მზიანი დღე გათენდა,ამაშუკელების ოჯახში დილიდანვე საჭმლის სასიამოვნო სურნელი ტრიალებდა,მხოლოდ ერთი ადამიანი აკლდათ მაგიდასთან მიმსხდრებს-ქრისტეფორე.
-ანასტასია,სწავლის საქმე როგორ მიდის ანასტასია?-თბილად გადახედა შვილს ამირანმა
-ყველაფერი კარგად არის-მორცხვად გახედა კაცს. გული წყდებოდა ამირანს,გოგოს არ თქმულ ''მამაზე'',მაგრამ აანალიზებდა რა სიტუაციაც იყო შექმნილი და ამ ეტაპზე მისგან არაფერს ითხოვდა.
-ძალიან კარგი-თავი დაუკრა შვილს.
-ოჯახს სალამი-ქრისტეფორემ ხელი დაუქნია ყველას და ნატალია კოცნით დააჯილდოვა,თან გვერდით მიუჯდა.
-დღეს კარგ ხასიათზე ხარ ხო?-თვალები დააწვრილა ნატალიამ და შვილს გაუღიმა
-ცუდ ხასიათზე როდის ვარ ნატი?-შეიცხადა ბიჭმა
-სულ შაქარი ამოგდის პირიდან-ჩაილაპარკა თაისამ
-მე მომმართეთ ქალბატონო თაისა?-კისერი დაიგრძელა ბიჭმა და თვალი-თვალში გაუყარა გოგოს.
-საინტერესო არაფერი-ღიმილს ამოეფარა გოგო,ანასტასია კი მათ რეპლიკებზე ყოველთვის მაქსიმალურად ცდილობდა არ გაცინებოდა.
-სასაცილოს ხედავ რამეს?-ახლა ანასტასიას გადახედა.
-თქვენზე გამეღიმა-მხრები აიჩეჩა გოგომ,ვითომც არაფერიო და ხაჭაპურის ნაჭერი გემრიელად დააგემოვნა,თან ქრისტეფორეს უყურებდა.
-სასაცილო შენს წრეში უფრო მოიძებნება-გესლიანად ამილაპარაკა და გოგოს სახიდან ჩამორეცხილი ღიმილი დაინახა,რომელმაც თავი დახარა.
-ქრისტეფორე გეყოს-ნატალიამ გადახედა.
-ჯერ არც არაფერი გამიკეთებია დედა-მხიარულ ნოტზე წარმოთქვა და წვენი მოსვა.
-ანასტასია,განაგრძე ჭამა შვილო-ახლა გოგოს მიუბრუნდა ნატალია
-გმადლობთ,დავნაყრდი-გაუღიმა ქალს
-როგორ თუ დანაყრდი,ერთი ნაჭერი ხაჭაპური გასინჯე მხოლოდ...
-მართლა არ მინდა,მადლობა.
-სკოლაში ხომ არ გაგვიანდება?- ახლა ამირანმა გადახედა
-მამიკოს ვეთანხმები-ხელები ნიკაპის ქვეშ მოათავსა ქრისტეფორემ და ანასტასიას დააკვირდა,არც მისი დაძაბული სახე გამოპარვია.
-კი,კი მეჩქარება,წავალ მე-სწრაფი ნაბიჯებით დატოვა ადგილი და გზაში მიაძახა ყველას, ნახვამდისო.
-თაისა,რა სჭირს ანასტასიას?-ამირანი წასასვლელად მომზადებულ აისას მიუბრუნდა-თუ მხოლოდ ქრისტეფორეს მივაწერო მისი ქცევები?-შვილს გახედა
-არაფერი,ნუ ღელავთ.
-ტყუილი გამოგდიოდეს მაინც-ამოისისინა ქრისტეფორემ'
-შენ დაწყნარი რა-მობეზრებულად ამოილაპარაკა გოგომ და ბიჭის მკვლელ მზერას გადააწყდა. ნატალია და ამირანი როდესაც დაამშვიდა სახლიდან ისიც გავიდა.
-ანასტასია,დამელოდე,მეც მოგყვები.
-არა,უნივერისტეტში წადი თაისა.
-ნუ ჯიუტობ-ხმას აუწია გოგომ,როდესაც ქრისტეფორე ამოუდგა გვერდით.
