საათს ვუყურებ, აშკარად მაგვიამდება არადა როგორ ვცდილონდი მალე მივსულიყავი. არა, ვიცი, რომ ეს პუნკტუალურობა ჩემი საქმე არ არის, არც გამომდის მაგრამ, მაინც.
ზებრაზე დავატორმუზე, გზა პატარა გოგონას დავუთმე თუ არა უკან შეჯახების ხმა გავიგონე, ელდანაკრავი გადმოვედი მანქანიდან, წითელმა მანქანამ ჩემს ისე დაარტყა, საქარე მინაც კი დაიბზარა. მძღოლი რომელიც ოცდაათ წლამდე იქნებოდა, ბრაზიანი სახით მომიახლოვდა
- სად გააჩერე? რა დროს გაჩერება იყო?! - ისე მიყვიროდა ცოტაც და ირონიული სიცილი წამსკდებოდებოდა, შევეცადე სიმშვიდე შემენარჩუნებინა.
- ბოდიში? თქვენ დაარტყით ჩემს მანქანას და პრეტენზიები მე უნდა მქონდეს იმის გამო, რომ ტორმუზი არც კი იცით სად არის.
- მანქანა გააჩერე! შეჯახება კი ჩემი ბრალი არ ყოფილა, რომ არ გაგეჩერებინა აქ არაფერი მოხდებოდა!
- ზებრასთან გავაჩერე მანქანა, ხარჯები უნდა ამინაზღაუროთ. - მშვიდად ვეუბნები
- რა ხარჯები? ზებრა არა ის, ვინ მოგცათ ზებრასთან გაჩერების უფლენა ან რატომ?!
- კიდეც კარგი ჩემს წინ თქვენ არ მიდიოდით, ალბათ ის ბავშვი ახლა სასწრაფოს მანქანაში იქნებოდა.
მანამ, სანამ პოლიციამ კაცს არ დაუმტკიცა, რომ მართალი ვიყავი და მას ჩემი მანქანა უნდა შეეკეთებინა არ დამშვიდდა, უკმაყოფილო სახით ჩაიწერა ნომერი და წავიდა. იმის მიუხედავად, რომ მანქანა დაზღვეული მყავდა, მაინც მას დავაკისრე გადასახადი რადგან დამნაშავე იყო და ზედმეტად უტაკტოდ იქცეოდა.
შეხვედრაზე კარგა გვარიანად დამაგვიანდა, რაც ყველაზე მეტად არ მინდოდა. ლიპტიდან გამოვედი თუ არა დიალოგს მოვკარი ყური, კარებთან შევჩერდი და მათი ლაპარაკის მოსმენა გადავწყვიტე, თითოეული მათგანი გაზრდილიყო და შეცვლილიყო, ტყუპები გასიმპათიურებულიყვნენ, ანნა მაშინვე ვიცანი, მისი მკაცრი და ცივი გამოხედვით. ზურგით მჯდომი, ალბათ ელა იყო, რადგან მის სახეს ვერ ვხედავდი, მაინც ის უნდა ყოფილიყო აბა სხვა ვინ? ქაჯი, ბიჭებზე ცელქი გოგონა რომელსაც ყოველთვის, ფეხებიდან სისხლი მოდიოდა ხეებზე ასვლით, ბიჭებთან ჭიდავით და ასე შემდეგ.
- და რა იქნება კოდური სიტყვა? - გონს მოვეგე და ვაშლს რომელიც ხეზე ერთადერთი იყო, ფიქრი დავიწყე რასთან უნდა დამეკავშირები ყველა მეტად, ერთადერთი აზრი მომივიდა თუ არა, დაუფიქრებლათ თუმცა განალიზებულად წამოვიძახე.
- ნიუტონი - ჩემსკენ ხუთი წყვილი თვალი შემოტრიალდა, თუმცა ისიც არ გამომრჩენი როგორ თქვა იგივე სიტყვა ლეამ. გაზრდილიყო, შეცვლილიც, გრძელი შავი თმა ამშვენებდა, თვალებში ისევ ის ცელქი ნაპერწკლები უელავდა, პირდაღებული მიყურებდა. გამეღიმა, ადგილიდან არ დავძრულვარ სანამ ქეთას მკაცრი ხმა არ მომესმა და ლეას თვალი მოვწყვიტე.
