-ჩემდამი გრძნობა გაქვს?
თითქმის ჩურჩულით მკითხა. იმდენად ახლოს მედგა, მის სუნთქვას საკუთარ სახეზე ვგრძნობდი.
-არა.
საკუთარმა პასუხმა გული გამალებით ამიჩქარა.
-აბა, აქ იმიტომ ვართ რომ..მოგენატრე?
-არა.
არადა პირველ შეკითხვაზე მაგაშიც არ ვიყავი დარწმუნებული.მეორეზე კი, მოვატყუე.
რა აზრი ჰქონდა ან ერთზე ან მეორეზე დადებითი პასუხის გაცემას, როცა მაინც არაფერი შეიცვლებოდა.
თავი თითქოს ნაწყენმა ჩახარა. მას ასეთს ვერ ვუყურებდი. ვერასდროს!
- წამოდი, წავიდეთ.
მითხრა თავჩახრილმა და ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია.
-სად?
- ერთი ადგილია. იქ აუცილებლად უნდა მიგიყვანო. და უარი არ მიიღება!

5.

-შეიძლება საჭესთან დავჯდე?
პატარა ბავშვივით გამომხედა, მისი ყურებისას სახეზე უაზრო ღიმილი არ მშორდებოდა.
- გააჩნია, მართვის მოწმობა გაქვს?
ჩამეცინა და საკუთარი გასაღები თითებზე დავაბზრიალე.
-არა. მაგრამ ტარება ვიცი.
-მადლობა ნატალია, დღეს სიკვდილი არ მინდა.
ირონიულად გამომივიდა და ელექტრონულად, პულტით მანქანას ბლოკი მოვხსენი. ჩემს წინ მელიასავით სწრაფად აისვეტა და თვალები ამიბრიალა.
- გთხოვ.
გარკვეული დრო სერიოზული სახით ვუყურებდი. ველოდები როდის დანებდებოდა და როდის გაიწევდა უკან, მაგრამ საბოლოოდ ისევ მე მომიწია ფარების დაყრა. გასაღები ხელის გულზე დავუდე.
-გამომართვი.
ყურებამდე გაიკრიჭა და სწრაფად გამოხნსა კარები.
- მთლად უჩემოდაც ნუ წახვალ, დამაცადე ჩავჯდე.
მანქანაში ზედმეტად უცნაური სიტუაციის განსამუხტად მუსიკა დაბალ ხმაზე ჩავრთე. მანქანა დაქოქა.
- დამშვიდდი, ნუ ხარ დაძაბული.
ღიმილით გადმომხედა და გაზს ფეხი მიადგა. ღრმად ამოვისუნთქე.
- პოლიციის ხომ არ გეშინია?
სიცილით იკითხა. გამეცინა. ოღონდ მასზე არა. იმ პასუხზე რის გაცემასაც ვაპირებდი. პოლიციის შიში შეიძლებოდა მქონოდა, იმ შემთხვევაში თუ ნარკო დილერი არ ვიქნებოდი. ახლა კი მხოლოდ იმის გამო რომ წესებს ვარღვევ და გოგო მოწმობის გარეშე მიზის მანქანაზე, ადრენალინს უფრო მმატებდა.
-ხომ იცი, უცებ ნიკუშას ვახსენებ და პოლიციასთან პრობლემაც მოგვარდება.- გავებადრე. ვუყურებდი, კარგად ატარებდა მართლაც. უხდებოდა კიდეც საჭე. ეს რაღაც სერიოზულ იმიჯს სძენდა. დღეს განსაკუთრებით ლამაზი მეჩვენებოდა.
-ისე მაგას, მაგარს გავუჩალიჩებდი.
ჩაიცინა და მხრები აიჩეჩა ისე რომ გზისთვის თვალი არ მოუშორებია.
-რაზე? მთელი თავისი ცხოვრება ისედაც გაიჩალიჩა, მანდ რომ დაიწყო მუშაობა.
-ზუსტად მაგაზე, რის ძმაკაცი ხარ, როარ ეკაიფები.
სიცილში ამიყოლია. ალბათ მართალი იყო. ვხვდებოდი რომ ნატალიას ფონზესაშინლად მოსაწყენი ადამიანი ვიყავი. ალბათ მასთან ყოფნა ბევრ სიგიჟეს გამაკეთებინებდა. ერთფეროვნული რუტინიდან გასვლა არ მაწყენდა.
- მოვედით.
ჩაიბურტყუნა და ძრავა გათიშა. გასაღები გამოაძრო და გამომიწოდა.
- ძალიან დამცინი ხო?
ჩემს სახეზე სიცილი ვერ შეიკავა და მანქანიდან გადავიდა. ეკლესიის წინ ვიყავით გაჩერებულნი. რას ცდილობდა?!
თვალები ავატრიალე და უკან მივყევი.
-მეხუმრები? -პირჯვარი გადაიწერა რაზეც თვალები ავატრიალე.ხელი სწრაფად ჩავჭიდე რომ აქედან გამეყვანა მაგრამ თვალები ამიბრიალა და ძალით შემათრია შიგნით.
