მარტოდმარტო იდგა სიბნელეში, ხუთი წლის შემდეგ ისევ იმ სახეს შესცქეროდა ცივი ქვიდან მომღიმარი რომ უყურებდა.
-როგორ მენატრები იცი? დღემდე ვერ ვხვდები ასე სწრაფად, ასე გაუფრთხილებლად რატომ მიმატოვე. -წვრილი თითები გადაატარა ქვაზე გამოსახულ ქალს. -მაპატიე აქამდე რომ ვერ მოვდიოდი და შენს საყვარელ შავ ვარდებს ვერ გჩუქნიდი. -ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან. -გავიქეცი დე, ყველაფერს გავექეცი. ახლა აქ ვდგავარ სიბნელეში შენს წინ და მაინც ვერ ვეგუები იმ აზრს რომ სახლში მისულს იქ არ დამხვდები. წვიმას აპირებს. -მაღლა აიხედა, მერე კი ისევ დედის ლამაზ სახეს მიაპყრო თვალები. -ისეთი ამინდია შენ რომ გიყვარდა და მეც შემაყვარე. -კიდევ ერთხელ გადაატარა თითები ყბებზე და უკანმოუხედავად წავიდა მანქანისკენ. -წავედით. -ცრემლი შეიმშრალა და მძღოლს თბილად გაუღიმა. მალევე ამოყო თავი ნაცნობ ქუჩაზე, ყველა მოგონება ერთდროულად ამოუტივტივდა გონებაში. ყოყმანით გადავიდა მანქანიდა. მძღოლს მადლობა გადაუხადა და ჩემოდანი გამოართვა. განათებულ სახლს შეხედა, კართან ორი დაცვა იდგა, შარვალკოსტუმში გამოწყობილი. -თავი მატრიცაში მგონია. -სიცილით წავიდა კარებისკენ.
-უკაცრავად?
-მატრიცას ნაყურები გაქვს? იქ რომ კაცები არიან მაგათ გავხართ, პროსტა სათვალეები გაკლიათ. -თვალი ჩაუკრა კაცს და თითებით სახელურს ჩაებღაუჭა. -გიყიდი მერე.
-მოიცადე პატარავ სად მიდიხარ? -ხელი ჩაავლო მკლავში.
-პატარას მეორედ დამიძახებ და თითებს დაგამტვრევ. -უხეშად მოაშორებინა ხელი. -რაღაც მინდა ვცადო.
-რა?
-ჩაკი! -ხმამაღლა დაიყვი ძაღლის სახელი და ისიც მაშინვე აყეფდა. კარს უსმევდა თათებს, ამაოდ ცდილობდა გაღებას, მაგრამ მაინც არ ნებდებოდა. -გამიღებ კარებს თუ ჩაკის აწვალებ.
-ვინ ხარ?
-ჰოო აი შენ არ იცი, მაგრამ ჩაკი მცნობს, იცი ბავშვობიდან მიჯერებდა რასაც ვეუბნებოდი, ასე რომ თუარგინდა მოგიქსიო გააღე კარები! -წარბები შეკრა უცებ.
-ჩაკი მოდი აქ! -გალავნის მეორე მხრიდან მამაკაცის ბოხი ხმა გაისმა. ძაღლი ყეფას არ წყვეტდა, არც კარებს შორდებოდა. საერთოდ არ ადარდება პატრონის ხმა. -ნიკა მანდ ხართ?
-კი კი! -გასძახა, თან თვალს არ აშორებდა ღია ყავისფერთმიან გოგოს, დოინჯშემორტყმული რომ ჩამოსდგომოდა წინ და ირონიულ ღიმილს არ იშორებდა სახიდან. -ვიღაც არის აქ და იმას უყეფს.
-ვინ არის? -კარებთან ახლოს გაისმა კაცის ხმა. -ვნახოთ აბა ვინ მოვიდა. -ჩაკის გადაულაპარაკა და კარები გამოაღო. თვალები გაუფართოვდა შვილის დანახვისას, ერთ ადგილას გაშეშდა. ჩაკი მაშინვე მივარდა გოგოს და მთლიანი სახე დაუდორბლა.
-ჩემი პატარა, ჩემო სიყვარულო როგორ მომენატრე. -ასვალტზე იყო გაწოლილი, ზევიდან ძაღლი ჰყავდა მოქცეული, მასაც მეტი რაუნდოდა, მთლიანად დადორბლა. მთელი სახე დაუკოცნა ძაღლს, ბოლოს ფეხზე წამოდგა და მამას გახედა. -დაბერებულხარ ლაშა ბატონო.
-ჯანდაბა ქეთა რამხელა გაზრდილხარ. -თვალს ვერ წყვეტდა შვილს.
-აბა ისევ თვრამეტის ხომ არ ვიქნებოდი.
-მოდი ჩემთან ჩემო პრინცესა. -ხელები გაშალა და გულში ჩაიკრა ქალიშვილი. გიჟდებოდა ქეთაზე, პირველი შვილი იყო საყვარელი ქალისგან, თან გოგო. ყოველთვის განებივრებული ჰყავდა. განქორწინების შემდეგაც სულ აქცევდა ყურადღებას, დასასვენებლად დაჰყავდა და ნათიაც არ ეწინააღმდეგებოდა. არ იყო კაპასი ქალი, იცოდა რომ ყოფილ ქმარს შვილი ყველაზე მეტად უყვარდა და ყველაფერს გააკეთებდა მისთვის. არასდროს დარდობდა როცა ლაშასთან იყო. ასევე ნათიაც უყვარდა ლაშას, გიჟდებოდა მასზე, ერთადერთი ქალი იყო ვისთვისაც ტკივილის მიყენებას სიკვდილი ერჩივნა, მაგრამ ისე გამოვიდა მაინც ატკინა. - მომენატრე მა. -შუბლზე აკოცა.
-მეც მამი. -კაცის მხარზე შეიმშრალა ცრემლები.
-წამო შევიდეთ სტუმარი გვყავს თან.
-ვინ სტუმარი? -გული აუჩქარდა.
-ნახავ. -კიდევ ერთხელ აკოცა შვილს. -ნიკა ჩემოდანი შემოიტანე რა.
-როგორი საყვარელი ყოფილა, მე კიდე რამის თვალები დამთხარა. -ჩემოდანს დაავლო ხელი და უკან აედევნა მამაშვილს.
-პატარავ დამიძახე და აბა რა გეგონა? -დაბღვერილმა გახედა.
-რავი ტო? მე რა ვიცოდი ეგეთი რეაქცია თუ გექნებოდა.
-ჯობია აღარ დაუძახო. -თვალი ჩაუკრა ლაშამ.
-როგორც მეტყვით. -მხრები აიჩეჩა.
-მა ნატალის არ გაშორებიხარ? -სიცილით გამოსდო ხელკავი.
-რაღადროს ჩემი გაშორება და დაქორწინებაა ქეთო?
-ამერიკაში ბოქსზე დავდიოდი და თუ არ გინდა გაგთიშო ქეთო აღარ დამიძახო.
-ვაა… -სიცილით შეიცხადა კაცმა. -ჩემი პრინცესა ხარ.
-მა გახსოვს რამდენი წლის ვარ?
-ცხრამეტი?
-მამაა!
-კაი რაიყო. -თმები აუჩეჩა. კარები შეაღო და შიგნით შევიდა ზურგსუკან ამოფარებულ ქეთასთან ერთად. -ნახეთ ვინ ჩამოვიდა. -გვერძე გაიწია და თვალდახუჭული ქეთა წარუდგინა ოჯახის წევრებს.
-ჯანდაბა! -ერთი სიტყვა ძლივს მოსწყდა კაცის ბაგეებს და მაშინვე ჭყიტა თვალები ბოჭორიშვილმა.
-ჯანდაბა! -გაშეშებულმა გაიმეორე ფანგანის სიტყვა. -ჯანდაბა ჯანდაბა! კოტეე! -ყველაფერი ძირს დაყარა, ბიჭისკენ გაიქცა და მაშინვე წელზე შემოხვია ფეხები. -ღმერთო როგორ მომენატრე! -მთელი სახე დაუკოცნა ბავშვობის მეგობარს. ერთმანეთს ეხვეოდნენ, კოცნიდნენ, ეფერებოდნენ და საერთოდ არ აქცევდნენ სხვა დანარჩენს ყურადღებას. -მიყვარხარ! ყველაზე ძალიან მიყვარხარ! ჯანდაბა როგორ მომენატრე! -ბაღავილს ამოაყოლა სიტყვები.
-ბო*იშვილივიყო ყველაზე უნამუსო გოგო თუ არ იყო! -ქეთას ყელში ჰქონდა ჩარგული სახე.-როგორ გაზრდილხარ გოგო! როგორ მინდა შენი ცემა იცი? -სავარძელში ჩაჯდა. - როგორ მძულხარ შენ არ იცი. -ცრემლები შეუმშრალა და ლოყები დაუკოცნა.
-კოტეე! -მოსთქვამდა, ვერაფრით ჩერდებოდა და მონატრებას ყველანაირ ტკივილს აყოლებდა. -ჩემი კოტე! -ყელში აკოცა. -როგორ მომნატრებია შენი სუნი! შენს გარეშე აღარ მინდა არცერთი წუთი. -მთელი ტანით ცახცახებდა.
-დღეს ღამე ლოგინში მოგთხოვ პასუხს ჩემი მიტოვებისთვის. -ნიკაპზე მიაკრო ტუჩები.
-ყოველთვის ვიციდი რომ ჩემზე მეტად კოტე გიყვარდა. -დაბღვერილი უყურებდა ერთმანეთზე მიწებებულ მეგობრებს უმცროსი ბოჭორიშვილო.
-ეჭვი არ შეგეპაროს. -თვალი ჩაუკრა ფანგანმა.
