*დამიანე*
მთელი 11 წელი იმისთვის ვიცხოვრე რომ შური მეძია, მგონი ღმერთი ხელსაც მიწყობდა ამაში, ჩემი დის სამი მკვლელი წამლით მოკვდა, აცეტონით მოიწამლნენ. როგორც კი თბილისში დავბრუნდი მეოთხემაც თავი დაიბრიდა. მამაჩემმა სიკვდილის წინ მხოლოდ ის მითხრა რომ მის გამო მოკლეს ჩემი და. იმის თქმა კი ვეღარ მოაწრო ამასთან რა კავშირში იყო თვითონ. ბიჭებს ვერაფერს ვეუბნები, ალბათ იმიტომ რომ მათი ამ საქმეში გარევა არმინდა. ჩემი გული მაშინ მოკლეს როცა ჩემი და მკვდარი ვიპოვე, მაგრამ სანდრა...თითქოს ჩემ დას მაგონებს, როცა მას ვუყურებ თითქოს ჩემი რკინის გული რბილ მატერიად იქცევა და ლღვება. არვიცი, ამას რავუწოდო მაგრამ მის შავ თვალებში გალაქტიკასაც თავისუფლად დაინახავთ თუ დააკვირდებით.სხვენში მის ნივთებს ვათვალიერებდი, როგორც ჩანს ტიპიური მამიკოს გათამამებული გოგო არარის, ეს ისედაც ეტყობოდა პირველივე შეხვედრისას როცა ჩემს დანახვაზე დაიბნა და ლოყბზეც წამოწითლდა ცოტა. საყვარელ ბავშვს გავს, რომელიც ზედმეტად სუფთა და გულუბრყვილოა, ამ თამაშში რომ ჩავითრიო ჩემ თავს ვერასდროს ვაპატიებ. იქვე ბეთჰოვენის მთვარის სონატა, შოპენის გაზაფხულის ვალსი და სხვა კლასიკური მუსიკის ფირები იდო. მაოცებს ეს გოგო. თითქოს ბავშვია მაგრამ მაინც რაღაცნაირად სრულყოფილ ქალს გავს. სხვენიდან რომ ჩავედი ხმას არ მცემდა, ზედაც არ მიყურებდა. იმას ნამდვილად არ ვნანობ რომ ვაკოცე, მშვენივრად ვხვდები რომ მისი პირველი კოცნა მივისაკუთრე მაგრამ ცდუნებას ვერ გავუძელი. ვიცი ლუკას ხასიათი, იმდენად მკაცრია შეილება აქვე გამატყაოს მაგრამ იმასაც მიხვდება რომ ვირაც ნაბი*ვარს ისევ ძმაკაცი ჯობს დის გვერდით ნახოს. თუმცა ჯერ ჩემი დის რეალურ მკვლელს ვიპოვი. სუფრასთან დავჯექი მაგრამ ხუთ წუთში ტელეფონი ამიწკრიალდა. დავხედე და ილია მირეკავდა, ჩემი მეგობარი გამომძიებელი. შვეიცარიაში გავიცანი და ჩავუბრატდი კიდეც. ეზოში აუზთან გავედი და შეზლონგზე დავჯექი.
-გისმენ.
-რაღაც გავარკვიე დამიანე. მაგრამ არამგონია სიმართლე იყოს.
-რა გაარკვიე ილო?
-შენი დის გაუპატიურება იმის გამო არ მომხდარა რომ იმ ნაბი*ვრებს თავისი გაესწორებინათ. შეკვეთილი რომ იყო ამაში დარწმუნებული ვარ. მაგრამ შემკვეტის ვინაობა პირდაპირ უკავშირდება ბიძათქვენს, ჯაბას.
-რა? ჯაბა არ იზამდა მაგას. ყველაფერი დაწვრილებით უნა გავარკვიოთ ილო, ეს საქმე ბოლომდე უნდა მივიყვანოთ გესმის? ყველაფერი ისე არარის როგორც გარედან ჩანს. ჰოდა იმედია არავის უთხარი რო ამ საქმეს მივუბრუნდით.
