ვამპირთა საძმო /16/
რონალდს დავაკვირდი რომელსაც თვალები მაღლა ჰქონდა აწეული, დაბნეული ვუყურებდი ორივეს - რონალდ არ ითქვამს? ოჰ მეწყინა ძამიკო, ნუთუ გრცხვენია ჩემი? - ირონიით ალაპარაკდა ნოჰამი - რონალდ - ხელი მოვკიდე - ეს მართალია? შენ და ნოჰამი ძმები ხართ? - იცი რა - ნოჰამი წამოდგა - მე ალისას საუზმეს მოვუმზადებ შენ კი შეგიძლია მოუყვე ყველაფერი, ხაზგასმით ყველაფერი. წავიდა, რონალდთან მარტო დავრჩი. - ალისა - ხმადაბლა მომმართა - მოდი დავსხდეთ. - რონალდ რა ხდება? - მის გვერდით დავჯექი დივანზე - მომისმინე, ოღონდ კარგად. არ მინდა ამ ამბის გახსენება მაგრამ მომიწევს. - კარგი - და მოყოლა დაიწყო - მე და ნოჰამი მშობლების ორი შვილი ვიყავით, ნოჰამი ჩემზე პატარა იყო სამი წლით. მდიდრები ვიყავით, იმდენად შეძლებულები რომ ესპანეთში ყველა გვიცნობდა, ნოჰამს უყვარდა ჩვენი ვილა, ცხენების დიდი ჯოგი გვყავდა, მიწები გვქონდა და ყველაფერი რაც კი შეიძლებოდა. დედაჩემი დიასახლისი, ლამაზი,თბილი ქალი იყო, ფუშფუშა კაბებით. მამაჩემი კი სტუმართ მოყვარე, კეთილი კაცი... მე კი წიგნების კითხვა ყველაფერს მერჩივნა, ოთახში ჩავიკეტებოდი და არ გამოვდიოდი. ნოჰამი კი, ის ძალიან აქტიური იყო, მამას ყველაფერში ეხმარებოდა. ერთ მზიან დღეს კი მამას გულმა უმტყუვნა და გარდაიცვალა, რადგან მე არაფერი ვიცოდი ამიტომ ნოჰამმა ჩაიბარა მამას საქმიანობა, მე ვერაფრით ვეხმარებოდი. დედა მალევე გარდაიცვალა ნერვიულობით, დავრჩით მე და ნოჰამი მარტო. ერთ დღეს ჩვენს სახლს ქალი მოადგა, თეთრი, ლამაზი და გაჭირვეუბული გვეგონა მაშინ, ნოჰამმი გიჟდებოდა ლამაზ ქალებზე და უთხრა ერთი ღამე გაეტარებინა ჩვენთან. იმ ღამით ნოჰჰამის საძინებელში შევიდა ქალი და ღამე ერთად გაატარეს, ნოჰამი მოაქცია. დილით ქალი არ დაგვხვდა თუმცა ნოჰამი ძალიან ცუდად იყო, ვერაფრით ვუშველეთ... ნოჰამი მესამე დღეს უკვე ვამპირი იყო. არ ვიცოდით რა არსება გახდა თუმცა ის მაინც ჩემი ძმა იყო, შემდეგ მოაკითხეს მათ შორის იმ ქალმაც და ნოჰამი დაიყოლიეს წასულიყო მათთან ერთად. - ლაპარაკი გაუჭირდა ვხვდებოდი როგორ უკანკნალებდა ხელები მე კი მაინტრესებდა ამბის დასასრული, ლაპარაკი განაგრძო - ორი წელი ჩემი ძმა არსად ჩანდა, ერთ დღეს ღამით როდესაც დაღლილი წიგნს ვკითხულობდი კარები გაიღო და შემოვიდა, უკვე ჩამოყალიბებული, ძლიერი და გაწრთვლნილი ვამპირი იყო. ყველაფერი მომიყვა და ამიხსნა, ვუყვირე რომ წასულიყო მისი დანახვაც კი არ მინდოდა და ამ დროს მიკბინა, შემდეგ კი მომაქცია. მან სამაგიერო გადამიხადა და მითხრა რომ ამით მივხვდებოდი თუ როგორი იყო მან. შემდეგ კი წავიდა, ძალიან გამიჭირდა ყველაფერი, სიხლის