ანა და მაია საუზმეს ამზადებდნენ და თან საუბრობდნენ.ანას აშკარად ეტყობოდა მოწყენილიბა,ეს მაიამაც შეამჩნია მაგრამ ჩათვალა რომ მის საქმეში ჩარევა საჭიროდ არ მიიჩნია.
-აბა ცოლუკავ სად არიან შენი გიჟი შვილები?-სამზარეულოში ღიღინით შემოვიდა მიშო და ცოლს ერთ-ერთი ინგრედიენტი ააცალა.
-მაგათ შენი გენები რომ აქვთ თორემ არაჩვეულებრივი ბავშვები იქნებოდნენ.-სახე დამანჭა მაიამ.
--გაყოლოდი მერე იმ ირაკლის და გეყოლებოდა წყნარი შვილები.-შეუღრინა მიშომ.
-აი სად გაგახსენდა რა რომელი წელი იყო!სულ ასეთი ეჭვიანი იქნები!...არა!მართლა სად არიან ამდენხანს ძილი რა წესია...მაგაშიც შენ გგვანან...ერთი მაინც დამმსგავსებოდა.-აწუწუნდა მაია.
-გითხარი გავაჩინოთ მესამე ბავშვი მეთქი და არაო ხოდა იყავი მასე!
-ვაიმე გამშორდი მიშო ახვლედიანი ახლა აექდან თორემ გაჩვენებ მე შენ მესამეს!-თვალები უბრიალა მაიამ.
-არც ახლა არის გვიანი!ისე ყოველი შემთხვევისთვის!-ბოლოს დააყოლა ორი ტაფა იაღო და კიბისკენ დაიძრა.
-აბა ზარმაცებო გაიღვიძეთ რა დროს ძილია!-ტაფების ერთმანეთზე რტყმევა დაიწყო.დემნა პირველი ჩავარდა კიბეზე და რომ დარწმუნდა ყველაფერი რიგზე იყო კამერა მოიმარჯვა.მალე კიბეზე დემეტრეც გამოჩნდა რომელსაც მთელი სახე კბილის პასტით ჰქონდა მოთხვრილი.
-ვაიმე დემნა კამერა დროზე!-იყვირა მიშომ.-მოასწარი სანამ დაგვაფშვნა!-დემნამ ჯერ დემეტრე დააფიქსირა შემდეგ კი ანა და მაია რომლებიც ყველანაირად ცდილობდნენ სიცილის შეკავებას,თუმცა ბოლოს ერთად იფეთქეს.
-რა გჭირთ ხალხო?-იკითხა გაკვირვებულმა დემეტრემ.
-არაპერი მამა თქვენს შეშინებულ სახეებზე ვიცინით!-მოკლედ მოუჭრა მიშომ და აბაზანისკენ აიღო გეზი.მალევე დაბრუნდა კბილის ჯაგრისით ხელში და დემესთან მივიდა.-დემეტრე კბილის პასტა აღარ ყოფილა და მასესხე ხო?-ხარხარით უთხრა და ჯაგრისი ლოყაზე აუსვა.ამის გააზრება და დემეტრეს წამოფრენა ერთი იყო.
-დემნააა!
-გისმენ ძვირფასო ძამიკო...-არხეინად ჭანა-ჭამით გამოვიდა სამზარეულოდან.-უი უნახავს...კაი აბა კარგად ანანოს გავაღვიძებ-სწტაფად თქვა და კიბისკენ გაიქცა.-ანანჩიკ გოგო ადექი სიცოცხლე რამდენხანს გძინავს დავბერდი კაცი-სიცილით შევიდა საძინებელში თუმცა ერთმანეთზე აკრული მძინარე წყვილი რომ დაინახა სახე შეეცვალა.-ალექსანდრე დევდარიანო ჩემი და გაბრიელის ხელით გიწერია სიკვდილი.-იმხელა ხმაზე იღრიალა ანანოც და ალექსიც დენდარტყმულებივით წამოხტნენ.
-დემნა?!-ნამძინარევი ხმით წარმოთქვა ანანომ და როცა გაიაზრა როგორ იწვა ფართხალი დაიწყო.ალბათ გადავარდებოდა ალექსანდრეს რომ არ დაეჭირა.
-მოიცა გოგო არ გადავარდე!რა გაფართხალენს ნეტა!
-მხეცო მეტკინა!ცოტა ნაზად არ შეიძლებოდა?!
-ჰეი გვრიტებო ხელს ხომ არ გიშლით?!თქვენ ვაფშე ნორმალურები თუ ხართ?!
