ეს მოკლე ისტორია დაახლოვებით ოთხი თვის წინ დავწერე...
არ ვიცი რა გამოვიდა... ერთხელ კი გადავიკითხე,
მაგრამ არაფერი შემისწორებია. იმედი მაქვს მოგეწონებათ.
......


ყველა ერთად გატარებული წამი მახსოვს… “ჩემი ციყვი” სიტყვა რომელმაც ჩემი გონება მთლიანად დაიბყრო, სიტყვა ‘ჩემი’ თქვა თუარა მთლიანად მისი გავხდი. და ციყვი? ციყვი ჩემი კბილების გამო შემარქვა, წინა ორი კბილი ოდნავ წინ მქონდა გამოწეული, დისკომფორტს არც მიქმნიდა, ყველას მოსწონდა ჩემი კბილები, მთლად ჰოლივუდის ღიმილი არ მქონდა მაგრამ ჩემი ორი კბილი ძალიან უხდებოდა საშვალო ზომის ტუჩებს.
პირველად 16 წლის ასაკში შევხვდი, ნიკას დაბადების დღეზე უამრავი ბიჭიდან მხოლოდ მან მიიქცია ჩემი ყურადღება. გოგოებში მოსაუბრე თავგადაპარსული ბიჭი, სწორი ცხვირით, გრძელი მუქი წამწამებით. სულ ოდნავ ამოსული წვერით ყველის ვაჭარივით ეკრიჭებოდა წინ მდგომ გოგოებს. დებილივით მიშტერებული ვუყურებდი, არ ვიცი რატომ მაგრამ მოიხედა… მოიხედა და შემომანათა თავის ხვლიკისფერი თვალები, ის ხვლიკისფერები ორი წელი თავიდან რომ ვერ ამოვიგდე. ორი წელი გაქრა, ნუ სად გაქრა არ ვიცი უბრალოდ მას შემდეგ აღარ მინახავს. იმდღეს ჩემზე მოკრულმა ნიკამ გაგვაცნო ერთმანეთი.
-სანი გაიცანი ჩემი მარუსა. -ლოყაზე მაკოცა ბერიძემ. ეჭვნარევი თვალებით აგვათვალიერა ზემოთ ხსენებულმა სანიმ და ზეციური ხმით თქვა “სასიამოვნოა ციყვი”… ისეთი ხმა ჰქონდა, ისეთი ხავერდოვანი, ხმის ამოღება ვერ გავბედე, მთელი ორი წელი ყურში ჩამესმოდა მისი ნათქვამი ციყვი…
მეორედ უნივერსიტეტის ეზოში დავინახე. სერიოზული სახით მდგომი სანი ბიჭების ლაპარაკს წარბშეკრული უსმენდა, შარვლის ჯიბეში ცალი ხელი ჩაეყო, მეორეთი კი ეწეოდა. თმა ისევ ნოლზე ჰქონდა, შავი სათვალე ეკეთა და წარბებს არაფრის დიდებით არ ხსნიდა. არც მაშინ ვიცი რატომ გამოიხედა, როგორც კი შემომხედა მაშინვე გავშეშდი, მიშტერებული ვუყურებდი, ყავისფერი თვალებიდან ნაპერწკლებს ვისვრიდი და ვეღარაფერს ვამჩნევდი მის გარდა. დავინახე როგორ ჩატეხა ტუჩის კუთხე ოდნავ, აი სულ ოდნავ და ისევ ბიჭებს მიუბრუნდა. პირველად იქ მომეშალა ნერვები იმ ერთუჯრედიანზე. არაფერი ვიცოდი მასზე იმის გარდა რომ სანი, ანუ სანდრო ერქვა. ან სულაც ალექსანდრე, ესეც არ ვიცოდი.
-ოეე! -ხელი ამიფრიალა დაქალმა ცხვირწინ.
-რა? -თვალი დაბღვერილ ანას გავუსწორე.
-ნუიქცევი ხამივით! ჯერ პირველი დღეა, წამოეთრიე და მორჩი დორბლების ყრას. -ხელკავი გამომდო და შენობაში შემათრია. უნივერსიტეტის პირველი დღე კოშმარი იყო, მეოთხე კურსელები ჩვენზე ღადაობდნენ, ის კი აღარ ახსოვდათ თვითონაც რომ ასე იყვნენ. შენობიდან გამოსულმა მალევე შევამჩნიე ექვსი ბიჭი, მათ შორის ჩემი ნიკაც იყო და ის ერთუჯრედიანი სანი, სანდრო, ალექსანდრე, ალე, ალექსი. ჩემსკენ მომართულ ნიკას თვალებს ჩემი ყავისფერები მივაგებე. მალევე ხელის ქნევით მისკენ დავიძარი, ნიკა რაღაცას მიყვიროდა მაგრამ სიშორის გამო არაფერი მესმოდა. შემდეგ უკვე ბატონი ნიკას წყალობით ექვსი წყვილი თვალი მომშტერებოდა. როგორც კი მივუახლოვდი მაშინვე მოვეხვიე.
-ჩემი პატარა უკვე დიდი გოგოა? -ჰაერში ამაფრიალა, შემდეგ დამსვა და სახე დამიკოცნა.
-კარგი რაა. -ნაკბენ დადორბლილ ლოყაზე ხელი მოვისვი.
-მარუსა გახსოვთ? ორიწლისწინ გაგაცანით ჩემს დაბადების დღეზე. -ხელი გადამხვია და ბიჭებს გახედა.
-კი ტო, ამის მუშტს რა დამავიწყებს, ახლაც მტკივა რომ მახსენდება. -სახე მოიზილა სიცილით ერთერთმა.
-მე დაგარტყი? -საჩვენებელი თითი გულზე მივიდე. არანაირი არაფერი არ მახსენდებოდა მსგავსი ნიკას დაბადების დღიდან… არც თვითონ ეს ქერა ბიჭი.
-კაი მართლა არ გაახსოვს? შემთხვევით მოგარტყი ხელი უკანალზე, გააზრებული არ მქონდა რას შევეხე ისე სწრაფად მომიქნიე შეკრული ხელი, აშკარად ეს ჩემი*ა გავარჯიშებდა.
-გამახსენდაა! -პირზე ავიფარე ხელი, როგორ დამავიწყდა მწვანეთვალება ბიჭი, გათხლეშილი რომ მიხდიდა ბოდიშებს. “მაპატიე დაიკო მართლა შემთხვევით მოგარტყი”-ო. ვიგრძენი როგორ ავწითლდი სახეზე, გაუაზრებლად გავხედე სანდროს, უცნაური მზერით მომზირალმა თვალი ამარიდა, სხვა მხარეს გაიხედა და ყბები აამოძრავა.
-მიხარია. -ყურებამდე გაიღიმა.
-სახელი არ გითქვამს ალბათ ხო?
-ირაკლი, ირა, იკო, რაცგინდა ის დამიძახე.
-გამიხარდა შენი მეორედ ნახვა იკაკო. -თვალი ჩავუკარი გაღიმებულმა.
-ეს იოანე, გიო, ზაკო და სანდრო. -სათითაოდ მანიშნა ყველაზე, და აი ისევ, ისევ შეხვდა ჩვენი თვალები ერთმანეთს. -მარუსამ წელს დაამთავრა, სხვა უნივერსიტეტში არ გავუშვი და აქ ვაიძულე ჩარიცხვა. -თავზე მაკოცა აჟიტირებულმა ბერიძემ.
-უნდა ატერორო? -სიცილით გააქნია თავი როგორც მახსოვს გიომ.
-ხოო შე ჩემა, ამას და მეორე თხას ვინმე რომ გაეკაროს ავკუწავ, ისევ მირჩევნია აქ მყავდეს და ვუყურო ვისთან არის ვიდრე სხვა უნიში პალაჟნია დავაყენო ამის სათვალთვალოდ.-სერიოზული გამომეტყველებით თქვა ბერიძემ და გვერძე მგომ ძმაკაცს გახედა.
-ნუ ეგ იასნია. -კევი გააღლაჭუნა ზაკომ.
-იმედია ხუმრობთ. -სიმწრით ჩავიცინე, ექვსივეს ეტყობოდათ სახეზე რომ გაცინებას არ აპირებდნენ, დაძაბულმა შენობის გამოსასვლელისკენ გავიხედე, ანას დანახვისას უაზროდ გავიკრიჭე და თავმპირისმტვრებით გავექანე დაქალისკენ.
-მომენატრეე! -ლოყაზე მაკოცა სახეარეულმა. მე ანა და ნიკა ბავშვობიდან ერთად ვიყავით, ნიკა დედაჩემის ნათლული გახლდათ, შესაბამისად ვენათესავებოდი. ვინაიდან დედმამიშვილი არ მყოლია ეს ორი არანოლმალური ქმნილება იყო ჩემთვის ყველაფერი.
-რაქენი ანუშკები?
-თქვენ რას შვრებოდით პირველი კურსის პირველ დღეს. -ბიჭები მოათვალიერა
-შენ იმას ვერ იზავდი რასაც ჩვენ ვშვრებოდით თოჯინა. -თვალი ჩაუკრა ირამ.
-არც ვიზავდი. -ცხვირი აიბზუა დაქალმა. -წაგვიყვან სახლში?
-დაალაგეთ უკვე ყველაფერი?
-აქ უნდა მაყურყუტო და აქ მომაყოლო ყველაფერი თუ წაგვიყვან შენს თეთრ რაშამდე?
-აუ ეს რა კაპასია ტო. -წარბები ასწია ირამ.
-კაროჩე დავტოვებ ამათ და საღამოს გამოგივლით. -სანამ ფარშევანგივით გაიშლებოდა ანა, მანამდე მოწვა ნიკამ ყველაფერი და ადგილს გაგვარიდა.
იმ საღამოს ბევრი თხოვნის შემდეგ მაინც წაგვიყვანა ნიკამ კლუბში, ბიჭები უკვე იქ იყვნენ, დალევაც მოესწროთ და პატიოსანი ბო*ებიც აეგდოთ.
-მარუუს შე მაგარო! მოდი ჩემთან! -ხელი დამიქნია ირაკლიმ, ყველანაირად ვცდილობდი სანდროსკენ არ გამეხედა, ვგრძნობდი მის მზერას, ყველა ჩემს ნაბიჯს აკვირდებოდა, ცოტაც და მისი მწველი მწერა დამფერფლავდა. მკლავზე ვიგრძენი იკაკოს ხელი და მაშინვე მოვეგე გონს. მკლავები თავის კისერზე შემომალგებინა და ცეკვა დაიწყო.
