- ჩაიცვი, გარყვნილო მანიაკო - ვუთხარი ყვირილით ისე რომ ხელები , თვალებიდან არ მომიშორებია
- ჩავიცვი უკვე, გარყვნილი არ ვარ, მითუმეტეს მანიაკი - თითები ოდნავ გაწია და შეხედა
- რა ჯანდაბა იყო ეს? - უკვე შარვალი და მაისური ჩაეცვა.
- არც არაფერი. ჩვენ ცოლ-ქმარი ვართ, ასე რომ შენც შეგიძლია დედიშობილა იარო - მიუახლოვდა, ნაბიჯი უკან გადადგა მიამ
- შენ შეუგნებელიც ყოფილხარ... ხომ გითხარი არაა? მე შენი ცოლი არ ვარ!
- ესეიგი არც პირველი ღამე არ გვექნება - დანანებით გააქნია თავი - ეგრეც ვიცოდი.
- აბა რისი იმედი გქონდა? ვერასდროს ეღირსები მსგავს რამეს. - უთხრა და დივანზე ჩამოჯდა
- კარგი, მე წავალ. - გაკვირვებულმა შეხედა
- სად? - შემომხედა და გამიღიმა
- პირველი ღამის გასატარებლად, უფრო გამოცდილთან - ფეხსაცმელი ჩაიცვა. - შენ კი შეგიძლია, იბანაო და დაისვენო. მე დილით დავბრუდები
- რაც გინდა ის ქენი - მხრები აიჩეჩა
- მანამ კი - მომიახლოვდა - ეს მე უნდა გაგხადო, წესისამებრ...
- რას აკეთებ? - კაბის კვანების გახსნა დაიწყო
- შენით ვერ გაზსნი, თუ ზურგზე ხელებიც გაქვს? - წამოდგა და მოშიშვლებულ ზურგზე დააკვვირდა.
- იდიოტი - ჩაილაპარაკა.
- გასაღები მაქვს, შეგიძლია კარები ჩაკეტო - და კარი გაიხურა.
ცოტა ხანი შოკირებული უცქერდაკარს, მოიცა მართლა წავიდა? სწრაფად დგება რომ ფანჯრიდან გაიხედოს თუმცა კაბა ძვრება და იძულებული ხდება გამოიცვალოს.
ცხელი წლის ქვეშ დიდი ხანი იდგა, სანამ კანი არ აეწვა.
ხალდახან ადამიანმა მთლიანად უნდა გამორთოს ფიქრები, გონება და არაფრზე იფიქროს...
ერთ-ერთ კუნძლზე ვარ, ზღვა რომელიც ღია ცისფერია, კლდეებს შორისაა მოქცეული, ცაზე კი ერთი ღრუბელიც არ მოჩანს... პალმის ხეებს ფოთლები გაეშალათ, მწვანეთ ანათებდნენ შორიდან, ზღვის საამური ხმა ჩამესმის, ფეხებზე კი ცხელი ქვიშა მელამურება...

შემდეგ რეალობაში ბრუნდება, ნეტავ შეეძლოს რეალობის წაშლა, ნეტავ შეეძლოს იმ ტკივილის დავიწყება რაც მთელ გულს, ყოველ ორგანოს წვავს. ცხოვრებაში გამარჯვებული არ არსებობს, მხოლოდ გადარჩენილი. მხოლოდ გადარჩენივსთვის უნდა იბრძლო, მია კი ის მხოლოდ, სუნთქავდა... მხოლოდ სუნთქვაღა შეეძლო, ამ სამყაროში.
დილით ადრიანად ეღვიძება, მთელი ღამე კოშმარება არ მოასვენა, სხვის საწოლში თავს საშინლად გრძნობდა, ყველაფერი უცხო იყო, საკუთარი კანის სურნელიც კი შეეცვალა, ის სურნელი ლუკას ისე ძალიან, რომ უყვარდა. ლუკას გახსენებისას გულში ტკივილი იგრძნო, ნახევარი გული სადღაც შორს დაემალა, ლუკას სხეულში, სამუდამოდ.