- ოჰ ბატონი ლევან! როგორც იქნა ინებეთ ჩვენთან მოსვლა, ჯერ ადრე იყო! - გავუღიმე და მისკენ წავედი. ქეთა იყო ადამიანი, სტიმული რომელის ადამინობითაც მივაღწიე ყველაფერს. მისი დარიგებები, რომ არა ალბათ დღეს ასეთი არ ვიქნებოდი.
- მომენატრე პროფესორო - გადავეხვიე, პროფეროს თავიდანვე ვეძახდი რადგან მასზე კარგი ამ სფეროში არავინ მეგულებოდა.
- მიდი დაჯექი. - თუმცა ჯერ საზოგადოებას უნდა დავნახევოდი, პირველ რიგში ანნას მივიუახლოვდი რომელიც გაოცებული მიყურებდა.
- გამარჯობა ქალბატონი ანნა - გავუღიმე და მარცხენა ხელზე ნაზად ვეამბორე - როგორ ხარ?
- ვერც კი გიცანი! როგორ შეცლილხარ - გათამამდა და გამიღიმა
- ამას კომპლიმენტად მივიღებ. - ტყუპევისკენ შევტრიალდი რომლებიც მომღიმარი მიცქერდნენ
- როგორ ხართ უისლების ტყუპებო? - პატარაოვიდანვე "პარი პოტერიდან" ფრედ და ჯორჯ უისლებს ვამსგავსებდი ამ ორს, ჟღალი თმა არ ჰქონდათ მხოლოდ, დანარჩენი ყველაფერი მათი. უიმორი, დაუმორჩილებლობა...
- კარგად ვართ! - ერთად მითხრეს რაზეც გამეცინა და ორივეს გადავეხვიე.
- თქვენ კი ცელქი ნიუტინი ბრძანდებით? - მიუახლოვდი ლისას და დავაკვირდი. სახეზე არანაირი ემოცია არ ეკითხებოდა, თვალებს აცეცენდა და დაბნეულად ცქმუტავდა.
- დიდი ხანი გავიდა! - თქვა ბოლოს და თვალებში კუშტად შემომხედა.
- ჩვიდმეტი წელი, თუმცა ყველაფერი კარგად მახსოვს.
- ლევან გთხოც დაბრძანდი და გამვაგრძოთ.
ლეას გვერდით დავჯექი თუ არა ქალბატონი დაიძაბა, ჩავიცინე და ქეთას მოსმენა ყურადღებით დავიწყე.

***
ლევანის მძაფრი სუნამოს სურნელი ნესტოებს მიწვავს და მინდა გავიქცე, თაბრისმახვევს მისგვერდით ყოფნა. ქეთას ლაპარაკიც კი შორიდან ჩამესმის.
- ლეა სად დაფრინავ? - რამოდენმე წუთში მეკითხება ქეთა და ყველა მე მიყურებს.
- ვაშლი უნდა მოწყვიტოს. - პასუხს მასწრებს ლევანი და იცინის.
- მაპატიეთ, მე... გისმენთ.
- მომწონს ეს იდეა, გავაცნობ მთავარ გადამწყვეტ ჯგუფს. ზეგ კი მთლიან განაკვეთზე მუშაობას იწყებთ, არცერთი წუთით დაგვიანება არ გამაგონოთ! - ლევანს უყურეს, მასაც ეღიბა.
მანტოს ვიცმევ და ჩანთას ვიღებ, როდესაც ლევანი მიახლოვდება.
- ვწუხვარ მამის გამო, გასვენებაზე თვალი ვერსად მოგკლარით, მალევე წავედი. - მეუბნება და ლიპტის ღილაკს აჭერს ხელს. მე კი ვნერვიულობ ამ პატარა ლიპტში მის გვერდით, მარტო რომ უნდა დავრჩე, ვითონ შემჭამს.
- მადლობა. - ამის თქმას ვახერხებ და ლიპტში მის გვერდით ვდგები.
- როგორ ხარ? - მეკითხება და მეც სწრაფად ვპასუხობ.
- კარგად ვარ, შენ როგორ ხარ? - ლიპტიდან გადის და ისე გამომდის, რომ უკან მივყვები.
