ნიკა

ვხედავ მია როგორ მორბის ჩემკენ და ჩემთვის განკუთვნილ ტყვიას როგორ უშვერს მკერდს...
ტყვია მას ხვდება და ჩემკენ შემობრუნებული მის თეთრ პერანგზე დიდ წითელ ლაქას ვხედავ...
რამდენიმე წამი თითქოს ამ ქვეყანას გამოვეთიშე მაგრამ მალევე მოვდივარ აზრს და მასთან მივრბივარ...
ხელში ვიტაცებ და საპატრულო პოლიციისკენ მივარბენინებ
ჯერ ისევ გონსაა მაგრამ თვალები ეხუჭება...
-არ დაიძინო მია არა-ვბუტბიტებ და სახეზე ვეფერები ვხედავ როგორ ეხუჭება თვალები და ბუტბუტებს
-მიყვარხარ-ამბობს და თვალებს ხუჭავს
-არა-ვღრიალებ და თვალებიდან ცრემლი მომდის-დარჩი ჩემთან გთხოვ მია-ვლაპარაკობ და თმაზე ვეფერები ჩემო ხუჭუჭა-ვბუტბუტებ ჩემთვის-სწრაფად იარეთ სწრაფად-ვეუბნები მძღოლს და ხელზე შეხებას ვგრძნობ... ეს მიაა თვალები დახუჭული აქვს მაგრამ მაინც აქაა..
საავადმყოფოში შუაღამემდე გვალოდინებენ და არაფერს გვეუბნებიან ადგილს ვერ ვპუოულობ თუ მას დავკარგავ თავს არ ვიცოცხლებ ის ჩემთვის ყველაფერია...
რეანიმაციიდან ექიმი გამოდის და ჩვენკენ მოდის
-ძლიერი შვილი გყავთ ბატონო ირაკლი მაგრამ ეს 24 საათი მაინც კრიტიკულია...ამბობს და წასვლას აპირებს როცა ჩერდება და კვლავ უკან ბრუნდება-და კიდევ ხო მხოლოდ ერთ სახელს იმეორებს, თქვენგან ნიკა რომელია?
-მე ვარ-ვამბობ და თვალებში ვაჩერდები
-ვინ ხართ მისი?
-ქმარი
-თქვენ სახელს იმეორებს...შედით რამდენიმე წუთი იქნებ უშველოთ-მეუბნება და მხარზე ხელს მეგობრულად მარტყამს
-მადლობა დიდი მადლობა-ვეუბნები და რეანიმაციაში შევდივარ
ქალი ფორმას მაცმევს და მიასთან მივყავარ...
-ხუთი წუთი დაგტოვებთ და შემდეგ უნდა დატოვოთ აქაურობა-მეუბნება და თანაგრძნობით მიყურებს..
მარტო დარჩენილი მიას ხელს ვკიდებ და ვუყურებ მის კიდევ უფრო ფერმკრთალ სახეს რომელსაც ღიმილიანი გამომეტყველება აქვს და ჩემს თვალებს ცრემლი შორდება...
გული მეწვის ის ჩემ გამოა ასე, არ მინდა მისი დაჰკარგვა ჩემი სულის ნაწილია და ის თუ აღარ იქნება მასთან ერთად მეც მოვკვდები...
-დამიბრუნდი გთხოვ მია კიდევ შემომხედე... მაპატიე ყველაფერი-ვლაპარაკობ პირბადეს ვიხსნი, მასთან ვიხრები და ნაზად ვკოცნი
-იმედია ყველაფერს ხედავ...-ვჩურჩულებ მის ტუჩებთან და ამ დროს ექთანი შემოდის
-უკაცრავად-ამბობს და გატრიალებას აპირებს
-არაუშავს გამოვდიოდი-ვეუბნები მიას თმებს ვეფერები და გასვლას ვაპირებ როცა მიას ხელი მიჭერს...
მას სუსტად უჭირავს ჩემი ხელი, თვალები ოდნავ აქვს გახეხილი და იღიმის...
-გამოგიჭირე-ჩურჩულებს მია
-სწრაფად ექიმს დაუძახეთ-ვეუბნბი ექთანს-გონს მოვიდა
ექიმი მალევე მოდის და ღიმილიანი სახით სინჯავს მიას
ორივე ერთად გამოვდივართ რეანიმაციიდან და ოჯახის წევრებთან ბედნიერი ვბრუნდებით...
-ყველაფერი კარგადაა მიას აღარაფერი უჭირს-ამბობს ექიმი და ღიმილით მიყურებს-არ მეგონა თქვენი შესვლა ასე კარგად თუ იმოქმედებდა-მეუბნება და თვალებმოჭუტული მიყურებს...
-არც მე-ვბუტბუტებ ჩუმად და ვიღიმი
ოთხ დღეში მია საავადმყოფოდან გამოწერეს და სახლში წავიყვანე ორი კვირა წოლითი რეჟიმი ჰქონდა გამოწერილი, ეს დღეები მისი ნათესავები, მეგობრები სულ მასთან იყვნენ, განსაკუთრებით კი ანა უფრთხილდებოდა...
ერთ საღამოს ყველას წასვლის შემდეგ მე მასთან შევედი ოთახში და მძინარეს გვერდით მივუწექი, ის ჩემკენ ტრიალდება და თავს მკერდზე მადებს... ჩვენი ურთიერთობა ამ ბოლო პერიოდში ძალიან დათბა, ამიტომ მისი საქციელით გათამამებულმა წელზე ხელი ნაზად შემოვხვიე რომ რამე არ მეტკენინებინა...
-ნიკა..
-გისმენ პატარა-ვეუბნები და მის თმებში თითებს ვხლართავ...
-მართლა გიყვარვარ?
-არ გჯერა?
-მჯერა მაგრამ მეშინია...-მეუბნება და ნიკაპს მკერდზე მადებს, აბურდულ თმებში ისეთი საყვარელია რომ მეცინება
-არაფრის აღარ შეგეშინდეს გპირდები, აღარასდროს, აღარასდროს აღარ მოგშორდები გვერდიდან და არც ისეთ რაიმეს ჩავიდენ რითაც ჩემი ანგელოზის გულს ვატკენ-ვეუბნები და სახეზე ვეფერები