რათქმაუნდა ადამიანს ვერავინ ვერაფერს გააკეთებინებს ძალით. აქ ნატალიას გამო ვიყავი. არადა ნიკუშას ეს რომ გაეგო ალბათ მისი ყბიდან ასი წელი ვერ ამოვიდოდი. ურჯულობის გამო, მისი ნათესავის ნათლობაზეც კი არ მივედი.
ნატალიამ რამდენიმე სანთელი იყიდა, როგორც ვხვდებოდი ლოცულობდა და შემდეგ ანთებდა.
- მაინც რატომ არ გწამს?
ხმადაბლა ამოილუღლუღა ნატალიამ და თვალებში ჩამხედა. ვერ ვიგებდი რატომ ჰქონდა აცრემლიანებული. მართლა ბავშვივით ვერ იქნებოდა, რომელიც ასეთ რაღაცეებზე ტირის.
- მე კიდევ მგონია რომ , შენი ზედმეტი რწმენა გატირებს.
დამცინავად გამომივიდა, მაგრამ არ მინდოდა. საკუთარი თავი არასდროს გამიკონტროლებია, მითუმეტეს გოგოსთან. ნატალიასთან კი რომ ვხვდებოდი საწყენს ვეუბნებოდი საკუთარი თავის მიმართ დანაშაულის გრძნობა მიტევდა.
- არის.. არის რაღაცეები, რაზეც ეკლესიაში ვერ ვილაპარაკებ.
ხმადაბლა მითხრა და თავი დახარა. ბოლო სანთელი დაანთო და ახლა ჩვეული ცივი თვალები მომაპყრო.
- ერთ სურვილს ამისრულებ?
- გააჩნია რას მთხოვ. მაინდამაინც ღმერთთან ნუ დამაკავშირებ.
- ილოცე, ან ეს თუ არ იცი, შენთვის გულში ღმერთს სთხოვე რაც ყველაზე მეტად გინდა. და ნახავ თუ არ აგისრულდება.
- ღმერთო რა ბავშვი ხარ.
თვალები ავატრიალე და თავი ძლივს შევიკავე რომ ეკლესიაში არ მეხარხარა. ჩემი ხმა უეჭველი იყო, ექოდ გაისმოდა. წარბები ამიწია. დავემორჩილე. ამის არ მწამდა. არც ის ახდებოდა რასაც უფალს შევთხოვდი. ¨ღმერთო, ამას მხოლოდ ამ უტვინო გოგოს გამო ვაკეთებ. აზრი არაქვს, ჩემი მაინც არ გესმის, იმიტომ რომ აქ არ ხარ. შენ არ არსებობ. მოკლედ თუ ვინმე ისმენს ამას, რაშიც ეჭვი მეპარება, ჩემი ბინძური საქმეებიდან გამომიყვანე. ნორმალური ცხოვრება და ნორმალური სამუშაო მომეცი.¨
როგორც შევატყვე გამომეტყველებაზე, ზედმეტად უემოციო სახით ვიდექი რომელიღაც ხატის წინაშე.
- შემდეგში ეშმაკის გამოძახებას თუ მთხოვ უფრო დაგთანხმდები.
ჩავიცინე, როგორცვე ეკლესიიდან გამოვედით. იქვე ჩამოვჯექით. წასვლას როგორც ჩანს არ ჩქარობდა. თითებს ერთმანეთში ათამაშებდა, როგორც ყოველთვის. ვატყობდი, ბოლო კვირა სურვილით კვდებოდა, რაღაც ეთქვა და ვერ ახერხებდა.
- ნატალია, იტყვი რატომ გაქვს მუდამ თვალები წყლიანი?
- ალერგიაა.
- ხო, ეგ შენს ღმერთს მოატყუე.
- ღმერთის რომ გჯეროდეს, მეც დამიჯერებდი.
თვალები დამიჭყიტა.ცდილობდა დამაჯერებელი ღიმილით ჩემთვის ყველაფერი დაეწვიყებინა. მაგრამ მე რის დამიანე ვარ, საქმე რომ ბოლომდე არ მიმეყვანა.
- კარგი, სერიოზულად ნატალია...- გვერდით ჩამოვუჯექი და მისი გზააბნეული, პატარა ხელები ჩემსაში მოვიქციე. იძულებული გახდა თვალი ჩემთვის გაესწორებინა. - რა ხდება, მითხარი.
- ღმერთო, ნეტავ შემეძლოს.. - ამოისლუკუნა და ცას ახედა, რომ ცრემლები არ ჩამოსულიყო მის თოვლისფერ კანზე.
- უბრალოდ დამიანე დამიძახე.
ჩაეცინა და თვალებში შემომხედა.
- გამოგიტყდები და ერთადერთი ხარ, ვინც ჩემს უაზრო ხუმრობებზე იცინის.
- ვიცი..
- მაშინ იმასაც უნდა ხვდებოდე რომ არ მოგეშვები, სანამ ბოლომდე არ ამოღერღავ.
