- მოვედით - მაღვიძებს ნოე.
ყველაზე მაგარ სასტუმროში დავბანაკდით.
მოსაღამოვდა, მაგრამ, ნოემ დაისვენე და ხვალ ჩავიდეთ წყალშიო.
- და დააამ!
- ეს რა არის?
- სამჭელი.
- თუ საჭმელი?
- ჩენ ჩემი პატალა ქა, ამიტო სამჭელი. - მოიჩლიფა ენა ისე, თითქოს ბავშვი ვყოფილიყავი.
- "სამჭელი" ა მინა.
- აბა, რა გინდა?
- შენ. შენ?
- მე შენ.
ნელ-ნელა ვუახლოვდებოდი. ბოლოს ისე ახლოს ვიყავით ერთმანეთთან მის ხშირ და აღგზნებულ სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი. მერე წელზე შემომისვა და მკოცნიდა, თან საწოლისკენ მივყავდი. სამოსისგან გავათავისუფლე, მანაც იგივე გამიკეთა და უკვე სრულიად შიშვლები ვეხვეოდით ერთმანეთს. ნოე ჩემს ფეხებშუა მოექცა.
- ააა.
რამდენჯერმე ამოვიკვნესე.
- უუუჰ!
- ძალიან გიხდება ორგა*მი.......
სანაპიროზე ვიჯექით მზის ჩასვლას ვუყურებდით... კეფაზე შემომაწყო ხელები და...
შუა სანაპიროზე მაკოცა. ეს არ იყო ისეთი კოცნა,
პირველად რომ მაკოცა, ან მადლობის "სათქმელად" მე რომ ვაკოცე, ეს ისეთი კოცნა იყო, მეორე რომ მომანდომა, მაგრამ მეორედ აღარავინ მკოცნის...
- წამო, გავცუროთ.
- არ მინდა!
- ვიცი, რომ ცურვა გიყვარს.
- ცურვა არა, მაგრამ, შენ მიყვარხარ.
- კიდევ ერთი ლექცია უნდა წაგიკითხო?! - გაბრაზდა ნოე. ენა ჩამივარდა, მაგრამ, მალე მივხვდი, რაც უნდა მეთქვა.
- მომისმინე ნოე... - აქ გავჩერდი და ხელი მუცელზე მივიდე.
- ვაიმე, ნი, რა გჭირს?.. არა, არა, არ მინდოდა... მომისმინე...
მაგრამ მე აღარ ვუსმენდი, სასტუმროსკენ მივრბოდი.
- ნინი, გეხვეწები, მომისმინე! ნინი!
- დამანებე თავი!
ჩემდა გასაკვირად მართლა ჩერდება, ტრიალდება და მიდის, მე სასტუმროს ნომრის კართან ვჩერდები და სახელურს ვწევ...... დაკეტილია... გასაღები ნოეს აქვს. არა უშავს!
- ოთახი მინდა... მმმ... ერთისთვის.
- რომელ სართულზე?
- მთავარია პირველზე არ იყოს!
- მეორეზე თავისუფალია ორი ო-თა-ხი - ბურტყუნებდა თავისთვის - კარგი... მმმ... მეორეზე არის ერთი ერთსაწოლინი ოთახი, მესამეზე ორი, და მეოთხეზეც ორი... რომელზე გგნებავთ?
ფანჯარაში ვიხედები, ნოე მოდის.
- ააამ... მესამეზე სწრაფად!!!
- რომლი ნომერი?
- ნებისმიერი. ოღონდ დროზეეე!
- აი ინებეთ გასაღები. ოთახი ნომერი 36.
- მადლობა.
- რამდენი ხნით გნებავთ?
- მერე გეტყვით... აი, იმ კაცს ხომ ხედავთ? - ფანჯარაში ნოე დავანახე - უთხარით, რომ წავედი.
- მაგრამ... მე არ მაქვს უფლება კლიენტი მოვტყუო!
- მაგრამ, არ გაქვს უფლება კლიენტს შეეწინააღმდეგო!
- ქალბატონო, მე ვერ მოვატ...
- ალბათ გინდა ნიკას დავუძახო, არა?
- კა.. კარგი. ვეტყვი, რომ აქ არ ხართ.
- ხოდა, ძალიან კარგი!
კედელს ვეფარები. ნოე შემოდის.
