- 4 წელი დაგჭირდა იმის მისახვედრად, რომ გიყვარდი?! - განადგურებულმა ამოვილაპარაკე და აივანზე გასასვლელ კარს მივეყრდენი
- მისახვედრად არა, 4 წელი დამჭირდა რომ მეღიარებინა - არანაკლებ განადგურებულმა ჩაილაპარაკა და ჩემს პირდაპირ დადგა.

მაგიდისკენ გრაციოზულად დავიძარი და სიგარეტის კოლოფიდან ერთი ღერი ნელა ამოვაძვრინე. ცრემლები მახრჩობდა მაგრამ მოვკვდებოდი და ახლა არ ვიტირებდი, ისე ვიყავი გამწარებული, დანა რომ დაერტყათ სისხლი არ წამომივიდოდა. ვიცოდი რაღაც რომ მეთქვა უმალ გავტყდებოდი. ფეხებზე მე.კიდა უკვე ყველაფერი, თუნდაც ყველაზე სუსტი გამოვჩენილიყავი, ღაპა ღუპით ჩამომცვივდა ძლივს ნაკავები ცრემლები, ცხვირი ამეწვა და რამდენიმე წუთი ნაძალადევად დავიცავი დუმილი.

- ჩემი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი ეპიზოდები, ყველა შენ გიკავშირდება. ვერ წარმოიდგენ ამ წუთზე რამდენი ხანი ვვოცნებობდი. ხან როგორ წარმომედგინა და ხან როგორ მაგრამ ასე - არასდროს! როცა ცუდად ვიყავი, უცხო ქვეყანაში, საკუთარი ოჯახისგან, მეგობრებისგან და მიწისგან გადაკარგული, ვიხსენებდი ყველა იმ ტკბილ მოგონებას, რომელიც შენთან მქონდა. ამ ყველაფრით ვსულდგმულობდი, შენ მივსებდი სიცარიელეს ჩვენი მოგონებებით. აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა იმას, რომ აღარ მეკონტაქტებოდი, იმის ცოდნა რომ კარგად იყავი საკმარისი იყო. იმდენი რამის თქმა მინდოდა, ისე მინდოდა ხანდახან ჩემთან ყოფილიყავი ჭკუიდან ვიშლებოდი. შენ კი ყველაფერი ვიღაცის ბოროტი ენის გამო დაანგრიე, არ მენდე მე, ადამიანს, რომელიც ყველაზე მეტად გიყვარდა. არ ვნანობ არცერთ წუხანდელ სიტყვას, არც ქმედებას. თუ ეს იყო საჭირო რომ თვალები აგეხილა, მაშინ იყოს ეს მსხვერპლიც შენთვის, მინდა რომ ძალიან დაიტანჯო, მინდა უფრო გეტკინოს წუხანდელი ღამის შემდეგ, მითუმეტეს ახლა, როცა ყველაფერი იცი, მინდა თავი დამნაშავედ იგრძნო როცა ამ ღამეს გაიხსენებ, მინდა ყოველთვის, როცა დათვრები ან ალკოჰოლს დაინახავ მე გაგახსენდე. აი ასე ეგოისტურად მინდა ახლა შენ იტანჯებოდე. არასოდეს, არასოდეს გაპატიებ ამ ყველაფერს. აღარასოდეს მინდა გნახო, თუ სადმე გნახავ არ მინდა რომ დამელაპარაკო. იცხოვრე შენს არაფრისმთქმელ გრძნობასთან ერთად, მე ეს ყველაფერი აღარაფერში აღარ მჭირდება. - საოცარი სიძულვილით ამოვილაპარაკე გულიდან ყველაფერი, ერთადერთი რასაც ვგრძნობდი იყო იმედგაცრუება. თურმე ტყუილია როდესაც ამბობენ სიყვარულზე დიდი გრძნობა არ არსებობსო, აბსურდი! იმედგაცრუებაზე დიდი გრძნობა არაფერია, მითუმეტეს თუ იმედს საყვარელი ადამიანი გიცრუებს. რაღაცის თქმა დააპირა მაგრამ უმალ გავაჩერე, კართან მივედი და ფართოდ გავაღე, ხელები უღონოდ ჩამოეყარა, ვგრძნობდი როგორ უნდოდა რაღაც ეთქვა მაგრამ აღარ მინდოდა არაფრის მოსმენა, ვიცოდი აზრი არ ჰქონდა.
- გეხვეწები წადი, აზრი აღარ აქვს, მინდა მართლა მინდა მოგისმონო და გაპატიო მაგრამ არ შემიძლია, ისე მაქვს გული ნატკენი და ისეთი დაღლილი ვარ, მხოლოდ ის მინდა წახვიდე და თან გაიყოლო ყველაფერი, როგორც ჩვენს საყვარელ ფილმშია, ისე მინდა გონებიდან ამოგშალო.
აღარაფერი აღარ უთქვამს, მიხვდა ეტყობა, ტყუილად იწვალებდა. ნელი ნაბიჯებით გამოემართა კარისკენ, ჩემსკენ დანისლული თვალები მოანათა, თავი გვერდზე გადასწია და წავიდა..
ადგა და წავიდა..
წავიდა და გულზე მომეშვა..
აღარ გამიტარებია ის ღამე ტირილში..
არადა რამხელა პარადოქსია, ყველაზე მეტად ახლა უნდა მტკენოდა მაგრამ მე მიხაროდა..
გრძნობისგან გაბოროტებულს, მიხაროდა რომ მასაც სტკიოდა..
ვიცოდი ახალი ეტაპი იწყებოდა და მეც ახალი შემართებით უნდა დამეწყო ცხოვრება...
ცხოვრება მთლიანად კონსტანტინე ცერცვაძის გარეშე.