- რატომ, დამიან...
რატომ? ეს უმარტივესი კითხვაა, პასუხი ურთულესი. სანამ ფიქრებს თავს მოვუყრიდი ახლოს მოიწია და მკერდზე მომეყრდნო. მისი სურნელი ნესტოებში ერთიანად დამიგუბდა. გავბრუვდი. ხელი მსუბუქად მოვხვიე. არასდროს შემეძლო ადამიანთა ნუგეში. მაგრამ ამ შემთხვევაში ნატალიას დასაწყნარებლად ყველაფერს გავაკეთებდი.
ასე არ შეიძლებოდა.
-არამგონია, ოდესმე მეგობრობა გამოგვივიდეს.
ამოვღერღე და გულისან უდიდესი ლოდი მომშორდა, სადღაც სხვაგან გადაგორდა და თითქოს სამუდამოდ მომცილდა.
ყველაზე რთული საკუთარ თავთან და აღმართულ დიდ კედლებთან ბრძოლაა, რომელიც შენს შიგნით ნელ ნელა ნგრევას განიცდის.
არასოდეს მისცე ნება,შენში თვალებდახუჭულებმა ჩაიხედონ.
არავინ მიუშვა ზედმეტად ახლოს
¨სდექ, ძაბვაა!¨ ამომძახა ქვეცნობიერმა. აღარც მისი ყვირილი მესმოდა ჩემ დახშულ ყურებში. ნატალიას ხელები მკლავებზე მოვკიდე და თვალებში ჩავხედე. მიღიმოდა, მაგრამ სინანულით.
- დამიან, საშინელების თქმას ვაპირებ. ამის შემდეგ ჩემთან არანაირი ურთიერთობა არ მოგინდება.
ხმა უკანკალებდა, ყინულის პრინცესა ხელებში მადნებოდა. ეს ერთიანად მიმსხვრევდა გულს ნაწილებად.
თვალები ავატრიალე.
- ალბათ საზიზღარი ყოფილი გყავს. გამოვიცანი არა? - ჩამეცინა, რაღაცის თქმა დააპირა მაგრამ დავასწარი და გავაგრძელე. - კაცები ყოველთვის წინა და მიმავალ სიყვარულს შორის არიან გაჩხერილი. ახლანდელი დრო არ გვაინტერესებს. გვირჩევნია ნოსტალგიასა და იმედს, დანაკარგსა და ოცნებას შორის ნარნარი. ორ არარსებულს შორის ვართ გაჭედილნი.
მაგრამ მე არასდროს.. მე არასდროს ვაძლევ ამის უფლებას არავის. და არც მივცემ. შენც ასე უნდა მოიქცე.
- საერთოდაც, ჩემი ასეთ მდგომარეობაში ნახვა რომ გიწევს, სიყვარულის დამსახურება არაა. არც ყოფილია აქ შუაში.
- აბა, ნატალია, ამოღერღე. რთულია, ზებუნებრივი ნიჭი არ გამაჩნია რომ შენი ფიქრები წავიკითხო.
- კიდევ კარგი არ გაგაჩნია. რახან არ მეშვები, მოკლედ გეტყვი.
თავი დინჯად დავუქნიე. ღრმად ჩაისუნთქა და საკუთარ თითებს დახედა.
- თანამცხოვრებთან გაუგებრობა მაქვს, სახლიდან მინდა წამოსვლა. მაგრამ.. უბრალოდ არ შემიძლია. იქაურობას ვერ დავტოვებ.
- ასეთი რამოხდა, შენი თმის სასწორებელი უთო გატეხა?
- დამიან! - თვალები ამიტრიალა. სიცილი ვერ შევიკავე, იმდენად უბრალო და საყავრელი იყო. მხოლოდ ახლა გავაანალიზე, ამდენი ხნის შემდეგ, რამდენად კარგად ჟღერდა ჩემი სახელი მისი იოგებიდან.
- კარგი, რატომ ვერ მიდიხარ?
- უსახლკაროდ დარჩენა არ მინდა.
მხრები აიჩეჩა და ფეხზე წამოდგა, მეც მას მივყევი. ვერაფერს ვეუბნებოდი. მანქანამდე ჩუმად მივედით. ამჯერად საჭესთან მე ვიჯექი და იქ მივიყვანე სადაც მთხოვა.
-შენთან წავიდეთ, ბლინებს გაგიკეთებ თუ გინდა.
თვალები ამიციმციმა და ტუჩებზე ენა გადაისვა. საშინლად მიმზიდველი იყო, ცალი თვალი მისკენ გამირბოდა, როგორ ამოიღო ნაცნობი მარკის სიგარეტი და როგორ გააბოლა. მე არ ვიყავი მისი მამიკო, რამე რომ დამეშალა. მით უმეტეს არც შეყვარებული.
-წვნიანი მირჩევნია, თუ იცი რათქმაუნდა.
