_სიგარეტის კვამლში გახვეული სარდაფი, გამაყრუებელ საუბარს მოეცვა. ორ-სამ კაციანი მრგვალი მაგიდები შახმატურად დაელაგებიათ და მათ შორის, ხელში ლანგარმოთავსებული მსუბუქი ყოფაქცევის ქალები, უკანალის ქნევითა და მოშიშვლებული მკერდის, პომპეზურად წარმოჩენის სურვილით, მიიკლაკნებოდნენ... მამაკაცებს ეშმაკურად უღიმოდნენ და როგორც კი სათანადო, მდიდარ კაცს შეიგულებდნენ, წამში გამოიჭერდნენ და მათთვის გამზადებული სპეციალური ოთახისაკენ მიაცუნცულებდნენ..
თითქმის ყველა, სიგარეტის სუნით გაჟღენთილი ლოთი კაცებითა და იმ ბორდელში მომუშავე დარაჯით დამთავრებული, ყველა ერთ წუმპეში იხრჩობოდა. საკმარისი იყო ერთი ფეხის შედგმა და შენც უკვე მათნაირი ხდებოდი.. თითქმის ყველა ქალის ისტორია, ვინც იქ მუშაობდა, ერთმანეთს ჰგავდა.. ცხოვრების გზაზე მიმავალს, ფეხი დაუცდა. საზოგადოებამ ზურგი აქცი და სხვა გამოსავალი მათნაირი ქალებისთვის, იმ სოციუმმა აღმართა, სადაც ისინი სუნთქავდნენ. ეს მათი აზრით რათქმაუნდა.. უცოდველი კი არავინ იბადება. პირველ ცოდვას, მაშინ იკიდებს ადამიანი როცა იბადება, რადგან დედას მისი დაბადებისგამო საშინელი ტკივილის გადატანა უწევს.. ცხოვრება ჩვენია, ჩვენი ხელებით უნდა ვაშენოთ..ყოველი ბლოკი თუ ერთმანეთს არ დაედო კონსტრუქცია ვერ შედგება.. ასეა ადამიანის ცხოვრებაც, თითოეული წვრილმანი ერთმანეთს ემატება და ჯამში იქმნება ჩვენი ცხოვრება, რომელიც ჩვენი წარსული წლებისგან შედგება..
-დღეს რა გჭირს? ვერ გცნობ..უკვე ორი კლიენტი გააქციე. თანაც ჩვენი ყველაზე ძვირადღირებული კლიენტები.
-კმარა! ყელში ამომივიდა ამ ლოთი კაცების ფერება, ხვევნა-კოცნა და მათი უსაზღვრო ფანტაზიის დაკმაყოფილება..
-ოჰოო! ქალბატონს დამიხედეთ..ერთი რისი კეთებაც კარგად შეგიძლია კაცებისთვის სიამოვნების მოტანაა! სხვაში არაფერში გამოდგები..რთულია გაიაზრო, რომ იაფფასიანი ბო*ზი ხარ?
მალე ვადაც გაგივა, სამაგიეროდ შენი შვილი ჩაგანაცვლებს..
-დამპალო ნაბი*ჭვარო, ხმა გაკბინდე..სანამ ცოცხალი ვარ, იზაბელას თითს ვერავინ ახლებს..
-ეეეე მოკეტე ქალო..შენში ბევრი ფული მაქვს გადახდილი და მაგ ფულს შენი ბალღიც კი ვერ ამინაზღაურებს..
-იცოდე იზაბელას ვინმე არაკაცი ხელს დაადებს და ისე გამოგასალმებ სიცოცხლეს, როგორც თენგო გამოვასალმე! შემდეგ დაგწვავ და წყალში მიმოვფანტავ შენს ბინძურ ფერფლს..
-საშიში ქალი ხარ ეკა..მაგრამ არა იმდენად, მე რომ შემეშინდეს..
_ზაურის გვერდი აუარა და ერთ ოთახში შევიდა..იზაბელას ხელში თავისი საყვარელი, წითური თოჯინა ეჭირა, დივნის გვერდით ჩამუხლულიყო და ტიროდა..
-დეე წამიყვანე ამ ჯოჯოხეთიდან..ჩემი ტოლები სკოლებში დადიან, სწავლობენ მეკიდე...
-გაჩუმდი ნუ მოთქვამ! სწავლას ვისთვის რა მოუტანია შენ რომ მოგიტანოს? ცოტახანში ფეხები გაშალე და ფული იშოვე სჯობს..13წლისხარ უკვე და თავი თვითონ უნდა ირჩინო..
-შენ დედა კი არა სატანა ხარ! მეზიზღები იცი? ამას როგორ მიკეთებ? მეც შენნაირი ბო*ზი უნდა ვიყო და ათასი კაცის აქოთებულ პე*ნისს უნდა ვახტებოდე?
-მოკეტე!! _სახეში სილა გაარტყა. -შენში დიდ ფულს მიხდის ერთი კაცი, ზაურის მაგდენ ფულს ვერ ჩავუყრი..იცოდე ჭკვიანად მოიქეცი..რამდენიმე კვირაში 14წლის ხდები, დიდი გოგო ხარ უკვე და ყველაფერს შეძლებ..
-თავს მოვიკლავ, თუ ვინმე შემეხება თავს არ ვიცოცხლებ..
-ნუ პანიკიორობ! შეგრცხვეს..ადრე შენი ტოლები ოჯახებს ქმნიდნენ..
_იზაბელას ცრემლები მის პატარა და საოცარ სახეზე, ელვისებური სისწრაფით, ცვიოდნენ..გაიქცა გარეთ, იქვე მდგომ სკამზე ჩამოჯდა, ფეხები მოხარა, თოჯინა მაგრად ჩაიხუტა და ტირილის ტემპს უფრო მოუმატა..მოსმენისას გეგონებოდათ გული ამოუვარდება სადაცააო..ქუჩაში უამრავი ადამიანი მიდი-მოდიოდა..მხოლოდ ერთმა გამოთქვა ინიციატივა მისი ამბავი გაეგო ..
-პატარავ კარგად ხარ?
-..
-მითხარი გთხოვ..იქნებ დაგეხმარო
-მე ვერავინ დამეხმარება..
-მე დაგეხმარები, გპირდები..
-მპირდები?
-კი გპირდები..წყალი მოსვი, დაწყნარდი და მომიყევი..
_საუბარი არ დასცალდა..ეკა გიჟივით მორბოდა, ხელი ჩაავლო და წაიყვანა..იზაბელას ცრემლიანი თვალები, ვედრების მზერა და ერთი წინადადება -დეიდა გთხოვ მიშველე.
გულგრილს ნამდვილად ვერ დატოვებდა იმ ქალბატონს, რომელიც გაქვავებული იჯდა და არ იცოდა რა ექნა..როგორც იქნა გონს მოვიდა, მობილური აიღო და მეუღლეს დაურეკა, რომელიც პოლიციის სამმართველოს უფროსი იყო..
-საყვარელო ძალიან ცუდადვარ..
-რამოხდა?
_მომხდარი სწრაფად უამბო.
-ეგ ნაბი*ჭვარი ისევ ბავშვების სხეულებს ყიდის? ფუ ეგ არაკაცი! ბარი ლიცენზირებულია, ჩხრეკის ორდერი მჭირდება და ვეცდები რაც შეიძლება მალე ავიღო...
-იჩქარე ლადო! ვჭირდებით მას..
_ეკამ ოთახში შეათრია, დივნის კუთხეში ჩამოჯდა და ხელები სახეზე აიფარა..ელოდა ისევ როდის სცემდა.
-არდამარტყა გთხოვ, ისედაც სულ დალურჯებული მაქვს ხელები, ზურგი, ფეხები..ყველგან სისხლჩაქცევები მაქვს დედა..
-მართალიხარ, ვერ გცემ ფასი დაგივარდება..
-დედა გიწოდე, ოთხი ასო რომელიც ჩემთვის, მთელი სამყარო უნდა ყოფილიყო..იცი ეს რას ნიშნავს? დედა ჩემი მფარველი ანგელოზი უნდა იყოს, ჩემი იმედი, ჩემი გული და სული..შენ კი? მე...მე მცხვენია რომ ვთქვა დედა მყავსთქო, როგორ ვთქვა? ქუჩაში მიმავალი დედაშვილი, ხელჩაკიდებულები თვალებში შესციცინებენ ერთმანეთს..მე? ამ აყროლებულ ბორდელში მხოლოდ იმას ვხედავ ვის და რამდენჯერ უშლი ფეხებს..სიკვდილიც კი ფუფუნებაა ჩემთვის..
-გაჩუმდი, ნუ მოთქვავ და კარგი ლექტორივით ლექციებს ნუ მიკითხავ.
_კარი გაიჯახუნა და გავიდა..იზაბელას მაგრად ჰქონდა გულში ჩახუტებული თოჯინა და მას ელაპარაკებოდა..იცით რა ლამაზი ბავშვი იყო? შავგვრემანი, ცისფერი მანათობელი თვალებითადა დიდი დაბერილი ტუჩებით..ცოტაოდენი ჭორფლი ჰქონდა ლოყებზე, გეგონებოდათ სპეციალურად აქვს გაკეთებულიო..საოცრად ლამაზი, პატარა, მოხდენილი ცხვირი და პატარა ყურები...ღია წაბლისფერი თმა, გრძელი კულულები მხარზე დაყრილი საუცხოო შესახედაობას აძლევდა..ქართველს არ ჰგავდა..კონკრეტულად ვერც იტყოდი რომელი ეროვნებისას ჰგავდა..
გადიოდა დღეები, იზაბელაზე ვაჭრობას კი არ წყვეტდნენ..თითქოს ყველაზე მაღალ ფსონს რომელიც ჩამოვა მისი ნივთი უნდა გამხდარიყო, რეალურად ასე იყო..ზაურიმ ეკა სადღაც გაუშვა, თვითონ კი უბრძანა გამოპრანჭულიყო და მიუთითა რომელი კაბა ჩაეცვა..დაემუქრა კიდეც, თუარ შეასრულებდა ისე სცემდა სიკვდილს ანატრებდა.
აკანკალებული ხელებით აიღო კაბა, ცრემლი არ უწყდებოდა, ტიროდა მაგრამ უშედეგოდ..ჩაიცვა და დივანზე ჩამოჯდა. თოჯინას მოხვია ხელები, თვალები დახუჭა, ელაპარაკებოდა, ამშვიდებდა ყველაფერი კარგად იქნებაო ბუტბუტებდა..კარი გაიღო და ოთახში საშუალო ასაკის კაცი შევიდა..საშინელი შესახედაობის, მსუქანი, გაბღენძილი ირონიული ღიმილით მიაბიჯებდა იზაბელასკენ.
-იზა თვალები არ გაახილო, არაფერი მოხდება..გადაგარჩენენ.
_თვალებდახუჭული ჩაბღაუჭებოდა თოჯინას, რომელიც მისი ერთადერთი იმედი იყო..
-პატარავ რა გქვია?
-თავი დამანებე, არ მომეკარო..
-არაფერს გავნებ, პირიქით.
-მომშორდი, ვერ ხედავ? აისბერგს გავხარ..შემეშვი ხელი არ დამაკარო.
-ეე თავხედო..მოდი აქ..
_ხელში წვდა და კუთხეში მიამწყვდია..ხელებს დააცოცებდა მის პატარა და უმანკო სხეულზე..კაბა გაუხია და კანზე ეხებოდა..იზაბელა კი ტიროდა და მთელი ხმით შველას ითხოვდა..არმინდა წარმოვიდგინო რა მოხდებოდა რომარა პოლიციის ოფიცერი და მისი ცოლი. ქალბატონი მირა შევარდა ოთახში და ლადოს დაუყვირა..
-ვიპოვეეე, აქ მოდით..
_ყველანი ოთახში შესცვივდნენ..პატარაზე მოძალადე პედოფილი დააკავეს და ყველა იქ მყოფიც თან მიაყოლეს..
იზაბელას, თავისი მოსასხამი მიაფარა მირამ, ხელი ჩაკიდა და სასწრაფოდ გააცალა იქაურობას..
-ლადო მე წავიყვან ბავშვს სახლში..შეშინებულია და მალე მოდი გთხოვ.
-კარგი, ვეცდები ეს ძაღლი ჩავაყუდო და მოვალ..
_მირამ სახლში მიიყვანა, ცხელი აბაზანა მოუმზადა, სუფთა ტასაცმელი დაუწყო და სააბაზანოდან გამოსვლას აპირებდა..
-დეიდა...
-გისმენ, რამე გჭირდება?
-არგახვიდე გთხოვ, შეგიძლია მომეხმარო?
-გინდა რომ მე დაგბანო?
-თუარ შეგაწუხებთ..
-არა რასამბობ პრინცესავ..
_მირას და ლადოს ბავშვი არ ჰყავდათ და ვერც ვერასდროს გააჩენდნენ..ცრემლები მოადგა თვალებზე, იზაბელას მაგრად ჩაეხუტა და მისი ხავერდივით მშვენიერი კანიი გააპრიალა..სუფთა ტასაცმელი ჩააცვა, თმა გაუშრო და დაუვარცხნა, შემდეგ კი ლოგინში ჩააწვინა და მანამდე ეფერებოდა თმაზე სანამ არ დაეძინა .ფეხაკრებით გავიდა ოთახიდან და დივანზე ჩამოჯდა..ლადოც მალე მოვიდა, ეტყობოდა საშინლად გაღიზიანებული და გაბრაზებული იყო..
-საყვარელო ყველაფერი კარგად დასრულდა?
-უჰჰ ნუ მკითხავ..ბავშვი როგორაა?
-დავბანე და დავაძინე...
-ორი ადამიანი ვაჭრობდა ერთი საწყალი ბავშვით..ცალკე ზაური და ცალკე დედამისი..
-ნუთუ დედას შეუძლია ასეთი საშინელება გაუკეთოს საკუთარ ბავშვს..
-არვიცი, ჯერ ისევ გაოგნებული ვარ. ხვალ ბავშთა სახლიდან მოვლენ და წაიყვანენ
_ყავა დაისხა და მილას გვერდით ჩამოჯდა..
-საყვარელო ერთი აზრი მაქვს..
-მითხარი აბა ჩემო ტკბილო..
-იქნებ იზაბელა ვიშვილოთ?
-მეც ვაპირებდი ეგ შენთვის მეთქვა..ძალიან კარგი აზრია..თანაც მაგაზე მუშაობა უკვე დავიწყე..
-ნუთუ შესაძლებელია..
-შესაძლებელია..დედამისს მშობლის სტატუსს ჩამოართმევენ..შესაძლოა მოსამართლის დარწმუნება..
-ალბათ იზაბელას აზრსაც გაითვალისწინებენ ხო?
-არამგონია წინააღმდეგი იყოს..ჯერ დიდი გზა გვაქვს წინ..იმედი მაქვს იზაბელა ოფიციალურად გახდება ალავიძეების ოჯახის ღირსეული წევრი...
_კიდევ დიდხანს ჩურჩულებდნენ, ამასობაში იზაბელამაც გაიღვიძა და მხრებჩამოშვებული, მობუზული გამოვიდა ოთახიდან..
-მოხდა რამე? მოდი ჩემთან პატარავ.. _კალთაში ჩაისვა მირამ, თმები გადაუწია და ლოყაზე ხმაურით აკოცა..
-მმმ, რა ტკბილი ხარ..
-არვიცი მადლობა როგორ გადაგიხადოთ..
-ამ პატარა პრინცესას დამიხედეთ..როგორი შეგნებული საუბარი სცოდნია.. _ლადომ ლოყაზე უჩქმიტა და გაუღიმა..
-თუ თანახმა იქნები იმდენს შევძლებთ, რომ მეურვეობა ჩვენ ავიღოთ შენზე პატარა ქალბატონო..
-შესაძლებელია?
-დიახ პრინცესავ!
-არმჯერა.. _ცრემლი ობლად ჩამოუგორდა ლამაზ ღაწვზე..
-ესეიგი თანახმა ხარ? ოღონდ ცოტა ხნით ბავშვთა სახლში მოგიწევს ცხოვრება .
-მე ვერც წარმოვიდგენდი თუ შეიძლებოდა თქვენნაირი დედ-მამა მყოლოდა ოდესმე.. მთელი გულით მიხარია..
-ხედავ მილა რა საყვარელი შვილი გვეყოლება?
-ოცნებაც კი არ შემეძლო ამაზე..
_მთელი დღე სიცილში გაატარეს..იზაბელას ყველანაირად ამხიარულებდნენ და ცდილობდნენ დიდი სითბო ეგრძნობიებიათ მისთვის..იზაბელა მეორე დღეს ბავშვთა სახლში გადაიყვანეს.. ორ თვეში უკვე სასამართლო პროცესიც გაიმართა..მოსამართლემ იზაბელა იხმო რათა მისი აზრიც მოესმინდა..
-შეგიძლია მომიყვე ყველაფერი რაც მოხდა?
-არვიცი როგორ ვთქვა, პირიდან როგორ ამოუშვა ის სიტყვები, რომ საკუთარი დედა ჩემი სხეულით ვაჭრობდა..ცალკე ის ბატონი, ზაური..მცხვენია ვთქვა, რომ იმ ქალს დედაჩემი ერქვა..დიახ ერქვა..ორი თვის წინ ორმა არაჩვეულებრივმა ადამიანმა მიხსნა მათი კლანჭებისგან..ცხოვრების დანგრევის ზღვარზე მყოფი გამომგლიჯეს იმ არაკაცს ხელიდან და თავისთან შემიფარეს..მე ვერ გადავიტან მათთან დაშორებას..ამ ორ თვეში ის სითბო და სიყვარული ვიგრძენი რაც 14წლის განმავლობაში არცერთხელ არ მიგრძვნია..მილა უკვე ჩემი დედაა..ლადო კი მამა..საკუთარი მშობლები შეიძლება არ მოექცნებ შვილს ისე, როგორც ისინი მე..თუ ამ სიკეთეს გააკეთებთ და ამ ორ ადამიანს კანონიერად აღიარებთ ჩემს მშობლებად, თქვენ სამუდამოდ შეცვლით ჩემს მომავალს და მე შევძლებ განვიკურნო იმ ჯოჯოხეთისგან რასაც ჩემი წარსული ჰქვია..
-მგონი აქ სათათბირო აღარაფერია..იზაბელა კანონიერად აღიარებულ იქნას ლადო და მილა ალავიძეების შვილად...
_მოსამართლემ ჩაქუჩი დაარტყა, იზაბელა კივილით გაიქცა და თავის მშობლებს მაგრად მოეხვია...

-ანუ ყველაფერი ასე იყო?
-სწორედ ასე..
-იზაბელა ყოველთვის ლადოს შვილი მეგონა, ვერც ვიტყოდი თუ ის არაბიოლოგიური შვილი იქნებოდა.
-ასეც ხდება ხოლმე..ეს ისტორია მირამ მიამბო, ზუსტად ისე როგორც მე მოგიყევი..ან რატომ დაინტერესდი მისი ამბით?
-ისე უბრალოდ ბებო..
-შაკო შემომხედე, კარგად გიცნობ..ისე უბრალოდ არასდროს არაფერს კითხულობ..
-აუუ ბებო კარგი რა! მეზობელია უბრალოდ, ყოვედღე ხან სად ვხვდებით ერთმანეთს ხან სად და დამაინტერესა.. თანაც მგონი შეყვარებული ყავს.
-უიი მართლა შვილო? ვინარის? კარგი ბიჭია?
-მაგათი კარის მეზობელია, გეცოდინება იკა..
-უი ეგ არა შვილო, ძმასავით ყავს. როცა აქ გადმოვიდა მაშინ დაახლოვდნენ..მის მერე სულ ერთად იზრდებიან და საუკეთესო და-ძმა არიან. იკაზე არაფერი იფიქრო.
-ერთი შეხედვით კი ჩანს...
-ერთი შეხედვით, არასდროს არ უნდა შეაფასო არც ადამიანი და არც სიტუაცია ბები..
-აწი გავითვალისწინებ ჩემო ქალბატონო. _შუბლზე მაგრად აკოცა და კარის მიღმა გაუჩინარდა..


_იმ ისტორიის შემდეგ ათი წელი გავიდა.ბედნიერების ათი წელიწადი. მის მიმართ ყველა მზრუნველობას იჩენდა, განსაკუთრებით მილა და ლადო.. სასამართლოს შემდეგ ყოველთვის დედას და მამას ეძახდა. დაივიწყა ის დღეები რაც გადაიტანა, ან კიდევ ცდილობდა, რომ დაევიწყებია და მაგრად დამარხა თავის გულში..ძალიან კარგი განათლება მიიღო.ორ წლიანი მაგისტრატურა საზღვარგარეთ გაიარა და მუშაობაც მალევე დაიწყო..