მანამდე კი ყველაფერი დაიწყო ბავშვობაში..

მე და კოსტამ ერთმანეთი ცოტა ჩემთვის უხერხულ ვითარებაში გავიცანით. მაშინ მეცხრე კლასში ვიყავი და წლის ბოლოს სკოლის შიდა გამოცდები მქონდა. რატომღაც გეოგრაფიის მასწავლებელს აკვიატებული ვყავდი და ხმას ვიღებდი თუ არ ვიღებდი, სულ მე დამყვიროდა. ნიშანზე მამათხოვრებდა და სულ შენიშვნას მაძლევდა. ერთხელაც ყველაფერი ყელში რომ ამომივიდა, გეოგრაფიის მასწავლებელს ზედმეტად უხეშად შევეპასუხე, სულ ნევროზა და ისტერიჩკა ვეძახე, ახლა თავს დამნაშავედ ვგრძნობ მაგრამ მაშინ ისე ვიყავი გაბრაზებული, ალბათ ასაკი და მოწიწება რომ არა, პირდაპირ გავბრდღვნიდი. ჩემი დაუმორჩილებლობის გამო გადარეულმა ქალბატონმა ლალიმ პირდაპირ გამომიცხადა მშობლის გარეშე არ მობრძანდეო და გაკვეთილიდან გამომისროლა. გამწარებული დავდიოდი დერეფანში, მობილური ჩანთაში მქონდა და შესაბამისად ვერც ჩემს ყოვლისშემძლე დედიკოს დავურეკავდი. საიდანღაც ნაბიჯების ხმა მომესმა და მაშინვე მივიხედე ჩემს გვეედით დაბნეული ბიჭი რომ დავინახე, სიხარულისგან ტაში შემოვკარი და ბიჭს დავუძახე

- ე ბიჭი, დაიკარგე? - თან ხელი ძველბიჭურად დავუქნიე, აქეთ იქით მიიხედა და ჩემსკენ წამოვიდა
- გასასვლელს ვეძებდი - მხრები აიჩეჩა და მეც ეჭვის თვალით შევათვალიერე
- ტელეფონი გაქვს? - მოურიდებლად ვკითხე
- მაქვს კი - დაბნეულმა მიპასუხა
- დამარეკინე რა ძალიან გთხოვ?! - ხმა გავინაზე, გამოწვდილ ტელეფონს დავტაცე ხელი და დედასთან დავრეკე. - დედა მე ვარ, ვინ ვიქნები დედა ნუცა ვარ, მისმინე არ მინდა ინერვიულო მაგრამ გეოგრაფიამ გამომაგდო და გიბარებს, ტელეფონი კლასში მაქვს და ვერ შევალ, მოკლედ ჩემი ბრალი არაფერია რომ მოხვალ აგიხსნი - მალე დავემშვიდობე და ტელეფონი ბიჭს დავუბრუნე
- გაკვეთილიდან გამოგაგდეს? - სიცილით მკითხა ბიჭმა
- ჰო, ცოტა უქრის მაგ ქალს - მხრები ავიჩეჩე და ხელი გავუწოდე - ნუცა დიასამიძე
- კონსტანტინე ცერცვაძე - ჩემს ხელს საკუთარი შეაგება და ცალყბად ჩამიღიმა
- აბა მომიყევი კოსტა, რას აკეთებ აქ? - არ მოვრიდებულვარ მისი სახელის შემოკლებას და გზას მასთან ერთად დავადექი
- ამ სკოლაში გადმოვდივარ და დღეს დამიბარეს გასაუბრებაზე
- მართლა? რა კარგია. მერე გაგაცნობ ყველას, მერამდენე კლასელი ხარ?
- მეათე - გასასვლელამდე მივაცილე და დავემშვიდობე.