გავუცინე. მგონი წვნიანი მის მერე არ მქონდა ნაჭამი რაც სახლიდან წამოვედი. ასეთი საჭმელები ქალების საქმეა, მე უფრო შემწვარ მოხარშულები.
- მაინც ვერ ვხვდები რატომ არ მაძლევ ხოლმე შენი სახლამდე მიყვანის უფლებას.
-დღეს მგონი, საკმარისზე მეტიც კი გაიგე. - მაცდურად გამიღიმა და მანქანიდან ნაზად გადაფრიალდა. ასე იმიტომ ვამბობ, რომ შავი ტანსაცმელი ძალიან გამხდარს აჩენდა.
- არ ინერვიულო სახლზე, რამეს მოგიფიქრებ.
თავი დინჯად დამიქნია და კარი მომიხურა. მეც მას მივყევი.
პირდაპირ სამზარეულოში შევაჭერით. ხელები იქვე გადაიბანა და უხერხულად გამომხედა. სკამზე ჩამოვჯექი და საზურგეს მადიანად მივეყრდენი. სიგარეტს მოვუკიდე, კოლოფი მაგიდაზე დავაგდე. მის ყურებაში ალბათ მთელ კოლოფს მოვწევდი.
-აბა.. რა გაქვს?
-ყველაფერი მარცხნივ კარადაშია და მაცივარში. რავი რასაც იპოვი, არ დაგენანოს.
ჩემს საშინელ ხუმრობაზე როგორც ყოველთვის გაიცინა და თავი გააქნია. თმები ყურებსუკან გადაიწია. მგონი ჩემი ნათქვამი ჩვევად ვუქციე. ჩალურჯებუკი მარცხენა პროფილი შესიებოდა. მაგრამ სასწაული იყო რომ ყველაფერი უხდებოდა. ალბათ ტალახში რომ ამოსვრილიყო, ასეც თავისებურად უბრალო და ლამაზი იქნებოდა.
ყველაზე უბრალო გოგო ვინც კი მინახავს.
ფუფუსებდა, თითქოს ჩემს არსებობას იქ ვერ ამჩნევდა, ხელები ხან აუკანკალდა, ხანაც პროფესიონალი დიასახლისივით ურევდა წვნიანს.
ჩემთვის საჭმელი დედაჩემის გარდა, არც ერთ ქალს არ გაუკეთებია. ვხვდებოდი რომ უკვე ვაშტერდებოდი, ისე იქცეოდა თითქოს სიამოვნებდა და ჩემს თვაკებს უფლებას აძლევდა მისი სხეულის, სახის თუთოეული სანდიმეტრი, ნაწილი შეესწავლა. თვალებით ვეუფლებოდი ყველაფერს, სადამდეც თვალი მიმიწვდებოდა…
ალბათ ეს არის, ის უცხო გრძნობა ვინმე რომ შენზე ზრუნავს, გკვებავს, გივლის. უსიტყვოდ ხვდება რომ შენს ოროთახიან, პატარა ბინაში მარტო ყოფნა არ გინდა და სიცარიელეს გივსებს..
საბოლოოდ გემრიელი, ქათმის წვნიანი გამოვიდა. ორივემ გემრიელად ვისადილეთ. მიუხედავად იმისა რომ უკვე ღამე იყო.
თავს ძალიან უცნაურად ვგრძნობდი. ჩვენს შორის სიტყვები უცხო იყო, უფრო მზერა, თვალებით მეტყველება. დიდი ხელოვნება იქმნებოდა.

...
ნატალიას თვალები ჩემი სახლიც იყო და ჩემი დიდი ტკივილიც, რომელსაც თითქოს სახრჩობელამდე მივყავდი.
...

- მაგრად უკან მივექანებით. აი ძალიან. იმდენად სი*ულად მიდის საქმე, რომ ვერც წარმოიდგენ დამიან!
ხელი აიქნია ერთერთმა მომმარაგებელმა და ჩემს ოფისსში, ჩემსავე სავარძელში მოწყვეტით ჩაეშვა.მშვიდად მოვუკიდე სიგარეტს და კვამლ ჩაგუბებული თვალებით გავხედე.
- არა იცი რა მიკვირს? პატარა ბიჭი ხარ. სულ ასეთი მშვიდი როგორ ხარ? სად მოასწარი ნერვების განადგურება, რომ აღარცერთი არ შეგრჩა.
- კოტე, ძალიან გაღიზიანებული ხარ, იმის გამო რომ შენ საქმე წყალში ჩაგეყარა, მაგრამ ჩემზე ნუ გადმოდგები. თუ ძალიან გაინტერესებს, გეტყვი რომ ნერვები დედაჩემის საშვილოსნოში დავტოვე.
თვალები და წარბები ხელით მოისრისა, ღრმად ამოისუნთქა, რაღაც თავისთვის ჩაიბურტყუნა და ფეხზე წამოდგა.
- ამ ადგილს კარგად ნიღბავ. ჩვეულებრივი, კორპუსის სარდაფი, არა?
- ამას შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს?