-რას შვრები იკაკო? -გაღიმებულმა შევანათე თვალები, რატომღაც ეს ბიჭი კარგად მოქმედებდა ჩემზე, პოზიტიური და თავის ძმაკაცების მსგავსად ჯმუხი არ იყო.
-ვცეკვა შენ? -ყველა კბილი გამოაჩინა.
-მეც. -ავკისკისდი და ტანზე უფრო მეტად ავეკარი.
-რასაყვარელი ხარ. -შუბლზე მაკოცა, შენდეგ ნიკაპი მხარზე ჩამომადო და ამოიოხრა. -მარუს.
-ჰო.
-შენი დაქალი ყველასთან ასეთია თუ მარტო მე არ დავევასე?
-ოჰო… -თავი ავაწევინე და გაღიმებული ჩავაშტერდი გაფართოვებულ თვალებში. -ანა დაგევასა?
-არა უბრალოდ… -თვალების ცეცება დაიწყო, ტუჩზე ვიკბინე სიცილის შესაკავებდლად და თითები კისერზე მოვკიდე. -ეგრე არასდროს არავინ დამლაპარაკებია ტო.
-არც ის დალაპარაკებია. -ჩუმათ ჩავჩურჩულე და თვალი წარბშეკრულ ანასკენ გავაპარე. აღარაფერი უთქვამს იკას, ან ვერ გაიგო ან რამე მზაკვრულის მოსაფიქრებლად დედამიწიდან გავიდა.
უკვე კარგად შეზარხოშებული და ცეკვისგან დაღლილი ჰაერზე გავედი, ჩემთან ერთად რამდენიმე ახალგაზრდაც იდგა, ეწეოდნენ და რაღაცაზე იცინოდნენ. მთელი დღის მანძილზე ვფიქრობდი რომ სანდრომ ვერ გამიხსენა, ანდაც რატომ უნდა გავხსენებოდი, მაგრამ… ცხელი ჰაერის მოფრქვევამ კისერზე და მისმა ნათქვამმა “შეხვედრამდე ციყვი” -მა ყველა ფიქრი გამიფანტა. ვახსოვდი! თვით ღმერთკაც სანდროს ვახსოვდი! თვალებგაფართოვებული შევბრუნდი მისკენ, უკვე საკმაოდ შორს იყო ვიღაც ერთმეტრიან ქუსლებზე შემომხტარ გოგოსთან ერთად. მისი სურნელი ჯერ კიდევ ტრიალებდა ჩემს ირგვლივ, ყველაფრის გარეშე გამაბრუა მისმა მენთოლის და სიგარეტის ერთმანეთში არეულმა სუნმა. დაშტერებული შევბრუნდი შიგნით, ერთ ადგილას დავემხე და სასმელს წავეტანე. მაგის მერე აღარ მახსოვს ვინ და როგორ წამიყვანა სახლში.
თითქმის ყოველდღე ვხედავდი სანდროს, ერთს შემომხედავდა და იმის შემდეგ მთელი დღე მაიგნორებდა. დეკემბრამდე გრძელდებოდა ასე, მის შესახებ მხოლდ ის გავიგე რომ წიკლაური იყო გვარად, ზოგი წიკოსაც ეძახდა. ამ ხნის განმავლობაში საერთოდ არ დამლაპარაკებია, მე კი უკვე ჭკუას ვკარგავდი ისე მინდოდა მისი ხმის გაგონება . ალბათ ასე გაგრძელდებოდა, ორ სიტყვას მომიგდებდა, “სასიამოვნოა ციყვი” “შეხვედრამდე ციყვი” “ნახვამდის ციყვი” ან “გამარჯობა ციყვი”, იღონდ ორ წელში ერთხელ, შუალედებში.

ახალ წელს ჩემი მშობლები თბილ ქვეყნებში გაფრინდნენ, მე კი როგორც ყოველთვის უფროს ბიძია ნიკოლოზს ჩამაბარეს. სამი წლით დიდი კი იყო მაგრამ ჭკუით დიდად ვერ გამოირჩეოდა. ვიღაც ჩემნაირმა მარტოობის მაგივრად გადაწყვიტა სახლში ფართი მოეწყო, ჩემმა შერეკილმა ნიკამ პირველი კურსელები ამოგვიიღლიავა, წაგვიყვანა მეოთხე კურსელის ფართზე, დაგვსვა სავარძლებში, ხელში სასმელი მოგვაჩეჩა, თან ბევრი არ დალიოთო, თან სავსე ჭიქები მოგვცა და გაქრა. ნუ გაქრა რა, იქვე იყო რომელიმე ოთახში. ვიჯექით ორი პატარა გოგო ასაკით და გარეგნობით დიდებში. მერე გამოჩნდა იკა, გვერძე მოგვიჯდა და ყოველთვის მხიარული, რომელიც ენას ვერ აჩერებდა, თათას დანახვაზე დამუნჯდა. ყოველთვის ასე ემართებოდა.
-მარტო დაგტოვათ იმჩემი*ამ?
-შენც თუ დაგვტოვებ დიდად დამავალებ. -თვალები აატრიალა ანამ, იკამ კი ეგრევე მე გამომხედა.
-ვწუხვარ თოჯინა. -სასმელი წაართვა, იქვე მაგიდაზე დადო, ხელი მოკიდა და სხეულზე აიკრა.
-რას აკეთებ იდიოტო? -ხელები დაუშინა. მიუხედავად იმისა რომ ანას პირიდან აღიარებული “ირაკლი მომწონს” და “მგონი მიყვარს” მოსმენილი მქონდა, მაინც ვერთობოდი მათი ყურებით. -გამიშვი!
-არსად არ გაგიშვებ! ისედაც სამი თვეა დაგსდევ!
-ვინ გითხრა მსდიეო მერე?
-ნერვებს ნუ მიშლი! -ერთი ხელი თმებში შეუცურა და თავისკენ მიიზიდა. -მომბეზრდა იმის ყურება როგორ მალავ გრძნობებს. -ანას ტუჩებთან ახლოს ჩაილაპარაკა, შემდეგ კი აკოცა. ჩემი დაქალი რის ანაა, მაშინვე გაკაპასდა, არც იკა დანებდა, თავისკენ უფრო მიიზიდა და კოცნაც გააღრმავა, მე კი თვალებგაბრწყინებული ვუყურები ყურებამდე გაკრეჭილი. რამის წამოვხტი და ორივეს ჩავეხუტე. მალევე შეწყვიტა იკამ კოცნა, რამის უკვე ნაყინივით დამდნარ ანას შუბლზე აკოცა. -ვსო დღეიდან მარტო ჩემი ხარ. -ესღა თქვა, ხელი ჩაკიდა და სად წაიყვანა ეგ აღარ ვიცი. მეც ავდექი, ვინაიდან არავის ვიცნობდი, აივანზე გავედი, სამწუხაროდ ვიღაცეებს ხელი შევუშალე კოცნაში, დიდად არც მადარდებდა, თვითონ კი შევიდნენ შიგნით. მაშინ როცა უკვე სიცივისგან კანკალი მეწყებოდა მხრებზე მოხვეულმა პლედმა გამათბო. არა ვიტყუები, უკნიდან მოკრული სხეული უფრო მათბობდა და მისი ხელები, რომლებიც ჩემს მუცელზე მოძრაობდნენ და სუნთქვას მიკრავდნენ ვიდრე ის პლედი. ნაცნობმა სურნელმაც არ დააყოვნა, მაშინვე ამწვა ცხვირი და შინაგანადაც გამათბო.
-გამიცივდები ციყვი. -მთლიან ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, მისმა ბგერებმა ზამთარში პეპლები გამოაცოცხლა. თვალები მიმენაბა, თავი მის ლავიწებს მივაყრდნე, თვითონ კი ყბის ძვალი მომადო საფეთქელზე.
-აღარ მცივა. -დაუფიქრებლად დასცდა ჩემს ტუჩებს სიტყვები. -შენ არ გცივა?
-ჩემს გათბობაზე არავინ ფიქრობს. -მხრები აიჩეჩა და ვიგრძენი როგორ გაიღიმა. უცებ მოვშორდი, პლედი ზურგზე მოვახვიე, მე ისევ ძველ პოზას დავუბრუნდი და პლედს თითებით ჩავებღაუჭე. მართალია მის ჩაცინებაზე უნდა გავბრაზებულიყავი მაგრამ მაშინ ისეთ სიტუაციაში ვიყავი უბრალოდ არ შემეძლო იმ სითბოს დათმობა რასაც ვგრძნობდი.
-იწყება! -რამდენიმე განათებულ ფეივერკზე მეც გამიბრწყინდა სახე. არავინ გამოსულა აივანზე, ყველა შიგნით იყო, ცეკვავდნენ და ხარხარებდნენ. სანდრომ ხელი სვიტრის ქვეშ შემიცურა, მაშინვე დამემუხტა სხეული, მან კი დახორკლილ კანზე განაგრძო მოფერება.-სანი! -ძლივს ვიცანი ჩემი ხმა გრძნობაარეულმა.
-ციყვი? -ჩემს კანთან დააცოცებდა ტუჩებს, არ მეხებოდა, მაგრამ იმდენად ახლოს იყო სუნთქვა მეკვროდა. სიგიჟემდე მინდოდა ყელზე შემხებოდა, ტუჩებით არა მაგრამ ცხვირისწვერით შემეხო. შემდეგ კი სველი კოცნა დამიტოვა ყელზე, იქ გამიჩერდა გული, ყველა გრძნობამ ერთად გაიღვიძა ჩემში. როგორც კი ტუჩები მომაშორა მაშინვე მოხვდა ცივი ჰაერი კანს და ისევ დამბურძგლა. ერთ კოცნას მეორე მოყვა, ნელნელა ლოყისკენ მიიწევდა, თან ხელს არ აშორებდა ჩემს პეპლიან მუცელს.
-გილოცავ ახალ წელს. -ღმერთო ეს რა იყო? ძლივს ვთქვი სამი სიტყვა, ისეთი უმწეო ხმა აღმომხდა მილოცვას კიარა თხოვნას გავდა, “არ გაჩერდე გეხვეწები”-თქო.
