ღამის სამი საათი იყო, ფეხზე წამოდგა ბოჭორიშვილი და მისაღებში გავიდა. ჯერ ისევ არ იყო მოსული გიგა, აქეთ იქით დადიოდა, ბოლოს ჯერ კიდევ ცხელ ნაკვერჩხალში შეშები დაალაგა და მალე ცეცხლიც ააგიზგიზა. გარეთ საშინლად წვიმდა. ფანჯარაში იხედებოდა და მანქანის გამოჩენას ელოდე. ყველა ცუდი ვარიანტი განიხილა რა შეიძლება მოსვლოდა ჯიქიას. უკვე პიკზე იყო, ცოტაღა აკლდა მოსაძებნად წასულიყო. უეცრად შემოგლიჯა კარები ჯიქიამ და ქეთას დანახვაზე გაშეშდა. მერე ირონიული ღიმილი გადაეკრა სახეზე, ნელი ნაბიჯებით წავიდა ბოჭორიშვილისკენ და სველი ტანსაცმლით სავარძელში ჩაჯდა.
-რატომ არ გძინავს? -თვალს არ აშორებდა ერთ ადგილზე მჯდარ გახევებულ ქალს.
-ვერ დავიძინე და ავდექი. -უდარდელად აიჩეჩა მხრები და ყურადღებით შეათვალიერა დაკუნთულ სხეულზე მიწებებული ტანსაცმელი. -გამოიცვალე, გაცივდები.
-არაფერი მომივა შენ არ ინერვიულო. -თვალი ჩაუკრა. -ისე შეგიძლია ოთახიდან მშრალი ტანსაცმელი მომიტანო?
-არა, წადი და გამოიცვალე. -დაბღვერილი უყურებდა მოთამაშე ცეცხლს.
-საინტერესოა ხო?
-რა?
-ცეცხლის მოძრაობა.
-ჰო.
-რამხელა გაიზარდე. -ჩაფიქრებული უყურებდა ჯიქია.
-შენც მაგრამ ისევ ისეთი ქაჯი ხარ. -ცხვირი შეჭმუხნა.
-სიქაჯე არარის ის როცა არ გსიამოვნებს ვისაც შენად თვლი, ვიღაც სი*ი რომ ეფლირტავება და სახეს აძრობ.
-მგონი წინა დღეებში ვთქვი რომ მეორედ თუ შევხვდებოდი ნომერს მივცემდი.
-მაინც შენსას უბერავ. -თავი გააქნია დანანებით. -ხუთი წლის მანძილზე ვერ შეძელი ჩემი გადაყვარება და გინდა მითხრა რომ ვიღაც ტიპთან რომელთანაც ხუთი წუთი არ გილაპარაკია ურთიერთობას აპირებ?
-ჰოო იქნებ დამევიწყებინე. -უდარდელად აიჩეჩა მხრები და ფეხზე წამოხტა.
-ვერ გავიგე? -წარბები აწკიპა.
-ძალიან კარგად გაიგე.
-მოდი აქ! -ფეხზე დაირტყა ხელი.
-უკაცრავად?
-ისე ნუ იქცევი თითქოს აქამდე არ მჯდარხარ ჩემს კალთაში. -ცინიკურად ჩაიცინა. -მალე.
-არა! -წარბშეკრული ჩამოუდგა წინ. ხელი მოკიდა ჯიქიამ და უცებ ჩაისვა კალთაში. -სველი ხარ!
-გამხადე მერე რას ელოდები? -მაიკის ქვეშ შეუცურა ხელები. მაშინვე დაბურძგლა როგორც კი ცივი თითები მოხვდა კანზე.
-ცივი ხარ! -გააჟრჟოლა როდესაც ყელში გიგას ტუჩები იგრძნო. თვალები მიენაბა და თავი გვერძე გადახარა. უცებ მოაშორა ტანზე მიკრული მაისური და თვითონ აეკრა.
-და შენ გინდა რომ დამივიწყო? -ყველა ადგილს უკოცნიდა ტუჩების გარდა.
-ჰო… -აღმოხდა გაბზარული ხმით.
-დარწმუნებული ხარ? -მის ტუჩებთან ჩაილაპარაკა, ერთი სული ჰქონდა ბოჭორიშვილს გიგას რბილს ბაგეებს შეხებოდა.
-ჰო… -იმდენად მოუჭირა თითები უკანალზე კვნესას ამოაყოლა ორი ასო. ხმაურიანად გადაყლაპა ნერწყვი და თვითონ გაიწია საკოცნელად. სახე აარიდა ჯიქიამ და ყურის ძილში აკოცა. გიჟდებოდა ისე უნდოდა ჯიქიას ტუჩების შეგრძნება, ის კი არ ჩქარობდა. ხელი მკერდისკენ წაიღო და მოუჭირა.
-ჯანდაბა ლიფი რატომ არასდროს გაცვია?! -ვერც თვითონ ვეღარ გაუძლო და ტუჩებში აკოცა. ძლივს აკონტროლებდა თავს რომ იქვე არ დაპატრონებოდა მის სხეულოს, უნდოდა, მთლიანად უნდოდა, მაგრამ თვითონაც ვერ ხვდებოდა რას ელოდებოდა.
-დავსველდი. -ჩუმათ ჩაილაპარაკა.
-რა ქენი? -სიცილი ვერ შეიკავა მის აღიარებაზე.
-საცვალი დამისველდა. -გაშტერებული უყურებდა მოხარხარე ჯიქიას.
-ყველაფერს წარმოვიდგენდი რომ გეთქვა მაგის გარდა. -ვერ ჩერდებოდა. ცოტახნით ჩუმათ უყურებდა ბოჭორიშვილი, ბოლოს მიხვდა რაც თქვა და გაშლილი ხელი გაიქანა შუბლში.
-ეგ არ მიგულისხმია შე იდიოტო. -მთლიანად გადაწითლდა.
-აბა რა იგულისხმე? -შეფარკლულ ლოყებზე გადაატარა ბერა თითი.
-შენი შარვალი სველია და ტრუსიკი დამისველა ზედ რომ გაზივარ. -ხელები აიფარა სახეზე.
