მანქანა შევაყენე ეზოში და სახლში ავედი.არავინ რომ არ დამხვდა დედას დავურეკე ტელეფონში
-ალო დე სად ხართ ხომ მშვიდობაა?-შეშინებულმა ვუთხარი მეგონა რამე დაემართა მამას
-კი შვილო ბებიაშენია ავად და აქ ჩამოვედით ორ კვირაში ან სამში ჩამოვალთ და მიხედე ერთი მაგათ შენ უფრო ცელი ხარ მაგრამ ჭკუას მაინც აყოლებ რასაც აკეთებ აქ ხარ შვილო?-სანამ მელაპარაკებოდა ოთახში ავედი და ტელეფონი სპიკერზე ჩავრთე დასაბანად შევდიოდი და სააბაზანოში შებყოვნდი რომ გამოვედი და ხმა გავიგე მერე გამახსენდა რომ არ გამითიშია
-კი კი აქ ვარ კაი გაგითიშავ დასაბანად შევდივარ და დაგირეკავ მერე
-სველი თავით არ გახვიდე არსად თორემ რომ ჩამოვალ ვერ გადამირჩები ხო იცი-გამაფრთხილებე ლი ტონი ქონდა მეც აივანზე გავედი და იქიდან ვუთხარი
-კაი შევვეცდები- იქმდე გავუთიშე სანამ რამეს მეტყოდა,მერე საჭირო ნივთები ავიღე და სააბაზანოში შევედი.ორ საათიანი ნებივრობის შემდეგ გამოვედი თუ არა ეგრევე ტელეფონმა დაიეყო რეკვა ხუთი წუთი ვეძებე ვერ ვხვდებოდი საიდან მოდიოდა ხმა მერე გამახსენდა რომ აივანზე დამრჩა, ტანზე და თავზე ირსახოც მოხვეული გავედი გარეთ და ჰოი საოცრებავ თვით დემიანე ამაშუკელი დამხვდა გარეთ თავისი ძმებით ერთხელ შემომხედა და მერე ისევ ძმებს მიუბრუნდა
-რას მომჩერებია ნეტა რა ნახა ისეთი რაც თავის გოგოებთან არ უნახავს პირსახოცმოხვეული გოგო პირველად დაინახა?-ნერვებმოშლილმა ჩავილაპარაკე და მეორედ დარეკილი ტელეფონი ავიღე მელისა რეკავდა
-ხო მელ... მმმ არა სახლში დავრჩები რა მინდა მანდ წადით და ნახეთ მერე...კაი მეც გკოცნი-გავუთიშე და სახლში შევედი შორტი ამოვიცვი ტოპი გადავიცვი და თმები ცხენის კუდად შევიკარი,გარეთ ცოტა ციოდა და გრძელი ჯაკეტიც მოვიცვი,ნერეღა ვიგრძენი რომ კუჭი უკვე დედას მაგინებდა,დაბლა ჩავედი და რა თქმა უნდა მაცივარი ცარიელია და საერთოდ მთელ სახლში არაფერია საჭმელი
-მაღაზიაში წასვლა მომიწევს და იმდია დედაჩემი არ მეჩხუბება თუ ნინო დიდა დამინახავს და მიუშპიონებს შენი გოგოები ასე დადიან ქუჩაშიო-უხალისოდ ვთქვი გასაღები ავიღე და გარეთ გავედი ახლა ვფიქრობ ფეხით გავიდე მაღაზიაში რომელიც ძალიან შორს არის თუ მანქანას მოვაჯდე,ბევრი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე ფეხით წავსულიყავი დავადექი გზას და ვფიქრობ როგორი იქნებოდა ჩემი და დემიანეს შეხვედრა სხვა პირობებში რა თქმა უნდა ისევ დავხოცავდით ერთმანეთს სხვა რამის წარმოდგენა უბრალოდ შეძლებელია,ან მე მოვკლავ მაგ ბიჭს ან... ან არაფერი მე მოვკლავ სხვა ვარიანტი უბრალოდ არ აქვს.და ამასობაში მაღაზიასაც მივადექი სანამ კარებში შევიდოდი გავჩერდი