გამო ორი ადამიანი მოვკალი რომელიც ჩვენს სახლს ალაგებდა... ნოჰამი მის შემდეგ ალისასთან ერთად შემხვდა, პირველად. - გამახსენდა მისი მონაყოლი როდესაც ალისა და ნოჰამი ახსენა - შემდეგ კი საბჭომ საძმოს მეთაურის წოდება მომანიჭა, როდესაც გავიგე რომ შენ უნდა დამეცავი მეგონა ამით გავანადგურებდი მას თუმცა შევცდი, მე შენი ცუდი არ მინდა და არც ნოჰამის დანარჩენი კი შენ თვითონაც იცი... - რონალდ - ხელი მოვკიდე - მადლობა რომ მომიყევი, ამას ვაფასებ. ვხვდები და მესმის ეს აქამდე რატომაც არ მომიყევი, ვიცი ძნელია. - მადლობა ალისა, შენ ბედნიერებას იმსახურებ. - კვლავ გადავეხვიე როდესაც ნოჰამი გამოვიდა - ალისას საუზმე მზადაა, სისხლზე დამეწვევი ძამიკო? - რონალდს შევხედე რომელსაც თვალები ძალიან გასწითლებოდა - არა, არ მინდა. ჯობია წავიდე - ხელი მოვუჭირე - არა დარჩი, სისხლი დალიე და მომიყევი რა მოხდა იმ დღეს როდესაც გამიტაცეს. სამზარეულოში სამივე ერთად შევედით, ჯერ კარგად ვერ აღვიქვამდი რა მოხდა და დაჯერება მიჭირდა იმის რომ ნოჰამი და რონალდი ძმები იყვნენ თუმცა სხვა გზა არ მქონდა. ნოჰამს ჩემთვის ბეკონი და ერბო კვერცხი შეეწვა - აი აიღე - სისხლი მიაწოდა ძმას რომელსაც ნოჰამი უჯებდში ინახავდა - მადლიბა - ბოთლი მიიყუდა და ერთი მოთქმით გამოცალა. - წვენი დაგავიწყდა?- ღიმილით ვკითხე ნოჰამს - ხო მართლა ფორთოხალი - არ გინდა, მე თვითონ... მაცივრიდან ფორთხალი გამოვიღე და დასაწურად დაჭრას შევუდექი როდესაც მეორე ფორხოლაზე ხელი დანის პირით ღრმად გავიჭერი და სისხლმა თეფშზე გუბე მალევე დააყენა, ტკივილისგან ამოვიბმინე. მან შევხედე ორივე სისხლს და ხელს უყირებდა - არა,გადით სანამ სისხლს გავაქრობ - შევხედე შეშინებულმა, სისხლი ისევ წვეთავდა - არა, მე მივხედავ. ნოჰამი გაგიყვანს და წრილიბას შეგიხვევს - მითხრა რონალდა და ნოჰამმაც ხელი მომკიდა - კი მაგრამ... - ალისა ჩემზე არ მოქმედებს, ნუ ღელავ. დავემორჩილე და ნოჰამს მისაღებში გავყევი, ბინტი და სპრიტი ამოიყო - მეშინია მაინც, იქნებ შევიდე? - ვკითხე ნოჰამს რომელიც ბინტს კრავდა - ნუ ღელავ, მას მთბინების დიდი უნარი გააჩნია ჩემთან შედარებით. - შენ რას ვერ ითბენ? - წამომცდა და მის თვალებს დავაკვირდი რომელიც ჩემს სხეულს ჭამდა - ვერაფერს, მაგალითად შენ. - მე? - გამეცინა - შენ, მთლიანად. - საკოცნელად მივუახლოვდი, მაგრამ ხმამ გამაჩერა - ჩემი წასვლის დროა - წამოვდექი და კარებთან მივყევი რონალდს. - ხვალ მოვალ კარგი თქვენთან? სოფიას ვერასდროს ვაპატიებ რაც გააკეთა. - ნუ ღელავ სოფიამ იცოდა არც მე რომ არ ვაპატიებდი. - ეს რას ნიშნავს? - ჩავეძიე - ცოტა ხნით გავუშვი. ლოლას