-მაინც იგივენაირად ჟღერს მაგრამ მივხვდი რასაც ამბობ. -ხელი მოკიდა საცვალზე. -ხო მართლა სველი ყოფილა. -ქვედა ტუჩზე იკბინა. -აქ არ გაიხადო თორე დღეს ღამე სისხლი დაიღვრება. ისედაც ძლივს ვიკავებ თავს.
-წადი შენი!
-წესიერად! -ფეხზე წამომხტარს უკანალზე მიარტყა ხელი.
-მეტკინა! -ხელი მოისვა და დაბღვერილმა გახედა ჯიქიას.
-სხვა რამე გეტკინება თუ არ მომშორდები. -თვალი ჩაუკრა.
-ვერ გიტან. -დაბღვერილი წავიდა აბაზანისკენ. ემოციებს ძლივს მალავდა, სულ არეული ჰქონდა გონება და თავს ძლივს იკავებდა არ ჩაკეცილიყო. სწრაფად მოწესრიგდა აბაზანაში და საძინებელში დაბრუნდა.

დილით ყველა სამზარეულოში იყო გიგას გარდა, არც არავის გახსენებია ქეთას გარდა, წამდაუწუმ ჯიქიას საძინებლის კარისკენ იხედებოდა.
-გადმოგცვივდება თვალები გოგო! -სიცილით გააქნია თავი ელენემ.
-რაა?
-ვითომ ვერ მიხვდაა.
-დავაი რა.
-არ წავიდეთ? -წელზე მოხვია ხელები ლუკას და ქვემოდან ახედა. -მომემატრე. -ნიკაპზე აკოცა ნინამ.
-აი მაშოს რა ვუყო, არ მშორდება.
-აფერისტოო! თქვენც ხომ ხედავთ რომ სულ ამოიღლიავებული ვყავარ? -წარბები შეკრა კაპანაძემ.
-მაშოს ვეთანხმები, ტვალეტშიც ამასთან ერთად შედის. -პირზე აიფარა ხელი ბოჭორიშვილმა.
-დავაით რა. -ხელები მოხვია ნინას და მთელი სახე დაუკოცნა. -ჩემი პატარა, როგორ გაიზარდეთ ტო? გახსოვს რა პატარები იყვნენ? -კოტეს გახედა გაღიმებულმა.
-შენ მაგის კბილები გახსოოვს? -ნინაზე ანიშნა ფანგანმა.
-აუ ეგ რაიყო ჩემიი. -სიცილით გახედა დაბღვერილ ნინას.
-სამაგიეროდ ეხლა მაქვს ჩაწიკწიკებული. -თვალი ჩაუკრა ბიჭებს.
-აუ ჩაი გამიკეთეთ ვინმემ ძმურად. -პლედშემოხვეული შევიდა სამზარეულოში ჯიქია, თმები აბურდული ჰქონდა, თვალები დაწითლებული და ნამდვილად არ იყო კარგ მდგომარეობაში.
-რა გჭირს? -ლუკას მოშორდა და პლედის ქვეშ შეუძვრა ჯიქიას.
-ვიწვი ნინაჩკა. -ხელები მოხვია და სახე კისერში ჩაუყო.
-სიცხე გააქვს! -უცებ წამოიყვირა და მოშორდა. -შე დეგენერატო ვერ გამაღვიძე?
-აუ ნინაჩკა ან ჩაი გამიკეთე ან ნუ ყვირი და სხვამ გამიკეთოს. თავი მტკივა.
-ქეთა გაუკეთე რა, მე სიცხის საზომს და წამალს მოვძებნი.
-კარგი.
-იქით ვიქნები. -უკან გაბრუნდა, ვარაუდით დადიოდა, ქეთა კი თვალს ვერ აშორებდა. იმდენად ესიმპატიურებოდა ასეთ მდგომარეობაში მყოფი ჯიქია, რამის ზედ შეახტა.
-აუ ჩვენ წავიდეთ რა და ქეთა დარჩება გიგასთან. -ხელი ჩაკიდა არჩვაძემ ფანგანს.
-მე რაპონტში?
-თავს ნუ იდებილებ! -თვალების ტრიალით გავიდა კოტესთან ერთად გარეთ.
-ვერაფერს ვიტყვი. -ხელები ასწია ლუკამ და ისიც იმათ გაჰყვა. -ნინა გელოდებით!
-მოვდივარ. -სიცხის საზომი შეაჩეჩა ხელში და გარეთ გავარდა. მალე გაუკეთა ჩაი და მისაღებში გავიდა.
-დავრჩით ისევ მე და შენ? -კანკალით ჩაიცინა ჯიქიამ.
-რომ გეუბნებოდი გუშინ გამოგეცვალა და ასე აღარ იქნებოდი.
-მოგეტანა ტანსაცმელი და გამოვიცვლიდი.
-არც ახლა გაცვია?
-არაა, ვიცოდი რომ ასეთი სიტუაცია შეიქმნებოდა, ბოლოს მაინც ჩემს მკლავებში ამოყოფდი თავს, მეც გავთბებოდი და აღარ ჩავიცვი.
-როგორ ვერ გიტან ნეტა იცოდე. -დაბღვერილი უყურებდა მოკუნტულ ჯიქიას.
-მოდი ჩამეხუტე.
-არა, ჩაი დალიე და გათბები.
-ა*რაკებ.
-შემეშვი.
-ეგ მეორედ აღარ მითხრა თორემ გავბრაზდები. -ხელი მოკიდა და მკალვებში მოიქცია. -მერე სისხლი დაიღვრება, შენ ორსულად დარჩები და საერთოდ ვეღარ დააღწევ თავს ჩემგან, ასე რომ ჯობია არაფერი თქვა, შენთვის წყნარად იყო და როცა მე ვიქნები ცუდად მერე ჩემთვის იყო.
-რეებს ბოდავ? გეტყობა რომ სიცხე გაქვს. -მუცელზე მოხვეულ ხელზე უბრწკინა და წამოდგომა სცადა.
-მოისვენე ეხლა. -კისერში აკოცა.
-გამიშვი წამალი უნდა დაგალევინო. -კვლავ შეეცადა მისი მკლავებიდან თავის დაღწევას.
-არ მინდა წამალი. -უფრო ძლიერად მოუჭირა ხელები. -გახსოვს შენ რომ გქონდა სიცხე?