-ჩემი პატარა! -კოტეს კალთიდან წამოხტა და პატარა ძმისკენ წავიდა.
-როგოორ? თორმეტი წლის ღლაპი ხომ არ გგონივარ?
-ხო გპირდებოდი რომ გაიზრდები გოგოებში მაგრად უნდა შეგარცხვინოთქო?
-უკან რომ გაბრუნდე საიდანაც მოხვედი არა?
-რა სიმპატიური ხარ? შენი ტოლი რომ ვიყო სიამოვნებით ჩაგიგორდებოდი ლოგინში.
-და*კიდე წლოვანება! -წელზე მოხვია ხელები დას და ზევიდან დააჩერდა.
-რამსიმაღლეხარ რაუბედურებაა? -კისერზე შემოხვია მკლავები.
-რაკაი ტანიგაქვს ტო, დამენახე ერთი. -უკან გასწია.
-ნუ ცანცარებ რა! ჩემს ხელში მაინც არ იყო გაზრდილი. -ძლიერად მოეხვია ანდრიას.
-შენს ხელში რომ ვარ გაზრდილი, მაგიტომ მყავს უკვე თითქმის ყველა ჩემი ტოლი გოგო გადა*ყნული. -ტრ*კზე მიარტყა ხელი დას.
-დიდი ქალები არ მოგწონს?
-შენი აზრით წლოვანებას ვერ ვიმატებ?
-აი ეგ უკვე მომწონს ძმაო! -ლოყაზე აკოცა.
-მიყვარხარ!
-მეც მიყვარხარ!
-შენ თავს ვფიცავარ კიდე სადმე რომ წახვიდე ჩამოგაკითხავ და დაგბრიდავ. -შუბლზე აკოცა.
-რამხელა გაზრდილა ჩემი ანდრო. -ძმის ნაკვთებს აკვირდებოდა, დაკუნთულ სხეულზე მოკიდა ხელები. ვერ იჯერებდა რომ ეს სიმპატიური ბიჭი, რომელზეც დარწმუნებული იყო გოგოებს დორბლი გასდიოდათ, ის პატარა გამხდარი ბიჭი იყო ნატალის რომ ეხმარებოდა პამპერსების გამოცვლაში.
-ერთხელ სექსის დროს ერთმა გოგომ დამიძახა ანდრო, ისე ავითხარე, მთელი ბრაზი რამდენიმე წუთში ჩავახშე, მაგის მერე ანდრო კიარა სულ ველური მეძახა. -ჩუმათ ჩასჩურჩულა ყურში. -ვერ ვიტან მაგ სახელს ხოიცი.
-შენ მარტო ჩემი ანდრო ხარ. -ქვემოდან უყურებდა პატარა ძმას.
-დედინაცვალი სულ დაავიწყდა. -ცხვირი აიბზუა ქალმა.
-კარგი ეხლა ნატკა, ისედაც ვიცი ჩემი ჩამოსვლა რომ არ გაგიხარდა. -სიცილით გადაეხვია ქალს.
-შენს სახლში როდის გადახვალ? უკვე ვღიზიანდები. -წარბები შეკრა.
-შენს ჯინაზე აქ უნდა დავრჩე.
-ესღა მაკლდა.
-რამდენი წელი გავიდა ქალო და მაინც ისევ ისეთი ხარ. -ლოყები გაუწელა.
-ნუმეღადავები თორე დაგაწიწკნი თმებს.
-როგორც ბავშვობაში?
-ხო ძირში წაგაჭრი. -რამდენიმე წამით გაჩუმდნენ, მერე კი ისეთი სიცილი მორთეს სულ გამოაშტერეს კაცები.
-სახლს რაც შეეხება ჩემთან გადავალ ზეგ.
-არავითარ შემთხვევაში. -მკაცრად თქვა ლაშამ.
-მამაჩემო 23 წლის ვარ, ან კაცის აყვანა მომინდება სახლში ან ქალის და აქ ხოარ მოვიყვან?
-ვერგავიგე? -წარბები აზიდა უფროსმა ბოჭორიშვილმა.
-ვიხუმრე, მაგრამ მაინც ჩემთან გადავალ, ტყუილად რატომ უნდა იყოს იმხელა ბინა. თან საბუთებითაც ჩემია. -კოტეს ჩაუჯდა კალთაში. -კოტე დარჩება ჩემთან, ხო კოტიკო?
-რომც გამაგდო არ წავალ! -ყბაზე აკოცა, მერე ლოყაზე და ნიკაპზე.
-რატომ ვერასდროს ვიჯერებ თქვენს მეგობრობას? -წარბშეკრული უყურებდა წყვილს.
-ბავშვო შენ დასთან იმაზე მეტი დრო მაქვს გატარებული ვიდრე შენ, ჩემი არცერთი მოგონება არ არსებობს ქეთას გარეშე და შენიაზრით როგორც მეგობარი ისე მიყვარს?
-როგორ გიყვარს?
-მაგას ვერ გაიგებ ვერასდროს. -თვალი ჩაუკრა. -შენ არ გყავს ჩემი ქეთათოს ნაირი ასე რომ რამდენიც არუნდა გიხსნა ვერ გაიგებ.
-გაა*ვი რა. -შუათითი აუწია.
-ანდრია!
-დედიკო?
-წადი შენი! რაუაზრო ბავშვიხარ.
-ჩვენები სად არიან? -ყოყმანით ჰკითხა კოტეს.
-შენი წასვლის შემდეგ არაფერი შეცვლილა.
-დავიჯერო არავინ დაოჯახდით?
-შენ გელოდებოდით. -საფეთქელზე მიაკრო ტუჩები. -ჯანდაბა რალამაზიხარ გოგო? ესე რანაირად დაქალდი?
-მოგიყვები პროსტა ჯერ ვიბანავებ რა, თორე ცუდადვარ უკვე. -ფეხზე წამოხტა. -ძალიან დაღლილი ვარ და არ გეწყინოთ, საუზმე არ მინდა, თვითმფრინავში ვჭამე. კაროჩე წავედი და შენ ამოდი გელოდები.
-მიდი პრინცესა. -შუბლზე აკოცა.
-მიყვარხართ ყველა. -გაიკრიჭა და მეორე სართულზე აირბინა. წყლის ქვეშ იყო კარი რომ ვიღაცამ შეუღო. -კოტე?
-ჰო მე ვარ.
-დავიღალე.
-დაიწყე მოყოლა.
-დედას საფლავზე ვიყავი. -ჩახლეჩილი ხმით თქვა.
-როდის? -გაკვირვებულმა გაიხედა წყლის ქვეშ მდგომისკენ. მართალია ფარდა ფარავდა მაგრამ პასუხის მოლოდინში მაინც მიშტერებული უყურებდა ჭრელ ნაჭერს.
-სანამ აქ მოვიდოდი.
-ყველა შევიცვალეთ.
-ხუთი წელი ცოტა არ არის კოტე.
-არ უნდა წასულიყავი.
-ვერ დავრჩებოდი. თან ნაწილობრივ ნატალის ბრალია. მაგან აიტეხა წადიო თორე მე სულ არ მიფიქრია უცხოეთზე.
-კაი დავიკიდოთ ის რომ წახვედი, ინტერნეტი იცი რას ნიშნავს?
-არ მინდოდა.
-მე? მე რატო მიმაგდე? მგონი ერთადერთი ვარ ვინც არ იმსახურებდა შენგან ეგეთ მოქცევას, ყველაფერი *ლეზე დაიკიდე, ჩვენს ურთიერთობას დედამოუტ**ნი და ხუთი წლის მანძილზე ერთხელ არ მომწერე. არ მომცეს იმ ბო*ებმა ვიზა თორე მოვდიოდი.
-ძნელი იყო კოტე. -ამოიგმინა.
-რა ხმებს უშვებ, ორი თითით ხოარ იჭყლიტავ?
-თუნდაც, მერე შენ რა? -ჩაიცინა, უცებ წამოდგა კოტე და ფარდა გადასწია. -რასაკეთებ გააფრინე?
-ყოველთვის მაინტერესებდა როგორ ა*ავებდი.
-შენ ში*ხოარგაქ? -ზურგშექცევით ელაპარაკებოდა.
-რამხელა ტრ*კი გაგზრდია გოგო. -ხელი მიარტყა.
-კოტე და*ხვიე აქედან! -სიცილი ვერ შეიკავა.
-კაი რაიყო რა გიტყდება? რამდენჯერ გძინებია ჩემთან ერთად შიშველს?
-შენი დედაც! გაა*ვი! -სიცილით გასწია ფარდა.
-გააგრძელე.
-მაპტიე რა.
-გაპატიე უკვე, პროსტა ნაწყენი ვარ. მაგრად მიტყდება ასე რომ დამი*იდე.
-იცი ყველაზე მეტად შენ მენატრებოდი, ერთიორჯერ რამის ბილეთი ავიღე და წამოვედი.
-ისევ ქალიშვილი ხარ?
-კი.
-მართლა ქმარსუნახავ? რას ელოდები ამდენიხანი?
-არა უბრალოდ ვერავინ ახერხებს ჩემი ჩამქრალი ჰორმონების გაღვიძებას ჩემს გარდა.
-შე საწყალო, ნ*რებით კვდები?
-მთლად ეგრეც არაა. -ჩაიცინა. -კოტეე…
-არ გააგრძელო! -მკაცრად თქვა. -არ გინდა!
-კოტე გიგა…
-ჩაი*ვი!
-არ მე*ვია.
-გიგამ ცოლი მოიყვანა და შვილიც ყავს უკვე.
-რაა? -ფარდიდან გამოყო თავი. პირსაწმენდი აიღო, შემოიხვია და წინ ჩამოუდგა ფანგანს.
-რა?
-რათქვი?
