ჩემი იქნები

გურიის ულამაზეს ქალაქ ოზურგეთში, სკოლის დამთავრებასთან დაკავშირებით დიდი მზადება იყო. საღამოს რესტორანში იკრიბებოდნენ თანაკლასელები. კლასის ფრიადოსანი და ყველაზე ლამაზი გოგონა, ნუცა მახარაძე, თავისი უნაზეს კაბაში გამოწყობილიყო და სარკის წინ თავს იწესრიგებდა.
- მარტო არ გავუშვებ, იმ თავის ვიგინდარა კლასელს საშუალებას არ მივცემ ჩემს შვილს სდიოს კუდში - ბობოქრობდა ბატონი ავთო.
- კარგი რა მამი რად მინდა დაცვა, ან ვინ უნდა გავიყოლო, არავის არავინ მოჰყავს.
- არა მეთქი და მორჩა. - მაგიდას ისე მძლავრად დაარტყა ხელი რომ ჭურჭელმა ზრიალი დაიწყო. - სოსო გამოგყვება, უკვე გზაშია და მალე აქ იქნება.
- კარგი, იყოს სოსო რადგან არ იშლი - უთხრა ნუცამ და გაბრაზებული გავიდა ოთახიდან.
- როგორ იცი ხოლმე აკვიატება, ვინ შეჭამს შენს შვილს, მაგის გარდა რამდენი გოგო იქნება იქ მაგრამ დაცვა არავის მიყავს. - უსაყვედურა ქალბატონმა ლელამ მეუღლეს.
- ნუ მასწავლი შენ, შენს საქმეს მიხედე. - შეუღრინა ავთომ და ისიც გავიდა. ამ დროს ეზოსთან ნაცრისფერი მერსედესი გაჩერდა, იქედან სოსო გადმოხტა და მხიარული სახით ეზოში შემოვიდა.
- აბა როგორ ხართ? მზად არის ჩემი ლამაზი მამიდაშვილი? - და მამიდამისს გადაეხვია. - როგორ ხარ მამიდა? ხომ არ გაბრაზებს შენი გადარეული გოგო?
- არა მამიდა, შენ როგორ მყავხარ შვილო? ასე უნდა მოგვანატრო თავი?
- ოო ბატონ ავთოს ვახლავართ, კაცურ კაცს და ჩემს საყვარელ ბიძას - გადაეხვია სოსო ოთახიდან გამოსულ ავთოს.
- როგორ ხარ ბიძი? ხომ ხარ დევივით?იცოდე ჩემს ერთადერთ ქალიშვილს დღეს შენ განდობ და თავს წაგაძრობ ვინმემ ბუზი რომ აუფრინოს.
- საკუთარი თავივით გავუფრთხილდები, ისე ვინაა ეგ ლაწირაკი ასე რომ აგაფორიაქათ ყველა.
- სახლში მომადგა ხელის სათხოვნელად და ეს დაღმართი სირბილით ჩავარბენინე, თქვენნაირმა უცხვირპიროებმა ჩემი შვილის ხელის თხოვნა როგორ გამიბედეთ, ცხენიპარია ბაბუის შვილიშვილს შვილს როგორ გავატან-მეთქი და დაგვემუქრა ვაჟბატონი, მოვიტაცებ და მერე იხტუნოს მამამისმაო.
- უყურე შენ, რა დიდგულზე ყოფილა.
- მაგას ვადიდგულებ კარგად მე. - ოთახიდან ნუცა გამოვიდა, სოსოს გადაეხვია და მოიკითხა.
- გოგო რა ლამაზი ხარ, შენი დაცვა მართლა არ იქნება ადვილი ხომ იცი, დატრიალდი აბა შემოგხედო ერთი. - უთხრა სოსომ ნუცას.
- გეყოფა თორემ ამათ მეტი არ უნდათ, საერთოდ აღარ გამიშვებენ.
- არც ხარ გასაშვები, მაგრამ ჩემნაირ ზესიმპატიურ და ზესერიოზულ ბიჭთან ვინ გაგიბედავს რამეს - იცინოდა სოსო.
- ნარცისო, ასე როგორ გიყვარს თავი? - დასცინოდა ნუცა.
- როგორ, შენ ჩემს შესაძლებლობებში ეჭვი გეპარება - განგებ აღშფოთებული სახე მიიღო სოსომ. - ამხელა შეურაცყოფას ვერ გადავიტან, გესმით მამიდა? მე, მე მაკადრა ეს?
- ეს როდის დასერიოზულდება? - ჰკითხა ნუცამ დედას და პასუხიც თვითონვე გასცა - არასდროს.
- საჩემო გოგოები გეყოლებათ? - იდუმალი ხმით ჰკითხა სოსომ. ნუცა აკისკისდა.
- სერიოზული დაცვა მიმყავს, გაგიგონოს მამაჩემმა.
- გამიგონებს და დარჩები სახლში - ნიშნისმოგებით უპასუხა.
- შენც ჩუ და მეც ჩუ - იცინოდა ისევ. სოსო ნუცაზე სამი წლით იყო უფროსი და რადგან ნუცა ერთადერთი შვილი იყო ოჯახში, სოსო ბავშვობიდან მისი პირადი დაცვა იყო.
- აღარ წავიდეთ ეხლა? გვაგვიანდება ბოლოს და ბოლოს. - აწუწუნდა ნუცა.
- წავიდეთ კი - დაეთანხმა სოსოც.
- ფრთხილად იარეთ და ჭკვიანად იყავით ორივე - ბოლო დარიგება მისცა ავთომ. ნუცა და სოსო თვალს მიეფარნენ. გამოსაშვებმა საღამომ იდეალურად ჩაიარა. ბევრი იმხიარულეს და იცეკვეს ახალგაზრდებმა. ნუცა ყურადღების ცენტრში იყო. სხვათა შორის ყურადღება არც სოსოს აკლდა, ნუკას თანაკლასელი გოგონები აშკარად თუ მალულად ეკეკლუცებოდნენ. გვიანი იყო როცა დაშლა გადაწყვიტეს. რესტორნის კიბეებზე ჩამოდიოდნენ ყველანი ერთად. უცებ საფეხურებთან ვიღაცის შავი ფერის წივილით შემოვარდნილმა ავტომანქანამ მკვეთრად დაამუხრუჭა, იქედან ბიჭები გადმოხტნენ, ნუცას ხელი სტაცეს, მანქანაში ჩატენეს და ვიდრე ვინმე რაიმეს მოიფიქრებდა მანქანა ადგილიდან მოსწყვიტეს. ატყდა ჩოჩქოლი, ყვირილი, სოსო დაიბნა, მერე ირგვლივ მიმოიხედა და ნუცას თანაკლასელი ნიკა, ვისზედაც ეშინოდათ არ მოიტაცოსო, გაფითრებული და გაშეშებული მდგომი დაინახა. მიხვდა რომ ის აქ არაფერ შუაში არ იყო. აბა ვინ? ფიქრობდა გამწარებული, უცებ გონს მოეგო, მანქანას მივარდა, ჩაჯდა და გიჟური სისწრაფით გაეკიდა გამტაცებლებს.
.........
სკოლის დამთავრებამდე ოთხი თვით ადრე ნუცა თავისი მეგობრის, ეკას დაბადების დღეზე მიიწვიეს და ისიც რა თქმა უნდა წავიდა. ბევრი საერთო მეგობარი იყო ამ წვეულებაზე და რამდენიმე უცხოც. ეკამ ნუცას თავისი დეიდაშვილი, ზაზა გააცნო. ზაზა ერთი შეუხედავი ბიჭი იყო, მას ნუცა ძალიან მოეწონა და გვერდიდან არ შორდებოდა. მეგობრულ ყურადღებას ავლენდა რომ გოგონა არ დაეფრთხო. ნუცაც თავაზიანობას იჩენდა მასპინძლების ხათრით. იმ დღის შემდეგ ზაზა ვითომ შემთხვევით, ხშირად ხვდებოდა ნუცას გზაში და ლაპარაკ-ლაპარაკით მიაცილებდა ხოლმე სკოლამდე. ზედმეტად მეგობრობის მეტი არაფერი უგრძნობინებია და ნუცაც ვერაფერს შეედავებოდა. შეხვედრებიც ხშირი არ იყო. ასე გადიოდა კვირეები. ერთ დღეს ეკამ ნუცა გვერდით გაიხმო და უთხრა:
- ნუცი, ზაზა სულ შენზე მელაპარაკება, ძალიან მოწონხარ, თვითონ შეძლებული ოჯახის შვილია, იფიქრე ამაზე, ბევრ გოგოს უნდა მასთან დაახლოება, მაგრამ არავის იკარებს, შენ კი როგორც კი დაგინახა იმის მერე ღამეები აღარ სძინვს. უყვარხარ და თუ შანსს მისცემ, მეც ძალიან გამეხარდება და მასაც.
- რა სისულელეა, - გაბრაზდა ნუცა - მე მას როგორც მეგობარს ისე ვუყურებ, სხვა რამის გაგონებაც კი არ მინდა. ასე გადაეცი ზუსტად.
- ცოტა დაფიქრდი, მამამისი თანამდებობის პირია, თავის შვილს არასოდეს არაფერს გაუჭირვებს. მე შენთვის კარგი მინდა. ასეთ ოჯახზე ბევრი ოცნებობს.
- აღარ გააგრძელო ეს თემა, მე სწავლას ვაპირებ და გათხოვებაზე არ ვფიქრობ, მით უფრო ზაზაზე. ეს არასოდეს მოხდება და სჯობს ეხლავე შეეგუოს ამ აზრს. ვინმე სხვა ნახოს. - უთხრა ნუცამ და ზურგი შეაქცია მეგობარს. ამის მერე ზაზა ნუცას ცხოვრებაში აღარ გამოჩენილა.
...........
გამწარებული ეძებდა სოსო ნუცას კვალს მაგრამ ვერ მიაგნო, თითქოს მიწამ ჩაყლაპა. სახლში ავთოსთვის უკვე მიეტანათ ამბავი და ისიც გაგიჟებული დაარბენინებდა მანქანას. ის ღამე ძებნაში გალიეს, მაგრამ ვერც ვერაფერი გაიგეს და ვერც ვერსად მიაგნეს. საქმე იმაში იყო რომ ვის უნდა წაეყვანა ისიც კი არ იცოდნენ. თენდებოდა სახლში რომ დაბრუნდნენ. სოსო სირცხვილით ავთოს თვალებში ვერ უყურებდა. ლელამ რომ დაინახა ნუცას გარეშე დაბრუნდნენ ქვითინი აუვარდა.
- შენი ხმა არ გამაგონო - ყვიროდა ავთო - გითხარი არ გავუშვათ-მეთქი და არ დამიჯერეთ, იყავი ეხლა ეგრე და ხმა არ გაიღო. ერთი მაცოდინა ვინაა რომ მისი სისხლი დავლიო. - გამწარებული ოთახში ბოლთას სცემდა.
- ისე მოულოდნელად მოხდა ყველაფერი, დანახვაც კი ვერ მოვასწარი - ჩაილაპარაკა სოსომ
- შენ ხმა არ გაიღო საერთოდ, ორ ბატს ვერ მოგაბარებს კაცი, ვნახე მეც რა დამცველი - აყვირდა ავთო თან პოლიციაში რეკავდა. სოსო გაჩუმდა და თავი დახარა. ეზოსთან ეკას მამა, ბატონი ფრიდონი გამოჩნდა.
- მასპინძელო - დაიძახა შორიდან.
- მობრძანდით - უღიმღამოდ შეეხმიანა ლელა. ფრიდონი ეზოში შევიდა და ნელი ნაბიჯებით წავიდა სახლისკენ.
- ფრიდონ შენა ხარ? მოდი კაცო რა შორიდან იძახი, რამ გამოგაქცია ამ დილაუთენია - გასძახა ავთომ. - გაიგე ხომ ჩემი ამბავი? დანა რომ დამკრა სისხლი არ გადმომივა, ისე ვარ გამწარებული.
- ვიცი ჩემო ავთო, მესმის, მეც ხომ გოგოს მამა ვარ, მაგრამ რას ვიზამთ, გოგო უნდა გათხოვდეს, წესია ასეთი.
- მოიცა, შენ რა, იცი რამე თუ? - დაეჭვებით ჰკითხა ავთომ.
- ახლა გავიგე მეც ჩემო ავთო, მაგ საქმის არაფერი ვიცოდი, თორემ ვერ გაბედავდნენ ეგ მამაძაღლები ამდენს.
- ამოშაქრე რა იცი - კბილებში გამოსცრა საშინლად დაძაბულმა ავთომ.
- ამ ჩემი ცოდვით სავსე ცოლის დისშვილს შეყვარებია თურმე ძალიან, შეძლებული და წელგამართული ოჯახი კია მარა ასე წაყვანა შეიძლებოდა? კინაღამ მოვკალი ჩემი ცოლი, რავა გაბედეთ უჩემოდ ამგვარი საქმის ჩადენა და არ მკითხეთ აზრი-თქვა, მარა არც იმან იცოდა არაფერი და აწი რაღას შევცვლით - ცდილობდა შეერბილებინა სათქმელი.
- ვიის? - ავისმომასწავლებლად დააბრიალა თვალები ავთომ.
- ზაზას, ზვიადის ბიჭს. ჰოდა არც უფროსს ჰკითხა, არც უმცროსს, დაავლო ხელი და წაიყვანა, გაგიჟებულია მამამისიც, რა პირით შევხედო მის მშობლებს თვალებშიო. მარა რაღას ვიზამთ აწი, ოჯახი კარგია, ვერ დაიწუნებ, მორიგდეთ უნდა, ღმერთმა ბედნიერები ამყოფოს, წესია ჩემო ავთო, ვზრდით, ვეფოფინებით და მერე ბუდიდან ვუშვებთ, რას ვიზამთ. - ავთო აღარ უსმენდა ამ ძალით მშვიდობის დამმყარებელს, ჩაფიქრებული იდგა, მერე უცებ თავი ასწია, გაუღიმა და უთხრა:
- კარგი, რას ვიზამთ, წავიდეთ ეხლა და ჩემი შვილი ვნახოთ, სასიძოც ხომ უნდა გავიცნო. - სოსო და ლელა გაოცებული მისჩერებოდნენ უცბად დამტკბარ ავთოს. სახლის წინ მანქანა გაჩერდა და ლელას ძმა და რძალი, სოსოს მშობლები შემოვიდნენ, სოსოს დაერეკა მათთვის.
- მოდი გიორგი, კარგ დროს მოხვედი, წავიდეთ ჩემი შვილი და სასიძო ვინახულოთ, ვნახოთ ერთი რა ხალხია ასე რომ აგვაფორიაქა ყველა - უთხრა მშვიდი ტონით ავთომ. გიორგი იცნობდა ავთოს და იცოდა რომ მისი სიმშვიდის უკან რაღაც იყო დაგეგმილი. ფრიდონი ერთი შეყოყმანდა და მერე უთხრა:
- კარგი ავთო წამოდით, ქუთაისში ჰყავთ წაყვანილი, ეხლა გზაში არიან სახლში მოჰყავთ და პირდაპირ ოჯახში მივიდეთ.
- ქალები სახლში დარჩებით. - გასცა ბრძანება ავთომ. მერე გიორგის და სოსოს თვალით ანიშნა გამომყევითო. ყველანი ავთოს მანქანაში ჩასხდნენ და წავიდნენ.
ზაზას სახლთან მისულებს მამამისი გამოეგებათ.
- ზვიადი ჩემო ბატონო - ხელი გაუწოდა ავთოს. ავთომ უსიტყვოდ ჩამოართვა ხელი. ეზოში ფუსფუსი და მზადება იყო. ქალები გარბოდნენ და გამორბოდნენ.
- სად არიან? - იკითხა ავთომ.
- მოვლენ ნახევარ საათში. - უპასუხა გურამმა - მობრძანდით ჩემო მძახალო, რას ვიზამთ ასეთია წესი, თქვენი შვილი აწი ჩემი შვილია და მათზე ზრუნვა ჩემს თავზე ამიღია.
ავთო აივანზე აჰყვა. მაგიდასთან დასხდნენ.
- სუფრა გაშალეთ - ბრძანება გასცა გურამმა.
- არ არის საჭირო, - ხელი მაღლა შემართა ავთომ - ჯერ დაველოდოთ, ქეიფს მერეც მოვასწრებთ.
ნახევარი საათი ნახევარ საუკუნედ ექცა ავთოს. გიორგი და სოსო ხმას არ იღებდნენ, როგორც იქნა გამოჩნდა მანქანა და სიგნალებით შემოვარდა ეზოში. ბიჭები მხიარული სახით გადმოცვივდნენ მანქანიდან და ზვიადს შვილის ბედნიერებას ულოცავდნენ. ზაზამ ნუცა გადმოიყვანა და სახლისკენ წამოიყვანა. ნუცას თვალები დასივებოდა ტირილისგან. აივანზე ასვლისას მამა დაინახა და აცრემლებულმა მისკენ გაიწია. ზაზამ არ გაუშვა. ავთოს სახეზე მიტკლისფერი ედო.
- მოდი შვილო, მოგილოცო უნდა - უთხრა ნუცას და ზაზას თვალები გადაუბრიალა. ზაზამ ხელი გაუშვა და ნუცა მამამისს მოეხვია ტირილით.
- გაჩერდი მამი, ნუ ტირი, დამშვიდდი. - თავზე ეფერებოდა ავთო. - ჩემი სასიძო შენ ხარ ხომ? - მიუბრუნდა ზაზას. ზაზამ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად და გაუღიმა.
- ჩემს შვილს ცალკე მინდა დაველაპარაკო - ბრძანა ავთომ.
- შენი შვილი დღეიდან ჩემი ცოლია და სალაპარაკოც აღარაფერია - თავხედურად, მკვახედ მიახალა ზაზამ. ნუცა საცოდავი თვალებით უყურებდა მამას.
- ჩემს შვილს მინდა დაველაპარაკო-მეთქი, - გაიმეორა ავთომ ისე რომ ტონისთვის არ აუწევია და ზაზას ჯიქურ მიაშტერდა თვალებში. არც ზაზამ დათმო პოზიცია და თვალი არ აარიდა. გიორგი მიხვდა რომ სიტუაცია კულმინაციას აღწევდა და ჩაერია.
- ბატონო ზვიად, დაელაპარაკოს მამა თავის შვილს, ნუ გავამწვავებთ ურთიერთობას.
- კი ბატონო, აქეთ მობრძანდით - უთხრა და ოთახისკენ გაუძღვა. ავთომ ნუცას ხელი მოჰკიდა და წინ გაატარა. ოთახში შესულმა კარი კარგად დაკეტა, აკანკალებული ნუცა სკამზე დასვა, თვითონაც გვერდით მიუჯდა, თმებზე ხელი გადაუსვა და რბილი, მშვიდი ხმით ჰკითხა:
- გიყვარს მამა? არ დამიმალო იცოდე. - ნუცა აქვითინდა, მღელვარებისგან ხმას ვერ იღებდა. მუდამ მკაცრი მამის რიდი ყოვეთვის უზომოდ ჰქონდა. ასეთი თბილი და დამყოლი მამა მისთვის უცხო იყო და დაბნეულობისგან ხმა ჩავარდნოდა.
- თუ გიყვარს მე წინააღმდეგი არ ვიქნები თქვენი ქორწინების, მაგრამ თუ შენ არ გინდა ძალით აქ ვერავინ დაგტოვებს. მიპასუხე გიყვარს? - ნუცამ უარის ნიშნად თავი გააქნია.
- დარწმუნებული ხარ? მაშინ რატომ წაგიყვანა? რაიმე იმედი მიეცი? - ახლა კი ამოიღო ხმა ნუცამ.
- არა, ვერ ვიტან, მეზიზღება, წამიყვანე მამი აქედან, თავს მოვიკლავ თუ დამტოვებ - ნუცას ისტერიკა ეწყებოდა. ავთომ ხელი მოხვია გულში ჩაიხუტა, ერთი ღრმად ამოიოხრა და ის ჰკითხა რისიც ყველაზე მეტად ეშინოდა ...
- თქვენს შორის რაიმე მოხდა?
- არა, არა, თითიც არ დაუკარებია - აყვირდა ნუცა
- ჩუმად, ნუ ყვირი, დამშვიდდი, თვალები ამოიმშრალე, შემომხედე, აი ასე, ეხლა მე და შენ გარეთ გავალთ, შენ მშვიდად იდგები და გააკეთებ იმას რასაც გეტყვი და დამეთანხმები იმაზე რასაც ვიტყვი, გასაგებია? - ნუცამ შეშინებულმა შეხედა და თავი დაუქნია. ავთო წამოდგა, ნუცას ხელი მოხვია და გარეთ გამოიყვანა. ყველა აივანზე ელოდებოდა. ავთო ზაზას მიუახლოვდა, მარჯვენა მოუქნია და ისეთი სილა გააწნა ზაზა მოულოდნელობისგან უკან გადავარდა.
- რას კადრულობთ ბატონო ავთო, რა არის ეს - მივარდა ზვიადი.
- რას ვკადრულობ? მე? ეს თქვენ რას კადრულობთ თქვე ნაბიჭვრებო, ვისთან გაქვთ საქმე თუ იცით, არასრულწლოვანი გოგო გაიტაცეთ მისივე ნების გარეშე და კიდევ მე მიბედავთ რომ მკითხოთ რას ვკადრულობ?
- რა არასრულწლოვანი, 18 წლის გახდა ორი თვის უკან ვის ატყუებთ - აყვირდა ზაზა
- ჩემი შვილი ორი თვის უკან 17 წლის გახდა და ეხლა თუ არ გინდა დარჩენილი რამდენიმე წელი ციხეში ჩაგაყუდო გზიდან ჩამომეცალე, მე ის აქედან მიმყავს და ერთხელ კიდევ მის გვერდით გნახო ხერხემალში გადაგამტვრევ, შენ კი არა შენი ნებისმიერი ნათესავი შემთხვევით ჩავლილიც რომ ვნახო საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ.
- სად მიგყავს, ვერსად ვერ წაიყვან. - წინ გადაუდგა ზაზა.
- გადი შვილო, თავზე ხელს ნუ ამაღებინებ, იმის მადლობელი იყავი რომ ასე მშვიდად მივდივარ, წადი შენი შესაფერისი მოძებნე. - მშვიდად უთხრა ავთომ
- ზაზა გაუშვი - უთხრა ზვიადმა
- სად გავუშვა, თქვენ კარგად ხართ? რამდენი თვეა დავდევ, მიყვარს არ გესმით? - ვედრებით მიუბრუნდა ავთოს.
- არ გამოვა ეს საქმე შვილო, წადი შენს ბედს ეწიე, ნუ მაიძულებ ზომებს მივმართო, აღარ გაეკარო ჩემს შვილს, მამაშვილურად გირჩევ თორემ მეორედ ასეთი ლმობიერი აღარ ვიქნები. წავედით ნუცა - თქვა და ნუცა მანქანისკენ წაიყვანა. გასაღები გიორგის გადაუგო. - საჭესთან შენ დაჯექი-ო - და ნუცასთან ერთად უკანა სავარძელზე მოთავსდა.
- მამიკო, ჩემი ტკბილი მამიკო - სიხარულისგან ტიროდა ნუცა და მამას ეხუტებოდა. ავთო აღელვებას ვეღარ მალავდა. მთელი გზა უბეში ჰყავდა ჩაკრული თავისი ერთადერთი სიხარული. სახლში მისულებს დედა და ბიცოლა მიეგებნენ, ნუცას ეხვეოდნენ და ტიროდნენ.
.........
ამ ამბიდან ოთხი წელი გავიდა. ნუცამ უცხო ენების ფაკულტეტი დაამთავრა და ერთ-ერთ ცნობილ ფირმაში მოეწყო თარჯიმნად. იგი არაჩვეულებრივად ფლობდა ინგლისურ და ფრანგულ ენებს, ამიტომ სამსახური მარტივად იშოვა. უფროსი ასაკიანი მამაკაცი იყო რომელიც ახალგაზრდებში ნიჭს აფასებდა. მას მოეწონა ნიჭიერი გოგონა, ენებს თვითონაც ფლობდა და ნუცას ენობრივმა ბარიერმა და გამოთქმის სიზუსტემ მოხიბლა. უცხოელ კომპანიონებთან შეთანხმებებზე დაჰყავდა. ნუცაც კმაყოფილი იყო თავისი სამსახურით. ავთო ვერ ეგუებოდა იმ აზრს რომ ერთადერთი ქალიშვილი ასე შორს ჰყავდა, მაგრამ ხელს მაინც არ უშლიდა, ეამაყებოდა თავისი შვილის წარმატებები. ხშირად ჩადიოდა თბილისში სანახავად.
თავიდან ნუცა თავის ბავშვობის მეგობართან, კატოსთან ერთად ცხოვრობდა ქირით ორი წელი, მერე ავთომ შვილს ოროთახიანი ბინა უყიდა თბილისში, ნუცამ კატოც თავისთან გადაიყვანა და ერთად იყვნენ. კატოც მუშაობდა, ოღონდ ის იურისტი იყო.
ნუცას ძალიან კარგი კოლეტივი ჰყავდა. ყველანი მასზე უფროსები იყვნენ ასაკით მაგრამ მაინც კარგად მეგობრობდა მათთან. ბატონი ზურაბი, ნუცას უფროსი დღეს სამსახურში გვიან მოვიდა და ეტყობოდა რომ ცუდ ხასიათზე იყო. თავის დაკვრით მიესალმა თანამშრომლებს და თავის კაბინეტში შევიდა. მისი პირადი მდივანი, ნინა, ნუცას მიუახლოვდა და შეშფოთებული სახით უთხრა:
- რა დაემართა ნეტა? ნახე რა სახით შევიდა კაბინეტში?
- ვნახე ნინა
- რა ვქნა ყავა შევუტანო? არ გამიბრაზდეს მეშინია
- აცადე ჯერ თვითონ დაგიძახებს. - ამ დროს კაბინეტიდან ბატონმა ზურაბმა დაიძახა:
- ნინა, ყავა! - ნინამ სასწრაფოდ დაასხა ყავა ფინჯანში და კაბინეტში შევიდა. ცოტა ხანში იქედან ფერდაკარგული გამოვიდა, ხელში ფურცლების დასტა ეკავა, ნუცას მიუბრუნდა და უთხრა:
- გეძახის შედი. - ნუცა კაბინეტისკენ წავიდა და კარი შეაღო.
- შეიძლება, ბატონო ზურაბ? - იკითხა მორიდებით.
- მოდი, შემოდი. - უპასუხა ზურაბმა ისე რომ თავი არ აუწევია. ნუცა იდგა და ელოდებოდა. ცოტა ხანში კარი გაიღო და ახალგაზრდა სიმპატიური ბიჭი შემოვიდა. ნუცა გაოცებული უყურებდა, რადგან იცოდა რომ ბატონი ზურაბის კაბინეტში ასე უცერემონიოდ ვერავინ შევიდოდა, უკვირდა როგორ შემოუშვა ნინამო. ბიჭი კიდევ უდარდელად შემოვიდა ბედნიერი სახით, ნუცას თვალი ჩაუკრა და ანიშნა არაფერი თქვაო, მხარზე ზურგჩანთა მოეგდო და კმაყოფილი უყურებდა ზურაბს. ზურაბმა თავი ასწია და სახე გაუბრწყინდა.
- შენ აქ რა გინდა, როდის ჩამოხვედი? - უთხრა გახარებულმა, წამოდგა და გადაეხვია. ნუცამ აღარ იცოდა რა ექნა, დარჩენილიყო თუ გასულიყო, დაბნეულად იდგა და მისჩერებოდა.
- აბა როგორ ბრძანდები ბატონო ზურაბ? - ღიმილით ეკითხებოდა ბიჭი და ისევ ეხვეოდა. - რამდენი წელია არ მინახიხარ.
- როგორ გაზრდილხარ, დავაჟკაცებულხარ. - ეფერებოდა ბიჭს ზურაბი. ნუცას არსებობა არავის ახსოვდა. - როგორაა საქმე დაამთავრე მაგისტრატურა?
- დავამთავრე და აღარსად ვაპირებ წასვლას, მორჩა თავიდან ვეღარ მომიშორებ.
- მოდი დაჯექი, რა ფეხზე ვდგავართ, ნუცა - უცებ მიუბრუნდა ზურაბი გვიან შემჩნეულ ნუცას. - გაიცანი ეს ჩემი შვილია, ლევანი, ეს კიდევ ჩემი თარჯიმანი და მარჯვენა ხელია. - ლევანმა ხელი ჩამოართვა ნუცას, ერთი აათვალიერა და ისევ მამას მიუბრუნდა.
- წავალ ეხლა მე დედაც არ მინახავს.
- იცის რომ ჩამოხვედი?
- არა, არც მან იცის, სიურპრიზი გაგიკეთეთ.
- წადი და საღამოს აღვნიშნოთ შენი დაბრუნება. - ლევანი დაგვემშვიდობა და გავიდა. ზურაბს სახეზე ბედნიერი ღიმილი დასთამაშებდა.
- ნუცა აქ რაღაც საბუთებია სათარგმნი, ორ დღეს გაძლევ და უნდა მოასწრო. შენი იმედი მაქვს. - უთხრა და საბუთები მიაწოდა. ნუცამ გამოართვა და კითხვის თვალით შეხედა.
- შეგიძლია გახვიდე - უთხრა ზურაბმა. ნუცა გავიდა.
- ნახე ბატონი ზურაბის ვაჟი? - ჰკითხა ნინამ
- ვნახე
- გერმანიაში სწავლობდა მენეჯმენტს. ხომ კარგი ტიპია? - ნუცამ მხრები აიჩეჩა.
- არ მოგეწონა? - გაოცებულმა ჰკითხა ნინამ
- როგორ უნდა მომეწონოს ის ვისაც არ ვიცნობ?
- ხომ დაინახე? ანუ იმის თქმა მინდა ვიზუალურად არ მოგეწონა-თქო?
- მარტო შეხედულებით ადამიანზე დასკვნებს როგორ გააკეთებ?
- რა უცნაური ხარ ნუცა, შენსას კაცი ვერ გაიგებს რამეს.
- წავედი სამუშაო მაქვს.
- წადი. - უკმაყოფილოდ გააყოლა თვალი ნინამ. საღამომდე თარგმანს უჯდა და მუშაობდა. შვიდი იყო დაწყებული სამსახურიდან რომ გამოვიდა. ფეხით დაუყვა ტროტუარს, დაღლილი და ჩაფიქრებული მიდიოდა და ვერც კი შეამჩნია მისკენ მომავალი მომღიმარი ვაჟი, გვერდითაც კი ჩაუვლიდა წინ რომ არ გადადგომოდა. დაბნეულმა შეხედა და უცებ თვალები გაუბრწყინდა, მის წინ მისი ბავშვობის მეგობარი მიშო იდგა და ელოდებოდა როდის შემამჩნევსო.
- მიშო, აქ საიდან გაჩნდი? - გადაეხვია ნუცა
- ძლივს არ შემამჩნიე? - იცინოდა მიშო, - რაზე ფიქრობ გოგო?
- როგორ ხარ? როგორ გამეხარდა შენი ნახვა, როდის ჩამოხვედი? დაგისრულდა ჯარი თუ ჯერ არა?
- კი, სრულიად თავისუფალი ვარ, შენ როგორ ხარ? შენებთან ვიყავი რამოდენიმე დღის წინ, ვნახე და შენი ამბები მათგან გავიგე. მიხარია რომ კარგად ხარ.
- სად მიდიხარ? წამოდი ჩემთან, კატოსაც ნახავ.
- კარგი, წავიდეთ.
- როგორ გამეხარდა რომ გნახე.
- აბა მე მკითხე. - ნუცამ მიშოს ხელკავი გაუკეთა და სახლისკენ წაიყვანა. კატოსაც ძალიან გაეხარდა მიშოს დანახვა. მთელი საღამო საუბარში გაატარეს. იგონებდნენ ბედნიერ ბავშვობას და იცინოდნენ.
- გოგოებო პირად ფრონტზე რა ხდება? - ჰკითხა უცებ მიშომ
- პირად ფრონტზე მშვიდობაა, სიყვარულისთვის ვერ ვიცლით - უთხრა ღიმილით კატომ.
- რატომ კაცო? - ვითომ შეშფოთებით იკითხა მიშომ
- იმიტომ რომ დღისით როცა ვინმე უნდა ნახო ჩვენ ქაღალდებში გვაქვს ცხვირი ჩაყოფილი და ღამით კიდევ გაგუდულებს გვძინავს. - ხუმრობდა ნუცა.
- ასეა საქმე?
- ვის სცალია სიყვარულისთვის თუ ძმა ხარ, ჩვენ ეხლა დაბადების დღის საჩუქრად თუ მოგვიყვანს ვინმე შეფუთულ კაცებს თორე საპოვნელი დრო არ რჩება - იცინოდა კატო.
- მოიცა კაცო საერთოდ არსად არ გადიხართ? ან დაქალებში, ან ბარებში, მარტო სამსახური სახლი?
- შენ მგონი სხვა სადარდელი გაწუხებს, უყურე ერთი როგორ შორიდან გვივლის, აბა პირდაპირ თქვი შენი სათქმელი
- არაფერსაც არ გივლით, პირდაპირ გეკითხებით საჩემო არავინაა თქვენს სამეგობრო წრეში? - იცინოდა მიშო
- აჰაა ხომ გამოვიცანი რაც გაწუხებდა, დაიწყო აქ მიკიბულ-მოკიბული
- შენ რა აქეთ აპირებ ყოფნას? - ჰკითხა ნუცამ
- კი, სამსახური შემომთავაზეს თბილისში და ვრჩები, რა ვაკეთო აბა გურიაში.
- მართლა? რა კარგია, ხშირად გნახავთ ხოლმე.
- ჰო აბა რა.
ის საღამო საუბარში გაატარეს. მიშო გვიან წავიდა.
……..
დილით სამსახურში მისულ ნუცას თანამშრომელები აფორიაქებული და აღელვებული დახვდა. მას გეგა, ოფისის პიარ-მენეჯერი მიუახლოვდა და მიახარა:
- გაიგე ახალი ამბავი?
- რა ამბავი?
- უფროსი თავისი ვაჟის ჩამოსვლასთან დაკავშირებით წვეულებას აწყობს და ყველანი დაგვპატიჟა, თან რაღაც მნიშვნელოვანს გამოგვიცხადებს თურმე.
- მართლა? არ ვიცოდი, როდის არის წვეულება?
- ხვალ საღამოს, ხომ წამოხვალ?
- წამოვალ.
- გინდა? მანქანით გამოგივლი და ერთად წავიდეთ.
- უარს ნამდვილად არ ვიტყვი.
- მაშინ შევთანხმდით, საღამოს ექვსისთვის გამოგივლი - უთხრა გეგამ და თავისი კაბინეტისკენ წავიდა.
……..
ექვსი საათისთვის გეგა ნუცას ბინის სადარბაზოსთან ელოდებოდა. საღამოს კაბაში გამოწყობილი ნუცა კიბეებზე ჩამომავალი რომ დაინახა გული გაუჩერდა. დიდი ხანია თავისთვის ჩუმად უყვარდა ნუცა მაგრამ თქმას ვერ უბედავდა. მანქანიდან გადმოვიდა, კარი გაუღო და ჩაჯდომაში დაეხმარა.
- ულამაზესი ხარ, ადამიანის გულისცემას ცვლი - ჩაიბურტყუნა გეგამ - გაგონილა ასე გაპრანჭვა?
- მოგწონს? - გაუცინა ნუცამ
- შენი თაყვანისმცემლების ცემა მომიწევს ალბათ. - ნუცა კისკისებდა. - რა გაცინებს გგონია ვხუმრობ?
- ეჭვიანი ქმარივით ნუ ლაპარაკობ. - ისევ სიცილს აგრძელებდა. გეგამ შეხედა და ვერაფერი უთხრა. - აღარ მივდივართ? დაგვაგვიანდება. - გეგამ მოტორი ჩართო. რესტორნის შესასვლელი გაბრდღვიალებული იყო ფერადი შუქებით. კიბეებზე ასვლისას ნუცამ გეგას ხელკავი გამოდო, გეგა შეცბა, არ ელოდა, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია და გახარებული აუყვა საფეხურებს. დღეს ის ნუცას კავალერი იყო და ამაზე მეტს ვერაფერს ინატრებდა ბედნიერებისთვის. დარბაზი სავსე იყო თანამშრომლებით. ნუცა და გეგაც მათ შეუერთდნენ, გოგონები ყველანი ლამაზ კაბებში იყვნენ გამოწყობილნი მაგრამ, ნუცა აშკარად გამოირჩეოდა მათში. მისი ნაზი მაკიაჟი და გაშლილი გრძელი ტალღოვანი თმები მას ბუნებრივ სილამაზეს არ უკარგავდა და უფრო ეფექტურს ხდიდა ამდენ გადაპრანჭულ გოგონებში. მიკროფონის ხმამ მიიქცია ყველას ყურადღება, ბატონი ზურაბი აკეთებდა მიმართვას:
- ყველას მოგესალმებით და ცოტა ხნით თქვენს ყურადღებას მოვითხოვ - ისმოდა მისი ხავერდოვანი ბარიტონი. - ყველას მადლობას მოგახსენებთ მობრძანებისთვის, ეს საღამო ჩემი ვაჟის, ლევანის ჩამოსვლასთან დაკავშირებით მოეწყო, ლევან - დაიძახა უცებ. ლევანი მამას მიუახლოვდა ღიმილით და ყველას თავის დაკვრით მოგვესალმა. ზურაბმა გააგრძელა: - მე ბედნიერი მამა ვარ რადგან ჩემმა შვილმა უარი არ მითხრა და გენერალური დირექტორის პოსტზე დანიშვნას დამთანხმდა. დღეიდან ისიც შემოგვიერთდება და ერთად გავაგრძელებთ მუშაობას საერთო ძალებით.
კოლექტივი ტაშით შეეგება ახალ დირექტორს. ლევანმა მამას მიკროფონი გამოართვა, აცადა ხალხს დამშვიდება და სიტყვით მოგვმართა:
- მადლობელი ვარ ასეთი თბილი მიღებისთვის, იმედია ერთად ნაყოფიერი იქნება ჩვენი თანამშრომლობა და ბევრს გავაკეთებთ საერთო საქმისთვის, ეხლა კი გადავდოთ ყველა საქმე და დროის კარგად გატარებაზე ვიზრუნოთ. - სიტყვა დაასრულა და მუსიკამაც გაიჟღერა. გეგა ნუცას მიუახლოვდა და ვიცეკვოთო სთხოვა. ნუცა სიამოვნებით დათანხდა და წრეში შევიდნენ სადაც რამდენიმე წყვილი უკვე ცეკვავდა. გეგა უბედნიერესი იყო, ნუცასთან ცეკვავდა, ამას ვერც კი ინატრებდა, თვალებგაბრწყინებული უყურებდა და მის ირგვლივ ნუცას გარდა ვეღარავის ამჩნევდა. ლევანი მამასთან ერთად რამდენიმე ასაკოვან ბიზნესმენს ესაუბრებოდა. მათ ცოტა ნასვამი და შეთამამებული, ოფისის ერთ-ერთი თანამშრომელი თიკო მიუახლოვდა და ლევანს ვიცეკვოთო სთხოვა. ლევანმა ღიმილით შეხედა და უარი არ უთხრა. ლევანი ათლეტური აღნაგობის, შავგრემანი, ყორნისფერი თვალებით, საკმაოდ სიმპათიური ახალგაზრდა იყო და ნებისმიერი გოგონასთვის სანატრელი იყო მასთან ურთიერთობა. თიკოც ლამაზი და მაღალი გოგონა იყო, მჭიდროდ მოტმასნილი მოკლე კაბა უმშვენებდა აშოლტილ ფეხებს. მან თავისი ფასი კარგად იცოდა და ამით ცოტას თამამობდა კიდეც. წყვილი ლამაზად ცეკვავდა და ყველას ყურადღებასაც იქცევდა. კიდევ რამდენიმე ცეკვა არ დათმო თიკომ და ლევანიც მშვენიერ პარტნიორობას უწევდა მას. გოგონები აშკარად ცდილობნენ თავი მოეწონებინათ ახალი უფროსისთვის. ნუცა მთელი საღამო გეგას გვერდით იჯდა, საუბრობდნენ და იცინოდნენ. მათ ბატონი ზურაბი მიუახლოვდა:
- ნუცა ცეკვა რომ გთხოვო უარს ხომ არ ეტყვი შენს უფროსს? იცეკვებ ჩემთან?
- სიამოვნებით. - გაუღიმა ნუცამ და გაჰყვა. ნაზი ვალსის ჰანგებზე ცეკვავდნენ ნუცა და ზურაბი. ყველანი მათ უცერდნენ.
- ნუცა რას იტყვი, ლევანს თარჯიმანი სჭირდება და იმუშავებ მასთან?- ნუცამ გაოცებულმა შეხედა.
- თქვენ აღარ გჭირდებით?
- რა თქმა უნდა მჭირდები, მაგრამ ორივესთან ვერ შეძლებ მუშაობას, ამიტომ ერთი კიდევ უნდა დავიმატო, შენ გამოცდილი კადრი ხარ და უფლებას გაძლევ აირჩიო ვისთან გირჩევნია მუშაობა.
- თქვენ გადაწყვიტეთ და როგორც მეტყვით ისე იქნება.
- შენზე რომ იყოს დამოკიდებული როგორ მოიქცეოდი? არ მეწყინება მართლა, თქვი სად გირჩევნია. - ნუცამ ზურაბს შეხედა და უთხრა:
- თუ საწინააღმდეგო არაფერი გაქვთ მე თქვენთან მირჩევნია დავრჩე. - ზურაბს გაეღიმა.
- მიხარია რომ არ გარბიხარ. გამიჭირდებოდა ახალ კადრთან შეჩვევა. სიმართლე გითხრა მეგონა არ დარჩებოდი ჩემი მკაცრი ბუნების გამო, ხშირად და ადვილად ვფეთქდები ხოლმე და ვიფიქრე გამექცეოდი.
- სულაც არა, ძალიან შეგეჩვიეთ.
- შენ არ გეშინია ჩემი გაბრაზების? როცა ვყვირი ყველა მემალება ან გარბის - ეშმაკურად ჰკითხა ზურაბმა.
- თქვენ მამაჩემს მაგონებთ, ისიც ასეა, სულ ჩხუბობს მაგრამ უზომოდ კეთილი გულის პატრონია.
- თურმე რა კარგი აზრის ყოფილხარ ჩემზე - გაეცინა ზურაბს - მაშ კარგი, შენ ჩემთან რჩები, ეძებოს ლევანმა თარჯიმანი მე რა მენაღვლება - თქვა უდარდელი ხმით. ნუცასაც გაეცინა.
წვეულებამ გვიანობამდე გასტანა. ბოლოს დაიშალნენ. ნუცა გეგამ სახლამდე მიაცილა. გადმოსვლისას გეგამ ვერ მოითმინა და ნუცას ჰკითხა:
- რას გელაპარაკებოდა უფროსი ცეკვის დროს თუ საიდუმლო არ არის?
- არაფერს ისეთს, მკითხა მასთან დავრჩებოდი თუ ლევანთან გადავიდოდი სამუშაოდ.
- მერე? - დაიძაბა გეგა პასუხის მოლოდინში.
- მერე ის რომ არსად არ მინდა გადასვლა. ძალიან კარგად ვგრძნობ თავს იქ სადაც ვარ.
- როგორ ლევანთან არ გადახვალ? - თვალები გაუფართოვდა გაოცებისგან.
- რატომ უნდა გადავიდე?
- რა ვიცი ყველა ეპრანჭება და...
- შენ გადადიხარ?
- მე არა, მაგრამ მე ხომ გოგო არ ვარ
- სულაც არ ვაპირებ ვეპრანჭო, თან შეჩვეული ვარ ჩემი უფროსის ხასიათს და რატომ გავირთულო ცხოვრება.
- მართლა გამაკვირვე, ჩვენი გოგოები ყველანი თანახმა არიან ლევანთან გადავიდნენ.
- მე ყველა არ ვარ.
- ამას მივხვდი - ბედნიერი სახით შეხედა გეგამ
- კარგი წავედი, გვიანია უკვე, ხვალ შევხვდებით სამსახურში.
- ხვალამდე აბა. - თქვა გეგამ და მანქანაში ჩაჯდა.
ნუცა სახლში ავიდა. ტანსაცმელი გაიხადა და ის იყო უნდა დაწოლილიყო კატომ ამოყო საბნიდან თავი.
- მოხვედი?
- გაგაღვიძე ხო?
- არ მეძინა, კარგი დრო ატარე?
- კი ძალიან.
- როგორ ჩაიარა წვეულებამ?
- კარგად, ხვალიდან ახალი გენერალური დირექტორი გვყავს, ჩემი უფროსის შვილი.
- ვაა, კაი ტიპია?
- რა ვიცი, სულ ერთხელ ვნახე.
- გოგო მის ბიოგრაფიას კი არ ვსწავლობ შესახედად როგორია-თქო გეკითხები
- აა რა ვიცი, ჩვეულებრივი ფულიანი მამიკოს ბიჭი.
- სიმპათიურია?
- კი, მოისვენე?
- არ გაეპრანჭე?
- მეღა ვაკლდი - გაეცინა ნუცას - ისედაც მთელი გოგოები კისერზე ეკიდებოდნენ.
- ოო, დიდი კონკურენცია იქნება მაგაზე ხომ იცი.
- რაში მაინტერესებს ნეტა.
- არ მოგეწონა ცოტა მაინც?
- ხომ იცი რომ არ მიყვარს თვითკმაყოფილი ბიჭები, მიჩვეულები რომ არიან გოგოები რომ აქეთ კერავენ.
- გოგო მასეთს ვინ არ დაკერავს, ფული აქვს, შეხედულება აქვს, თანამდებობა აქვს, მეტი რა უნდა გოგოს.
- ჰოდა სდიონ რა ვქნა. დღეს უფროსმა შემომთავაზა კადრები იყოფა და ნაწილი ლევანთან იმუშავებს შენ აირჩიე სად დარჩებიო და ვუთხარი არსად გადასვლა არ მინდა მეთქი.
- გაგიჟდი? რატო უთხარი ეგ.
- იმიტომ რომ მართლა არ მინდა გადასვლა, ძალიან კარგად ვარ ჩემს ადგილზე.
- რა სულელი ხარ, ასე ხომ შანსი დაკარგე.
- რა შანსი, ვერ ხარ შენ.
- რა და ახლოს იქნებოდი მასთან გოგო, ასეთ კაცს ვინ უშვებს ხელიდან გააფრინე?
- აუ რას გეუბნებოდი საერთოდ, დაიძინე რა, შემეშვი.
- არაფერი გეშველება შენ.
- ძალიანაც კარგი ნაშველი მაქვს. შემეშვი ვიძინებ, მორჩა.
........
დილით სამსახურის ლიფტში ნუცას ლევანი დახვდა.
- დილა მშვიდობისა - მიესალმა ნუცა
- გამარჯობა - უპასუხა ლევანმა ღიმილით - თქვენ ნუცა ხართ ხომ?
- დიახ.
- რატომ არ გინდათ ჩემთან მუშაობა ნუცა? - ნუცამ გაკვირვებულმა შეხედა მომღიმარ ლევანს.
- მე არ მითქვამს რომ არ მინდა
- ანუ გინდა?
- არა, ანუ, უფრო სწორედ, მე ჩემი სამსახურის და უფროსის შეცვლა არ მინდა - აიბნა ნუცა.
- ანუ მამაჩემთან მუშაობა გირჩევნიათ ხომ? და რატომ? - ნუცა გაოცებული უყურებდა
- რა გინდათ რომ ჩემგან მოისმინოთ, რა მიზეზით უნდა მივატოვო ბატონ ზურაბთან მუშაობა და რატომ უნდა გადმოვიდე თქვენთან?
- თუნდაც იმიტომ რომ ყველა გოგო ჩემთან გადმოვიდა - ღიმილით უცქეროდა ლევანი.
- არ მაინტერესებს რას იზამს სხვა. სხვისი თავით არასოდეს მიცხოვრია.
- ჩემი საწინააღმდეგო გაქვთ რაიმე?
- არა რა თქმა უნდა. არც კი გიცნობთ წესიერად და საწინაქაღმდეგო რა უნდა მქონდეს.
- აბა როგორ გავიგო ის რაც თქვენ გააკეთეთ? - ნუცა უცებ გაცხარდა
- ვერ ვხვდები რით ხართ უკმაყოფილო, თქვენი აზრით უფრო სწორი იქნებოდა თუ მამათქვენთან აღარ ვიმუშავებდი ასე უმიზეზოდ და თქვენთან გადმოვიდოდი? მაპატიეთ ჩემი პირდაპირობა და რა მიზეზით უნდა გადმოვსულიყავი თქვენთან, რა დამსახურების გამო.
- ოჰო, თქვენ როგორი მკაცრი ხართ - აშკარად მოსწონდა ლევანს ნუცას პირდაპირობა, თვალები დაწვრილებოდა და ღიმილით უცქერდა. ამ დროს ლიფტის კარი გაიღო და გავიდნენ.
- თქვენ მაიძულეთ მეთქვა ეს ყოველივე, უბრალოდ მე ყოველთვის იმას ვამბობ რასაც ვფიქრობ. ეხლა უნდა დაგტოვოთ, შეხვედრამდე. - უთხრა ნუცამ და თავისი მაგიდისკენ გაემართა.
- აი ხასიათი - ღიმილით ჩაილაპარაკა ლევანმა და მამის კაბინეტისკენ გასწია.
- მოხვედი ლევან? აბა ერთი ამ საბუთებს გადახედე - უთხრა ზურაბმა
- როგორი მკაცრი თარჯიმანი გყოლია, სად იპოვე?
- ვინ, ნუცა? ჰო ნუცა ყველას არ ჰგავს.
- არ ჰგავს მსუბუქად ნათქვამია, ერთი გენახა რა ჩამიტარა - იცინოდა ლევანი.
- რა იჩხუბეთ?
- საქმე გამირჩია თავი ვინ გგონია შენს გამო რომ მამაშენი მივატოვო, ვისი ტიკი-ტომარა ხარო - ზურაბი ახარხარდა.
- რა პირდაპირ მასე გითხრა?
- კი, ოღონდ ცოტა უფრო ზრდილობიანად.
- კარგი გოგოა ხომ გეუბნებოდი. - კარი გაიღო და ნინა შემოვიდა ყავის ფინჯნით ხელში. მაგიდასთან მივიდა, ფინჯანი დადო და უსიტყვოდ უნდა გასულიყო ოთახიდან რომ ზურაბმა შეაჩერა.
- ნინა ნუცა შემოვიდეს უთხარი.
- ეხლავე ბატონო ზურაბ. - თქვა და გავიდა. რამდენიმე წუთში ნუცამ კარზე დააკაკუნა და შესვლა ითხოვა.
- შეიძლება ბატონო ზურაბ?
- მოდი ნუცა. - ნუცა მაგიდას მიუახლოვდა,
- აი თქვენ რომ მთხოვეთ თარგმანი დავასრულე. - თქვა და თარგმანი რომელიც ხელში ეკავა მაგიდაზე დააწყო.
- უკვე დაასრულე? ყოჩაღ. - ლევანი გვერდულად ეშმაკურად უყურებდა ნუცას და ეღიმებოდა.
- შემიძლია გავიდე? - იკითხა ნუცამ.
- არა მოიცადე, ნახევარ საათში შეხვედრაა ამერიკელ პარტნიორებთან და დამჭირდები. ჰო მართლა ვიდრე ვაკანსიას გამოვაცხადებდე ხომ არ შეგიძლია ვინმეს რეკომენდაცია გაუწიო, ერთი თარჯიმანი კიდევ გვინდა ლევანისთვის - უთხრა ღიმილით ზურაბმა.
- არ ვიცი, ვისაც ვიცნობ მუშაობს ყველა.
- მგონი ჩემთვის თავისი ნაცნობიც კი არ ემეტება ხედავ? - ირონიულად გაეღიმა ლევანს.
- ნუთუ მართლა ასე ცუდად გაიგეთ ჩემი ნათქვამი - შეწუხდა ნუცა.
- აბა კარგად როგორ უნდა გამეგო? - განზრახ აღშფოთებული ხმით ჰკითხა ლევანმა.
- ნუ მაიმუნობ - გაეცინა ზურაბს - ნუ მიაქცევ ყურადღებას შვილო, წადი იმუშავე - მიუბრუნდა სიცილით ნუცას. ნუცა გავიდა.
- აჰა ესეც მე ვარ? - იცინოდა ლევანი
- კარგი გოგოა კარგი. - იცინოდა ზურაბიც.
ორი დღე გავიდა. ნუცა ჩვეულებრივად დადიოდა სამსახურში. ხედავდა როგორ ეკეკლუცებოდნენ თანამშრომლები ლევანს. ისიც ვითომ არაფერიაო ზრდილობიანად იგერიებდა მათ, პუნქტუალური იყო, მოდიოდა და გვიანობამდე მუშაობდა, ზედმეტად ნუცას არ ეხებოდა, პირიქით თითქოს თავსაც კი არიდებდა.
იმ წვეულების შემდეგ გეგა სულ ცდილობდა ნუცასთან ახლოს ყოფილიყო. ნუცა ამას მეგობრულ ჟესტად იღებდა და თვითონაც თბილად ექცეოდა გეგას. ზოგჯერ საღამოობით გეგას ნუცა სახლში მიჰყავდა. ერთი ორჯერ სახლშიც დაპატიჟა ნუცამ ყავის დასალევათ, კატო და მიშოც გააცნო. გეგა საკმაოდ განათლებული და სასიამოვნო მოსაუბრე გახლდათ, ამიტომ კატოსაც და მიშოსაც ძალიან მოეწონათ და დამეგობრდნენ კიდეც. ერთ საღამოს ნუცას სახლიდან გამოსულმა გეგამ ნუცას გასეირნება სთხოვა, საქმე მაქვს და დავილაპარაკოთო. ნუცაც გაჰყვა. მცირე პაუზის შემდეგ როგორც იქნა გეგამ სათქმელს თავი მოუყარა და ნუცას სიყვარულში გამოუტყდა. ნუცა ცოტა დაიბნა, არ ელოდა ამას, შემდეგ დელიკატურად, ისე რომ გეგას არ სწყენოდა, უარი უთხრა და მეგობრებად დარჩენა შესთავაზა. სხვა გზა არ ჰქონდა და გეგაც დასთანხმდა.
მეორე დილით სამსახურში მისულს ნინამ ამბავი დაახვედრა უფროსი გიბარებსო. ისიც ბატონი ზურაბის კაბინეტისკენ წავიდა, კარზე მორიდებით დააკაკუნა და შესვლის ნებართვა ითხოვა. კაბინეტში ზურაბი და ლევანი ისხდნენ და რაღაცაზე ცხარედ კამათობდნენ. ნუცას შესვლისას ზურამ ხელით ანიშნა დაჯექიო და ლევანს მიუბრუნდა:
- წადი და მოლაპარაკებაც შენ თვითონ აწარმოე, აღარ ჩაგერევი, ვნახოთ ერთი როგორ მოაბავ თავს და თუ პროექტი ჩააგდე დაიხურავ ქუდს და სამსახურიდან წახვალ.
- კარგი თანახმა ვარ და თუ ეს პროეტი გამოვა მთლიანად მე ვუხელმძღვანელებ.
- იცოდე დიდ ზარალს ნახავს კომპანია თუ ეგ შეთანხმება არ შედგა და ამას ვეღარაფერი გამოასწორებს, დაფიქრდი, გიღირს ამხელა რისკად? ხომ იცი რომ ჩემი შვილის სტატუსიც ვერ გიშველის, არ გაპატიებ.
- არ დამჭირდება პატიება, ბავშვი არ ვარ, ვერ ვხვდებოდე რაზე მივდვარ, შევთანხმდეთ რომ მოლაპარაკების წარმატებით დასრულების შემთხვევაში ამ პროექტში აღარ ჩამერევი.
- თანახმა ვარ. - მუშტი დაჰკრა გაბრაზებულმა ზურაბმა მაგიდას. მერე ნუცას მიუბრუნდა და უთხრა: - დღეს ჩემთან ერთად ამერიკელებთან მოლაპარაკებაზე რომ უნდა წამოსულიყავი ლევანთან ერთად წახვალ. ვნახოთ ერთი რას მომიტანს ამის თანამედროვე სტანდარტები. - ნუცამ უსიტყვოდ დაუქნია თავი.
- ნახევარ საათში მზად იყავი - უთხრა ლევანმა და გაბრაზებული გავარდა ოთახიდან.
- შვილი მამის ასლია - გაიფიქრა ნუცამ, რადგან მიხვდა რომ ლევანსაც ზუსტად მამამისივით ფეთქებადი ხასიათი ჰქონდა. - თუ აღარ გჭირდებით გავალ - უთხრა ზურაბს და წამოდგა.
- არა მოიცა, შენ გამოცდილება გაქვს, ნახე როგორ წარმართავს დიალოგს, ეს მისთვის პირველი საქმეა და დიდ პროექტს შეეჭიდა, ამიტომ არ მინდა ჩააფლავოს, თუ რაიმე არასწორად წავა პირდაპირ არ თარგმნო, შეალამაზე რომ ინვესტორები არ დავაფრთხოთ, ოღონდ მასთან არ წამოგცდეს ამის შესახებ, ხომ გესმის ჩემი?
- გავიგე ბატონო ზურაბ, არ ინერვიულოთ ყველაფერი კარგად იქნება.
- კარგი, აბა შენ იცი, შეგიძლია გახვიდე.
საკმაოდ რთული დავალება მისცა ზურაბმა ნუცას და ცოტა არ იყოს ღელავდა. ერთია როცა იმას თარგმნი რასაც ამბობენ მაგრამ, ნათქვამის გადაკეთება უკვე სერიოზული პასუხისმგებლობაა. ამ ფიქრში იყო ლევანმა რომ დაუძახა. ნუცა უსიტყვოდ გაჰყვა, მანქანაში ჩასხდნენ, ნუცა ფიქრებში იყო გართული, უცებ ლევანი მიუბრუნდა და ღიმილით ჰკითხა:
- მაინც არ აგცდა ჩემთან მუშაობა ხომ?
- ბატონო? - უცებ ვერ მიხვდა ნუცა
- შენ ხომ არ გინდოდა ჩემთან მუშაობა?- ნუცამ არაფერი თქვა, ან რა უნდა ეპასუხა ამ უაზრო შეკითხვაზე?
- რატომ გაჩუმდი?
- რა გინდათ რომ გითხრათ?
- რა ვიცი, თქვი რაიმე, დრო ხომ უნდა გავიდეს, ილაპარაკე რამეზე, შენზე მომიყევი ვინ ხარ, საიდან ხარ და საერთოდ გავიცნოთ წესიერად ერთმანეთი. - ამას თუ ჰგონია რომ ლაპარაკით გავართობ ძალიან ცდება - გაიფიქრა ნუცამ გულში და ხმა არ გაუღია.
- აბა გელოდები, - არ ეშვებოდა ლევანი
- ბატონო ლევან არ ვიცი რის თქმას ელოდებით ჩემგან, ჩემს შესახებ ყველაფერი ჩემს დოსიეში წერია და სხვა სათქმელი არაფერი მაქვს.
- როგორი სიტყვაძუნწი ხარ, ვიფიქრე გზაში კარგი მოსაუბრე მეყოლებოდა და დავმეგობრდებოდით მაგრამ, ვხედავ თავიდანვე არ მოგეწონე. რატომ შემომხედე ცუდი თვალით ნუცა?
- მსგავსი არაფერია.
- ანუ მოგეწონეთ? - როგორი თავხედია, ღირსია მივსვა ერთი მაგრამ უფროსია და რა ვქნა - ფიქრობდა გაბრაზებული ნუცა
- არ მიპასუხებ? - არ ეშვებოდა ლევანი და ეღიმებოდა მის შეკრულ წარბებს რომ უყურებდა. უფრო და უფრო მოსწონდა ეს უკარება გოგონა რომელიც იმ გოგონებს საერთოდ არ ჰგავდა რომლებიც ასე ცდილობდნენ ლევანთან დაახლოებას.
- თქვენ ჩემი უფროსი ხართ, მე ჩემს მოვალეობას ვასრულებ სამსახურში, ამის იქეთ არ მაინტერესებს სხვა არაფერი, მაქვს ვალდებულება უფროსის წინაშე კარგად ვაკეთო ჩემი საქმე, ვერ ვიტყვი რომ მომწონხართ ან პირიქით, რადგან საერთოდ არ ვფიქრობ ასეთ რაღაცეებზე.
- როგორი მკაცრი და ოფიციალური ხარ. საინტერესოა შენთან ურთიერთობა.
- ჩვეულებრივი ვარ, არაფერი განსაკუთრებული. - ლევანს ჩაეცინა და აღარაფერი უთქვამს.
შეხვედრაზე გასაოცარი ნიჭი გამოავლინა, ნუცა გაკვირვებული დარჩა მისი ცოდნით და დარწმუნების დიპლომატიური ხერხებით, არაფრის შესწორება არ დასჭირვებია, რადგან ლევანი ზედმიწევნით ზუსტად და დაბეჯითებით არწმუნებდა ინვესტორებს თავისი შეთავაზებული პროექტის წარმატებულობაში. ინვესტორები აშკარად კმაყოფილი დარჩნენ შეთავაზებით და ხელი მოაწერეს საკმაოდ მომგებიან ხელშეკრულებას.
- გამაკვირვე შენი გამართული ინგლისურის ცოდნით, ასე კარგად როგორ ისწავლე ინგლისური კილო რომ უცხოელისგან ვერ გაგარჩევს კაცი? - ჰკითხა ნუცას როდესაც უკან ბრუნდებოდნენ.
- გმადლობთ კომპლიმენტისთვის.
- არა ეს კომპლიმენტი ნამდვილად არ არის, გამაკვირვა შენი ცოდნის სიზუსტემ, ერთი სიტყვა არ გამოგიტოვებია ისე პირწმინდად თარგმნიდი, საიდან ამდენი ტერმინოლოგიის ცოდნა?
- თქვენ რა ინგლისური იცით? - გაოცებულმა შეხედა ნუცამ
- რა თქმა უნდა - გაეცინა ლევანს
- მაშინ რად გინდოდათ ჩემი წამოყვანა? ხომ შეგეძლოთ თვითონ გეწარმოებინათ დიალოგი თარჯიმნის გარეშეც?
- სხვაგვარად ხომ ვერ გავიგებდი რა დონის სპეციალისტი ჰყავდა მამაჩემს და ხომ ვერ აღვფრთოვანდებოდი შენით - იცინოდა ლევანი
- ანუ გამოცდა მომიწყეთ? - გაოგნებული იყო ნუცა
- მამაჩემი ისე გაქებთ მინდოდა დავრწმუნებულიყავი მისი სიტყვების სისწორეში, მეგონა ამეტებდა, მან ხომ ინგლისური არ იცის. - ნუცამ აღარაფერი უპასუხა. აღარც ლევანს უთქვამს რაიმე, კმაყოფილი ღიღინებდა მთელი გზა. ოფისში ლევანი პირდაპირ მამის კაბინეტისკენ წავიდა.
- აბა ბატონო ზურაბ, ამაზე რას იტყვით? - უთხრა ღიმილით და ხელმოწერილი ხელშეკრულება მაგიდაზე დაუდო.
- მოაწერეს? - თვალები გაუბრწყინდა ზურაბს. ლევანი კმაყოფილი უცქეროდა მამას. ზურაბი წამოდგა, ხელშეკრულება დადო.
- ნინა შამპანური - დაუძახა ნინას და გახარებული გადაეხვია შვილს. ნინამ შამპანური და ჭიქები შემოიტანა და გავიდა.
- მე მგონი ეს აღნიშვნა ნუცასაც ეკუთვნის, ეს ვინ ყოფილა, გამაოცა, ძალიან კარგად ფლობს ენას.
- მოგეწონა ხომ? აკი გეუბნებოდი - იცინოდა ზურაბი.
- მომეწონა კი არა გამაოცა, მაგრამ რად გინდა მას საერთოდ არ მოვწონვარ, ერთი განახა როგორ იღრინება - ხუმრობდა ლევანი.
- არ ჰგავს სხვა გოგონებს ხომ?
- მეტისმეტად ჭირვეულია.
- არა, უბრალოდ შენ მიჩვეული ხარ რომ ყველა კისერზე გეკიდება და აქეთ დაგდევს და ვერ ეგუები რომ გამოჩნდა ვიღაც ვისაც შენი ქარიზმა არ ატყვევებს.
ნუცა შემოვიდა.
- მოდი ნუცა, კარგი საქმე გააკეთეთ და აღვნიშნოთ, ყოჩაღები ხართ, ძალიან გამახარეთ.
- მე რა გავაკეთე, ეს ყველაფერი ბატონი ლევანის დამსახურებაა.
- არა ბატონო, შენი წვლილიც დიდია ამ საქმეში, ნუ იქნები თავმდაბალი. - არ ისვენებდა ზურაბი.
- მე უბრალოდ ვთარგმნე კარგად მოფიქრებული პროექტი, სულ ესაა.
- კარგი მოდი დავლიოთ ერთობლივად შესრულებული წარმატებული სამუშაოს სადღეგრძელო. - თქვა და ნუცას მიაწოდა ჭიქით შამპანური. ლევანი მომღიმარი სახით უყურებდა ნუცას. ნუცამ სასმელი ოდნავ მოსვა და დადგა. შემდეგ კიდევ ერთხელ განიხილეს პროექტის სარგებელი და მოგვიანებით დაიშალნენ. სახლისკენ მიმავალ ნუცას მანქანით ლევანი წამოეწია.
- წამოდი ნუცა, მიგიყვან სახლამდე.
- არ არის საჭირო, გმადლობთ.
- ნუ ჯიუტობ, დაჯექი, არ შეგჭამ ნუ გეშინია. - არ ეშვებოდა ლევანი.
- მართლა არ მინდა წაყვანა, თან აქვე საქმე მაქვს და უნდა შევიარო.
- კარგი, როგორც გინდა - გაბრაზდა ლევანი და მანქანა ადგილიდან მოსწყვიტა.
- რას გადამეკიდა - ბრაზობდა ნუცა.
- რა თავს იფასებს ნეტა - ბობოქრობდა ლევანიც. - მაგას ვაჩვენებ როგორ უნდა თავის დაფასება.
მეორე დღიდან ლევანი ნუცას თითქოს ვერ ამჩნევდა, ზედაც არ უყურებდა. თუ შემთხვევით სადმე გადაეყრებოდა ცივად სალამს მიუგდებდა და გაივლიდა-ხოლმე. ნუცას სულაც არ აწუხებდა ეს, პირიქით თავს კომფორტულად გრძნობდა. მუშაობდა თავისთვის, დაჰყვებოდა ზურაბს შეხვედრებზე და ცხოვრებას ჩვეულ რიტმში აგრძელებდა.

...........

