ინპეკტორი თანმიმდევრობით, იძახებდა ხალხს.
- ბატონო ლადო, როგორც ვიცით დღე გარდაცვალებულთან ერთად გაატარეთ - კითხა ინსპეკტორმა
- დიახ, ჩემს შვილთან ვიყავით ბინაში, შემდეგ კი რესტორანში ვიყავით... ათი სრულდებოდა როდესაც წამოვედით.
- მკვლელობა თორმეტ საათზე მოხდა,
თუმცა გარდაცვალებული ამირან ჭელიძე დილით ვიპოვეთ, რას ფიქრობთ? ყავდა მტრები? - რობაქიძემ შუბლი მოისრისა, თავი უარის ნიშნად გააქანა
- მასთან კარგი ურთიერთობა მქონდა, სანამ ჩვენი შვილები შეუღლდებოდნენ, მანამდეც. თუმცა მტრები? არა, მას მტრები არ ჰყავდა. შემდეგ უმცროსი რონაქიძე გამოიძახეს.
- ის ჩემი ცოლის მამა იყო, მასთან კარგი ურთიერთობა მქონდა მეთქი ვერ ვიტყვი - ჩაფიქრებულმა დაიწყო ლაპარაკი
- რაიმე უთანხმოება ხომ არ მოგსვლიათ? - დაეჭვებით კითხა ინპეკტორმა ახალგაზრდა ბიჭს.
- უთანხმოება? არა, არა რა თქმა უნდა. უბრალოდ ახლო ურთიერთობა არ გვქონია, მამაჩემთან ბევრად კარგად იყო.
- ეჭვი გაქვთ ვინმეზე?
- არა, თუმცა ერთი ვარიანტი მაქვს...
- გვითხარით - დაიჟინა და ინტერესით დააკვირდა.
- არ შემიძლია, მანამ, სანამ დაზუსტებით არ გავარკვევ.
შემდეგი კაცი შევიდა, რობაქიძეების მეზობელი, განერვიულებული ჩამოჯდა სკამზე.
- როგორც ვიცი თქვენ ნახეთ გარდაცვლილი, მასთან რა გინდოდათ?
- შვილო, მე და ცხონებული ახალგაზრდობიდან ვმეგობრობთ, თითქმის ყოველ დილით შევდიოდი... - თვალზე ცრემლს მომდგარმა თქვა - კარები ღია დამხვდა, გამიკვირდა არასდროს მოქცეულა ასე... შემდეგ კი მისი უგონო სხეული დავინახე, სისხლის გუბეში.
- ხმები არ გაგიგონიათ? იქნებ ვინმე დაინახეთ?
- არა, რომ გამეგონა შეციდოდი. ვის უნდა მოეკლა - სიმწრით ჩაილაპაკა
- ვიპოვით, ვინც არ უნდა, იყოს. მკვლელი დაისჯება. - დაპირდა ინპეკტორი,კაცს.

***
მეორედ გლოვობს მშობელს, შავი ძიძებით შემოსული. თითქოს თავს დაატყდა ქარბობალა და მთელი სხეული აუწრიალაო, გული ეწვის... საშინლად ეწვის.
- წავიდეთ? - ეუბნება ნინი და ხელს, ხელზე კიდებს.
- წადი, მე აქ ვიქნები ცოტა ხნით - სასაფლაოს ქვას დაჰყურებს, გასვენების დღეს ბევრმა დაიგლოვა ბატონი ჭელიძე, თუმცა მიას თვალზე ცრემლი აღარ შერჩენოდა. მიუხედავად მამის საქციელისა, ის მისი აღმზრდელი მამა იყო, ადამიანი რომელიც ერთადერთი ჰყავდა იმ ოჯახიდან რომელიც ცოცხალი იყო, ეხლა კი მარტო დარჩა.
- არა, აქ ვარ შენთან - ნინი გულზე იხუტებს და მის ტკივილს ბოლომდე შეიგრძნიბს. სანდროს ოჯახი მოშორებით დგას, უყურებენ რძალს რომელიც მთლიანად შეცვლილიყო, დაცემული ადამიანის, ფორმა მიეღო.
- შენ, შენი ნებით არ დაგიტოვებივარ მარტო... - საფლავის ქვას შეჰყურებს - განა ვის შეეძლო ასე უმოწყალოდ შენი მოკვლა? გპირდები, შურს ვიძიებ, შენი ერთადერთი შვილი გპირდება ამას.