-მეც ციყვი. -ხელი ნელნელა მაღლა ააყოლა, მერე გამახსენდა ძუ*უებისთვის მიცემული ფიცი რომ ლიფს არ გავაკარებდი და აი მანდ გამინათდა გონება. სუნთქვა შესამჩნევად გამიხშირდა და როცა სანის თითი მკერდზე შემეხო იქ საერთოდ შევწყვიტე ფილტვებისთვის ჰაერის მიწოდება. მაშინვე ვიგრძენი სიცარიელე სვიტრის ქვეშ და ტუჩებმაც შეწყვიტეს მოძრაობა, არადა რა ახლოს იყო ტუჩებთან. მერე თავისკენ შემატრიალა, თვალებში ჩამაშტერდა, მეც ხმას ვერ ვიღებდი, ბოლოს შუბლზე მაკოცა და ყველაფრის უთქმელად დამტოვა აივანზე გაშეშებული. მიყინული ერთ ადგილზე მაგრამ არა სიცივისგან. ვნებისგან, ლტოლვისგან და მასთან ყოფნის სურვილისგან. სახეზე ხელები ჩამოვისვი და შიგნით ისე შევედი, იქ აღარ დამხვდა, სულ ასე ქრებოდა ყოველთვის. იდიოტი! მაშინ ვთქვი რომ ამის მერე ასე ადვილდ აღარ ჩავუვარდებოდი მკლავებში, ნუ მაშინ პირველი იყო და მეც მისი შეხების სურვილით დამწვარმა თავს სიამოვნების საშვალება მივეცი.

ორი კვირის შემდეგ ისევ შევხვდით, ნუ შევხვდით რა, რამის გამიტანა და სამოთხეში მომიწევდა მერე ლოდინი.
-დედასშე*ეცი! -გაბრაზებული გადმოვიდა მანქანიდან, ასვალტზე გაწოლილს დამხედა და წამსვე გაშეშდა. -ჯანდაბა ციყვი! რას აკეთებ ტო? კარგად ხარ? -მაშინვე მწვდა მხრებში, წამომაყენა და სხეულზე ამიკრა. მაშინ ისევ ვიგრძენი მონატრებული სურნელი, ცხვირი მის ყელში ჩავრგე და სანამ დრო მქონდა იქამდე ხარბად შევისუნთქე. მერე უცებ ჩაირთო ტვინი, ჩემი ნათქვამი გამახსენდა და თავი წამოვწიე.
-ხვდები რომ შენი წყალობით რამის ჩემს საყვარელ წლებს დავემშვიდობე? -წარბშეკრული ჩამოვუდექი წინ. სახეზე შეეტყო რომ დაიბნა, მაგრამ მალევე შეცვალა გაოცებული ტუჩები ირონიულ ღიმილად.
-გაბრაზებაც გცოდნია ციყვი?
-შენ არ გაბრაზდებოდი ვიღაც რომ დაგტაკებოდა მანქანით?
-მანქანით კი. -ქვედა ტუჩზე იკბინა, თან თავის ხვლიკის თვალებით მათვალიერებდა.
-იდიოტი. -ჩემთვის ჩავიბურტყუნე, ვერ ვეჩხუბებოდი რა მექნა? ამწვარ მუხლზე დავიხედე და სისხლის დანახვაზე თვალები გამიფართოვდა.
-რა გჭირს? -უკვე ბუნდოვნად ჩამესმოდა მისი ხმა.
-სანი..
-ციყვი! გაახილე თვალები! -ვიგრძენი როგორ მომეხვია ნაცნობი მკლავები, უკვე აღარ მაინტერესებდა სისხლი და საერთოდ ყველაფერი. -მარიამ! -აი ესეც…პირველად თქვა ჩემი სახელი, ისე აქამდე რომ არავის უთქვამს. მერე კი ყველაფერი ჩაბნელდა, გავითიშე.
გონს უცნობ ადგილას მოვედი, ნელნელა გავახილე თვალები, ცოტახანში მკვეთრად გავარჩიე ჩემს წინ მჯდომი სილუეტი. ფეხებგადაშილი იჯდა სავარძელში, ხელში ლუდის ბოთლი ეჭირა და თვალმოჭუტული მიყურებდა.
-სად ვართ? -საფეთქლები დავიძილე და წამოვჯექი.
-ჩემთან სახლში.
-ჯანდაბა! დიდიხანი ვიყავი გათიშული?
-არც ისე. -მაშინ გავიფიქრე, “ეს რა სიტყვაძუნწი ვინმე ყოფილა, უნდა ეხვეწო მგონი ათსიტყვიანი წინადადება რომ გადააბას”-თქო და მართალიც ვიყავი.
-ჩემი ტელეფონი შენ გაქვს?
-ჰო. -ხელში აათამაშა გაღიმებულმა. -დაიჭერ.
-მომეცი.
-არა.
-როგორ თუ არა? დამიბრუნე!
-ნწ. -გაღიმებულმა გააქნია თავი. ღმერთო უნაკლო იყო ეს დეგენერატი, ღიმილიც კი საოცრება ჰქონდა.
-სანდრო ნიკას უნდა დავურეკო ინერვიულებს.
-მივწერე უკვე.
-რამიწერე?
-ისეთი არაფერი.
-ღმერთო ჩემო. -თვალები ავატრიალა, ფეხზე წამოვხტი ტელეფონის წასართმევად და გაბრაზებული სახით მივუახლოვდი წიკლაურს. -მომეცი რა.
-არამეთქი. -ხელი ჩამკიდა, თავისკენ დამქაჩა და ისე სწრაფად აღმოვჩნდი მის მუხლებზე სახით სანდროს სახისკენ ვერ გავიაზრე.
-სანდრო…
-ციყვები უფრო სწრაფები არიან ციყვო. -ისე ჩამჩურჩულა ყურში თითქოს ვინმე იყო იქ და გაიგებდა.
-ციყვებზე სწრაფებიც არსებობენ. -მეც გავთამამდი და მკლავები კისერზე მოვხვიე.
-ჰოო? -ისევ ჩემს მაისურში დაიწყო შეძრომა.
-კი. -დარწმუნებით დავუკარი თავი, თან ვლოცულობდი რომელიო არ ეკითხა, აზრზე არ ვიყავი რომელი იყო ციყვზე სწრაფი მღრღნელი.
-ისე შენ მგონი კუ უფრო შეგეფერება არა? -ზურგზე ამატარა ხელები, მგონი ამოწმებდა ლიფი მეცვა თუ არა. გულში ჩამეცინა. ჩემ დახორკლილ კანს ყურადღება აღარ მივაქციე და მთელი ძალა გახელილი თვალების შენარჩუნებას დავუთმე. -რამაგრად გბურძგლავს რომ გეხები. -ვნებიანი თვალები შემომანათა.
-მარტო შენს შეხებაზე არ მბურძგლავს. -თვალი ჩავუკარი და მისი ფეხებიდან წამოდგომას შევეცადე, ვინიცის რა ფასად მიჯდებოდა ეს მოქმედება. ახლა ვხვდები ჩემს ბავშვურ საქციელებს, რომლებიც წიკლაურს საოცრად ახალისებდა.
-არა? -წარბები ასწია გაღიმებულმა, როგორ დაუხტოდნენ იმ ხვლიკისფერებში ჭინკები ნეტავ იცოდეთ. ცალი ხელი ისევ ზურგზე ჰქონდა გაჩერებული, მეორე გვერძე ჩამოასრიალა, მკერდის ნახევარზე შემეხო და თავისკენ უფრო ახლოს მიმიზიდა. სრულიად გამოვეთიშე რეალობას, თავისით მიმენაბა თვალები და ყველაფერი გადამავიწყდა.
-ჯანდაბა! -ჩავიბურტყუნე და კისერი გვერძე გადავხარე. ტუჩებმაც არ დააყოვნეს, მფერთქავ არტერიაზე შემეხნენ, შემდეგ ნელნელა მაღლა მიდიოდნენ და ტუჩის კუთხესთან გაჩერდნენ. არადა როგორ მინოდა ეკოცა, უკვე სურვილით ვიწვოდი. სულ ოდნავ, თითქოს შემთხვევით შემეხო ტუჩებზე, თავი ყურისკენ წაიყო, ბიბილოზე კბილები გამომდო, შემდეგ იქვე მაკოცა და ისევ ჩამჩურჩულა.
-გეყოფა რამდენიმე კვირა. -ხელები სწრაფად მომაშორა თავის მუხლებიდან სწრაფად გადამსვა და ფეხზე წამოხტა. ხმა ვერ ამოვიღე ისე ჩამფუთნა კარები გამოაღო, გარეთ დამაყენა, ტელეფონი ხელში მომაჩეჩა და ტუჩთან ახლოს მაკოცა. -ისე საცვლებში უფრო სექსუალური ხარ. -თვალი ჩამიკრა და კარი ცხვირწინ მომიხურა. მაშინვე შევედი ჩემს სურათებში და სარკეში გადაღებულ ფოტოს წავაწყდი, ახალ ნაყიდ საცვლებში მქონდა გადაღებული, ანას ვაჩვენებდი. კორპუსიდან გადაწითლებული, გაბრაზებული და გამწარებული გამოვედი, ტაქსი გავაჩერე და სახლში წავედი. როგორც კი შევედი მაშინვე თვალში მომხვდა წელს ზემოთ შიშველი იკა, თვალები რამის გადმომცვივდა.
-მარუს როგორ ხარ? -გაღიმებული გამოემართა ჩემსკენ, ხელები მომხვია და შუბლზე მაკოცა.
-შენ რა კუნთა ყოფილხარ. -პრესზე მივარტყი მუშტი. -შიშველი რატომ დატანტალებ?
-შენმა დაქალმა შემთხვევით ყავა გადამასხა, ნუ თვითონ ამბობს შემთხვევითო თორე უეჭველი ძალით გადამასხა რომ გამეხადა და ჩემი ტანისთვის ეყურებინა. -სიცილით შევიდა სამზარეულოში, მაგიდიდან ყავა აიღო და სამზარეულოს მიეყრდნო. -რა სახე გაქვს შენ?-თვალებმოჭუტულმა ამათვალიერა. -მუხლზე რა გჭირს გოგო?
-წავიქეცი. -მერე გამახსენდა ჩემი გადახსნილი მუხლი, ისე შარვალი უფრო შემეცოდა.
-როდისღა მოასწარი შეხვევა.
-ოო რა კითხვებია? სადაა ანა?
-ყავა გადამასხა, ვალში ხომ არ დავრჩებოდ და ჟელე დავაცალე თავზე. ბანაობს და გამოვა.-სიცილით მოსვა ყავა.
-რაგეშველებათ. -თავი გავაქნიე სიცილით. ამ ორმა სასწაული წყვილი შექმნა, ერთად ყოფნის დროსაც არ დაივიწყეს სიქაჯეები და მაინც ამწარებდნენ ერთმანეთს.