-დეე, გავდივარ მაგვიანდება..წამოვიღო რამე საღამოს?
-არა საყვარელო ლადო მოიტანს..დღეს ხომ შაბათია, სად მიიპრანჭები?
-მე და იკა ჯგუფელებს ვხვდებით, რაღაც გეგმები გვაქვს და საღამოს მოგიყვები..
_ამდროს კარი იკამ შეაღო..
-ალავიძეების ქალბატონი მზადა? გამარჯობა დეიდა მილა..
-გაგიმარჯოს შვილო, კი მზადაა. აბა შენიცი ჭკუით იყავით.
-არგცხვენია მაგას, რომ ამბობ?
-მიდით მიდით, სახლი მაქვს დასალაგებელი.
_იზაბელა მიბრუნდა და მილას მაგრად ჩაეხუტა, ხმაურიანად აკოცა ლოყაზე და წავიდა..არასდროს ავიწყდებოდა დედისთვის ტკბილი კოცნა და გემრიელი ჩახუტება..
-იკუშ დღეს იცი იქ ვინ იქნება?
-არმითხრა ახლა, რომ შენი რომელიმე ფანატიკოსი თაყვანისმცემელი იქნება..დავიღალე ამდენი ცემა ტყეპით..
-ნუ დამცინი საძაგელო, ჩემი არა შენი..
-მარი?
-არა
-აბა?
-ნესი
-აუუ ღადაობ?
-სულაც არა. დღეს სალოს ვესაუბრე და მან მითხრა..
-გაატრაკებს ახლა რა.. ისევ უნდა შემ*ეს მაგ გოგომ?
-ნუ აბუქებ..უბრალოდ დაიკიდე და ეგაა.. ისე რაუნდა მეკითხა, შაკოს იცნობ?
-ახვერდაშვილს?
-არა მგონი თოფურიაა გვარად..
-გამახსენდა, ვიცნობ რაიყო გევასა?
-რაღაც ცუდად მიყურებს, ვერგავიგე რა დავუშავე.
-მაგას ხომ არ უნდა გავალამაზო?
-აუ შენ ხომ ვერაფერს გეტყვის ადამიანი. შეყვარებულები ვგონივართ, იცოდი?
-მე და შენ? არარსებობს.
-რაგაცინებს? შენი გადამკიდე შეყვარებული ვერ გამიჩენია. ყველას შენი გოგო ვგონივარ.
-ჩემი გოგო ხარ დიახაც! და საერთოდაც არ მაინტერესებს რას იფიქრებენ.
-აიი მოვედით. იქ სხედან, ხედავ?
-აჰამ ვხედავ.
_ჯგუფელები ყველა სათითაოდ გადაკოცნეს. ჩამოსხდნენ ყავა შეუკვეთეს და საუბარი თეომ დაიწყო.
-ბავშვებო ერთი ფანტასტიური იდეა მომივიდა, ჩემს საოცარ თავში.
-აბა დაიწყე ქალბატონო.
-მოკლედ, ჯგუფი მინდა ჩამოვაყალიბო.
-რა ჯგუფი?
-ჯგუფი რომელიც მთელ საქართველოს მოივლის..
-მოლაშქრეთა კლუბი? მე ძალიან მომწონს ეგ აზრი.
-ისე თუ დავფიქრდებით, ლიკა ფოტოგრაფი გვყავს, ნათია მწერალი, იკა მხატვარი, თაზო ალპინისტი, თვითონ შენ გიდი ხარ ნუ მე კარგ საჭმელებს მოგიმზადებთ ხოლმე.
_იზაბელამ უკვე დააკომპლექტა ჯგუფი..მთელი დღე გეგმებს აწყობდნენ, როგორც იქნა მოსაღამოვდა და დაიშალენ. იკას სასწრაფო საქმე გამოუჩნდა, იზაბელას კი მარტო მოუხდა სახლში წასვლა. თბილი სიო ეფერებოდა სახეზე. თმებს ლამაზად ურხევდა და ჰაერში მის სურნელს ფანტავდა..
-იზა დაიცადე..
_უკნიდან არც თუ ისე ნაცნობი ხმა მოესმა, შეტრიალდა და შაკო იყო.. შავი კაპიშონი დაეხურებია და ძლივს იცნო..
-მოხდა რამე?
-ერთი გზა გვაქვს, არაფერი განსაკუთრებული.
-აჰამ...კარგი.
-ხვალ რამე გეგმები გაქვს?
-კი, რახდება?
-საღამოს გეცლება?
-რასთან დაკავშირებით?
-სავახშმოდ მინდა დაგპატიჟო.
-ვერ დაგპირდები.
-კარგი რა ტო.. დედაშენი ყველას აძლევდა და შენ სავახშმოდ მაინც გპატიჟებ.
-რა თქვი? გაიმეორე.
-რა ვერ გაიგე? უცოდველი გოგოს როლს ნუ ირგებ, ძალიან გთხოვ.
_ხელი მკლავზე ჩამოუსვა და ირონიულად იღიმოდა.
-ხელი გაწიე არ მომეკარო! გაეთრიე აქედან შე ნაბი*ვარო არამზადავ.. გეფიცები მეორედ, რომ მომიახლოვდე მოგკლავ.
-რაგასაკვირია, დედის გენები გაქვს. ნუ პანიკიორობ. გეყო სპექტაკლების დადგმა.
-ხვდები შე არაკაცო როგორ შეურაწყოფას მაყენებ? რატო არასდროს მოგდივარ თვალში? დაგიშავე რამე?
_იზაბელა კიარ ლაპარაკობდა, შუა ქუჩაში ბოლო ხმაზე ღრიალებდა.. ნელ-ნელა მისკენ მიიწევდა და გაცოფებული რას ეუბნებოდა ვეღარ აკონტროლებდა. ხელებით თმებში წვდა, რაც ძალი და ღონე ჰქონდა ექაჩებოდა და ფეხებს უშენდა. ბოლოს ძირს დავარდა, ასფალტს დაუწყო მუშტების რტყმევა, სახეზე ადამიანს არ ჰგავდა. სულ გალურჯებულიყო, ტუში ცრემლებს ჩამოერეცხა და კვალი ყელში ჩაკარგულიყო. შაკო ირგვლივ არსად იყო, უეცრად სადღაც აორთქლდა. ცარიელ ქუჩაში მხოლოდ იზაბელას ტირილი ისმოდა, მიმშველებელიც არავინ ჰყავდა, სანამ ქუჩა იკამ არ გადმოკვეთა. მივარდა იზაბელას და გულში ჩაიკრა.
-პატარავ მოხდა რამე?
-სიკვდილი მინდა იკა, მხოლოდ სიკვდილი.. აღარ მინდა ასე სიცოცხლე.
-მითხარი რამოხდა, ასე ვინ ჩაგაგდო. მითხარი გთხოვ, ზუსტად ისე ვანატრებ სიკვდილს როგორც შენ ნატრობ ახლა..
-წამიყვანე, გთხოვ ამ ქალაქიდან წამიყვანე.
-ჩშშ! დაწყნარდი. წაგიყვან ახლავე წაგიყვან.
-რატო დავიბადე. მითხარი ასეთ სიცოცხლეს რა აზრი აქვს? მუდმივად ის წყეული წარსული თუ უნდა მახსენონ.. ისიც არ მაკმარა იმ არაკაცმა და დედაჩემს შემადარა. ბო*ი და ქუჩის ქალი გამომიყვანა. შემეხო, თავისი ბინძური ხელებით მკლავზე მეხებოდა..
-ადექი გთხოვ! მანქანას გამოვიყვან ახლავე და წავიდეთ..ყველაფერს მომიყვები ხო?
_ფეხზე ააყენა და მისი სახე ხელებში მოიქცია. სახეზე ცრემლები მოწმინდა და მანქანამდე ძლივს მიიყვანა.
-იზ საყვარელო დედაშენს გავაფრთხილებ და ვთხოვ რამდენიმე დღის საყოფი ტასაცმელი ჩაგიდოს. ახლავე მოვალ კარგი? შემომხედე გთხოვ, რამე მითხარი.
-მალე გთხოვ.
_მანქანის კარი გარედან ჩაკეტა. სახლში აირბინა. მილას გაამზადებია იზაბელასთვის ჩანთა. თვითონაც მოიმზადა და მანქანა ელვისებური სისწრაფით მოწყვიტა ადგილს..
მთელი გზა ჩუმად ისხდნენ, დროდადრო გადახედავდა იზაბელას ცხრემლიან სახეს და თანდათან უმატებდა სისწრაფეს..როგორც იქნა გააღწიეს ქალაქიდან. მანქანა შეაჩერა, გადავიდა და იზაბელაც გადაიყვანა.
-უკვე მოვედით?
-არა, გადმოდი ცოტახანს.
-რახდება?
-გადმოდი, გთხოვ.
_მანქანიდან ძლივს გადავიდა და კარს მიეყრდნო..
-ისუნთქე. მშვენიერი ჰაერია, მოგიხდება.
-მადლობა, შენ რომ არა არვიცი იმ მომენტში რა მოხდებოდა..
-ჩშშ! დაწყნარდი..აი იქ სოფელს ხომ ხედავ?
-კი ვხედავ.
-მანდ დედაჩემის სოფელია..სახლი სადაც გაიზრდა. ყველანაირი აღჭურვილობა მაქვს, ორტენტიანი კარვები, სალაშრო გაზი, ჭურჭელი და ყველა ის ნივთი რაც შეიძლება დაგვჭირდეს..
-ანუ?
-ორი-სამი დღით ბუნებაში დავბანაკდეთ სადმე..
-ვაიმე როგორ მინდა.
-ანუ მომყვები?
-მაგას კითხვა უნდა?
_სახეზე ფრთხილად უსვავდა თითებს, ცრემლებს უმშრალებდა და არეულ თმებს უსწორებდა.
-იცოდე თუ კიდევ იტირებ აქვე გავაჩერებ მანქანას და დაგტოვებ.
-კარგი, პირობას გაძლევ.
_ხელები წელზე შემოხვია და ჩაეხუტა..ერთადერთი ბიჭი იყო იკა რომლის შეხებაზეც ზიზღი არ ჰქონდა. მხოლოდ მას ენდობოდა. არანაირი საიდუმლო არ არსებობდა მათ შორის, ისიც კი იცოდა როდის და სად რომელ გოგოს ჟი*ავდა..
6კილომეტრი იყო იმ სახლამდე. პატარა ორსართულიანი სახლი იყო, პატარა კიბით და პატარა ფანჯრებით..პირველი სართული ქვით იყო ნაშენი, მეორე სართული ხის ედგა, ხის აივანი ჰქონდა რომელიც ლამაზ ეზოს დაჰყურებდა.. დაბლა ორი ოთახი, სამზარეულო და მისაღები იყო. მაღლა კი ერთი ოთახი და დიდი მისაღები, რომელიც აივანს უერთდებოდა..
-ძალიან მომეწონა ეს სახლი.
-მყუდრო და პატარა სახლია. კარგი აურა მოაქვს, თბილი და მშვიდად ვგრძნობ თავს აქ ყოფნისას.
-იქნებ დღეს აქ დავრჩეთ? ხვალისთვის კარგად მოვემზადოთ და წავიდეთ.
-როგორ გაწყენიებთ ქალბატონო. თქვენს განკარგულებაში მიგულეთ.
-აქ სულ სხვანაირია ყველაფერი, რაღაც სულ სხვა სიცოცხლე ჩქეფს..
-ყავა გინდა?
-შენ თუ მომიმზადებ
-თქვენ როგორ შეგაწუხებთ. როგორს მიირთმევთ?
-ჩანთაში მაქვს, ახალი ყავააო რაღაც და დავაგემოვნოთ.
-ადი ზემოთ და მეც ამოვალ. დაათვალიერე მანამდე.
_მეორე სართულზე ავიდა, ოთახები მოიარა და აივანზე მდგომ სავარძელში მოკალათდა. ორი ხის სავარძელი იდგა, წინ პატარა მაგიდა ამშვენებდა. იკაც მალე ავიდა ლანგრით ხელში. ყავა მაგიდაზე დადო და შოკოლადებიც მიუწყო გვერდით. კომფორტულად მოკალათდენ, პლედები მიიფარეს და ხედით ტკბებოდნენ.
-როდის მეტყვი?
-რას?
-ვინ ჩაგაგდო ეგეთ დღეში.
-უკვე აღარ აქვს მნიშვნელობა.
-ჩემთვის აქვს
-გეტყვი, ოღონდ ახლა არა გთხოვ..
-კარგი, როგორც გინდა
-ჩვენი ბავშვები, რომ გადავაგდეთ? უჰჰ საშინლად გაბრაზდებიან.
-იმედია ვერ გაგვიგებენ.
-მე ხომ იცი ფოტოების გარეშე ვერ გავძლებ..ასერომ თავდასხმისთვის მზად იყავი.



***
_ზარის ხმა არ წყდება, განუწყვეტლივ ვიღაც რეკავს და თან კარზე აბრახუნებს..
-გისმენ შვილო
-დეიდა მილა, იზაბელა სადაა?
-შაკო შვილო მოხდა რამე?
-სად არის იზა?
-იკა მოვიდა, მითხრა ქალაქგარეთ მივდივართო და იზას ნივთები წაიღო.
-თქვენც გაატანეთ არა? დავინახე იზაბელა გათიშული იწვა მაგის მანქანაში. შემდეგ მობილურზე საუბრობდა.
-ნუ მაფორიაქებ. რა გაიგონე? რას საუბრობდა? იკა ძმასავითაა იზასთვის.
-ეგ შეიძლება მისთვის, იკას დიდიხანია უყვარს იზაბელა და როგორც ჩანს მოიტაცა. იცოდეთ მალე თუ არ ვიპოვით კარგს არაფერს უზავს..
-რას საუბრობდა მობილურზე? იქნებ თქვა.
-მალე მიზანს ავისრულებ და იზაბელა ჩემი გახდებაო, დეტალურად აღწერა როგორ უნდა მისი გა*იმვა.
-არა, არა არ მჯერა. იკა ამას არ იზავს.
-ტყუილს ხომარ გეტყვით? პოლიციაში განვაცხადე და უკვე დაიწყებენ მათ ძებნას.
_მილას სახეზე ფერი ეცვალა და გონდაკარგული დავარდა იატაკზე..აიყვანა, დივანზე დააწვინა და თვითონ ადგილიდან აორთქლდა..
ყველა იკას და იზაბელას ეძებდა. შაკომ ყველგან ხმა დააგდო, იზაბელა მოიტაცა და მის გაუპატიურებას აპირებსო.


***
-ცოტა აცივდა მგონი.
-აქ საღამოობით სულ ასეა, თბილისის ჩახუთული ჰაერისგან ბევრად განსხვავდება.
-აუუ როდის გათენდება. ძალიან მინდა კარვით ტყეში. ორი კარავი გააქვს?
-ოთხი მაქვს, რომელიც მოგეწონება ის იყოს შენი.
-და ამდენი რად გინდოდა?
-ადრე მთელი ოჯახი დავდიოდით ხოლმე.
-იმ ტყეს კარგად იცნობ?
-ძალიან კარგად..
-ანუ არ უნდა შემეშინდეს?
-არა პრინცესავ, ადექი ახლა ქვემოთ ღუმელს გავახურებ და რამე მოვამზადოთ..გაზი არ გვაქვს დროებით გათიშულია.
-მმმ...ღუმელში მომზადებული საჭმელი რა საოცრებაა..ძალიან მიყვარს
-მეც ხშირად მიკეთებდა ბებო ღუმელში. მაშინ არც გაზი იყო და არც დენი ნორმალურად.
-წარსულზე ლაპარაკი ცოტა არიყოს ცუდად მხდის. არგვინდა რა.
-გინდა მოგიყვე მე და ჩემი და-ძმა ბებოს როგორ ვაწვალებდით?
_შეშა წვრილად დააპო და ღუმელის წინ მოიმარაგა.
-საინტერესოა.
-ბებოს წინსაფარი ეკეთა სულ, შიდ ხან რას ინახავდა ხან რას. ვიცოდით, რომ გოგრის მარცვალს არჩევდა ხოლმე. შემდეგ იმით ჩურჩხელებს აკეთებდა.ერთ დღესაც ის გოგრის მარცვალი მოვპარეთ. სადღაც ერთი კილო იქნებოდა და სამი მანეთი ავიღეთ. ტკბილეული ვიყიდეთ და ბედნიერი სახეებით დავბრუნდით შინ. ზამთარი იყო, საშინლად ციოდა. დედა და მამა მუშაობდნენ ღამის ცვლაში. ჩვენ კი სარდაფში დაგვამწყვრია ბებომ. საშინელი სიცივე იყო, ერთმანეთის ჩახუტებაც ვერ გვათბობდა და თოკამ თქვა მოდი ჩავიფსათ და გავთბებითქო. ჩვენც, შტერებმა დავუჯერეთ. ის კივერ მოვტვინეთ, რომ გაცივდებოდა და უარესად შეგვცივდებოდა.
-ვაიმეე, აჰჰაჰაჰა. სერიოზულად ეგრე ქენით? მერე?
-ხო ასე გავაკეთეთ. კიდევ კარგი ბებომ მალე გაგვიღო კარი და მერე იმ საქციელისთვის დავისაჯეთ.
-მე მსგავსი მოგონებებიც კი არ მაქვს. ხომიცი ბორდელში გავიზარდე თითქმის
-არ გაიხსენო ეგ წუთები. არ ღირს.
-კარტოფილს გათლი? შევწვათ.
-ნუ რა პრობლემაა..
_საჭმელი გაამზადეს და გემრიელად ივახშმეს.ოთახებში შევიდნენ და დილამდე ტკბილად ეძინათ.. შაკომ მიაგნო მათ ადგილ-სამყოფელს და რას აპირებდა არავინ იცოდა მის გარდა..
-იზაბელა გათენდა ადექი. მალე უნდა წავიდეთ...იზაბელააა...იზააა...იზზზ... ცოტახანში ფუტკარივით ბზუილს დავიწყებ. კარგი, შემოგივარდები იცოდე ოთახში. ღმერთოო ეს რა ძილისგუდაა.
_ყველანაირად ეცადა პასუხი მიეღო. ოთახის კარი შეაღო და დაინახა ნაუშნიკები გაეკეთებია და ტკბილად ეძინა.უკან ფრთხილად გამოვიდა, სამზარეულოდან ალუმინის ქვაბი და დიდი კოვზი აიღო. შეიპარა ოთახში და მის თავთან საშინელი განგაში ატეხა. შეშინებული წამოხტა, ძლივს გამოერკვა რა ხდებოდა, ლოგინიდან გადმოვიდა და იკას გაეკიდა..
-ვაიი, ირაკლი დეისაძევ ვერ გადამირჩები. ესე უნდა ხო გაღვიძება? ერთი ცომის საბრტყელებელი ჩამივარდეს ხელში! გვერდებს აგიჭრელებ იმდენს გირტყავ.
-ქალბატონო იზაბელა..
-ასეთი სახით რატომ მიყურებ?
-აბა დაბლა დაიხედე.
_აღმოჩნდა რომ იკას წინაშე საცვლისამარა დარბოდა, წელს ზემოთ გამჭვირვალე მაიკა ეცვა და არც ბუსჰალტერი ეკეთა. კარგად ჩანდა მისი პატარა, მაგრამ ძალიან სექსუალური მკერდი. საკუთარ თავს ახედ-ჩახედა და კივილით გაიქცა საძინებლისკენ..
-კარგი რა იზაბელა! პატარა ბავშვივით იქცევი, ხომ იცი როგორც დას ისე გიყურებ, სიმართლე გითხრა შენზე არც არასდროს ამდგომია. აჰაჰა
-დეისაძეე ამოგწყვიტავ იცოდე..
_ოთახიდან იზას ბრაზნარევი ხმა ისმოდა. რაღაცას ბუტბუტებდა და იკას ლანძღავდა.
-ჩაიცვი?
-არა!
-კაი შემოვდივარ.
_ბუსჰალტერს იკრავდა როცა იკა შევიდა..
-ვერ გაიგე?? არ ჩამიცვავს-თქო!
-აუუ ატრაკებ იზა. ნუ ხარ ფხუკიანი გთხოვ, ჩემთან არ გაგიტყდეს რა!
-ძმასავით კი ხარ, მაგრამ ასეთი თამამიც არ ვარ, მე მაპატიეთ.
-აუ დავიტანჯე რა! უშვი ხელი.
_ბუსჰალტერის შეკვრაზე დიდხანს იწვალა, დეისაძეს როცა უყურებდა, თანაც ასეთ მდგომარეობაში, საშინლად იბნეოდა და ხელები უკანკალებდა. იზას მიუახლოვდა, ხელები ჩამოაშვებია და თვითონ შეუკრა. კისრის ქვემოთ, ხერხემლის სვეტის დასაწყისში პატარა ხალი ჰქონდა. არაერთხელ შეუმჩნევია ეს იკას მაგრამ არასდროს აღუნიშნავს, რომ საშინლად ესაყვარლებოდა. იმ წუთას რას აკეთებდა, თვითონაც არ იცოდა. იზაბელას ხელები მოხვია და ტუჩები ზუსტად იმ ადგილას მიაწება სადაც ხალი ჰქონდა. მოულოდნელობისგან ცოტა შეკრთა..
-იკა რასაკეთებ?
-არვიცი, პირველი რაც მომაფიქრდა ის გავაკეთე.
-კარგი, გაიწიე მაიკა უნდა გადავიცვა.
-მე ჩაგაცმემ.
-იკაა
-გთხოვ.
_არაფერი უთქვამს, მისკენ შეტრიალდა და მაიკა გაუწოდა. იკამაც გადააცვა და შუბლზე აკოცა.
-პრინცესავ წავედით. 20კილომეტრია იმ ადგილამდე სადაც უნდა დავბანაკდეთ..
-აუუ იკაა, ისე მშია ჩემს მუცელში გამოწვეულ კოლივუბლს მალე შენც გაიგონებ.
-ისე საინტერესო მოსასმენი იქნება შენი მუცლის ბუყბუყი..
-ნუ დამცინი საძაგელო.
-მოკლედ, ყველაფერი მანქანაში აწყვია, რაც მალე მივალთ მით უფრო მალე შეჭამ.. თერმოსები გავამზადე, კარგი ცხელი ყავაა შიდ, ალბათ გვეყოფა ორი დღე.
ახლა კი წავედით
_იზაბელას ფეხებთან დაიხარა, ბეჭზე გაიდო და მანქანისკენ წაიყვანა..ფეხებს აფართხალებდა და ცემით ემუქრებოდა..გზაში მუსიკებს უსმენდნენ, ბევრს იცინოდნენ და საინტერესო თემებს განიხილავდნენ.
-მოვედით, ამის იქით გზა ფეხით უნდა განვაგრძოთ..
-შორსაა?
-დაახლოებით ერთი კილომეტრი.
-ჩვენ ხომ ბევრი ნივთები გვაქვს? რა გვეშველება, როგორ მივიტანთ.
-ორი სამი რეისის გაკეთება მოგვიწევს პატარავ.
-კარგი, მე პრობლემა არ მაქვს.
_საღამოსთვის კარვები უკვე მზად ჰქონდათ, წინ პატარა კოცონიც ენთოთ და გრილზე ხორცს წვავდნენ.
კომფორტულად მოკალათდნენ კოცონთან და საუბარი განაგრძეს..
-იკა, ისე თაგორის ათი ცხოვრებისეული გამონათქვამი იცი?
-ადრე მაქვს წაკითხული.
-ერთ-ერთია: ჩიტები ფიქრობენ, რომ სიკეთეა, მისცე თევზს ფრთები ცაში ასაფრენად.. თავიდან ესრომ წავიკითხე ვერ გავიაზრე, გამეცინა და ვიფიქრე ცხოვრებისეული გამონათქვამი როგორ შეიძლება იყოსთქო. რამდენიმე წლის შემდეგ ისევ წავიკითხე და რაღაც სხვა აზრი დამებადა, მივხვდი ამ წინადადებაში ასე მარტივად არ იყო ყველაფერი. რაც წლები გადიოდა ჩემი გონება მეტ აზრს მთავაზობდა ამ წინადადების შინაარსის გასავრცობად და ახლა ამ რამდენიმე სიტყვაზე დაყრდნობით შემიძლია უამრავი ფურცელი გავავსო, პრეზენტაციები მოვამზადო და დაუღლელად ვისაუბრო.
-არსებობენ ფრაზები, რომლებიც რამდენიმე სიტყვისგან შედგებიან მაგრამ მათში ჩაქსოვილი აზრი უფსკრულივითაა. უყურებ და დასასრული არ უჩანს.
-ერთადერთი ადამიანი ხარ ვისაც ველაპარაკები ისე როგორც საკუთარ თავს..ვამაყობ, რომ შენ ჩემს ცხოვრებაში ხარ.
-მაგრამ ჩემი საშინლად გცხვენია.
-ნწუ! გეშლება. საერთოდაც არა.
-მაშინ ბურა ვითამაშოთ, გახდაზე.
-გახდაზეე?
-ხო რაიყო?
-აქ? ამ ტყეში თან გახდაზე? არარსებობს.
-ჩაბარება მაშინ იყოს როცა გინდა.
-კარგი..
_კარტი არიგეს..პირველი სამი ხელი იკამ მოიგო და საშინლად ბრაზდებოდა ..საბედნიეროდ ფორტუნა იზას მიემხრო და თამაში 11:9 დასრულდა.
-არარსებობს.. შენ როგორ მომიგე. ნუ ალბათ არც გინდა მერომ გავიხადო, ტყუილად ვითამაშეთ.
-რატომაც არა? მე თუ უნდა გამეხადა?
-ხუმრობ?
-სულაც არა..
-კარგი პატარავ! როცა მეტყვი და სადაც მეტყვი..ახლა კი ერთი თხოვნა შემისრულე რა.
-რა?
-ერთი ხელი ვითამაშოთ. თუ მოგიგებ ფილტრუმზე მაკოცნიებ.
-სჯობდა გეთქვა ზედა ტუჩზე მაკოცნიეო..თითქმის ხო იგივეა.
-არარის იგივე! გთხოვ იზა.
-თუ წააგებ?
-ნებისმიერ ერთ სურვილს გისრულებ.
-შევთანხმდით..
_კარტი იზამ არიგა, თითქმის ერთნაირად ჰყავდათ წაყვანილი. თამაშის დასრულების შემდეგ დათვლა დაიწყეს და იკამ იკივლა.
-იეეს! 62 მყავს.
-საძაგელოოო!
-მოდი, მოიწიე
-შენ მკოცნი და კიდევ მე მოვიწიო?
-კარგი ხო..
_იზაბელას სახე ხელებში მოიქცია, ნელ-ნელა უახლოვდებოდა ფილტრუმს. იზაბელას გახშირებულ სუნთქვასაც გრძნობდა, მის აწითლებულ ლოყებს უყურებდა და იღიმოდა. თითქოს ზაკაზად წელავდა დროს. ტუჩებით თითქმის შეეხო როცა თვალები დახუჭა და წაიჩურჩულა..
-მაპატიე!
_ფილტრუმის მაგივრად ტუჩები მის ქვედა ტუჩს შეახო.ხელები ტანზე მჭიდროდ მოხვია და თავისკენ მისწია.ნელი მოძრაობებით ჯერ ქვედა ტუჩზე კოცნიდა შემდეგ კი ზედაზე გადავიდა. რამდენიმე წამის შემდეგ კი ერთმანეთს ანაცვლებდა. ძალიან ნელა კოცნიდა, ყოველ წამს წელავდა, რომ მისი გემო ბოლომდე შეეგრძნო. უჩვეულოდ რბილი ტუჩები ჰქონდა საოცარი არომატით..ხელებში მოიქცია ისევ მისი სახე, ცხვირი მის პატარა ცხვირს შეახო, თვალები მაგრად დახუჭა და ჩაილაპარაკა
-რას მიკეთებ? მაპატიე გთხოვ..
-მე..მე არ ვიცი რა გითხრა, გთხოვ დაივიწყე ეს კოცნა.
-მაპატიებ?
-უბრალოდ არ შემიძლია არ გაპატიო..
_თავი მის კალთაში ჩადო და ფარულად გადმოგორებული ცრემლი მოიწმინდა..იკა თმაზე ეფერებოდა, იცოდა რომ საშინლად უყვარდა თმაზე მოფერება ..
-პატარავ ყავა არ გინდა?
-კი სიამოვნებით დავლევ..
_თერმოსები გამოიტანა და ყავა დაასხა..კიდევ ნახევარი საათი ისხდნენ და დასაძინებლად წავიდნენ..


***
-ვიპოვეეე! ბატონო გელა აქ არიან..
_პოლიციელების არმია დაადგა თავზე მათ კარვებს და საშინელი სურათი დახვდათ.. იზაბელა ხელ-ფეხ შეკრული, წარბ გახეთქილი სრულიად შიშველი იწვა.. იკა კი გვერდით ეწვა.
მირა და ლადოც მათთან ერთად იყვნენ. როცა მირამ ეს სურათი დაინახა კივილი დაიწყო და იკას მივარდა.. კივილზე ძლივს წამოწია იკამ თავი, ცდილობდა მირას მუშტები მოეგერიებია..
-ეს როგორ გაუკეთე ჩემს შვილს? ის ხომ დასავით გყავდა..არ შეგეცოდა? როგორ განდე, ჩემი ბრალია, ჩემი ხელებით ჩავუწყვე ტასაცმელი და გამოგატანე.
_აზრზე ვერ მოდიოდა სანამ გვერდით არ გაიხედა და იზაბელა არ დაინახა საშინელ მდგომარეობაში..
-ხომარ გაგიჟდით? მე ამას როგორ ვიზავდი? იზაბელაა..ჩემი იზაბელა..დედას მოუტყნავ ამის ჩამდენს..
-ბორკილები დაადეთ..განყოფილებაში გაირკვევა სიმართლე..გოგონა სასწრაფოდ კლინიკაში გადაიყვანეთ..

