- გვანცც გაიღვიძეეე - ყვირის დედა
- ცოტაც რა, 5 წუთიც და ავდგები
- ჩამოფრინდა შილო შენი ძმა და მაშინ ნუღარც ადგები სახლში მოვა და ისე ნახე
- კარგი, კარგი ხო
ზლაზნით ავდექი ჩემი უაზრმაზარი საწოლიდან და საწოლის წინ, ჩრჩოში ჩსმულ ასევე უზარმაზარ სარკეში შევავლე ჩემს თავს თვალი. მოკლე ხვეული თმით, პატარა ცხვირით, დიდი წითელი ტუჩებითა და მწვანე თალებით ვიყავი დაჯილდოვებული, რასაც ტანზე ვერვიტყვით, გამხადარი არსადროს ვყოფილვარ, ჩემი აღნაგობა მუდვმივად ჩემი კომპლექსების უპირველესი მიზეზი იყო, მუდმივად დიეტები და ამბები მქონდა, მაგრამ ჩემი ყოველდღიური რეჟიმიდან გამომდინარე ვერასდროს ვერ ვახერხებდი ჩემი სურვილების სისრულეში მოყვანას. მე გვანცნა დარასელია ვარ, 21 წლის. ვცხოვრობ თბილისში და ახლა თავისუფალ უნივერსიტეტში საერთშორისო ურთიერთობების ფაკულტეტის 2 კურსზე ვსწავლობ. დედა ირმა ამაღლობელი და მამა გიორგი დარასელია. მყავს ერთი ბიოლოგიური, 2 არაბიოლოირუი ძმა და ერთიც არაბიოლოგიური და. ალბათ გიკვირთ ჰო? ჩემი მშბლები საზღვაგარეთ ცხოვრობდნენ 15 წლის განვამლობაში, მე 2 წლის ვიყავი რომ წავიდნენ, სამწუხაროდ რაღც მიზეზების გამო მე ვერ ვახერხებდი წასვლას ამერიკაში, მაგრამ ჩემ შბლებთან ძალიან მაგარი ურთიერთობა მქონდა, მე მზრდიდა დედია და დეიდას ქმარი, რომეთაც 3 შვილი ჰყავთ მათთან ერთდ გავიზარდე, მათთან ერთად ვცხოვრობდი, მათთან ერთ ხბდეოდა ჩემს ცხოვრებში ყველაზე მნიშნელოვანი მოვლენები. მაგრამ 19 მარტი 2019 წელი - ამდღემ ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შეცვალა. მეოთხე და უკვე „ჩვეულბრივი“ ცდის შემდეგ რომ გესის ამერიკის საელჩოში სიტყვები
- Congratulation, you have a visa - არვიცი, ვერ აღგიღწერთ რამდენად ბედნიერება იყო ეს მომენტი ჩემთვის, ყვალანარი ემოცია რაც კი ამ 15 წლის მანძილზე მქონა დაგროვილი ერთიანად ცრემლებს ამოვაყოლე. 2 დღეში ამერიკაში უნდა ვყოფილიყავი, ჩემი - ჩემს მშობლებთან და ძმასთან შეხვერდა რაღაც სასწაული იყო, ვერ გადოვცემ იმ ემოციებს სსიტყვებით. ყველაფერი იყო იმ დღეს: მონატრება, სიხარული, ბედნირება, დაბნეულობაა ყველაფერი. 2 კვირა ვიყავი ამერიკაში და ჩემი ამერიკაში ყოფნის ბოლოდ დღეს ჩემს მშობლებს მოუვიდათ საბუთები სადაც ცნობილიიყო, რომ მათ 15 წლის შემდეგ შეეძლოთ მიეღოთ ამერიკის მოქალაქეობა და და ორმაგი მოქალაქეები გამხადრიყვნენ. აი ეს ვიგგულისხმე როცა გითარით, რომ შეიცვალა ჩემი ცხოვრებათქო. ჩამოვედით საქართველოში. მე თამამად შემმიძ₾ია ვთქვა რომ ორი დედა ,2 მამა მაყავს და 5 და - ძამა მყავს. და ასევე ჩემი ცხოვრების განუყრელი ადამიანი ნინია მახარაძე - ჩემი დაქალი, რომეცლიც მუდმივაად, ჩემი ცხოვრების ყველა ეტაპზე ჩემთან ერთ იყო .მათ გარეშე ჩემი ცხოვრება არაფერია. ესარის ის მცირედი რისი ცოდნაც აუცილებელია, მაგრამ დანარჩენს თანდათან გაიგებთ :დდ.
