თავი 7

დღეს ვალენტინობაა, 14 თებერვალი. დღე რომელიც წესით შენს საყვარელ ადამიანთან ერთად უნდა გაატარო. მაგრამ მე როგორც ყველანაირად ორიგინალურმა ადამიანმა ამაშიც საშინელი "ორიგინალურობა" გამოვიყენე და დეას ვერ შევხვდი. ვერ შევხვდი იმიტომ რომ მქონდა სკოლა, მათემატიკა და კიდევ მილიონი საქმე ხვალისთვის, თუმცა როგორც ხედავთ ჩემნაირ აყროლებულ ადამიანს კვლავაც გამორჩა ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ: სიყვარული. საჩუქარი ნამდვილად მაქვს მისთვის მაგრამ როდის გადავცე ან როგორ თუ ვერ მოიცლის და ვერ შემხვდება?
არ გეგონოთ რომ ძალით იმიზეზებს რამეს იმისთვის რომ არ მნახოს, უბრალოდ ძალიან დაკავებულია, ბევრი საქმე აქვს და როგორც ხედავთ ჩემნაირი უსაქმური არაა. სიმართლე რომ გითხრათ არ ვიცი რა შეიძლება ადამიანს მოეწონოს ჩემში როცა არც სილამაზით გამოვირჩევი, არც "კაი ტიპი" ვარ და მხოლოდ ვწერ, ვწერ და სხვა არაფერს ვაკეთებ. ვწერ იმ ავტორომანს რომელიც ალბათ ისევე ყარს როგორც დანარჩენი მსოფლიო, რადგან მასში ჩაქსოვილია ჩემი ყველანაირი ბოღმა, გრძნობა და აზრი.
თუმცა ალბათ მისნაირი იდეალური და განსხვავებული ადამიანისთვის ესეც საკმარისია, არ ვიცი, ვერაფერს გეტყვით.
მათემატიკის გაკვეთილზე მისვლამდე მთელი პეკინის გავლა მიწევს, ზუსტად იმ მონაკვეთის სადაც ველობილიკია გაკეთებული. გზად მილიონობით სასიყვარულო საჩუქარი და სიყვარულით აღსავსე წყვილი შემხვდა, უნდა გენახათ რა ხდებოდა ჩემში, ძალიან მშურდა მათი. მინდოდა რომ ჩემს გვერდითაც ყოფილიყო დეა, გოგო რომელსაც ეძღვნება მთელი ჩემი სიცოცხლე და სიყვარული. გაკვეთილზე მისვლამდე სკამზე ჩამოვჯექი და განვაგრძე მოგზაურობა როგორც რეალურ ისე ამ რეალურის პარალელურ სამყაროში. განვაგრძე ბედნიერი წყვილების ყურება. საშინლად მენატრებოდა, სიგიჟის ზღვარს მივაღწიე. მოვკვდი, მოვკვდი იმიტომ, რომ ვიცოდი რომ ამ დღეს მის გვერდით ვერანაირად ვიქნებოდი...

თავი 8

წინა თავში ვახსენე ასეთი ფრაზა, პარალელური სამყარო. არ ვიცი ვინ რა იფიქრა, მაგრამ პირდაპირ გეტყვით რომ არ ვგულისხმობდი იმ სამყაროს, სასაც სიკვდილის შემდეგ შეიძლება აღმოვჩნდეთ. ოღონდ არ ვიცით ასე აუცილებლად მოხდება თუ არა, რადგან არავინ იცის რეალურად არსებობს თუ არა რამე სადაც სიკვდილის შემდეგ მოვხვდებით, იქნებ საერთოდ უკვალოდ ვქრებით სიკვდილის შემდეგ და ასე უბრალოდ ვწყვეტთ არსებობას ყველანაირი დიდი ფილოსოფიის გარეშე? არ ვიცი და დიდად არც მაინტერესებს რადგან ახლა სულ სხვა თემაზე მაქვს ლაპარაკი.
პარალელურ სამყაროში ფიქრები და ოცნებები ვიგულისხმე სადაც გადავარდნა უდიდესი ნეტარებაა, თუმცა მათი ასრულება ბევრად სჯობს ამას. ფიქრები და ოცნებები რომელიც მხოლოდ ამ მშვენიერ, ლამაზ, შეუდარებელ, საოცარ, იდეალურ და განსაკითრებულ გოგოს ეხება. ახლა რომ ჩემთან იყოს ჩემზე ბედნიერი ადამიანი ამქვეყნად არ იარსებებდა. ის ერთადერთი და განუმეორებელია, ჩემი ცხოვრების აზრია. და ერთი რამ ვიცი დაზუსტებით, სანამ ის ცოცხალია, მე მისით ვიქნები ბედნიერი და მეც ვიცოცხლებ, ვიცოცხლებ გოგოსთვის რომელიც ასე ძალიან მიყვარს.