-მე და ანასტასია ერთად წავალთ სკოლაში-შეუვალი იყო მისი ხმა-დროზე,მანქანაში.
-რა?
-რას მომშტერებიხართ? ანასტასია,ჩაჯექი მანქანაში,თაისა შენ კიდევ უნივერსიტეტში წადი ლამაზო-ლოყაზე უჩქმიტა პატარა ბავშვივით,საპასუხოდ კი ხელზე დარტყმა მიიღო და გაეცინა. შემდეგ კი ანასტასიას ხელი მოკიდა და მანქანამდე მიიყვანა
-რას ჩალიჩობ?-ხელი გაითავისუფლა გოგომ.
-მზრუნველი ძამიკოს როლს ვთამაშობ-თვალები აატრიალა-ჩაჯდები,თუ ძალა გამოვიყენო? ხომ იცი არ გამიჭირდება-ხმას აუწია.
-ღმერთო მომეცი გამძლეობა-ამოილაპარაკა
-ღმერთი არ მგონია დაგეხმაროს-ანასტასიას გადახედა.
-ქრისტეფორე,ერთი წუთით შეგიძლია დამელაპარაკო?-უკან მოიხედა და თაისა დაინახა.
-უკვე მოგენატრე პატარავ?-გოგოს მიუახლოვდა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა,თან ანასტასიას გამოხედა და თითი დაუქნია-ფეხი არ მოიცვალო!
-ხო,შენი მონატრებით ვიწვი-ხელები გულზე დაიკრიფა გოგომ-ანასტასიასთან რა გინდა?
-ის ხომ ჩემი და არის? მზრუნველ ძამიკოს, პატარა დაიკო სკოლაში მიჰყავს,ისიც ხომ ასეთ ძმაზე ოცნებობდა?-ხელები გაშალა ბიჭმა
-ჩვენი ლაპარაკი მოისმინე?-თვალები დააწვრილა გოგომ.
-დაკითხვაზე ვარ და არ ვიცი?
-ადამიანურად მიპასუხე,რომ გეკითხები.
-მე ხომ ადამიანი კი არა ტირანი ვარ-ყურში ჩაჩურჩულა და გაიღიმა.
-ამაზრზენი არსება ხარ იცი? სხვაზე არასდროს ფიქრობ, ყველაზე ეგოისტი ადამიანი ხარ ვინც კი შემხვედრია-გულზე მიადო თითი.
-კიდევ? კიდევ როგორი ვარ?-სიმშვიდეს ინარჩუნებდა ქრისტეფორე
-უკანასკნელი ნაძიარალა ხარ,მშიშარა ლაჩარი! იმის აღიარებაც არ შეგიძლია,რომ ანასტასიას დად თვლი.
-ის ჩემი და არ არის!-კბილებში გამოსცრა.
-გაიგე,რომ ვიღაც ტიპი აწუხებს და შენებური ზომები მიიღე. მე ვერ მომატყუებ ქრისტეფორე ამაშუკელო!
-შენ? და შენ ვინ ხარ ასეთი? ქუთაისიდან ჩამოსული გოგო,რომელსაც ჰგონია,რომ ჩემზე რაიმე გავლენის მოხდენა შეუძლია,არადა მაგრად მ*კიდიხარ.
-მშვენივრად ვიცი,რომ შენზე არანაირი გავლენა არ მაქვს,არც მინდა რომ მქონდეს,იცი რატომ? შენნაირებთან მე საქმეს არ ვიჭერ. გაფრთხილებ ანასტასიას წესიერად მოიქეცი,ჩემსავით ძლიერი არ არის,ჯერ პატარაა.
-ამ ცხოვრებაში შენზე მეტ განსაცდელს შეხვდა ეგ გოგო,არ მგონია რომ ისევ პატარაა.
-მე გაგაფრთხილე-თითი დაუქნია თაისამ.
-შენს საქმეს მიხედე,ამ ოჯახის წევრი ნუ გგონია თავი!-ხმას აუწია ბიჭმა. ეტკინა ეს სიტყვები თაისას,რატომ? არც თავად იცის, მაგრამ შეუძლებელია ადამიანი ყველანაირად დააიგნორო,როდესაც მასთან ყოველდღიური კავშირი გაქვს. ამ შემთხვევაშიც ასეა.გოგოს ნიკაპი აუკანკალდა,არ იტირებდა. არა! პასუხი არ გაუცია ისე დატოვა ბიჭი.