ერთი კვირის შემდეგ ისევ ვნახე კლუბში, ვიღაც გოგოს ესაუბრებოდა, თან თვალს ჩემსკენ აპარებდა. ორი წუთით მოვაშორე თვალი, ისევ რომ გავხედე არცერთი აღარ დამხვდნენ. ნერვები მომეშალა ჩემს თავზე ამდენს რომ ვფიქრობდი წიკლაურზე. ცოტახანში ფეხზე წამოვხტი და ცეკვა დავიწყე. თვალდახუჭულმა გრძნობები გავთიშე და უბრალოდ მელოდიას ავყევი, მთლიანად გავედი ამ სამყაროსან, მხოლოდ მაშინ მოვეგე გონს როცა მუცელზე ხელის მოხვევა და მხარზე ნაცნობი ტუჩების შეხება ვიგრძენი. დარწმუნებული ვარ ისიც იგრძნობდა ჩემს ტანში დავლილ ჟრუანტელს. არაფერი უთქვამს უბრალოდ ცეკვაში ამყვა, მეც გავაგრძელე მოძრაობა. ურცხვად დაასრიალებდა ჩემს სხეულზე თავის დიდ ტორებს რომლებზეც ვაფანატებდი. ყელში მიწებებულმა ტუჩებმა სასიამოვნო ტალღა მომგვარა რომელიც ზევიდან ქვევით წავიდა, ამასთანავე კანიც დამეხორკლა და ვიგრძენი როგორ ჩაეღიმა.
-ჩემი ციყვი. -ყურთან დაიჩურჩულა, იქვე მაკოცა და ისევე გაქრა როგორც გამოჩდა.

სამი დაწყევლილი კვირა არ გამოჩენილა შემდგომში, სულ გავგიჟდი, ნელნელა უმატებდა მგონი კვირებს, ან სპეციალურად აკეთებდა. ათასჯერ გავიმეორე რომ ვნახავდი რას ვიზავდი, როგორ შევხვდებოდი და რას ვეტყოდი, მაგრამ… რომ ვნახე სრულიად საპირისპირო გავაკეთე.
-მოგენატრე ციყვი? -დერეფანში მოაბიჯებდა ნელნელა ჩემსკენ, მე კი ერთ ადგილზე გაშეშებული ვიდექი და არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.
-საერთოდ არა. -ცხვირი ავიბზუე და უკვე მოახლოვებულს ხელიდან დავუსხლტი.
-კარგი. -მხრები აიჩეჩა, ხელი ჩამკიდა და სადღაც ცარიელ კაბინეტში შემიყვანა. -გაბრაზებული ხარ? -კარზე ამაკრა ზურგით და ჩემს ყურთან ახლოს დაიჩურჩულა.
-ვარ.
-კარგი რა ციყვი, ვიხუმრე მაშინ. -თმა ყურს უკან გადამიწია. მაშინვე დამიარა ჟრუანტელმა მისი შეხებისას, სწრაფად დაიხარა და ლოყის ცენტრში მაკოცა. უნებურად მიმენაბა თვალები… შემდეგ ხელი შემიცურა სიტვრის ქვეშ წელზე, სხეულში ისეთმა ტალღამ დამიარა რამის იქვე ჩამოვდნი.
-სანი…
-გისმენ. -ისევ არ ჩერდებოდა, უფრო ზევით აასრიალა ხელი.
-გაჩერდი. -მკლავზე მოვუჭირე თითები. ვეღარ ვუძლებდი, მართალია არ მინდოდა გაჩერებულიყო, მაგრამ იმის მერე ასე ხელებით ფათურის უფლებას ვერ მივცემდი. -ლექციაზე მაგვიანდება… -უპრობლემოდ დავიხსენი თავი მისი მკლავებიდან, კარის სახელურს ჩავეჭიდე და უკვე გაღებას ვაპირებდი მისი სუნთქვა რომ ვიგრძენი ჩემს კისერთან.
-გნახავ. -იქვე მაკოცა და კარში პირველი თვითონ გავიდა. სუნთქვაშეკრული ვიდექი ერთ ადგილას, ჯერ ისევ ვგრძნობდი მის ტუჩებს კისერზე და ჟრუანტელი მივლიდა.



საღამოს ისევ ვნახე, ეს უკვე მიღწევა იყო, ერთ დღეში ორჯერ. ავტობუსის გაჩერებისკენ მივდიოდი მანქანა რომ გამიჩერა ფეხებთან.
-ციყვი. -უცებ გადმოვიდა და ჩემს წინ აისვეტა.
-გზაზე არ ვარ და ბარდიულზე მივარდები?-გვერდი ავუარე და წინ წავედი.
-სად გარბიხარ ტო? მე ვიფიქრე საბოლოოდ ვნახავთქო. -ამ სიტყვების თქმა და ჩემი ერთ ადგილზე გაშეშება ერთი იყო.
-რა?
-წამო წავიდეთ და გეტყვი.
-სად? -ჩემს თითებში ახლართულ თითებს დავხედე, როგორ ჩავჯექით მანქანაში არ მახსოვს, სულ მისი ნათქვამი “საბოლოოდ” მიტრიალებდა გონებაში. ცოტახანში თავი მთაწმინდაზე ამოვყავით, მანქანა გააჩერა და მერე მე გამომხედა.
-ციყვი. -ჩაიღიმა, ისევ ჩამკიდა ხელი და მტევანზე მაკოცა.
-საბოლოოდ რატომ უნდა მნახო? -ძლივს ვიკავებდი თავს რომ არ მეტირა.
-მოდი ჩემთან. -უცებ გადამისვა თავის ფეხებზე, ხელით სახეზე მომეფერა, თმა უკან გადამიწია და ლოყაზე მაკოცა. -პატარა ციყვი. -მაიკა ზევით ამიწია.
-სანდრო…
-შჩჩ… არაფერი თქვა. -ტუჩებზე მომადო თითი. -უბრალოდ მოგეფერები.
-შიგნიდან არაფერი მაცვია. -თვალებს აქეთ იქით ვაცეცებდი.
-ვიცი. -ყელში მაკოცა, მალევე ვიგრძენი ხელი მკერძე და თითების მოჭერა ძუ*ისთავებზე. თავი ვეღარ შევიკავრ, ისე ვნებიანად მაკოცა ყრუ კვნესა წამსკდა პირიდან, თვალები მივნაბე და საერთოდ მოვდუნდი. ნება მივეცი შემხებოდა, მომფერებოდა და ჩემი ზედა სხეული მთლიანად შეესწავლა. მაიკა გამხადა, ხელი ზურგზე ამაყოლა და ტუჩები მკერდის ძვალზე მომაკრო, შემდეგ მკერდზე გადავიდა და ძუ*უსთავების დაგემოვნება დაიწყო. ცეცხლი მეკიდა, ფეხებს შორის წვას ვგრძნობდი, ღმერთია მოწმე იმ მომემტში ყველაფერზე ვიყავი თანახმა, მთელი სხეული მიხურდა, ჭკუიდან გადავყავდი სანდროს ტუჩებს და თითებს. ვეღარაფერზე ვფიქრობდი მისი შეხების გარდა. გაბრუებული ვიყავი წიკლაურის სურნელით რომელიც მთელ მანქანაში ტრიალებდა. თითებმა თავისით გაიკვალეს გზა მაიკისკენ, უცებ მოვაშორე სქელი მატერია, ხელი პრესზე ავაყოლე და ბოლოს მოტვლეპილ თავზე გავაჩერე.
-სანდრო… -თვალებდაბინდულმა ძლივს მოვახერხე მისი დანახვა.
-რაო ციყვი? -სხეულზე ჩამომატარა ხელი და თითები უკანალზე შარვლის ქვეშ ჩამიცურა.
-მართლა ვეღარ გნახავ? -მაინც თავისი ქნეს გრძნობებმა, ვეღარ შევიკავე თავი და რამდენიმე ცრემლი გადმოვაგდე.
-როგორ ვერა, ოღონდ ახლა კვირების ნაცვლად წლები მოგიწევს ლოდინი. -ცრემლი შემიმშრალა გაღიმებულმა.
-არ წახვიდე რა. -უცებ ავბღავლდი და სხეულზე ავეკარი.
-შჩჩ... ნუ ტირი მარიამ. -თმაზე მეფერებოდა, თან მკოცნიდა, მე კი უარესად ვუმატებდი ქვითინს.
-არ მინდა რომ წახვიდე, რომ ვეღარ გნახავ მერე რა ვქნა? -თავი წამოვწიე, სულ დავივიწყე სიშიშვლე და თვალებში ჩავხედე.
-სხვას ნახავ. -სერიოზული სახით მიყურებდა, რამდენიმე წამი მიშტერებული ვუყურებდი, ნერვები მომეშალა და მეორე მხარეს გადასვლა გადავწყვიტე. სიცილით დამაბრუნა ძველ პოზიციაში და მთლიანი სახე დამიკოცნა, მაინცდამაინც ტუჩებზე არ მკოცნიდა და სურვილისგან მკლავდა უნამუსო. -ვხუმრობ ციყვი რაგჭირს ტო. -ლავიწიდან თითები მკერდამდე ჩამოაყოლა.-ციყვი. -მკერდზე მიყურებდა, თან მეთამაშებიდა.
-რა?
-დამელოდები? -ქვევიდან ამომხედა თავის ყვითელი თვალებით. რაც უფრო ვუგვიანებდი პასუხს მით უფრო მეტად უმძიმდებოდა სუნთქვა.
-რისთვის?
-ჩვენთვის.
-დაგელოდები. -ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე. -დაგელოდები თუ დამპირდები რომ დაბრუნდები.
-დავბრუნდები. -ჩემს მაისურს დასტაცა ხელი და უცებ გადამაცვა. -შენთვის დავბრუნდები პატარავ. -ჩემს ადგილზე გადამსვა. მალევე მივედით ჩემს კორპუსთან, ორივე ჩუმად ვიჯექით მანქანაში, ბოლოს კარები გავაღე და უკანოუხედავად წავედი სადარბაზოსკენ.-ციყვი! -ღმერთია მოწმე იმ დროს ამ სახელის დაძახებაზე მეტად არაფერი გამხარებია. სწრაფად შევბრუნდი უკვე ჩემამდე მოსული წიკლაურისკენ. -ეს რომ არ გავაკეთო ვიცი ვინანებ. -გაღიმებულმა მოიქცია ჩემი სახე ხელებში, ნელა მაკოცა ტუჩებზე და მეც საერთოდ გამოვეთიშე ამ სამყაროს, ვერაფერს ვფიქრობდი, ვერაფერს ვხედავდი და ვგრძნობდი სანდროს ტუჩების გარდა. ნელა მიკოცნიდა ორივე ტუჩს და მეც შეძლებისდაგვარად პირველ კოცნას კოცნით ვპასუხობდი. -ჭკვიანად მოიქეცი. -ხელები მომხვია, ასე ძლიერად მგონი არავის ჩავხუტებივარ. ვხვდებოდი რომ მასაც უჭირდა, მგონი ჩემზე მეტადაც კი.
