-არ ვიცი ზუსტად ვერ გეტყვით, ხვალ ანალიზებს მივიღებთ და დზუსტეით გაგაგებინებთ, მაგრამ მე ცოტა ეჭვები მაქვს ცუდისკენ და იმედია ის არ იქნება რასაც მე ვფიქრობ- ექიმმა როგორც კი დაამთავრა საუბარ სმივემ მე გამომხედა, ცრემლები ჩამომდიოდა, ისე ვიყავი თითქობ ძლივს ასული მწვერვალიდან
ქვემოთ ჩამომაგდეს, არ ვიცი ამას სიტყვებით ვერ ავხსნი საშინელი გრძნობაა. დამიანე მოვიდა და ჩამეხუტა.
-და... და მაინც რა გგგონნიათ?- აკანკალებული ხმით შევეკითხე.
-არ მინდა წინასწარ დაგასევდიანოთ, მაგრამ ეს ნიშნები ლეიკემიასთანაა კავშირში-ეს სიტყვები თქვა და გვშრით, დამიანე უფრო მაგრად ჩამეხუტა და ყურში მიჩურჩულებდა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. ამის იმედი არ მაქვს მაგრამ მაინც.
-მაპაიეთ ამაზე მეტის თქმა არ შემიძლია, შეგიძლიათ წახვიდეთ და ხვალ 12 საათზე მობრძანდითთ ანალიზის პასუხების გასაგებად.- პალატა დატოვა და ახლა მათეც და ანიტაც მე მეხუტებოდნენ.
-აბა გაიღიმე და ცრემლები მოიშორე- (მათე) მე უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე.
-მიდიიი-ახლა ანიტამ დამიწყო წუწუნი.
-ნწ(მე)
-მიდი თორე გაკოცებ- ყურში ჩამჩურჩულა დამიანემ ამაზე გავწითლდი და რომ არ ეკოცნა გავიღიმე.
- გაფიცებ რა უთხარი ასეთი?-სიცილით კითხა მათემ.
-არც კი გაბედო თქმა- უცბათ ავაფარე პირზე ხელი.
-მაშინ მაკოცე- თვითკმაყოფილი მზერით გამომხედა.
-უუუფფფ- ერთი დავიწუწუნე და ტუჩებზე წავეპოტინე. ისე ვნებიანად მკოცნიდა, რომ მგონი ყველაფერი დამავიწყდა, ხომ გაგიგიათ ადრენალინის მოზღვავებას რამდენი რამის გაკეთება შეუძლია.
-ეი ეი ჩვენც აქ ვართ- დაიყვირა ანიტამ. ტუჩებიდან მივშორდი და ვუთხარი.
-მერე რას უცდით ჩვენი ბედი გაიზიარეთ-ერთი გემრიელად გავიცინე და ახლა დამიანე დამწვდა ტუჩებზე.
-ისე კარგი იდეაა ხო იცი-თქვა მათემ და ახლა ის დასწვდა ანიტას ტუჩებს. ო მაი გაშ როგორც იქნააა ჩემი გონება აღნიშნავდა ამ ამბავს, მაგრამ თან დამიანეს ტუჩებსაც ვერ სწყდებოდა. ჩამეღიმა ამაზე დამისაც ჩაეღიმა და მოვშორდით ერთმანეთს. უნდა გენახათ როგორი გატრუნული იჯდა ანიტა მათეს კალთაში და აგობიაში მყოფი ძლივს ყვებიდა ამბორში. (გავრითმე :დდ) როგორც იქნა მოშორდნენ ერთმანეთს.
-მიყვარხარ(მათე)
-მიყვარხარ- ამოიბურტყუნა ანიტამ ამაზე სიცილი აგვიტყდა და მათე პატარა ბავშვივით ჩაეხუტა.
-უჰუუუუ, იოოოო როგორც იქნააააა ეეეეე -დავიწყვე ყვირილი, ამაზე უფრო აუტყდაც სიცილი, მგონი სულ გადამავიწყდა ჩემი გასაჭირი.
-ვიღაც კარგ ხასიათზე მოსულააა (დამი)
- აიი პროსტა ნახეთ დღეს ისე მაგრად უნდა გავერთო, რომ ხვალ სულ სიცილით წავიდე ანალიზების პასუხის მოსასმენად.
-აი ეს მესმის "აებზნეყვე" გოგო დროზე მერე რას უცდი( ანიტა)
-მიდით მიდით გაეყარენით პალატიდან მე მოვემზადები და მოვალ.- სამივე გავაგდე და ჩემი კრემისფერი სარაფანა და შავი სანდლები მოვირგე, თმა ავიკოსე და პალატიდან გავვარდი. ანიტა მათეზე იყო აზუტული, დამიანე კიდე კედელს იყო მიყრდნობილი და როგორც კი გავედი მაშინვე მოვიდა და მაგრად ჩამეხუტა.
-აბა რომელი საათია? (მე)
-ჯერ მხოლოდ პირველი(ანიტა)
-ძალიან კაგი ხოდა წავედით მე გადავივლებ წყალს, რომ სააცადმყოფოს სუნი გადამივიდეს და მერე ციცინათელაზე წავიდეთ აი ყველა ატრაქციონი უნდა მოვიარო-ვთქვი სიცილით და სამივე ავიყოლიე.
-აბა რაა ხალხი გავაგიჟოთ წავედიიით-დაიყვირა ერთი ანიტამ, პადრუშკი გამიყარა და სულ სირბილით გავვარდით საავადმყოფოდან, ყველა ჩვენ გვიყურებდა და მგონი სულ გადამავიწყდა ჩემი პრობლემა. აი რატომ მიყვარს ანიტა ყველაზე და ყცელაფერზე მეტად ჩემნაირი დაცენტრილი და "რახიტი" ბავშვი რომააა მაგიტომ, გადარეულები და ბატები რომ ვართ.
მანქანაში ჩავჯექით, ბიჭები გაოგნებულები გვიყურებდნენ სულ გადაირივნენო. მთელი გზა არ გავჩერებულვართ ყოველ ახალ ახალ სიმღერას ვყვებოდით. ბოლოს გამწარებულებმა ზუსტად ერთ დროს დააჭირეს გამორთვას ამაზე სიცილი აგვიტყდა. ბოლოს ბევრი წუწუნის შემდგ ისევ ჩავართვევინეთ.
ძლივს მივაღწიეთ სასტუმრომდე. მაშინვე ავვარდი წყალი გადავივლე და ჩავიცვი თეთრი ჯინსის შორტი შავი ქამრით, თეთრი ტოპი, თეთრი "all star"-ები, თმა ავიკოსე, მაკიაჟი გავიკეთე და ანიტას შევუვარდი ნომერში. ოპაა იქ ანახაობა დამხვდააა. მათეს აკრული ყავდა კედელზე ანიტა და კოცნიდა. ამაზე სიცილის ბგერები აღმომხდა. მათემ მამის მკვლელი მზერით გამომხედა და ამაზე უფრო გამეცინა.
-ბოდიში, ბოდიში გვრიტებო მე გავალ უბრალოდ ცოტა მალე ქენით გავდივართ- სიცილით ვუთხარი და ამჯერად დამიანეს შევაკითხე, უკვე გამოდიოდა.
-ვაიმეეე დამი ანისთან შევედი და იქ სანახაობა დამხვდაა? ზლივს ვიკაცებდი სიცილს, მათეს ანიტა ყავდა კედელზე აკრული, კოცნიდა და უბდა გენახა ანიტა რა გატრუნუი იყო ჯერ ეგეთი რომ არ მინახავ.- სიცილით ვუყცებოდი, ისიც ამყვა და ბოლოს ამაყენა საწოლიდან და მაბაც უცბათ ამაკრო კედელზე.
-მგონი ჯობს ანის ბედი გაიზიარო- ეს თქვა და ეგრევე დამწვდა ტუჩებზე, ცოტახანში სიცილის ხმას მოვყავარ აზრზე.
-წეღან ვის ეღადავებოდი? გაიზიარე ანიტას ბედი ლამაზო?- დამცინოდა მათე, ამაზე ენა გამოვუყავი და წავედით.

