კართან ჩუმად ავიტუზე. სიჩუმე ეგრევე ტელეფონის ხმამ დაარღვია
(sms) მშიშარა...
*იდიოტი, მე ვარ მშიშარა? ჰაჰ... ახლა ხომ არის ღირსი ჩავიდე და მივუჩინო თავის ადგილი!*
ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც ისევ გაისმა ტელეფონის ხმა
(sms) არ გამიღებ ? თუ წავიდე ? მერე ვინიცის როგორ ინანო, არადა ჩემზე უკეთ შენ იცი როგორ გინდა ისევ შემომხედო თვალებში ;) (სანდრო)
*მე შენ გაჩვენებ ცინიკურობას* გავიფიქრე და საკეტი გადავატრიალე.
ის მიყურებდა ოდნავ მომღიმარი,სადარბაზოს კედელზე მხარით მიყრდნობოდა დოინჯშემორტყმული და თვალსაც კი არ ახამხამებდა.
-რა გნებავს ? (რაც შეიძლებოდა ვნებიანი ხმით მივუგე ჩემს წინ მდგარ ყმაწვილს, ვიზუალიც...მიმზიდველობა და მამაკაცურობა, თავიდან ფეხებამდე მაბნევდა. ჩემზე მოშტერებული მწვანე თვალები კი უფრო და უფრო მეტყველებდნენ იმაზე რომ ერთი სული ქონდა პირსახოცის გარეშე ვენახე.)
-არ შემომიშვებ ? (სანდრო)
-ცოტა ხნით, რათქმაუნდა იმ შემთხვევაში თუ მანიაკი არ ხარ. (მიმზიდველად გავუღიმე,კარს მოვცილდი და ოთახისკენ გავედი)
შემოვიდა... გავიგე როგორ გადაკეტა კარი და ვგრძნობდი როგორ მიახლოვდებოდა, სრულებითაც არ მეშინოდა, ალბათ იმიტომ რომ რაც მას უნდოდა მე მასზე მეტად მსურდა ახლა. მისაღებში შევედი და ვანიშნე დივანზე დამჯდარიყო, ისიც უთქმელად დამემორჩილა.
-და სახელი ბოლოსდაბოლოს? (სანდრო)
-თამი (მე)
-მშვენიერია. ახლა იქნებ ჯობს საქმეზე გადავიდე ? (სანდრო) ანთებული სახის დამალვას ცდილობდა
-იქნებ ჯობს ჩავიცვა, 1 წუთით დამელოდე. (ჩავათვალიერე და ტუჩზე ვიკბინე ისე რომ საკმაოდ მკაფიოდ დაენახა ეს ყველაფერი)
საძინებლიდან 1 წუთშივე დავბრუნდი, წითელი ატლასის ხალათით, რომელიც მუხლს ოდნავ აცილებოდა... მკერდს კი ისე მიკვეთავდა თითქოს არაფერი მცმოდა.
-მიწვევ? (დივნიდან წამოდგა და ჩემსკენ დაიწყო სვლა ნელი ნაბიჯით)
-იქნებ ჯობს საქმეზე გადავიდეთ? (დაბლიდან ოდნავ მოჭუტული თვალებით ავხედე და თმები გადავიყარე მხრებიდან)
-რომელ სააქმეზე ? (გამომწვევად სვამა კითხვას)
-რომელიც გქონდა (ნელი ნაბიჯით უკან-უკან ვიხევდი, ის კი ნელ-ნელა უფრო მიახლოვდებოდა)
-ჩემი საქმე შენ ხარ. (სანდრო)
-ასეც ვიცოდი, არანაირი საქმე ხომ? (უკვე მისი სუნთქვა მესმოდა იმდენად ახლოს იყო, მის სურნელს ვგრძნობდი, ეს უფრო მაბრუებდა და საოცრად მომწონდა. )
კედელს ავეკარი, მისი სახე ჩემს სახესთან რამოდენიმე სანტიმეტრის მოშორებით შეჩერდა და თვალებში ჩამაშტერდა, ხელებით კედელს მიეყრდნო ისე რომ ჩემი თავი მათ შორის მოიქცია და დადუმდა.
კანკალმა ამიტანა, არვიცი ეს რისი კანკალი იყო.. მინდოდა? მეშინოდა? არვიცი..
სიჩუმე ისევ მან დაარღვია.