ასე დაიწყო ჩვენი მეგობრობა.
მერე გავაცანი ელენე, ლადო და ლაშა.
მიუხედავად იმისა, რომ მათთან ბავშვობიდან ვიყავი და ჩვენი მეგობრული წრის გარღვევა არავის შეეძლო, კოსტამ მოახერხა და სრულფასოვნად დაიმკვიდრა თავი.
მასთან ყოველთვის მე მქონდა განსაკუთრებული ურთიერთობა. ყოველთვის ზედმეტ ყურადღებას იჩენდა ჩემ მიმართ და ასევე მეც განსაკუთრებული დამოკიდებულება მქონდა. თავიდანვე ვიცოდი, რომ არც ის იყო გულგრილი ჩემს მიმართ და არც მე ვიყავი მის მიმართ მაგრამ, უზომოდ მომწონდა ეს გაურკვეველი სიტუაცია, ფლირტის ნოტებით გაჟღენთილი. შემეძლო მასთან თავისუფლად ვყოფილიყავი, არ მჭირდებოდა თავის მოჩვენება, ვიცოდი გიჟდებოდა ჩემს ცოტათი ქალურად შეპარილ კეკლუცობაზე. პირველი გულისტკენა, ცხოვრებაში პირველად იყო მაშინ, როდესაც მეთორმეტე კლასში ვიყავი. ელენეს დაბადების დღე იყო და ზედმეტად აჟიტირებული ვიყავი, მაშინ ვერ ვხვდებოდი რატომ დავდიოდი გაბრწყინებული, მთელი დღე ვარჩევდი კაბას. ვიცოდი კოსტას უნდა გამოევლო და ერთად წავსულიყავით ამიტომ ყველას განვუცხადე ტყუილად არ გამომიაროთ თქო. მთელი საათი რომ ველოდე და სიბრაზემ ჰადესს დამამსგავსა თავზე ცეცხლით, დავურეკე. დიდი ხნის შემდეგ მიპასუხა, ნამძინარავი ხმა ჰქონდა და ერთიანად გავშეშდი ადგილას აშკარა მდედრობითი სქესის ხმა რომ გავიგე ვინ არისო.
- კოსტა სად ხარ? არ უნდა გამოსულიყავი ჩემთან? - ვეცადე აღელვება არ შემტყობოდა
- აუ ბოდიში რაა დამავიწყდა, საქმეზე ვარ წადი შენ და მერე მოვალ მეც იზვინი ნუ - მომაყარა და გამითიშა.
თუ არ გავგლეჯდი არ მეგონა. დავმშვიდდი და თავად წავედი. კლუბში, სადაც ყველა გუგუნებდა მხოლოდ მე ვიჯექი დამჟავებული სახით და კოსტას გულში ვლანძღავდი ხასიათის გაფუჭებისთვის, თან მუდმივად შემოსასვლელისკენ ვაპარებდი თვალს. როგორც იქნა ისედაც განათებული ადგილი ჩემთვის უფრო განათდა როცა კოსტა შემოვიდა და მაშინვე გაუფერულდა მასზე აკრული ტყლარწი ქერა მასა რომ დავინახე. სიბრაზე ერთიანად მომეკიდა და სანამ ჩემამდე მოვიდოდა წინ დადებული სასმელი ერთ ყლუპში გამოვცალე. არ დავლოდებივარ ისე გავვარდი მოცეკვავეთა მასაში და მათთან ავითქვიფე. ვგრძნობდი მის მზერას, მე კი დაჟინებით ვსვამდი და ვცეკვავდი, რამდენჯერმე შევიცვალე ცეკვის პარტნიორი სანამ ზურგიდან არ ამეკრო ვიღაც და ცივ სუნში მაშინვე ამოვიცანი ჩემთვის საყვარელი სუნამო.
- ოხ ნუცა ნუცა, როგორ გააგიჟე ეს უბრალო მოკვდავი მამრები - თბილად მიჩურჩულა ყურთან და კოცნა დამიტოვა, თან ერთი ხელის მოძრაობით მისკენ მიმაბრუნა
- შენც არანაკლებ გადაგირევია ის ედემის ბაღის გადმონაშთი - ირონიულად ჩავიცინე და თავით იმ გოგოზე ვანიშნე, ვინც ახლდა. ნაზად მეხებოდა წელზე და თავი ჩემს თმაში ჩარგო. ხელები კი დამიჭირა და მის კისერზე მომახვევინა
- ზედმეტად ბევრმა გიფათურა ხელი და შეიძლება ეს საღამო კარგად არ დასრულდეს - თვალი ჩამიკრა და დამატრიალა
- შენ ჩემს ზედამხედველად ვინ დაგაყენა? იმას მიხედე ვისთან ერთადაც მოხვედი- გაღიზიანებულმა ვუპაუხე
- ის თავის თავს მიხედავს, შენ ვერა - არანაკლებ გაღიზიანებული ხმა ჰქონდა
- კოსტა, სირცხვილია, რას იფიქრებს შენი მნიშვნელოვანი "საქმე" - საღამოს დიალოგი შევახსენე - ორ კურდღელს ერთად ნუ ეტანები, საკუთარ თავს მიხედე და შემეშვი - ღრენით ვუპასუხე და წასვლა დავაპირე რომ დამიჭირა
- ჩემი საქმე ამ წუთას შენ ხარ და შენი ქცევები ლამის იმ სირებმა აქვე რომ გიხ...- სიტყვა შუაზე გაუწყდა როგორც კი ჩემი მოქნეული სილა მოხვდა
- არასდროს, არასდროს აღარ გაბედო ჩემთან დალაპარაკება. ნამდვილი უზრდელი და უტაქტო ვირი ხარ - გაბრაზებულმა დავუყვირე და შეურაცხყოფისგან გამოწვეული ცრემლები ვეცადე დამემალა. წამის მეასედში მოვშორდი, ჩანთა ავიღე და გასასვლელისკენ დავიძარი. იმდენად გავბრაზდი მის სიტყვებზე, უნებური ტირილი წამსკდა. ფაქტობრივად ვიღაც უკანასკნელ გოგოდ გამომიყვანა, მივდიოდი და თან ვცდილობდი ბოლო ხმაზე არ მეღრიალა. ბოლოს როცა მივხვდი, რომ ჩემ სახლამდე მანძილი საკმაოდ დიდი იყო და არც ტაქსი ჩანდა, იქვე ბორდიულზე ჩამოვჯექი და თავი მუხლებში ჩავრგე. არ მახსოვს რამდენი ხანი ვიყავი ასე, სანამ თბილმა შეხებამ არ მომიყვანა აზრზე. არ გაგიკვირდებათ თუ ვიტყვი, რომ ეს ვიღაცა კოსტა იყო. ცეცხლ ჩამდგარი თვალებით მიყურებდა მაგრამ როგორც ავხედე მზერა მაშინვე შეეცვალა, ალბათ ჩემმა ცრემლიანმა თვალებმა და ჩამოთხაპნილმა მაკიაჟმა იმოქმედა.
- რა იყო ახლა აქ უნდა მაკონტროლო ვინმე გამვლელმა ქუჩაში რომ არ მიხ.მაროს? - ზიზღით ამოვილაპარაკე და ფეხზე წამოვიჭერი მაგრამ მისმა ხელებმა ჩემს მხრებზე მაშინვე უკან დამაბრუნა.
- მაპატიე, არ მინდოდა მაგის თქმა, უბრალოდ წყობიდან გამოვედი - დამნაშავესავით ჩახარა თავი
- ვაპატიო, არ უნდოდა თურმე - გამოვაჯავრე და მის გამოწვდილ ხელს დავწვდი, ერთ ხანს გამომცდელად მიყურა, მერე ირონიული ღიმილი აიკრა და თავი გადააგდო
- შენ ჩემზე ხარ გაბრაზებული - გადაიხარხარა და ხელი გადამხვია
- შენზე რატომ უნდა ვიყო გაბრაზებული? - დამფრთხალი გავუხტი გვერდზე
- იმიტომ რომ იეჭვიანე - უპარდონოდ მომახალა, ნერვიულად გადავიკისკისე, გული ისე მიცემდა მეგონა ყველას ესმოდა
- ასეთი სიბრძნე საიდან? - გავძახე გაგულისებულმა, ის კი უფრო ახლოს მოიწია ჩემთან
- აღიარე ნუცა. როგორ აგიდუღდა სისხლი და ლამის ჭკუიდან შეიშალე - მზაკვრულად ჩაიღიმა - საკუთარ თავზე კარგად გიცნობ
- ვაიმე მგონი შეიშალე კოსტა. ვიეჭვიანე არა ის, გავბრაზდი უბრალოდ მე რომ გადამაგდე - ნერვიულად ჩავილაპარაკე და ვეცადე დავმშვიდებულიყავი, არ მაწყობდა ჩემი გრძნობის სააშკარაოზე გამოტანა.
- ახ ნუცა ნუცა, როგორი ბავშვი ხარ - თავი გადაიქნია და სულ სხვანაირად გაუბრწყინდა თვალები
- ხოდა მე თუ ბავშვი ვარ ის მოზარდი გყავს რომელიც გელოდება და დაბრუნდი მასთან - მომავალ ტაქსს ხელი გავუქნიე და წამში ჩავხტი. ვხედავდი კოსტას სახეზე ათამაშებულ ღიმილს და ჩემს თავზე მეშლებოდა ნერვები.