დღე დღეს მისდევდა. ზაფხული მოვიდა და ნუცას ყველაზე მეტად ზაფხულის მოსვლა უხაროდა რადგან დამსახურებული შვებულება ელოდა აგვისტოში. აი დადგა ეს ნანატრი დღეც, თავისი ბარგი შეჰკრა და კატოსთან ერთად გურიის გზას დაადგა. სახლში ჩასულებს გახარებული დედ-მამა შეეგებათ. ბავშვივით აღტაცებული უყურებდა მონატრებულ კედლებს და ეზოს გარშემო ურბენდა. სამეგობრომ როგორც კი გაიგო ნუცა და კატო ჩამოვიდნენო იყო ერთი გადაპატიჟება და ჟრიამული, სახლში აღარ აჩერებდნენ. ხან რომელთან იკრიბებოდნენ და ხან რომელთან. შვებულების ბოლო ათი დღე ნუცას ზღვაზე გასატარებლად ჰქონდა გათვლილი. კატოსთან და რამდენიმე თანაკლასელთან, მარისთან, თათოსთან და რუსკასთან ერთად წავიდა ბათუმში დასასვენებლად. გოგონები სასტუმროში დაბინავდნენ თუ არა ეგრევე ზღვაზე გავიდნენ. მცხუნვარე მზე წვავდა ყველაფერს და გრილი წყალი სასიამოვნოდ ეფერებოდა გახურებულ სხეულებს. ნუცა მეგობრებს რომ დაინახავდა ბავშვობას უბრუნდებოდა და ათასგვარი სიგიჟეების წამომწყები იყო. კარგა ხანს იცურეს ზღვაში, მერე ბულვარში ისეირნეს, ბოლოს კარაოკე ბარში შევიდნენ და ხუთივემ თავზე დაიმხეს მთელი ბარი, მღეროდნენ, ცეკვავდნენ და სიცილით იხოცებოდნენ. ის იყო სიმღერას მორჩნენ რომ გვერდიდან ვიღაცის დაჟინებული მზერა იგრძნო, თავი შეაბრუნა რომ დაენახა და უცებ შეცბა, მოშორებით მდგარ მაგიდასთან ლევანი იჯდა ბიჭებთან ერთად და ღიმილით უყურებდა გადარეულ გოგოებს. შორიდან თავის დაკვრით მიესალმა, ნუცამაც სალმით უპასუხა და გოგოებს მიუბრუნდა.
- წავიდეთ აქედან, სწრაფად.
- რატომ, რა მოხდა? - ჰკითხეს მათ
- გავიდეთ და გეტყვით. - სასწრაფოდ დატოვეს ბარი. გარეთ გამოსულები კითხვის თვალით მისჩერებოდნენ ნუცას, ის კიდევ დაბნეული იდგა და არ იცოდა რა ექნა.
- აღარ იტყვი რატომ გამოგვაქციე? - ჰკითხა კატომ
- იქ ლევანი იყო - უპასუხა ნუცამ
- ლევანი ვინ არის? - ჰკითხა მარიმ
- ვინ ლევანი, შენი უფროსი? - ჰკითხა კატომ. ნუცამ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად.
- მერე მაგიტომ მორბოდი? - ჰკითხა სიცილით თათომ - ყოფილიყო რა, ნეტა შენ, აქაც სამსახურში კი არ ხარ.
- გოგო თავზე დავიმხეთ ყველაფერი, რა სირცხვილია, რამდენი ვიგიჟეთ.
- მერე რა, სამსახურის გარეთ ვის ვინ ჰკითხავს რას იზამ? - დაამატა რუსკამ.
- მოიცა, შენ შემთხვევით შენი უფროსი ხომ არ მოგწონს? - მისკენ შემოატრიალა ნუცა თათომ და თვალებში ჩახედა.
- რა სისულელეა, მეტი საქმე არ მაქვს. - სასწრაფოდ იუარა ნუცამ
- აბა შემომხედე, მგონი მართლა მოსწონს, დაგვენახა მაინც როგორი ბიჭია - აჰყვა მარიც.
- ნუ სულელობთ, რა მოწონება, ერთი გოგოებისგან გატუტუცებული ტიპია, მეტი საქმე არ მაქვს მაგას შევხედო, წავედით ეხლა რაღას ჩამოვდექით აქ არ გამოვიდეს.
- აფსუს დაგვენახა მაინც - სინანულით გადააქნია თავი რუსკამ.
- აბა გოგო - სიცილი აუტყდა თათოს - მოდი ისევ შევიდეთ რაა, ვნახავ როგორია. - ბარისკენ წასასვლელად გაიწია
- შენ ხომ არ გაგიჟდი - ხელში ეცა ნუცა - წავიდეთ ეხლა მართლა რა სირცვილია რომ გამოვიდეს.
გოგოები კისკისით გაჰყვნენ თან მთელი გზა აშაყირებდნენ. მეორე დილით სასაუზმოდ კაფეში გადაწყვიტეს წასვლა. ნომრიდან გამოსულები სასტუმროს კიბეებს დაუყვნენ ხმაურით. გასასვლელში გამოსულმა ნუცამ აღმოაჩინა რომ ნომერში ტელეფონი დარჩენოდა.
- ტელეფონი დამრჩა, უკან უნდა ავბრუნდე, წადით და დაგეწევით. - უთხრა გოგონებს და უკან აუყვა კიბეებს. ნომერში შევიდა, ტელეფონი აიღო და კიბეებზე დაეშვა. ორი სართული სირბილით ჩამოიარა, მოსახვევში თავი ვერ შეიკავა და ვიღაცას პირდაპირ მკლავებში ჩაუვარდა.
- უკაცრავად, ბოდიშს გიხდით. - თქვა და თავი რომ ასწია ხელში ლევანი შერჩა. - თქვენ? - იკითხა დაბნეულად - თქვენ აქ რა გინდათ?
- თქვენს გადასარჩენად გამომგზავნა ღმერთმა - უღიმოდა ლევანი.
- თქვენც ამ სასტუმროში ხართ დაბინავებული?
- როგორც სჩანს თქვენც.
- ბოდიშს გიხდით კიდევ ერთხელ - თქვა ნუცამ და ფრთხილად გაითავისუფლა თავი ლევანის მკლავებიდან, რომელსაც ისევ ხელმოხვეული ეკავა ნუცა.
- არაფერია საბოდიშო, მთავარია გადარჩით - ნუცა დაბნეული დაუყვა კიბეებს.
- ფრთხილად იარეთ - დაადევნა ლევანმა ღიმილით. ნუცამ არ უპასუხა. კაფეში გოგონებს შეკვეთა მიეცათ და ნუცას ელოდებოდნენ. ხმა არ გაუღია ისე დაჯდა.
- რა გჭირს რა ფერი გადევს, ეშმაკი დაინახე? - გაეხუმრა მარი
- მგონი კი - უპასუხა ჩაფიქრებულმა.
- რა დაგემართა - შეშფოთდნენ გოგონები
- არაფერი.
- თქვი ეხლა ხომ იცი არ შეგეშვებით, ვინმემ გაწყენინა?
- არაა
- აბა რა მოხდა
- არაფერი, უბრალოდ კიბეებზე რომ ჩამოვრბოდი ლევანს დავეჯახე შემთხვევით.
- ვიის? აა იმას? მოიცა ჩვენს სასტუროშია ეგეც? - სიცილი აუვარდათ გოგონებს.
- კარგით რაა, რა გაცინებთ - გაბრაზდა ნუცა
- აბა ვიტიროთ? აი ბედისწერა ამას ჰქვია ზუსტად.
- რა ბედი რა სისულელეს ამბობთ.
- ამხელა ბათუმში, თან ამდენ სასტუმროებში მაინცდამაინც ჩვენს სასტუმროში როგორ აღმოჩნდა.
- ვაიმე გაჩუმდით აქ შემოვიდნენ.
- რაა? სად? რომელია
- არ გაიხედოთ მიხვდება. - საშინლად უხერხულად ჩავარდა ნუცა. გოგონები ერთმანეთს ასკდებოდნენ სიცილით.
- არა რა, მაგრად გავერთობით - არ ჩერდებოდა კატო.
- გაჩუმდი გთხოვ სირცხვილია - ეხვეწებოდა ნუცა.
- კარგი მორჩა. ხმა აღარ გაიღოთ. ვისაუზმოთ და გავიდეთ სერიოზულად, ისიც ეყოფა გუშინ როგორიც გვნახა - თქვა რუსკამ და უცებ ისევ ისტერიკული სიცილი აუტყდათ.
- ვაიმეე აღარ შემიძლიაა - კისკისებდა თათო. ეხლა უკვე ნუცაც ვეღარ იკავებდა სიცილს. ბიჭები აშკარა ინტერესით უყურებდნენ გადარეულ გოგოებს და ეღიმებოდათ.
- არა, მორჩა ჩემი ავტორიტეტი ფეხქვეშ გაითელა, მე ვინღა აღმიქვამს სერიოზულად - იცინოდა ნუცა.
- დაიკიდეეე, ვინც რა უნდა ის იფიქროს. - უპასუხა მარიმ.
- უკვე დავიკიდე, მაინც ვეღარაფერს შევცვლი. - გოგონები მალევე წამოიშალნენ და ზღვისკენ აიღეს გეზი. ტანსაცმელი ნაპირზე დაყარეს და წყალში შეცვივდნენ.
- მოდით ცურვაში შევეჯიბროთ - დაიძახა მარიმ - ტივტივასთან პირველი ვინ მივა - და მხარული მოუსვა. დანარჩენებიც მიჰყვნენ. რუსკამ გაიმარჯვა და ტაში დაიმსახურა. ლამაზად ცურავდა ნუცა, წყლიდან ნარნარით ამოვიდა. კოხტად გამოყვანილ წვრილ წელზე ძალიან უხდებოდა მთლიანი საცურაო კოსტიუმი. თოვლივით თეთრ ტანს მზე ჯერ არ მოჰკიდებოდა და ამდენ გაშავებულ ხალხში ანათებდა. ამორძალივით იდგა. აკეცილი თმები ჩამოიშალა, წელამდე ეფინებოდა და გაშლილს ქარი უწეწავდა. შეზლონგზე დაწვა რომ რუჯი მიეღო და სახეზე შლიაპა დაიფარა რომ მზეს არ შეეწუხებინა. გოგონები ისევ წყალში იყვნენ. უცებ თავზე ჩრდილი გადაეფარა, ქუდი სახიდან მოიცილა და სახტად დარჩა, თავს ლევანი წამოდგომოდა და უღიმოდა. სასწრაფოდ წამოჯდა.
- ისევ თქვენ ხართ?
- ხომ არ შეგაშინე?
- აქ რა გინდათ?
- შენი აზრით? რა შეიძლება მინდოდეს ზღვაზე?
- მაგას არ გეკითხებით.
- აბა რას მეკითხები?
- კონკრეტულად აქ რა გინდათ, სხვაგან ადგილი ვერ ნახეთ?
- და აქ რატომ არ შეიძლება?
- გამარჯობა - გოგოები სასწრაფოდ ამოსულიყვნენ წყლიდან ლევანის დანახვაზე.
- გამარჯობა - მიესალმა ლევანი - მე ლევანი თქვენ? - ხელი გაუწოდა.
- თათო - ჩამოართვა ხელი თათომ - ეს მარია, ეს კატო, ეს კიდევ რუსკა. - გააცნო სათითაოდ.
- სასიამოვნოა, თქვენ ნუცას მეგობრები ხართ როგორც მივხვდი.
- დიახ, თქვენ კიდევ ნუცას უფროსი ხომ?
- არც მთლად მასეა, ნუცას უფროსი მამაჩემია, მე უფრო თანამშრომელი.
- აა სასიამოვნოა.
- ლევან - ბიჭები ეძახდნენ
- მგონი თქვენ გეძახიან - უთხრა კატომ.
- დროებით დაგტოვებთ, სასიამოვნო იყო გაცნობა - უთხრა ლევანმა
- ჩვენთვისაც. - ლევანი წავიდა.
- ეს რა იყო? - იკითხა რუსკამ
- აუ არ დაიწყო ეხლა რაა, ისეც ნერვები მეშლება, გავიქცე მინდა აქედან.
- ამას შენ აშკარად მოსწონხარ თორემ რატომ არ გშორდება?
- მაგას ყველა გოგო მოსწონს, მიკვირს ეხლაც ბიჭებთან რომ არის, გოგოები ბუზებივით დასდევენ.
- სიმპათიურია, ფულიანი, მეტი რა უნდა ქალს.
- ჰოდა არც იკლებს შენნაირ ჭკუის კოლოფებს.
- ნუ ილანძღები, მე უბრალოდ აღვნიშნე, როდის ნახე ვინმეს კისერზე ჩამოვეკიდე - ეწყინა თათოს.
- კაი ვიხუმრე და საერთოდ შევცვალოთ თემა. წამოდით კატერით ვისეირნოთ.
- კარგი წავიდეთ.
კატერით სეირნობის შემდეგ გოგონები სასტუმროში დაბრუნდნენ, ცოტა დაისვენეს, თავი მოიწესრიგეს და საღამოს ისევ სასეირნოდ წავიდნენ.
- რა ვქნათ არ ვესტუროთ კარაოკეს? - სიცილით ჰკითხა კატომ ნუცას.
- აღარ გამახსენო.
- რით გავერთოთ დღეს?
- არ ვიცი, გავიაროთ და ვნახოთ რით შეიძლება გართობა.
- აუ წამოდით ბილიარდი ვითამაშოთ არ გინდათ? - იდეა შემოიტანა თათომ.
- წავიდეთ მაგრამ რომელმა იცით წესიერად თამაში? - ჰკითხა რუსკამ
- ჰოდა ვისწავლოთ. - გოგოები ბილიარდის მაგიდებისკენ გაეშურნენ. ერთერთ მაგიდასთან თანხა გადაიხადეს და ის იყო თამაში უნდა დაეწყოთ რომ ვიღაც სამი უცნობი ბიჭი მიუახლოვდათ:
- საღამო მშვიდობის გოგონებო - მიესალმნენ.
- საღამო მშვიდობის - უპასუხა ყველას ნაცვლად კატომ.
- შემოგიერთდებით თუ წინააღმდეგი არ ხართ - შესთავაზეს ბიჭებმა. გოგონებმა თავაზიანი უარით მოცილება სცადეს მაგრამ ბიჭები არ შეეშვნენ.
- გავიცნოთ ერთმანეთი.
- არ არის საჭირო, თუ არ გეწყინებათ მარტო გვირჩევნია თამაში.
- რატო კაცო, არ გაწყენინებთ, ჩვენი ხომ არ გეშინიათ? - უსიამოვნოდ იღრიჯებოდა ერთერთი.
- მოიცა ძმა, წესიერად გავეცნოთ და გოგონებიც არ დაფრთხებიან - ირონიულად იცინოდა მეორე.
- აბა გოგოებო რას იტყვით, გაგვეცნობით?
- თავი დაგვანებეთ, წადით და სადაც გინდათ იქ ითამაშეთ.
- და ჩვენ თქვენთან თუ გვინდა რა ვქნათ ჩიტუნა?
- წავიდეთ გოგოებო, აღარ გვინდა თამაში - უთხრა გაფითრებულმა ნუცამ გოგოებს.
- მოიცა ეე სად მიდიხართ. - გაექაჩა ერთერთი - ჩვენ ზრდილობიანად გთხოვეთ რომ გვეთამაშა, თქვენ კიდე
- რა ხდება აქ ნუცა? ვინ არიან ესენი? - გაისმა სიბნელეში ხმა. ნუცამ მოიხედა და ლევანი დაინახა თავის მეგობრებთან ერთად. - შენ გეკითხები რა უნდათ ამათ თქვენგან?
- არ ვიცი ვინ არიან - გული მოეცა ნუცას ლევანის დანახვაზე
- ვინ ხართ და რა გინდათ ამ გოგოებისგან? - მიუბრუნდა ბიჭებს ლევანი
- შენ თვითონ ვინ ხარ და ვინ გეკითხება? - მიუბრუნდა ერთერთი
- მე ვინ ვარ? მე ამათთან ერთად ვარ და აი შენ ვინ ხარ ეხლა გავიგებ - უთხრა ლევანმა და მოულოდნელად ისეთი დაარტყა რომ მიწაზე დაახეთქა. თითქოს ელოდნენო დანარჩენი ორი კისრისმტვრევით გაიქცნენ. ბიჭები იცინოდნენ, გოგონები კიდევ დაბნეული იდგნენ და ხმას ვერ იღებდნენ.
- ეხლა მაინც გავიცნოთ ერთმანეთი - მიუახლოვდა ლევანის ერთერთი მეგობარი. - მე თაზო მქვია ეს კიდევ გუროა. - გოგონები დაბნეულად ართმევდნენ ხელს. წაქცეული ისე გაიპარა არცერთს არ შეუმჩნევიათ.
- კარგად ხარ? ხომ არ შეგეშინდა? - ჰკითხა ლევანმა ნუცას.
- კარგად ვარ, აქ საიდან გაჩნდით?
- მთელი საღამოა აქ ვსხედვართ, დაგინახეთ რომ მოხვედით მაგრამ არ შეგაწუხეთ მართლა რომ არ გეფიქრა დამდევსო - გაეცინა ლევანს - დავინახე ის ტიპები რომ მოვიდნენ, ჯერ ვაცადე იქნებ თავისით მოშორდნენ-მეთქი, მერე რომ მივხვდი თავაზიანად არ მოგშორდებოდნენ, ჩარევა ვამჯობინე.
- მადლობელი ვართ , თქვენ რომ არა მართლა არ შეგვეშვებოდნენ - უთხრა მარიმ.
- არ ღირს სალაპარაკოდ. - უპასუხა ლევანმა
- როგორ არა ჩვენს გამო იჩხუბეთ.
- დიდი ხანია არ მიჩხუბია, ცოტა მკლავი გავავარჯიშე - იცინოდა ლევანი - აბა რას აპირებთ არ ითამაშებთ ბილიარდს?
- სურვილი დამეკარგა რამის თამაშის, თან ისედაც არ ვიცით თამაში წესიერად. - ჩაილაპარაკა ნუცამ.
- თუ გინდათ გასწავლით, თან აღარავინ შეგაწუხებთ - შესთავაზა ლევანმა
- კარგი აზრია - უცებ დაეთანხმა რუსკა. ნუცას აშკარად გაფუჭებოდა ხასიათი.
- თუ ჩემს გარემოცვაში ყოფნა არ გსიამოვნებს ნუ მოგერიდება - უთხრა ხმადაბლა ლევანმა.
- უბრალოდ ხასიათი გამიფუჭეს იმ დეგენერატებმა - უპასუხა ნუცამ
- კარგი მაშინ ვითამაშოთ - თქვა ლევანმა და თამაში დაიწყეს. გოგონებმა უცებ აუღეს ალღო თამაშს და სულ მალე გადაავიწყდათ ის უსიამოვნო შემთხვევა. თამაშის დასრულების შემდეგ ბულვარში ისეირნეს ერთად და გვიან ღამით დაბრუნდნენ სასტუმროში. გამომშვიდობებისას ლევანმა შესთავაზა:
- ხვალ დილით ბოტანიკურ ბაღში ვაპირებთ წასვლას და არ გინდათ შემოგვიერთდეთ? - ნუცა შეყოყმანდა, არ იცოდა რა ეპასუხა, მარიმ დაასწრო:
- კარგი აზრია, ჩვენც ხომ ვაპირებდით წასვლას და ბარემ ერთად წავიდეთ. - დანარჩენებიც დათანხმდნენ, ნუცა ჩუმად იყო, ეს არ გამოპარვია ლევანს მაგრამ არ შეიმჩნია.
- მაშინ ათისთვის სასტუმროს წინ შევიკრიბოთ - თქვა და პასუხს აღარ დაელოდა, კიბეს აუყვა. ნომერში შესული ნუცა გოგონებს საყვედურობდა:
- რატო დათანხმდით, ვყოფილიყავით ჩვენთვის მარტო, რად გვინდოდა მაგათი დამატება.
- რას გიშლის გოგო, ვერ ხედავ ჩვენს გამო როგორ გამოიდო თავი?
- არ მინდა ასე დაახლოვება მაგათთან.
- კი მაგრამ რატომ რას აშავებენ
- როგორ ვერ ხვდები, რომ ერთ კვირაში ეგ ისევ ჩემი უფროსი უნდა იყოს და მე კიდევ არ მინდა ზედმეტად ახლოს იყოს ჩემთან, თუნდაც მეგობრულად. სამსახურში არ მჭირდება ზედმეტი თავის ტკივილი, როგორ ვიყო ოფიციალურად ამის მერე?
- გავიგე, მაგრამ რაღას შეცვლი ეხლა? შევპირდით და უარი აღარ გამოვა.
- მაგას ვამბობ სწორედ, არ უნდა დათანხმებულიყავით.
მეორე დილით ბიჭები შემოსასვლელთან იცდიდნენ, გოგონები მიესალმნენ.
- რით მივდივართ? - იკითხა თათომ
- ჩვენ მანქანით ვართ, ერთიც ვიქირავეთ და ორში თავისუფლად მოვთავსდებით - უთხრა გურომ. ლევანმა და თაზომ მანქანები მოიყვანეს, თათო, რუსკა და გურო თაზოსთან ჩასხდნენ, ნუცა და კატო ლევანთან. გზაში ლევანი ჩუმად გახედავდა - ხოლმე ნუცას სარკეში და გულში ეცინებოდა რადგან, იცოდა ნუცას დიდად არ მოსწონდა მასთან ერთად სეირნობის იდეა, ნუცა ფანჯარაში იხედებოდა და ხმას არ იღებდა. სიჩუმე ისევ ლევანმა დაარღვია
- რამდენი ხნით რჩებით ბათუმში? - ვიდრე რაიმეს უპასუხებდა ნუცას კატომ დაასწრო.
- ამ კვირის ბოლომდე, მერე ნუცას შვებულება უმთავრდება.
- ძალიან კარგი, ჩვენც კვირის ბოლომდე ვართ აქ და მერე ერთად წავიდეთ თბილისშიც.
- არა, ჩვენ პირდაპირ თბილისში არ მივდივართ, ჯერ ჩემებთან უნდა გავიარო წასვლამდე - სასწრაფოდ უპასუხა ნუცამ იმის შიშით კატო არ დაეთანხმოსო, კატომ გაოცებულმა შეხედა რადგან იცოდა რომ ნუცა არ აპირებდა ისევ გურიაში წასვლას.
- და თქვენები სად არიან? თბილისში არ ცხოვრობენ?
- არა, ჩემი მშობლები გურიაში ცხოვრობენ, მე თბილისელი არ ვარ, ოზურგეთში დავიბადე და გავიზარდე.
- მართლა? ეს არ ვიცოდი.
- სხვა ყველაფერი იცოდი ხომ? - გაიფიქრა ნუცამ და ჩაეღიმა.
- გინდა გითხრა ეხლა რა იფიქრე? - გაეცინა ლევანს - დანარჩენი ხომ ყველაფერი იციო, ასეა? - ნუცას და კატოს სიცილი აუვარდათ.
- გულთმისანი ყოფილხართ
- კიდევ დიდ ხანს ვილაპარაკებთ თქვენობით? არ გვინდა ეს ოფიციალობა, არაა საჭირო - ნუცამ არაფერი უპასუხა. ბოტანიკურ ბაღში ისეირნეს, იქედან წამოსულმა რესტორანში ისადილეს, გარეთ გამოვიდნენ და მანქანის მოსაყვანად გზაზე გადასულ ლევანს უეცრად გამოვარდნილმა მანქანამ დაარტყა და შორს გადააგდო. ყველაფერი ელვის სისწრაფით მოხდა, იმდენად სწრაფად რომ მოულოდნელობისგან ყველას ენა ჩაუვარდა. წამით დაიბნენ, მაგრამ, უცებვე მოეგნენ გონს და ლევანისკენ გაიქცნენ, ლევანი გათიშული ეგდო, სასწრაფო დახმარების მანქანა გამოიძახეს, საავადმყოფოში გადაიყვანეს, ხელი ჰქონდა მოტეხილი, დაჟეჟილობები და მსუბუქი შერყევა. ხელზე თაბაშირი დაადეს და დამამშვიდებელი გაუკეთეს. ყველანი საავადმყოფოში იყვნენ, ექიმის პასუხს ელოდებოდნენ, ექიმმა მხოლოდ ერთი ადამიანის დარჩენის უფლება მისცა, ნუცამ თვითონ გამოთქვა სურვილი რომ დარჩენილიყო, ყველანი უსიტყვოდ დაეთანხმნენ, პალატაში შევიდა, ლევანს ეძინა, იქვე სკამზე ჩამოჯდა და უყურებდა მის დალურჯებულ სახეს. ცოტა ხანში ექთანი შემოვიდა, ნუცამ სთხოვა გარეთ დარჩენილებისთვის გადაეცა რომ წასულიყვნენ, თვითონ კი დარჩა, მთელი ღამე ეძინა ლევანს, მთელი ღამე თვალი არ მოუხუჭავს ნუცას, დილის პირზე თვითონაც ვერ გაიგო სკამზე მჯდომარეს როგორ ჩაეძინა, თავი ლევანის საწოლზე ჩამოედო და ისე ჩასძინებოდა. ლევანმა გაიღვიძა, ჯერ ვერ გაიგო სად იყო და რა სჭირდა, მერე ხელის და თავის ტკივილი ერთად რომ იგრძნო ყველაფერი მოაგონდა, გვერდით ჩაძინებული ნუცა რომ დაინახა სიმწრით გაეღიმა, ზედმეტად არ განძრეულა იმის შიშით არ გავაღვიძოო, ცოტა ხანში პალატაში ექთანი შემოვიდა, ლევანმა ანიშნა ჩუმად იყავიო, ექთანმა გადასხმის აპარატი მოხსნა და გავიდა, მაგრამ გასვლისას ხმაურიანად მიიხურა კარი და ნუცას მაინც გაეღვიძა, დაბნეულად მიმოიხედა და ლევანი გაღვიძებული რომ დაინახა შერცხვა იმის გამო რომ მძინარე მის საწოლზე იყო დამხობილი.
- ჩუმად მეთქი ვთხოვე ექთანს და მაინც გაგაღვიძა
- როგორ ხართ? გტკივათ რაიმე? - ჰკითხა ნუცამ
- კარგად ვარ, არაფერი არ მტკივა
- კარგად გადარჩით, რომ არ მოგკლათ
- ვინ დამარტყა იცით?
- არა, გაიქცა, მაგრამ პოლიცია ეძებს.
- შენ მთელი ღამე აქ იყავი? - ღიმილით ჰკითხა ლევანმა
- აბა მარტოს ხომ არ დაგტოვებდით? მთელი ღამე მშვიდად გეძინათ, დილის პირზე ძილმა ისე წამართვა თავი ვერ გავიგე - მობოდიშებასავით თქვა ნუცამ. - დიდი ხანია გღვიძავთ?
- არა, მეც ეხლახანს გავიღვიძე. შეწყვიტე ეს თქვენობით საუბარი ძალიან გთხოვ.
- კარგი, ეცადე ისევ დაიძინო, შერყევა გაქვს და ლაპარაკი არ შეიძლება შენთვის.
- მამაჩემს გააგებინეთ?
- არა, გუშინ უკვე გვიანი იყო, დღეს დარეკავენ ბიჭები.
- უთხარი არ დარეკონ, ტყუილად ინერვიულებენ, ჩავალ სახლში და მერე ვეტყვი, ან საერთოდ არ ვეტყვი, რა საჭიროა.
- კარგი როგორც გინდა.
- წადი ნუცა, შენც დაისვენე ცოტა, მთელი ღამის ნათევი ხარ.
- ვერა ვერ წავალ, ეხლა ასე ვერ დაგტოვებ, თან უკვე აღარ მეძინება. - ლევანს გაეღიმა, პალატის კარი გაიღო და გურო და თაზო შემოვიდნენ, ხელში პარკებით საჭმელი და ხილი ეკავათ და შეშინებული თვალებით იყურებოდნენ. ლევანს მათ დანახვაზე გაეცინა.
- ამას სიცილის თავი თუ აქვს აღარაფერი უჭირს - ჩაიბურტყუნა გურომ
- ჩვენ კი გულები დაგვიხეთქა, შენ ძმაო რკინა ყოფილხარ, იმხელა გაქნევის მერე მარტო ხელი გაქვს მოტეხილი - უთხრა თაზომ.
- როგორ ხარ? გტკივა რამე? - ჰკითხა გურომ
- კარგად ვარ, ჩემებს არ გააგებინოთ
- ხომ გითხარი ამას გვეტყვის მეთქი, აჰა ესეც მე ვარ? - ნიშნისმოგებით უთხრა გურომ
- ვიცოდით შენი ხასიათი და არ დავრეკეთ შენთვის უკითხავად - უთხრა თაზომ
- ჰოდა სწორადაც მოიქეცით
- და მე რა ვუთხრა რომ მკითხავს შენ რატომ არ გამაგებინეო? - ჰკითხა ნუცამ
- ნუ ეტყვი რომ იცოდი და მე შეგინახავ ამ საშინელ საიდუმლოს - გაუცინა ლევანმა
- გოგოებმა საჭმელი გამოგიგზავნეს, დაბლა არიან, არ ამოუშვეს, ჩვენც ამოვიპარეთ.
- მადლობა გადაეცი. წადით თქვენც, შეირგეთ დასვენება, ნუ მეჯდომებით აქ მთელი დღე, მაინც ვერაფერს გამიკეთებთ, ისე გაშვებას როდის მიპირებენ ხომ არ იცით?
- ალბათ ორ-სამ დღეს გაგაჩერებენ, რომც გაგიშვან ისე ხარ დაბეჟილი მაინც ვერ ივლი ჯერ. - თქვა თაზომ
- რომ არ მტკივა?
- გამაყუჩებელი გაქვს გაკეთებული და მაგიტომ - უთხრა ნუცამ, კარი გაიღო და ექიმი შემოვიდა.
- აქ ამდენი ხალხი რატომ არის? როგორ შეიძლება? მე ხომ ვთქვი მხოლოდ მეუღლე დარჩეს, სხვა არავინ აუშვათ-მეთქი? - ნუცა შეცბა და თვალები გაუფართოვდა გაოცებისგან, ბიჭებმაც გაკვირვებით შეხედეს, ლევანს ჩაეცინა. - აბა სწრაფად გაათავისუფლეთ პალატა, პაციენტს აწუხებთ, სიმშვიდე ესაჭიროება. -ბრაზობდა ექიმი, ბიჭები გავიდნენ, ნუცამ აღარ იცოდა სირცხვილისგან თვალები სად წაეღო. უხერხულობიდან ისევ ლევანმა გამოიყვანა:
- ნუცა წყალი მომაწოდე რა - სთხოვა და თვალებანთებული უყურებდა აწითლებულ გოგოს, ცოტა დალია და ჭიქა დაუბრუნა.
- აბა როგორ ხარ, გტკივა რამე? - ჰკითხა ექიმმა
- არაფერი მტკივა ექიმო, აქედან როდის გამიშვებთ?
- ცოტა დაისვენე არ გაწყენს, გასვლასაც მოესწრები, აბა ფეხის გამოძრავება სცადე ხომ არ გიჭირს. - ლევანმა ორივე ფეხი გაამოძრავა მაგრამ სიმწრის ოფლმა დაასხა.
- ჰოო არა უშავს, დაბეჟილი ხარ, მაგრამ კარგად გადარჩი, უფალს ჰყვარებიხარ შვილო, წავედი ეხლა მე და ყოჩაღად იყავი. - თქვა და გავიდა.
- შეჭამ რაიმეს? - ჰკითხა ლევანს ნუცამ ექიმის გასვლის შემდეგ.
- არა, არ მშია, წადი შენ ნუცა, აქ ხომ არ იჯდები მთელი დღე.
- დაიძინე ცოტა, არ შეიძლება შენთვის ამდენი ლაპარაკი და დაღლა.
- კარგი დავიძინებ, შენ ნუ გაიფუჭებ შვებულებას, მართლა გეუბნები, არ მინდა აქ რომ იყო, წადი გოგოები გელოდებიან.
- მიუხედავად იმისა რომ მეგობრები არ ვართ და წლების ნაცნობობა არ გვაკავშირებს, იგივე მე რომ დამმართნოდა მიმატოვებდი? სიმართლე მითხარი. - თვალებში ჩააცქერდა ნუცა. ლევანს გაეღიმა.
- არ მინდა ჩემს გამო მსხვერპლი გაიღო.
- მე სხვანაირად არ შემიძლია, აქ შენი რომელიმე მეგობარი რომ იწვეს შენს ნაცვლად, მაინც ასე მოვიქცეოდი, ამიტომ ნუ მთხოვ რომ წავიდე.
- ხომ ხედავ ექიმს ჩემი ცოლი ეგონე იმდენად იშვიათია ასე ვინმე ნაცნობს უთევდეს ღამეს.
- ახლობელი რომელი ხართო გუშინ რომ თქვეს, მე ვარ მეთქი, სხვაგვარად მარტო მოგიწევდა აქ ყოფნა უპატრონოდ, ამას კიდევ ვერ დავუშვებდი, ოღონდ არ მეგონა მაინც და მაინც ცოლი თუ ვეგონებოდი - ნუცა საყვარლად იმართლებდა თავს, ლევანს თვალები უბრწყინავდა, ღიმილით უსმენდა და არაფერს ამბობდა.
- აბა რა მექნა, მარტო დამეტოვებინე და მშვიდად მძინებოდა სასტუმროში? - აგრძელებდა ისევ, ლევანს მისი ხმა იავნანასავით ჩაესმოდა, ძილმა ისე წაიღო ვერც კი გაიგო, დამამშვიდებელი თავის საქმეს აკეთებდა, ნუცამ შეამჩნია ჩაეძინაო და თვითონაც გაყუჩდა, ექთანმა შემოიხედა და ხელით ანიშნა გამოდიო, ნუცა გაჰყვა.
- ეს წამლების ჩამონათვალია, იქნებ მალევე მოიტანოთ რომ გავუკეთოთ - ფურცელი შეაჩეჩა ნუცას და წავიდა. ნუცამ ლევანთან შეიხედა პალატაში, მას მშვიდად ეძინა. ჩუმად გამოიხურა კარი და კიბეებზე დაეშვა. სასტუმროში ტაქსით მივიდა, გოგოები არ დახვდა, სასწრაფოდ გადაივლო წყალი, გამოიცვალა, თავისი ჩანთიდად პლასტიკური ბარათი ამოიღო და უკან გაბრუნდა, წამლები იყიდა და საავადმყოფოსკენ გაეშურა. პალატაში შესულს ლევანი გაღვიძებული დახვდა. სახე ასწითლებოდა, მის დანახვაზე თვალები გაუბრწყინდა.
- როგორ ხარ? დიდი ხანია გღვიძავს?
- ათი წუთი იქნება, შენ რატომ დაბრუნდი, ხომ გითხარი ნუ მოხვალ-მეთქი.
- სახე აწითლებული რატომ გაქვს, - ყურადღება არ მიაქცია ლევანის სიტყვებს, მიუახლოვდა და შუბლზე ხელი დაადო - ღმერთო რა ცხელი ხარ, იწვი, მაღალი სიცხე გაქვს, მოვალ ეხლავე - თქვა და პალატიდან გავარდა, ცოტა ხანში ექთანი შემოიყვანა, სიცხე გაუზომეს, თერმომეტრი 40 და 8-ს აჩვენებდა.
- წამლები მოიტანეთ? - ჰკითხა ექთანმა, ნუცამ წამლების პარკი მიაწოდა, ექთანმა ორი ამპულა გატეხა და ლევანს ნემსი ვენაში გაუკეთა, - სიცხე მალე დაიწევს - ო დაიბარა და გავიდა.
- წამლები შენ მიყიდე? - ჰკითხა ლევანმა
- არ გინდა ლევან, არ ღირს სალაპარაკოდ.
- ჩემი მანქანის წინა უჯრაში საბუთებში კარტა დევს და ის გამოიყენე როცა რაიმეს მოგთხოვენ ან ბიჭებს უთხარი და მოიტანენ, შენ ნუ იხარჯები.
- ხომ გითხარი არ ღირს ამაზე საუბარი. თემა შევცვალოთ.
- ნუცა არ გამაბრაზო, წამლებზე და ექიმებზე დასახარჯი ფული ნამდვილად არ მიჭირს, იცი შენ, ამიტომ მეორედ აღარ გამამეორებინო და ის რაც დახარჯე იმასაც მეტყვი.
- ეხლა მეწყინება, წავალ თუ არ შეწყვეტ ამ ლაპარაკს და საერთოდ აღარ მოვალ. - გაიბუტა ნუცა.
- ისიც საკმარისია რომ ჩემს გამო შვებულება ჩაგმწარდა, ასე რომ მცოდნოდა ახლოს არ გაგეკარებოდი.
- ასე რომ მცოდნოდა რესტორანში არ გამოგყვებოდი და ესეც არ დაგემართებოდა, ვიძახოთ ეხლა ასე და ისე.
- ეხლა არ გამაგიჟო და არ მითხრა რომ თავს იდანაშაულებ - გაფითრდა ლევანი
- ერთგვარად ვარ კიდეც დამნაშავე, რომ მომკვდარიყავი ამას თავს არ ვაპატიებდი.
- რა სისულელეა, ეგ მეორედ არ გაიმეორო, შემომხედე აბა ერთი, არ გაბედო და თავი არ დაიდანაშაულო, გასაგებია? - ნუცას თვალები აემღვრა და სახე მოარიდა. ლევანი საშინლად აღელდა, აღარ იცოდა რა ექნა. - ნუცა, პალატაში აღარ შემოვაშვებინებ შენს თავს, ვიტყვი თაღლითი ცოლია და აღარ შემოუშვათ-მეთქი - სცადა გახუმრება, ნუცას გაეცინა.
- იმდენს იძახებ მართლა გამაგდებენ და იყავი მერე მარტო.
- არა,ხმას აღარ ამოვიღებ, მორჩა. ერთგული და ყურადღებიანი ცოლია-თქო ვიტყვი, თუ მკითხეს.
- გეყოს რა, სისულელეს ნუ ამბობ, რა ცოლი. რა სულელური ხუმრობაა.
- რატომ არ შეიძლება სიმართლე იყოს? - ეშმაკურად უცინოდა თვალები ლევანს.
- არა არ შეიძლება - უპასუხა ნუცამ.
- ყველაფერი შეიძლება მოხდეს - წაიღიღინა ლევანმა. კარი გაიღო და კატო შემოვიდა.
- როგორ ხარ ლევან? - მიუახლოვდა ლევანის საწოლს
- კარგად კატო მადლობა.
- ბიჭებმა ტანსაცმელი გამომატანეს, - თქვა და ჩანთა სკამზე დადო, მერე ნუცას მიუბრუნდა - შენ სასტუმროში იყავი მოსული?
- ვიყავი კი, თქვენ არ დამხვდით, რამდენიმე წუთით შემოვირბინე.
- ყველანი დაბლა არიან მაგრამ არ უშვებენ, მე მოვიტყუე და ვარ მეთქი და ამომიშვეს თორემ მეც არ ამომიშვებდნენ. - ლევანს გაეცინა. ნუცასაც სიცილი აუვარდა.
- რა გაცინებთ? - გაკვირვებული უყურებდა კატო - რა ვთქვი სასაცილო?
- არაფერი - უპასუხა ნუცამ
- გინდა შეგცვლი ცოტა ხნით და საღამოს ისევ მოდი - შესთავაზა კატომ.
- არა, წადი შენ, დავრჩები მე
- ჩვენ საღამოს ქობულეთში ვაპირებთ წასვლას გურო და თაზოც მოდიან და თუ რამე დაგჭირდეს დარეკე.
- წადი შენც ნუცა, მართლა გეუბნები მე მაინც უნდა დავიძინო.
- წადით კატო, თუ რამე დამჭირდება დაგირეკავთ. - არ მიაქცია ლევანის სიტყვებს ყურადღება ნუცამ
- კარგი, კარგად აბა, ყოჩაღად იყავი ლევან.
- კარგად და მადლობა კატო. - უთხრა ლევანმა, კატო გავიდა, ლევანმა ნუცას შეხედა.
- არ დაიწყო ისევ შენებურად, აზრს მაინც არ შევიცვლი - უთხრა ნუცამ - არაფერს შეჭამ? ცოტა ჭამე და ისევ დაიძინე. - ლევანს გაეცინა
- ჩემზე ჯიუტი თუ ვინმე იყო აღარ მეგონა მაგრამ შენ უარესი ყოფილხარ.
- ჰოდა დამიჯერე ცოტა ხნით, აქ ჩემი უფროსი არ ხარ, ამიტომ თავს უფლებას მივცემ არ გავიგონო შენი ნათქვამი. - გაუცინა ნუცამ. მერე ადგა, საჭმელი მიუტანა და აიძულა ეჭამა, შემდეგ მაისურის გამოცვლაში დაეხმარა რადგან სიცხეს დაეკლო და ლევანს მაისური ოფლისგან სულ დასველებოდა, ყველაფერი ამით ლევანი ისე დაიღალა რომ მალევე ჩაეძინა. რამდენიმე საათს ეძინა, თვალი რომ გაახილა ნუცა დაინახა, სკამზე იჯდა და წიგნს კითხულობდა, ცოტა ხანს უსიტყვოდ უჭვრეტდა, ისე გაერთო რომ ინსტიტურად გადაშლილი გვერდების თვლა დაიწყო. თვლაში ისევ ჩაეძინა, კარგად დაბნელებული იყო რომ გაიღვიძა. ნუცა ისევ კითხულობდა.
- შენ ისევ აქ ხარ? რატომ არ წახვედი?
- გაიღვიძე? როგორ ხარ, ხომ არაფერი გტკივა?
- კარგად ვარ, რას კითხულობ?
- ქარწაღებულს ექთანმა მათხოვა.
- კარგი წიგნია.
- ვიცი, წაკითხული მაქვს. არ გშია?
- არა, არაფერი მინდა და შენ თუ ჭამე რამე საერთოდ?
- შენი ტელეფონი დავტენე, ოღონდ არ ჩამირთავს, თუ გინდა შენ თვითონ ჩართე. - თემა გადაიტანა ნუცამ.
- ჩაგერთო რა პრობლემა იყო დასამალი არაფერი მაქვს - გაეცინა ლევანს.
- ეგ რა შუაშია, უბრალოდ ვინმეს რომ დაერეკა რა მეთქვა?
- გეთქვა მისი მეუღლე ვარ და მეორედ აქ აღარ დარეკოთო - არ ისვენებდა ლევანი.
- აშკარად უკეთესად ხარ, რადგან ხუმრობის თავი გაქვს.
- შენ რატომ არ წახვედი? აქ კიდევ ერთხელ ღამის გათევის ნებას ნამდვილად აღარ მოგცემ.
- გელოდებოდი როდის გაიღვიძებდი, რომ მეთქვა მივდივართქო, ეხლა წავალ და დილით ისევ მოვალ.
- მოდი შენი ნომერი ჩამიწერე ტელეფონში - ტელეფონი მიაწოდა, ნუცა შეყოყმანდა.
- რად გინდა ჩემი ნომერი?
- ნებას ხომ მომცემ აქ რაიმე რომ დამჭირდეს შეგაწუხო?
- აა რა თქმა უნდა, არ მოგერიდოთ თუ დაგჭირდეთ.
- ჩვენ ისევ თქვენობით საუბარზე გადავედით?
- მიჩვეული ვარ და ვერ გადავეჩვიე ჯერ კიდევ - გაუღიმა ნუცამ.
- ძალიან ცუდი ჩვევაა, უნდა მოიცილო, კარგი და როგორ წახვალ ეხლა აქედან?
- ტაქსით გავალ სასტუმროდე.
- კარგი წადი და ხვალ ნუღარ მოხვალ, ზეგ ისედაც გამწერენ და მე თვითონ გნახავთ.
- ეცადე იძინო, წავალ ეხლა და თუ რაიმე დაგჭირდეს დარეკე. - ნუცა გავიდა, სასტუმროში მისულს ლევანმა დაურეკა.
- მიხვედი უკვე?
- ლევან შენ ხარ? მივედი კი. ხომ არაფერი გინდოდა?
- მინდოდა დავრწმუნებულიყავი რომ სასტუმრომდე მშვიდობით მიხვედი, გოგონები მომიკითხე.
- ჯერ არ მოსულან და რომ მოვლენ გადავცემ.
- ანუ მარტო ხარ?
- კი მარტო ვარ.
- კარგი დაისვენე მიდი, ღამე მშვიდობის.
- კარგად ლევან.
ნუცამ წყალი გადაივლო და საწოლზე მიეგდო, ერთბაშად იგრძნო დაღლა და მალევე ჩაეძინა. ხმაურმა გააღვიძა, გოგონები მოსულიყვნენ. ოთახიდან თვალების ფშვნეტით გამოვიდა.
- ვაა შენ სახლში ხარ? - ჰკითხა მარიმ - როდის მოხვედი?
- ცოტა ხნის წინ.
- როგორ არის შენი ავადმყოფი? როგორ დათმე?
- კარგად არის, ზეგ გამოწერენ.
- როგორი ერთგული თანამშრომელი გამოადგა ხედავთ გოგოებო? - შაყირობდა რუსკა
- აბა გოგო?
- რას სულელობთ ეხლა.
- სულაც არა, რა ეშველებოდა მაგ ვაჟბატონს, შენ რომ ბათუმში არ წამოსულიყავი დასასვენებლად? ვინ გაუთევდა ღამეებს და ვინ იზრუნებდა ასე მასზე?
- მე რომ არ ჩამოვსულიყავი მანქანა არ დაარტყამდა და ზრუნვაც არ დასჭირდებოდა.
- ანუ ფიქრობ რომ შენს გამო წევს საავადმყოფოში? აი გიჟი - პირი დააღო თათომ.
- კარგი შევცვალოთ თემა რა, თქვენ სად იყავით, რა აკეთეთ დღეს?
- ქობულეთში ვიყავით, კარგად გავერთეთ, ხვალ სარფში მივდივართ, ბიჭებმა იქ უფრო სუფთაა წყალი და იქ ვიბანაოთო, ხომ წამოხვალ?
- არა, მე ლევანთან უნდა წავიდე დილით ისევ.
- შენ რა ისევ საავადმყოფოში აპირებ მთელი დღე ჯდომას? კარგადაა რაღად უნდა შენი ყარაულობა, წამოდი ჩვენთან ერთად, რამდენიმე დღეში ისედაც სამსახურს უნდა დაუბრუნდე და რაღა დასვენება გამოგივიდა.
- არა, ვერ წამოვალ, თქვენ წადით, ზეგ გამოწერენ და მერეც მოვასწრებ დასვენებას.
- ვერ ხარ კარგად, შენ რა მისი ძიძა ხარ?
- კარგი შემეშვით ხომ იცით აზრს მაინც არ შევიცვლი.
...........
მეორე დილით კლინიკაში მისულმა ნუცამ ჯერ ექიმი მოინახულა, ავადმყოფის მდგომარეობის გასაგებად. ლევანს მთელი ღამე დაბალი სიცხე ჰქონოდა. სხვა მხრივ კარგად იყო. პალატაში შევიდა, ეძინა, ფრთხილად მიუახლოვდა და შუბლზე ხელი დაადო, სიცხე აღარ ჰქონდა. იქვე ჩამოჯდა და მის გაღვიძებას დაელოდა. ლევანმა თითქოს იგრძნო, თვალი გაახილა და ნუცა რომ დაინახა სიხარული ვერ დამალა.
- მაინც მოხვედი?
- დილა მშვიდობისა, აბა როგორ ხარ, როგორ გეძინა?
- კარგად ვარ. შენ რატომ მოხვედი?
- არ უნდა მოვსულიყავი? წავიდე? - გაუღიმა ნუცამ - დღესაც ამიტანე და მეტად აღარ შეგაწუხებ.
- არა იყავი, გამეხარდა რომ მოხვედი, მადლობა რომ ამდენ ყურადღებას იჩენ.
- არ ღირს სალაპარაკოდ. ჰო მართლა, შენთან მოკითხვა დამაბარეს გოგოებმა. - ამის თქმა იყო და პალატაში გურო და თაზო შემოვიდნენ.
- როგორ ხარ ძმაო, შენ მგონი გაგიტკბა აქ წოლა, ადგომას აღარ აპირებ? - ჰკითხა გურომ
- ისეთი მომვლელი ჰყავს გიჟია ადგეს? - იცინოდა თაზო.
- არის მანდ სიმართლის მარცვალი ხომ იცი - იცინოდა ლევანიც, ნუცას ლოყები წითლად შეეფაკლა.
- აღარ გიშვებენ თუ რა ხდება?
- ხვალ გაგწერთო შემპირდნენ.
- ჰოდა ძალიან კარგი, არა ჩვენ კი არ მოგვიწყენია უშენოდ მაგრამ ამ გოგოს რას ერჩი ძმაო, რომ დააპატიმრე და აღარ უშვებ?
- ჰო ნუცა კი დავჩაგრე ნამდვილად - ღიმილით გახედა ლევანმა
- კარგით რა ამდენი სალაპარაკო არაფერი გამიკეთებია, ჩემს ადგილზე თქვენც ასე მოიქცეოდით.
- კი აბა, ვერ ხედავ როგორც იქცევიან? მე მელაპარაკებიან და თვალი კარებისკენ გაურბით - იცინოდა ლევანი
- რაც მართალია მართალია - აჰყვა თაზოც - რა ვქნა ძმაო გველოდებიან და ვერ დავაღალატებთ.
- გქონდეს ამათი იმედი
- ჩვენ მშვიდად ვიყავით ბატონო, ვიცოდით კარგ ხელში გტოვებდით. - არ ისვენებდა გურო.
- წადით, მომშორდით, დამეკარგეთ აქედან, ნუ ალოდინებთ გოგოებს.
- ნუცა შენ არ წამოხვალ?აღარ უნდა ამას ამდენი ლოლიავი, აღარ მოკვდება აწი გადარჩენილია - უთხრა თაზომ. ლევანმა შეშინებული თვალებით გადახედა გოგოს რას იზამსო, გურამს ეს არ გამოპარვია და ხარხარი აუვარდა.
- ერთი ნახე რა სახით უყურებს, არა ძმაო მე ამის ცოდვაში ვერ ჩავდგები, წავედით თაზო, დავტოვოთ გვრიტები მარტო. - ბიჭები ხმაურით გავიდნენ. ლევანმა ნუცას შეხედა და უთხრა:
- წასვლა მართლა არ გინდოდა?
- არა, არ მინდოდა, გინდა რაიმეს წაგიკითხავ, ან მოიცა ჭამე რაიმე?
- არ მშია, დილით ადრე ვჭამე, წამიკითხე რამე დრო გავა. - ნუცამ ქარწაღებულნი გადმოიღო და კითხვა დაიწყო, ლევანი ნუცას კმაყოფილი უცქეროდა და ფიქრობდა, ამ ყველაფრისთვის ავარიაში მოხვედრაც კი ღირდაო. - ნუცას ტელეფონმა დარეკა, ავთო იყო, ნუცამ უპასუხა.
- გისმენ მამი, როგორ ხარ?
- შენ როგორ ხარ შვილო, რას შვები, როგორ ისვენებ?
- მეც კარგად, დედა რას შვება?
- რას იზამს, როდის მიდიხარ თბილისში შენ?
- კვირას წავალ, რატომ მკითხე?
- მანქანით წაგიყვან, თან აქედან რაღაცეებს გაგატან და შენც ხელით არ ატარებ.
- მე ჩამოვიდე თუ შენ მომაკითხავ ბათუმში?
- მე ჩამოვალ, დილით ადრე ბათუმში ვიქნები.
- კარგი მა, დაგელოდები, კატოც მოდის ხომ იცი და ისე ნუ გაავსებთ მანქანას რომ ვეღარ ჩაჯდეს, ვიცი მე თქვენი ამბავი.
- გოგო იქ ყიდვას არ სჯობია აქედან გაგატანო?
- არ გინდა ბევრი რამე რა, მიფუჭდება მერე და ვყრი.
- ფულს გადმოგირიცხავ და აიღე.
- არ მინდა ფული, მაქვს საკმარისი. აუ მა მანდ ჩემს ოთახში პატარა ჩანთა დამრჩა და წამომიღე რა არ დაგავიწყდეს.
- კარგი, წამოგიღებ, კარგად აბა და ჭკვიანად იყავი, ხომ გაიგე? - ნუცას გაეცინა.
- კარგი ჭკვიანად ვიქნები. - ტელეფონი გათიშა, ლევანი ღიმილით ისმენდა მამა-შვილის საუბარს.
- რაო ჭკვიანად იყავიო? - ჰკითხა ღიმილით.
- მამაჩემისთვის ისევ პატარა ბავშვი ვარ, სკოლაში წასვლის წინ რომ მარიგებდა ეხლაც ისე მარიგებს, ჭკვიანად მოიქეცი, არაფერი იტკინო, კარგად ჭამე, უფროსებს დაუჯერე - იცინოდა ნუცა.
- უფროსებს დაუჯერე არ არის ცუდი რჩევა - გაეცინა ლევანს
- ამ შემთხვევაში თქვენ არ იგულისხმებით ბატონო ლევან - აჰყვა ნუცაც
- ვხედავ თბილი ურთიერთობა გაქვთ.
- მამა უზომოდ თბილი მაგრამ ამავე დროს ძალიან მკაცრი იყო ყოველთვის ჩემდამი. მისი რიდი და სიყვარული თანაბრად განუსაზღვრელად დიდია ჩემში. ის ჩემი საუკეთესო მეგობარია და უდიდესი იმედი. მიუხედავად მისი მკაცრი ბუნებისა ნებისმიერ თემაზე შემიძლია მასთან რჩევის საკითხავად მივიდე და ვიცი რომ გამიგებს.
- იშვიათია გოგოს ასეთი ურთიერთობა ჰქონდე მამასთან, დედაზე რას იტყვი?
- დედა? დედაჩემი უნაზესი და უსაყვარლესი ადამიანია მთელ დედამიწაზე. მისი გაბრაზება ნანახი არ მაქვს. უზომო ხათრი აქვს მამაჩემის, მისი სიტყვა კანონია ჩვენს ოჯახში.
- ვხედავ მამა კერპია შენთვის, ისე გადახვედი დედიდან მამაზე ვერც კი იგრძენი.
- ხო ალბათ ასეა, მამა რომ არა ჩემი ცხოვრება ეხლა დანგრეული იქნებოდა და მე არ ვიქნებოდი იქ სადაც ვარ, ჩემთვის ყველაზე ცუდ პერიოდში მამა იყო ის ვინც გვერდით დამიდგა, გახსენებაც კი არ მინდა იმის რაც მაშინ გადავიტანე. - ნუცას სახე მოექუფრა გახსენებაზე, ლევანმა ეჭვის თვალით შეხედა, მერე ვერ მოითმინა და მაინც ჰკითხა.
- მაინც რა შეგემთხვა ასეთი თუ საიდუმლო არ არის? - ნუცამ მოწყენილი სახით შეხედა ლევანს, ცოტა ხანს შეყოვნდა და მერე ზაზას ამბავი მოუყვა. ლევანი წყნარად უსმენდა. ნუცამ თხრობა დაასრულა და ღრმად ამოიოხრა.
- ამას არავისთან ვყვები, ძალიან მტკივნეული თემაა ჩემთვის, არ ვიცი რატომ მოგიყევით, დღემდე ცუდ ხასიათზე მაყენებს ჩემი მაშინდელი მდგომარეობა რომ მახსენდება.
- ეხლა მესმის შენი მამისადმი ესოდენ უზომო სიყვარულის.
- ვიდრე ეს ყველაფერი მოხდებოდა, მამაჩემის შიში უფრო მქონდა ვიდრე სიყვარული, რომ მომიტაცეს, იმის უფრო მეშინოდა მამაჩემი მომკლავს-მეთქი, ვიდრე იმის რომ საძულველ ადამიანთან შეიძლებოდა მომწეოდა ცხოვრება, მაშინ მამაჩემი ერთი ასად ამაღლდა ჩემს თვალში, ჩემი მკაცრი მამა უცებ გარდაისახა უთბილეს და მზრუნველ მშობლად და რკინის ფარად იქცა ჩემთვის, ვერ წარმოიდგენ რამხელა აღმოჩენა იყო ეს ჩემთვის. ჩემი ბიძაშვილი დღემდე თვალებში ვერ უყურებს მამაჩემს, თუმცა მისი ბრალი არაფერი იყო.
- მერე არ უცდია იმ ბიჭს შენთან ურთიერთობა?
- არა, ახლოს გაკარება აღარ გაუბედავს, მამა მზად იყო მოეკლა და ციხეში ჩამჯდარიყო, მამაჩემის ხასიათი ყველამ იცის, მისებმა იცოდნენ რისი გამკეთებელიც იყო და აღარ გამკარებია.
- თბილისში მამაშენს მიჰყავხარ?
- კი, კვირას მომაკითხავს.
- ორშაბათს სამსახურში გამოდიხარ ხომ?
- კი.
- მე ხვალ თბილისში წავალ ნუცა, აქ აღარ მოხვიდე, ბიჭებმა იციან და პირდაპირ აქედან წავალ.
- საჭესთან შენ დაჯდები?
- არა, თაზოს დავსვამ. ის რაც შენ ჩემთვის გააკეთე მადლობით არ გადაიხდება, ამას არასოდეს დაგივიწყებ.
- კარგი რაა, ნუ ვილაპარაკებთ ამაზე, ხომ გთხოვე, რამდენჯერ უნდა თქვა ერთი და იგივე.
- კარგი მეტს აღარ გეტყვი, წადი ეხლა შენც, მე მაინც უნდა დავიძინო და აქ ვერაფერს გამიკეთებ ეს რამდენიმე დღე მაინც დაისვენე წესიერად რაც დაგრჩა.
- საღამოს წავალ, ეხლა გოგოები მაინც არ არიან, მარტო ხომ არ ვიქნები, ამიტომ მოგიწევს ამიტანო - ღიმილით უთხრა ნუცამ, ლევანს გაეცინა.
- ასე მგონია ძალიან დიდი ხანია გიცნობ. რაღაცნაირად ახლობელი გახდი ჩემთვის. - უთხრა ლევანმა ნუცას და თვალებში ჩააცქერდა. ნუცა დაიბნა, არ იცოდა რა ეპასუხა, ბოლოს იუმორში გაუტარა.
- აბა რა იქნება, თავიდან ვერაფრით მომიცილე და.... - ლევანი მიუხვდა ეშმაკობას და გაეცინა, აღარაფერი უთქვამს. ჩაყუჩდა და მალე ჩაეძინა კიდეც. ნუცა უყურებდა დაძინებულ ლევანს და თავისთვის ფიქრობდა:
- ზედმეტი ხომ არ მომივიდა? მაგრამ როგორ მიმეტოვებინა? მიჩვეულია გოგონების კუდში დევნას და ვინ იცის ჩემზეც ფიქრობს დრო იშოვა და აღარ მშორდებაო. - საშინლად შეაწუხა ამ განცდამ. - მორჩა ხვალიდან აღარ გავეკარები, ეგღა მაკლია იფიქროს დამდევსო.
საღამოს წამოვიდა საავადმყოფოდან, მეორე დილით ლევანი თბილისში წავიდა ისე რომ ნუცა აღარ უნახავს. კვირას ავთომ ნუცა და კატო თბილისში წაიყვანა და უკან გამობრუნდა. ნუცა ორშაბათის მოსვლას გულის ფრიალით ელოდებოდა, თვითონაც უკვირდა თავისი თავის, როგორღაც მისჩვეოდა ლევანის სიახლოვეს და ამ რამდენიმე დღეში მგონი კიდეც მონატრებოდა. - რა სისულელეზე ვფიქრობ, რამ გადამრია - უბრაზდებოდა თავის თავს, მაგრამ რომ წარმოიდგენდა რომ უნდა ენახა, გულს ბაგაბუგი გაუდიოდა, აფორიაქებას ვერ აკავებდა. - რა მჭირს, ასე სამსახურში როგორ უნდა მივიდე, ყველა ყველაფერს შემატყობს, - ფიქრობდა ის ოღონდ რა იყო ის რაც სხვას უნდა შეეტყო სახელს ვერ არქმევდა.
………
გეგას ნუცა მონატრებოდა და მისი გამოჩენა უზომოდ გაეხარდა. თბილად მოიკითხა, როგორ დაისვენეთო ამბები გამოჰკითხა, ნუცასაც გაეხარდა მისი ნახვა. საღამოს სახლადე გეგამ მიიყვანა და ნუცამ ყავაზე დაპატიჟა, თან კატოსაც ნახავო, გეგაც სიამოვნებით დასთანხმდა.
ლევანი სამსახურში ერთი კვირა არ გამოჩენილა, თავიდან ნუცა ღელავდა, თვალი სულ ეძებდა მაგრამ, მერე მიეჩვია და უკვე ვეღარც კი გრძნობდა მის არყოფნას.
სამსახურში ყველა იმაზე ლაპარაკობდა რომ თურმე ლევანს ხელი მოეტეხა, ნუცა ხმას არ იღებდა, ვითომ არაფერი იცოდა. მეორე კვირის ორშაბათი დღე იყო, სამსახურში მისულ ნუცას, ზურაბის კაბინეტში ლევანი დახვდა. ცოტა აიბნა, არ იცოდა რა ექნა, ლევანი კმაყოფილი უყურებდა რადგან მიხვდა მის გასაჭირს.
- შემოდი ნუცა - უთხრა ზურაბმა, მხოლოდ ეხლა გაერკვია, კარებში გაშეშებულიყო, ოთახში შევიდა და მამა-შვილს მიესალმა.
- საბუთები მოგიტანეთ თქვენ რომ მთხოვეთ - უთხრა და საქაღალდე მაგიდაზე დადო.
- როგორ ხარ ნუცა? როგორ დაისვენე? - ჰკითხა ლევანმა ღიმილით. ნუცამ გაკვირვებულმა შეხედა - ვითომ არ იცის - გაიფიქრა თავისთვის - გამოდის რომ არაფერი უთქვამს - გულზე მოეშვა, რადგან არ უნდოდა ბატონ ზურაბს სცოდნოდა ბათუმის ამბები.
- გმადლობთ კარგად, თქვენ როგორ ბრძანდებით?
- კარგად ამას თუ არ ჩავთვლით - თაბაშირიან ხელზე მიუთითა.
- შემიძლია გავიდე თუ კიდევ გჭირდებით? - ჰკითხა ნუცამ ზურაბს.
- წადი და ნინას უთხარი ფრანგ ინვესტორებთან შეხვედრა ხვალისთვის დაგეგმოს, დღეს არ მცალია. - ნუცა გავიდა. თავის მაგიდასთან დაჯდა და ფიქრობდა: ლევანთან შეხვედრა ცოტა სხვანაირად წარმოედგინა. - რა იყო ეს? არა მაინც რას ველოდი სხვას? დასვენება მორჩა, გავერთეთ, სამსახურში ყველა თავის ადგილს დავუბრუნდით, რა ვერ გაიგე? - თავის თავს ელაპარაკებოდა და თან ფურცლებს ჩაჰკირკიტებდა ვითომ მუშაობდა რომ ყურადღება არ მიექცია. ისე გაერთო ფიქრში რომ ძახილი ვერ გაიგო, ნინა ეძახდა.
- ნუცა რაზე ფიქრობ? რამდენჯერ დაგიძახე - მიუახლოვდა ნინა
- მუშაობაში გართულმა ვერ გავიგე, რა გინდოდა?
- ბატონი ლევანი გელოდება, შემოვიდესო.
- ბატონი ლევანი? მე? რატომ?
- რა ვიცი, ალბათ დაგავალებს რამეს - გაოცებული უყურებდა ნინა - კარგად ხარ შენ?
- რა? კი, კარგად ვარ, ბატონი ზურაბის კაბინეტშია ხომ?
- არა თავის კაბინეტში გიცდის, დროზე არ ალოდინო, გაბრაზდება - ნუცას გულში გაეცინა, ადგა და ლევანის კაბინეტისკენ წავიდა, კარზე დააკაკუნა, შეაღო და ჰკითხა.
- შეიძლება?
- შემოდი ნუცა - ფეხზე წამოდგა ლევანი. ნუცა შევიდა.
- მეძახდით ბატონო ლევან? - ლევანი ღიმილით მიუახლოვდა, უცებ ხელი მოხვია, დაიხარა და ლოყაზე აკოცა. ნუცა დაიბნა, უკან დაიხია და მისი ხელები ფრთხილად მოიცილა.
- როგორ ხარ? ერთ კვირაზე მეტია არ მინახიხარ და მგონი მომენატრე - არაფერი შეიმჩნია ლევანმა, ნათქვამმა ნუცა გააოგნა, დაბნეული აფახუნებდა თვალებს, საყვარელი დასანახი იყო ასეთ მდგომარეობაში, ამას ნამდვილად არ ელოდა, გაოცებული მისჩერებოდა ლევანს, ისიც ვითომ არაფერიაო არხეინად უყურებდა, აშკარად ერთობოდა ნუცას დაბნევით და თვალებდაწვრილებულს ტუჩის კუთხეში ღიმილი ეპარებოდა, ნუცამ ისევ ოფიციალური როლი მოირგო და უპასუხა.
- კარგად ვარ გმადლობთ.
- შენ არ მოგენატრა შენი ავადმყოფი მეგობარი?
- ხელი როგორ გაქვთ? ისევ გტკივათ? - კითხვას თავი აარიდა ნუცამ. ლევანს გაეცინა.
- აქ მაინც ნუ მელაპარაკები თქვენობით, რა საჭიროა ეს ოფიციალურობა?
- სხვანაირად არ შემიძლია, სამსახურში ვარ და თქვენ ჩემი უფროსი ხართ.
- სულ ცოტა ხნის წინ ჩემი ცოლი იყავი დაგავიწყდა? - შეახსენა ლევანმა და ეშმაკურად უჟუჟუნებდა თვალებს.
- გაჩუმდით რა გთხოვთ, გაიგონებს ვინმე. - აიწურა ნუცა და ლოყები ისევ აუწითლდა.
- გაიგონონ მერე, რა ტყუილია? - იცინოდა ლევანი
- ასე ნუ ხუმრობთ.
- იქნებ არ ვხუმრობ - არ იშლიდა თავისას.
- მართლა, მადლობა რომ არაფერი თქვით.
- ხომ შეგპირდი არ ვიტყვი-მეთქი. ისე რომც მეთქვა არაფერი დაშავდებოდა. - ისევ იცინოდა - ამ საღამოს სადმე დავსხდეთ, ყავა დავლიოთ და ვისაუბროთ.
- ჩვენ? ერთად?
- ჰო, რა არ შეიძლება?
- არა, არ მცალია, არ მინდა. - წამოისროლა დაუფიქრებლად
- არ გცალია თუ არ გინდა? - თვალებში ჭინკები უხტოდნენ ლევანს, აშკარად ხალისობდა.
- ორივე -ისევ უცებ წამოსცდა, არეული იყო ვეღარ აცნობიერებდა რომ რასაც ფიქრობდა იმას ამბობდა და რომ მიხვდა... - ანუ საქმე მაქვს და ვერ წამოვალ. - სცადა გამოესწორებინა ნათქვამი.
- კარგი მაშინ ხვალ იყოს - მაინც არ ეშვებოდა და ნუცას შემყურეს ერთი გადახარხარება ქვეყანას ერჩივნა, მაგრამ არ იმჩნევდა და სერიოზული სახით უყურებდა. ხვდებოდა რომ აბნევდა, ძალიან მოსწონდა მისი დაბრაწული ლოყების ყურება, თითებს იმტვრევდა, ნება რომ მიეცა კისრისმტვრევით გაიქცეოდა, ხალისობდა მისი შემყურე და გაშვება არ უნდოდა.
- არა, არც ხვალ მეცლება.
- შენ მგონი საერთოდ არ გეცლება ჩემთვის, გამირბიხარ თუ რა ხდება?
- რატომ უნდა გაგირბოდეთ? უბრალოდ მართლა ბევრი საქმე მაქვს და ვერ წამოვალ.
- კარგი, ჩავთვალოთ რომ დაგიჯერე.
- გავალ თუ აღარ გჭირდებით - მუდარით შეხედა ნუცამ.
- კარგი წადი, ამჯერად გითმობ. - ნუცა აფორიაქებული გამოვიდა ოთახიდან და თავის სამუშაო მაგიდას დაუბრუნდა. ლევანი კმაყოფილი ჩაეხეთქა სავარძელში, დატრიალდა და გულში კმაყოფილებას გრძნობდა - ნამდვილი ბავშვია, მორცხვი ბავშვი - ფიქრობდა ბედნიერი და ხვდებოდა რომ ეს ბავშვი მის გულს სამუდამოდ დაეპატრონა.
- რა უნდოდა? სახეზე ფერი არ გადევს, გაგიბრაზდა? - დააყარა კითხვები ნინამ
- არა, რაღაც სათარგმნი გამაკეთებინა. - მოიტყუა ნუცამ. უცებ ნუცას ყურადღება თიკოს ხმამ მიიქცია.
- ლევან, ძვირფასო, გამოჩნდი? როგორ მოგვანატრე თავი, ვაიმე ხელი, არ არსებობს, ეს რა არის, ძალიან გტკივა?
- არ მტკივა, დამშვიდდი, კარგად ვარ.
- კარგად როგორ ხარ, მეორედ მარტო აღარსად გაგიშვებ, ხომ ხედავ უჩემოდ რა დაგემართა. - ნუცა გაოგნებული ისმენდა, იცოდა რომ თიკო ლევანს დასდევდა მაგრამ, ამდენად ახლოს თუ იყვნენ ერთმანეთთან არ ეგონა, ლევანის და თიკოს ხმა ახლოვდებოდა, ნუცა მაღლა არ იყურებოდა, კომპიუტერში შეუჩერებლად ბეჭდავდა, არ უნდოდა ლევანის თვალებს გადაწყდომოდა. თიკო ლევანს ხელკავით მოჰყვებოდა და ენას არ აჩერებდა.
- წავიდეთ დღეს სადმე რა, იცი როგორ მომენატრა შენთან ერთად გატარებული საღამოები? - ნუცას დასცხა, ერთი სული ჰქონდა აქედან გაქცეულიყო და ეს დიალოგი არ გაეგონა. თიკო აგრძელებდა: - გული დამწყდა რომ შვებულება არ დაგვემთხვა მაგრამ მეორედ მარტო ვეღარსად გამექცევი. ხომ წავიდეთ ამ საღამოს სადმე ლევან? გთხოვ უარი არ მითხრა, რადენი ხანია არ მინახიხარ.
- კარგი წავიდეთ. - ღიმილით დაეთანხმა ლევანიც, თან ნუცასკენ აპარებდა თვალს, რომელიც თავაუღებლად ბეჭდავდა. წყვილი გასასვლელისკენ წავიდა, ნუცამ შვებით ამოისუნთქა. მას ნინა მიუახლოვდა და ჩუმად უთხრა:
- ხედავ? თიკომ არ მოისვენა და მაინც დაკერა ჩვენი უფროსის შვილი, აშკარაა რომ მათ შორის რაღაც ხდება, მაგრამ აი თიკოში ლევანმა რა ნახა მართლა მაინტერესებს, სად აქვთ ამ ბიჭებს თვალები?
- თვალები ზუსტადაც რომ აქვთ, თიკოს დასაწუნი ნამდვილად არაფერი სჭირს, უნდაკლო ვიზუალი აქვს - უპასუხა ნუცამ.
- მარტო შეხედულებას რა ჭკუა აქვს გოგო, თავი ცარიელი აქვს, ეგეთი ქარაფშუტა ჩვენთან არცერთი არაა. - ნინას აშკარად შური ალაპარაკებდა.
- კარგი ნინა უნდა ვიმუშაო - უთხრა ნუცამ რადგან არ სიამოვნებდა ეს დიალოგი. საღამოს სამსახურიდან რომ გადიოდა ნუცამ დაინახა როგორ ჩაუჯდა თიკო ლევანს მანქანაში და წავიდნენ. ხასიათი გაუფუჭდა, მიმავალს უკნიდან გეგა წამოეწია და წაყვანა შესთავაზა. უარი უთხრა, სხვა საქმე მაქვსო, სინამდვილეში მარტო ყოფნა უნდოდა, სახლში მისულმა წყალი გადაივლო და ისე დაწვა არც კი უვახშმია. კატო გაკვირვებული უყურებდა მაგრამ ვერაფერი ათქმევინა რა სჭირდა. ნუცა თავის თავზე ბრაზობდა, რა მემართებაო.

.........

