-რა?-ვიძახი დაბნეული და თვალების ცეცებას ვიწყებ-მეხუმრებით ხომ? რას ქვია მიწისქვეშეთში? ამიხსენი მატილდა რა ხდება ჩემს თავს?-ვამბობ და მომლოდინე თვალებით შევცქერი მატილდას
-ქალბატონო ჩვენ მიწისქვეშეთში ვცხოვრობთ...მზის სინათლეს არ ვენახებით, ეშვები გვაქვს-ამბობს მიღიმის და მის ეშვებს მაჩვენებს-ჩვენ ვამპირები ვართ...ბევრს ჩვენი არსებობა არ სჯერა, მაგრამ ჩვენ ვარსებობთ..თქვენც ერთერთი ჩვენგანი ხართ-მეუბნება და მიღიმის
-კიმაგრამ მე დღე არაფერი მემართება გარეთ გასვლისას და არც ეშვები მაქვს
-თქვენ შელოცვა გაქვთ გაკეთებული ქალბატონი რომლის მოხსნაშიც აქ დაგეხმარებიან და თქვენც დაგვეხმარებით, ჩვენ...და კიდევ ხო ჩვენც შეგვიძლია გარეთ გასვლა უბრალოდ ვსუსტდებით
-როგორ? მე რა შემიძლია?! არ გესმით? უბრალო ადამიანი ვარ...-ვამბობ და ოთახში სიარულს ვიწყებ
-არა ქალბატონო თქვენ სამეფო სისხლი გაქვთ და ჩემთვის წარმოუდგენელია როგორ დაგმალეს ამდენი ხანი თქვენი ძალის პატრონი-ამბობს და ისედაც დალაგებული ოთახის თავიდან ლაგებას იწყებს...
-რა ძალა?
-თქვენ ცხოველებთან ლაპარაკი შეგიძლიათ რაც ვამპირებში ერთეულებს თუ ძალუძთ და ლოდევ ბევრი კარგი რამ-ამბობს და თავის ქათქათა ეშვებს აჩენს
-ღმერთო მიშველე-ჩავილაპარაკე ჩემთვის-აქედან როგორ უნდა გავიდე მატილდა?
-ოთახიდან თუ საერთოდ მიწისქვეშეთიდან?
-მიწისქვეშეთიდან
-ვამბობ და მზერას ვუსწორებ
-ვერ გახვალთ...ჯერჯერობით მაინც სანამ ყველაფერი არ მოგვარდება
-რა უნდა მოგვარდეს?
-ჩვენს რასას თავს ესხმიან ქალბატონო, ვამპირებს კლავენ და კიდევ უფრო ვცოტავდებით... თქვენ ჩვენს შორის ერთერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ფიგურა ხართ და აქ ვინც ვართ ნახევარზე მეტს თქვენი დაცვა ავალია... ტომას ბლექი თქვენი მთავარი მცველი იქნება, მე მის შემდეგ და ბოლოს ჩვენი ჯგუფები..
-კარგი მაგრამ არ შეიძლება ამ ოთახს მაინც გავცდე?
-კი როგორ არა... შეგიძლიათ გახვიდეთ ტომასი კართანაა და უკან გამოგყვებათ
-კარგი კარგი-ვამბობ და ვოხრავ..
ოთახიდან გამოსული უზრმაზარ ჰოლში ვხვდები სადაც მრავალი ადამიანი ირევა თუ ვამპირი?!
-საით გაგიწევიათ ულის?-მეკითხება ტომასი
-არსაით უბრალოდ აქაურობის დათვალიერება მინდა...
-კარგი..
მთელი დღე დავდიოდი და ყველაფერს ვათვალიერებდი..როცა გადავიღალე ოთახში წავედი დასაძინებლად, ოთახში შევედი თუარა ტანზე რაღაც მომახტა
-ვაიმე-წამოვიყვირე და როცა თავი წამოვწიე მაქსი დავინახე-ჩემო ბიჭო-ვყვირი და მის ფუმფულა ბეწვში ვიკარგები...
ოთახში ტომასი შემოდის და ღიმილით გვიყურებს მე და მაქსს
-ვიფიქრე გაგიხადებოდა-ამბობს და ჩემს გვერდით ჯდება იატაკზე
-დიდი მადლობა-ვეუბნები და ვუღიმი-მის გარეშე ნამდვილად ვერ გავძლებდი ბავშობიდან ჩემთანაა
-ვიცი-მეუბნბა და სურათზე მანიშნებს.. ორივე სურათის წინ ვდგებით და საუბარს ვიწყებ
-ეს შეუძლებელია ტომას..მე დაბადებიდანვე ბავშვთა სახლში გავიზარდე
-ცდები ულის ცდები... შენ მოგიტაცეს და ადამიანთა შორის დაგმალეს ისე რომ ვერავინ მოხვდებოდა შენს უნუკალურობას მეუბნება და თავისკენ მატრიალებს
-შენ საიდან მიცნობ ტომას?