-მე ხშირად მქონდა სიცხე, რომელ ერთზე მეუბნები?
-რომ კვდებოდი.
-41 რომ მქონდა და სავადმყოფოში არ მოგყვებოდი? -სიცილი აუტყდა.
-ხოო… თავიდანვე აფერისტი იყავი.
-რამექნა იმ ცხელ მადუღარას რომ მივადე უცებ აიწია ბოლომდე და შენ რომ შემოდიოდი ვერ დავფერთხე. -აკისკისდა უცებ.
-სამაგიეროდ ხომ არ გამიში კლუბში და მთელი ღამე გართობის მაგივრად ლოგინის თავთან მაყურყუტე.
-აბა სხვანაირად რომ გთხოვდი არ რჩებოდი და… -ტუჩები გადმოაბრუნდა და მისკენ გადაბრუნდა. -თან შენს ბო* კურსელებთან ერთად მიდიოდი, მე კიდე საერთოდ არ მინდოდა ჩემი ბიჭისთვის ხელები ეფათურათ და შენს ღირსებას მოჯირითესავით შემოხტომოდნენ. -თმებზე დაუწყო თამაში.
-თურმე რაში ყოფილა საქმე. -სიცილი ვერ შეიკავა ჯიქიამ. -ვინიცის რამდენი მსგავსი რამ გაგიჩალიჩებია.
-მე და ღმერთმა ვიცით მარტო. -თითი ჭერისკენ აღმართა, თან თვალი ჩაუკრა.
-ხო არაა? -უკანალზე მოუჭირა თითები.
-ხო… -სუნთქვა შეეკრა ბოჭორიშვილს.
-არ გაიგუდო. -ნელა შეეხო ქეთას ბაგეებს. ნაზად უკოცნიდა ორივე ტუჩს. -მაგრად მევასება ყოველთვის რომ მყვები კოცნაში როგორი გაბრაზებულიც არუნდა იყო. -ზედ მის ტუჩებზე ამოილაპრაკა.
-ყოველთვის არა! მაშინ არ აგყევი ვიღაცის ხმარებას რომ აპირებდი და შემოგისწარი.
-სხვათაშორის მაგ გოგოსთვის არ მიკოცნია.
-დღემდე მატყუებ. -თვალები აატრიალა.
-შენთავს ვფიცავარ არ მომიტყუებიხარ. -შარვლის შიგნით ჩაუცურა ხელი.
-კარგი ხო, აი მე რომ გკოცნიდი სულ მიცილებდი.
-შენ კიდე დღემდე ვერ ხვდები რატომ ვაკეთებდი ეგრე. -ხელი უფრო ქვევით ჩაუცურა და აწითლებულ ლოყებზე აკოცა.
-მომაშორე ხელი.
-არა. -ყელში მიაკრო ტუჩები.
-რატომ აკეთებდი ეგრე? -თემის გადატანას შეეცადა, ყველანაირად ცდილობდა ხმა არ ჩახლეჩოდა.
-საყვარელი იყავი ჩემს შემორიგებას რომ ცდილობდი, თან ბევრ ისეთ რამეს აკეთებდი რაზეც მაგრად დაგცინოდი და ბოლოს უკვე ტირილამდე რომ მიდიოდი გიწყალებდი.
-შე იდიოტო! მაწვალებდი ხოო?
-პატარა ხართქო რომ გეუბნებოდი არ გჯეროდა. -მხრები აიჩეჩა. თვალები ეხუჭებოდა ტკივილისგან, თავიც უსკდებოდა, მაგრამ ვერაფრით შორდებოდა ქეთას.
-წამალს დაგალევინებ რა.
-კარგი. -გაუღიმა, ისიც მაშინვე წამოხტა, ორი წამალი აყლაპა, კიდევ ერთი გადასაფარებელი გადააფარა და ისევ გვერძე მიუწვა. -როგორი უძლური ვარ ახლა შენ არ იცი, თორე მარტო ჩახუტებით არ დავკმაყოფილდებოდი.
-დაიძინე რა.
-არ ადგე რომ ჩამეძინება. -მოწყვეტით აკოცა და უფრო კომფორტულად მოთავსდა.
-კარგი. -მკერდზე მიადო თავი. მთელი ტანით იყო აკრული ჯიქიაზე და თავს მშვენივრად გრძნობდა. გიგას მკლავებში მომწყვდეულმა და მისგან წამოსულ სითბოში მყოფმა მგონი ჯიქიას მოასწრო დაძინება.

-ესენი ნახე რა. -თვალებგაბრწყინებული უყურებდა წყვილს ელენე.
-ჩუმათ არ გააღვიძო. -პირზე მიაფარა ხელი ლუკამ. -ძლივს მშვიდად არიან.
-ეხლა რომ არ გავაღვიძოთ ღამე გაეღვიძებათ და ვეღარ დაიძინებენ.
-ორივე გამოცდილია ძილის გაგრძელებაში და შეეშვითქო.
-კარგი ხოო. -ცხვირი აიბზუა და სამზარეულოში გავარდა.
-მშია. -მუცელზე მოისვა ხელი მაშომ. -რა გვაქვს საჭმელი?
-რავი მაშუნა სულ სალათები.
-გამოუშვი ვჭამოთ. -გაღიმებული უყურებდა კვიციანი მაშოს, უხაროდა რომ კარგად გაუგო ყველას და ყველა შეიყვარა. მაშოს ხასიეთებზე გიჟდებოდა, ყველა გამომეტყველებაზე და ლაპარაკზე. აკვირდებოდა მის მოძრაობებს და ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან.
-დარხეული გაქვს ძმაო. -ჩუმათ ჩაილაპარაკა ფანგანმა.
-ვიცი. -ამოიოხრა. -თან მაგრად, მგონი შემიყვარდა.
-მგონი? -სიცილით გააქნია თავი.
-ვგიჟდები. -თავი მოიქექა და კაპანაძეს უკნიდან მოეხვია. -მეც მაჭამე რა. -ყელში აკოცა.
-მოდი ჩემო სიცოცხლე. -ლოყაზე მიაკრო ტუჩები.
-პატარავ მგონი სვანეთის ჰაერი შენზე კარგად მოქმედებს.