- მია - საამურად ჩაესმის ხმა - ძვირფასო.
- შენ - უყურებს ლუკას, რომელიც უპეებ ჩალურჯებული უყურებს გოგონას
- მე წავალ - ნინი მიდის, მარტო რჩებიან.
- მარტო დამტოვა - ბოლოს ვეღარ იკავებს ცრემლებს მია, ლუკას ეხვევა და ისტერიულად იწყებს ტირილს
- ვწუხვარ - თმაზე ხელს უსმევს - ძალიან ვწუხვარ, ნეტავ შემეძლოს შენი ტკივილის გაქარწ....ბა.
- ძალიან ცუდად ვარ - ამბობს და გულზე ხელს ისე იკიდებს, ვითომ ამოგლეჯვა უნდაო.
სანდრო უყურებს მიას და ლუკას, ბრაზისგან ხელებს მუშტავს, როგორ ეხება მას? ნელ-ნელა უახლოვდება
- მია წავიდეთ? - ეუბნება ფერდაკარგულ ცოლს
- მია, ჩემთან ერთად წამოდი - ლუკა ხელს კიდებს
- არა, მარტო ყოფნა მინდა... - თავს აქნევს, თქვენ წადით.
- კარგი, ხვალ გნახავ - ლუკა შუბლზე კოცნის და უკან მიდის.
- მე ვერ დაგტოვებ, ასე შენი დატოვება არ შემიძლია - უახლოვდება სანდრო და მის გვერდით ბალახზე ჯდება
- წადი, ვალდებული არ ხარ აქ, იყო - თავ ჩარგული ეუბნება
- არაფერიც, შენ ძლიერი უნდა იყო.
- ზოგჯერ სულაც არ არის საჭირო, იყო ძლიერი, იქნებ პირიქით, ადამიანებს გამუდმებით გვჭირდება ვინმე, ვისთანაც იქნები, ვინც ხარ და ვისაც დაეყრდნობი? დედაჩემის გარდაცვალების შემდეგ, ვისწავლე, რომ არავის და არაფერს არ უნდა დაეყრდნო საკუთარი მუხლების გარდა,თუმცა ზოგჯერ ისინიც მღალატობენ. - თქვა და სანდროს შეხედა, რომელიც თვალმოუცილებლად უყურებდა.
- ეხლა რა იქნება? - კითხა
- იმ სახლში დაბრუნება არ მინდა, გავყიდი...
- ჩემთან, ჩვენს სახლში წამოდი გთხოვ.
- მარტო ყოფნა არ მინდა, წამოვალ.

***
უსასრულოდ განვლილი ხუთი დღე გავიდა, მიამ ცეცხლზე გასქურა დადო და ლუკას შეტყობინება წაიკითხა " ხელს აღარავინ გიშლის, მალე დამიბრუმდი!!" გაეღიმა და ადუღებული წყალი ჭიქაში ჩაასხა, სანდო ფანჯრის რაფაზე, წიგნს კითხულობდა
- რას კითხულობ? - ჰკითხა და მწვანე ჩაი წინ დაუდო
- "ფორთხლის გოგონა" - ს, მადლობა ჩაისთვის - გაუღიმა და მოსვლა
- ძალიან დავიღალე - ჭიქა ხელებში შეათამაშა, ეს ხუთი დღე ტანჯვა იყო მისთვის... დღეში ორჯერ დადიოდა პოლიციაში, რათა გაეგო გამოძიებას წინსვლა ჰქონდა თუ - არა, თუმცა პასუხი ყოველთვის ერთი და იგივე იყო " ვიძიებთ დრო გვჭირდება"
- დაიღლებოდი, გინდა? - სიგარეტის კოლოფი მიაწოდა
- ორი თვეა არ მომიწევია, მაგრამ ეხლა მინდა - ერთი ღერი ხელებში შეათამაშა, ასანთს თითი ჩამოკრა და ნიკოტინი მთლიანად ჩაუშვა ფილტვებში. - მომნტარებია, ჩემი სიყვარულიიი - შვება მოგვრილმა დახედა ათნებულ სიგარეტს.
