მია რაიდერი.17 წლის
ტყუპისცალი-ჰანტერი.17 წლის
საუკეთესო მეგობრები-ლეია და ბლუ რეივერები.17 და 18 წლის
სკაი დე-ლევინი-17 წლის.
დაიწყო XII კლასი და ახალი თავგადასავლები.მია რაიდერი,შესაშური რაგერგნობის მქონე გოგონა,რომელსაც,წაბლისფერი თმა,სავსე ტუჩები,ბევრი ვარგიშის შედეგად მიღებული იდეალური ფორმები და ქამელეონის თვალები აქვს.მისი გარეგნობის მიუხედავად ძალიან მორიდებული,მშვიდი და გაწონასწორებულია.ამ ყველაფრის გამო ბავშვობიდან ბევრი თაყვანისმცემელი ყავდა ,თუმცა ყველა წარსულს ჩაბარდა,რადგან ,როდესაც გყავს:მაღალი ,განიერ მხრებიანი,გამხდარი მაგრამ დაკუნთული,დისთვის ყობელთბის მუშტმოღერებული ტყუპისცალი,ბიჭებთან ურთიერთობა ადვილი არასოდესაა.ჰანტერი ყოველთვის იქ ჩნდება სადაც საჭიროა და არავის აძლევს დაიკოსთვის შეურაცხყოფის მიყენების უფლებას,ბიჭებს კი მასთან მიახლოება უბრალოდ აკრძალული აქვთ,როგორც ჩანს ჰანტერი თავიდანვე ხედავს ვინ როგორია დაღირს თუ არა მასთან ურთიერთობის გაგრძელება.ეს არ ეხება მის საუკეთესო მეგობარ ბლუს ,რომელიც მიასთვის მეორე ძმასავითაა.მისი დაიკო ლეია და მია ასევე ბავშვობის მეგობრები და საუკეთესო დაქალები არიან.არავის ახსოვს დრო როდესაც ეს ოთხი ცალკ-ცალკე დადიოდნენ.მგლების ხროვასავით ყოველთვის ერთად იყვნენ.
XII კლასის პირველი დღეასკოლის დერეფანში ვიყავით როდესაც ჰანტერმა ორი ახალი ამბავი მაცნობა-ჩემი და ბლუს მეგობარი დღეიდან ჩვენთან იცხოვრებს,მანამდე სანამ მისი ბინის მშენებლობა არ დასრულდება.-ჩვენი სახლი საკმაოდ დიდია,ის დიდმა ბებიამ და ბაბუამ დაგვიტოვეს,მშობლებს სამსახურისგამო ყველაზე ხშირად საზღვარგარეთ უწევდათ ყოფნა ამიტომაც იქ გადსავიდნენ საცხოვრებლად.ჩვენს სახლში კი სტუმრებისთვის ადგილი ყოველთვის არის .ბლუსა და ლეიასთვის ცალკე ოთახებიც კი გვაქვს გამოყოფილი.
-და მეორე?
-ახალი კლასელი გვყავს
-ვა რა მაგარია-გამიხარდა-იმედია კარგ ურთიერთობას დავამყარებთ-ვთქვი ჩემთვის.
ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც კლასში შევედი და კლასის ხელმძღვანეს მისის გრეის გაკვეთილების ცხრილი ვთხოვე.მხოლოდ შემობრუნებულმა შევამჩნიე,რომ ჩემს მერხზე სწორედ ის ახალი მოსწავლე ზის რომელზეც ჰანტერი მეუბნებოდა.ფეხები გაშლილი,ხელები გადაჯვარედინებული და გულზე დაკრეფილი,თავდახრილი და სკამს მიყრდნობილია.აქ მე და ლეია ვზივართ.კარებიდან მარცხნივპირველივე მერხები ,ჩემი მერხი კედელთანაა მიდგმული,ლეიასი კი ჩემ მერსაა მიჯრილი.ის კედელთან მდგომ მერხთან (ანუ ჩემს მერხთან)ჩემკენ ზურგით ზის ,მივედი და ხმადაბლა ვუთხარი.