- დეე ყავა გამიკეთე რა გთხოოვ, მერომ მიყვარს ისეთი რაა
- მზად მაქვს უკვე, გამოდი მალეე
- მოვედი, მოვედი და შევედი სამზარეულოში, სადაც მამა საუზმობდა და თან ტელეფინში რაღაცას კითხულობდა.
- ჩემმა გოჭომ გაიღვიძაა, როგრო ხარ მამი?
- აუუ გოჭოს რატო მეძახით 21 წლის „ქალს“ მითხარით რააა
- იმიტომ, რომ ჩემი გოჭი ხარ მაა შეენ. - ადგა და მაკოცა მამამ ხმაურიანად ლოყაზეე. მიდი მალე გოჭო და წავიდეთ, თორე ჩამოფრინდა შენი ძმა.
ჩმი ძმა გიო , ამერიკაში იყო გაცვლითი პროგრამით უნივერსიტეტიდან და 1 წელია არ გვინახავს და დღეს ჩამოდის. ისე მიხარია ჭკვაზე არვარ, არა წეღან კი ძალიან მეზარებოდა ადგომა და აეროპორტშიწასვლა, მაგრამ ჩემი ბაჭყატი ჩამოდიოდა და როგორ არ ავდგებოდი? ამ ფიქრებიდან მამაჩემის ყვირილმა გამომიყვანა
- დავმწნილდით შვილო, გამოდი მალე. თმა ოდანვ ზემოთ ავიწიე, მუქი ფერის კონტური წავისვი ტუჩებზე, მოსაცმელი ავიღე და ოთახიდან გავედი. 20 წუთში აეროპორტშ ვიყავით, „ჩვენი სასტავი“ უკვე იქ იყო. ჩვენი მეგობრები ეს უკვე სხვა განზომილებაა, ჩვენ სასტავზე უფრო გიჟი, გადარეული, გაუწონასწორებებლი, ცანცარა, მხიარული და უზომოდ საყვარელი ადამინები არმენახა, ნუ რათქამუნდა ყველგან ასეთები არიყვნენ. სათითაოდ შიდვიდივე ისეთი დასტოინი და მშვიდი იყო შეიძება გაოცებულიყავი ეს ნადვილად ისააო? ჰო ასეა სასტავში 10- ნი ვართ მე, გიო, ზუკა, ნია, ნიკუშა, მარიშკა, ერეკლე, ნინია, რეზი და სესილი. ზუკა, მარიშკა და ერეკლე ჩემი დეიდაშვილები არიან. ასაკით თითქმის ტოლები ვართ და ამიტომ ერთმანეთთან ძალიან მაგარი ურთიერთობა გვაქვს და ჰო კიდე სასტავში შეყვარებული წყვილიც გაგვეჩითა ორი წლის წინ, ნინია და ნიკუშა, როგორც იქნა ეღირსათ და ჩვენც გვაღირსეს რაღაცას :დდ დაისვენეს და დაგვასვენეს ჩვენც, ნუ იმათი დასვენების რაგითხრათ, მაგრამ :დდდ
სათითაოდ გადავკოცნე ყველა, ნიკუშა და ნინია ნაჩხუბრები იყვნენ და ერთმანეთის მიმართულებით ისეთ რეპლიკებს და ნამიოკებს ისროდნენ რომ მოგესმინათ გაგიკვიდებოდათ , ნუთუ ამათ ერთმანეთი უყვართო? მაგრამ 1 საათში შერიგდებიან, სულ ასე ხდება, რაქნაც ნინიამ ეჭიანობს ნიკუშას ამდენი გოგო რომ ეხვევა გარშემოდა რაგააკეთოსს?