აიი მთელი დღეე არც მე და არც ანიტა არ ვჩერდებოდით ერთი მეორეს მიყოლებით ვარჩევდით ატრაქციონებბს. აი ვაფშე ყველაფერი შემოვიარეთ უკვე აღარ შეგვეძლო. ბოლოს უკვე ბიჭები აღარ სხდებოდნენ ატრაქციონზე და ქვემოთ გველოდებოდნენ. როგორც იქნა ბოლო ატრაქციონიდანაც ჩამოვაღწიეთ და ბიჭებთან რომ მივედით ზუსტად ერთად ვთქვით.
-გული მერევაა- ამაზე სიცილი ავიტყდა.
-აფსოლიტურად ყველა ატრაქციონი მოიარეთ პატარების მატარებელზეც კი იჯექით გადარიეთ ხალხი და აბა ახლა კარგად იქნებით?-(მათე)
-წამო ახლა აჭარულები ვჭამოთ(დამიანე)
-მე ვერაფერს შევჭამ (მე)
-ვერც მე გული ამერევა(ანიტა)
-მაშინ ჩვენ ხო გამოგყევით ატრაქციონებზე ხოდა წამოდით და ახლა თქვენ წამოგვყევით(დამი)
-აუუ დამი კარგი რაა -დავიწყე წუწუნი და სხეულზე ავეკარი.
-ტყულლად ვერ მომალბობ- სიცილით მითხრა და ჩემი მოშორება ცადა.-არათქო ნია არაა.
-უუფ კაი ხოოო- "გავიბუტე" და მოვშორდი.
-ისევ ტყუილად(დამი)
-ხო ხო კარგი- გავიცინე და დანანების ნიშნათ ხელები მაღლა ავწიე.