-უფრო გავლამაზდი ხო? -თვალები აუფახურა.
-შეგჭამ. -ღუტუნი დაუწყო.
-გაჩერდი და ეს ჭამე. -როგორც შეეძლო ხმადაბლა იცინოდა.
-აუ სურათები უნდა გადავიღოო! -ტაში შემოკრა ელენემ. რამდენიმე ფოტო გადაუღო წყვის, მერე კოტე და ნინა მოიქცია კადრში, მძინარე წყვილთანაც მიაღწია და ერთმანეთზე მიკრულებს ძალიან მაგარი ფოტოები გადაუღო.
-დავიღალე რა. -ტუჩები დაბრიცა მაშომ.
-აუ მაინცდამაინც აქ მოუნდათ ძილი იმათ. -მკერდზე ხელები დაიკრიფა ნინამ. -კოტე დღეს თქვენთან ვიძინებ, გამათბობელი დაქალმა დაიბრუნა.
-რა პრობლემაა ნინაჩკა? -ხელი გადახვია.
-კაი ავალთ ჩვენ რა. -წელზე მოხვია ხელი მაშოს.
-იმედია დილით ცოცხლები დაგვხვდებიან.
-ნუ ნერვიულობ ელენა.
-ელე რა?
-ნა.
-რას მოიგონებ ხოლმე? ელენა არა სტეფანი.-სიცილი აუტყდა თავის ნათქვამზე.
-არა აშკარად ქერა თმები მაინც მოქმედებს შენზე. -ჩაფიქრებულმა ჩაილაპარაკა ლუკამ.
-გაკოცე მაკ ლამაზ ტრ*კში. -უკანალზე მიარტყა ხელი და ოთახში შევარდა.
-დაგიმახსოვრე!
-ნუ ყვირი! -თვალები დაუბრიალა კაპანაძემ.
-კაი. -ეშმაკურად აუთამაშდა თვალები. საძინებლის კარები შეაღო, როგორც კი მაშო შეჰყვა მაშინვე კედელზე ააკრა, წელზე შემოისვა და ტუჩებზე დააცხრა. -მე თუარა შენ მაინც იყვირე.
-როგორ ვერ გიტან. -თვალები მოჭუტა. უცებ გადააძრო მაიკა და ლოგინისკენ წავიდა. წრაფად გაანთავისუფლეს ერთმანეთი ტანსაცმლისგან. ზევიდან მოექცა კვიციანი და საყვარელ ქალს დააშტერდა.
-მიყვარხარ!
-რა? -თვალები გაუბრწყინდა კაპანაძეს.
-ყველანაირი ბანალურობის და თბილი სიტყვების გარეშე! უბრალოდ მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ…
-გაიმეორე?! -ნელა შესრიალდა ქალის სხეულში.
-არ შემიძლია… -კბილები ჩაარსო მხარზე.
-რაო რა თქვი?
-ჯანდაბა ლუკაა!
-გისმენ პატარავ? -ტუშებზე აკოცა, შემდეგ ძლიერი ბიძგით შემოიფარგლა.
-მიყვარხარ! სიგიჟემდე მიყვარხარ!
-ძალიან კარგი…
******

ღამით გაეღვიძა ქეთას, ოთხი საათი იქნებოდა. ტუჩები მიაკრა შუბლზე, ისევ ჰქონდა სიცხე.
-გიგა! -ჩუმათ ჩასჩურჩულა ყურში. -გიგა! -ფრთხილად შეეხო ტუჩებზე.
-რაიყო? -ჩაიღიმა და ხელები მოუჭირა წელზე.
-წამალი დალიე და დაიძინე ისევ.
-არ მინდა.
-გინდა. -უკვე პირთან ჰქონდა მიტანილი ანტიბიოტიკი წყალთან ერთად და პირში ტენიდა.
-მიდიხარ?
-წავიდე?
-სად უნდა წახვიდე?
-აბა მე რა ვიცი? -მხრები აიჩეჩა.
-მოდი აქ. -მაიკის ქვეშ შეუცურა ხელი, ზურგით აიკრა და თითები მკერდზე მოუჭირა.
-რას აკეთებ.
-ვიძინებ და დამაცადე ავადმყოფი ვარ. -კისერში აკოცა.
-აფერისტი.
-ის მაინც არ მომიტყუებია რომ სიცხე მქონდა.
-მოკეტე და დაიძინე.
-ენა ნუ შემაჩვიე. -უკანალზე მიარტყა.
-შენ ხელი შემაჩვიე. ადრე არც ძუ*უებზე მკიდებდი ხელს და არც სხვაგან.
-სხვაგან სად?
-დავაი რა.
-ნუ მებავშვები. -თავზე აკოცა. -ისე რომ იცოდე შენ აპირებდი ჩემთან *იმაობას ხუთი წლის წინ.
-ვითომ შენ არ გინდოდა. -ცინიკურად ჩაიცინა.
-პირიქით პატარავ. -საცვლისკენ ჩაუცურა ხელი.
-გაჩერდი... -სხეული დაეჭიმა ბოჭორიშვილს. სუნთქვა უჭირდა და ფეხებს შორის სიმხურვალეს გრძნობდა.
-ვგიჟდები ასე რომ გემართება.
-როგორ მინდა მიგახრჩო!
-ჯერ გამოვკეთდე, მერე განახებ როგორ უნდა მიხრჩობა. -ხელი მუცელზე მოხვია და გატრუნულ ბოჭორიშვილს უამრავი კოცნა დაუტოვა ყელზე, კისერზე და მხარზე.
*****

-დღეს მაგარ ადგილზე უნდა წაგიყვანო მაშოო! -მხიარულად შევიდა სამზარეულოში ჯიქია. ყველა მას უყურებდა გაკვირვებული. -რამე ისეთი ჩაიცვი რომ მდინარეში ბანაობა ჩვენთან ერთად არ გაგიტყდეს. -თვალი ჩაუკრა და ხელი გადახვია.
-რაუქენი ამას შენ? -ჩუმათ გადასჩურჩულა ელენემ.
-მერავიცი. -მხრები აიჩეჩა ბოჭორიშვილმა.
-კაი ნუმიყურებთ ეგეთი სიფათებით რა.