ენატრები, ნიკსაც ასე რომ მოდი - მოვალ. ადრიანი? - მას თვითონ უნდა დაელაპარაკო. თავი დავუქნიე და გადავეხვიე, უკან შევტრიალდი კარები უნდა მიმეხურა როდესაც ნოჰამმა კედელზე ამაკრა - დროს ნუ გავიყვანთ. - ჩამხურჩულა და კოცნით, ვამპირული სისწრაფით ამიყვანა ოთახში, მისი დიდი და რბილი ბაგეები ჩემსას შთანთქავდა და მეგონა ვერასდროს გამოვაღწევდი. საწოლზე მაწვენს და პიჟამას მხდის, მზის სქელ ფარდაში ვხედავ როგორ ჩადის მზე მაგრამ ნოჰამის ბაგეების შეხებისას ჩემს სხეულზე ცუდად მხდის, ყველაფერს მიკოცნის და ლავიწის ძვალთან ჩერდება. როგორღაც ვხდი ტანსაცმელს და ზევიდან ვექცევი - ჩემი წესებით ვითამაშოთ. - ყელში ვკოცნი და ისიც აღტაცებით მიჭერს ხელს უკანალ*ზე, მეცინება და ჩვენი სხეულების გაერთიანების ჟამს გონება მებინდება, ისეთი შეგრძნება მეუფლება რომ ფრთები მაქვს და შემიძლია ყველაზე ბედნიერი, ქალი ვიყო. გრძნობს ჩემს დაბნეულობას და ქვევიდან მაქცევს, ხელს ნელა მისმევს მკერდზე და ცდილობს ყოველ წამს მაკოცოს. სისწრაფერს უმატებს და ჩემი ხმაც მატულობს... - ალისაა - ჩამჩურჩულებს მაგრამ ვნება არეულს ხმები შორიდან მესმის - რა? - ვპასუხობ უგონოდ და ყელში ვკოცნი - შენ საერთოდ არ გავხარ მას - ამ თემაზე სალაპარაკოთ ცუდი მომენტი შეარჩიე თქო უნდა მეთქვა მაგრამ ნოჰამი სიჩქარეს არ უკლებდა ასე რომ ლაპარაკის უნარი აღარ მქონდა - ვიციი - მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე და ზურგი კლანჭებით დავუსერე. - მიყვარხარ - ჩამჩურჩულებს და სიჩქარეს უმატებს თუმცა ეს უფრო მსიამოვნებს ამიტომ მის სიტყვებს ვერ ვიაზრებ - მიყვარხარ ალისა - ყურთან საამურად ჩამესმის მისი ხმა - მეც, მეც მიყვარხარ - ვკოცნი და ვცდილობ ის ბედნიერება, ვნება და ყველაფერი რავ ამ კაცმა მე მომანიჭა, ჩავაქსოვო. ბოლოს არ ვიცი რამდენი რაუნდის შემდეგ, არც კი დავღლილვარ რადგან ნოჰამი ენერგიული და მოსიყვარულე იყო, თავი გულზე დავადე. - უფრო ძლიერი მეგონე - მეუბნება სიცილით - უფრო ძლიერი? - ვიცხადებ - მე ხომ შენ გაგიძელი - კვლავ მეცინება და ხელს მის სხეულზე დავატარებ - წამოდი - მაყენებს - სად? - ღვინო დავლიოთ და ვჭამოთ. ნოჰამი ჭამას მაძალებდა და ვეჩხუბებოდი ბოლოს გამასუქებ თქო, მაგრამ შემდეგ მეც გამეხსნა აპეტიტი. თეთრ ხალიჩახე დამაწვინა და ისევ დაიპყრო ჩემი სხეული, გიჟივით ვიცინოდი და უაზრო ხმებს ვიშვებდი. - ვნება მორეულს სასაცილო სახე გაქვს - მეუბნება რაზეც ნერვები მეშლება - ხო არაა? - ღვინის ჭიქას ვცლი - აღარ დალიო, ჯერ არ დამისრულებია - ტრუსების ამატა შემოვეხვიე მის სხეულს როდესაც ზარის ხმა გაისმა - ავალ ჩავიცვმევ და ჩამოვალ - ვკოცნი