_ზაფხული ნელ-ნელა მოიპარებოდა. თბილისში უკვე იგრძნობოდა სიცხე, ჩახუთულობა და სულის შემაღონებელი სუნი, გვერძე გამვლელიდან, რომ მოდის..
224 პალატაში იწვა იზაბელა, გონს ისევ ვერ მოსულიყო..უკვე მესამე ფიზიოლოგიური ხსნარი ედგა, ათას ანალიზს უკეთებდნენ და ცდილობდნენ დაედგინათ რა სჭირდა. გინეკოლოგიურმა შემოწმებამ დაადასტურა, რომ იზა ისევ ქალიშვილი იყო, მაგრამ მის სხეულზე საეჭვო დაზიანებები გაფიქრებიებდათ, რომ მისი გაუპატიურება სურდათ..
სწრაფი ნაბიჯებით გამოვიდა ექთანი პალატიდან, იქვე მდგომ ორ პოლიციელს ესაუბრა, რომლებიც იზაბელას გაღვიძებას ელოდებოდნენ დასაკითხად.. აშკარად რაღაც ისეთი უთხრა, რამაც პოლიციელების დაინტერესება გამოიწვია და ორივე მათგანი პალატაში შევიდნენ..
-ქალბატონო რამე მოხდა? ჩემი შვილი გონს მოვიდა? _მირა ექთანს მივარდა, მკლავებში ჩაავლო ხელები და ანჯღევდა..მავედრებელი თვალებით უყურებდა, ცრემლებს ძლივს იკავებდა სუნთქვაც კი უძნელდებოდა..
-არა ისევ უგონოდაა. დანარჩენს მე ვერ გეტყვით, სამართალ დამცავები მალე გამოვლენ და მათ კითხეთ..
_ექთან ჩამოეშვა და პალატის კართან ჩამოჯდა..რამდენიმე წუთში პალატიდან პოლიციელები გამოვიდნენ..ხელში გამჭვირვალე, მჭიდროდ დახურული პარკი ეჭირათ და მობილურით ვიღაცას ესაუბრებოდნენ..
-იქნებ ვინმემ ამიხსნას რა ხდება?
-ქალბატონო, ექთანმა შეგვატყობინა, რომ სისხლის ანალიზის აღების დროს შენიშნა პაციენტის ფრჩხილებში მოთავსებული კანი..ჩვენც როგორც უტყუარი ნივთმტკიცებად ამოვიღეთ და კანის უჯრედებზე ჩატარებული დნმ-ის ანალიზის საფუძვლებზე დადგინდება ეკუთვნის თუ არა ის ბრალდებულ დეისაძეს..
-პასუხი მალე იქნება ცნობილი?
-დედა..
_პალატიდან ჩახრინწული ხმით ნათქვამი სიტყვები მოესმათ და მირა მაშინვე პალატაში შევარდა..
-დედიი, დეე...იზაბელა..შვილო კარგად ხარ?
-თავი მტკივა _გაუღიმა დასამშვიდებლად. -რამინდა აქ? რამოხდა?
-არგახსოვს?
-როცა გახსენებას ვცდილობ თავი მტკივა.
-არიფიქრო, დაწყნარდი და მოდუნდი.
-მითხარი გთხოვ რამოხდა?
-ირაკლიმ...
-იკა, ბოლოს კარვებში ვიყავით და შემდეგ..
-შემდეგ შენი გაუპატიურება სცადა.
-იკამ? დედა ხვდები რას ამბობ?
-ჩემი თვალით ვნახე შვილო როგორ იწექი მის გვერდით ნაცემი და თან სრულიად შიშველი..
-დედა მეღადავები? სადაა იკა? ის მაგას არასდროს არ იზავდა.
-დააპატიმრეს, განყოფილებაშია..იმედია იქ დაალპობენ.
-დედა გაგიჟდი? ჩემო იკა? შეუძლებელია..წყეული იყოს ამის ჩამდენი, რას გვერჩის. ის არასდროს არ დამადებს თითს თუ მე არ მინდა! ირაკლი დეისაძე არ გავს ქუჩის ნაბიჭვრებს და ბიჭი რომელიც 10 წელია ჩემთან ერთად იზრდება საკუთარი შვილივით უნდა გიყვარდეს დედა! უნდა ხვდებოდე, რომ ის ამას არ გააკეთებს.
_ხელზე დამაგრებული კათეტერი მოიგლიჯა, ოდნავ წამოიკივლა ტკივილისგან. ლოგინიდან წამოჯდა და ჩაცმა დაიწყო..
-იზაბელა რას აკეთებ? გაგიჟდი? დაწექი სასწრაფოდ..
-პოლიციის განყოფილებაში თუ არ წამიყვანთ ამ ფანჯრიდან გადავხტები.
-შვილო გაჩერდი გთხოვ, კარგი როგორც გინდა, წავიდეთ.

-გვეტყვი ბოლოს და ბოლოს რა გაუკეთე საწყალ გოგოს? რამდენი მოწმე იყო იქ გახსოვს? სჯობს აღიარო..
-მოწმე? რისი მოწმე ბატონო პროკურორო? იმის რომ იზაბელა მე ჩავაგდე ისეთ დღეში? გინდათ მითხრათ, რომ გოგოს რომელსაც ათი წელია ვიცნობ და დასავით მიყვარს ეგეთ საშინელებას გავუკეთებდი?
-ასეთი სცენები ჩვენთან არ ჭრის, ტყუილად გგონია გულს აგვიჩუყებ მაგ შეთხზული ფრაზებით...წყალი დალიე იქნებ გონს მოხვიდე, რომ შემოვალ სჯობს სიმართლე მომიყვე..
_ირაკლი სიბრაზისგან ანათებდა, ფეხზე წამოვარდა და გიჟივით იქცეოდა, მუშტებს ურტყავდა მაგიდას და იგინებოდა..
-იზაბელასგამო ადამიანს მოვკლავ და თვითონ ხელს როგორ დავაკარებდი ეს დედა მოტყნული...ტვინი არავის გაქვთ? ამის ჩამდენს თუ თქვენ ვერ იპოვით მე ვიპოვი და ავკუწავ ნაწილებად, გავანადგურებ, არვაცოცხლებ გესმით?
_სუსტად იყო, პალატაში ლოგინზე ჩამომჯდარი სუფთა ტასაცმელს ელოდა როდის მიუტანდა მირა..გული საშინლად ტკიოდა. იცოდა რა საშინლად იტანჯებოდა ახლა იკა. ყველაზე მეტად მისი ჩახუტება და დამშვიდება სჭირდებოდა. ერთი სული ჰქონდა როდის გააღწევდა იმ დაწყევლილი კლინიკიდან და როდის დაინახავდა დეისაძეს..
მკაფიო ნაბიჯების ხმა გაისმა დერეფანში, შემდეგ სახელურის ჩამოწევის ხმა და პალატაში ფრთხილად შევიდა..
-დეე მოხვედი?
-კი მოვედი
_ბოხი ხმის გაგონებაზე კარისკენ გაიხედა..
-შენ? აქ რას აკეთებ? გაეთრიე ახლავე აქედან..
-ახლა კარგად მისმინე. იცოდე თუ იტყვი, რომ ირაკლის შენზე არ უძალადია როგორც კი პოლიციის შენობიდან ფეხს გადმოდგამს მაშინვე შენს თვალწინ მოვკლავ..
-შენ ხომარ გადაირიე? რაპრობლემა გაქვს ირაკლისთან? მეხომ მიმწარებ სიცოცხლეს და ახლა იკას მიადექი?
-შენ იმიტომ გამწარებ, რომ მაგით ირაკლის ვტკენ გულს..ალბათ თავს იდებილებ და ვერ ხვდები, რომ შენზე ჭკუა ეკეტება ისე უყვარხარ და ანალოგიური შენც..
-როგორც და-ძმა და არაფერი განსაკუთრებული, ახლა კი გაეთრიე და არც იფიქრო მაგ სიტყვების გამეორება..
-კარგი თუ ირაკლი არ გყოფნის მირასაც თან მივაყოლებ იცოდე..
-არგაბედო რომელიმეს რამე დაუშავო თორემ ჩემი ხელით მოგკლავ გეფიცები..
-მაშინ ის გააკეთე რასაც გეუბნები..აბა შენიცი მე წავედი..
-დაიცადე!
-...
-შენ მოაწყვე ხო? შე შენ გააკეთე ეს ყველაფერი.
-უჰჰ რა გულუბრყვილო ხარ, როგორ გვიან ხვდები ყველაფერს.. _ჩაიცინა და კარს მიღმა გაუჩინარდა...
როგორც იქნა მირაც მოვიდა..თვალზე მომდგარ ცრემლს ძლივს იკავებდა იზაბელა..სწრაფად ჩაიცვა და პოლიციაში წავიდა. ქუჩაში საშინელი საცობი იყო. სული დაელია ლამის სანამ იქამდე მიაღწია..დასაკითხ ოთახში შეიყვანეს..
-შეგიძლიათ მოგვიყვეთ რა მოხდა?
-ბოლოს კოცონთან ვისხედით, ყავას ვსვავდით, რომ არ დაგვძინებოდა ჩვენ კი პირიქით საშინლად მოგვერია ძილი..ორივე ჩვენს კარვებში დავბანაკდით..მის შემდეგ ბუნდოვნად მახსოვს შეხება, შეწინააღმდეგების თავი არ მქონდა ამიტომ ფრჩხილები ზურგზე ჩამოვუსვი ინსტიქტურად მერე კი დამარტყა, ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი, მის შემდეგ არაფერი მახსოვს..
-ვერ დაინახეთ?
-ხელის აფარება მოასწრო, თანაც ისე საშინლად მეძინებოდა თვალებს ვერ ვახელდი..
-ის ყავა რაში გესხათ?
-თერმოსში
-სულ დალიეთ?
-არა, ორი დღე უნდა გვემყოფინა..
-ალეკო მოდი _კარიდან დამხმარეს გასძახა..
-სასწრაფოდ თერმოსებში არსებული ყავის ანალიზი მომიტანეთ
-დიახ, როგორც იტყვით..
-შეიძლება იკა ვნახო?
-დასაკითხ ოთახშია..წინსწარი დაკავების იზოლატორში გადავიყვანთ და შემდეგ ორი წუთით ნახავთ..მანამდე მისი ადვოკატიც მოვა, რომ ესაუბროს.. თქვენ კი ბოლო კითხვას დაგისვავთ და შემდეგ ჩვენებას ხელი მოაწერეთ.. ირაკლი დეისაზე ცდილობდა თქვენს გაუპატიურებას?
-არვიცი, არდამინახავს..
-მადლობა. შეგიძლია გახვიდეთ.
_დერეფანში სკამზე ჩამოჯდა, მირაც გვერდით მიუჯდა და თმაზე ხელი გადაუსვა.. ყურადღება კარისკენ მოექცა, ყველა იქით იყურებოდა.. კარებში მაღალი, შავთმიანი გოგო შემოვიდა..წელში გამოყვანილი შავი კაბა ეცვა, მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელები, შავი ტრენდული სათვალე ეკეთა და რაც თვალში მოგხვდებოდათ ღია წითელი პომადა, რომელიც დიდ ტუჩებს უფრო კარგ შესახედაობას აძლევდა..საოცარი სუნამო ესხა..გვერდით, რომ ჩაგივლიდათ უნებურად მაინც მიიქცევდა ყურადღებას..
-გამარჯობა..დეისაძის ადვოკატი გახლავართ ნათია გასვიანი. გთხოვთ მისი ოთახისკებ გამიძღვეთ..
_პოლიციის თანამშრომელიც კი დაიბნა და ხმა არ ამოუღია ისე გაუღვა წინ. პროკურორი ზეწოლას განაგრძობდა როცა ადვოკატი შევიდა.კომფორტულად მოკალათდა და საუბარი დაიწყო
-ბატონო პროკურორო მე მისი ადვოკატი ნათია გასვიანი გახლავართ. თქვენ არ გქონდათ უფლება დაკითხვა ადვოკატის მოსვლამდე დაგეწყოთ, მით უმეტეს ზეწოლას ახდენთ ჩემს კლიენტზე და გთხოვთ ათი წუთით დაგვტოვოთ რადგან ჩემს კლიენტს უნდა ვესაუბრო..
_პროკურორი უყურებდა ამაყად მოსაუბრე ადვოკატს და ვერაფერს ამბობდა..თანხმობის ნიშნად თავი დაუკრა და ოთახი დატოვა..
-მოკლედ მე უკვე გაგაცანი ჩემი თავი, ახლა შენ გისმენ..
-ირაკლი დეისაძე, უკვე გეცოდინება რა თემასთან დაკავშირებით მოგიწევთ ჩემი დაცვა..
-ასე თუ ისე ვიცი მაგრამ მინდა შენ მოგისმინო..
-არაფერი არ მახსოვს გარდა იმისა, რომ მირას კივილმა გამაღვიძა და ჩემს გვერდით იზაბელა სრულიად შიშველი იწვა, საშინელ მდგომარებაში.
-შესაძლოა ეს ვინმეს გაეკეთებია? ვინ იცოდა იქ რომ იყავით?
-არავისთვის არ გვითქვამს..
-აბა პოლიციამ და მშობლემა როგორ გაიგეს? ვინ შეატყობინა პოლიციას?
-არ უთქვამთ..
-საინტერესოა.. არ იდარდო 100% დარწმუნებული ვარ ამ საქმეს მოვიგებთ..
-ასეთი დარწმუნებული როგორ ხართ?
-ორი წლის დაწყებული მაქვს საადვოკატო პროფესია..არცერთი საქმე არ წამიგია ჯერ..დარწმუნებული ვარ რასაც ვამბობ.
_ოროკურორი ისევ საკუთარ ადგილს დაუბრუნდა.
-დაასრულეთ საუბარი?
-დიახ
-ანუ შემიძლია თავიდან დავკითხო..
-რათქმაუნდა. ერთი სათხოვარი მაქვს..იზაბელას ჩვენება მომიტანეთ.
-დაკითხვის დასრულებისთანავე.
-კარგით დაიწყეთ.
-რა მოხდა იმ დღეს? რამ გაგხადათ იძულებული გოგოს ასე მოქცეოდით?
-ბატონო პროკურორო ჩემი კლიენტი ეჭვმიტანილია, ჯერ მისი ბრალეულობა კითხვის ნიშნის ქვეშაა და გთხოვთ კითხვები უფრო კორეტულად დასვათ..
-გავითვალისწინებ, ახლა კი პასუხს ველოდები..
-წეღანაც ვთქვი და ახლაც ავღნიშნე, ბოლოს ყავას ვსვავდით და საშინლად გვეძინებოდა..მის შემდეგ არაფერი მახსოვს..შემდეგ მირას კივილის დროს გამოვფხიზლდი..
-შეგიძლიათ ჩვენებას ხელი მოაწეროთ..
-ბატონო პროკურორო შეიძლება თქვენს კაბინეტში ვისაუბროთ?
-დიახ წამობრძანდით..
_კაბინეტში შევიდნენ, ადვოკატი კომფორტულად მოკალათდა სავარზელში, ფეხი ფეხზე გადაიდო და სწრაფად ჩაიკითხა იზაბელას ჩვენება.. შემდეგ ფეხზე წამოდგა, წინ და უკან გაიარ გამოიარა და პროკურორთან კითხვით გადავიდა..
-ქალბატონი მირა დაკითხეთ?
-საჭიროებას ვერ ვხედავ.
-ნუთუ? არამგონია ჩემი შეხსენება გჭირდებოდეთ, მაგრამ როგორ გაიგო პოლიციამ მათი ადგილ სამყოფელი როცა არავინ იცოდა?
-ქალბატონმა მირამ დაგვირეკა
-არც მან იცოდა, როგორ გაიგო? თქვენ კი არც დაკითხეთ..იზაბელას ჩვენებაში წერია, რომ ფრჩხილებით ზურგი დაუკაწრა..შეამოწმეთ ირაკლის ზურგი? ან თუნდაც სხეული დაუთვალიერეთ?
-არა. არ გამხსენებია
-როგორ თუ არ გაგხსენებია? ზეწოლას ახდენთ მაშინ როცა საქმეს ნახევრადაც ვერ აკეთებთ? საოცარია პირდაპირ! ორივე მათგანი აღნიშნავს, რომ ყავის დალევის შემდეგ დაეძინათ..განა ეს ნორმალურად მიგაჩნიათ?
-ჭკუას მარიგებთ?
-აუცილებკობას რომარ წარმოადგენდეს გავჩუმდებოდი..გთხოვთ დაკითხოთ ქალბატონი მირა და მეც დამასწროთ.
-კარგი როგორც გინდათ.
_მირა დასაკითხად შეიყვანეს..ნათია კედელს მიეყრდნო და ყურადღებით უსმენდა.
-როგორ გაიგეთ თქვენი შვილი სად იყო და დეისაძე რას უპირებდა?
-შაკომ მითხრა
-ვინ არის შაკო და რა გითხრათ?
-მითხრა, რომ დაინახა იზაბელა მანქანაში უგონოდ იწვა, თვითონ კი ტელეფონზე ლაპარაკობდა დღეს ჩემს სურვილს ავისრულებ და იზაბელა ჩემი გახდებაო..ჩვენი მეზობლის ბიჭია შაკო
-საინტერესოა.. იზაბელას ჩვენებაში არ უხსენებია, რომ იქ მოიტაცა და ისე წაიყვანა.მან გითხრათ მათი ადგილსამყოფელი?
-შემდეგ დაგვირეკა, ადგილის მისამართი გვითხრა და ჩვენც პოლიციასთან ერთად წამოვედით..
-კარგით, ხელი მოაწერეთ ჩვენებას და თავიაუფალი ხართ..
-შაკოს როდის დაკითხავთ? მგონი უნდა ხვდებოდეთ საქმეში დამნაშავის ვინაობას..
-ასე ვერაფერს ვიტყვით..დნმ-ის პასუხი ხვალ გვეცოდინება ეკუთვნის თუ არა იზაბელას ფრჩხილის ქვეშ აღმოჩენილი კანი დეისაძეს.
-უტყუარი სამხილიც გვაქვს ანუ. ირაკლის ექსპერტიზაზე როდის წაიყვანთ?
-გადაყვანილია უკვე ირაკლიც და იზაბელაც.
-ხომ არ დაიგვიანეთ?
-არც თუ ისე.
-კარგი მე დაგტოვებთ. ეს ჩემი ბარათი და დამიკავშირდით თუ რამე იქნება ცნობილი.. თანაც სასამართლომ მოსმენა სამ დღეში ჩანიშნა.
-ეგ პირველი მოსმენა.
-და ბოლოც..საქმეს პირველივე მოსმენაზე დავახურიებ!
-როგორ მოახერხებთ.
-მე ჩემი მეთოდები მაქვს. მითუმეტეს ჩემი კლიენტის უდანაშაულობა აშკარაა და ამას ადვილად დავამტკიცებ..
_კაბინეტი დატოვებამდე პროკურორს ირონიული სახით შეხედა და უთხდა -იქნებ შეამოწმოთ ირაკლის მობილურიდან გამავალი და შემავალი ზარები იმ დღისით..მადლობელი ვიქნები. _კარი გაიჯახუნა და წავიდა..
შაკო დაიბარეს დაკითხვაზე, ჯიუტად იმეორებდა დავინახე იზაბელა გონწასული იყო ის კი ტელეფონზე ვიღაცას დიდი სიხარულით ეუბნებოდა იზაბელას მალე გავჟიმავ, სულ ცოტა დარჩაო..
იზაბელა თავს საშინლად გრძნობდა, ექსპერტიზის შემდეგ საკუთარ ოთახში ჩაიკეტა და საათობით ტიროდა. ფიქრობდა რა ექნა..მართლა რომ მოსკლათ მირა და იკა ვერ გადაიტანდა და საკუთარი ხელით მოიკლავდა თავს..ისევ გაჩუმება არჩია..იკას ადვოკატზე ამყარებდა იმედებს. საოცარი ქალი იყო და იმედი ჰქონდა დაიხსნიდა ირაკლის. ფეხებმოხრილი იწვა ლოგინზე. ცრემლები თავისით სცვიოდა, გამომეტყველება ერთ წერტილზე ჰქონდა გასწორებული როცა მობილურზე ესემესი მიუვიდა.
-გაფრთხილებ, სასამართლოზე თუ არ იტყვი რომ ირაკლიმ შენზე იძალადა და შენი გაუპატიურება სცადა, ჯერ ირაკლის მოვკლავ მერე დედაშენს და შენ ისე გიხმარ ვეღარავინ აგაწყობს. სიყვარულით ირაკლის დაუძინებელი მტერი.
_ტელეფონი გაიშინა და კედელს მიანარცხა, გიჟივით წამოხტა ფეხზე და ყველაფერი დაამტვრია. ლოგინში რგავდა თავს და ბოლოხმაზე ტიროდა...