-მოიცა ფული ხომ წამოვიღე?-ჯიბეები მოვქექე და ოთხ ასიანს რომ მოვახვდინე ხელი დავმშვიდდი და აჩქარებული ნაბიჯებით შევედი მაღაზიაში ღმერთო ჩემი სახლში არაფერი არ გვაქვს და ახლა მე რა ვიცი რა გვჭირდება ალბათ დედას ეგონა სახლში არ მოვიდოდი მაგრამ რანაირად ეგონა მე სულ სახლში არ ვარ? ეჰჰ როგორ არაფერზე ზრუნავენ ხოლმე ხალხი როცა სახლიდან ერთი თვით მიდის და სახლში ოცი წლის გოგოს ტოვებს,რა უსამართლოა ცხოვრება ავიღე ერთი უშველებელი კალათა და შევალაჯე მაღაზიაში ბევი ბოდიალის შემდეგ როგორც იქნა ყველაფერი ავიღე ერთადერთი წვენი უნდა ავიღო როცა დემიანეს ვხედავ
-ისევ შენ?-ორივემ ერთდროულად ვთქვით
-ამ ალქაჯს ხომ ვერ ავცდი რა იყო ისე მოგწონვარ რომ კუჭში დამსდევ-ირონიულად მითხრა
-ხო ყურებამდე ვარ შენზე შყვარებული რომ დაგინახავ ხოლმე გელზე ცეცხლი მეკიდება შენნი სიყვარულით და პულსი გაასმაგებულად იწყებს ცემას-მეც არ დავაკელი
-უიი სცოდავო მოდი გეტყვი რისი ბრალია
-აბა განმანათლე ბატონო დემიანე ბრძენო მე თუ თქვენი რჩევა0დარიგება არ მოვისმინე ისე დავიღუპები-მსახიობივით ერთი ხელი შუბლზე მივიდე
-გიყვარვარ ხო?-სიცილით მითხრა
-ვაიმე როგორ მიხვდი ისე მიყვარხარ რომ დიდი სიამოვნებით მივუგდებდი შენს თავს ძაღლებს საძიძგნად-კბილებში გამოვცერი
-ხოო დარწმუნებული ვარ-სიცილით მითხრა
-ამას როგორ გადავეყარე-ხელები ცაში ავწიე
-ან მე რისთვის დამსაჯე ღმერთო-მანაც მმბაძა
-ღმერთს ნუ აწუხებ მარტო მე თუ ვთხოვ რამეს თორე შენნაირ სულელებს კი არ უსმენს-ვთქვი დასალაროს მივუახლოვდი დავდექი და დაველოდე როდის წავიდოდა დემიანე წინ
-ჰე გაიარე
-არა ჯერ ქალბატონები-გზა დამითმო
-ოოო რომეო როგორი სიჯელტმენეა რითი გადაგიხადოთ?-მოლარე სიცილით გვადევნებდა თვალს
-არაა საჭირო მერე მოგთხოვ პასუხს როცა...-აღარ დაამთავრა
-როცა რა-კითხვის ნიშნიანი თვალებით შევხედე
-არაფერი დაივიწყე-ისე მითხრა ვითომ უკვე დაკიდებული არ მქონდეს
-კარგი წყვილი ხართ-ბევრი ღიმილის შემდეგ მოლარემ გვითხრა ჩვენ დაუძინებელ მტრებს კარგი წყვიი ხართო
-მადლობაა-დემიანემ უთხრა
-რა მადლობა არა არა ჩვენ უბრალოდ...
-უბრალოდ რა?-მომიბრუნდა დემიანე
-უბრალოდ დღეს შევხვდით ერთმანეთშ და დღესვე ვჭამთ-ღიმილით ვუთხარი მოლარეს
-ყველაფერი იწყება ჩხუბით და მერე ზღაპრულად მთავრდება-მხოლოდ ეს გვითხრა მოლარემ და ჩვენც წამოვედით რომ გავდიოდი ტაქსის კარი გამოვაღე დემიანემ რომ მომაძახა
-მე წაგიყვან-მითხრა და კარები მიხურა ტაქსმა კი სხვა მგზავრი ჩაისვა და წავიდა,ისეთი თვალებით შევხედე გული გაუსკდა
-ახლა რა ვქნა ამხელა გზა ფეხით გავიარო-გაბრაზებული ვიყავი
-არა მე წაგიყვან-მშვიდად მითხრა თითქოს აქ არაფერიო
-არ მინდა
-კი გინდა
-არა
-როგორ არა-ალბათ დიდხანს გავაგრძელებდით ასე ცხუბს რომ არ დამენახა...