-გიგა?
-კოტე ნერვებს მიშლი!
-კაი გავიღადავე რა ცოლი, თავისთვის არის კაცი, ყველა მეორეს ტ*ნავს სადაც შეუძლია, როგორც შეუძლია და რამდენხანსაც შეუძლია.
-ანუ არავინ არ ყავს?
-გიგა ის გიგა აღარ არის პატარავ, საერთოდ შეცვლილია, რომ ვუყურებ ხანდახან მეც კი მეშინია. -თავი გააქნია სიცილით.
-არ მჯერა.
-დებილი ხარ, შეგეძლო დარჩენილიყავი მასთან და შეიძლება ეხლა პატარა ჯიქიაც გვყოლოდა სახლში.
-იცი რაზე მეშლება ნერვები?
-რაზე აბა?
-მშვენივრად რომ იცი რატოც წავედი და მაინც იგივეს მიმეორებ რასაც წასვლამდე მეუბნებოდი. -პირსაწმენდშემოხვეული გავიდა საძინებელში და ფანგანიც უკან აედევნა. პირსაწმენდზე ამოიცვა საცვალი და კარადა გამოაღო. -არარსებობს! -თვალები გაუფართოვდა ძველი მაიკის დანახვისას. უცებ სტაცა ხელი და ცხვირთან მიიტანა. -ჯანდაბა ისევ ის სუნი! -სასიამოვნო ტალღებმა დაუარა სხეულში. უცებ გადაიცვა მუხლს კარგად აცილებული კაცის მაიკა.
-ღადაოობ? როდინდელია? -სიცილი ვერ შეიკავა ფანგანმა.
-გათხლეშილი მთვრალი რომ დავრჩი გიგასთან მაშინ მომცა.
-რანაირები იყავით? რამდენჯერ გძინებიათ ერთად და პროსტა ეხუტებოდით? ეხლა გული ამერევა. -ცხვირი შეჭმუხნა.
-დავაი რა.
-აზრზე არ ხარ, 23 წლის გოგოხარ და მთავარი სიამოვნება ჯერ არ მიგიღია.
-ფუ შენი როგორ მომენატრე! -სიცილით გააქნია თავი და საწოლზე წამოკოტრიალებულ კოტეს გვერძე მიუწვა.
-შენი ყველაზე დიდი შეცდომა ჩემი მიტოვება იყო აღიარე. -ხელები მოხვია და მკერდზე მიიკრა.
-ვაღიარებ. -ყელში აკოცა.
-კიდე გიყვარს?
-არ ვიცი.
-ჩემი პატარა. -ხელის გულზე აკოცა. -ხვალ ყველა ნინასთან ავდივართ.
-რაპონტია?
-არაფერი, ყოველ დღე ეგრე ვართ.
-ისევ არავინ გყავთ?
-ელოს ყავდა ვიღაც და გავა*მევინეთ.
-რატო?
-ატყუებდა და მაგრად მოვდეთ.
-რა ბიჭის ბრალია ეგ თუ ყველას აძლებს?
-კარგი ეხლა.
-ვიხუმრე.
-ხვალ საღამოს გამოგივლი და ავიდეთ.
-გიგაც იქნება?
-აბა სად იქნება? -ჩაიცინა.
-აღარ მინდა წამოსვლა.
-დავაი წაყვინთე. -შუბლზე აკოცა.
-არ მჯერა ეხლა ჩემთან რომ ხარ. -ხელები უფრო მჭიდროდ მოხვია.
კოტე და ქეთა, ყველაზე მაგარი მეგობრები იყვნენ ბავშვობიდან. ერთი დღე ვერ ძლებდნენ უერთმანეთოთ. რაც თავი ახსოვს სულ ერთად იყვნენ 18 წლამდე. მერე ყველაფერი შეიცვალა, ნათია დაიღუპა, ქეთა კი ამერიკაში გაიქცა. დედასთან ცხოვრობდა თვრამეტ წლამდე, ყოველთვის მხიარული და გიჟი იყო, სწორედ მაგ სიგიჟით შეაყვარა თავი იმ დროს ყველაზე გაჩითულ ბიჭს. გიგა ჯიქია, ნაცრისფერთვალება, შავთმიანი, მსხვილი ტუჩებით, ნავარჯიშები სხეულით და მომნუსხველი გამოხედვით, უნივერსიტეტში ყველას ასველებდა თავისი მზერით, მაგრამ მისი გული მხოლოდ ქეთას ეკუთვნოდა. ქეთა იყო ის გოგო რომელიც მთელი გულით და სიგიჟით უყვარდა.
******

მეორე დღეს მთელი დღე სახლში გაატარა ბოჭორიშვილმა. რამდენიმე საქმე მოაგვარა სახლზე, ანდრიას საძმაკაცო მოაყვანინა და მათათან ერთად ჩაუჯდა ლუდს.
-ბიჭებო გოგოები არ გყავთ? -ლუდს წრუპავდა თან თვალს არ აშორებდა ქერათმიან აკოს.
-რამდენიც გინდა. -თვალი ჩაუკრა ქერამ.
-მაპატიეთ როგორ გაკადრეთ. -ხელები ასწია დანანებით. -არსად არ აპირებთ წასვლას? ამოიხრუკებით თბილისში.
-ვაპირებდით მაგრამ ნატალი არ მიშვებს. -წარბები შეკრა ანდრიამ.
-სად მიდიხართ მითხარით და მე მოვაგვარებ მაგას. -თმები აუჩეჩა ძმას.
-ზღვაზე.
-ბარგი ჩალაგეთ მიდიხართ. -თვალი ჩაუკრა ბიჭებს.
-მართლაა? -ყველამ ერთად შესძახა.
-კი, გოგო დაქალოჩკები არ გყავთ?
-კი ორი გოგო გვყავს და მიგვყავს.
-ძალიან კარგი. -ფეხზე წამოხტა და სამზარეულოსკენ გავიდა.
-ნატალა დედიკო რას შვრები?
-საჭმელს ვაკეთებ.
-ანდრო გაუშვი რა ზღვაზე.
-შენ გამოგგზავნა ხო?
-არა მე მოვედი. -მაგიდაზე შემოჯდა და უმი კარტოფილი ააცალა ჯამიდან.
-შენ ისევ ჭამ უუმს? -სიცილი აუტყდა ქალს.
-კიი! ნატ მიდი გაუშვი რა ცოდოა, გახსოვს მე რო არ მიშვებდა ლაშა და მერე შენ აძალებდი გავეშვი? -გაღიმებული უყურებდა დოინჯშემორტყმულ ქალს. -ეგეც მაგ სიტუაციაშია.
-ჯანდაბას წავიდეს. -ცოტახნის სიჩუმის შემდეგ თქვა.
-მადლობა. -მაგიდიდან ჩამოხტა და ბიჭებისკენ წავიდა. -გამოიცანით ვინ მიდის ზღვაზე?
-სერიოზულაად? -ფეხზე წამოხტა ანდრია და ხელში აიტაცა და. -რომ ვგიჟდები შენზე მითქვამს? -ლოყები დაუკოცნა.
-რაც ხუთიწელი ვერ განებივრე ეხლა ავინაზღაურებ. -შუბლზე მიაკრო ტუჩები.
-დაც ასეთი უნდა. -უკანალზე მიარტყა ხელი. მალევე გაისმა კარების გაღების ხმა და კოტეს ყვირილი.
-ქეთაა! ჩემი ქეთუსა სად არის?
-ჯანდაბა კიდე ვერ შევეჩვიე რომ ყოველდღე უნდა გნახო.
-აღარ შემომახტე! -საჩვენებელი თითი დაუქნი სიცილით. -რამის ფერდები ჩამინგრიე გუშინ.
-წადი შენი. -მუშტი მიარტა.
-წავედით?
-არა რა.
-ქეთა!
-კოტე მეშინია. -ხელები მოხვია და ლოყა მიადო მკერდზე.
-კაი ტო, რისი გეშინია?
-ჩემი ნახვა რომ არ გაუხარდეთ? გიგა?
-ქეთუს რას ამბობ ტო? რო არ მიხვიდე უფრო გაუტყდებათ. -ყელში აკოცა. -წამო
ძველ ხცოვრებას უნდა დაუბრუნდე. -თითები ტუჩებთან მიიტანა, თან თვალებში უყურებდა დანაღვლიანებულ ქეთას. -რას მიყურებთ? -წარბშეკრულმა გახედა ბიჭებს.
-ერთად ხართ? -ყველასთვის საინტერესო კითხვა დასვა აკომ.
-რა ცინგლიანი ბავშვები არიან ტო? მითხარი რომ მე ესეთი არ ვიყავი.
-არა კოტე შენ ყველაზე მაგარი ტიპი იყავი. -ყბის ძვალზე აკოცა. -სინამდვილეში კოტე ჩემი მეორე ძმაა.
-ესე მოდიხარ? ცოტა ამოღებული მაიკა მაინც ჩაგეცვა, ცოდოები არიან ეს ბურთები რო მალავ. -საჩვენებელი თითი მიადო მკერდზე.
-ხელები ბიჭო! -თვალები დაუბრიალა ანდრიამ.
-ჩუმად იყავი შენ. -თვალი ჩაუკრა.
-წავედით რა. -ხელი ჩაკიდა და სახლიდან გავარდა.
-დამშვიდდი ქეთუს. -ლოყაზე მოჩქმიტა. ათ წუთში ნინას ბინის კართან იდგნენ. რამდენჯერაც დაკაკუნება გადაწყვიტა კოტემ, იმდენჯერ დაუჭირა ხელი. -აუ ტვინიმომეტ**ა. -უცებ დააკაკუნა.
-კოდი! -მეორე მხრიდან გაისმა ნინას ხმა.