***
რობაქიძე კარზე ყრუდ აკაკუნებს, წითლად შეღებილ თმიანი ქალი, ატლასის ხალათით აღებს კარს, გაოცება ეტყობა სახეზე.
- სანდრო? - ვნენიანად აცხრება ბაგეებზე, სხეული უკანკალებს, გონს მოდის თუ არა ვნება მორეულ ქალს ცილდება, დივანზე მოწყვეტით ეშვება
- დღეს დავიღალე - ამბობ, ვითომ აქ არაფერიო
- აქ რას აკეთებ? - მის გვერდით ჯდება
- რავი, სახლში მოვიწყინე და შემოვიარე. - ბაგეები ირონიული ღიმილით ეპობა
- გეყოფა მწარე იუმორი. შენი ქორწილის ღამეს აქ რას აკეთებ?
- ჩემს ცოლს, იმდენად ვეზიზღები... - ცოლი მწარედ წარმოთქვა - მისი თვალების ყურებას, ვეღარ გავუძლებდი.
- და ჩემთან რატომ მოხვედი? - ხალათი გაიძრო, მხოლოდ საცვლების ამარა დარჩა. - დალევ?
- ჰო - რობაქიძემ თავი დაუქნია - რატომ მოვედი და შენზე უკეთ ვერავინ მიგებს, ამ სამყაროში.
- აი აიღე - ჭირა ყავისფერი სითხით გაუვსო - ვისკში ნერვიულობას ვერ ჩაახჩობ ძვირფასო.
- არც ვნერვიულობ. - ბოლომდე დაცალა ჭიქა - სოფია, ხომ იცი ასე არ მინდოდა?
- სანდრო, ცხოვრება შენს მინდაზე არ არის. "ლაბირინთში მორბნალი" წაგიკითხავს? აი ეგეთია ზუსტად ცხოვრება, მანამ უნდა "ირბინო" სანამ ისეთ შედეგამდე არ მიხვალ როგორიც შენ გინდოდა...
- შენ ბედნიერი იქნებოდი ჩემნაირი ქმარი რომ გყოლოდა? - ღიმილით გადახედა ქალს
- მე ქმარი არ მჭირდება, დამოუკიდებლობას ვარ მიჩვეული... თუმცა, შენნაირი ქმარი ყველა ქალს გააბედნიერებდა.
- ეხლა როგორ უნდა მოვიქცე? - ჯერ ქალს შეუვსო ჭიქა, შემდეგ კი მისი გაავსო.
- უნდა გაუგო მას, ეხლა ყველაზე რთული პერიოდი აქვს. წარმოიდგინე, იძულებით ქორწინება ქალისთვის რომელიც სიცოცხლეს გასწირავდა სხვა კაცისთვის, მეცოდება. თუმცა, ვეჭვიანობ...
- კარგი რა სოფია, ნუ მგრუზავ გთხოვ.
- მოდი ჩემთან - ზევიდან მოექცა სანდროს ძლიერ სხეულს, იმდენად ნაცნობს, დიდი ხნის წინ გაისისხლხორცა ეს ადამიანი. ვნებიანად დაუკოცნა სხეული, მალევე რობაქიძეც კონცენტრირდა ქალზე და ძლიერი ხელებით დაეპატრონა მის სხეულს.

***

- აი იმ ვარსკვლავს ხედავ? ის შენს თვალებში უფრო ლამაზია... - ხელს ადებს მიას ნაზ ხელს.
- მიყვარხარ - ლუკა თვალებ აციმციმებული უყურებს საყვარელ ქალს, შემდეგ გულზე იხუტებს.
- როგორ გგონია, შენ რომ არა, ის დღე, რომ არაა ერთმანეთს არ შევხვდებოდით? ანუ იმას ვგულისხმობ, რომ სხვაგან სად უნდა შევხვედრილიყავით? - მიას დაბნეულად ლაპარაკის დროს, ბიჭი ყოველთვის მხიარულდენოდა.