- მამა ხვალ დილით მოგაკითხავს, ასე თქვა ამირანდი სულ იმას გაიძახოდა მიას მწვადი უყვარსო - ჩაიცინა სანდრომ - ხოდა მარტო მე და მია წავალთო, არც შენო, გჯერა?
- საყვარელი - ჩაიცინა, თუმცა მამის ხსენებაზე გულზე ჩხვლეტა იგრძნო - მამაშენი, რომ არა მოვკვდებოდი. საოცარი ადამიანია, როგორც დედაშენი... შენც სანდრო, მადლობა ყველაფრისთვის - სანდროს იმდენად შეეჩვია, მაღაზიაში რომ გადიოდა სიცარიელესაც კი გრძნობდა. დასაფლავების დღეს ღამით, სანდროს დედამ ლოლა, როდესაც ისტერიაში ჩავარდნილი მია დაინახა მთელი ღამე მის საწოლზე იწვა, სანამ მოას ღრმად არ ჩაეძინა, თუმცა დილით რობაქიძეებმა, რძალ-დედამთილი ჩახუტებული, ჩაძინებული დახვდათ. ბატონი ლადო კი ყოველ ერთ საათში ურეკავდა მიას, ერთხელ მიამ კითხა
- ასე იმიტომ მექცევით, რომ მამაჩემის მეგობარი იყავით?
- არა - იუარა კაცმა - შეიძლება კიც მაგრამ, უმეტესად იმიტომ, რომ შვილივით მიგიღე, მინდა კარგად იყო და რაც მთავარია ბედნიერი.
იხსენებს მია, ისიც უკვირს რამდენი რამ შეიცვალა ხუთ დღეში მის ცხოვრებაში,რამდენმა რამ შეიძინა მნიშნველობა.
- რაზე ფიქრობ? - კითხას სანდრომ - სიგარეტი დაიწვა
- აჰ ჰო - ბოლო ნაპასი დაარტყა - არაფერზე ისეთზე - ორად მოკევა სიგარეტი და ისე ჩააქრო
- როგორ გგონია ვინ გააკეთა ეს?
- არ ვიცი - ისეც ის მწარე თემა წამოიჭრა - მამაჩემს მტრები არ ჰყავდა, ჩემი აზრით პროფესიონალი იყო
- რატომ ფიქრობ ეგრე?
- არ ვიცი - მხრები აიჩეჩა - ასე სუფთად საქმის გაკეთება, თან მკვლელონის სანდრო, როგორ შეძლო? ისე, რომ არცერთ სულიერს არ დაუნახავს
- თან არც ერთი ძვირადღირებული ნივთი არ წაუღია - მიამ თავი დაქნია - არცერთი, ესეიგი ქურდი კი არა მკვლელი იყო. მას მამაშენის მოკვლა ჰქონდა დაგეგმილი.
სანდრო საქმეებზე იყო წასული, მია ბოლთას ცემდა და იმაზე ფიქრობდა ვის შეეძლო ამის გაკეთება?
- ნიი - დაურეკა ვიდეო თვალით - მომენატრე
- მეც მიაკო - სამსახურიდან ხელი დაუქნია - როგორ მიდის გამოძიების საქმეები?
- ცუდად, არანაირი შედეგი ნიი - დივანზე დაეშვა - ასე მგონია, დიდი საქმე მაქვს გასაკეთებელი, მგონია, რომ ღამით ვერ დავიძინებ ვერასდროს თუ ამ საქმეს არ გავარკვევ, მამაჩემის მკვლელი უნდა ვიპოვო.
- დამშვიდდი ძვირფასო - დაამშვიდა - ხვალ გნახავ კარგი? თუ სახლში არ გინდა...
- არა არა - თავი გააქანა - სანდრო საქმეებზე გადის ხოლმე და მარტო ვარ, ისე სანდროც არ შეგვიშლის ხელს.
- მოგწონს არაა? - ჰკითხა ღიმილით
- კარგი რა... ხომ იცი რომ ლუკა
- გაჩუმდი - სიცილით გააჩუმა - მოგწონს და ეგ შენც კარგად იცი.
საღამო იყო სანდრო გვირილებით,რომ შევიდა სახლში, მიას დივანზე ჩაძინებოდა თუმცა მალევე გაახილა თვალები.
