საზაფხულო ბანაკში უამრავი მოზარდი ირეოდა მათ შორის წყვილები, დაქალები, მეგობრები, კლასელები. უკვე მოსაღამოვდა ამიტომ კარვების გაშლა დაიწყეს, ზოგი ტყეში წავიდა ხის მოსაგროვებლად რადგან, პირველ დღეს ბანაკში ალკოჰოლის გარეშე არ დაამთავრებნენ, რადგან აქტივობები მეორე დღის შუადღემდე არ იყო, გათენებას აპირებდნენ. თავიდან ყველა დაძაბული იყო თუმცა მალევე შეიცვალა სიტუაცია, გამხიარულდნენ და ერთმანეთის დახმარება დაიწყეს. ორი ლექტორი რომელებიც ბავშვებს ჭკუაში და გართბაში არ ჩამოუვარდებოდნენ ერთ-ერთ კარავს შლიდნენ და დასალევი გამოჰქონდათ პარალელურად.
პროდუქტებით, სასმლით და ტკბილეულით გავსებულ მანქნიდან ბიჭებს ყველაფერი გადმოჰქონდათ.
მე კი ჩემს გაშლილ კარავში ვიწექი, თავი პატარა ლურჯ ბალიშში მქონდა ჩარგული და ვცდილობდი ყურსასმენებში რომელიც სიმღერა "asleep” -ს აჟღებდა ხმაური არ შემოეღწია. ჩამთვლიმა თუ არა ვიღაცამ შემანჯღრია, თან როგორ? გვერდები ჩამომიღო
- ევა! - ჩამესმა ხმა, ყურსასმენი მოვიხსენი, თუმცა თვალები, არ გამიხელია.
- გაიღვიძე ევა! უფრო სწორად თვალები გაახილე ვიცით რომ არ გძინავს! - ნელა ვახელ თვალებს და ჩემს წინ ნიკეს წითელი (შეღებილი) თმა ფრიალებს.
- რაა? გათენდა? - ვეკითხები
- არა! დროზე ადექი კოცონი უკვე დაანთეს - ეხლა ჩემს ცხვირთან შალომე მოდის ( მას სალომე ჰქვია თუმცა შალომეს ვეძახი)
- მართლა? ესეიგი არ ჩამეძინა? - სწრაფად ვდგები და ორივეს ვუყურებ.
- არაა გაგიჟდი? მიდი რა ჩაიცვი - ორივე უკვე მზადაა, ნეკას მოკლე შორტი და თეთრი მაისური აცვია, ბრეტელებზე. შალოს კი შავი, მთიანი, მოკლე კაბა.
- კარგი, მომაწოდე ის - ჩემს გამზადებულ ტანსაცმელზე ვანიშნებ, თეთრი, კომბინიზონ-შორტია, ცოტა მოკლე თუმცა არაუშავს. შავ, კონვერსებს ვიცმევ და შავ გრძელ თმას უსწორმასწოროდ ვიბრწნი.
- აბა წავედით? - ნეკა ხელს მკიდებს და
კარავიდან როგორმე ცდილობს გამიყვანოს.
- მოიცადე! ჩემი მარწყვის სუნამო - ვარდისფერ სითხეს ვწვდები და ვიშხურებ.
- აუ მეც რა - შალო ყელს მიშვერს.
- არა, სხვა დაისხი ოღონდ ეს არა. - ქვედა ტუჩს პატარა ბავშვივით ატიელებს.
- ისე ეგ სუნამო... რატო არავის აკარებ? - მეუბმება შალო, როდესაც ანთებულ ცეცლხს ვუახლოვდებით.
- იმიტომ. - ვუღიმი და მხარს ვკრავ. აქ ისეთი ამბავია ცოტა მიჭირს გონს მოსვლა, მართალია ბანაკის სია მე შევადგინე თუმცა ერთად სამოცდაათი, ადამიანი ვერ წარმომედგინა.
- აბა, ვიწყებთ გართობას? - ყვირის ნეკა და სამივე ერთად ვხუტანავთ.