მეორე დილით ლევანი და თიკო ერთად მოვიდნენ, თიკო ხელკავით მოჰყვებოდა, თან გაუჩერებლად ლაპარაკობდა. ნუცამ მათი ხმა რომ გაიგონა ვითომც არაფერი, მშვიდი, მომღიმარი სახით უპასუხა სალამზე სალმითვე და სამუშაოს დაუბრუნდა. რამდენიმე დღე ლევანი სპეციალურად თიკოსთან ერთად მოდიოდა და მიდიოდა სამსახურიდან. ნუცა მიეჩვია მათ ურთიერთობას და ისე აღარ აღელვებდა მათი დანახვა როგორც თავდაპირველად. ლევანმა თარჯიმანი აღარ აიყვანა და როცა რაიმე აუცილებელი სათარგმნი იყო ნუცას აკეთებინებდა. მათი ურთიერთობა სუფთა წყლის ფორმალობად გადაიქცა, ზუსტად ისე როგორც უფროსსა და ხელქვეითს შეეფერებოდა. ნუცას ასეთი ურთიერთობა გაცილებით უფრო მოსწონდა. ლევანიც არაფერს იმჩნევდა, ხელიდან თაბაშირი მოიხსნა და განვლილ დღეებს აღარაფერი გაახსენებდა, ყოველ შეთხვევაში ნუცა ასე ფიქრობდა. მას ისევ ძველებურად ეკეკლუცებოდნენ გოგონები, ისიც ყურადღებას არ აკლებდა. ერთ დღეს ოფისში გურამმა და თაზომ შემოიარეს, ლევანი გასული იყო, სამაგიეროდ ნუცა იყო ადგილზე და რომ დაინახეს სიხარული ვერ დამალეს.
- ნუცა როგორ ხარ, რამდენი ხანია არ გვინახიხარ - გადაეხვივნენ ბიჭები.
- თქვენ როგორ ხართ? - ნუცასაც გაეხარდა მათი ნახვა. ოფისში ყველა დაინტერესდა ვინ იყვნენ ეს ახალგაზრდები და საიდან იცნობდნენ ნუცას.
- ჩვენც კარგად, ლევანთან მოვედით და არ დაგვხვდა, გამეხარდა შენი ნახვა - უთხრა თაზომ - სად არის ლევანი ხომ არ იცი?
- ბატონი ლევანი გასულია, დაელოდეთ და მალე დაბრუნდება
- ბატონი ლევანი? - გაეცინა გუროს - რატომ ასე ოფიციალურად?
- დასხედით და დაელოდეთ, ყავაზე დაგპატიჟებთ, ხომ დალევთ? - სასწრაფოდ შეცვალა თემა ნუცამ რადგან უამრავი დაინტერესებული თვალი უმზერდათ.
- დაველოდოთ? - ჰკითხა თაზომ გურამს
- დაველოდოთ რადგან მოვედით, - ნუცამ ყავა მოუტანა ბიჭებს
- გოგოები როგორ არიან? - ჰკითხა გურომ, ნუცა უმზერდა ბიჭებს და გული უსკდებოდა არაფერი წამოსცდეთო.
- კარგად არიან.
- თბილისში არიან?
- კატო თბილისშია, რუსკა და თათო გურიაში.
- მოგვიკითხე, აი კატოს კი სიამოვნებით ვნახავდით - თქვა გურომ და თვალი ჩაუკრა ნუცას. - ტელეფონის ნომერს ვერ მომცემ? დავურეკავ და მოვიკითხავ. - ნუცას გაეღიმა და კატოს ნომერი ჩააწერინა.
- ვაა რა ხალხს გავახსენდი - გაისმა უცებ ლევანის ხმა. - თქვენ აქ რა გინდათ?
- მობრძანდა ბატონი, ერთხელ არ უნდა დაგერეკა რაც ჩამოვედით?
- აა მე უნდა დამერეკა? კარგად ვარ მეგობრებო არ ინერვიულოთო? - სიცილით გადაეხვია ლევანი ბიჭებს.
- თაბაშირი მოგიხსნია, როგორ ხარ ძმაო, ვხედავ აღარაფერი გიჭირს. - ეუბნებოდა თაზო
- კარგად ვარ, თქვენისთანა ძმაკაცებში რა გამიჭირდება. დიდი ხანია მელოდებით?
- არა, ახლახანს მოვედით, ნუცა ყავითაც კი გაგვიმასპინძლდა, - იცინოდა გურო.
- წამოდით ჩემს კაბინეტში დავსხდეთ, იქ ვილაპარაკოთ - ნუცასთვის ყურადღება არ მიუქცევია ისე უთხრა ლევანმა და ბიჭებიც გაჰყვნენ. მათი გასვლა იყო და გოგოები მისცვივდნენ.
- ვინ არიან ესენი?
- საიდან იცნობ?
- ლევანის მეგობრები არიან?
- საერთო მეგობრები გყავთ? - დააყარეს კითხვები და აღარ იცოდა რა ეთქვა.
- გვიპასუხე რაა, რას გაჩუმებულხარ - არ ჩერდებოდნენ გოგოები.
- რა გიპასუხოთ, გუროს და თაზოს ვიცნობდი და ბატონი ლევანის მეგობრები თუ იყვნენ არ ვიცოდი - მოიტყუა ნუცამ.
- აა მეც არ ვიფიქრე - თქვა ნინამ და წავიდა.
- კარგი ბიჭები არიან? - არ ეშვებოდა ლელა
- კი, ძალიან.
- ესენიც ბიზნესმენები არიან? - იკითხა თიკომ.
- მაგდენი არ ვიცი - უპასუხა ნუცამ.
- როგორ ხალხს ასე ახლოს სცნობ, ასე თბილად შეგხვდნენ და ის არ იცი რას საქმიანობენ?
- არ ვიცი და რა ვქნა, დამანებეთ ეხლა თავი, წადით სამუშაო მაქვს და დამაცადეთ. - ჯგუფი უკმაყოფილო სახით დაიშალა. ნუცა საქმეს მიუბრუნდა. ცოტა ხანში ბიჭები გამოვიდნენ ლევანთან ერთად და მისკენ წამოვიდნენ გამოსამშვიდობებლად. გოგონებმაც იმ წამსვე თვალყურის დევნება დაუწყეს რას იტყვიანო.
- მივდივართ ნუცა, გაგვეხარდა შენი ნახვა.
- მეც გამეხარდა თქვენი ნახვა - უპასუხა ნუცამ ღიმილით.
- აწი ვეღარ დაგვეკარგები, ხშირად გნახავთ, მოგვიკითხე გოგოები. - უთხრეს და გადაეხვივნენ. - კარგად იყავი - დაემშვიდობნენ და წავიდნენ. ლევანი ღიმილით უცქეროდა ამ სცენას, ნუცა გაცილებით თბილად შეხვდა ლევანის მეგობრებს ვიდრე ლევანს ხვდებოდა. მას ნუცასთვის არაფერი უთქვამს ისე გაბრუნდა თავის კაბინეტში. ლევანის გასვლა იყო და თიკოც გაეკიდა.
- ლევან ვინ იყვნენ ეს ბიჭები? - ჰკითხა კაბინეტში შესულმა თიკომ
- ჩემი მეგობრები არიან, რა იყო ხომ არ მოგეწონა? - ირონიულად ჩაეცინა ლევანს
- უფრო დამაინტერსა
- ხოო? მაინც რამ? - დაცინავად ჰკითხა ლევანმა
- როგორ მოხდა რომ ჩვენს თარჯიმანს და შენ საერთო მეგობრები გყავთ?
- ვერ გავიგე?
- რა ვერ გაიგე, გენახა ერთი როგორ თბილად შეხვდნენ ერთმანეთს, რა საინტერესოა რა აქვთ ერთმანეთთან საერთო, ყველაზე უცნაური კი ისაა რომ ნუცამ ისიც კი არ იცის რას საქიანობენ შენი მეგობრები, არადა წესით უნდა იცოდეს.
- თქვენ რა დაკითხვა მოუწყეთ?
- გვაინტერესებდა, ვკითხეთ რას საქმიანობენო და არ ვიციო, ლოგიკურია ეს შენი აზრით?
- არ შეიძლება გყავდეს კარგი ნაცნობი და არ იცოდე მისი ცხოვრების ყველა წვრილმანი?
- არ ვიცი, მე ისეთი ნაცნობები არ მყავს ვისიც ყველაფერი არ ვიცი.
- ჰო თქვენს შორის ნადვილად არის განსხვავება - ჩაილაპარაკა ხმადაბლა ლევანმა
- რა თქვი? - ვერ გაიგო თიკომ
- არაფერი, სხვა თუ არაფერი გაქვს სათქმელი წადი, მუშაობას გავაგრძელებ
- დღეს საღამოს ერთად წავიდეთ სადმე კარგი?
- არ ვიცი, ვნახოთ.
- უკვე რამდენი ხანია აღარსად წავსულვართ ლევან გთხოვ რა სულ რაღაცას ნუ იმიზეზებ.
- არ ვიცი მეთქი ხომ გეუბნები, საქმე მაქვს და ალბათ ვერ მოვახერხებ - თიკო გაბრაზებული გავიდა კაბინეტიდან. ლევანი ჩაფიქრდა. - რა გავაკეთო? ვაეჭვიანებ-მეთქი და ამ სულელ თიკოსთან ერთად ვიარე, არ გაჭრა, ყურადღებით მოვექეცი, არ გამიკარა, ცივად მოვექეცი და არც ეგ ადარდებს, არადა საავადმყოფოში როგორი თბილი იყო, კიდე რაიმე უნდა დამემართოს რომ მაგის ყურადღებას ვეღირსო?- გამწარებული ოთახში ბოლთას სცემდა. საღამოს სამსახურიდან ნუცას გამოსვლამდე გავიდა, მანქანა შემოსასვლელში დააყენა და ნუცას გამოსვლას დაელოდა. ნუცას გეგამ შესთავაზა წაგიყვანო და ისიც დასთანხმდა, ოფისიდან ერთად გამოვიდნენ და გეგას მანქანისკენ წავიდნენ. ლევანმა თვალებს არ დაუჯერა, გაგიჟდა რომ წარმოიდგინა რომ შეიძლებოდა ერთად ყოფილიყვნენ. გეგას მანქანა გაატარა და უკან მიჰყვა. გეგამ ნუცა სახლამდე მიიყვანა, დაემშვიდობა და წავიდა. ის იყო სადარბაზოში უნდა შესულიყო რომ ლევანი გადაუდგა წინ.
- ბატონო ლევან? აქ რა გინდათ?
- გეგასთან რა ურთიერთობა გაქვს? - გაფითრებული სახით ჰკითხა ლევანმა
- ბატონო?
- კითხვა ვერ გაიგე? გაგიმეორო?
- ჩემი პირადით როდის მერე ინტერესდებით? - გაოცებული იყო ნუცა
- კითხვაზე კითხვით ნუ მპასუხობ. - გაბრაზდა ლევანი
- მიუხედავად თქვენდამი პატივისცემისა ამ კითხვაზე არ გიპასუხებთ, თქვენ უფროსი სამსახურში ხართ, ჩემი პირადი ცხოვრება საერთოდ არ გეხებათ.
- ძალიანაც კარგად მეხება, პასუხი გამეცი, გელოდები, მოთმინება არ დამაკარგვინო.
- თორემ რას იზამთ? - გადაირია ნუცა.
- ნუცა ნუ გამაგიჟებ, პასუხი გამეცი - ხელზე ისე მოუჭირა სულ მთლად გაუწითლდა.
- თავს რის უფლებას აძლევ, როგორ მიბედავ - გაფითრდა ნუცა
- ლევან? საღამო მშვიდობის, აქ საიდან გაჩნდი? - სადარბაზოსთან კატო მოსულიყო და გაოცებული უყურებდა ლევანს.
- როგორ ხარ კატო? - ისე უცებ მიიღო მშვიდი სახე ლევანმა თითქოს წამის წინ გაცოფებულ მდგომარეობაში არ ყოფილიყოს.
- შენ როგორ ხარ? ვხედავ ხელი მოგრჩენია, აქ რატომ დგახართ, წამოდი ჩვენთან ყავაზე დაგპატიჟებთ - ნუცამ კატოს გაბრაზებულმა შეხედა და უთხრა:
- ბატონ ლევანს ეჩქარება, ვერ გაჩერდება
- თქვენ რა კიდევ ბატონობით ლაპარაკობთ ერთმანეთში? - გაეცინა კატოს
- ესეც მე ვარ? - ნიშნისმოგებით შეხედა ლევანმა ნუცას. ნუცამ არაფერი თქვა.
- აბა რას იზამ არ წამოხვალ?
- რატომაც არა სიამოვნებით დავლევ ყავას თქვენთან ერთად - უთხრა ლევანმა
- ჰოდა ძალიან კარგი, წამოდით დღეს კარგი ნამცხვარიც ვიყიდე.
- მოგკლავ კატო - უჩურჩულა ნუცამ
- რა დავაშავე? - გაუკვირდა კატოს.
სახლში ავიდნენ, ნუცამ ლევანი კატოს შეატოვა და თვითონ ყავის მოსადუღებლად გავიდა. საშინლად გაბრაზებული იყო, ნერვიულობისგან ხელები უკანკალებდა და მზად იყო მოეკლა კატო მისი დაპატიჟებისთვის. ერთი ფინჯანი ხელიდან გაუვარდა და დაიმსხვრა.
- ჯანდაბა - წამოიძახა გაბრაზებულმა. ლევანი და კატო ხმაურზე შემოცვივდნენ.
- რა დაგემართა კარგად ხარ? - კატო მივარდა ნუცას
- კარგად ვარ ფინჯანი გატყდა არაფერია
- სახეზე ფერი არ გადევს, ცუდად ხარ? მომეცი მე მოვადუღებ
- არ მინდა, გადით და მე თვითონ მოვიტან
- მომეცი - გაუმეორა კატომ
- კატო გადი ნუ გამაბრაზებ უარესად - ლევანი უყურებდა და ხმას არ იღებდა, ნუცამ ნამსხვრევები აკრიფა და ურნაში ჩაყარა. - გახვალთ ეხლა თუ რა გავაკეთო - კატო ლევანთან ერთად გავიდა, ასეთი გაკაპასებული ნუცა ჯერ არ ენახა და ვერ ხვდებოდა რა სჭირდა.
- ამას რა დაემართა? - ჰკითხა ლევანს
- რამე დაემართა? - ვითომ ვერ მიხვდა გაოცებულმა კითხვა უკან დაუბრუნა კატოს.
- ბავშვობიდან ვიცნობ და ასეთი ჯერ არ მინახავს
- ნუ მიაქცევ ყურადღებას, არა მგონია სერიოზული იყოს რაიმე
- რა ვიცი, გაგიჟებულია ვერ ატყობ?
- გაჩუმდი არ შემოგისწროს თორემ მე ვერ გიშველი - სიცილით უთხრა ლევანმა. ნუცა ცოტა დამშვიდდა, შეეცადა თავი ხელში აეყვანა, ყავა მოადუღა, ფინჯნებში ჩაასხა და ნამცხვართან და ხილთან ერთად სუფრაზე დაალაგა. ლევანს ხასიათი გამოკეთებოდა, კატოს რაღაცას უყვებოდა და ორივენი იცინოდნენ. ნუცა სავარძელში ჩაჯდა, გაბუსხული იყურებოდა და ხმას არ იღებდა.
- რა სჭირს ამას ხომ ვერ მეტყვის ვინმე? - ისევ ლევანს ჰკითხა გაოცებულმა კატომ.
- რა ვიცი, ასეა სულ, ვერ ვიგებ მაგისას ვერაფერს, ზედმეტად მკაცრი დაქალი გყავს შენ, როგორ ეგუები საერთოდ? - ეშმაკურად უცინოდა თვალები ლევანს.
- მერე როდის დაგავალეთ რომ აგეტანეთ ნეტავ? მე არ მოვსულვარ თქვენს სახლში როგორც ხედავთ.
- მოსულიყავი მერე, დაგიშალე? სხვათა შორის ასე ცივად ნამდვილად არ შეგხვდებოდი.
- მეტი საქმე არ მაქვს.
- რატომ ვითომ? არ შეიძლება მესტუმრო? დანაშაულია?
- საკმარისად გყავს მომსვლელები, ჩემი დამატება ნამდვილად ზედმეტი იქნება - წაკბინა ნუცამ, ლევანი მიხვდა ვისაც გულისხმობდა და ოდნავ შესამჩნევად გაექცა ტუჩის კუთხე.
- ვის გულისხმობ ხომ ვერ მეტყოდი?
- არავის. თავი დავანებოთ ამაზე საუბარს.
- აი ხედავ კატო? საშინელი ეჭვიანია, როგორ ვუძლებ მეც არ ვიცი.
- რაა? რა ვარ? - გადაირია ნუცა - ეგღა მაკლია ვიეჭვიანო, საერთოდ ვინ ხარ რომ შენზე ვეჭვიანობდე - კატო გაოცებული უყურებდა და ვერ გარკვეულიყო რა სჭირდათ ამ ორს, შესაბამისად ხმასაც არ იღებდა. ლევანს გულში ეცინებოდა მაგრამ არ იმჩნევდა.
- სხვათა შორის ეს მე ვარ შენზე გაბრაზებული - ნიშნისმოგებით აგრძელებდა ლევანი.
- მართლა? ნუთუ
- დიახ მართლა და ასე ადვილად არ გადამივლის. - ლევანი უყურებდა ნუცას გაოცებულ თვალებს და საშინლად უნდოდა დაეკოცნა თვალებიც და მთელი სახე, იმდენად რომ ძლივს იკავებდა თავს სისრულეში არ მოეყვანა თავისი სურვილი.
- არ მაინტერესებს გაბრაზებული ხარ თუ არა.
- ესე იგი არ გაინტერესებს.
- დიახ, ასეა.
- კარგი მაშინ, ხვალ გეგას გალამაზებულს რომ ნახავ არც მაშინ დაინტერესდე რატომ და რისთვის. - არხეინად გადაწვა სავარძელში.
- რაა? რას? შენ ნორმალური ხარ? რას ჰქვია გალამაზებულს?
- ოჰ აღარ ვართ ოფიციალურები? თქვენ აღარ?
- როგორ თუ გალამაზებულს, შენ რა მის ცემას აპირებ?
- ეგ არ არის შენი საქმე.
- აბა გაბედე, აბა ერთი თითი დააკარე.
- და რომ დავაკარო რას იზამ? - ირონიულად ჩაეცინა ლევანს. ნუცა საშინლად გამწარდა.
- ამას არ გააკეთებ.
- ვითომ რატომ?
- ველური ხომ არ ხარ? როგორ შეიძლება ასე, არა, ამას ვერ იზამ.
- და რომ გავაკეთო?
- არ გაპატიებ, არ არსებობს.
- ბლა ბლა ბლა, მხოლოდ სიტყვები.
- ეს რომ გააკეთო სამსახურიდან წავალ და ვეღარასდროს მნახავ - ცრემლებით აევსო თვალები.
- ასე ძვირფასია გეგა შენთვის?
- დიახ ასეა, ის ძალიან კარგი ადამიანი და ერთგული მეგობარია. - ლევანს ჩაეცინა, მაინც ათქმევინა რა ურთიერთობა ჰქონდა გეგასთან.
- თუ მეგობარია მაშინ პრობლემაც არ ყოფილა, შესაბამისად ცემაც არ მოუწევს. - ნუცა მიხვდა მის ეშმაკობას და უარესად გაბრაზდა.
- ვინმე ამიხსნის აქ რა ხდება? - იკითხა დაბნეულმა კატომ
- პრობლემა მოგვარდა, ასე რომ აღარაფერი ხდება - მშვიდად უპასუხა ლევანმა.
- მგონი შენი წასვლის დროა - უცერემონიოდ უთხრა ნუცამ. საშინლად იყო გაბრაზებული და თავს ძლივს იკავებდა.
- აი ხედავ? - კატოს მიუბრუნდა ისევ - ასეთი არასტუმართმოყვარეა, პირველად ვარ აქ და როგორ მხვდება.
- იმედია უკანასკნელადაც.
- კარგი, ნუ ბრაზობ, არც ეგეთი ცუდი ვარ, ეხლა მართლა უნდა წავიდე მაგრამ არ მოიწყინო, ისევ გინახულებ.
- არანორმალური - ჩაიბუტბუტა ნუცამ მაგრამ ლევანმა გაიგონა
- ასეთი უფრო მომწონხარ, როცა ბრაზობ გავიწყდება რომ უფროსი ვარ, ხედავ რა კეთილი ვარ? არც კი ვბრაზდები - ლოყაზე თითებით მოეფერა და გავიდა.
- შენ გოგო კარგად ხარ? - დაეტაკა ნუცა კატოს.
- რა მოხდა?
- რა რა მოხდა, რატომ დამიპატიჟე სახლში? რად მინდოდა?
- ერთად არ მოხვედით? ზრდილობის გამო ვუთხარი, წესით შენ უნდა გეთქვა.
- რა ერთად, ვერ ხარ შენ, სადარბაზოსთან შემხვდა შემთხვევით.
- გეგასთან რა უნდა რას ერჩის?
- დგეს გეგამ მომიყვანა და მაგაზე მირჩევდა საქმეებს ეს იდიოტი
- რაა? - სიცილი აუტყდა კატოს - ხომ გეუბნებოდი მოსწონხარ მეთქი და არ მიჯერებდი.
- მაგას ყველა გოგო მოსწონს, ავადმყოფია შენ კიდე.....
- მე რა ვიცოდი.
- ხოდა რომ არ იცოდი არ უნდა დაგეპატიჟებინა, თან კიდევ გამოიარეო ეუბნები.
- თუნდაც დავპატიჟე ამით რა დაშავდა? მოვიდა და წავიდა, მორჩა
- ეგღა მაკლია აქ იაროს, ისიც ეყოფა ჩვენი ოფისის გოგონებს სათითაოდ რომ დასდევს კუდში.
- შენ რა ხომ არ ეჭვიანობ? - ეშმაკურად შეაცქერდა კატო
- მეტი საქმე არ მაქვს.
- აბა ასე რა გამწარებს, იაროს ვისთან ერთადაც უნდა, შენ რა?
- იაროს მერე, მე ნუ შემაწუხებს და კისერი უტეხია.
- მოიცა შენ მგონი მართლა ეჭვიანობ, ხომ არ შეგიყვარდა შემთხვევით? - დაეჭვებულმა შეხედა კატომ.
- არ გამაგიჟო ეხლა, რა შემიყვარდა, ნერვებს ნუ მიშლი ისედაც აწეწილი ვარ.
- ნუცა შეყვარებულია, ნუცა შეყვარებულია - პატარა ბავშვივით ხტუნავდა კატო.
- კატო გეყოს - მაგიდას ხელი დაჰკრა ნუცამ, კატო ეგრევე გაჩერდა და გაოცებული მიაჩერდა ნუცას. - ეხლა კარგად მომისმინე, კიდევ ერთხელ შეეხები მაგ თემას და ჩვენი მეგობრობა აქ დასრულდება, გასაგებია? - კატოს ასეთი გაბრაზებული ნუცა არ ენახა.
- კარგი, მაპატიე თუ გადავამლაშე, არ გეწყინოს, ვიხუმრე, მეტს აღარაფერს გეტყვი. - უთხრა და მხრებზე მოეხვია.
- დასაძინებლად მივდივარ - თქვა ნუცამ და გავიდა.
..............
დილით სამსახურში მისული გეგა ლევანმა დაიბარა.
- გისმენთ ბატონო ლევან, მიბარებდით? - კარი შეაღო გეგამ
- შემოდი და კარი მიხურე. - უთხრა ლევანმა. გეგა შევიდა და ელოდებოდა რას ეტყოდა. - რა ურთიერთობა გაქვს ნუცასთან? - პირდაპირ დააჯახა კითხვა ლევანმა და ჯიქურ მიაშტერდა თვალებში. გეგამ ლევანს შეხედა, თვალი თვალში გაუყარა და მტკიცედ უპასუხა:
- მიყვარს. - ლევანი მისმა თვითდაჯერებულობამ გააკვირვა, მიხვდა რომ მის წინაშე არ იდგა სუსტი პიროვნება რომელსაც დააშინებდა.
- მასაც უყვარხარ? - ჰკითხა და პასუხის მოლოდინში სისხლი გაეყინა.
- არა მაგრამ შევუყვარდები, ყველაფერი დროის საქმეა.
- ასე დარწმუნებული ხარ? - ირონია გაურია ხმაში ლევანმა.
- ვარ. - ჯიქურად უპასუხა გეგამ.
- შეგიძლია გახვიდე - უთხრა ლევანმა და თავს ძლივს იკავებდა რომ ხელებისთვის გზა არ მიეცა. გეგა გავიდა.
ლევანი პირდაპირ მამის კაბინეტში შევიდა.
- მამა შენ დღეს ნუცა გჭირდება?
- არა, რა იყო?
- მე მინდა წავიყვანო თუ წინააღმდეგი არ ხარ, შეხვედრა მაქვს.
- კარგი წადით, რა შეხვედრაა?
- მერე გეტყვი თუ გამოვა რაც მინდა, ჯერ არა.
- კარგი, გენდობი, აბა შენ იცი. - ლევანი გამოვიდა, ნუცას მაგიდას მიუახლოვდა და ცივად უთხრა:
- გაემზადე ათ წუთში შეხვედრაზე მოდიხარ ჩემთან ერთად. - ნუცამ გაოცებულმა შეხედა და არაფერი უთქვამს, ის კი თავისი კაბინეტისკენ წავიდა. - დამაცადე, როგორ უნდა ჩემგან გაქცევა გაჩვენებ - ჩაილაპარაკა კმაყოფილმა და საქაღალდე აიღო. ოთახიდან გამოსულს ნუცა ელოდებოდა. დაბლა ლიფტით ჩავიდნენ, არც ერთი ხმას არ იღებდა, ლევანი გაბრაზებული სახით ჩაჯდა მანქანაში, ნუცა გაოცებული იყო. - ნეტა რას იბღვირება, ვალი მაქვს ამისი თუ რა ხდება - ფიქრობდა თავისთვის. ქალაქგარეთ გავიდნენ, ერთერთ რესტორანთან მანქანა გააჩერა და გადავიდა. ნუცაც გადაჰყვა. რესტორანში მაგიდა დაჯავშნილი იყო მაგრამ მათ შეხვედრისთვის არავინ ელოდათ, ნუცას არაფერი უკითხავს - ალბათ აგვიანებენ - გაიფიქრა თავისთვის, წყნარად იჯდა მაგიდასთან და ელოდა.
- რას შეუკვეთავთ - მიმტანი მიუახლოვდათ.
- რას მიირთმევ ნუცა? - ჰკითხა ლევანმა და გაეღიმა ნუცას გაოცებულ თვალებს რომ შეხედა.
- არაფერი არ მინდა, მხოლოდ ყავას დავლევ.
- ასე არ იქნება - თქვა ლევანმა და ორივეს ნაცვლად თვითონ მისცა შეკვეთა.
- რატომ აგვიანებენ? - ჰკითხა ნუცამ.
- ვინ?
- ვისთანაც შეხვედრა გაქვთ.
- ვისთანაც შეხვედრა მაქვს აქ არის - ღიმილით უთხრა ლევანმა.
- ვერ გავიგე?
- რა ვერ გაიგე, შეხვედრა ვისთანაც მინდოდა აქ არის, მეტი როგორ გითხრა?
- ანუ ჩემთან გაქვთ შეხვედრა? - ყურებს არ უჯერებდა ნუცა
- არ შეიძლება?
- ხუმრობთ ალბათ, ხო?
- აბსოლუტურად სერიოზული ვარ.
- მოტყუებით წამომიყვანეთ სამსახურიდან სამუშაო საათებში.
- ნუ ნერვიულობ უფროსთან გათავისუფლებული ხარ, იცის.
- რა იცის? - გაფითრდა ნუცა
- არა ის კი არ იცის რომ ჩემთან შესახვედრად ხარ - გაეცინა ლევანს - შეხვედრა მაქვს და მჭირდება-თქო ვუთხარი.
- რატომ გააკეთეთ ეს?
- არ შეიძლება რესტორანში დაგპატიჟო?
- ასე, მოტყუებით?
- სიმართლე რომ მეთქვა წამოხვიდოდი?
- არა.
- ვიცი და ამიტომაც არ გითხარი, ისე რატომ არ წამოხვიდოდი ხომ ვერ მეტყვი?
- რატომ უნდა წამოვსულიყავი?
- იქნებ იმიტომ რომ მომწონხარ.
- კარგით რაა - ირონიულად გაეცინა ნუცას.
- რა არ გჯერა?
- რა თქმა უნდა არა.
- რატომ? არ შეიძლება მომწონებოდი?
- არ შეიძლება.
- აკრძალულია? - გაეცინა ლევანს. მიმტანმა კერძი მოიტანა, ნუცამ ადროვა ვიდრე გავიდოდა, შედეგ მშვიდი სახით უთხრა ლევანს:
- დიახ აკრძალული გაქვთ, არ ვაპირებ თქვენი გასართობი გოგონების რიცხვს დავემატო,
- ამას არც გთავაზობ, შენ არ ხარ ის ადამიანი ვისაც გართობის მიზნით შევხედავდი
- არ მსიამოვნებს ეს თემა, მეორედ ასე თავს ნუღარ შეიწუხებთ. მაპატიეთ მაგრამ ეხლა უნდა დაგტოვოთ. - ნუცა წამოდგა, ლევანი ხელში სწვდა და ხმადაბლა უთხრა:
- არ წახვიდე, ბოლომდე დავილაპარაკოთ.
- ვფიქრობ სალაპარაკო არაფერია.
- არის, მოიცადე, სათქმელი ბოლომდე მათქმევინე და მერე გადაწყვიტე როგორ მოიქცევი, არაფერს დაგაძალებ, როგორც შენ იტყვი ისე იქნება ყველაფერი.
- აზრი არ აქვს რაიმეს თქმას, აზრს მაინც არ შევიცვლი.
- ჩემთვის აქვს, ამიტომ მე მაინც ვცდი. - ნუცა დაჯდა. - დიდი ხანია შენზე ფიქრი თავიდან არ მშორდება ნუცა.
- გთხოვთ არ გინდათ.
- დამაცადე, ძალიან მომწონხარ, შენ სხვებს საერთოდ არ გავხარ, ის ადამიანი ხარ ვისაც შემიძლია ბოლომდე ვენდო, გესმის?
- სამაგიეროდ თქვენ არ ხართ ის ადამიანი ვისაც ვენდობოდი.
- რატომ მეუბნები ამას? რით დავიმსახურე?
- არ ღირს ამაზე საუბარი
- არა რატომ? მითხარი რასაც ფიქრობ
- კარგი მაშინ, გეტყვით, თიკოს საყვარელი ბიჭი ჩემთვის ვერასოდეს იქნება სანდო და საინტერესო.
- დავიმსახურე ეს სიტყვები და მართალიც ხარ, მაგრამ მერწმუნე ჩემსა და თიკოს შორის მსუბუქი ფლირტის გარდა არაფერი ყოფილა, უბრალოდ ნებას ვაძლევდი ჩემს გარემოცვაში ყოფილიყო, სულ ეს არის.
- მით უარესი თუ ტყუილ იმედს აძლევდით და ატყუებდით, ზუსტად ეგ არ მომწონს თქვენში, შეგიძლიათ ერთდროულად რამდენიმეს ეთამაშოთ და მათ გრნობებზე საერთოდ არ იფიქროთ.
- ის ვინც ჩემს გარემოცვაში იყო მათთვის მე მხოლოდ ფულიანი მამიკოს ბიჭი ვიყავი, გგონია ადარდებდათ გრძნობები? ერთადერთი ხარ ვისაც არ აინტერესებდა ჩემი სოციალური მდგომარეობა, შენ იმდენად სუფთა სულის პატრონი ხარ არ შეიძლებოდა არ შემყვარებოდი.
- აღარ გააგრძელო ძალიან გთხოვ, არ მინდა, არ შემიძლია თქვენს წინადადებაზე ფიქრიც კი, ძალიან გთხოვთ მეტად აღარ შემაწუხოთ ამ თემით, მინდა რომ მშვიდად ვაკეთო ჩემი საქმე.
- არ მენდობი - ჩაილაპარაკა ლევანმა, ნუცამ ამაზე არაფერი უპასუხა - მაგრამ ვეცდები შენი ნდობა მოვიპოვო და ამას აუცილებლად მივაღწევ.
- წავიდეთ აქედან - სთხოვა ნუცამ
- ვისადილოთ მაინც, რადგან აქ ვართ.
- მართლა არაფერი მინდა.
- კარგი მაშინ წავიდეთ. - ლევანმა თანხა გადაიხადა და რესტორნიდან გავიდნენ. გზაში არც ერთს ხმა არ ამოუღიათ. ოფისშიც უსიტყვოდ დაშორდნენ ერთმანეთს და თავის სამუშაო ადგილებს დაუბრუნდნენ.
ლევანმა ყველა გოგო ჩამოიცილა. ნუცასაც კი აღარ ეკონტაქტებოდა. სამსახურში ისეთი მკაცრი სახით დადიოდა ვეღარავინ ეკარებოდა, ნუცა თავისთვის მუშაობდა და საერთოდ არ აქცევდა ლევანს ყურადღებას, ერთგვარად კმაყოფილიც კი იყო რომ ურთიერთობა არ უწევდა მასთან. ორი თვე გავიდა, ერთ დღეს ზურაბი უკრაინიდან პარტნიორებს ელოდებოდა ოფისში მზადება იყო, რადგან შეხვედრა ოფისში იყო დაგეგმილი. შუადღის ორი საათისთვის მოვიდნენ სტუმრები, ოთხნი იყვნენ, სამი შუახნის ასაკოვანი მამაკაცი და ერთიც საკმაოდ სიმპათიური ახალგაზრდა, რომელიც ტიპიური უკრაინელის შესახედაობის იყო, ქერა თმით, ცისფერი თვალებით და პატარა ცხვირით. ოფისი დაათვალიერეს, თანამშრომლებს თავაზიანად გაესაუბრნენ და ზურაბის კაბინეტისკენ გადაინაცვლეს.
- ბედი არ გინდა? უკრაინელები მეგონა იქნებოდნენ და ქართველები ყოფილან - თქვა თიკომ.
- ერთი ხომ უცხოელია, აი ის ახალგაზრდა - უთხრა ნინამ
- არა ისიც ქართველია და შენ წარმოიდგინე გიორგი ჰქვია - გულდაწყვეტილმა თქვა თიკომ
- კი მაგრამ ქართველს საერთოდ რომ არ ჰგავს?
- დედა ჰყოლია უკრაინელი და მას ჰგავს.
- საიდან გაიგე ასე უცებ?
- ეგ არის მთავარი პარტნიორი, ლევანს აცნობდა მამამისი და გავიგონე, მამა გარდაცვლია და მისი საქმე გადაუბარებია. საკმაოდ სერიოზული ბიზნესი დარჩა მემკვიდრეობით.
მოლაპარაკებამ ერთ საათს გასტანა, შედეგ ყველანი კაბინეტიდან კმაყოფილი სახეებით გამოვიდნენ, საღამოსთვის რესტორანში წვეულება ეწყობოდა სტუმრების საპატივცებულოდ და მთელი კოლექტივი ერთად უმასპინძლებდა სტუმრებს. ნუცამ საღამოსთვის შავი, ტანზე კარგად გამოყვანილი გრძელი კაბა ჩაიცვა, მხრებზე გადასული დეკოლტე და უკან ამოღებული ზურგი ხაზს უსვამდა მისი კანის სითეთრეს, კაბა საკმაოდ სექსუალური იყო მაგრამ არა ვულგარული, მასში კარგად ჩანდა ნუცას უნაკლო სხეულის მშვენიერება. გაშლილი თმა ცალ მხარეს გვერდულად წინ გადმოიყარა და ნაზი მაკიაჟი კიდევ უფრო ეფექტურს ხდიდა მას, მაღალ ქუსლებზე შემოსკუპებული კიბეებზე კაკუნით დაეშვა და გეგას მანქანაში ჩასკუპდა, რომელიც სახლის წინ ელოდებოდა, ერთი გაუღიმა და წავედითო უთხრა გაოგნებულ ბიჭს.
- გოგო ასეთი როგორ მიგიყვანო იქ, გაგიჟდი? - ჰკითხა გეგამ
- რაა, ცუდ ფორმაში ვარ? რაიმე ცუდად მაქვს? - აფორიაქდა ნუცა
- მეტისმეტად ლამაზი ხარ და ეჭვიანობით გინდა მოვკვდე? ყველა შენ დაგიწყებს ყურებას.
- უჰ გული გამისკდა? - გაეცინა ნუცას - წავიდეთ ეხლა, ნუღარ ვაგვიანებთ, ყველა მისული იქნება უკვე. - გეგამ მანქანა ადგილიდან მოსწყვიტა. რესტორანში მართლა ყველა შეკრებილიყვნენ. ლევანს მთელი საღამო კარისკენ გაურბოდა თვალი, ნუცას ელოდებოდა და ღელავდა ვაითუ არ მოვიდესო. ბოლოს კარი გაიღო და ნუცაც გამოჩნდა, გეგას ხელკავით მოჰყვებოდა, ლევანმა მის დანახვაზე ფერი დაკარგა, ულამაზესი იყო, იქ მყოფთა შორის მისი ბადალი არავინ იყო, მას არ გამოპარვია ლევანის რეაქცია მაგრამ არაფერი შეიმჩნია, იგი ნარნარით წამოვიდა და თანამშრომლების გუნდს შეუერთდა. ყველამ აღნიშნა რომ შეუდარებლად ლამაზად გამოიყურებოდა, გოგონებმა შური ვერ დამალეს მის დანახვაზე. ლევანი ინვესტორებს ელაპარაკებოდა და თვალს ნუცასკენ აპარებდა. რესტორანში დაბალ ხმაზე ნაზი მელოდია უკრავდა. თიკოს ახალგაზრდა ბიზნესმენი გამოეჭირა და ვალსს ეცეკვებოდა, ნუცას ერთ-ერთი თანამშრომელი დათა მიუახლოვდა და ვიცეკვოთო შესთავაზა. ნუცა სიამოვნებით დასთანხმდა. ცეკვის დროს ნუცა და დათა თიკოს და გიორგის გვერდით აღმოჩნდნენ. თიკო როგორც ყოველთვის ენას არ აჩერებდა, მაგრამ გიორგი უკვე აღარ უსმენდა, მისი ყურადღება ნუცამ მიიქცია. მეორე ცეკვა გეგასთან იცეკვა, ლევანი სიბრაზეს ვეღარ იკავებდა, მაგრამ სპეციალურად არ ეკარებოდა. ცეკვების შემდეგ გიორგი ზურაბთან მივიდა და ჰკითხა:
- ბატონო ზურაბ ვინ არის ეს შესანიშნავი გოგონა? ხომ ვერ გამაცნობდით?
- აჰ, ნუცაზე ამბობთ? ჩვენი კომპანიის თარჯიმანია, ის მართლაც შესანიშნავი გოგოა, ეხლავე გაგაცნობთ - უთხრა ზურაბმა და ნუცას დაუძახა:
- მეძახდით ბატონო ზურაბ? - მიუახლოვდა ნუცა.
- მოდი ნუცა, ჩვენი ინვესტორი და ბიზნეს-პარტნიორი, ბატონი გიორგი მინდა გაგაცნო. - უთხრა ზურაბმა.
- სასიამოვნოა - ხელი გაუწოდა ნუცამ.
- ჩემთვისაც - უპასუხა გიორგიმ ხელზე ეამბორა. - გავიგე რომ ამ კომპანიის თარჯიმანი თქვენ ხართ.
- დიახ, ასეა.
- რომელ ენაზე საუბრობთ?
- ინგლისურზე და ფრანგულზე
- მართლა? შესანიშნავია - უპასუხა გიორგიმ ფრანგულად - ინგლისურად ბავშვობიდან ვსაუბრობ, მაგრამ ფრანგული ჩემი საყვარელი ენაა. მიხარია რომ იცით.
- სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა, აქ იშვიათად ვხვდები ფრანგულის მცოდნეს. - ფრანგულადვე უპასუხა ნუცამაც.
- ყოფილხართ ოდესმე საფრანგეთში?
- არა სამწუხაროდ, მაგრამ ერთხელაც აუცილებლად წავალ იქ რათა მოვინახულო ეს მშვენიერი ქვეყანა და გავეცნო იქაურ კულტურას.
- სიამოვნებით გაგიწევდით გიდის მოვალეობას თუ გადაწყვეტთ და წამომყვებით.
- გმადლობთ შემოთავაზებისთვის, მაგრამ ვფიქრობ ეს შეუძლებელია ამ ეტაპისთვის. - უპასუხა ღიმილით ნუცამ. მან ვერც კი შეამჩნია როდის მიუახლოვდათ ლევანი და როგორი გაფითრებული სახით უყურებდა მათ ტკბილ საუბარს რომლისგანაც ერთი სიტყვაც კი არ ესმოდა.
- ძალიან დამწყვიტეთ გული, მაგრამ იმედია ცეკვაზე მაინც არ მეტყვით უარს - შესთავაზა გიორგიმ
- სიამოვნებით - უპასუხა ნუცამ და საცეკვაოდ გაჰყვა. ლევანმა თიკოს დაავლო ხელი და საცეკვაოდ წაიყვანა ისე რომ არც უკითხავს მისთვის. ნუცამ და გიორგიმ ზედიზედ სამი ცეკვა იცეკვეს. ლევანი შორიახლოს ცეკვავდა და ცდილობდა მათი დიალოგი მოესმინა.
- არაჩვეულებრივად ცეკვავთ, სად ისწავლეთ ასე კარგად? - ეხლა უკვე ინგლისურად უთხრა გიორგიმ.
- ბავშვობაში დავდიოდი ცეკვაზე, თქვენც შესანიშნავად ცეკვავთ, რომ არ აღვნიშნო არ იქნება მართალი - ინგლისურადვე უპასუხა ნუცამ.
- ნუცა თქვენ საოცარი შთაბეჭდილება მოახდინეთ ჩემზე, ხომ შეიძლება კიდევ გნახოთ არაოფიციალურ გარემოში.
- არ ვიცი, ვნახოთ.
- აქ ერთი კვირით ვარ ჩამოსული და ნუ მეტყვით უარს თქვენისთანა მშვენიერ არსებასთან ერთად რომ გავისეირნო, თბილისის დათვალიერება მინდა და თუ დამთანხმდებით ჩემი ექსკურსიამძღოლობა მინდა მოგანდოთ.
- სამწუხაროდ ვმუშაობ და სამუშაო საათი ექვსზე მიმთავრდება, ამიტომ უარი უნდა გითხრათ.
- ძალიან დამწყვიტეთ გული, მაგრამ იმედია სამსახურის შემდეგ ერთ ფინჯან ყავაზე რომ დაგპატიჟოთ სადმე უარს არ მეტყვით. - ნუცა შეყოყმანდა, გიორგი მიუხვდა და ვიდრე რაიმეს ეტყოდა დაასწრო: - ხვალ გამოგივლით და არ დამაღალატოთ, ქართველების სტუმართმოყვარეობა ცნობილია, იმედი მაქვს არ გამაწბილებთ.
- კარგით თანახმა ვარ. - დაეთანხმა ნუცა. ლევანი ბრაზს ძლივს იკავებდა. ცეკვას რომ მორჩნენ ნუცა და გიორგი აივანზე გავიდნენ და ხედით ტკბებოდნენ. ნუცას საქართველოს ტრადიციებზე ეკითხებოდა გიორგი და ისიც სიამოვნებით უამბობდა ყველაფერს. ამდენის მოთმინება ვეღარ შესძლო ლევანმა, აივანზე გავიდა, ნუცას ხელი ჩაავლო და კიბეებზე სირბილით ჩაატარა, გიორგი გაოცებული უყურებდა მათ.
- რას აკეთებთ? - გაბრაზებულმა ჰკითხა ნუცამ ლევანს როდესას შემოსასვლელის გვერდით დერეფანში გავიდნენ, სადაც ნაკლებად მოძრაობდა ხალხი.
- მე რას ვაკეთებ? ეს შენ რას აკეთებ? სპეციალურად მაღიზიანებ და ეპრანჭები იმ ვაჟბატონს რომ წყობილებიდან გამომიყვანო?
- რა გავაკეთე ისეთი რომ თქვენ გაგაღიზიანათ?
- მეკითხები კიდეც? ჯერ იყო და გეგასთან ერთად მობრძანდი, მერე გიორგისთან ცეკვავდი მთელი საღამო, სპეციალურად გინდა პროვოცირება მომიწყო რომ თავი ვერ შევიკავო და ცხვირპირი დავუმტვრიო თუ რა ხდება?
- რა სისულელეა, რატომ უნდა გავაკეთო ეს, ან თქვენ რა შუაში ხართ საერთოდ.
- რა შუაში ვარ? მე რა შუაში ვარ? ჩემს ნერვებზე დიდ ხანს ითამაშებ კიდევ?
- მე თქვენი საკუთრება არ ვარ, არაფერი მაქვს თქვენთან საერთო და თავი დამანებეთ.
- მაშ თავი დაგანებო არა? - ეს თქვა და ორივე ხელით მიიზიდა თავისკენ და ვიდრე ნუცა აზრზე მოვიდოდა მის ტუჩებს დააცხრა, ნუცამ გაიბრძოლა მაგრამ ლევანმა არ გაუშვა, ჰკოცნიდა მთელი ვნებით და აფართხალებულ ნუცას არ აძლევდა გამოძრავების საშუალებას, ცდილობდა თავი გაეთავისუფლებინა მაგრამ არ უშვებდა, ბოლოს ნუცამ მთელი ძალით გაიბრძოლა, ლევანს ორივე ხელი ჰკრა და გაექცა, უკან აღარ დაბრუნებულა, ქუჩაში მირბოდა და ტიროდა, საშინლად შეურაწყოფილი იყო, გარბოდა და ვერც კი იაზრებდა რომ ღამით, თან სახლიდან ასე შორს ფეხით ვერ ივლიდა. უკნიდან მანქანა წამოეწია, გააჩერა და იქედან ლევანი გადმოხტა.
- წამოდი წაგიყვან - უთხრა ნუცას.
- არ მომეკარო, შენი დანახვა არ მინდა - ათრთოლებულმა უკან დაიხია, ლევანს გული მოუკლა ატირებული ნუცას დანახვამ.
- მაპატიე თავს ვერ მოვერიე, წამოდი, აღარ მოგეკარები, ამ ღამით ასე მარტო ვერ წახვალ, თან ფეხით.
- თავი დამანებე, არ გაბედო ჩემთან მოახლოება - გაავებულმა უთხრა ნუცამ და გზა გააგრძელა. ლევანი ისევ მანქანაში ჩაჯდა და ნელი სვლით მიჰყვებოდა უკან.საკმაო გზა გაიარეს ასე, მოსახვევთან მთვრალი მამაკაცი მობარბაცებდა, საღამოს კაბაში გამოწყობილი ნუცა რომ დაინახა მისკენ წამოვიდა. გაშრა, ვეღარ გადაეწყვიტა გაჩერებულიყო თუ ევლო რადგან კაცი პირდაპირ მისკენ მოდიოდა. ლევანი მიხვდა მის ორჭოფობას, მანქანა გააჩერა და დაელოდა რას იზამდა, ბოლოს გადაწყვიტა გვერდი აევლო კაცისთვის მაგრამ მიუახლოვდა თუ არა წინ გადაუდგა:
- სად მიდიხარ ლამაზო? - ჰკითხა და სასმელის სუნი შეაფრქვია სახეში. ნუცამ სახე დამანჭა, გვერდის ავლა სცადა მაგრამ კაცმა არ გაუშვა.
- წამოდი გაგაცილებ - უთხრა და ხელის მოხვევა დაუპირა, ნუცამ უკან დაიხია და ის იყო უნდა დაეყვირა რომ ლევანი მიუახლოვდა.
- წამოდი ნუცა, გელოდები - უთხრა ნუცას.
- სად მიგყავს ეს გოგო ჩემთანაა - გაექაჩა მთვრალი. ლევანმა ერთი შეხედა, უცებ ხელი დაავლო, ასწია და ტროტუარის მხარეს გაზონებში მოიქნია.
- ეხლაც არ დაჯდები მანქანაში? - ჰკითხა და რომ დაინახა ნუცა ისევ ყოყმანობდა დაამატა - ნუღარ ჯიუტობ წამოდი სახლში წაგიყვან. - ნუცა მანქანისკენ წავიდა, სახლამდე ისე იარეს ხმა არც ერთს არ გაუღია. სახლთან მისვლისას ლევანი მიუბრუნდა და უთხრა:
- ვიცი რომ გაბრაზებული ხარ ჩემზე, მაპატიე თავი ვეღარ გავაკონტროლე, ეჭვიანობამ გადამრია რომ დავინახე როგორ გაწონებდა თავს ის ვაჟბატონი. ზედმეტი მომივიდა მაგრამ შენი ბრალიცაა, ისეთი ლამაზი გამომეცხადე იქ რომ თავი დავკარგე, თან შენი ცივი დამოკიდებულებაც მაგიჟებს, როდემდე უნდა ვიყოთ ასე? ვერ ხვდები რომ შენდამი სიყვარულის დამალვა აღარ შემიძლია? გსიამოვნებს რომ მაწვალებ? შემიყვარდი და თავს ვეღარ ვერევი, შენი ბრალია ასე რომ ვარ, ბათუმის მერე ერთი წუთი არ ყოფილა შენზე არ მეფიქროს, იმდენად თბილი და ყურადღებიანი იყავი იქ რომ ეხლანდელი შენი სიცივე გულს საშინლად მტკენს და ამ მდგომარეობას ვერ ვეგუები, მინდა ისევ ჩემი მზრუნველი და ყურადღებიანი გოგო იყო, როგორც იქ ბათუმში, ბევრს ვითხოვ? ეხლა ნურაფერს მეტყვი, წადი და იფიქრე იმაზე რასაც გეუბნები, კარგად დაფიქრდი და საბოლოოდ გადაწყვიტე რა პასუხს გამცემ. - ნუცა მანქანიდან გადავიდა და უკანმოუხედავად შევიდა სადარბაზოში.
მეორე დღეს სამსახურის შემდეგ გიორგი დახვდა წითელი ვარდებით ხელში, მანქანის კარი გაუღო, ნუცაც ჩაჯდა და წავიდნენ. ამ ყველაფერს ლევანი ფანჯრიდან უყურებდა და წონასწორობა დაკარგული, გაცოფებული ბოლთას სცემდა ოთახში, მალე იქაც ვერ გაჩერდა, კაბინეტიდან გამოვარდა, ვინც კი შეეფეთა ყველა დაცოფა ისე რომ არავინ იცოდა რაზე იყო გამწარებული, ვინც გადარჩა ემალებოდნენ, გაცეცხლებული უფროსის ხელში ჩავარდნა არავის უნდოდა. ბოლოს წყობილებიდან გამოსული სამსახურიდან გიჟივით გავარდა და საბურავებს ცეცხლი გაუჩინა. ვერავის გაეგო რა მოხდა და გაოცებული უყურებდნენ ერთმანეთს, ასეთი ლევანი ჯერ არ ენახათ. ნუცა ერთ-ერთ კაფეში იჯდა გიორგისთან ერთად და ყავას მიირთმევდა. გიორგი შესანიშნავი მოსაუბრე გახლდათ, საკმაოდ ნაკითხი და იუმორის გრძნობით დაჯილდოვებული. მალე მოშინაურდნენ და გულითადი საუბარიც გამოუვიდათ. გიორგი თავისი ცხოვრების შესახებ უყვებოდა ნუცას, დედა პატარა ასაკში დაეკარგა, სულ რაღაც ექვსი წლის იყო როცა ავტოავარიით დაეღუპა, მამამ მეორე ცოლი აღარ მოიყვანა, გიორგის ზრდიდა და თან ბიზნესით იყო დაკავებული, ეხლა მამაც დაეღუპა მძიმე სენით, მაგრამ მან იცოდა რომ დიდი ხნის სიცოცხლე აღარ ჰქონდა დარჩენილი და შვილს ყველა საკითხში გვერდით იყენებდა რომ მისი საქმე გაეგრძელებინა. მამას პირობა მისცა რომ საქართველოში თვითონ ჩამოვიდოდა, მამის მეგობარს გაიცნობდა და პირადად გაუძღვებოდა მოლაპარაკებას, თავიდან ყოყმანობდა წამოსულიყო თუ არა, მაგრამ ეხლა დარწმუნებულია რომ სწორად მოიქცა, რადგან სხვაგვარად არ ექნებოდა შანსი შეხვედროდა ისეთ მშვენიერ გოგონას როგორიც ნუცაა. გიორგი მოხიბლული იყო ნუცათი და ამას არც მალავდა. მან გოგონა სახლამდე მიაცილა და შეხვედრა მეორე დღისთვისაც სთხოვა, რაზეც ნუცამ თავაზიანი უარით უპასუხა. მაშინ გიორგიმ შაბათი დღის ერთად გატარება და ქალაქის დათვალიერება სთხოვა რაზედაც ნუცას უარი აღარ გაუვიდა.
ლევანმა ძლივს აიძულა თავი რომ ნუცას სახლში არ მივადნოდა, გამწარებული გიჟური სისწრაფით დარბოდა ქალაქში მანქანით და ვერ მშვიდდებოდა. უნდოდა გაერკვია სად იყვნენ ნუცა და გიორგი, მაგრამ თან დარწმუნებული იყო, რომ ეპოვა თავს ვერ გააკონტროლებდა და კარგი არაფერი მოხდებოდა. გვიანობამდე ირბინა ქალაქში და ბოლოს ემოციებისგან დაღლილი მივიდა სახლში და საწოლზე მიეგდო. არ ახსოვს როდის ჩაეძინა, კარგად გათენებული იყო რომ გაეღვიძა, ტანსაცმლიანად ეძინა, ადგა, წყალი გადაივლო, თავი მოიწესრიგა და სამსახურში წავიდა, მიუხედავად იმისა რომ ადრე იყო. ლევანი მარტო ცხოვრობდა, დედ-მამას ცალკე ჰქონდათ თავისთვის ბინა, ამიტომ არავინ აკონტროლებდა მის ცხოვრებას. საზღვარგარეთ ამდენწლიანმა ცხოვრებამ დამოუკიდებლობას მიაჩვია და ჩამოსულმა თავის ბინაში გადაწყვიტა გადასვლა რომ უფრო თავისუფლად ყოფილიყო. მშობლებმაც ხელი აღარ შეუშალეს. ლევანს ვერ გადაეწყვიტა რა ექნა, წაჩხუბებოდა ნუცას თუ ვითომც არაფერი მშვიდად შეხვედროდა და დაეიგნორებინა ის რომ პაემანზე სხვასთან ერთად იყო, არ იცოდა ნუცას რა რეაქცია ექნებოდა მის ამა თუ იმ მოქმედებაზე. ოფიციალურად ნუცა მისი შეყვარებული არ იყო, ამიტომ ჩარევის უფლება არ ჰონდა, ამას თვითონაც იაზრებდა და ეს უარესად აგიჯებდა. ბოლოს გადაწყვიტა არაფერი ეთქვა და მოვლენებისთვის თვალყური ედევნებინა. სამსახურში შევიდა, თანამშრომლებს მიესალმა და თავის კაბინეტში შევიდა. წინა დღიდან შეშინებული თანამშრომლები დაძაბული ელოდნენ როგორი იქნებოდა დღევანდელი დღე. ნუცაც მივიდა სამსახურში, თავის მაგიდას მიუჯდა და ის იყო მუშაობა უნდა დაეწყო კურიერმა თეთრი ვარდების თაიგული მიუტანა რომელშიც ბარათი იყო, ნუცამ კურიერი გაისტუმრა და გოგოებიც მისცვივდნენ:
- რა ლამაზია, ვისგანაა?
- ჯერ არ ვიცი - უპასუხა ნუცამ
- მანდ ბარათია და ნახე აბა - არ ეშვებოდნენ გოგოები. ნუცამ ბარათი გაშალა, გიორგისგან იყო.
„საღამოს 8 საათისთვის კაფეში შევხვდეთ, გელოდები.“ გიორგი.
ნუცამ ბარათი სასწრაფოდ დაკეცა.
- რაო რას გიწერს? - ჰკითხა თიკომ
- ვისგანაა? - ვერ ისვენებდა ნინა
- არავისგან, ბევრი სამუშაო მაქვს. - უპასუხა ნუცამ. გოგოები უკმაყოფილო სახით დაუბრუნდნენ ადგილებს. თიკოს ეჭვი ჰქონდა რომ ლევანს ნუცა მოსწონდა, მას არ გამოპარვია თუ როგორ ჭამდა თვალებით ლევანი ნუცას და გიორგის წვეულებაზე, ამიტომ სასწრაფოდ ლევანის კაბინეტისკენ გაემართა რომ გადაემოწმებინა იყო თუ არა ყვავილები ლევანისგან.
- ლევან როგორ ხარ? - ნებართვის თხოვნის გარეშე შევიდა მის ოთახში.
- საქმე მაქვს, სწრაფად თქვი რა გინდა და გადი - უკმეხად უპასუხა ლევანმა, თიკოს წყენის ჩრდილმა გადაჰკრა სახეზე, მაგრამ არ შეიმჩნია და ღიმილით დასძინა:
- დღეს რა ყველა მოუცლელი გახდით, რა ხდება?
- ყველა?
- ჰო, ჩვენმა თარჯიმანმაც ზუსტად ამ სიტყვებით მომიშორა როცა ყვავილებზე ვკითხე - ეშმაკურად ჩაურტყა თიკომ და რეაქციას დაელოდა.
- რა ყვავილებზე, რას ბოდავ?
- იმ ყვავილებზე წეღან რომ მიუტანა კურიერმა, ვერაფრით ვათქმევინეთ ვისგან იყო და რა ეწერა ბარათში. - ბოროტი ღიმილი გამოკრთა თიკოს სახეზე.
- ბარათიც იყო? - ინტერესი ვერ დამალა ლევანმა.
- იყო, ეს გოგო ზედმეტად იდუმალია, საეჭვოდ ბევრი თაყვანისმცემელი ჰყავს - კბილი გაჰკრა თიკომ.
- სიტყვები აკონტროლე, ზედმეტი არ მოგივიდეს - აენთო ლევანი.
- ოჰო, შენც იცავ? იქნებ შენც ერთ-ერთი მათგანი ხარ? - ირონიულად წაკბინა თიკომ
- საკუთარი თავიდან გამომდინარე ნუ აკეთებ დასკვნებს, ყველა შენნაირი ნუ გგონია, მეორედ არ გავიგონო ზედმეტი შენგან, ამდენ ჭორაობას გირჩევნია საქმეს მიხედო თუ კიდევ გჭირდება სამსახური. - მემუქრები? - გაიფიქრა და გესლიანად ჩაიცინა თიკომ - მიგიხვდი ვაჟბატონო რაც გაწუხებს, მაშ კარგი თქვენ დამაცადეთ. - და ოთახიდან უსიტყვოდ გავიდა.
ლევანი ისევ აფორიაქდა, სიმშვიდე დაეკარგა, სამუშაოს გული ვეღარ დაუდო, ცოტა ხანს ოთახში ბოლთას სცემდა, მერე ვეღარ გაჩერდა და გარეთ გავარდა. ნუცას მაგიდაზე თეთრი ვარდების ლამაზ თაიგულს მოჰკრა თვალი, ნუცას ისინი ვაზაში ჩაეწყო და მშვიდად თავდახრილი მუშაობდა კომპიუტერთან. ის იმდენად საყვარლად ეჩვენა ლევანს რომ წუთით სიბრაზემაც კი გადაუარა, იდგა და უყურებდა, უცებ გონს მოვიდა, შეტრიალდა და ისევ თავის კაბინეტს დაუბრუნდა. ტელეფონი აიღო და კატოს ნომერი აკრიფა.
- გამარჯობა კატო, როგორ ხარ, ლევანი ვარ.
- გამარჯობა ლევან, კარგად, შენ როგორ ხარ? - უპასუხა გაკვირვებულმა კატომ.
- მეც კარგად, შენი ნახვა მინდა, გცალია რომ შემხვდე?
- ეხლა?
- ჰო, თუ თავისუფალი ხარ.
- სად შევხვდეთ?
- სად ხარ და მე თვითონ მოვალ.
- სამსახურში ვარ მაგრამ ერთ საათში შესვენება მაქვს და შემიძლია გამოვიდე.
- კარგი, მაშინ მისამართი მომწერე და მოვალ, სადმე დავსხდეთ და ვილაპარაკოთ.
- კარგი, ეხლავე.
- კატო, ოღონდ ეს ჩვენს შორის უნდა დარჩეს, არ მინდა ნუცამ გაიგოს.
- კარგი, არ ვეტყვი - უპასუხა და გაოცებული ფიქრობდა ნეტავ რაზე უნდა მელაპარაკოსო. ერთ საათში კატო და ლევანი კაფეში ისხდნენ ყავის ფინჯანით ხელში და ლაპარაკის დაწყებას ვერ აბავდნენ თავს. ბოლოს კატოს გული გადაელია და ისევ მან ჰკითხა:
- ლევან, აღარ იტყვი რა ხდება? შენ ტყუილად არ მოხვიდოდი აქ.
- მართალია, სერიოზულ საქმეზე შეგაწუხე, მაგრამ შენს იქით გზა არ მაქვს. - კატომ არაფერი უპასუხა, დააცადა რომ სათქმელი ბოლომდე ეთქვა, ლევანმაც აღარ დააყოვნა - კატო, ნუცას ვინმე ჰყავს? არ დამიმალო გთხოვ. - კატოს გაეღიმა რადგან ვარაუდობდა რომ საკითხი ნუცას შეეხებოდა.
- რატომ მეკითხები?
- ჯერ მიპასუხე და მერე გეტყვი, არის ვინმე მის ცხოვრებაში თუ არა?
- როგორც ვიცი არავინაა.
- იქნებ არ იცი ყველაფერი?
- ნუცა ჩემთან არაფერს მალავს და ვინმე რომ იყოს არც მაგას დამიმალავდა.
- ანუ არაფერს მალავს? მაშინ ვერ ვხვდები რა ვიფიქრო.
- იქნებ კონკრეტულად მითხრა მაინც რა გაწუხებს?
- მგონი შენითაც მიხვდი,
- მაინც? იქნებ დაკონკრეტდე რას უნდა მივმხვდარიყავი - სპეციალურად არ ეშვებოდა კატო
- კატო მე ნუცასადმი გრძნობა მაქვს, საკმაოდ სერიოზულად ვარ განწყობილი, ამიტომ მინდა ვიცოდე მისი გული თავისუფალია თუ არა, არ მინდა ტყუილად დავიიმედო თავი.
- თვითონ იცის ამის შესახებ?
- იცის, მაგრამ რად გინდა? ახლოს არ მიკარებს, უფრო მეტიც, ყველას ვინც კი მასთან დაახლოვებას ცდილობს თბილად და ყურადღებიანად ექცევა და ჭკუიდან გადავყავარ. ვერ ვხვდები რას ვაკეთებ არასწორად ან რატომ ცდილობს ჩემს პროვოცირებას?
- საინტერესოა, მაინც ვისთან არის ყურადღებიანი?
- ჯერ იყო და გეგასთან ერთად დასეირნობდა, გეგას ვკითხე და ნაგლად გამომიცხადა მიყვარსო, თავი ძლივს შევიკავე სიფათი არ მიმელამაზებინა, ახლა ახალი ინვესტორი ჩამოგვივიდა და მასთან დადის პაემნებზე, წვეულებაზე მთელი საღამო მასთან ერთად ცეკვავდა, ისიც ყოველ დღე უგზავნის ყვავილებს და ეპატიჟება ხან სად ხან სად, რომ ვიცოდე რომელიმე სერიოზულად უყვარს ახლოს არ გავეკარებოდი, მაგრამ ვხვდები რომ არ უყვარს და რატომ აკეთებს ამას არ ვიცი.
- ინვესტორის შესახებ ვიცი, მითხრა რომ უბრალოდ ადამიანური თვალსაზრისით ყურადღება გამოიჩინა და სხვა არაფერი, შეხვედრით ერთხელ შეხვდა და მეორედ შეხვედრაზე უარი უთხრა, არ უნდოდა უხეშად მოქცეოდა რადგან კომპანიასთან თანამშრომლობს და მამაშენმაც სთხოვა ყურადღება მიექცია, ამიტომ ვალდებულად ჩათვალა თავი რომ თავაზიანობა გამოეჩინა, სულ ეს არის, რაც შეეხება გეგას, ნუცამ კატეგორიულად აუკრძალა სიყვარულზე რამის თქმა და მეგობრობის მეტი მათ შორის არაფერია, ესეც ნამდვილად ვიცი.
- ჩემზე არაფერს გეუბნება? - ჰკითხა ლევანმა და პასუხის მოლოდინში დაიძაბა. კატოს გაეცინა.
- არაფერს არ ამბობს.
- რომ ამბობდეს მეტყოდი?
- გულახდილად გითხრა? - ლევანმა თავი დაუქნია - არ გეტყოდი - უპასუხა კატომ - მხოლოდ ერთი რამე შემიძლია გითხრა, არავინ უყვარს, ეს ნამდვილად ვიცი.
- ის მაინც მითხარი შანსი თუ მაქვს?
- ეს მხოლოდ შენზეა დამოკიდებული. - უთხრა კატომ და შეხედა, მცირე პაუზის მერე გააგრძელა - შენ კარგი ადამიანი ხარ ლევან, მართლა მომწონხარ როგორც პიროვნება, რაღაცას გეტყვი ოღონდ არ გამთქვა, ნუცას ერთ კვირაში დაბადების დღე აქვს და აღნიშვნას არ აპირებს, გამაფრთხილა სიურპრიზები არ იყოს, არაფრის სურვილი არ მაქვს, ამ დღეს ჩემს თავს საჩუქარს ვუკეთებ და მთელი დღე უნდა ვიძინოო, დანარჩენი შენ იცი, გამოიყენე შენი შანსი, დაანახე როგორი ხარ სინამდვილეში და იქნებ გამოვიდეს რაიმე თქვენი ურთიერთობიდან, ოღონდ რომ გაიგოს ჩემგან გაიგე სამუდამოდ დამკარგავს, არ მაპატიებს.
- ვერ გაიგებს ამის პირობას მე გაძლევ, კარგი კატო, მადლობა ყველაფრისთვის, მეტს აღარ შეგაყოვნებ, სამსახურში ხარ მისასვლელი, შენ მე იმედი მომეცი და ამით სამუდამოდ შენთან ვალში ვრჩები - ლევანი კატოს დაემშვიდობა და ფრთებშესხმული დაბრუნდა სამსახურში.
ნუცა საღამოს გიორგის შეხვდა, ცოტა ისეირნეს, შემდეგ პარკში დასხდნენ და ნაყინს მიირთმევდნენ. ცოტა ხნის შემდეგ მოულოდნელად გიორგიმ ნუცას უთხრა:
- არ გინდა ჩემთან ერთად წამოხვიდე საზღვარგარეთ? - ნუცას მოულოდნელობისგან ნაყინი გადასცდა და ხველა აუვარდა, სული რომ მოითქვა გიორგის ჰკითხა:
- რა მითხარი?
- წამოდი ჩემთან ერთად ნუცა, უკრაინაში წავიდეთ და იქ დავქორწინდეთ, მე შენ შემიყვარდი, სერიოზულად ვარ შენზე შეყვარებული, არ მინდა დაგთმო და უშენოდ წავიდე.
- ამას სერიოზულად მეუბნები? - ვერ იჯერებდა გაოგნებული ნუცა
- აბსოლუტურად სერიოზულად. აბა რას იტყვი? გამომყვები ცოლად?
- გიორგი შენ ძალიან კარგი ადამიანი ხარ, მაგრამ ასე არ ხდება, მე შენ ჯერ არც კი გიცნობ და უცებ ცოლობა? დაუჯერებელია.
- რატომ არის დაუჯერებელი? მე ოთხ დღეში უკან მივფრინავ, ამიტომ მინდა ყველაფერი მოვასწრო და შენც თან წაგიყვანო, რა თქმა უნდა თუ შენც თანახმა იქნები.
- მე არ ვიცი როგორ ხდება იქ, თქვენთან, მაგრამ აქ ასე არ ხდება, წეღანაც გითხარი და კიდევ გაგიმეორებ, შენ კარგი ადამიანი ხარ, მაგრამ მე არ მიყვარხარ და საერთოდ, მე ასე დასერიოზულებაზე არ მიფიქრია, შენი შეყვარებული რომ ვყოფილიყავი ისიც კი არ დამიგეგმავს და უცებ ცოლობას მთხოვ, მაპატიე ჩემი პირდაპირობა მაგრამ უარი უნდა გითხრა, ეხლა კი ჩემი წასვლის დროა - თქვა ნუცამ და წამოდგა.
- მოიცადე, არ წახვიდე, დამასრულებინე სათქმელი, ვიცი რომ ჯერ არ გიყვარვარ და ვაფასებ შენს პირდაპირობას, შენს ადგილზე ნებისმიერი გოგო ულაპარაკოდ დამთანხმდებოდა, მაგრამ შენ სხვებს არ ჰგავხარ და სწორედ მაგიტომ მომეწონე დანახვის წუთიდან, იფიქრე ჩემს წინადადებაზე, პირობას გაძლევ უზრუნველყოფილი ცხოვრება გექნება, მესმის რომ ეხლა არ გიყვარვარ, მაგრამ დროთა განმავლობაში კარგად გამიცნობ და დარწმუნებული ვარ ჩვენგან კარგი წყვილი დადგება.
- გაოცებული ვარ შენი მსჯელობით, ანუ თანახმა ხარ მაინც მომიყვანო ცოლად, მიუხედავად იმისა რომ იცი არ მიყვარხარ?
- კი, ასეა.
- ეს რაღაც მოლაპარაკებას ჰგავს, უფრო მეტიც, ვაჭრობას, არ მინდა გამოვიყენო ეს სიტყვა რომელიც ამ სიტუაციას შეეფერება, მაგრამ რომ არ აღვნიშნო არ შემიძლია, თითქოს ნივთს ყიდულობდე ისე ლაპარაკობ, რა შუაშია ქორწინებასთან ფული? მე მესმის მიჩვეული ხარ იმ გარემოს სადაც ბევრი გოგო ფულის გამო ნებისმიერთან ქორწინებას თანხმდება მაგრამ მე არ ვფიქრობ ასე, ჩემთვის შეურაწმყოფელია ეს შემოთავაზება ამიტომ ჩავთვალოთ არ გამიგონია და შენც არაფერი გითქვამს. მაპატიე, მაგრამ ამ თემის გაგრძელების აზრს ვერ ვხედავ და კიდევ, აღარაფერი გამომიგზავნო, განსაკუთრებით სამსახურში და ძალიან გთხოვ ახლოს აღარ გამეკარო. მშვიდობით. - თქვა და წამოვიდა. გიორგი გაოგნებული იჯდა, ვერ წარმოიდგენდა თუ ეს პატარა გოგო ასე მშვიდად და ცივი უარით გამოისტუმრებდა. ეგონა ნუცა სიხარულით ჩამოეკიდებოდა კისერზე, თითქოს ცივი წყალი გადაასხესო, კარგა ხანს იჯდა და ვერ იჯერებდა რომ დაიწუნეს უკრაინის ერთერთი სასურველი და რჩეული სასიძო, რომელსაც ერთი თითის დაქნევით შეეძლო ნებისმიერი გოგოს გულთამპყრობელი ყოფილიყო. გაბრაზებული წამოდგა სახლში წავიდა.
მეორე დილით კომპანიაში მივიდა და პირდაპირ ზურაბის კაბინეტისკენ წავიდა. სახეზე ღიმილი აიფარა და დაუკაკუნებლად შეაღო ოთახის კარი, ზურაბი ლევანთან ერთად რაღაცას განიხილავდა, გიორგი რომ დაინახა გახარებულმა მიიწვია თავისთან.
- მოდი ჩემო გიორგი, შენც შემოგვიერთდი, ახალ პროექტს განვიხილავთ და შენი აზრიც მაინტერესებს. - გიორგი უხალისოდ მიუახლოვდა. ლევანი ამრეზილად იდგა და არაფერს ამბობდა. - ნინა სამი ყავა და ნუცა შემოვიდეს - გასძახა ზურაბმა ნინას. ნინამ ყავა შემოიტანა და გავიდა, ცოტა ხანში ნუცა შემოვიდა საბუთებით ხელში, სამივე მისკენ შემობრუნდა, ლევანი ჩასაფრებული იდგა და უყურებდა, როგორ მოიქცეოდნენ ნუცა და გიორგი შეხვედრისას. ნუცამ საერთო სალამი თქვა, გიორგიმ ცივად დაუკრა თავი და პროექტს მიუბრუნდა, ლევანს ეს არ გამოპარვია და გულს სასიამოვნოდ მოხვდა, ის კი მშვიდად მიუახლოვდა მაგიდას და საბუთები დაალაგა,.
- ბატონო ზურაბ თქვენი საბუთები ნათარგმნია
- უკვე დაასრულე? ყოჩაღ, აი ეს ორი საბუთიც გასაკეთებელია- უთხრა ზურაბმა.
- თუ აღარ გჭირდებით გავალ - სთხოვა ნუცამ და საბუთები გამოართვა.
- კარგი, თავისუფალი ხარ - ნუცა გავიდა. - ყოჩაღი გოგოა, გუშინ საღამოს გავატანე და უკვე გაუკეთებია, ალბათ მთელი ღამე იმუშავა - აღნიშნა კმაყოფილმა ზურაბმა
- მეტისმეტადაც ნუ შევუქებთ ნუცას ბატონ გიორგის თორემ თარჯიმნის გარეშე დავრჩებით მამაჩემო - სარკასტულად აღნიშნა ლევანმა.
- ასეა საქმე? ჰა გიორგი, რას იტყვი, მოგეწონა ხომ?
- მარტო მოწონება რას შველის თორემ.... - უხალისოთ უპასუხა გიორგიმ.
- რატომ კაცო? - გაოცებულმა ჰკითხა ზურაბმა - ჩვენი ნუცა შენ უბრალო გოგო არ გეგონოს, მისი წყენინება ჩემი წყენინებაა - თითით დაემურა ზურაბი - მასთან არასერიოზული მოქცევა არც კი იფიქრო ჩემო გიორგი.
- მეტი რაღა სერიოზული ბატონო ზურაბ, მამასავით ხართ ჩემთვის და გეტყვით, დასამალი რა არის, ცოლობა ვთხოვე და ამაზე სერიოზული რა უნდა მეთქვა. - ლევანს ენა ჩაუვარდა მოულოდნელობისგან და მიტკლისფერი დაედო სახეზე.
- მართლა? - გაეხარდა ზურაბს - მოდი შვილო გადაგეხვიო და მოგილოცო უნდა, როგორ გამახარე.
- რით გაგახარეთ ჩემო ბატონო, პასუხად სასტიკი უარი მტკიცა. - ლევანმა ყურებს არ დაუჯერა.
- რაა? როგორ თუ უარი? - ჰკითხა გიორგის.
- აი ასე, შევთავაზე დავქორწინდეთ და ჩემთან ერთად წამოდი მეთქი და არაო, არ მიყვარხარ და ასე არასერიოზულად ვერ მოვიქცევიო, ანუ ქორწინება არასერიოზულია? თანახმა ვიყავი სიყვარულის გარეშეც წამეყვანა, ჩემი სიყვარული ორივეს გვეყოფოდა, მაგრამ არ გავულანძღივარ თორემ ბევრიც არ დაუკლია, გადაირია, როგორ მაკადრეო, კატეგორიული უარი მითხრა, აღარ შემაწუხო საერთოდო. - ლევანი ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე იყო, ძლივს იკავებდა თავს არ გაცინებოდა გიორგის შეწუხებულ სახეს რომ უყურებდა. ზურაბი კი მართლა გულწრფელად თანაუგრძნობდა. ლევანმა მეტს ვეღარ გაუძლო, საქმე მოიმიზეზა და ოთახიდან გავარდა, ნუცას რომ ჩაუარა, ღიმილიანი თბილი თვალებით გადახედა და თავისი კაბინეტისკენ წავიდა. ოთახში შესული ერთ ადგილზე ვერ გაჩერდა, სიხარულისგან აღარ იცოდა რა ექნა, დიდ ხანს ვერ გასძლო ასე, ნინას დაურეკა და ნუცა შემოვიდესო უთხრა, თვითონ სავარძელში ჩაჯდა, რაღას საბუთებს დაავლო ხელი, ვითომ საქმეს ვაკეთებო და ცდილობდა სერიოზული სახე მიეღო. ნუცამ კარზე დააკაკუნა და კარი შეაღო:
- მეძახდით ბატონო ლევან?
- შემოდი - თავაუღებლად უპასუხა ლევანმა, ნუცა შევიდა, მაგიდასთან მივიდა და ელოდებოდა რას ეტყოდა, ლევანი არ ჩქარობდა, ვითომ რაღაცას კითხულობდა, ხელით ანიშნა დაჯექიო, ნუცა არ დაჯდა, მშვიდად იცდიდა. ცოტა ხნის მერე ლევანმა თავი ასწია და ღიმილით უთხრა:
- დაჯექი, რატომ დგახარ? - ნუცა დაჯდა და კითხვის თვალით მიაჩერდა. ლევანი კმაყოფილი სახით უყურებდა და არაფერს ამბობდა. ნუცა ცოტა ხანს ელოდა, ბოლოს ვეღარ მოითმინა და ისევ თვითონ ამოიღო ხმა;
- გისმენთ ბატონო ლევან.
- რა? - გამოერკვა უცებ ლევანი
- რაიმე გჭირდებათ ჩემგან?
- შენ მჭირდები.
- ბატონო?
- ანუ იმის თქმა მინდოდა რომ შენი დახმარება მჭირდება - გამოასწორა ნათქვამი ლევანმა.
- გისმენთ, რით შემიძლია დაგეხმაროთ?
- აი ეს საბუთები მაქვს სათარგმნი და ეხლავე უნდა გამიმზადო. - ვარაუდით აიღო რაღაც ფურცლები და მიაწოდა ნუცას. ნუცამ ფურცლები გამოართვა, დახედა და გაოცებულმა შეხედა, ლევანს ყოველდღიური ანგარიშები მიეცა რომელიც ინგლისურად თარგმნას საერთოდ არ საჭიროებდა, ეს უშუალოდ კომპანიის არქივში ჩასაწყობი დოკუმენტაცია იყო და ინვესტორებთან საჩვენებლად არ გამოიყენებოდა.
- ეს უნდა ვთარგმნო?
- კი, თან ეხლავე - ისე უპასუხა ლევანმა რომ არც კი დაუხედავს რას აძლევდა. ნუცა აღარ შეედავა.
- კარგი, ეხლავე დავიწყებ მუშაობას - უპასუხა და წამოდგა.
- სად მიდიხარ? - ჰკითხა ლევანმა
- ხომ გინდათ რომ ეხლავე ვთარგმნო?
- ხო, მაგრამ მე ხომ არ მითქვამს რომ გასულიყავი? დაჯექი და აქ იმუშავე.
- როგორ, აქ გადავთარგმნო? - თვალები გაუფართოვდა გაოცებისგან.
- კი, არ შეიძლება? - ლევანს მოსწონდა ნუცას დაბნეულს რომ ხედავდა.
- მეხუმრებით ალბათ, ხომ? - - ნუცა ყურებს ვერ უჯერებდა,
- სულაც არა, აი აქ მაგიდასთან დაჯექი და მშვიდად იმუშავე, შეიძლება დამატებითი ჩასწორებები დამჭირდეს ტექსტში და ერთად განვიხილოთ.
- კი მაგრამ, აქ კომპიუტერი რომ არ მაქვს?
- რა პრობლემაა, აი ჩემი ლეპტოპი. - ნუცა ყოყმანით დაჯდა, საბუთები წინ დაილაგა, კომპიუტერი გამოართვა და ბეჭდვა დაიწყო, უჩვეულო მდგომარეობაში გრძნობდა თავს, ვერ გაეგო რაში დასჭირდა ლევანს ეს ყველაფერი, აზრები ერთმანეთში ერეოდა, თან ცდილობდა სამუშაოზე კონცენტრირებულიყო, ლევანი კმაყოფილი იყო თავისი თავით, ასე შეეძლო მშვიდად ედევნებინა თვალი ნუცასთვის ისე რომ ხელს ვერავინ შეუშლიდა და არც ეჭვს არ გამოიწვევდა, აქამდე რატომ ვერ მოვიფიქრე ასეთი რამო, ფიქრობდა და ღიმილნარევი სახით მისჩერებოდა მომუშავე ნუცას. რაღაც დროის მერე ჩუმად ყოფნა მოსწყინდა, უცებ ტელეფონს დასწვდა და ნინას ორი ყავის შემოტანა დაავალა. ნინამ ყავა შემოიტანა და გაოცებულმა შეხედა ნუცას რომელიც ისე იყო გართული მუშაობაში, რომ ნინას არც შემოსვლა გაუგია და არც გასვლა. ლევანმა ერთი ყავა თავისთვის დაიტოვა, მეორე ნუცას მიუტანა და გვერდით მიუჯდა, ნუცამ გაკვირვებულმა შეხედა.
- საათნახევრიანი მუშაობის შემდეგ მგონი ყავა დავიმსახურეთ - უთხრა ღიმილით. - ნუცამ არაფერი უპასუხა, უსიტყვოდ დასწვდა ყავის ფინჯანს, რომელიც მართლაც დროული იყო მისთვის, მოსვა და ისევ ბეჭდვა გააგრძელა. ლევანს გაეცინა მის საქციელზე.
- ცოტა ხანს შეეშვი მუშაობას, შევისვენოთ.
- მინდა დროულად დავასრულო საქმე, დასვენებას მერეც მოვასწრებ.
- ბევრი დაგრჩა?
- არა, ნახევარ გვერდზე ცოტა მეტი.
- ჰოდა გადადე, ადამიანურად დალიე შენი ყავა და მერე გააგრძელე, თან ცოტა დავილაპარაკოთ, არ შეიძლება? - ნუცამ ბეჭდვას თავი დაანება და ლევანს მიუბრუნდა.
- რატომ აკეთებთ ამას?
- რას ვაკეთებ?
- ძალიან კარგად ხვდებით რასაც ვგულისხმობ.
- ვერ ვხვდები, რა გავაკეთე? განა შენს მოვალეობაში არ შედის საბუთების თარგმნა?
- კი, მაგრამ თქვენს კაბინეტში არა.
- და რა დაშავდა აქ რომ იმუშავე?
- არ მესმის რის მიღწევას ცდილობთ.
- ვითომ?
- მართლა.
- იქნებ მინდა რომ ჩემს გვერდით იყო და გიყურო, არ შეიძლება? - ეშმაკურად ჰკითხა ლევანმა. ნუცამ სერიოზული სახით შეხედა. - ნუ მიყურებ ასე მკაცრად, როგორ მოვიქცე თუ თავს ვერ ვერევი, განა ჩემი ბრალია რომ შემიყვარდი? ახლოს არ მიკარებ, ჭკუიდან გადავყავარ შენს ცივ დამოკიდებულებას, ვგიჟდები შენზე, თავი დამაკარგვინე, შენ კიდევ საერთოდ არ გადარდებს რას ვგრძნობ, ვერ ვეღირსე შენგან ელემენტარულ ყურადღებას, რა ვქნა, ისევ მანქანას ხომ არ შევუვარდე რომ შენი ყურადღება დავიმსახურო?
- სისულელეს ნუ ამბობთ.
- ისევ ეს ოფიციალური საუბრის ფორმა, ოდესმე შემომხედავ ისე რომ ჩემში უფროსს არ ხედავდე? მენატრება ის დრო როცა საავადმყოფოში ვიწექი, გეხვეწებოდი წადი-მეთქი და ჯიუტად ადგილიდან არ იძროდი. როგორ მოვიქცე, მითხარი. რატომ ჯიუტობ, ასე რატომ გამირბიხარ, ასე საზიზღარი ვარ შენთვის? ვერ მიტან?
- მე ეს არ მითქვამს.
- მაგრამ არც საპირისპირო გითქვამს.
- ამაზე უკვე ხომ ვილაპარაკეთ, ყველაფერი გავარკვიეთ და თემა დავხურეთ, ჩემი აზრი ხომ იცით და რაღატომ ვუბრუნდებით ისევ?
- შენ დახურე თემა, ისე რომ ჩემთვის აზრიც არ გიკითხავს.
- დავასრულებ სამუშაოს თუ წინააღმდეგი არ ხართ და მერე სახლში წავალ.
- მე წაგიყვან სახლში.
- არ არის საჭირო.
- საჭიროა, თან კატო მინდა ვნახო, დიდი ხანია არ მინახია.
- ლევან, არ გინდა გთხოვ.
- რა არ მინდა რა, ჭკუიდან გადამიყვან შენ, კარგი დაანებე თავი მაგ საბუთებს, ხვალ გააგრძელე, წადი, გიშვებ.
- დავასრულებ და ისე წავალ. - შეყოყმანდა ნუცა.
- აი ისევ, ეს შენი ჯიუტი ხასიათი მაგიჟებს. კარგი დაასრულე. - მოღუშული სახით დაუბრუნდა თავის სავარძელს, ხელს დაეყრდნო და მისჩერებოდა ნუცას რომელიც კლავიატურაზე აწკაპუნებდა თითებით. ნუცამ მალევე დაასრულა თარგმანი თუმცა დარწმუნებული იყო რომ ეს მასალა საერთოდ არ სჭირდებოდა ლევანს და ეს ყველაფერი იმისთვის მოიგონა რომ ნუცასთვის ეყურებინა, მაინც არაფერი თქვა და მშვიდად გადასცა დასრულებული სამუშაო.
- მხოლოდ ერთ რამეს გკითხავ და გთხოვ რომ გულწრფელად მიპასუხო - უთხრა ლევანმა ნუცას ვიდრე ის გავიდოდა. ნუცა ლევანს მიუბრუნდა და მშვიდად უპასუხა:
- გისმენთ.
- ჯერ პირობა მომეცი რომ სიმართლეს მეტყვი. - ნუცა შეყოყმანდა, წამით დაფიქრდა და მერე მტკიცედ უპასუხა.
- მკითხეთ რაც გინდათ.
- რატომ?
- ვერ გავიგე?
- რატომ ხარ უარზე, რა არ მოგწონს ჩემში, ოღონდ სიმართლე მითხარი.
- აუცილებელი არ არის მოგწონდეს ან არ მოგწონდეს ადამიანი იმისთვის რომ მასთან ურთიერთობა არ გინდოდეს.
- ეგ პასუხი არ არის. მე გთხოვე გულწრფელად გეპასუხა, შენ კიდევ პასუხს თავს არიდებ. მიზეზი მითხარი, გელოდები. - ნუცას ვერ გადაეწყვიტა ყოფილიყო თუ არა ამდენად გახსნილი მასთან, ლევანი მიუხვდა: - თქვი, ნუ გეშინია ეს არ იმოქმედებს შენს სამსახურზე და მით უმეტეს ამის გამო ურთიერთობა არ გაგვიფუჭდება, უბრალოდ მინდა მივიღო პასუხი კითხვაზე რომელიც ასე მაწუხებს და ვერ მიპოვია.
- არ მოგეწონებათ ის რასაც გეტყვით, მაგრამ რადგან არ იშლით გეტყვით - ნუცამ ერთი ღრმად ამოისუნთქა, თვალი თვალში გაუყარა ლევანს და მკვახედ მიახალა - ზედმეტად მექალთანე ხართ იმისთვის რომ სერიოზულად აღგიქვათ, თქვენნაირ ადამიანებს არ ვენდობი, ამიტომ ტყუილად ნუ ეცდებით, ჩვენ არასოდეს არაფერი ვიქნებით ერთმანეთისთვის გარდა უფროსისა და თანამშრომლისა. ეხლა კი უნდა დაგტოვოთ - უთხრა ნუცამ და უკანმოუხედავად გავიდა კაბინეტიდან. ლევანი სახტად დარჩა. არ ელოდა ასეთ სასტიკ განაჩენს, მერე დაფიქრდა და მწარედ ჩაეცინა.
- რას ელოდი ვაჟბატონო, ვაეჭვიანებო არა? ეგეც შენ, მიიღე, არასაიმედო და მექალთანეს სახელი აირტყი და ვის რად უნდა არასტაბილურ კაცთან ურთიერთობა? რას ვერჩი აბსოლუტურად მართალია, ეხლა როგორ მოვიქცე? - ადგილზე ვერ გაჩერდა, თავის თავს ელაპარაკებოდა და ოთახში ბოლთას სცემდა.
- ღირსი ხარ, ვიდრე არ მათქმევინე არ შემეშვი, ჰოდა მიიღე რაც დაიმსახურე - გაბრაზებული ფიქრობდა და სწრაფი ნაბიჯით მიდიოდა ნუცა სახლისკენ. - ეხლაც არ შემეშვება? როგორი გაოცებული მიყურებდა, რა ვაკადრეთ მის აღმატებულებას, ეკუთვნის, უჰ გული მომეფხანა, ვერ მოინელა ბიჭმა უარი, მიჩვეულია ადვილად ჩერჩეტი გოგოების გულის მოგებას, რაო პატარავ არ გაგივიდა? ვიღაცა აღმოჩნდა შენზე ჭკვიანი და ვერ ეგუები ხომ? ვაი როგორ ვწუხვარ. - კმაყოფილი ფიქრობდა და ნელ-ნელა კარგ ხასიათზე დგებოდა, მერე უცებ წარმოიდგინა რა დაბნეული და გაოცებული სახე ჰქონდა ლევანს და თავი ვეღარ შეიკავა, დაავიწყდა რომ ქუჩაში იყო და კისკისი აუვარდა, კისკისებდა ხმამაღლა, ცრემლებამდე და გამვლელები გაკვირვებული უყურებდნენ სიცილისგან გადარეულ გოგოს. ბოლოს როგორც იქნა დამშვიდდა და ბედნიერმა გააგრძელა სახლისკენ გზა.
...............
გიორგი გაემგზავრა. დღეს დღე მისდევდა და ნუცას დაბადების დღეც მოახლოვდა. ერთ დღესაც სამსახურიდან მოსულ ნუცას კატო, მიშო და გეგა დახვდნენ სახლში:
- ვაა, როგორი სტუმრები გვყოლია - გაეხარდა ნუცას, მერე გეგას რომ შეხედა გაკვირვებულმა ჰკითხა - კი მაგრამ ჩემთან თუ მოდიოდი მეც ვერ წამომიყვანე? ავტობუსით მაინც არ ვიმგზავრებდი.
- მართალი ხარ მაგრამ მაშინ სიურპრიზი აღარ გამოგვივიდოდა - უპასუხა გეგამ.
- მაინც რა ხდება, რასთან დაკავშირებით მოიყარეთ თავი?
- ორ დღეში შენი დაბადების დღეა, ჰოდა ვემზადებით.
- ხომ ვთქვი უკვე რომ გადახდა არ მინდა?
- არ დაიწყო ისევ შენებური, პატარა წრეში აღვნიშნოთ, მარტო ჩვენ ოთხმა, სადმე დავსხდეთ. - გააწყვეტინა მიშომ.
- ვმუშაობ მაგ დღეს, საღამოს მოსულს კიდევ თავი აღარაფრის მექნება, შაბათი ან კვირა რომ ყოფილიყო კიდევ შეიძლებოდა.
- არა უშავს, გაიჭირვე ერთ დღეს ჩვენი ხათრით და გაუძელი დაღლას - შესცინა კატომ.
- შენი მოფიქრებულია ეს ვიცი, მოსაკლავი ხარ, - უთხრა ნუცამ, მერე დაფიქრდა და სახე გაუნათდა - იცი რა მოვიფიქრე? მოდი შაბათისთვის გადავიტანოთ და მთელი დღე თქვენს განკარგულებაში ვიქნები.
- აუ რა შაბათს გაგიჟდი? თან უკვე დავჯავშნეთ რესტორანში პატარა კუპე რომ არავინ შეგვაწუხოს, რა გინდა შენ არაფერს დაგავალებთ.
- როგორც ვატყობ უარი არ გამივა, ხომ?
- არ გაგივა.
- ჯანდაბას თქვენი თავი, იყოს როგორც თქვენ გინდათ, მაინც არ შემეშვებით ხომ ვიცი.
- ჰოდა მასე რაა - გაეხარდათ სამივეს, მერე ერთად ივახშმეს, იჭორავეს და გვიან დაიშალნენ.
...................
ღამის თორმეტ საათზე კატომ, მიშომ და გეგამ ხმაურით აიკლეს მთელი ბინა, შამპანურებით და ტორტით დაადგნენ, დალიეს, იმხიარულეს, იგიჟეს და ბოლოს დილის პირზე გეგა და მიშო ძალით გაყარა ნუცამ სახლიდან. დილით პირველი დედამ დაურეკა ნუცას, დაბადების დღე მიულოცა, შემდეგ მამას ელაპარაკა, კატოს გაგუდულს ეძინა, არ გააღვიძა, ადგა, ჩაიცვა, ორმაგი ყავა მოიდუღა რომ როგორმე ცოტა გამოფხიზლებულიყო, სწრაფად დალია და სამსახურში წავიდა. ის იყო სამსახურში შევიდა, რომ ვიღაცამ დაიძახა მოვიდაო და მთელი კოლექტივი ტორტით ხელში ოვაციებით შეხვდნენ, ულოცავდნენ და ეხვეოდნენ. ნუცას ძალიან გაეხარდა.
- საიდან იცოდით, ვინ გითხრათ? - იკითხა აღელვებულმა
- ჩვენ ყველას დაბადების დღეები ჩამოწერილი გვაქვს და ასე აღვნიშნავთ - უპასუხა ნინამ - სურვილი ჩაიფიქრე და სანთელი ჩააქრე. - ნუცამ სანთლები ჩააქრო, შემდეგ ტორტი დაჭრეს, ერთად მიირთვეს და სამუშაოს დაუბრუნდნენ. ნინამ ერთი ნაჭერი ტორტი ბატონ ზურაბს შეუტანა და გამოსულმა ნუცას უთხრა:
- შედი გელოდება.
- ბატონი ლევანიც იქ არის? - ჰკითხა ნუცამ
- არა, დღეს არ იქნება, რაღაც შეხვედრა აქვს და ქალაქიდან გასულია. - უპასუხა ნინამ. - ძალიან კარგი, მაგის თავი არ მქონდა დღეს - გაიფიქრა ნუცამ და ზურაბის კაბინეტისკენ გასწია.
- მოდი იუბილარო, გილოცავ, მრავალს დაესწარი - ღიმილით შეხვდა ზურაბი.
- გმადლობთ ბატონო ზურაბ.
- კომპანიისგან საჩუქრად ფულადი პრემია ჩაგირიცხეთ, ჩადი ბუღალტერიაში და აიღე.
- ძალიან დიდი მადლობა, მაგრამ არ იყო საჭირო - იუხერხულა ნუცამ.
- იყო, ეს მარტო დაბადების დღის გამო არ არის, შენგან კარგად შესრულებული სამუშაოების გამოცაა, ამიტომ გეკუთვნის და ბედნიერად მოიხმარე.
- კიდევ ერთხელ გმადლობთ - თქვა ნუცამ და კარისკენ წავიდა.
- ჰო მართლა, კინაღამ დამავიწყდა, დღეს შეგიძლია ადრე წახვიდე, ოთხი საათიდან გათავისუფლებ.
- გმადლობთ - თქვა ნუცამ და გავიდა.
ხუთი ხდებოდა სახლში რომ მივიდა, კატო არ დახვდა, დაურეკა და ...
- გაემზადე და მალე მოვალთ მე და გეგა მოგაკითხავთ-ო.
ის იყო თავზე პირსახოცმოხვეული, პირსახოცის ხალათში გამოწობილი აბაზანიდან
გამოვიდა, რომ კარებზე ზარის ხმა იყო. - ეტყობა კატოს გასაღები დარჩა - ჩაილაპარაკა და კარის გასაღებად წავიდა. კარი გააღო და სახტად დარჩა, კარებში უზარმაზარი ვარდების თაიგულით და შეფუთული საჩუქრით ხელში გაბადრული სახით ლევანი იდგა.
- დაბადების დღეს გილოცავ მშვენიერო ქალბატონო - უთხრა და ყვავილები მიაწოდა, ნუცას გაახსენდა რომ ჩაცმული არ იყო, უხერხულად ისწორებდა ხალათის საყელოს და აღარ იცოდა რა ექნა. - შეიძლება შემოვიდე? - ჰკითხა ღიმილით ლევანმა და ნუცა შეათვალიერა.
- მობრძანდით, დაბრძანდით და ეხლავე მოვალ - თქვა და თავის ოთახში შევარდა. სასწრაფოდ ჩაიცვა, სველი თმები დაივარცხნა და სტუმართან გამოვიდა. ლევანი სავარძელში ჩამჯდარიყო და მშვიდად ელოდებოდა.
- კატოს ველოდებოდი, ამიტომ კარი პირდაპირ გავაღე - მობოდიშებასავით გამოუვიდა ნუცას. ლევანს გაეღიმა. - ყავას შემოგთავაზებდით მაგრამ უნდა წავიდე, არ გეგონოთ თავიდან გიშორებდეთ, მალე მომაკითხავენ და უნდა გავიდე, საჩუქრისთვის ძალიან დიდი მადლობა, რატომ შეწუხდით, არ იყო საჭირო. - ლევანი უყურებდა აფორიაქებულ ნუცას და ეცინებოდა.
- არ გახსნი? არ გაინტერესებს რა მოგიტანე? - საჩუქარზე მიუთითა. ნუცამ საჩუქარი გახსნა და პატარა ყუთიდან ოქროს ძეწკვი ზედ ნუცას ზოდიაქოს მედალიონით ამოიღო. გაოცებულმა შეხედა ლევანს, ყუთი მისკენ მისწია და უთხრა:
- ამას ვერ მივიღებ.
- მაშინ შეგიძლია უბრალოდ გადააგდო, მე მაგის უკან წამღები არ ვარ - სრული სერიოზულობით უთხრა ლევანმა.
- ამის მიღება არ შემიძლია, ხომ ხვდებით არა?
- ნუ ჩათვლი რომ ამის სანაცვლოდ რაიმე ვალდებულება გეკისრება, უბრალოდ მიიღე ჩემგან როგორც კარგი მეგობრისგან, ხომ შეიძლება მეგობრები მაინც ვიყოთ, გავიგე რომ შეყვარებულად არასანდო რეპუტაცია მაქვს - გაეცინა - აღარ მაქვს ამის პრეტენზია, მაგრამ იმედია იმდენად არასანდოდ მაინც არ ჩამთვლი რომ ჩემთან მეგობრობა არ შეიძლებოდეს.
- ამას სერიოზულად მეუბნებით?
- რატომაც არა, გეგასაც ხომ უყვარდი მაგრამ ეხლა შესანიშნავად მეგობრობთ. - ნუცა უყურებდა ლევანს და ვერ იჯერებდა, ლევანი მიხვდა ნუცას ყოყმანის მიზეზს და დაამატა: - პირობას გაძლევ რომ ჩემგან სიყვარულზე სიტყვას ვეღარ გაიგებ, მაგრამ დღეიდან შენც როგორც კარგ მეგობარს ისე შემომხედავ და აღარ მოერიდები ჩემთან ურთიერთობას, შევთანხმდით? - ნუცა თვალებში უყურებდა ლევანს, უნდოდა გამოეცნო, თუ რამდენად სერიოზულად ამბობდა ამ ყველაფერს, ლევანი სრული სერიოზულობით, ყოველგვარი ხუმრობის გარეშე ლაპარაკობდა და ნუცაც დასთანხმდა.
- რადგან შევთანხმდით გაემზადე და წაგიყვან და კიდევ დღეიდან თქვენობით აღარ დამელაპარაკო.
- კატო და გეგა მოვლენ სადაც არის და ერთად წავიდეთ, შენც წამოდი ვიწრო წრეში ვაპირებთ აღნიშვნას.
- არ მოვლენ, გაემზადე და მე წაგიყვან.
- იცი სად მივდივარ?
- ვიცი, წინდაწინ შევუთანხმდი რომ მე მიგიყვანდი. - ნუცა გაოცებული უყურებდა.
- კარგი მაშინ დამელოდე, მოვწესრიგდები და წავიდეთ - უთხრა და თავის ოთახში შევიდა, დაბნეული იყო, ვერ გარკვეულიყო რა ჩაიფიქრა ლევანმა. - დავიჯერო ასე მარტივად შემეშვება და ჩემთან მართლა იმეგობრებს? - ფიქრობდა და თან თმებს იშრობდა. ცოტა ხანში მოწესრიგებული გამოვიდა ოთახიდან. მუქი მწვანე მუხლამდე გაშლილი კაბა ეცვა და შავი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი. თმები მაღალზე აიწია და კოსად ჩაიხვია, ოთახიდან რომ გავიდა ლევანმა თვალი ვერ მოსწყვიტა.
- წავიდეთ - უთხრა ლევანს და კარისკენ გაუძღვა. რესტორანში მისულ ნუცას სიურპრიზი დახვდა. კატოსთან, მიშოსთან და გეგასთან ერთად, მარი, თათო, რუსკა, თაზო და გუროც იყვნენ, ჩუმად დაეპატიჟათ ლევანს და კატოს. რესტორანში შესულებს ოვაციითა და ჟრიამულით შეხვდნენ. ნუცას ძალიან გაეხარდა მათი ნახვა. კარგად მოილხინეს. თამადად მიშო აირჩიეს. მიშომაც იუბილარის სადღეგრძელოთი დაიწყო:
- მოდით მეგობრებო დღევანდელი ჩვენი შეკრების მიზეზი დავლოცოთ, ჩვენ, ეს ექვსი ადამიანი ბაღიდან ერთად მოვიდვართ, გვყავს კიდევ ერთი მეგობარი, ჯაბა, რომელიც ეხლა საზღვარგარეთაა, ბაღიდან სკოლაშიც ერთ კლასში მოვხვდით და ერთად დავიზარდეთ, ნუცა როგორც პატარა ბაფთებიანი თოჯინა ისე იჯდა ჩვენს შორის და მის ლამაზ კაბებს ან ნებისმიერ ნივთს რომ ვინმე შეხებოდა ცემა არ ასცდებოდა. გგონიათ ვინმეს შველას დაელოდებოდა? არა, თავს თვითონაც ძალიან კარგად იცავდა, გაკვეთილზე ისე მშვიდად და ფართოდ გახელილი თვალებით ისმენდა მასწავლებლის ლექციებს ყველას ეგონა ბუზს არ ააფრენსო, მაგრამ როგორც კი დასვენება დაიწყებოდა ვიღაცას აუცილებლად მოხვდებოდა ამის მწარე ხელი, საქმე იმაში იყო რომ ამას ისე უხმაუროდ და ჩუმად აკეთებდა, მასწავლებლებისთვის რომც გეთქვა არავინ დაგიჯერებდა. სანიმუშო მოსწავლე, რომელიც კლასში ერთ შენიშვნას არ იღებდა, კლასის გარეთ ნამდვილი ბანდიტი იყო - ჰყვებოდა მიშო და ყველანი იცინოდნენ.
- ჩემი ავტორიტეტი ფეხქვეშ გათელე, შე გამყიდველო - იცინოდა ნუცაც.
- ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, სიმართლეს ამბობ? - ეკითხებოდა გაოცებული გურო.
- ოო ჩემო ბატონო შენ ჯერ კიდევ ყველაფერი არ იცი. - აგრძელებდა სიცილით მიშო.
- მიშო ის მოყევი მეშვიდე კლასში რომ თათოს გამო გცემა - გაახსენა კატომ.
- რა შენც გცემა? - ახარხარდა ლევანი.
- ჩვენ პირობა დავდეთ რომ ერთმანეთის განუყრელი მეგობრები ვიქნებოდით, მეშვიდე კლასში ვიყავით, დავიბარე ესენი ყველა თათოს გარდა და თათო მიყვარს და დამეხმარეთ-მეთქი ვთხოვე, ყველა დამთანხმდა და ამ ქალბატონმა რა ქნა იცი? გამიქანა და სახეში ისეთი გამარტყა ხუთი თითი მეტყობოდა, სულ უსირცხვილო მიძახა, ჩვენს მეგობრობას აფუჭებ, მოღალატე ხარ, ჩვენ ძმასავით გიყურებთ და შენ რაზე ფიქრობ თურმეო, მაშინ ისე შემრცხვა ხმას რაღა გამაღებინებდა თათოსთან, ამათაც შევეხვეწე არაფერი თქვათ ვიხუმრე მეთქი, ჰოდა მეორედ ვეღარ იხუმრებო ქალბატონმა.
- გეყოფათ ეხლა და დალიე რასაც სვამ. - იცინოდა ნუცა.
- მართალი ხარ სიტყვა გამიგრძელდა, დაგლოცავ ჩემო დაიკო, უზომოდ ბედნიერი ვარ რომ მყავხარ, ყველაფერს საუკეთესოს გისურვებ, ღმერთმა კიდევ მრავალი წელი შეგვახვედროს ერთად, ხომ ხედავ თავსაც არ ვიტოვებ - გაეცინა -მაგრამ კიდევ ბევრ რამეს მოვყვები ამ საზოგადოებასთან დღეს რომ კარგად გაგიცნონ - დაამატა სიცილით. დანარჩენებმაც დალოცეს ნუცა. ბევრი კარგი მოგონებები ჰქონდათ და ესენიც ხალისით ჰყვებოდნენ. რესტორანში ნაზი მელოდიური ჰანგები არ წყდებოდა, გურომ კატო გაიწვია და ერთად იცეკვეს, მას ბათუმშივე მოეწონა კატო მაგრამ დაახლოვება ვერ მოასწრეს, თაზო კი აშკარა სიმპათიით იყო რუსკას მიმართ და ამას არც მალავდა. იმხიარულეს და გვიან ღამით დაბრუნდნენ სახლში.
............
მეორე დღეს ლევანმა ისევ თავისთან დაიბარა ნუცა.
- როგორ ხარ მეგობარო? - კაბინეტში შესულს მიესალმა ლევანი
- კარგად, რაიმე გინდოდათ ბატონო ლევან?
- კარგი რა ისევ ბატონოთი მელაპარაკები? ხომ შევთანხმდით რომ მეგობრები ვართ?
- აქ სამსახურია, არ მინდა ზედმეტი სალაპარაკო თემა მივცე თანამშრომლებს, სამსახურის კედლებს გარეთ მეგობრები ვართ, მაგრამ აქ ისევ ჩემი უფროსი ხარ და ასე დავტოვოთ ჯობია.
- კარგი როგორც გინდა, გოგოები წავიდნენ თუ ისევ შენთან არიან?
- ხვალ მიდიან დილით.
- მაშინ საღამოს გამოგივლით და სადმე გავისეირნოთ. - ნუცა ჯერ კიდევ ვერ შეჩვეულიყო იმ აზრს რომ ლევანს მათ წრეში ყოფნა უნდოდა და ამ სიტუაციაში რა უნდა ეპასუხა არ იცოდა, ლევანი მიხვდა და დასძინა: - იმედია ისევ არ დაიწყებ თავის არიდებას, მიშომ დამირეკა და ერთად გამოგივლით.
- კარგი, წავალ თუ არ გჭირდები, ვიმუშავებ თორემ მართლა ბევრი საქმე მაქვს და ვერ მოვასწრებ.
- წადი - ნუცა გავიდა, ლევანი კმაყოფილი იყო თავისი თავით - რა კარგად მოვიფიქრე, ეხლა ვეღარ ამერიდება, თან თვალყურს ვადევნებ, ეგონოს რომ მხოლოდ მეგობარი ვარ, ასე შემეჩვევა და მიხვდება რომ არც ისეთი ცუდი ვარ როგორც ფიქრობს, იქნებ დროთა განმავლობაში გრძნობაც გაუჩნდეს - ფიქრობდა ლევანი. საღამოს გაწვიმდა მაგრამ ლევანი და მიშო მაინც მივიდნენ ნუცასთან.
- აბა გოგოებო მზად ხართ? - უთხრა მიშომ.
- ამ წვიმაში სად წავიდეთ, სახლში ვიყოთ, თან მარიმ გემრიელი ნამცხვრები ამოიტანა - უთხრა კატომ.
- არ არის ცუდი აზრი, მოდი ლევან - თქვა მიშომ და სახლში შევიდნენ. მისაღებ ოთახში ისხდნენ გოგოები, ნუცა და თათო არ ჩანდნენ.
- სად არიან? - იკითხა ლევანმა
- სალონში წავიდნენ, თათოს თმის შეჭრა უნდოდა, მოვლენ მალე, ერთ საათზე მეტია წასულები არიან.
- შორს არიან? გარეთ წვიმს და დასველდებიან, ხომ არ მივაკითხოთ? - ამ დროს კარები გაიღო და სულ მთლად გაწუწული თათო და ნუცა შემოცვივდნენ სიცილით.
- პირველი მე გავრბივარ აბაზანაში - დაიძახა თათომ და გაიქცა.
- კატო პირსახოცი მომაწოდე - გასძახა ნუცამ და სველი თმები გაიშალა, კატომ პირსახოცი მიუტანა.
- როგორ დასველებულხარ, წამოდი მისაღებში ვართ.
- საშინლად წვიმს, ვირბინეთ მაგრამ მაინც ძალიან დავსველდით - უთხრა ნუცამ თმების მშრალებით გაჰყვა.
- სად დადიხართ თქვენ, რა სალონი აგიტყდათ ამ წვიმაში, ნახე როგორ გაწუწულა - გაეცინა მიშოს. ნუცას სირბილისგან ლოყები აწითლებოდა და პატარა ცელქ ბავშვს ჰგავდა. - რა საყვარლად დაბრაწულხარ გოგო - ლოყები დაუჩქმიტა მიშომ
- მიშოო, მეტკინა საზიზღარო - ლევანი თვალებანთებული უყურებდა.
- უკაცრავად პრინცესა, გაკოცებ და მოგირჩება - ორივე ლოყაზე აკოცა.
- მოდი პატარა ჩაგეხუტო, ხომ იცი როგორ მიყვარხარ - ეშმაკურად უთხრა ნუცამ და ხელები უნდა მოეხვია, მიშო გაიქცა
- არ მომეკარო, სულ სველი ხარ - ნუცა არ შეეშვა, მაგიდას წრეს სირბილით უვლიდნენ - შემეშვი გოგო, დამასველებ
- არ გამოვა, ჩემი ლოყები შეიბრალე? კატო დაიჭირე
- არ გაბედო კატო, კატო არ გაბედო თორემ ვერ გადამირჩები - განწირული ხმით კიოდა მიშო, მოკლედ ბევრი რომ არ გავაგრძელო ნუცამ მიშო დაიჭირა და მოეხვია
- ვერ გამექცევი პატარა ბიჭი, ხომ იცი როგორ მიყვარს სამაგიეროს რომ გიხდი.
- საძაგელო სულ დავსველდი, - ნუცა კისკისებდა, ლევანი კი გაშტერებული იყო, სულ სხვანაირი იყო ნუცა მეგობრების წრეში, უბრალო, ხალასი და კიდევ უფრო საყვარელი. ბოლოს ნუცამ აბურტყუნებულ მიშოს ლოყაზე სიცილით აკოცა და მოსცილდა, სავარძელში ჩაებერტყა და ჰკითხა:
- როდის მოხვედით თქვენ, დიდი ხანია იცდით?
- ეხლახანს.
- რომ წავედით არ წვიმდა, თათომ აიტეხა ხვალ მივდივარ და ბარემ თმას შევიჭრიო, მერე თმები დაასწორებინა დიდის ამბით და გარეთ რომ გამოვედით ისეთი დაუშვა საბოლოოდ ძვირფასი ვარცხნილობა შერჩა - იცინოდა ნუცა, ამ დროს თათოც გამოვიდა. - ცოტა ხნით დაგტოვებთ, გამოვიცვლი და მოვალ - თქვა ნუცამ და აბაზანაში შევიდა.
- თათო როგორ გიხდება ახალი ვარცნილობა გავგიჟდი - იცინოდა მიშო.
- დამცინე ჰო, ჯერ ნუცამ იხალისა კარგად მთელი გზა, ერთი საათი მისწორებდა ის გოგო თმებს და რა გამოვიდა. - ბუზღუნებდა თათო. მალე ნუცაც გამოვიდა. მარიმ ყავა მოადუღა და ბიჭებისთვის კონიაკიც მოაყოლა. რუსკამ ნამცხვრები და ხილი გამოიტანა.
- უფ რა არომატული სურნელი დაატრიალა ყავამ, სწორედ რომ დროული იყო - თქვა ნუცამ, ფინჯანს დასწვდა და ხარბად შეისუნთქა მისი სურნელი, ლევანი უყურებდა ნუცას და თავბრუს ახვევდა მისი სიამოვნებისგან განაბული თვალების ყურება, ნუცამ ყავა მოსვა და კმაყოფილმა აღნიშნა: - სასიამოვნო განცდაა, მომენტალურად ვგრძნობ როგორ ლაგდება ჩემს თავში არსებული ტალღები და ტკივილიც უცბად ქრება.
- შენ ხომ ყავის მანიაკი ხარ, როგორ სვამ ამდენს, ან რით უძლებს შენი ორგანიზმი ამდენ კოფეინს? - გაკვირვებული აღნიშნავდა რუსკა.
- ყავის გარეშე არც მუშაობა, არც არსებობა არ შემიძლია.
- სამაგიეროდ ჭამა აღარ გახსოვს. - დასძინა კატომ.
- რა გინდა ადვილი შესანახია - იცინოდა მიშო - ყავაზე გამახსენდა, გახსოვთ ჯაბას რომ გოგო მოსწონდა? აი ის კაფეში რომ მუშაობდა.
- ჰაჰა რომ ვერ მოიცილა და ყავა რომ დაასხა თავზე ის ხო?
- ჰო ის, იცით რამდენიმე დღის წინ შევხვდი შემთხვევით აქ თბილისში, აშკარად მიცნო მაგრამ არ შეიმჩია, პატარა ბავშვთან ერთად მოდიოდა, ალბათ შვილი იყო.
- რა დღეში იყო ჯაბა მაგის გამო გახსოვთ? - იცინოდა რუსკა
- მე ისიც მახსოვს თქვენს გამო რამდენი ბიჭი გვყავს ნაცემი მე და ჯაბას - ნიშნისმოგებით უთხრა მიშომ.
- სკოლაში თქვენი შიშით ბიჭები ვერაფერს გვიბედავდნენ, აუტანლები იყავით, შენ მაინც განსაკუთრებით - თქვა თათომ. - ვინც კი დამელაპარაკა ყველა სცემე.
- ნეტა რატომ? - იცინოდა მიშო - ჩვენ გენაცვალე „პალაჟენია“ მიგვყავდა სკოლაში და შიშით ვინ რას გაგიბედავდათ.
- ნუ ტრაბახობ, მიუხედავად თქვენი დაცვისა, ცხვირწინ აგაცალეს ნუცა დაგავიწყდა? - წამოიძახა მარიმ, კატომ თვალები გადაუბრიალა. - ვაი წამომცდა, ვიცით რომ ამ თემას არ უნდა შევეხოთ, ბოდიში.
- არა უშავს, იცის ლევანმა ეგ ამბავი - უპასუხა ნუცამ.
- იცის? - გაკვირვებულმა მოხედეს გოგოებმა - შენ მოუყევი?
- აბა ვინ მოუყვებოდა - გაეცინა ნუცას
- ვაა, მაგ თემაზე ლაპარაკი ყველას აგვიკრძალე და თვითონ მოყევი? - ნუცა უხერხულად ჩავარდა რადგან მიხვდა რომ შეიძლება არასწორად გაეგოთ მისი საქციელი. ლევანი მიხვდა და ლაპარაკში ჩაერთო.
- თქვენ ყველანი კლასელები ხართ ხომ?
- კი ასეა. - დაეთანხმა მიშო.
- ბავშვობის მეგობრები ძალიან ძვირფასია, მეც მყავდა ძალიან ახლო მეგობარი, რომელიც სამი წლის წინ ავტოავარიით დაიღუპა, დანარჩენ ორს თქვენც იცნობთ. - ნუცა მიხვდა რომ ლევანმა სპეციალურად შეცვალა თემა და მადლიერი თვალებით გახედა.
- მართლა? რა საწყენია, ჩვენ იმას ვერ ვეგუებით ჯაბა საზღვარგარეთაა და ვეღარ ვნახულობთ ხშირადო და წარმომიდგენია თქვენთვის რამხელა დანაკარგია. - თქვა მარიმ
- ასეა, კი. სამწუხაროდ მის მშობლებს ერთადერთი ვაჟი ჰყავდათ და ისიც დაჰკარგეს, ჩვენ, სამეგობრო ხშირად დავდივართ და ყურადღებას არ ვაკლებთ მის ოჯახს, რომ როგორღაც ცოტათი მაინც შევუმსუბუქოთ ტკივილი.
- ძნელია, რას ვიზამთ სიკვდილის წინაშე ყველა უძლურია - ჩაილაპარაკა თათომ.
- თქვენ დილით ადრე მიდიხართ? - უცებ თემა შეცვალა ლევანმა
- კი, რვაზე გავალთ დილით, შორი გზა გვაქვს და ადრე ჩასვლა სჯობს.
- გამოგივლით და ავტოსადგურამდე მანქანით წაგიყვანთ.
- არ ღირს, რატომ შეგაწუხოთ, ტაქსით გავალთ.
- რვაზე დილით აქ ვიქნები, თემა დახურულია - თქვა ლევანმა და წამოდგა - დავიშალოთ ეხლა, გვიანია უკვე, მიშო შენ დარჩები თუ მოდიხარ?
- მეც წავალ, გვიანია უკვე
- წამოდი მაშინ, სახლამდე მიგიყვან.
- არა მეგობარო, მაგდენზე ნამდვილად აღარ შეგაწუხებ, მე თვითონ მივალ, აქედან მაინც არ ვარ შორს
- წამო, წამო, გოგოსავით ნუ იპრანჭები - გაეცინა ლევანს.
- რადგან არ იშლი... - აჰყვა მიშოც. დაემშვიდობნენ და წავიდნენ.
დილით რვაზე ლევანი ნუცას სადარბაზოსთან იდგა, გოგონები არ ჩანდნენ, ლევანმა სახლში ააკითხა და ზარი დარეკა, კატომ გააღო.
- მოხვედი? ლევანი მოვიდაა - გასძახა გოგოებს.
- რომ არ გამოჩნდით ამოგაკითხეთ, დახმარება ხომ არ გინდათ?
- არა, მოდი, შემოდი, ემზადებიან.
- სალამი - ხელის აწევით მიესალმა ლევანი - აბა რას შვებით?
- მოვდივართ, უკვე მზად ვართ - უპასუხა რუსკამ.
- გაბარებთ გოგოებს და აბა შენ იცი ტურებს არ შეაჭმევინო - იცინოდა კატო
- თქვენ არ მოდიხართ?
- ჩვენ რაღა გვინდა, სამსახურში ვართ წასასვლელი და დავაგვიანებთ რომ გამოგყვეთ.
- არ დააგვიანებთ, წამოდით და მერე სამსახურშიც მიგიყვანთ.
- რა ვქნათ, წავიდეთ? - მიუბრუნდა ნუცას კატო.
- ჩემთვის ადრეა სამსახური და შენ თუ გინდა გაყევი. - უპასუხა ნუცამ. ლევანს გულში გაეცინა მაგრამ არ შეიმჩნია, მიხვდა ნუცას არ უნდოდა სამსახურში დაენახათ რომ ლევანმა მიიყვანა.
- ეგრე ჩემთვისაც ადრეა, კარგი წადით თქვენ. - თქვა კატომაც
- წამოდით რაა, გაგვაცილეთ, თან გზაში გავერთობით ერთად - სთხოვა მარიმ
- წამოდით, ისევ სახლში დაგაბრუნებთ თუ არ გეჩქარებათ - უთხრა ლევანმა.
- კარგი მაშინ, წავიდეთ თორემ ვაგვიანებთ. - თქვა ნუცამ. გოგონები მანქანაში ჩასხდნენ. ლევანმა ძრავი ჩართო. ავტოსადგურში ერთმანეთს თბილად დაემშვიდობნენ და წავიდნენ.
- სადმე დავსხდეთ, ყავა დავლიოთ, ჯერ ადრეა მაინც - შესთავაზა ლევანმა.
- დავაგვიანებთ, არ ღირს ეხლა - უპასუხა ნუცამ
- არ დაგვაგვიანდება ნუ დარდობ - თქვა ლევანმა და კაფესთან გააჩერა ავტომანქანა. გოგონები ჩავიდნენ, კაფეში სასიამოვნო გარემო იყო, ერთ-ერთ მაგიდასთან დასხდნენ და ყავა შეუკვეთეს.
- აქედან სახლში მიგიყვანოთ? - ჰკითხა ლევანმა
- მე ვეღარ მოვასწრებ, სამსახურში დამაგვიანდება, - უპასუხა კატომ - შენ რას იზამ ნუცა?
- მე სახლში უნდა მივიდე, ჩანთა და საბუთები არ წამომიღია
- კარგი მაშინ ჯერ კატო მივიყვანოთ სამსახურამდე და მერე შენ დაგტოვებ სახლში.
- წადით თქვენ, მე თვითონ მივალ სამსახურამდე, მეტროთი ჩქარა გავალ, ეხლა საცობები იქნება და ასე უფრო დავკარგავ დროს - თქვა კატომ.
- დარწმუნებული ხარ? მე არ მეზარება შენი გაყვანა
- არ გინდა ტყუილად რატომ გაწვალო, ასე დროსაც მოვიგებ.
- კარგი მაშინ, ჩვენ წავიდეთ. - ყავა მიირთვეს, ლევანმა ანგარიში გადაიხადა და გავიდნენ, კატო დაემშვიდობათ და წავიდა, ნუცა და ლევანი მანქანაში ჩასხდნენ და ნუცას სახლისკენ წავიდნენ.
- გინდა? დაგელოდები და სამსახურში წაგიყვან - მაინც შესთავაზა ლევანმა
- არ მინდა ლევან, წადი შენ, თვითონ მოვალ.
- ვიცი რატომაც არ მომყვები და მართალიც ხარ.
- არ გეწყინოს, შენ არაფერ შუაში ხარ, უბრალოდ არ მინდა ზედმეტი სალაპარაკო მივცე თანამშრომლებს.
- განა რა აქვთ სათქმელი, ან სხვის აზრს რატომ აქცევ ამდენ ყურადღებას, ჩვენ ხომ ვიცით რომ ცუდს არაფერს ვაკეთებთ.
- ვიცი მაგრამ არ მინდა ჩემს ზურგს უკანაც იმას ამბობდნენ ჩემზე რასაც თიკოზე ამბობენ როცა ერთად გხედავდნენ.
- მაინც რას ამბობენ?
- არ მინდა ამაზე ლაპარაკი
- გასაგებია, მაინც აბსურდია ის რასაც იტყვიან, ამიტომ რა აზრი აქვს გაგებას - თქვა ლევანმა, ცოტა ჩაფიქრდა და მერე დაამატა - მართალი ხარ იცი? სულაც არ მინდა ვინმემ ჩვენს მეგობრობას ზედმეტად ჩირქი მოსცხოს და ის თქვას რაც არ არის. - ლევანი სპეციალურად არ ახსენებდა სიყვარულს ნუცასთან. სახლში მიიყვანა და წამოვიდა. სამსახურშიც ვითომ არ ენახოს ისე ოფიციალურად მიესალმა და გვერდით ჩაუარა. ნუცა კმაყოფილი იყო. სამაგიეროდ თიკო არ იყო კმაყოფილი, როდესაც ლევანმა დერეფანში ჩაიარა, თიკო ყველას დასანახად ლევანს კისერზე ჩამოეკიდა და უთხრა:
- ლევან საღამოს ჩემთან გელოდები, აუცილებლად მოდი, შენი საყვარელი კერძები უნდა მოგიმზადო და ეს საღამო ერთად გავატაროთ. - ყველამ მათ დაუწყო ყურება, ნუცამ არაფერი შეიმჩნია და მშვიდად ალაგებდა თავის მაგიდაზე უწესრიგოდ დაყრილ ფურცლებს, სამაგიეროდ ლევანი გაცეცხლდა თიკოს თავშეუკავებლობაზე, ცივად მოიცილა მისი ხელები კისრიდან და მკვახედ მიახალა;
- თავშეკავების უნარი იქონიე და წესიერად მოიქეცი.
- კარგი საყვარელო ნუ მიბრაზდები - არ შეიმჩნია ლევანის სიუხეშე თიკომ და ლევანს ლოყაზე თითებით მოეფერა. ლევანი სიბრაზისგან გაფითრდა. თიკოს ხელი უხეშად მოიცილა და კაბინეტისკენ წავიდა.
- როცა მარტო ვართ სულ მაფრთხილებს სამსახურში სიყვარულს ნუ ამჟღავნებ არ არის ლამაზიო, მაგრამ როცა ვხედავ თავს ვერ ვიკავებ. ერთად გატარებული ღამეები მაძლევს იმის უფლებას, რაც ჩემია ყველას დავანახო რომ მე მეკუთვნის და ვერავინ შემეცილება. - ამაყად, ყველას გასაგონად აღნიშნა თიკომ და ტანის ნაზი რხევით წავიდა თავისი მაგიდისკენ. ნუცას ხასიათი გაუფუჭდა, თავადაც ვერ გაეგო რატომ არ ესიამოვნა თიკოსგან ამ აღიარების მოსმენა, თავს იტყუებდა ლევანსა და თიკოს შორის სერიოზული არაფერიაო, ეხლა კი დარწმუნდა რომ ცდებოდა და იმედგაცრუებული დარჩა, ეს ასე რატომ აწუხებდა? განა თვითონ არ აუკრძალა ლევანს სიყვარულზე რამის თქმა? თავისუფალი კაცი იყო და ვისთანაც უნდოდა იმასთან იქნებოდა. თიკო მიხვდა რომ მიზანში მოარტყა, მას არ გამოპარვია ნუცას სახე, რომელიც ოდნავ გაფითრებული, წარბშეკრული ისმენდა ამ ყველაფერს და ხმას არ იღებდა. ნუცასთან ნინა მივიდა და ხმადაბლა უთხრა:
- ასეთი უნამუსობა მეტი არ მინახავს, გეგონება ისე ვერ ვხვდებოდით, უსირცხვილოდ დაგვიდასტურა უფროსთან ვწევარო.
- ნინა არ მაინტერესებს თიკოს ცხოვრება, სამუშაო მაქვს და მაცდენ - უპასუხა ნუცამ, ნინა ცივად მოშორდა.
არც ლევანს ადგა კარგი დღე, ისეთი გაბრაზებული იყო, მზად იყო მიეხრჩო თიკო ხალხში უსირცხვილოდ მოქცევისთვის, ეხლა როგორ დაემტკიცებინა რომ მათ შორის არაფერი იყო, სინამდვილეში სხვისი აზრი არც აინტერესებდა მაგრამ აი ნუცას კი ვეღარ დააჯერებდა რომ თიკოსთან არაფერი ჰქონია, თან მატყუარაც გამოვიდა ნუცასთან. კარი გამოაღო და თიკო შემოვიდესო დაიძახა.
- აი ხომ გითხარით, წუთიც ვეღარ ძლებს უჩემოდ - გაიცინა თიკომ და კაბინეტისკენ წავიდა.
- კარი მიხურე - უხეშად უთხრა ლევანმა.
- ასე მალე მოგენატრე? - გაუცინა თიკომ
- ეხლა კარგად მომისმინე, დღეიდან შენთან არ მინდა რაიმე მაკავშირებდეს, მე შენთვის საყვარელო კი არა ბატონი ლევანი ვარ და ერთხელაც რომ დაგავიწყდეს ეს სამსახურს დატოვებ გასაგებია? ზედმეტი სალაპარაკო თემა მიეცი თანამშრომლებს მაშინ როცა შენთან არაფერი მქონია, შენი ადგილი იცოდე და წყობიდან არ გამომიყვანო, მეორედ ასეთი შეხვედრა რომ კიდევ მომიწყო ყველას წინაშე შეგარცხვენ და აღარავის მოვირიდებ. დღეიდან მამაჩემთან გადადიხარ და ვიდრე არ დამჭირდები თვალში აღარ მომხვდე, ეხლა გადი და იმუშავე, ტყუილად გაჩერებული არ გნახო. - თიკო ოთახიდან გავარდა, სახე წაშლილი ჰქონდა, არ ელოდა ასეთ დასასრულს, ნუცას გამწარება უნდოდა და საბოლოოდ თვითონ დარჩა კუდამოძუებული. გაბრაზებული სახით დაჯდა თავის მაგიდასთან და უაზროდ მისჩერებოდა კომპიუტერის მონიტორს. ლევანი ერთ ადგილზე ვეღარ გაჩერდა, თავისი ოთახიდან გამოვიდა, საქმეზე გავდივარო დაიბარა და სამსახურიდან წავიდა. იმ დღეს აღარც დაბრუნებულა. სამუშაო დღე დასრულდა და ნუცა სახლში წავიდა.
…………….
ლევანმა გადაწყვიტა ნუცასთვის არაფერი აეხსნა, შაბათ-კვირამ ჩვეულებრივ უღიმღამოდ ჩაიარა. ორშაბათს სამსახურში მისვლისას ჩვეული სერიოზულობით ერთიანი სალამი თქვა და კაბინეტში შევიდა.
- გაიგე? ბატონმა ლევანმა თიკო ბატონ ზურაბთან დააბრუნა - ახალი ამბავი სასწრაფოდ გააგებინა ნინამ ნუცას.
- მართლა? - ყურებს არ დაუჯერა ნუცამ.
- აბა რა ეგონა, მეტისმეტად გაუვიდა თავს და მიუჩინეს თავისი ადგილი.
- თიკოს მოვალეობას ვინ შეასრულებს ეხლა?
- მის ადგილზე ლელა გადაიყვანეს. ვერ ბრძანდება ქალბატონი ხასიათზე, ცხვირჩამოკიდებული დადის, ღირსია, გამეხარდა.
- კარგი ნინა, ვიმუშაოთ, გვეყოფა ჭორაობა.
- რა უხასიათო გოგოა, წესიერად ვერ დაელაპარაკები - ჩაილაპარაკა ნინამ როცა ნუცას მოსცილდა. ნუცა კარგ ხასიათზე დადგა, თვითონაც უკვირდა, რა მიხარიაო, მაგრამ თიკოს ატანა უკვე მართლა აღარ შეეძლო. მალე ლევანი გამოვიდა და თანამშრომლებს მიმართა:
- ყურადღებას ვითხოვ მეგობრებო, ამ კვირაში საერთო წლიური ანგარიში მინდა გავაკეთოთ, ხოლო კვირის ბოლოს წახალისების მიზნით კომპანია თავისი ხარჯით ექსკურსიას აწყობს სვანეთში. იმედია არავინ დააკლდებით რადგან ესკურსია ორ დღიანი იქნება და სასტუმრო უკვე დაჯავშნილია. პარასკევს გავალთ ღამით, შაბათ-კვირას გავატარებთ იქ და კვირას ღამით წამოვალთ უკან. - ეს რაღაც ახალი იყო და ყველანი ოვაციებით შეხვდნენ ამ წამოწყებას. ლევანი თავის კაბინეტში დაბრუნდა, კმაყოფილი იყო თავისი მოფიქრებული იდეით. წინდაწინ ზურაბთანაც შეათანხმა და ისიც სიამოვნებით დასთანხმდა. ასე შემდეგი შაბათ-კვირა ნუცას გარეშე აღარ მოუწევდა ყოფნა. იქნებ ცოტა მეტად დაახლოებულიყვნენ.