- ძაღლებს ამ ბოლო დროს ისეთი კაი ყნოსვა აქვთ, რაღაც ფრთხილად იყავი, არ მოგაგნონ.
- რა იყო, დაბოღმილმა გადაწყვიტე პირდაპირ პოლიციაში დამასმინო?
ჩავიცინე და სიგარეტი საფერფლეს მივაწვი. რაც არ უნდა ყოფილიყო, ვიცოდი ზურგს ჩემი ძმა, ნიკუშა მიმაგრებდა.
- არა, უფრო კარგი იდეა მაქვს, მეწილეობას გთავაზობ.
ყურებს არ ვუჯერებდი. არც თვალებს, რომლებითაც ვხედავდი როგორ ამოდიოდა ის სიტყვები მისი პირიდან, რასაც ვერასდროს წარმოვიდგენდი. კოტე იყო ის პიროვნება, ვინც პირველად მოხალისეობა შემომთავაზა. ´ფეხზე დამაყენა´, და გამამდიდრა. ახლა კი აქეთ მთხოვდა თავშესაფარს. რა მაგარი მოთამაშეა ეს ცხოვრება..
- რაც ჩემია, ჩემია. გაყოფას არ ვაპირებ იცოდე.
მხრები ავიჩეჩე, თითქოს ჩემი ´გამარჯვება´არ გამიხარდა. თავი დამიქნია. ამის მერე უკვე პროფესიონალებმა კარგად ვიცოდით რაც მოხდებოდა. ის თავის საქონელს აქ მოიტანდა. მე შევუნახავდი. როცა მოინდომებდა წაიღებდა. მეტი არაფერი.
- 5% იყოს, მეტს არ მოვითხოვ.
- სერიოზულად დამიანე?
- გჭირდება თუ არა, აქაურობა?!
- მჭირდება.
- მაშინ შევთანხმდით.
თავი დინჯად დამიქნია. ვერ ვიჯერებდი , რომ 35 წელს მიღწეული კაცი-პიროვნება ჩემს ხელებში ექცეოდა. ალბათ ეს დიდი მიღწევა იყო. მისი საქონლის ხუთი პროცენტი ბევრს ნიშნავდა. იმასთან შედარებით რასაც მე ვყიდდი.
იმ საღამოსვე გადმოზიდა საქონელი, ფორმალობები არცერთს გვიყვარდა ასერომ ყველაფერი დოკუმენტაციის გარეშე დავტოვეთ. შავად. როგორც ამ საქმეს შეეფერება.
***
-არადა, ვამბობდი აქ ეგდებათქო.
ნიკუშას ხარხარი შემომესმა. მან და რაფომ, უკვე საკმაოდ გალეშინლებმა შემოყვეს თავი ჩემს ოფისსში. სახეზე ბედნიერება ერთიანად დამირბოდა.
-ჯარიმა დალევაზე რამდენია ოფიცერო ?
- არც არაფერი, თუ საზოგადოებივი ტრანსპორთით ვმგზავრობ.
გამეკრიჭა აბესაძე.
-შენი აზრით ეს მართლა წესების დამრღვევია?
ხელით მანიშნა რაფაელმა ნიკუშაზე და გადაიხარხარა. მეც მას მივბაძე.
- გამოიცანით მალე ვინ შესწვდება მილიონებს?
- არაა?
გაეცინა რაფოს და გადამეხვია. ნიკუშა მხოლოდ ღიმილით შემოიფარგლა. არ მოსწონდა ჩემი საქმიანობა. ამას უკვე წლებია მიმეორებდა.
- კაი რა ნიკუშ. გაგიხარდეს ჩემი წარმატება, აი როგორც რაფოს.
- ხო თან, კარგ კრუიზს შეგვპირდა ხოიცი.
მხარი ამიბა რაფაელმა. აბესაძემ მხრები აიჩეჩა.
- მაგრად შეიცვალე, შენს ძმობას გეფიცები.
გამიცინა და სიგარეტს მოუკიდა.
- შევიცვალე, ანუ წინ წავედი არა?
- არა, აი ის ყინულის პრინცესა რაც გამოჩნდა. სულ მაგარ სირობებს აკეთებ. როგორც ეს საქმე მაგალითად.
ნიკუშას სიტყვებმა გული ჩამწყვიტა. გავჩუმდი და ბოლით გაჟღენთილ სარდაფს თვალი მოვავლე. სიტუაცია ზედმეტად ბნელი იყო. როგორც ფიზიკურად, ისევე ჩვენს შორის. რაფაელი გაურკვევლად იყურებოდა, ვერ გაეგო რაზე ვსაუბრობდით. მაგრამ არც არასდროს მეძიებოდა.
- ის არაფერ შუაშია.
- კი, როგორ არა!
ხელები შემოკრა ანგელოზივით ნიკუშამ და თვალები აატრიალა.
- სერიოზულად, ნიკუშ. რა გჭირს, არ მჯერა რომ ვინმეზე ცუდს ამბობ.
- არა, უბრალოდ მოსალოდნელი საფრთხისთვის გამზადებ.