- მოხვედი? აქ ჩამძინებია - წამოდგა
- ნახე ყვავილები მოგოტანე - მიაწოდა მომღიმარ მიას
- მადლობა სანდრო - ისადილეს, შემდეგ ორივემ დაალაგა სახლი. ვნება მორეულმა ბიჭმა, მიას დააკვირდა. ნაჭრის მოკლე შორტები და თეთრი ბრეტელებიანი მაიკა ეცვა, ხვალ საყვარლად აჩეჩვოდა.
- სანდრო
- მია
ერთად თქვეს, რაზეც ორივეს გულიანად გაეცინა.
- როგორ ხარ? - ტრადიციად იქცა სანდროს შეკითხვები
- არ ვიცი, კარგად ვარ - სანდრო მიუახლოვდა,მის გვერდით ჩამოჯდა.
- რაღაც უნდა გითხრა, არ გამაწყვეტინო კარგი? - დასტური მიიღო თუ არა ლაპარაკი სწრაფად დაიწყო - წვიმიანი დღე იყო, მამაჩემი შეხვედრაზე მიდიოდა და მთხოვა წავყოლოდი, მამაშენი მანქანიდან გადმოვიდა, გოგონას ელაპარალებოდა რომელიც მომღიმარი უყურებდა მტრედებს და მამას ყურადღებას არ აქცევდა, წვიმის გამო მტრედები ჰაერში აფრინდნენ, მაშინ შეხედა მამას, შემდეგ კი ჩვენ. მამა მოგიახლოვდათ, შემდეგ მე და ისე შემომხედე, მთელ ტანში გამცრა... ერთი დანახვით შეყვარდი, მთელი ღამეები ვფიქრობდი შენზე. შემდეგ მამას ვთხოვე თქვენთან წამოვსულიყავით, მაშინვე მიხვდა რომ მომეწონე, სახლში მოფუსფუსე დაგინახე თუ არა, ჩემს სახლში წარმოგიდგინე... მაშინ მივხვდი რომ უსასრულოდ მიყვარდი. მივხვდი, რომ სხვას ვერასროს შევიყვარებდი.
დღეები ამერია, ყოველ წამს შემეძლო შენს სახლთან მანქანით ვმდგარიყავი და დაგლოდებოდი როდის გამოხვიდოდი სახლიდან, ორი თვე ყოველ დღე მოვდიოდი. მამაჩემმა მითხრა თუ არა ქორწილზე, ჩემზე ბედნიერი არავინ, საერთოდ არავინ, იყო. მაპატიე მია, მაპატიე, რომ მაშინ შენზე არ ვიფიქრე, შენს გრძნობებზე... იმაზე, რომ უბედური იქნებოდა.
- სანდრო - ცრემლები მოაწვა. როგორ ვერ მიხვდა, რომ სანდროს იყვარდა? სანდროს დიდი ხანია უყვარს...
- ვალდებული არ ხარ რაიმე მითხრა - სუსტად გაუღიმა - უბრალოდ, ეს უნდა მეთქვა.
- სანდრო - ძალიან ახლოს მივიდა, ბიჭის ცხვირი მისას ეხებოდა, ბაგეებზე ოდნავ შეეხო, ეგონა ელექტრო ენერგიამ მთელ სხეულში დაუარა, აკანკალდა. სანდრომ დრო არ დაკარგა, მის ბაგეებს ვნებიანად, მონატრებულად და აუხდენელი ოცნებასავით დაეწაფა, ორივე ტუჩს იკოცნიდა და გოგონას სხეულს ეხებოდა. მიამ ვეღარ გაუძლო, ბიჭს ზემოდან მოექცა, თმებში ხელი შეუცურა, მეორე ხელი ყელზე ედო და მთელი ძალით გადასცემოდა ნეტარებას, სანდროს ხელი იგრძნო ზურგზე, მაისურის ქვემოდან შეუცურა და ხერხემალს ზევით აუყვა, ბიულსატერი სწრაფი მოძრაობით მოაშორა სხეულიდან ისე, რომ კოცნა არ შეუწყვეტია. შემდეგ მოშორდა და ცხელი ტუჩები ყელზე მიადო, კოცნით დაუყვა ლავიწის ძვლამდე, მია მძიმედ სუნთქავდა, სანდრომ იცოდე როგორ უნდა გაეგიჟებინა მისი სხეული. ცალი ხელი მაისური გადააძრო, მეორეთი კი მკერდს შეეხო, ტუჩები ახლოს მიუტანა და ენის წვერით, რგოლები მოხაზა. მიამ ამოიგმინა, სანდროს თმას ძლიერად დაწვდა და სახე მის ლოყას მიადო
- ოთახში წავიდეთ - ჩასჩურჩულა ბიჭს.