-დედას შევე*ცი-მუჭები შეკრა ქრისტეფორემ.
-ვერ გიტან ქრისტეფორე ამაშუკელო,მძულხარ-ცრემლებს გზაში იწმენდდა თაისა.
******
-შენ რატომ მიგყავარ სკოლაში?
-ასე მსურს.
-კითხავზე მიპასუხე.
-თუ არ გაჩუმდები მანქანიდან გადაგაგდებ-გოგოს გადმოხედა
-შენ წამომიყვანე შეგახსენებდა კიდევ და თან,მასეთები არ გეშლება-გესლი გაურია ხმაში გოგომ.
-ასეთი რა გაგწრვთნა თაისამ?!-თავი გააქნია ბიჭმა.
-თაისა არც მჭირდება შენს შესაცნობად,სმენა და მხედველობა მეც გამაჩნია.
-მართლა? მე კიდევ უტვინო მეგონე.
-კარგი,სად გავიცინო მითხარი შემდეგში.
-გოგო,შენ ვის ელაპრაკები ვაბშე იცი?-იღრიალა ბიჭმა
-ჩემს ძმას-ბიჭის განრისხებულ თვალებს თავისი წყლიანი მწვანეები შეანათა. ქრისტეფორე გახევდა,გაშრა.
-მე შენი ძმა არ ვარ-ხმას დაუწია ბიჭმა და საჭეს ძლიერად ჩააფრინდა მრისხანების დასაძლევად.
-ნეტავ არ იყო-ჩუმად ამოილაპარაკა გოგომ და ცრემლი მოიწმინდა. ქრისტეფორემ კი ღრმად ჩაისუნთქა,ეს სიტუაცია არ ესიამოვნა.
-ტირილით გულს ვერ მომილბობ,არც პირველი ხარ და არც უკანასკნელი ვინც ჩემს წინაშე ნიანგის ცრემლებს აფრქვევს!
-შენს პოტენციურ ნაშებში ნუ მომიაზრებ-შეშლილი ხმით იყვირა გოგომ
-არადა,შეიძლება გამხდარიყავი კიდეც-თითქოს უემოციოდ ლაპარაკობდა,არადა შიგნიდან გამძვინვარებული იყო,კანში ვერ ეტეოდა,ამ მანქანიდან გადახტომა უნდოდა.
-მანქანა გააჩერე,გააჩერე მანქანა-იყვირა გოგომ.
-გაჩუმდი და ნუ ღრიალებ-არც ბიჭმა დააკლო
-გააჩერე ეს წყეული მანქანა,ნაბი*ჭვარო-საჭეს ხელი წაავლო.
-რა ჯანდაბას აკეთებ გოგო-საჭეს ძლივს მოაშორა ანასტასია და მანქანა გააჩერა,მერე კი მკლავებში ჩააფრინდა გევრდით მჯდომს-შენ სულ ფეხებზე მკ*იდიხარ,მარგამ შენს გამო სიკვდილს არ ვაპირებ-ანასტასიამ ხელები გაითავისუფლა,ჩანთას ხელი დაავლო და მანქანიდან გადავიდა. ქრისტეფორემ მანქანის კარი ხმაურით გახსნა და ანასტასიას მკლავში ხელი ჩაავლო
-სკოლაში მიგიყვან და შემდეგ რაც გინდა ის ქენი გასაგებია?-ხმადაბლა,მარგამ მაინც მკაცრად ლაპარაკობდა.
-სკოლა ახლოს არის,თავად წავალ.
-ერთს რომ გეტყვი უნდა დამიჯერო,გასაგებია?იქ,მორჩილებას არ გასწავლიდნენ?-ირონიულობა შეერია ხმაში. გოგოს თვალებიდან კი ცრემლებმა ჯებირი გადმოკვეთეს.
