ყველაფერმა მობეზრება იცის... დღეს არ ვიცი რა მინდა) ვიღვიძებ და ვცდილობ ფეხაკრეფით გავიდე სასტუმროს საძინებელი ოთახიდან.
-bonito...a donde vas? (ლამაზო, საით?) მესმის სრულიად უცხო ბიჭის ხმა ოთახიდან კარამდე მისულს
-dejame! (შემეშვი!) ვპასუხობ და მოუხედავად ვტოვებ ოთახს.
.. დღეს ღამით ფრენა მაქვს, მადრიდი-საქართველოს რეისით, ცოტა არიყოს დაბნეული ვარ, 5 წელია არ ვყოფილვარ იქ.
წუხელ ჩემს სამეგობროს დავემშვიდობე რადგან არ მიყვარს გაცილებები და მსგავსი დრამები. თანაც მალევე ვაპირებ დაბრუნებას, ყოველშემთხვევაში ასე ვფიქრობ. დედ-მამაც მადრიდში ცხოვრობს, უბრალოდ რათქმაუნდა ცალკე.
18 წლის ვიყავი როდესაც აქ ჩამოვედით. სწავლა აქ დავამთავრე და მალევე გადავედი ცალკე საცხოვრებლად, მუშაობაც დავიწყე ერთ-ერთ ცნობის სამოდელო სააგენტოში. ახლა 23 წლის ვარ, ცოტა ხნით ყველაფრისგან
პაუზის აღება გადავწყვიტე, ახლა საქართველოში მაინტერესბს როგორ შევეგუები იქაურობას, თითქოს მომენატრა საქართველო? არ არა, არვიცი. თუმცა ვნახავთ.. ეს ხომ მე ვარ, მე მიყვარს მსგავსი ექსპერიმენტები.
სახლში ავიარე, მოვწესრიგდი.. მოსაღამოვდა კიდეც და აეროპორტისკენ გავეშურე.
როგორც იქნა ჩასხდომა დაიწყო, ვერ ვიტან ლოდინს. შევედი თვითმფრინავში და დავიწყე ადგილის ძიება. (23-a) ყოველთვის ფანჯარასთან ვჯდები,ეს წიკად მაქვს. როგორც იქნა ვიპოვე 23-ა, მაგრამ არა თავისუფალი..
-ჩემი ადგილია. (მე) წარბაწევით და მკაცრი ტონით მივმართე სიმპათიურ მამაკაცს რომელიც არხეინად იჯდა ჩემს ადგილზე და ახლართული ნაუშნიკების გასწორებას ცდილობდა.
-ბატონო?
-ჩემი ადგილიათქო! (მე) სიმკაცრე ოდნავ მოვუმატე და ვანიშნე თითით რომ გადმოსულიყო
-სახლში არ გასწავლეს რომ ზრდილობიანად მომართვა უფრო შეგესაბამება ? (ცინიკურად მიპაჭუნებს თვალებს)
-მე ახლა ეგ ადგილი შემესაბამება! (ასევე ცინიკური ღიმილით და თითის გატკაცუნებით ვანიშნე დაეჩქარებინა)
უცებ ტელეფონზე დაურეკეს, არაფერი უთქვამს ადგილიდან ადგა და გამოვიდა, რათქმაუნდა იმწამსვე შევედი და დავჯექი, როგორც ჩანს მეზობლობას გამიწევს თვითმფრინავში.
-აუუუ...(მომაბეზრებლად და ოდნავ ხმადაბლა ჩავილაპარაკე როდესაც გვერდით დაჯდა, რათქმაუნდა მიხვდა ჩემს რეპლიკას მე ხომ სწორედ ამიტომ გავაკეთე ეს )
*ხო ბიჭო ჯერ ჩამოვიდე, რა გაუძლებს 3 საათს.... *რატო და ვიღაცა ქაჯი მიზის გვერდით...
-ბატონოო?? (გაოცებულმა გავხედე და წარბი ავწიე, ყურადღებაც არ მომაქცია)
როგორც იქნა დაასრულა საუბარი და ახლა მუსიკა ჩართო. მხარზე ხელი წავკარი და ცალი ნაუშნილი ჩმოვგლიჯე
-იქნებ უფრო ქაჯურად მოვიქცე და ნაუშნიკები გაგიწყვიტო? თუ ჩაუწევ ცოტას და არ შემაწუხებ ?(მე)
-ასეთი გაღიზიანებული რატომ ხარ ? რამის უკმარისობა ხომარ გაქვს? (ჩემს დეკოლტეს შეხედა დამცინავად)
-მეტყობა რომ მაქვს ? (ასევე დამცინავად ჩავათვალიერე)
-კი, თანაც როგორ, რამით ხომარ შემიძლია დახმარება ? (ცინიკურობას უფრო და უფრო უმატებდა)
-ჰაჰ, შენ ვის რითი უნდა დაეხმარო? თანაც მეტყობა რამეზე რომ შენი დახმარება მინდა ? (სიბრაზისგან ცოტა ავნერვიულდი კიდეც)
-ვის რითი? (ურცხვად ჩაიცინა) ვის და მაგ: შენ და რითი? წამო გაჩვენებ (თვალი ჩამიკრა და მომაშტერდა ცნობისმოყვარე სახით)
-თუ დახმარება დამჭირდება როგორმე აღმოვფხვრი ამ პრობლემას, სამყაროში ერთადერთი კაციც რომ დარჩე საკუთარ თავს მეთვითონვე დავიკმაყოფილებ და შენ ახლოსაც ვერ მოხვალ! უზრდელი... (მე)
-ალბათ ხშირად იშველიებ საკუთარ თავს, შენ ისედაც ვინ მოგეკარება (სიცილი ატეხა და თან ნაუშნიკი გაიკეთა)
აღარაფერი მითქვამს, ჩემი მიზანი უკვე ვიცოდი იმ წამიდან, მისი მიმართულებით, თუ რაც უნდა მექნა ასეთი დაცინვის შემდეგ. მე ასეთი ვარ. მე ვაფრენ !





ვნახოთ, ვნახოთ... ღირს გაგრძელებად ? <33