-რა იფიქრე ავადმოფო?!-ბალიში გაუქანა ანანომ.-კრეტინო შენ...უბრალოდ ოთახი არც ერთმა არ დავთმეთ!
-აუუ ჩემი მე კიდე რა არ ვიფიქრე!-ღრმად ამოისუნთქა დემნამ.
-გამო**რებულო.-შეუღრინა ალექსმაც.-დებილი ხარ ამხელა კაცი რა გელაპარაკო?!
-კაი შე ჩემს მე უნდა ვიყო გაბრაზებული!
-შენ რატო?
-რა რატო მეღადავებით...შემოვდივარ და ერთმანეთზე აკრულებს გძინავთ რა არ ვიფიქრე!-სასაცილო იყო დემნას სახე.
-ტვინნაკლული რომ დაიბადები ადამიანი!-თვალები აატრიალა ანანომ და სააბაზანოში შევიდა.
-არა მაინც ვერ ხართ რა!
-ჩვენ ხო?-სიცილით გახედა ალექსმა.
-აბა მე?!
-ისე ის მართლა არის შენ არ იცი რეები ატრიალა აქ!მემგონი ადამიანური ენა არ ესმის რაღაც თავისი ენა უნდა ქონდეს რომელიც მე არ ვიცი!-ამოიხვნეშა დევდარიანმა.
-ჯერ ეს ერთი მესმის მორჩი ჩურჩულს და მერე მეორე ადამიანურ ენაზე ნათქვამი შენ არ გესმის.ზოგადად რაც გაგიცანი იმ დღიდან ვამბობ რომ რაღაც მუტაცია განცდილი ცხოველი ხარ და არ გჯერა.
-აუ თქვენ ჩემმა მტერმა გისმინათ რა!-დემნამ აბაზანიდან ახლადგამოსულ ანანოს ხელი მოკიდა და კარისკენ წავიდა.
-აი შენ მერე დაგელაპარაკები!-მშვიდად უთხრა.
-ამერიკაში ყოფმან შენზე დიდად ვერ იმოქმედა როგორც ჩანს!-შეუღრინა გოგომ.-დილამშვიდოდბისა როგორ ხართ?
-კარგად ჩემო ლამაზო...ერთმა ბიჭმა გაგვახალისა!-მიშო ანანოს მოეფერა და წარბშეკრულ დემეტრეს გახედა.
-აუუ რაღაც გამოვტოვე ხო?-სიცილით იკითხა.
-არაფერი ანანიკო მთავარია ახლა ნახავ როგორ მოვკლევ საკუთარ ძმას-დასჭეკა დემეტრემ და დემნასკენ გაიქცა.
-ვაიმე დამერხა!დედა დედიკო მიშველე მომაშორე ეს ფსიხი მომკლავს...კაი ბიჭო რა იყო შენი ძმა ვარ ძაღლი ხო არა!-მაიას ზურგს უკან დადგა და ყვირილი დაიწყო.
-გამოეთრიე მაქედან!მოშორდი მაოს-მეთქი გეუბნები თორე მართლა მოგკლავ...ხალხო დარწმუნებული ხართ რომ ეს ჩემი ძმაა და საავადმყოფოში არ ამოგიცვალეს?-უეცრად მიუბრუნდა მიშოს და მაოს.
საბოლოო ჯამში მაინც კარგად დაისვენეს.ანანო და ალექსანდრე ერთმანეთს უბღვერდნენ,დემეტრე ანას არ ესაუბრებოდა,რადგან არ იცოდა რა ეთქვა არ უნდოდა გული ეტკინა მისთვის მიუხედავად იმისა რომ მან არ დაინდო,ყოველ შემთხვევაში თავად ასე ფიქრობდა.მიუხედავად ამ დაძაბულობისა ჯამბაზი დემნა სიტუაციას მუხტავდა.
............................................
ქალაქში დაბრუნებისთანავე ანამ ანანოს ყველაფერი უამბო.
-დებილი ხარ!
-კარგი რა ანანო ჯერ კიდევ არ ვარ ჩამოყალიბებული ჩემს გრძნობებში!-საცოდავი სახით შეხედა მეგობარს.
-ხელახალი დასკვნა:მაინც დებილი ხარ!
-ანანო!-ამიკნავლა.
-რა ანანო!ბიჭი მთელი თვეა რას არ აკეთებს შენთვის შენც სულ იღიმი როცა მას ხედავ ან მისი ხმა გესმის.რაღაა აქ გასარკვევი!
-არ ვიცი რა!-ტირილი დაიწყო.