ვერ მიხვდა როდის მიაღწიეს საწოლთან, უკვე საცვალს ხდიდა, ხელებით მის სხეულს ეფერებოდა, ცალ დუნდულზე უჭერდა რაზეც მია ვნებისგან წიოდა.
- ძვირფასო - ჩასჩურჩულა და მკერდზე ხელი მოუწირა - მე ჩემს ოთახში დავბრუნდები, გპირდები როდესაც მეტყვი, რომ გიყვარვარ... ბევრად ცეცხლოვან, ვნებიან და ქაოსურ ღამეს გაჩუქებ.
გაბრაზებულმა გააყოლა სანდროს თვალი, რომელიც ღიმილით დააკვირდა მიას შიშველ სხეულს. სწრაფად ჩაიცვა საცვლები და თავი ბალიშში ჩარგო, როგორ დაავიწყდა ლუკა... ღმერთო, როგორ აერია გინება.

ბურუსი გამეფებულიყო გარშემო, ცივი ნიო უბერავდა, მია ვერ მიხვდა სად იყო სანამ მამის სილუეტი არ დაინახა
- მამა? - დაუყვირა, თუმცა კაცი ნელ-ნელა შორდებოდა.
- მამა?! - უკან მისდევდა მაგრამ ვერ ეწეოდა.
- მია? - უკნიდან ხმა მოესმა, ლუკა.
- ლუკა? - ბიჭისკენ გაიქცა და მოეხვია.
- მომენატრე მიკაკო - ხელები შემოხვია
- მეგონა დაგკარგე... - ამოისლუკუნა გოგონამ
- მე ხომ გითხარი, ყველას მოვკლავ ვინც კი წინ გადაგვეღობება თქო?

გულგამსკდარი ეღვიძება, ისე, რომ უკვე ფეხზე დგას და კადრებს იხსენებს. მამამისი, ლუკა...
- ლუკაა - ჩაილაპარაკა, კადრები ერთმანეთში აერია. ლუკას სიტყვები გაახსენდა - ჩვენს დაშორებას ვერავინ გაბედავს, ყველას მოვკლავ შენს გამო!
- ღმერთო ჩემო ლუკა - არ უტირია, თავი ხელში როგორ აიყვანა ვერც კი ხვდებოდა. საათს დახედა, დილის შვილი იყო, ლუკა ექვსზე ამავრებდა დღეს მუშაობას, სწრაფად ჩაიცვა და სანდროს ოთახში შევიდა, სანად ბიჭს მშვიდად ეძინა.
- მაპატიე. - მანქნის გასაღები ტუმბოდან აიღო და სახლის კარები უხმოდ გამოკეტა.
კლუბის შესასვლელს მიუახლოვდა და
სწრაფად ავიდა მეორე სართულზე, თვალი მოკრა ნეჯერს თუ არა მისკენ წავიდა
- გიორგი როგორ ხარ? - ნაძალადევად გაუღიმა
- ვაა მია, შენ როგორ ხარ? ვწუხვარ მამის გამო...
- მადლობა, იცი მეჩქარება... რაღაც უნდა გკითხო, ხუთი დღის წინ, სამშაბათს, ლუკა ღამით მუშაობდა?
- აუ მოიცა - ბლოკნოტი ამოიღო და წინ ფურცელს დააკვირდა - არა ტოო, დილის სმენა იყო, ეხლა გამახსენდა... ვთხოვე ღამით დარჩენილიყო რადგან ნიკო ვერ მოდიოდა, თუმცა მითხრა, რომ გადაუდებელი საქმე ჰქონდა, მეც გავუშვი.
- მადლობა გიორგი - კაცმა ჰკითხა რა ხდებაო,თუმცა ეხლა ამის დრო არ ჰქონდა.
ლუკას სახლთან მისულმა, ისპეკტორს დაურეკო
- ბატონო დავით, მია ჭელიძე ვარ....