რამდენიმე დღე საერთოდ არ შემხმიანებია, ის ფაქტი უფრო მაგიჟებდა რომ ბიჭებს ეკონტაქტებოდა. ვერ ვხვდებოდი რა მჭირდა ან მას რა უნდოდა ჩემგან. მენატრებოდა მასთან საუბარი და ყველა ის სიგიჟე რასაც ერთად ვაკეთებდით. მოვკვდებოდი და არ დავანახებდი იმას, რომ მომენატრა. ბოლო ზარისთვის განკუთვნილი პერანგი გადმოვიღე და გულის მხარეს თითებით ვეფერებოდი. კოსტამ თავიდანვე მთხოვა რომ ეს ადგილი მისთვის შემენახა, მიუხედავად იმისა, რომ გაბრაზებული ვიყავი პირობა არ გამიტეხია და არავის ვაძლევდი უფლებას გულზე რამე დაეწერათ. მთელი დღე რომ არ გამოჩნდა, გადავწყვიტე საერთოდ აღარ დავლაპარაკებოდი. იცოდა ჩემთვის რამდენად მნიშვნელოვანი იყო ეს დღე და მაინც არ მოვიდა. არც დავურეკე და არც მან დამირეკა. დღე ისე დასრულდა არ გამოჩნდა. საღამოს კლასთან ერთად წავედი საქეიფოდ. ვერაფრით მოვედი ხასიათზე და ამ დანაკლისის გრძნობას ვერც მოვერიე. საღამოს სახლში მისული გაღიზიანებული შევწექი პირდაპირ საწოლში და გაბრაზებულს ჩამეძინა. შუაღამისას ტელეფონის ზუზუნმა გამაღვიძა, თვალები მოვისრისე და ეკრანზე გამოსახულმა K<3 - მ მაშინვე გამომაფხიზლა. შეტყობინება გავხსენი.