-უკაცრავად მაგრამ ჩემს მერხზე ზიხარ.
ალბათ ვერ გაიგონა, რადგან არც კი განძრეულა.მარცხენა მხარზე ხელით შევეხე და სანამ აწევას მოვასწრებდი თავი აწია და ჩემს ხელს დახედა,მის პროფილს ვხედავდი:სწორი ცხვირი,დახრილი შავი,ხშირი წამწამები ,ყბა რომელიც 110 გრადუსს ადგენდა,წარბები შავი და მსხვილი,ისინიც კი იდეალური ფორმისაა.
-რამე მითხარი საყვარელო?
კითხვა გავიგე მაგრამ იმის გამო ,რომ ამ კითხვაში ერთი სიტყვა უადგილოდ მომეჩვენა პასუხი დავაგვიანე.
-ამმ..მე..
-შენ?რა ლამაზო.
-ჩემს მერხზე ზიხარ
-მერე?-ვითომც არაფერი ისე მკითხა
-შეგიძლია სხვაგან გადაჯდე?აქ მე და ჩემი მეგობარი ვზი...
-იჯექით.რადგან როგორც ვატყობ უკვე ყველა ადგილი დაკავებულია,შენი მეგობარიც სავარაუდოდ ერთ-ერთზე ზის.მხოლოდ ორი ადგილია თავისუფალი,ერთი აქ და ერთიც უკან ბიჭთან რომელიც ცხვირში იქექება და ცინგლებს შარვალზე იწმენდს-და ეშმაკურად გამიღიმა.ლოყა ეჩხვლიტება .
-აბა?რასიტყვი პატარავ,დაჯდები უსიმპათიურეს ბიჭთან მთელს მსოფლიოში თუ მთელი დღე ფეხზე დგომა გირჩევნია.-ამას რა მართლა გონია რომ ეს სიტყვები მახეში გამაბამს?არა ჩემო კარგო ეგეთები გამოცდილი მაქვს და მშვენიერი გამოცდილებაც მივიღე.თუმცა არის მასში რაღაც ისეთი რაც არ მაძლევ იმის უფლებას ,რომ სხვა ბიჭებს შევადარო,ვისაც მოვწონდი ან ვისაც აქამდე ვიცნობდი.თვალები...მისი თვალები კუპრივით შავია...
-შენ გელაპარაკები ტკბილო.
ყველას ასე მიმართავ?
-ჯერ არც გაგვიცნია ერთმანეთი და უკვე ეჭვიანობ?ეს უკვე მომწონს.-თავდაჯერებული ღიმილი.
-მაგის საბაბი არ მაქვს.ვთქვი და ბოლო მოსწავლე შემოვიდა რომელიც ახალთან დაჯდომას აპირებდა (თავს დავდებ მასაც ისევე არ უნდა ცინგლიან ტობისთან დაჯდომა,როგორც მე)
როცა გავიაზრე რომ უკან მომიწევდა დაჯდომა ელვის სისწრაფით მოვიხსენი ჩანთა და სკამზე დავდე.
-დაკავებულია-ვთქვი გულამოვარდნილმა
მასაც სხვა გზა არ ჰქონდა და უკანა სკამზე დაიკავა ადგილი,ისეთი სახით წავიდა ,რომ ლამის ვუთხარი მოდი აქ დაჯექი-მეთქი
-ასეც ვიცოდი-თქვა და გამარჯვებულის ღიმილიც გამოეხატა სახეზე.
მთელი გაკვეთილი ვგრძნობდი როგორ მიყურებდა და დაუფარავად მათვალიერებდა.მიკვირდა ,რომ აქამდე ჯერ კიდევ ლამაზი სახე აქვს და სახეზე ერთ წვეთ სისხლსაც ვერ ვამჩნევ,რადგან ვიცი რომ ეს ჰანტერს არ გამოეპარებოდა,და როგორც სხვა ბიჭებთან დალაპარაკებას ან მუქარას არ დაჯერდებოდა,მის სიმშვიდეს ახსნას ვერ ვუძებნიდი.