თავში ყველაფერი ამერია. ვინ ვიყავი მე?! ვინები იყვნენ აქამდე ჩემთვის საყვარელი ადამიანები? მამაჩემი როგორ გააკეთებდა ამას?! თავში უამრავი კითხვა მქონდა და ამდენი ინფორმაციისგან ტვინი გადამეხარშა თავბრუ დამეხვა და წავყანყალდი ირაკლიმ მკლავზე ხელი მომკიდა და დამიჭირა.
-როგორ?!-ვბუტბუტებდი და ვცდილობდი თვალებიდან სიბნელე გამექრო.
-ფრთხილად მარიამ.
-ხელი არ მახლო-ხელი გამოვგლიჯე და ბარბაცით გავუყევი გზას.
-ასე არსად გაგიშვებ.-წამომეწია და ხელი მომკიდა.
-გითხარი გამიშვი მეთქი!-ბოლოხმაზე ვუყვირე და ხელი გამოვგლიჯე. ყვირილზე მეგონა ტვინის უკრედები გამისკდა.
-მარიამ საფრთხეში ხარ სახლში უნდა დაბრუნე.-კვლავ მომყვებოდა.
-გეფიცები ირაკლიხარ თუ ვინცხარ თუ ახლა თავს არდამანებებ ჩემი ხელით მოგკლავ გესმის?! უკვე ყელში ამომივიდა ყველაფერი-ბოლო ძალების ხარჯზე ვუთხარი და სახლის გზას თუ იყო სახლის გზა გავუყევი.
მაღაზიას მივადექი და კიბეზე ჩამოვჯექი ძალიან სუსტად ვიყავი იმდენად,რომ გული მიმდიოდა. არმჯეროდა,რაც მოვისმინე. ლადო? ამას არგააკეთებდა ხო ასეა ამას არგააკეთებდა. ის ყოველთვის კეთილი და მზრუნველი იყო საკუთარ ოჯახის წევრს ასე ვერ გაწირავდა. ცრემლებად ვიღვრებოდი და სუნთქვა მიჭირდა კონსულტანტს თითით ვანიშნე,რომ მოსულიყო.
-გისმენთ? კარგად ხართ?
-თუ შეგიძლიათ წყალი მომიტანეთ.-აკანკალებული ხმით ვუთხარი და ჯიბიდან 1 ლარიანი ამოვიღე.
-დიახ რათქმაუნდა.-ფული არგამოურთმევია ისე მომიტანა ჭიქით წყალი.
-სასწრაფოში ხომ არ დავრეკოთ?
-არა არარის საჭირო.-წყალი მოვსვი და ვეცადე ტირილი შემეწყვიტა,მაგრამ უშედეგოდ.
სახლში როგორ მივედი არმახსოვს მხოლოდ ერთ რაღაცაზე ვფიქრობდი.
ლადო და ვატო. ახლა გასაგები იყო ვატოს ზიზღის მიზეზი,მაგრამ ირაკლი? ის რატომ გამირიგეს? საერთოდ რახდებოდა ჩემს თავს?
სახლში შევედი და სინათლე ჩავრთე. დივანზე დავჯექი და სივრცეს მივაშტერდი. ყველაფერი ამერდამერია ამ ორ დღეში. ეს როგორ დამემართა? ჩემს თავს ვეკითხებოდი და ვტიროდი.
სახლის ტელეფონი აწკრიალდა არაფრის თავი მქონდა და ყურადღება არმივაქციე,მაგრამ ზარის ხმა ტვინსი მირტყავდა.
-გისმენთ-აკნკალებული ხმით ვუპასუხე.
-მარიამ ჭავჭავაძე ხართ?
-დიახ.
-ვაკანსიის თაობაზე თქვენი მონაცემები მივიღეთ და გელოდებით ოფისში დანარჩენს მეილზე მოგწერთ.
-კარგით.
ყურმილი დავკიდე და სამზარეულოში გავედი. რვა საათამდე ვიჯექი და ვფიქრობდი რაუნდა მომემოქმედა ბოლოს ნივთებს ხელი დავტაცე და ლადოსთან ოფისში წავედი.
როგორც კი შევედი მდივანი მაშინვე მომმვარდა და ლაპრაკი დამიწყო,რომ თათბირზე იყო,მაგრამ სათათბირო ოთახში შევვარდი.
-ახლავე მინდა,რომ დაგელაპარაკო.
