რა თქმა უნდა საშინელი სევდა გაჯდა ჩემში,მაგრამ ფესვებს ვერ გაიდგა.მივხვდი რომ გავიზარდე,ჩემმა ცხოვრებამ,გადატანილმა უბედურებამ და დათას სიყვარულმა გამზარდა,მაქცია ქალად.ჰო,სწორედ ის მაძლევდა იმის საშუალებას რომ მებრძოლა.რატომ?რატომ უნდა მივცე თავადმყოფობას იმის საშუალება რომ დაგვიმონოს,რატომ უნდა გვაქციოს ცხოვრებამ მარიონეტად?იცით ყველაზე მეტად როდის უნდა ადამიანს სიცოცხლე?როდის შესწევს ბრძოლლის უნარიანობა?აი მაშინ როცა უყვარს,მაშინ როცა იცის რომ ვიღაცა ელის,ვიღაცას უყვარს.საკმაოდ დიდი დრო დამჭირდა,3 თვე ვიბრძოდი,ვებრძოდი შიზოფრენიას,ვგრძნობდი რომ უფრო მიყვარდებოდა და ვუყვარდებოდი.საოცრად შემიწყო ხელი დათამ,ის რომ არა...არც კი მინდა ვიფიქრო მის გარეშე რა მეშველებოდა.ახლა რა ხდება?ვერ ვიტყვი რომ ისევ ის ვარ ვინც ავარიამდე ვიყავი.არა.ამ წამს საკუთარი თავის საუკეთესო ვარიანტი ვარ,ყველაზე ნამდვილი,ყველაზე მხიარული,სიცოცხლით სავსე,მოსიყვარულემეგობული და მშრომელი.ვისწავლე მეგობრების ფასი,ბევრად უფრო შევიყვარე ილია და ტასო.იო კი დავტანჯე.მთელი ამმ ხნის განმავლობაშ გვერდით მედგა.განა რაიმე სჯობს ასეთ ძმას?მტელი ცხოვრებაა ვგრძნობ მის სიყვარულს,სითბოსა და თანადგომას.რთულია გყავდეს ისეთი დედ-მამა როგორიც ჩვენ გვყავდა.როგორ,როგორ შეიძლება საკუთარ შვილებს ასე მოექცე?მაგრამ რომ არა ისინი ვერ გავიგებდი რას ქვია და-ძმობა.დათა?დათა.ჩემი სტიმულატორია ეს ბიჭი.ადამიანი რომელიც ენერგიას მმატებს.სამსახურსაც დავუბრუნდი.სულ სხვა მხრიდან დავინახე სამყარო.ამ 6 თვეშ კიდევ რა მოხდა?რა დაა ტასია და იო დაქორწინდნდენ.აი როგორ გამახარეს იცით?დათამაც ახალი სტატუსი შეიძინა.ჩემი საქმრი გახლავთ.ხელის თხოვნა ქონდა სასწაული.ილო გადაიბირა და სატატია დაწერეს სახელით-„ვინ ხდება ახალგაზრდა ბიზნესმენის დათა წერეთლის მეუღლე“.სამსახურში მისულმა ახალ ჟურნალს გადავხედე,წავიკითხე სტატია და ბატონს დავურეკე.კარგად კი მივალანძღე ასე უნდა ვიგებდე რომ ცოლად მოგყვებითქო?თან გულში ვიცინოდი,ასე არასოდეს,არაფერი არ გამხარებია.იოსაც საოცარი გოგო ყავს.საოცარი.ერთ დროს ხომ ცხოვრება მძუდა,ახლა კი წარმოუდგენლად მიყვარს.კაბა,დეკორაცია,რესტორნი,დათას ტანსაცმელი,ორგანიზაცია.საოცარ დღეში ვიყავით.სპეციალურად შევარჩიერთ ეს სეზონი.ძალიან პატარა ქორწილი გადავწყვიტეთ.ჰოდა ასე ველოდები ხვალინდელ დღეს.
****************
მთელი ღამე ვწრიალებდი,ვერაფრით ვერ მოვისვენე.ყოველთვის ასე მემართებოდა.ადრიანად წამოვფრინდი.ტასო დამადგა თავზე.გრძელი ძალიან ლამაზი და ამავდროულად სადა კაბა მოვირგე,თმები დავიკულულე და თავზე მინდვრის ყვავილებისაგან დაწნული გვირგვინი და დავიდგი.
-ჩემი საოცრება ხარ.მიხარია ასეთი რომ ხარ დეა,მიხარია რომ ძლიერი ხარ.
-ახლა არ იტირო ტასო თორე გცებ,არც შენ დაგინდობ და არც მაგ პატარას შენს მუცელშ რომაა მოკალათებული.