ყველაზე მაგარ აჭარულებს სადაც ამზადებდნენ იქ მივედით და როდესაც იმ ორმა ჭამა დაიწყეს ჩვენც მოგვანდომეს, მართალია დაგვცინეს მაგრამ ღირდა.


დილას საშინელ ხასიათზე მეღვიძება აი ისეთი თითქოს საშინელება უნდა მოხდესო ყველანაირი იმედი გადაწურული მაქვს უკვე თერთმეტი საათია ერთ საათში იქ უნდა ვიყო. უცბათ ვემზადები და ის სამი უკვე ჩემს კარებთან მხვდება თავებ ჩახრილი დამნაშსავეებისავით.
-რა სახე ჩამოგტირით კი არ ვკვდები აი ნახეთ მე რის ნია ვარ რამე, რომ დამემართოოს.- სიმწრის სიცილით გამეცინა, არა რა სამსახიობოზე უნდა ჩამებერებინა რა დამაჯერებელი სიცილი მაქვს, როდესაც ამ სიცილის უკან საშინელება იმალება. ყველაზე საშინელი გრძნობა იცით რა არის?! ყველაზე მეტად შენ რომ ხარ ცუდად და მაინც ყველას, რომ ანახებ, რომ კარგად ხარ და შენს ტკივილს მალავ. ყველაზე რთულია შეიკავო ის ცრემლები, რომელიც ყელში გებჯინება და ერთი სული აქვს გადმოვიდეს და დაისვენოს. ტირილი მინდა მაგრამ მე ძლიერი უნდა ვიყო.

