თითქოს წუთები უსასრულოდ გაიწელა უშენოდ... დრო არ შველის შენს მონატრებას, უშენობით გამოწვეულს. ისევ ცრემლები... ისევ ცრემლები, მეალერსება ჩემს ცივ სახეზე, და სიყვარული უწინდებურად მხოლოდ, მატულობს...
ჰო, მაშინ როცა მჭირდებოდი ობლად დამტოვე, სულში შენს ხსოვნას მარად ვუნთებ მე ღვთიურ სანთლებს. არ ვიდარდებ თქო ვიძახოდი, მაგრამ ვერ გტოვებ, სულ ყველა ღამის უნებურად ვათეთრებ წამებს.
შავ ბნელეთის დასასრულს დამაჩოქეს ფიქრებმა, და წინ შენი ხატება აღმემართა ფინიშად, იარაღი დაყარეს დატანჯულმა სიტყვებმა და შენს სამფლობელოსთან ბედმა აღარ მიმიშვა.