............

კატო შესვენების დროს სამსახურიდან გამოვიდა, იქვე ახლოს კაფეში შევიდა და ყავა შეუკვეთა. მშვიდად იჯდა და ტელეფონში იჭყიტებოდა, უკნიდან მხრებზე ვიღაც მოეხვია და თავზე აკოცა. სწრაფად შემობრუნდა და გურო შერჩა რომელიც თვალებგაბრწყინებული უყურებდა.
- როგორ აღმოჩნდა ჩემი მშვენიერი გოგო აქ? გულმა უგრძნო რომ მოსვლას ვაპირებდი?
- შესვენება მაქვს და ყავის დასალევად შემოვედი, შემომიერთდები?
- სიამოვნებით. - მიმტანმა ყავა მოიტანა და გუროსთვისაც შეუკვეთეს, გურომ ნამცხვარიც დაამატებინა კატოსთვის და თავისთვის. - აბა რა ქენი, უთხარი ნუცას ჩვენზე?
- არა, არ მითქვამს, დღეს ვეტყვი. წარმომიდგენია მისი რეაქცია.
- რა გაბრაზდება? მეგობრის ბედნიერება არა მგონია ეწყინოს.
- რატომ დამიმალე ამდენი ხნითო ეს ეწყინება.
- გეუბნებოდი მე ნუ მალავთქო მაგრამ არ დამიჯერე.
- იმდენად ვერ იტანდა ლევანს მეშინოდა იმის ფონზე შენზეც არ გადარეულიყო.
- ისე რას უწუნებს ლევანს ვერ მეტყვი?
- არ ენდობა, მეტისმეტად ბევრი ქალია მის ირგვლივ და ამიტომ.
- მე დიდი ხანია ვიცნობ ლევანს და ასე სერიოზულად არავის მიმართ ყოფილა განწყობილი ბოლო რამდენიმე წელია, ამიტომ ტყუილად ადანაშაულებთ.
- კარგი არ გვინდა მაგათზე საუბარი, მორიგდებიან ეგენი უჩვენოდ.
- მართალი ხარ, დღეს საღამოს თეატრში წავიდეთ არ გინდა? ბილეთებს ვიყიდი, გამოგივლი და წაგიყვან.
- მართლა? რა კარგია, რას დგამენ?
- რა მნიშვნელობა აქვს, მთავარია ერთად ვიქნებით. - კატო ბედნიერი უყურებდა.
საღამოს თეატრიდან უკან დაბრუნებული კატო ნუცას მიუსკუპდა.
- ნუუც რაღაც მინდა გითხრა და არ გამიბრაზდე რა გთხოოვ, ჩემი ტკბილი და გემრიელი გოგო ხო ხარ?
- რატო მეაფერისტები თქვი რა გინდა - სიცილით უთხრა ნუცამ.
- სულაც არ გეაფერისტები, არ იცი რომ მიყვარხარ? შენზე ახლობელი ვინ მყავს მე? - გაიბუსა კატო.
- კაი ხო, ამოშაქრე რა გინდა, ბოლოს ასე რომ მომეტუზე ჩემი ლეპტოპი გქონდა გატეხილი, ამჯერად რა დააშავე.
- არაფერი გამიფუჭებია, უბრალოდ რაღაც არ გითხარი.
- კატო დავღალე, გეხვეწო ეხლა?
- ხო კაი, მოკლედ მე გურო მიყვარს.
- რაა? - სიცილი აუვარდა ნუცას - მეხუმრები ხო? მაგრამ ისეთი სახე გაქვს მგონი არ ხუმრობ.
- მასაც ვუყვარვარ, მოკლედ ერთად ვართ.
- დიდი ხანია?
- არც ისე. ბათუმის მერე ხშირად მწერდა და ისე შევეჩვიე ვერც მივხვდი, რამდენიმეჯერ შევხვდით და ისე გადაიზარდა ეს შეხვედრები სიყვარულში თვითონაც ვერ მივხვდი, მერე სიყვარული რომ ამიხსნა მივხვდი რომ თავის დაფასებას აზრი არ ჰქონდა და დავთანხმდი.
- ხვდებოდი და არაფერს მეუბნებოდი? რატომ? - გაოცებული იყო ნუცა - ეგაა დაქალობა? მე შენთან რამეს ვმალავ? გამაკვირვე და გული მატკინე, ნუთუ ამდენად არ მენდობოდი?
- ვიცი, მართალიც ხარ, მაგრამ მეშინოდა რომ არ მოგეწონებოდა, ლევანზე მუდამ ბრაზობდი და ეგ ლევანის ძმაკაცი არის, ვფიქრობდი რომ გამკიცხავდი.
- ნორმალური ხარ შენ? რა შუაშია ლევანი, რადგან მეგობრობენ ხომ არ ნიშნავს რომ ერთნაირები არიან? მადლობელი ვარ პირდაპირ ქორწილის დღეს რომ არ გავიგე - ნუცა გაბუტული იჯდა, ეწყინა, ერთმანეთისთვის დებივით იყვნენ და არ ელოდა ასეთ რამეს თუ დაუმალავდა.
- აუ არ გამიბრაზდე რა გთხოვ, ვერ ავიტან შენთან ბუტიაობას, თან გაბუტული ხომ ვერ მეჯდომები მეჯვარედ?
- რაა? მეჯვარედ? შენ რა უკვე მიყვები?
- ეხლავე არა მაგრამ დიდ ხანს არ გაჩერდება ვიცი.
- ვაიმე ვერ ვიჯერებ, მტოვებ გოგო? აუ რა მოღალატე ხარ, მე რა ვქნა ეხლა უშენოდ?- ცრემლები გადმოცვივდა ნუცას და მოეხვია.
- ჩემი ტკბილი გოგოო, ხშირად მოვალ ხოლმე, არ იდარდო. - გახარებული ტიტინებდა კატო.
- აუუუ რა საძაგელი ხარ, ნუ გიხარია ასე, ტყუილად მაინც დამანახე რომ გული გწყდება რომ მტოვებ თორემ არ შეგირიგდები - ტკბილად ეჯუჯღუნებოდა ნუცა - მოვკლავ გუროს საუკეთესო დაქალს მართმევს.
- მარტო ეგ არა, იცი?
- რაა? აბა ვინ კიდე?
- მგონი თაზოს რუსკა უყვარს - სიცილით უთხრა კატომ.
- ვაიმეე, რა დღეში არიან ესენი ნახე რაა, კი მაგრამ მე მეძინა? თუ რატო ვერაფერი შევნიშნე? ლევანმა იცის ეს ყველაფერი ნეტა?
- მგონი იცის.
- რატომ არ მითხრა მერე?
- უბრალოდ არ ჩაერია, ჩვენგან უნდა გაგეგო.
- რა ვქნა ეხლა მე? ორივე დაგხოცოთ თუ ისინი დავხოცო? თუ მოგილოცოთ ვეღარ ვხვდები, აუ რა საზიზღარი გოგო ხარ შენ, უშენოდ ამ სახლში რა ვაკეთო? გამოვყრუვდები.
- ნუ გეშინია არ მოგაწყენთ, ხშირად ვივლი, გპირდები.
- ბავშვს მე ვნათლავ, შერიგების კომპენსაციაა და მაგ ვაჟბატონს გადაეცი არ ვაპატიებ საუკეთესო დაქალის წართმევას - ბურდღუნით წავიდა საძინებელში, მერე კარებთან მისულმა კატოს გამოხედა და საწყლად უთხრა: - წამოდი ჩემთან, ერთად დავიძინოთ. - კატო სიხარულით წაკუსკუსდა.
მეორე დღეს სამსახურში მისული ნუცა პირდაპირ ლევანის კაბინეტისკენ წავიდა, შევიდა, კარი დაკეტა და კედელს მიეყრდნო. ლევანმა გაოცებულმა შეხედა.
- ნუცა?
- იცოდი ხო?
- რა ვიცოდი? რა მოხდა?
- ყველაფერი იცოდი და არ მითხარი. - ბავშვივით გაბუტული ეუბნებოდა. ლევანი წამოდგა, მიუახლოვდა, მის წინ სავარძლის სახელურზე ჩამოჯდა, ნუცას ხელი აიღო და ხელებში მოიქცია.
- რა მოხდა ნუცა, გამარკვიე რა ვიცოდი, რატომ ხარ ასე შეწუხებული, ვინმემ გაწყენინა?
- კატოზე და გუროზე იცოდი? - ლევანი გაიბადრა, ნუცას სახეს რომ შეხედა სიცილი ვეღარ შეიკავა.
- ვიცოდი კი, შენ კატომ გითხრა?
- მაგარია, საუკეთესო დაქალმა დამიმალა რომ შეყვარებულია, ირგვლივ ყველა მატყუებდა, არც შენ არ მითხარი, საშინლად ნაწყენი ვარ ყველაზე. მეგობრები ამას არ აკეთებენ.
- ჩემზე რატომ ბრაზობ? ეს ჩემი საიდუმლო არ იყო და სწორი იქნებოდა ჩემგან რომ გაგეგო?
- არა, მაინც ასეთი ბრმა როგორ ვიყავი რომ ვერაფერი შევამჩნიე და ვერაფერს მივხვდი? უკეთესს გეტყვი, დამატებით ვიგებ რომ რუსკა და თაზოც ერთად არიან, ხომ მოგწონს?
- ეგეც გითხრეს? - გაეცინა ლევანს. - რატომ ბრაზობ? მეგობრები გიბედნიერდებიან და შენ არ უნდა გიხაროდეს?
- მიხარია მაგრამ თან ნაწყენი ვარ, რატომ დამიმალეს? ეხლა რა ვქნა? კატოს გარეშე როგორ ვიყო? - საყვარლად ეწუწუნებოდა და ლევანს სული მისდიოდა ისე უნდოდა ეკოცნა.
- ვერ ეგუები დაქალის დაკარგვას, ეს ბუნებრივია მაგრამ სულ ერთად ხომ ვერ იქნებოდით? ერთ დღესაც ოჯახი ხომ უნდა შეექმნა?
- ხოო, ვიციი, მაგრამ მე რა ვქნა ეხლა? ვერ ვეგუები, რამდენი წელია ერთად ვცხოვრობთ, აუ მოვკლავ იმ შენს ძმაკაცს და დავაქვრივებ დროზე ადრე კატოს, მერე სად გამექცევა? - ლევანს ხარხარი აუვარდა.
- კატოს ვეტყვი გადამალოს.
- წავედი, არც ერთს არ გელაპარაკებით, გაბრაზებული ვარ, თან მეჯვარე ხარო აფერისტმა, ვითომ გული მომილბო - ბუზღუნით გავიდა, ლევანი სიცილს აგრძელებდა. ასეთი ნუცა ნანახი არ ჰყავდა და ასჯერ უფრო საყვარლად ეჩვენებოდა.
............