-ქალბატონო მარიამ-კაცები წამოდგნენ და ოთახიდან გავიდნენ.
-შვილო კარგად ხარ?
-შვილო არა?! შენ შვილი აღარ გყავს ლადო ჭავჭავაძე. შენი შვილი დღეს მოკვდა,როცა ისმენდა საკუთარი მამის ნამოქმედარს.
-რაზე ლაპარაკობ?
-რაზე? მამიდა,რომ მყავდა ამდენი ხანი რატომ მიმალავდით? აა ხო ის შენ გააქციე და აიძულე სიცოცხლის ბოლომდე ჩრდილში ეცხოვრა.
ლადოს ფერი ეცვალა და სკამზე მოწყვეტით დაჯდა.
-მარიამ ეს შენ საიდან იცი?
-საიდან?! არგამოგივიდათ ბატონო ჭავჭვავაძე მისი შვილი ცოცხალი და სახსალამათია. დიახ ჩემი მამიდაშვილი ცოცხალია და ჩემს გარემოცვაშია.
-ყველაფერს აგიხსნი.-დანანებით ალაპარაკდა ლადო.
-არა! არაფერს ამიხსნი! ბებიასთან და ბაბუასთან მივალ და ამ ამბავს მოვუყვები. მოვუყვები,რომ მათი ქალიშვილი კიარ გაიქცა დიდი ფულიტ არამედ მათმა საყვარელმა ბიჭმა ისინი მოატყუა და მათ ქალიშვილს ავიწროვებდა.
-ამას არ გააკეთებ!-ხელი მაგიდას დაარტყა.
-გვიანია ლადო. ძალიან გვიანი. ამიერიდან რასაც მინდა იმას გავაკეთებ და ამას ვერც შენ გადამიწყვიტავ ვერც ეკატერინე და ვერც თქვენი ირაკლი.
სათათბირო ოთახიდან გამოვვარდი გულში რაღაც ძალიან პატარა იმედის ძაფიც კი გამიწყდა,რომ სიმართლე აღმოჩნდა ეს ყველაფერი.
სახლშიშევვარდი და კომპიუტერი ჩავრთე. მეულზე შევედი და მისამართი ვნახე. 1 საათში იქ უნდა ვყოფილიყავი..ჯანდაბა ფეხზე წამოხტი და იმ ადგილს ძვლივს მივაგენი შევედი და ერთი გოგონა დამხვდა,რომელიც ტრენინგს ატარებდა რა გვევალებოდა და რამდენი გვექნებოდა ხელფასი.
-მოკლედ 6 საათიანი გრაფიკია მოსწავლეებისთვის კვირაში ერთხელ დაისვენებთ. ხელფასი 450 ლარი პლიუს ბონუსები.
450? ეჰ მომიწევს ჯიბეების ამოკერვა.
-სტაჟირებაზე სხვადასხვა მაღაზიებში გადაგანაწილებთ და 2 კვირის შემდეგ გაგაფორმებთ თანამშრომლებად.
ჩემი ფურცელი ავიღე და სტაჟირების მისმართს დავხედე.
-ხვალ 3 საათზე ყველა თქვენს ობიექტზე იყავით დანარჩენებს თქვენი მენეჯერები და ადმინისტრატორები აგიხსნიან.
სახლში წამოვედი ვიმეცადინე და აივანზე ჩაის ჭიქით ხელში გავედი.
საშინელი დღეები იყო. ასე არშეიძლება ახლავე გავალ ბაბუასთან და ამდღის შემდეგ ახლიდან დავიწყებ ცხოვრებას.
ბაბუას სახლს,რომ მივადექი გული სევდით ამევსო იქ შესვლას მერჩივნა ჯოჯოხეთს კარიბჭე შემეღო როფორ უნდა მეთქვა ეს ყველაფერი?!
კარზე დავაზარინე და დამხმარე ქალმა გამიღო.
-ქალბატონო მარიამ მობრძანდით.
-როგორ ხარ ნათია?
-კარგად მადლობა თქვენ?
-მადლობა.
ოთახში შევედი და ბაბუა დავინახე,რომელიც სებდიანი თვალებით ჩასცქეროდა ჟურნალს.
-ბაბუა როგორ ხარ?-ვუთხარი და მივუახლოვდი.