- არცერთი მანდილოსანი არ წარმოადგენს საფრთხეს, ეგ არ დაიჯერო ნიკუშ- ხმა ამოიღო რაფომ და ხელი აიქნია. წარბები ავუწიე ნიკუშას. დადუმდა. ხმა აღარ ამოუღია. მაინც ვერ ვხვდებოდი ნატალია რატომ არ მოსწონდა. ნატალიას საკუთარი პრობლემებიც გააჩნდა, როგორც ვხვდებოდი. და სულაც არ ეცალა იმისთვის რომჩემი ცხოვრებისთვის საფრთხე შეექმნა.
ნატალია, ნატალია. ის ღამე თეთრად გავატარე. ვფიქრობდი რა მომეფიქრებინა მისთვის. არც არავის ვიცნობდი ვინც ბინას გააქირავებდა. ისევ მის სიტყვებს დავუბრუნდი, რომელიც ჩემს გრძნობებზე დაუფარავად და ამავდროულად შეფარვით საუბრობდა.
***

- ყინულის პრინცესა- შორიდანვე დაუძახა ნიკუშამ ნატალიას, როგორცვე აუდიტორიაში შევედით. გავხედე, ჩემს დანახვაზე თითქოს სუნთქვა შეეკრა, მზერა მისკენ მიმავალი ჩემი ძმაკაცისკენ გადაიტანა და თთვალი თვალში გაუყარა.
- მეგონა შევთანხმდით რომ , ასე არ დამიძახებდი.
- ხო, მაგრამ შენ შეთანხმებებს არღვევ- ყალბი ღიმილი აიკრა ნიკუშამ და გვერდით ჩამოჯდა.
- გეყოფა- მხარზე ხელი უხეშად დავადე ძმაკაცს და ნატალიას მივუჯექი.
- არ მიაქციო ყურადღება, გზაში შავმა კატამ გადაურბინა.
თავი ვიმართლე ნატალიასთან და გავუღიმე. გამიღიმა და ლექტორს გახედა. რეალურად რომ ითქვას არცერთი ვუსმენდით იმას, რასაც შუახნის ქალბატონი საუბრობდა, აუდიტორიის წინაშე. ნიკუშა თავისთვის ერთობოდა და რამდენჯერმე ჩვენკენაც გამოაქცუნებდა ხოლმე თვალს.
- იცი.. რაღაც მოვიფიქრე. ლექციების შემდეგ ჩემთან წამოდი.
- არ შემიძლია.
- ვერ გადადებ?
თავი მოვისაწ..... ჩაეცინა და მხრები აიჩეჩა. რაც მასში მიზიდავდა, კიდევ ეს იყო. არასდროს მეუბნებოდა ზუსტს პასუხს. ძალიან კარგად იცოდა, როგორც მაფორიაქებდა და ეს მის სახეზე ღიმილს გვრიდდა. მთელი ლექცია მის ცქერაში გავატარე. როგორ აუდიოდ ჩაუდიოდა მკერდი გამოზომილი სუნთქვისგან. ის კი ჩემს გარდა ნებისმიერს უყურებდა, საგნებს. რათქმაუნდა. ხალხი არ აინტერესებდა. ლექციები დასრულდა თუ არა, ჰოლში ჩემგან მოშორებით გადგა. ტელეფონზე გადარეკა. სახე საშინლად დაბღვერილი ჰქონდა. ცალი ხელით ფანჯრის რაფას დაეყრდნო და შუბლი მოისრისა. ვის ელაპრაკებოდა?
კარგი, ამასაც გავარკვევდი, ან თავისით გაირკვეოდა. ჩემგან ზურგით იდგა, როდესაც მობილური ჩანთაში დააბრუნა, და რამდენიმე წამში ღიმილით მომიახლოვდა. თავი დამიქნია. მანქანამდე უხმოდ მივედით, ისევე როგორც სახლამდე. ჩემთან ასულებს სახლში ზური დაგვხვდა. არა ეს არ შედიოდა გეგმებში! ჯანდაბას პატარა რურუა!
- ვაა ნატალია და ჩემი ფერშეცვლილი ძმა!
თვალები აგვითამაშა ზურიმ. ჯერ ნატალია გადაკოცნა, შემდეგ მე გადამეხვია და ოთახიდან გამათრია.
- უბრალო კურსელი არა?
- რა გინდა ზური!
- არაფერი, ჩემი დისკების ასაღებად შემოვიარე. გოგოს თბილად მოექეცი, ფერშეცვლილო.
დამცინა და თვალი ჩამიკრა.
- ზური! მეორედ ასე დამიძახებ და მაგარს გაგწიხლავ.
სიცილით დავემუქრე. აღარაფერი უპასუხია ჩემთვის, კარი გაიხურა. ნატალიას მივუბრუნდი.
- ჩაი? ყავა? კოქტეილი?
- ცხოვრება მეორდება?
ჩაიცინა და დივანზე ჩამოჯდა. ახლა გამახსენდა რაზეც ამბობდა და თავჩახრილს ჩამეღიმა.