-ჩემი არჩევანი არ ყოფილა,გასაგებია?-გულზე მუშტები დაუშინა ბიჭს-ჩემი არჩევანი არ ყოფილა ბორდელში წავლა,გგონია მე მსიამოვნებდა? ჯოჯოხეთურად ვატარებდი იმ დღეებს,ყოველ დღე ვკვდებოდი, შენ რომ ოთახში შემოდი და არაფერი დამიშავე მთელი ღამით ვლოცულობდი,რომ ისევ შენნაირი ადამიანი შემხვედროდა,მაგრამ შენ ისეთი არ ხარ როგორიც მეგონე,ეგოისტი ადამიანი ხარ,უგულო,მხოლოდ დედაშენს სცემ პატივს,მდედრობითი სქესის სხვა წარმომადგენელი ფეხებზე გ*კიდია,რა ურჯულო ვინმე ხარ,შენი და ვარ, დააა-ღრიალებდა და ბიჭს მუშტებს ურტყამდა-შენი სისხლი მაქვს ეს დაწყევლილი,ეშმაკმაც დალახვროს ჩემი დაბადების წუთები,არ შემიძლია,ამ სიძულვილში ცხოვრება-მუხლებზე დაემხო და სახე ხელებში ჩარგო.
ქრისტეფორე შეშფოთებულ უყურებდა განადგურებულ გოგოს და თავი წუთიერად არარაობად იგრძნო. ხელი გულმკერდზე მიიდო და სახე დამანჭა.
-უბრალოდ სიყვარულს ვითხოვდი,დედამ მიმატოვა,მაგრამ მამა ვიპოვე,ამირანს მამას ვერ ვუწოდებ,განა არ მინდა? მაგრამ არ შემიძლია...არც ამდენად ძლიერი ვარ-ტიროდა და მიწას მუჭებს ურტყამდა. ქრისტეფორე მისკენ დაიხარა და მისი ხელები ტავისში მოიქცია,ჩაიმუხლა და გოგოს ჩაეხუტა,გაძალიანების მიუხედავად მოახერხა მისი დამორჩილება, ანასტასიამ სახე ყელში ჩაურგო ბიჭს,ქრისტეფორემ კი გაუბედავად შემოხვია წელზე ხელები
-ჩშშ,კარგი,დამშვიდდი,გთხოვ-ფრთხილად აკოცა თავზე
-მე არ მინდოდა ყველაფერი ასე მომხდარიყო...
-ვიცი,დაივიწყე ეგ წყეული წარსული- ხელს თმაზე უსვამდა,რამდენიმე წუთი ასეთ მდგომარეობაში იყვნენ,შემდეგ კი მანქანაში ჩასხდნენ და გზა განაგრძეს.
-სკოლაში დავაგვიანე.
-ვიცი,რომ დააგვიანე.
-ახლა რა ვქნა?
-ვილაპარაკებთ,ანასტასია.
-რაზე უნდა ვლაპარაკოთ?-ბიჭს გამოხედა
-ვინ და რატომ გაწუხებს სკოლაში?-გოგოს სახე შეეცვალა.
-არავინ,საიდან მოიტანე?
-მარჩიელობა დავიწყო ახლაა?!-ისეთი სახით გამოხედა,მიახვედრა,რომ აზრი არ ჰქონდა დამალვას.
-არავინ მაწუხებს,მართლა....
-კარგი მაშინ ასე გეტყვი,გუშინ შენი და თაისას საუბარი მოვისმინე შემთხვევით, ახლა რაღას მეტყვი?-გოგომ თვალი აარიდა
-შენ არ გეხება ქრისტეფორე...
-ეგ შენი გადასაწყვეტი არაა! მითხარი.
-არ გინდა რა,გთხოვ.
-გასაგებია.-მანქანა ერთ-ერთ კაფესთან გააჩერა ბიჭმა,ბევრი ყოყმანის შემდეგ ანასტასიაც დათანხმდა და რამდენინე წუთში ყავას შეექცეოდნენ.
-მე ისეთი პიროვნება ვარ,რომ ვერავინ მიგებს,არც ცდილობენ რომ ბოლომდე გამიგონ,რთული ადამიანი ვარ,ფიცხიც,ჯიუტიც,მაგრამ არაკაცი არ ვარ.
-ქრისტეფორე,შენს ახლა ჩემს წინაშე თავს იმართლებ?
-არა,უბრალოდ ჩემს თავს გიხასიათებ ანასტასია,თავს არავის წინაშე არ ვიმართლებ-თვალი ჩაუკრა ოგოს.
-მამა აბრამის ბატკანი არც მე ვარ-მხრები აიჩეჩა გოგომ.
-ყველას აქვს რაღაც კარგი და რაღაც ცუდი,იდეალური ხომ არავინაა?-ხელები გაშალა ბიჭმა-შენ როგორი ხარ? ერთი ვიცი,რომ მტირალა.