-კარგად საყვარელო შენ როგორ ხარ?- ფეხზე წამოდგა და გადამეხვია ახლა როდესაც სიმართლე ვიცოდი მის თვალებში ვხედავდი სევდას და დაღლას ვხედავდი,რომ სული გახლეჩილი ქონდა მწუხარებისგან.
-კარგად ბებია სად არის?
-თავის მეგობრებთან ერთად არის.
-ქეიფობს ქალბატონი?!-გავიღიმე.
-აბაა ლიქიორი წაიღო და ატარებს დროს-გაიცინა და დაკვირვებით შემომხედა.
-რაღაც ხასიათზე ვერახარ ისე არმოხვიდოდი აქ.
-კარგი რა ბაბუა.
-მარიამ შვილო პირდპაირ მითხარი ჩემს თვალწინ გაიზარდე ვიცი როდის გიჭირს და როდის არა.
-ხო ბაბუა ძალიან მიჭირს-ვეღარ მოვითმინე და ტირილი წამსკდა-ძალიან მიჭირს ბაბუა ძალიან-ბოლოხმაზე დავიწყე ტირილი და ბაბუას მოვეხვიე. ის ნელა მეფერებოდა თავზე თავისი დაბერებული თითებით და მის მწუხარებას დუმილში გამოხატავდა.
-კარგი შვილო წამოდი ჩაი დავლიოთ და მომიყევი რა დაგემართა.
აივანზე ჩაის ვსვავდით და ხედს გავცქეროდით.
-ბაბუა მამა როგორი ბავშვი იყო?
-მამაშენი? ოჰჰ ყოველთვის ამბიციური და ამაყი იყო ყველგან თავისის გატანა უნდოდა.
-ხშირად ჩხუბობდა თავის დასთან?-შევაპარე და მის პასუხს დაველოდე,თუმცა ვერაფერი,რომ ვერ გავიგე მას შევხედე.
-შენ ყველაფერი იცი ხომ ასეა?-გაღიმებულმა და ცრემლიანმა შემომხედა.
-კი თანაც სულ ყველაფერი.
-ეჰ დიდი იმედგაცრუება იყო ჩემთვის ლალის ასეთი საქციელი.
-ლალი? მას ლალი ერქვა?
-ხო.
-ბაბუა ასე ნუ ამბობ შენ არიცი სიმართლე და აქ ამისთვის ვარ.
-რაზე ლაპარაკობ?
ყველაფერი მოვუყევი დაწყებული ლადოს ქორწინებაზე ჩანაფიქრით დამთავრებული ვატოთი.
10 წუთი ხმას არიღებდა ბოლოს კი ამხელა კაცი პატარა ბავშვივით აქვითინდა.
-ჩემი ლალიკო,ჩემი პატარა გოგონა ჩემი ოცნების გოგონა.-ბაბუა ტიროდა და ცრემლებს ხელებით იწმენდდა,რომ არ დამენახა.
-რატომ შვილო? სად დავუშვი მამაშენის გაზრდის დროს შეცდომა?
-დამშვიდდი ბაბუა ძალიან გთხოვ-ჩავეხუტე და ვერც მე ვაჩერებდი ცრემლებს.
-როგორ დავმშვიდდე შვილო ეს ვინ გამიზრდია მგელი ყოფილა ცხვირს ტყავში გადაცმული.
-არც კი ვიცი რაუნდა გითხრა ნეტავ რამის გამოსწორება შემეძლოს.
-ეჰ შენ რაშუაში ხარ ჩემო გოგო შენ რაშუაში ხარ.
-ბაბუა გეფიცები პასუხს ვაგებინებ მამაჩემსაც და ირაკლის მამასაც ასეთი საქციელის გამოს. პასუხს აგებენ ყველაფეისთვის.-ვეხუტებოდი და ვცდილობდი დამემშვიდებინა.
-შენ კიარა მე ვაგებინებ პასუხს მაგ არამზადებს.-ცრემლები შეიმშრალა და ფეხზე ისე წამოდგა,როგორც დიდიხნის მიძინებული ურჩხული.
დავინახე,რომ მასში ჭავჭავაძეების გენმა იფეთქა.
ტელეფონს ხელი დასტაცა და ლადოს დაურეკა.
-ლადო ჩემთან ამოდი ახლავე.-მხოლოდ ეს უთხრა ყურმილი დაკიდა და საწყობში შევარდა.
-ბაბუა რას აკეთებ?!-დაფეთებული ფეხზე ავდექი და გავყევი ვიცოდი,რომ იქ იარაღს ინახავდა.