- იქნებ რომელიმე კუნძულზე, ოკეანის სიღრმეში? - ეცინება
- როგორც ქალთევები? - ხელის გულს უსმევს ლოყაზე.
- თუნდაც, მთავარი შენ ხარ, მხოლოდ შენ. - მია ცილდება, თვალებში აკვირდება
- შენგან შორს ყოფნა არ შემიძლია, უშენოდ... - ცრემლი უვარდება თვალიდან
- ამაზე რატომ ფიქრობ? - იხუტებს, ცრემლს კოცნით უშრობს - ნებისმიერს მოვკლავ, ჩემი ხელებით, ვინც ჩვენს გაშორებას შეეცდება.
ფიქრებიდან ზარის ხმა აბრუნებს რეალობაში. საათს უყურებს დილის რვა საათია, ატლასის ხალათს იცემევს და კარს აღებს.
- იცი გასაღები დამავიწყდა,არ გაგაღვიძებდი - სანდრო თეთრი პარკებით შემოდის, მიას უღიმის და სამზარეულოში შედის
- არ მეძინა, ჩემს საძინებელში შემიძლია მხოლოდ ძილი... - ზურგს აქცევს და ტანსაცმელს იცმევს,უკან დაბრუნებულს საუზმე ხვდება
- უნდა ჭამო, გუშინ პირი არაფრისთვის მიგიკარებია - ეხლა ახსენდება რომ უნდა იკვებოს, ლორს პურზე დებს და რამოდენიმე ლუკმას ჭამს.
- როგორ გაატარე ღამე? - ეკითხება სანდროს, გულში ეცინება რადგან ძმაკაცური კითხვა გამოდის.
- მშვენივრად. - მოკლედ პასუხობს
- არ ისადილებ? - ეკითხება
- არა, ვისადილე უკვე.
- შენი შეყვარებულია? - ენაზე კბილს იჭერს თუმცა უკვე გვიანი, ყოველთის ცნობის მოყვარე იყო.
- ის, უბალოდ ჩემია. - მტკიცეთ ეუბნება და ფეხზე დგება - საღამოს ჩემი მეგობრები მოდიან, ყველფერს მე მოვამზადებ, უბრალოდ აქ იყავი კარგი?
- და რატომ? შენი მოსიყვარულე ცოლის როლი შევასრულო? - გაბრაზებული უყურებს
- მომისმინე მია, მე მამაშენი არ ვარ რომ რაიმე დაგაძალო, უბრალოდ გთხოვ, ადამიანურად.
- კარგი, კარგი. - ნებდება, თეფში სამზარეულოში გააქვს - რომელზე მოდიან?
- ათისკენ, გადიხარ სადმე?
- რვახე, ცხრაზე სახლში ვიქნები.
- და სად? - მობეზრდებით აქნევს თავს მია
- შენი საქმე არ არის. - ოთახის კარს აღებს - და კიდევ, ნივთებს სტუმრების ოთახში გადავიტან, შეგიძლია აქ დაიძინო.
- არ არის საჭირო, მე დავიძინებ იქ.
- არა არა - ხელის აწევით აჩერებს
- მია, მე დავიძინებ იქ თქო.


კლუბის შესასვლელში იდგა, იცის ლუკა ამ დროს აქ იქნება, თუნდაც შორიდან დანახვის სურვილი კლავს, მეორე სართულზე შეუმჩნევლად ადის და ბნელ კუთხეში დგება, მისგან შორს. უყურებს, მისი ერთადერთი ადამიანი როგორ ჩაფიქრებული თვალებით, წმენდს არყის ბოთლებს, ნეტავ შეეძლოს მასთან მისვლა, მისი შეხება. ხმის გაგომენაბა, ერთადერთხელ მაინც შეეძლოს მისი სურნელის სუნთქვა, ვკლავ მის სამყაროში დაკარგვა....