ლუკას კარებთან მისულმა სიმწრის ცრემლი მოიწმინდა, ზარი სამკერ დარელა, ბოლოს ახალ გაღვიძებულმა ლუკამ გააღო კარები
- მია? - გაკვირვებულა შეხედა, მიამ ხელით გასწია - რა მოხდა?
- მკვლელო! - არც აცია და არც აცხელა ისე მიახალა. - ნაბიჭვ*არო მკვლელო!
- რეებს ბოდავ მია? რა დაგემართა?! - გაცეცხლდა და გოგონას მიუახლოვდა
- მითხარი ლუკა, მითხარი, რომ მამაჩემი შენ მოკალი! იცოდე აღიარე, გეფიცები ორმაგად შემძულდები!
- გეყოფა! - დაიღრიალა
- მეყოფა? რა მეყოფა? - მია საყელოში წვდა და შეანჯღრია - მითხარი სიმართლე ლუკა!
- სულ გააფრინე შენ, ესეთი რა გაგიკეთეს? შენმმა ქმარმა გითხრა ეს სისულელე არაა?
- ლუკა! - მაგიდაზე ბასრ დანას წვდა და ყელთან დაიმიზნა
- რას აკეთებ? - შეშუნებულმა ბიჭმა ნაბიჭი გადმოდგა
- სიმართლე მითხარი, გეფიცები დაუფირებლად დავამთავრებ ჩემს შავ-თეთრ სიცოცხლეს!
- მია მე შენით ვსუნთქავ! მეც მოვკვდები... მიაკო დააგდე დანა - ლუკამ იცოდა მიას ხასიათი, თუ რაიმეს იტყოდა ყოველთვის არსულებდა.
- მითხარი, სიმართლე მითხარი - შეევედრა.
- მე მოვკალი. - ხმა ჩამხვჩალმა თქვა - მე მოვკალი ის ნაბი*ჭვარი!
- არა, გთხოვ არა - თავი გააქნია და ლუკას დააკვირდა
- კი მე მოვკალი! ამის მოსმენა გინდოდა ხო?! დილიდან ველოდებოდი სახლთან როდის მოვიდოდა, ბოლოს მანქნიდან ჩამოვიდა, რობაქიძეებმა სიცილ-კისკისით მოიყვანეს სახლში... სახლში შევიდა თუ არა, დავაზარე
- შენ აქ რა გინდა? - ღიმილი სახიდან გაუქრა კაცს.
- გამარჯობა - იუთხრა და გვერდის ავლით შევიდა სახლში
- შენ აქ რას აკეთებ თქო?! - დაუყვირა და შესასვლელთან დადგა
- ცხოვრება გამინდგურეთ, მია წამართვით... მინდა, რომ გაათავისუფლოთ!
- არა - კაცს სახე დაეძაბა - შენში ბნელს ვხედავ რაღაცას, ჩემს შვილს შენთან ვერ გამოვუშვებ, სანდრო კი..

- შემდეგ სანდრო ახსენა თუ არა დანა გულთან გავუყარე - გიჟივით ყვებოდა და მიას ნამტირალებ და შეშლილ სახეს თვალს არიდებდა. - მეორედ მაშინ გავიყარე როდესაც მითხრა, რომ არ მოგკარებოდი, ბოლოს კი მაშინ როდესაც მთხოვა არ მომეკლა, მემუდარებოდა...
- ეს როგორ გამიკეთე? - უცნაური ხმა ჰქონდა მია ჭელიძეს, ცივსისხლიანი
- მე შენ გადაგარჩინე! ის სისხლს გიშრობა, ეხლა კი ვერავინ შეგვიშლის ხელს...
- ავადმყოფი ხარ იცი? მეცოდები...
- მია, მოდი სხვაგან წავიდეთ მე და შენ
- მე შენ მიყვარდი!!! - წამოიყვირა და ბიჭს მოუახლოვდა - შენ კი რა გამიკეთე? რა უფლება გქონდა, მამაჩემს რომ კლავდი? რა უფლებით წაართვი მას სიცოცხლე?!
ამ დროს სირენების ხმაც გაისმა, ჯერ ფანჯრისკენ გაიხედა ასათიანმა შემდეგ კი მიას შეხედა
- რა გააკეთე?!