-ხო კარგად ხარ ძმაო? -ხელი მიარტყა კოტემ.
-დიდიხანია ესე არ ვყოფილვარ.
-ხო მაგას ჩვენვ ვხედავთ. -დაეჭვებულმა თქვა ლუკამ.
-დავაი წავედით!
-შე*ემა რამე მაგარი ხოარ გაჩითე?
-არა ტოო… მარტო ჩაკურვას მუღამს ვერ ვუჭერ ხოიცი.
-წავიდეთ მაშინ.
-წინასწარ გაფრთხილებ შენ! -თითი ქეთასკენ გაიშვირა. -არანაირი გუგა, შმუგა, ნუგა, ხო გაიგე? თორე იმ ნუგასაც დაერხევა და შენც. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი და სახლიდან გავარდა.
-რა სჭირს ამას? -ოთხივემ ქეთას გახედა.
-მართლა არ ვიცი. -ხელები ასწია და მათთან ერთად გარეთ გავიდა. მალევე მივიდნენ მდინარესთან, კამკამა წყალი ხეებს შორის მიედინებოდა და სიმწვანესი ულამაზეს სანახაობას ქმნიდა.
-ძალიან ლამაზია აქაურობა! -აღფრთოვანებას ვერ გამოხატავდა კაპანაძე.
-პირველი ვინ ჩახტება? -ტანსაცმლის გახდა დაიწყო ჯიქიამ.
-აქედაან? -თვალები ჭყიტა მაშომ და დაბლა ჩაიხედა. -თავი რომ დავარტყა რამეს?
-ამ შანს ხელიდან არ გავუშვებ! -უკვე საცვლების ამარა მყოფმა ბოჭორიშვილმა ექვსივეს ყურადღება მიიქცია და გადასახტომად გაექანა.
-ჩემი გოგოა. -თვალი ჩაუკრა ყველას და ქეთას მიჰყვა.
-გიგა გვიბრუნდება! -უცებ წამოიყვირა ელენემ და წმებში გაიძრო ტანსაცმელი. ყველა გადახტა, ბოლოს ლუკა და მაშო დარჩნენ.
-ლუკა ვერ გადავხტები! -ტანზე აეკრა და არც მას უშვებდა.
-მაშო შემომხედე. -სიცილს ძლივს იკავებდა. ტუჩებში აკოცა და მოდუნებულ კაპანაძესთან ერთად მოულოდნელად გადახტა. როგორც კი წყალი შეეხო მაშინ გაანალიზა ყველაფერი და უცებ მოშორდა კვიციანს.
-ეს… ეს იყო… -როგორც კი წყლიდან ამოყვინთა სიცილი დაიწყო. -ეს რაიყო? -ლუკას ტუჩებს სწვდა. -ყველაზე მაგარი შეგრძნება იყო!
-გაგისწორდა მაშუნა? -კოტეს შემოახტა ზურგზე ელენე.
-ყველა ერთნაირი გიჟები ხართ!
-შენც არ ხარ ნაკლები. -თვალი ჩაუკრა ნინამ.
-აბა ვის უნდა სვანეთის წყლის გასინჯვა? -წარბები აათამაშა კოტემ. მაშინ დაიწყო კივილი, წივილი, ხტუნვა, სიცილი. ყველა ბედნიერი იყო, ყველას უხაროდა ის ფაქტი რომ ერთმანეთი ყავდათ და კიდევ ერთხელ დარწმუნდნენ იმაში რომ ერთმანეთის გარეშე ვერ იარსებებდნენ. მოულოდნელად დაეტაკა ჯიქია ქეთას ტუჩებს და ზედ შემოისვა. მაშინ გაისმა შეძახილები, მაგრამ მათი ხმა უცებ დაფარა უცნობების ხარხარმა. მალევე გამოჩნდა ნაცნობი სახეები ნაპირთან და ყველა მიხვდა რატომ აკოცა გიგამ ქეთას.
-არადა გამიხარდა შერიგდნენთქო. -თავში წამოარტყა ელენემ ჯიქიას.
-მეც არ ვიფიქრე რაეტაკა ესე რომ მეტაკათქო. -სიცილი აუტყდა ბოჭორიშვილს. ყველა ნაპირისკენ გავიდა, გიგამ წელზე მოხვია ხელი და კიდევ ერთხელ დაეწაფა საყვარელ ტუჩებს. -ვითომ სხვების დასანახად მკოცნი, მაგრამ აღიარე მოგწონს ეს სიტუაცია. -ქვედა ტუჩზე უკბინა ქეთამ.
-მაგას შენზე უფრო ვიტყოდი. -უკანალზე მიარტყა ხელი და როგორც კი ნაპირთან მივიდა მაშინვე შემოახვია პირსაწმენდი.
-პრივეტ. -ხელი აუწია ყველას ბოჭორიშვილმა.
-როგორ ხარ ქეთა? -უცებ გადაკოცნა გუგამ.
-კარგად შენ?
-ნიჩეო. ძაან ცივია?
-კიი და ჯობია ეგრევე ჩახტე.
-კარგი მაშინ.
-კოტე სადაა? -გარშემო მიმოიხედა მაგრამ ვერსად დაინახა.
-იმათ გოგოსთან ერთად წავიდა ტყისკენ. -ჩუმათ ჩაიცინა ელენემ.
-იმ მარისთან ერთად? -ნინას მიუჯდა გვერძე.
-ჰო.
***

-დარწმუნებული ხარ რომ არ დავიკარგებით?
-გეშინია?
-ღამე აქ დარჩენის კი. -თვალები აატრიალა.
-მე უშიშარი გოგო მეგონე. -წელს მაღლა შიშველი მიჰყვებოდა გვერძე.
-გააჩნია შიშს. -თვალს ძივს სწყვეტდა კოტეს ნავარჯიშევი სხეული და ყოველი მისი მოძრაობა ფეხებს შორის სისველეს აგრძნობინედა.
-აქ პირველად ხარ?
-კი. გეყოფა კითხვები და მოაგროვა ფიჩხები. არა რა გავრითმე აზრზე ხარ?
-ვუა მარათლა? -წინ სიარული შეწყვიტა და მარიამისკენ წავიდა. -მხოლოდ ფიჩხების მოსაგროვებლად წამომყევი?