- მია?! - უკან დამბრთხალი იყურება, ლუკას ბავშვობის მეგობარი ნუცა გაოცებული უყურებს
- ოჰ, ნუცა შემაშინე - მორცხვად უღიმის
- აქ რას აკეთებ? - მკაცრად ეუბნება
- მე ლუკა...
- გაჩუმდი. მისმინე, გუშინ მამაშენი მოვიდა და ლუკას ყველაფერი უთხრა, რომ ქორწილი აქვსო, ბედნიერიაო. მისი წასვლის შემდეგ ლუკა ერთი ვაივაგლახით შევაკავეთ რომ არ მოსულიყო და ქორწილი არ ჩაეშალა, მამაშენმა უთხრა, რომ... ეს შენი გადაწყვეტილება იყო. ეს როგორ გააკეთე? ასე როგორ მოექეცი?
- მამაჩემი იყო? გუშინ?! - ბრაზისგან, შეეძო ეკივლა და ყველაფერი ნაცარტუტად ექცია. მაგრამ, არ შეეძლო ნუცასთვის სიმართლის მოყოლა, ამას ვერ გააკეთებდა.
- წადი, ლუკას არ დაენახო... მიეცი ბედნიერების და კარგად ყოფნის უფლება. - ცრემლ მორეულმა დატოვა შენობა, ტაქსში ცრემლებს ვერ იკავებდა, სძულდა მამამისი, მთელი არსებით სძულდა.
უნდოდა გაქცეულიყო, უკან მოუხედავად წავიდოდა, მაგრამ ლუკას ვერ დატოვებდა, ეხლა უკან დასახევი გზა აღარ ჰქონდა. ტელეფონის ხმა გაიგონა, უპასუხა თან კიბეებს აუყვა
- მია როგორ ხარ? ყველაფერი კარგად არის? - როგორ სძულდა ეს ხმა, როგორ უნდოდა ასეთი მამა საერთოდ არ ყოლოდა.
- ყველაფერი ისეა როგორც შენ გინდოდა, მამიკო - ეცადა ირონია კაცს ეგრძნო, როგორ უნდოდა ეჩხუბა, ეკითხა რა უფლებით მივიდა ლუკასთან?თუმცა თუ ამას გააკეთებდა, ის მიხვდებოდა, რომ ლუკას მიაკითხა.
- გჭირდება რაიმე? არ მოგერიდოს...
- შენი არაფერი მჭირდება. - გაუთიშა და კარზე ზარი დარეკა.
კარები გოგონამ გაუღო, ღიმილით მოეხვია გაკვირვებულ მიას.
- გამარჯობა, მე ნინა ვარ - მოცილდა თუ არა უთხრა - ქორწილში ვერ გაგიცანი, მე სანდროს საუკეთესო მეგობარი ვარ!
- სასიამოვნოა - მომიღამ გოგონას, ღიმილითვე უპასუხა.
- მოხვედი ძვირფასო? - სანდრომ შუბზე ნაზად აკოცა, მიას გაკვირვებულ სახეზე კი გაეღიმა, თვალებით ანიშნა, დილით რას გეუბმენოდიო?
სანდროს დიდი მეგობრული წრით გაივსო ბინა, ესეთი მხიარული მია პირველად დაინახა სანდრომ, ღიმილითვე უცქერდა მომღიმარ ცოლს, რომელიც გოგონებში ჩამჯდარიყო.
ხელზე შეეხო მიას, თითქოს ელექტრო ენერგიაამ გაიარა გოგონას სხულშიო, წამსვე მოაშორა ხელები, სანდრომ კი გულში ის უთხრა, რის თმასაც ალბათ ვერასდროს შეძლებდა.
“ არ უნდა შენს გონებას ჩემი სიახლოვე, არ გჭირდები, არ უნდა გამიკარო, მაგრამ შენი ნება-სურვილის საპირისპიროს ამტკიცებენ შენი თითები"