-ნუ მაჯავრებ-ღიმილი გაეპარა გოგოს-მეც ძალიან ჯიუტი ვარ,თუმცა ასევე ემოციური. რეალისტი ვარ და ტყუილს ვერ ვიტან.
-რაღაც მხრივ მე მგავხარ.
-მართლა?-გოგომ სიხარული ვერ დამალა,რაც ქრისტეფორეს ნამდვილად გაუკვირდა.
-ასე რატომ გაგიხარდა?
-არ ვიცი,უბრალოდ გამიხარდა-ქვედა ტუჩი გადმოაგდო და მხრები აიჩეჩა ანასტასიამ,ზედმეტად ბავშვური მოეჩვენა ბიჭს ამ დროს გოგო.
-ანასტასია,არასდროს მოინდომო,რომ დამემსგავსო,კარგი?-გულწრფელად უთხრა.
-არც ვცდილობ,მაგრამ თუ გგავარ?-ქრისტეფორემ თვალები აატრიალა.
-ნერვებზე თამაში თაისასავით მაგრად გამოგდის,მაგრამ მე ვერ მაჯობებთ.
-2-1-ის წინააღმდეგ-ჩაიცინა გოგომ
-იყოს ეგრე.
ერთმანეთს ესაუბრებოდნენ და ხვდებოდნენ რომ ეს ამშვიდებდათ,ქრისტეფორე რაღაც უცხოდ გრძნობდა
თავს,ასეთ თემაზე არადროს უსაუბრია სხვასთან. ეღიმებოდა გოგოს ბავშვურობაზე,ზოგჯერ კი ჩამოყალიბებულ ქალს ხედავდა მასში,ბევრი მსგავსება აღმოჩინა მასსა და ანასტასიას შორის,რაც თან მოსწონდა,თან არა. ეგოისტი იყო ქრისტეფორე,მაგრამ შეუგნებელი არა,ზოგჯერ 17 წლის თინეიჯერი ბიჭივით ფიცხი ხდებოდა,ზოგჯერ კი ზრდასრულ,გაწონასწორებულ მხატვრად წარმოგიდგენდათ თავს. სახლში შუადღით მივიდნენ. ანასტასია სახლში აპირებდა შესვლას,როდესაც ქრისტეფორემ უკნიდან მოაძახა
-მაპატიე-გოგო გაკვირვებული შემოტრიალდა და ბიჭის სახეს დააკვირდა,გულწრფელობით და სინანულით იყო აღსავსე. გაუძნელდა ამ სიტყვის თქმა ქრისტეფორე ამაშუკელ,მაგრამ მოკცდებოდა ეს რომ არ ეთქვა.
-გაპატიე-თავი დაუკრა გოგომ,მისკენ ფრთხილი ნაბიჯებით დაიძრა და გაუბედავად მოხვია ხელები,ესეც უჩვეულო იყო ქრისტეფორესტვის,მაგრამ სასიამოვნო,რაღაც ახალი.... ანასტასია ძლიერად ჩაიკრა გულში და თვალთ მომდგარი ცრემლი უკუაგდო.
******
საკუთარ სამფლობელოში იმყოფებოდა,როდესაც მისთვის კარგად ნაცნობი ქალი სექსუალურ ხალათში შეათვალიერა,მისკენ დაიძრა და ზედმეტი ტანსაცმლისგან მალევე გაათავისუფლა.
-მინდიხარ-კოცნას ამოაყოლა ქალმა,ბიჭს კი ჩაეცინა,უყვარდა,როდესაც სხვაზე ასე მოქმედებდა. საწოლზე როდესაც გადაინაცვლეს ქრისტეფორემ მკერდი ხელშI მოიქცია და მის შეხებაზე ფორმაშეცვლილი კერტები კბილებში მოიქცია, გულ-მუცელი მადიანად დაუკოცნა.
-ააჰ,ჯანდაბა,ძალიან მომნატრებიხარ,ქრისტეფორე.
-ამ დროს სახელით ნუ მომმართავ.
-რატომ?