-მარტო ჩემმა მეწყვილემ იცის, არაფრის მთქმელი ეგ არარის, ჩემი ეშინია, ოღონდ მაგარი ნიჭიერი ტიპია რაა. ჰოდა კაროჩე იმდღეს უფროსობამ დამიბარა და მითხრა განყოფილების უფროსად დაგნიშნავთ ოქტომბრიდანო. მერე უკვე ყველაფერს ჩემ გემოზე გამოვიძიებ.
-ძმა ხარ ილო, ძმა. კაი წავედი ახლა და მერე ავღნიშნოთ ეგ ამბავი.-გავუცინე და გავუთიშე.
-დიდხანს უნდა დაგემალა ეგ ამბავი ჩვენთვის?-იოანეს ხმა მომესმა და მეც გაკვირვებულმა ავხედე სიგარეტით ხელში მყოფ ლუკას და იოანეს.
-თქვენ არ გაგრევთ ამ საქმეში, არმინდა რო ჩემგამო რამე დაგემართოთ. ყველაფერს მოვაგვარებ.-ამოვიოხრე და თავი ხელებში ჩავრგე.
-ამაზე ლაპარაკი აღარ გავიგო, სადაც შენ იქაც ჩვენ! მორჩეს ამაზე ლაპარაკი, შენ კიდე ჩემთან იცხოვრებ გადაწყვეტილია გაიგე? არანაირი შეწინააღმდეგება დამიანე თორე ისედაც ნაწყენი ვარ და თუ დამიმატებ ისე გცემ რო შენ სახეს ვერიცნობ.-მშვიდად, აუღელვებლად მელაპარაკებოდა ლუკა, მერე სიგარეტი მოისროლა და სახლში შებრუნდა.
-რამ გამოგა*ლევა შეჩ*მა, ეგ როგორ იფიქრე რო რამეზე უკან დავიხევდით? ბოლობოლო ჩვენი ძმა ხარ. კაროჩე ხვალე კომპანიაში ვილაპარაკოთ მაგაზე რაა, ეხლა არგვინდა აქ. ჰო და კიდე, ჩემი ხელით მოგკლავ სანდრას რო აწყენინო. ჰოიცი არგამიჭირდება, ხშირად არ ვჩხუბობ მარა როცა ვჩხუბობ ჰოიცი ხალხს რაც ემართება. ყველაფერი დაფიქრებით და სწორად გააკეტე თორე დაგერხევა.-თავში წამომარტყა და გაიცინა.-დებილო ბავშვო.
-ჩემ გარეშე რას ზრახვობთ?-სიცილით გამოვიდა დემეტრე.-ჰოდა შენკიდე, ჰოიცი რისი თქმაც მინდა. ჰოდა შენკიდე ბიჭო სიყვარულის სადღეგრძელოზე ლამის მე ავტირდი შენმაგივრად, სი*ი ხარ სუფთა.-იოანეს მიუბრუნდა.
-რა შემე*ი დემეტრე ამილახვარო? ეგრე ძაან გინდა შენდას ვუთხრა რო მიყვარს და მერე ჩემი შეყვარებული იყოს? სი*ი შენ ხარ მაგას რო მეუბნები.-ხელი აიქნია იოანემ.
-აბა რაგავაკეთო, გიყუროთ როგორ ჩამოგტირით სახეები? ძაან კარგად გიცნობთ ორივეს და ვიცი რო ბავშობიდან ერთამანეთზე აბოდებთ, მეკიდე ისეთი ძმა გავხდე სახლიდან გასვლა ავუკრძალო და გველეშაპივით დავუჯდე ჩემ ქერას, ჩემ ძმაკაცს სხვა თვალით როგორ შეხედეთქო? ჩემთავზე მეტად შენ გენდობი თორე უნამუსო ვიყო ეგთუ სხვისთვის მეთქვა.
-ანუ იმას მეუბნები რო შენ დას ეხლავე ვუთხრა მიყვარხართქო?-წარბები აუთამაშა.
-საშველს თუ დააყენებთ მინდა.-წარბები აუთამაშა თვითონაც.-სიძე შე ძველოოო.-მხარზე დაარტყა ხელი.