-ბო*ანდარა ელისო. -გაღიმებული უყურებდა თვალებდაჭყეტილ ქეთას.
-რა მოიტანე?
-რა არა ვინ! და გამიღე ეს დედამოტ**ული კარი რას ჩამომაყუდებ ხოლმე აქ?
-ნუ იგინები! -უცებ გააღო კარები და მაშინვე ქეთაზე გაუშეშდა თვალები. -ამის დედაც! -თვალებგაფართოვებული უყურებდა დაქალს. -შე ძუ*ნა! -წამოიყვირა და სახეზე ხელებაფარებული მუხლებზე დაეცა. მაშინვე სწვდა მკლავებში ბოჭორიშვილი და დაქალთან ერთად ატირდა. -ღმერთო არ მჯერაა! -ერთმანეთის ყელში ჰქონდათ სახე ჩარგული და სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ბღაოდნენ.
-რა ხდება? -მისაღებიდან გამოვიდა ელენე. -ჯანდაბა! -გაშტერებული უყურებდა ერთმანეთში ახლართულ დაქალებს. -მეჩვენება?
-მოდი აქ. -ხელი დაქაჩა ნინამ.
-როგორ მომენატრეე! -მთელი ძალით მოეხვია ბოჭორიშვილს. -შე ბო*ო!
-მაგას მე მეუბმები? -ტირილნარევი ხმით ჩაიცინა. -მიყვარხართ, ჯანდაბა ყველაზე მეტად მიყვარხართ. -ორივეს კისერზე ხელები ჰქონდა მოხვეული, ხან ერთს კოცნიდა ხან მეორეს.
-ოე სასტავ! სად გაა*ვით! -ფეხზე წამოდგა, კარებისკენ აპირებდა გასვლას ქეთა რომ გამოჩნდა და ისიც ადგილზე გაშეშდა. -ჩემიკარგიმოვ**ან! მიბწკინეთ. -ხელი გაუწოდა სავარძელზე მჯდომ ჯიქიას, მიშტერებული რომ უყურებდა ქეთას.
-ლუკაა! -უცებ წამოიყვირა და მაშინვე მის სხეულზე მიხუტებული აღმოჩნდა.
-ჯანდაბა ქეთუ? მართლა შენ ხარ გოგო? -სახეზე მოკიდა ხელი. -დამენახე ერთი. -უკან გასწია და მთლიანად შეათვალიერა. -ჩემიკაი რალამაზი ხარ გოგო. -პირზე აიფარა ხელი და ისევ ჩაეხუტა. -სად იყავი აქამდე?
-მაპატიეთ რა! -ლუკას სხეულს არ შორდებოდა, იცოდა რომ შემდეგი გიგა იყო. გული გამალებით უცემდა, არ იცოდა რა გაეკეთებინა. ტიროდა და ყველა იმ დაკარგულ დროს ნანობდა რომელზეც უარი თქვა.
-კაი ეხლა მომშორდი, ვიცი ეგრე ძაანაც არ გიყვარვარ ხუთიწუთი ჩემზე მოხუტებული რომ იყო.
-ფუ შენი ისევ ისეთი მწარე ენა გაქვს. -დაბღვერილმა ახედა, მაშინვე შუბლზე მიაკრო ტუჩები კვიციანმა.
-რაღაცეები არ იცვლება ქაჯო. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი და თავით ანიშნა გიგაზე.
-გიგაა…
-გიგაა? -ირონიულად ჩაიცინა ჯიქიამ. ფეხზე წამოდგა და წინ ჩამოუდგა ბოჭორიშვილს. ყველა დაძაბული უყურებდა. სუნთქვა შეეკრა ქეთას, გულიც კი გაუჩერდა ჯიქიას მოლოდინში. თვალებში უყურებდა და სიცივის გარდა ვერაფერს გრძნობდა. -მოდი აქ. - მკლავზე მოკიდა ხელი და ნელა მოქაჩა თავისკენ. გაბუტული ბავშვივით მიეკრო სხეულზე, ჟრუანტელმა დაუარა მთელს ტანში, ისევ გაცოცხლდნენ პეპლები მუცელში. მისმა სურნელმა თავგზა აუბნია ქეთას, იმდენად უნდოდა მთლიანად შეეგრძნო გაუაზრებლად ხელები უფრო ძლიერად მოუჭირა კისერზე. მაშინვე მოშორდა როგოც კი მისი ჩუმი ჩაცინება გაიგო.
-როდის ჩამოხვედი? -ჯერ ისევ ცრემლებს აფრქვევდა ელენე.
-გუშინ ღამე.
-ამ იდიოტს უთხარი და ჩვენ არა ხო? -ცხვირი აიბზუა ნინამ.
-მე ყოველთვის განსაკუთრებული ვიყავი. -თვალი ჩაუკრა კოტემ და ფეხზე მდგომი ქეთა კალთაში ჩაიჯინა. -როგორც ჩანს შენმა ჰორმონებმა გაიღვიძეს. -ჩუმად ჩასჩურჩულა ყურში.
-სახლში რომ მივედი იქ იყო, არავინ არ იცოდა ჩემი ჩამოსვლის შესახებ. მერე ღამე დავიტოვე რათქმაუნდა.
ყველაფერი დაწვრილებით მოაყოლეს ბოჭორიშვილს. ბევრი ლანძღეს და საბოლოოდ მაინც აპატიეს. მთელი ამ დროის მანძილზე თვალს არ აშორებდა ჯიქია, აკვირდებოდა ქეთას სახეს, ტანს და ლაპარაკს. თითქოს ისევ ისეთი იყო, თითქოს ისევ თავისი ქეთა იყო, მაგრამ რაღაც მაინც იყო მასში შეცვლილი, იმასთან ერთად რომ თავისი აღარ იყო.
-გიგა!
-რა? -ფიქრებიდან ლუკას ხმამ გამოიყვანა, აქეთ-იქით მიმოიხედა, ყველა მას მისჩერებოდა.
-მესამედ გეკითხები ერთიდაიგივეს. -სიცილით გააქნია თავი კვიციანმა. ხვებოდა რომ მის ფიქრებში ქეთა ტრიალებდა.
-რახდება?
-სვანეთზე ვლაპარაკობთ.
-ანუ?
-წასვლა გვინდა შე*ემა რა ანუ?
-ვისთან?
-შენ ხოარ გამო*ლევდი? სვანი ხომ არ ვარ შემთხვევით და ყოველზაფხულს ჩემთან ხოარ ავდივართ?
-მერე რას მეკითხები? ყოველ ზაფხულს ხომ არ მოვდივარ? -ირონია გაურია ხმაში.
-გაა*ვი რა.
-ეს რა უხასიათო გამხდარა. -ცხვირი შეჭმუხნა ქეთამ.
-წლები ადამიანს ცვლის პატარავ. -თვალი ჩაუკრა ბოჭორიშვილს. მაშინვე წარბები შეკრა ქეთამ, ვერაფერს უგებდა მის ირონიით სავსე მზერას.
-ეს სულ ასეა თუ ჩემს დანახვაზე მოუნდა თავის დამპალი ირონიის ფრქვევა.
-ხასიათს გააჩნია, ხანდახან ჩვენი გიგა გვიბრუნდება ხოლმე, მაგრამ ძირითადად ასეა.-ამოიოხრა ელემ.
-იქ არავინ გყოლია? -ყველასთვის საინტერესო კითხვა დასვა ნინამ.
-ამერიკელი, ქერაცუილა და ცისფერთვალება ბიჭები, რომლებსაც შარვალი ისეაქვთ დაბლა ჩაწეული მთელი უჩანთ და ძაან ბანძი იუმორით გამოირჩევიან, რატომღაც ვერ მიზიდავდნენ.
-მოიცა ტრა*ები რატო უჩანთ?
-კაიბიჭობენ. -მის სიტყვაზე ორიწამი დაფიქრდნენ და მერე სიცილი ატეხეს.
-აეგეთი როჟა აქ რომ გამეჩითოს ჩავწიხლავ.
-იქ არარის ეგრე ლუკიტ. -სიცილით გააქნია თავი. მომენტალურად გიგას გახედა, ტუჩის კუთხეში გაჰპარვოდა ღიმილი და ტელეფონში ვიღაცას გამწარებული ემესიჯებოდა. -მაგრამ ერთი ტიპი იყო, უნივერსიტეტში. -მესიჯობა შეწყვიტა ჯიქიამ და ყური დაუგდო ქეთას საუბარს.
-ანუ?
-რა ანუ ელენე? ის თუ გაინტერესებ ჯერ კიდევ ქალიშვილი ვარ თუარა პირდაპირ მკითხე. -თვალები აატრიალა.
-ეე აქ რა ბაზარი წავიდა? -ხელი აუფრიალა გოგოებს. -თქვენ ის მითხარით როდის წავიდეთ სვანეთში?
-ხვალ ჩემს ბინაში უნდა გადავიდე, დასალაგებელი იქნება. საღამოს ამოდით და საჩუქრებს დაგირიგებთ.
-ჩამოგვიტანე? -თვალები გაუბრწყინდა ნინას.
-აბა ისე ჩამოვიდოდი? -გაეცინა მის სახეზე. -ერთი ჩემოდანი მარტო თქვენი საჩუქრებია.
-მერე იმ სახლში მარტო დარჩები?
-კოტე რას მიკეთებს? -ლოყაზე აკოცა ფანგანს. -ჩემთან დაიძინებს და რაღაცეებშიც მომეხმარება ხოლმე, ხო კოტიკო?
-რათქმაუნდა ქეთუს, თუ გინდა ბანაობაშიც მოგეხმარები ხოლმე. -ყელში მიაკრო ტუჩები.
-წადი შენი! -ხარხარი აუტყდა.
-გუშინ…
-მოკეტე! -პირზე ააფარა ხელი.