-აბა შენ რა გეგონა?
-რავიცი, ბუნებაში ჰაერზე გიჟური სექსით დავკავდებოდით. -მხრები აიჩეჩა და ტანზე აიკრა გოგო. ერთი ხელი წელზე მოხვი, მეორე კი უკანალზე მოუჭირა.
-შენთან სექსს არ ვაპირებ. -ხელების მოშორებას შეეცადა მაგრამ ვერაფერს გახდა ფანგანთან. სინამდვილეში არც თვითონ უნდოდა მოშორება.
-კაი რა, რა თავს იფასებ.
-ჯანდაბა ძალიან მინდა ფეხებს შორის გითავაზო, მაგრამ…
-მაგრამ სიკვდილამდე გიზიდავ. -ქვედა ტუჩზე გამოსდო კბილები.
-საშინლად მიზიდავ. -მოწყურებული დააცხრა კოტეს ტუჩებს და მის ღირსებას ხელი წაავლო. -იმედია ჯიბეში…
-რათქმაუნდა. -თქმა არ დააცადა ისე ამოაძვრინა პრეზერვატივი. სწრაფად გააშიშვლეს ერთმანეთი. წელზე შემოისვა მარიამი და ხეზე მიანარცხა.
-ჯანდაბა მეტკინა. -სახე დამანჭა. მომაკვდინებლად ნელა შეასრიალა ა*ო ქალის ვა*ინაში და მაშინვე კვნესა წასკდა მარიამს. -კოტე გთხოვ…
-რას? -უფრო ძლიერი ბიძგი გაიმეორა.
-ჯანდაბა! -კბილები ჩაავლო კისერზე. მთელი ტყე შეძრა მარიამის კივილმა.
-კარგი გოგო ხარ. -თვალი ჩაუკრა და წელიდან მოიშორა.
-ჯანდბაა ყველაზე მაგარი სექსი მქონდა ყველაზე სექსუალურ ტიპთან ყველაზე მაგარ ადგილას. -სიცილით დაიწყო ტანსაცმლის ჩაცმა. -იცოდე კრინტი არავისთან დაგცდეს!-საჩვენებელი თითი დაუქნია.
-მე არაფერს ვიტყვი მაგრამ ამ ვამპირის ნაკბენს რა ვუყო? -ხელი მოისვა კისერზე. -ხორცი ამომაგლიჯე?
-არა პროსტა სისხლი ამოგწოვე.
-ვაა. -ტუჩი გადმოაბრუნა. -ავხვეტოთ რაც არის და წავიდეთ.
-სადღა შემიძლია სიარული. -კისერზე მოხვია ხელები და საკოცნელად ფანგანის სახესთან მიიწია. თავი უკან გასწია კოტემ, მისი მკლავებიც მოიშორა და ირონიული ღიმილი აიკრა სახეზე.
-შეძლებ. -ტრ*კზე მიარტყა ხელი.
-გიგა და ქეთა მართლა ერთად არიან?
-რაიყო იმფორმაციის გამოძალვას ცდილობ?
-გუგას მოსწონს ქეთა.
-ეგ ჩვენც შევამჩნიეთ. -თვალი ჩაუკრა და რამდენიმე მოტეხილი ტოტი აკრიფა. -ყველა მეგობრები ვართ…
-ანუ ერთად არ არიან?
-თუ დამაცდი გეტყვი.
-კაი.
-კაროჩე მე და ქეთა ბავშვიბიდან ერთად ვიზრდებით, არ მახსოვს როდის გავიცანი რადგან არცერთი მოგონება არ მაქვს ქეთას გარეშე. გოგოები კლასელები იყვნენ, ლუკა და გიგა ჩემი კლასელები. ორი წელია სხვაობა ჩვენს შორის. თითქმის ცამეტი წლისები იყვნენ ბიჭები რომ გავაცანი ჩემს დაბადებისდღეზე, თავიდან ყველა ვმეგობრობდით, არ არაებობდა სხვა სიყვარული ან გრძნობა. სამი წელი ისე გავიდა ყოველ დღე ერთად ვიყავით. გიგა და ქეთა ჩვეულებრივ იყვნენ როგორც ყველა ჩვენგანთან. გიგა ეძახდა პატარას, ახლაც ეგრე ეძახის. ქეთა კიდე არავის აძლევდა ასე მიმართვის უფლებას. ერთ-ერთ ახალი წლის ღამეს, ჩვენ მეთორმეტეში ვიყავით, გოგოები მეათეში, ყველაფერი შეიცვალა. ნუ თვითონ ასე ამბობენ, ახალი წლის ღამეს გაჩნდა რაღაც მათ შორის, რაც სიყვარულში გადაიზარდა. ნელნელა ვამჩნევდით ჩვენც რომ ისე აღარ იყვნენ ერთმანეთთან როგორც ადრე, თვითონაც ხვდებოდნენ მაგრამ ეშინოდათ და არ აღიარებდნენ.
-რისი ეშინოდათ?
-არ არის ადვილი სამწლიანი მეგობრობის შემდეგ, როცა გოგოს დად თვლი უცებ ჰოპ და შეყვარებული გახდეს. -თითები გაატკაცუნა. -იმის დაკარგვის ეშინოდათ რაც ჰქონდათ. ბოლოს მაგრად გაჭედა ერთ ბიჭზე გიგამ და მანდ შეიცვალა ყველაფერი.
-მერე?
-მოვედით, დანარჩენს მერე მოგიყვები. -თვალი ჩაუკრა და ბავშვებთან მივიდა.-დედა**ევეცი ამ ფიჩხებმა სულ დამკაწრეს რა.
-ესეც ფიჩხმა ქნა? -ნაკბენ ადგილზე მიადო თითი ელენემ.
-ჩემი გოგოო. -ყელში აკოცა მოკისკისე ელენეს. -აი შენ გარდა მაგას ისინი ვერ მიხვდებოდნენ.
-არიციან მაგათმა. -დანანებით ჩაილაპარაკა და მარიამს გახედა. -ჩაიცვი თორე აქვე გიხმარს.-კოტეს გასაგონად ჩაილაპრაკა.
-მოგაჭრი მაგ ენას. -ლოყები დაუკოცნა.