" გული ისევ მე მელოდება?:)))" - რა ორაზროვანი იყო მისი წინადადება
" არა დაიკავეს უკვე )"
" პირობა დაარღვიე? :))"
" პირობების დარღვევაში შენ ბადალი არ გყავს"

რამდენიმე წუთიანი პაუზა ისევ მისმა მესიჯმა დაარღვია

"ჩამოდი ქვემოთ ვარ და პერანგიც გამოაყოლე"
" ადგილი აღარ დარჩა "
" არაუშავს სადმე ვიპოვი "

გული სიხარულისგან მიცემდა თუ სხვა გრძნობისგან ვერ გავარჩიე, საწოლიდან ფრენა-ფრენით ავდექი და ჩემი პერანგითურთ ქვემოთ ჩავირბინე. მაშინვე ამომევსო ის სიცარიელის გრძნობა, რომელიც მთელი ამ დროის მანძილზე მანტრასავით დამყვებოდა. მანქანაზე მიყუდებული კოსტა რომ დავინახე, მინდოდა მივვარდნოდი და ისე ჩავხუტებოდი, ძვლების ტკაცუნი გამეგო თუმცა ჩემი ფიქრების საპირისპიროდ მოვიქეცი წინ ისე ავესვეტე ახლოს არც კი მივსულვარ. თვითონ ჩემსკენ წამოვიდა და მხოლოდ პერანგი გამომართვა, უნებურმა ღიმილმა და თითქოს შვებამ გადაურბინა სახეზე, როცა ნახა რომ გული ისევ ცარიელი იყო.