-რამოხდა გუშინ? -დაეჭვებულმა ჰკითხა ნინამ.
-კაი რა გიტყდება ტო?
-კოტე მოკეტე. -თვალები დაუბრიალა. ისევ გაეპარა თვალი ჯიქიასკენ, ტელეფონიდან ამოეყო თავი და თვალებმოჭუტული უყურებდა წყვილს.
-კაი ჩუმად ვარ. -ქვედა ტუჩზე იკბინა სიცილის შესაკავებლად.
-ეე თუ არ ამბობდით რაღას დაიწყეთ? -ხელი აიქნია ელემ.
-მე რომ ვარ მაგიტომ არ ლაპრაკობენ რას ვერ ხვდებით? -ცინიკურად ჩაიცინა.
-ხასიათში ნუ გვი*ვავ. -შეუღრინა ფანგანმა.
-წავედი რა მე საქმე მაქვს და ხასიათშიც აღარ ჩა*იჯვავთ.
-პირდაპირ რომ გვითხრა ხოლმე სა*იმაოდ მივდივარო არ ჯობია?
-სა*იმაოდ მივდივარ ელისო, წამოხვალ?
-წადი შენი! -კეტი გაიხადა და ჯიქიას გაუქანა.
-ხვალ გნახავთ.
-ნაბი*ვარი! -უკვე გასულს მიაძახა.
-რა ნე*ვი ხასიათი აქვს.
-შენი ბრალია ქეთუს. -თვალი ჩაუკრა კვიციანმა.
-შენი წასვლის მერეა ესეთი.
-ნუ ჩვენ არანაირი პრობლემა არ გვაქვს მაგრამ ქალების მიმართ გაბოროტებულია.
-შენი ბიჭი მაგრად *იმაობს. -ნათქვამი დაუდასტირა ელემ.
-ჩემი? -საჩვენებელი თითი გულზე მიიდო.
-კიდევკარგი დაშორდი თორე ესეთი მაგარი ვერიქნებოდა დღეს. -თვალი ჩაუკრა დაქალს. -ისე რაგინდა? გამზადებულზე მოხვედი.
-გაა*ვი რა. არ ვაპირებ ჯიქიასთან შერიგებას, მითუმეტეს ფეხების გადაშლას. -მტკიცედ თქვა.
-ჩვენ გვატყუებ თუ თავს იტყუებ?
-ლუკ ამის გაჩუმება კიდე ვერ ისწავლე? -თავით ანიშნა ელენეზე.
-კიი პროსტა ამ შემთხვევაში ელეს ვეთანხმები.
-რაა?
-ბოლოს მაინც შერიგდებით.
-რა სისულელეა?
-ქეთუს, რამდენი წელია გიცნობ?
-მერავი, ბევრი.
-მერე?
-კაი რა. -ხელი აიქნია. -ვერ ხედავთ? ვაბშე სხვანაირია, გიგას არ გავს. იყოს და ტ*ნას ქალები.
-მართლა ქალიშვილიხარ? -წარბშეკრულმა ჰქითხა არჩვაძემ.
-ჰოო ელენე ვაარ! -თვალები აატრიალა.
-ქალი ამერიკაში იყო და ერთი კაცი არ ჰყოლია.
-ბაზარი არაა ელ. -ლოყაზე მოჩქმიტა ფანგანმა.
-რეებს ასწავლით ბავშვს? -კოტეს კალთიდან წამოაგდო და თავის კალთაში ჩაისვა. -არ უსმინო ამათ ქეთუ. -ცხვირზე აკოცა. -გიგას გარდა არავის მისცე.
-წადით თქვენი! -ფეხზე წამოხტა. -იცინეთ თქვენ და მე წავედი სახლში.
-ეე კაი რაა, დარჩი ცოტახანი.
-არეულიმაქვს დღედაღამე, მთელი დღე არ მძინებია და ვითიშები უკვე. ხვალ ამოდით უეჭველი და იქ ვილაპარაკოთ სვანეთზე.
-კაი წავედით მაშინ.
-იყავი მარტო წავალ. მარტო მინდა გატასავება და თბილისის ნახვა.
-რა ზრდილობიანად გამა*ევინა. -წარბები ასწია.
-მიყვარხარ. -ლოყაზე აკოცა.
-მეც სქელტრ*კ. -უკანალზე მისცხო ხელი. სიცილით გავიდა ბინიდან, კიბეები ფეხით ჩაირბინა, გარეთ გასულმა კი თბილისის დახუთული ჰაერი ხარბად შეისუნთქა. ფეხით გაიარა პატარა მანძილი, შემდეგ მეტრომდე ტაქსით მივიდა, დაბლა ჩავიდა და ცარიელ სკამზე მოთავსდა. უყურებდა ხალხს როგორ ისხდნენ დაღვრემილი სახეებით. ყველა ჩაფიქრებული იყო, ზოგი ერთმანეთს ხვრიტავდა თვალებით, ზოგს მუშაობისგან დაღლილი თვალები ეხუჭებოდათ. რამდენიმე ახალგაზრდა ბიჭის მზერას გრძნობდა გვერდიდან მაგრამ არაფრის დიდებით არ იხედებოდა. ბოლოს ერთერთმა დაუძახა თავის სახელი და ისიც მაშინვე შეტრიალდა.
-ბოჭო შენ ხაარ? -გაფართოვებული თვალებით შესცქეროდა მწვანეთვალება ბიჭი.
-ნიკუშ შე ძველო! -ფეხზე წამოდგა და სწრაფად მოეხვია ბიჭს. ყველა მათ უყურებდა.
-სადიყავი გოგო? რამდენი წელია არ მინახიხარ. -ხელები ჩაკიდან და მთლიანად შეათვალიერა. -რამხელა გაზრდილხარ ტო?
-შენც არ დარჩენილხარ პატარა. -მოტვლეპილ თმაზე გადაუსვა ხელი. -ისევ გადაპარსული თმით მოძრაობ?
-გინახია ჩემს თავზე თმა? -ლოყები გაუწელა.
-არაა. -თვალებში უყურებდა, მერე ისევ ჩაეხუტა. -როგორ მომნატრებიხართ ყველაა.
-მე დაგავიწყდი ბოჭორო?
-ღმერთო არა! -წამოიყვირა და პირზე აიფარა ხელები. -იკა შენ ხარ?
-არაა. -თვალები აატრიალა.
-რამხელახარ რაუბედურებაა. -აცრემლიანებული ჩაეხუტა კლასელს.
-შენ ისევ დაბალი დარჩენილხარ.
-შენ გაიზარდე და მაგიტომ გეჩვენება ეგრე. -მხარზე მიარტყა ხელი.
-რასაკეთებ გოგო გადავყირავდები.
-ეს მართლა არ მეცნობა. -გვერდით მდგომზე ანიშნა.
-თოკა გაიცანი ქეთა. ძმაკაცი და დაქალოჭკა რა. -ერთმანეთზე ანიშნა.
-სასიამოვნოა. -ცრემლები შეიმშრალა.
-ჩემთვისაც.
-ყველა ჩვენ რატომ გვიყურებს?
-ისეთი სცენები გამართე აბა რა გეგონა? -თმები აუჩეჩა ნიკამ.
-საიდან მოდიხარ? ან მარტო რატომ ხარ?
-ჩემებთან ვიყავი, მარტო მინდოდა ბოდიალი და ყველა სახლში დავტოვე. თქვენ სად მიდიხართ?
-საქმე გვაქვს.
-ხო მე ვიცი თქვენი საქმე. -სიცილით გააქნია თავი.
-კაი ბოჭორო წავედით და გნახავთ ალბათ მერე, ხო აღარსად აპირებ წასვლას?
-არა.
-სექტემბერში კლასი ვიკრიბებით, რათქმაუნდა შენც მოდიხარ ხო?
-მეყო ხუთი წელი რაც გამოვტოვე.
-კაი მაშინ. -გადაეხვივნენ და მეტროდან გავიდნენ. გაღიმებული იდგა ცოტახანი, ბოლოს ავლაბარში ჩავიდა, იქიდან ფეხით რიყემდე იარა, ბოლოს ხიდზე ამოყო თავი. გაჰყურებდა განათებულ ქალაქს, მოსიარულე ხალხს და მტკვრის ჩხრიალში მოგონებებში გადაერთო. ხშირად დადიოდა გიგასთან ერთად აქ, საბაგიროში ჯდომა უყვარდა, ქართლის დედასთან ადიოდნენ და უბრალოდ იჯდნენ ხოლმე, კიდე მთაწმინდიდან უყვარდა თბილისის თვალიერება. მოწყენილი ქეთას გასამხიარულებლად, ეშმაკის ბორბალზე დაჯდა გიგა. მართალია მთელი ათი წუთი თვალი არ გაუხელია, ქეთაზე იყო აკრული და მის სიცილს უსმენდა, მაგრამ მაინც ერთ ერთ ბედნიერ დღედ ჩაებეჭდათ გონებაში.
-ლამაზია არა? -ფიქრებიდან ვიღაცის ხმამ გამოიყვანა.
-ძალიან. -არც კი შეუხედავს ისე თქვა.
-ამშვიდებს. -ისევ განაგრძობდა ბიჭი ლაპარაკს.
-საშინლად. -ჩაიცინა და იკადრა მისკენ გახედვა. მაშინვე წააწყდა შავ თვალებს.
-გუგა. -ხელი გაუწოდა.
-ქეთა.
-მარტო რატომ ხარ? ვინმემ გაწყენინა?
-არა პირიქით. -უხერხულად გაიღიმა და ისევ ჭუჭყიან მტკვარს მიაშტერდა. -დღეს მთელი დღეა ბედნიერებისგან ვანათებ.
-რაღაც კარგად ვერ ანათებ. -ჩაიცინა.