უხასიათოდ მივედით საავადმყოფოში, ეგრევე ექიმის კაბინეტშში შევაჭერი ისიც თავ ჩახრილი იჯდა და ისე მიყურებდა.
-გამარჯობა(მე)- ხმის კანკალით ვუთხარი. მაციებდა, მაცხელებდა ვერ გამეგო რა მჭირდა.
-გამარჯობა დაბრძანდით- მე და დამიანე ვიყავით შესულები, როდესაც დავსხედით დამიმ მაგრად მომიჭირა ხელი.- ძალიან ვწუხვარ ჩემი ნათქვამი გამართლდა და ახლა საჭიროა ანალიზები ძვლის ტვინიდან ავიღოთ. ვწუხვარ ერთ კვირაში გელით 4საათზე.- დამენგრა, ყველაფერი წამში ჩამომენგრა იცით რა საშინელი შეგრძნბაა როცა ხვდები რომ ამ რამოდენიმე სიტყვებმა ცხოვრება დაგინგრია. როგორც იქნა ჩემმა ცრემლებმა გზა იპოვა და ჩემს ღაწვებზე გადმოვიდა. დამიანემ ხელი მაგრად მომიჭირა ერთი ხელი კი პირზზე აიფარა დავინახე, როგორ გადმოვარდა ცრემლები, უფრო მაგრად მომიჭირა ხელი და წამბში მის სხეულზე ამაკრა.
-მაპატიე, მაპატიე -გაფუჭებული რადიოსავით ვიმეორებდი ამ სიტყვებს, თუმცა უკვე რაღა აზრია აქვს ამას. დამიანემ ჩამალა ჩემს თმებში თავი და მომაკვდავი ლომივით დაიღრიალა აი ისეთით ისარს რომ გაურჭობენ გულში და სიცოცხლეს წამებში, რომ გამოასალმებენ.


ერთი კვირა ისე გაილია, რომ ვერ ავღწერ საშინლად ვიყავი. ახლა საავატმყოფოს პალატაში ვწევარ და მოწიკწიკე საათს შევყურებ, რომელიც მაუწყებს, რომ ათ წუთში მომიწევს ყველაზე მტკივნეული ანალიზი ავიღო. დედაჩემი დარწმუნებული ვარ ამ პალატის უკან დგას ჩემი მოთხოვნით და გაუჩერებლად ტირის, დამიანეც, მათეც, ანიტაც და მამაჩემიც განადგურებულები არიან პატარა მარუსაც გაოგნებული იქნება. ეს ერთი კვირა ყველა მხარში მედგა და ყველანაირად ცდილობდა ჩემს გამხნევებას. უკვე წამებს ვითვლი და აი ჩამოკრა საათის ისრებმა ოთხს და ექიმიც შემოდის პალატაში ამ წამს მომდის მესიჯი ტელეფონზე, ვხსნი და დამიანეს ეკუთვნის "მიყვარხარ" ამაზე ცრემლები წამსკდა, აუცილებლად, აუცილებლად დავუბრუნებ ამაცე პასუხს, მაგრამ ჯერ ეს ანალიზები დამთავრდეს. ექთნებმა უკვე მომამზადეს აი ახლა იმ დამაძინებელ წამალს შევყურებ, რომელიც მალე გამთიშავს, მომწყვეტს რეალობას და ჰოი საოცრებავ ამ მომენტში ჩემი ექიმი შემორბის.- გაჩერდით, შეწყვიტეთ. მას....


////////////////////////

და და და დააამ.... ესეც ახალი თავი არ მომკლააათ. მე ძალიან ბევრი ვიტირე ამ თავის დაწერისას მთელი ემოციები ჩავაქსოვე და იმედია თქვენზეც ისე იმოქმედებს, როგორც ჩემზე. არ მომკლაათ. უკვე ვიცი რაც მოხდება მომავალში და ვეცდები მალე დავწერო. მოკლედ აბა ემოციები გამიზიარეთ და შემიფასეეთ...


დ ა დ ი ა ნ ი
დ ა
გ ი რ გ ვ ლ ი ა ნ ი ? !
სიყვარულით:“მე“