- პირობა არ დაგირღვევია
- აქ პირობებს მხოლოდ შენ არღვევ - ნაწყენმა ჩავილაპარაკე და მანქანას მივეყუდე

კოსტამ მხოლოდ ჩაიცინა, პერანგი მანქანაზე გაშალა და შავი მარკერი მოიმარჯვა, რაღაც მიაწერა და ისევ უკან დამიბრუნა. ისე გამოვართვი არც დამიხედავს, მინდოდა ეფიქრა რომ სულაც არ მაინტერესებდა. შემდეგ მომიახლოვდა თან აშკარად ჩემს საქციელზე ეცინებოდა, სახეზე ხელის ზურგი ჩამომისვა, რამდენიმე წუთი მიყურა, მერე ერთი ამოიხვნეშა და წამებში მთლიანად შემომაჭდო მკლავები კისერზე.
დავსუსტდი...
მუცელში პეპლები კი არა, მთელი ფაუნა ვიგრძენი.
არ მინდოდა ეს წამი დასრულებულიყო, ვიცოდი თავს გავცემდი მაგრამ მაინც ეგოისტურად მინდოდა..
მინდოდა და ხელები ისე მოვხვიე, თითქოს ერთმანეთს ბოლოჯერ ვხედავდით.
არ მახსოვს რამდენი წუთი ვიყავი ასე. ერთადერთი რასაც ვგრძნობდი იყო დაუძლეველი სურვილი იმისა, რომ მთელი ცხოვრება მის მკლავებში ვყოფილიყავი.

- გილოცავ სკოლის დამთავრებას - საოცრად თბილი ხმით ჩაილაპარაკა, თავი ჩემს ყელში ჩარგო და იქვე ცხელი კოცნა დამიტოვა.

იმ წუთში ვერც მე ავხსნიდი რა ურთიერთობა გვქონდა, პრინციპში აღარც მაინტერესებდა. ვიცოდი რომ ისიც ზუსტად იმას გრძნობდა, რასაც მე.

- სახლში ადი, გვიანია უკვე. - ნელა მომშორდა და სადარბაზოსკენ მანიშნა
- იცოდე შენზე მაინც გაბრაზებული ვარ - თითის ქნევით გადავდგი რამდენიმე ნაბიჯი და მივხვდი, ჩემი ხელი თავისაში ჰქონდა მოქცეული, რაც წასვლის საშუალებას არ მაძლევდა
- თუ გაბრაზებულზე ასე ჩამეხუტები ხოლმე, ვეცდები ხშირად გაგაბრაზო - გაეცინა
- კოსტა, სერიოზულად გეუბნები - მეც გამეცინა და ხელი გავუშვი - იმედია კიდევ არ დაიკარგები თორემ მერე აღარ შეგირიგდები - ენა გამოვუყავი და სადარბაზოში შევხტი. მხოლოდ მისი მოცინარი სახე მედგა თვალწინ და როგორც კი ჩემს ოთახში ავედი და სინათლე ავანთე მაშინვე გავიგე საბურავების ხმა. ემოციებით გადატვირთული გავწექი საწოლზე და მერე გამახსენდა პერანგი, სასწრაფოდ გავშალე. ყველაფერს ველოდებოდი მაგრამ არა ამას. თითების კანკალით შევეხე მის დაწერილს და სიხარულის ღიმილმა გამიპო ბაგე.

" ქრონიკულად ჩემში ???? " - წარწერა გულზე, რომელიც ვიღაცისთვის აუცილებლად იქნებოდა გაურკვეველი სიტყვები, ჩემთვის კი დასაწყისი ახალი ისტორიისა.

______________________

გაგრძელებას დავდებ რამდენიმე დღეში <3
ვინც ვერ გაიგეთ, თავში დიალოგი არის ახლანდელი, დანარჩენი ისტორია კი ძველის გახსენება. რა თქმა უნდა ახლანდელზეც დავწერ მაგრამ მანამდე უნდა გავიცნოთ ძველი <3