-ბავშვობიდანვე... ჩვენ ერა ეთი ძალიან ადრე გავიცანით თან ძალიან ახლოს
-შეუძლებელია-ვამბობ და ვცდილობ მისი გარემოცვიდან თავის დაღწევას მაგრამ ის უეცრად თავისკენ მიზიდვას და მკოცნის...
რა მემართება მე?ემოციებისა და მოგონებების ულევი ზღვა მატყდება თავს რომელიც ერთ დიდ ოკეანეს ემსგავსება, რომელსაც ჯებირებოდან გადმოსვლა სურს და ამას ახერხებს კიდეც... ყველაფერი მახსენდება მაქსთან გატარებული ყოველი წამი, ჩემი მშობლები, ჩემი ეშვებიც კი მახსენდება და პირველი ნადირობა...
ტომასი ვნებიანად და ამავე დროს ძალიან ნაზად მკოცნიდა... ტუჩებზე მის ეშვებსაც კი ვგრძნობ და ხელს თმაში ვუცურებ და კოცნას არ ვწყვეტ, ყველაფერი გამახსენდა, ჩვენი საიდუმლო სიყვარული და ვნებიანი ღამეები... აფსოლიტურად ყველაფერი...
სისხლის გემოს ვგრძნობ და ხვდებიან რაღაც ისე არა არის, ამიტომ კოცნას ვწყვეტ და ტუჩებზე ხელს ვიდებ არანაირი დაზიანება...სარკეში ვიხედები და ვხედავ როგორ განიცდის დეფორმაციას ჩემი კბილები და მალე ორი დიდი და ქათქათა ეშვიც ჩანს...
-როგორ მოხდა?-ვეკითხები გაოცებული ტომასს
-კოცნა პატარავ-მეუბნბა და ტუჩებიდან სისხლს იშორებს...
-ხო?-ვეკითხები და ხელებს მხრებზე ვხვევ-იქნებ კიდევ გვეკოცნა ერთმანეთისთვის?
-რა პრობლემაა--რა?-ვიძახი დაბნეული და თვალების ცეცებას ვიწყებ-მეხუმრებით ხომ? რას ქვია მიწისქვეშეთში? ამიხსენი მატილდა რა ხდება ჩემს თავს?-ვამბობ და მომლოდინე თვალებით შევცქერი მატილდას
-ქალბატონო ჩვენ მიწისქვეშეთში ვცხოვრობთ...მზის სინათლეს არ ვენახებით, ეშვები გვაქვს-ამბობს მიღიმის და მის ეშვებს მაჩვენებს-ჩვენ ვამპირები ვართ...ბევრს ჩვენი არსებობა არ სჯერა, მაგრამ ჩვენ ვარსებობთ..თქვენც ერთერთი ჩვენგანი ხართ-მეუბნება და მიღიმის
-კიმაგრამ მე დღე არაფერი მემართება გარეთ გასვლისას და არც ეშვები მაქვს
-თქვენ შელოცვა გაქვთ გაკეთებული ქალბატონი რომლის მოხსნაშიც აქ დაგეხმარებიან და თქვენც დაგვეხმარებით, ჩვენ...და კიდევ ხო ჩვენც შეგვიძლია გარეთ გასვლა უბრალოდ ვსუსტდებით
-როგორ? მე რა შემიძლია?! არ გესმით? უბრალო ადამიანი ვარ...-ვამბობ და ოთახში სიარულს ვიწყებ
-არა ქალბატონო თქვენ სამეფო სისხლი გაქვთ და ჩემთვის წარმოუდგენელია როგორ დაგმალეს ამდენი ხანი თქვენი ძალის პატრონი-ამბობს და ისედაც დალაგებული ოთახის თავიდან ლაგებას იწყებს...
-რა ძალა?
-თქვენ ცხოველებთან ლაპარაკი შეგიძლიათ რაც ვამპირებში ერთეულებს თუ ძალუძთ და ლოდევ ბევრი კარგი რამ-ამბობს და თავის ქათქათა ეშვებს აჩენს
-ღმერთო მიშველე-ჩავილაპარაკე ჩემთვის-აქედან როგორ უნდა გავიდე მატილდა?
-ოთახიდან თუ საერთოდ მიწისქვეშეთიდან?
-მიწისქვეშეთიდან
-ვამბობ და მზერას ვუსწორებ
-ვერ გახვალთ...ჯერჯერობით მაინც სანამ ყველაფერი არ მოგვარდება
-რა უნდა მოგვარდეს?