_ძალიან სწრაფად გადიოდა დრო, სულ მალე სასამართლოს დღეც ახლოვდებოდა. ირაკლი უკვე გიჟს გავდა იმ გისოსების მიღმა. იზაბელაზე ფიქრობდა და ის ფიქრები აგიჟებდა, რომ შეიძლება სამუდამოდ დაეკარგა.ვერ იჯერებდა, რომ იზაბელას ის დამნაშავე ეგონა და ციხისთვის იმეტებდა. გული ტკიოდა, მხოლოდ გული არა, რაღაც გაურკვეველი გრძნობა ტანჯავდა შიგნიდან და სახელს ვერ არქმევდა. ბადრაგის ფეხის ხმა გაისმა, რკინის კარებზე სახელური გადასწია და დაიძახა
-დეისაძე მნახველი გყავს.
-ვინ არის?
-არვიცი, წამოდი და გაიგებ.
_ხმაამოუღებლად გაჰყვა. თავზე ხელს ისვავდა და ცდილობდა წარმოქმნილი ფიქრებისთვის ადგილი მიეჩინა და გამორკვეულიყო..კარი შეაღო, ნაცნობი სახე მოხვდა თვალში, რომელიც საშინლად გაფითრებულიყო, ხელები სახესთან მიეტანა და ნერვიულად ხლართავდა ერთმანეთში თითებს. იკას დანახვისას ფეხზე წამოდგა, წონასწორობა დაერღვა და ისევ დაჯდა. იკაც ძალიან მშვიდად მივიდა და მის წინ მოკალათდა. არც ერთი სიტყვა, არც თბილი მზერა და არც რამე განსაკუთრებული ქმედება. ჩუმად იჯდა და უყურებდა იზაბელას..
-იკა შენთან სალაპარაკო მაქვს.
-კაცთან რომელმაც შენი გაუპატიურება სცადა?
-ვიცი შენ არ ყოფილხარ.
-თუ იცი რატომ არ ამბობ?
-არშემიძლია
-შემომხედე..იზაბელა შემომხედე..ეს დედამოტყნული რატომ არ მიყურებ?
_მაგიდაზე ხელი დაარტყა ნერვიულად წამოიყვირა..იზაბელა კი ისევ თავდახრილი იჯდა..
-მითხარი რამოხდა. რაღაც ხდება და მიმალავ, ვერც მიყურებ..გპირდები სამუდამოდ დამკარგავ.
-მაპატიე გთხოვ.
-რა გაპატიო რა? თქვი ბოლოს და ბოლოს რა გჭირს?
-არმინდა ამის გაკეთება მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს..მაპატიე.
_ადგა და კარისკენ წავიდა. ცრემლებს ძლივს იკავებდა.ირაკლის მკაცრი ხმა გაისმა
-იზაბელა გეფიცები მაგ კარიდან თუ ისე გახვალ, რომ არაფერს მეტყვი სამუდამოდ მოგიწევს ჩემი დავიწყება.
_საოცარი თვალებით შეხედა ირაკლის. კარის სახელურს დაუფიქრებლად დაქაჩა და გარეთ გავარდა. ხვალ უკვე სასამართლოს დღე იყო. იზაბელა საგრძნობლად შეცვალა იმ დღეებმა. საერთოდ აღარ იყო ის გოგო, იმდენად სუსტად გრძნობდა თავს, დაუცვდლად..არავინ ჰყავდა გვერდით ვისაც სიმართლეს ეტყოდა. არაფერს ჭამდა, მხოლოდ წვენს და ერთ ორ შოკოლადს ცუდად რომარ გამხდარიყო. სულ თავბრუ ეხვდოდა, ძლივს ინარჩუნებდა წონასწორობას. როგორც ჩანს უთვალთვალებდა კიდეც შაკო..პოლიციის შენობიდან გასვლისთანავე სმს მიუვიდა მობილურზე.
-იმედია რამე სისულელე არ ჩაიდინე. გახსოვდეს ხვალინდელი დღე გადაწყვეტს შენს ბედს..რამე სისულელეს თუ გააკეთებ საყვარელ კაცს მოგიკლავ და დედაშენსაც მივაყოლებ თან..
_ესემესი გადაიკითხა და კიბესთან ჩაიკეცა.ცრემლები საშინელი სისწრაფით ცვიოდნენ..ხმამაღლა ტირილი უნდოდა მაგრამ ძალა არ ჰქონდა. ბოლო დღეებში იმდენი იტირა თელი ცხოვრება, რომ არ ჰქონდა. ძალა მოიკრიბა და ტაქსამდე მიაღწია. მისამართი უკარნახა, ფანჯრის რაფას თავი მიადო და ისევ ტირილი დაიწყო.
განყოფილებაში ირაკლის ადვოკატი მივიდა, პირდაპირ პროკურორის კაბინეტში შევიდა ნებართვის გარეშე და საუბარი შესვლისთანავე დაიწყო.
-სად არის ექსპერტიზის დასკვნა? ტელეფონიდან გასული ზარების ამონაწერი და დნმ-ის ანალიზის პასუხი?
-არ გვაქვს
-როგორ თუ არ გაქვთ? რას მიკეთებთ? იცით, საფუძვლიან ეჭვს მიჩენთ, რომ ვიღაცას ხელს აფარებთ!
-ხვდებით რას ამბობთ?
-მე კარგად ვხვდები ბატონო გელა. დღეს საღამოს თუ დასკვნები ხელში არ გექნებათ მიფრთხილდით!
-მემუქრებით?
-როგორც გინდათ ისე ჩათვალეთ.
_კარი გაიჯახუნა და სწრაფად დატოვა პოლიციის შენობა. საოცარი ქალი იყო, სასწაულს მოახდენდა და ირაკლის მაინც გაათავისუფლებდა რაც არუნდა მომხდარიყო.
იზაბელას მთელი დღე მუქარის შემცველი მესიჯები მიდიოდა. უკვე აღარ იცოდა რა ექნა და მობილური საერთოდ გამორთო.
დილით ძლივს იდგა ფეხზე, თავი საშინლად ტკიოდა, მუცელში ყველაფერი ერთმანეთში ეხლართებოდა და გული ერეოდა.
სააბაზანოში შევიდა, ცივი შხაპი მიიღო აზრზე მოსასვლელად, მოწესრიგდა და მირასთან ერთად სასამართლოში წავიდა..პროცესი ორ საათზე იყო ჩანიშნული.
საშინელი საცობი იყო გზაში. ორის ნახევრისთვის უკვე იქ იყვნენ. დერეფანში მომავალი ირაკლი ბორკილებით, რომ დაინახა გული გაეყინა, თავი დახარა და ეცადა მზერა აერიდებია..როგორც იქნა პროცესი დაიწყო..მოსამართლე ვინმე ვატო შალამბერიძე იყო რომელმაც თავის კუთვნილი ადგილი დაიკავა და მოსმენა დაიწყო. პირველი იზაბელა იხმეს სიტყვის სათქმელად, მოწმედ შაკო ყავდათ დაბარებული და მირაც ერთ-ერთი მოწმის სტატუსით იმყოფებოდა.
-გთხოვთ მოგვიყევით რა მოხდა 28 მაისს.
-27ში მე და ირაკლი ტყეში წავედით სალაშქროდ..გზად მისი დედის სახლში შევიარეთ, იმ ღამით იქ დავრჩით, კარვები და აღჭურვილობები მოვამზადეთ და მეორე დღისით გავაგრძელეთ გზა..ჩვეულებრივად დავბანაკდით, ვისაუბრეთ შემდეგ ყავა დავლიეთ რომ არ დაგვძინებოდა და საპირისპიროდ მოხდა ყველაფერი..საშინლად მოგვერია ძილი და ჩვენ-ჩვენ კარვებში შემვედით.. არვიცი რამდენი ხნის შემდეგ მაგრამ შეხება ვიგრძენი, თვალებს ვერ ვახელდი ნორმალურად თანაც სახეზე ხელი ამაფარა, მე ერთი ხელით ზურგი დაუკაწრე რის შემდეგაც გამარტყა და არაფერი მახსოვს.
-კარგით გთხოვთ თქვენი ადგილი დაიკავოთ.. ახლა კი მოწმედ ვიძახებთ შაკო ომიაძეს.
-რა დაინახეთ და გაიგონეთ ისეთი რითაც მიხვდით, რომ იზაბელა საფრთხეში იყო?
_კარები ნათიამ შემოაღო ფრთხილად, ყველას მზერა მისკენ მოექცა, დაიგვიანა და თანავ ძალიან.
-ბატონო მოსამართლე პირადი მიზეზის გამო არ დამიგვიანებია საქმეს ეხებოდა რასაც საქმის მსვლელობისას გაგაცნობთ და გთხოვთ დამიშვათ..
-კარგი დაიკავეთ თქვენი ადგილი.
_იკას გვერდით მოთავსდა და გადაულაპარაკა -საქმე ჩვენია გილოცავ..
-გთხოვ კითხვაზე მიპასუხოთ.
-ბატონო მოსამართლე მე დავინახე გონებადაკარგული იზაბელა როგორ ეწვინა მანქანაში თვითონ კი მობილურზე საუბრობდა, რომ იზაბელა მისი გახდებოდა და ამ დღეს დიდი ხანია ელოდა.
-პატივცემულო მოსამართლევ კითხვა მაქვს მოწმესთან _ნათია ფეხზე წამოდგა და რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა მოწმეს ადგილისკენ.
-დასვით
-თუ თქვენ დაინახეთ იზაბელა მანქანაში გულწასული და გაიგონეთ ირაკლი დეისაძე მობილურზე რასაც ლაპარაკობდა რატომ არაფერი მოიმოქმედეთ?
-არვიცი დავიბენი და ძალიან შემეშინდა .
-განაგრძეთ.
-როცა გავაცნობიერე რა ხდებოდა ქალბატონ მირასთან მივვარდი და ვაცნობე.
-ახლა ქალბატონ მირას ვუსმენთ.
-ირაკლი მოვიდა, მითხრა რომ ქალაგგარეთ მიდიოდნენ და მთხოვა ჩამეწყო იზაბელას ნივთები, მეც ჩავუწყვე და გავატანე..ცოტახანში კარზე ძლიერი ბრახუნი გავიგე, მოვარდა შაკო და მითხრა ის ზუსტად რაც თვითონ თქვა. საშინლად ავნერვიულდი და ჩემს ქმარს დავურეკე..შაკო გაუჩინარდა, წასვლისას მითხრა მოვძებნი და დაგირეკავთ, გპირდებით ვიპოვიო..
-თუ დაასრულეთ თქვენი ადგილი დაიკავეთ..ახლა კი ქალბატონო ნათია თქვენი ჯერია.
-მადლობთ ბატონო მოსამართლე, ძალიან ბევრი კითხვა დამიგროვდა და გთხოვთ საუბარი არ გამაწყვეტიოთ მეტად მნიშვნელოვანია ეს ჩემთვის.
-დაიწყეთ.
-პირველი კითხვა მაქვს ჩემს კლიენტთან.. ირაკლი ვინ იცოდა თქვენი ადგილსამყოფელი?
-არავინ
-იზაბელა მოტაცებით წაიყვანეთ? ანუ თქვენს მანქანაში გულწასული იწვა?
-არა ნებით წამომყვა
-ადასტურებთ ქალბატონო იზაბელა?
_იზაბელა დუმდა, არაფერს ამბობდა რამდენიმე წუთი, შემდეგ კი თანხმობის ნიშნად თავი დააქნია.
-ქალბატონო მირა ვინ შეგატყობინათ მათი ადგილმდებარეობა?
-შაკომ დამირეკა
-და თქვენ როგორ გაიგეთ ბატონო შაკო.
-ვიცოდი ირაკლი სადაც დადიოდა ხოლმე და მოსაძებნად წავედი.
-თქვენ ცრუობთ!
_ნათიას მკაცრმა ხმამ სასამართლოს ოთახშჯ ევისებურად იქუხა.
-ბატონო მოსამართლევ ინებეთ მტკიცებულებები.. აი ეს დნმ-ის ანალიზის პასუხია რომელიც ადასტურებს, რომ იზაბელას ფრჩხილში აღმოჩენილი კანი ირაკლის არ ეკუთვნის..ეს ექსპერტიზის დასკვნაა.ირაკლის სხეულს არანაირი ფრჩხილის კვალი არ აღენიშნება..ეს სატელეფონო ამონაწერია რაც მოწმობს, რომ იმ დროს ირაკლის იზაბელასთან და მის ორ კურსელთან აქვს დანარეკი..ბოლო ზარი კი იზაბელასია. ეს კი ყავის ანალიზის პასუხებია, რომელიც გვიჩვენებს, რომ ორივე ყავაში ძლიერი საძილე საშვალებაა გარეული.. ეს ყველაფერი არაა.. მე მოვიპოვე იმ ქუჩაზე არსებული ვიდეო კამერის ჩანაწერები და ძალიან საინტერესო რამ დავადგინე.. აი ნახეთ.
_ვიდეოზე კარგად ჩანდა შაკომ რა დღეში ჩააგდო იზაბელა და როგორ დაეხმარა გიორგი შემდეგ..ისიც ჩანდა, რომ მანქანაში თავის ფეხით ჩაჯდა.
-ბატონო შაკო გთხოვთ გვაჩვენოთ ზურგი
-რა?
-მაიკა აიწიეთ და ზურგი გვაჩვენეთ.
-არ გაქვთ უფლება
-მაქვს. მოვითხოვ გააკეთოს ჩემი თხოვნა ბატონო მოსამართლე
-მოთხოვნა მიღებულია, გააკეთე რასაც ამბობს.
_შაკომ მაიკა აიწია და გამოჩნდა ზურგზე ფრჩხილის კვალი რომელიც ძალიან კარგად ეტყობოდა
-პატივცემულებო აი ჩვენი დამნაშავე..ეს ყველაფერი არაა, ბატონი გელა ვაჩნაძე პროკურორი მისი თანამძრახველია..მან არცერთი სამხილი არ მოიპოვა. სპეციალურად დააგვიანა გამოძიება და მე ჩემი ხარჯებით დამოუკიდებლად გამოვიძიე..აი ის ფოტო მასალა სადაც ერთად არიან..მოვითხოვ ჩემი კლიენტის სასწრაფოდ გათავისუფლებას და შაკო ომიაძის დაკავებას..
-მოთხოვნა მიღებულია და ირაკლი დეისაძე გათავისუფლებულ იქნას ყოველგვარი ბრალდებისგან..
_ჩაქუჩის ხმა გაისმა, შაკო დააკავეს..იზაბელას კი გული წაუვიდა, ყველა მასთან მიცვინდა და სასწრაფოდ საავადმყოფოში გადაიყვანეს. უამრავი ანალიზი ჩაუტარეს ჰემოგლობინი კატასტროფულად დაბალი ჰქონდა. სასწრაფოდ სისხლი უნდა გადაესხათ. მესამე რეზუს უარყოფითი ჟგუფი ჰქონდა და ვერ შოულობდნენ..ყველგან გადარეკეს სადაც შესაძლებელი იყო, სოციალურ ქსელში ინფორმაციები გაავრცელეს მაგრამ არავინ გამოხმაურებიათ..ორი დღე გავიდა, ორი დღე და იზაბელა სულ უფრო სუსტდებოდა.. ირაკლი გარეთ იდგა, პალატაში არცერთხელ არ შესულა. ექიმებს მის ამბავს ეკითხებოდა, ნერვიულად დადიოდა დერეფანში. ერთი წუთიც არ სძინებია, თვალები ჩაწითლებული და დასიებული ჰქონდა. მილა და ლადო გვერდიდან არ შორდებოდნენ. რას აღარ აკეთებდნენ მაგრამ უშედეგოდ..
მესამე დღე თენდებოდა უკვე. იკა ისევ იმ კართან ასვეტებულიყო და არც შედიოდა. თვითონაც ვერ გაეგო რატომ აკეთებდა ამას. იზაბელას ლაპარაკის თავიც არ ჰქონდა, მაგრამ ყველაზე მეტად მისი ჩაკიდებული ხელი და რამდენიმე სიტყვის მოსმენა უნდოდა. უნდოდა მის გვერდით ყოფილიყო. ყოველი კარის გაღებას სევდიანი თვალებით შეჰყურებდა და ელოდა ირაკლის შესვლას. არავინ ეუბნებოდა, რომ იქ იდგა, იქ იყო ის დღეები მაგრამ პალატაში შესვლას ვერ ბედავდა. კარები გაიღო და ისევ იმედიანი თვალები მიაპყრო სტუმარს, ექთანი იყო წამლის გასაკეთებლად მისუკიყო..ღია კარში ირაკლის სილუეტს მოჰკრა თვალი და დაუძახა.
-იკაა..ის იკა იყო ხო? იქ იყო და არ შემოდის. ის იყო, კი იკა იყო.
_ადგომა დააპირა მაგრამ ექთნის ხმამ შეაჩერა..ცოტახან გაჩერდა, ექთნის გასვლის შემდეგ ნელა წამოდგა, სისტემა ხელში დაიჭირა და კედელს გაჰყვა.კარი ფრთხილად გააღო და იქვე მდგარი ირაკლი რომ დაინახა თავი ძლივს შეიმაგრა. თავჩაღუნული იდგა კედელთან ასვეტებული..
-ირაკლი!
-რასაკეთებ? აქ რაგინდა შედი ახლავე.
-გეძახდი, რამდენჯერ დაგიძახე და არ შემოხვედი. ნუთუ ასე გძულვარ? ასე გეზიზღები?
-იზაბელა გაჩუნდი ცუდად ხარ, შედი ახლავე უკან.
_ძალიან ახლოს მივიდა ირაკლისთან, მის სუნთქვასაც კი გრძნობდა. მისი მზერა ისეთი არაფრისმთქმელი იყო და მაინც ნეტავ იცოდეთ რა საოცრად გამოიყურებოდა ჩაწითლებული თვალებიდან მისი ღია მწვანე თვალები. ხელი მოკიდა მაჯაზე და პალატისკენ წაიყვანა.
-წამოდი სალაპარაკო მაქვს. ბოდიში ფეხზე ვერ ვდგები ნორმალურად.
-ფრთხილად შედი, მოგეხმარო?
-მოვახერხებ ჩემით..
_ძლივს მიაღწია ლოგინამდე და ირაკლის ანიშნა დაჯექიო..ისიც იქვე ფეხებთან ჩამოჯდა.
-გძულვარ?
-...
-კარგი გავიგე, არც გამტყუნებ ჩემი ბრალია
-არ მძულხარ. მეც არ ვიცი რა მჭირს. გული მატკინე საშინლად.
-შენ იცი რა ხდება ჩემს გულში? იცი? საერთოდ არ მაინტერესებს სისხლს იშოვნიან თუ არა! მე უკვე გადავწყვიტე მკურნალობაზე უარს ვამბობ!.
-გაგიჟდი ხომ? მოკვდები იზაბელა.
-ერთხელ უკვე მოვკვდი და ახლა ყოველ დღე ვკვდები. მეტი აღარ შემიძლია. სჯობს ერთხელ მოვკვდე და ყველა დაგასვენოთ.
_ცრემლები ვერ შეიკავა და ატირდა.
-გთხოვ გაჩუნდი. არაფერსაც არ იზავ, შენ კარგად იქნები და ყველაფერი ჩაივლის.
-რატო მექცევი ასე? მზერას მარიდებ, სულ სხვანაირი ხარ, ძალიან ცივი ხარ ირაკლი.
-მაპატიე მაგრამ ისეთი ვეღარ ვიქნები როგორიც ადრე. ვერ დავივიწყებ როგორც მომექეცი.
-იცოდე ინანებ მაგ სიტყვებს.
-შაკოს იცავდი? იცოდი ისიყო დამნაშავე და მას იცავდი..მაგიჟებს ეს ფიქრები. ისეთ დღეში მაგ ნაბიჭვარმა ჩაგაგდო და კიდევ იმას იცავდი. ერთხელაც არ თქვი ირაკლი არ იყოო, ირაკლი მაგას არ იზავდაო.
-გადი ჩემი პალატიდან.
-კარგი როგორც გინდა.
_ცრემლებს ვერ იკავებდა. რამდენიმე წუთი იტირა შემდეგ კი ზარი დარეკა და ექიმები და ექთნები მის პალატაში გაჩნდნენ.
-სასწრაფოდ მოამზადეთ გაწერის საბუთები.
-შეუძლებელია. თქვენს სიცოცხლეს საფრთხე ემუქრება. აინერი ძალიან მაღალი გაქვთ, ჰემოგლობინი კატასტროფულად დაბალი.. სისხლდენა რომ დაგეწყოთ ვერავინ გადაგარჩენთ.
-მე არ მიკითხავს თქვენთვის ჩემი მდგომარეობა! გაწერის საბუთები მოამზადეთ ხელს მოგიწერთ, ყველაფერს ჩემს თავზე ვიღებ.
-კარგით როგორც გინდათ
_ირაკლი კართან იდგა, ვერ მოითბინა და პალატაში შევარდა
-არავინ არაფერს არ მოამზადებს. გადით პალატიდან, ამ სულელს მე მივხედავ.
-რაუფლება გაქვს?
-გთხოვთ დაგვტოვეთ ვთქვი მე მივხედავთქო.
-ირაკლი გეყო!
-გაჩუნდი ბევრს ლაპარაკობ იცი? ბროწეულის წვენი დალიე ახლა.
-არდავლევ!
-გადაგასხავ იზაბელა! დედის სულს გეფიცები გადაგასხავ.
-წეღან ვერ მიტანდი. ახლა რაში გჭირდება ეს მზრუნველობა?
-კარგად უნდა იყო! შენი ქმედებისთვის პასუხი უნდა მოგთხოვო!
-ირაკლი ყველა იმ სიტყვას ინანებ რაც მითხარი!
-მემუქრები? დროზე დალიე ეს და ნუ ლაპარაკობ..
_ერთი ჭიქა ბროწეულის წვენი სულ დაალევია. ცოტა იოგურტიც აჭამა და მობილურზე ვიღაცას დაურეკა გავიგე მოხარშული საქონლის ღვიძლი კარგიაო და სასწრაფოდ მომიტანეთო.
-რაა? ღვიძლი? არშევჭამ!
-შენთვის არ მიკითხავს.
_ექთანი ღიმილიანი სახით შემოვიდა
-გილოცავთ დონორი გამოჩნდა.
-ვინ არის?
-ახალგაზრდა ბიჭი იყო, სისხლი ჩააბარა და წავიდა.
-მადლობას მაინც ვეტყოდი.
-სამწუხაროდ არ ისურვა ვინაობის გამხელა.
_გადასხმა დაუდგა და პალატიდან გავიდა..
-ახლა გამოკეთდები, მერე ადვილად მოგთხოვ პასუხს.
_ირაკლის მობილურმა დარეკა, ნათია იყო .
-გისმენთ..უიი ნათ შენხარ?
-...
-დღეს და ხვალ არვიცი მაპატიე.. თვითონ დაგირეკავ როცა მოვიცლი და წავიდეთ სავახშმოდ
-...
-კარგი დროებით.
_ღიმილიანი სახით გაუთიშა მობილური
-ადვოკატი ნათია იყო?
-კი
-და ნათ როდის მერე გახდა?
-ეჭვიანობ?
-რამაქ საეჭვიანო?
-ის რომ სექსუალურია, ლამაზია ჭკვიანია და ყველასგან გამორჩეული.
-ეგეთი გოგო შენისთანა იდიოტს არ შეხედავს.
-შეხედა უკვე.
-ირაკლი!
-რაიყო?
-გეყოფა! ვერსადაც ვერ წახვალ სანამ მე ამ ჯოჯოხეთში ვწევარ.. და საერთოდაც შენი ბრალია ამ დღეში რომ ვარ
-ჩემი რა ბრალია?
-დიახ შენი ბრალია..
-იტყვი?
-კარგი სჯობს განახო.._მობილური აიღო, შაკოს ჩათი გახსნა და გაუწოდა .. ბოლომდე ჩაიკითხა, ტელეფონი მიაწოდა და გვერძე იყურებოდა.
-იციი? ყველაზე დიდი ვარ ამ ქვეყნად! ეს როგორ ვერ ვიფიქრე. იზაბელა მაპატიე გთხოვ! არმესმოდა როგორ გტკენდი ჩემი სიტყვებით გულს..
-სათქმელად ადვილია..უბრალოდ მინდა წარსულში დარჩეს და აღარ გავიხსენოთ
-ის რომ გამოვა ჩავაძაღლებ.
-ჩშშშ.._თითები ტუჩებზე მიადო -რაღაც რომ გთხოვო შემისრულებ?
-ყველაფერს. _მისი დალურჯებული ხელი ტუჩებთან მიიტანა და კოცნიდა.
-კარი გადაკეტე, ჩამეხუტე და ცოტახან ისე დავიძინებ გთხოვ.
-კარგი პატარავ..
_კარი გადაკეტა. მის გვერდით დაწვა, ზურგიდან აეკრა, ხელები შემოხვია, სახე მის კისერში ჩამალა და ჩურჩულებდა.
-როგორ მენატრებოდა შენი ჩახუტება..იდიოტი ვარ, შენ რომც მაპატიო ჩემთავს ვერ ვაპატიებ იმ დღეებს და იმ წუთებს კართან რომ ვიდექი და არ შემოვდიოდი, შენს ხელებს არ ვეფერებოდი და შენს საყრდენად არ ვიდექი..მაპატიე..
-ჩშშ..ძალა აღარ მაქვს. ცოტახანს დავიძინოთ. მეტს ვეღარ ვუძლებ..
_ჩაიჩურჩულა და თვალები მილულა, ირაკლი კი მის თმებს ეფერებოდა..

_ნეტავ ყველაფერი ისე ხდებოდეს როგორც გვინდა, ყველა გზა მარტივი იყოს, ცხოვრებაც არიყოს ასეთი ერთფეროვანი..ვიღვიძებთ, ვშრომობთ იმისათვის, რომ როგორმე თავი გავიტანოთ. ვიბრძვით იმისათვის, რომ ამ ცხოვრებაში ადგილი დავიმკვიდროთ. ეს ცხოვრება ჩვეულებრივი ომია. ომი სიცოცხლისთვის, თვითგადარჩენისთვის. არავინ გაპატიებს ფეხზე მყარად დგომას, ყველაფერს ეცდებიან წაგაქციონ და წაქცეულს ამაყად დაგხედავენ ზემოდან. არავის გამოწვდილ ხელს არ უნდა დაეყრდნო, მიწაზე გართხმულმაც კი საკუთარი თავის იმედად უნდა ისწავლო წამოდგომა. განსაკუთრებით ქალს უნდა შეეძლოს, საკუთარი პოზიციების გამყარება. მიყვარს ძლიერი ქალები, საკუთარი კარიერით და მიზანმიმართული ქმედებებით.
იზაბელა არ იყო სუსტი ქალი, ის ყოველ დღე უმეორებდა საკუთარ თავს, რომ შეძლებდა იმას, რასაც ბევრი ადამიანისთვის ცხოვრების შეცვლა შეეძლო. მართალია ფინანსური მდგომარეობა არც თუ ისე სახარბიელო ჰქონდა, რომ წამოეწყო ის პროექტი რასაც გეგმავდა, მაგრამ ყველანაირ ღონეს ხმარობდა ეპოვა ხალხი ვისაც კიდევ შესწევდა სიკეთის კეთების სურვილი და მის პროექტს დააფინანსებდა..