-სასმელი თქვენც გაქვთ? -მათეს გასძახა ლუკამ.
-კიი გვეყოფა.
მალე დაანთეს ცეცხლი, გარშემო შემოუსხდნენ ყველა და ლაპარაკი გააბეს, ერთმანეთი უკეთესად გაიცნეს და რამდენიმე თამაშიც ითამაშეს.
-გიტარა მაინც წამოგვეღო რა, კოტიკო დაგვიკრავდა. -აწუწუნდა ელენე და ფანგანის თვალების ბრიალიც დაიმსახურა.
-კოტე უკრავს? -აღშფოთება ვერ დამალა მარიამმა.
-შენიაზრით ასეთ სექსუალურ ბიჭს დაკვრა არ მეცოდინება? -თვალი ჩაუკრა.
-მანქანაში გვაქვს წამოვიღე. -ქვედა ტუჩზე იკბინა ნინამ და გიგას ამოეფარა.
-გამასწარი აქედან. -ფეხზე წამოხტა. -გამომყვები მარიამ?
-რავი კი. -მხრების აჩეჩვით გაყვა უკან. -გააგრძელე რა. საინტერესოა.
******

-ნამდვილი ქაჯი ხარ! -სახლში შევარდა ბოჭორიშვილი და უკან გიგა მიჰყვა. ყველას თვალი წყვილისკენ იყო მიმართული.
-მოიცა აქეთ მე მეჩხუბები? -სიცილი ვერ შეიკავა ჯიქიამ.
-რამოხდა? -წარბშეკრულმა იკითხა ლუკამ.
-გიორგი სცემა. -ღრმად ჩაისუნთქა ბოჭორიშვილმა. -სცემა რაა, დაასისხლიანა.
-რატო ტო? -გაკვირვებულმა შეხედა გიგას ფანგანმა.
-მიდი მოუყევი რატო. -ხელით ანიშნა ჯიქიამ და სავარძელში კომფორტულად მოთავსდა.
-ნაყინზე დამპატიჟა და მაგიტომ.
-კაი ეხლა, მსგავსი რამის გულიზე არ დაასისხლიანებდა. -ხელი ჩაიქნია კოტემ. -ეგეთი ქაჰიც არაა.
-კარგი ხო. -თვალები გადაატრიალა. -ნაყინი ტუჩზე მქონდა, იმან მომწმინდა და თითი გაილოკა, მერე ჩემსკენ დაიხარა, უნდა ეკოცნა და უცებ ბრახ სამას სამოცი გრადუსით დატრიალდა. გაასხმევინა სისხლები.
-კაიი?! აბა რა გეგონა? -წარბები ასწია ნინამ.
-და რამოხდა მერე? -ხელები გაშალა.
-ვერ გავიგეე? -ათასმა ემოციამ გადაურბინა სახეზე ჯიქიას. -რას ამბობ აბა დაფიქრდი?!
-ბიჭისთვის რომ არ მიკოცნია ხომ იცი? -დოინჯშემორტყმული ჩამოუდგა წინ.
-და მერე? აუცილებლად ვიღაც გიორგის უნდა ეზასაო? სულ გააფრინე გოგო შენ? -იღრიალა უცებ და ყველა შეხტა. -წესიერად მოიქეცი და შეეშვი ვაბშე მაგ გიორგის! მეორედ მოგიახლოვდება და უარესად ავულეწავ სახეს! -იმხელაზე გაიჯახუნა კარები, რამის ჩამოიღო. ათ წუთში ვერაზე ამოყო თავი, სამი სართული ფეხით აირბინა და ერთერთ ბინის კარზე დააკაკუნა.
-გიგა?!
-სხვას ელოდი? -უკითხავად შეაჭრა სახლში.
-ხელზე რა გჭირს?
-არაფერი ისეთი. სპირტი და ბამბა გაჩითე რა.
-ეხლავე. -ყოყმანით გავიდა ოთახიდან და მალევე უკან დაბრუნდა.
-მომეცე მე ვიზავ. -უხეშად გამოართვა და ხელის დამუშავება დაიწყო.
-რა მოხდა?
-ერთი როჟა ვცემე.
-რატო?
-რა მნიშვნელობა აქვს? -ჯერ ისევ გაბრაზებული იყო ქეთაზე, უხეშად იწმენდდა სისხლიან ხელს, ბოლოს “სანტავიკი” გადაიკრა და ნაცრისფერი თვალები ქერას შეანათა. -შენ რას შვრები?
-მე... -დააბნია ჯიქიას მოულოდნელმა კითხვა. -არაფერს. -მხრები აიჩეჩა. ნელა წავიდა მისკენ და კალთაში ჩაუჯდა. -ყოველთვის ცივია შენი თვალები. -ვნებიანად ჩაილაპარაკა.
-ვისთვის როგორ. -საჯდომზე მოუჭირა თითები და მის ტუჩებს დასწვდა. გაშმაგებული უკოცნიდა ბაგეებს გოგოს, მთლიანი ბრაზის ჩახშობას ცდილობდა. სწრაფად შემოაძარცვა პენუარი და დივანზე გადააწვინა. უხეშად დაატარებდა ხელებს მის შიშველ ტანზე. მოულოდნელად ყურში ქეთას ხმა ჩაესმა. დაფეთებული მოშორდა ქერას და გაშტერებული დააკვირდა დაბნეულ გოგოს.
-რა მოხდა?
-მე… -იქაურობა მოათვალიერა, იფიქრა აქ ხომ არ არიო. -არ შემიძლია. -დაბნეული წამოდგა ფეხზე. -უნდა წავიდე. -ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი და სახლიდან გავარდა. ათ საათამდე ქუჩაში დაბოდიალობდა, მაშინ მიხვდა რომ ახალი წლის მერე არავისთან ყოფილა და მაშინაც ვერ შეძლო ვერაფრის გაკეთება ქერასთან. სიარული შეწყვიტა და შენობაზე გაუშტერდა მზერა. ქეთას კორპუსთან იდგა, იმასაც ვერ ხვდებოდა როგორ მივიდა იქ. მერე თითქოს გონება გაუნათდა.