- წამოდი ბიჭებთან მივიდეთ - ვეუბნები და ჩვენი კურსელენისკენ ვიღებთ გეზს. სამი კათხა ლუდის დალევის შემდეგ ყველა მწკრივში ვზივართ და ვთამაშობთ, სიმრლე თუ მოქმედებას? ოცამდე დავრჩით, ზოგს პირდაპირ მინდორზე ჩაეძინა, ზოგი წყვილი კი განმარტოვდა, ზოგს კი ცეკვა უნდოდა ამიტომ დინამიკებთან ცეკვავდნენ.
- აბა? - ამბობს გიორგი, ერთ-ერთი სიმპათიური ბიჭი - ბოთლს ვერ დავატრალებთ ამიტომ უბრალოდ წრეზე მივყვეთ და ერთმანეთი ავირჩიოთ.
- შენ ვის აირჩევ? - მეკითხება სწრაფად შალომე
- შენ და ნეკას ნამდვილად არა, ყველაფერი ვიცი, რაღა უნდა გკითხო? - მიცინის და შუბლზე მკოცნის
- მმმ აქ კარგი ბიჭები არიან, ყველა ჩვენს უნივერსიტეტშია? არადა აქამდე არ შემიმჩნევია... - ნეკა თვალებს აცეცებს
- არაა, შეეძლოთ მეგობრები და შეყვარებულებიც წამოეყვანათ - ვეუბნები თან ვფქირობ ვის უნდა დავუსვა შეკითხვა.
- მე ვიწყებთ - ამბობს გიორგი და ჯდება - შენ ანასტასია - გოგონა ქერა თმის გამომწვევლად იღიმის, ალბათ ლავ სთორი აქვთ თქო ვფიქრობ. - რამდენ ბიჭთან გაგიყვია სარეცელი? - კითხვაზე ვყველას ეცინება მათ შორის, მეც.
- იმდენთან, რამდენთანაც შენ. - გიორგის ეცინება და თვალს უკრავს.
შემდეგი, მესამე კურსელი გოგო მის გვერდით მჯდომს უყურებს და ხმამაღლა ამბობს
- როდის მიხვდი რომ შეგიყვარდიი? ან როდის მიხვდი რომ გოგონები მოგწონდა? - გიორგიმ აღნიშნა, რომ ბანალური შეკითხები აგვეკრძალა, ყველაზე უხერხული შეკითხები უნდა დაგვესვა. ცეცლის ალში ვერ ვხედავდი იმ გოგოს, ვისაც შეკითხვა დაუსვეს. თუმცა მისი ოდნავ ბოხი ხმა გავიგონე
- ადამიანი ყოველთვის ხვდება ვისკენ მიუწევს გული, გოგონები ბევრად ლამაზე, არიან ვიდრე ბიჭები. - ბიჭები უკმაყოფილოდ აწრიალდნენ გოგონები კი იმ გოგოს უყურებდნენ ვინც ეს თქვა. მაინტერესებდა ვინ იყო ის ადამიანი რომელიც ჩემნაირად ფიქრობდა თუმცა ყურადღება სხვა რამეზე გადავიტანე რადგან ჩემი სახელი გავიგონე.
- მე ევას - თქვა ლიკამ
- ოღონდ ეს არაა - ხელი მკრა შალომ
- ბიჭებს რატომ არ ხვდები? შენც გოგონები მოგწონს? - მივხვდი როგორ ამეწვა სახის კანი და გოგონებს შევხედე
- თუ ეს გაგახარებს გეტყვი, რომ დიახ. შენნაირ ბიჭებს გოგონები მირჩევნია - ნეკამ სიცილით შემომხედა და ლუკას ხმა აღარ მოუღია.
ტელეფონი ჯიბეში ამიწრიალდა, სასწრაფოდ წამოვდექი რადგან, მამაჩემის სახელმა " სად ხარ" გული გამიხეთქა. ცოტა მოშორებით გავედი და ვუპასუხე
- მამიკო? - მშვიდი ხმით ვუპასუხე
- ხომ არ გაგაღვიძე პრინცესა?
- ოჰ არაა, გოგოები ვლაპარაკობთ.