საავადმყოფოში იწვა ისევ..მეშვიდე დღე და ისევ ის ფერი, საშინლად თეთრი ფერი ჰქონდა გოგოს, რომლის შავგვრემანი სახეც ბევრს უბინდავდა გონებას.. გადასხმები, წამლები და ათასი რამ..ყველა მასთან იყო, ყველა ამხნევებდა, თავს დასტრიალებდნენ, მას კი თითქოს სიცოცხლის ხალისი დაეკარგაო. ფანჯრისკენ იყურებოდა, ხელები თავქვეშ ამოედო და ფეხები მოეხარა.. მოწყენილი სახით რაღაცაზე ჩაფიქრებულიყო, როდესაც პალატის კარები ხმაურით გაიღო..
-პარა რამ პამ პააამ! ჩვენც მოვედიით!! როგორხარ კუუს??
_კარებში თამო შემოვიდა, უკან თაზო, ლიკა, თაკო და იკა შემოჰყვნენ..
-ჩემი ტთბილი ხალხი, როგორ მომენატრეეთ..
_სიხარული მაშინვე დაეტყო სახეზე, ლოგინზე წამოჯდა და ყველას მაგრად ჩაეხუტა..
-ეს ბუშტები და დათუნიები სად დაგიწყოთ? ძალიან მალე უნდა გამოჯანმრთელდე! ახლა შენ მთავარი როლი უნდა მოირგო..
-რა როლი?
-გახსოვს პროეტის წამოწყება რომ გინდოდა? პროექტი სახელად "ფერადი გულები"
-მახსოვს? მაგას როგორ დავივიწყებ.
-მოკლედ, ერთი ძალიან კარგი კაცი ვნახეთ..სოციალურ ქსელში განვათავსეთ პროექტის არსი და მიზანი, სწორედ იქ გამოგვეხმაურა და სრული თანხით გვაფინანსებს..
-ვაიმეეე!! არ მჯერაა.. ნუთუ შესაძლებელია? ანუ შევძლებ, რომ ბავშვებს გულები გავუთბო, მოხუცების დანაოჭებული ხელები მაგრად ჩავიკრა გულში და თვალიდან ბედნიერების ცრემლები მოვწმინდო.
-შეძლებ იზაბელა შეძლებ! ათასობით ადამიანი გამოგვეხმაურა..ბანკში ანგარიშიც კი გავხსენით და ყოველ დღე 1000 ლარამდე მაინც შემოდის..ერთმა 15000-იც კი ჩაგვირიცხა..
-ზღაპარია? არა მგონი სიზმარში ვარ ხო?
-სახალხო დამცველსაც კი ვესაუბრეთ..მას მივაწვდით ინფორმაციებს და ყველანაირად გვერდით დაგვიდგება..
-იცით როგორი ბედნიერი ვარ? ვერ აგიღწერთ..
_ცრემლები წამოუვიდა, ყველა ეხვეოდა, გეგმებს აწყობდნენ და საოცრად დიდ სტიმულს აძლევდნენ.. თითქოს იზაბელაც კარგად იყო უფლება, რომ მიგეცათ მაშინვე ადგებოდა და საქმეს შეუდგებოდა..
ყველა წავიდა იკას გარდა..იზას ფეხებთან დაჯდა და უყურებდა მის ბედნიერ სახეს..
-გინდა გაგახარო?
-კი ძალიან.
-შეყვარებული ვარ!
-რაა? ვისზე?
-ნათიაზე, ჭკუიდან მშლის ეგ გოგო.
-ნათ . .ნათიაზე?
-ჰო რა იყო? არ გაგიხარდა?
-დავიბენი, კი როგორარა გამიხარდა..
_და ვინ იცის რას გრძნობდა იმ ღიმილიანი სახის უკან.. ერთი სული ჰქონდა ირაკლი როდის წასულიყო, რომ ტირილით ემოციებისგან დაცლილიყო..უღიმოდა და უსმენდა როგორი ემოციით საუბრობდა ნათიაზე.. ალბათ მალე ტირილსაც დაიწყებდა, რომ არა მირას და ლადოს შემოსვლა პალატაში..
-დედიი როგორ ხარ?
-ასე ჯერ არასდროს არ ვყოფილვარ. არვიცი როგორ გითხრა.
-მოხდა რამე?
-სულ რაღაც 8 თვეში და ან ძმა გეყოლება .
-რაააა?
_გაოცებული სახით უყურებდა მირას და ლადოს გაბრწყინებულ სახეებს.. აი მაშინ კი ნამდვილად ვეღარ შეიკავა ცრემლები და ატირდა..
-დედი რამოხდა? გაწყენიე? მაპატიე გთხოვ..
-რასამბობ? რა წყენა დედა! უბედნიერესი ვარ.. არც კი იცი ახლა რას ვგრძნობ, შენს მაგივრადაც მიხარია..მიხარია, რომ აღარ ვიგრნობ იმ სიცარიელეს შენს გულში, რომ იყო და თვალებში ირეკლებოდა..
-ყველაზე ტკბილი მყავხარ შენ იცი? რომარ გვეპოვე რამოხდებოდა ნეტავ?
-ალბათ ახლა ჩამოყალიბებული მეძავი ვიქნებოდი..
-ჩშშ! აღარ გაიმეორო ეს გთხოვ..შენ ჩვენი გოგო ხარ და მუდამ ასე იქნები..
-მაბედნიერებთ მე თქვენ! დეკო გთხოვ ექიმს უთხარი გამწერონ რა! აღარ შემიძლია..
-ხვალ ანალიზებს გაგიკეთებენ და თუ ყველაფერი ნორმაში იქნება გამოგწერენ?
-მართლა?
-ხო დე, ახლა წავალთ ჩვენ.
-ირაკლიც წაიყვანეთ..
-არა მე დავრჩები.
-ისედაც აქ ხარ სულ და წადი.
-არა! ჯერ კიდევ მაქვს შენთვის მოსაყოლი რაღაცეები..
-კარგი დეე ჩვენ წავალთ მაშინ.
-კარგი..დეე...თავს მიხედე გთხოვ..
-გავაგრძელო მოყოლა?
-როგორც გინდა
-ნუ მოკლედ სულ მასზე ვფიქრობ, ისე უცებ მოხდა ყველაფერი.
-დარწმუნებული ხარ, რომ გიყვარს?
-არვიცი რა დავარქვა სხვა სიყვარულის გარდა
-იქნებ გატაცება?
-25წლის ბიჭი გატაცებას და სიყვარულს ვერ ვარჩევ?
-ხო რავი..
-რატომ მოიწყინე?
-ცოტა დავიღალე დღეს..
-გინდა ჩაგეხუტო და ისე დაიძინო?
-არა! გთხოვ წადი
-რაგჭირს პატარავ?
-მარტო მინდა ყოფნა და დასვენება..
_მეორე დღეს საავადმყოფოდანაც გაწერეს..არავის იკარებდა, განსაკუთრებით ირაკლის..სულ თავის ოთახში იყო ჩაკეტილი და ტიროდა ან წერდა.. წერა დაიწყო..ერთი ლამაზი ბლოკნოტი აიღო, წარწერა გაუკეთა
"საიდუმლოდ ტრფობის ჩანაწერები" და ყველა თავის უთქმელ გრძნობას შიგ მოუყარა თავი..
...
_საათს დავხედე 00:35-ია უკვე.. ვერ ვისვენებ, უცნაური გრძნობა მაქვს.. ასეთი სურვილი არასდროს მქონია. სურვილი დამერეკა და გამეღვიძებიე. ვიცი დაღლილი ხარ, გეძინება საშინლად, მაგრამ ეგოისტი ვარ. იმდენად ეგოისტი რომ ახლა შენი გაღვიძებისთვის სიცოცხლეს დავთმობდი..უბრალოდ ახალგაღვიძებული, თმააბურძგნული არეული სახით და არაამქვეყნიური გამომეტყველებით მენახე და მეტი არაფერი მინდოდა ბედნიერებისთვის..ვიცი გამიბრაზდებოდი, ბუზღუნს დაიწყებდი და მისაყვედურებდი..მეკი საპასუხოდ შენს ლოყებს ხელებში მოვიქცევდი და გაკოცებდი..წამს გავაჩერებდი რომ შემეძლოს..წუთს საუკუნედ გავწელავდი და სიცოცხლეს ცისარტყელას ფერებით დაგიხატავდი....
საშინლად არგიყვარს როცა გაღვიძებენ, მეკი ვინიცის რამდენჯერ ავიღე ტელეფონი ხელში, რამდენჯერ წავშალე აკრებილი ესემესი..რამდენჯერ მოვედი შენს კართან და უკან დავბრუნდი ისევ..გამოვიფიტე სულიერად, მჭირდები ყველაზე მეტად..ცალკე შენი სიახლოვე მკლავს და ცალკე შენი სიშორე მანადგურებს..პირველად ვამბობ, პირველად ვაღიარებ, რომ შემიყვარდი..თანაც ისე შემიყვარდი, რომ ყველანაირი გზა მოვჭერი შენი გადაყვარების..
_თითქმის ყოველ ღამე სეირნობდა, სახლში ღამის სამ-ოთხ საათზე ადიოდა, დილით ათზე დგებოდა და თამოსთან ერთად პროექტზე მუშაობდა..ყველა დღე ერთნაირად ვითარდებოდა..თითქოს რიტმულ ციკლში იყო ჩამბული და ვერ არღვევსო..ერთ დღესაც გადაწყვიტა თავისი პრობლემის პირისპირ დამდგარიყო..აღარ ემალებოდა ირაკლის..უემოციოდ უსმენდა მის ლავ სთორს და გეგმაც დაისახა..არ დაეთმო საყვარელი კაცი, როგორც არ უნდა მიეღო ის, მისთვის უნდა ებრძოლა..სიყვარულში და ომში ყველა ხერხი გამართლებულია-ო ფიქრობდა..განსაკუთრებით თავდაჯერებული გახდა..მირას რთული ფეხმძიმობა ჰქონდა, საშინელი ტოქსიკოზი, ლადომ შვებულება აიღო და დასასვენებლად წაიყვანა თავიანთ აგარაკზე ურეკში..
სახლის საქმეებს აკეთებდა როცა მობილურმა დაურეკა..
-იზაბელა გცალია?
-თაზო რამოხდა? სახლს ვალაგებ და..
-ამოვალ შენთან და მოგიყვები..უნდა დამეხმარო რა ძმურად..
-თუ შემიძლია რა პრობლემაა.
_რამდენიმე წუთში თაზოც ავიდა.
-აბა მომიყევი რა ხდება.
-თაკო მიყვარს და ზედაც არ მიყურებს. ვიცი, რომ მოვწონვარ. ვხვდები მაგრამ რატო იქცევა ასე ვერ გავიგე. დღეს წვეულებაა, ჩვენი ჯგუფელის დაბადებისდღეა და ყველა დაპატიჟებული ვართ.
-იკაც?
-კი და იკაზე გელაპარაკები?
-კარგი და მე როგორ უნდა დაგეხმარო..
-დღეს ჩემთან ერთად უნდა წამოხვიდე, ყველაზე ლამაზი უნდა იყო და მეც ისე მოვიქცევი ვითომ ვგიჟდები შენზე..
-მაწყობს მეც..არარის პრობლემა..
-უი, გაიგე იკაზე და ნათიაზე?
-რა?
-შეყვარებულები არიან. იკა იძახის მალე ქორწილშიც გაქეიფებთო.
-ვნახოთ როგორ გვაქეიფებს.
-რათქვი?
-არაფერი. კარგი 6-ზე გამომიარე და წავიდეთ.
_გამოიცვალა, ჩანთა აიღო და საშოპინგოდ წავიდა.. ბოლოს მანიკური, პედიკური, ვარცხნილობა და მაკიაჟი გაიკეთა.. სახლში ჩუმად აიპარა ვინმეს, რომ არ დაენახა და კაბაც ჩაიცვა..მისი სიშველი სხეულის ნაწილები ისე გამომწევად ჩანდნენ, ნებისმიერ კაცს დააკარგიებდა ჭკუას.. ზურგი მთლიანად ამოღებული, მკერდთან ჩაჭრილი და გამჭვირვალე გიპიურით გაკეთებული ნაჭერი მაინც ვერ მალავდა მის მკერდს..მარცხენა მხარედ საკმაოდ აჭრილი..გრძელი, შავი ბრჭყვიალა კაბა იყო.. სახის ყველა ნაკვთი ჰქონდა გამოკვეთილი მაკიაჟით. თმა მაღლა აწეული და მთლიანობაში მართლაც რომ საოცრება იყო..თაზომაც დათქმულ დროს მოაკითხა. მანქანაში ჩასხდნენ და წავიდნენ..
-წვეულება ევროპულ სტილშია.
-ანუ კუჭი უნდა გამიხმეს შიმშილით?
-მე გაჭმევ რამეს, არ ინერვიულო.დღეს ისეთი შეუდარებელი ხარ, რომ ყველა ჩვენ შემოგვხედავს.
-დააგვიანე ნახევარი საათით.
-რატომ?
-ეფექტური შესვლისთვის.
-ვინც არ გიცნობს რა.
_მართლაც, მანქანა რესტორნის წინ გააჩერეს. მსუბუქად ივახშმეს და 40 წუთის დაგვიანებით მივიდნენ. კიბეები აიარეს და იუბილარი ისეთი ოვაციებით შეხვდა შეუძლებელი იყო ყველას ყურადღება მათკენ არ მოქცეულიყო. დარბაზს უეცრად გადაავლო თვალი, იკა და ნათია ერთად იდგნენ. გაიღიმა და მათ მოპირდაპირე მაგიდისკენ დაიძრა ისე, რომ მათთვის აღარ შეუხედავა.გამომწვევად იქცეოდა და ხვდებოდა ირაკლის მზერა როგორ უწვავდა ზურგს. წყნარი მუსიკა ჩაირთო და ცეკვა დაიწყეს. იზაბელას მჭიდროდ მოხვია ხელები თაზომ, სხეულზე აიკრა და ისე ცეკვავდნენ..
-ოჰ როგორი მზერით მოგვჩერებიან
-ძალიანაც კარგი.
_იღიმოდნენ და ერთმანეთს ყურთან რაღაცეებს ჩურჩულებდნენ. ვატო იზაბელას ზურგზე დაატარებდა ხელებს. აქეთ თაკოს ანთებული თვალები ეჯახებოდა იქეთ კიდევ იკას ალეწილი გამომეტყველება. მუსიკაც დასრულდა, იზაბელამ ხელი ჩასჭიდა და ირაკლის მაგიდისკენ დაირენ.
-საღამომშვიდობისა, ვერ შეგამჩნიეთ აქამდე.
_ღიმილიანი სახით გადაკოცნა ნათია და ირაკლი.
-ხო რას შეგვამჩნევდი სად გეცალა.
-თქვი რამე ირაკლი?
-გამომყევი საქმე მაქვს.
-სხვა დროს იყოს.
-ახლავე იზაბელა!
_ხელი საშინლად მოუჭირა და აივანზე გაიყვანა.
-რა ჯანდაბას აკეთებ გოგო?
-უკაცრავად?
-თაზოს რას ეტმასნები და ეხვევი ვერ გავიგე.
-შენ უნდა ჩაგაბარო ანგარიში? თაზოსთან თავს კარგად ვგრნობ.
-სულ სირზე თავს როგორ გრძნობ თაზოსთან.აღარ შეგეხოს თორემ მოვკლავ.
-შენ რა პრობლემა გაქვს? ვინც მინდა ის შემეხება და როგორც მინდა. შენ ვერ ჩაერევი. შეყვარებული იქ გყავს და აქ მე მიწყობ ისტერიკებს? რა გინდა თვითონ თუ იცი?
-ის შეყვარებულია შენ კი დასავით მიყვარხარ.
-რასაინტერესოა რომელ დას კოცნიან?
-შეცდომა იყო.
-დასთან ეგეთი შეცდომა არასდროს არ მოგივა და გაჩუნდი..ასე მალე როგორ დათვერი? სიმთვრალით ბოდავ უკვე ხვდები?
-ჭკუიდან ნუ გადამიყვანე, წამოდი დროზე აქედან.
-ხელი გამიშვი მტკენ.
-გაჩუნდი და წამოდი.რაარის ეს რა კაბა ჩაგიცვავს? ბარემ შიშველი მოსულიყავი..
_ტაქსი გააჩერა, საკუთარი სახლის მისამართი უკარნახა და ბუზღუნი განაგრძო.
-მეორედ რომ დავინახო ასეთ ფორმაში ვიღაც ბიჭზე აკრული ხარ მოგკლავ გეფიცები.
_ტაქსში ხმა არ ამოუღია, როგორც კი ტაქსიდან გადავიდნენ მაშინვე დაიწყო..
-დეისაძე ზედმეტი მოგდის თუ ხვდები.
-იზაბელა არ გამაგიჟო, რატომ უნდა გეხვეოდეს ვიღაც და დაატარებდეს შენს სხეულზე ხელებს?
-შენთან რამინდა? მიშვი ხელი სახლში შევალ.
-არა წამოდი!
-ირაკლი გეყოფა.
_ერთი ბოთლი ვისკი აიღო, თან სვავდა და თან იზაბელას არიგებდა ჭკუას. როგორ დაცალა მთელი ბოთლი ისე მალე ყურადღებაც არ მიუქცევია..უკვე საშინლად მთვრალიიყო.
-ირაკლი გაიხადე
-რავქნა?
-როცა გინდა და სადაც გინდაო, ნიძლავი რომ წააგე დაგავიწყდა?
-კარგი რა პრობლემაა.
_ძლივს იხდიდა, ჯერ საროჩკის ღილები გახსნა და გაიძრო, შემდეგ ქამარი შეხსნა და შარვალი გაიხადა აი საცვალთან კი შეჩერდა.
-ესეც?
-დიახ
-და გინდა ჩემი დაინახო?
-ნიძლავი ასეთი იყო, რომარ მომეგო შენ მოგიწევდა დანახვა.
-ნუ მე არმაქვს პრობლემა.
_ერთიხდლის მოძრაობით მოიშორა საცვალი, აკვირდებოდა იზაბელას მზერას რომელიც მხოლოდ თვალებში უყურებდა და არც კი უცდია შეეხედა მისი სთვის..
-არ დაინახავ?
_იზაბელას გაეღიმა და დივნიდან წამოდგა. მოუახლოვდა თან ირონიულად იღიმოდა.
-რაც მინდოდა ის უკვე გააკეთე, ახლა კი წავედი სახლში.
-არწახვიდე
-ჩაიცვი დიდხანს ნუ იდგები ეგრე თორემ ჰორმონები მალე იფეთქებს..ჰო მართლა რატო მომატყუე შენზე არასდროს ამდგომიაო? გეტყობა აშკარად.
-იზაბელა ნუ მაგიჟებ.
_ხელი მაგრად მოკიდა და სხეულზე აიკრა. ვეღარ მოითბინა და მის ტუჩებს გამალებით დააცხრა.
-ირაკლი ნასვამი ხარ, ხვდები რას აკეთებ?
-ვხვდები. ჩშშშ გთხოვ.
_კოცნაზე კოცნითვე უპასუხა, კაბა ჩაუხსნა და სულ მალე მათი შიშველი სხეულები ერთმანეთს ეკროდნენ. ტუჩებიდან ყელში გადავიდა, ლავიწებზე აკრობდა ტუჩებს და მკერდზე ეფერებოდა..ვეღარ შეიკავა თავი და იზაბელას კვნესა წასკდა, ამაზე უფრო მეტად მოაწვა ჰორმონები და რამდენიმე წუთში მათი სხეულები ერთმანეთს შეერწყა.. თან ტკიოდა და თან სიამოვნებდა. მაგრად უჭერდა ხელებს და ტუჩებზე კბენდა. ბოლოს ირაკლის მკერდზე ედო თავი და ეხუტებოდა. იცოდა მეორე დღეს არაფერი ემახსოვრებოდა და თან საშინელ პახმელიაზე გაიღვიძებდა. რამდენიმე ფოტო გადაიღო და ფრთხილად წამოდგა. ლოგინს ძლივს გააძრო ზეწარი, კაბა ჩაიცვა და სახლში შევიდა. დუშის ქვეშ დადგა და ყველა ის წუთი გაიხსენა ირაკლი, რომ ეფერებოდა..მის სხეულზე სადაც ტუჩებს ახებდა იმ ადგილებს ეხებოდა ნაზად და თვალებს ხუჭავდა. არ ნანობდა, არცერთ წამს არ ნანობდა რადგან იცოდა სიგიჟემდე უყვარდა დეისაძე. ერთადერთი კაცი იყო რომლის შეხებაც შეეძლო, რომელსაც უფლებას მისცემდა მისი სხეული შეეგრძნო..

_ფიქრებმა ხანდახან შეიძლება ისე დაგვიკარგოს მოსვენება, რომ ერთ ადგილზე ვერ გავჩერდეთ ან თუნდაც მთელი სხეული ერთ ადგილას გაგვიყინოს და არაფრის გაკეთების საშუალება არ მოგვცეს. რა უკიდეგანო გასაქანი აქვს ადამიანის გონებას, იმასაც კი წარმოიდგენს რეალურად რაც არასდროს მოხდება. ზოგჯერ კარგია, სასიამოვნო ფიქრები და დადებითი ემოციები გულს მშვიდად ყოფნის საშუალებას აძლევს და სულს ფრთებს ასხამს, უდარდელი ჩიტივით ფრენისათვის. ნეგატიური ემოციები, დამძიმებული გონება, გული სული და სხეული..ყველაფერს ერთიანად ედება უარყოფითი მუხტი და ნაწილებად გვშლის, გვიკარგავს ყოველგვარ სურვილს, ვეღარ ვხედავთ იმ გზას, რომელიც სინათლისკენ გადის და ვირჩევთ გზას, რომელიც სიბნელისკენ გვიბიძგებს და ასე შესაძლოა იმ უფსკრულის კიდესთან მიგვიყვანოს საიდანაც ვერასდროს დავაღწევთ თავს.ჩვენი ცხოვრების მაკონტროლებელი ჩვენი გონებაა. რასაც გინდა იმას ჩაუბეჭდავ ინსტრუქციასავით და ისიც იმით იხელმძღვანელებს.
ფეხები მოეხარა და ხელები სხეულზე ჰქონდა შემოხვეული, შიშველ სხეულზე უბრალო ზეწარი გადაეფარებია და გონება გათიშული ერთ წერტილს მიჩერებოდა. მომენტალურად თავის სხეულზე დაატარებდა ხელებს და დახორკლილ კანს ეფერებოდა. ერთიანად აბედნიერებდა და სტანჯავდა იმის გახსენება, რომ სხეული რომელიც მას ეკუთნოდა, იმ სხეულის საკუთრება გახდა რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა. მისი შეხება იმ ქვეყნად მიწიერ სამოთხეში აგრძნობიებდა თავს.. და რა იქნებოდა შემდეგ? წარმოდგენაც არ უნდოდა რა შეიძლება მომხდარიყო დილით. ვერ ისვენებდა, სული ეხუთებოდა, ფრთხილად წამოდგა, თხელი სიფრიფანა კაბა გადაიცვა შიშველ სხეულზე და მანქანების კვამლით გაჟღენთილ ქუჩაში გააბიჯა.
ნაუშნიკები გაიკეთა და ფეხით გაუყვა გზას პარკამდე. იქ ერთი გრძელი სკამი ჰქონდა ამოჩემებული. სულ იქ მიდიოდა და სკამზე ამოტვიფრული შეყვარებულების ინიციალებს კითხულობდა. ქარი იყო, მაგრამ სასიამოვნოდ თბილი ქარი. მისი კაბა არასასიამოვნოდ ფრიალებდა და ცდილობდა ხელით დაეჭირა. როგორციქნა მიაღწია პარკამდე მაგრამ თავისი საყვარელი ადგილი დაკავებული ჰქონდათ. სკამისთვის გვერდის ავლა სცადა როდესაც უკნიდან ხმა მოესმა.
-ვიცოდი რომ მოხვიდოდი.
_მამაკაცის სახეს რამდენიმე წუთი აკვირდებოდა
-გიცნობთ?
-არვიცი, მე კი მგონია, რომ მთელი ცხოვრებაა გიცნობ.
-ეს რას ნიშნავს.
-ეს იმას ნიშნავს, რომ შენ ვერასდროს ვერავის ამჩნევდი დეისაძის გარდი. მაშინ როცა დეისაძე ათას ქალს ჟი*ავდა და გაიძახოდა შენზე ჩემი დაიკოაო, შენ ნაწილებად იშლებოდი და ვერავინ ხვდებოდა ამას ჩემს გარდა. სულ შენს გვერდით ვიყავი ყოველთვის და აი ხედავ? არასდროს შეგიმჩნევივარ რადგან ყოველთვის იმას ამჩნევდი ვისაც არ აინტერესებ.
-ირაკლი, მედა ირაკლი 14წლიდან ერთად ვიზრდებით და
-გთხოვ არ მითხრა, რომ ძმასავით გყავს. შეუძლებელია ქალს უყურებდე და ვერ ხვდებოდე მისი მზერა როგორი მწველია როდესაც საყვარელ კაცს უყურებს. როცა გეხებოდა უცნაურად იშმუშნებოდი ყოველთვის, უხერხულად იწევდი თმებს უკან და ცდილობდი ყურადღება არ გაგემახვილებია.
-და ასე კარგად როდის გამიცანი?
-უნივერსიტეტში როდესაც ჩააბარე მე მესამე კურსზე ვიყავი. დერეფანში ისე მიქცევდი გვერდს არცერთხელ არ შემოგიხედავს. მის მერე ვცდილობ შეგისწავლო და დღემდე ამოუხსნელ ამოცანად რჩება ჩემთვის შენი სურვილები.
-რატომ არ მოხვედი არცერთხელ და არ სცადე ჩემთან დალაპარაკება?
-აზრი ჰქონდა?
-არვიცი, იქნებ ჰქონდა
-არა, არ ჰქონდა. ვინც გიახლოვდებოდა მათ მიმართ საშინლად უცხო ხდებოდი.კიდევ უფრო ამის მეშინოდა და ვამჯობინე შორიდან მედევნებია თვალი.
-და ახლა აქ რატომ ხარ?
-გჭირდები და იმიტომ
-არმჭირდები. არავინ არ მჭირდება საერთოდ.
-ვიცი რომ ახლა ისე გჭირდები როგორც არასდროს არავინ.
-საუბარს ნუღა მიგრძელებ, უნდა წავიდე.
-ერთი წუთით.
-გისმენ
-აიღე ეს ჩემი ტელეფონის ნომერია. ნებისმიერ დროს შეგიძლია დამირეკო და იმ წამს შემთან გავჩნდები.
_ბარათი გამოართვა და ზედ დახედა.
-გუგა აფხაზავა
-გახსოვდეს ყოველთვის შენს გვერდით ვარ.
-მადლობა
_რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადადგა, შებრუნდა და გზა განაგრძო. გათენებამდე დადიოდა ქუჩებში. მერე მიხვდა დროა სახლში წავიდეო და ძლივს მიაღწია სახლამდე. კართან რომ მივიდა ნათია დახვდა. ირაკლის კარზე უშედეგოდ რეკავდა ზარს.
-საყვარელო ხომ არ იცი ირაკლი სად არის?
-სახლში უნდა იყოს წესით.
-უუჰ, უკვე ერთი დღეა დავინიშნეთ და დაიწყო უკვე რა. რართულია.
-ვერ გავიგე. რა ქენით?
-გუშინ წვეულების დაწყებამდე ხელი მთხოვა და დავინიშნეთ.
_ბეჭედი სახესთან აუფრიალა და იზაბელამ ძლივს შეიკავა თავი, რომარ დაცემულიყო.
-ვაა გილოცავთ.
_ნაძალადევად გაუღიმა და ცხვირწინ მიუჯახუნა კარი. სახლში წინ და უკან დადიოდა, ფრჩხილებს იკვნეტდა და ვერ ფიქრობდა რა უნდა ექნა მომავალში. პირველი რაც მოაფიქრდა მობილური აიღო და ზუკას დაურეკა.. ირაკლის ძმას.
-ზუუკ საყვარელო გაწუხებ ვიცი, მაგრამ ვეღარ გავძლებ, სასწრაფო საქმე მაქვს შენთან
-იზ საყვარელო შენ ხარ?
_გაისმა ისევ მძინარი ზუკას ხმა.
-ჰო მევარ, შეგიძლია ჩემთან მოხვიდე? ძალიან გთხოვ თორე მოვკვდები.
-კაი ტო რასამბობ. ახლავე წამოვალ სადაა ეგ ჩემი სი*ი ძმა ყურადღებას არ გაგცევს?
-არდაურეკო, არაფერი არ გაიგოს მოდი და აგიხსნი ყველაფერს.
-კაი ვიცვავ უკვე.
_სადღაც ნახევარ საათში უკვე ზარს რეკავდა. გიჟივით შევარდა და იზაბელას გადაეხვია.
-კარგად ხარ ტო?
-არა ზუკა ცუდად ვარ. მიშველე გეხვეწები.
-დაჯექი და მომიყევი.
-შენი ძმა ცოლს ირთავს
-რაა? გაგიჟდი ტო? ვის ირთავს
-ადვოკატს.
-ნათიას ტო?
-კი ნათიას
-მერე შენ ცუდად რატო ხარ.
-ირაკლი მიყვარს, სიგიჟემდე მიყვარს იცი?
-ვაიმე. არა ისე სარძლოდ მირჩევნიხარ ნამდვილად.
-ნუ იცინი რა
-კარგი და რაუნდა ვქნათ?
-ირაკლი უნდა მოვიტაცო
-რააააა? აჰაჰაჰა
-ზუკა მოგხვდება.
-რა უნდა მოიტაცო გაგიჟდი?
-არა უნდა მოვიტაცო!
-იზაბელა სულ შეგშალა ხო იმ ჩემმა სი*მა ძმამ.
-დამეხმარები თუ არა?
-კაი დაგეხმარები. მოკლედ სად გინდა წაიყვანო?
-სადმე მიკარგულ სოფელში
-ჩემს ძმაკაცებს გადაურეკავ. სახლს ვიჩალიჩებ და მოტაცების ამბები მერე გავაჩალიჩოთ ოქეი?
-კარგი, საოცრება ხარ ზურა!
-ჩემი ფერია, მაგარი წყვილი გამოხვალთ ტო.
-იმედია.
-გავიქეცი აბა და შენიცი რძალო
_გაუცინა და წავიდა. რამდენიმე წუთში კარზე ზარია. იფიქრა რაღაც დარჩაო და ღიმილიანი სახით გააღო კარი
-დაგრჩა რამე ზუ...ირაკლი?
-ვის ელოდი? ვინ იყო აქ?
-გინდა რამე?
_გვერდი აუარა და პირდაპირ შეაჭრა სახლში.
-გუშინ რა მოხდა?
-რაუნდა მომხდარიყო?
-იზაბელა გუშინ რა მოხდა-თქო გეკითხები.
-არაფერი. რატომ მიყვირი? ხმას დაუწიე
-ეს დედამოტყნული მთელ ლოგინს შენი სუნი აქვს და მთელი პე*ისი სისხლიანი მქონდა. არაფერი მოხდა კიდევ?
-მე რატო მიყვირი? შენ ამირიე გონება და მე ვარ დამნაშავე?
_ცრემლები ვერ შეიკავა და ტირილი დაიწყო.
-იზაბელა შენ მე ცხოვრება დამინგრიე. ერთ თვეში ცოლი უნდა მომეყვანა და ახლა შენს გამო საყვარელ ქალზე ვთქვა უარი?
-მე? მე დაგინგრიე ცხოვრება? მე როგორ დაგინგრიე ცხოვრება ვაჟიშვილი იყავი და შენი ცოლი არ მიგიღებს ახლა? რაგინდა ჩემგან? გუშინ რამდენიმეჯერ გითხარი ნასვამი ხარ და ხვდები რას აკეთებთქო? შენ კიდევ ვხვდებიო მიძახდი და მაჩუმებდი. კოცნას არ წყვეტდი.
-გაჩუმდი! არ მაინტერესებს დეტალები. ცხადია იმას ვეღარ შევირთავ ცოლად ვინც მიყვარდა.
-ვინ გიშლის ხელს?
-შენ! აწი სულ თვალში უნდა გამეჩხირო და სულ ეგ უნდა გამახსენდეს. დასავით მყავდი და..ღმერთო.. შენს ცუდად მოპყრობას არავის ვაპატიებდი, მოვკლავდი და ისე დავმარხავდი თვალსაც არ დავახამხამებდი და ახლა რა ვქნა? ამის დედაც მოვ*ყან. შენი ბრალია, გონებას ამირევდი ვიცი. სულ გონებას მირევ როცა ახლოს ხარ.
_იზაბელა არაფერს ამბობდა, იჯდა ფეხებმოხრილი იატაკზე და ცრემლებად იღვრებოდა. კაცი რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა იმ სიტყვებით რასაც ეუბნებოდა ცხოვრებას უნადგურებდა, გულს კიარ უტეხდა, ნამსხვრევებად უქცევდა. შეძლო გამბედაობის მოკრება, ფეხზე წამოდგა, მზერა გაუსწორა და საუბარი დაიწყო.
-კარგი რადგან არ გინდა ჩემს სახეს ხედავდე და გინდა შენს სიყვარულთან ერთად ბედნიერად იცხოვრო მე დაგთმობ. შენ თუ ეს ბედნიერებას მოგიტანს მე წავალ შენი ცხოვრებიდან და სამუდამოდ დავიკარგები. გპირდები ვეღარასდროს შეძლებ ჩემი სახის დანახვას. ვეღარასდროს გაიგებ ჩემზე ვერაფერს, ვერც ხმას და საერთოდ არსებობასაც კი ვერ იგრძნობ ჩემსას. მშვიდად იყავი, შენს სიყვარულთან ერთად. იმის დავიწყება არ გაგიჭირდება რაც არ გახსოვს და დიდი ბოდიში თუ დილით ჩემმა სურნელმა შეგაწუხა და ჩემა საქალწულე აპკმა პე*ისი დაგისვარა. არაფრის თქმა არ გაბედო ახლა ჩვენი ბოლო შეხვედრა და საუბარია.
_კარი გაუღო და სიტყვის თქმაც არ აცადა ისე გაუშვა გარეთ.ცრემლებს ვერ იკავებდა თან ტიროდა და თან ბარგს ალაგებდა. მობილური აიღო და ზუკას დაურეკა
-ზუკა ყველაფერს თავი დაანებე. მივდივარ აქედან სამუდამოდ. შენ ძმას სხვა უყვარს და მე ვერ ჩაუმწარებ სიცოცხლეს.
-რამოხდა რატო ტირი?
-არაფერი..რაღაცას გთხოვ მარტო რა
-გისმენ
-ერთ რვეულს ვტოვებ, პირადი ჩანაწერებია ჩემს გრძნობებზე და როცა საჭიროდ ჩათვლი ირაკლის მაშინ მიეცი.ალბათ მიხვდები რაც ვთქვი.
-კარგი თავს გაუფრთხილდი..
_მირას და ლადოსაც დაურეკა. ყველაფერი ვერ აუხსნა მაგრამ რაღაც მიზეზები მოიგონა და დაარწმუნა, რომ მისთვის უკეთესი იყო..ქუთაისის ბილეთი აიღო და მარშუტში ჩაჯდა.ერთ სასტუმროში აიღო ნომერი სანამ სახლს იპოვიდა და დაიწყო ახალი ცხოვრება დეისაძისგან შორს..