-სანი სად მიდიხარ? -ცრემლიანი თვალები შევანათე.
-შორს პატარავ, ძალიან შორს. -ყელში მაკოცა და ჩემი სურნელი ხარბად შეისუნთქა.
-მალე დაბრუნდი რა. -ლოყაზე დადებულ ხელს ჩემი მოვკიდე და ხელისგულზე ვაკოცე. კიდევ ერთხელ დამეტაკა ტუჩებზე, ამჯერად სულ რამდენიმე წამით მაკოცა, შემდეგ შუბლზე მომაკრო გავარვარებული ტუჩები და მანქანისკენ წავიდა, ისე მოსწყდა ადგილს უკან აღარც მოუხედავს. როგორ ავედი სახლში არ მახსოვს, როგორც კი ბინის კარები დავკეტე იქვე ჩავიკეცე და გაყინული სახით თვალი იატაკზე გავაჩერე.
-რა გჭირს მარუს? -ანერვიულებული მეცა ნიკა.
-წავიდა! -ჩემი ხმა ვერ ვიცანი. როგორც კი ვთქვი მაშინ გავიაზრე ჩემი ნათქვამი და გული მეტკინა, პირველად მეტკინა ასე ძლიერად. -სანდრო წავიდა! -სხეულზე ავეკარი და მის მაიკას ჩავებღაუჭე.
-დაწყნარდი ჩემო პატარა. -ჩემს გვერძე დაჯდა, კალთაში ჩამისვა და თავი კედელს მიადო.
-მიყვარს! იცი რომ მიყვარს? შენს დაბადების დღეზე რომ ვნახე იმის მერე მიყვარს! -შუბლი ლოყაზე მქონდა მიდებული და მთელი ტანით ვცახცახებდი. მთლიან სხეულში არეულობას ვგრძნობდი, გულში რაღაც მჩხვლეტდა, ტუჩებთან ერთად მთლელი კანი მეწვოდა, ყველა ის ადგილი სადაც ტუჩებით შემეხო.
-ვიცი პატარავ. -თმებზე მეფერებოდა და თავზე მკოცნიდა. ვერ მივხვდი ტირილისგან როდის ჩამეძინა, მაგრამ მთელი ღამე ვგრძნობდი ნიკას სხეულის სითბოს.
……

ექვსი წელი გავიდა, ექვსი დაწყევლილი წელი სანდრო წიკლაურის წასვლიდან. ყველანაირი იმედი გადამეწურა როცა ბიჭების საუბარს შემთხვევით მოვუსმინე ერთი წლის წინ, “მგონი იქაური ცოლი მოყავს და საერთოდ აღარ აპირებს აქეთ ჩამოსვლას”-ო. მაშინ პირველად მოვკვდი, მეგონა ცხოვრება დამცინოდა, ყველაფერი ჩემს საწინააღმდეგოდ ხდებოდა და არაფერს ვაკეთებდი გამოსასწორებლად. იმ დღეს ჩემი ინიციატივით კლუბში წავედით, ის ვაჟბატონი თუ გულაობს იქ და მე აღარც ვახსოვარ მე რატომ უნდა დავიტანჯო თავი ამდენი წელითქო. მეც ავდექი და დავიწყე გართობა. ოთხი თვის წინ ბიჭი გავიცანი, ქერა მწვანე თვალებით, სხვათაშორის ძალიან გავდა ირაკლის, ბიჭებმაც ოღონდ შენ ვინმეს შეხედე და ნებისმიერს მივიღებთო. დღის უმეტეს ნაწილს თორნიკესთან ერთად ვატარებდი, სულ სადღაც მივყავდი, ძალიან მხიარული იყო, ხუმრობაც კარგად გამოსდიოდა და საერთოდ თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი მასთან. სიმართე გითხრათ არც მახსენდებოდა სანდრო, უბრალოდ მქონდა ისეთი მომენტები როცა ძალიან მენატრებოდა, ნუ ეგ თოკას გამოჩენამდე. მერე ნელნელა ყველაფერი შეიცვალა. დილა იწყებოდა კარზე კაკუნით, გამოჩნდებოდა თორნიკეს გაკრეჭილი სახე შოკოლადებით და შემდეგ მთელი დღე მხიარულად ჩაივლიდა. ასე რომ ვთქვათ ცხოვრება გამილამაზა. ყველგან მკოცნიდა ტუჩების გარდა, რაც მართლა მახარებდა, რატომღაც სადღაც გულის სიღრმეში მაინც მქონდა მცირე იმედი იმის რო სანდრო დაბრუნდებოდა.

ერთ მშვენიერ დილას ყველა ერთად ბათუმში წავედით. იკას და ანას პატარა ბიჭი ყავდათ ლაზარე, ჩემი ნათლული და ჩემი ბედნიერება. ნიკას ორიწელი ერთი გოგო ყავდა, ვერც თვითონ ვერ გაიგო რას გრძნობდა მის მიმართ, მაგრამ ბათუმში ჩვენთან ერთად მაინც არ წამოიყვანა, დანარჩენები კი ისევ მარტოები დახეტიალობდნენ.
-არ გავიდეთ სანაპიროზე? -ბავშვით ხელში წამოგვადგა თავზე ანა.
-მოდი მამი ჩემთან. -ხელი დაუქნია ბავშვს და ისიც უცებ ჩამობობღდა დედის სხეულიდან და მამამისისკენ გაიქცა.
-მა წავიდეთ რა. -ხელები კისერზე მოხვია და თავი მხარზე ჩამოადო.
-წავიდეთ. -ყელში აკოცა და ხელში ააფრიალა ბავშვი. -კრემი წამოიღე რომ არ დაიწვას.-გაბრაზებულმა შეხედა ცოლს და ანა რამის იქვე ატირდა.
-წამოვუღებ. -თავისთვის ჩაიბურტყუნა და ოთახში შებრუნდა.
-რა გჭირს შე ჩემა შენ? -დაბღვერილმა გახედა ნიკამ. -ჩემი გოგო იმიტომ კიარ მოგათხოვე რომ ტერორში გყოლოდა.
-შჩჩ.. -საჩვენებელი თითი მიიდო ტუჩებზე. -ვაწვალოთ მა დედაშენი ცოტახნით, მიხვდება მერე როგორ ვარ ხოლმე მე. -ქუდი დააფარა.
-რატომ აწვალებ? -ლოყებზე მოკიდა ხელი.
-მიყვარს დედაშენის წვალება, თან რომ ცდილობს ჩემს შემორიგებას ისეთ სასწაულებს მმართებს ეგოისტურად ვუტრ*კებ.
-რეებს ეუბნები ბავშვს ბიჭო! -სიცილით წამოვხტი სავარძლიდან.
-აი მა ნათლიაშენიც დედაშენისნაირი ქაჯია, რომ გაიზრდები მერე აგიხსნი ხო მა?
-კარგი. -თავი დაუქნია და მაშინვე აკისკისდა როგორც კი მუცელზე დაუწყო კოცნა იკამ. სულ სიცილ კისკისით მივედით სანაპირომდე.
-ჩემთან ერთად ხომ არ გაცურავდი ქალბატონო? -ხელი გადამხვია თოკამ და ლოყაზე მაკოცა.
-რატომაც არა?
-ისე ეს რანაირი კუპალნიკი გაცვია ე?
-რა არ მოგწონს?
-ყველაფერი გიჩანს, რაპონტია ეხლა იმას რასაც მე უნდა ვუყურებდე სხვამაც რომ უყუროს.
-მე ძალიან მომწონს.
-ნუ მეც მომწონს მაგრამ… -უცდბ ვუბწკინე და კისკისით გავიქეცი წყლისკენ. -მანდეთ არ წახვიდე პატარავ თორემ მანდვე ჩაგახრჩობ! -სიცილით გამომეკიდა უკან მეც როგორც შემეძლო გავრბოდი. -მოდი ააქ! -მაინც დამიჭირა და მაშინვე წყალში ჩამაყუდა.
-თირნიკეე მოგკლაავ! -როგორც შემეძლო იმხელა ხმაზე ვიღრიალე და ჩემგან უკვე შორს მყოფს გავეკიდე. ცურვით მხოლოდ ძაღლურის ცურვა ვიციდი, ის თავის განიერ მხარბეჭს იქნევდა და სანამ მე ერთ მეტრს გავცურავდი ის უკვე სამს ცურავდა.
-ჯერ დამიჭირე პატარავ. -წარბები ამითამაშა.
-მოდი რაა დავიღალე უკვე. -ზურგზე გავწექი და სხეული მოვადუნე. მალევე ვიგრძენი წელზე შეხება და უცებ გავსწორდი. -აღარ ჩამაყუდო.
-გავსწორდით უკვე. -თვალი ჩამიკრა და ჩემთან ერთად ცურვა განაგრძო.
-ამოგთხრი მაგ თვალებს! -დავეჯღანე და მისკენ უფრო ახლოს მივიწიე.
-რატო ტო შენკიარ გიყურებ.
-აბა ვის უყურებ?
-აი შენს უკან რომ გოგოა.
-მოიცა და იმას რატო უყურებ.
-მიზიდულობას ვგრძნობ იმის მიმართ. -მხრები აიჩეჩა და ნაპირისკენ წავიდა. მაშინვე უკან მივტრიალდი, არავინ არ დამხვდა ზუსტად მაგ დროს მომესმა თორნიკეს ხარხარი.
-ეგრე არა? -გაბრაზებული გავყევი უკან.
-მოდი ბავშვი ბიძასთან თორე მომკლავს შენი ალქაჯი ნათლია. -ხელში აიტაცა.
-ალქაჯებს დიდი ცხვირი აქვთ. -თირნიკეს მიადო თითი ცხვირზე. -ნათლიას არ აქვს.
-მარიამი ლამაზი ალქაჯია. -ყელში აკოცა.
-მოდი ნათლი ჩემთან, ჩემი პატარა. -ხელიდან გამოვტაცე და მაშინვე მომხვია ხელები.
-მიყვარხარ მარიი. -ლოყებზე მომომარტყა ორივე ხელი.