მია

მჯერა მისი მჯერა და აღარ მინდა დავმალო ეს ყველაფერი... მის სახესთან ვიწევი და ნაზად ვკოცნი..ვგრძნობ როგორ შეჩერდა ჩემი გულისცემა და არამარტო ცემი მისიც მაგრამ ორივემ ერთდროულად დაიწყო მუშაობა...ზევით ვიწევი და მხრებზე ხელებს ვხვევ ის კი ფრთხილად ჩემს ზემოთ ექცევა და უფრო მომგხოვნად მკოცნის მეც არ ვაგვიანებ... უეცრად ის მშორდება და ზემოდან ღიმილიანი სახით დამყურებს
-ჭრილობა რომ გაგეხსნას?
-ოდიოტო მერე კიარ უნდა გადამტეხო წელში ნაზად მომექეცი და არაფერი მომივა-ვეუბნები და ჩემკენ ვექაჩები
-არა ამას უყურე რა მოინდომა აქ დაჭრილზე გიჟური სექ-სიტყვას არ ვამთავრებინებ ტუჩებში ვკოცნი და რამდენიმე წამში სრულიად შიშველი სიამოვნების მორევში ვეშვები...

8 თვის შემდეგ

-ნიკაააა-ვყვირი მისაღებიდან და ოთახიდან გამოვარდნილ ნიკას შეცბუნებული ვუყურებ-ვაიიიი რას დგახაააარ მშობიარობააა-ვყვირი
-დაიწყო?-ყვირის და თავში ხელებს იტაცებს
-რას აკეთეეებ??? ხოო-ვყვირი ის კიდევ ჩემთან მორბის ხელში მიტაცებს და სადარბაზოში სწრაფად ჩარბის
-ვაი მალე იარე ნიკა
-დაიცა ეხლავე მივალთ....-განერვიულებული მიყურებს-ძაან გტკივა?
-ვაიმეე რას მელაპარაკებიიი-ვყვირი და სავარძელს ვეყრდნობი
-ისუნთქე ჩემო ლამაზო მოვედით აიიი...
სამშობიაროში არნახული ტკივილის შემდეგ ბედნიერი ვუყურებ ჩემს პატარა სასწაულს და ღონემიხდილს გული მიმდის...
გონზე მოსული ვხედავ როგორ ეფერება ნიკა პატარა გოგონას და ვიღიმი
-ჰეი მოდით აქ-ვამბობ და ბედნიერი ხელებს წინ ვიშვერ რომ რაც შეიძლება მალე შევეხო ჩემი გოგონას სუსტ სხეულს...
-რა პატარა ხარ-ვჩურჩულებ და ჩემზე მოხუტებულ ნიკას აბრჭყვიალებული თვალებით ვუყურებ...

3 წლის შემდეგ
-ნიკა ბავშვები შემოვლენ გაჩერდი-წუწუნებს მია მაგრამ მაინც ვერ შორდება საყვარელი ადამიანის სხეულს
-ოოო კარგი რა...ვეღარ უნდა მოგეკარო? თან არ გესმოდა როგორ ამბობდა გუშინ ტასო და მინდაო?
-ვაი რა აზრები გაწუხებს?
-ოჰ ამას შენ მეუბნები-მეკითხება და თვალებში მიყურებს რომელიც მე მისი ტუჩებისკენ გამირბის
-ოხ შენ რა გითხარი ნიკა წერეთელო-ვეუბნები და კარებზე აყუდებული მას ვკეტავ ხოლო შემდეგ აღარც კი მახსოვს როგორ ვაღებ საერთოდაც ამ კარებს...


პ.ს ესეც ბოლო თავი მადლობა თქვენ ვინც კითხულობდით, შენიშვნებს მაძლევდით და მოტივაციას მიმაღლებდით...)))<3
დიდი მადლობა კიდევ ერთხელ და იმედია მოგეწონებათ...
ვიცი ბევრი მოვლენა დაუმთავრებელი დარჩა მაგრამ ეს თქვენი წარმოსახვისთვის მომინდია...))<3