-ახლა გცემს.-სიცილით გავხედე დემეტრეს.
-შენ ჩუ ვაბშე. ლუკა ჩემნაირი კიარარის, წამებით ამოგხდის სულს რამე თუ შეგამჩნია ზედმეტი.-სიცილით მითხრა დემეტრემ და მეც წამში მომეღუშა სახე.
-ნუ შემე*ითთქო რაა. დაასკვნეს ეხლა რო მომწონს რაა. ვითომ არიცოდეთ ჩემი ამბავვი, სიყვარულობანა არმხიბლავს, ერთღამიანი ურთიერთობების მომხრე ვარ.-ღიმილით გავხედე ბიჭებს.
-დააბოლე ბებიაშენი.-ცოტახანს ფიქრის შემდეგ მითხრა დემეტრემ და სახლში ძალით შემათრია.
*ალექსანდრა*
სალომე ძლივს დავიხელთე რომ მომხდარზე მეთქვა, სამზარეულოში შევიყვანე და ყველაფერი მოვუყევი. ჯერ გაოცებისგან პირი დააღო, მერე გაბრაზდა და ბოლოს სიცილით ლამის ხელებში ჩამაკვდა.
-რაგაცინებს ადამიანო, რაარის სასაცილო?
-წინასწარ წარმოვიდგინე ლუკა რო მაგას გაიგებს რას დაგმართებთ.-ისევ იცინოდა.-კაროჩე, პირველი კოოცნაც ასეთი უნდა რაა.
-სალიიიი.-სამზარეულოში შემოყო თავი იოანემ. სალიმ თავი მისკენ სეატრიალა და სუნთქვა გაუხშირდა, აშკარად შესამჩნევი იყო.
-ჰოოუ.
-დაქალი უნდა მოგტაცო ჩემო სანდრა, აუზთან გავალთ და მალე მოვალთ.-თვალი ჩამიკრა.
-ეე ჩემგარდა ვერავინ ნახე დადეშქელიანო?-ენა გამოუყო.
-ნწ, მე შენ მინდიხარ.-ოპაააა. ხელი დაავლო და ეზოში გაიყვანა, ჯაშუშებივით უყურებდით ყველა. როგორ ლაპარაკობდნენ. მერე იოანემ გამოგვხედა და ისეთ ადგილას გაიყვანა საიდანაც ვერ ვხედავდით. ჰმმ, დამპალი.
-ამათ ერთმანეთი უყვართ?-სიცილით იკითხა ქეთამ.
-რაც თავი მახსოვს სულ, ის დებილი კიდე ამ დებილის გამო იკავებდა თავს რო ეთქვა. ვაბშე ეს რანაირი აზრები გაწუხებთ ამ ბიწებს? გულს როგორ უნდა უბრძანო ვინ შეგიყვარდება? რამნიშვნელობააქვს ძმის ძმაკაცს შუყვარდები თუ სრულიად უცხოს? როგორ ვერვიტან ასეთ რამეებს რაა.-უცბათ მივაყარე და ლუკას წარბაწეულ სახეს რო შევხედე საყვარლად გავუცინე.
-რამეს მიმალავ ალექსანდრა?-ეჭვით შემომხედა. ვსიო დამერხა! სახელი სრულად წარმოთქვა რაციმას ნიშნავს რო სასწრაფოდ უნდა დავტყდე აქედან.
-როდის რა დამიმალავს ახლა რო დაგიმალო ლუკ?-ისევ უდარდელად ვტქვი. ღმერთმა იცის რად დამიჯდა ეს უდარდელობა.
-ისე მართლა რიცით ესენი რაა. ძმაკაცის დას დასავით უნდა უყურბდეო და რაღაც. გიქრით რაა.-ხელი აიქნია ქეთამ.-მე შენკენ ვარ სანდრა.-სიცილით თქვა.
-დამიცავი ბიჭო რო დაგიღიათ პირი ორივეს.-დაბღვერილმა შეხედა მოფხუკუნე დემეტრეს და „უნდა გავიქცე“ სახით მჯდარ დამიანეს. ტელეფონზე ესემესი მომივიდა, სწრაფად დავხედე და შოკი ლამის მივიღე.