ერთი კვირა ჩვეულ სამუშაო რეჟიმში გაილია. პარასკევს საღამოს ჩანთებით დატვირთული თანამშრომლები ოფისის წინ შეგროვდნენ. ლევანს მერსედესის ტიპის სამარშუტო ავტობუსი დაექირავებინა, ხოლო თვითონ ზურაბთან ერთად თავისი ახალნაყიდი „ბმვ 6“ -სით მოვიდა. ლევანმა გეგა და დათა თავის მანქანაში ჩაისვა, ხოლო დანარჩენები მარშუტში მოთავსდნენ და გზას დაადგნენ. წინ ლევანის მანქანა მიუძღოდათ. დილის ექვსი საათი იყო სვანეთში რომ ავიდნენ. სასტუმროში დაბინავდნენ.
- ცოტა დავისვენოთ, ხოლო ცხრა საათისთვის სასაუზმოდ შევიკრიბოთ ყველანი სასტუმროს რესტორანში. - თქვა ლევანმა. ყველანი თავისი ნომრებისკენ წავიდნენ. ნუცა ნინასთან ერთად მოხვდა ნომერში. გრძელი, დამღლელი გზის გამო საშინლად დაღლილებს ეგრევე მიეძინათ. ნუცა კარზე კაკუნმა გააღვიძა. ადგა, ნომრის კარი გააღო, ლელა იყო, ოფისის ბუღალტერი.
- ყველანი შევგროვდით, თქვენ გელოდებით, არ მოდიხართ?
- რომელი საათია?
- ათის თხუთმეტი წუთია, რომ აღარ გამოჩნდით დასაძახებლად გამომგზავნეს.
- ჩაგვეძინა, ნინას გავაღვიძებ და ეხლავე ჩამოვალთ. - ლელა წავიდა. ნუცამ ნინა გააღვიძა, ჩაიცვეს და დაბლა ჩავიდნენ.
- გამოჩნდნენ ძილის გუდები, სად ხართ ამდენ ხანს? - შესძახა გეგამ.
- ჩაგვეძინა, ვერ გავიგეთ დრო ისე გაიპარა - უპასუხა ნუცამ.
- სამსახურში წამოსვლისას ვინ გაღვიძებთ ნეტა - უკბინა თიკომ.
- შენსავით მთელი გზა არ გვძინებია. - არ შეარჩინა ნინამ.
- გეძინათ მერე ვინ გიშლიდათ.
- მოგენატრეთ და უჩვენოდ ვერ სძლებ ხო? - არ თმობდა ნინა
- უპასუხისმგებლოდ არ უნდა მოიქცეთ როცა გელოდებიან. - ნინა ის იყო ისევ მწარე პასუხის გაცემას აპირებდა რომ ნუცამ შეაჩერა.
- გვაპატიეთ რომ გალოდინეთ, მეორედ აღარ განმეორდება - ღიმილით თქვა და ნინა ძალით გაიყოლა მაგიდისკენ. ლევანი მშვიდად უყურებდა ამ სცენას და ხმას არ იღებდა. ნუცამ ვითომც არაფერიო, მაგიდას მოუარა და სპეციალურად თიკოს მიუჯდა გვერდით, მშვიდად დაისხა ჩაიდანიდან ყავა და თიკოსაც შესთავაზა. თიკო გაბრაზდა რომ ვერ აიყოლია ჩხუბში და წარბშეკრული იჯდა. ზურაბს ესიამოვნა მისი ტაქტიანი საქციელი, შემდეგ ლევანს გახედა, შეამჩნია როგორი ბედნიერი სახით უყურებდა ნუცას რომელის ყავას წრუპავდა და ჩაეცინა, ბოლო დროს ატყობდა რომ ლევანი ნუცასადმი გულგრილი არ იყო და ეს ახარებდა. ისაუზმეს და წამოიშალნენ რომ გარემო დაეთვალიერებინათ. ლამაზი სანახავია სვანეთი თავისი ძველებური კოშკებითა და კლდეებით. დადიოდნენ და სილამაზით ტკბებოდნენ. ლევანი სპეციალურად სიახლოვეს არ ეკარებოდა ნუცას რომ ზედმეტი ეჭვი არ აღეძრა, მაგრამ თვალთახედვიდან არ იშორებდა. საინტერესოდ გაატარეს დღე, ბევრი რამ ნახეს, უამრავი ფოტო გადაიღეს, შემდეგ ბუნებაში კოცონი დაანთეს და მწვადები შეწვეს, სუფრა პირდაპირ მინდორში გაშალეს, საკმაოდ ციოდა და ბიჭებმა კონიაკი გამოაძვრინეს, თბილისიდან წამოეღოთ. ზურაბს გაეცინა.
- სწორედ რომ დროული იყო თორემ საღამოვდება და გავიყინებით. - სასმისები შეავსეს.
- გოგონებო თქვენ არ დალევთ? - იკითხა დათამ.
- რატომაც არა - უპასუხეს მათაც. დათამაც სასმისები შეუვსო.
- ნუცა შენი ჭიქა მომაწოდე - უთხრა ნუცას.
- არ მინდა, მადლობა - იუარა ნუცამ.
- ცოტას დაგისხამ.
- არ ვსვამ მე დათა, არ მიყვარს.
- არც ჩვენ გვიყვარდა მაგრამ შევიყვარეთ, სადაც სხვა იქაც შენ, რა თავს იდებ ნეტა - ირონიულად უთხრა თიკომ, ნუცას წყენის ჩრდილმა გადაჰკრა სახეზე მაგრამ არ შეიმჩნია.
- დალევა ნებაყოფლობითია ჩემო კარგო, ვისაც როგორ გვესიამოვნება ისე მივირთვათ - სიტუაციის განმუხტვა სცადა გეგამ.
- ალბათ სიმთვრალეში ურევს და არ უნდა დაგვანახოს - დამცინავად გადაიკისკისა თიკომ.
- რატომ გინდა ასე ძალიან რომ დავლიო? - ღიმილით ჰკითხა ნუცამ
- იმიტომ რომ ვინც არ სვამს აუცილებლად რაღაც მალავს, შენ კიდევ უნდა იჯდე და გვიყურო ჩვენ როგორ ვსვამთ და იმახსოვრო ვინ რა შეცდომებს დაუშვებს.
- სისულელეა რასაც შენ ამბობ.
- სულაც არა და დარწმუნებული ვარ გულში ყველა მეთანხმება.
- კი მაგრამ ჩემს გარდა ყველა სვამთ?
- კი ყველანი. - ნუცა შეყოყმანდა, ლევანი ღიმილით უცქერდნენ ამ სცენას, აინტერესებდა რით დასრულდებოდა ეს ყველაფერი და სპეციალურად არ იღებდა ხმას.
- შენ პირადად ჩემი ინტერესი გაქვს მგონი - უთხრა ღიმილით ნუცამ თიკოს.
- დიახ ასეა - გამომწვევად უპასუხა თიკომ.
- ეხლა რომ პროვოკაციას წამოვეგო სასაცილოა ხვდები?
- ნუ ცდილობ შენი შიში ამ სიტყვებით დამალო.
- ინანებ თიკო, გიჯობს შემეშვა
- ოოო, აქ საინტერესო სიტუაცია იქმნება ვატყობ - აღნიშნა დათამ, ყველანი ინტერესით უცერდნენ ამ ორს და ხმას არ იღებდნენ.
- მე არასოდეს არაფერს ვნანობ - უკან არ იხევდა თიკოც.
- დუელში მიწვევ? სასაცილოა შენი საქციელი
- ნუ ცდილობ სიტყვებით მარკები აიწიო.
- მე ეხლა დავლევ მაგრამ შენც იმდენს დალევ რამდენსაც მე.
- ვააა, მაგარია, მიდი ნუცა აჩვენე კლასი - ახმაურდნენ სუფრაზე, ლევანი ყურებს არ უჯერებდა. დათამ დაუსხა. ზურაბი და სხვებიც იცინოდნენ. თამადად როგორც უფროსი, ზურაბი აირჩიეს. მან უარი თქვა და ეს საქმე დათას გადააბარა. მანაც დაიწყო.
- მე დღეს ამ სუფრას ტრადიციული ფორმით არ მინდა გავუყვე, ჩემო მეგობრებო, ამ ჭიქით ჩვენი კოლექტივი მინდა დავლოცო, ადამიანები ვისთანაც ცხოვრებისა და დროის უმეტეს ნაწილს ვატარებთ, ყველას გაგიმარჯოთ, იხარეთ, ხშირად მოგვეწყოს ასეთი სასიამოვნო ექსკურსიები, მუდამ გვიხაროდეს ერთმანეთის დანახვა, გაგვიმარჯოს და კარგად ვიყოთ. - სადღეგრძელო ყველამ ერთხმად აიტაცა. თიკო ნუცას მისჩერებოდა რას იზამსო, ნუცამაც დალია. მეორე სადღეგრძელოთ დათამ ოჯახები დალოცა რომლებიც გველოდებიან და ვის გარეშეც ჩვენ არ ვიქნებოდით ამ ქვეყანაზეო, შემდეგ დედმამიშვილები, რადენიმე ჭიქა ზედიზედ დალიეს, თიკო თვითონ ბოლომდე ცლიდა სასმისს და ნუცასაც ყარაულში ედგა, ჭიქა არ გამოტოვოსო, ნუცაც სვამდა უპრობლემოდ, რამდენიმე ჭიქის შემდეგ თიკო შეთვრა და თავს ვეღარ აკონტროლებდა. დათამ მანდილოსნების სადღეგრძელო წამოიწყო.
- ჩვენი გოგონების თამადობით ყველა ქალბატონი მინდა დავლოცო, ისინი ხომ ბუნების მშვენებას წარმოადგენენ, ლამაზ მოფარფატე პეპლებივით არიან მიმობნეული ჩვენს შორის და სიცოცხლეს გვილამაზებენ, დაგლოცავთ გოგონებო, მარადიული სილამაზის მატარებელი ყოფილიყავით ამ ცხოვრებაში.
- ქალი ვით ღვინო კეთილშობილი,
როს თავს ევლები უფრო კარგდება,
და თუ არ უვლი, არის ცნობილი
ქალი ავდება, ღვინო ძმარდება. გაგიმარჯოთ გოგონებო, მუდამ ბედნიერი ცხოვრებით გეცხოვროთ ამ დედამიწაზე - თქვა გეგამ და დალია.
- ყოჩაღ გეგა, ლამაზად თქვი - აღნიშნა ნინამ, სასმისი ყველამ დალია.
- მშვენიერება უნდა დარჩეს მემკვიდრეობად
რომ სილამაზემ იფერადოს ვარდის კონებად, გაგიმარჯოთ ქალბატონებო, სილამაზის სიმბოლოებო - თქვა ზურაბმა და დალია.
- ეხლა კი არ შემიძლია სიყვარულის სადღეგრძელო არ ვთქვა, - წამოდგა დათა - უსიყვარულოდ მზე არ მზეობს და ბალახი არ ხარობს ამ ქვეყნად, დავლოცოთ სიყვარული, უზომო ბედნიერებისა და ტკივილის მომტანი და პატარა ლექსსაც მოგიყოლებთ ექსპრომტად:
მე მესმის ყველას გულის ტკივილი
მაგრამ ექიმად მე არ ვვარგივარ
მე სხვისი გული როგორ განვკურნო
თვითონ ნატკენი გულით დავდივარ
- ბრავო - წამოიყვირა თიკომ, - აი ეს მესმის. გაუმარჯოს სიყვარულს. - და გადაჰკრა.
- მოვალ....
სიცივეს ამოვაცლი
შენს სულს, შენს ხელებს,
შენთვის თვალებში შევინახე,
ცისკრის სხივები....
ისე მიყვარხარ,
სიკვდილიც კი ვერ შემაჩერებს,
შენ ხარ ჟანგბადი,
სასიცოცხლოდ, სულს რომ სჭირდები. - ლექსად წარმოსთქვა გეგამ და ნუცასკენ გააპარა თვალი, ლევანს ეს არ გამოპარვია.
- მიყვარს ეს სადღეგრძელო, ყოველთვის ლამაზი და მრავალფეროვანი გამოდის, გაუმარჯოს ამ უდიდეს გრძნობას რასაც სიყვარული ჰქვია, როგორც გალაქტიონი იტყოდა: უსიყვარულოდ არ არსებობს არც სილამაზე,
თვით უკვდავებაც არ არსებობს უსიყვარულოდ - თქვა ნინამ და დალია. ლევანმა ჭიქა აიღო და ისე რომ არავისთვის შეუხედავს დაიწყო:
- მე მომენატრა ყველაფერი რაც შენ გეხება,
დაუსრულებლად გიყურებდი დასასრულამდე.
მე მომენატრა შენთან ჩემი თბილი შეხება,
და სურვილების გამოხატვა ასრულებამდე.
მე მომენატრა შენი სიცილით ახმაურება,
შენი მოწყენის გადაფარვის ჩემი ქცევები,
ჩახუტებულად ჩვენს სიყვარულზე გასაუბრება,
და სიხარულით გაჩენილი თვალთან ცრემლები.
მე მომენატრა შენი ყველა გიჟი თვისება,
გაურკვეველი მოქმედების ხასიათები,
შენი ოცნების ჩემს ოცნებებთან გათავისება,
და ის შეგრძნება რეალობიდან რომ ვიკარგები.
მე მომენატრა ის პერიოდი ჩემს რომ გეძახდი,
და მომენატრა შენი კანის „ჩემი“ სურნელი,
მე მომენატრა ის სიყვარული დღეს რომ ვეღარ ვხსნი,
სიყვარულისგან დაფერფლილი ჩემი გრძნობებით. - დაასრულა და დალია.
- ბატონო ზურაბ, საიდუმლოდ უნდა გითხრათ რომ თქვენი შვილი შეყვარებულია - ენის ბორძიკით უთხრა თიკომ ზურაბს. ზურაბს გაეცინა და არაფერი უპასუხა. თიკო მთვრალი იყო. უცებ ნუცას მიუბრუნდა.
- შენ არ უნდა დალიო სიყვარულის სადღეგრძელო? - ნუცამ ჭიქა აიღო და მანაც ლექსად თქვა....
გრძნობა, ტრაგიკული მოკვდა,
ერთ დროს ჩემი იყო თითქოს,
მერე ყველაფერი მორჩა
თუმცა, არაფერი იყო.
ქუჩას გაბნეული მტვერი,
გულის უხეირო ფეთქვა,
მან თქვა:- აღარ გქვია ჩემი.
მე ვთქვი: - არასოდეს მერქვა.
თოკზე გაკიდული სითბო,
ფიქრი მოგონებებს ათრობს,
მთხოვა: გაიხსენე ის დრო,
ვუთხარ: არაფერი მახსოვს.
გრძნობა ტრაგიკული მოკვდა,
ერთ დროს ჩემი იყო თითქოს,
მან თქვა: - ყველაფერი მორჩა.
მე ვთქვი: - არაფერი იყო. - ნუცამ სასმისი დალია და ყველასგან ოვაციური ტაში დაიმსახურა. ლევანი გაოცებული უყურებდა, ნუცამ ლექსად გადმოსცა სათქმელი, თან ისე ზუსტად და ლამაზად როგორც ვერავინ სხვა და ეს მხოლოდ ლევანისთვის გასაგებად იყო ნათქვამი. ზუსტად გამიზნული და მისახვედრი, ლევანი მიხვდა რომ ოდესღაც ნუცაში გაჩენილი გრძნობის ჩაქრობას თვითონ შეუწყო ხელი და ამ აღმოჩენამ გააოგნა.
- აბა შემდეგი სადღეგრძელო - წამოიწყო დათამ. თიკო უცებ წამოხტა ჭიქით ხელში, ნუცამ ხელზე მოკიდა ხელი და ხმადაბლა უთხრა:
- გვეყოფა თიკო, საკმარსად დავლიეთ.
- ჩემი საქმის მე ვიცი, თავი დამანებე. - ნუცა შეეშვა. რამდენიმე სადღეგრძელო კიდევ დაილია და წამოიშალნენ. თიკო ძალიან მთვრალი იყო, ბარბაცით მიუახლოვდა ლევანს, ხელკავი გამოსდო და უთხრა:
- ბატონო ლევან, ჩემს ნომრამდე ვერ მიმაცილებთ?
- ლელა მიგაცილებს. - უთხრა ლევანმა და თიკო ფრთხილად მოიცილა.
- რატომ? ხომ მიბრძანე შენი ადგილი იცოდეო? ჰოდა ვიცი, წამობრძანდით თქვენც გაჩვენებთ ჩემს ადგილს, იქნებ თქვენც მოგეწონოთ. - ლევანი გაშრა, ლელა მიუახლოვდა და თიკოს სთხოვა გაყოლოდა, თიკომ ხელი აუქნია და მოიცილა. ლევანმა თიკოს ხელზე ისე მოუჭირა გაულურჯდა.
- წესიერად მოიქეცი და შენს ოთახში წადი - ხმადაბლა , მაგრამ ბრძანებით უთხრა ლევანმა და ლელას მიაჩეჩა, თვითონ კი მოშორდა. ლელამ თიკო წაიყვანა. ნუცა დანარჩენებთან ერთად სუფრას ალაგებდა. სასმელი ცოტათი მასაც მოეკიდა, რომ შეატყო თიკო დათვრა და ყურადღებას აღარ მაქცევსო ბოლო რამდენიმე ჭიქა აღარ დაულევია, ამიტომ დისკომფორტს არ გრძნობდა. ალაგებას რომ მორჩნენ იქვე მინდორზე დასხდნენ და წყნარად საუბრობდნენ. ლევანი ხედავდა თუ რაოდენ დიდი სხვაობა იყო ნუცასა და თიკოს შორის და კიდევ ერთხელ რწმუნდებოდა, რომ ნუცას დათმობა არ შეეძლო. გოგონებს ბატონი ზურაბი მოუჯდა გვერდით.
- როგორ ხართ გოგონებო, ხომ არ შეთვერით ცოტა?
- კარგად ვართ ბატონო ზურაბ. - უპასუხა ლელამ, ლევანმა დრო იხელთა და ისიც შეუერთდა.
- ნუცა შენ მართლა გამაკვირვე - უთხრა ნუცას.
- რით გაგაკვირვეთ ბატონო ლევან?
- თქვი რომ არ სვამ და მიუხედავად იმისა რომ ცოტა არ დაგილევია საერთოდ არაფერი გეტყობა.
- ის რომ არ ვსვამ არ ნიშნავს რომ დალევა არ შემიძლია.
- ანუ?
- უბრალოდ არ მიყვარს სმა, მართალია ადვილად არ მეკიდება, მაგრამ მეორე დღეს საშინელი თავის ტკივილი ვიცი, თიკოს პროვოკაციას წამოვეგე და ხვალ მთელი დღე ცუდად ვიქნები, მაგრამ არ შემეშვებოდა ვიცოდი და ავყევი.
- თვითონ კი გამოთვრა კარგად და შენ რა გიჭირს - გაეცინა ლელას.
- არ იყო ჩემი საქციელი სწორი, ვიცოდი რაც მოჰყვებოდა ამ პაექრობას და მაინც დავთანხმდი, ისიც ჩემი ჯიბრით ბოლომდე სვამდა და დათვრა კიდეც. ერთგვარად დამნაშავე ვარ მასთან.
- კარგი რაა, თავისი უსაქციელობის გამო ღირსია რაც მოუვიდა - თქვა ნინამ
- არ არის კარგი კოლეგაზე მის ზურგს უკან გამკიცხავი ლაპარაკი - თქვა ნუცამ
- რომ იცოდე შენზე რას ამბობს ასე აღარ დაიცავდი.
- არც მინდა რომ ვიცოდე, შევწყვიტოთ ეს საუბარი, არ მსიამოვნებს.
- როგორც გინდა.
- მართალი ხარ ნუცა, მომწონს შენი საქციელი, ყოჩაღ შვილო, არასოდეს არ აჰყვე სხვის მოტანილ ენას და არც ალაპარაკო არავინ. - შეაქო ზურამბა რომელიც ამ ხნის მანძილზე ხმას არ იღებდა. ნუცას არაფერი უთქვამს, ცოტა ხნის მერე ყველანი წამოიშალნენ, საკმაოდ გვიანი იყო და დასაძინებლად წავიდნენ. ზურაბმა ლევანს შეხედა რომელიც თვალით მიაცილებდა წინ მიმავალ ნუცას და არაფერი უთხრა. დილით ლევანი ადრე ადგა, აივანზე გამოვიდა და თვალებს არ დაუჯერა, სპორტულებში გამოწყობილი ნუცა დარბოდა, სასწრაფოდ დაეშვა კიბეებზე, ნუცასკენ სირბილით წავიდა, წამოეწია, ხელში ჩაავლო რომ გაეჩერებინა:
- გაგიჟდი? რას აკეთებ?
- შენც დილა მშვიდობის - უპასუხა ნუცამ და სირბილი გააგრძელა, ლევანიც ანგარიშმიუცემლად მიყვა.
- გუშინ კონიაკი სვი და ეხლა დარბიხარ, გულმა გინდა დაგარტყას? გაჩერდი შენ გეუბნები - წინ გადაუდგა რომ გაეჩერებინა. ნუცა შეჩერდა, საკუთარ მუხლებს დაეყრდნო და მძიმედ სუნთქავდა. მერე გვერდულად ამოხედა ლევანს.
- ერთადერთი საშუალებაა რომ უკეთ გავხდე დალევიდან მეორე დღეს, მძულს ეს მდგომარეობა, ამიტომაც არ ვსვამ, ეხლა რაც მეტს ვირბენ მით უფრო მალე გამოვკეთდები, ამიტომ ხელს ნუ მიშლი.
- წამოდი ცხელი წვნიანი მოვატანინოთ და გიშველის, ეხლა მართლა არ შეიძლება სირბილი.
- არ მიშველის, ნუ გეშინია არ მოვკვდები - გაეცინა ნუცას - წავედი - თქვა და სირბილი გააგრძელა. ლევანიც მიჰყვა.
- შენც ირბენ? - ჰკითხა ნუცამ.
- კი, უნდა ვნახო ერთი, იქნებ მეც მიშველოს - სიცილით უთხრა ლევანმა. კარგა ხანს არბენინა ნუცამ ლევანი და ბოლოს დაღლილები და გულამოვარდნილები სასტუმროს შესასვლელთან დასხდნენ.
- გადარეული ხარ, საიდან ამდენი ენერგია, საშინლად დავიღალე - უთხრა ლევანმა, ნუცას გაეცინა.
- მე შენამდე ნახევარი საათი ვირბინე. წამოდი ეხლა ერთი წრე სიარულით დავარტყათ თორემ ასე გაჩერება არ შეიძლება. - ლევანი უსიტყვოდ გაჰყვა, ერთად მიდიოდნენ და გული სიხარულით უცემდა.
- აბა როგორაა საქმე, შეეგუე მეგობრის სანახევროდ დაკარგვას? - ღიმილით ჰკითხა ლევანმა.
- გაბუტული ვარ და აღარ იცის როგორ შემომირიგოს - გაეცინა ნუცასაც.
- კარგი რა, ასეთი ეგოისტი როგორ ხარ?
- წყენამ გადამიარა უკვე, მაგრამ ის მომწონს რომ ცდილობს შემომირიგოს და აღარ იცის რა ქნას, ძალიან საყვარელია მაგ დროს ეგ სულელი, ამიტომ ეგონოს ცოტა ხნით რომ არ ვურიგდები არაფერი უჭირს. - ლევანს სიცილი აუვარდა.
- შენ როგორი ბოროტი ყოფილხარ, არ ვიცოდი, პატარა ეგოისტი.
- ეგოისტი ვარ ჰო, აბა რა ვქნა, მაგას ისიც ეყოს ბედნიერი თვალებით რომ გაეკიდება გუროს, მე კიდევ რა ვქნა რომ მომენატრება? სახლში შევუვარდე და ჩავუსახლდე? - ლევანი ახარხარდა. - იცინე შენ და თუ წარმოგიდგენია გუროს თვალები მართლა რომ მივადგე ჩემოდნით ხელში - აკისკისდა ნუცაც, ლევანი მისი ცქერით ტკბებოდა. - აბა როგორ ხარ? გიშველა სირბილმა?
- მართლა გადარეული ხარ, მაგრამ მგონი მიშველა შენმა წამალმა ცოტა უკეთ მართლა ვარ.
- ხომ გითხარი, სირბილის დროს ტოქსინები გამოიდევნებიან ორგანიზმიდან და უკეთ ვხდებით, წავედი ეხლა მე.
- მოიცა სად მიდიხარ?
- წყალი უნდა გადავივლო და ჩამოვალ
- აა ჰო მეც წამოვალ მაშინ. - ორივენი სასტუმროს ლიფტში შევიდნენ რომ ნომრებში ასულიყვნენ. ლევანი უყურებდა ნუცას რომელიც მშვიდად იდგა და საშინლად უნდოდა ეკოცნა, მაგრამ იცოდა რომ ამით ყველაფერს გააფუჭებდა. ნუცამ ლევანის მზერა დაიჭირა, ლევანმა თბილად გაუღიმა.
- მალე ჩამოდი დაგელოდები და ყავა დავლიოთ ერთად - უთხრა მას. ნუცამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია. ლიფტის კარი გაიღო და ნუცა გავიდა, ლევანმა გზა გააგრძელა. ჩუმად შეიპარა რომ ნინა არ გაეღვიძებინა, წყალი გადაივლო, ჩაიცვა და ნომრიდან ისევე უხმაუროდ გამოიპარა. ლევანი დაბლა ელოდებოდა, სასტუმროს ბარში ჩავიდნენ, საათი რვას უჩვენებდა, ჯერ არავინ ჩანდა, ნუცამ თავისთვის ორმაგი ყავა შეუკვეთა, ლევანმა ჩვეულებრივი.
- არაფერს შეჭამ? - ჰკითხა ლევანმა
- არა, ეხლა ვერაფერს შევჭამ.
- მშიერზე ორმაგი ყავა? მართლა გიჟი ხარ.
- მომაფხიზლებს ცოტას.
- რა უცნაური გოგო ხარ ნუცა. ყველაფერი უცნაური იცი.
- ჩვეულებრივი გოგო ვარ, ნუ აზვიადებ. შენ ჯერ კიდევ არ მიცნობ და შესაბამისად არ იცი რამდენი უარყოფითი მაქვს.
- კარგი რაა. - გაეცინა ლევანს - შენ ერთადერთი დადებითი ხარ ჩემს სანაცნობოში.
- არც მასეა საქმე, უბრალოდ არ მომცემია შანსი ჩემი ყველა თვისება გამომევლინა.
- ანუ უნდა მეშინოდეს?
- არა, რატომ, არც მასეთი საშიში ვარ.
- კარგი მაშინ მითხარი ერთ-ერთი იმ შენი ცუდი თვისებებიდან.
- მაგალითად როცა ვინმე მაღვიძებს საშინელ ხასიათზე ვდგები და ისეთი ბრაზიანი ვარ რომ ყველა ერიდება მაგ დროს ჩემთან მოკარებას.
- კარგი რაა, მეხუმრები ხო?
- არა, მართლა, აუტანელი ვხდები, ყველაფერზე ვჩხუბობ, მამაჩემმა იცის თქმა, არ გააღვიძოთ თორემ მერე მაგას რა გაუძლებსო, ეს ძილში რამდენჯერ გამიგია, როცა მძინავს თუ ვინმე გაიხმაურებს სახლში სასწრაფოდ გააჩუმებენ ხოლმე. საშინლად მაღიზიანებს მოულოდნელი გაღვიძება, რა სიფრთხილითაც არ უნდა გამაღვიძო მაინც გული ამომივარდება და მერე როდის-როდის დავმშვიდდები, ეს კიდევ ერთხელ ამტკიცებს რომ ტიპიური გურული ვარ, რომელსაც წყნარად გაღვიძებაც კი არ შეუძლია - იცინოდა ნუცა.
- ვერ ვიჯერებ - იცინოდა ლევანიც - არადა სულ არ გავხარ ასეთს.
- გახსოვს მიშო რას ჰყვებოდა? გგონია იტყუებოდა? უბანში ერთი ბიჭი არ დამიტოვია რომ არ მეცემოს, სამაგიეროდ ჩემთან მეგობრობა ყველას უნდოდა და ჩემთან ერთად ცუდი სიტყვების თქმას ვერავინ ბედავდა. სულ ყველა ვინც კი მიცემია მერე საუკეთესო მეგობრები ხდებოდნენ, მამაჩემი იმის მაგივრად გამბრაზებოდა პირიქით მაქეზებდა, არავის არაფერი შეარჩინო ნუ გეშინია მე აქ ვარო და სულელ ბავშვს მეტი რა უნდა. - ლევანი ვერ იჯერებდა.
- შეყვარებულზე რას მეტყვი? - ჰკითხა მოგვიანებით.
- შეყვარებული არ მყოლია, სიყვარულზე საერთოდ არ ვფიქრობდი, მამაჩემთან ჩემი ხელის სათხოვნელად პირველად რომ მოვიდნენ მერვე კლასში ვიყავი, დავნიშნავთ და დაველოდებით ვიდრე სკოლას არ დაამთავრებსო, გაოცებისგან პირი დავაღე, თან ის მოვიდა ვისაც ვერც კი წარმოვიდგენდი, რადგან ჩვენ კარგი მეგობრები ვიყავით, მამაჩემმა დაიფრინა, მე კიდევ გავებუტე, ვბრაზობდი, რადგან კარგად ვმეგობრობდი მასთან, ვერ ვეგუებოდი რომ მისი სიყვარულის გამო დავკარგე, მე მას როგორც შეყვარებულს არასოდეს შევხედავდი და როგორც მეგობარი დასაკარგად დამენანა. ვერ მიხვდა არ შევყვარებოდი , დღემდე არ ველაპარაკები. მაშინ რა თქმა უნდა ბავშურად გავებუტე და ხმას აღარ ვცემდი, ეხლა კიდევ იმდენი წელი გავიდა უკვე გამოლაპარაკება მე თვითონ მეუხერხულება, მიუხედავად იმისა რომ ძალიან კარგი ცოლიც ჰყავს და შვილიც, შეიძლება არასწორად მიიღოს ჩემი საქციელი და თავი რატომ ავიტკიო, მაინც წელიწადში ერთხელ შეიძლება შემთხვევით შევხვდეთ, ისიც მაშინ როცა გურიაში ჩავდივარ. მერე სკოლა რომ დავამთავრე ხომ მოგიყევი რაც შემემთხვა და იმის მერე სიმართლე გითხრა სიყვარულზე აღარც მიფიქრია, ვინმე თუ დამელაპარაკებოდა მალევე ვიცილებდი თავიდან, სულ ეს არის, დანარჩენი შენც იცი.
- ვიცი, მეც მასე არ მომიშორე? - გაუღიმა ლევანმა
- მეგობრობა უფრო კარგად გამოგვივა ჩვენ, დამერწმუნე - გაუცინა ნუცამ.
- ასეა - დაეთანხმა ლევანიც.
- შენ? ყოფილხარ სერიოზულად შეყვარებული?
- ვიყავი კი.
- მერე?
- მერე მე გერმანიაში წავედი და ორ თვეში გათხოვდა - ირონიულად აღნიშნა ლევანმა
- როგორ?
- როგორ და ასე, ადგა და ახალგაცნობილ ბიჭს გაყვა.
- არ უყვარდი?
- ამბობდა რომ ვუყვარდი, სამი წელი ვიყავით შეყვარებულები, მშობლებმაც იცოდნენ, მერე მე წავედი, მის დაქალთან სტუმრად ნათესავი ჩამოვიდა, არ ვიცი ორ თვეში როგორ მოახერხა, თავი ისე შეაყვარა ცოლად გაყვა. ჩემებმა არ გამაგებინეს, ინერვიულებსო, მაგრამ ბიჭებმა მომწერეს.
- ძალიან ინერვიულე ალბათ
- რომ გითხრა არა-თქო მოგატყუებ, მერე გული ყველაზე და ყველაფერზე ამიცრუვდა. სერიოზულად აღარავის აღვიქვამდი, ვფიქრობდი რომ სიყვარული არ არსებობს და არავის უნდა ენდო, დიდი ხანი დამჭირდა რომ გადამელახა ეს გრძნობა.
- რთულია. - თქვა ნუცამ.
- რუსებს ერთი გამონათქვამი აქვთ, თუ რაიმე არ გამოვა ესე იგი ასე სჯობდაო და მართალია.
- რაც ჩამოხვედი არ გინახავს?
- რა აზრი ჰქონდა, საქმე იმაშია რომ თვითონ მაინც რომ ყოფილიყო ბედნიერი გავუგებდი, მაგრამ ცუდი ბუნების აღმოჩნდა მისი ქმარი და ის რომ უბედურია თავისი დაქალის დამსახურებაა.
- არც კი ვიცი რა ვთქვა. - ამ ლაპარაკში იყვნენ ნინა და ლელა შემოვიდნენ.
- თქვენ აქ ხართ? დიდი ხანია გღვიძავთ? - იკითხა ნინამ
- ყავას ვსვამდი ნუცა რომ შემოვიდა და დავპატიჟე, მოდით თქვენც შემოგვიერთდით. - დაასწრო ლევანმა ვიდრე ნუცა თავის მართლებას დაიწყებდა, ნუცამ მადლიერი თვალებით გადახედა, გოგონები დასხდნენ, ნელ-ნელა დანარჩენებიც გამოჩდნენ, ბოლოს თიკო შემოვიდა, თვალები შეშუპებოდა და ცუდად გამოიყურებოდა.
- ბევრი დავლიეთ გუშინ ხო? თავი მისკდება ისე ცუდად ვარ.
- დავლიეთ არა, შენ დალიე ბევრი და მერე რა სისუელეებს ამბობდი ვინ იცის, ძლივს მიგაბრძანეთ შენს ოთახამდე - დამცინავად უთხრა ნინამ.
- არა უშავს ხდება ხოლმე, მოდი თიკო ყავას შევუკვეთავ შენთვის - გამოესარჩლა ნუცა, იმიტომ კი არა რომ თიკო უყვარდა, უბრალოდ ბიჭებთან ერთად მისი შერცხვენა არ მოეწონა.
- არავისი დაცვა არ მჭირდება მე - უკმეხად უპასუხა თიკომ
- ეგეც შენ, ღირსი ხარ, კიდევ დაიცავი - ნიშნისმოგებით მიუბრუნდა ნინა.
- დღეს რას ვაპირებთ? - არ შეიმჩნია და თემის შეცვლის მიზნით იკითხა ნუცამ
- დღეს ფერიცვალების მონასტერი მოვინახულოთ, აქვეა ახლოს - წინადადება შემოიტანა დათამ. საუზმის შემდეგ წამოიშალნენ და ტაძრისკენ წავიდნენ, დაათვალერეს, სანთლები დაანთეს, სურათები გადაიღეს, უკან წამოსვლისას საცალფეხო ბილიკზე თიკო ნუცას მიეპარა, ხელი ჰკრა და ღრმა თხრილში გადააგდო, ნუცამ მოულოდნელობისგან ერთი დაიყვირა და გაჩუმდა. ყველანი უკან მიტრიალდნენ რომ დაენახათ რა მოხდა.
- ვაიმე ნუცა გადავარდა, უშველეთ - აყვირდა თიკო
- როგორ თუ გადავარდა?
- სად გადავარდა? - აჩოჩქოლდნენ ყველანი, ლევანმა ყველა გასწია და გიჟივით მივარდა თიკოს.
- სად გადავარდა?
- აი იქ - დაბლა ხევი დაანახა ლევანს
- ნუცა, ნუცა გესმის ჩემი ხმა, ნუცა - ბოლო ხმაზე ყვიროდა ლევანი მაგრამ უშედეგოდ. ის გვერდული სირბილით დაეშვა თხრილში, ნახევარი გზა არ ჰქონდა გავლილი რომ მიხვდა წონასწორობას კარგავდა და გადახტა, საბედნიეროდ ნიადაგი რბილი იყო და არაფერი ტკენია, ნუცასთან მივარდა, ნუცას თავი ქვაზე დაერტყა და გათიშული იწვა, შუბლი ჰქონდა გატეხილი და სისხლი სდიოდა.
- ნუცა, ნუცა გესის ჩემი, ხმა გამეცი ნუცა - ჩასძახოდა ლევანი, მერე ფრთხილად ასწია, მისი თავი გულში ჩაიხუტა. - არ გაბედო, არაფერი მოგივიდეს, თვალები გაახილე ჩემო ჯიუტო სიყვარულო, შენს დაკარგვას ნამდვილად ვერ გადავიტან, ღმერთო გთხოვ ასე ნუ დამსჯი. - სასოწარკვეთილი ეჩურჩულებოდა, მერე გულზე ყური მიადო, ნუცას სუსტად მაგრამ პულსი ესინჯებოდა. - მადლობა უფალო - თქვა გახარებულმა, მერე წამოიწია ნუცა ფრთხილად აიყვანა ხელში და ნელ-ნელა თხრილიდან ამოსვლა დაიწყო, ბიჭებმა რომ დაინახეს მოდისო, ჯაჭვურად ჩაებნენ ერთმანეთს და ისე დაეშვნენ ქვემოთ რომ დახმარებოდნენ, რის ვაივაგლახით ამოიყვანეს ორივენი, ზემოთ ასულმა ლევანმა მიუხედავად დაღლისა ნუცა არავის ანდო, სირბილით მიჰყავდა მანქანისკენ, გეგა წამოეწია.
- დაგეხმარებით ბატონო ლევან
- წინ გაიქეცი და ჩემი მანქანა გამოიყვანე - გეგა გაიქცა, ლევანმა ნუცა საავადმყოფოში მიიყვანა, რეანიმაციის კარამდე მიჰყვა და იქეთ აღარ შეუშვეს. ნახევარი საათი გავიდა ლოდინში და არაფერი იცოდნენ, გეგა და ლევანი გამწარებული ბოლთას სცემდნენ, ადგილს ვერ პოულობდნენ. მალე დანარჩენებიც მოვიდნენ. ზურაბი გაფითრებული მოვარდა.
- როგორ არის, რას გეუბნებიან - კითხვები დააყარა ლევანს.
- არაფერი ვიცი მამაჩემო, შეყვანილი ჰყავთ და არავინ გამოდის რომ ვკითხო, შიგნით არ მიშვებენ და რა ვქნა, გავგიჟდები რამე რომ მოუვიდეს.
- როგორ მოხდა ეს, სად იყავი შენ, რატომ არ მიაქციე ყურადღება? შენ უნდა მიგეხედა მისთვის, შენ - თავს ვეღარ იკავებდა გამწარებული კაცი. ამ დროს ექიმი გამოვიდა. ლევანი მისკენ გავარდა.
- როგორ არის ექიმო?
- კარგად არის, ნაკერები დავადეთ, გონზეც მოვიდა, რაც მთავარია მეხსიერების პრობლემა არ აქვს მაგრამ შერყევა აქვს არც ისე მსუბუქ ფორმებში და დღეს რეანიმაციაში დავტოვებთ, ხვალ მნახველებსაც შევუშვებ ოღონდ ყველას ვერა.
- როდის გაწერთ? - იკითხა ზურაბმა
- რამდენიმე დღე საავადმყოფოში იყოს სჯობია, მერე სახლში უნდა იწვეს, 20 დღე ადგომა და დატვირთვა არ შეიძლება, შერყევა სახუმარო არ არის ჩემო ბატონებო, რას ვიზამთ, კიდევ კარგად გადარჩა, სვანეთია ეს, ამ გზებმა ხუმრობა არ იცის.
- თბილისში რომ გადავიყვანოთ საავადმყოფოში შეიძლება?
- არა, ეხლა მისი განძრევა დაუშვებელია, გაგიმართლათ რომ კისერში არ გადატყდა. რამდენიმე დღე აქ მოუწევს ყოფნა, აბა დროებით, უნდა წავიდე, სხვა პაციენტები მელოდებიან.
- ეხლა როგორ მოვიქცეთ? ჩვენ ხომ დღეს ღამით მივდივართ აქედან? - იკითხა ნინამ
- ყველანი წახვალთ, ხვალ სამსახურში უნდა იყოთ, აქ მე დავრჩები, მამა შენც ამათ გაჰყევი, მანქანა მე დამჭირდება.
- თქვენ როგორ მიხედავთ, მის მშობლებს არ გავაგებინოთ? ჩამოვლენ და მიხედავენ - თქვა თიკომ
- არ გაბედოთ - თვალები დააბრიალა ლევანმა, რომ გავიგო ვინმემ ენა წააგდო, მარტო სამსახურიდან გაგდებას არ ვაკმარებ, მე თვითონ გადავწყვეტ ვის რა გავაგებინო გასაგებია? ეხლა წადით, მოსამზადებლები ხართ, აქ მაინც არავის შეუშვებენ. - ზურაბმა ლევანი გვერდზე გაიყვანა.
- ლევან არ გინდა გოგოებიდან ვინმე დავტოვო?
- არ მინდა მამა, წაიყვანე ესენი აქედან, ნუ დარდობ, ყველაფერი კარგად იქნება, დამიჯერე ჩემზე კარგად მაგას ვერავინ მიხედავს.
- ვიცი, მჯერა, ყოჩაღად იყავი და თუ რამე დაგჭირდეს დარეკე.
- კარგი, წადით ეხლა. - ყველანი წავიდნენ, ლევანი მთავარი ექიმის კაბინეტისკენ წავიდა. კარზე დაუკაკუნა და შესვლა ითხოვა.
- მობრძანდით - მიიწვია ექიმმა
- უკაცრავად რომ გაწუხებთ, მაგრამ იქნებ პაციენტთან თავზე დადგომის უფლება მომცეთ?
- თქვენი პაციენტი რეანიმაციულ განყოფილებაში წევს და იქ შეშვება აკრძალულია, მოითმინეთ ხვალამდე, ინტენსიურ პალატაში გადავიყვანთ და შემდეგ შეგეძლებათ მონახულება.
- მე მონახულებას არ ვითხოვ, ნება მომეცით თავზე დავადგე.
- დღეს ვერა, არ შეიძლება
- გყავთ ვინმე რეანიმაციაში კიდევ?
- არა, მხოლოდ თქვენი ავადმყოფი.
- მაშინ მით უმეტეს უნდა შემიშვათ.
- რა ხართ პაციენტის?
- მეუღლე - დაუფიქრებლად უპასუხა ლევანმა.
- მესმის რასაც განიცდით, მაგრამ რა ვქნა, წესი ყველასთვის წესია. - ლევანმა ექიმს შეხედა, მერე საფულე გახსნა, ას დოლარიანი კუპიურა ამოიღო და მაგიდაზე დადო.
- ვერავინ გაიგებს თუ ჩუმად შევალ. - ექიმმა ფულს დახედა და შეყოყმანდა, ლევანმა კიდევ ერთი ასიანი დაადო და ფული ახლოს მიუწია. ექიმმა უჯრა გამოაღო, ხელის ერთი მოსმით ჩაუძახა ფული და ისევ დაკეტა.
- წამობრძანდით, ხალათს და ბახილებს მოგცემთ. - უთხრა ლევანს და წინ გაუძღვა. ლევანი რეანიმაციაში შევიდა, ოთახს დაბალი შუქი ანათებდა, ნუცას ეძინა, იწვა ფერმკრთალი, შუბლზე ბინტშემოხვეული და თანაბრად, მშვიდად სუნთქავდა. თვალის უპეები ჩამუქებოდა, გადასხმის აპარატი ედგა, ლევანმა მის ნაზ ხელებს დახედა, ჩალურჯებები ჰქონდა გადასხმის ნემსების ჩხვლეტისაგან. სკამი ახლოს მისწია და გვერდით დაუჯდა. ნუცას ხელი ხელში აიღო და ფრთხილად აკოცა, მერე ლოყაზე მიიხუტა და ისე უყურებდა.
- ჩემო გოგო, როგორ ვერ დაგიცავი, სულ ცოტა ხნით დაგტოვე თვალთახედვიდან და აი რა დაგემართა. - ჩუმად ელაპარაკებოდა მძინარეს. შედეგ ორივე ხელები თავზე შემოიწყო და ფიქრებში წავიდა. საშინლად დარდობდა, თვითონ მოიფიქრა ეს ექსკურსია და თავის თავს ადანაშაულებდა, ნუცას რამდენიმე საათი ეძინა, დილის ხუთი საათი იქნებოდა, ლევანს მისი ხელი ეჭირა და ლოყაზე იხუტებდა, თითქოს იგრძნო რომ მარტო არ იყო, თვალი გაახილა და ირგვლივ მიმოიხედა, უცებ ვერ მიხვდა სად იყო და რა სჭირდა, შემდეგ ლევანი დაინახა და წყნარად იკითხა
- სად ვარ? - ლევანმა უცებ ამოხედა.
- გაიღვიძე? როგორ ხარ?
- სად ვარ? - ისევ იკითხა ნუცამ
- საავადმყოფოში, არაფერი გახსოვს? - ნუცა დაფიქრდა, კადრებად აღიდგინა თუ როგორ ჰკრა ხელი თიკომ და როგორ გადავარდა მაგრამ მეტი აღარაფერი ახსოვდა.
- რა მჭირს? - ჰკითხა ლევანს
- მართლა არაფერი გახსოვს? თხრილში გადავარდი, თავი დაარტყი და შერყევა გაქვს, გადარჩი რომ უარესი არ დაგემართა, ყველა შეგვაშინე.
- გადავვარდი? - ესე იგი ვერავინ დაინახა რომ გადამაგდო - გაიფიქრა ნუცამ და არაფერი თქვა.
- ეტყობა ფეხი დაგიცურდა.
- ალბათ, არ მახსოვს.
- გტკივა რაიმე? - ნუცამ უარის ნიშნად გააქნია თავი. - გინდა რაიმე?
- წყალი მინდა. - ლევანი გავიდა და წყალი მოიტანა. ნუცამ წამოდგომა სცადა მაგრამ თავი საშინლად ეტკინა და ტკივილისგან დაიკვნესა.
- რას აკეთებ, არ ადგე, არ შეიძლება, დამაცადე - ლევანმა წყალში პლასტმასის ჩხირი ჩადო და ნუცას ისე მიუტანა, გამორთმევა არ დაანება და თვითონ დაალევინა.
- ეხლა რა დროა? - ნუცას ლაპარაკი უჭირდა
- დილის ხუთი საათია.
- ჩვენ ხომ დღეს უნდა წავსულიყავით?
- შენი ადგომა არ შეიძლება, ამიტომ აქ ვრჩებით.
- ყველა?
- არა, მარტო მე და შენ. ყველანი წავიდნენ.
- თიკოც წავიდა?
- თიკო? - გაუკვირდა ლევანს - წავიდა კი. რატომ კითხულობ - სიმწრით გაეღიმა ნუცას.
- ისე, დავინტერესდი. - ლევანმა ეჭვით შეხედა.
- თიკოთი რატომ დაინტერესდი?
- ისე, სიტყვის მასალად ვიკითხე, - რატომ მაინცდამაინც თიკო - გაიფიქრა ლევანმა და დაეჭვებულმა ჰკითხა:
- თქვენ რომ მოდიოდით თიკო შენთან ერთად იყო?
- არ მახსოვს.
- დარწმუნებული ხარ?
- ლევან ნუ მალაპარაკებ თავი მტკივა, რამდენ ხანს დამტოვებენ აქ?
- რამდენიმე დღე არ გაგწერენ. გინდა? ვეტყვი ექიმს და დაგალევინებენ გამაყუჩებელს
- კატოსთან დარეკე?
- არა, არ ვიცოდი უნდა დამერეკა თუ არა.
- ჩემი ტელეფონი სად არის?
- აი - ლევანმა ტელეფონი მიაწოდა, ნუცამ კატოს ნომერი აკრიფა. - ეხლა დაურეკავ?
- ინერვიულებდა ღამით რომ არ მივედი - თქვა და ზარი გაუშვა.
- გისმენ ნუცა, გაგახსენდი როგორც იქნა? გადავირიე რომ დაგაგვიანდა
- კატო, მე დღეს ვერ მოვდივარ და ამიტომ გირეკავ.
- რატომ? კიდევ გადაწყვიტეთ დარჩენა? რა ხმა გაქვს შენ
- არ ატეხო ეხლა ერთი ამბავი, ცუდად დავეცი და საავადმყოფოში ვწევარ, რამდენიმე დღე არ გამომიშვებენ. - ნელა, სვენებ-სვენებით ლაპარაკობდა ნუცა
- ვაიმე, რა დაგემართა? მოიტეხე რამე?
- არა, კარგად ვარ, ნუ ყვირი, დაწყნარდი - ლევანმა ნუცას ტელეფონი გამოართვა.
- კატო როგორ ხარ, ლევანი ვარ, შერყევა აქვს და ადგომა არ შეიძლება, ზედმეტი ლაპარაკიც დამღლელია მისთვის, რამდენიმე დღეში გამოწერენ, არ ინერვიულო, მარტო არ დავტოვებ.
- კარგი ლევან, ვაიმე თქვენი ერთად ყოფნა არ შეიძლება სულ რაღაც გემართებათ როცა ერთად ხართ.
- სისულელეს ნუ ამბობ, კარგი კატო უნდა გავთიშო, კარგად.
- რა გითხრა?
- არაფერი, ეცადე დაიძინო, შენთვის დაღლა არ შეიძლება.
- შენ აქ იქნები?
- წავიდე? - გაეღიმა ლევანს.
- არა, დარჩი - უთხრა ნუცამ და თვალები დახუჭა, ლევანმა ყურებს არ დაუჯერა, სიხარულისგან გული აუფრიალდა. სიყვარულით სავსე თვალებით უყურებდა ნუცას და ვერ იჯერებდა იმას, რაც გაიგონა. შუადღემდე მშვიდად იძინა ნუცამ, მთელი ეს დრო გვერდით ეჯდა ლევანი,ნუცას ხელი ხელში ეკავა და თვალი არ მოუხუჭავს. საღამოს პალატაში გადაიყვანეს. ლევანმა საჭმელი და წყალი ამოუტანა, პალატაში რომ შევიდა ნუცას ეღვიძა, ლევანის დანახვაზე სიცილი აუვარდა:
- რა გაცინებს - ჰკითხა გაკვირვებულმა ლევანმა.
- მგონი ბედი დაგვცინის, რა ნაცნობ სიტუაციაში ვართ, ოღონდ როლები გავცვალეთ. - ლევანსაც გაეცინა. პარკები მაგიდაზე დაალაგა და გვერდით მიუჯდა.
- როგორ ხარ, თავი კიდევ გტკივა?
- ცოტათი, მაგრამ ექიმმა იცის შერყევის დროსო, ამიტომ საგანგაშო არაფერია.
- გამაყუჩებელი მოგიტანე, ცოტა ჭამე და დაგალევინებ.
- კიდევ ვერ ვიჯერებ რომ ამ მდგომარეობაში ვართ - იცინოდა ნუცა.
- რას ვერ იჯერებ?
- იმას რომ საავადმყოფოში ვარ და თავზე შენ მადგახარ, რას იჭორავებენ თანამშრომლები წარმომიდგენია.
- შენ მაგაზე ნუ დარდობ, ზედმეტს ვერავინ იტყვის.
- გაგიკვირდება და ვერც კი ვდარდობ, პირიქით მეცინება კიდეც.
- მიხარია რომ კარგ ხასიათზე ხარ მიუხედავად შენი მდგომარეობისა. - შენ რომ იცოდე რატომ ვარ კარგ ხასიათზე - გაიფიქრა ნუცამ და ისევ გაეცინა. - წარმომიდგენია თიკოს სახე რომ მიხვდებოდა, თავისი მიზეზით მზრუნველი ის გამიჩინა ვის გამოც ხელი მკრა. ჯერ დამაცადე ქალბატონო, აწი გაჩვენებ რასაც ვიზამ.
- შენ რაღაცას არ ამბობ, აბა გამოტყდი რას მალავ და რაზე გეცინება - დაეჭვებული ეკითხებოდა ლევანი. ნუცას ეცინებოდა და არაფერს ამბობდა. - ანუ არ მეტყვი?
- არა.
- პატარა ბოროტი, დამაცადე გადაგიხდი სამაგიეროს. - ამ დროს ექიმი შემოვიდა, ნუცასთან მივიდა, თვალის გუგები შეუმოწმა და ჰკითხა:
- როგორ ხარ? კიდევ გტკივა თავი?
- ცოტათი.
- არა უშავს გაგივლის, თუ ძალიან შეგაწუხებს გამაყუჩებელი დალიე, ხომ მოუტანე? - მიუბრუნდა ლევანს, მანაც თავი დაუქნია კიო, - შენი მეუღლე ძალიან ჯიუტი ვინმეა, თავი მოიკლა სანამ რეანიმაციაში არ შემოვიდა. - ნუცამ გაოცებულმა შეხედა ლევანს და სიცილი აუვარდა. - რა გაცინებს? - ჰკითხა გაოცებულმა ექიმმა, ნუცა ვეღარ ჩერდებოდა, ლევანი მიხვდა და თვალით ანიშნებდა გაჩერდიო მაგრამ ნუცას გაჩერება უკვე აღარ შეიძლებოდა, კისკისებდა, ცრემლები სცვიოდა სიცილისგან, ექიმი ვერ მიხვდა რა ხდებოდა და უხერხულად იღიმებოდა - ვხედავ უკეთ ხარ, ამიტომ მშვიდად გტოვებთ - თქვა და სასწრაფოდ გავიდა პალატიდან, ნუცამ ლევანს გახედა და ისევ აკისკისდა.
- გეყოფა, ნუ გადაირიე - ეხლა ლევანიც იცინოდა
- მეუღლე? ისევ? - სულს ვეღარ ითქვამდა ნუცა
- ხომ ხედავ რომ სხვანაირად არ შეიძლება, თვით ბუნება გვიწყობს ხელს რომ მეუღლეებად ვიწოდებოდეთ. არა, რას ხედავ ამაში სასაცილოს - ვითომ გაბრაზდა ლევანი
- დადგმული სპექტაკლივითაა ეს ყველაფერი, რომ არ ვიცოდე ფეხი დამიცურდა ვიფიქრებდი რომ შენ მოაწყე
- გაგიჟდი ხო? - სახე წაეშალა ლევანს
- კარგი რა ნუ ბრაზობ, ვხუმრობ ხომ იცი არა? - იცინოდა ნუცა.
- ასე აღარასოდეს იხუმრო - უცებ პალატის კარი გაიღო და გაფითრებული ავთო და ლელა შემოვიდნენ.
- მამა, დედა თქვენ აქ საიდან გაჩნდით?
- როგორ ხარ შვილო? - შეშინებული სახით ნუცას მიუახლოვდნენ, საწოლთან ჩაიმუხლეს და მოეხვივნენ.
- კარგად ვარ, ნუ ნერვიულობთ.
- როგორ არ დარეკე, ასე შეიძლება? სხვისგან უნდა ვიგებდეთ რა გჭირს?
- კარგად ვარ, რატომ შემეშინებინეთ?
- კარგად არის ქალბატონი, მძიმე შერყევა აქვს და კარგად არის. - ბრაზობდა ავთო.
- ჩემი ბუზღუნა მამიკო, მომენატრეთ, ნუ გეშინიათ, არაფერი მტკივა, მალე გამწერენ.
- როგორ გადავარდი დედა? სად იყავი?
- ფეხი დამიცურდა და თავი ვეღარ შევიკავე.
- გამოწერიდან სახლში წამოხვალ, სამსახურში არ გაგიშვებ, ექიმმა ერთი თვე იწვესო.
- რას ამბობ მამა, რა ერთი თვე - იცინოდა ნუცა. - ერთი თვით ვინ გამომიშვებს დაგავიწყდა რომ ვმუშაობ?
- არ მაინტერესებს შენი მუშაობა, არ მჭირდება შენი სამსახური, წამოხვალ და მორჩა, არ მიჭირს მე შენ რომ ვერ შეგინახო, ხმა აღარ გამაგონო შენი.
- მამაშენი მართალია ნუცა, მეც უნდა მეთქვა ეგ, ბიულეტენი გავაფორმოთ და არ გამოხვიდე სამსახურში. - ავთომ ეხლა შეამჩნია უცხო ადამიანი.
- თქვენ ვინ ბრძანდებით ჩემო ბატონო?
- გაიცანი მამა ეს ჩემი უფროსია, ბატონი ლევანი. - ლევანმა ხელი ჩამოართვა ორივეს. ავთომ ლევანი შეათვალიერა და ისევ ნუცას მიუბრუნდა.
- ექიმს დაველაპარაკები, დღესვე უნდა წაგიყვანო აქედან, სახლში კედლებიც არჩენს.
- არა მგონია ჯერ გამოუშვან, სასტიკად აუკრძალეს მგზავრობა, რყევა არ შეიძლებაო - ხმადაბლა აღნიშნა ლევანმა.
- ვნახოთ - ჯიუტად აღნიშნა ავთომ და პალატიდან გავიდა.
- როგორ გადავარდი დედი? - ეკითხებოდა შეწუხებული სახით ლელა. - გავგიჟდით რომ გავიგეთ, ეგრევე წამოვედით.
- კატომ გითხრათ?
- არა, მიშომ დარეკა, კატოს ვერ გაებედა მამაშენის შიშით და მიშოს დაარეკინა. - ნუცამ ლევანს გადახედა და გაეცინა.
- აუ ეხლა ავთოს რა გაუძლებს, ფეხს არ გადამადგმევინებს გარეთ, მოვკლავ ნუცას და მიშოს რამ ათქმევინათ.
- რას ამბობ დედა, ჩამოსვლას აპირებდა ამ კვირაში თბილისში და როგორ დამალავდი ამას? ან რას ქვია არ ეთქვათ, აბა ვინ უნდა იცოდეს თუ არა ჩვენ.
- კაი დე, ნუღარ ნერვიულობ, ხომ ხედავ კარგად ვარ. - ავთო შემოვიდა, უკან ექიმი მოსდევდა.
- ხელწერილი დაწერეთ რომ თვითნებურად მიგყავთ, მე პასუხისმგებლობას ვიხსნი.
- რასაც გინდათ იმას დაგიწერთ, ჩემი შვილი აქედან მიმყავს, მორჩა. - ნუცა ხელში აყვანილი ჩამოიყვანა ავთომ, უარობდა მაგრამ ვინ გაუგონა, ფრთხილად დააწვინა მანქანის უკანა სავარძელზე და ლევანს მიუბრუნდა.
- ვიცი რომ ჩემი შვილი მარტო არ დატოვეთ, რისთვისაც თქვენი დიდი მადლობელი ვარ. ამიტომ თქვენთან ვალში ვარ, კარგად ბრძანდებოდეთ, ჩემი კარი ყოველთვის ღიაა თქვენთვის. - ლელაც დაემშვიდობა ლევანს და წამოვიდნენ.
- ვინ არის შვილო ეს ბიჭი - ჰკითხა ავთომ შვილს ცოტა რომ გაიარეს მერე.
- ხომ გითხარი, ჩემი უფროსია.
- შენი უფროსი ხომ სხვა იყო ადრე?
- მისი შვილია, ჩვენი გენერალური დირექტორი.
- მერე ეგ ყველა თანამშრომელს ასე პატრონობს?
- ჩვენ ვმეგობრობთ, კატოს, მიშოს და ჩემს გოგოებსაც კარგად იცნობს.
- გასაგებია - ჩაილაპარაკა ავთომ. მერე ცოტა ხანს უხმოდ იარეს, ბოლოს ვერ მოითმინა და მაინც ჰკითხა.
- მოსწონხარ?
- რაა?
- მაგ ბიჭს მოსწონხარ მეთქი?
- არა მამი, უბრალოდ ვმეგობრობთ.
- მე ასე არ მომეჩვენა მაგრამ რადგან შენ ამბობ.... შენ იცი რომ ჩემთან არაფრის დამალვა არ გჭირდება - დასძინა ბოლოს.
- ვიცი და არც ვმალავ.
.........
ოზურგეთში მნახველები არ ილეოდა და ცოტა არ იყოს ნუცა დაღალა ამდენმა კეთილის მსურველმა. ლევანი ყოველ დღე ურეკავდა ან წერდა ამბის გასაგებად, ორი კვირა გავიდა ნუცას წასვლიდან, ლევანი ადგილს ვეღარ პოულობდა, სიამოვნებით იხსენებდა იმ საღამოს როცა ნუცამ არ წახვიდეო სთხოვა, ბევრი იფიქრა და პარასკევ საღამოს კატოს მიადგა.
- ნუცასთან ხომ არ მიდიხართ? - ჰკითხა მოკითხვის შემდეგ. კატოს გაეცინა.
- რა მოგენატრა?
- რაც მართალია ვერ ვუარყოფ, ვეღარ ვძლებ, მენატრება.
- მეც მომენატრა მაგრამ ვერ მოვაბი თავი რომ წავსულიყავი, მიშოსაც უნდოდა წამოსვლა და ერთად ვგეგმავდით.
- წავიდეთ ხვალ?
- წავიდეთ?
- მე წაგიყვანთ მანქანით. მარტო ხომ არ მივადგები და თუ თქვენც წამოხვალთ ერთად ვნახავდით.
- ხვალ? მე არ მაქვს პრობლემა, მოიცა მიშოსთან დავრეკავ თუ წამოვა. - მიშოც დათანხმდა და შაბათს დილით გურიისკენ დაადგნენ გზას. ნუცა აღარ იწვა, ძირითადად იჯდა და ეზოშიც დადიოდა, მაგრამ გარეთ გასვლას ერიდებოდა, თავის ტკივილები ჯერ კიდევ ჰქონდა და მშობლები ყველანაირად ცდილობდნენ ხელი შეეწყოთ რომ არ შეწუხებულიყო. ეზოს საქანელაზე იყო წამოწოლილი ლევანის მანქანა რომ მოადგა ჭიშკარს, ხომ არ მელანდებაო, თვალებს არ დაუჯერა, მაგრამ ყველანი ძირს რომ გადმოვიდნენ მაშინ კი წამოდგა და კარისკენ წავიდა.
- ხათაბალა გოგო როგორ ხარ? შენზე მითხრეს სვანეთის მთებს ეჭიდებაო - სიცილით გადაეხვია მიშო.
- რატომ არ გამაგებინეთ თუ მოდიოდით? - ნუცა სიხარულს ვერ მალავდა, პატარა ბავშვივით ცქმუტავდა.
- როგორი სიურპრიზი გამოგვივიდა? - ნუცაც მოეხვია მეგობარს.
- ძალიან მაგარი, როგორ მომენატრეთ.
- როგორ ხარ ნუცა? აშკარად კარგად გამოიყურები - ლევანმა ლოყაზე ფრთხილად აკოცა.
- მოდით სახლში, მამა, დედა - გასძახა - სტუმრები გვყავს გამოიხედეთ. - მიშომ ნუცას ხელი გადახვია და სახლისკენ წავიდნენ. ავთომ და ლელამაც სიხარულით მიიღეს სტუმრები.
- როგორ ხართ ლელა დეიდა? ნუცა ხომ არ გაბრაზებთ? - მოიკითხა კატომ.
- როგორ ვიქნებით შვილო, არ გვიჯერებს ეს შენი გადარეული დაქალი, დაწოლილი არ ჩერდება. ნება რომ მიგვეცა ცხრაჯერ გამოიქცეოდა თბილისში.
- მართლა? ნეტა რატომ? - გაუცინა ნუცას.
- ერთ ადგილზე ვერ ისვენებს, კარგად ვარ და წამლებით ნუ გამჭყიპეთო ჩხუბობს.
- ხო არა? დავსჯი მაგას, დამაცადოს - თითით დაემუქრა მიშო
- კუთხეში ხომ არ დამაყენებ?
- რატომაც არა, არ გაწყენს ცოტა ხნით რომ დადგე - უკან არ იხევდა მიშოც.
- ერთად ხომ არ დავდგეთ, ძველი დრო გავიხსენოთ - იცინოდა ნუცა.
- მეოთხე კლასში იყვნენ, წამოსულან სკოლიდან ერთად, წამოუღიათ ცარცი, ასფალტზე დაუხაზავთ და „კლასაობა“-ს თამაშობდნენ, გახდა ოთხი საათი არ ჩანს, გადარეულა ლელა დეიდა, სად დაიკარგა ბავშვებიო, გამოუდგა და ხედავს სკოლასთან იქვე ეს ორი დგას და თამაშობს. ჰოდა ორივე წამოიყვანა, სახლში მიიყვანა და ერთი ერთ კედელთან დაუყენებია კუთხეში მეორე მეორესთან, მაშინ მიშოს დედა საღამომდე მუშაობდა და მიშო ხშირად გვიანობამდე ლელა დეიდას ჰყავდა ჩაბარებული, თან ჩანთებიც არ მოახსნევინა, არც თბილი კურტკები გაახდევინა და არც აჭამა, მეორედ აღარ დაგავიწყდებათ და არ მანერვიულებთო - ლევანს უყვებოდა კატო, ყველანი იცინოდნენ.
- მაშინ მამაჩემმა გვიშველა, სახლში დაბრუნებული დედასთან თავდებად დაგვიდგა რომ მეორედ აღარ გავიმეორებდით, საჭმელადაც თავისთან ერთად დაგვსვა და ჩვენც გახარებული ვილუკმებოდით - ამბობდა ნუცა. ლევანი ბედნიერი უყურებდა ნუცას, მისი ნახვით გამოწვეულ სიხარულს ვერ მალავდა და ეს შეუმჩნეველი არ დარჩენია ლელას. მერე ადგა და სუფრის გაშლა დაიწყო.
- არ გინდათ ნუ იწვალებთ, მალე უნდა წავიდეთ - უთხრა ლევანმა
- სად უნდა წახვიდეთ შვილო, ეხლა არ მოხვედით? - უთხრა ლელამ, - დარჩით დღეს და ხვალ წადით, გვიანია უკვე. გზაში დაგაღამდებათ.
- არა, ვერ დავრჩებით, სხვა დროს იყოს - უხერხულობდა ლევანი.
- ჩემი ოჯახიდან ასე არ გარბიან ყმაწვილო - უთხრა ოთახში შემოსულმა ავთომ და მაგიდაზე სველი დოქი შემოდგა. - დღეს აქ დარჩებით და ხვალ როგორც გენებოთ, ესენი ჩემი შვილები არიან და იციან, აი შენ კი გაგაცნობ ჩვენს ტრადიციებს, გურიაში პირველ დღეს მასპინძელი წყვეტს სტუმრის გაშვება-არდატოვებას, მეორე დღეს სტუმარი, ამიტომ თემა დახურულად მიმაჩნია.
- ხელები ასწიე ძმაო და დათანხმდი, ბატონ ავთოსთან უარი არ გაგივა. - ლევანს გაეღიმა და დათანხმდა. ნუცა ბედნიერი იყო, მონატრებოდა ლევანი, არ ეთმობოდა გასაშვებად, მაგრამ ვერ ეუბნებოდა, გაეხარდა მამამ ნება რომ არ მისცა წასვლის.
- წამოდით გარემოს დაგათვალიერებინებთ ვიდრე დედა მაგიდას გაშლის - თქვა ნუცამ.
- მერე შენთვის სიარული შეიძლება? - ჰკითხა ლევანმა.
- შეიძლება.
- წადით შვილო, მაინც არ დაგიჯერებს და ტყუილად ნუ ეცდები გადაარწმუნებინო, მამამისივით ჯიუტია - ნება მისცა ლელამ. ლევანს გაეცინა და დანარჩენებთან ერთად გაჰყვა. ნუცას გურიისთვის დამახასიათებელი ვეებერთელა ეზო ჰქონდა ხეხილითა და ციტრუსით დახუნძლული, მართლაც ლამაზი იყო იქაურობა, ლევანს ძალიან მოეწონა გარემო, წინათ გურიაში არავისთან ყოფილა და ეხლა კმაყოფილი ათვალიერებდა ყველაფერს. კატომ მიშოს თვალით ანიშნა და შეუმჩნევლად ჩამორჩნენ უკან.ლევანმა შეამჩნია რომ მარტო დარჩნენ, მიუბრუნდა ნუცას და ჰკითხა:
- ხომ არ ბრაზობ რომ ჩამოვედი? - ნუცამ გაკვირვებულმა მოხედა.
- რას ამბობ, პირიქით ძალიან გამეხარდა.
- ისე მომენატრე მეტს ვეღარ გავძლებდი რომ არ მენახე. - ნუცამ გაუღიმა და არაფერი უთხრა. - თბილისში როდის წამოხვალ? სამსახურში მისვლა აღარ მინდა იქ რომ ვერ გხედავ.
- ორ კვირაზე ადრე არაფრით არ გამომიშვებს მამაჩემი.
- რა გაძლებს კიდევ ორი კვირა. - ამოიოხრა ლევანმა.
- სამსახურში რა ხდება? როგორ არიან?
- კარგად არიან, რა უჭირთ.
- ბატონი ზურაბი როგორ არის, ვინ ეხმარება?
- მამა უშენობას ძალიან განიცდის, დროებითზე არავინ აიყვანა და საბუთებს მე ვაკეთებ შენს მაგივრად.
- მართლა? არ მჯერავს - გაეცინა ნუცას.
- აბა რა ვქნა აქ ხომ არ გამოგიგზავნიდი.
- ბატონი ლევანი თარჯიმანის პოსტზე? ვერ წარმომიდგენია, ჩემი ადგილიც ხომ არ დაიკავე შემთხვევით?
- შენ თუ დაიკავე ჩემი გული მე არ შემეძლო შენი ადგილი დამეკავებინა? - შეაპარა ლევანმა.
- შეხვედრებზეც შენ დაყვები თარჯიმნად? - ვითომ ვერ გაიგო, თემა გააგრძელა ნუცამ
- კი, ასეა.
- დამისჯიხარ და ეგ არის - ნუცა ბედნიერი იყო, ეს ორი კვირა წელიწადად ეჩვენებოდა და მისდაუნებურად აღმოაჩინა რომ ლევანის გარეშე მასაც უჭირდა, ვერაფრით წარმოიდგენდა თუ აქ ჩამოაკითხავდა და რომ დაინახა სიხარულისგან გული აუფრიალდა. - წავიდეთ ეხლა სახლში, გველოდებიან ალბათ - უთხრა და სახლისკენ გაუძღვა. ლელას სუფრა გაეშალა და ელოდებოდნენ, თამადად რა თქმა უნდა ოჯახის უფროსი დადგა.
- დღეს ვსვამთ ბოლომდე - თქვა მან და სასმისი ლევანს მიაწოდა. გვიანობამდე სვეს, ავთოს გეგმაში ლევანის დათრობა ჰქონდა, მას არ გამოპარვია ლევანის და ნუცას შეხვედრის დროს ორივეს როგორ უციმციმებდათ თვალები, მიხვდა, ამ ორის ერთმანეთისადმი გრძნობის არსებობას, ამიტომ გადაწყვიტა სიმთვრალეში გამოეცადა ლევანის ხასიათი, ლევანმაც უკან არ დაიხია და გვარიანად შეთვრნენ, ტკბილად იჭუკჭუკეს გვიანობამდე და ბოლოს როდესაც მოსასვენებლად ოთახი მზად გაქვსო უთხრეს, ლევანს ფეხი არ არევია ისე გავიდა დასაძინებლად. კატო და მიშო არ დარჩნენ, სახლში წავალთ ჩვენებსაც ვნახავთო და წავიდნენ. ავთომ ნუცა გვერდით მოიჯინა რომ დალაპარაკებოდა.
- ნუცი, მამი, შენ ხომ იცი რომ მე შენზე უკეთესი ამ ქვეყნად არავინ მყავს.
- ვიცი მამი - უთხრა ნუცამ და მამას აკოცა.
- მომწონს ეს ბიჭი მე, შვილო და შენც უნდა მოგწონდეს ისე ვატყობ, თვითონ რომ გულგრილად არ არის შენდამი განწყობილი ამას მე საავადმყოფოში მივხვდი და ეხლა კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი. - ნუცა თავდახრილი უსმენდა და ხმას არ იღებდა. ავთომ გააგრძელა - ჰოდა დღეს იცი რატომ დავალევინე ამდენი? სიმთვრალეში მინდოდა მენახა რა კაცი იყო თორემ ის რაც მე დღეს მაგას გავუკეთე სტუმარს არ უკეთებენ ამას, დავახრჩე კაცი იმდენი ვასვი, მაგრამ სიტყვა-პასუხი არ შეშლია, იშვიათია ეს თვისება დღევანდელ ახალგაზრდებში და ამიტომ მომეწონა, მისმინე შვილო, მე არ ვიცი რამდენად სერიოზულად ხართ ერთმანეთის მიმართ განწყობილი დღეს-დღეობით, მაგრამ თუ რამეს გადაწყვეტ იცოდე რომ ყველანაირად შენს გვერდით ვარ და ჩემი თანხმობაც გაქვს. - ნუცამ არ იცოდა რა ეთქვა, სულ ყელში ჰქონდა მობჯენილი და ცრემლები ახრჩობდა, ბოლოს მხნეობა მოიკრიბა და უთხრა:
- ჯერ სერიოზული არაფერია, არ დაგიმალავ, ვიცი რომ მოვწონვარ, მაგრამ ჯერ მხოლოდ ვმეგობრობთ, არაფერს ვჩქარობ, არ მინდა დაუფიქრებელი და არასწორი ნაბიჯი გადავდგა, თუ რაიმეს გადავწყვეტთ ამას პირველი შენ და დედა გაიგებთ, არ გეგონოს გატყუებდე, ხომ მენდობი?
- გენდობი და ვიცი რომ ჩემი შვილი გონიერია და გონივრულ ნაბიჯს გადადგამს. მეტს არაფერს აღარ გეტყვი, დანარჩენი შენ იცი.
- მადლობა მამი - უთხრა ნუცამ და ჩაეხუტა. იმ ღამით ნუცამ დიდხანს ვერ დაიძინა, ლევანზე ფიქრობდა, როდის როდის ჩაეძინა და დილითაც გვიანობადე იძინა. არ გააღვიძეს და თერთმეტი იყო თვალი რომ გაახილა, საათს რომ დახედა გიჟივით წამოხტა, სასწრაფოდ ჩაიცვა, მოწესრიგდა და მისაღებ ოთახში გამოვიდა, ყველანი სუფრასთან ისხდნენ.
- გაიღვიძე ძილის გუდა? - გაუღიმა მამამ.
- რატომ არ გამაღვიძეთ, რამდენი მძინებია - შეწუხებული ხმით უსაყვედურა დედ-მამას.
- არა უშავს, ძილი შენთვის წამალია - გაუცინა ლევანმა.
- მოდი დაჯექი ისაუზმე - უთხრა დედამ, ნუცა ლევანის პირდაპირ დაჯდა.
- ყავა მინდა დედი
- ლევან არ დალევ? -მიუბრუნდა ლევანს
- ჯერ ჭამე რამე, ყავა მერე - უსაყვედურა ავთომ, ნუცამ პატარა პურის ნაჭერი და ყველი აიღო, ორი ლუკმა შეჭამა და მამას გახედა:
- ეხლა დავლევ რაა - ყველას სიცილი აუვარდა. ნუცამაც დრო იშოვა და სამზარეულოში გავარდა ყავის მოსადუღებლად. ცოტა ხანში ბედნიერი სახით მოქონდა ყავის ფინჯნები, ერთი თავისთვის დაიდო, ერთიც ლევანს დაუდო და კმაყოფილი დაჯდა.
- ერთი შეხედეთ რა სახე აქვს გეგონება დიდი განძი მოიპოვა - იცინოდა ავთო - გოგო რა გიყვარს ეგ შავი წყალი, რამის გემო მაინც ჰქონდეს. - ნუცა კმაყოფილი იცინოდა
- ვერ ვიღვიძებ ამის გარეშე და რა ვქნა?
- რამდენ ჭიქას სვამ დღეში თუ ითვლი მაინც, რა გეძინება ასეთი?
- შენს დასანახად თუ საერთოდ?
- ჩუმადაც სვამ ხოლმე? - გაკვირვებულმა ჰკითხა ავთომ
- აბა რა ვქნა სულ ჩხუბობ-და, ნახევარს არ გაჩვენებ ისე ვსვამ - იცინოდა ნუცა.
- გამოუსწორებელი ხარ. შენც ასე გიყვარს ყავა? - მიუბრუნდა ლევანს
- მიყვარს მაგრამ იმ რაოდენობით არა როგორც ნუცას. ნუცა მართლა ბევრს სვამს, სამსახურში ხშირად შემიმჩნევია ყავის ფინჯანით ხელში.
- კი მაგრამ როდისღა მუშაობ შვილო ყავის სმის მეტს თუ არაფერს აკეთებ?
- თან ვსვამ და თან ვმუშაობ.
- ა ბატონო, ხედავ რა შვილი გაჩუქე ჩემო ლელა? ყველაფერს ერთად ასწრებს, მამას ჰგავს მოხერხებულობაში - ყველანი იცინოდნენ.
- მთელი ცხოვრება ნუცას თავს მაყვედრის - სიცილით აღნიშნა ლელამ. ეზოში კატო და მიშო შემოვიდნენ.
- მოდით შვილებო, შემოდით - გაეგება ლელა.
- აბა რას ვაპირებთ, არ მივდივართ? - იკითხა მიშომ.
- წავიდეთ, დროა უკვე - წამოდგა ლევანიც.
- სად გეჩქარებათ, ადრეა ჯერ - უთხრა ავთომ
- წავალთ ეხლა ბატონო ავთო, მადლობელი ვარ გულთბილი მიღებისთვის, ნუ მიწყენთ, დროულად ჩასვლა სჯობს თბილისში.
- კარგი შვილო როგორც გიჯობს, დღეს აღარ დაგაყოვნებ.
- შენ არ წამოხვალ ნუცა? - ჰკითხა კატომ
- ნუცა ორი კვირა კიდევ იქნება სახლში - სასწრაფოდ უპასუხა ავთომ.
- მინდა წამოსვლა მაგრამ ხომ გესმის, არაფრით არ დათმობს, აზრი არ აქვს თხოვნას - გაეცინა ნუცას.
- არ დავთმობ იმიტომ რომ ექიმმა მუშაობა აგიკრძალა. შენი ჯანმრთელობა ყველაფრის ფასად მიღირს.
- კარგით აბა, კარგად ბრძანდებოდეთ, მადლობელი ვარ ყველაფრისთვის და ორ კვირაში ველოდებით ნუცას. - თქვა ლევანმა და ავთოს ხელი ჩამოართვა. ერთმანეთს დაემშვიდობნენ და მალე მანქანა თვალს მიეფარა. ნუცას საშინლად დაწყდა გული, არც ლევანი იყო უკეთეს დღეში, მდუმარედ მართავდა საჭეს.
ორი კვირა საშინლად გაიწელა, მაგრამ ბოლოსდაბოლოს მიიწურა, ავთომ თავისი მანქანით წაიყვანა ნუცა თბილისში და გურიაში დაბრუნდა. ნუცა გულის ფანცქალით ელოდებოდა სამსახურში წასვლის დღეს. ადრე ადგა, თავი მოიწესრიგა და სამსახურში წავიდა. შენობაში შესულს თანამშრომლები ოვაციებით შეხვდნენ, ირგვლივ შემოეხვივნენ და თბილად ესაუბრებოდნენ, ამბებს ეკითხებოდნენ, ნუცაც ყველას თავაზიანად პასუხობდა. გეგა უზომოდ გახარებული იყო და ემოციებს ვერ მალავდა, მერე ნუცა ზურაბის კაბინეტისკენ წავიდა, კარზე მიუკაკუნა და შესვლა ითხოვა.
- ნუცა, გამოჩნდი როგორც იქნა? როგორ ხარ? როგორ მოგვანატრე თავი?
- კარგად ვარ ბატონო ზურაბ, თქვენ როგორ ბრძანდებით?
- როგორ ვიქნები უშენოდ? აწი ხელჩაკიდებული უნდა გატარო რომ არსად გადამივარდე - ეხუმრებოდა ზურაბი. - ამდენი ხანი როგორ გაძელი, არ მოგენატრეთ?
- მიხარია რომ ისევ აქ ვარ, მომენატრა აქაურობა და თქვენც ასევე.
- ჰოდა ჩვენც ძალიან მოგვენატრე, აღარსად დაგვეკარგო.
- არსად წავალ, ეხლა დავუბრუნდები სამუშაოს თქვენის ნებართვით - უთხრა ნუცამ და გავიდა. იქედან გამოსულმა ნინას ჰკითხა: - ბატონი ლევანი არ მოსულა?
- თავის კაბინეტშია .
- წავალ ბარემ მასაც ვნახავ და სამუშაოს შევუდგები - უთხრა ნუცამ და ლევანის ოთახისკენ წავიდა. კარზე დააკაკუნა.
- შემოდი - დაიძახა ლევანმა ისე რომ თავი არ აუწევია, რაღაცას წერდა. ნუცა შევიდა, ლევანს შეხედა, ხმა არ გაიღო, მშვიდად იდგა და ელოდებოდა როდის შემხედავსო, ლევანი წერდა, მერე გაახსენდა რომ ელოდებოდნენ:
- გისმენ - თქვა, ერთი ამოხედა და ისევ უნდა გაეგრძელებინა მუშაობა რომ უცებ ისევ შეხედა, - ნუცა, მეჩვენები თუ მართლა შენ ხარ? - ჰკითხა მომღიმარ ნუცას და ფეხზე წამოვარდა. - როდის მოხვედი - ნუცას მიუახლოვდა და მოეხვია - როგორ მომენატრე ღმერთო. - იდგნენ ასე ჩახვეულები და ხმას არც ერთი არ იღებდა, ბოლოს ნუცა მოეგო გონს და ფრთხილად მოიცილა ლევანის ხელები.
- ვიღაც დაგვინახავს რომ შემოვიდეს.
- როდის ჩამოხვედი?
- გუშინ საღამოს.
- რატომ არ მომწერე? მოვიდოდი.
- სიურპრიზი მინდოდა გამეკეთებინა, ხომ გამომივიდა?
- გამოგივიდა და მერე როგორი, როგორ ხარ? წამოდი წავიდეთ, სადმე დავსხდეთ და ვილაპარაკოთ.
- არა, რას ამბობ, ძლივს სამსახურში მოვედი და ეხლა უნდა ვიმუშაო სირცხვილია, რას იტყვიან.
- ვინც რა უნდა ის თქვას, რაში მადარდებს.
- ვერა ლევან ეხლა ვერ წამოვალ. დღეს უნდა ვიმუშაო ბოლომდე.
- კარგი, მაშინ სამსახურის მერე მე წაგიყვან, ამაზე უარი აღარ გაგივა იცოდე.
- კარგი ვნახოთ.
- არავითარი ვნახოთ - უთხრა ლევანმა, მერე ხელი ისევ მოხვია და გულში ჩაიკრა - კიდევ არ მჯერა რომ აქ ხარ.
- გამიშვი, ვინმე არ შემოვიდეს.
- ვერ გაგიშვებ, აქ იყავი, ჩემთან.
- ლევან გამიშვი.
- კარგი, გიშვებ ოღონდ დროებით. - უთხრა და ხელი გაუშვა.
- წავედი, უნდა ვიმუშაო.
- მე ნუ მეკითხები თორემ ვერ დაგთმობ.
- არა, უნდა წავიდე - თქვა ნუცამ და სასწრაფოდ გავიდა. აფორიაქებული და გახარებული იყო. ლევანის ნახვა საშინლად ენატრებოდა და ისიც ისე თბილად დახვდა რომ უფრო მეტად ააღელვა. მაგიდას მიუჯდა, სათარგმნი არაფერი ჰქონდა, ალბათ ყველაფერი ლევანს ჰქონდა გატანილი, მაგრამ იქ ისევ ვეღარ შებრუნდებოდა, იცოდა რომ მერე გამოსვლა გაუჭირდებოდა. თიკო ჯერ არ ენახა, ოფისში არ ჩანდა, ელოდებოდა რომ მოვა სახეში როგორ შემხედავსო. საღამომდე არ გამოჩენილა, საღამოს ნინას ჰკითხა:
- ნინა თიკო სად არის? დღეს ვერ დავინახე, შვებულებაშია?
- თიკო გაუშვეს სამსახურიდან.
- როგორ, რატომ? - იკითხა გაკვირვებულმა.
- ბატონი ლევანი როგორც კი დაბრუნდა სვანეთიდან იმ დღესვე თავის კაბინეტში დაიბარა, საშინლად იჩხუბეს და გააგდო.
- რაზე იჩხუბეს?
- არ ვიცი, კარგად ვერ გავიგეთ, ხომ იცი მისი კაბინეტი მოშორებითაა და აქეთ ხმა არ გამოდის, ერთი რაც გავიგეთ, ბატონი ლევანი ხმამაღლა უყვიროდა უნამუსო და თავზეხელაღებული ხარ, ვიზრუნებ არც ერთ კომპანიაში არ მიგიღონო.
- ასე რამ გაამწარა ნეტა? - გაოგნებული იყო ნუცა.
- არ ვიცი მაგრამ მაგის წასვლა ყველას გაგვეხარდა, ბოროტი იყო და აუტანელი.
- კარგი ნინა, წავედი მე კარგად.
- კარგად ნუცა, გამეხადა რომ დაგვიბრუნდი.
- მეც მიხარია ისევ თქვენთან ერთად ყოფნა. - უთხრა და გავიდა. შენობიდან გასულს ლევანი წამოეწია.
- გეგონა გამეპარებოდი?
- არა, უბრალოდ იქ ხომ ვერ გეტყოდი წამოდი, მივდივარ-თქო.
- შეგეძლო მოგეწერა, მაგრამ ამ ერთხელ გაპატიებ - გაუცინა ლევანმა, ხელი ჩასჭიდა და მანქანისკენ წაიყვანა. მანქანა მოშორებით კაფესთან გააჩერა, დასხდნენ და ყავა და ხილი შეუკვეთეს. ლევანი ბედნიერი უყურებდა.
- რაღაც მინდა გკითხო, ოღონდ სიმართლე მითხარი - უთხრა უცებ ნუცამ. ლევანს გაეცინა.
- მკითხე.
- სასაცილოს არაფერს გეკითხები, ნუ იცინი.
- კარგი, სერიოზულად გისმენ.
- თიკო რატომ გააგდე სამსახურიდან? - ლევანმა ნუცას თვალებში შეხედა.
- რატომ გაინტერესებს?
- კითხვაზე კითხვით ნუ მპასუხობ.
- ჯერ შენ მითხარი, არ უნდა გამეგდო?
- ლევან,
- ბატონო
- რატომ გააგდე?
- შენ რატომ არ მითხარი რომ ხელი მან გკრა? - ნუცა გაოგნდა.
- საიდან იცი?
- თვითონ მითხრა.
- არ არსებობს, ასე პირდაპირ გითხრა?
- გახსოვს? საავადმყოფოში შენ მკითხე თიკოც წავიდაო? ეს ისე მკითხე დავეჭვდი რომ შენს დამტვრევასთან რაღაც კავშირში იყო, არ გკითხე რადგან ვიცოდი მაინც არ მეტყოდი, შენ ხომ ჯიუტად იმეორებდი რომ ფეხი დაგიცურდა, ჰოდა უკან რომ დავბრუნდი, დავიბარე ჩემს კაბინეტში და პირდაპირ ვაჯახე, ეს როგორ გააკეთე შე უსირცხვილო მეთქი, წამოეგო, ღირსი იყო, მინდოდა მომეკლა და მაგიტომ გადავაგდეო.
- კი მაგრამ რა დავუშავე?
- ჩემი ბრალია, მიხვდა რომ შენდამი გულგრილი არ ვიყავი და გამწარებულმა შენზე იყარა ჯავრი, ვერ წარმოიდგენ რა ფასად დამიჯდა რომ არ მომეკლა და მარტო სამსახურიდან გაგდება მეკმარა.
- ეხლა ჰგონია რომ მე მოგიტანე ენა - შეწუხდა ნუცა.
- გამაგიჟებ შენ მე, მოსაკლავად გაგიმეტა და იმას დარდობ მას რა ჰგონია?
- სულელია და მეცოდება, თავის თავსაც იღუპავდა, რომ მოვმკვდარიყავი დარჩენილ წლებს ხომ ციხეში გაატარებდა.
- კიდე მასზე დარდობ?
- არა, კი არ ვდარდობ, უბრალოდ მეცოდება, საკუთარი თავის ფასი არ იცის.
- ბოროტია და სიბოროტეს გამართლება არ აქვს.
- ეჭვიანობამ გააკეთებინა ის, რაც გააკეთა, ამიტომ მე მაინც მეცოდება
- ზედმეტად კეთილი ხარ და ცუდ ადამიანებს ბოროტად შეუძლიათ ისარგებლონ ამ სიკეთით, ნუ იქნები ზედმეტად დამთმობი, ცხოვრება ვერაგია და არ დაგინდობს, - მერე უცებ ნუცას ხელი აიღო, აკოცა და ღიმილით უთხრა - კარგი, აღარ გვინდა თიკოზე ლაპარაკი, შენზე მითხარი რამე, როგორ იყავი ეს ბოლო ორი კვირა იქ უჩემოდ, არ მოგენატრე? - ნუცამ ლევანს შეხედა და სრულიად სერიოზული ტონით უთხრა:
- მომენატრე, თან ძალიან. - ლევანს სიხარულისგან და მოულოდნელობისგან თვალები გაუბრწყინდა, მერე უცებ თავში ეჭვმა გაურბინა და დასაზუსტებლად ჰკითხა:
- ანუ ამბობ რომ მოგენატრა შენი მეგობარი ხომ? - ნუცა მიხვდა, გაეცინა და უპასუხა:
- თუ გინდა ასე დავარქვათ. მომენატრა ჩემი მეგობარი.
- ნუცა, - ლევანი შეყოყმანდა, ვერ გადაეწყვიტა ეთქვა თუ არა, ბოლოს მაინც გადაწყვიტა - რაღაცას გკითხავ და სიმართლე მითხარი.
- ერთხელ რომ მკითხე კარგი არაფერი გამოვიდა იმ კითხვის პასუხად და მაინც გარისკავ მეორედ რომ მკითხო? - გაუღიმა ნუცამ
- არ გავრისკო? შენი აზრით არ ღირს? - შეშინებული თვალებით შეხედა ლევანმა.
- გარისკე - მშვიდად უპასუხა ნუცამ. ლევანი ვერ იჯერებდა, ნუცა რადიკალურად შეცვლილი იყო .
- შენც ხომ ხვდები რისი კითხვა მინდა, არა?
- დაახლოებით.
- ისევ არ მენდობი, ისევ ფიქრობ რომ ჩემი ნდობა არ შეიძლება ? - ნუცა შეყოყმანდა, ლევანს გული მოეწურა პასუხის მოლოდინში, ნუცამ ლევანს თვალებში ჩახედა და მტკიცედ უპასუხა.
- უკვე აღარ. - ლევანმა შვებით ამოისუნთქა.
- ეხლა ერთსაც გეტყვი და შენთვის მომინდვია ჩვენი, ორივეს ბედი, როგორც შენ გადაწყვეტ ისე იყოს, - ლევანმა პაუზა გააკეთა, ღრმად ამოისუნთქა და გააგრძელა - ნუცა , მე შენთან მეგობრობა აღარ მინდა, აღარ შემიძლია,
- რატომ? მე მომწონს შენთან მეგობრობა, - ეშმაკურად გაუცინა ნუცამ.
- შენ ჩემთვის ბევრად მეტი ხარ ვიდრე მეგობარი, მიყვარხარ, სერიოზულად და მთელი ჩემი არსებით, უშენობა ჩემთვის სასჯელია, გელოდებოდი როდის ჩამოხვიდოდი რომ სერიოზულად დაგლაპარაკებოდი, შენგან პასუხი მინდა, თუ უარს მეტყვი გაგიგებ, მაგრამ აქ აღარ დავრჩები, ისევ გერმანიაში დავბრუნდები და ამით დამთავრდება ყველაფერი. - ლევანი გაჩუმდა და სიკვდილის განაჩენივით ელოდებოდა ნუცას პასუხს. ნუცა ჩაფიქრდა.
- ანუ თუ უარს გეტყვი საქართველოდან მიდიხარ? - ჰკითხა ცოტა ხნის მერე.
- ასეა. - დაეთანხმა ლევანი.
- დიდი ხნით?
- სამუდამოდ. - ნუცა ჩაფიქრდა, ცოტა ხანს ჩუმად იჯდა, თითებს მაგიდაზე ნერვიულად ათამაშებდა და ხმას არ იღებდა, ლევანიც საშინლად ღელავდა მაგრამ მოთმინებით ელოდა, ბოლოს თავი ასწია, ლევანს ამოხედა, თვალებში ჭინკები უხტოდნენ მაგრამ მაინც სერიოზული სახით ჰკითხა:
- და თუ არ გაგიშვებ?
- ეს როგორ?
- აი ასე, გეტყვი ვერ წახვალ, არ გიშვებ-თქო. - ლევანი ნუცას უყურებდა და ვერ გარკვეულიყო როგორ გაეგო მისი ნათქვამი. ნუცა მიხვდა რომ დააბნია, იფიქრა ცოტას კიდევ ვაწვალებო, გაუღიმა და უთხრა: - არ ვიცი, თუ ვერ გადაგაფიქრებინებ მოგიტაცებ.
- რაა? - ვერ იჯერებდა ლევანი
- გურიაში ვერ წაგიყვან, გზა იცი, ვერც სვანეთში, სად წაგიყვანო? მოიცა მოვიფიქრებ. - ეშმაკობდა ნუცა. ლევანი მიხვდა რომ პასუხი ნათქვამი იყო, ადგა, მაგიდას მოუარა, ნუცას მიუახლოვდა.
- მოდი ჩემთან - უთხრა აღელვებულმა, სკამიდან ააყენა, ორივე ხელი მოხვია და გულში ჩაიკარა, ამჯერად ნუცამაც მოხვია ხელები და გაყუჩდა.
- როგორ მიყვარხარ შენ არ იცი და რა ბედნიერი ვარ ეხლა. - კაფეში ყველა მათ უყურებდა, მაგრამ არცერთს არ ანაღვლებდა ეს. - ვერ ვიჯერებ, რამდენი მაწვალე, ღმერთო, აღარ მეგონა თუ ამას ვეღირსებოდი. - თქვა და ხელში აიყვანა, მასთან ერთად ტრიალებდა და ორივე ბედნიერი იცინოდნენ. შემდეგ გვერდიგვერდ დასხდნენ, ერთმანეთს ჩახუტებულები ხმას არ იღებდნენ. მერე ნუცამ ცოტას ისევ ვიმავნებლებო და ჰკითხა:
- ანუ აღარ მოგიტაცო?
- არ ვიცი, შენ გადაწყვიტე - აჰყვა ლევანიც.
- კარგი, დავფიქრდები, ისე ჩემთან დაცვით რომ არ ჩამოსულიყავი იქნებ არც გამომეშვი - არ ისვენებდა ნუცა
- ანუ შემთხვევით გადავრჩი? - იცინოდა ლევანი. - შენ ხუმრობ და მამაშენმა რომ არ გამოგიშვა, მაშინ მეც სიამოვნებით მოგიტაცებდი, ისე გამიჭირდა იქ შენი დატოვება და მარტო წამოსვლა, ეგ კი არა სვანეთიდან რომ წაგიყვანა მაშინაც ვერ ვიყავი კარგ გუნებაზე, ძლივს მარტო დავრჩით და არ დაგვცალდა.
- მარტო და თან ისევ საავადმყოფოში - იცინოდა ნუცა
- რაღაცას გკითხავ და მითხარი, კარგი?
- გისმენ, მკითხე და გეტყვი
- პირველად როდის გაგიჩნდა ჩემდამი გრძნობა?
- ლევან კარგი ეხლა რა, გეყოს.
- რატომ გრცხვენია? მე გეტყვი თუ გინდა, თავიდან მამაჩემი იმდენს გაქებდა, შენს ნიჭიერებაზე ხაზგასმით აღნიშნავდა, გაზვიადებული მეგონა და არ მჯეროდა, იმის ინტერესი მქონდა როგორ გამოგიჭერდი არცოდნაში და მერე მამაჩემს ნიშნისმოგებით ვეტყოდი ესეც შენი ნაქები თარჯიმანი-თქო, გახსოვს გამოსაცდელად შეხვედრაზეც წაგიყვანე და ყველაზე რთული ტერმინოლოგიით წარვმართე დიალოგი, მაგრამ სრულიად მშვიდად, ყოველგვარი შეყოვნებისა და დაბნევის გარეშე ისე თავისუფლად ლაპარაკობდი გაოცებული დამტოვე, მაგრამ პირველად შენდამი ინტერესი მაშინ გამიჩნდა, ყოველგვარი მორიდების გარეშე რომ გამომიცხადე ვინ ხარ და შენთან რატომ უნდა ვიმუშაოო, მე მიჩვეული ვიყავი, სადაც მივიდოდი ყველა გოგო აქეთ იწუხებდა თავს ჩემთან ურთიერთობაზე, რასაც ჰქვია აქეთ მკერავდნენ, შენ კიდევ არაერთხელ მიმსვი და ჩემი ადგილი მოურიდებლად მიმიჩინე, მამაჩემი კარგად ხალისობდა ამ ყველაფერზე და ეს უფრო მაბრაზებდა, მაგრამ არ შემიძლია არ ვთქვა, რომ უფრო და უფრო მომწონდი, მერე ვაეჭვიანებ მეთქი და სულელ თიკოსთან ერთად შემოვდიოდი ოფისში და გავდიოდი, სამსახურს გავცდებოდი თუ არა, ეგრევე ვიშორებდი, ამაზე ისეთი მითხარი, თავბედი ვიწყევლე, ნეტა სულ არ გავკარებოდი-მეთქი, დანარჩენი შენც იცი. რომ მიყვარდი თავიდანვე მივხვდი, შენი უარი მაგიჟებდა და ვერაფერს ვშვებოდი, ერთადერთ ტკბილ მოგონებად ბათუმი მქონდა, რატომ იყავი ასეთი ცივი ჩამოსვლის წუთიდან? ხომ შეგეძლო მეგობრულად მაინც დამლაპარაკებოდი, რატომ გამირბოდი?
- ბათუმიდან რომ ჩამოვედი, თიკო ურცხვად ჰყვებოდა ოფისში, როგორ ატარებდა შენთან ღამებს.
- რა სისულელეა, თიკოსთან არაფერი მქონია, ჩემთან არასოდეს ყოფილა. ეგ როგორ დაიჯერე?
- შენ თვითონ მომეცი მიზეზი რომ დამეჯერებინა, სულ ერთად დადიოდით და პირიქით რატომ უნდა მეფიქრა?
- მართალი ხარ, მაგრამ ჩემს კითხვაზე პასუხი მაინც არ მიმიღია.
- იქნებ არ მინდა გიპასუხო - გაეცინა ნუცას.
- რატომ? მე ხომ გიყვები ჩემს გრძნობებზე, მითხარი, მინდა ვიცოდე.
- კარგი გეტყვი, ბათუმიდან რომ წახვედი მაშინ მივხვდი რომ ჩემთვის ძვირფასი გახდი, მერე ჩამოვედი და გული ამოვარდნაზე მქონდა როგორ შევხედო, როცა შევხვდები, ყველაფერს მიხვდება-მეთქი, შენ არ დამხვდი, ერთი კვირა არ მოსულხარ და საშინლად მომენატრა შენი დანახვა, მაგრამ მერე გამოჩნდი და თიკომ ისეთები თქვა, შენთან არამც თუ ურთიერთობა, დალაპარაკებაც კი არ მინდოდა.
- ვერც კი წარმოვიდგენდი, იმის მიუხედავად რომ სიყვარულში გამოგიტყდი მაინც თიკოსი გჯეროდა? გიყვარდი და არ ამჟღავნებდი?
- აღარ გენდობოდი. ვცდილობდი შენზე აღარ მეფიქრა, შენ თვითონაც ცივად იქცეოდი, ერთი პერიოდი სამსახურიდან წასვლასაც ვფიქრობდი, მაგრამ მერე ჩემს დაბადების დღეზე რომ მოხვედი და მეგობრობა შემომთავაზე, გადავიფიქრე. ოღონდ სიყვარულზე აღარ ვფიქრობდი, უბრალოდ მეგობრობა იყო გეგმაში, განა აღარ მიყვარდი? არა, უბრალოდ ჩემს თავს ავუკრძალე შენზე ფიქრი. მაგრამ შენთან მეგობრობა არ აღმოჩნდა ადვილი. ის რომ სულ ჩემს გარემოცვაში ტრიალებდი არ მაძლევდა იმის საშუალებას შენზე არ მეფიქრა, მერე სვანეთში წავედით, საავადმყოფოში თვალი რომ გავახილე და შენ დაგინახე, იმ წუთებში ჩემზე ბედნიერი არავინ იქნებოდა, ვერ წარმოიდგენ როგორ მეშინია სიბნელის, გახსოვს მკითხე წავიდეო? მაშინ გითხარი რომ დარჩენილიყავი, ეს ნაწილობრივ შიშის ბრალი იყო, უბრალოდ რომ არ მშინებოდა ამას არ გეტყოდი მიუხედავად იმისა რომ მინდოდა დარჩენილიყავი. სამაგიეროდ იმ ღამეს მშვიდად მეძინა, ვიცოდი ჩემს გვერდით იყავი, მერე გადავწყვიტე რომ აღარ დაგკარგავდი თუ ისევ გამოიჩენდი ინიციატივას. შენც თითქოს გულმა გიგრძნო, უცებ დაგავიწყდა მეგობრობის პირობა. შენი გურიაში ჩამოსვლა ისე გამეხარდა მამაჩემიც კი მიხვდა რომ ჩვეულებრივი მეგობარივით არ იყავი ჩემთვის და დაკითხვები მომიწყო.
- რა უპასუხე - გაეცინა ლევანს
- მეგობრები ვართ მეტი არაფერი-მეთქი, რა თქმა უნდა არ დაიჯერა მაგრამ აღარაფერი უთქვამს.
- როგორ ახერხებდი ისე დაგემალა შენი გრძნობები რომ ვერაფერს გატყობდი?
- არ იყო ადვილი, მაგრამ ვერ დავუშვებდი რომ შეგემჩნია.
- ვერ წარმოვიდგენდი რომ თურმე შენც იგივეს გრძნობდი რასაც მე, ცუდი გოგო ხარ შენ. რამდენი მაწვალე, არ გრცხვენია?
- სულაც არა - იცინოდა ნუცა
- პატარა ბოროტი, კიდევ არ მჯერა, როგორი ბედნიერი ვარ ვერ წარმოიდგენ, მეგონა რომ არასოდეს შემომხედავდი. მოდი ჩემთან, უნდა ჩაგეხუტო. -ხელები მოხვია და გულში ჩაიკრა. ნუცა გაყუჩებული იყო და ფიქრი ხმამაღლა გადმოსცა:
- იმდენად კარგად არის ყველაფერი რომ მეშინია რაიმემ არ გააფუჭოს.
- ვერაფერი გააფუჭებს, სიტყვას გაძლევ.
- წავიდეთ სახლში ლევან, გვიანია უკვე, კატო მელოდება და ინერვიულებს.
- კარგი წავიდეთ - სახლის სადარბაზოში მარტო არ გაუშვა, სახლამდე მიაცილა, დაემშვიდობა და წავიდა. ნუცა სახლში შევიდა, კატო ელოდებოდა.
- სად ხარ ამდენ ხანს? გამისკდა გული, როგორ იარე ასე გვიან მარტო?
- ლევანმა მომიყვანა.
- ლევანმა? აბა მომიყევი ყველაფერი - ნუცამ მოკლედ უამბო ყველაფერი, კატო სიხარულით მეცხრე ცაზე იყო. ის ღამე ლაპარაკში შემოათენდათ.

