-აი, ზუსტად ახლა მივხვდი, რომ იმ ქალზე აღარ ვბრაზობ. არ ვიცი რამ გამოიწვია ეს, მაგრამ ასეა.
-ზოი, მაშინებ. გიჟის გამომეტყველება გაქვს. დაჭყეტილი თვალებით ფანჯარას ხარ მიშტერებული და ისე მელაპარაკები. თან ძალიან ბევრ ურთიერთგამომრიცხავ რაღაცას ამბობ.
-ო, რისი გეშინია? არ გავგიჟებულვარ. იმას გეუბნები, რასაც ვფიქრობ.
მათეს უნდოდა ეთქვა, რომ ახლაც გიჟს ჰგავდა, მაგრამ აღარ უთხრა. ერთმანეთსაც არ უყურებდნენ. დუმილი მათემ დაარღვია:
-ზოი, მართლა მაოცებ!
-გუშინაც ხომ გითხარი, რომ ვცდილობ ასე იყოს. ვიცი განმარტებების მოსმენა გინდა ამასთან დაკავშირებით, მაგრამ შენს ინტერესს ჯერ არ დავაკმაყოფილებ. დიდი სიამოვნებით დავლევდი ყავას.
-კი ბატონო!
მათემ შუბლში ხელი იტკიცა, როცა სამზარეულოში შევიდა. გაბრაზდა, რადგან ვერ მიხვდა, რომ ზოი არაფერს ეტყოდა. ბოლოს და ბოლოს, თვითონაც ხომ ასე იზამდა.
ათას სისულელეზე ილაპარაკეს, თან ყავაც მიირთვეს. ზოიმ გადაწყვიტა, რომ საშოპინგოდ წასულიყო და ლიკას დაურეკა, იქნებ გამომყვესო. სახლიდან რომ გადიოდა, მათეს ჰკითხა:
-იცი, ამდენ ყავას რატომ ვსვამ?
-იქნებ დამდოთ პატივი, ქალბატონო ზოი, და მითხრათ რატომ სვამთ ამდენ ყავას?
-იმიტომ, რომ მერე თავი იმით ვიმართლო, კოფეინის ზემოქმედების ქვეშ ვიმყოფებოდი-მეთქი.
ზოიმ გულიანად გაიცინა.
-და ვისთან უნდა იმართლო თავი და რის გამო?
-რა ვიცი, შენთან; ყველასთან… ისეთ რამეზე, რომ ახლა არ გეტყვი.
კარი ფრთხილად მოიჯახუნა. მალე ფანჯარაშიც გამოჩნდა, ქუჩა გადაკვეთა და თვალსაც მოეფარა.
მათე სულ იმას ფიქრობდა, რომ ზოი მართლა შეიშალა და ბოლო დროს ბევრ უცნაურობას სჩადიოდა და ამბობდა. რატომღაც იზიდავდა ზოი ამ თავისი ამოუცნობობით. ერთადერთ თვისებას ვერ იტანდა, რაც ზოის ახასიათებდა, და ეს იყო ის, რომ ძალიან ხშირად მისი პასუხი ასე ჟღერდა: “მერე გეტყვი” ანდა “ახლა არ გეტყვი”.
ადამიანები ყველაზე უფრო მეტად ღიზიანდებიან მაშინ, როცა იგივე მეთოდებით ცდილობენ მათზე შთაბეჭდილების მოხდენას, რა მეთოდებითაც თვითონ ანცვიფრებენ სხვათა გონებას.
სარკის წინ დადგა. საკუთარ ანარეკლს შეხედა. როცა მისი ყურებით გული იჯერა, მძიმედ ამოისუნთქა და ამ ამოსუნთქვას თითქოს სულიც ამოაყოლა. საკუთარ ანარეკლს დაუწყო ლაპარაკი:
-რატომ მგონია, რომ ზოიმ რაღაც იცის? თუ იცის, რატომ მეთამაშება? ღმერთო, რა ბოროტია ეს გოგო! მათე, შენ მუდამ ამოუცნობი იყავი ყველასთვის, ხოდა ვერც ზოი მოახერხებდა შენ გაშიფვრას. ტყუილად აჰყევი სულელურ შიშებს. ალბათ, სიამოვნებს რაღაცით რომ გაინტრიგებს. სხვა რა უნდა სურდეს? სხვა ვერაფრით ავხსნი მის საქციელს. მოიცა, მათე, მოიცა! დილით რომ გაიღვიძე, გახსოვს როგორ გიყურებდა? გახსოვს, როგორ შეცბა, როცა თქვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ? ჰო! მგონი, სწორად მიხვდი. ჰო! ვიდრე გაიღვიძებდი, შენ გიყურებდა და მერე დაიბნა, რადგან არ მოელოდა თუ შეამჩნევდი მის მზერას. კი, კი ეგ არის მათე! ნამდვილი მენტალისტი ხარ, რა! ვის ვატყუებ ნეტავ?! მენტალისტი არა, ჯანდაბა კიდევ! მაგრამ განა შენთვითონაც არ იცი, რა ლამაზია მძინარე ადამიანი? განა შენ არ დამტკბარხარ შენი ცოლის ყურებით, როცა ეძინა ხოლმე? უი, ცოლი კი არა , ყოფილი ცოლი! ისე კი, საიდან გამახსენდა ჩემი ყოფილი ცოლი? ო, მათე სულ გადადექი ჭკუიდან რა! მართლა გიჟივით იქცევი! დგახარ სარკის წინ და საკუთარ ანარეკლს ელაპარაკები. მართლა გავგიჟდი მგონი.
სარკის წინ საკუთარ თავთან ლაპარაკი დაამთავრა და უნივერსიტეტში წასასვლელად მოემზადა, იქიდან სამსახურში უნდა წასულიყო.
ზოის დაურეკა და გააფრთხილა, რომ სახლის გასაღებს მეზობელს დაუტოვებდა.