-შეიძლება რამე გადაიწვა. -მხრები აიჩეჩა.
-ისე უყურებდი მტკვარს, ვიფიქრე არ გადახტესთქო და მაგ პონტში მოვედი. -ღიმილს არ იშორებდა სახიდან.
-არაა, არაფრის გულიზე არ მოვიკლავ თავს.
-იმდღეს ერთი გოგო გადავარჩინე, გადახტომას აპირებდა.
-რატო?
-შეყვარებულმა მიატოვა. -თავი გააქნია დანანებით. -ისე საყვარელი გოგო იყო.
-შენ რას აკეთებ მარტო აქ?
-პროსტა დავტასაობ. მარტო მინდოდა ყოფნა და გამოვედი.
-კი დავიჯერე. -ჩაიცინა.
-კაი უკვე მივხვდი რომ სხვებს არ გავხარ. -ხელები ასწია დანებების ნიშნად.
-პროსტა ბევრი მეგობარი ბიჭიმყავს და ზეპირად ვიცი მაგათი ოინები.
-გასაგებია.
-კარგი წავედი მე, არ მინდა მამიკომ ინერვიულოს. -სიცილით გაბრუნდა.
-ისე შენს ნომერს არ დამიტოვებ?
-მეორეთ თუ შევხვდების სადმე შემთხვევით მაშინ ვილაპარაკოთ მაგაზე.
-კარგი მაშინ ბედს მივანდოთ ჩვენი ბედი.
******

-ეგ მოაშორე მაგედან! -ძველ ვაზაზე ანიშნებდა ანდრიას. აქეთ-იქით დარბოდა და ყველაფერს ყრიდა რაც ხელში ხვდებოდა.
-არ გენანება? -ნაგავში გადასაგდებად გამზადებული ხელი გააშეშა კოტემ და კარგად დააკვირდა ნათიას ტანსაცმელს.
-რათ მინდა კოტე? კარადაში დავაობო?
-შენი საქმეა.
-დივნები როდის უნდა მოიტანონ?
-საღამოს.
-ყველფერი შესაცვლელია! -სავარძელზე დაეხეთქა. მაშინვე მტვერი გაყარა. -ჯანდაბა!
-ქეთუ. -ადგილზე გაშეშდა როგორც კი ატირებული ბოჭორიშვილი დაინახა. -თუ არ შეგიძლია შეეშვი ყველაფერს.
-როდემდე? ბოლოსდაბოლოს ხო უნდა შევეგუო იმას რომ ნათია აღარ არის? ისედაც ხუთი წელი გავურბოდი ყველფერს.
-ჩვენ შენთან ვართ ხოიცი? -გვერძე მიუჯდა ანდრია და ხელებში მოიმწყვდია დის სხეული.
-ჩემი წრიპა. -ყბაძე აკოცა. -მიყვარხართ ბიჭებო.
-თუ გინდა მეც დავრჩები ხოლმე შენთან.
-როცა მოგინდება. -ლოყა მიადო ლოყაზე. -რამხელა ბიჭი გაგვეზარდა უყურე. გახსოვს ცხრა წლის აკვაპარკში რომ წავიყვანეთ?
-რა დამავიწყებს. -სიცილი აუტყდა ფანგანს. -ყველა ქალს ტ*აკზე კიდებდა ხელს.
-როგორ გვანდეს დღემდე არ მესმის.
-შენ რა განდეს? ორივე მე მყავდით ჩაბარებულები.
-თავიდანვე ეტყობოდა როგორიც გაიზრდებოდა. -სიცილით ჩაილაპარაკა.
-რა არ მოგწონს? -წარბებაწეულმა გახედა დას.
-ყველაფერი მომწონს, ვგიჟდები შენზე, ყველაზე ძერსკი ძმა მყავს. -მთელი სახე დაუკოცნა.
-ქეთუს…
-რაიყო?
-აღარ წახვიდე რა.
-არ ვაპირებ პატარავ.
-დავაი ადექით, ჯერ კიდევ ბევრი რამე გვაქვს გადასაყრელი. -ორივე წამოაგდო ფანგანმა.
საღამომდე ყველაფერი გაასუფთავეს, რამდენიმე ჩარჩოში ჩასმული ფოტო დატოვეს. ყველაფერი ახალი მოიტანა ბოჭორიშვილმა, ჭურჭლიდან დაწყებული, ავეჯით დამთავრებული. თავისი გემოვნებით მოაწყო მთლიანი ბინა და ბოლოს დოინჯშემორტყმული აკვირდებოდა ყველა დეტალს.
-მგონი კარგი გამოვიდა.
-აუ ქეთუს მეც შენთან რომ გადმოვიდე არა?
-დედაშენი თუ გამოგიშვებს მეორე ოთახში დაიძინე.
-მარათლა? -თვალები გაუბრწყინდა უმცროს ბოჭორიშვილს.
-კი პატარავ, პროსტა თუ კაცები ამოვყარე პრეტენზიები არ გამაგონო.
-ტ*აკი დააყენე. -ცალი წარბი აუწია.
-კაი ვხუმრობ პატარავ. -ლოყაზე აკოცა ხმაურით.
-მე რო ამოვიყვანო შეიძლება?
-ბავშვო ამხელა ქალს რომელმაც არც კი იცის კაცის სხეული რა ხილია, სხვისი კვნესა უნდა მასმენინო და გადამრიო?
-ეგ სერიოზული პრობლემაა. -თავი დაუკრა კოტემ.
-რა დაგვრჩა გასაკეთებელი?
-ტანსაცმელია დასალაგებელი და მაგას მერე მივხედავ.
-მგონი შენები მოვიდნენ. -კარებისკენ წავიდა ანდრია.
-რამხელა გაზრდილა ეს! -ანდრიაზე ხელგადახვეული შემოვარდა სახლში ელენე.
-ელე ჩემს ძმას ეგრე ნუ უყურებ.
-ეგრე როგორ?
-თვალებით მაშიშვლებ. -წელზე მოხვია ხელი.
-დიდი ქალები მოგწონს ბავშვო?
-უარს არ ვამბობ. -მხრები აიჩეჩა.
-ელენე! -თვალები დაუბრიალა ლუკამ.
-ეს ის სახლია მე რომ მახსოვდა? -წარბშეკრული ათვალიერებდა ყველაფერს.
-გადავაკეთე.
-ჩვენი სურათები ისევ აქ დეევს?! -თვალებგაბრწყინებული მივარდა სპეციალურად სურათებისთვის გაკეთებულ თაროს. -რა პატარები ვააართ! -პირზე აიფარა ხელი.
-მენატრება ეგ დრო. -გვერძე ამოუდგა ელენე.
-მეც მენატრება. -მომენტალურად გიგას თვალებს გადაეჩეხა. უყურებდა მის ცივ ნაცრისფერება და იმასაც ხედავდა რომ გიგა ისე აღარ უყურებდა როგორც ადრე.
-ნახე რა მოვიტანეთ. -ლუდები აუფრიალა წინ.
-ვგიჟდები მე შენზე. -ლოყაზე აკოცა კვიციანს. -აუ იცი რა მომენატრა?
-რა აბა? -ლოყები გაუწელა.
-ჩამოსასხმელი ლუდი.
-მერე ვის ყავს გიგა ჩვენისთანა? -მეორე პარკი მიუტანა ცხვირწინ. -გაგვახსენა ეს რომ გირჩევნია წესიერ ლუდს და წამოგიღეთ.
-გახსოვდაა? -თვალებგაბრწყინებულმა ჩაიკრა გულში ლუდის ბოთლი.
-არაფერი მავიწყდება პატარავ. -თვალი ჩაუკრა და სავარძელში ჩაეშვა.
-ღმერთო მოკალი ეს ადამიანი! -თვალები აატრიალა.
-მე რომ მოვკვდე ყველაზე მეტად შენ დაიტანჯები. -ირონიას არ აშორებდა სიტყვებს. Ქეთა კი დაბღვერილი უყურებდა ჯიქიას.
-წადი შენი!
-ქეთა! -თვალები დაუბრიალა, ვერ იტანდა როდესაც ბოჭორიშვილი უწმაწურ სიტყვებს ხმარობდა. ყოველთვის აჩუმებდა ხოლმე.
-“ქეთა” აღარ მშველის საყვარელო. -ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა და ერთი ჭიქა გამოიტანა თავისთვის.
-ვნახოთ.
-ვნახოთ? შენიაზრით კიდე მიყვარხარ?
-არაა?
-არა! -მკაცრად წარმოსთქვა. -სხვა მომწონს.
-ვაა მართლა? ვინ?
-გუგა ქვია, არიცი შენ. -ხელი აიქნია. -გუშინ გავიცანი, შენ რომ ვიღაცას ტ*ნავდი მაშინ.
-ბევრი გიფიქრია მაგაზე პატარავ.
-დავაი რა. გუშინ ნიკა და იკა ვნახე.
-სად? -წარბები შეკრა ჯიქიამ.
-მეტროში. სექტემბერში კლასი იკრიბება და მეც მივდივარ.
-მაშინ მეც წამოვალ. -გვერძე მიუჯდა ნინა.
-არ დადიოდი აქამდე?
-რა მინდოდა იმათთან ღადაობ?
-ნუ ხო რავი.
-გუგა თუ ვიღაცა სად გაიცანი? -ლუდი მოსვა ელემ.
-რიყეზე.
-მერე? ნომერი, ფეისბუქი, ინსტა ან რამე არ იცი?
-ნომერი მთხოვა მაგრამ არ მივეცი, მექთი მეორეთ თუ შევხვდებით მოგცემთქო.
-ეხლა გული ამერევა. -თვალები გადაატრიალ ჯიქიამ.
-გიგა რა გინდა?
-ეგეთ ს*რობებს ნუ ყვები რა გთხოვ.