- არ მინდა არაფერი, მადლობ.
- მოკლედ, ვიფიქრე და..
მივუახლოვდი. სწრაფად სუნთქავდა. არ ვიცი, არ ვიცოდი ეს როგორ მეთქვა. ეს მეც ძალიან მიჭირდა.
- შენი დნობა რომ თავიდან ავიცილოთ, შეგიძლია აქ დარჩე. თავისუფალი ოთახი მაქვს.
მზერა ავარიდე. არ მინდოდა ის ემოცია დამენახა, რასაც ჩემი ნათქვამი გამოიწვევდა მასში. სრულ სიჩუმეში მხოლოდ ჩვენი სუნთქვის ხმა ისმოდა. ფანჯრიდან ვაკვირდებოდი, ღრუბლიან ცაზე როგორ დაფრინავდნენ ყვავები. so creepy...
- ეს არუნდა გაღელვებდეს.
ღრმად ამოვისუნთქე და მისკენ შევტრიალდი. იატაკს მიშტერებოდა.ერთადერთი რასაც მის სახეზე ვხედავდი შეშინებული კურდღლის გამეტყველება იყო, რომელსაც სადაცაა მანქანა დაეჯახება.
- მაღელვებ, ნატალია.
მისკენ ახლოს მივიწე. საშინლად მანდომებდა თავს. მანდომებდა ყველაფერი გამეკეთებინა.
მის სიახლოვეს ყოფნა სისხლს ადუღებდა, პულსი პიკს აღწევდა.აზროვნების უნარს თითქოს მპარავდა და კუნთების მოდუნებას ხელს უწყობდა. ვგრძნობდი როგორ ორთქლდებოდა დიდი რაოდენობით წყალი ჩემი სხეულიდან.როგორ მიედინებოდა თბილი სისხლი ჩემს ძარღვებში,ვგრძნობდი როგორ მძიმედ ვყლაპავდი ნერყწვს და ეს ყველაფერი მხოლოდ მის გამო ხდებოდა.
თმა ფრთხილად გადავუწიე გვერდით და თვალებში შევხედე.
ტუჩებზე დავხედე, იმდენად ღრმად ამოისუნთქა არც კი მიფიქრია ისე დავეძგერე მის ბაგეებს, კოცნაში ამყვა, მაგრამ თითქოს სახე დაემანჭა. ოდნავ მოვშორდი. თვალებიძალიან ნელა გაახილა, ჯერ დაბლა დაიხედა, შემდეგ ისევ მე შემომხედა.
-წამო.
ჩემი ოთახისკენ ვანიშნე. ხმის ამოუღებლად გამომყვა. ზედა თაროს ვწვდი და რუსული კონიაკი ჩამოვიღე.
- მამაჩემს მოვპარე, დღემდე არ იცის. რუსული კალვადოსი და სიგარეტი.
ჩაეღიმა. რა მოხდა?! ენა მახვილ ნატალიას ხმა წაერთვა?
პატარა ჭიქებში ჩამოვასხი და სიგარას მოვუკიდე.
- მე არ მომაწევინებ?
- არ მომწონს, რომ ეწევი.
თვალები აატრიალა და ჭიქა ჰაერში ასწია.
-მხოლოდ იმის გამო რომ რუსული კალვადოსია..прочность..(თარგ.: გამძლეობა მოგვეცეს)
- прочность..
ჩამეღიმა. მშვენიერი რუსული აქცენტი ჰქონდა. ალბათ კარგადაც მეტყველებდა. ორივემ ერთდროულად გადავკარით. სასმელმა ყელი ერთიანად ჩამწვა. ის კი დაიმანჭა და ჭიქა უხერხულად გადადო.
-ძლიერია.- ჩაიცინა და თავი გააქნია.
რაც უფრო მეტს ვსვავდი, მით უფრო მიჩნდებოდა მასთან ყოფნის სურვილი.ნახევარ საათში მთლიანი ბოთლი ჩავცალეთ, სიცილში და რუსული ჟარგონების ძახებაში. გავიგე რომ დიდი ბებია რუსი ყოლია, ამას მივაწერე მისი ყინულის თვალები, მაგრამ რათქმაუნდა არაფერი მითქვამს.
ფეხზე ბარბაცით წამოდგა და ფანჯრიდან გაიხედა.
-ძალიან ლამაზია აქაურობა.
ჩამეცინა, რათქმაუნდა, ხედი მთაწმინდიდან ულამაზესი იყო.
-შენ უფრო ლამაზი ხარ…
ჯანდაბა დამიანე!
ჩემსკენ გაოცებული შემოტრიალდა.ვატყობდი სასმლისგან თვალები როგორ ერეოდა.
-იდიოტკა არ გეგონო.. რეალურად აქ რატომ ვარ?
- პასუხი თავადაც იცი.
-რომ დავრჩე?...