..........

დილით სამსახურში მისულ ნუცას ვეებერთელა წითელი ვარდების თაიგული დახვდა მაგიდაზე, მასში ბარათი არ იდო, ნუცა მიხვდა ვისგანაც იყო, ხოლო თანამშრომლები ინტერესს ვერ მალავდნენ.
- ნუცა ვისგანაა? - მისცვივდნენ გოგოები.
- არ ვიცი, ბარათი არ დევს და როგორ გავიგო? - პასუხობდა ნუცა
- არ არსებობს, ის ვინც ეს გამოგიგზავნა ზუსტად იცოდა რომ მიხვდებოდი ვისგანაც იყო - არ ეშვებოდნენ ცნობისმოყვარეები.
- მართლა არ ვიცი და რა ვქნა - იცინოდა ნუცა
- კარგი, არ გვეტყვის, დაანებეთ თავი - თქვა ნინამ და თავის სამუშაო ადგილს დაუბრუნდა. გოგონები დაიშალნენ. ნუცამ ბედნიერმა ჩააწყო ყვავილები ლარნაკში და მუშაობას შეუდგა. ტელეფონმა დარეკა, ლევანი იყო:
- გისმენთ ბატონო ლევან - უპასუხა ნუცამ.
- მოხვედი?
- დიახ აქ ვარ - სპეციალურად ოფიციალური ტონით ესაუბრებოდა ნუცა.
- ჩემთან შემოდი.
- კარგით, ეხლავე, - მაგიდაზე დაწყობილი საბუთები წამოკრიფა და ლევანის კაბინეტში წაიღო. კარი შეაღო.
- შეიძლება ბატონო ლევან? - ჰკითხა ღიმილით.
- მობრძანდით ქალბატონო ნუცა - მიეგება ლევანი, ეს რა მოიტანე? - საბუთებზე ჰკითხა
- ისე წამოვიღე, ეჭვი რომ არავის გასჩენოდა - ლევანს გაეცინა, ნუცას მიუახლოვდა, წელზე ხელი შემოხვია და ლოყაზე აკოცა, ნუცა უხერხულად აიწურა, მიუჩვეველი იყო ასეთ მდგომარეობაში ყოფნას.
- როგორ მოგეწონა დილის სიურპრიზი?- ყურთან მიუტანა ტუჩები და ცხელი სუნთქვა შეაფრქვია ყელში, ნუცას კანი დაეხორკლა, ფრთხილად მოსცილდა და ღიმილით ჰკითხა:
- რომელი? უცხო თაყვანისმცემლისგან რომ იყო?
- ანუ, არ ვიცით ვისგან იყო? კარგი ხვალ წერილობით მოგხსენდება ვისგანაც იქნება.
- არ გაბედო, მეტი კი არ უნდათ.
- როგორ ეძინა ჩემს გოგოს გუშინ?
- არ მძინებია, მთელი ღამე შენზე ვფიქრობდი.
- მართლა?
- დიახ. - ლევანი ბედნიერების მწვერვალზე იყო და ამას არც მალავდა.
- დღეს სად წავიდეთ? სად გინდ წაგიყვანო?
- ერთად ვიყოთ და რა მნიშვნელობა აქვს სად წავალთ? - უპასუხა ნუცამ, ლევანს გაეცინა.
- მოდი ჩემთან - უთხრა და ხელი მოხვია.
..........
დღეს დღე მისდევდა, მათი შეხვედრა საღამოობით ხერხდებოდა, დღისით ნუცამ აუკრძალა, ზედმეტი საჭორაო არ მივცეთ ხალხს, მაცადე მშვიდად ვიმუშაო და საღამოთი შევხვდეთ-ხოლმეო. კატოს გურო ღამით დაადგა, მუსიკოსებთან ერთად ბინის წინ მუხამბაზი უმღერა და მთელი კორპუსი უყურებდა, კატო და ნუცა ფანჯრიდან უყურებდნენ. შემდეგ კატო დაბლა ჩავიდა და გურომ მთელი კორპუსის წინ ხელი სთხოვა, ისიც რა თქმა უნდა დათანხმდა, ნუცა ამ ყველაფერს ტელეფონით იღებდა და მთელი გულით იზიარებდა მეგობრის ბედნიერებას. მეორე დღეს გურო მშობლებთან ერთად კატოს ოჯახში წავიდნენ და გაგაწყვიტეს თვის ბოლოს ქორწილი გადაეხადათ. კატო ბედნიერების მწვერვალზე იდგა. ქორწილისთვის მზადება დაიწყო და თავისთავად ნუცაც ჩაება ამ პროცესში, როგორც მომავალი მეჯვარე, გუროს მეჯვარე თაზო უნდა ყოფილიყო. კატომ ულამაზესი თეთრი საპატარძლო კაბა აირჩია მეგობრების დახმარებით, გოგონები აღფრთოვანებული იყვნენ.
- თქვენთვისაც მოიზომეთ კაბები არ გინდათ? მალე დაგჭირდებათ გატყობთ - ეპატიჟებოდა რუსკას და ნუცას. რუსკამაც აირჩია ერთ-ერთი კაბა და გასახდელში შევარდა.
- შენ არ აირჩევ? - არ შვებოდა კატო - მიდი რაა ვნახოთ როგორი იქნები პატარძლის კაბაში.
- არ მინდა, ჯერ არ ვაპირებ გათხოვებას.
- დავიჯერო ლევანი დიდ ხანს გაგაჩერებს?
- მოუწევს, ჯერ მეტისმეტად ადრეა ქორწილზე ფიქრი. - ამ დროს რუსკა გამოგოგმანდა თეთრი კაბით, ძალიან საყვარლები იყვნენ ორივენი.
- ვაიმე რა ლამაზები ხართ, ეხლა ვიტირებ - აწუწუნდა ნუცა.
- არ გაბედო თორემ ჩვენც აგყვებით. - კარებში თაზო და ლევანი გამოჩნდა.
- რას შვებით გოგოებო აღარ მოდიხართ? - თაზოს ენა ჩაუვარდა, გაშტერებული მისჩერებოდა რუსკას.- ვაიმე რა ლამაზი ხარ გოგო, ხომ არ დავასწროთ ამათ და ეხლა ხომ არ გავიპაროთ? პირდაპირ ამ კაბით გაგაქანებ და დავიწეროთ ჯვარი ბარემ ტაძარში - ლუღლუღებდა დაბნეული. - გოგოები კისკისებდნენ, ლევანიც აჰყვათ.
- ხო მაგრამ შენ ჯერ დაქორწინება არ შემოგითავაზებია და...
- რას ქვია არ შემომითავაზებია, აბა ეხლა რას ვაკეთებ?
- ასე მარტივად არ გაგივა, ნუ გაშტერდი გოგო ეხლა, ისიც გეყოთ კატო რომ წამართვით, ასე უცებ რუსკასაც ვერ დავთმობ - აიფოფრა ნუცა.
- ვაიმე ჩემი ეგოისტი - მოეხვია ლევანი. - ჩემი გოგო არ გამიბრაზოთ, რიგი დაიკავეთ და მეორე ადგილს დაგითმობთ ჩვენ, მეტი რა გინდა ძმაო?
- ანუ თქვენ მესამე ხართ? - ეშმაკურად ჰკითხა კატომ და ნუცამ ისეთი უჩქმიტა იკივლა. ლევანი ახარხარდა.
- რა ვიცი იქნებ მეორეც, ხომ არ დავასწროთ ნუც?
- ნუ გადამრევთ ეხლა, მე ჯერ ამათ ქორწინებას ვერ ვეგუები და ჩემი მოინდომეს, კიდევ რა გინდათ, მე მასე ადვილად ვერ დამკერავ ვაჟბატონო, ჯერ პატარა ვარ ოჯახისთვის.
- კარგი ვიყოთ მესამე, არაა პრობლემა.
- ლევან გეყოოს, ნერვებს მიშლი.
- ნუ ჩხუბობთ კაცო, ჩვენ ვართ მეორე - დაამშვიდა თაზომ - თუ პირველი? ჩემი წინადადება ისევ ძალაშია, დაფიქრდი ვიდრე გადამიფიქრებია - ისევ გახედა რუსკას.
- წავედი, კაბა უნდა გავიხადო - ამაყად გადმოხედა რუსკამ და ამით პასუხი ნათქვამი იყო.
- დაგეხმარო? - საწყლად გახედა თაზომ და ყველას სიცილი აუვარდა
- ნუ შეწუხდები - თვალები გადაუბრიალა რუსკამ და თვალს მოეფარა. კატოც წავიდა, ლევანმა ნუცას ყელში აკოცა და ჩუმად უთხრა:
- წამოხვალ ცოტა ხნით ჩემთან ერთად?
- სად მიგყავარ?
- წამოდი და ნახავ.
- ესენი მივატოვო?
- თაზო წამოიყვანს ამათ. - პასუხს აღარ დაელოდა, ხელი ჩაავლო და მანქანისკენ წაიყვანა. მალე ერთ-ერთ სავაჭრო ცენტრთან გადმოვიდნენ, ნუცას ხელი ჩაჰკიდა და შენობაში შეიყვანა. კაბების განყოფილებასთან რომ მივიდნენ ნუცამ გაოცებულმა შეხედა.
- აქ რა გვინდა?
- მეჯვარეს კაბა არ სჭირდება?
- ხო მაგრამ...
- არავითარი მაგრამ, მინდა ერთად შევარჩიოთ, წამოდი, უარი არ გაგივა. - ნუცა გაყვა, ლევანი დიდი გამოცდილივით დადიოდა და კაბებს არჩევდა, რამდენიმე აარჩია და ნუცა კაბებით ხელში გასახდელისკენ გააქანა. ბოლოს ორი კაბა აარჩიეს ერთი მკვეთრი ლურჯი, მეორე ღია ვარდისფერი და ლევანმა ორივე იყიდა.
- ორი რად გვინდოდა ლევან? - ჯუჯღუნებდა ნუცა.
- ორივე იმდენად გიხდება, ვერ ავარჩიე რომელში უფრო ლამაზი ხარ ამიტომ შენ გადაწყვიტე რომელს ჩაიცმევ, მეორეც გამოგადგება სადმე. - შემდეგ ორივე კაბისთვის მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელები აიღეს და იქედან გამოვიდნენ. მანქანაში ჩასხდომისას ნუცა გადაიხარა და ლევანს ლოყაზე აკოცა, ლევანმა წელზე ხელი მოხვია, თავისკენ მიიზიდა და მის ტუჩებს დაეწაფა. ხელი რომ გაუშვა ნუცას წითლად უელავდა ლოყები. - ვგიჟდები როცა ლოყები გიწითლდება - უთხრა ლევანმა და ლოყები დაუკოცნა.
- და შენც ყველაფერს აკეთებ იმისთვის რომ ამიწითლო - ბუზღუნებდა ნუცა და ლოყებს ხელებით მალავდა.
- ნუ ბუზღუნებ თორემ გავიმეორებ, სხვათა შორის შენი ტუჩები ზედმეტად ტკბილია და მეშინია არ შემომეჭამოს
- ლევან გეყოს - აბუტბუტდა ნუცა. ლევანს გაეცინა და ძრავი ჩართო.
ქორწილის დღეს კატო ისეთი ლამაზი იყო გურო გაბრწყინებული უყურებდა. გუროსთან იდგა საკურთხეველთან და ჯვრისწერის ცერემონიალს მშვიდად ადევნებდა თვალს. მარჯვნივ ვარდისფერ კაბაში გამოწყობილი ნუცა ედგა და ერთად უნაზეს ფერიებს ჰგავდნენ. ჯვრისწერის და ხელის მოწერის ცერემონიალის შემდეგ რესტორანში გადაინაცვლეს სადაც უამრავი სტუმარი ელოდათ. პირველი ცეკვა თაზომ და კატომ რომ გახსნა დაისით, შუა ცეკვაში გურო ისეთი ლამაზი ჩაჭრით ჩაუხტა და გაიტაცა თავისი დედოფალი ოვაცია დაიმსახურა, არწივივით მხარგაშლილი მიჰყვებოდა თავის რჩეულს რომელიც მტრედივით გოგმანით მიიწევდა წინ. მქუხარე ტაშით დააჯილდოვა ხალხმა ნეფე-დედოფალი. შემდეგ უკვე ყველა ცეკვავდა. ლევანმა ნუცა არავის დაუთმო და მთელი საღამო მასთან ცეკვავდა. თაიგულის სროლის დრო რომ დადგა ახალგაზრდები წამოიშალნენ, კატომ თაიგული ისროლა და რუსკას ჩაუგდო ხელში. წინდაწინ იყვნენ კატო და ნუცა შეთანხმებული რომ რუსკას უნდა შეხვედროდა და მიზანში რომ მოარტყა ოვაციით შეხვდნენ ამას. რუსკა დაბნეული და გაწითლებული იდგა და ყვავილებში მალავდა სახეს. ცოტა ხნის შემდეგ ნეფე-დედოფალი ქორწილიდან გაიპარა, რადგან დილით ადრე სამოგზაუროდ მიფრინავდნენ და ცოტა დასვენება არ აწყენდათ. რუსკა, მარი და თათო ნუცასთან რჩებოდნენ ლევანს სთხოვეს წაგვიყვანეთო და ისიც მაშინვე დათანხმდა. სახლში მიიყვანა, ბინამდე მიაცილა და წამოვიდა. მეორე დღეს გოგონები გურიაში გაემგზავრნენ და დარჩა ნუცა მარტო. სამსახურში ჩვეულებრივად წავიდა, მთელი დღე მუშაობდა, ლევანს რაღაც საქმეები ჰქონდა და ოფისიდან ადრე მოუწია გასვლა, სამსახურიდან ისე წამოვიდა ვერ ნახა. ის იყო სახლში შევიდა, გამოიცვალა, ფუმფულა პიჟამას შარვალი და დათუნიებიანი ზედა ჩაიცვა რომ კარზე ზარი იყო, გააღო და კარებში წითელი ვარდებით ხელში მომღიმარი ლევანი დაინახა. გაეხარდა მისი დანახვა, მთელი დღის უნახავი მონატრებოდა, კისერზე ჩამოკიდა და ლოყაზე აკოცა.
- რა კარგი ხარ რომ მოხვედი - უთხრა და ოთახში შეუძღვა.
- მოგენატრე პატარავ?- მერე ნუცას ჩაცმულობაზე აუვარდა სიცილი, ნუცამ ვარდები გამოართვა და ლარნაკში ჩაალაგა.
- მთელი დღე არ მინახიხარ, მომენატრე.
- ეს რა გაცვია, მართლა ბავშვი ხარ რაა
- კომფორტულად ვარ ასე და ნუ დამცინი, სად დაიკარგე დღეს?
- საქმეები მქონდა, ეხლა გავთავისუფლდი და ვიფიქრე ჩემ გოგოსთან წავალ, მოწყენილი იქნება მარტო სახლში-თქო.
- სწორად გიფიქრია, აუ როდის შევეჩვევი კატოს გარეშე ყოფნას? სახლში როცა მიდიოდა ერთად ვგეგმავდით წასვლას რომ მარტო არც ერთი არ ვყოფილიყავით და ეხლა რა ვქნა? - წუწუნებდა ნუცა. ლევანს ეცინებოდა, გვერდით ეჯდა, ჩახუტებული ყავდა და თითებს მის თმებში ატარებდა.
- ჩვენც ხომ არ დავქორწინდეთ? მარტო აღარ იქნები და მეც არ მომიწევს წინ და უკან სირბილი შენს სანახავად.
- მეხუმრები ხო?
- სავსებით სერიოზული ვარ.
- ეგ გამოსავალი არაა, თან ჯერ ძალიან ადრეა ქორწინებაზე ფიქრი.
- რატომ არის ადრე? მე მზად ვარ მთელი ცხოვრება შენს გვერდით გავატარო.
- ეხლა იმისთვის გავთხოვდე კატო აღარ მყავს სახლში და მარტო დავრჩითქო? რა სასაცილოა ხვდები?
- იმისთვის უნდა გათხოვდე რომ გვიყვარს ერთმანეთი და ერთად გვინდა ვიყოთ.
- თქვენ მე ეხლა ხელს მთხოვთ ბატონო ლევან? სწორად გავიგე?
- მართალია ბეჭედი თან არ მაქვს ეხლა, მაგრამ წინადადება სწორად გაგიგიათ ქალბატონო ნუცა.
- ცოტა ხნით გადავდოთ ეგ საკითხი, ჯერ განხილვას არ ექვემდებარება, რაღაც პერიოდი გავიდეს და მერე დავუბრუნდეთ ისევ, თუ რა თქმა უნდა არ გადაიფიქრებთ.
- კარგი, იყოს როგორც შენ გინდა, დაგელოდები როცა მზად იქნები მაშინ განვიხილოთ, მანამდე კი ნება მომეცი საღამოობით გესტუმრო და ვიდრე ძილი არ მოგერევა შენთან ვიყო, მერე კი წავალ-ხოლმე. რაც შეეხება გადაფიქრებას არც იოცნებო ჩემო ქალბატონო.
- თანახმა ვარ. - უპასუხა გაბადრულმა ნუცამ და ჩაეხუტა.

...........

დღე დღეს მისდევდა. ყველაფერი ჩვეულ რითმში მიდიოდა, ნუცა მუშაობდა, ლევანი საღამოებს მასთან ატარებდა და გვიან ღამით მიდიოდა სახლში. ერთ დღესაც ლევანმა ნუცა თავისთან გამოიძახა:
- დღეს სადღაც უნდა წაგიყვანო და სამსახურიდან არ გამეპარო. - უთხრა კაბინეტში შესულს.
- სად მიგყავარ?
- სიურპრიზია.
- კარგი, მაგრამ ის მაინც მითხარი რას აპირებ?
- ვერ გეტყვი, უბრალოდ მენდე.
- კარგი იყოს როგორც შენ გინდა.
- არ მჯერა, რამხელა მიღწევაა - იცინოდა ლევანი.
- წავედი, უნდა ვიმუშაო.
- ჩემს კაბინეტში ხომ არ გადმოგიყვანო, კუთხეს გამოგიყოფ და სულ ჩემთან მეყოლები, ზურაბს ვეტყვი შენი თავი დამითმოს.
- არ გაბედო, არავითარ შემთხვევაში, არ მინდა რა გთხოვ,
- კი მაგრამ რატომ?
- არ მინდა რა ლევან, ხალხს სალაპარაკო თემას ნუ მივცემთ, თან აქ ვერ ვიმუშავებ მაინც.
- რა გიშლის ხელს აქ რომ იმუშაო?
- შენს ყურებაში თავგზა ამებნევა და საქმეზე კონცენტრირებას ვეღარ მოვახდენ, გამორიცხულია აქ არ გადმოვალ. - ლევანს სიცილი აუვარდა.
- ანუ მე რომ მიყურებ თავგზა გებნევა და აზრებს ვეღარ იკრებ?
- შენ რომ ახლოს ხარ სხვაზე ვეღარაფერზე ვფიქრობ.
- კარგი, წადი და იმუშავე, მაგრამ ხანდახან გამოგივლი რომ თავგზა აგიბნიო.
- არ გინდა რა ლევან, სამუშაო საათებში ერთმანეთს ნუ ვნახავთ, საღამოობით შევხვდეთ-ხოლმე.
- როგორ წარმოგიდგენია, მთელი დღე აქ მყავდე და არ გნახო?
- ასე სჯობს, დამიჯერე.
- არ ვიცი, პირობას ვერ მოგცემ.
- წავედი, თორემ დღეს აქედან ვერ გავალ.
- დარჩი კიდევ ცოტა ხნით.
- არა, უნდა წავიდე. - თქვა და ჩქარი ნაბიჯით წავიდა კარისკენ.
- ნუცა - დაუძახა ლევანმა, - დაიცადე - უთხრა და მისკენ წავიდა, ნუცა მობრუნდა. ლევანი მიუახლოვდა, ხელი მოხვია, ნიკაპი აუწია და ტუჩები დაუკოცნა. - ეხლა წადი - უთხრა და თავის მაგიდას დაუბრუნდა. ნუცა თავბრუდახვეული და თვალებდაბინდული გავიდა ოთახიდან, სახე ეწვოდა და ასე ეგონა ყველა შეამჩნევდა რაც სჭირდა. ლევანი კმაყოფილი იყო, სიცოცხლის ხალისით სავსე დაუბრუნდა სამუშაოს. შუადღის შემდეგ მაინც ვერ მოითმინა და ჰოლში გავიდა სადაც თანამშომლები ისხდნენ. ნუცას თვალი შეავლო და ზურაბის კაბინეტისკენ წავიდა.
- მამა, გცალია? საქმე მაქვს შენთან.
- მოდი ლევან, რა ხდება.
- ნუცა დამითმე. - ზურაბმა გაოცებულმა შეხედა, ლევანს თვალები უბრწყინავდა. - უარი რომც მითხრა, მაინც წავიყვან.
- თვითონ თუ იცის რასაც უპირებ?
- იცის.
- მერე?
- შენ თუ იტყვი ისიც დათანხმდება.
- ვაიძულო?
- დამიჯერე, არ იქნება პრობლემა.
- მოიცა, თქვენ? - ზურაბი შეკითხვის გამომხატველი თვალებით მიაჩერდა ლევანს, ლევანს გაეღიმა. - მართლა? - ლევანმა თავი დაუქნია. - როგორ მოახერხე? როგორ დაითანხმე? - გაოგნებული იყო ზურაბი - რატომ ვერაფერი შევამჩნიე?
- საკმაოდ ბევრი მაწვალა, მაგრამ ძალიან მიყვარს და ვერ დავთმობდი.
- მოდი, უნდა მოგეხვიო, როგორ გამახარე, ამაზე კარგს ვერაფერს მეტყოდი. - ემოციებს ვერ მალავდა კაცი, ლევანი გადაეხვია.
- აბა, რას იზამ, დამითმობ?
- დამითმია. გამიჭირდება უმისოდ მაგრამ, შვილის ბედნიერებისთვის რას არ იზამს კაცი.
- მამა, ოღონდ არ შეიმჩნიო რომ იცი.
- რატომ კაცო? თქვენი სიხარული რომ გავიზიარო არ შეიძლება?
- მომკლავს რომ გაიგოს გითხარი, რცხვენია და მთხოვა არ თქვაო.
- კარგი, არაფერს შევიმჩნევ, უჰ შენ გაიხარე, როგორც მე გამახარე.
- კარგი წავედი, მაგრამ ხვალიდან ნუცა ჩემთან გადამყავს და ეს ისე უნდა გავაკეთოთ რომ ზედმეტი არავინ იეჭვოს.
- კარგი, ეგ საქმე მე მომანდე, უკვე მოვიფიქრე რას ვიზამ. - გაუცინა ზურაბმა.
- რა მოიფიქრე?
- ეხლა წადი და დამელოდე, ვიცი, ის რასაც ვაპირებ შენც მოგეწონება.
- რამე სასწაული არ ქნა თუ კაცი ხარ.
- წადი, წადი, ნუ მასწავლი რა როგორ ვქნა - იცინოდა ზურაბი, სიხარულისგან ასე ამჩატებული მამა ლევანს არასოდეს ენახა. კაბინეტიდან გავიდა, ნუცას მაგიდას მიუახლოვდა. მასთან დაიხარა, ხელით მაგიდას დაეყრდნო, სახე სახესთან მიუტანა და ვითომც არაფერი მშვიდად ჰკითხა:
- ბევრი დაგრჩა კიდევ? ამ საბუთებს ველოდები რომ წავიღო. - ნუცა გაშრა, უხერხულობისგან აღარ იცოდა რა ექნა, ლევანი ვითომც არაფერი, აგრძელებდა: - აი აქ როგორ გადაიტანე მაჩვენე, მაინტერესებს კონტექსტში როგორ ჩაჯდა. - და ვითომ შემთხვევით, ცალი ხელი მის მაჯაზე დაადო და თითებით მოეფერა თან ფურცლებს ჩაჰკირკიტებდა, ნუცას სუნთქვა შეეკრა, ლევანმა რამდენიმე ფურცელი აიღო, - ესენი დაამთავრე ხომ? მაშინ წავიღებ, მჭირდება - თქვა და წავიდა. ეს ყველაფერი ისე ბუნებრივად გააკეთა ეჭვი არავის აუღია, სამაგიეროდ თვითონ სიცილს ძლივს იკავებდა ნუცას დაბნეულ და გაფითრებულ სახეს რომ უყურებდა. ნუცას კარგა ხანი დასჭირდა აზრზე მოსასვლელად. იმ დღეს ლევანი მეტად აღარ გამოჩენილა. სამაგიეროდ საღამოს სამსახურის შემდეგ როცა ლევანს მანქანაში ჩაუჯდა, საყვედურები მიაყარა, ის კი იცინოდა.
- ნუ იცინი, თავგზა ამიბნიე, წახვედი და მე რამდენ ხანს მუშაობა ვეღარ მოვახერხე. - გაბრაზებული საყვედურობდა - გინდა რომ ყველაფერს მიხვდნენ და მერე ჩვენზე იჭორაონ ხო?
- ასე ძალიან რატომ ღელავ როცა ჩემს გვერდით ხარ?
- სულაც არა, უბრალოდ არ მინდა ვინმე ზედმეტად ვალაპარაკო.
- ანუ არ ღელავ? - ჰკითხა ლევანმა და ნუცას მიუახლოვდა, ნუცამ უკან დაიხია, ლევანი კიდევ უფრო მიუახლოვდა და თმებზე ეფერებოდა, მერე სახე მის თმებში ჩაყო, მისი სუნამოს სურნელი თავბრუს ახვევდა. ნუცას სუნთქვა შეეკრა.
- ისუნთქე თორემ გამეგუდები - ჩურჩულით უთხრა ლევანმა და ცხელი ჰაერი მოაფრქვია ყელზე, ცხვირით მის კანს ეხებოდა და ნუცას დახორკლილ კანს სიამოვნებით შეისწავლიდა, ნუცა მიხვდა მეტს ვეღარ გაუძლებდა და ეშმაკობას მიმართა:
- ვიღაც სიურპრიზს დამპირდა და მგონი დაავიწყდა.
- არ დამვიწყებია, - უპასუხა ლევანმა სიცილით და ლოყაზე აკოცა, მიხვდა ნუცას ეშმაკობას, საჭეს მიუბრუნდა, ძრავი ჩართო და ავტომობილი დაძრა. ცოტა მანძილის გავლის შემდეგ მანქანა რესტორანთან გააჩერა:
- ეს არის შენი სიურპრიზი? - ჰკითხა ნუცამ.
- ნუ ხარ მოუთმენელი, წამოდი და მენდე. - ლევანი მანქანიდან გადავიდა, ნუცასაც დაეხმარა გადასვლაში და ხელჩაკიდებული შეიყვანა რესტორანში, მათ ცალკე, მყუდრო ადგილი გამზადებული დახვდათ, გაშლილი მაგიდა და ანთებული სანთლები რომანტიულ გარემოს ქმნიდა, ლევანმა ნუცა მაგიდასთან მიიყვანა, სკამი გამოუწია და დაბრძანდიო უთხრა, თვითონაც მის წინ დაჯდა და ჭიქებში შავი ღვინო დაასხა. შემდე ჭიქა აიღო და ნუცას უთხრა:
- მინდა ეს საღამო დაუვიწყარი იყოს ჩვენთვის, ჩემთვის იმდენად ძვირფასი და წმინდა ხარ, კიდევ ვერ ვიჯერებ რომ ასე გამიმართლა და შენი სიყვარული მარგუნა უფალმა, დარწმუნებული იყავი რომ გულს არასდროს გატკენ, მინდა ბოლომდე მენდობოდე და მეც ამ ნდობას არასოდეს ვუღალატებ. - ნუცა აღელვებული უსმენდა და ხმას არ იღებდა, - ჰო მართლა შენთვის საჩუქარი მაქვს - ლევანმა ჯიბიდან პატარა ხავერდის კოლოფი ამოიღო, თავი ახადა და ნუცას ლამაზი ოქროს სამაჯური გაუწოდა.
- ეს მე მიყიდე? - ჰკითხა ნუცამ და ყუთი გამოართვა.
- შენ, აბა ვის - გაეცინა ლევანს.
- ძალიან ლამაზია, მაგრამ რატომ შეწუხდი? არ იყო საჭირო.
- არ გაიკეთებ?
- შენ გამიკეთე - ლევანს ხელი გაუწოდა- მართლა ძალიან ლამაზია, - ნუცა ადგა, მიუახლოვდა და ლოყაზე აკოცა - მადლობა. - მერე შებრუნდა და ისევ თავის ადგილზე დაჯდა. ლევანი ღიმილით უყურებდა მას, თუ როგორ კმაყოფილი ათვალიერებდა სამაჯურს.
- ერთ კვირაში გერმანიაში მივფრინავ - უთხრა უცებ, ნუცამ მომენტალურად დაანება თავი სამაჯურის თვალიერებას და გაოცებულმა შეხედა ლევანს. -არა სულ კი არ მივდივარ - გაეცინა ლევანს - საქმიანი წინადადება შემომთავაზეს და მოლაპარაკება უნდა ვაწარმოო.
- რა წინადადება? - დაბნეულად ჩაილაპარაკა ნუცამ
- ერთ-ერთ გერმანულ კომპანიას ჩემი ბიზნეს გეგმა გავუგზავნე და დაინტერესდნენ, თუ პარტნიორობაზე შევთანხმდებით ჩვენი სპექტრი უფრო გაფართოვდება და გაცილებით მომგებიანი გახდება ვიდრე ეხლაა. - ნუცა აღარ უსმენდა, მას სულ სხვა ფიქრი უტრიალებდა თავში.
- როდის გაგზავნე პროექტი?
- ერთი თვის წინ და ათი დღის წინ მომივიდა პასუხად მოწვევა.
- ანუ ათი დღეა იცი რომ უნდა წახვიდე?
- კი, საბუთები უკვე მოვაწესრიგე კიდეც.
- და მე ეხლა მეუბნები? ეხლა უნდა ვიგებდე ამას? - ნუცა გაოცებას ვერ მალავდა.
- მინდოდა მეთქვა, მაგრამ როგორღაც საშუალება არ მომეცა
- დიდი ხნით მიდიხარ? - ჰკითხა ბოლოს.
- ზუსტად არ ვიცი რამდენ ხანს მომიწევს დარჩენა, შეიძლება ერთი კვირა, შეიძლება ორი ან ცოტა მეტი. - ნუცამ არაფერი უთხრა, ხასიათი გაუფუჭდა.
- არაფერს შეჭამ? ხელი არაფერზე დაგიკარებია.
- აღარ მინდა. - ლევანს გაეცინა.
- ხასიათი გაგიფუჭე ხომ?
- კარგი სიურპრიზი გამოგივიდა.
- ჯერ ყველაფერი არ მითქვამს.
- კიდევ არის რაიმე? უკვე კითხვისაც მეშინია, აღარაფერი თქვა, დღეისთვის საკმარისია სიურპრიზები, უკვე ვნანობ რომ წამოგყევი.
- ისევ არ მენდობი, ხომ? - სინანულით აღნიშნა ლევანმა. ნუცამ არ უპასუხა. - ისევ არ მენდობი - გაიმეორა ლევანმა
- მინდა რომ გენდობოდე. - უთხრა ნუცამ
- გინდა რომ მენდობოდე? ეგ არის შენი პასუხი? - ნუცა უცებ გაცხარდა:
- აბა რა გინდა რომ გითხრა? თავს ძლივს მივეცი შენთან ურთიერთობის უფლება და უცებ მიცხადებ რომ მიდიხარ, თან ათი დღეა იცი და ეხლა მეუბნები, ბარემ თვითმფრინავში ასვლის წინ დაგერეკა და ისე გაგეგებინებინა, ან საერთოდ შეტყობინება გამოგეგზავნა, ამის მერე კიდევ მეკითხები გენდობი თუ არა, რა გინდა რომ გიპასუხო, რის მოსმენა გინდა ჩემგან? - ლევანი ბედნიერი ღიმილით თვალებანთებული უყურებდა. - რა გაცინებს? სასაცილო რა ვთქვი? ეხლა რომ მოვსულიყავი შენთან და მეთქვა, იცი რა? ლევან მე საზღვარგარეთ მივდივარ და როდის დავბრუნდები არ ვიცი-მეთქი, რა რეაქცია გექნებოდა? - ლევანი უყურებდა გაბრაზებულ ნუცას რომელიც ემოციებს ვერ თოკავდა და ხმას არ იღებდა. ნუცა მაგიდიდან წამოდგა.
- მე მივდივარ, აღარ მინდა აქ ყოფნა - უთხრა ლევანს და გასასვლელად შებრუნდა, ლევანი წამოვარდა და ხელში სწვდა.
- რას აკეთებ?
- მივდივარ, გამიშვი.
- სად მიდიხარ?
- სახლში, დღეისთვის საკმარისია, აღარ მინდა აქ ყოფნა - ნუცას წყენისგან ცრემლები ახრჩობდა, იცოდა რომ თუ კიდევ გაჩერდებოდა თავს ვეღარ შეიკავებდა და ბავშვივით ატირდებოდა.
- არ მათქმევინებ ბოლომდე, რაც მინდა გითხრა?
- აღარაფრის გაგონება არ მინდა, საკმარისი მოვისმინე - ნუცამ ხელი გამოსტაცა და რესტორნიდან გაიქცა, ლევანმა ანგარიში სასწრაფოდ გადაიხადა და უკან დაედევნა, ნუცას ტაქსი წამოეწია, გააჩერა და გაჰყვა, როგორც კი სამშვიდობოს დაიგულა თავი გულამოსკვნილი აქვითინდა, ლევანმა სასტუმროს ირგვლივ ეძება და ნუცა რომ ვეღარ იპოვა პირდაპირ მისი სახლისკენ წავიდა, მანქანას ისეთი სისწრაფით მართავდა ნუცაზე ადრე მივიდა ბინასთან, თავის თავს ლანძღავდა, ხვდებოდა რომ სულელურად აწყენინა, არ ეგონა ასეთი მწვავე რეაქცია თუ ექნებოდა, რატომ თავიდანვე არ ვუთხარი ჩემი გეგმის შესახებო დარდობდა, ნუცას რეაქცია აინტერესებდა და აი შედეგიც. ლიფტს არ დაელოდა, სირბილით ავარდა მის ბინამდე და ზარს გაბმულად დააჭირა. კარი არავინ გაუღო, ალბათ ჯერ არ მოსულაო გაიფიქრა და იქვე კედელს მიყრდნობილი დაელოდა. სახლთან მისული ნუცა უკვე აღარ ტიროდა მაგრამ ცხვირჩამოშვებული შევიდა სადარბაზოში, ეხლა ლევანის ნახვა მაინც არ შეეძლო. ნელი სვლით აუყვა საფეხურებს, ის იყო თავის სართულს მიადგა რომ ლევანიც დაინახა და შეჩერდა, ლევანი უყურებდა მის ტირილისგან დაწითლებულ თვალებს და სულში სითბო ეღვრებოდა, ნუცამ მშვიდი სახით აუარა ლევანს და კარი გააღო, ლევანიც შეჰყვა.
- რატომ მოიქეცი ასე? - ჰკითხა ცოტა ხნის მერე - რამდენი გეძებე, რითი მოხვედი?
- ტაქსით.
- რატომ? განა არ შეგეძლო დაგეცადა?
- არ შემეძლო. - სერიოზული სახით უყურებდა ლევანს.
- ეხლა ვხედავ რომ არ შეგეძლო, მაპატიე, არასწორად დავიწყე საუბარი და ტყუილად აგაფორიაქე.
- ტყუილად? ანუ შენ ფიქრობ რომ სისულელეზე გავბრაზდი და რეაქცია არ უნდა მქონოდა? რატომ მოხვედი აქ?
- არა ასე არ ვფიქრობ, მოვედი იმისთვის რომ გაუგებრობა გავარკვიოთ.
- რა გაუგებრობაზე ლაპარაკობ ლევან? ყველაფერი დღესავით ნათელია, რა არის აქ გასარკვევი? შენ მიდიხარ, გავიგე, როდის დაბრუნდები არ იცი, ესეც გასაგებია, კიდევ დარჩა რაიმე რაც ვერ გავიგე? წადი სადაც გინდა, როცა გინდა და რამდენი ხნითაც გინდა, მე ეს აღარ მეხება. სრულიად თავისუფალი ხარ, მოიქეცი ისე როგორც საჭიროდ ჩათვლი.
- ანუ ნებას მაძლევ ისე მოვიქცე როგორც მინდა?
- არა მგონია ჩემგან ნებართვა გჭირდებოდეს - ლევანს გაეცინა.
- სასაცილოა ხო?
- კი, თან ძალიან. შენ ხომ ბოლომდე სათქმელი არ დამასრულებინე, უბრალოდ მინდოდა მეთქვა, რომ შენი წაყვანაც მინდოდა, როგორც ჩემი პირადი თარჯიმნის, მაგრამ არ დამაცადე.
- ჩემი წაყვანა? სად გერმანიაში?
- კი, ერთად წავიდეთ, თან საქმეს გავაკეთებთ და თან ერთად მეტ დროს გავატარებთ. - ნუცა დაიბნა, მერე უცებ ეჭვი გაუჩნდა, - იქნებ იმისთვის მოიფიქრა ეს ყველაფერი რომ თავისი საქციელი გამოასწოროს და ჩემთანაც მართალი გამოვიდეს - ფიქრობდა თავისთვის.
- აბა რას იტყვი, წამოხვალ? - ფიქრი გააწყვეტინა ლევანმა.
- არსად არ ვაპირებ წამოსვლას - სასწრაფოდ უპასუხა ნუცამ - რატომ უნდა წამოვიდე? არ მინდა, თვითონ წადი სადაც გინდა.
- რატომ ჯიუტობ? მესმის გაგაბრაზე, თავიდანვე არ გაგაგებინე, მაგრამ სხვაგვარად ხომ სიურპრიზი არ გამოვიდოდა? ამ ათ დღეში სასტუმროს და ბილეთების საქმე მოვაგვარე - ლევანმა პიჯაკის შიდა ჯიბიდან თვითმფრინავის ორი ბილეთი ამოიღო და მაგიდაზე დააწყო - მივლინებას გაგიფორმებთ და ზედმეტს ვერავინ იფიქრებს. - ნუცამ ბილეთები რომ დაინახა, მიხვდა რომ მისი ეჭვები უსაფუძვლო იყო მაგრამ წასვლაზე დათანხმება მაინც არ უნდოდა, ჯერ კიდევ გაბრაზებული იყო ლევანზე.
- არა, არ წამოვალ, გაბრაზებული ვარ შენზე და ასე ადვილად არ გადამივლის.
- ჩემო ბუტია გოგო, ღირსი ვარ, დავიმსახურე, მაგრამ გამოვასწორებ, გპირდები, ოღონდ ამჯერად მაპატიე, ნუ დამსჯი და მარტო ნუ გამიშვებ. - უთხრა ნუცას, მიუახლოვდა და მოეხვია, ნუცა ცდილობდა თავი დაეღწია, მაგრამ ლევანმა არ გაუშვა.
- გამიშვი - გაიბრძოლა ნუცამ.
- ვერ გაგიშვებ, უშენოდ არ შემიძლია, ჩემი ხარ, ძლივს დაგისაკუთრე და ეხლა შენს თავს ვერაფერი დამათმობინებს. როგორ იფიქრე რომ უშენოდ სადმე წავიდოდი და დაგტოვებდი? ნუთუ ასე გამიცანი? არა ჩემო კარგო, უშენოდ არსად არ წავალ, არც იოცნებო. - ხელები უფრო ძლიერად მოხვია, თავისკენ მიიზიდა, თმებში ჩაყო სახე, მისი სურნელი შეისუნთქა, მერე ფრთხილად გადაინაცვლა მისი ყელისკენ, ტუჩების ნაზი მოძრაობით ჩაუყვა და ნუცას თავბრუ დაახვია, ყელიდან სახეზ გადაინაცვლა და ტუჩებამდე კოცნით გადაინაცვლა, ვნებიანად კოცნიდა მის გაბუშტულ ტუჩებს, ეფერებოდა და არ ეთმობოდა, მერე უცებ ხელი გაუშვა, საშინლად აფორიაქებული იყო, თმები გაუსწორა, გაუღიმა და თბილად უთხრა:
- ეხლა უნდა წავიდე, შენც დაიძინე, ხვალ ოფისში შევხვდებით - და ვიდრე ნუცა რაიმეს ეტყოდა ბინიდან გავიდა.
- რა დაემართა? სად გავარდა? - ფიქრობდა გაკვირვებული ნუცა.