-აუ ან ნუ ტირი რა მაგირომ არ მითქვამს.
-ყველა'ფერი გავაფუჭე ხო?
-ყველა'ფერს გამოასწორებ!
-გამოვასწორებ,მაგრამ კერ დამნაშანეს დავსჯი!-მტკიცედ განაცხადა და სახლიდან გავარდა.
ცივ შენობაში შევიდა,გარშემო თითქოს სიბნელეს დაესადგურებია,ძულდა ის რომ აქ მოვიდა,მაგრამ მას ეს საკუთარი თავის გამო უნდა გაეკეთებინა.
ოთახში პოლიციელმა შემოიყვანა.აშკარად არ ელოდა იქ ანას დანახვას,ერთ წამში თვალები აემღვრა და გულმა სწრაფად დაიწყო ფეთქვა.
-ანს-ხრიწიანი ხმით წარმოთქვა ის სახელი რომელიც ყველაზე დიდ ტკივილს აყენებდა.-მომენატრე!
-აქ იმის სათქმელად მოვედი რომ ვერ გიტან!ვერ გიტან იმირომ რომ ჩემთვის საყვარელი ადამიანი მოკალი,დამინგრიე აწმყო და შენს გამო შეიძლება უარი მეთქვა მომავალზე!-დაიყვირა და მაგიდას დაუშინა ხელები.გოგასთვის სწორედ ეს იყო ყველაზე მძიმე სასჯელი,საყვარელი ბაგეებიდან წარმოთქმული ამ სიტყვების ეშინოდა ყველაზე მეტად უშიშარ გოგა მაისურაძეს.-ამოიღე ხმა!მითხარი რამე!რომ არ მოგეკლა ახლა ყველა ერთად ბედნიერი ვიქნებოდით შეიძლება ახლა სახლში ვყოფილიყავით მე შენ და ჩვენი შვილები,მაგრამ მოკლალი,იცი რომ არ გამეცანი საერთოდ არაჩვეულებრივი ცხოვრება მექნებოდა ყოველგვარი დაბრკოლების გარეშე.აღარ მიყვარხარ!-შემდეგ უკვე თავხედმა ცრემლებმაც იწყეს დენა გოგას ლოყებზე.საოცრება იყო გოგასთბის ეს ქალი,ტირილის დროსაც კი ლამაზი ეჩვენებოდა,უნდოდა მისულიყო და ცრემლიანი თვალები დაეკოცნა მაგრამ ვერ ბედავდა რადგან ეშინოდა!ეშინოდა რომ ხელს კრავდა!
მაპატიე!-მხოლოდ ერთი სიტყვა მოსწყდა ბიჭის ბაგეებს.
-არასოდე!არასოდეს გაპატიებ!მეზიზღები!თუ ოდესმე აქედან გამოხვალ არც კი მომიახლოვდე!მე დემეტრე მიყვარს და მასთან ერთად ვიწყებ ახალ ცხოვრებას ხომ გესმის!-დაუღრიალა და გავარდა.
.................................................
ეძინა.ტელეფონის ზარმა გამოაფხიზლა.
-გისმენთ!-ხრიეიანი ხმით უპასუხა.
-დემეტრე აკო ვარ!
-ვა აკო რაიყო ბიჭო ხო არ მიჭერენ?-სიცილით კითხა.
-არა ბიჭო შენ ვინ დაგიჭერს ერთი შენ და ალექსას ვერავინ გითხრით რამეს ასეთი უცოდველი ბიზნესმენები პირველად ვნახე ტო!ახლა რაზე გირეკავ!შენ რომ მითხარი გოგა მაისურაძეს თუ ვინმე ნახავს მითხარიო...დღეს იყო ვინმე ანა დადიანი მოსული და იმან ნახა!
-რა ქნა?-ბოლო ხმაზე იღრიალა.
-ხო ნახევარი საათი ელაპარაკა და წამოვიდა!
-მადლობა აკო!
-არაფერს ძმა!
გარშემო ყველაფერი დალეწა.შემდეგ დაჯდა თავი ხელებში ჩარგი და მხოლოდ ეს ამოიბუტბუტა:
-ისევ უყვარს!
..............................................
საღამოს ისევ ყველა ერთად შეიკრიბა.ადრე თუ დემეტრე პირველი მიდიოდა ახლა იგვიანებდა.
-სადაა ბიჭო შენი ძმა?-გაბრიელმა ხელი ჰკრა დემნას.
-არ ვიცი საქმე მაქ და მოვალო!