-მეც მიყვარხარ ჩემოპატარა. -სახე დავმანჭე ტკივილისგან. ვერ ვასწავლეთ სამი წლის ბავშვს რომ ასე ხელების რტყმა არ შეიძლებოდა. -წამო წყალში. -იქვე ნაპირზე დავჯექი და ლაზარეც ფეხებს შორის დავსვი, ძლივს მოღწეულ ტალღებს უტყაპუნებდა ხელებს. მერე უცებ წამოხტა და გაიქცა. -სად გარბიხარ ჩემო ცხოვრება მოდი აქ! -მთელი სანაპირო მომარბენინა, სიცილით მირბოდა თან ყვიროდა გაჯობეო. მერე ვიღაცას შეეჯახა, მეც უცებ მივვარდი და ხელში ავიტაცე. -კარგადხარ ჩემო სიყვარულო?
-კი კი.
-ხომ არაფერი იტკინე?
-არა დამსვი რა! დიდი ბიჭივარ უკვე და ჩემით ვივლი.
-ოჰ, ეგრე უნდა მელაპარაკო ლაწირაკო? -წარბები შევკარი.
-არ გამიბრაზდე რა. -გაიღიმა მე რომ მიყვარდა ისე და ლოყაც ჩაეჩხვლიტა.
-მაკოცე ჯ.. -სიტყვა არ მქონდა დასრულებული ისე მომაკრო ტუჩები. -ბოდიშით… -მერე შევხედე ჩემს წინ ასვეტილ კაცს და გავშეშდი, გავშრი. ყველაფერი ერთად ვიგრძენი, მონატრება, ტკივილი, ბრაზი, სიყვარული და სიხარული. -პატარავ, ამ ბიძიას შენც ხედავ თუ ისევ მელანდება? -თითი გავიშვირე სანდროსკენ, თვალებს ვერ ვუჯერებდი, ბევრჯერ მომლანდებია მაგრამ ასე ახლოს და ამდენ ხანს არა.
-ვხედავ. -თავი დამიქნია, მე კი გული გამიჩერდა, ყველაფერი გაქრა, მხოლოდ სანდროს ვხედავდი. ისევ ისეთი იყო, გადაპარსული თმით, ოდნავ წამოზრდილი წვერით და ხვლიკის თვალებით, მაგრამ უფრო კაცური გამომეტყველება ჰქონდა. მინდოდა მივვარდნოდი და მოვხვეოდი, მთელი სახე დამეკოცა, ისევ შემეგრძნო მისი რბილი ტუჩები.. მეყვირა, მეჩხუბა იმის გამო რომ ამდენი წლით მიმატოვა. ის კი გაუნძრევლად იდგა, ხან მე მიყურებდა ხან ლაზარეს.
-სანდრო! -ირაკლის ხმამ გამომიყვანა ფიქრებიდან. -აქ რა გინდა შე ჩემა? -პატარა ბავშვივით შეახტა ზედ. -ჩემი ტლოპოზა! მომენატრე შე ყვე*ო! -თავზე წამოარტყა და წიკლაურიც გააცინა.
-ისევ ისეთი ხარ ტო? -თმები აუჩეჩა ძმაკაცს. ტანში ჟრუანტელმა დამიარა მისი ხმის გაგებისას, როგორ მომნატრებია ეს შეგრძნება.
-მართლა შენ ხარ ბო*ისშვილი ვიყო. -თავიდან ფეხებამდე შეათვალიერა. უცებ მოეყარნენ ბავშვები და რამის გაჭყლიტეს მომღიმარი წიკლაური.
-თქვენ ისევ ერთად ხართ? -ანაზე ანიშნა.
-რას მკადრებ ტო? ისევ რა სიტყვაა? -თვალები დააწვრილა იკამ. -ჩემ ქაჯ ცოლს ვინმეს დავუთმობდი? -შუბლზე აკოცა ანას და ისიც მაშინვე გაინაბა.
-ცოლი? დაქორწინდით?
-აბა ექვსი წელი რა გამაძლებინებდა. -ქვედა ტუჩზე იკბინა და ისე შეათვალიერა ცოლი. -რომ გეკონტაქტა ჩვენთან გაიგებდი გენაცვალე.
-რავიცი. -ისევ მე მიყურებდა, მერე იქვე მდგარ ლაზარეს. -ეს ბავშვი შენია?
-რა? -უცებ მოვეგე გონს და ნათლულს დავხედე. რა იდიოტი იყო ღმერთო, მე მაგის გამო ხუთ წელ ნახევარი არავინ მიმიკარებია, მონატრებისგან ვკვდებიდი და ეს რას მეკითხებოდა.
-აუ ეს რა სი*ია. -მაშინვე ახარხარდა იკა. -ჩემია შე ჩემა, მარიამს რანაირად ეყოლებოდა ბავშვი. -ჰაერში ააფრიალა შვილი. -წასვლამდე რომ დაგეორსულებინა შეიძლება კიყოლოდა ახლა ხუთი წლის შვილი. -სიცილით დაუკოცნა ბავშვს ლოყები. -მამი ეს არის სანდრო ძია, ეხლა ჩამოვიდა და ამის მერე სულ აქ იქნება. -წარბშეკრულმა გახედა წიკლაურს. მე კიდე ერთ ადგილას გაშეშებული ვიდექი, ვერაფრის თქმას და გაკეთებას ვერ ვბედავდი.
-სანი! -ვიღაც გოგო ამოუდგა გვერძე და ხელი მოხვია მკლავზე. ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე, თვალი გოგოს მკლავზე გამიშეშდა, აი იქ მეორედ მოვკვდი. ისევ ამ ცალუჯრედიანის გამო, ისევ ამ იდიოტის სიყვარულის გამო.
-გაიცანით ნინა. -თავის მკლავზე მოხვეული თითებიდან მზერა ჩვენზე გადმოიტანა. -ესენი ჩემი ძმაკაცები არიან. -სათითაოდ ჩამოუთვალა ყველას სახელი და ბოლოს ჩემზე გაჩერდა.-ეს მარიამი და ეს ბიჭი არ მეცნობა. -მაშინვე დაახლოვა წარბები.
-თორნიკე. -ხელი გაუწოდა ჩემს გვერძე ატუზულმა.
-თოკა წავიდეთ რა. -მაჯაზე დავქაჩე ხელი. წასვლა მინდოდა, რაც შეიძლებოდა მალე, ვეღარ ვუძლებდი მის ყურებას.
-წავიდეთ. -ხელი გადამხვია, დაეჭვებულმა შეხედა ჩემს აცრემლიანებულ თვალებს და შემდეგ სხვებს მოავლო თვალი. -საღამოს გნახავთ.
-სად მიდიხართ?
-გავასეირნებ ჩემს გოგოს, საღამოს მოვალთ პირდაპირ სახლში. -თვალი ჩაუკრა ნიკას. ჯერ ჩემი ნივთები ავიღე, სანდროს ორი წამით შევხედე, წარბშეკრული, ყბებდაჭიმული იდგა და აშკარად ეტყობოდა თორნიკეს ხელზე დახვევა სურდა. დავაიგნორე, თოკას ხელი ჩავკიდე და სანაპირო დავტოვეთ. აზრზე ვერ მოვედი როგორ ჩავჯექით მანქანაში და როგორ მივედით ციცინათელამდე. მალევე ეშმაკის ბორბალზე აღმოვჩნდი და იქ უკვე ვსო! სიმაღლის შიშმა ყველა ემოცია გადაფარა.
-თორნიკეე! სიმაღლის მეშინია! -ტანზე ავეკარი.
-შემომხედე. -თავი ამაწევინა. -გაახილე თვალები და მიყურე.
-არ მინდა.
-მიდი მიდი. -ცხვირისწვერზე მაკოცა. მეც დავყევი მის ნათქვამს. -მომიყევი ახლა.
-არ შემიძლია. -ცრემლები გადმომცვივდა და ხელები სახეზე ავიფარე.
-კი შეგიძლია. -ხელი მომაშორებინა და მტევანზე მაკოცა. -შენ ხომ მაგარი გოგო ხარ? ყველაფერი შეგიძლია. -ლოყაზე მომეფერა თითებით.
-მიყვარდა! სანამ წავიდოდა მთხოვა რომ დავლოდებოდი. ველოდებოდი თითქმის ექვსი წელი ველოდებოდი.
-მერე მე გაგეჩითე?
-ჰო.
-მაგრამ მაინც ელოდებოდი და გიყვარდა. ეხლაც გიყვარს ხო?
-ჰო. -უარესად ავბღავლდი, ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს გული ამომგლიჯეს. -ნინაო გესმის? ვიღაც ნინა ჩამოათრია! მინდა მივვარდე და სულ ავულეწო ის დამპალი სახე ამდენი წელი გონებიდან რომ ვერ ამოვიგდე, სიამოვნებით ჩავარტყავდი იმ გადაპარსულ თავში რამე ბასრს, ისე ვცემდი ტუჩებს ფუნქციონირება დაეკარგათ და ვეღარავის გაკარებოდნენ. იმ თითებს მოვატეხავდი რომ აღარავის შეხებოდა. ახლაც ვგრძნობ მის ტუჩებს, თითებს და სურნელს მე რომ მაგიჟებდა, მაშტერებდა და როგორც მოუნდებოდა ისე დამატარებდა თავის ჭკუაზე. ღმერთო როგორ მინდა ვცემო! -ისევ სახეზე ავიფარე ხელები. -მაპატიე რა გთხოვ. ხომ მაპატიებ?
-რა გაპატიო პატარავ? ის რომ ვიღაც გიყვარს?
-არა…
-გამოყენებულად საერთოდ არ ვგრძნობ თავს მარიამ, შეიძლება მომწონხარ მაგრამ იმდენად არ მაქვს შეტოპილი რომ ვერ დაგივიწყო. უფროსწორედ არც მინდა შენი დავიწყება, ჩვენ ისედაც არ გვქონია ისეთი ურთიერთობა როგორიც საყვარელ ადამიანებს უნდა ჰქონდეთ. შენთვის არც კი მიკოცნია. -ჩაიცინა და ხელები მომხვია. -ეს სამი თვე არაჩვეულებრივად გავატარეთ რა გინდა? სიყვარული არა მაგრამ მეგობრობა შეგვიძლია არაჩვეულებრივი.-გაღიმებულმა გადამისვა თავზე ხელი.
-მიყვარხარ! რაღაცნაირად. -ყელში ვაკოცე.
-მეც პატარავ.
-შენ ხომ არ მიმატოვებ?
-ბავშვს თუ მომანათლინებ არა. -სიცილით შემიმშრალა ცრემლები. -ისე შეიძლება გაგიკვირდეს, მაგრამ არასდროს მიფიქრია იმაზე რომ შეიძლებოდა ჩემი ყოფილიყავი.
-მე კიდე სულ იმას ვფიქრობდი რომ შეგყვარებოდი და ცოლობა გეთხოვა მერე რამექნა.
-სერიოზულად? -უცებ ახარხარდა. -რა ტიპი ხარ.