_ჩაფიქრებული დააბიჯებს ქუთაისის ქუჩებში, ცდილობს ყველაფერს დააკვირდეს, ადამიანებსაც კი განსაკუთრებულად ათვალიერებდა. თითქოს ხომ არაფერი განსხვავება, მაგრამ ხალხიც კი განსხვავებული იყო. უფრო თბილი მზერა ჰქონდათ, სასიამოვნო საუბარი და უფრო განსხვავებული გარემო იყო. საშინელი ქარი ჰქროდა, თმას უწეწავდა და ტასაცმელს აცლიდა სხეულიდან, თითქოს უნდა სხეული გააშიშვლოს და შეეხოსო. ძლივს მიაღწია სასტუმრომდე, სადილისთვის შეკვეთა მიცა და ოთახში ავიდა. კომფორტულად მოკალათდა დივანზე, ტელევიზორი ჩართო, ახალი სიმ-ბარათი ჩადო მობილურში და მირას დაურეკა
-დეკო როგორ ხართ?
-კარგად დედი შენ? გუშინ ვერ ვისაუბრეთ წესიერად და მომიყევი აბა რა მოხდა.
-ამთემაზე აღარ მინდა ახლა ლაპარაკი. სხვა დროს იყოს კარგი დე?
-კარგი შვილო. ფული ხომ გაქვს? თუ არ გაქვს გადმოვარიცხიებ ლადოს ახლავე. არ მოგერიდოს იცოდე.
-კი დე მაქვს არ იჯავრო. ძალიან მომწონს ეს ქალაქი. ახლა შენ მითხარი როგორ ხარ? ტოქსიკოზი ისევ გაქვს? პატარა როგორაა?
-კარგად ვართ დედი. ნაყოფიც კარგად ვითარდება და საშინელი ტოქსიკოზი მაქვს ისევ.
-მამა რას სშვება?
-თან მყვება, ყველაფერს მიკეთებს. მალე შვებულებაც უმთავრდება და მოგვიწევს დაბრუნება. თბილისში აღარ ჩამოხვალ?
-არა დე
-რა გვეშველება უშენოდ?
-მოვახერხებთ რამეს. არინერვიულო დედი მაგაზე. დაგემშვიდობები ახლა საქმეები მაქვს და მერე ისევ დაგირეკავ.
-გკოცნით მე და მამაშენი.
-ნახვამდის დე..
_მობილური გაუთიშა და მისი შეკვეთაც მზად იყო. გემრიელად ისადილა და სააბაზანოში შევიდა.
ცხელი შხაპი მიიღო, თითქოს ყველაფერი დაივიწყა, გარეგნულად ვერაფერს შეატყობდით. ისეთი მშვიდი გამომეტყველება ჰქონდა, მაგრამ მის თვალებს ისევ ეტყობოდა სიწითლე, სახეც ცოტა ფერმკრთალი ჰქონდა, შინაგანად კი სრულიად განადგურებული იყო, დამსხვრეული და გადათელილი. მთელი ცხოვრება სირთულეებს ეჭიდებოდა, არასდროს ჰქონია მშვიდი ცხოვრება. ტანჯვაც არ იყო მისთვის უცხო, ყველაფერთან შეგუებას ცდილობდა მთელი ძალით, მაგრამ ძალაც კი აღარ ჰქონდა საბრძოლველად.
თამოს ნომერი აკრიბა, ღრმად ჩაისუნთქა და დაურეკა
-თამარჩიკ როგორ ხარ?
-იზაბელა? ვისი ნომრით მირეკავ?
-ჩემია, დღეს ავიღე. ის ნომერი აღარ მექნება, არც თბილისში აღარ ვიცხოვრებ და გთხოვ ჩემზე არავისთან არაფერი დაგცდეს.
-რამოხდა? მომიყევი
-ეგ სხვა დროისთვის გადავდოთ. აბა მითხარი "ფერადი გულები"-ის ამბავი როგორ მიდის?
-ძალიან კარგად. დასავლეთიდან ვიწყებთ ინფორმაციების შეგროვებას და მერე ყველა იმ ოჯახს და ადამიანს მოვინახულებთ ვისაც დახმარება და სითბოს მიღება სჭირდება.
-კარგი მე ქუთაისიდან დავიწყებ.
-ქუთაისიდან რატომ?
-ახლა აქ ვცხოვრობ, ძალიან გთხოვ არავის უთხრა რა.
-კარგი, მაგრამ ყველაფერს მომიყვები იცოდე.
-დიახ დიახ. ახლა გავიქეცი საქმეები მაქვს და ისევ დაგირეკავ.
-გაკოცე კუსს.
-მეც პატარავ.
_ჩანთა აიღო და ბინის საძებნელად წავიდა. იაფია ბინები თბილისთან შედარებით. გაუმართლა კიდეც. ძალიან კარგი ბინა ნახა, ოროთახიანი, გარემონტებული სრული ინვენტარით აღჭურვილი. ფასზეც შეთანხმდნენ და გირაობის ხელშეკრულებაც გააფორმა ორი წლის ვადით. იმ დღესვე გადაიტანა თავისი ბარგი. მაღაზიებში გაიარა, პროდუქტი და საჭირო ნივთები შეიძინა სამზარეულოსათვის და მშვიდად მოკალათდა სახლში.
მეორე დღეს ქალაქის გარეუბნებში გადაინაცვლა. მოსახლეობა გამოკითხა, ინიშნავდა ყველა იმ ადამიანის მონაცემებს ვისაც ყველაზე მეტად სჭირდებოდა დახმარება. თვითონაც წააწყდა ერთ ასეთ მოხუცს. მრავალსართულიანი შენობის წინ იჯდა ციალა ბებო. მიუახლოვდა და მიესალმა
-გამარჯობა ბებო.
-გაგიმარჯოს შვილო.
-იცით ორგანიზაციას ვაყალიბებთ, რომელიც მიზნად ისახავს ყველა იმ ადამიანს მიუტანოთ ბედნიერება, ვისაც სითბო და სიყვარული აკლია.
-ეჰჰ მაგ სიტყვების მნიშვნელობაც კი დამავიწყდა შვილო.
-იქნებ მომიყვეთ თქვენზე?
-რა მოგიყვე შვილო? ამ სახლში 35წელი ვიცხოვრე. ჩემმა შვილმა ბანკში ჩადო და მთელი სახლი დავკარგეთ. თვითონ სად წავიდა დღემდე არ ვიცი, არ მკითხულობს და არც ვუნახივარ იმ დღის შემდეგ. მეზობლებს შევეცოდე და სარდაფში ადგილი გამომიყვეს. წამოდი განახებ.
_ძლივს წამოდგა ფეხზე, ასე 75 წლამდე ქალი იქნებოდა. წინ გაუძღვა და ბნელი სარდაფი აჩვენა. ნესტიანი, ბინძური და საშინელი სუნი იყო. ერთი პატარა ლოგინი იდგა, პატარა კარადა და ის იყო რაც ჰქონდა მეტი არაფერი.
-ბებო აქ როგორ ცხოვრობთ?
-ცხოვრებაა შვილო ეს? ვიტანჯები და ისე გამყავს წუთისოფელი. ალბათ მალე მიპოვიან მკვდარს.
-ბებო არ ინერვიულო მე წაგიყვან ჩემთან.
-არა შვილო, როგორ შეგაწუხებ.მირჩევნია აქ ამომხდეს სული.
-მარტო ვცხოვრობ, დროებით მაინც წამოდი სანამ თავშესაფარში გინახავ ადგილს. ნუ მაწყენიებ ძალიან გთხოვ.
-მერიდება შვილო, საკუთარმა შვილმა მიმატოვა და სრულიად უცხოს როგორ გამოგყვე სახლში.
-მე იზაბელა მქვია ბებო, ჩათვალე შენი შვილისშვილი ვარ და არ მოგერიდოს. წავედით
_ხელი მოკიდა და გადაეხვია.
-ტასაცმელს ავიღებ ჩემსას მაშინ
-არა, არაფერი არ გინდა. ყველაფერს ახალს გიყიდი ბებო.
_მოხუცს ცრემლები მოდიოდა და დანაოჭებული, აკანკალებული ხელებით იწმენდდა.
სახლში მალე მიიყვანა, ცხელი კერძიც უცებ მოამზადა და გემრიელად დაანაყრა. სულ კოცნიდა იზაბელას და ეფერებოდა.
-ბები გავალ ცოტახნით, რაღაცეებს ვიყიდი და მალე დავბრუნდები. არ მოიწყინო ტელევიზორს დაგიტოვებ ჩართულს.
_მაღაზიები დაიარა, ტასაცმელი და ჰიგიენისთვის აუცილებელი ნივთები უყიდა. თმის საღებავიც წამოაყოლა და პარკებით დახუნძლული მიადგა სახლში.
-ბებო ნახე აბა თუ მოგეწონება, თუ არა და უცებ წავალ გამოვაცვლევიებ.
-ეს ყველაფერი მე? რატომ შეწუხდი შვილო. განა ვღირვარ მე ამ ყველაფრად?
-შენი ბედნიერი თვალების დანახვა ყველაფრად ღირს ბებო. ახლა შხაპი მიიღე, თმები უნდა შეგიღებო და უეცრად უნდა შევცვალო შენი იმიჯი.
-რაღა დროს ჩემი თმის შეღებვაა, არმინდა ბებო იყოს ასე.
-უარს არ მივიღებ, აბა სასწრაფოდ შევუდგეთ საქმეს.
_თმა შეუღება, მოაწესრიგა, ფრჩხილები გაუკეთა, მანიკური და პედიკურიც კი გაუკეთა. ლამაზი სუფთა ტასაცმელი ჩააცვა და სარკის წინ დააყენა.
-ბებო ეს არის შენი ახალი ცხოვრების დასაწყისის პირველი წუთები, ყველაფერი უნდა დაივიწყო და ცხოვრება ახლა ამ წამიდან უნდა დაიწყო.
-შენ ჩემთვის იმაზე მეტი გააკეთე, ვიდრე შვილი გამიკეთებდა. შენ დღეიდან ჩემი გოგო ხარ. ბედნიერი შენი ოჯახი შვილო.
_ციალა ბებოსგან ისეთ დიდ სითბოს იღებდა, რომ მეტი არ შეიძლებოდა. სახლში მშვიდად დაფუსფუსებდა, გემრიელ საჭმელებს უმზადებდა და იზაბელას არც კი აკარებდა სამზარეულოს. თითქოს ძალაც მოემატა, ექიმთანაც ჰყავდა. ანალიზები ჩაუტარა და წამლები უყიდა. იმ დღის შემდეგ კიდევ ბევრ ადამიანს დაეხმარა, თამო და მისი ჯგუფი მთელ საქართველოს მოედნენ. არ წყდებოდა ზარები, შემოწირულობები და კეთილი ადამიანების მიერ გაღებული საჭირო ნივთები. ერთი თვე გავიდა რაც სხვა ქალაქში ცხოვრობდა. ერთი თვე და არცერთი წამი არ ყოფილა იმ დღეზე და იმ წამზე, რომ არ ეფიქრა. მითუმეტეს იმის მერე, რაც მოხდა საერთოდ ყველა გზა ჩაიკეტა იმ წუთების დასავიწყებლად. როდესაც გულწასული საავადმყოფოში მიიყვანეს, ექიმის სიტყვების გაგონებაზე -გილოცავთ თქვენ მალე დედა გახდებით. და პირველად მოსმენილი გულის მუშაობის შემდეგ რომელიც მის სხეულში ძგერდა, შეუძლებელი გახდა დაევიწყებია წარსული. ძალიანაც რომ სდომოდა ის მაინც შეახსენებდა, მის შიგნით რომ ვითარდებოდა და იზრდებოდა.
კლინიკიდან გაოგნებული მოდიოდა, გონება გათიშული ვერაფერზე ფიქრობდა. მუცელზე ხელი ჰქონდა მიდებული და ნელი ნაბიჯებით მიდიოდა სახლისკენ. სუპერმარკეტში პროდუქტები იყიდა და გზა განაგრძო. ძალიან დაბნეული იყო, თან უხაროდა და თან გრძნობდა, რომ ის, ყველაფერს თავდაყირა დააყენებდა მის ცხოვრებაში.
-იზაბელა
_ზურგიდან ნაცნობი ხმა მოესმა. უკან გაიხედა და გუგა იდგა.
-შენ? აქ?
-ნეტავ იცოდე რამდენი გეძებე.
-რატო მეძებდი?
-ვგრძნობდი, რომ გჭირდებოდი
-ერთხელ უკვე გითხარი არ მჭირდები-თქო
-მე არ ვფიქრობ ასე, წამო სადმე დავსხდეთ.
-დრო არ მაქვს.
-სულ ცოტახანს. დიდხანს არ მოგაცდენ.
_იქვე ერთი კაფე იყო და იქ შევიდნენ. იზაბელამ მინერალური წყალი შეუკვეთა, გუგამ კი კოკა-კოლა.
-როგორ ხარ, მომიყევი
-კარგად, როგორც მხედავ
-მე შენ მხოლოდ გარეგნულად გხედავ
-შინაგანად როგორ ვარ? _გაუღიმა, ტუჩი მოიკვნიტა და განაგრძო -შინაგანად არ ვარ, არაფერი არ ვარ, ან არ ვიყავი სანამ არ გავიგე, რომ ერთი სიცოცხლე იზრდება შიგნით. გამოფიტული ვიყავი, დანგრეული და განადგურებული, მაგრამ ახლა? არვიცი. უფლება არმაქვს ცუდად ვიყო, აი აქ ჩემი გულის ქვემოთ კიდევ ერთი პატარა გული მუშაობს.
-შენ იმსახურებ მაგ არსებას შენში, რომ არის. საუკეთესო დედა იქნები მჯერა. მაგრამ მამა? ვიცი ვინც არის, რთული მისახვედრი არცაა, მაგრამ ის გიმსახურებთ?
-ის არ არსებობს ჩემთვის. იმ დღეს დავმარხე როცა ის საშინელი სიტყვები მითხრა, არვიცი რატომ გიყვები ამას, ან როგორ უნდა ვუთხრა სხვებს ეს ყველაფერი..იმის გაფიქრებაც არ მინდა, როცა გაიგებს ამ ყველაფერს რა მოხდება. მეშინია თანაც საშინლად.
-ცოლად გამომყევი. მე ვიზრუნებ თქვენზე.
-მეხუმრები? რაში გჭირდება ქალი რომელიც სხვის ბავშვს ელოდება?
-ეგ ქალი მიყვარს, ეგ ბავშვი კი რა მნიშვნელობააქ ვისი გაკეთებულია, ჩემი ქალის ბავშვი იქნება, რომელსაც საკუთარისგან არასდროს გავარჩევ..უფრო მეტადაც კი მეყვარება
-ხომ იცი, არ მიყვარხარ.
-ყველაფერი კარგად ვიცი, არც გთხოვ შემიყვარო, უბრალოდ იმის უფლება მომეცი თქვენზე ვიზრუნო.
-შენ შეგიძლია ძალიან ლამაზი ოჯახი შექმნა სიყვარულით და არა იძულებით.
-იძულებით არ ვქმნი ოჯახს, ჩემთვის დიდი ბედნიერებაა თუ შენ იქნები ჩემს გვერდით
-თანაც არ გიცნობ.
-გამიცნობ, დროა საჭირო და გამიცნობ. თუ მოგინდება გავეყრებით კიდეც. უბდალოდ შანს გთხოვ.
-კარგი. თანახმა ვარ.
-სერიოზულად?
-დიახ!
-გპირდები ამ სიტყვებს არასდროს არ ინანებ.
-წავედით მაშინ.
-ახლავე?
-რას ველოდოთ?
-არა, შენ იმსახურებ თეთრ კაბას. უბრალოდ ფოტო სესია და თეთრი კაბა. დამაჯერებლობისთვის.
-არარის საჭირო.
-დიახ საჭიროა. წამოდი სახლამდე მიგაცილებ და ხვალ კაბა შევარჩიოთ. კარგ ფოტოგრაფს და ვიდეოგრაფსაც ვნახავ.
-დავაგვიანე სახლში, ციალა ბებო ინერვიულებდა.
-ვინ?
-ერთი ბებოა ჩემთან ცხოვრობს.
-ძალიან კარგი, მარტო არ იქნები ანუ
-არა ძალიან ბედნიერად ვგრძნობ თავს მასთან ერთად. ქორწილის შემდეგ რა იქნება?
-რასაც შენ იტყვი.
-ჩემთან გადმოხვალ საცხოვრებლად?
-მაგაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ.
_ნელ-ნელა მიაბიჯებდნენ წინ და წყნარად საუბრობდნენ. გუგა ძალიან მშვიდი, გაწონასწორებული და ჭკვიანი ბიჭი იყო. საკუთარი შრომით მიაღწია ყველაფერს, გახსნა ორი რესტორანი და წილები დააბანდა დიდ სუპერმარკეტებში. პატარ-პატარა ბიზნესებიც ჰქონდა და საკუთარ ოჯახს მის მერე არჩენდა რაც 17წლის ასაკში მამა გარდაეცვალა. აფხაზავას მუქი თაფლისფერი თვალები და დიდი წამწამები საოცრად უბრწყინავდა. შავი თმა და საკმაოდ სიმპატიური აღნაგობა ჰქონდა. სულ წვერს ატარებდა, მისი ღიმილი კი ყველანაირ ფიქრს გაგიფანტავდათ და სხვა ვერაფერზე შეძლებდით ფიქრს..
-სწორად ვიქცევით?
_მუცელზე ხელი მიიდო და საწყალი სახით ახედა გუგას.
-მე ვიცი, რომ ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერ ნაბიჯს ვდგავ, ცოლად ვირთავ ქალს, რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს წლებია.
-და ხომ იცი, რომ არ უყვარხარ მაგ ქალს. ისიც არიცის რას აკეთებს, იქნებ სულ გღუპავს ამ დაუფიქრებელი ნაბიჯით.
-დაღუპული მაშინ ვიყავი, როდესაც შენი ყურება შორიდან მიწევდა. არაფერი არ მინდა შენგან,ისიც მეყოფა, რომ ჩემს გვერდით იქნები და თუ ამაზეც უარს იტყვი მომავალში ამასაც გაგიგებ.
-ასეთი კარგი რატომ ხარ? მე ვერასდროს გავაკეთებდი ამას. ან გავაკეთებდი კიდეც, არვიცი.
-შენ მაგაზე მეტსაც გააკეთებდი, რადგან ყველაზე საოცარი ადამიანი ხარ ამქვეყნად ვისაც კი ვიცნობ.
_საუბარში ისე მივიდნენ სახლამდე ვერც შენიშნეს. სახლში ააცილა, ყავა და ნამცხვარი მიირთვა, თანაც ციალა ბებო გაიცნო და მალევე წამოვიდა.მთელი ღამე ვერ დაიძინა იზაბელამ, ყველაფერზე ფიქრობდა. თავში საოცარი ქაოსი ჰქონდა, ხშირად იცვლიდა გვერდს ლოგინში, ხან ადგებოდა და ფანჯრიდან გაჰყურებდა ხედს, ხანაც სამზარეულოში გადიოდა და მაცივრიდან საჭმლის ქურდივით იპარავდა გემრიელობებს, თავის ოთახში მიჰქონდა და მიირთმევდა. როგორც იქნა ჩაეძინა კიდეც, დილით ადრე ადგა, მოემზადა და გუგას დაელოდა. ისიც მალე მოვიდა და ერთად წავიდნენ კაბის საყიდლად.
-შენ კაბა უნდა დაინახო?
-არ დავინახო აბა?
-არა
-აუუ კარგი რა! ხომ იცი უაზრო ცრუ რწმენებია ეგ.
-მაინც სჯობს არ ნახო, თანაც ყიდვა არ მინდა ვიქირავებ რამე მდიდრულს, ფოტოებში კარგი გამოვა.
-ფოტოგრაფი და ვიდეოგრაფი თბილისიდან ჩამოვლენ ხვალ.
-რატომ თბილისიდან?
-ყველაზე საუკეთესოები ავარჩიე. დაუვიწყარი ფოტო და ვიდეო გვინდა.
-სად უნდა გადავიღოთ ფოტოები?
-არა მარტო ქუთაისში, ყველგან სადაც კარგი ფოტოები გამოვა.
-ხელისმოწერის ცერემონია სადაა?
-ეგ სიურპრიზია
-მითხარი რა
-არა. ხვალ გაიგებ
_აბუზღუნებული შევიდა საქორწილო მაღაზიაში. გუგა გარეთ ელოდებოდა.
ორსაათში ძლივს გამოვიდა უკმაყოფილო სახით, არცერთი კაბა არ მოეწონა. მერე სხვა მაღაზიაში გადაინაცვლეს. იქ პირველივე დანახვაზე აარჩია. სალონში ჩაეწერა და ყველაფერი უკვე მოაგვარეს.
-შენ შარვალ კოსტუმი?
-რა შარვალ კოსტუმი? ჩოხა ვიყიდე
-ჩოხაა?
-არ მოგწონს?
-კი ძალიან. აუუ წვერი გაიპარსე რა ხვალისთვის. საშინლად არ მომწონს წვერიანი კაცები
-შენი თხოვნა ჩემთვის ბრძანებაა ქალბატონო იზაბელა.
-ცოტა უცნაურად ვგრძნობ თავს, ჩემებმაც არავინ იციან.
-არაუშავს ყველა ერთად გაიგებს.
-ჰოო რავი.
_თითქოს ცოტა ჩაფიქრდა, სახეზე წყენამ გადაურბინა. გუგამ მანქანა გააჩერა, სწრაფად გადავიდა მანქანიდან და იზაბელა ცოტა დაიბნა, საშინელი საცობი იყო და ვერრ მიხვდა რას აკეთებდა. მისი კარები გააღო და ჩაიმუხლა.
-იზაბელა ცოლად გამომყვები?
_ძალიან ლამაზი, სადა და დახვეწილი ბეჭედი იდო ყუთში, ირგვლივ სიგნალების ხმა ისმოდა, თითქოს ერთ რიტმში ისმისო.
მანქანიდან გადმოვიდა, გუგას გადაეხვია და ხელი გაუწოდა.
მის თითს უკვე ამშვენებდა საბუთი, რომ ის ქალი აღარ იყო თავისუფალი.