მის ნაქირავებ ოთახისკენ მიდის.
არ ვიცი ნიკა ვინ არის, მაგრამ აშკარაა, რომ მისი შეეშინდა. ცოტა ხანში ნოე გამოდის გამწარებულ-გაბრაზებულ- განრისხებული სახით.
- სად არუს?
- ვინ გნებავთ?
- კარგად იცი, ვინც! სად არის ნინი?
- ნინი, ნინი... ააა... ის გოგონა, თქვნ რომ გახლდათ?
მაგ გოგო წავიდა.
- რაა? სად წავიდა?
- არ ვიცი. ასე თქვა არ მომძებნოსო და წავიდა.
ნოემ ნერვიულად დაიწყო თმების "გლეჯა", ანუ თმებში შეიცურა ხელი და აქეთ იქით სიარულს მოჰყვა. ამ მომენტში ისე მესექსუალურა, ალბათ გამოვიდოდი სამალავიდან, მაგრამ ჩემმა მეორე "მემ" წამოყო თავი, აქოდა შენ ის არ ხარ, მაგას რომ ემალებიო? ამან როარ ჩაგაშხამოს არ შეუძლია, რა!..
- კარგი, არა უშავს. ალბათ ასე უნდოდა... - თანდათან ჩემი "სამალავისკენ" მოდიოდა-მაგრამ, მუცელი ტკიოდა. შორს ვერ წავიდოდა! ჰო! შორს ვერ წავიდოდა.
გაბრუნდა და კარში გაიქცა.
36 ნომრის ძებნას შევუდექი... აი ისიც... ოთახში შევდივარ.
ტანსაცმელი უნდა გამომეცვალა... მაგრამ რა დროს ტანსაცმელი იყო, უკვე უნიტაზთან ვიყავი ჩაჩოქილი და იმ დღეს ნაჭამი საჭმელი მთლიანად ამოვიღე... კბილები გავიხეხე და გარეთ გამოვედი. მშია... აჰა! ესეც პირველი საზრუნავი! სასადილოში ვერ ჩავალ. შეიძლება იქ ნოე იყოს...
- ალო, დე შენ ხარ?
- არა, აკაკი ვარ.
- ააა... მა, რა მინდოდა მეთხოვა...
- რა გინდა მამი, მითხარი.
- მააა, ცოტა ფული გამომიგზავნე რაა...
- კარგი, მამი. რამდენი გინდა?
- რავი, მა. ბევრი არ მინდა.
- კარგი, შვილო, კარგი.
- მადლობა მა. კარგად!
- კარგად, შვილო. კარგად.
ამოვისუნთქე. კიდევ კარგი მამამ მიპასუხა, თორემ დედა დამაყრიდა კითხვებს სად არის ნოე, როგორ არისო. ტელეფონზე მესიჯია:
" *********** ბანკის ანგარიშზე
********GE********00 ჩაირიცხა 100,000,000$"
აჰა? ესეც შენი "ცოტა" ფული.
სიმართლე გითხრათ, ბედს საერთოდ არ ვუჩივი. 19 წლის წინ დაკარგულ მშობლებს შემახვედრა, ალბათ ბედით უკმაყოფილო არც თქვენ იქნებოდით, თუ მილიარდელი მშობლები გეყოლებოდათ.
- ალო, პიცა "პეპერონი" და პიცა "მარგარიტა" ვინდა თითო-თითო ცალი, კიდევ ბანანის, "ნუთელას", ბლის და ატმის კრეპი მინდა... მმმ... 5 ცალი.
- სასმელი?
- ორი ორლიტრანახევრიანი კოლა და ერთიც ორლიტრიანი ფანტა.
- შეკვეთა მიღებულია. თქვენზე იქნება 50 ლარი და 97 თეთრი.
- მმმ... ბარათით გადახდა შეიძლება?
- რომელი ბანკის ბარათი გაქვთ?
- *********** ბანკის.
- დიახ, შეგიძლიათ ბარათით გადაიხადოთ.
- მადლობა.
ესეც ასეე. შიმშილით აღარ მოვკვდები...
ტელევიზორის ჩასართავად მივდივარ, მაგრამ ვბარბაცდები და სკამზე ვჯდები. ათ წუთში კარზე კაკუნია.
- შემოდით!