- ჩემიი ბოხოხაა( ასემეძახის ნინია☹ ) სად ხარ გოგო აქამდე
- რამდენჯერ გითხარი ხალხში ბოხოხას ნუ მეძახითქო - დავუბრიალე თვალები ნინიას, მაგრამ რაღა აზრი ქონდა ბავშვების სახეებს, რომ გადავხედე, რომლებიც სიცილის შეკავებას ცდილობნენენ, რომ არგაცინებოდათ თორემ იცონდნე რომ გავიბუტებოდი მეც გამეცინა გულში, მაგრამ მე რის გვანცა ვარ თუ არ წავკბინე ესეთ მომენტშ ყველას
- გაიცინეთ თორე გასკდებით და აიმანდ დაიწყო კაკანი, მთელი აეროპორტი ჩვენ გვიყურებდა. ამდროს გამაოცხადეს რომ ჩამოფრინდა ნიუ- იორკის რეისი და სათითაოდ ეცანდნენ სახის დაწყნარებას, რაც მეტნაკლებად გამოსდიოდათ.
დავინახე თუ არა გიო ისეთი გავიქეცი და ჩავეხუტე გიოს, მემგნი სუნთქვა შეწყვიტა ცოტახანს . - ჩემი სიხარულიიი, გოგოო როგორ მომენატრე ნეტა იცოდეე, მეხუტებოდა გიო
- აუუ გიო მეცც უზომოოდ, აღარ წახვიდე ამდენი ხნიით რა
- ბოხოხა იქნებ ჩვენც მიგვიშვა- სიცილით მითხრა ეკემ ანუ ერეკლემ და ვიდეოსთვის მომარჯვებული ტელეფონი შეინახა. შეწუხებული სახით მოვრშორდი გიოს და გაბრაზებული სახით გავხედე ეკეს, - ესეიგი ბოხოხა ხო? ირონიული ღილით შევხედე და წამოვედი გასასვლელისკენ, კიარ წამოვედი გამოვიქცი. არმიყვარს, ვერვიტან, როცა ჩემზე ღადაობენ, კარგად იციან ეს ჩემებმა, მაგრამმუდმივად უკრავენ და ცეკვავენ ჩემს ნერვებზე. მართლა მეწყინა და რაგამეკეთებინა, იქ ვერ დაველოდებოდი როდის მორჩბოდნენ ჩემზე ღადაობას. ჩემს გარშემო ვრგრძნობდი გაოცებულ და იორიონულ ღიმილს და მერეღა მივხდი, რომ ხმამაღლა ვბრაზბოდი ეკეზე, როცა ვიღაცას შევეჯახე
- - ცოტა ფრთხილადდ რაა - წამოვიყვირე და ავხედე ჩემზე ერთი თავით მაღალას და ნეტა არ ამეხედა, რა მინდოდა? რატო ვუყურებდი? ისეთი თვალები ქონდა რომ შევხედე თითქოს ჩავიძირე და ვეღარ ამოვდიოდი იქიდან, ალბათ ერთი წუთის ყურების შემდეგ გამოვერკვიე და მერეღა შევამჩნიე მის სახეზე ჩატეხილი ტუჩის კუთხე, დიდი ტუჩები ქონდა, საშუალო ზომის , სწორი ცხვირი, მწვნე, ჭაობისფერი თვალები და შეფარული ღიმილით მიღიმოდა. დავიბენი ხმა ვერ ამოვიღე, მეც არვიცი რა დამემართა, იმდენად მოვინუსხე მისი თალებით, რომ გონზე მოსვლაც კი მიჭირდა, არადა სხვა სიტუაციაში კარაგდ გამოვლანძღავდი. ფიქრებიდან მისმა ხმამ გამომიყვანა
- კი, მაგრამ შენ დამეჯახე და შენ უნდა იყურო მგონი წინ, - ეხლა მოიცააა? ბევრ ბიჭს ვიცნობ, მაგრამ მსაგვსი ხმა არმომისმენია. იციით როგორი ხმა ქონდა? საკმაოდ ბოხი,მაგრამ არა გამაღიზიანებელი , პირიქით უზომოდ ხავერდოვანი და მიმზიდველი.
- - მე .. ისაა... უნდა წავიდე - ავდექი და გამოვიქეცი, წამოვედი. გჯერაათ? წამოვედიი. უკან არც მიმიხედია ისე გამოვედი აეროპორტიდან და მარტის ნიავი მომელამუნა სახეზე, ღრმად ამოვისუნთქე და ტაქსი გავაჩერე.სახლის მისამართი ვუკარნახე, ყურსასმენები გავიკეთე და გადავეშვი ფიქრების სამყაროში.





ველოდები თქვენს კომენტარებს დიდი მოთმინებით <3 გელოდებით. მითხარით გავაგრძელო? <3