-ქეთა მიყვარს! -ჩუმათ ჩაილაპარაკა და ხუთი სართული წამებში აირბინა. კარები დაუკაკუნებლად შეგლიჯა, მაშინვე ყველას თვალი ტელევიზორიდან მასზე გადავიდა. გაკვირვებულები უყურებდნენ მეგობარს. როგორც კი ფეხზე მდგომი ქეთა დაინახა მისკენ გაექანა. მისი სახე ხელებში მოიმწყვდია და პირველად დაეწაფა ნანატრ, ყველაზე სასურველ და უკვე საყვარელ ბაგეებს. გახევებული იდგა ბოჭორიშვილი. ყველა პირდაღებული უყურებდა ამ სცენას, საერთოდ აღარ აინტერესებდათ უამრავჯერ ნანახი ჰარი პოტერი, როგორ გადაარჩენს უს ბლექს. -მიყვარხარ ქეთა! ჯანდაბა სიგიჟემდე მიყვარხარ. არ ვიცი როგორ ან საიდან დაიწყო ეს ყველაფერი. ახალი წლის მერე თითქოს ყველაფერი შეიცვალა, ყოველთვის ვღიზიანდებოდი როცა ვინმე სხვა გეხებოდა, როცა ვინმეს ისე უღიმოდი როგორც მე მიღიმი ხოლმე. საერთოდ ყველაფერზე ნერვები მეშლებოდა და ამას იმას ვაბრალებდი რომ ჩემთვის როგორც და ისე იყავი. ხუთი თვეა არავისთან ვყოფილვარ, ხუთი თვე გესმით? -თავითონაც ვერ უჯერებდა თავის სიტყვებს. ელენე ყურადღებით უსმენდა, თან ბატიბუტს იყრიდა მუჭებით პირში. -იმ *ლეს რომ უნდა ეკოცნა ისე ავითხარე ცოტა მეკლდა იქვე არ ჩამეძაღლებინა. დღეს ერთ გოგოსთან ვიყავი. -როგორც კი თქვა მაშინვე ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან ბოჭორიშვილს. -ხუთი თვის მერე მაინც ვერ შევძელი მიკარება და აქამდე როგორ მოვედი ეგეც არ მახსოვს. ვიცი რომ შენც გიყვარვარ, ასე რომ აზრი არ აქვს რას მეტყვი. -დოინჯი შემოირტყა და ყველა შეათვალიერა. -და კიდევ! დღეიდან ჩემი გოგო ხარ! დანარჩენი მ*იდია!
-გიგა...
-დაიწყო. -სიცილით გააქნია თავი. -მომეჩვენა თუ მარტო ჩემი ყურებით ამოიკვნესა ჩემი სახელი.
-მეც გავიგე. -თავი დაუქნია ელენემ.
-მეც მიყვარხარ. -ცრემლები მოიწმინდა და ამჯერად თვითონ აკოცა. ყველამ კივილი ატეხა, “ძლივს დააყენეთ საშველი”-ო ლუკამ და კარადიდან ნათიას შამპანიური ააცალა.
-მერე ავუხსნი რომ კარგი საქმისთვის მოვპარე. -ჭიქებში ჩამოასხა და ახალშობილი წყვილი ერთმანეთს შეაბერა.
-რატომ არ გვითხარით თუ რამეს გრძნობდით? -გიგას კალთაში ჩასკუპებულ ქეთას მკვლელი მზერა სტყორცნა ნინამ.
-არ მინდოდა ჩემგამო ყველაფერი გაფუჭებულიყო და ჩემს გრძნობებს ვმარხავდი. -მხრები აიჩეჩა ბოჭორიშვილმა.
-ჩემი პატარა. -ყელში აკოცა.
-მიჩვევა გვჭირდება. -საყვარლად დაიჯღანა ელენე.
-ჩვენც. -ხელები უფრო ძლიერად მოხვია და ნიკაპი მხარზე ჩამოადო.
******

გიტარით ხელში ბრუნდებოდნენ უკან, მთელი გზა გატრუნული უსმენდა მარიამი. სამწუხაროდ პატარა მანძილი ჰქონდათ დარჩენილი და მთლიანად მოყოლას ვეღარ ასწრებდა.
-აუუ კაი რაა, სერიალივით მიყვები. -ბუზღუნით მივიდა ბიჭებთან.
-რა ჩემი ბრალია?
-რას უყვები? -ინტერესით შეანათა ცისფერი თვალები არჩვაძემ.
-ქეთაზე და გიგაზე ვუყვებოდი.
-სად გაჩერდი? -სიცილი ვერ შეიკავა ნინამ.
-ერთმანეთს რომ გამოუტყდნენ სიყვარულში. -გაღიმებულმა გახედა თვალებგაფართოვებულ ბოჭორიშვილს.
-მიყვარს ეგ დრო. -ხელები შემოჰკრა ელენემ. -მიდი გააგრძელე რა.
-გასაგრძელებელი არაფერია, დიდხანს და ბედნიერად! დასასრული. -გიტარა მოიმარჯვა და სანამ კიდევ ვინმე რამეს იტყოდა დაკვრა დაიწყო. ყველა გაჩუმდა, მხოლოდ გიტარის, კოტეს, ელენეს და ნინას ხმა ისმოდა. თვალებ დაწვრილებული სიგარეტს ეწეოდა ჯიქია, თან ქეთას თვალს არ აშორებდა. მართალია გიჟდებოდა ბოჭორიშვილზე მაგრამ დათმობას არცერთი არ აპირებდა. ორივე დარწმუნებული იყო რომ ერთიდაიგივეზე ფიქრობდნენ. ყველა ერთად გატარებული დრო განსაკუთრებული იყო მათ ცხოვრებაში. არ იცოდნენ რა მოხდებოდა მომავალში, როგორ წარიმართებოდა მოვლენები, მაგრამ იმაში დარწმუნებულები იყვნენ რომ მათი საერთო წარსული, არასდროს მისცემდა ნებას ის ბედნიერი წამები, წუთები თუ საათები დაევიწყებინათ.

ცოტა ვნერვიულობ... უფრო დიდი თავის დადება მინდოდა, მაგრამ
აქ რომ არ გამეწყვიტა მერე ძალიან დიდი გამოდოდა. ხვალ დავდებ
შემდეგ თავს აუცილებლად
ველოდები თქვენს შეფასებებს