თავისი სანადირო თოფი აიღო და ტყვიების ჩადება დაიწყო.
-ბაბუა რას აკეთებ გაჩერდი!-გაოგნებული ვუყურებდი.
-რას ვაკეთებ და ყველაფერზე პასუხს ვაგებინებ მაგ არაკაცს.
-ბაბუა-წყნარად ვუთხარი და წინ გდავუდექი.
-მომისმინე ვიცი,რაც მამაჩემმა ჩაიდინა მესმის რამდენად რთულია ეს ყველაფერი შენთვის,დამიჯერე არც მე ვარ კარგად,მამაჩემი არაკაცი და ცხოველი აღმოჩნდა,შენთან იმიტომ მოვედი,რომ ყველაფერს ფარდა ავხადო არმინდა ცხოვრება ამ ტყუილში გაგეფლანგა და ლალიზე გაბრაზებული ყოფილიყავი. ამიტომ გავაკეთე ეს-ვხედავდი,რომ ესმოდა,რასაც ვგულისხმობდი-ახლა კი იარაღი მომეცი და მამაჩემს ლოიალურად გავცეთ ის პასუხი,რომელსაც იმსახურებს ვებრძოლოთ კანონის ძალით და არა იარაღის,გთხოვ ბაბუა გაუშვი თოფს ხელი-ნელნელა გამოვართვი იარაღი და ტყვიებიც ამოვიღე.
მოწყვეტით დაჯდა და თავი ხელებში ჩარგო.რამდენიმე წუთის დუმილის შემდეგ საუბრარი წამოიწყო.
-მარიამ ბებიაშენს ეს არუთხრა,მე თვითონ დაველაპარაკები კარგი?
-კარგი.
15 წუთიანი ლოდინის შემდეგ კარზე ზარი გაისმა და ნათიამაც გააღო.
ლადო იყო შიგნით შემოვიდა და რომ დამინახა გაფითრდა.
-რა ჩაიდინე?!-შემომხედა და სკამზე ჩამოჯდა.
-რა ჩაიდინა?!-ბაბუამ თავი აწია და ლადოს თვალებში ჩახედა-რა ჩაიდინა და შენი კაი კაცობის ამბავი მომიყვა შე ნაბ**რო-ფეხზე წამოხტა ბაბუა და ლადოს ყელში მივარდა. გავაშველე და ბაბუა კვლავ დივანზე დავაბრუნე.
-ეს რა გამიკეთე? კაი მე კარგი იმ ადამიანს ეს როგორ გაუკეთე? ადამიანი ასე როგორ გაამწარე?
ლადო ჩუმად იყო ხმას არიღებდა. ბაბუა ბოლო სიტყვებით ლანძღავდა ბოლოს კი გულზე ხელი დაიდო და ჩაიკეცა.
-ბაბუა!-დავიყვირე და მივვარდი.
-ხედავ რა ჩაიდინე?! შენი ბრალია-ლადომ ხელი მოკიდა,მაგრამ ბაბუამ გამოგლიჯა მკლავი.-შენმა შვილმა ის გააკეთა რაც შენ ამდენი წელია ვერგაბედე. შე უნამუსო კაცო. გაეთრიე ჩემი სახლიდან და იცოდე,რომ დღეიდან რა მემკვიდრეობაც შენ გერგო ის შენი აღარ არის მთელი ქვეყნის ადვოკატებს ჩავრთავ ამ საქმეში და შენ ჩემს ნაშრომს არ შეგაჭმევინებ.
-მამა-ლადომ ლაპარაკი წამოიწყო
-მამას ნუ მეძახი! გაეთრიე ჩემი სახლიდან გაეთრიე!
ლადო წავიდა და ბაბუას წყალი მოვუტანე.
ცოტახანი კიდევ გავჩერდი ბოლოს კი დავემვიდობე და წამოვედი.
შოკში ვიყავი არმესმოდა რახდებოდა ჩემს თავს ჩემი სახლის ეზოსთან,რომ მივედი მანქანა შევნიშნე შავ შუშებიანი და გულში გამეცინა თბი”ლ”ისე”ლ”ი განგსტერები.
სახლში შევედი და გადავწყვიტე ხვალ ვატოს დავლაპარაკებოდი.