- პოლიცია მანამ გამოვიძახე სანამ მოვიდოდი, დარწმუნებული ვიყავი, რომ შენ მოკალი მამაჩემი! შენ თვითონ ჩაუშვი შენი თავი " მე ყველას მოვკლავ, ვინც კი ჩვენს დაშორებას შეეცდება" გახსოვს ეს სოტყვები?! მაშინ გამეცინა, თუმცა ვაი უბედურო დღეო, რა მაცინებდა? მამაჩემის საფლავზე მოხვედი, მისი მკვლელი ხელებით შემეხე!
- გთხოვ მია, ამას ნუ გამიკეთებ... მე ეს მხოლოდ შენთვის გავაკეთე.
- ამიტომაც - ახლოს მივიდა - მე თვითონ უნდა მოგიყო ბოლო!
ხელი მოიქნია და დანა შეარჭო, დანის ბასრმა პირმა ორად გახლიჩა კანი, სისხლი შხრიალით წამოვიდა ჭრილობიდან.
- ისეთი ხარ, როგორიც შემიყვარდი, ყოველთვის ასრულებ სიტყვას - ამ დროს, კარი პოლიციელებმა შემოამტვრიეს, სცენა კი ასეთი იყო. ტკივილისგან ოთხად მოკეცილი ლუკა ასათიანი და გაძეგლებული მია ჭელიძე.

ორი კვირის შემდეგ.
ლუკა ასათიანი, გადარჩა რადგან ჭრილობა ღრმა არ, იყო ამიტომ ციხეში სამი დღის შემდეგ ჩასვეს, ორ დღეში კი ცხრამეტი წელი მიუსაჯეს, მან მკვლელობა აღიარა.
მია ჭელიძე, გოგონა რომელსაც მამა საკუთარმა შეყვარებულმა მოუკლა, ლუკა ასათიანი საჭრისთვის წელ ნახევარი მიუსაჯა პროკურორმა, თუმცა რობაქიძეების დახმარებით, ვადა სამ თვემდე შეამცირეს.

***
- ჭელიძე მნახველი გყავს! - საკნის კარები ხმაურით იღება, ეხლა თავს აწეული ჭელიძეა, რომელიც საერთოდ არ ნანობს თავის საქციელს.
- ვინ არის? - ეკითხება, სანამ მნახველთა ოთახში შევა.
- სანდრო რობაქიძე. - ჩუმად ეღიმება, სანდრო ყოველ დღე აკითხავს მიას, ყოველ ნახვის დღეს.
- გამარჯობა - ესალმება და მოპირდაპირედ ჯდება
- როგორ ხარ? - ეკითხება სანდრო
- კარგად ვარ, შენ?
- დღეებს ვითვლი, ასათი საათი დარჩა და ჩემთან იქნები - ხელით შეხება აკრძალულია თუმცა სანდრო თვალებით ყველაფერს ეუბნება.
- სანდრო მე არ ვიცი...
- რა არ იცი მია? შენ ყველაზე ძლიერი ქალი ხარ, ყველაზე ძლიერი. ჩვენს სახლში ისევ შენი სურნელი მეფობს, მენატრები...
- სანდრო, ბედნიერი ვარ რომ არსებობ. - ეუბნება თვალზე ცრემლ მომდგარი
- ბედნიერი მე ვარ, მამა და დედა შემოდიან ჩემს მერე, ხო მართლა თუ მამამ გითხრა რაიმე გჭირდება თუ არაო უთხარი, რაც გინდა. დილიდან შემჭამა, ყურადღებას ვერ ვაქცევთ, გოგომ რა გამოიარაო! - ორივეს ეცინება
- კარგი, სანდრო და ცეცხლოვანი ღამე?
- იცი, ციხედან, რომ გამოხვალ მესამე დღეს რადგან... აქ რომ სუნია ვერ ვიტან და მგონია შენც გექნება!
- სანდრო! - მოჩვენებით გაბრაზებით ამბობს მია, თან ეცინება.
- ეს შენზე მეტარ მე მინდა! - უღიმის - მია...
- ჰო?
- დასრულდა?
- რა დასრულდა? - გაკვირვებული უყურებს ბიჭს.
- შავ-თეთრი დღეები?
- ჰო, დასრულდა. - ბედნიერი უღიმის ბიჭს, მასაც ეცინება ყველაზე გულწრფელად, მისი ცხოვრების განმავლობაში.

დასასრული.