინ დადგა
-არმაინტერესებსს, გაეთრიოს, ჩემი ოთახიდან გაეთრიოს, არა ოთახიდან კი არა ჩემი ცხოვრებიდან გაეთრიოს, მერჩივნა ქუჩაში გავზრდილიყავი ვიდრე მისნაირი დედა მყოლოდა- ამჯერად ძლიერად ვატკინე, იქ გავარტყი სადაც ვუმიზნებდი, მის თვალებზე ცრემლები შევნიშნე, ამაყი ცრემლები, მაგრამ მაინც ის იყო რისი დანახვაც მინდოდა. როცა შებრუნდა და ოთახიდან გავიდა ირონიულად გავიღიმე, საწოლზე ჩამოვჯექი და რიჩის გავხედე.
-ბავშვები გინდა?- ვკითხე და მის გაოცებულ სახეზე სიცილი ამიტყდა, თავს ვერ ვთოკავდი, ისტერიკულად ვიცინოდი .
-სალომე დამშვიდდი - ელენე ჩემს გვერდით საწოლზე ჩამოჯდა და ხელი ჩამჭიდა.
-მამას გავაცილებ და მოოვალ- გაოცებული რიჩი ოთახიდან გავიდა. თავი ვეღარ შევიკავე და სიცილი ისტერიულმა ტირილმა ჩაანაცვლა. მეგონა ძლიერი ვიყავი თუმცა ვერც ის მოვახერხე თავი ასეთად მომეჩვენებინა. გავტყდი, ნელ-ნელა ვიმსხვრეოდი, სხეული მტკიოდა, სული მტკიოდა, სუნთქვაც კი აღარ შემეძლო.
საკმაოდ დიდ ხნიანი ზლუქუნის შემდეგ მოვახერხე დავმშვიდებულიყავი, ელენე გვერდიდან არ მომშორებია, თავი ავწიე და თბილად გავუღიმე.
-დამშვიდდი?- ღიმილით მკითხა და საწოლიდან წამოდგა
-მგონი კი
-მაშინ ქვემოთ ჩავიდეთ და რამე ვჭამოთ, ხასიათს გამოვიკეთებთ- ქვემოთ ჩავედით და საჭმლის მზადება დავიწყეთ , რიჩი სახლში არ იყო, გვეგონა კომპანიაში წავიდა მაგრამ ნახევარი საათის შემდეგ დაბრუნდა ვისკის ბოთლით ხელში.
- ვფიქრობ ეს დაგვჭირდება-თქვა მაგიდაზე დადგა და ჭიქრბის მოსატანად წავიდა
-ძამიკო ვგიჟდები შენზე- ელენემ ბოთლი გახსნა და სათითაოდ დაგვისხა.
-ბოლომდე ვსვამთ- თქვა რიჩიმ ჭიქა მაღლა აწია და გაიღიმა, სიტყის თქმა ბოლომდე არც კი ვაცადე ისე დავცალე ჭიქა.
-ნამდვილად სწორი დრო შევარჩიეთ დასალევად- თქვა წარბები აზიდა მანამც ბოლომდე დაცალა ჭიქა.
-დედაშენმა სერიოზულად გაგაბრაზა- საუბარი დაიწყო რიჩიმ
-არ მინდა მაგაზე საუბარი.
-რამდენიმე ჭიქის მერე მოგინდება-ჭიქები ისევ შეავსო და ჩემთან უფრო ახლოს მოვიდა.
-მელანო სადარის? - ვიკითხე მაგრამ საერთოდ არ მაინტერესებდა სადიყო მისი ნაშა, უბრალოდ მინდოდა სასაუბრო თემა შემეცვალა და რიჩის ყურადღება სხვა რამეზე გადამეტანა, ვგრძნობდი როგორ მაკვირდებოდა ტუჩებზე და მისი დაჟინებული მზერა მაიჟებდა.
-არვიცი და სიმართლე თუ გაინტერესებს მაგრად
-დავლიოთ- საუბარში ჩაგვერთო ელენე, და ჭიქა ჩვენსკენ გამოსწია. რამდენიმე ჭიქა ასე სულმოუთქმელად დავლიეთ, ვიგრძენი როგორ დაცხა ოთახში, რაც უფრო მეტს ვსვამდი მით უფრო მიჭირდა თავის გაკონტროლება და ფიქრების გაფანტვა, მით მეტად ვფიქრობდი ემაზე, ვფიქრობდი მანანნანაზე და ცხოვრებაზე რომელიც შეიძლებოდა მქონოდა რრომარა ნუგზარი.
-მოდი ხასიათს ნუ გავიფუჭებთ, უკვე საკმარისად იტირე, მხოლოდ პოზიტიური ფიქრები რძალო
-ცოლუკა შენს შესახებ თითქმის არაფერი ვიცი, იქნებ ნასვამი მაინც მოვიყვე რამე
-რა გაინტერესებს?- თვალებმოჭუტული ვკითხე ვისკი დავლიე და მის ტუჩებს მივაშტერდი.
-მაგალითად, ოდესმე თუ გყვარებია?- კითხვის დასმისას მისი ტუჩემის მოძრაობა იმდენად ჰაეროვანი მეჩვენა მომინდა თითებით ხევხებოდა კანის ქვეშ მისი სირბილე მეგრძნო. რიჩიზე ფიქრები სწრაფად მოვიშორე , ვისკის ბოთლი ავიღე და მიუხედავად იმისა რომ სასმელი მაგიდაზეც დავღვარე მოვახერხე ჭიქაც შემევსო.