-არ გაკოცებ (ვგრძნობდი სხეული როგორ უთრთოდა, მაგრამ თავი მაინც კარგად ეჭირა)
-რატომ? (ირონიული მზერა მივაპყარი და ხელები მხრებზე დავადე)
ვიგრძენი როგორ შეკრთა შინაგანად
-მთხოვე, მხოლოდ ამის შემდეგ (აი მისი ამპარტავანი ღიმილიც გამოისახა სახეზე)
-ჰაჰ.. მაშინ შეგიძლია გაიწიო (ცალყბად გავუცინე და მხრებიდან გულ-მკერდისკენ ჩავუსრიალე ხელები)
მის აჭრილ სახეს ვუყურებდი, მის თვალებს, ვუსმენდი მის სუნთქვას და ვღიზიანდებოდი, საიდან ამდენი ნებისყოფა?!
მაცდურად გაეღიმა, ჩამათვალიერა და ისევ თვალებში ჩამაშტერდა
-ხომ ხედავ როგორ კანკალებ, ერთი სული გაქვს როდის დაგეუფლები, ერთი სული გაქვს სანამ შემიგრძნობ, იქნებ დასველდი კიდეც? ჰო ასეა ლამაზო აუტანელო გოგო, საშინლად გინდივარ, სიგიჟემდე გინდა რომ გაკოცო, და ამ დივანზევე გაჩვენო რა და როგორ შემიძლია. მაგრამ ამას არ გავაკეთებ სანამ არ მთხოვ
(ამდენის მოთმინება შეუძლებელი იყო, მუხლები მომეკეცა ლამის, ღრმად ამოვისუნთქე და მის ტუჩებს ვეძგერე, გრძნობები და შეგრძნებები ერთმანეთში აიმღვრა, მხრებზე ჩამოვეკიდე რომ არ წავქცეულიყავი, ის კი გაშმაგებული მიკოცნიდა ტუჩებს)
ტკივილისგან უცებ შეკრთა და მომშორდა, ტუჩზე ისე ვუკბინე სისხლმა ჩქეფა დაიწყო.
-ასე ხო? (სანდრო) ანთებული თვალებით მიყურებდა, ტუჩზე სისხლი ენით აილოკა და თვალებით მანიშნა რომ ვეღარ გადავურჩებოდი
ჩემი წითელი ხალათი წამის მეასედში ძირს დავარდა, არ მახსოვს როდის გაიხადა მან, მე გავხადე თუ არა.. ან რა მნიშვნელობა აქვს?! მთავარი ის არის რომ ჩემს იატაკზე ვიწექი და მის სიძლიერეს ვგრძნობდი, ბიძგებს რომელიც უფრო და უფრო მატულობდა წკუიდან გადავყავდი, ოთახში გამაყრუებელი კვნესა ისმოდა.
-ახლა ვინ ვის ატკინა ? (სანდრო) მისი შეშლილი სახე ძალიან მომწონდა
-სულ ეს ხარ ? (გამომწვევად და ძლივს ვუპასუხე)
ლოყის კუთხე ჩაეჩხვლიტა ღიმილისგან, თითქოს რამე მზაკვრობას გეგმავსო. ფეხებში მომკიდა ხელი მისკენ მიმწია დაიხარა და ტუჩებს ტუჩები შეახო, შემდეგ მკერდი...ნელნელა დაბლა მიიწევდა, მუცელი... და წავედი ეიფორიაში. სხვა აღარაფერი აღარ მახსოვს.
***
ერთმანეთს ვუყურებდით და დუმილს არცერთი არღვევდა და არც მეორე, ალბათ ასე იყო ახლა საჭირო...
საცაა გათენდება...
-ტკბილი ხარ (სანდრო) თითქოს მისი ღიმილი შეცვლილიყო უფრო სითბოსკენ
არაფერი მითქვამს, მივუახლოვდი და ლოყაზე ვაკოცე
-ახლა წავალ, დაგირეკავ თამი. (ტუჩებში ვნებიანად მაკოცა და მალევე სახლიც დატოვა)
***
ჩემს ფიქრებს თავს ვერ ვუყრიდი, თუმცა ახლა ძალიან კარგად ვგრძნობდი თავს. რა იქნება მერე ? ამაზე არ ვფიქრობდი, იქნებ მეშინოდა მომავლის? იქნებ არც... არვიცი.

*ლუკა და გიორგი*
-იქნებ ახლა მაინც დაელაპარაკო (ლუკა)
-ამ თემას ისევ უბრუნდები ? (გიო) ნერვიულად მიუბრუნდა ძმას და შეუბღვირა
-ის ხომ აქაა, ჩამოვიდა, მეტი შანსი აღარ გექნება ძმაო. ის დრო წავიდა, გაიზარდეთ, ახლა სხვა დროა, ღმერთმა შანსი მოგცა, გამოიყენე შე ყ*ეო. (ლუკა)
-იქნებ არ ღირდეს, თუმცა ალბათ მაინც უნდა ვცადო რამე.

***