-რა გავაკეთო ახლა? ვუყურო იმათ და ვღვარო ცრემლები?
-არა რათქმაუნდა. ვაეჭვიანოთ შენი სანდრიკო, გავაგიჟოთ და ყურადღება მთლიანად შენზე გადავატანინოთ.
-დამპირდი რომ დილით ისევ დამადგები ხოლმე თავზე.
-ნუ თუ სანდრიკომ არ წაგიყვანა თავისთან აბა რას ვიზავ. -შუბლზე მაკოცა. ცოტახანში ბორბალიც გაჩერდა.
სახლში მისულებს სანდრო და თავის ნინაც იქ დაგვხვდნენ.
-რომ გავარტყა ტეხავს? -თოკას გასაგონად ჩავიბურტყუნე.
-ცოტახნით გადავდოთ ეგ. -შუბლზე მაკოცა. -რას შვრებით?
-აქაურ და იქაურ ამბებს განვიხილავთ, თან ვსვავთ. -ეჭვნარევი მზერა გვრტყორცნა ნიკამ.
-მეც მაინტერესებს. -გვერძე მიუჯდა ნიკას და მერე მე ამომხედა. -პატარავ ცივ ყავას გამიკეთებ? -თვალები დაუწვრილდა ისე გაიღიმა.
-კი, თქვენ ლუდს სვავთ და აღარ შემოგთავაზებთ.
-მეც მინდა. -გაღიმებულმა გამომხედა ნინამ.
-შაქარი რამდენი? -ისე გავუღიმე გეგონება დიდი ხნის ნაცნობი იყოს და ჩემს კაცს არ უფათურებდეს ხელებს.
-ტკბილი მიყვარს.
-კარგი. -სამზარეოულოში გასულმა მალევე ვიგრძენი ნაცნობი სურნელი, თვალები უკვე მეხუჭებოდა მონატრებული მომენტების გახსენებისას.
-როგორ ხარ ციყვი? -როგორ მომნატრებია მისი ნათქვამი “ციყვი”. ცოტაც და ისევ ცრემლები წამსკდებოდა, ან მივიდოდი და მოვეხვეოდი.
-შესანიშნავად ვიყავი სანამ ჩამოხვიდოდი, არც ეხლა ვარ ცუდად, უბრალოდ არაკომფორტულად ვგრძნობ თავს. -არ მივტრიალებულვარ ისე ვუთხარი, აბა თვალებში რომ შემეხედა რის თქმას შევძლებდი.
-არ გაგიხარდა ჩემი ჩამოსვლა ციყვი? -უკვე კისერზე ვგრძნობდი მის სუნთქვას, გული ამიჩქარდა, მინდოდა ჩამხუტებოდა, ეკოცნა და ყველაფერი გაეკეთებინა, მაგრამ გონებამ მძლია, გვერძე გავიწიე, კარადიდან შაქარი გამოვიღე და პირველი უჯრიდან ერთი კოვზიც ამოვაძვრინე.
-რა გინდა რომ გითხრა სანდრო?
-რომ მელოდებოდი, ყოველდღე მელოდებოდი, ტკივილამდე გენატრებოდი და ახლა აქ შენს წინ რომ ვდგავარ გინდა შეგეხო, ისევ გაკოცო და მოგეფერო.
-გელოდებოდი, ყოველ წელს გელოდებოდი, “ამ წელს დაბრუნდება”-ს ძახილში ექვსი წელი გავიდა. ყოველ წამს, ყოველ წუთს, ყოველ საათს, ყოველ დღეს და ყოველ თვეს შენზე ფიქრში ვატარებდი, მენატრებოდი სულ, სადაც არ უნდა ვყოფილიყავი, მელანდებოდი როცა ვინმეს გავიცნობდი. მერე… მერე დავიღალე… შენ არ მოდიოდი, მე კი ცხოვრება უნდა გამეგრძელებინა და გავაგრძელე კიდეც. ახლა როცა შენზე ფიქრი შევწყვიტე, დავუბრუნდი ჩემ თავს და ყველაფერს რასაც ვაკეთებდი, ისევ გამომეცხადე, ჩამოხვედი ვიღაც გოგოსთან ერთად და ცდილობ მაეჭვიანო, ან კიდე მართლა გიყვარს, დაგავიწყდა შენი ციყვი, შეძელი დავიწყება და შენც ცხოვრების გაგრძელებას აპირებ. არ დაბრუნებულხარ ჩემთვის და დაბრუნდი შენი მეგობრებისთვის. ჩვენი ისტორია, რომელიც ისედაც არ ყოფილა დაწყებული, შენი წასვლის შემდეგ დამთავრდა. მიხარია შენ მაინც თუ იპოვე ბედნიერება, პროსტა ყველანაირი ბოღმის გარეშე გეტყვი რომ ეგ გოგო არ შეგეფერება, სულ სხვა პლანეტაზეა და შენთან რა უნდა თვითონაც არ იცის. თუ შენს ღირსებას არ ჩავთვლით. -ფეხებს შორის ვანიშნე თითით. -მე არ ვეჭვინობ, არც ვბრაზობ, უბრალოდ გული მწყდება, შენ პირობა დაარღვიე, მე კი ექვსი წელი გულში შენახული ვატარე. რაზე ვფიქრობდი საერთო. -სიმწრით გამეცინა ჩემ სიტყვებს რომ დავუფიქრდი.
-ანუ აღარ ხარ ჩემი ციყვი?
-ჩამოსულიყავი მარტო და ვიქნებიდი. ახლა კი გამატარე თუ შეიძლება, ყავა უნდა მივართვა თქვენს ქალბატონს. -გაღიმებულმა შევხედე და გვერდი ავუარე. მხოლოდ მე ვიცოდი რა ფასაც მიჯდებოდა ამის ლაპარაკი, ან საერთოდ მასთან ასე ახლოს და შორს ყოფნა.
ნიკამ ვერ გააჩერა ენა, მონატრებულ ძმაკაცს სთხოვა ჩვენთან დარჩენილიყო, ის უკანასკნელიც სიხარულით დასთანხმდა.
-ერთად გაგიშალოთ საწოლი თუ ცალცალკე? -გაღიმებული ჩამოვუდექი წყვილს დოინჯშემორტყმული სუპერმენივით. ამშემთხვევაში სუპერგოგოსავით.
-რათქმაუნდა ერთად საყვარელო, რაკითხვაა? შეყვარებულთან ერთად არ ყოფილხარ?
-აა შეყვარებულები ხართ? -ჩავიცინე. -მაპატიე ძვირფასო, გამოუცდელი გოგოვარ მაგ საკითხში. რომ მცოდნოდა არ გკითხავდი. -ყურებამდე გავიკრიჭე სანდროს შეკრულ წარბებზე. როგორც კი შევბრუნდი მაშინვე დავიჭყანე და გზა ისე გავაგრძელე. იკამ დამინახა, ხარხარი მორთო, უკან ამედევნა და ოთახშიც შემომყვა.
-რომ ვგიჟდები შენზე მითქვამს? -ხელები მომხვია კისერზე და ლოყაზე მაკოცა. -ჩემი განუმეორებელი ცოლისდა ხარ.
-კი გითქვამს.
-როგორ უძლებ გოგო ჰა?
-რას? როარ ვითრიო ის გოგო თმებით, თუ სანდროს არ ჩავარტყა თავში გვერძე რომ უდევს ის ვაზა, თუ არ მივარდე და ჩავეხუტო.
-სამივე.
-არ ვიცი. -ამოვიოხრე. უცებ გადავაკარი და ისევ მისაღებში გავედი. -მზად არის ყველაფერი, უბრალოდ გთხოვთ თავი შეიკავოთ დღეს ღამე ლოგინში ინტიმური ქცევებისგან, ჯერ ერთი იმიტომ რომ მაგ თეთრეულის დაწვა მომიწევს, მე კიდე არ მინდა დავწვა, ჩემი საყვარელი ზეწარია, მერე მეორე იმიტომ რომ ბავშვს სძინავს აქ და ხომ ხვდებით, არ მინდა ჩემს ნათლულს ფსიქიკა შეერყეს მშობლებიც ეყოფა. -რეებს ვბოდიალობდი მეც არ ვიცოდი, ლაზარე ხელში ავიყვანე და საძინებლისკენ წავედი. -ტკბილიძილი ყველას. -წამოვიყვირე და ოთახში შევედი. -მოდი ჩემო პატარა, შენ ხარ ერთადერთი კაცი ვინც მიყვარს.
-მეც მიყვარხარ.
-ვიცი ჩემო სიცოცხლე, იცოდე რომ გაიზრდები და ვინმე შეგიყვარდება არ მიატოვო რაც არუნდა მოხდეს კარგი?
-კარგი. -ჯარისკაცივით დამიკრა თავი.
-ჩემი ტარზანი, როგორი რუჯი მიიღე ბიჭო ჰა?
-შენც მიიღე ეგ.
-როგორ მიყვარს შენი ტიტინა ენა. -ცხვირზე მოვუჭირე თითები და ისიც აკისკისდა. ვერცერთი ვერ ვხვდებოდით როგორ შეეძლო ასე პატარას გამართული ლაპარაკი, ყველას უკვირდი მისი ლაპრაკის შემდეგ ასაკს რომ ვეტყოდით. -დავიძინოთ და ხვალ ისევ მივიღოთ რუჯი ხო?
-ჰო.
-ჩემი სიცოცხლე. -ყელში ვაკოცე და მისი სურნელით გავიტენე ფილტვები. ვგიჟდებოდი უბრალოდ ამ ბავშვზე, ჩემთვის ყველზე ძვირფასი იყო.
ღამით ლოგინის ჩაზნექვამ გამაღვიძა. მაშინვე ვიგრძენი ნაცნობი სურნელი და სუნთქვა შემეკრა. ნაზად მეფერებოდა სახეზე, შემდეგ ტუჩებზე გადამატარა ცერა თითი, შიშველ მკლავზე ჩამომაყოლა თითები და ჩემს დაუკითხავად ჩემმა სხეულმა თავისით ამოყარა ბუსუსები. სახესთან მოახლოვება ვიგრძენი და სხეულიც დამეჭიმა. ჯერ ლოყაზე მაკოცა ფრთხილად, შემდეგ ყურთან ახლოს, თან ძალიან ჩუმათ დაიჩურჩულა.
-შენ ყოველთვის ჩემი ციყვი იქნები, რაც არუნდა მოხდეს მხოლოდ მე გეყვარები. -შემდეგ ისევ მაკოცა. -ვიცი რომ გღვიძავს. -თმა ყურზე გადამიწია და ცერით ისევ განაგრძო ლოყაზე მოფერება. ნელა გავახილე თვალი და მის მომღიმარ სახეს წავაწყდი.