-კი- ვუპასუხე რამდენიმეწამიანი პაუზის შემდეგ და ამჯერად თვალებში შევხედე.
-ოჰოო, დაიკო შენს რძალს ვიღაც ყვარებია
-ახლა ვერაფერს ვერ ვხედავ, მე დაგტოვებთ სანამ გული ამერია- ბარბაცით წამოდგა და სამზარეულოდან ნელი ნაბიჯით გავიდა.
-ვინ გიყვარდა?
-არ მიყვარდა, ახლაც მიყვარს.
-ვინ?
-ამას აქ დავდებ- ვუთხარი და ფეხები მის კალთაზე დავაწყვე, რიჩი ჯერ ჩემს ფეხებს დააკვირდა შემდეგ კი მისი ცისფერი თვალები მე მომანათა
-უცნაურად საყვარელიხარ - ხელი ფეხზე დამადო და ჩემსკენ ნელა გადმოიხარა, ვისკით სავსე ჭიქა ბოლომდე დავცალლე და რიჩის გავხედე.
-არა, არა და არა
-რახდება?
-არ მინდა რომ მოგწონდე, არანაირად.
-ვინთქვა რომ მომწონხარ?
-შენმა ხელმა რომელიც უცნაურ მოძრაობებს აკეთებს ჩემს ფეხზე- ვუთხარი და მის ხელს სიცილით დავხედე
-საოცარი ღიმილიგაქვს
-რიჩი გეყოფა- თავი ავწიე და მისი სახის პირისპირ აღმოვჩნდი, მის სუნთქვას ტუჩებთან ვგრძნობდი, მისი სუნი თავბრუს მახვევდა.
-მშვენიერი ცოლი მყავს.- თქვა და უფრო ახლოს მოიწია
-არა არგყავს, ჩვენშორის ვერაფერი მოხდება- სიტყვები მიწყდებოდა, რიჩი კი უფრო ახლოს მოდიოდა, კისრიდან თმა ფრთხილად გადამიწია, გულის ცემა გამიხშირდა, სუნთქვა ამიჩქარდა, მისი ხელის მოძრაობას დავემორჩილე და თავი ოდნავ გადავხარე.
-სუნთქვა გაგიხშირდა- მისი ტუჩები ჩემს კისერს ეხებოდნენ, ნაზად და სასიამოვნოდ, ნელა აუჩქარებლად აუყვა მისი ენა ჩემს კანს. მისი თითოეული შეხება ჭკუიდან მშლიდა. მაგრამ ემა...
-რიჩი... - ამოვილუღლუღე და თაავი გავწიე
-ვფიქრობ მოგეწონა, რატომ მეწინააღმდეგები?- თვალებში მიყურებდა მაგრამ მე მის ტუჩებს ვუყურებდი, ვერვწყვეტდი იმაზეე ფიქრს თუ როგორი იქნებოდა მეკოცნა მისთვის სიძულვილის გარეშე.
-უბრალოდ მოდუნდი, ზედმეტად დაძაბულიხარ- თმაში თითები შემიცურა და მისკენ ნელა მიმიზიდა, სხეული მითრთოდა, ნორმალურად ვეღარ ვსუნთქავდი, მის თითოეულ მოძრაობას ვემორჩილებოდი, მკლავზე შევეხე, ხელი ნელა ავაცურე კისრამდე, ნაზად შევეხე და საკოცნელად დავიხარე. როდესაც მისი ტუჩები ჩემსას შეეხო, მუცელში ათასი პეპელა ვიგრძენი, მისი რბილი ტუჩები და ნაზი შეხება უფრო მეტის სურვილს მიჩენდა, უფრო მეტად მინდოდა მის სხეულს შევხებოდი, მისი კოცნით დავმტკბარიყავი. მაისურის ქვეშ მისი თითების მოძრაობა ვიგრძენი, ნელა მიუყვებოდნენ ჩემს სხეულს.
-ზემოთ ავიდეთ- კოცნა შეწყვიტა და თვალებში შემომხედა.
-არა- ვუთხარი, სკამიდან ფრთხილად ჩავსრიალდი და იატაკზე დავწექი, რიჩის გაეღიმა მაისური გაიძრო და ნელი მოძრაობით ჩემს მაისურსაც უპოვა გზა, ფრთხილად გადამძრო თავს ზემოთ, ღიმილით შემომხედა და მაკოცა. მისი ხელი ნაზად ეხებოდა ჩემს მკერდს, ნელნ-ნელა კოცნით ჩაუყვა ჩემს სხეულს, მანამ სანამ ჯინსმა არ გააცერა, ფრთხილად გახსნა და ფეხებზე ჩააცურა. თვითონაც იგივე გააკეთა და ახლა სრულიად შიშველი იდგა ჩემსწინ, მიუხედავად იმისა რომ სანახაობა მაშინებდა, მაინც მინდოდა მისი არსებობა ჩემში მეგრძნო. ფრთხილად დაიხარა და მაკოცა, შემდეგ თვალებში შემომხედა და როცა უკვე ერთნი ვიყავით ფიზიკურ ტკივილთან ერთად უდიდესი სულიერი ტკივილი ვიგრძენი. ვგრძნობდი ცხელი ცრემლები როგორ მიწვავდა კანს და მთელი ძალით ვებღაუჭებოდი რიჩის სხეულს.