თავი დინჯად დავუქნიე და ჩემს საწოლზე გადავწექი. ახლა ფეხზე რომ ავმდგარიყავი, გოგოს წინ შევრცხვებოდი და დავეცემოდი.ჩაიმუხლა და მუხლებზე დაჯდა ჩემს თავთან.
-მერე შენ გინდა ეს?
ჩამეცინა რაზეც მასაც გაეღიმა. ოდნავ დაიხარა რითიც ვისარგებლე და მისიტუ ჩებისკენ მივიწიე. ხელით მაისურის და ბრიუსჰალტერის ბრეტელები ცალი მხრიდან ჩამოვუწიე. ოდნავ შეცბა და ჩემს ქმედებას გახედა.ხელი ყელზე მოვკიდე და ჩემს გვერდით დავაწვინე. ცალ იდაყვს დავეყრდენი და ნახევრად მის ზემოდან მოვექეცი. პირველად იყო რომ მინდოდა ყველაფერი სინაზესთან ერთად უხეშად გამეკეთებინა. ყველაფერი ერთად. დიდი მიქსი..
-დამიან…
-მინდა რომ მხოლოდ ჩემი იყო.. ნატალია.
შარვალი გავუხსენი და დაბლა ჩავუცურე ხელი.ვაგინაზე ორი თითი ნაზად გადავატარე და დავუზილე. თვალები მინაბა და ტუჩები შუაზეგააპო.ხელები საჯდომზე მაგრად მოვუჭირე და ხელში ავიტაცე. სწრაფად გავცვალეთ პოზიციები და ახლა ჩემს ზემოდან მოექცა. ჩემს ტუჩებს დაეძგერა. უგემრიელესი ტუჩები ჰქონდა. ნახევრად სავსე, მაგრამ შეუდარებელი.
ენა ქვედა ტუჩზე გადაისვა, ჩაიცინა და დაჟინებული მზერით ტუჩები კიდევ ერთხელ შემახო. წამში ჩემი ხელები მის თმაში აღმოჩნდა და პირიდან კვნესა აღმოხდა. ნელნელა ერექცია მებერებოდა, ამას ისიც ემატებოდა რომ ნატალია საკმარისი წონით ზემოდან მეჯდა.
ოდნავ დავჩქარდი და მისი მაისური ბრიუსჰალტერთან ერთად მოვაშორე. ერთი წამითაც არ შემიმჩნევია მასში სირცხვილის გრძნობა. ეს უფრო მშვენიერს ხდიდა. ჩემი მაისური ჩემით გადავიძვრე. ოდნავ აიწია და დამეხმარა რომ მისი ჯინსები მომეშორებინა. კვლავ ჩემს ზემოდან მოექცა და ტუჩებზე დამეძგერა. ცალი ხელით საწოლის ქვეშ დავიწყე ფათური, ისე რომ კოცნას არ ვწყვეტდი. უხეშ ფოლგას ხელი ვსტაცე, სწრაფად ჩავიძვრე ტრუსი, პრეზერვატივი ჩამოვიცვი და ნატალიაც ზედ მივაყოლე.
ხმამაღლა ამოიხვნეშა და ნაზად დამეჭიდა მხრებზე. ხორკლიანი კანი ჰქონდა მაგრამ საშინლად ნაზი და არომატიანი. ხელები წელზე მოვხვიე და თითქოს მივეხუტე. ნელა, აუჩქარებლად ვმოძრაობდი და ისიც ასევე ნელა მოძრაობდა ჩემს ზემოდან. ერთმანეთით ვერ ვძღებოდით. მთელი სახე დავუკოცნე, მიუხედავად იმისა რომ პუდრის თხელი ფენა ესვა, ამას არ შევუჩერებივარ. იმ ადგილას ნაზად შევახე ტუჩები სადაც ჩალურჯებები ჯერ კიდევ მძაფრად ემჩნეოდა. მის სახეს ვუყურებდი, თვალები დაეხუჭა თუმცა ტუჩებგაპობილი ჩემს ბაგეებს ეძებდა რომ შემევსო. ასეც მოვექეცი და ვნებიანად ვაკოცე. კულმინაცია ახლოვდებოდა, ერთდროულად დაგვეჭიმა სხეულები და გავათავეთ. მოდუნებული მკერდზე დამეცა. ღრმად ამოისუნთქა და ყინულის თვალებით ჭერს ახედა. გვერძე გადავაწვინე, პრეზერვატივი მოვიშორე და საბანი გადავაფარე.
რამდენიც არ უნდა მეარყო, ჩვენ უკვე ერთად ვიყავით.
ჩავიხუტე, თვალები დავხუჭე და შევეცადე, გამეხსენებინა, ასეთი სრულყოფილი ბედნიერება ცხოვრებაში ოდესმე თუ განმეცადა; ვიცოდი, რომ არა - ასეთი რამ მანამდე არასოდეს მომსვლია.
მე შეყვარებული ვიყავი.
ეს გრძნობა ბევრად უფრო საოცარი აღმოჩნდა, ვიდრე მეგონა.





დადადამ!! გელით!