- მე მშვენივარად, მიხარია სამშობლოში დაბრუნება თუმცა დიდი საქმეც დამეკისრა.
- ჰო, უდიდესი. - რომ მახსენდება არაფერი, რომ არ ვიცი ან როგორ უნდა ვიმუშაო კვლავ კანკალი მიტყდება
- აბა კარგად ლეა, შეხვედრამდე. - ისე უეცრად მემშვიდობება, რომ ვერ ვხვდები რა მოხდა. ჩემს წინ მძროლი დგას და მანქანასთან მელოდება.

დიმას ჩვენს საყვარელ კაფეში ვხვდები, ისეთი მყურდრო და თბილი აურაა, რომ დღის სტრესი მეხსნებდა და ვდუნდები. თან დიმა ჩემს გვერდითაა და ეს უფრო მშველის. ყველაფერს ვუყვები და ისიც ინტერესით მისმენს,ყოველთვის ასე იქცევა ისტორია რაც არ უნდა უცნაური, მოსაწყენი თუ მომაბეზრებელი იყო. ეს მასსში ყველაზე მეტად მომწონს, როგორც მწერლებშია, შეიძლება ჰქონდეთ პერიოდი როდესაც რაღაც მონაკვეთი ისეთი მომაბეზრებელი გამოუვიდეთ თვითონაც აზრზე, რომ ვერ მოვლიან.
- იცი რა ვერ გავიგე? - მეკითხება და ყავაში მეხუთე პაკეტ შაქარს ყრის რაზე თვალები მიფართოვდება. - რამ მოგაფიქრა ეს ნიუტონი და მისი ვაშლი?
- არ ვიცი, რაც პირველი მომივიდა აზრად ის ვთქვი. - ვეუბნები და ყავის დალევას ვიწყებ - ზოგადად ეგრეა, რაც პირველი მოგივა თავში ის უნდა გააკეთო/თქვა. თუ არ იტყვი ბევრი ფიქრის შემდეგ გადაფიქრებ, შემდეგ კი ის გამოდგება საუკეთესო აზრი...
- და იმ ლევანსაც ეგ აზრი მოუვიდა მაინდამაინც თავში?
- ასე გამოვიდა, მეც კი გაოცებული დავრჩი. თუმცა რაღანაირად ცივია და მეშინია რადგან კომპანიაში სრულიად მარტო ვარ.
- რა გაშინებს გოგო გადაირიე? დამირეკე და წამის მეასედში გავჩნდები!
- ვის უყურებ? - აშკარად სახე უშეშდება და მეც მის მზერას ვაყოლებ თვალს.
- ნახე როგორია! - ამბობს ერთ-ერთ ბიჭზე რომელიც ბართან მარტო წის და ტელეფონში იყურება, ნუ გემოვნებას ვერ დავუწუნებ, თუმცა ვღიზიანდები მისი გაფანტული აზრივმების გამო.
- კარგი რა დიმა! - ყავას ბოლომდე ვცდი და წასასვლელად ვემზადები.
- მისმინე - ბოლოს მაქცევს ყურადღებას. - ახლა ერთ ოთახიან სახლში უნდა იცხოვრო?
- არა. - ვამბობ დარწუნებული - აქედან ნახევარი საათის გზაზე ორსართულიანი სახლია, მამაჩემმა აჩუქა დედას, რადგან მას მოსწონდა ხეებში ჩაფლული, წყნარი გარემო სანაც კვირაში ორი დღე მაინც მიდიოდნენ. ხოდა იქ გადავალ...
- როდის? - თვალები უპრწყინდება
- ხვალვე - რადგან მუშაობას ორ დღეში ვიწყებ და შემდეგ ამის დრო აღარ მექნება, გადასვლა გადავწყვიტე. სახლი საშინელი დასალაგებელი იქნება და ორი დღე ნამდვილად დამჭირდება ჭკუაზე მოსაყვანად.
- კარგი დილის შვიდზე შენთან ვარ! ახლა კი თუ არ გეწყინება, პრინცთან მივალ რომელიც დედოფალს ელის.