-ირაკლი სად ხარ?
-რახდება?
-რაღაც უნდა მოგცე.
-რა უნდა მომცე?
-...
-ზუკა გესმის?
-ჩემთან მოდი და გაიგებ ყველაფერს.
-ქუთაისში ვარ, რამდენიმე დღე აქ ვრჩები.
-ფოსტით გამოგიგზავნი.
-იქნებ ჯერ მკითხო აქ რა მინდა, ან რას მიგზავნი?
-ვიცი ყველაფერი. ვეცდები მალე გავიდე და გამოგიგზავნო.
-რახდება?ეს დედამო*ყნული მითხარი რა დედის*ყვნას მიგზავნი.
-იზაბელას ნივთია, რომელიც შენ გეკუთვნის.
-შენ საიდან გაქვს?
-აუუ გითხარი აიღეთქო და ტვინს ნუღა ჭამ ახლა ბიჭო.
_მობილური გაუთიშა, ირაკლი სასტუმროში ავიდა, ნომერი აიღო და ლოგინზე წამოწვა. ხელები თავქვეშ ამოიდო და ერთ წერტილს მიშტერებოდა. თავში მხოლოდ იზაბელა უტრიალებდა, არ ეჯერა მისი გათხოვება. სულ მალე ისიც იქორწინებდა, სწორედ იმ ქალზე რომელზეც ეგონა, რომ გიჟდებოდა. ჰო სწორედაც, რომ ეგონა. სინამდვილეში არც არასდროს ყვარებია სხვა არავინ, ყველა ქალს დასდევდა, რომელსაც ლამაზი ფორმები ჰქონდა, ყველა ის ქალი უყვარდა რომლის ფიგურაც იზიდავდა. ასეთი იყო მისთვისაც ნათია. უყვარდა მხოლოდ ერთი ღამისთვის, მხოლოდ ხორციელი ვნების დასაკმაყოფილებლად. იზაბელა კი მისთვის სულ სხვა განზომილება იყო, ვერ იტანდა როცა მას ტკიოდა, იტანჯებოდა, ტიროდა და ცუდად იყო. ყოველივე იმას გრძნობდა რასაც იზაბელა იმ დროს.ახლა როდესაც მამა ხდებოდა, ქალისგან რომელიც სიცოცხლეს ერჩივნა, წარმოუდგენელი გრძნობა ეუფლებოდა. ფიქრობდა როგორ დაიკავებდა თავის შვილს ხელში, ჩაიხუტებდა და მის პატარა ხელებს შეეხებოდა. მის სურნელს შეიგრძნობდა და გულზე მიიკრავდა. იცოდა, რომ იზაბელა არასდროს აპატიებდა იმას რაც გაუკეთა. არ მისცემდა უფლებას მისი პირველი ნაბიჯები ენახა, დაცემის დროს წამოდგომაში დახმარებოდა, მისი პირველი კბილები დაენახა და მისი პირველი სიტყვები გაეგონა. მობილური აიღო და ნათიას დაურეკა.
-როგორ ხარ?
-საყვარელო სად დაიკარგე? გირეკავ რამდენი ხანია?
-ნათია რაღაც უნდა გითხრა
-მოხდა რამე?
-ჩვენი ურთიერთობა ვეღარ გაგრძელდება. მაპატიე
-ზუკა მართალი იყო
-რაში? რაშუაშია ჩემი ძმა?
-კარგი ირაკლი. შენ ყველანაირი შანსი დაკარგე ჩემთან. ხვალ იტალიაში მივდივარ, ორწლიან კონტრაქტს ვაწერ ხელს. ბედნიერებას გისურვებ.
-ნათია _მობილური გაუთიშა ისე, რომ არაფრის თქმა არ დააცადა.


_თამო და გუგა დერეფანში წინ და უკან დააბიჯებენ. ერთ ადგილს ვერ პოულობდნენ. ექიმმა უთხრა, რომ იზაბელა ამ ფეხმძიმობას ვერ გადაიტანდა. ყველაფრისთვის მზად უნდა ყოფილიყვნენ. ნებისმიერ დროს შეიძლებოდა ყველაფერი დამთავრებულიყო. ფიქრებში გართულებს იზაბელას კივილი შემოესმათ. პალატაში შეცვივდნენ, ლოგინზე ჩამომჯდარიყო და სულ ოფლში ცურავდა. საშინლად სველი იყო, სახეზე არაამქვეყნიური ფერი ედო და სუნთქვაგახშირებული ოფლს იწმენდდა.
-იზაბელა კარგად ხარ? რამოხდა?
-ბიჭია
_ცრემლები წამოუვიდა და ვერაფრით იკავებდა.
-ვინ? რა? იზაბელა კარგად ხარ?
-ბიჭიაა!! ჩემი პატარა ბიჭია, ბიჭიაა!
-საიდან მოიტანე. იზაბელა დაწექი გთხოვ.
-სიზმარი ვნახე. დამიჯერეთ ჩემი პატარა ბიჭია, თანაც სრულიად ჯანმრთელი დაიბადება.სახელიც ვიცი უკვე რასაც დავარქმევ
-იზაბელა კარგად არ ხარ, გთხოვ დაწექი.
-იცი? მართმევდა მაგრამ ვერ წაიყვანა. ჩემთან დარჩა ბოლოს. პატარა ხელები მომკიდა და არ გამიშვა. ვერ წაიყვანა, ჩემთან იყო, ჩემს გულთან იყო ახლოს და ხელებს მაგრად მხვევდა.
-ექიმს დაუძახე თამო გთხოვ.
-კი კი დაუძახე. სასწრაფოდ გაწერის საბუთები მოამზადონ.
-იზაბელა ცუდადხარ, შეიძლება ეს ორსულობა ვერც გადაიტანო.
-ჩშშშ! ეგ მეორედ აღარ თქვა. დარწმუნებული ვარ! ბიჭი დაიბადება და მე ლეკოს დავარქმევ.
-ლეკოს?
-დიახ ლეკოს.
_ექიმიც შემოვიდა პალატაში, უკმაყოფილო სახით იყურებოდა და იზაბელას სახეს ათვალიერებდა.
-როგორ ხართ?
-კარგად, ძალიან ძალიან კარგად! გაწერის საბუთები მოამზადეთ!
-ვერ გაგიშვებთ ქალბატონო.
-არ მიკითხავს გამიშვებთ თუ არა!
-პასუხისმგებლობას ჩვენს თავზე ვერ ავიღებთ. მაშინ ხელმოწერით დაგვიდასტურეთ, რომ საკუთარ თავზე იღებთ პასუხისმგებლობას.
-მოგიწერთ ხელს, მოამზადეთ საბუთები.
_ექიმი თავის ქნევით გავიდა პალატიდან, იზაბელა თითქოს ახალი ენერგიით იყო სავსე. არავის საუბარი არ ესმოდა. არაფერი არ აინტერესებდა, ადგა და ტასაცმლის ჩაცმა დაიწყო. კარადიდან თავის ნივთები გამოიღო და ჩანთაში ჩააწყო.
-ნუ მიყურებთ ასეთი სახით.
-როგორ იქცევი? რამე რომ მოგივიდეს მერე რას იზავ? მთელი ცხოვრება იმის ფიქრი დაგტანჯავს, რომ შენს გამო დაიღუპა ბავშვი.
-გაჩუმდი რა გუგა. ჩემი ბავშვია და შენ უნდა გიხაროდეს კიდეც თუ რამე მოუვა.
-ხვდები რას ამბობ?
-დიახ ვხვდები. ზედმეტი პრობლემაა შენთვის ისედაც. შენ მხოლოდ მე გინდევარ და არა ეს ბავშვი.
-სისულელეებს ამბობ იზაბელა!
-კარგი როგორც არის, საბუთებს როგორცკი მოიტანენ იმ წამსვე წავალთ.
-სად მიდიხარ?
-ჭიათურაში
-შეიშალე? სულ გარეკე? ამ მდგომარეობაში მანდ რა გინდა?
-სიზმარი ვნახე!
-მოგვიყევი იზაბელა.
-მონასტერია ერთი, იქ ფეხშიშველა მივდიოდი თეთრი კაბით. მოხუცი ბერი ვნახე, მლოცავდა და მან მითხრა.ბიჭი გეყოლება და ლეკოს დაარქმევო. სანთელი დავანთე, ვილოცე და წამოსვლისას ფეხი დამიცურდა, იმ ბერს რომარ დავეჭირე არვიცი რა მოხდებოდა. შეშინებულმა გამოვიღვიძე. ახლა დავწყნარდი. მინდა წავიდე იმ ადგილას და ფეხშიშველი ავიდე.
-იქნებ უბრალოდ სიზმარი იყო და ეგ ადგილი საერთოდ არ არსებობს
-არსებობს ვიცი! მჯერა და აზრს ნუ შემაცვლევიებთ.
-კარგი წავიდეთ, მანამდე გადავრეკავ და გავიგებ მაგ ადგილის შესახებ.
-კარგი როგორც გინდა.
_ექიმმა საბუთები შემოუტანა, ხელი მოაწერა და ნელი ნაბიჯებით გაუყვა დერეფანს.


***
-ძმაო გამოიტანე?
-ახლა მოვიტანე სახლში.
-კარგი. წაიკითხე და იმედია დაგაფიქრებს მაინც.
_მობილური გათიშა, ამანათი გახსნა და დღიური ამოიღო. პირველივე გვერდი მალე ჩაიკითხა და მეორე გვერძე გადავიდა.

რეალობას არასდროს ვეგუებოდი. ყოველთვის მიუწვდომელ მწვერვალებს ვესწრაფოდი, აკრძალული ნივთები მომწონდა, კანონებს იმიტომ აწესებენ, რომ დაარღვიო-თქო ვამბობდი და ადამიანებიც ისეთები მიყვარდებოდნენ ვისაც არასდროს უთქვამს უარი ებრძოლა ჩემი გულის დაუფლებისათვის..ვაწამებდი ჩემი საზარელი ხასიათით, ვფიქრობდი რომ უნდა აეტანა და ერთიც არუნდა დაეწუწუნა ამაზე..ვფიქრობდი სურვილი თუ ძლიერია უარს არ იტყვის და უკან არ დაიხევს-თქო...მეც სწორედ ასეთი ადამიანი მჭირდებოდა..მებრძოლი, შეუპოვარი და საკუთარი სიტყვის ერთგულად დამცველი, რომ ღიმილიანი სახით, ამაყად მეთქვა
-დიახ ეს ჩემია..
ვხვდებოდი ერთ დღესაც მოხდებოდა ის რაც საშინლად მატკენდა გულს.. შემიყვარდებოდა ადამიანი, რომლის გულისთვისაც, მე მომიწევდა ბრძოლა და ყველაფრის მიუხედავად შეუპოვრად მაინც გავაგრძელებდი მისი გულისკენ მიმავალი გზის გაყვანას..და აი ის მომენტიც..გოგომ რომელმაც უამრავ გაწვდილ ხელზე თქვა უარი, შეუყვარდა..ის შეუყვარდა რომელიც არუნდა შეყვარებოდა..რომლის ინტერესის სფეროც ძალიან სცდება რეალობას..ეტრფის სიყვარულით სავსე თვალებით და მაინც შეუმჩნეველი რჩება..
საშინლად მტკივა გული, შიდ თითქოს რაღაც მწყდება და მთელ ორგანიზმში იფანტება. მისი ერთი შეხება, შემოხედვა და გაღიმება მანადგურებს. ორგანიზმში ძალას მართმევს, ყველაზე უძლური ვხდები მაშინ და მაინც ვერ ვხედავ გამოსავალი როგორ ვეძებო. ირაკლი დეისაძე, სახელი და გვარი რომლის გაგონებაც ჩემში ფეიერვერკის გაშვებასავითაა. ღმერთო მიყვარს ეს ადამიანი!
_საკუთარი სახელი და გვარი, რომ წაიკითხა მაშინვე დახურა დღიური. ვერც კი წარმოიდგენდა იზაბელას თუ ასე ძალიან უყვარდა და ვერ ამჩნევდა. ყველა ფიქრი ერთად აწყდებოდა ტვინის უჯრედებს. ღრმად სუნთქავდა და თვალებს მაგრად ხუჭავდა. დღიურს უყურებდა და ეშინოდა მისი გადაშლის. ეშინოდა, რომ მასში ისეთ რამეს წაიკითხავდა რაც საბოლოოდ გაანადგურებდა. ყოველი სიტყვის წაკითხვისას უფრო რწმუნდებოდა, რომ არაკაცი იყო. ერთი ჩვეულებრივი არაკაცი, რომელიც არ იმსახურებდა ისეთ ქალს როგორიც იზაბელა იყო. ფეხზე წამოდგა და სააბაზანოში შევიდა, ცხელი შხაპის ქვეშ დადგა და გონზე მოსვლას ცდილობდა.

-გააჩერე მანქანა.
-იზაბელა კარგად ხარ?
-სუფთა ჰაერი მინდა. ვერ ვსუნთქავ.
-ჯიუტი თხა ხარ! ხომ გეუბნებოდი არ შეიძლება შენთვის მგზავრობა-თქო.
-ჩშშშ! კარგად ვარ.
-წყალი ხომ არ გინდა?
-არა თამო. კარგი წავიდეთ.
-მალე უნდა მივიდეთ წესით.
-სახელი გაიგე რა ქვია?
-შენ რომელსაც ამბობ იმედია კაცხის სვეტი არაა თორემ აქედან ინფაქტით წამიყვანენ.
-გააჩერე! გააჩერე ისაა!
-ისს? არა ის არ იქნება.
-კი კი! ისაა! წავიდეთ ახლავე.
-იქ არ აგიშვებენ იზაბელა! ხედავ რამხელაა?
-ის იყო!
-ანუ კაცხის სვეტზე გინდა ასვლა?
-იქ უნდა ავიდე! ვერავინ დამიდგება წინ!
-თამო როგორმე გადააფიქრებიე გთხოვ
-აზრი არაქვს გუგა. წავიდეთ სჯობს.
_მანქანა ძლივს აიყვანა ბოლო აღმართზე. იზაბელამ თეთრი კაბა ჩაიცვა და მამაოსთან მივიდა.
-დამლოცე მამაო
-უფალი გფარავდეს შვილო ჩემო.
-მამაო ამ სვეტზე უნდა ავიდე.
-გამორიცხულია, აქ მხოლოდ კაცებს უშვებენ ისიც განსაკუთრებულ დღეებში.
-სიზმარი ვნახე, აქ თუ არ ავალ და ის მამაო თუ არ დამლოცავს ბავშვს დავკარგავ. საავაფმყოფოდან პირდაპირ აქ წამოვედი.
-შვილო სახიფათოა და ასე ვერ გავრისკავთ.
-მამაო მე დედა უნდა გავხდე, დედა გესმის? აქ კი არა ნებისმიერ კლდეზე ავალ თუ ბავშვს გადამირჩენს. აი აქ უნდა ავიდე თანაც ფეხშიშველი.
-კარგი შვილო დაწყნარდი, ადი. უსაფრთხოების წესების დაცვით მხოლოდ.
-ახლავე უნდა ავიდე! თანაც ფეხშიშველი.
-არმინდა რამე შეგემთხვეს შვილო.
-არც მე მინდა! შვილი მინდა, შვილი რომელიც უნდა დაიბადოს!
-უფალი გფარავდეს.
_იზაბელა კიბისკენ წავიდა. რკინის კიბე საკმაოდ მაღალი იყო, პირველი ორი საფეხური აიარა, ღრმად ჩაისუნთქ და გზა განაგრძო.
-მეშინია გუგა. რომ ჩამოვარდეს?
_თამო გუგას ეკვროდა და ცრემლიანი თვალებით იზაბელას გაჰყურებდა, რომელიც უფრო და უფრო მაღლა მიიწევდა ღრუბლებისკენ.
-დაწყნარდით შვილებო. მას რწმენა აქვს, ისეთი მტკიცე რწმენა, რომ ამ ქვეყნად ვერაფერი დაამარცხებს.
-ღმერთმა გისმინოს მამაო.
_იზაბელა თვალს მიეფარა, თითქმის ერთი საათი აღარ ჩანდა, რთული იყო ქვემოდან რამის დანახვა. ყველა ძალიან ნერვიულობდა. რამდენიმე წუთიც და იზაბელას თეთრი კაბა გამოჩნდა. კიბეს ფრთხილად მოუყვებოდა და როგორც იქნა ჩამოვიდა. სახე გაბრწყინებული, დიდი ნათელი, იმედისმომცემი თვალებით იყურებოდა. ყველას გაუღიმა, მამაოს მადლობა გადაუხადა. დაემშვიდობა და მანქანისკენ წავიდა.