-დამპალოო.
-ბუზღუნავ.-დავეჭყანე და ტუჩსაცხი გადავისვი.
-აუ მართლა ძალიან ლამაზი ხარ.
-ვიცი პაწუწკუნა.
-აუუ შემომიშვით ხალხნო,ჩეიმი და არ უნდა ვნახო?-იოს ბუძღუნი შემოგვემა.
-შემოო.-დავუძახე და დაველოდე.ოთახში შემოვიდა და ზღვისფერი თვალები მომანათა.ხელები გავშალე და მაგრად ჩავიკარი.
დათა მანამ არ ვნახე სანამ ეკლესიაში არ შევედი.აღფრთოვანება ვერ დავმალე,გავიბადრე.ფეხები ამიკანკალდა,ძლივს მივაღწიე წერეთელთან.თავისი გემოვნებით შერჩეული სამოსი ეცვა.საოცარი გემოვნება აქვს.
ქორწილმა ძალიან კარგად ჩაიარა.ძალიან ვიწრო წრეში,გადამლაშებული ტრადიციებიბისა და სადღეგრძელოების გარეშე.
ისე მტკიოდა ფეხიბი მაღლები დათას მანქანაშივე გავიძვრე.
-უკვე იწყებ?-გამიღიმა და გამომწვევად გამომხედა.
-დათაააა.-მკაცრად გავხედე და მერე სიცილი ავტეხე.
მანქანა ჩვენს სახლტან გააჩერა.კარები გამიღო და ხელში ამიტაცა.
-დედა როგორ მანებივრებს ეს ბიჭიი.-გავიღიმე და ლოყაზე ვაკოცე.
კარი გააღო,ოთახში შემიყვანა და დამსავა.
-ძალიან,ძალიან ემოვნებიანი და სიმპატიური რომ ხარ იცი?
-გემოვნებიანი რომ არ ვიყო შენ არ აგირჩევდი.-ყურში ჩამჩურჩულა და კაბის გასახსნელს დაწვდა,მე კი ხელები მისი პერანგის ღილებისკენ გადავანაცვლე.
*******************
რამდენიმე თვეში ილოსა და ტასიას პპატარა გაბო დაიბადა.რათქმაუნდა იომაც შექმნა ოჯახი.დათამ რომ ხელშ დაიჭირა რამხელა სითბო ვიგრძენი იცით?ვიცი მასაც უნდოდა შვილი,მაგრამ მე ძალია,ძალიან მეშონოდა ბავშვის გაჩენის.ბოლომდე მაინც ვერ დავძლიე პატარ-პატარა პარანოიები.მეშინოდა რომ გენეტიკა პატარაზეც იმოქმედებდა,არ მინდოდა ისიც ჩემსავით დათანჯულიყო.მაგრამ ბოლოს ესეც გადავლახე.რამდენიმე ტესტი გავიკეთე და გავიგე რომ ჩემში პატარა სიცოცხლე იზრდებოდა.დათას რომ გავაგებინე სიხარულისგან ცას ეწია.ასეთი ბედნიერი არასოდეს არ მინახავს,არასოდეს.ძალიან კარგი ფეხმძიმობა მქონდა,მაგრამ მეუღლეს მაინც ჩემს ჭკუაზე ვატრიალებდი.სანამ 8 თვის ფეხმძიმე არ გავხდი სამსახურში დავდიოდი,ბოლოს ლამის ჯაჭვით დამაბეს სახლში.მე ბიჭი მინდოდაა,დათას გოგო.სქესი არაფრის დიდებით არ გავიგე.ტელევიზორს ვუყურებდი შემოტევა რომ ვიგრძენი.წ....ბი დავღვარე.მალევე გამაქცუნეს საავადმყოფოში.22 ივლისს გაჩნდა მარიამ წერეთელი.
...................
-ყველაზე და ყველაფერზე მეტედ მიყვარხარ ჩემო საოცრებავ.ჩემი პირადი საოცრება ხარ.-დათა დაიხარა და ყურში ჩამჩურჩულა.
-ძალიან,ძალიან მიყვარხარ.
ამის თქმა და ჩემს ხელში მყოფი მარიამის ატირება ერთი იყო.
-რაო მა,იეჭვიანეე?შენც რომ ძალიან მიყვარხარ არ იცი?-ხეზე ლოყაზე ნაზად მოეფერა და ხელზე აკოცა.
აი ასეთი ბედნიერი ვიყავი ჩემი 2 საოცრების გვერდით.
ერთადერთი რჩევა მინდა მოგცეთ-იბრძოლეთ ცხოვრებისთვის,შეიყვარეთ და შეიგრძენით.