-ლუკაა.-ხმის კნკალით ვუთხარი, უკვე ტირილის დაწყებას ვაპირებდი.
-რახდება ჩემო პატარა?-გვერდით მმომიჯდა და გულზე მიმიხუტა.
-ლუკა, მართა ჩამოდის.-ვთქვი და ობოლი ცრემლი ცამომივარდა თვალიდან. დემეტრეს წვენი გასცდა და ხველება აუტყდა. იასნია ყოფილი რო 2 წლის მერე პირველად უნდა ნახო ასეთი რეაქცია გექნება. დემეტრე და მართა ერთად იყვნენ მაგრამ ერთ დღესაც მართამ გამოუცხადა სასწავლებლად მივდივარ და გშორდებიო. უყვარდა ჩემ დემეს, დღემდე უყვარს ვიცი.
-როდის?-ჩამწყდარი ხმით მიპასუხა.
-ახლა, მოდის ჩვენთან სახლში. უკვე ჩამოვიდა.-ამის თქმა და ზარის დარეკვა ერთი იყო.
-დედაშევე*ი.-ფეხზე წამოხტა დემეტრე და ბაღში გავიდა სიგარეტით ხელში.
-მე მივხედავ.-თქვა დამიანემ და დემეს გაყვა. კარი გავაღე და უფრო გაზრდილი, დაქალებული და სევდიანი მართა იდგა ჩემ წინ.
-მართა.-ამოვიკნავლე და მაგრად ჩავეხუტე, ავტირდი და კარგახანს არ გავჩერებულვარ.-მომენატრე მართა.
-მეც მომენატრე ჩემო პატარა.-ჩუმად თქვა და ლოყებზე მაკოცა.-უფრო გაზრდილხარ ამ 2 წელში.-სევდიანად გამიღიმა.
-მართაა.-სიცილით გადაეხვია ლუკა.-ჩვენო გოგო როგორ მოგვენატრე ტოო, მოდი სემო სტუმრები გვყავს თან, სასტავი ვართ.-ამის თქმა და მართას უფრო დასევდიანება ერთი იყო. თვალები ჩამქრალი ქონდა, მისი მწვანე თვალები ძველებურზე უფრო გაფემკრთალებული მომეჭვენა. სახლში შევედით დემეტრე ისევ გარეთ იყო, აუზთან იდგა და ტელეფონზე ლაპარაკობდა. სალი და იოანე შემოვარდნენ ოთახში.
-ააააა მართააააა.-დაიკივლა სალიმ და მართას ჩაეხუტა.-როგორ მომენატრეეე.
-ჩემო პატარააა, რახდება დაადგით საშველი თქვენ?-სიცილით გადახედა იოანეს და სალის.
-ჰო ახლა, დღეს.-წამოწითლდა სალი, იოანემ ხელი გადახვია და საფეთქელზე აკოცა. დემე ისევ აუზთან იდგა და ისევ ლაპარაკობდა. მართას თვალი გაუშტერდა. უყურებდა და ცრემლები უდგებოდა თვალებში. ყურმილი დაკიდა დემემ და სახლისკენ, ტელეფონში ჩაყუდებული წამოვიდა თან იღიმოდა. რომ შემოვიდა ერთი ამოიხედა გამარჯობაო მიუგდო და მაგიდასთან ადგილი დაიკავა. ყველა პირღიები ვუყურებდით. დამიანემ გაიცნო მართა და ყველა მაგიდასთან დავსხედით.
-დამი ხვალე გავიდეთ იმ საქმეზე.-თვალი ჩაუკრა დამიანეს და ისევ გაიცინა.
-რა საქმე?-ჩაეკითხა იოანე.
-ხვალე გეტყვით კომპანიაში.-თვალი ჩაუკრა და წამით კიდევ შეხედა მართას. თავი ისევ ჩახარა და ჩაიღიმა.
-ბიჭო პირველის წუთებია უკვე ღადაობ ტოო?-გაკვირვებით თქვა იოანემ.