-გიჟია ეს გოგო _იღიმოდა და ბედნიერი სახით მომღიმარ იზაბელას უყურებდა გუგა.
-გიჟი? გიჟი ძალიან რბილად ნათქვამია..ერთი წუთით ვიფიქრე კიდეც, რომ იქიდან ვერ ჩამოაღწევდი ცოცხალი...
-თამო არ გცხვენია? ასე ადვილად მომიშორებდი გეგონა?
-გუგა გააჩუმე შენი ცოლი, ნერვებს მიშლის.
_მანქანაში ტკბილად საუბრობდნენ და ქუთაისისკენ აღებულ მარშრუტს მიუყვებოდნენ.. იზაბელა თავს კარგად გრძნობდა, თითქოს არც არაფერი მომხდარა და საავადმყოფოში სიკვდილ-სიცოცხლის ზღვარზე სხვა ყოფილიყო ვინმე..ასეთი თავდაჯერებული არასდროს ყოფილა, იმედით და მოლოდინით სავსე, რომ ეყოლებოდა ბიჭი სახელად ლეკო..უზომო ემოციას გრძნობდა, მხოლოდ ერთი აზრი უტრიალებდა თავში, მხოლოდ ის იყო მისი საფიქრალი, მის შიგნით, ახლა რომ იწყებდა სიცოცხლეს და სხვა ყველაფერი მნიშვნელობას კარგავდა .
ნერვიულად დააბიჯებდა დეისაძე, ადგილს ვერ პოულობდა, გული საშინლად უცემდა, შიგნით რაღაც ეწიწკნებოდა და ტკივილი მთელს ორგანიზმში იფანტებოდა..წაიკითხა..ყველა სიტყვა წაიკითხა...ახლა უფრო ხვდებოდა, ახლა უფრო ტკიოდა, ახლა უფრო ესმოდა მისი ტკივილი..აანალიზებდა რა გაუკეთა ქალს, რომელსაც აღმერთებდა, რომლის გამოც სიცოცხლეს დათმობდა.. ვერ ხვდებოდა, ასე რატომ მოიქცა. მიზეზს უძებნიდა თავის საქციელს და ვერანაირად ვერ იმართლებდა თავს.. ვერც იმას მიხვდა, იზაბელა სიგიჟემდე, რომ უყვარდა სანამ არ დაკარგა..ყოველი მისი შეხებისას ნაწილებად, რომ იშლებოდა და ბედნიერების წუთები მხოლოდ მაშინ, რომ აღწევდა პიკს.. მარტო ის სჭირდებოდა, მარტო მასთან იყო ბედნიერი კაცი, კაცი რომელიც თავს სრულყოფილად გრძნობს და არაფერია ამ გრძნობაზე დიდი ბედნიერება..მალე, ძალიან მალე ხდებოდა კაცი, რომელიც იმ ქალისგან ელოდებოდა ბავშვს, ვინც მისი მთელი სამყარო იყო, ათასი ლამაზი ფერით და ის პატარა ამ სამყაროს მთავარი მანათობელი ვარსკვლავი იყო, ჩაბნელებულ ცაზე მხოლოდ მისი სინათლე, რომ ასხივებს და ანათებს არემარეს. ათასი ემოცია იგრძნობოდა იზაბელას ნაწერში, ერთი-ორგან ფურცელს ცრემლის კვალიც ეტყობოდა, წერდა დიდი ტკივილით, გულიდან იღებდა და ფურცელზე გადმოჰქონდა მისი გრძნობები, ფიქრები, ემოციები.. ყოველ წინადადებაში ახალ ემოციას იგრძნობდი, გულამდე შეაღწევდა და ზედ გულზე დაესობოდა, ის ტკივილი რასაც გრძნობდა.. დეისაძე განადგურდა! დაკარგა, ის ქალი დაკარგა და ამით ყველაფერი მორჩა.. იზაბელას საერთოდ არ ჰქონდა ძალა ახალი გამოწვევებისთვის, ახალი თავგადასავლებისთვის და არაფერი ახალი არ უნდოდა მის ცხოვრებაში..უბრალოდ სურდა გაგრძელებულიყო ყველაფერი იმ წუთიდან, როცა ტაძრიდან იმედებით აღსავსე ჩამოვიდა..მის უკან რაც მოხდა არაფერი აინტერესებდა...იყო ქალი, რომელსაც დედის ინსტიქტები ჰქონდა გაოთხმაგებული და მისი გონება სხვაზე ვერაფერზე აკეთებდა კონცენტრირებას...
ქუთაისში სწრაფად ჩავიდნენ..გასეირნება მინდა-ო ბრძანა იზაბელამ და ქუჩებში უმისამართოდ დახეტიალობდნენ..
ირაკლიმ მობილური აიღო, რამდენიმეჯერ აკრიბა იზაბელას ნომერი და წაშალა. ვერ გაბედა დაერეკა, ვერ შეძლო მისი ხმის გაგონება... ზურას დაურეკა, უკვე გვიანი იყო და ახლად გამოღვიძებული, დაბოხებული ხმა მოესმა მობილურიდან..
-წავიკითხე
-მერე?
-არაფერი
-აბა რისთვის მოგეცი ეგ? არაფრისთვის?
-მე რა უნდა ვქნა? უფრო მეტად დავტანჯო? გათხოვდა ქმარი ყავს.
-მისმინე ახლა, რაღაცას მოგიყვები _წამოიწია საწოლიდან, კომფორტულად მოკალათდა და დაიწყო
"წარმოიდგინე ,რომ არსებობს ბანკი, რომელიც ყოველ დილით შენს ანგარიშზე 86,400 ლარს რიცხავს.დღის დასასრულს ბანკს უკან მიაქვს ის თანხა,რაც ვერ გამოიყენე დღის განმავლობაში. რას გააკეთებდი?
ლოგიკურად,რომ ვიმსჯელოთ გამოიტანდი ყოველ თეთრს და შენს სასიკეთოდ მოიხმარდი.
ყოველი ჩვენგანის ცხოვრებაში არსებობს ასეთი ბანკი და მას დრო ეწოდება.
ყოველდღიურად ყოველ ჩვენთაგანს 86 400 წამი გვეძლევა.დღის დასასრულს კი ეს წამები ორ კატეგორიად იყოფა:
1.წამები, რომლებიც შენს სასარგებლოდ გამოიყენეთ.
2.წამები, რომლებიც დაკარგულია.
გამონაკლისი არ არსებობს.არც ოვერდრაფტის აღების შესაძლებლობაა და არც სესხის იმედი. ყოველდღიურად ახალი ანგარიში იხსნება შენთვის – იგივე ოდენობით.
გამოუყენებელი დეპოზიტები იკარგება. არ არსებობს უკან დაბრუნების საშუალება, ნურც იმის იმედი გექნება, რომ მომავალი დღისგან ისესხებ რამეს. არ აქვს მნიშვნელობა შენი დრო მაინც დაკარგულია, თუ ხვალისგან ისესხებ 30 000 წამს, შენს ხელში ხვალ მხოლოდ 56 400 წამი იქნება.
ერთადერთი გამოსავალი იმაში მდგომარეობს,რომ იცხოვრო დღევანდელი დღით,დღევანდელი წამებით… ეცადო მაქსიმალურად ეფექტურად გამოიყენო ეს დრო – იაზროვნო, იფიქრო,იშრომო და გაიაზრო, რომ თქვენი ასეთი ქმედება მომავალში გაკეთებული ინვესტიციაა , რომელიც დაზოგავს შენს მომავალ დროს, მომავალ წამებს და მოგცემს შესაძლებლობას, რომ უკეთ გამოიყენო ისინი…
ასე,რომ:
თუ გსურს დააფასო ერთი წლის მნიშვნელობა – ჰკითხე სტუდენტს, რომელიც კურსზე დარჩა.
თუ გსურს დააფასო ერთი თვის მნიშვნელობა – ჰკითხე დედას, რომელმაც ნაადრევად გააჩინა შვილი.
თუ გსურს გაიგო ერთი კვირის მნიშვნელობა – ჰკითხე ყოველკვირეული ჟურნალის რედაქტორს.
თუ გსურ დააფასო ერთი საათი – შეხედე შეყვარებულებს, რომლებიც პაემანს ელოდებიან.
თუ გსურ დააფასო ერთი წუთი – ჰკითხე ადამიანს, რომელსაც მატარებელზე დააგვიანდა.
თუ გსურ დააფასო ერთი წამი – ჰკითხე ადამიანს, რომელიც სასწაულით გადაურჩა უბედურ შემთხვევას.
გუშინდელი დღე უკვე წარსულია.
ხვალ არავინ იცის რა მოხდება.
დღევანდელი დღე კი საჩუქარია და ეცადე გაუფრთხილდე ყოველ წამს." წადი ხელი მოკიდე და წაიყვანე, არაქვს მნიშვნელობა სად, როგორ, რანაირად.. უბრალოდ წაიყვანე შორს ცისა და ხმელეთის შეერთების ადგილას. აჩუქე ის რასაც ვერასდროს ვერ იყიდის ფულით.. ბედნიერი წამები, წუთები და სიყვარულით სავსე გული.
-მოვიტაცებ!
-ფრთხილად იმოქმედე, სისულელე არაფერი გააკეთო, მუცლით შენს სისხლს ატარებს!
-დრო აღარ მაქვს, წამებს ვკარგავ და ამ წამებს ვეღარ დავიბრუნებ ხომ? ვეცდები მაქსიმალურად სწორად ვიმოქმედო...
-მიდი აბა შენ იცი, მე დავიძინებ ცოტას და თუ რამე დაგჭირდეს დამირეკე..
-არასდროს მითქვამს, მაგრამ ყველაზე მეტად მიყვარხარ ძმაო.
-მიდი მიდი.. _გაიცინა და მობილური გათიშა..
_ადგილს ეძებდა, ადგილს სადაც მხოლოდ ორნი იქნებოდნენ, ადგილი ქალაქთან ახლოს, რადგან შესაძლოა იზაბელას საავადმყოფო დასჭირვებოდა, მყუდრო და კომფორტული გარემო სურდა. ყველა ძმაკაცი გააღვიძა, უძრავი ქონების აგენტს მისწერა რამდენიმე ქალაქში და ბოლოს სასურველი ადგილიც შეარჩია..ბორჯომში პატარა კოტეჯის ტიპის სახლი..ქალაქთან ახლოს, ირგვლივ ხეებში ჩაფლული, მყუდრო იდეალური გარემო.. დილა იყო უკვე, მაშინვე ბორჯომისკენ გასწია, პირადად მოინახულა ადგილი, ინვენტარით ყველანაირად უზრუნველყოფილი იყო. სამზარეულო ჯანსაღი საკვებით აავსო..ათასი რამ იყიდა.. ყველაფერი მოაგვარა და დასახული გეგმის განხორციელებას შეუდგა...
ყოველ საღამოს სეირნობდა იზაბელა, გუგაც მის გვერდით იყო და არ შორდებოდა..ირაკლიმ იმდენი მოახერხა, რომ გუგა თბილისში წავიდა. დაურეკეს სასწრაფო საქმეა და უნდა ჩამოხვიდეო.. იზაბელა მარტო სეირნობდა იქვე კორპუსთან ახლოს.. უკან მიჰყვებოდა, მშვიდი ტონით დაუძახა
-იზაბელა
-შეენ?
-ჰო, როგორხარ?
-კარგად, აქ რას აკეთებ.
-მის მერე აქეთ ვარ.
-რატო?
-ჩემი ადგილი შენს გვერდითაა.
-გთხოვ არ დაიწყო.
-ერთი სათხოვარი მაქვს, მხოლოდ ერთი და რასაც მთხოვ იმას შეგისრულებ ამის შემდეგ.
-გისმენ.
-შეგიძლია ერთ ადგილას გამომყვე?
-მოხდა რამე?
-რაღაც მინდა განახო, გთხოვ ძალიან გთხოვ..იმ არსების გამო გთხოვ აქ რომ არის.. _მუცელზე ხელი შეახო.. ახლოს იყო, მისი სუნთქვაც კი ესმოდა. გული აუჩქარდა, ხელები უთრთოდა და სიტყვებს ძლივს უყრიდა თავს..
-ძალა არ მაქვს, არაფრის თავი აღარ მაქვს, არც ჩხუბის, არც შეწინააღმდეგების. წავიდეთ.. შორსაა?
-ცოტა
-მალე მოვალთ? გუგა ინერვიულებს, რომ არ დავხვდე სახლში.
-არ დაურეკო გთხოვ. _მობილური ხელიდან გამოართვა და ხელები მოხვია..
-ისევ ის სურნელი გაქვს, ღმერთო რა სულელი ვიყავი!
_ვერაფერი გააკეთა, უარი ვერ უთხრა, მისი მოხვეული მკლავები ვერ მოიშორა, არ გამოუვიდა მისგან სიშორე..ისევ ის შეყვარებული ქალი ხდებოდა მის გვერდით. ისევ ისეთი გრძნობით უყვარდა და ყველაფრის მიუხედავად არაფერი შეცვლილა მასში.. დეისაძემ ხელი მოკიდა და მანქანაში ჩასვა... გზაში რამდენიმეჯერ იკითხა სად მივდივართო, მაგრამ თემა ისევ შეაცვლევინა..ხელჩაკიდებული შეიყვანა სახლში, მისაღებში დივანზე დასვა და განუცხადა
-დღეიდან ჩემი ქალი ხარ! ჩემი იზაბელა ხარ! მხოლოდ ჩემი და ჩვენი ბავშვის სიცოცხლეს ვფიცავ თუ შენ ჩემიდან წახვალ თავს არ ვიცოცხლებ, ერთი წამითაც არ დავფიქრდები ისე მოვიკლავ თავს. ჩემი შეცდომების გამოსასწორებლად ისედაც არ მეყოფა დრო. იმდენი ტკივილი მოგაყენე არვიცი რა უნდა გავაკეთო სიცოცხლის ბოლომდე, რომ გამოვისყიდო..
-რასქვია მომიტაცე? მეხუმრები? გავთხოვდი იცი? ქმარი მყავს..
-ქმარი რომელიც არ გიყვარს? ქმარი რომელიც მხოლოდ სტატუსია შენს ცხოვრებაში, ქმარი რომლის შეხებასაც ისეთი გრძნობა აქვს შენთვის, როგორც რიგითი გამვლელის შეხებას. მოგწონს ეს ყველაფერი? ბავშვზე მაინც არ ფიქრობ? მას მშობლები სჭირდება, სიყვარული და სითბო სჭირდება, ვერასდროს ვერავინ შეიყვარებს მას ისე როგორც ნამდვილი მამა. ჩემია, ჩემი სისხლია, ჩემი ხორცია. შენც ჩემი ხარ! ჩვენ ერთნი ვართ და ეგ პატარაც ამის დასტურია..ბავშვმა ნამდვილ ოჯახს უნდა უყუროს, რომელიც სიყვარულითაა შექმნილი. მე შეცდომა დავუშვი მაგრამ მომეცი უფლება გამოვასწორო..
-და გუგა? ასე ვერ მოვექცევი..
-მასაც უნგრევ ცხოვრებას ხვდები? ვერასდროს ვერ შეიყვარებ, არც მას მისცემ უფლებას ბედნიერი იყოს..მასაც აქვს უფლება მამა გახდეს, მასაც აქვს უფლება თავის სისხლი დაიკავოს ხელში და საყვარელი ქალი ჩაიკრას გულში..შეძლებ გუგას ბავშვი გაუჩინო? შეძლებ მისი შეხების ატანას?
-გთხოვ გაჩერდი!
-ყველაზე კარგად გიცნობ, შენ არასდროს მისცემ უფლებას, რომ შეგეხოს..გუგას გაანადგურებ..გინდა შეგიძულოს?
-გუგამ იცის, რომ...
-რა იცის? რა იცის იზაბელა მას იმედი აქვს! იმედი აქვს რომ შეიყვარებ..
-დავიღალე იცი?
-ყველაფერი ვიცი! მომეცი უფლება ყველაფერი გამოვასწორო ან წადი და დაასრულე ჩემი ტანჯული სიცოცხლე...
-შენ თავს არ მოიკლავ ირაკლი!
-რისთვის ვიცოცხლო? საყვარელი ქალი და შვილი თუ გვერდით არ მყავდა რად მინდა სიცოცხლე? ყოველდღე მოვკვდები როცა სხვა კაცის გვერდით დაგინახავთ, ამას კი ერთხელ სიკვდილი მირჩევნია. დაგთმობდი, რომ მცოდნოდა გუგა გიყვარს, რომ მცოდნოდა მის გვერდით ბედნიერი იქნები უსიტყვოდ დაგთმობდი. ხო, ახლა ვხვდები, როცა გიყვარს საკუთარ თავზე არ ფიქრობ, არ გადარდებს შენი ტკივილი თუ ის ბედნიერია, თუ იცი რომ ის სხვა მას აღმერთებს და თავს დასტრიალებს... ვაღიარებ გუგას უყვარხარ, ეს აქამდეც ვიცოდი მაგრამ ეს ახირებითი სიყვარული უფროა ვიდრე ნამდვილი. დარჩი! გთხოვ დარჩი და დრო დაგანახებს ყველაფერს.
-იცი ახლა როგორ ვარ? ხიდან მოწყვეტილ ფოთოლს ვგავარ, ოდნავი სიოც თავის ჭკუაზე, რომ ატარებს. ძალაგამოცლილი, უმწეო, უსუსური არსება ვარ..ვერ გეწინააღმდეგები, ვერაფერს ვაკეთებ, საერთოდ არაფრის თავი აღარ მაქვს. ამ წყეულ გულს ისევ უყვარხარ, ისევ ვერ გთმობს, ისევ უმატებს მუშაობის ტემპს როცა შენ გრგძნობს. არვიცი, უკვე აღარაფერი არ ვიცი, და მაინც წყეულიმც იყავ, რადგან ისევ შეძელი ჩემი დათანხმება, ისევ ამირიე გონება და ისევ გაიმარჯვა გრძნობებმა!
-ჩემი სამყაროს მანათობელი სხივი ხარ იზაბელა! _დივანთან მჯდომი იზაბელას წინ ჩაიმუხლა, ცრემლიანი თვალები შეუმშრალა, თითები დაუკოცნა და არეული თმები გაუსწორა.. ფრთხილად ეხებოდა, ყოველ შეხებაზე სუნთქვა უხშირდებოდა, თვალებს ხუჭავდა და ხარბად ისუნთქავდა მის სურნელს. მუხლებზე დამხობილმა თავი კალთაში ჩაუდო..
-გთხოვ თმაზე მომეფერე
-ისევ გიყვარს?
-მხოლოდ შენი მოფერება მიყვარს. აქამდე ვერ ვხვდებოდი იცი? არ მესმოდა, რატომ შეგეძლო მხოლოდ შენ შეხებოდი ჩემს თმებს და მეგრძნო უსაზღრო სიამოვნება, სხვა არავის შეხება არ მსიამოვნებდა არასდროს, დედაჩემსაც კი არ ვაკარებიებდი თმაზე ხელს.
-უნდა დავწვე, სუსტად ვარ ცოტა, მგზავრობამ იმოქმედა.
-მოგიმზადებ ლოგინს და დაწექი.. შეიძლება მეც შენს გვერდით დავწვე?
-დაწექი თუ არ იმოძრავებ.
-და მაინც ასეთი კარგი როგორ ხარ?
-....
_ლოგინი გაუმზადა და თვითონაც გვერდით მიუწვა. მთელი ღამე უყურებდა, მის სუნთქვას უსმენდა და თმაზე ეფერებოდა. დილით ადრე ადგა, საუზმე გაუმზადა და ლოგინში ნახევრად მძინარეს მიართვა..სახე დაუკოცნა და ყელში გადაინაცვლა..ნაზად აკრობდა ტუჩებს მის ხავერდივით კანს. არ უნდოდა ზედმეტად შეეწუხებია, მალე მოშორდა და თავის ხელით აჭამა ლამაზად გაფორმებული საუზმე, ახლად გამოხდილი წვენიც დააყოლებია და აბაზანა მოუმზადა. ღიმილიანი სახით ადევნებდა თვალს იზაბელა. ერთი ნაწილი ბედნიერებით იშლებოდა, მეორე კი შემაწუხებელი სინდისის ქენჯნით გუგას მიტოვენის გამო..
-ირაკლი გუგას უნდა დავურეკო.
-თავს დამნაშავედ გრძნობ?
-საშინლად ვგრძნობ თავს. არვიცი ამ დანაშაულს როგორ გამოვისყიდი.
-დაურეკე, გაგიგებს ვიცი.
_გამორთული მობილური ჩართა და რამდენიმე ზარის შემდეგ გუგას ხმაც გაისმა.
-იზა, იზაბელა? კარგად ხარ?
-კი კარგად ვარ დამშვიდდი
-ვერ დაგიცავი, მაპატიე
-გუგა რაღაც უნდა გითხრა.
-მოხდა რამე?
-ცხოვრების გაგრძელება გადავწყვიტე...
-აღარ განაგრძო, ისედაც მივხვდი რას იტყვი. თავიდანვე გითხარი, რომ მე პრობლემას არ შეგიქმნიდი. ისედაც ვიცი ჩემთან ბედნიერი არ იქნები, არმინდა უბედურს გიყურო, თუ დეისაძე მივიდა იმ შეგნებამდე რას ნიშნავ მისთვის, ბედნიერი ვარ. შენ საუკეთესო ადამიანი ხარ და საუკეთესოს იმსახურებ.. მოვამზადებ საბუთებს და გავეყაროთ.. სიყვარული არაა მხოლოდ საკუთარ თავზე და ბედნიერებაზე ფიქრი. სიყვარული არის როცა ყველაფერს აკეთებ იმ ადამიანის გასაბედნიერებლად ვინც გიყვარს! უნდა შეგეძლოს დათმო თუ ეს მას ბედნიერებას მოუტანს..განა არ ვიცოდი ასე, რომ მოხდებოდა? განა ვერ ვხვდებოდი, რომ ჭკუას კარგავდი ირაკლიზე? მე მაინც ვცადე, ვცადე რომ შემდეგ არ მენანა, რომ არაფერი გავაკეთე შენს გამო.
-გუგა...
-ნუ ტირი, არ გაბედო ტირილი!
-თავს ცუდად ვგრძნობ, ცუდად მოგექეცი, მაპატიებ?
-შენ არ მომქცევიხარ ცუდად! მე ეს ვიცოდი და შეგნებულად გავაკეთე. მე მინდოდა ეს მე! გესმის? ნუ ტირი იზაბელა...
-შენ გინდოდა მაგრამ მე ვარ აქ ყველაზე მეტი დამნაშავე.
-ჩშშშ!! მიდი პატარავ თავს მიხედე და მაგ არსებას შინაგან სამყაროს, რომ გინათებს..
-საუკეთესო ხარ შენ!
_მობილური გათიშა და ზურგს უკან მდგომ დეისაძეს გახედა. ბოლომდე მაინც არ შორდებოდა სინდისის ქენჯნა მაგრამ უკეთ გრძნობდა თავს.
ირაკლის გვერდი აუარა და დივანში ჩაეშა..
-ირაკლი მარწყვი მინდა.
-მარწყვი? ახლავე მოგიტან
-შენ განახებ როგორ უნდა ტანჯვა _ჩაიჩურჩულა და ღიმილმა მთლიანად გაუნათა სახე.. ცოტახანში კარგად გარეცხილი მარწყვი მოუტანა .
-აუუ ესე არ მინდა! დაშაქრე და მაცივარში შედე.
-როგორც იტყვით.
_მთელი დღის განმავლობაში წინ და უკან დაარბენიებდა. ხან რა ისურვა ხან რა.. არადა არანაირი სურვილი არ ჰქონდა. არც მარწყვი უნდოდა და არც საჭმლის ჭამის სურვილი ჰქონდა. ყველაფერს აკეთებდა დეისაძის დასასჯელად.. ღამის ორი საათიდან ხუთ საათამდე ათჯერ მაინც ააყენა ფეხზე. ნახევრად მძინარი დეისაძე კი ხმაამოუღებლად ასრულებდა მის ბრძანებებს.. დღეები გადიოდა, ყველაფერი უკეთესობისკენ ვითარდებოდა და მწყობრში დგებოდა.. იზაბელა უკვე ხუთი თვის იყო. ხუთი თვის განმავლობაში ათასი სიგიჟე მოაფიქრდა, ხან ბორჯობის პარკში ეშმაკის ბორბალზე მოუნდა კატაობა, ხან ამერიკულ მთებზე და ხანაც ნავზე.. ირაკლის სიმაღლის შიში ჰქონდა და ქვემოდან გულგახეთქილი ადევნებდა თვალს. ბედნიერი, ლაღი და საოცრად მშვიდი გახდა იზაბელა ამ დროის განმავლობაში.. ექიმთან პირველი ვიზიტისას, როცა ირაკლიმ პირველად მოისმინა პატარას გულის ცემა სიხარულით აღარ იცოდა რა ექნა. საავადმყოფოს სირბილით კრუგი დაარტყა, ყველა გამვლელს აჩერებდა, ხელებით მკლავებში აფრინდებოდა და უყვიროდა -იციით მე მამა ვხდები მამაა.. _ისინიც პოზიტიურად ხვდებოდნენ და ულოცავდნენ...
კიდევ ერთი სიცოცხლე..მირას ბიჭი ეყოლა, როგორც იქნა ამდენ წლიანი ოცნება აუხდათ. საოცრად ბედნიერები იყვნენ. ერთი სული ჰქონდა იზაბელას თავის პატარა ძმას როდის ჩაიკრავდა გულში.. მანქანაში ისხდნენ და თბილისისკენ მიიწევდნენ.. გზაში გეგმებს აწყობდა რას უყიდიდა პატარა ძამიკოს და როგორ შეხვდებოდა ამდენი თვის უნახავ დედას... მაღაზიებში გაიარეს, უამრავი ლამაზი ბოდე, მაიკა, შარვალი და სხვა საჭირო ნივთები უყიდა პატარა თომას..დიდი ბუშტები დაიკავა ხელში და პალატაში ერთი ამბით შევიდა. საშინლად მონატრებოდა ის ორი. ისინი იყვნენ მისი მთელი სამყარო. მათთან ისევ ის პატარა ბავშვი ხდებოდა ჯოჯოხეთს, რომ მოსწყვიტეს და ცხოვრება ლამაზი ფერებით ახლიდან, რომ დააწყებიეს.. პატარა თომა ისეთი საყვარელი იყო, ხელში ეჭირა და ცრემლებს ვერ იკავებდა, მისი პატარა თითები მაგრად უჭერდა თითზე და მშვიდად ეძინა.. ერთი თვე თბილისში გაატარეს, მირას და თომას გვერდიდან არ შორდებოდნენ.. თითქოს პრაქტიკებს გადიოდნენ პატარა თომაზე.. შემდეგ ისევ ბორჯომში წავიდნენ, იმდენად შეეჩვივნენ იქაურ სიწყნარეს, სუფთა ჰაერს და საოცრად მშვიდ გარემოს, რომ წამოსვლა აღარ უნდოდათ..
-აუუ იკაა რაკარგი წვიმაა, წამო გავიდეთ რა!
-გაცივდები იზაბელა! ხომ არ დაგავიწყდა ორ თვეში უნდა იმშობიარო.
-მახსოვს კი, თანაც ჩემი პატარა ბიჭი მთხოვს გასვლას.
-რა იცი, რომ ბიჭია? სქესი ხომ არ გაგვიგია?
-სიზმარი, რომ ვნახე ხომ გითხარი? ბიჭია ზუსტად ვიცი..
-მეკიდევ გოგო მგონია, პატარა ლამაზი გოგო..
-შენ თუ არ მოდიხარ მე გავალ!
_თავსხმა წვიმაში ხელებგაშლილი ტრიალებდა შუა ეზოში, ირაკლი კი ქოლგით დასდევდა და ცდილობდა არ დასველებულიყო.. მათი ყურებისას ძარღვებში სისხლი ძლიერი ნაკადით მიედინებოდა, გული მაქსიმალურად მეტ სითბოს გამოჰყოფთა და მთელს ორგანიზმს ათბობდა..
სრულიად სველი ძლივს შეიყვანა სახლში, დაბანა, თმა გაუშრო და ცხელი შოკოლადი გაუკეთა..
ყოველი დღე განსაკუთრებული სიმშვიდით მისდევდა ერთმანეთს, უფრო მეტი ბედნიერი წამი უგროვდებოდათ მოსაგონებლად და განსაკუთრებულად აღბეჭდილი წუთებიც საკმაოდ ბევრი ჰქონდათ.. "ფერადი გულები"-ის პროექტი არაჩვეულებრივი ტემპით ვითარდებოდა, უკვე მთელი საქართველო მოიცვა და დღითი დღე მატულობდა იმ ადამიანების რიცხვი, ვინც უანგარო სიკეთისთვის ყოველთვის მზად იყო..
-ირაკლი მუცელი მტკივა..
-დაგეწყო? ვაიმეე..რავქნა? წავედით რა ..
-დაიცა გადამივლის.. შხაპს მივიღებ და თუ არ შემიწყდა მერე წავიდეტ.
-რა შხაპი გოგო? გაგიჟდი? არა იზაბელა შენ ნამდვილად გიჟი ხარ..
-ჩემი ჩანთა ხო მზადაა და მანქანაში ჩადე, მალე გამოვალ აბაზანიდან და საჭირო თუ იყო წავიდეთ..
-მოკლედ ნერვიულობით უნდა მომკლა ხო? რახარ ასეთი გიჟი..დროს ნუ კარგად. _შხაპი მიიღო და ნახევარ საათში გამოვიდა სააბაზანოდან მშვიდი ღიმილიანი სახით..
-მოდის
-ვინ მოდის? სად მოდის? არაააა ახლა არა, ჯერ არ წამოხვიდე გთხოვ პატარავ საავადმყოფოში მივიდეთ და მერე რა. _იზაბელას მუცელთან ჩაიმუხლა და ევედრებოდა პატარას..
-წ....ბი დავღვარე და ტკივილები 10 წუთში ერთხელ მაქვს..
-ეგ რას ნიშნავს? ანუ მალე მოვა? ვაიმეე რავქნა? წავიდეთ დროზე.. _წინ და უკან გიჟივით დარბოდა, ზედმეტი დაბნეულობისგან აღარ იცოდა რა ექნა.. იზაბელამ განიერი კაბა გადაიცვა და მანქანის უკანა სავარძელზე მოთავსდა..უკვე ძალიან გაუხშირდა ტკივილები და ძლივს იკავებდა თავს..
-ირაკლი ნელა ატარე თორე ვერც ნახო მგონი ეს ბავშვი..
-ხომ კარგად ხარ? გტკივა? იზაბელა ძალიან გტკივა?
-არა არმტკივა _უკვე თავის შეკავებაც უჭირდა, კბილებს ერთმანეთს აჭერდა და ცივი ოფლი ასხავდა..
-გაააჩერეეეე!!! _იკივლა და ღრმად ამოისუნთქა..
-რამოხდა?
-გააჩერე, მოდი მომეხმარე საავადმყოფომდე ვერ მივაღწევ..
-რაა? მეე? არა შანსი არაა..მამიკო გთხოვ ცოტაც მოითბინე, გეხვეწები რა.. არგამიკეთო ეს პატარავ..
-ირაკლი გააჩერე ვგრძნობ, რომ იბადება. ჩემი ჩანთა გადმოიღე და აქ მომეცი.. _მანქანა გააჩერა, უკანა კარი გააღო და იზაბელა ოფლით დაფარული, რომ დაინახა შეეშინდა..
-პატარავ დაწყნარდი.. ღრმად ისუნთქე გთხოვ.. მიდი ჩვენ ამას შევძლებთ.. კაცებიც ხომ ეხმარებიან ქალებს მშობიარობაში..მეც შევძლებ _ბუტბუტებდა და იზაბელას ანუგეშებდა..
-ვხედაავ!! მიდი პატარავ ცოტაც მოითბინე. ვაიი რას მიკეთებ შე მაიმუნო ბავშვო, რა დამმართე ეს..
_ნერვიულად იღიმოდა და აღარც იცოდა რას ამბობდა.. ერთი ძლიერი დაკივლება და რამდენიმე წამში ბავშვის ტირილიც გაისმა..
-ბავშვი..ვაიმე ბავშვი...დაიბადა ტო!! დაიბაადააა.. _იზაბელა ხან ტიროდა და ხან იცინოდა, აღარ იცოდა რა ექნა ზედმეტი სიხარულისგან...ბავშვი მჭიდროდ გაახვია..იზაბელას გულზე დაუწვინა და შუბლზე ხმაურით აკოცა.
-ჩვენი შვილია! ეს პატარა ჩვენი შვილია იზაბელა! მამა ვარ მამაა...
_რამდენიმე წუთში მანქანა დაძრა და სასწრაფოდ კლინიკაში მიიყვანა..
ზაფხულის პირველი თვე, პირველი რიცხი და პირველი სიცოცხლე მათი სიყვარულის დასადასტურებლად.. ბიჭი იყო დიახ! ლეკო ბიჭი იყო, პატარა მოცუცქნული, სულ უმწეო.. ეს ის იყო ვის გამოც ცხოვრება ღირდა.. სამყაროს ახალი, კაშკაშა ვარსკვლავი იყო, რომლის წყალობითაც სიცოცხლემ სულ ახალი, აქამდე უცნობი ფერები მიიღო.