- ევანგელინა! უკვე გვიანია შვილო...
- ეგრე ნუ მეძახი მამა! უბრალოდ ევაა, ევა!
- დედაშენმა ეგრე დაგარქვა, ხოდა გეძახი - ჩაიცინა
- წავედი, კარგი? დაგირეკავ დილით.
გავუთიშე, მამა ძალიან საყვარელი იყო თუმცა რადგან დედა ცოცხალი არ იყო მე და ჩემს ძმას ზედმეტად ყურადღებით გვექცეოდა, ჩემი ძმა ჩემზე სამი წლით დიდი, იყო ამიტომ ნერვული სისტება ორი მამაკაცის გამო, განადგურებული მქონდა.
- ევააა - მომესმა შალოს ხმა და ბუჩქებიდან გამოვედი, უცებ ზურგი გავკარი ვიღაცას
- ბოდიში, არ მინდოდა - შევხედე, თმებ გადაპარსულ გოგონაზე, პირველად მომინდა მეთქვა ლამაზი არის თქო. ცხვირი გაეხვიტა და წარბი გვერდით ოდნაც აეპარსა, დიდი თვალები ჰქონფა, ყავისფერი.
- არაუშავს - გამიღიმა - ხო მართლა, თმაში ფოთოლი გაქვს
- აჰ, ხო, უი - დავიბენი, ისევ გამიღიმა და წავიდა.
- რა უნდოდა? - მომიხალოვდა შალო
- მომაშორე რა ფოთოლი - ვუთხარი და თმაზე ვანიშნე
- რა ფოთოლი? - გაიკვირვა
- თმაში ფოთოლი არ მაქვს?
- არაა, წამოდი წავიდეთ. - პირსინგიან გოგონას თვალი გავაყოლე, დავინახე როგორ ჩიაღიმა და ჩემს თავზე გავბრაზდი როგორ დავუჯერე.
დილის ხუთი საათი, იყო როდესაც სიმთვრალემ, მომტეხა და მომეძინა.
- წამო რა დავიძინოთ - ვუთხარი ნეკას, შალო მის კურსელებს ელაპარაკებოდა, ამიტომ აღარ შევაწუხე.
- არააა, ის ბიჭი უნდა გავიცნო - მიმითითა ბიჭისკენ რომელსაც, ქერა მოკლე კაბიანი გოგო შეტასნოდა,ტანზე.
- ამდენ ბიჭში, შეყვარებულიანი აირჩიეე? - წარბი ავწიე
- ევა, შენ გოგონები მოგწონს ასე რომ ის ქერა შენ დაითრიე, კარგიიი? - გადაიკისკისა
- წადი შენი, დაქალო - მხარი ვკარი და ჩემი კარვისკენ, ავიღე გეზი.
კარავს მივუახლოვდი თუ არა, საშინელი კისკისი და მიდი მიდი! გავიგე.
- ამის დედაც - ჩავილაპარაკე და გაოცებით შევხედე კარავს რომელიც ჩემს გვერდით გაეშალათ, ხმის წყარო კი ზუსტად ის კარავი აღმოჩნდა. ნაცრისფერი სპორტულები ჩავიცვი, დაძინება ვცადე თუმცა, ხმებმა ჩემზე ზედმეტად იმოქმედა. ბოლოს გაცხარებული გავარდი კარავიდან
- უკაცრავად?! არის აქ ვინმე? - შევძახე გარედან - არა კი ვიცი რომ ხართ მაგრამ იქნებ გამომხედოთ...
- ამის დედაც - გავიგონე ხმა, შემდეგ ქერამ თავი გამოყო. - რა არის?
- თქვენი ხმები, უკვე აღარ შემიძლია! - ეს ის გოგო იყო, რომელმაც მის გოგო შეყვარებულს დაუსვა შეკითხვა.
- და რა გავაკეთო? სიამოვნება როგორ გამოვხატო? - თვალები გადავატრიალე
- დილის ექვსი საათია, მე კი მეძინება! ან მაინდამაინც ჩემთან მოგინდათ კარვის გახსნა? - უნდა შევტრიელებულიყავი ნაცნობი ხმა რომ მომესმა
- შემოგვიერთდები? - პირსინგიანმა თავი ოდნავ გამოყო, ისევ იმ ღიმილით დამაკვირდა.