დილით 6 საათზე გამეღვიძა უსაქმურობისგან რამეკეთებინა არვიცოდი ამიტომ სარბენად გავედი დიდიხანია არმივარჯიშია ფიქრები თავს არ მანებებდა.
გარეთ,რომ გამოვედი ის მანქანა ისევ იქ იდგა და შიგნითაც იჯდნენ ვიღაცეები. არაფერი შევიმჩნიე ისე გავუყევი ქუჩას ძუნძულით.
მანქანა დაიძრა და გამომყვა ახლა ვიცოდი,რომ მითვალთვალებდნენ ლადოს არვიცი რას ვუზავ. ჯიბეები მოვიქექე და წიწაკის სპრეი ვიპოვე,რომელიც სულ ტან დამქონდა. ვანახებ ამათ როგორ უნდა ჩემი კუდში დევნა. თანაც კარატეშიც კარგი ვიყავი ბავშვობაში.
მანქანა ფეხდაფეხ მომყვებოდა,მაგრამ დისტანცია ეჭირა.
ნამდვილად მითვალთვალებდნენ.
8 საათი იყო სახლში შევბრუნდი მოვწესრიგდი და სკოლაში წავედი.
სკოლის კარებთან ვატოს ვეძებდი,მაგრამ ვერსად დავინახე.
გაკვეთილები ისე გავიდა,რომ ვატო არცერთხელ დამინახავს სკოლიდან,რომ გამოვედი ერთერთ ხესთან იდგა და სიგარეტს ეწეოდა მაშინვე მასთან მივედი.
-ვატო უნდა გელაპარაკო.
-შენთან არაფერი მაქვს სალაპარაკო.-ცივად მითხრა და სიგარეტი გადააგდო.
-გთხოვ ორი წუთი მომისმინე-არავისთვის მითხოვია აქამდე მოსმენა.
ისე,რომ არაფერი მითხრა შეტრიალდა და წავიდა.
-ვატო!-დავეწიე და წინ გადავუდექი.-ბავშვივით ნუ იქცევი უბრალოდ ლაპარაკი მინდა.
-კარგი ქალბატონო ჭავჭავაძე გისმენ.
-მე არაფერი ვიცოდი გეფიცები. მამაჩემთან მეც ვიჩხუბე და ცალკე გადავედი. წარმოდგენა არმქონდა დედაშენზე ისიც კიარვიცოდი,რომ მამაჩემს და ყავდა. ბაბუას ყველაფერი მოვუყევი და ლადო რამის მოკლა ყველაფრის წართმევით დაემუქრა და-ძალიან დაბნეული ვიყავი სიტყვებს უბრალოდ ვისროდი.-მოკლედ არაფერი ვიცოდი და ამისთვის ლადოს პასუხს მოვთხოვ მე გიხდი მის მაგივრად ბოდიშს,ვიცი ეს ვერაფერს იზავს,მაგრამ ჩემი ბრალი არარის,რომ ლადო ჭავჭავაძის შვილი ვარ.-არმეგონა მამაჩემის შვილობა ოდესმე სირცხვილად თუ მექცეოდა.
-და რაგინდა რო გითხრა? კარგი ვაღიარებ,რომ მისნაირი არ აღმოჩნდი,მაგრამ ჩემთვის ისიც საკმარისია,რომ ჭავჭავაძე ხარ. არშემიძლია ასე უბრალოდ ჩემი ზიზღის გადაყლაპვა არშემიძლია გამიგე მეც გთხოვ.-ვატოს ცრემლები ჩაუდგა თვალებში და ის გავაკეთე,რაც ასე ძალიან გვჭირდებოდა ორივეს. ჩავეხუტე.
გაკვირვებული მიყურებდა და ემჩნეოდა,რომ ამას ნამდვილად არმოელოდა.
-მაპატიე უბრალოდ ჩავთვალე,რომ ეს ორივეს გვჭირდებოდა.-ცრემლები მოვიწმინდე და გავუღიმე.
-არმჯერა,რომ იმ ცხოველის შვილი ასეთია-გაიღიმა და მეორე სიგარეტი ამოიღო.
-ხო არც მე მჯეროდა,რომ მამაჩემი ასეთი იყო.
-კარგი ნახვამდის-შეტრიალდა და წავიდა
-დაა რა აზრის ხარ ბაბაუშენის გაცნობაზე?-ვუთხარი და გავიღიმე.

პ.ს ესეც მეხუთე თავი იმედიმაქვს მოგეწონებათ