………

მეორე დილით სამსახურში მისულ ნუცას ნინა შესასვლელში დახვდა, სწრაფად მიაყარა სათქმელი:
- სასწრაფო თათბირია, უფროსი თავის კაბინეტში გვიბარებს ყველას. - და გაიქცა სხვებისთვის სათქმელად. რამდენიმე წუთში ყველამ ბატონი ზურაბის კაბინეტში მოიყარა თავი. ზურაბი თავის საწერ მაგიდასთან იდგა და გვერდით ლევანი უმშვენებდა მხარს.
- ყველას მადლობა მინდა გითხრათ აქ მოსვლისთვის, - დაიწყი ზურაბმა - იმისათვის რომ თქვენი კეთილსინდისიერი შრომით თავები არ დაგიზოგავთ და დღემდე ასე თუ ისე ცუდად არ მოვდიოდით, მაგრამ ეხლა ახალი ეტაპი იწყება ჩვენს ცხოვრებაში, ჩვენ გერმანიაში გავგზავნეთ ბატონი ლევანის მიერ შემუშავებული თანამედროვე სტანდარტებზე აწყობილი პროექტი, რომელმაც ჩვენი უცხოელი კოლეგები ძალიან დააინტერესა და გერმანიაში მოლაპარაკების საწარმოებლად მიგვიწვიეს, თუ ეს მოლაპარაკება შედგება, ჩვენს წინ ფართო კარი გაიღება ევროპისკენ, რაც იმას მოასწავებს რომ ფინანსურად უფრო გავიზრდებით და შესაძლებლობა გვექნება თქვენი ხელფასები ოცი პროცენტით გავზარდოთ. ამ კვირის ბოლოს ბატონი ლევანი გაემგზავრება გერმანიაში თავის მოადგილესთან ერთად, მოწვევა ორ პერსონაზეა გათვალისწინებული, ამიტომ რადგან ჩვენ ოფიციალურად არ გვყავს და თან გენერალურ დირექტორს მოადგილე აუცილებლად უნდა ახლდეს, გადავწყვიტეთ ამ პოსტზე დავნიშნოთ ქალბატონი ნუცა სიხარულიძე, რადგან ალბათ ყველა დამეთანხმებით, რომ ის ყველაზე კომპეტენტური პირია ამ შემთხვევაში, როგორც ყველა დიალოგსა თუ პროექტებში მონაწილე და აქტიური წამყვანი პირი. გილოცავთ ქალბატონო ნუცა, ვიმედოვნებ რომ თქვენი ჩვენთან მუშაობა კიდევ უფრო საინტერესო და სასარგებლო იქნება. - ზურაბი ნუცასთან მივიდა და ხელი ჩამოართვა, ნუცა გაშეშებული და გაოცებული იდგა, კიდევ ვერ იჯერებდა იმას, რაც ხდებოდა, ლევანმა იცოდა რომ მამამისს რაღაც უნდა მოეფიქრებნა, მაგრამ ასეთ კარგ ვარიანტს თვითონაც არ ელოდა, გულში ეცინებოდა ნუცას გაოგნებულ სახეს რომ ხედავდა, თანამშრომლები ნუცას შემოეხვივნენ და ულოცავდნენ. ლევანიც მიუახლოვდა, ოფიციალურად მიულოცა და ხელი ჩამოართვა, - და აი კიდევ რა - მიუბრუნდა ისევ ზურაბი - ნუცა, შენი კაბინეტი მზად არის და შეგიძლია დღეიდან იქ განაგრძო მუშაობა, კარზე ბანერს დღესვე დაამაგრებენ. ეხლა შეგიძლიათ დაიშალოთ და საქმეს დაუბრუნდეთ. - ყველანი გავიდნენ ოთახიდან, ნუცაც გაჰყვა, ვერ იჯერებდა იმას რაც მოისმინა, მას გეგა მიუახლოვდა და უთხრა;
- ნუცა კიდევ ერთხელ გილოცავ, წამოდი შენი კაბინეტი გაჩვენო და ყველა შენს პირად ნივთს იქ გადმოგიტანთ. - ნუცა გაჰყვა. კაბინეტი ლევანის ოთახის გვერდით იყო, ნუცა მიხვდა რომ ამაში ლევანის ხელი ერია. ყველანი რომ გავიდნენ ლევანი მამას მიუბრუნდა:
- ეს რა გააკეთე, როგორ ეშმაკურად შემოატრიალე ყველაფერი, მადლობა მამა, სიმართლე გითხრა გამაკვირვე, ასე არ ველოდი, ერთი გასროლით ორი კურდღელი მოკალი, თან გვერდით მეყოლება და თან გერმანიაში წამოსვლაზე უარს ვერ იტყვის - გაოცებული და კმაყოფილი აღნიშნავდა ლევანი.
- აბა რა გეგონა? შენი ბაჭია ახლოს უნდა გყავდეს რომ ადვილად ვერ გაგექცეს თორემ სხვა უფრო ჭკვიანი მელა მოგტაცებს და დარჩები ჩალაგამოვლებული. - უპასუხა ზურაბმა. - ომს ის იგებს ვინც ჭადრაკს კარგად თამაშობს.
- ვალში ვარ შენთან
- ვიმახსოვრებ - ორივეს სიცილი აუვარდათ.
ნუცა თავის ახალ კაბინეტში გადავიდა. ახალი ვალდებულებები გადაიბარა და ცდილობდა ყველაფერში სწრაფად გარკვეულიყო. ლევანი სპეციალურად არ აწუხებდა. საღამოს სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ შეუარა.
- ქალბატონო დირექტორის მოადგილევ, სახლში აღარ აპირებთ?
- შენი მოფიქრებულია ეს ყველაფერი ხომ?
- შენს დაწინაურებაში მე წვლილი არ მიმიძღვის, მამაჩემმა გადაწყვიტა ასე, აზრი მკითხა და უარი არ მითქვამს, შესანიშნავი კანდიდატურა შემომთავაზა და რატომ უარვყოფდი?
- ბოლომდე მაინც არ მჯერა შენი.
- სიმართლეს გეუბნები, აი რაც შეეხება კაბინეტს, ეგ იდეა მე მივაწოდე, ასე უფრო ახლოს მეყოლები.
- იცის ჩვენს შესახებ? უთხარი რამე?
- არა, ჯერ არ მითქვამს, თუ გინდა ერთად ვუთხრათ - გაეცინა ლევანს.
- ჯერ არ უთხრა რაა, გთხოვ.
- რატომ? გაეხარდება.
- არ მინდა ჯერ, მერე როგორ შევხედო? მერიდება.
- ჩვენი ურთიერთობის თქმა გერიდება? კარგი რაა, იცი რა ბედნიერი იქნება?
- გთხოვ რა ლევან, ჯერ არაფერი თქვა.
- კარგი, იყოს როგორც შენ გინდა, არ ვიტყვი, აბა რას შვები, ხომ იცი კვირის ბოლოს გერმანიაში მივფრინავთ.
- აუცილებელია მეც რომ წამოვიდე?
- ოო, აი ეგ მამაჩემს ჰკითხე და რომ გკითხავს რატომ არ მიდიხარო, შენი შვილი მიყვარს, გამაბრაზა და მისი დასჯა მინდა-თქო უპასუხე - იცინოდა ლევანი.
- რა საძაგელი ხარ - გაიბუტა ნუცა.
- შენ კიდევ ძალიან ტკბილი და ვგიჟდები შენს გაბუტულ სახეს რომ ვუყურებ. ეხლა იცოდე გაკოცებ და საერთოდ არ მადარდებს თუ ვინმე შემოვა.
- არ გაბედო, წადი ეხლა, დაბლა დამელოდე და მეც ჩამოვალ, ერთად ნუ გავალთ. - ლევანს გაეცინა და გავიდა.
ნუცა სამსახურიდან გავიდა, ლევანის მანქანისკენ წავიდა და სწრაფად ჩაჯდა რომ არავის დაენახა.
- სწრაფად მოვშორდეთ აქაურობას, არავინ დაგვინახოს. - უთხრა ლევანს.
- როდემდე უნდა ვიმალოთ ასე? - ჰკითხა ლევანმა და მანქანა ადგილიდან მოსწყვიტა
- ჯერჯერობით ასე სჯობს.
- მაინც ვერ ვხვდები რატომ ვიმალებით და რა ვქნა.
- არ დაიწყო რა ისევ გთხოვ.
- კარგი, მაგრამ გერმანიიდან რომ ჩამოვალთ ოფიციალურად გამოგაცხადებ ჩემ საცოლედ.
- საცოლედ?
- რა გიკვირს? აღარ არის დრო, რომ სერიოზულად შევხედოთ ჩვენს ურთიერთობას?
- ჯერ იმასაც ვერ მივეჩვიე რომ შეყვარებულები გვქვია და უკვე საცოლე?
- მოგიწევს მიჩვევა, იმიტომ რომ მე უკან დახევას არ ვაპირებ.
- კი მაგრამ შენ ჯერ ჩემთვის არ გიკითხავს თუ ვარ თანახმა და სხვებს როგორ უნდა გამოუცხადო? - გაეცინა ნუცას. ლევანმა მანქანა სავალი გზიდან გადაიყვანა და დაამუხრუჭა, შემდეგ ნუცას მიუბრუნდა, თვალებში ღიმილით ჩახედა და ჰკითხა:
- არ მიკითხავს?
- არა.
- მაშინ ეხლა გეკითხები
- რას მეკითხები? - ეშმაკობდა ნუცა
- თანახმა ხარ თუ არა?
- რაზე? - ლევანს გაეცინა
- ნუ მეთამაშები თორემ დაისჯები
- მართლა? შენთვის შეიძლება და მე თუ მოვინდომებ რომ ცოტა ვიმავნებლო არა ხო? - იცინოდა ნუცა
- თემა ნუ გადაგაქვს, პასუხი მითხარი
- კითხვა ვერ გავიგე
- მოდი აქ შენ პატარა პარაზიტო, მე შენ გაჩვენებ რა ვერ გაიგე - უთხრა ლევანმა, ხელებში მოიმწყვდია და მის ტუჩებს დააკვდა, - აბა კიდევ ვერ გაიგე კითხვა? გავიმეორო? - ჰკითხა ცოტა ხნის შემდეგ ნუცას
- აუტანელი ხარ - ბუზღუნებდა ნუცა, ლევანი იცინოდა
- აბა, თანახმა ხარ?
- არა - ჯიბრში ჩაუდგა ნუცამ
- მაშინ მოგიტაცებ.
- მაინც გაგექცევი
- დარწმუნებული ხარ? ვცადოთ აბა და ვნახავ ერთი როგორ გამექცევი. - თქვა ლევანმა და ძრავი ჩართო
- რას აკეთებ?
- გიტაცებ, ვნახოთ ერთი სად წამიხვალ.
- ხუმრობ ხო? - გაეცინა ნუცას
- სულაც არა. - სიჩქარეს მოუმატა ლევანმა, ნუცა მშვიდად იჯდა, ვერ იჯერებდა რომ შეიძლებოდა ეს ყველაფერი ლევანს სერიოზულად ეთქვა, მაგრამ როცა ლევანი თბილისს გასცდა მაშინ კი შეშფოთდა, ლევანი ჩუმჩუმად აპარებდა მისკენ მზერას და გულში ეცინებოდა, ელოდებოდა რა რეაქცია ექნებოდა, უცებ ნუცას ხელში ტელეფონი დაინახა, მომენტალურად გადაწვდა, ააცალა და გათიშა, ეს ყველაფერი იმდენად მოულოდნელად მოხდა, ნუცა უცებ ვერც კი მიხვდა და გონს რომ მოეგო ლევანს ტელეფონი ჯიბეში ედო.
- რას აკეთებ? - ჰკითხა ლევანს
- ტელეფონი არ გჭირდება.
- ლევან რას აკეთებ-მეთქი, დამიბრუნე ეხლავე.
- მე შენ გიტაცებ და არ მინდა ვინმესთან დარეკო
- ნუ სულელობ, გეყოს ხუმრობა, დამიბრუნე.
- საერთოდაც არ ვხუმრობ,
- დარწმუნებული ვარ, ამას სერიოზულად არ მეუბნები
- აბსოლიტურად სერიოზული ვარ.
- ლევან, გეყოს, სად მიდიხარ, ასე არასერიოზულად ვერ მოიქცევი ხომ გესმის არა?
- არ გაგივა, ტყუილად ცდილობ მაინც არ გადავიფიქრებ.
- ასე არ შეიძლება შენ თვითონაც ხომ ხვდები არა? რა საჭიროა ასეთი რამის გაკეთება, ხომ იცი რომ მიყვარხარ და საკმარისი არ არის ეს იმისთვის რომ ძალით არ გამაკეთებინო ის რაც ჯერ არ მინდა? - ლევანმა მანქანა მკვეთრად დაამუხრუჭა.
- გაიმეორე რაც თქვი
- რა გავიმეორო?
- ის რომ გიყვარვარ
- ისედაც ხომ იცი?
- მინდა შენგან გავიგონო
- გეყოს ეხლა მართლა და დავბრუნდეთ უკან
- ჯერ მითხარი რომ გიყვარვარ - ნუცა ჯერ შეყოვნდა, მერე ლევანს მიუახლოვდა, ხელები კისერზე შემოხვია, აკოცა და წყნარად უთხრა:
- მე შენ ძალიან მიყვარხარ ლევან, ვერც კი წარმოიდგენ რამდენად ძლიერია ჩემი გრძნობა შენდამი, ამიტომ არ არის საჭირო ჩემი მოტაცება, ისედაც არსად გაგექცევი. - ლევანი არ ელოდა ასეთ თბილ და ემოციურ აღიარებას, თვითონაც მოეხვია ნუცას და მისი თმების სურნელით ტკბებოდა.
- წავიდეთ ეხლა, გვიანია უკვე - უთხრა ნუცამ ცოტა ხნის შემდეგ
- სად წავიდეთ ეხლა? სად გირჩევნია გასეირნება?
- დღეს არსად არ წავიდეთ, სახლში წამიყვანე, მამაჩემთან უნდა დავრეკო და გერმანიაში წასვლაზე გავაგებინო, წინდაწინ წარმომიდგენია როგორი რეაქცია ექნება, გადაირევა - შეწუხებული ხმით უთხრა ნუცამ.
- გინდა? მე ვეტყვი
- არა, რას ამბობ, მაგაზე უფრო გაგიჟდება ის რომ გაიგოს მარტო მე და შენ მივდივართ - ლევანს გაეცინა.
- კარგი შენ უთხარი, ოღონდ უარი არ გაუვა იცოდე.
- ვიცი, კარგი წავედით - ნუცას ბინასთან მისულიყვნენ, ერთმანეთს დაემშვიდობნენ და ლევანიც წავიდა. სახლში კატო მისულიყო და ელოდებოდა, ნუცას თვალები გაუბრწყინდა მის დანახვაზე, გახარებული მოეხვია, ერთმანეთის მოკითხვის მერე სიახლე მაქვს და შენც მოისმინეო და მამას დაურეკა:
- როგორ ხართ მამი?
- კარგად ნუცა შენ როგორ ხარ?
- კარგად, მა რაღაც უნდა გითხრა და არ აყვირდე რა გთხოვ.
- საყვირალი თუა ავყვირდები აბა რას ვიზამ.
- მაშინ არ გეტყვი.
- ეხლა უფრო ვბრაზდები, თქვი რა დააშავე.
- არაფერი დამიშავებია, პირიქით სამსახურში დამაწინაურეს, დღეიდან შენი გოგო გენერალური დირექტორის მოადგილეა - კატომ პირი დააღო, ის იყო უნდა ეყვირა სიხარულისგან, ნუცამ ხელით ანიშნა ჩუმადო და ისიც გაჩუმდა. სამაგიეროდ ავთო აროხროხდა სიხარულისგან.
- შენ გენაცვალე მე, ჩემი ოქროს გოგო, მამასავით ჭკვიანი ხარ, ყოჩაღ მამი, უჰ როგორ გამახარე.
- რა მოხდა კაცო აღარ იტყვი - დედის ხმა გაიგონა ნუცამ
- დააწინაურეს ჩემი შვილი, დირექტორის მოადგილეა, აბა? ტვინით გატენილია ენაცვალოს მამა, - მერე პაუზა გააკეთა და - მოიცა, ამაზე უნდა გავბრაზებულიყავი? შენ რაღაცას ბოლომდე არ ამბობ, უყურე როგორ ეშმაკურად შემომიარა
- არა, მამი, დღეს უფროსმა თათბირი ჩაატარა და მე, როგორც გენერალური დირექტორის მოადგილეს, გერმანიაში მგზავნიან მოლაპარაკებაზე ორი კვირით, ამის თქმა მინდოდა.
- გერმანიაში? - წამით დაფიქრდა ავთო - მარტო გიშვებენ?
- არა მამი, ორ თანამშრომელთან ერთად. ყველა ხარჯს კომპანია დაფარავს, იქ დაგვხვდებიან და სასტუმროში დაგვაბინავებენ.
- როდის მიდიხარ? - ნუცას გაუხარდა, ავთო ჩხუბს არ აპირებდა.
- ამ კვირის ბოლოს.
- რა უნდა გითხრა, წადი, ოღონდ ჭკვიანად იყავი.
- ვიფიქრე ავირიდებ წასვლას-თქო მაგრამ შენი იმედი მაქვს არ დამაღალატოო უფროსმა და რაღას ვეტყოდი.
- უნდა წახვიდე აბა რა უნდა ქნა, რას ქვია დააღალატო, ჩემი შვილი ყველგან უნდა ჩანდეს, წადი და აჩვენე როგორი ჭკვიანი ხარ. მე ჩამოვალ და გაგაცილებ აეროპორტში - ნუცას ცეცხლი მოედო, ლევანთან ერთად მიმავალი რომ ენახა, ავთო გაგიჟდებოდა.
- რად მინდა გაცილება მამი ტყუილად უნდა იწვალო, სახლში მომაკითხავენ და მანქანით წამიყვანენ, მშობლები არავის არ მოჰყვება აეროპორტში, უხერხულია, ბავშვი ხომ აღარ ვარ.
- შენ ჩემთვის ყოველთვის ბავშვი იქნები, მაგრამ კარგი, ბოლოს და ბოლოს თანამდებობის პირი ხარ და მართლა უხერხული იქნება, მაგრამ როგორც კი ჩახვალ დარეკე არ მანერვიულო.
- დავრეკავ მა აბა რას ვიზამ.
- გაიზარდა ჩემი გოგო, უფროსია უკვე - სიამაყისგან გაბერილი იყო ავთო, სიხარულს გული ვეღარ იტევდა. ნუცას არ ეგონა ასე მარტივად თუ დათმობდა სიჯიუტეს მამა, იცოდა მისი ფიცხი ხასიათი და გაოცებული იყო. სამაგიეროდ ტელეფონი გათიშა თუ არა აქამდე ჩუმად მჯდომი კატო ეცა.
- გოგო, სიმართლეა რაც მოვისმინე? რატომ არაფერი მითხარი?
- როდის უნდა მეთქვა, მეც დღეს გავიგე.
- მართლა დაგაწინაურეს?
- კი
- აუ რა მაგარია, ნუც, ეს უნდა აღვნიშნოთ.
- არ დაიწყო ეხლა, რაა აღსანიშნი.
- რას ქვია რაა, ლევანმა რაო?
- არაფერი, კაბინეტი გამომიყო პირდაპირ მის გვერდით.
- ვაა, მართლა? - სიცილი აუვარდა კატოს - კარგად გაერთობით აბა
- უფრო თვითონ ერთობა, მე დაძაბულობამ მომკლა.
- ვინ და ვინ მიდიხართ გერმანიაში?
- არ დაიჯერებ, მე და ლევანი.
- რაა? არ არსებობს - აყვირდა კატო - მარტო თქვენ?
- ჩუმად, რა გაყვირებს, შენ რომ ამ დღეში ხარ, ხომ წარმოგიდგენია მამაჩემს რა დაემართებოდა ეგ რომ მეთქვა, ვერ ვუთხარი და ეხლა სინდისი მაწუხებს, არასოდეს მომიტყუებია.
- მაგას მართლა ვერ გაგიგებდა, აუ რა მაგარია, ერთად, მარტო, მშურს შენი.
- კარგი რა, სამუშაოდ მივდივართ იქ, გასართობად კი არა.
- ერთი მეორეს ხელს არ უშლის.

………..

დღე დღეს მისდევდა, ნუცა ახალ გარემოში მუშაობას შეეჩვია, მართალია მეტი პასუხისმგებლობა ეკისრებოდა და უფრო მეტადაც იღლებოდა, მაგრამ სამაგიეროდ ლევანი ახლოს ჰყავდა და ისიც ხშირად ესტუმრებოდა ხოლმე სხვადასხვა საბაბით, ჩამოუჯდებოდა და საუბრობდნენ. გაფრენის დღეც მოახლოვდა. წინა დღეს ლევანმა ნუცა თავისთან გამოიძახა.
- გისმენთ ბატონო ლევან - კარი შეაღო ნუცამ. ლევანი კაბინეტში სავარძელზე გადაწოლილიყო და ელოდებოდა - მარტო ხარ?
- აბა კიდევ ვის ელოდი?
- არ ვიცი, რომ დამიბარე მეგონა რაიმე საქმე გქონდა, სხვა შემთხვევაში შენ თვითონ მოდიხარ-ხოლმე და....
- ხანდახან გამონაკლისის სახით შენც რომ მოხვიდე არ გაწყენს, სულ მე ნუ მელოდები.
- ანუ შემიძლია მოვიდე და თავგზა შენც აგირიო, როგორც მე მირევ ისე?
- სცადე - გაეცინა ლევანს - არც შენ გამოგდის ნაკლებად.
- კარგი მაგრამ ამას რაც მოჰყვება შენს თავს დააბრალე - ლევანმა გაკვირვებისგან წარბები ასწია
- და რა შეიძლება მოყვეს ნეტა? - ნუცა მიხვდა რომ ლევანმა სულ სხვაგვარად გაიგო მისი ნათქვამი და შერცხვა.
- ანუ ვგულისხმობ, რომ როგორც მე ვერ ვახერხებ მუშაობას ისე აირევი შენც - უპასუხა ოდნავ გაწითლებულმა და არეულმა
- აა, მე სულ სხვაგან გამექცა ფიქრი - ეშმაკურად უღიმოდა ლევანი
- ხანდახან აუტანელი ხარ -გაიბუსა ნუცა
- რატომ? რას ვაკეთებ ისეთს?
- ბედნიერდები როცა მარცხვენ.
- ვგიჟდები როცა წითლდები, საშინლად გიხდება და მინდა ეგ ლოყები დაგიკოცნო - იცინოდა ლევანი.
- და ყველაფერს აკეთებ რომ ხშირად გამაწითლო.
- რაც მართალია მართალია, ვერ უარვყოფ.
- კარგი, მითხარი რისთვის დამიბარე?
- რას შვები, გაემზადე ხვალისთვის? ხომ იცი დილის ოთხ საათზეა ფრენა და ამ ღამით პირველ საათზე გამოგივლი რომ აეროპორტში არ დავაგვიანოთ.
- ვიცი და მზად ვარ.
- ძალიან კარგი, მხოლოდ მე და შენ, არავისგან მალვა არ მოგვიწევს.
- მხოლოდ მე და შენ, რა უცნაურია.
- ერთად დავათვალიერებთ ყველაფერს რაც უშენოდ მაქვს ნანახი.
- კიდევ ვერ ვიჯერებ რომ ეს ყველაფერი ხდება
- მოგიწევს დაჯერება,
- კარგი, წავალ ეხლა, ვიმუშავებ. - ნუცა გავიდა.
როგორც იქნა ეს დღეც დამთავრდა. საღამოს ლევანმა ნუცა სახლამდე მიიყვანა და წავიდა. ნუცას ყველაფერი მზად ჰქონდა, კიდევ ერთხელ გადაამოწმა პასპორტი და საჭირო დოკუმენტები ადგილზე იყო თუ არა და დივანზე წამოწოლილი, ლევანის მოსვლამდე კატოსთან ჭორაობდა ტელეფონით. პირველი ხდებოდა ლევანი რომ მოვიდა. ნუცას ჩანთა დაბლა ჩაიტანა და საბარგულში მოათავსა. მანქანაში ჩასხდნენ, ნუცა ღელავდა, პირველად მიდიოდა ასე შორს, ლევანმა შეამჩნია, მისი ხელი აიღო, აკოცა და თბილად უთხრა:
- ასე ძალიან ნუ ღელავ, ხომ იცი რომ ჩემს გვერდით სრულიად უსაფრთხოდ შეგიძლია იგრძნო თავი, არა?
- ვიცი.
- ჰოდა ძალიან კარგი - გაუღიმა და მისი ხელი გულში ჩაიხუტა. მანქანა აეროპორტში დატოვეს, რეგისტრაცია გაიარეს და თვითმფრინავიც ჰაერში აიჭრა. ნუცას ღელვამ გადაუარა და მალე ლევანის მხარზე თავმიდებულს ჩაეძინა. ლევანი ბედნიერი უყურებდა და გამოძრავებას ვერ ბედავდა იმის შიშით არ გავაღვიძოო. დილის რვა საათზე გერმანიის აეროფორტში დაეშვნენ, ლევანმა ფრთხილად შეაღვიძა ნუცა.
- უკვე ჩავედით? - იკითხა ნუცამ თვალების ფშვნეტით.
- ჩავედით, კეთილი იყოს თქვენი მობძანება გერმანიის დედაქალაქ ბერლინში ქალბატონო ნუცა - გაუცინა ლევანმა. აეროპორტიდან გამოსულებს მანქანა დახვდათ რომელმაც ნახევარი ქალაქი შემოატარა და ერთერთი მრავალსართულიანი კორპუსის წინ გაჩერდა. ლევანი ნუცას დაეხმარა გადმოსვლაში, შემდეგ საბარგულიდან ჩანთები გადმოიღო და შენობაში შევიდნენ.
- ეს რა არის, აქ რა გვინდა? - იკითხა ნუცამ სადარბაზოს ლიფტთან რომ მივიდნენ.
- ეს ჩემი ბინაა, აქ ვცხოვრობდი რამდენიმე წელი.
- აქ საკუთარი ბინა გაქვს?
- კი, ექვსი წლის უკან მიყიდა მამაჩემმა.
- ჩვენ შენს ბინაში დავრჩებით? - ლევანს გაეცინა, ელოდებოდა ამ კითხვას. ამ დროს ლიფტი ჩამოვიდა და კარი გაიღო.
- არ შეხვალ? - ნუცა ლიფტში შევიდა, ლევანიც შეჰყვა.
- მართლა გეკითხები, აქ დავრჩებით? მეგონა სასტუმროს დაჯავშნიდი.
- რად გვინდა სასტუმრო როცა საკუთარი ბინა მაქვს? თუ გეშინია ჩემთან ერთად სახლში ცხოვრების?
- ეგ რა შუაშია - დაიბნა ნუცა, ლევანი იცინოდა, ლიფტის კარი გაიღო და ლევანმა ერთერთი ბინის კარი შეაღო.
- მობრძანდი - ნუცა შევიდა გემოვნებით მოწყობილ პატარა მაგრამ კომფორტულ ბინაში, სადაც სისუფთავისგან ყველაფერი კრიალებდა.
- აქ ვინმე ცხოვრობს?
- არა, რა თქმა უნდა, რატომ მკითხე?
- სახლი ამდენი ხნის დაკეტილს საერთოდ არ ჰგავს, ზედმეტად სუფთად გამოიყურება დაკეტილის კვალობაზე.
- თვეში ერთხელ დამლაგებელი ქალი მოდის და ის უვლის. ამისთვის ყოველთვიურად ხელფასს იღებს. - ნუცა ჩანთით ხელში უხერხულად იდგა.
- არ დაჯდები? დადე ეგ ჩანთა არავინ წაგართმევს - ეხუმრებოდა ლევანი. ნუცა სავარძელზე ჩამოჯდა. - ეხლა შენ შესაძლებლობა გეძლევა ნახო რა პირობებში მიწევდა ცხოვრება აქ, ამიტომ თავისუფლად შეგიძლია დაათვალიერო ყველაფერი და დაიკმაყოფილო ცნობისმოყვარეობა - აგრძელებდა ლევანი და კმაყოფილი უყურებდა დაბნეულ ნუცას, რომლისთვისაც მართლა მოულოდნელი იყო ლევანის ბინაში ცხოვრების იდეა. ნუცა ყურადღებას არ აქცევდა ლევანის ხუმრობას, ჩაფიქრებული იყო, მერე უცებ შეშფოთებული სახით შეხედა ლევანს და ჰკითხა:
- ლევან, სამსახურში იციან რომ ერთ ბინაში ვრჩებით? - ლევანს გაეცინა
- რატომ უნდა იცოდნენ, რა თქმა უნდა არავინ იცის.
- ჰო მაგრამ მამაშენმა? მან ხომ იცის რომ ბინა გაქვს აქ.
- არც მამაჩემმა, დამშვიდდი, იცის რომ ორივე სასტუმროში გავჩერდებოდით, თან ცალცალკე - ხაზგასმით აღნიშნა ლევანმა.
- უჰ - შვებით ამოისუნთქა ნუცამ, ლევანს გაეღიმა. - ხომ შეგეძლო მართლა დაგეჯავშნა სასტუმრო? რატომ არ გააკეთე ეს?
- მაშინ არ მექნებოდა საშუალება მენახა დილით როგორი ხარ ახალგაღვიძებული.
- რაა? - შეშფოთდა ნუცა - როგორ, რას გულისხმობ?
- ასე რატომ ღელავ? - ჰკითხა ლევანმა, მიუახლოვდა და მოეხვია.
- თავს უჩვეულო მდგომარეობაში ვგრძნობ, ასეთი განცდა არასოდეს მქონია
- როგორი განცდა გაქვს? ამიღწერე შენი მდგომარეობა, მაინტერესებს მაგ პატარა, ლამაზ თავში რა ფიქრები მოგდის და რა გაწუხებს.
- კარგი ლევან შევეშვათ მაგ თემას.
- რატომ? განვიხილოთ რა გაწუხებს, იქნებ შეგვიძლია პრობლემის გადაჭრა. - ლევანი აშკარად ხალისობდა.
- ლევან გეყოს.
- მოდი აქ ჩემო პატარა გოგო, რატომ ნერვიულობ ასე? განა მე ის ადამიანი ვარ რომელიც როდესმე რაიმეს გაიძულებს? ადრეც გითხარი და კიდევ გაგიმეორებ, შენ ჩემთან ყველაზე უსაფრთხოდ შეგიძლია იგრძნო თავი, წამოდი ეხლა შენი ოთახი გაჩვენო და შეგიძლია მოეწყო როგორც გესიამოვნება - ხელი გადახვია ლევანმა და საძინებელ ოთახში გაიყვანა - ეს ჩემი საძინებელია, ამჯერად შენ გითმობ, ხედავ რა კეთილი ვარ? შენ კიდევ არ მენდობი, გრცხვენოდეს - იცინოდა ლევანი - დაალაგე აქ შენი ნივთები და სწრაფად გამოდი, გავიდეთ და სადმე ვისაუზმოთ - უთხრა და ოთახში მარტო დატოვა. ნუცამ ოთახი მოათვალიერა, შემდეგ ჩანთიდან ტანსაცმელი ამოალაგა და კარადაში მოათავსა, ლევანმა დიდ ხანს ვერ გაძლო და დაუძახა:
- აღარ მოდიხარ? - ბინა დაკეტეს და ლიფტით დაეშვნენ დაბლა, ლევანმა ვერ მოითმინა, ნუცას მოეხვია, თავისკენ მიიზიდა და კოცნიდა, ლიფტიდან გამოსულმა ნუცამ ლევანისგან განთავისუფლება სცადა, მაგრამ ლევანმა არ გაუშვა.
- ლევან გამიშვი - უთხრა ლევანს
- რატომ? აქაც ვინმეს დანახვის ხომ არ გეშინია? შეგვიძლია თავისუფლად ვიყოთ, აქ არავინ გვიცნობს - უთხრა სიცილით და ხელგადახვეული წაიყვანა სასაუზმოდ.
საუზმის შემდეგ ცოტა ისეირნეს, თორმეტი საათისთვის ლევანს პარტნიორები ელოდებოდნენ, შეხვედრა არაოფიციალურ გარემოში მოხდა, რადგან პირველი დღე იყო და საქმიანი დიალოგისთვის დრო ბევრი ჰქონდათ, ეს უფრო გაცნობას ჰგავდა, შეხვედრის შემდეგ ლევანმა ნუცა ბერლინის რამდენიმე ლამაზ ადგილზე წაიყვანა და სახლში გვიან დაბრუნდნენ.
- დაიღალე? - მზრუნველად ჰკითხა ლევანმა
- ცოტათი - უპასუხა ნუცამ - აბაზანაში შევალ და თუ არ გეწყინება დავიძინებ. - ლევანს გაეცინა.
- მგონი გამირბიხარ.
- არა, მართლა დავიღალე, არ გეწყინოს.
- კარგი, მჯერა - უთხრა და აკოცა, - წამოდი პირსახოცს მოგცემ.
ნუცამ წყალი გადაივლო, დაწვა და მთელი დღის ემოციების შემდეგ მალევე დაეძინა. ლევანი ყავის ფინჯანით ხელში, მისაღებში სავარძელში იჯდა და ფიქრობდა. კმაყოფილი იყო, რადგან შესაძლებლობა ეძლეოდა ნუცას გვერდით თავისუფლად ესეირნა ყოველგვარი მალვების გარეშე. ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ წამოდგა და მისი ოთახისკენ გაეშურა, კარებთან მივიდა, ყური მიუგდო, ოთახიდან ჩამიჩუმი არ ისმოდა, მიხვდა რომ ეძინა, ფრთხილად მოშორდა კარს და დასაძინებლად წავიდა. დილით ოთახიდან გამოსულ ნუცას ლევანმა ყავა და ცხელი ფუნთუშები დაახვედრა. იგი ზურგიდან ჩუმად მიეპარა ლევანს და ხელები შემოხვია.
- დილა მშვიდობისა ჩემო გოგო, როგორ გეძინა?
- ასე ღრმად და მშვიდად დიდი ხანია არ მძინებია.
- ეს იმიტომ, რომ ჩემს სახლში გეძინა, ისე ჩემთან ჩახუტებულს კიდევ უფრო მშვიდად დაგეძინებოდა, ამიტომ დაფიქრდი რას ჰკარგავ - ეშმაკურად შეაპარა ლევანმა.
- ფუნთუშები საიდან მოიტანე? რა გემრიელი სურნელი აქვს. - თემა შეცვალა ნუცამ, ლევანს გაეცინა.
- ქვემოთ საკონდიტროა და ვიყიდე, დაჯექი ვისაუზმოთ. საუზმის შემდეგ შეხვედრა მაქვს, ერთ-ერთი საწყობი უნდა დავათვალიეროთ, თუ გინდა შეგიძლია დარჩე სახლში და დაისვენო, მოსაწყენი დიალოგები აგცდება, ორ საათში დავბრუნდები.
- კარგი, მაშინ რაც ავურიეთ დავალაგებ შენს მოსვლამდე, თუ გინდა რაიმეს მოგიმზადებ სადილად.
- არაფერი გააკეთო, სახლში არც არის პროდუქტი, გარეთ ვისადილოთ თან გავისეირნოთ.
- კარგი, დაგელოდები, მალე მოდი რაა - ლევანს გაეცინა, ხელი მოხვია, ცხვირით კისერში ჩაუძვრა, მხარზე ზედა გადაუწია და ტკბილი კოცნით აუყვა მხრიდან ლოყავმდე ყელის გასწვრივ, ნუცა გაბრუებული იდგა, ლევანმა მის ტუჩებზე გადაინაცვლა და მანამ არ მოეშვა ვიდრე სუნთქვაშეკრული ნუცა ძალით არ გაექცა.
- წადი თორემ დააგვიანებ - უთხრა ჩურჩულით.
- იქნებ გადავდო და საერთოდ არ გავიდე გარეთ დღეს?
- არა, წადი, მიდი სწრაფად, აგვიანებ - სულ ძალით გასვა გარეთ, ლევანს ეცინებოდა რადგან ხვდებოდა რატომაც იცილებდა ნუცა. ერთხელ კიდევ აკოცა და წავიდა. რამდენიმე დღე იდილიაში ცხოვრობდნენ, შეხვედრებზე დადიოდნენ, შემდეგ ქალაქს ათვალერებდნენ, საღამოს სადმე მყუდრო ადგილზე სხდებოდნენ და მშვიდად საუბრობდნენ. ერთ დილას ლევანმა უთხრა:
- ეხლა შეხვედრაზე წავალ, შენ დამელოდე, არ არის სავალდებულო რომ შენც იყო და აღარ დაგღლი მოსაწყენი დიალოგების სმენით, სადილად კაფეში წაგიყვან და ჩემს აქაურ მეგობრებს გაგაცნობ. უკვე იციან რომ ჩამოვედი და შეხვედრაზე შევთანხმდით.
- მართლა? მე რომ გერმანული არ ვიცი, როგორ ველაპარაკო?
- სამაგიეროდ მათ იციან ინგლისური და არ გაგიჭირდება.
- ძალიან კარგი, მაშინ შენ ეხლა წადი, მე კიდევ შენს მოსვლამდე თავს მოვიწესრიგებ, ასე გაწეწილი ხომ არ წამოვალ? - თმის ბოლოები ბავშვურად ხელით აჩვენა ნუცამ. ლევანი ნუცას მიუახლოვდა, თმებზე მოეფერა, აკოცა და უთხრა:
- რა საყვარელი ხარ ნუცა, როგორ მიყვარხარ, როცა ბავშვივით მიამიტი თვალებით მიყურებ-ხოლმე, ხომ არ გადავდო შეხვედრები და სახლში ვიყოთ ორივე, დავსხდეთ ჩახუტებულები დივანზე და ფილმს ვუყუროთ. - ნუცა ჩაფიქრდა, მერე ლევანს ახედა და უპასუხა.
- საკმაოდ მაცდუნებელი წინადადებაა, მაგრამ სხვა დროისთვის გადავდოთ, ეხლა წადი, არ ივარგებს შეხვედრის გადადება, ბოლოს და ბოლოს აქ საქმისთვის ვართ ჩამოსული. - ლევანს გაეცინა და აღარაფერი უთხრა.
ლევანის წასვლიდან ნახევარი საათი იქნებოდა გასული, კარი გაიღო და ვიღაც მაღალი, ქერა, ლამაზი სახის გოგონა, ამაყად, ტანის ლამაზი რხევით შემოვიდა, ირგვლივ მიმოიხედა და სუფთა გერმანული აქცენტით დაიძახა:
- Levan, Bist du hier? - ნუცა სამზარეულოში იყო, მომენტალურად გამოვიდა რომ ენახა ვინ იყო, სიტყვა ლევანი მკაფიოდ გაიგო, მაგრამ დანარჩენი ვერა, შემოსასვლელში მდგომი უცნობი ქალიშვილი თავიდან ფეხებამდე შეათვალიერა. - Wo ist Levan? - აგრძელებდა უცნობი. ნუცამ დაახლოებით მიხვდა რომ უცნობი ლევანს კითხულობდა და ინგლისურად უპასუხა:
- Do you speak English? (ინგლისურად ლაპარაკობთ?)
- დიახ - უპასუხა უცნობმა ინგლისურადვე - სად არის ლევანი?
- ლევანი შეხვედრაზეა, მობრძანდით, მალე დაბრუნდება და თუ გნებავთ დაელოდეთ. - გოგონა ოთახში შეჰყვა, სავარძელში შინაურულად მოკალათდა და ნუცა მოურიდებლად შეათვალიერა.
- ყავას მიირთმევთ? - ზრდილობის გამო ჰკითხა ნუცამ. სტუმარი დათანხმდა. ნუცამ ყავა მოადუღა და მაგიდაზე ტკბილეულთან ერთად მიიტანა. სტუმარი მოურიდებლად დასწვდა ჭიქას და ნუცას მიუბრუნდა:
- თქვენ ვინ ხართ? - ნუცა დაიბნა, არ ელოდა ასე მოურიდებელ კითხვას, მერე გონს მოეგო და კითხვა ღიმილით შეუბრუნა:
- თქვენ თვითონ ვინ ბრძანდებით?
- მე ლევანის ქალი ვარ - ამაყად უპასუხა უცნობმა, ნუცას თითქოს მდუღარე გადაასხესო, სხეული აეწვა, გოგონა აგრძელებდა - ლორენი მქვია, ჩვენ ორი წელი ერთად ვცხოვრობდით ამ ბინაში, მერე ლევანი სამშობლოში დაბრუნდა, მითხრა რომ აუცილებლად დაბრუნდებოდა, დღეს კი საერთო მეგობრებისგან გავიგე რომ ჩამოსულა და მის მოსვლას აღარ დაველოდე, თვითონ მოვედი, ვფიქრობდი რომ სიურპრიზით გავახარებდი, მაგრამ სამწუხაროდ არ დამხვდა, თქვენ ალბათ მისი ასისტენტი ხართ სამსახურიდან, ხომ? - ნუცას ხასიათი გაუფუჭდა, ლორენი აშკარად ცდილობდა რომ ის დაეკნინებინა, მან თავი ამაყად ასწია და მშვიდად უთხრა:
- მე ბატონი ლევანის კომპანიაში გენერალური დირექტორის მოადგილე ვარ და აქ საქმიანი შეხვედრების გამო ჩამოვედით, ბიზნეს მოლაპარაკება დასრულდება და ისევ უკან დავბრუნდებით. - ლორენმა დამცინავად შეხედა და უპასუხა:
- ამჯერად ლევანის გარეშე მოგიწევთ წასვლა, ის ჩემთან დარჩება, ან მეც მასთან ერთად წამოვალ საქართველოში, ეხლა კი უნდა დაგტოვოთ, ლევანს გადაეცით რომ საღამოს ჩემთან ველოდები, Auf Wiedersehen. - გერმანულად დაემშვიდობა და წავიდა. ნუცა გაოგნებული იჯდა, შეურაცყოფილად გრძნობდა თავს, რა იყო ეს? - ფიქრობდა სასოწარკვეთილი, ეხლა როგორ უნდა მოქცეულიყო, არა, რა თქმა უნდა ვარაუდობდა რომ აქ ლევანს ადრე ვიღაც ეყოლებოდა, მაგრამ ფაქტის წინაშე რომ დადგა დაიბნა, როგორღაც ეწყინა, იჯდა დაფიქრებული და ვერც კი გაიგო როგორ შემოვიდა ოთახში ლევანი და როგორ მიუახლოვდა, მხოლოდ მაშინ გამოერკვა როცა ლევანი მხარზე შეეხო:
- ნუცა, რა გჭირს?
- რა? რა მჭირს?
- ისე შემოვედი არ გაგიგია, დაგიძახე და ვერ გაგაგონე, რა გჭირს?
- არაფერი, უბრალოდ ჩავფიქრდი - დაბნეულად უპასუხა ნუცამ.
- ეს არის დავალაგებო? არაფერი გაგიკეთებია, ასე ხომ დაგიწუნებ? ზარმაცი საცოლე ვის უნდა? - გაეხუმრა ლევანი, მერე უცებ მაგიდაზე ყავის ფინჯნები შეამჩნია და... - მოიცა, აქ ვინმე იყო? ეს ყავის ფინჯნები? - ნუცამ მშვიდად შეხედა ლევანს და თვალი არ მოუცილებია ისე უპასუხა:
- შენთან სტუმარი იყო და ყავით გავუმასპინძლდი.
- ვინ სტუმარი? - გაუკვირდა ლევანს.
- ლორენი - უთხრა ნუცამ და ელოდა ლევანის რეაქციას.
- ლორენი აქ იყო? დიდი ხანია?
- შენი წასვლის შემდეგ მალევე მოვიდა, გელოდებოდა და რომ დაგაგვიანდა აღარ გაჩერდა, წასვლის წინ დაიბარა რომ საღამოს მასთან მისულიყავი.
- საიდან გაიგო რომ ჩამოვედი? - თავისთვის ჩაილაპარაკა ლევანმა, მაგრამ ნუცამ გაიგონა.
- შენი მეგობრებიდან გაიგო, სახლში ისე შემოვიდა ვერ გავიგე, ძახილი დაიწყო და როცა გამოვიხედე უკვე შემოსასვლელში იდგა.
- ჰო, ერთი გასაღები მასთან დარჩა და როგორც სჩანს არ გადაუგდია, კარგი, მიდი გაემზადე და წავიდეთ, გველოდებიან. აქაურობას მე მივალაგებ. - ნუცამ გაკვირვებით შეხედა ლევანს, ეგონა რაიმეს აუხსნიდა, ის კი, ვითომც არაფერი, მშვიდად კრეფდა მაგიდიდან ჭურჭელს. მერე ნუცას გამოხედა და გაკვირვებულმა ჰკითხა:
- რაღას ელოდები? სწრაფად ჩაიცვი, გველოდებიან. - ნუცა თავის ოთახში გავიდა, საწოლზე ჩამოჯდა და ვერ გადაეწყვიტა რა ექნა. ეწყინა,ასეთ გაურკვეველ მდგომარეობაში პირველად იყო, ბოლოს გადაწყვიტა არაფერი ეთქვა და ენახა თუ როგორ განვითარდებოდა მოვლენები, კარადა გამოაღო, მისი საუკეთესო კაბა გამოიღო და ჩაიცვა, თავისი ულამაზესი მსხვილ კულულებად დახვეული თმა გაიშალა, მაკიაჟი გაიკეთა და ოთახიდან გამოსული იმდენად ლამაზი იყო, ლევანს სუნთქვა შეეკრა. ის იყო მიუახლოვდა, რომ მოხვეოდა, მაგრამ ნუცამ აირიდა.
- ვარცხნილობას გამიფუჭებ. - ლევანი მიხვდა, რომ ნუცა მასზე გაბრაზებული იყო, იმასაც ხვდებოდა რომ ლორენს რაღაც ისეთი ჰქონდა ნათქვამი, რითაც ნუცას გაბრაზება გამოიწვია, მაგრამ შეგნებულად არაფერს ეკითხებოდა, არაფერი შეიმჩნია, აინტერესებდა როდემდე დამალავდა ამას ნუცა. ბინიდან გავიდნენ და დაბლა დაეშვნენ. კაფეში მისულებს ლევანის მეგობრები იქ დახვდნენ. ორჰანი, სარა და ჰენრი, ძალიან თბილად შეხვდნენ მათ, ლევანმა ნუცა საცოლის რანგში გააცნო, მალევე მოშინაურდნენ და საღამოც ლამაზი გამოვიდა. მეორე დღისთვის სარამ ნუცა და დანარჩენები პიკნიკზე მიიწვია. უკან დაბრუნებისას ნუცას ვერ გადაეწყვიტა, ეკითხა ლევანისთვის რაიმე თუ არა, ბოლოს გადაწყვიტა არაფერი ეკითხა, თუ სურვილი ექნება თავისით იტყვისო, ორი ერთმანეთზე ჯიუტი არსება მდუმარედ მიუყვებოდნენ სახლისკენ გზას. ლევანმა სახლამდე მიაცილა ნუცა, მალე დავბრუნდებიო დაუბარა და ვიდრე ნუცა გაოგნებისგან აზრზე მოვიდოდა უკანმოუხედავად წავიდა. კიბეებზე რომ ჩადიოდა, ლევანი გულში ზეიმობდა, რადგან იცოდა რომ ნუცას აუცილებლად ლორენთან მიმავალი ეგონებოდა, ბინის გვერდით მოსახვევში ყვავილების მაღაზიასთან მივიდა, ლამაზი თაიგული ამოარჩია, შემდეგ იქვე მარკეტში პატარა კალათი შოკოლადებით მოართვევინა, ლამაზად შეაფუთინა და სახლისაკენ წავიდა. საშინელ ხასიათზე იყო ნუცა, ვერ გაეგო რა ხდებოდა, ის რომ ლევანი ლორენთა წავიდა უკვე ეჭვი აღარ ეპარებოდა, განა თვითონ არ უთხრა, საღამოს გელოდებაო? კარზე ზარის ხმა გაიგო, გასაღებად წავიდა და ლევანი რომ დაინახა ყვავილებით და კალათით, ინსტიქტურად წამოცდა:
- შენ რა ლორენთან არ წახვედი? - ლევანს გაეცინა, ნუცა მიხვდა რომ თავი გაყიდა და გაწითლდა.
- უნდა წავსულიყავი? - კითხვა დაუბრუნა ლევანმა.
- არ შემოხვალ? ასე ვიდგეთ? - უხერხული სიტუაციიდან თავის დაღწევის მიზნით ჰკითხა ნუცამ. ლევანი შევიდა.
- გამომართვი, შენთვის ვიყიდე.
- მადლობა - უთხრა ნუცამ და ყვავილებში ჩარგო ცხვირი, ლევანი კმაყოფილი უყურებდა. მერე უცებ გაახსენდა და....
- რატომ არ მიპასუხე კითხვაზე?
- რა კითხვაზე?
- უნდა წავსულიყავი თუ არა ლორენთან?
- არ ვიცი, ეს შენ უნდა გადაწყვიტო - მცირე ყოყმანის შემდეგ უთხრა ნუცამ.
- შენ გადაწყვიტე, როგორც მეტყვი ისე მოვიქცევი.
- მე უნდა გითხრა თუ წახვიდე? ნებართვას ითხოვ? - გაოცებულმა ჰკითხა.
- კი, ნებას მომცემ რომ წავიდე? - ეშმაკურად უყურებდა ლევანი.
- აი თურმე რატომ მომადგა საჩუქრით, - გაიფიქრა ნუცამ, საშინლად ეწყინა და შეურაცყოფილად იგრძნო თავი, შემდეგ ამაყად ასწია თავი, ლევანს შეხედა და მტკიცედ უთხრა:
- წადი.
- ანუ წავიდე? - გაუკვირდა ლევანს
- შეგიძლია წახვიდე, ნებას გაძლევ - ჯიუტად იმეორებდა ნუცა, თუმცა ეშინოდა, რადგან იცოდა რომ ეხლა თუ ლევანი ოთახიდან გავიდოდა გული გაუჩერდებოდა.
- რატომ ხარ ასეთი ჯიუტი? საშინლად ამაყი და ჯიუტი, ხომ შეგიძლია უბრალოდ მკითხო ის რაც გაწვალებს, საკუთარ თავსაც კი არ ინდობ და სასტიკად ექცევი, წარმომიდგენია რას იზამ ეხლა მართლა რომ წავიდე და მიუხედავად ამისა ხმას არ იღებ. იმის მაგივრად რომ აყვირდე და პროტესტი გამოხატო, მელოდები როგორ მოვიქცევი - ლევანი გაცოფებული უყურებდა, ნუცა დუმდა. ლევანი ამაზე უფრო გადაირია - არაფერს იტყვი? ასე ჩუმად იდგები? საშინლად ვარ შენზე გაბრაზებული, იჯექი ეგრე ჯიუტად და არაფერი თქვა. - გაბრაზებულმა ქურთუკს ხელი დაავლო და კარი მოიჯახუნა. ნუცა თავის საძინებელში შევიდა, კარი გადაიკეტა, საწოლში შეწვა და ტირილი აუვარდა, გარეთ გამოსული ლევანი კარგა ხანს ბორიალობდა ქუჩაში, ბოლოს ცოტა რომ დამშვიდდა სახლში ავიდა, ნუცას აღარ შეეხმიანა, მისაღებში დივანზე წამოწვა და გაბრაზებული ჭერს მისჩერებოდა, ნუცას ტირილში ჩასძინებოდა და ლევანის მოსვლა არ გაუგია. ლევანი ცოტა რომ დამშვიდდა მერე მიხვდა რომ მეტისმეტად მკაცრად მოექცა და უკვე ნანობდა თავის საქციელს. დილის ცხრა საათი იყო, ნუცა ზარის ხმამ გამოაღვიძა, კარზე ვიღაც იყო. ხალათი მოიცვა და კარის გასაღებად წავიდა. შესასვლელში ლევანი და ლორენი იდგნენ და გერმანულ ენაზე საუბრობდნენ, ლევანი ზურგით იდგა და ნუცა არ დაუნახავს, სამაგიეროდ ლორენმა დაინახა ნუცა, უცებ ლევანს კისერზე ხელი მოხვია და კოცნა დაუწყო, ნუცა გაშრა, სასწრაფოდ შებრუნდა და თავის ოთახში შევარდა, აფორიაქებულმა ვეღარ გათვალა და კარი ხმაურიანად მიიჯახუნა, ლევანმა ლორენი ცივად მოიშორა, ხმაურზე მიხვდა რომ ნუცა ამ სცენას შეესწრო, საშინლად გაბრაზდა, ნუცა საწოლზე იჯდა, ოთახში ესმოდა ლევანისა და ლორენის გაცხარებული კამათი მისთვის გაუგებარ ენაზე. გული ბუდიდან ამოხტომას ლამობდა. მერე უცებ წამოხტა, კარს მივარდა და გასაღებით ჩაკეტა რომ ლევანი არ შემოსულიყო, თვითონ ისევ ლოგინში ჩაწვა და თავზე საბანი დაიფარა რომ არავისი ხმა არ გაეგონა. ცოტა ხანში ხმაური შეწყდა, როგორც სჩანს ლორენი წავიდა, ნუცა ელოდებოდა რომ ლევანი მივიდოდა და დალაპარაკებას სთხოვდა, მაგრამ ლევანი არ აპირებდა მისვლას, ის ფიქრობდა რომ გაცეცხლებულზე არ ღირდა მასთან ლაპარაკი, ამას არაფერი კარგი არ მოყვებოდა. თორმეტისთვის შეხვედრაზე იყვნენ წასასვლელები, თერთმეტის ნახევარზე ლევანმა ფრთხილად დააკაკუნა ნუცას კარებზე, ნუცამ არ უპასუხა.
- ნუცა, - დაუძახა ლევანმა, ნუცამ კარი გამოაღო და მშვიდი სახით შეხედა.
- თორმეტზე შეხვედრა გვაქვს, ხომ გახსოვს.
- კარგი გავემზადები და წავიდეთ - უთხრა ნუცამ და კარადისკენ წავიდა, ლევანი უკან გაყვა, მხრებზე ხელი მოჰკიდა და თავისკენ შემოაბრუნა.
- დავილაპარაკოთ ცოტა.
- არ მინდა ლაპარაკი ლევან, გადი, უნდა ჩავიცვა.
- კარგი, გავალ, მაგრამ რომ ჩაიცმევ აუცილებლად დავილაპარაკებთ. - უთხრა და ოთახიდან გავიდა. ნუცამ ჩაიცვა, თავი მოიწესრიგა და ოთახიდან გავიდა. ლევანს ყავა მოედუღებინა და ელოდებოდა.
- დაჯექი, სალაპარაკო მაქვს. - ნუცამ ფინჯანი აიღო და უსიტყვოდ დაჯდა. - პირველ რიგში გუშინდელისთვის ვწუხვარ, ასე არ უნდა დაგლაპარაკებოდი, უბრალოდ მინდა რომ შენი ემოციები ჩემგან არ მალო, თუ რაიმე არ მოგწონს ან გაეჭვებს მინდა ყოველთვის მითხრა და საკუთარ თავში არ იკეტებოდე, ეს ერთი, მეორე ის რომ ჩემსა და ლორენს შორის დიდი ხანია აღარაფერია, ვიდრე საქართველოში წამოვიდოდი, ნახევარი წლის წინ დავშორდით, ამას სიყვარულს ვერც დაარქმევდი, უბრალოდ ერთად ვიყავით, ის რაც დღეს ნახე, ინტრიგა იყო, დაგინახა და სპეციალურად მაკოცა, არც მე მსიამოვნებს ის რისი ნახვაც მოგიწია, მაგრამ რას ვიზამთ, სამწუხაროდ ეხლა ვეღარაფერს შევცვლი, არ მინდა ამ სისულელეების გამო ერთად ყოფნა ჩაგვმწარდეს, შენ იცი რომ საკუთარ თავზე მეტად მიყვარხარ და არ დავუშვებ რომ როდესმე გული გეტკინოს, ეს არაერთხელ მითქვამს შენთვის და კიდევ გიმეორებ, ამიტომ ცუდ ფიქრებს ნუ გაივლებ მაგ ლამაზ თავში და მენდე, მინდა რომ ბოლომდე მენდობოდე, შევთანხმდეთ იმაზე რომ ნდობის გარეშე ურთიერთობა არ გამოგვივა. - ნუცა წყნარად უსმენდა, საუბრის დასასრულს არ იცოდა რა ეთქვა, საშინლად ნაწყენი იყო და ლაპარაკი არ უნდოდა. - არაფერს მეტყვი? - ვერ მოითმინა ლევანმა.
- არც კი ვიცი რა გითხრა - მცირე პაუზის შემდეგ ხმადაბლა თქვა ნუცამ. - აღარ გვინდა ამდენი ლაპარაკი, ყველაფერი გასაგებია.
- სულ ეგ არის?
- აბა სხვა რა ვთქვა? ყველაფერი გავიგე რაც მითხარი, რას ელოდები სხვას ჩემგან?
- ასე ცივად? მოკარების მეშინია, იჩხვლიტები - გაუღიმა ლევანმა
- გაბრაზებული ვარ, დრო მჭირდება რომ გადამიაროს.
- დიდ ხანს მომიწევს ლოდინი, რომ ჩემი გოგო ისევ ჩემი გახდეს? - ნუცამ არ უპასუხა - ნუცა, ასე ვერ გავძლებ, ხომ არ შეიძლება ვისჯებოდე იმის გამო რაც არ ჩამიდენია?
- სულ ცოტა ხნის წინ სახლში დაბრუნებაზე ვფიქროდი, აღარ მინდა აქ, ბევრი დარჩა კიდევ შეთანხმებაზე ხელის მოწერას?
- საშინლად მტკენ გულს შენი სიტყვებით, ჩემგან ისე გაიქცეოდი, ახსნასაც არ მოუსმენდი? - ნუცამ ლევანს ყოყმანით შეხედა და ბოლოს უთხრა:
- მე შენ გელოდე ლევან, ვფიქრობდი რომ ყველაფერს შენ თვითონ მომიყვებოდი, გამარკვევდი, შენდა გასაკვირად მე ისტერიკების მოწყობა და ყვირილი არ მახასიათებს როცა რაიმე არ მომწონს, მე შენ გელოდებოდი როცა პირველად მოვიდა ლორენი, როცა საღამოს სახლში მომიყვანე და უკან გაიქეცი, მაშინაც როცა მასთან წასვლაზე ნებართვა მთხოვე, მაგრამ საჭიროდ არ ჩათვალე ჩემთან რაიმეს ახსნა, სამაგიეროდ გუშინ გაბრაზებული გავარდი, საერთოდ თუ დაბრუნდი ისიც არ ვიცი და ეხლა გინდა რომ სიხარულისგან მეცხრე ცაზე ვიყო, იმისთვის, რომ როცა დაგინახეთ, მაშინ როცა ლორენი კისერზე გყავდა ჩამოკიდებული და გკოცნიდა ბოლოს და ბოლოს გადაწყვიტე რაიმე აგეხსნა? მაპატიე მაგრამ აწი ახსნას დიდი მნიშვნელობა აღარ აქვს, შენ ჩემს გრძნობებზე თამაშობდი და ამით კარგად ერთობოდი, მე კიდევ არ ვარ ის, ვინც შენი სათამაშო შეგიძლია გახადო.
- გუშინ ქუჩაში ვისეირნე რომ ცოტა დავმშვიდებულიყავი და მოგვიანებით დავბრუნდი, მაგრამ აღარ შეგაწუხე, რადგან ვიფიქრე რომ გეძინა.
- სიმართლე გითხრა აღარ მაინტერესებს სად იყავი და როდის დაბრუნდი.
- ნაწყენი ხარ და მართალიც ხარ, მინდოდა ცოტა გეეჭვიანა, მაგრამ ვერ გავთვალე რომ შენ სხვებს არ ჰგავხარ.
- სამწუხაროდ ეს იმას ნიშნავს რომ ჯერ კიდევ ვერ გამიცანი, სიმართლე გითხრა არ მინდა ყველა შენს მოქმედებას გაურკვევლად ველოდებოდე, რადგან ყოველ ჯერზე ახალი სახით წარსდგები ხოლმე ჩემს წინაშე, არ ვიცი შენგან რას უნდა მოველოდე მომავალში, როგორი იქნება შენი შემდეგი მოქმედება, მე არ მიყვარს ინტრიგები, გამოცდებიც არ მჭირდება, ცოტა არ იყოს დაბნეული ვარ, მგონი ცოტა ვიჩქარეთ ურთიერთობის დასერიოზულება, უკეთესი იქნებოდა ერთმანეთი ჯერ უკეთ გაგვეცნო.
- მეხუმრები ალბათ, ხომ? - ყურებს არ უჯერებდა ლევანი.
- აბსოლუტურად სერიოზული ვარ. შენი აზრით ეხლა ხუმრობის ხასიათზე ვარ?
- ამ პატარა უსიამოვნების გამო უნდა დავშორდეთ? პირველივე პრობლემიდან გარბიხარ? კარგი ვაღიარებ რომ ცუდად მოვიქეცი, უბრალოდ ცოტას გავაბრაზებ-მეთქი ვიფიქრე, ნუთუ ამას არ მაპატიებ? - ნუცამ არაფერი უთხრა.
- დამსაჯო გინდა? - მწარედ გაეცნა ლევანს, ნუცა გაბრაზდა.
- არასოდეს, - თქვა მან - ამას არასოდეს ვიზამ, უბრალოდ ეჭვი გამიჩნდა, ეჭვი იმისა რომ ჩვენი ურთიერთობა საკმაოდ მყარი ვერ იქნება, მე არ შემიძლია შიშით ვუყურებდე ჩვენს მომავალს და მუდამ დასასრულის მოლოდინში ვიყო. არ ვარ ისეთი ძლიერი რომ ამას გავუმკლავდე. არ შემიძლია მშვიდად ვუყურო როგორ მოვა შენი ყოფილი, როცა მოესურვება კარს შემომიღებს და მერე კისერზე ჩამოგეკიდება, ვერ დაგეთანხმები იმაზეც რაც წეღან მითხარი, რომ ის რაც დღეს ვნახე, ინტრიგა იყო და მეტი არაფერი, ყველაზე სასწაული კი შენი დასკვნაა, რას ვიზამთ, სამწუხაროდ ეხლა ვეღარაფერს შევცვლი, არ მინდა ამ სისულელეების გამო ერთად ყოფნა ჩაგვმწარდესო, მეტისმეტად სასტიკი იყო შენი მხრიდან ასე მშვიდად საკითხის მოგვარება, არც კი დაინტერესებულხარ რას ვგრძნობდი, ისე გადაჭერი პრობლემა ჩარევის უფლებაც კი მომისპე, როგორღაც ბატონურად, მაგრძნობინე რომ უსიტყვოდ უნდა მიმეღო რასაც ბრძანებდი, მე ასე არ შემიძლია, სისულელეებიო, ის რასაც შენ სისულელეს უწოდებ ჩემთვის ძალიან სერიოზულია, არ ვიცი რატომ იფიქრე რომ ამას სისულელედ მივიღებდი, ანალოგურ სიტუაციაში რომ გენახე, სისულელედ ჩათვლიდი? დარწმუნებული ვარ არა, მსგავსად რომ ინტრიგებს ვაწყობდე და შენი გრძნობებით ვთამაშობდე, ვინმეს ვიყენებდე იმისთვის რომ იეჭვიანო, შენც არ მოგეწონებოდა და ამას არც გაგიკეთებდი, იმიტომ რომ შენგან განსხვავებით ასე თუ ისე გავიცანი შენი ფეთქებადი ბუნება.
- ფიქრობ რომ ლორენი გამოვიყენე?
- ნაწილობრივ კი, აღარაფერს ვამბობ შენს ქცევას თიკოსთან, მსგავსად იყენებდი წარსულში მასაც, მაგრამ მაშინ ჩვენ ერთად არ ვიყავით და პრეტენზიაც არ მქონდა, თუმცა ვხვდებოდი რომ ჩემთვის იყო გამიზნული ყველა მასთან დაკავშირებული შენი ქმედება.
- ანუ რას მეუბნები, ლორენის გამო უნდა დავშორდეთ?
- ლორენი აქ არაფერ შუაშია, პრობლემა ჩვენშია.
- შენ მე ჭკუიდან გადამიყვან, იმის გამო რომ ცოტა გაეჭვიანე დავშორდეთო მეუბნები?
- ლევან, შენ საკმაოდ ჭკვიანი ხარ იმისთვის რომ სულელის როლი მოირგო და ძალიან კარგად და ზუსტად ხვდები რისი თქმაც მინდა.
- კარგი, ვაღიარებ რომ ზედმეტი მომივიდა, პირობას გაძლევ რომ მეორედ შენს სიყვარულს არ გამოვცდი, მაგრამ გთხოვ ნუ ვიჩხუბებთ, ნუ გავუცხოვდებით და ნუ დავანგრევთ იმას რასაც ძლივს მივაღწიეთ.
- არ ვიცი, უკვე ეჭვი მეპარება, ვფიქრობ ცოტა დრო ორივეს გვჭირდება იმისთვის რომ გავარკვიოთ სინამდვილეში რა გვინდა.
- ანუ მტკიცედ გადაწყვიტე და არ გადაიფიქრებ?
- ასე სჯობს, დამიჯერე. - ლევანი მიუახლოვდა, მხრებზე ხელი მოხვია, გულში ჩაიხუტა, ნუცა არ გაძალიანებია.
- როგორ ვუბრძანო თავს რომ აღარ გაგეკარო? რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს სასჯელი? ვერა, ვერ დაგთმობ, არ შემიძლია - ეჩურჩულებოდა სასოწარკვეთილი, მაგრამ ნუცა დარწმუნებული იყო რომ სწორ გზას ადგა და ეხლა ვერაფერი შეაცვლევინებდა უკვე მიღებულ გადაწყვეტილებას.
მოლაპარაკებები დასრულდა და ნუცა ლევანთან ერთად სამშობლოში დაბრუნდნენ. სხვანაირად წარმოედგინათ ეს მოგზაურობა, ბოლო ოთხი დღე თითქმის ერთმანეთთან არ ლაპარაკობდნენ, ლევანი არ ეძალებოდა მაგრამ საშინლად განიცდიდა, არც ნუცა იყო უკეთეს დღეში, ერთ ჭერქვეშ ყოფნა და ასე შორს ერთმანეთისგან არც ერთისთვის იყო იოლი და არც მეორისთვის. როგორც იქნა დასრულდა საქმე და უკან დაბრუნდნენ. დილის 8 საათი იყო, აეროპორტიდან ლევანმა ნუცა სახლში დატოვა და წავიდა. სახლში შესულმა ნუცამ წყალი გადაივლო და დასაძინებლად დაწვა. სულიერადაც და ფიზიკურადაც საშინელ დაღლას გრძნობდა. ორი ხდებოდა გაეღვიძა, ადგა, სასწრაფოდ გაემზადა, ტაქსი გამოიძახა და დიდუბის ავტოსადგურში გასულმა ოზურგეთის მარშუტში გადაინაცვლა. გადაწყვეტილი ჰქონდა ცოტა ხნით თბილისს გასცლოდა და ლევანისგანაც თავი შორს დაეჭირა. ტელეფონი აიღო და კატოს დაურეკა:
- კატო, როგორ ხარ?
- ნუცი ჩამოხვედით? რა კარგია.
- ჰო ჩამოვედით. კატო გურიაში მივდივარ რამდენიმე დღით, ამისთვის დაგირეკე რომ გცოდნოდა.
- რატომ? რა მოხდა?
- არაფერი, რა უნდა მომხდარიყო, ჩემები მომენატრა და სიურპრიზს გავუკეთებ, გაეხარდებათ, არ იციან რომ მივდივარ და არაფერი თქვა.
- კარგი, არ ვიტყვი.
- კარგი კატო დროებით აბა, დაგირეკავ კიდევ.
- კარგად ნუც. - ნუცამ ლევანს მისწერა: - რამდენიმე დღე სამსახურში არ მოვალო და ტელეფონი საერთოდ გამორთო რომ აღარავის შეეწუხებინა, სამსახურშიც არ დარეკა გასაფრთხილებლად, დაე ლევანმა რაც უნდა თქვას როცა არ მივალ, თვითონ მოიფიქროს მიზეზი და გამოიყენოსო ფიქრობდა. ფიქრებში წასულს ჩაეძინა და მთელი გზა იძინა. როგორც იქნა გზაც მიილია და გურიაში ჩასულმა სიყვარულით მოავლო თვალი მონატრებულ ადგილებს. შებინდებული იყო ჭიშკარს რომ მიადგა, სახლში მისული რომ დაინახეს სიხარულისგან აღარ იცოდნენ რა ექნათ. ნუცამ მშობლებს გერმანიიდან საჩუქრები ჩამოუტანა, საღამო მხიარულად გაატარეს და გვიან დაწვნენ დასაძინებლად.
ლევანმა ნუცას წერილი რომ ნახა ტელეფონზე გადაურეკა მაგრა გათიშული ჰქონდა, აფორიაქდა, კატოსთან გადარეკა და გაარკვია რომ გურიაში წასულიყო.
- გამირბის - მწარედ გაიფიქრა ლევანმა, საკუთარ თავზე ბრაზობდა იმისთვის რაც მოხდა და როგორ მოქცეულიყო აღარ იცოდა, რომ ეს ყველაფერი გამოესწორებინა. ნუცა ოჯახთან მხიარულობდა, არაფერს იმჩნევდა, მაგრამ როცა მარტო რჩებოდა ხასიათი ეცვლებოდა, ჩუმად ტიროდა, ნერვიულობდა, გულის ტკივილით იხსენებდა განვლილ დღეებს და პარალელს ავლებდა თავდაპირველ და ბოლო დღეებში ნანახ ლევანს შორის. გერმანიაში ლევანი რადიკალურად სხვანაირი იყო. ვერ გადაეწყვიტა აპატიებდა თუ არა მას ამ ყველაფერს, ამიტომ ცდილობდა ცოტა ხნით მაინც არ ეფიქრა მასზე მაგრამ არ გამოსდიოდა. ხუთი დღე გავიდა, ნუცა ტელეფონს არ რთავდა. როგორღაც მიეჩვია სახლში ყოფნას, სიმშვიდეს და თბილისში წასვლაზე საერთოდ არ ფიქრობდა, ბევრი ფიქრის შემდეგ გადაწყვიტა სამსახური შეეცვალა. განცხადება დაწერა და კონვერტში ჩადებულს ჩანთით დაატარებდა,თუმცა თბილისში წასვლას ყოველ დღე დებდა. ერთი კვირის შემდეგ თბილისში წავიდა. სახლში მისულს კატო დახვდა, იცოდა რომ მიდიოდა, გაოცებული იყო, ლევანს რამდენჯერმე მიეკითხა მისთვის, ოღონდ გურიაში წასვლაზე თავი შეეკავებინა, რა მოხდაო რომ ჰკითხა, ნუცამ ზედმეტი კითხვებით ნუ შემაწუხებ, ლაპარაკი არ მინდაო. მეორე დილით სამსახურში წავიდა, ზურაბის ოთახის კარზე დააკაკუნა და შესვლა ითხოვა.
- ნუცა გამოჩნდი? ავად არისო ლევანმა, როგორ ხარ ეხლა? - თბილად მოიკითხა ზურაბმა.
- კარგად ვარ ბატონო ზურაბ. - უპასუხა ნუცამ და კონვერტი მაგიდაზე დადო.
- ეს რა არის? - კონვერტს დასწვდა ზურაბი.
- ჩემი განცხადებაა სამსახურიდან წასვლის შესახებ.
- სამსახურიდან მიდიხარ? კი მაგრამ რატომ? - გაოცებულმა ჰკითხა ზურაბმა.
- ოჯახური მდგომარეობის გამო, ჩემს ოჯახს ვჭირდები და დროებით მშობლებთან გადავდივარ საცხოვრებლად.
- ხომ მშვიდობა გაქვთ, ავად ხომ არ არის ვინმე? - აშკარად შეწუხდა ზურაბი.
- არა ბატონო ზურაბ, ყველანი კარგად ვართ, აუცილებლობა მოითხოვს რომ ასე მოვიქცე.
- შვებულებას მოგცემ რამდენი ხნითაც გინდა, ნუ წახვალ, როცა შენს პრობლემას მოაგვარებ დაბრუნდი.
- გმადლობთ გულისხმიერებისთვის, მაგრამ უკან აღარ დავბრუნდები, გთხოვთ ხელი მოაწეროთ ჩემს განცხადებას.
- ძალიან მწყდება გული, შეგეჩვიე და გასაშვებად არ მემეტები, იქნებ ცოტა გეფიქრა.
- მეც ძალიან შეგეჩვიეთ და უდიდეს პატივს გცემთ, მაგრამ აზრს არ შევიცვლი.
- ლევანს დაველოდოთ, მის გარეშე ამას ხელს ვერ მოვაწერ.
- აზრი არ აქვს ბატონო ზურაბ, მაინც წავალ და რა შეიცვლება ბატონი ლევანის მოსვლით. - ზურაბი გაოგნებული იყო, არ უნდოდა ლევანის გარეშე ხელი მოეწერა. - ასეთი რა მოხდა? იჩხუბეს ალბათ, ფაქტია თორემ ასე რადიკალურად არ მოიქცეოდა - ფიქრობდა ის. ბოლოს ნუცას მიუბრუნდა:
- კარგი, ნუცა, წადი შენ, მე დავიტოვებ შენს განცხადებას და ერთი თვე შენს ადგილს შევინახავ, თუ გადაიფიქრებ დაბრუნდი და მიგიღებ, თუ არა, ერთი თვის შემდეგ მოვაწერ ხელს, ამით არაფერი დაშავდება.
- გმადლობთ ყველაფრისთვის და კარგად ბრძანდებოდეთ - უთხრა ნუცამ და კაბინეტი დატოვა. თავისი ნივთები მოაგროვა, გაოცებულ, კითხვით სავსე თვალებით მომზირალ თანამშრომლებს დაემშვიდობა და შენობიდან გავიდა. ლევანი საქმიან შეხვედრაზე იყო წასული. უკან დაბრუნებულს ზურაბი მოუთმენლად ელოდებოდა და რომ დაინახა პირდაპირ მისი კაბინეტისკენ აიღო გეზი.
- რა მოხდა შენსა და ნუცას შორის გერმანიაში? - კარებში შესვლა არ აცალა ლევანს.
- რატომ მეკითხები?
- ჯერ მიპასუხე და მერე გეტყვი რატომაც.
- არაფერი, რა უნდა მომხდარიყო?
- ლევან, სიმართლე მითხარი.
- რა დაკითხვებს მიწყობ? თუ რაიმე გინდა მითხრა თქვი.
- კარგი გეტყვი, დღეს ნუცა იყო მოსული, განცხადება დაწერა და სამსახურიდან წავიდა, კმაყოფილი ხარ? - დააჯახა პირდაპირ გაბრაზებულმა ზურაბმა და ჯიქურ შეაჩერდა თვალებში. ლევანი გაოგნებისგან იქვე სავარძელში ჩაეშვა.
- სერიოზულად ამბობ?
- ასეთ რამეზე ხუმრობენ? ისეთი რა გააკეთე რომ გააქციე?
- როდის იყო?
- ერთი საათის უკან, აღარ იტყვი რა მოხდა?
- უნდა წავიდე - თქვა ლევანმა და გიჟივით გავარდა კაბინეტიდან. გაბმული ზარის ხმამ კატო ფეხზე წამოაგდო, ნუცა ვარაუდით მიხვდა ვინც იქნებოდა და თავისი ოთახიდან არ გამოვიდა.
- სად არის? - კატო გვერდით გასწია და სახლში შევარდა.
- ლევან, რა მოხდა, რა გჭირს? - გაოცებული მისდევდა კატო
- სად არის? თავის ოთახშია თუ უკვე გაიქცა? - მიუბრუნდა გაცეცხლებული კატოს.
- აქ ვარ - მშვიდად უპასუხა მის ზურგს უკან მდგომმა ნუცამ. ლევანი სწრაფად შემობრუნდა მისკენ, ნუცას შეხედა, გააოცა მისმა სიმშვიდემ და სახის მტკიცე გამომეტყველებამ.
- რატომ გააკეთე ეს? რას ჰგავს შენი საქციელი? პატარა ბავშვივით იქცევი, რა გინდა რა, გინდა შეგეხვეწო რომ არ წახვიდე? - ღრიალებდა მწყობრიდან გამოსული, კატო გაოცებული უყურებდა და ვერ გაეგო რა ხდებოდა.
- მართლა ფიქრობ რომ მინდა შემეხვეწო? - ირონიულად გაეღიმა ნუცას.
- ნუცა რას აკეთებ? ჯერ ისე წახვედი არც კი გამაფრთხილე, ტელეფონი გამორთე რომ ვერ დაგლაპარაკებოდი, ახლა სამსახურიდან წამოხვედი....
- რაა? სამახურიდან წამოხვედი? - პირი დააღო კატო
- კატო, არ ჩაერიო - მკაცრად უთხრა ნუცამ - ტელეფონი იმიტომ გამოვრთე რომ არავისთან მინდოდა ლაპარაკი, ხომ მოგწერე რომ მივდიოდი?
- მომწერე? მერე რა რომ მომწერე, პასუხს არც კი დაელოდე? გამაგებინე რატომ აკეთებ ამას, საკმარისი არ არის რითაც დავისაჯე? თუ თქვენი უმაღლესობა ვერ დაკმაყოფილდა სასჯელით? - თვალები სიბრაზისგან უელავდა.
- გაბრაზებული ხარ და სისულელეს როშავ, შენი დასჯა არ მაქვს გეგმაში.
- აბა რა გაქვს გეგმაში, მეც მითხარი, გამარკვიე რას აკეთებ და რას ნიშნავს ყველაფერი ეს?
- ნუ ყვირი, შენთან ურთიერთობა აღარ მინდა, ამიტომაც წამოვედი სამსახურიდან, შეეგუე იმას რომ ჩვენს შორის ყველაფერი დამთავრდა.
- დამთავრდა?
- დიახ, დამთავრდა.
- შენ დაამთავრე?
- კი, დავამთავრე, რადგან გაგრძელების აზრს ვერ ვხედავ.
- კარგი, გასაგებია, როგორც გინდა - თქვა გამწარებულმა, სახლიდან გავარდა და კარი მოიჯახუნა.
- არაფერი მითხრა - უთხრა ნუცამ კატოს და თავის ოთახში შევიდა. კატო გაოგნებული იდგა და არ იცოდა რა ეფიქრა.
ლევანი გაცოფებული იყო, ასეთ დასასრულს არაფრით არ მოელოდა, მიუხედავად იმისა რომ, იცოდა მისი ბრალი იყო, მტკიცედ გადაწყვიტა ურთიერთობის შენარჩუნებაზე აღარ ეფიქრა და ამით დაესრულებინა ყველაფერი. ორი ჯიუტი არსება, ორივე შეყვარებული იყო, მაგრამ არც ერთი არ აპირებდა უკან დახევას.