-დემუსიიი რაღაც უნდა გთხოვი რა!-ანანო მივიდა ჩაეხუტა.
-თქვენს განკარგულებაში მიგულეთ ფერია!
-ჩვენი ზედა მეზობელი არის რაგბისტი ხოდა მემგონი ყოველდღე მატჩებს აწყობს სახლში წაიღო ტვინი ადი რა უთხარი ნუ ხმაურობს!-უთხრა და თან თვალი ჩაუკრა ანას რომელმაც საეჭვოდ გაიცინა.
-ვაიმე რატო მწირავ გოგო ამ ანგელოზივით ბიჭს რა გინდა რა ვთქვი ასეთი აბა შენ რას იფიქრებდი ერთი?ალექს უთხარი რა რამე!
-მე ვფიქრობ უნდა დაელაპარაკო!-სიცილით უთხრა ბიჭმა.
-შეენც ბრუტუს?ბიჭო რა იყოთ თქვენი მეგობარი არ ვარ?
-შეგეტყო იმ დღეს ლაპარაკზე!-ორივემ ერთდროულად უთხრა.
-ვინმე ამიხსნის რა მოხდა?-იკითხა გაკვირვებულმა გაბრიელმა.
-არაფერი!-სამივემ ერთხმად უთხრა,არცეთს ჰქონდა სიტუიაციის ხისთავიანი გაბრიელისთვის ახსნის თავი მითუმეტეს რომ გაგება გაუჭირდებოდა.
კარზე კაკუნი გაისმა.
-მე გავაღებ!-კარისკენ გაიქცა ანა რომელსაც ერთი სული ჰქონდა როდის ეტყოდა დემეტრეს რომ უყვარდა,გააღო ნეტა არც გაეღო კარში ვიღაც გოგო და დემეტრე დახვდნენ.
-ვა ანუშკიიი-სიცილით წარმოთქვა მისი სახელი ბიჭმა.
-დემეტრე?!-ძლივს წარმოთქვა მისი სახელი.
-რაიყო არ იცოდი რომ მოვდიოდი?რა სახე გაქვს?
-ვიცოდი!მობრძანდით-გოგო შეატარა დემეტრეს კი გზა მოუჭრა.-მთვრალი ხარ?
-არასდროს ვყოფილვარ ასე ფხიზელი.-კბილებსშორის გამოსცრა ბიჭმა.შემდეგ კი გვერდი აუარა და მისაღებში შევიდა.-მოგესალმებიით!
-არ გაგვაცნობ მეგობარს?-თვალები უბრიალა ალექსანდრემ.
-თაკო გაიცანი ეს ჩემი ძმაა...ესენი კი ჩემი მეგობრები!-წელზე ხელი მოხვია და ყველა გააცნო.
-დემეტრე ორი წუთით გამო ხო?-ალექსმა ხელი ჩაავლო და სამზარეულოში გაათრია.-შენ ბიჭო შ** ხო არაგაქ რას აკეთებ შენი აზრით?
-ვცდილობ დავივიწყო!-მოკლედ მოუჭრა.
-ამ ბ*** ხო?სანამ რამეს არ აიკიდებ არ მოისვენებ ხო?-დაიღრიალა ალექსანდრემ რომელმაც მხოლოდ ახლა შეამჩნია ოთახში შემოსული ანა.-ჯანდაბა-თავზე ნერვიულად გადაისვა ხელი.
-ალექსანდრე შეგიძლია დაგვტოვო?
-კარგი!
-რა იყო ანუშკა?-ირონიული სახით შეხედა გოგოს.
-რა გჭირს?
-არაფერი ანა საერთოდ,საერთოდ არაფერი!
-ასე ნუ მექცევი რა!-ამღვრეული სახით შეხედა ბიჭს.
-ცუდად გექცევი?აბა დაფიქრდი შენ როგორ მექცევი მოინახულე გესმის?დღეს მიხვედი და მოინახულე აბა მეშინიაო?რატო მატყუებდი ანა?თავიდანვე გეთქვა თუ ისევ გიყვარდა!-აგრძელებდა ღრიალს.
-რა ხდება დემეე?-ოთახში თაკო შემოკაკუნდა.
-არაფერი! შენ რა გინდა?!-უღრიალა მასაც.
-წყალი მომინდა და... -გაიტრუნა გოგო.
-აჰა აიღე და გადი დროზეე!-მერე ანას მიუბრუნდა რომელიც გაპარვას ცდილობდა-შენ არა!მოდი აქ! დროზე!
-ვერაფერს მიბრძანებ!-იყვირა გოგომ და ოთახიდან გავარდა.