არ ვიცი როგორ, მაგრამ დიმა უკომპლექსოთ უახლევდება ბიჭს და ისიც დიალოგში ჰყვება. გასვლის წინ თვალს ვუკრავ, ისიც ჩუმად მიღიმის და ბიჭისკენ ტრიალდება.

სამ საათიანი ბარგის ჩალაგების შემდეგ, დაღლილი დივანზე მივესვენე და სიგარეტს მოვუკიდე თუ არა ტელეფონმა დარეკა. რამოდენიმე წამი გაოცებული ვუყურებდი სახელს, ბოლოს ვუპასუხე.
- ელა იმედია არ გაგაღვიძე - მეუბნება ელენი.
- არა, არ მეძინა.
- იცი უნდა მეკითხა გადმოსვლას აპირებ თუ არა? რადგან საძინებლის მოწყობა მომიწევს და წინასწარ უნდა ვიცოდე ეს. - ნერვებით ვდგები და ფანჯრის რაფას ვეყრდნობი.
- ელენ თუ გაინტერესებს გადმოვდივარ თუ არაა, გეტყვი რომ ამ პერიოდში არა, რადგან ხვალ დედას სახლში გადავდივარ რომელიც მამამ აჩუქა. - ვიცი რომ ამაზე გამწარდება და ძალით ვეუბნები - თუმცა ოდესღაც აუცივლებლად გადმოვალ ჩემს სახლში.
- ესეთი ლაპარაკი სავალდებული არ არის ელა, როგორც გინდა ისე მოიქეცი. ძილი ნებისა - და თიშავს.
თუ სახლს მივეჩვიე გადასვლა არც კი მომინდება, ვიცი ჩემი ხასიათი რადგან თუ რაიმეს მივეჩვიე ყოველთვის მიძნელდება დატოვება. ეს სახლიც,არც კეთილ მოწყოვილია და კომფორტული თუმცა ჩემთვის საკმარისი იყო წლების მანძილზე და არანაირი დისკომფორტს არ მიქნიდა. ვიცოდი თუ იმ სახლში გადავიდოდი ყოველთვის დაძაბული და შეზღუდული ვიქნებოდი. დილით მართლაც დიმას ზარი მაღვიძებ, არ ვიცი სად მაგრამ საბარგო მანქანასთან ერთად მელოდება, საჭესთან პუტკუნა კაცი ზის და მხაირული ღიმილი დასთამაშებს სახეზე. ორმოც წუთში ჩემი ბარგით უკვე გზად ვადგავართ.
გული ამოხტომას ლამობს, როდესაც მახსენდება იმ სახლში გატარებული დღეები, დედა განსაკუთრებით უვლიდა სახლის წინ ლამაზ ფერად ყვავილებს, რომლის საამური სურნელი გარშემო გამეფებულიყო. ხელებს ვიმტვრებ და ვხვდები რომ უკვე სადაცაა მივალთ.
- რამდენი სახანძროა, რა უბედურებაა - სურენების ხმაზე წუწუნებს დიმა, მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევ რადგან ერთი სული მაქვს სახლი დავინახო.
- აი მივედი - გზაზე ვუხვევთ თუ არა ჩვენი სახლია, თუმცა სანახაობა მოლოდინს ცდება და სულ სხვა სანახაობა მხვდვდება.
ორსათულიან სახლს, რომელიც იმაზე მეტად მახსენებდა დედას ვიდრე სხვა დანარჩენი ცეცხლის ალს მოეცვა, თითქოს მის კლანჭებში მოქცევას ლამობდა და მგონია აქაურობა აფეთქდება.
მანქნიდან გადასულს, ფეხებში ძალა მერთმევა და მთელი ტანით ვკანკალებ. დიმა ხვდება, რომ აზრზე მოსვლას ვერ ვახერხებ და ერთ-ერთ მეხანძრეს ეკითხება რა მოხდაო?
- ბენზინის კვალი შევნიშნეთ, სახლის დაწვა უნდოდათ, თქვენი სახლია?
დიმა არ პასუხობს, თვალებში მიყურებს. მგონია ცეცხლის ალმა, რომელიც სახლს ახვევია ჩემს სხეულში გადმოინაცვა, უკან მოუხედავად გავრბივარ სახლისკენ, ისე რომ არავის ვაძლებ უფლებას მომეკაროს.