- იდიოტი - მივაძახე და ჩემს კარავში შევძვერი, ხმები კიდევ ერთი საათი მესმოდა. უკვე თენდებოდა როდესაც ჩამეძინა, ძილი დიდხანს ვერ მოვახერხე.
ათ საათზე, კარვიდან გამოვძვერი, საშინელება ხდებოდა. ყველგან არყის ან ლუდის ბოთლები ეყარა, ის ადგილი რომელიც ჩამოსვლისას დაგვხვდა განადგურენულიყო. ყველას ეძინა, საერთოდ ყველას, მხოლოდ ერთი გოგო კითხულობდა წიგნს ჰამაკში.
პოლიეთილენის დიდი პარკი ავიღე და ერთ საათში მხოლოდ ნახევარი ნაგვის აკრეფვა, მოვახერხე.
- მარტო, რატომ აკეთებ ამას? - ხმა მომესმა უკნიდან, პირსინგიანი გოგო მომიახლოვდა და პარკი გაშალა.
- სხვა საქმე არ მაქვს, თან არ მიყვარს უსუფთავობა - გვერდი აუარე და გატეხილი ბორლის, ნაწილები პარკში მოვისროლე.
- აქტივობები, როდის იწყება?
- სამზე,იწყება. ორზე გონგს შემოვცხებ - ჩავიცინე
- რაას? - გაკვირვებულმა შემომხედა
- გონგს. - ხისკენ ვანიშნე, სადაც თეთრი დიდი ფირფიტა მივამაგრე როდესაც, ჩამოვედით.
- ღმერთო ჩემო, კიდეც კარგი გავიღვიძე.
- ხო, მე თქვენს გამო ვერ დავიძინე - გაბრაზებულმა ამოვილაპარაკე
- ხო, გუშინ ლისა ძალიან მონდომებული იყო... - ამის მოსმენა აღარ შემეძლო.
- ხო, მივხვდი.
- ევა ხო? - მეკითხება
- კი, ევა. - პარკი სხვა პარკებთან მივიტანე და გარემოს კმაყოფილმა მოვავლე თვალი, ისევ პირველ, მდგომარეობას დაუბრუნდა.
- გავიგონე როგორ ამბობდა, ერთი გოგო რომ შენ და ის ერთმნეთს ხვდებით. - მოიცა რააო?
- ვინ გოგო? - აი ის - მანიშნა შავგრემან გოგინასკენ, რომელიც ჩემსკენ ღიმილით მოდიოდა.
- მეღადავებით არაა? - მე ხომ შეყვარებული არ მყვადა? პირსინგიანს დავაკვირდი რომელმაც ჩაიცინა, მომიახლოვდა და ყურჩი ჩამჩურჩულა.
- როდესაც გაიწვრთნები, აუცივლებლად გაგსინჯავ - გაოცებული შევხედე, გამსინჯავს? მეე?
- მე კამფეტი არ ვარ! - ვუყვირე უკვე შორს მყოფს
- ვიცი. - გამომძახა და კარავში შეძვრა.
გონგისკენ ავიღე გეზი, ის ქერა კი მე მიახლოვდებოდა, რა უნდა? ცოტა შემეშინდა ამ გოგოსი რადგან თვალებით მჭამდა, არადა პირველად ვხედავდი. მოიცა ვინმე ხო არ მეღადავება? გარემო მოვათვალიერე თუმცა ქერა გოგოს, გარდა რომელიც თითქმის მომიახლოვდა, ვერავინ დავინახე.
- ევა, ეს შენ ხარ?! - მითხრა და პირდაპირ ბაგეებზე "მეცა" მისი მოშორება ვერ მოვახერხე თუმცა გონგს, როგორღაც შემოვკარი, სამჯერ. ქერაც დაიბნა და სამოცდაათი კაცი შეშინებულები გამოვარდნენ, კარვებიდან.