აგარაკზეც ამოვედით, თავიდან ცოტახნით დავისვენეთ და ვლაპარაკობდით შემდეგ სუფრა გავშალეთ, სასმელი მოვიმარაგეთ, დინამიკები გავამზადეთ და ჩვენი გართონაც დაიწყო...
-აუუ იცეკვეთ ვინმემ ჩემთან ერთად რაააა, რა გჭირთ?!?!-ავწუწუნდი რადგან ყველა იჯდა დაა ზედმეტად “ნასვამები”(ნუ ეს ცოტა რბილად ნათქვამია მაგრამ...) მე არ ვიყავი მათ ნაირად, რადგან ცეკვის დროს ყოველთვის ვფხიზლდებოდი მაგრამ მთლად სიფხიზლეს ვერ დავიკვეხნიდი. რახან არავინ შემომიერთდა, უცებ მაცდური იდეა გავაჟღერე...
-წამო ბოულინგ ცენტრში წავიდეთ, რას იტყვით?
-აუ წამო-ამყვა ალექსა
-კარგი იდეაა მაგრამ რითი წავიდეთ??-ნინაჩკამ პრობოემა წამოჭრა, მაგრამ მე რისი მე ვარ თუ არ მოვაგვარე...
-წამო ფეხით რა, თან გზაში გავერთობით-თვალები ავაფახურე და ბავშვებს გადავხედე
-კაი წავიდეთ-თქვა ნიკოლოზამ და ყველა მას აჰყვა
გავედით გარეთ და გზას გავუყევით, უკვე საღამო იყო...
-აუ მოდი რამე ვითამაშოთ რა-ლოლიტან გააჟღერა იდეა და ჩვენც ავყევით მაგრამ ვერ გადავწყვიტეთ რა გვეთამაშა...
-მე ვიცი რაც უნდა ვითამაშოთ!-წამოიძახა სანდრომ
-რა?-ვკითხეთ ყველამ ერთად
-სითამამე თუ მოქმედება!!-თქვა სანდრომ სახე გაბრწყინებულმა
-ეგ სიმართლე თუ მოქმედება შე შტერო!!-ჩასძახა სალომემ
-კაი კაცო არ გამაგიჟო! ეგ სიმართლეა და ეს სითამამე-უპასუხა სანდრომ ცინიკურად, სალომეც დადუმდა და ცნობისმოყვარედ შეაშტერდა, სანდრომაც განაგრძო საუბარი-ანუ მივყვებით როგრიგობით და ყველა ვირჩევთ ან სითამამეს ან მოქმედებას, სითამამის შემთხვევაში ჩვენ თვითონ მოვიფოქრებთ რას გავაკეთებთ, ოღონდ რაიმე თამამს და მოქმედების შემთხვევაში ჩვენ გეტყვით ნებისმიერ უწყინარ მოქმედებას რაა, ოღონდ ყოველი მესამე მოქმედების მერე ავტომატურად გადართული იქნებით სითამამეზე, ხო მიხვდით, ადვილი რაა, ხო ოღონდ ერთსა და იმავე რამეს არ ვიმეორებთ!!!-თავიდან ვიყოყმანეთ მაგრამ მაინც დავთანხმდით.
ძაან ბევრი რაღაც გავაკეთეთ, ზოგმა ხეებზე იძრომიალა, ზოგმა ტყეში იგორავა, ზოგი უცნიბებთან მიდიოდა და ეკითხებოდა: რა რიცხვი იყო, რომელი წელი იყო, სად იყვნენ და ასე შემდეგ. მე ზედიზედ სამჯერ ავირჩიე მოქმედება ამიტომ სითამამეზე მიდგა ჯერი.