-შენთვის რა მნიშვნელობააქვს? თუ არ გინდა მოსმენა წადი.
-მაგდებ?
-ვერ ვიგებ რა გინდა, რატომ მელაპრაკები ასე? ან საერთოდ რანაირი ხარ?
-მოიცა აბა რა გეგონა? ჩამოხვიდოდი, ისევ ის გიგა დაგხვდებოდა შენზე რომ გიჟდებოდა და თბილი სიტყვებით შეგამკობდა? -წყნარად ლაპარაკობდა, თან ქეთას თვალს არ აშორებდა.
-ესეთი ნე*ვი თუ დამხვდებოდი არ მეგონა. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად.
-ხოო. -თავი დაუქნია. -ნე*ვობა ხანდახან კარგია.
-კარგით ეხლა. -ორივეს მოაკეტინა კოტემ. არცერთი არ აშორებდა თვალს ერთმანეთს, თითქოს თვალებით ჩხუბობდნენ.
-ქეთუს წავედი მე. -ფეხზე წამოხტა პატარა ბოჭორიშვილი.
-მე მეგონა დღეს დარჩებოდი.
-ბიჭებმა მომწერეს და უნდა გავიდე რა, ნატალი თუ მიკითხავს აქ ვარ.
-ნუ სარგებლობ ჩემით.
-როგორც შემიძლია ისე უნდა ვისარგებლო. -შუბლზე აკოცა და სახლიდან გავარდა.
-რა სიმპატიურია გოგო.
-ხოო, რომ დავინახე პირი დავაღე.
-სვანეთზე რას ვშვრებით?
-ხვალ წავიდეთ.
-გოგო მომყავს! -ხმამაღლა გამოაცხადა ლუკამ.
-არარსებობს. -პირზე აიფარა ხელი ქეთამ.
-კი არსებობს, თქვენი იმედი მაქვს, იმედია არ გამიქცევთ და არც გააგიჟებთ, ისედაც ცოტა უბერავს.
-როგორ გეკადრება. -წარბები აათამაშა ელემ.

გვიანობამდე იყვნენ ბოჭორიშვილთან, ბოლოს ყველა წავიდა გიგას გარდა. სავარძელში იჯდა, ხელი პირთან ჰქონდა მიტანილი, ჩაფიქრებული უყურებდა ქეთას და აშკარად არ აპირებდა წასვლას.
-აკაკი, არ აპირებ წასვლას?
-აკაკის შუბლთან აქვს ხელი ჭკვიანო. -ფეხზე წამოდგა და სურათებთან მივიდა. -აქ სად ვიყავით? -ფოტოკოლაჟზე ანიშნა თითით. ექვსი სხეული ერთმანეთში ახლართულები იდგნენ, უკან ტბა მოჩანდა. ერთ სურათში ყველა კამერას უყურებს, მეორეში გიგა და ქეთა ერთმანეთს შესცქეროდნენ, მესამეში კოცნიდნენ. ისეთი სითბო მოდიოდა ამ ფოტოებიდან ღიმილის გარეშე ვერ დატოვებდი.
-ილიას ტბაზე. -ხელები ჰქონდა გადაჯვარედინებული მკერდზე და გაღიმებული უყურებდა ყველა ფოტოს. -ელენეს გავყევით...
-ვიღაც ნათესავის გასვენებაში. -მისი ნათქვამი დაასრულა. -რა პატარები ვიყავით.
-მე, ნინა და ელე ჩვიდმეტის ვართ, შენ, კოტე და ლუკა ცხრამეტის.
-ვაა მართლაა? -სიცილით გახედა.
-რა იდიოტი ხარ. -თვალები გადაატრილა.
-ეს ფოტო ისევ აქ დევს. -საჩვენებელი თითი გადაატარა საერთო ფოტოს. კალთაში ეჯდა გიგას, ორივე რაღაცაზე ხარხარებდა, მის გვერძე ფოტოში კი გაღიმებულები კოცნიან ერთმანეთს.
-დღეს რომ დავალაგე თავის ადგილას დავტოვე. -დამორცხვილმა ჩახარა თავი. -სხვა თუ არაფერი ჩვენი წარსულია, ესენი რომ ამეღო მაშინ ნათიას ფოტოს აღებაც მომიწევდა.
-ნუ მიხსნი. -მკერდზე ხელდაკრეფილი იდგა და თვალს არ აშორებდა სურათებს.
-მიყვარს ეგ დრო. მგონი მაგ დროით ვცხოვრობდი ხუთიწელი. -ამოიოხრა. -მაშინ ნათიაც ცოცხალი იყო.
-ხუთი წელი გავიდა. -ისე თქვა თითქოს რაღაც აღმოჩენა გააკეთა. -ხუთი წელი და შენზე ჯერ კიდევ გაბრაზებული ვარ.
-გიგა…
-რა გიგა ქეთა? იცი მაინც როგორ ვიყავი? მიმაგდე და წახვედი.
-არ შემეძლო დარჩენა.
-რა შეიცვალა? ჩამოხვედი და ისევ ისე დაიწყე ცხოვრება. ეხლა არ განიცდი ნათიას დაკარგვას?
-კი. -თავი ჩახარა დამნაშავე ბავშვივით.
-რომ არ წასულიყავი მაგ ტკივილს რამდენიმე თვეში დაგავიწყებდით, ყველა შენათან ვიყავით, მაგრამ და*ვიკიდე და წახვედი.
-მნიშვნელობა აღარ აქვს.
-ჰო აღარ აქვს. -სიმწრით გაიცინა. -არც ამ სურათებს აქვს მნიშვნელობა. აიღე და გადაყარე.
-აქვს! ჩემთვის უბრალოდ სურათები არ არის!
-რათ გინდა ის სურათები სადაც ჩემთან ხარ?
-ეს ჩემი ბედნიერი დღეებია, ჩემი საყვარელი წლები როცა ყველაფერი მქონდა, დედა, მეგობრები და შენ მაყავდით! ხო შენ! შენ იყავი ჩემთვის ბედნიერება, სიხარულიც და სიყვარულიც. აი აქ, ამ ფოტოში რომ მკოცნი, მაშინ ვიყავი ყველაზე ბედნიერი! ყველაფერი მახსოვს, მაგრამ ფოტოებზე რეალურად არის აღწერილი. -თვალებში უყურებდნენ ერთმანეთს და ნელნელა იღვიძებდა მათ შორის ის სიყვარული რომელიც დიდიხნისწინ მიაძინეს. ცოტახნით დაჟინებული უყურებდა ქალს, რომელზეც ადრე გიჟდებოდა, სიგიჟემდე უყვარდა, ისე უყვარდა რომ სხვისკენ ვერ იხედებოდა. უცებ დაეტაკა მის ბაგეებს, გაშმაგებული უკოცნიდნენ ტუჩებს ერთმანეთს. დიდ ტკივილს, მონატრებას და სიყვარულს აფრქვევდნენ. გული ამოვარდნას ჰქონდა ქეთას, ყველა გრძნობამ გაიღვიძა, ყველა ჰორმონმა და ყველა იმ ტვინის უჯრედმა რომლებიც გიგას ითხოვდნენ. უამრავი ახალ ახალი ტალღები მიდიოდნენ ზევიდან ქვევით და ფეხებს შორის ჩერდებოდნენ. უცებ შემოისვა წელზე საყვარელი ქალი და სავარძელზე ჩამოჯდა. მაიკაზე დაექაჩა ქეთა, უცებ გადააძრო, თითები მკერდზე ჩამოატარა და შარვლის შესაკრავთან გაჩერდა. ერთი ხელი სარაფნის ქვეშ შეუცურა, ძუ*უს თავებზე მოუჭირა თითები. როგორც კი მიხვდა რომ ბიუსალტერი არ ეცვა, მაშინვე გადააძრო სარაფანი და ტუჩები მკერზე მიაკრო. იმდენად მოუჭირა უკანალზე ხელი, კვნესის შეკავება გაუჭირდა გრძნობაარეულ ქალს.
-ქეთუუ! მოვედი! -კარების ხმაზე ორივე გაჩერდა.
-არ მოხვიდე!
-რატო? -უკვე მისაღებში იყო და თვალებგაფართოვებული შეცქეროდა წყვილს. -ჰო არუნდა მოვსულიყავი.
-კოტე! -მთლიანად გიგაზე იყო აკრული, სახე კი მის ყელში ჰქონდა ჩამალული.
-ჯანდაბა კარები მაინც დაგეკეტათ! -სამზარეულოში გავიდა პარკებით ხელში. ჯიქიას სხეულს არ შორდებოდა, მკლავებს ძლიერად უჭერდა კისერზე და ადგომას აშკარად არ აპირებდა. იქვე მიგდებული კაბა აიღო და თვითონ გადააცვა.
-გიგა…
-ნუ კვნესიხარ ჩემს სახელს. -ქვედატუჩზე იკბინა სიცილის შესაკავებლდ. -სხვა დროს გავაგრძელოთ. -კიდევ ერთხელ აკოცა ვნებიანად, მერე უცებ დააყენა ფეხზე. მაშინვე შებარბაცდა და რომ არა ჯიქიას მკლავები ძირს გაიშხლართებოდა.
-წადი შენი!
-ენა! -უკანალზე მიარტყა ხელი.
-ხელები გააჩერე! ალბათ არც უნდა მომხდარიყო. -მაიკა მიაჩეჩა ხელებში.
-გამოვიდე?
-მოდი.
-არა შიშველი კი ორივე ნანახი მყავხართ, პროსტა ორივე ერთად ცოტა უხერხული სიტუაცია იყო.
-ქეთა შიშველი გყავს ნანახი? -წარბები შეკრა ჯიქიამ.