............

სამსახურიდან წამოსვლიდან ერთი თვის შენდეგ ნუცამ ერთ-ერთ ინგლისურ კომპანიაში დაიწყო მუშაობა თარჯიმნად, დღეები ერთმანეთს მისდევდნენ და იგი შეეჩვია ლევანის გარეშე ცხოვრებას. ზოგჯერ გეგა გამოუვლიდა-ხოლმე და მოიკითხავდა, კატო და გურო ხშირად დადიოდნენ, კატო ფეხმძიმედ იყო და ნუცა სიხარულით ჭკუაზე აღარ იყო, რუსკა თაზოსთან გაიპარნენ და ჯვარი დაიწერეს, ქორწილი არ გვინდაო, რადგან თაზო თბილისში ცხოვრობდა ავტომატურად რუსკაც თბილისში ჰყავდა ნუცას და არც ესენი ივიწყებდნენ, მაგრამ ლევანის ხსენება აკრძალული თემა იყო და ისინიც ხმას არ იღებდნენ. ექვსი თვე გავიდა. ერთ დღესაც ნუცას სამსახურში უკრაინიდან სტუმრები ჩამოვიდნენ ბიზნეს შეთავაზებით, მათ უკვე ჰქონდათ კავშირები ქართველ ბიზნესმენებთან და უნდოდათ ნუცას სამსახურთანაც დაედოთ ხელშეკრულება. ნუცას გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, როცა ოფისში სხვა უკრაინელ სტუმრებთან ერთად გიორგიც დაინახა, არანაკლებ გაოცებული იყო გიორგიც, მას ძველი წყენა დავიწყებოდა და სიხარულით შეხვდა ნუცას. საქმიანი შეხვედრის დასრულების შემდეგ გიორგიმ ნუცას შეხვედრა სთხოვა, ნუცა დათანხმდა. საღამოს ერთად გაისეირნეს, ძველი დრო გაიხსენეს, მერე უცებ გიორგიმ ჰკითხა:
- რატომ წამოხვედი ძველი სამსახურიდან? როგორც მახსოვს ბატონი ზურაბი ძალიან გაფასებდა.
- მართალია, მაგრამ საჭიროებამ მოითხოვა წამოვსულიყავი.
- უტაქტობაში ნუ ჩამომართმევ მაგრამ უნდა გკითხო, შენი წამოსვლა რაიმე კავშირშია ბატონ ლევანთან? - ნუცა სახტად დარჩა - უბრალოდ შეუიარაღებელი თვალითაც კი შეამჩნევდი რომ ის შენდამი გულგრილი არ იყო, მე კიდევ შენი ბუნება კარგად შევიცანი და ვიცი რომ ადვილად არავის არაფერს დაუთმობდი. - ნუცას გაეცინა და არაფერი უპასუხა. - რადგან გაჩუმდი ესე იგი სიმართლესთან ახლოა ჩემი ნათქვამი.
- არ გვინდა წარსულზე საუბარი, თქვენზე მომიყევით, როგორ ხართ? როგორ ცხოვრობდით მთელი ამ დროის განმავლობაში?
- იმის შემდეგ რაც ჩემი სიყვარული ასე უმოწყალოდ უარყავი, გადავწყვიტე მთლიანად სამუშაოში ჩავფლულიყავი. - გაიცინა - თქვენობით ნუ ვისაუბრებთ, გთხოვ, შენზე რას მეტყვი? არავინ გამოჩნდა ისეთი, ვინც შენს გულს დაიპყრობდა?
- არა, სერიოზული ცვლილებებისთვის ჯერ მზად არ ვარ, ამიტომ არც კი ვფიქრობ მსგავს რამეზე.
- იქნებ ეს ბედია? მეორედ შევხვდით ერთმანეთს, ხომ არ გვეცადა, იქნებ გამოგვსვლოდა ურთიერთობა? - ნახევრად ხუმრობის კილოთი ჰკითხა გიორგიმ.
- ამას ხუმრობად მივიღებ და შესაბამისად პასუხის გაცემასაც არ ჩავთვლი საჭიროდ. - გაუღიმა ნუცამ.
- ერთადერთი ადამიანი ხარ ჩემს სანაცნობოში, ვისაც უარის ისეთი თავაზიანი ფორმა აქვს, რომ ვერც კი გავბრაზდები ამის გამო. - გაეცინა გიორგის - მაგრამ იმედია გულწრფელ მეგობრობაზე მაინც არ მეტყვი უარს.
- სიამოვნებით ვიქნები თქვენი მეგობარი. - უყოყმანოდ დასთანხმდა ნუცა.
- ისევ თქვენ? - წყენით შეხეა გიორგიმ
- შენ - გაუღიმა ნუცამ
- იცი, რომ ჩვენი კომპანიების გაერთიანების ხარჯზე შენს ძველ სამსახურთანაც უშუალო ურთიერთობა გვექნება?
- არ არსებობს - გულწრფელად შეწუხდა ნუცა.
- ნუთუ ასე არ გინდა მათი ნახვა?
- მე მათ ძალიან დიდ პატივს ვცემ, მაგრამ ვირჩევდი მათთან ურთიერთობა აღარ მომიწევდეს, იმედია არც მომიწევს მათთან შეხვედრებზე წასვლა.
- ჰო მაგრამ ინგლისურიდან ქართულად ხომ შენ უნდა აწარმოო დიალოგი?
- არა, რატომ მაინც და მაინც მე? ჩვენ ორი ინგლისურენოვანი თარჯიმანი გვყავს კიდევ, ვთხოვ და ისინი წავლენ.
- კარგი, შევცვალოთ თემა, წამოდი სადმე დავსხდეთ და ძველი დროის მოსაგონრად ნაყინი მივირთვათ. - ნუცა სიცილით დათანხმდა.
მოლაპარაკებამ წარმატებით ჩაიარა, კომპანიებმა ხელშეკრულება გააფორმეს და ამასთან დაკავშირებით წვეულება ერთერთ ძვირადღირებულ რესტორანში დაგეგმეს.
წვეულებაზე წასაყვანად ნუცას გიორგიმ მოაკითხა მანქანით, ნუცას სისხლივით წითელი, მჭიდროდ გამოყვანილი მოკლე კაბა და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ეცვა, თმები წვრილად დაეხვია და გაეშალა, ამორძალივით იდგა ჩამოქნილ ფეხებზე, თვალს ვერ მოწყვეტდი იმდენად ლამაზი იყო, გიორგი გაოგნებული უყურებდა, ბოლოს მანქანამდე მიაცილა და დაბნეული მიუჯდა საჭეს.
- იცი რა? - უთხრა გზაში ნუცას - უკრაინაში უამრავი ლამაზი ქალი მინახავს, მაგრამ ქართული მშვენება სულ სხვაგვარად ეფექტურია, სხვა ხიბლი აქვს ქართველ ქალს, დღეს შენ ულამაზესი ხარ, ნება მომეცი მხოლოდ მე ვიყო შენი კავალერი და არავის მივცე ნება მოგეკაროს. - ნუცას გაეცინა და არაფერი უთხრა. რესტორანში შევიდნენ, ხალხი შეგროვილიყვნენ, დარბაზში შესულმა ზურაბი დაინახა და გაფითრდა.
- რატომ არ მითხარი ბატონი ზურაბიც თუ იქნებოდა? - ჰკითხა ჩურჩულით.
- მეგონა იცოდი, ეს ხომ საერთო წვეულებაა.
- წამიყვანე აქედან - სთხოვა ნუცამ.
- დარწმუნებული ხარ?
- წამიყვანე გთხოვ. - ის იყო კარისკენ მიტრიალდნენ რომ გასულიყვნენ, ნუცამ კიბეებზე ამომავალი ლევანი შენიშნა და მკვეთრად შემოტრიალდა.
- არ წავიდეთ? - ჰკითხა გაოცებულმა გიორგიმ. ნუცამ აღარ იცოდა რა ექნა. გიორგის ხელი დაავლო და ჩქარი ნაბიჯით დარბაზის მეორე მხარეს წაიყვანა. ლევანი შემოვიდა და დარბაზს თვალი მოავლო, ნუცა ზურგით იდგა რომ არ დაენახა, ხვეული თმით ვერც იცნობდა პირისპირ თუ არ შეხვდებოდა, მაგრამ მან გიორგი დაინახა და პირდაპირ მისკენ წამოვიდა.
- გიორგის სალამი, როგორ გიკითხო? - ხელი გაუწოდა და უცებ გაშეშდა, ნუცა მიხვდა რომ ვეღარ დაიმალებოდა, მღელვარება დაიოკა და მშვიდი სახით შემობრუნდა, ლევანი ერთ წამს დაიბნა, თვალები შუბლზე აუვიდა.
- ნუცა?
- გამარჯობა ლევან
- როგორ, აქ საიდან? - მოულოდნელი შეხვედრით გაოცებას ვერ მალავდა.
- ნუცა ჩვენს ახალ პარტნიორებთან მუშაობს - უთხრა გიორგიმ.
- მართლა? საინტერესოა. შენ დიდი ხანია იცი ეს? - ჰკითხა გიორგის
- რამდენიმე დღეა, როცა ჩამოვედი მაშინ შევხვდით ოფისში.
- გასაგებია - ლევანი მონატრებული თვალებით უყურებდა არეულ ნუცას, რომელსაც სახეზე ფერები გადასდიოდა.
- მე ცოტა ხნით დაგტოვებთ ბატონებო - თქვა ნუცამ
- დაგვტოვე - ირონიულად უპასუხა ლევანმა. ნუცა გაბრაზდა მაგრამ არ შეიმჩნია.
- სად მიდიხარ? ჩვენ ხომ უნდა გავსულიყავით? - შეაჩერა გიორგიმ, ლევანი მკვეთრად შემობრუნდა და გაოცებული უყურებდა, სახე აელეწა სიბრაზისგან, ნუცას ეს არ გამოპარვია და გულში ზეიმობდა.
- დავრჩეთ ცოტა ხნით რა, წასვლას ყოველთვის მოვესწრებით - თბილად გაუღიმა გიორგის, - ნაცნობებს ვნახავ და მერე წავიდეთ. ეხლა არ მოვედით?
- კარგი, როგორც შენ იტყვი
- თქვენ რა ერთად მოხვედით? - გაფითრებული სახით იკითხა ლევანმა. ნუცას გულში გაეღიმა.
- კი ერთად - უპასუხა გიორგიმ. ლევანი ზღვარზე იყო, ნუცა ტანის ლამაზი რხევით წავიდა დარბაზის მეორე ნაწილისკენ. უცებ მხრებზე ვიღაც მოეხვია.
- ვაიმე ნუციი როგორ მომენატრე, სად დაიკარგე გოგო - ყვიროდა გახარებული ნინა. ნუცაც მოეხვია, ნინას ხმაზე დანარჩენებმაც მოიხედეს და ყველანი შემოეხვივნენ, მის ამბებს კითხულობდნენ, ნუცას გული აუჩუყა მათმა დანახვამ, ასეთ შეხვედრას არ ელოდა და თვალებამღვრეული უყურებდა.
- როგორ მომენატრეთ ყველანი - ემოციებს ვეღარ მალავდა.
- მერე ერთხელ მაინც რატომ არ მოხვედი? სულ დაივიწყე ძველი მეგობრები.
- არ დამვიწყებიხართ, უბრალოდ ვერ ვახერხებდი.
- მოიცა, შენ აქ რა გინდა? საიდან მოხვდი ამ წვეულებაზე?
- ჩვენს კომპანიასთან დადო ხელშეკრულება თქვენმა, ასე რომ ჩვენი სტუმრები ხართ - გაუცინა ნუცამ. - მართლა გეგა სად არის? რატომ ვერ ვხედავ?
- გეგა აქ არის ჩემო ქალბატონო - ზურგიდან მოეხვია.
- მოდი აქ, შენთან საქმე მაქვს - ხელი ჩაავლო და გვერდზე გაიყვანა. - რატომ არ მითხარი თქვენც თუ იქნებოდით?
- კარგი რა ნუცა, რაზე მიჭედავ ხვდები?
- რა კარგი რა, ხომ იცოდი რომ არ მოვიდოდი თუ მეცოდინებოდა.
- ვიცოდი.
- მერე?
- როდემდე დაიმალებოდი? ხომ ამტკიცებ რომ შენთვის აღარაფერს ნიშნავს?
- დიახ ასეა.
- მაშინ პრობლემასაც ვერ ვხედავ. - ნუცა გაბუსხული უყურებდა.
- ნუცა? შენ აქ საიდან? - ზურაბის ხმა გაიგონა ნუცამ და შემობრუნდა, ზურაბმა გოგონა თბილად ჩაიკრა გულში - როგორ ხარ ჩემო გოგო, რატომ დაგვივიწყე? ერთხელაც არ გამოიარე, არ მოგენატრა შენი ბრაზიანი უფროსი? - ნუცა ემოციებს ვეღარ უმკლავდებოდა. ზურაბი ძალიან თბილად შეხვდა.
- კარგად ბატონო ზურაბ, უზომოდ გამეხარდა თქვენი ნახვა, მართლა მომენატრეთ.
- მეც გამეხარდა მიუხედავად იმისა რომ ცოტათი ნაწყენი ვარ შენზე, გაგვექეცი და მეზობელ კომპანიაში წახვედი, მეწყინა რომ გავიგე მაგრამ რას ვიზამთ - ეშმაკურად უცინოდა თვალები.
- თქვენ იცოდით? - თვალების აფახუნებდა გაოცებული ნუცა.
- რა თქმა უნდა, უბრალოდ ზოგიერთებთან არ ვთქვი რომ არ შეეწუხებინე - ღიმილით უთხრა და ლევანს გახედა რომელიც გაბრაზებული უყურებდა მამას. ნუცა სახეზე წამოწითლდა. მიხვდა ვინ იგულისხმებოდა ზოგიერთებში და სირცხვილით აღარ იცოდა რა ექნა.
- უნდა დაგემშვიდობოთ, მართლა გულით გამეხარდა თქვენთან შეხვედრა, ჩემი წასვლის დროა, კარგად ბრძანდებოდეთ.
- კარგად იყავი და ნუ დაგვივიწყებ ხანდახან გამოიარე და გვინახულე გამეხარდება.
- აუცილებლად - თქვა და ისე გავიდა ლევანისთვის არც შეუხედავს, ის კი უყურებდა მიმავალ ნუცას და მიხვდა რომ იმან, რაც ეგონა მიყუჩებული და დავიწყებული ჰქონდა, ერთბაშად გაიღვიძა მასში და ამ აღმოჩენამ თვითონაც გააკვირვა. - რატომ მივეცი ნება გამქცეოდა? - ფიქრობდა ის - როგორ შემეძლო ასე მარტივად დამეთმო გაბრაზების ნიადაგზე? ღმერთო რა საყვარელია, ასჯერ უფრო ლამაზი და სასურველი.
- როგორ დამიმალე სად იყო - თვალებიდან ცეცხლს ყრიდა
- თუ გაინტერესებდა თავადაც იპოვიდი, მაგრამ შენ ხომ სიამაყე არ მოგცემდა ნებას თავი დაგემცირებინა მის წინაშე.
- მამა -გაბრაზებულმა გამოსცრა კბილებში
- ბრიყვი ხარ - ხმადაბლა უთხრა ზურაბმა და გაეცალა. ლევანი წამოენთო.
- აბა როგორაა საქმე ლევან? კმაყოფილი ხარ ამ შეთანხმებით? - ფიქრი გააწყვეტინა გიორგიმ.
- შენსა და ნუცას შორის რა ხდება? - ჰკითხა ლევანმა
- რას გულისხმობ?
- ერთმანეთს ხვდებით?
- არა, ჩვენ უბრალოდ მეგობრები ვართ, მეტი არაფერი.
- ძალიან კარგი.
- ლევან, შენ ნუცა მოგწონს ხომ? - ჰკითხა გიორგიმ
- რატომ მეკითხები?
- ჩემი საქმე არ არის მაგრამ, ერთ რჩევას მოგცემ, ხელიდან არ გაუშვა, ვფიქრობ არც ის უნდა იყოს გულგრილი შენდამი
- რაიმე გითხრა? - გაუკვირდა ლევანს და გულს ბაგაბუგი გაუდიოდა პასუხის მოლოდინში.
- ნუცა ამას არასოდეს იტყვის, მაგრამ ასე აფორიაქებულები მხოლოდ საყვარელი ადამიანის დანახვაზე ხდებიან ქალები, როცა გაიგო რომ აქ იქნებოდით, სასწრაფოდ უკან წაყვანა მთხოვა, მერე კიბეებზე ამომავალი დაგინახა და ვეღარ გამოვიდა, ლამის იყო ფანჯრიდან გადაპარულიყო, ასე ან შეყვარებულები იმალებიან ან დამნაშავეები, ის რომ ნუცა დამნაშავე იყოს ასი წელი ვერ დავიჯერებ, რჩება მეორე, შეყვარებულია, ამიტომ იბრძოლე ძმაო, არ დაგიმალავ, მშურს შენი, ასეთი გოგოს სიყვარული ბედნიერებაა.
- მადლობა გიორგი, ეხლა ცოტა ხნით უნდა დაგტოვო - მხარზე ხელი დაჰკრა ლევანმა და ნუცას მოსაძებნად წავიდა. ნუცა უკვე სახლისაკენ მიმავალ ტაქსში იჯდა. გული გახეთქვაზე ჰქონდა, ამდენი თვე საკუთარ თავს ჯიუტად უმეორებდა რომ ლევანი აღარ უყვარდა, მაგრამ მის დანახვაზე ხუხულასავით ჩამოენგრა ყველა ის მტკიცებულება, რითაც თავს იმშვიდებდა. აფორიაქებული შევიდა სახლში, ლევანმა რომ ვერ იპოვა, მიხვდა რომ წავიდა და გაეცინა.
- ისევ ძველი ჩვევები, გაქცევა და დამალვა არა? - ფიქრობდა ის - კარგი, მაშ ეხლა ჩემი ჯერია. - ჩქარი ნაბიჯით გამოვიდა რესტორნიდან, მანქანაში ჩაჯდა და ნუცას სახლისკენ აიღო გეზი.
სახლში მისული ქუსლებიდან ჩამოხტა, კაბა გაიხადა და თხელი ხალათი მოიცვა, აფორიაქებული იყო, მთელი სხეული უცახცახებდა, სავარძელში ფეხებმოკეცილი ჩაჯდა და თითებს ნერვიულად იმტვრევდა, არაფრით არ მივიდოდა ამ წვეულებაზე რომ ცოდნოდა იქ ლევანს ნახავდა, ჩაყუჩებულმა ტკივილმა გაიღვიძა რომელზეც ამდენი ხანი ჯიუტად ცდილობდა არ ეფიქრა, კარზე ზარის ხმის გაგონებაზე მოულოდნელობისგან შეხტა, ჯერ არ გაინძრა მაგრამ ზარი რომ არ შეწყდა ფრთხილად მიიპარა კართან და ჩუმად გაიხედა, ლევანი რომ დაინახა უკან დაიხია, ზარი განმეორდა, კარს არ აღებდა.
- ნუცა, კარი გააღე, ვიცი რომ სახლში ხარ. - ნუცა ხმას არ იღებდა, ლევანმა კარზე მძლავრად დააბრახუნა - ნუცა, გააღე თორემ შემოვამტვრევ.
- წადი ლევან, არ მინდა ლაპარაკი - უპასუხა ნუცამ.
- გააღე, დავილაპარაკოთ, ბავშვივით ნუ იქცევი. - ნუცა ყოყმანობდა,
- ლევან წადი გთხოვ.
- გააღე, ხომ იცი რომ არ წავალ, ვიდრე არ დაგელაპარაკები, ნუ გამაგიჟებ, გააღე თორემ საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ - ნუცამ როგორც იქნა გადაწყვიტა და გააღო. ლევანი მიწვევას არ დალოდებია, სახლში ჯიქურ შეაჭრა, პირდაპირ მისაღები ოთახისკენ აიღო გეზი და სავარძელში ჩაჯდა. ნუცაც გაჰყვა.
- რატომ მოხვედი? - ჰკითხა მან, ლევანმა თავიდან ფეხებამდე შეათვალიერა შილიფად ჩაცმული ნუცა რომელსაც თვალები უელავდა სიბრაზისგან და ვერც კი იაზრებდა რამდენად გამომწვევი და სექსუალური იყო ასეთ ფორმაში, მის შემხედვარეს ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა.
- არ მოგენატრე? - მისმა უტიფრობამ გააოცა და გააბრაზა კიდეც
- დამცინი? - ჰკითხა აღშფოთებულმა
- სულაც არა, მაინტერესებს საერთოდ არ მოგენატრე?
- ეხლა ისიც მითხრა იქნებ რომ შენ ძალიან მოგენატრე - ირონიულად, დამცინავი ღიმილით მიაჩერდა ნუცა, სავარძელში მოწყვეტით ჩაეშვა და ფეხი ფეხზე გადაიდო, თან ცდილობდა მღელვარება არ შეტყობოდა.
- ზუსტად ასეა. - თვალებში ეშმაკები აუთამაშდა ლევანს.
- კარგი რაა - ხელი აიქნია ნუცამ - სასაცილოა, თვითონ თუ გჯერავს რასაც ამბობ.
- შენ რა, არ გჯერა?
- ლევან, რატომ მოხვედი?
- იმიტომ რომ როცა დაგინახე მივხვდი, საშინლად მომნატრებიხარ.
- ცოტა დაგიგვიანდა მიხვედრა. - თქვა და მიხვდა რომ ეს არ უნდა ეთქვა.
- ანუ ადრე უნდა მოვსულიყავი? - ღიმილმორეული თვალებდაწვრილებული მისჩერებოდა.
- საერთოდ არ უნდა მოსულიყავი
- დარწმუნებული ხარ?
- ვარ.
- იმიჯი შეგიცვლია, გიხდება კულულები - ფეხზე წამოდგა, მიუახლოვდა და თმებზე მოეფერა. ნუცა წამოხტა და გაეცალა. ლევანს გაეცინა.
- მგონი შენი წასვლის დროა.
- მახსოვს ეს სიჯიუტე, ზუსტად ამის გამო დავშორდით, ორივე ერთმანეთზე უფრო ჯიუტები ვართ, მაგრამ ამჯერად მე დავთმობ, პირობას გაძლევ.
- არავითარი ამჯერად არ იქნება.
- იქნება, თან აუცილებლად.
- რატომ ხარ ასეთი დარწმუნებული? - გულწრფელად გაუკვირდა ნუცას.
- იმიტომ რომ ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს.
- სისულელეა.
- არ გიყვარვარ? - ლევანი ისევ მიუახლოვდა და ნუცამ უკან დაიხია და კედელს აეკრა.
- არა.
- ნახეთ ერთი, ისევ რომ ჯიუტობს - თმებში ხელი შეუცურა და ცხვირის წვერი ყელზე გაუსვა. ცხელი სუნთქვა მდუღარესავით ევლებოდა ნუცას და ხმის ამოღების უნარი დაკარგული ჰქონდა. ლევანმა სახეზე გადაინაცვლა და ნაზად შეახო ტუჩები. - საშინლად მომენატრე - ჩასჩურჩულა და ისევ აკოცა. ნუცამ თავი გაითავისუფლა და საწყალი ხმით უთხრა:
- ლევან, წადი გთხოვ.
- ვერ წავალ. - უპასუხა და ისევ სავარძელში მოთავსდა
- წახვალ, მე მივეჩვიე უშენობას და არ ვაპირებ ყველაფერი თავიდან დავიწყო.
- მიეჩვიე? ასე მარტივად?
- ექვსი თვე გავიდა, ეს ცოტა არაა, მორჩა ყველაფერი.
- ანუ ამბობ რომ მორჩა
- წარსულს უკან ვეღარ დააბრუნებ.
- რა გვიშლის ხელს რომ დავაბრუნოთ?
- დღეს რომ შემთხვევით არ შევხვედროდით, ჩვეულებრივად ხომ გავაგრძელებდით ცხოვრებას ერთმანეთის გარეშე? ხომ ვიცხოვრეთ მშვიდად ეს ექვსი თვე, ისე რომ სიყვარულზე არც კი გვიფიქრია? ჩვენ უპრობლემოდ დავთმეთ ერთმანეთი ლევან, ეს სიყვარული არაა, როცა გიყვარს ვერ თმობ.
- დავთმეთ? ეს შენ დათმე და გაიქეცი, მე კიდევ ბრიყვულად გაგიშვი, ვაღიარებ სისულელე იყო ჩემი მხრიდან, სიბრაზეს ავყევი და არ გამოგეკიდე, მაგრამ არც ერთი დღე არ ყოფილა ისეთი, შენზე არ მეფიქროს.
- ამიტომაც არ მოგსვლია თავში ერთხელ მაინც მოსულიყავი? -წამოსცდა ნუცას, ლევანს გულში სითბოდ ჩაეღვარა მისი სიტყვები, გაეღიმა, ისევ წამოდგა, ნუცასთან მიუახლოვდა, ნუცამ უკან დაიხია, ლევანმა ხელი მხრებზე მოხვია და თავისკენ მიიზიდა. ნუცამ გაიბრძოლა.
- გამიშვი.
- ვერ გაგიშვებ, საშინლად მენატრება შენთან ჩახუტება.
- ლევან გამიშვი-მეთქი - ნუცა ჯიუტად ცდილობდა თავის გათავისუფლებას, მაგრამ ლევანს მძლავრად ჰქონდა ხელები მოხვეული და გაშვებას არ აპირებდა.
- ნუ იბრძვი გაგულისებული ფრინველივით, მაინც ვერსად გამექცევი.
- აზრი არ აქვს, მაინც არაფერი შეიცვლება.
- მაპატიე ჩემო, - ჩურჩულით უთხარ ლევანმა - მაპატიე ის სიჯიუტე და ქედმაღლობა რის გამოც ამდენი ხანი მოგვიწია უერთმანეთოდ ყოფნა, ექვსი თვეა საკუთარ თავს ვსჯი იმის გამო რომ დაგკარგე, ბედისწერა იყო დღეს ჩვენი შეხვედრა, როგორც კი დაგინახე მივხვდი რომ უშენოდ ერთი დღეც აღარ მინდა, მითხარი როგორ დავიმსახურო შენი პატიება და ყველაფერზე თანახმა ვარ.
- ყველაფერზე?
- ყველაფერზე, რასაც მეტყვი უსიტყვოდ გავაკეთებ, ოღონდ მაპატიე.
- სიტყვას მაძლევ?
- პირობას ვდებ.
- მაშ კარგი, მიპატიებია, ოღონდ ეხლა აქედან წადი და აქ აღარასოდეს მოხვიდე. - ლევანი შეცბა.
- რა?
- ხომ მითხარი რომ თუ გაპატიებდი რასაც გთხოვდი გააკეთებდი? შენ სიტყვა მომეცი, ჰოდა გააკეთე რაც გითხარი. - ლევანი გაფითრებული უყურებდა ნუცას, მერე უცებ შეტრიალდა და წავიდა. ნუცას გული ამოუჯდა, ტირილისგან თვალები დაისივა. - შენივე ჯიუტი ხასიათის გამო ისჯები, იტირე იმიტომ, რომ გიყვარს და ვერ პატიობ, აუტანელი ხარ - თავის თავს ეჩხუბებოდა და თან მწარედ ტიროდა. მთელი ღამე ტირილში გაატარა, დილით სარკეში რომ ჩაიხედა, თვალები საშინელ დღეში ჰქონდა. - ასე სად წავიდე? - ფიქრობდა გულშეწუხებული, აბაზანაში შევიდა და სახეზე ცივ წყალს ისხამდა რომ როგორმე ცოტათი მაინც დაცხრომოდა თვალები, მერე ჩაიცვა, ოდნავ უფრო მუქი მაკიაჟი გაიკეთა რომ შეშუპებები ცოტათი მაინც დაემალა და საფეხურებზე დაეშვა. სადარბაზოდან გასულს მანქანასთან ვეებერთელა თაიგულით ხელში ლევანი დახვდა. თვალებს არ დაუჯერა, ლევანი მისკენ წამოვიდა, მას არ გამოპარვია ნუცას ნამტირალები თვალები.
- დილა მშვიდობისა მშვენიერო ქალბატონო - მიესალმა ნუცას და ვიდრე აზრზე მოვიდოდა ლოყაზე აკოცა.
- რას აკეთებ? - უკან დაიხია ნუცამ - აქ რა გინდა, შენ ხომ პირობა მომეცი რომ აღარ მოხვიდოდი?
- პირობას ვასრულებ კიდეც. მე შეგპირდი რომ სახლში აღარასოდეს მოვალ, არც მოვსულვარ, აი რაც შეეხება გარეთ შეხვედრას, მე არ შეგპირებივარ რომ გარეთაც არ გნახავდი.
- შენ რა დამცინი?
- სულაც არა, წამოდი სამსახურში წაგიყვან - ხელი ჩაჰკიდა რომ მანქანისკენ წაეყვანა. ნუცამ ხელი გამოსტაცა.
- არ მინდა.
- კარგი ფეხით წავიდეთ, გაგაცილებ, თან გზაში ვილაპარაკოთ.
- არ მინდა რომ გამაცილო.
- ნუცა, გეყოს, წამოდი მანქანაში ჩაჯექი.
- თავი დამანებე, ყველა ჩვენ გვიყურებს.
- ჰოდა თუ არ გინდა კიდევ დიდ ხანს გვიყურონ წამოდი და მანქანით მიგიყვან მაგ შენს სამსახურში.
- არ წამოვალ, გასაგებად გითხარი, თავი დამანებე.
- რატომ ჯიუტობ? ხომ ვიცი რომ შენც გიჭირს უჩემოდ, იცი რა? შენივე თვალებმა გაგყიდა, გგონია ვერ ვხვდები, რომ მთელი ღამე ტიროდი?
- რა სისულელეა, რატომ უნდა მეტირა?
- იმიტომ რომ გიყვარვარ და თან სიამაყეს ვერ თმობ.
- მე შენ მაშინ მიყვარდი როცა დაგშორდი, ეხლა აღარ.
- დარწმუნებული ხარ?
- აბსოლუტურად. - ლევანმა უცებ თავისკენ მიიზიდა, ხელები მძლავრად მოხვია რომ არ გაქცეოდა და ტუჩებზე დააცხრა, კოცნიდა ვნებიანად, მომთხოვნად, დაუსრულებლად, თავიდან ნუცა ეწინააღმდეგებოდა, მერე თვითონაც ვერ მიხვდა ისე შემოხვია ორივე ხელი კისერზე, ლევანი მიხვდა რომ ბრძოლა მოგებული ჰქონდა. ირგვლივ ყველა და ყველაფერი დაავიწყდათ, იდგნენ ჩახვეულები გრძნობდნენ თუ რაოდენ ბედნიერები იყვნენ და როგორ მონატრებოდათ ერთმანეთი. ნუცამ თავი გაითავისუფლა.
- როგორ მომენატრე ვერ წარმოიდგენ - ღრმად ამოიხვნეშა ლევანმა და ნუცა გულზე მიიკრა, ნუცა გაყუჩებული იდგა და მის გულის ფეთქვას უსმენდა, ლევანი ბედნიერი სახით უყურებდა და სახეს უკოცნიდა, მერე ხელი მოხვია და მანქანისკენ წაიყვანა.
- დარეკე და დღეს სამსახურში ნუ წახვალ - უთხრა ნუცას.
- არა, უნდა წავიდე, ჩვენთან ასე არ ხდება, უცხოელები წესრიგის ხალხია და როცა მოგესურვება ვერ გააცდენ.
- კარგი მაშინ საღამოს მოგაკითხავ და სადმე წავიდეთ. - ნუცამ არაფერი უთხრა, ლევანმა ეს თანხმობად მიიღო.
სამსახურში აფორიაქებული შევიდა, კიდევ ვერ იჯერებდა იმას რაც მოხდა, თან ბედნიერი იყო და თან ამ ბედნიერების ეშინოდა. საღამოს სამსახურიდან გამოსულს ლევანი ელოდებოდა. მოეხვია და აკოცა.
- გვიყურებენ რას აკეთებ - მოიშორა ნუცამ.
- გვიყურონ მერე - უთხრა და მანქანის კარი გამოაღო, ნუცაც ჩასკუპტა, ცოტა ხანს ისეირნეს, თავიდან ორივენი ჩუმად მიუყვებოდნენ გზას, ბოლოს ლევანმა ვერ მოითმინა, მანქანა გააჩერა, ნუცას მიუბრუნდა და უთხრა:
- იცი როგორ მენატრებოდი? თავიდან რამდენჯერმე მოვედი მაგრამ არ დამხვდი სახლში, მერე კატოს დავურეკე და მშობლებთან დაბრუნდაო მითხრა, საშინლად გავბრაზდი ასე რომ მიაგდე ყველაფერი და გაიქეცი, სამსახურიდან რატომ წახვედი?
- არ შემეძლო ყოველ დღე შენთვის მეყურებინა, აღიარე რომ შენც ვერ მოისვენებდი ჩემთან ასე ახლოს ურთიერთობის გარეშე.
- ჩემთან ურთიერთობა თუ არ გენდომებოდა ხომ იცი რომ არ დაგაძალებდი?
- ასე ვერ დაგივიწყებდი.
- მაინც ხომ ვერ დავივიწყეთ ერთმანეთი, ტყუილად დრო დავკარდეთ.
- ვფიქრობ რომ ეს დრო ორივეს გვჭირდებოდა.
- ნუცა, რაღაც გადავწყვიტე, აღარ მინდა უშენოდ ცხოვრება, საკუთარ თავში დარწმუნებული ვარ ისე, როგორც არასდროს, - ლევანმა ჯიბიდან პატარა კოლოფი ამოიღო, გახსნა და ნუცას გაუწოდა, კოლოფში ბრილიანტის თვლიანი ბეჭედი იდო, ნუცამ გაოცებით შეხედა. - დავქორწინდეთ აწი, გვეყოფა უერთმანეთოდ ყოფნა, მინდა ბედნიერები ვიყოთ ერთად, აბა რას იტყვი, გამომყვები ცოლად? - ლევანი საშინლად ღელავდა, არც ნუცა იყო უკეთეს დღეში, ასე უცებ, ერთ დღეში ასეთი სერიოზული ნაბიჯის გადადგმა ვერ გაებედა, თან არ უნდოდა ლევანისთვის ეწყენინებინა. - პასუხს არ გამცემ? - ჰკითხა დაძაბულმა ლევანმა.
- რატომ ვჩქარობთ ლევან? ერთ დღეში გინდა ყველაფერი მოაგვარო?
- განა ცოტა ვიცადეთ?
- ასე უცებ ასეთი ნაბიჯის გადადგმა, როგორღაც არასერიოზულად მიმაჩნია.
- ჩემში გეპარება ეჭვი თუ საკუთარ თავში?
- არც ერთში და არც მეორეში, უბრალოდ ცოტა მოვიცადოთ, რა საჩქაროა პირდაპირ ქორწინება?
- დღესვე დავქორწინდეთ-თქო არც გთავაზობ, რა თქმა უნდა ყველაფერს მომზადება უნდა და ამისთვის დროა საჭირო, მინდა შენს მშობლებს დაველაპარაკო და ოფიციალურად ვთხოვო შენი ხელი, მაგრამ ძალიან შორსაც ხომ არ გადავდებთ ამ ყველაფერს? როდესაც ორ ადამიანს ერთმანეთი უყვარს რას უნდა ელოდონ? - ნუცა ჩაფიქრებული უსმენდა, როგორღაც ყველაფერი უცებ მოხდა და ეს აშინებდა, ეშინოდა, კიდევ არ გაცრუებოდა იმედი და სანანებლად არ გახდომოდა თავისი საქციელი, მაგრამ არ იცოდა ეს როგორ უნდა ეთქვა ლევანისთვის ისე, რომ არ გაებრაზებინა, ამას ნამდვილად ვერ გაიგებდა, ამიტომაც დუმდა. ვერ ივიწყებდა იმ დღეებს რაც გადაიტანა, არ უნდოდა ისე მიეღო გადაწყვეტილება, თუ არ იქნებოდა დარწმუნებული თავისი ნაბიჯის სისწორეში, ამიტომ პასუხის გაცემა უჭირდა. ლევანი მიხვდა მისი ყოყმანის მიზეზს და ეშმაკობას მიმართა:
- რატომ გეშინია? დღესვე ხომ არ მიმყავხარ სახლში - უთხრა სიცილით - ვიყოთ ერთად, განა ერთი ბეჭედი რაიმე ვალდებულებით გბოჭავს? რადგან ჯერ არ გინდა, როცა მზად იქნები, მაშინ დავგეგმოთ ქორწინება, ძალით არაფერს გაგაკეთებინებ.
- ასე მირჩევნია, არ გეწყინოს, ჯერ კიდევ გუშინ გონება მიჩვეული იყო უშენოდ ცხოვრებას და დღეს უცებ ქორწინებაზე ფიქრი არ შემიძლია, ჯერ ის ვერ გავითავისე რომ ისევ ჩემს გვერდით ხარ. ეს ყველაფერი სიზმარს ჰგავს.
- კარგი, იყოს როგორც შენ გინდა, დაგელოდები რამდენსაც საჭიროდ ჩათვლი, მე ხომ ვიცი რომ ერთ დღეს მაინც ჩემი იქნები, ბეჭედი დაიტოვე, უბრალოდ როგორც საჩუქარი ისე მიიღე. - ნუცა ყოყმანობდა - გთხოვ, ნუ მაწყენინებ - უთხრა ლევანმა, ნუცას ხელი აიღო და ბეჭედი გაუკეთა, მერე ხელზე აკოცა და მანქანა ადგილიდან მოსწყვიტა. ნუცამ აღარაფერი თქვა. სახლში მისულმა ბეჭედი ხელიდან მოიხსნა, შეინახა და შვებით ამოისუნთქა. თითქოს სულს უმძიმებდა ხელზე. რაღაც აწუხებდა, ვერ მოისვენა. რუსკას და კატოს დაურკა, შევხვდეთო სთხოვა, ნახევარ საათში კაფეში ისხდნენ.
- აღარ იტყვი რატომ გამოგვაქციე? - მოთმინება დაკარგა კატომ.
- საშინლად ვარ და რჩევა მჭირდება.
- რა გჭირს გოგო, ფერი არ გადევს სახეზე.
- ლევანი ვნახე....
- რაა? სად? ისევ იჩხუბეთ?
- არა, შევრიგდით - საწყლად ამოთქვა ნუცამ და თვალები ცრემლებით დაენამა.
- მართლა? ვაიმე არ არსებობს, მერე რა გატირებს გოგო - მოეხვია რუსკა
- არ ვიცი... - უკვე გულამოსკვნილი ტიროდა
- ისევ ხომ არ გაწყენინა? - ეჭვიანად იკითხა კატომ
- არაა
- აბა რა გჭირს იტყვი ბოლოს და ბოლოს? გადავირიე ქალი
- არ ვიცი, ნერვების ბრალია ალბათ, მეშინია
- რისი გეშინია სულელო
- მასთან ურთიერთობის, ვეღარ ვენდობი არა მარტო მას, საკუთარ თავსაც
- აღარ გიყვარს? საკუთარ გრძნობებში ეჭვი გეპარება?
- არ ვიცი
- იქნებ მასში?
- არა.
- აბა რა გჭირს ნუ გადამრიე
- დღეს ცოლობა მთხოვა - საცოდავი სახე ჰქონდა და სულ არ ჰგავდა ბედნიერს.
- რაა? მერე? რა უპასუხე?
- ცოტა დრო მჭირდება ასე ერთ დღეში ვერ გადავწყვეტ-თქო.
- მერე? აუ ასე სათითაოდ ამოგგლიჯო სიტყვები? მოყევი წესიერად დავიტანჯე
- მერე დაგიცდი რამდენიც საჭიროაო, ბეჭედი დამიტოვა და წავიდა.
- რა განერვიულებს აბა გოგო
- არ ვიცი, ვერ ვეგუები, ექვსი თვე ვიცხოვრე მის გარეშე, რა ფასად დამიჯდა კარგად იცით, რამდენი ღამე გავატარე ტირილში ისიც, ეხლა ძლივს რომ შევეჩვიე უმისობას მოვიდა და ისევ თავგზა ამირია. როგორ მოვიქცე მითხარით
- სასწრაფოდ დაშორდი - სერიოზული სახით უთხრა კატომ
- რაა? - გაფითრდა ნუცა
- გეხუმრე გოგო, მე შენს ადგილზე კისერზე ჩამოვეკიდებოდი და საერთოდ აღარ გავუშვებდი - აკისკისდა კატო
- აუ კატო ნუ დამცინი - უფრო მოუმატა ტირილს
- გაგიჟდი გოგო? რა გჭირს, ასეთი არასდროს მინახიხარ
- მეც არ ვიცი, ვერ ვარ კარგად, აუ წამოდით რა ჩემთან, მარტო არ შემიძლია დარჩენა - სლუკუნებდა და მუშტებით იწმენდდა ცრემლებს.
- დაწყნარდი, ყველა ჩვენ გვიყურებს, წამოვალთ აბა რას ვიზამთ - დანახარჯი გადაიხადეს და კაფიდან გავიდნენ. სახლში მისულები საძინებელში ერთად დაწვნენ და ნუცას ამშვიდებდნენ, როდის როდის ჩაეძინათ. გვიან კარზე ზარმა გამოაღვიძა გოგოები. წამოცვივდნენ რომ ენახათ ვინ იყო, კარი გააღეს და კარებში გაკრეჭილი გურო და თაზო დაინახეს.
- თქვენ აქ რა გინდათ? - გაოცებულებმა ჰკითხეს
- დეპრესიაში მყოფ დაქალს მოვაკითხეთ, შემოგვიშვებთ? წამალიც მოგიტანეთ. - ხელში ვისკის ბოთლი ეკავა გუროს
- გიჟები ხართ, შემოდით - აბურტყუნდა რუსკა - ერთი ღამე ვერ უნდა გაძლოთ უჩვენოდ ხო?
- არც ერთი წუთი საყვარელო - წელზე ხელი მოხვია და კისერში აკოცა. ნუცა თვალების ფშვნეტით გამოვიდა, ბიჭების დანახვაზე თვალები გაუბრწყინდა.
- მაპატიეთ რაა, თქვენი ცოლები მივიტაცე
- ხოდა თუ გინდა გაპატიოთ ჩვენც უნდა შეგვიფარო.
- საუკეთესოები ხართ - ორივეს მოეხვია.
- აბა გავშალოთ სუფრა, მოწყენის უფლებას არ გაძლევთ, დღეს ვსვამთ ბოლომდე, საჭმელი გაქვს რამე თუ ეგეც უნდა წამოგვეღო? - მაცივარში შეძვრა თაზო
- არის მანდ რაღაცეები, დასხედით თქვენ და გავამზადებ მე - ნუცა სამზარეულოსკენ დაიძრა.
- პრინცესა დღეს ჩვენ გემსახურებით - შემოაბრუნა გურომ - თქვენ დასხედით, მე და თაზო ვამზადებთ. ცოტას ავურევთ მაგრამ მერე დავალაგებთ პირობას გაძლევთ. - ნუცა გამხიარულდა.
- გიჟები ხართ და არ ვიცი უთქვენოდ რა მეშველებოდა - გოგოები მისაღებში დასხდნენ, თაზო და გურო სამზარეულოში ფუსფუსებდნენ, სოსისები მოხარშეს, კვერცხი შეწვეს, პური, ყველი, სასუსნაოებიც აღმოაჩინეს და ყველაფერი მაგიდასთან გაიტანეს, სუფრას მიუსხდნენ და ვისკიც არ დავიწყებიათ.
- აუ მე ვერ დავლევ. ეგ მეტისმეტად მაგარია - აწუწუნდა ნუცა
- დღეს ვსვამთ ყველა, კატოს გარდა, ეს ჯერ იბერება და ბავშვს ეხლავე ვერ გავალოთებთ, ხვალ არ მუშაობ, ამიტომ წუწუნი არ გაგივა, აბა გაგვიმარჯოს - ჭიქა მიარტყა ნუცას ჭიქას და თვალები დაუბრიალა. რამდენიმე ჭიქის შემდეგ ყველა გამხიარულდა. ნუცა გიჟდებოდა ამ ოთხეულზე, მათ გადაატანინეს ეს ექვსი თვე, მიუხედავად იმისა რომ ლევანის ძმაკაცები იყვნენ, ნუცას ძმასავით ედგნენ გვერდში. ცოტა რომ შეთვრნენ გურომ შეაპარა.
- აღარ იტყვით რა მოხდა? - ნუცა უხერხულად შეიშმუშნა. - ნუცა, ჩვენ ვინ ვართ შენთვის? ძმები ხომ? - ნუცამ თავი დაუქნია - გისმენ აბა
- ლევანი გამოჩნდა - ნუცამ თავი დახარა
- ისედაც არსად წასულა, ყოველ კვირაში ვნახულობდით. - მერე უცებ მიხვდა რას გულისხმობდა და - მოიცა აქ იყო? - ნუცამ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად - მერე? - ნუცამ საწყალი სახით გახედა გოგოებს - იტყვით ბოლოს და ბოლოს ეხლა თუ რა გავაკეთო? - გაბრაზდა გურო
- მერე შერიგდნენ - უთხრა რუსკამ
- უჰ, გული გამიხეთქეთ რაა, ამაზე გაგიჟდით? ვიფიქრე რაღაც უბედურება მოხდა მეთქი
- რა უბედურება, რა სისულელეს ამბობ?
- რა და ვიფიქრე ნუცამ ლევანი მოკლა და გოგოების დახმარებით სადმე ჩუმად ჩამარხეს-თქო - სიცილი აუვარდა თაზოს
- რა სულელი ხარ - ხელი ჰკრა კატომ
- აბა მაგაზე რატო ხარ ცუდად, ლოგიკა ვერ ვუპოვე
- ცოლობა თხოვა
- ვაა, ყოჩაღ ლევან, დაგადგათ საშველი როგორც იქნა - ახარხარდა თაზო
- ჩემი ძმა ნახე რაა, როგორ უცებ მოაყომარა - აჰყვა გუროც
- ქორწილს როდის აპირებთ?
- ჯერ თანხმობა არ მითქვამს - საწყალი თვალებით უყურებდა ნუცა
- და რას ელოდები? - გაოცებული იყო ბიჭები - აღარ გიყვარს?
- არ ვიცი
- კარგი რაა, ვის ატყუებ? ჩვენ მაინც ვიცით რა გამოიარე მის გამო
- არ ვარ დარწმუნებული, თან ასე მალე როგორ დავთანხმდე? გუშინ შევრიგდით დღეს ცოლობას მთხოვს, ეს ლოგიკურია შენი აზრით?
- აბა რა ქნას დაელოდოს კიდე როდის იჩხუბებთ?
- არ ვიცი, ჯერ ვერ გავყვები, დარწმუნებული უნდა ვიყო რომ შეცდომას არ ვუშვებ
- აუუ, ეს კიდე კარგა ხანს ვერ გადაწყვიტავს და გააგიჟებს იმ ბიჭს, - მიუბრუნდა თაზო გუროს.
- შენადა რომ მოიტაცოს?
- არ არის ცუდი აზრი ხომ იცი, აბა ეს სხვანაირად არ დათანხმდება - ისე ლაპარაკობდნენ თითქოს ნუცა იქ საერთოდ არ იყო
- ოეე თქვენ ხომ არ გაუბერეთ? აქ ვართ ჩვენ ისე, ყოველი შემთხვევისთვის - შეახსენა კატომ. გურომ თაზოს თვალი ჩაუკრა, ერთმანეთს თვალებით ელაპარაკებოდნენ, მერე ორივეს ჩაეცინათ.
- ამათ ეხლა ჰგონიათ რომ ჩვენ ვერაფერს ვხვდებით, ხო? - იკითხა რუსკამ.
- კარგით, ვიხუმრეთ და გვეყოფა, დავლიოთ ისევ - გაიცინა გურომ და თან მობილურში ვიღაცას გაფაციცებით წერდა - აბა ჩემო ჭკვიანო მეუღლევ დღეს აქ ვრჩებით თუ მივდივართ?
- ჩვენ ვრჩებით და თქვენ მიდიხართ
- კარგი რაა, ასე როგორ შეიძლება, ხომ იცი თუ არ ჩაგეხუტე ვერ ვიძინებ - აწუწუნდა გურო
- ვერც მე - აჰყვა თაზოც
- ამათ ეხლა ჭკუა აქვთ? - იცინოდნენ გოგოები.
- მოდით ასე მოვიქცეთ, ბოლო ჭიქასაც ვსვამთ და გავდივართ, დღეს გვაპატიოს ნუცამ და მეორედ როცა გინდათ მაშინ დარჩით, მთვრალი მე მარტო ვერ წავალ სახლში და სადმე გადავუხვევ, მერე რომ ვინმემ მომიტაცოს?
- წადით გოგოებო მე დავიძინებ, მაინც მთვრალი ვარ უკვე და დილამდე არ გამეღვიძება. - უთხრა ნუცამ
- არსადაც არ წავალთ - ერთხმად ჯიუტად წამოიძახეს გოგოებმა
- კარგი, როგორც გენებოთ, მაშინ ჩვენ წავედით, გურო ბარში წავიდეთ ჩვენ, დავტოვოთ დაქალები მარტო და იქ გავაგრძელოთ, არ მეყო სასმელი, დავამატოთ ცოტა იქაც.
- კარგი წავიდეთ
- რაა? რა ბარში, გადაირიეთ - აიფოფრნენ გოგონები
- აბა სახლში მარტომ რა ვაკეთოთ? თქვენ გაერთეთ პატარავ, ჩვენზე არ იდარდოთ, ცოტა ხანს გავჩერდებით და მერე წავალთ სახლებში - ეშმაკურად უცინოდა გურო
- აუუ რა ბარი აგიტყდათ ეხლა სახლში წადით რაა - აწუწუნდა კატოც
- რატომ პატარავ?
- დაგიწყებენ იქ თვალების ჟუჟუნს და დავთხრი ვიღაცას იმ თვალებს მერე - წამოიფოფრა რუსკა
- ხედავ გურო? ამათი ეჭვიანობა ბოლოს მომიღებს მე
- ვაიმე წადით და მიხედეთ მაგ თქვენს ქმრებს დამანებეთ თავი და დამტოვეთ მარტო, მეძინება უკვე მე - აჯუჯღუნდა ნუცა
- არ გეწყინება? - საწყალი თვალებით გახედეს გოგოებმა, თაზომ და გურომ თვალი ჩაუკრეს ერთმანეთს და ჩაეცინათ.
- წადიიით - ნუცამ ძალით გაყარა ყველანი, მერე სახლი მიალაგა და საწოლამდე ძლივს მიბობღდა, თავი დადო თუ არა გაითიშა.
სიზმარში იყო, ზღვის ნაპირზე იწვა, ცხელი მზის სხივები წვავდა სხეულს, გრძნობდა რომ იწვოდა, ადგომა უნდოდა მაგრამ სხეულს ვერ იმორჩილებდა, კისერი ტკიოდა გაშეშებული წოლისგან და ფორმას ვერ იცვლიდა. შემდეგ იგრძნო როგორ შეეხო ვიღაც, ხელში აიყვანა, გრძნობდა ნაცნობ სურნელს და სიამოვნებას განიცდიდა, მერე ფაფუკ საწოლში აღმოჩნდა, ფუმფულა ბალიშში ჩარგო სახე და მშვიდად გააგრძელა ძილი. არ ახსოვს რამდენ ხანს ეძინა, დროის აღქმა დაკარგა, როდის როდის დაიწყო გამოფხიზლება ტვინმა და პირველი რაც აღმოაჩინა იყო ის რომ ვიღაც ჰყავდა სხეულზე მოკრული და მისი ცხელი სუნთქვა ყელს უწვავდა, თვალები ნელა გაახილა და ისიც გააანალიზა რომ მუცელზე ხელი ჰქონდა შემოხვეული და ეს ხელი მისი ნამდვილად არ იყო. მესიზმრებაო იფიქრა და თვალები ისევ დახუჭა რომ ძილი გაეგრძელებინა მაგრამ ტვინმა სიგნალი მისცა, არ ესიზმრებოდა, ეღვიძა, უკან მიხედვის ეშინოდა, გული ბუდიდან ამოხტომას ლამობდა, წინა დღის მოვლენების გახსენებას ლამობდა, ახსოვდა როგორ გააცილა მეგობრები და დაწვა, აი მერე ვეღარ იხსენებდა რა უნდა მომხდარიყო, საიდან აღმოჩნდა უცხო საწოლში ვიღაც მამაკაცთან ერთად. ბოლოს მაინც გაბედა, წამოიწია და მუცლიდან ხელის მოცილება სცადა, არ გამოუვიდა, მაშინ ფრთხილად გადაბრუნდა და გვერდით ლევანი რომ დაინახა რომელსაც მშვიდად ეძინა კინაღამ გაგიჟდა, ვერაფრით მიხვდა როგორ აღმოჩნდა მის გვერდით, ეცადა თავი გაეთავისუფლებინა მაგრამ კაცმა ხელები უფრო მჭიდროდ მოხვია და გულზე მიიკრა, მის გულისცემას უსმენდა და სიამოვნებდა, უცებ გაახსენდა რომ ნახევრად შიშველი იწვა ლევანთან მიხუტებული, მოკლე მაისურით და ტრუსით, სხეული აეწვა, ისევ სცადა მოცილებოდა, იმდენად ფრთხილად მოქმედებდა რომ ლევანს ტუჩზე ღიმილი შეეპარა, ნუცა მიხვდა რომ ეღვიძა და განგებ აწვალებდა და გაბრაზებულმა ხელი ჰკრა.
- კარგად ერთობი ხო? - ამჯერად ლევანმა თვალი გაახილა და გაუღიმა
- დილა მშვიდობისა ჩემო მშვენიერო ქალბატონო
- აქ რა მინდა, სად ვართ და შენთან როგორ აღმოვჩნდი? - საწოლზე წამომჯდარი საბანს თავისკენ ითრევდა რომ სიშიშვლე დაეფარა.
- არაფერი გახსოვს? გუშინ ჩემთან მოხვედი, მძინარე მომიტაცე და აქ წამომიყვანე, მითხარი დღეიდან ჩემი ხარ და ტყუილად ხმა არ გაიღო მაინც ვერსად გამექცევიო - ნუცა თვალებდაჭყეტილი უსმენდა
- სულ გაგიჟდი ხო?
- არ გახსოვს? რა დალიე ასეთი რომ არაფერი გახსოვს? - იცინოდა
- ტყუილად ცდილობ, მახსოვს როგორ გავაცილე ყველანი და დასაძინებლად დავწექი. ეხლა გამაგებინე როგორ შემოხვედი დაკეტილ სახლში, რას ვაკეთებ შენს საწოლში და საერთოდ სად ვართ?
- შენთან შემოვედი შენივე გასაღებით, ხელში აგიყვანე, მოგიტაცე და ჩემს სახლშიც და გულშიც სამუდამოდ დაგაბინავე - უყურებდა ბედნიერი თვალებით.
- მგონი სიზმარში ვარ ხო? ეხლა დავხუჭავ თვალებს და მერე როცა გავახელ ყველაფერი სიზმარი აღმოჩნდება
- კარგი, როგორც გინდა - ხელები მოხვია, გულში ჩაიკრა და შუბლზე აკოცა - დავიძინოთ და ვნახოთ მართლა სიზმარია თუ არა.
- არ მინდა, გამიშვი ხელი - გაუსხლტა ნუცა
- რატომ? გინდა რამე უფრო საინტერესო გავაკეთოთ? მაინც სიზმარია და რომ გაიღვიძებ არაფერი გემახსოვრება.
- ლევან, რას ამბობ - ხელი ჰკრა ნუცამ და სახეზე წამოწითლდა - ლევანი ხარხარებდა
- გამიშვი უნდა ავდგე
- კარგი ადექი - უთხრა და საბანი გადახადა, ნუცას მაშინ გაახსენდა რომ არც ეცვა და არც არაფერი ჰქონდა რომ ჩაეცვა, სასწრაფოდ გამოსტაცა საბანი და ისევ დაიფარა. ლევანი ისევ იცინოდა.
- ასე როგორ წამომიყვანე, ეხლა როგორ ავდგე? რა ჩავიცვა?
- არ ადგე, იყავი ჩემთან და არც შეგცივდება.
- რა უზრდელი ხარ ხვდები? სად ვართ ის მაინც მითხარი
- ბათუმში, კარგი მოგონებები მაკავშირებს ამ ქალაქთან
- უნდა წავიდე და იმედია ტანსაცმელი წამომიღე.
- მაინც სად მიდიხარ?
- სახლში
- სახლში ეხლა არ ხარ?
- ჩემს სახლში ლევან
- დღეიდან შენი სახლი ჩემთანაა ძვირფასო, არ იცი? - იცინოდა, მერე ადგა, თვითონ სპორტული შარვალი ეცვა და წელზევით შიშველი იყო, ნუცამ თვალი მოარიდა მის დაკუნთულ სხეულს, ლევანმა სპორტული ჩანთა მიაწოდა - ჩაიცვი და დავილაპარაკოთ, მისაღებში დაგელოდები - უთხრა და გავიდა. ნუცამ ჩანთიდან ტანსაცმელი ამოიღო, ჩაიცვა, თავს უჩვეულოდ გრძნობდა, სააბაზანოში თმები მოიწესრიგა და ლევანთან გავიდა.
- უნდა წავიდეთ ლევან, ხვალ ვმუშაობ.
- ჩემო ძვირფასო, გგონია რომ აქ იმისთვის ჩამოგიყვანე შენთან დაძინება მინდოდა და მერე ისევ უკან წაგიყვანდი? ნუ ეგეც მინდოდა მაგრამ - ჩაეცინა - დღეიდან ჩვენი ყოველი დაძინება და გაღვიძება ერთად იქნება და ამას ვერაფერი შეცვლის.
- შენ რა მომიტაცე? - გაოცებას ვერ მალავდა ნუცა
- ასე გამოდის.
- მეხუმრები ალბათ ხო? ამას არ გააკეთებდი, მით უმეტეს იმის შემდეგ რაც მოგიყევი პირველი მოტაცების შესახებ
- ის სხვა იყო და გთხოვ არც კი შეადარო, შენ ზაზა არ გიყვარდა.
- და რა იცი რომ შენ მიყვარხარ?
- არ გიყვარვარ? - გაეცინა, ნუცას მიუახლოვდა, დაიხარა, ფრთხილად შეეხო მის ტუჩებს და ვნებიანად დაუკოცნა, შემდეგ ყელისკენ გადავიდა, წელზე ხელი მოხვია და მეორე ხელით მხრებზე ეფერებოდა, ისევ ტუჩებს დაუბრუნდა და ნუცამ ვერც კი გაიაზრა ისე მოხვია ხელები და კოცნაში აჰყვა, ლევანს ჩაეცინა, ფრთხილად მოშორდა, სახეზე თითებით მოფერა და ღიმილით ჰკითხა - გიყვარვარ თუ არა?
- მიყვარხარ - კმაყოფილმა ამოიხვნეშა ნუცამ და ჩაეხუტა. ლევანს კმაყოფილი ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე - ეხლა რა ვქნათ? მამაჩემი გაგიჟდება.
- არ გაგიჟდება, დამშვიდდი, უკვე ველაპარაკე
- რაა - შეშინებულმა შეხედა - რა უთხარი?
- ვუთხარი, მე და ნუცას დიდი ხანია ერთმანეთი გვიყვარს, ერთად გავიპარეთ და ორ კვირაზე ადრე არ დავბრუნდებით, ამიტომ ჩვენი დასჯა ცოტა ხნით გადადე-თქო
- რას ამბობ, მართლა მასე უთხარი? - ნუცა ყურებს არ უჯერებდა
- კი და მითხრა, არც იოცნებო ერთადერთი ქალიშვილი ქორწილის გარეშე დავტოვოო, ასე რომ ორი კვირა გვაქვს ერთად ყოფნაში ხელი რომ ვერ შეგვიშალონ და მერე უკვე მოგვიწევს სტუმრების და საყვარელი ხალხის გაძლება, მე კიდევ უკვე მენატრები რომ წარმოვიდგენ მარტო აღარ მეყოლები - ხელი დაავლო და ტუჩები დაუკოცნა.

ესეც ჩემი ისტორია, იმედია მოგეწონებათ, ველი თქვენს კომენტარებს.