-აბა ჩართე შენი ფანტაზია და გაგვაკვირვე-შემომძახა ალექსამ
-კი, აი ძაან ადვილია ისედაც ყველაფერი გავაკეთეთ!!-დავიწყე ბუზღუნი
-აბა ეგეთები არ გვინდაა!!!-ცინიკურად შემომხედა გივიკომ-მე შენს გამო ვიღაცის გარაჟებზე ვირბინე თან ის კაცი როგორ მომსდევდა, რომ დავეჭირე სად მიდიოდი ქალბატონო?!?!-ამის გახსენებაზეე სიცილი ამივარდა, მაგრამ მალევე დავწყნარდი და ფიქრი დავიწყე...
-ნუ რაც დარჩა და არ გაგიკეთებიათ არის რომ მაღაზია გავქურდო, მანქანა დავლწო ან ვინმეს სახლში შევიჭრა-ჩამოვნთვალე და ჩაფიქრებულმა გადავხედე ბავშვებს და აშკარად არცერთი ჩანდა ამ ჩამოთვლილით გაკვირვებული...
-ჩვენ თანახმანი ვართ-ხელებია ასწია დემემ და ისე მიპასუხა
-ხარაშო, მაღაზია იყოს!-თვალი ჩავუკარი და თავაწეული დავიძარი მაღაზიისკენ და უცებ სხვა იდეამ დამარტყა თავში, ბავშვებს მივუტრიალდი და ვუთხარი დამალულიყვნენ, მათაც შეასრულეს ჩემი ნათქვამი.
წავედი მაღაზიისკენ, ვიღაც სასტავს მოვკარი თვალი, აშკარად მანიაკებს არ გავდნენ, უფრო ჩვენნაირ “პონტში” იყვნენ და გადავწყვიტე იმ ბიჭთან მივსულიყავი, რომელიც ჩემგან ზურგით იდგა, “აი ეხლა მიყურეთ”-სახით გავხედე ბავშვებს და ისინიც დაფაციცებით მაკვირდებოდნენ, მივაჭერი იმ ბიჭთან და წინ დავუდექი, მანაც ამხედ-ჩამხედა, ირონიული ღიმილი აირტყა და მხოლოდ-გამარჯობა!-თი შემოიფარგლა, მეც მხოლოდ-გაგიმარჯოს!-ვუპასუხე და პირდაპირ ტუჩებზე რასაც ქვია ვეძგერე, ისიც არ ჩამომრჩა და მაშინღა გავჩერდით ჰაერი რომ არ გვეყო, რამიდენიმე წამი თვალებში ვუყურებდით ერთმანეთს და ამასობაში მე ვაკვირდებოდი, ულამაზესი ცისფერი თვალები ჰქონდა ისეთი რომ ღამეში ბრწყინავდა, ქერა გრძელი თმა, მსხვილი ტუჩები, სწორი ცხვირი, ჩემზე მაღალი და ნუ მოკლედ ძაან სიმპატიაგა ტიპი იყოო რაა. უცებ გავანალიზე რა ხდებოდა, ამდენი არ უნდა დამელია!-გავიფიქრე ჩემთვის მოვშორდი და მის გარშემო მყოფ, ჩემთვის უცხო და მისთვის ნაცნობ ბავშვებს გადავხედე, თითქოს ცინიკური ღიმილით “ნახვამდის” ვუთხარი ყველას და ჩემებისკენ წამოვედი.
-შენ ალაოდ ხო არ ხარ?!?!-მკითხრა სალომემ
-მეე?!?!-შევიცხადე თეატრალურად და მას გადავხედე-რატომ? ხომ გინდოდათ სითამამე ხოდა მიიღეთ! ვოტ ტაკ!