-მხოლოდ ზევიდან, ეგეც მაშინ როცა მბაძავდა და მაიკას იხდიდა. -თვალი ჩაუკრა ქეთას და ხელი გადახვია.
-რატომ ვერ ვმშვიდდები?
-აბა მე რავიცი ძმაო? -მხრები აიჩეჩა. -მაპატიეთ რომ შემოგეჭერით, ეხლა რომ წავიდე აზრი აღარ აქვს, მაინც არ გააგრძელებთ. ამის მერე კარები ჩაკეტეთ ხოლმე.
-ჩაკეტილი იყო!
-მაშინ აჰა გასაღები. -სიცილით მიაწოდა.
-გქონდეს, ამის მერე მაინც აღარ იქნებ. -თვალი აარიდა გიგას.
-მაშინ კარგ დროს მოვსულვარ.
-წავედი მე და ხვალ გნახავთ, შენ კიდე სიტყვები დააწმინდავე!
-წადი შენიც! -მიაძახა.
-ქეთა აირტყავ!
-ბებიაშენისამ!
-გაჩუმდი გოგო. -გვერდში მიარტყა. როგორც კი კარების დაკეტვის ხმა გაიგეს მაშინვე მიუბრუნდა გაბრაზებული ბოჭორიშვილს. -შენ სულ გააფრინე გოგო?
-რატო?
-რა რატო? რომ გეღადავებოდი წადი ი*იმავეთქო მართლა კიარ უნდა გე*იმავა. რაზე ფიქრობდი საერთოდ?
-შენ გგონია ვფიქრობდი? ვაბშე როგორ ვმოძრაობდი ეგეც არ მახსოვს.
-წესიერად მოიქეცი, ვაბშეტა რატო არ გიტყდება რომ დაგინახეთ?
-ის არ მიტყდება აბაზანაში რომ შემომივარდი და ეს გამიტყდება? -საძინებლისკენ წავიდა.
-როგორ მინდა მიგახრჩო იცი?
-კარგი რაა!
-აღარ დავინახო მეორედ მსგავსი სცენები გაიგე?
-უკაცრავად?
-არმინდა რომ გიხმაროს და მიგაგდოს! გითხარი უკვე რომ გიგა შეიცვალათქო და შენც ხედავ მაგას. -ტანსაცმელი გაიხადა და ლოგინში შეწვა.
-ჯანდაბა რომ მაკოცა სულ გამოვშტერდი! -ტანსაცმელს ალაგებდა ჩემოდნიდან და კარადაში ათავსებდა. -მგონი ისევ მიყვარს.
-რას ალაგებ მაგ ტანსაცმელ ხვალ მივდივართ.
-აი ნახე! სულ დამაშტერე. -სახე მოეღუშა. -როგორ მეზიზღება!
-დაიძინე რა! -დაბღვერილმა მიარტყა ხელი.
******

-ეს რა არის? ცოტა კიდე დაასხი! -დაბღვერილი სახით შესცქეროდა ელენე კვიციანს. საახალწლო სიმღერა ისმოდა დინამიკებში, ექვსი ბავშვობის მეგობარი ბოჭორიშვილთან იყვნენ შეკრებილი და ახალ წლამდე დარჩენილ წუთებს ითვლიდნენ.
-ნათია დეიდა არ გაბეზრებთ თაავს? -ლოყები დაუკოცნა ქალს ჯიქიამ.
-ნუ მეძახი დეიდასთქო რამდენჯერ გითხარი! -ჩაისტილო გაუქანა თავში.
-ნათია დეიდა შენმა შვილმა ვაზა გატეხა! -მეორე ოთახიდან გამოსძახა ლუკამ.
-გამაგიჟებთ თქვენ მე! -ხორციანი ბლინჩიკებით სავსე თეფში დადგა მაგიდაზე და ყველა გააჩუმა. -სამი გაფრთხილება!
-გისმენთ დედუ!
-პირველი, აღარ დამიძახოთ ნათია დეიდა არცერთმა! მეორე, ეს ვაზა აქედან მოაშორე მაინც მამაშენის ნაყიდი იყო. მესამე, მე მივდივარ და თქვენ ჭკვიანად იყავით! არაფრი გააფუჭოთ, არ დალეწოთ და ხვალ დილით რომ მოვალ ყველაფერი დალაგებული დამხვდეს.
-ნათი ეგ სამი კიარა ექვსი იყო. -ჩაიფხუკუნა ფანგანმა.
-კოტე იცოდე ისე აგიწითლებ ტ*აკს როგორც პატარაობაში!
-ჩუმად ვარ! -ხელები ასწია დანებების ნიშნად.
-ამ სამ ჩერჩეტს ყურადღება მიაქციეთ, თითქმის თვრამეტისები ხართ და აბა თქვენ იცით თქვენი იმედი მაქვს ბიჭებო.
-როგორც გვიბრძანებთ ქალბატონო! -ლოყაზე უჩქმიტა გიგამ და სამზარეულოში გავიდა.
-გილოცავთ დამდეგ ახალ წელს ბავშვებო! აბა თქვენ იცით, ახალი წელი ახალი ნიშნებით, ახალი სიყვარულით და ყველაფერი კარგით დაიწყეთ. -ერთი ჭიქა გადაკრა. -ერთს გეტყვით!
-გისმენთ!
-ერთმანეთს გაუფრთხილდით! არასდროს არ დაკარგოთ ერთმანეთი არავის გამო! სამი წელია გიყურებთ და თქვენნაირი მეგობრობა ჯერ არ მინახავს! არცერთი გოგოს და ბიჭის გამო არ ღირს ერთმანეთის დაკარგვა დამიჯერეთ! -კიდევ ერთი ჭიქა აიღო “მიყვარხართ”-ო თქვა და მაშინვე ყელში გადაუშვა.
-ვუუ ნათია დედიკოს გაუმარჯოს! -უცებ გადაჰკრა ელენემ არაყი.
-ჩვენ დედიკოს გაუმარჯოს! -გიგამაც იგივე გაიმეორა და უკნიდან მოეხვია ქეთას.
-წავედი! -მანტო შემოიცვა და სახლიდან გავარდა.
-ათი წუთი დარჩა! -ტაში შემოკრა ბოჭორიშვილმა, გიგას ლოყაზე აკოცა და ყურში ჩუმათ ჩასჩურჩულა. -ეხლა ნახე. -სიცილით გაემართა ფანგანისკენ. -კოტე!
-რაგაყვირებს ქეთუ მესმის ჯერ. -ხელები მოხვია წელზე. -მოიცა ერთიწუთი ანამ მომწერა.
-რაო? -გიგას გახედა და თვალი ჩაუკრა.
-რაოო? ამ გოგოს ში*ხოარააქვს? -წარბშეკრული უყურებდა ტელეფონს.
-რატო რამოხდა?
-ნახეთ რას მწერს. -ყველას ყურადღება მიიქცია. -”მართლა ძალიან მომწონხარ, მაგრამ არ მინდა შენი ორიენტაციის დასამალად მიყენებდე... თავიდანმე გეთქვა ბიჭები თუ მოგწონდა და ისე დაგეხმარებოდი, ჩემს გრძნობებზე თამაში რა საჭირო იყო?” -თავი ამოწია და ბავშვების აწითლებულ სახეებს რომ შეხედა უარესად შეაერთა შავი წარბები. -რა გაცინებთ ტოო? საიდან დაასკვნა რომ ბიჭები მომწონს?
-შენ რა მიწერე?
-ში*ხოარგაქვსთო. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად.
-ხო მოგწონდა ეგ გოგო? -გაკვირვებულმა შეხედა ლუკამ.
-ერთი მაგის დედას**ვეცი, ჩემი ორიენტაცია და ბიჭები არა ჩემი *ლე კიდე. -ხელი აიქნია.
-მგონი მოგწერა კიდე აბა ნახე. -განათებულ ეკრანზე ანიშნა ქეთამ. -რაო? -სიცილს ძლივს იკავებდა კოტეს გაფართოვებულ თვალებზე.
-წადი შენი გეი დედამოვ**ანო. -გაშტერებული უყურებდა მესიჯს. უცებ ახარხარდა ჯიქია, მას კი ქეთა და დანარჩენებიც მიყვნენ. -რა გაცინებთ ტო?
-კოტეე მაპატიე რა... -სიცილით დაიხია უკან.
-არ თქვა! -თვალები დახუჭა და ბრაზისგან ყბები დაეჭიმა.
-მე ვუთხარი.
-გაიქეცი! -წამოიყვირა თუარა ქეთაც მაშინვე ადგილიდან მოტყდა. ხუთი წუთი დარბოდნენ მაგიდის გარშემო, ბოლოს დაიჭირა და ლოყაზე უკბინა.
-შე იდიოტო მეტკინა!
-ჩუმათ! -თვალები დაუბრიალა.
-დაიწყო! -აივანზე გავარდა ნინა. -გილოცავთ ხალხო! -წამოიყვირა და ყველას სათითაოდ გადაეხვია.
-გილოცავ პატარავ. -ლოყაზე აკოცა ხმაურიანად.
-მეეც! -ნიკაპზე მიაკრო ტუჩები, ჯიქიამ კი ყელში დაუტოვა სველი კოცა. უცნაური შეგრძნება დაეუფლა ბოჭორიშვილს, ისეთი აქამდე რომ არ განეცადა. მთლიან სხეულში არგანცდილმა ჟრუანტელმა დაუარა და კანი შეშინებული კატასავით დაემუხტა. რამდენჯერ უკოცნია ყელში გიგას, კოტეს ან ლუკას მაგრამ ასეთი შეგრძნება არასდროს ჰქონია. მაშინ დაიწყო ყველაფერი, ზუსტად ახალ წელს გაჩნდა გრძნობა, სამწლიანი მეგობრობის შემდეგ.