-რადგან მე მინდა ასე-ქალის ლოყები ხელში მოიქცია და ტუჩები დაუკოცნა-გემრიელი გოგო ხარ. ოსტატურად ჩააცურა ქალის ვა*ინისკენ თითები და სხეულიც შეირხა,სასიამოვნო ოხვრა გაისმა ოთახში. ქალს აგიჟებდა მამაკაცის თითები,მასში მოთამაშე და ნელი მოძრაობით დამახასიათებელი. მალევე იგრძნო,რომ ქრისტეფორესა და მისი სხეულები გაერიანდნენ და დრო იყო ზენიტისა,იმ კულმინაციისა,რომელიც დამაგვირგვინებელი იყო ამ აქტისა. ქალს თმაში ჩააფრინდა,ტუჩებს ყველგან დააცოცებდა და ერთ მთლიანობად ქცეულს კიდევ უფრო მეტის მოლოდინი უჩნდებოდა,ძლიერად მოქმედებდა ქალზე,რამაც მისი კივილი გამოიწვია,თუმცა შეჩერებას არც ერთი ცდილობდა,რაღაც დაუოკებელ ენერგიას ფლობდა ეს ადამიანი,მოზღვავებული ემოციისა და ბიძგების ფონზე კულმინაციას მალევე მიაღწიეს,ხელი უკანალზე ძლიერად დააარტყა და ქალის მკერდი კვლავ დალაშქრა.
შემდეგ იყო ორი მოთხოვნილებადაკმაყოფილებული,სიგარეტმომარჯვებული და დაღლლილი სხეული ერთ საწოლზე,მანამ სანამ მათი გზები მომავალ შეხვედრამდე არ გაიყოფოდა.
-ასეთი როგორ ხარ,ქრისტეფორე?
-როგორი?-სიგარეტის კვამლი სახეში შეაბოლა ქალს და მაცდურად გაუღიმა
-შეუცნობელი,რამდენი წელია გიცნობ და მაინც ვერ შეგიცანი.
-გლდაწყვეტილი ხარ?-ჩაიცინა
-ნუ დამცინი.
-არ დაგცინი,ელენე-ქალის ტუჩები დააგემოვნა.
-შენთვის საერთოდ არაფერს წარმოვადგენ?-სევდა გაუკრთა ქალს.
-ჩვენ სექსის გარდა რამე გვაკავშირებს ელენე? როგორ ფიქრობ?
-მიყვარხარ-თვალები აემღვრა
-გეყოს,გთხოვ-საწოლიდან წამოდგა.
-მართლა მიყვარხარ-ტირილის ნოტები გაუკრთა ქალს.
-დღეს ტირილის საერთაშორისო დღეა,თუ რა დედის ტ*ვნააა?-შეიკურთა და ხელები გაშალა-რატომ გიყვარვარ ელენე,მე რა შესაყვარებლი ვარ,ტო?-ქალს მიუახლოვდა.
-ჩემი ერთადერთი მამაკაცი არ ხარ,ეს კი იცი,მაგრამ ეს შენამდე იყო.შენ რომ გამოჩნდი...
-მე რომ გამოვჩნდი მარტო ჩემთან გაქვს სექსი,ან არ გაქვს,არ ვიცი.
-აზრი არ აქვს ლაპარაკს.
-ელენე,მომისმინე,უბრალოდ შეუძლებელია რომ გიყვარდე....არ უნდა გიყვარდე,ტო-არეულად ლაპარაკბდა.
-კარგი,იყოს ეგრე, რადგან გინდა მაგის დაჯერება, დაიჯერე--გაუღიმა ქალმა და ლოყაზე აკოცა.
-ერთმანეთს ვეღარ შევხვდებით.
-რატომ?-შეიცხადა ქალმა.
-ყოველი სექსის დროს არ მინდა ჩემზე როგორც 'სიყვარულზე' ისე ფიქრობდი,ამისთვის მემეტები-სევდიანად გაუღიმაქალს და ოთახიდან სააბაზანოში გადაინაცვლა.
-ბოლო დონის ნაბი*ჭვარი ხარ ქრისტეფორე ამაშუკელო-სააბაზანოში დიდხანს იმყოფებოდა,ყველაფერზე ფიქრობდა,მაგრამ პრობლემაც ამაში იყო,ფიქრი არ უნდოდა.

პ.ს. ერთხელ წამეშალა და მეორედ დავწერე. არ ვიცი,შეიძლება პატარა თავია.ბოდიშიი.
მომენატრეთ.