-კაროჩე მე და სალი წავედით რა.-ფეხზე წამოდგა დემეტრე.-სიძეე შეხვედრაზე არდააგვიანო თორე ჩემდას თვალით არ განახებ.-დაემუქრა სიცილით და მე ჩამეხუტა.-წავედი სანდრუუ, ხვალე კლუბში გნახავ.-შებლზე მაკოცა, ნახვამდისო თქვა და გავიდა.
-წავედი.-იოანეს გადაეხვია და წავიდა.
-დაქალი ვიღას ახსოვს.-ჩავიბურტყუნე და მართას მივუბრუნდი როცა უკნიდან მომეხუტა ჩემი სალიტა.-ვიხუმრე კაი ჰო, წადი არგამიყინო ჩემი დეემე.
-დაუნახავო.-ენა გამომიყო და გავიდა.
-ქეთა გავდივარ მეც და წამო გაგიყვან თუგინდა.-იოანემ თქვა და ქეთაც წამოდგა.
-აბა ხალხო კარგაად, მერე გნახავთ.-გადამეხვია და მიდიოდა ლუკამ რო გააჩერა.
-ხვალ კლუბში მივდივართ და წამოდი შენც. სანდრა გეტყვის საათს და ადგილს.-უდარდელად ჩაილაპარაკა და მე გამომხედა.
-ოქეი ბეიბიი.-კარი გაიხურეს და დატოვეს ჩემი ძმა პირღია.
-მართა შენ დღეს ჩემთან რჩები არანაირი უარი იცოდე.-თითი გამაფრთხილებლად დავუქნიე.-დამიანე ოთახი მზად არის, ლუკა გაჩვენებს.-წამით სევხედე და მერე მაგიდის ალაგებას შევუდექი.
-წადი მემივხედავ.-შუბლზე მაკოცა ლუკამ და თეფშეფი ხელიდან გამომტაცა.
-ყველაზე მაგარი ძმა ხარ მთელ მსოფლიოში.-ვუთხარი და ლოყაზე ვაკოცე.-ხვალე უჩემოდ არ წახვიდეთ სამსახურამდე გამიყვანეთ რაა. შენ მინიმუმ ერთი კვირა აქუნდა დარჩე გესმის?-ისევ გაღიმებულ მართას შევხედე. მერე ოთახში ავიყვნე და დავწექით. მანამდევტიროდით და ვლაპარაკობდით ძველ დროზე სანამ ორივეს ტკბილად არ დაგვეძინა. დილით დაპროგრამებულივით ცხრის ნახევარზე წამოვხტი. ფრთხილად გავიხურე ოთახის კარები და ჩემი ძმისოტახში შევედი, ტკბილად ეძინა და როგორცკი ზედ დავახტი მასინვე დავაჭყეტინე თვალები.
-რადამპალი ბავშვიხარ სანდრაა.-წელზე ხელი მომხვია და ღუტუნი დამიწყო. მერე გაჩერდა და ოტახში გამაგდო დამიან გააღვიძე და ჩაიცვიო. დამიანეს ოთახთან გავჩერდი და კარი ფრთხილად გავაღე. სპორტულ შარვალში გამოწყობილი წელს ზემოთ შიშველი იყო, ფანჯრისკენ იყო მიბრუნებული და სიგარეტს ეწეოდა. კარი რომ გავაღე მაშინვე მოტრიალდა. ჯანდაბა! რატომ აქვს ასეთი კარგი პრესი? ჯანდაბა სანდრა ჯანდაბა! გულთან ფენიქსი აქვს დახატული. საკმოდ ლამაზი ნამუშევარია.
-ფენიქსი? საინტერესოა.-თვალებსი შევხედე და მის ირონიულ თვალებს რომ შევხედე ლამის იქვე გავუჩეჩქვე თავი.-მოკლედ ჩემმა ძმამ შემომიშვა, მოემზადოსო. ყავას დალევ?