-შენს შეყვარებულთან რატომ არ ხარ? -სულ სხვა რამის თქმა მინდოდა და სულ სხვა რამ ვთქვი.
-თუ ასე უნდა მელაპარაკო წავალ.
-წადი. -ისევ დავხუჭე თვალები, ცოტახნით გაუნძრევლად იწვა, მერე ნელა წამოდგა და გასასვლელისკენ წავიდა. უკვე კარების გაღების ხმაზე გულმა გადაუჯოკრა ტვინს. -სანი! -ლოგინიდან წამოვიწიე და მაღალ სილუეტს მივაშტერდი.
-რა იყო მარიამ? -მისი დაძახებული ჩემი სახელი მაგიჟებდა, ჭკუიდან გადავყავდი, ბოლოს მიღებდა. უცებ წამოვხტი ფეხზე და ზედ შევახტი, ფეხები წელზე მოვხვიე, მკლვები კისერზე, სახე კი მის ყელში ჩავრგე. ვიგრძენი როგორ შეისუნთქა ჩემი სურნელი და დიდი ხელები მთლიან წელზე მაგრად მომხვია.
-მომენატრე. -ჩუმათ ჩავიბურტყუნე, მან კი კარები მიკეტა, უკან მობრუნდა და საწოლზე ჩემთან ერთად დაჯდა. -ღმერთო როგორ მომენატრე. -ერთიანად ვისრუტავდი მის სურნელს, სანდრო ყელში მკოცნიდა და ჩემი ჟრუანტელიც არ აყოვნებდა.
-მეც მომენატრე ციყვი.
-მართლა? -ცრემლები გადმომცვივდა, თავი ვეღარ გავაკონტროლე.
-ჰო პატარავ, მომენატრე.
-მაშინ ის რატომ ჩამოიყვანე, ხომ იცოდი რომ გელოდებოდი?
-მოდი უბრალოდ ჩამეხუტე კარგი? -თმები ყურზე გადამიწია, გაღიმებული მიყურებდა და სახეზე მეფერებოდა.
-დაიძინებ აქ?
-ჰო აბა. -საწოლზე დამაწვინა, მაიკა გაიხადა და გვერძე მომიწვა.
-ხომ იცი რომ ყოველთვის ასე არ იქნება?
-არა? -წარბები ასწია გაღიმებულმა, თან შუბლზე მაკოცა.
-არა, დღეს უბრალოდ გამონაკლისს ვუშვებ, მე არ ვიქნები შენთან სანამ ნინას ეგონება რომ შენი შეყვარებულია და არ გაკოცებ როცა მეცოდინება რომ სხვასაც კოცნი.
-ადრე არ ჭედავდი მაგაზე და ეხლა რადაგემართა ტო? -უცებ მომექცა ზევიდან, თითები ყელიდან ლავიწებზე გადაიტანა, შემდეგ მკერდისკენ დაიძრა.
-ბავშვს სძინავს შენს გვერძე სანდრო. -მისი შეხებით გაბრუებულმა ძლივს გადავაბი სიტყვები. თითქოს ჰაერი არ მყოფნიდა, უფრო სწრაფად ვისრუტავდი ჰაერს, რასაც ჩემი მკერდის მოძრაობაც გამოხატავდა.
-სძინავს. -გაიღიმა, ისე გაიღიმა მე რომ ვგიჟდებოდი, ათაში ერთხელ რომ მჩუქნიდა იმ საოცარ ღიმილს. მერე მაიკა გამხადა და ტუჩები მკერდზე მიმაწება. ქვედა ტუჩზე ვიკბინე ხმების შესაკავებლად. -გაზრდილან. -ხელებით ლოგინს დაეყრდნო და ზევიდან დამაშტერდა. ხვლიკის თვალებს დაატარებდა ჩემს სხეულზე და ყველა დეტალს თავიდან სწავლობდა.
-ნუ აკეთებ ეგრე. -ხელები ავიფარე სახეზე.
-ჩემი ციყვი. -ისევ განაგრძო კოცნა, თან თითებს არ აჩერებდა, ხან ჩემს ფეხებზე დაასრიალებდა, ხან წელზე, ხანაც მკერდზე. ხელები მომაშორებინა სახიდან, ჯერ გაღიმებული მიყურებდა, შემდეგ ის გააკეთა რაც ამდენი წელი მინდოდა. მაკოცა… აი მაშინ გააცოცხლა ყველა უჯრედი და ყველა ჩემი მკვდარი თუ მიძინებული ნაწილი, რომელიც მისი მონატრებისგან იყო ასეთ მდგომარეობაში. მთელს სხეულში ტალღამ დამიარა, ხელები კისრისდან მხრებზე ჩამოვატარა, შემდეგ ზურგზე გადავატარე და მეც დავიწყე ტკბობა მისი სხეულით. ხელი ამაყოლა ფეხზე, მუცელზე გაჩერდა, იქიდან კი ქვევით განაგრძო მოძრაობა.
-სანდრო… -მის ტუჩებზე ამოვილაპარაკე როცა ხელი საცვალს მიუახლოვა. -სანი გაჩერდი… -გულის სიღმეში არ მინდოდა გაჩერებულიყო, პირიქი მთელი ღამით მინდოდა მომფერებოდა და ეკოცნა.
-კარგი. -მაიკა გადამაცვა, გვერძე გადაწვა და თავის მკლავებში მომიქცია.
-იცოდი აქ რომ ვიყავით?
-კი.
-რატომ ჩამოხვედი ნინასთან ერთად?
-დაიძინე მარიამ. -შუბლზე მაკოცა. აღარაფერი მითქვამს, დავტკბი იმ წამებით რაც მქონდა, სხვა არაფერი მჭირდებოდა ბედნიერებისთვის.

სამი დღე გავიდა მას შემდეგ, შეყვარებული წყვილი სახლიდან გავაგდე, ნუ მთლად გაგდებას ვერ დავარქმევ, აღარ შემეძლო მათი ყურება და ზრდილობიანად განვუცხადე ვაჟბატონს რომ წასულიყო თავის გოგოსთან ერთად. მართალია სულ მენატრებოდა მაგრამ იმ ჭინკასთან ერთად ყურებას მერჩივნა სულ არ მეყურებინა.
თბილისში დაბრუნებულს, ერთი კვირის შემდეგ გამომეცხადა, სახლში მარტო ვიყავი.
-ციყვი! -თვალებგაბრწყინებული შემოვარდა სახლში, მაშინვე წელზე მომხვია ხელები და ტუჩებზე დამაცხრა.
-რა ხდება? -მონატრებული სურნელი ხარბად შევისუნთქე, რომ გავტენე ფილტველი სწრაფად მოვშორდი. -სანდრო ხომ გითხარი რომ ვერ მაკოცებ როცა მოგინდებათქო.
-და მერე მე რა გითხარი? -უცნაურად იღიმოდა, ჩემსკენ მოდიოდა, მე კი უკან ვიხევდი.
-სანი არ მინდა, ისედაც ძლივს ვიკავებ თავს რომ ყველაფერი არ დავი*იდო და… რატომ მიყურებ ეგრე სანდრო?
-ცოტახნით შეგიძლია ლაპარაკის მაგივრად სხვა ფუნქცია მიანიჭო შენს ენას? -კედელზე ამაკრა, ერთ ხელში ჩემი ორივე მაჯა მოიქცია და თავს ზემოთ გამიკავა. თვალებგაფართოვებული ვუყურებდი, შემდეგ სახე ამარიდა და ტუჩები ყელში მომაწება. მაშინვე მიმენაბა დაჭყეტილი თვალები, ხელები გავინთავისუფლე და ყელზე მოვხვიე. ორივე ხელი თეძოებზე ჩამავლო, წელზე შემომისვა შემდეგ კი ჩემს ტუჩებს ეძგერა. თითები უკანალზე ძლიერად მომიჭირა, მეც ხმა ვეღარ გავაკონტროლე და ზედ მის ტუჩებზე ამოვიკვნესე. საძინებელში შემიყვანა, საწოლზე გადამაწვინა, თვითონ კი ზევიდან მომექცა. ელვის სისწრაფით გავაშიშვლეთ ერთმანეთი, თან კოცნას არცერთი არ ვწყვეტდით, იმდენად არეული ვიყავი არ მქონდა იმაზე ფიქრის თავი თუ რა მოხდებოდა შემდეგ. იმ წუთებში მხოლოდ მასთან ერთად მინდოდა ყოფნა, მინდოდა მთლიანად მისი გავმხდარიყავი. -შენს გარდა არავინ მინდა მარიამ. -ყურთან ჩუმათ ჩამჩურჩულა, შემდეგ იქვე მაკოცა. ცეცხლი მეკიდა ტანზე, იმდენად მქონდა მისი შეგრძნების სურვილი გამძაფრებული სხვაზე ვერაფერზე ვფიქრობდი, უბრალოდ არ შემეძლო, მსიამოვნებდა როგორ მეხებოდა ყველა ადგილზე, არ ჩქარობდა, ნაზად მკოცნიდა და უფრო მეტად აღმაგზნებდა. გული გამალებით მიცემდა, შეძლებისდაგვარად ვცდილობდი მეც მესიამოვნებინა, ოდნავ წამოვიწიე და ყურის ბიბილოზე ვუკბინე, შემდეგ ყელზე მივაწებე წუჩები, იქაც ჩავავლე კბილები და მის ამოოხრებას მალევე პირველი ბიძგიც მოჰყვა. ტკივილისგან თვალები ერთმანეთს მაგრად დავაჭირე, ზეწარს მთელი ძალით ჩავებღაუჭე და კბილები სანდროს ქვედა ტუჩს მოვუჭირე. ისევ განაგრძობდა მოძრაობას და პირვანდელი ტკივილიც ნელნელა უჩინარდებოდა. მისმა გმინვამ რომ მიაღწია ჩემს ყურთასმენას მივხვდი რომ გავთავისუფლდი. -მიყვარხარ მარიამ. -როგორც კი გვერძე გადაწვა და თავის მკლავებში მომიქცია, მაშინვე თქვა. გული ისე დახტოდა მეგონა საგულედან ამოხტებოდა. მეგონა დრო გაჩერდა, ყველაფერი გაქრა და დავრჩით მხოლოდ ჩვენ. პირველად ვრგრძნობდი თავს ასე ბედნიერად, რაც მთავარია სანდრო ჩემთან და ჩემი იყო, მე კი სანდროს ციყვი ვიყავი, ყოველთვის, სამუდამოდ.