-ხო მაგრამ სითამამეში ის არ გვიგულისხმია ვიღაც ბიჭს შენით გართობა დაეწყო-გაბრაზებულებმა მითხრეს ბიჭებმა
-ნუ რას ვიზამთ, ჩემი ფანტაზია მეტს ვერ გასწვდა-მხრები ავიჩეჩე და გზა განვაგრძე, მათაც ხმა აღარ ამოუღიათ და ესე მივაღწიეთ ბოულინგის ცენტრამდე. ბევრი ხალხი იყო, როგორც იქნა ჩვენი რიგიც დადგა და დავიწყეთ თამაში, ბავშვები ძაან უხასითიდ იყვნენ მივხვდი ამის მიზეზს და ყველას გამოვუცხადე
-კარგით რა რახან ესე გავაკეთე ესეიგი ესე იყო საჭირო, ჩემს თავზე მე ვაგებ პასუხს, იქნება საერთოდ მომეწონა და ამიტომ არ დავიხიე უკან-რაღაც უაზრობა მოვიგონე და განვაგრძე-ნუ რა გჭირთ?!?!-ძლივს დავაჯერე ამ უაზრობაში და ცოტა ბორმალურ ხასიათზე მოვიდნენ...
-ნეტა ის მაინც დამენახა ვინ იყო ესეთი, ესე რომ გამოგაშტერა?!-თქვა სალომემ, მეც მკვლელი სახით გავხედე, ისევ ამ თემის წამოჭრის გამო და თვალებით ვეუბნებოდი “მოხვალ შენ სახლში” და მანაც თავი მოისაწყლა, მეც გამეცინა და ვუპასუხე
-და რა ვერ დაინახე?!?!
-ვერა, შემთხვევით ზურგით ხომ არ იდგა?!?! თან აქეთ არც გამოუხედავს-გაბრაზებული სახე მიიღო, მეც დამაწყნარებლად ვუთხარი
-კაი არაიშვას სხვა დროს მაინც ვერ ერთი ვეღარ ვნახავთ!-თვალი ჩავუკარი და მივტიალდი, ისე თითქოს ამის გააზრების გამო თითქოს მეც გული დამწყდა მაგრამ არ შევიმჩნიე და თამაში განვაგრძე.
წყლის საყიდლად ჯიხურისკებ დავიძარი, ჩვენს შემდეგ რამოდენიმე მოთამაშეთა რიგს ჩავუარე. მივედი ჯიხურთან, გამყიდველს ფული გავუწიდე, ამ დროს ვიღაცის შეხება ვიგრძენი მივტრიალდი და ის სიმპატიაგა შემრჩა ხელში
-გამარჯობა!-მითხრა ისევ იმ ირონიული ღიმილით
-გაგიმარჯოს!-ვუპასუხე მე და თითქოს დეჟა ვუ განვიცადე, მაგრამ ამჯერად ის დამაცხრა ტუჩებზე და იგივე განმეორდა რაც რამდენიმე საათის წინ. მიუხედავად იმასა რომ ეს დიდიად არ მინდოდა მაინც ხელი ვკარი და მივიშორე
-რამდენიმე ხნის წინ დიდი სიამოვნებით მკოცნიდი-ისევ იმ ირონიული ღიმილით მითხრა
-ეტყობა მიზეზი მქონდა-მეც არ დავაკელი ირონია გამყიდველს წყალი გამოვართვი და უკან გავბრუნდი
-მე კი ნამდვილად მიზეზი მქონა თორე ამას ნაღდად არ გავაკეთებდი, სანაძლეო წავაგე და...-ვგრძნობდი მის ხმაში ირონისას და როდესაც მოვტრიალდი ღიმილიც არ შეცვლოდა
-ხო მეც ვთამაშობდი და ესე მომიწია თორე შენ ნაღდად არ გაკოცებდი-ცინიკურად ავხედ-ჩავხეხე და გამოვტრიალდი, “მითუმეტეს პირველ კოცნას არ დაგითმობდი” ჩემთვის ჩავილაპარაკე და გზა განვაგრძე.
ბავშვებთან მივედი და ბედნიერმა იმით რომ მათ არაფერი დაუნახავთ, ცოტახნის წინ მომხდარი თავიდან ამოვიგდე და მათ შევუერთდი...