-მე გავუკეთებ შენ ჩაიცვი, ჰოვიცი ორისაათი უნდა მაყურყუდო რაა.-ბუზღუნით მითხრა ჩემმა ძმამ რომელიც უკან მედგა და მეც ჩემ ოთახში შევედი. შხაპი მივიღე და მერე კარადასთან დავდექი. დღეს დამიანეს უნდა ვანანო რომ ბავშვი მიწოდა. კლასიკური შავი შარვალი და მაღალქუსლიანი შავი ფეხსაცმელი გამოვიღე კარადიდან, მერე შავი მაისური და პიჯაკი. თმა დავისწორე და გავიშალე, ტუჩები შინდისფრად შევიღებე ლეპტოპის ჩანთა ავიტე და ჯერ კიდევ მძინარე მართას გადავხედე. გამეღიმა და ოთახიდან გავედი. კიბეზე სანამ ჩავიდოდი სხვენში ავედი და ჩანთაში ტელეფონის სატენი ჩავაგდე. მერე სვენ თვალი მოვავლე და კიბეზე დავესვი. სამზარეულოდან სიცილის ხმები მესმოდა. შიგ შევედი და ვაუ! ორი ზე სიმპატიური არსევა იდგა და ღვთაებრივად იცინოდა. დამის შავი პიჯაკი, თეთრი სადა მაისური და შავი შარვალი ეცვა. ფეხზე კეტები, თეთრი ძირით და პიჯაკის გულის ჯიბეში ჩამაგრებული თეთრი ხელსახოცი. სტილიც ამას ქვია გენაცვალე რა. თმაზე ცოტა ლაკი ესვა და თმა იმით ქონდა დაყენებული. თვითონაც არ მაკვირდებოდა ნაკლებად, მერე უცებ ლუკა გამახსენდა და ცანთა სკამზე მივაგდე, გაოცებულ ლუკას ლოყაზე ვაკოცე და ჩემი ძმის მიერ გამზადებულ ჩაიში ლიმნის თხელი ნაჭერი ჩავაგდე.
-დღეს რაღაც ძაან სხვანაირი ხარ სანდრა, რამე ხდება?-ღიმილით მკითხა ლუკამ, თუმცა მე ჰო ვიცოდი ეს ღიმილი რო წარმოდგენებში ჩემს მოკვლას გულისხმობდა თუ ვეტყოდი რომ ვინმეს უნდა შევხვედროდი.
-კლასელები უნდა ვნახო, დათა ჩამოვიდა და რამდენიმე უნდა წავიდეთ. მერე დაგირეკავ მომაკითხე რო მოვემზადო და კლუბში მერე წავიდეთ.-ლოყაზე ვაკოცე ისევ.
-დათა რომელი. ფეხქვეშ რო გეგებოდა მთელი 12 კლასი?-ჩაიფხუკუნა.
-ცოდოა ნუ დასცინი.-გავებუსხე.
-ცოდოა ნუ დასცინი.-გამომაჯავრა ქალის ხმით დამიანემ.-და მერე იძახე შენ ბავშვი არ ვარო.-შემომიღრინა.
-აბა ხალხო მე გავალ მანქანასთან და თქვენც გამოდით მალე.-შუბლზე მაკოცა ლუკამ და გავიდა.
-ასეთი ჩაცმით ვერ დამიმტკიცებ რომ ბავშვი აღარ ხარ.-თვალი ჩამიკრა.
-ცეხლს ეთამაშები იცი?-ნაგლად გავუღიმე.
-ვიცი.-ჩაიღიმა.
-დაიწვები ეგეც იცი?-ცარიელი ფინჯანი ნიჟარაში ჩავდე და გვერდით დავუდექი.
-ეგ კიდევ გასარკვევია დავიწვები თუ არა.-თვალი ჩამიკრა და ტუჩის კუთხეში მაკოცა.-გაკოცებდი უბრალოდ პომადა გაგეთხაპნება.-ვნებიანად ჩამჩურჩულა ყურში და ყურისძირში მაკოცა. დამბურძგლა, ღმერთო საკუთარმა სხეულმა გამყიდა. საკუთარი ტავი მღალატობს, ჯანდაბა!-მაინც ვერ დამიმტკიცბ რომ ბავშვი არ ხარ, ტყუილად ცდილობ და შეიგნე პატარავ!-საფეთქელზე მომაკრო ტუჩები და გარეთ გავიდა. ჯანდაბა!