-ჩვენს რასას თავს ესხმიან ქალბატონო, ვამპირებს კლავენ და კიდევ უფრო ვცოტავდებით... თქვენ ჩვენს შორის ერთერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ფიგურა ხართ და აქ ვინც ვართ ნახევარზე მეტს თქვენი დაცვა ავალია... ტომას ბლექი თქვენი მთავარი მცველი იქნება, მე მის შემდეგ და ბოლოს ჩვენი ჯგუფები..
-კარგი მაგრამ არ შეიძლება ამ ოთახს მაინც გავცდე?
-კი როგორ არა... შეგიძლიათ გახვიდეთ ტომასი კართანაა და უკან გამოგყვებათ
-კარგი კარგი-ვამბობ და ვოხრავ..
ოთახიდან გამოსული უზრმაზარ ჰოლში ვხვდები სადაც მრავალი ადამიანი ირევა თუ ვამპირი?!
-საით გაგიწევიათ ულის?-მეკითხება ტომასი
-არსაით უბრალოდ აქაურობის დათვალიერება მინდა...
-კარგი..
მთელი დღე დავდიოდი და ყველაფერს ვათვალიერებდი..როცა გადავიღალე ოთახში წავედი დასაძინებლად, ოთახში შევედი თუარა ტანზე რაღაც მომახტა
-ვაიმე-წამოვიყვირე და როცა თავი წამოვწიე მაქსი დავინახე-ჩემო ბიჭო-ვყვირი და მის ფუმფულა ბეწვში ვიკარგები...
ოთახში ტომასი შემოდის და ღიმილით გვიყურებს მე და მაქსს
-ვიფიქრე გაგიხადებოდა-ამბობს და ჩემს გვერდით ჯდება იატაკზე
-დიდი მადლობა-ვეუბნები და ვუღიმი-მის გარეშე ნამდვილად ვერ გავძლებდი ბავშობიდან ჩემთანაა
-ვიცი-მეუბნბა და სურათზე მანიშნებს.. ორივე სურათის წინ ვდგებით და საუბარს ვიწყებ
-ეს შეუძლებელია ტომას..მე დაბადებიდანვე ბავშვთა სახლში გავიზარდე
-ცდები ულის ცდები... შენ მოგიტაცეს და ადამიანთა შორის დაგმალეს ისე რომ ვერავინ მოხვდებოდა შენს უნუკალურობას მეუბნება და თავისკენ მატრიალებს
-შენ საიდან მიცნობ ტომას?
-ბავშვობიდანვე... ჩვენ ერა ეთი ძალიან ადრე გავიცანით თან ძალიან ახლოს
-შეუძლებელია-ვამბობ და ვცდილობ მისი გარემოცვიდან თავის დაღწევას მაგრამ ის უეცრად თავისკენ მიზიდვას და მკოცნის...
რა მემართება მე?ემოციებისა და მოგონებების ულევი ზღვა მატყდება თავს რომელიც ერთ დიდ ოკეანეს ემსგავსება, რომელსაც ჯებირებოდან გადმოსვლა სურს და ამას ახერხებს კიდეც... ყველაფერი მახსენდება მაქსთან გატარებული ყოველი წამი, ჩემი მშობლები, ჩემი ეშვებიც კი მახსენდება და პირველი ნადირობა...
ტომასი ვნებიანად და ამავე დროს ძალიან ნაზად მკოცნიდა... ტუჩებზე მის ეშვებსაც კი ვგრძნობ და ხელს თმაში ვუცურებ და კოცნას არ ვწყვეტ, ყველაფერი გამახსენდა, ჩვენი საიდუმლო სიყვარული და ვნებიანი ღამეები... აფსოლიტურად ყველაფერი...
სისხლის გემოს ვგრძნობ და ხვდებიან რაღაც ისე არა არის, ამიტომ კოცნას ვწყვეტ და ტუჩებზე ხელს ვიდებ არანაირი დაზიანება...სარკეში ვიხედები და ვხედავ როგორ განიცდის დეფორმაციას ჩემი კბილები და მალე ორი დიდი და ქათქათა ეშვიც ჩანს...
-როგორ მოხდა?-ვეკითხები გაოცებული ტომასს
-კოცნა პატარავ-მეუბნბა და ტუჩებიდან სისხლს იშორებს...
-ხო?-ვეკითხები და ხელებს მხრებზე ვხვევ-იქნებ კიდევ გვეკოცნა ერთმანეთისთვის?
-რა პრობლემაა-მეუბნება და ახლა უკვე მე ვკოცნი მას...



პ.ს ესეც ახალი თავი იმედია მოგეწონებათ...♡♡♡
ბოდიში დაგვიანებისთვის...♡♡♡♡