- ორი პიცა "პეპერონი", ორი"მარგარიტა", ბანანის, ბლის, ატმის და ნუთელის 5 ცალი კრეპი, ორი ორლიტრანახევრიანი "კოკა-კოლა", ერთი ორლიტრიანი "ფანტა". სულ 50 ლარი და 97 თეთრი.
- მადლობა.
მთელი 20 წუთის განმავლობაში ვჭამ, ვჭამ, ვჭამ და ვჭამ.
მეორე დღეს "Skype"-ით დედას ვურეკავ.
- როგორ ხარ დეე?
- კარგად, ნინია, შენ?
- მეც კარგად დე.
- წეღან მამაშენს რაზე ელაპარაკებოდი?
- არაფერზე.
- ნუ გავიწყდება, რომ მე გაგაჩინე.
- ხო, კაი. მოკლედ, მე და ნოეს ცალ-ცალკე ოთახებში გვძინავს.
- მერე, დე, რა არის მაგაში დასამალი! ალბათ, ასე იყო საჭირო.
აი, რატომ მიყვარს დედაჩემი. ნებისმიერ სიტუაციაში მხარს მიჭერს.
- დეე, ახლავე მოვალ.
- რა გჭირს, დე?
- უბრალოდ ტუალეტში გავალ.
- მიდი დე.
ბარბაც - ბარბაციც მივდივარ საპირფარეშოსკენ. უნიტაზში ჩავრეცხე იმ დღეს ნაჭამი კოტლეტები.
- ხომ კარგად ხარ დეე?
- კი თეო, კი.
- რა გჭირს?
- რავი, დე. ეს ორი დღეა გული მერევა და წონასწორობას ვერ ვინარჩუნებ.
- ორსულობის ტესტი იყიდე.
- რაააააააა?
- მიდი, მიდი, უცებ. და მერე გამაგებინე ამბავი.
- დადებითი რომ იყოს?
- მაგას რა ჯობია?!
- დააა... უარყოფითი რომ იყოს?
- არს უშავს... მიდი, მიდი. დარეკვა არ დაგავიწყდეს.
- კა.. კარგი.

*****
დავყურებ ორ წითელ ხაზს და ჩემზე ბედნიერი ქალი მსოფლიოში არ არსებობს.
- მამიკოს გაუმარჯოოოოს! - ყვირილით შევრბივარ ნოეს ოთახში.
-ვაა. ნიი, შენ აქ საიდან?
- ხანდახან რომ დამირეკო გეცოდინება სად ვარ!
- ხოოო, მეთქი არ უნდა რომ მითხრასთქო. თან ისე შემოვარდი და დაიყვირე გაუმარჯოს მამ... რააა?
- გაუმარჯოს მა-მი-კოს.
- ნიი, ხუმრობ?
- არა, არა. აბა გამოიცანი 9 თვეში ვინ მოგვემატება...
- აუ, ნიიი... - ისეთი ბედნიერი იყო სიტყვებს თავს ვერ აბამდა.

9 თვე უცებ, თვალის დახამხამებაში გაიქცა. 19 მარტს ჩემი ვაჟკაცი დაიბადა... ჩემი და ნოეს შვილი-დავითი.
მე და ნოემ ჯვარი მანამდე დავიწერეთ, სანამ მუცელი დამეტყობოდა.
20 მარტი, დღიური:
" მე, ნინი გეგეჭკორი-ვაჩაძე, ვარ ნოე ვაჩაძის, მსოფლიოში უმდიდრესი კაცის ცოლი. დავით ვაჩაძის დედა, უბედნიერესი ქალი... რომელსაც წილად ერგო დედობა, შეგრძნება, რომლის სიტყვებით გადმოცემა შეუძლებელია"
*****
10 წლის შემდეგ
- ნუციკო, დედი, არ დაგაგვიანდეს. ნოე შენ საჭმელი იყიდე და ჭამე. დათი, დე, შენ აიღე შენი პროექტი და წაყევი მამიკოს, მიგიყვანს სკოლაში.ხო, მართლა, ნუცი, დღეს მამიკოს არ სცალია და ნიკოლოზი შენ გამოიყვანე ბაღიდან. მე დღეს დედასთან და მამასთან მივდივარ...




ესეც დასასრული, იმედია მოგეწონათ... ცოტა გაურკვეველი კი იყო ბოლოში მაგრამ მაინც... ❤