და მივდივარ, ზევით ასული მესმის როგორ ელაპარაკება ვიღაც კაცს. კაცის წასვლა და ჩემი ჩასვლა ერთი იყო, უცებ გონება მებინდება და სხვა ქალის სახით ვხედავ სამყაროს, გაბრაზებული ქალის სახით, ვხედავ ნოჰამს რომელიც ფურცლებს უყურებს თუმცა არ ვიცი როგორ მივდივარ მასთან. - ალისა - მეძახის და მეც სწრაფად ვპასუხობ - დიახ ძვირფასო - დიახ? ძვირფასო? მიკვირს რეებს ვლაპარაკობ თქო - ალისა რა გჭირს? - თვალზე ბურუსი ქრება - არაფერი უბრალოდ თავი ამტკივდა - წამოდი, გამაყუჩებელს დაგალევინებ. სამზარეულოში მასთან ერთად შევდივარ, გამაყუჩებელს მალევინებს თვითონ კი სისხლს იღებს. ნახევარ ბოთლს ცლის თუ არა, კრუნჩხვას იწყებს - ნოჰამ? - მასთან მივდივარ და ოთხად ვიკეცები როგორ ის. - ალისაა - ჩხავის - რა დაგემართა? - ვუყვირივარ და შეშუნებული ვანჯღრევ - შენი სისხლი... - როგორ თუ ჩემი სისხლი? - გაოცებული ვუყურებ - სისხლში რომელიც დავლე შენი სისხლი იყო გარეული. შემდეგ კი ტკივილისგან იწყებს კივილს. მე კი ვტირივარ და მის სხეულს ჩემსაში ვიქცევ, მაგრამ ამ დროს მახსენდება ერთი რამ, როგორ მოხვდა ჩემი სისხლი ნოჰამის ბოთლში? და ბოლოს მახსენდება ის... რონალდი. ძველი დრო. შელია ქალი შავი შლაპით გადავიდა გზაზე სადაც ცხენები ყოველ წამს დაქროდნენ. დუქანში კაცებს გვერდი აუარა და პატარა ოთახში შევიდა სადაც ქალი იჯდა, წინ კარტების დასტა დაედო და ჩუმად ლაპარაკობდა. შელიას დანახვისას გაეღიმა - მოხვედი? - ჩაიცინა - სხვა გზა არ მქონდა. ეს ორ დღეში უნდა გავაკეთო... - თვალებით შეევედრა ქალს. - ძვირი დაგიჯდება, ეს ძალინ ძლიერი შელოცვაა - ცხრიან აგური წინ გადმოდო და მეორე კარტი ზევიდან დაადო - მნიშნვნელობა არ აქვს. ეს რამდენ წელში მოხვდება? - არ ვიცი. შეიძლება ხუთ, ათ ან ას წელიწადში - ჩაიცინა და შელიას შეხედა - მისთვის ასი წელი აღარ მემეტება, თუ მან არ მიმიღო... - არც მიგიღებს. შენც კარგად იცი ეს - ვიცი. - გამოტყდა შელია და მოხუცს დააკვირდა - მის სხეულში რამდენი ხანი იქნება? - შეეკითხა ჯადოქარს - სანამ ის გოგო არ მიხვდება და წინააღმდეგობას არ გაუწევს. - ამ დროს კი ნიჰამი მოკლული ეყოლება - ხმამაღლა გაიცინა და ქალს ოქროთი სავსე ქისა მიაწოდა - ეს საქმე გამიკეთე და ერთ ასეთს კიდევ მიიღებ. - შელია - დაუძახა ქალმა. - შენ ხომ ის გიყვარს? რატომ აკეთებ ამას? - ის თუ ჩემთან არ იქნება, არც სხვასთან უნდა იყოს. შელია სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა ოთახიდან და პატარა ოთახში ქალი მარტო დატოვა. - უჭკუო - ჩაილაპარაკა ჯადოქარმა და დამა გული წინ გადადო. |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.