ერთი სიტყვით მეგობრებო, ეს ისტორია აპრილში დავწერე საიტზეც მედო რამოდენიმე საათით... მგონი ისეთი არაა როგაგაოცოთ და ასე შემდეგ..
რომ დავუკვირდი რამოდენიმე თვესი მაინც შემცვლია სულ ოდნავ წერის სტილი...
არაფერი შემიცვლია, სახელიც კი ვერ შევარჩიე წესიერად...
ამ ისტორიას იმიტომ ვამატებს რომ ერთი თვით ვქრები.
"დასასვენებლად"(გასართობად) მივდივარ ჩემი ლეპტოპის გარეშე.
მინდოდა საქმის ყურში ჩამეყენებინეთ და ამასაც ამიტომ ვამატებ.
მიყვარხართ და იმედია მოგეწონებათ ეს ისტორია <3


ბოლო ზარი, თეთრი “საროჭკები”, ფლომასტერები, ძველი ვიდეოები, სურათები… დღე რომელიც ყოველ წელს ცვლის მეთორმეტე კლასელების ცხოვრებას და ახალ ეტაპზე გადაჰყავს.
12ა კლასი… კლასი რომელიც ყველანაირად გამორჩეული იყო სკოლაში. იყვნენ “ათოსნები”, “ოროსნები” და ჩვეულებრივი მოსწავლეები. სასტავებად დაყოფილი ბავშვები, რომლებსაც ერთმანეთი ყველაფრის მიუხედავად უყვარდათ და ყველგან ერთად დადიოდნენ. “კლასი და ბურდულის სასტავი” ბოლო ზარზე სკოლის ეზოში იყვნენ, ერთმანეთს აწერდნენ სასაცილო წინადადებებს. ზურგს ხუთივეს ონიანის ნახატები ამშვენებდა, გულზე კი ყველას კლასელის ფოტო ჰქონდა ამობეჭდილი.
-ციცქნა, კისერი შენთვის შევინახე. -შუბლზე აკოცა ონიანს. ისიც თვალებმოჭუტული შებრუნდა დვალიშვილისკენ.
-დაგაწერე უკვე.
-როდის ტო? -პერანგი გამოსწია, მაშინვე გაარჩია სოფის ხელნაწერი, თვალები დააწვრილა და ყურებამდე გაუღიმა ონიანს. -აუ ციცქნა მე შენთვის ვინახავდი ააქ და კიდე დამაწერე რა გჭირს ტო, აქ არ ჩანს კარგად.
-დაგაწერ აბა რას ვიზავ. -წითელი ფლომასტერი მოიმარჯვა და ლამაზი კალიგრაფიით დააწერა “უყვარხარ ციცქნას”. უცებ აკოცა კისერზე შემდეგ კისკისით მოშორდა, იცოდა რომ ეკე სოფის მოფიქრებულ რაიმე ზეციურს ელოდებოდა.
-მოვრჩი. -ლოყაზე აკოცა.
-აუ რაღაც კატასტროფა დამაწერე უეჭველი ხო? -ცნობდა მეგობრის სიცილს.
-არაფერი ისეთი. მთელი დღეა გილოცავს მეტს არაფერს გაწერენ, ან მიყვარხარ ეკეე, მომენატრებიი… ამათ შენ კიარა შენი კუტუ მოენატრებათ. -ისევ აკისკისდა, მერე კი აკივლდა წელზე ხელების მოხვევა და ფეხებში მიწის გამოცლა რომ იგძნო. -საბაა! -კისერზე მოეხვია და ლოყაზე აკოცა.
-მომეცი ფლომასტერი დაგაწერო. -ხელიდან ააცალა და მარჯვენა მკერდზე თავისი “ბატიფეხური” ნაწერით უცებ მიაჯღაპნა რამოდენიმე სიტყვა.
-სად იყავი აქამდე? -მხარზე მიარტყა ხელი.
-რავი სოფ, დილით გავიღვიძე, მერე ბიჭებთან ერთად მოვწიე, ცოტაც ჩავარტყი და მოვედი. -სოფის მხრებზე ეწყო მკლავები და გარშემომყოფებს სათვალიდან აკვირდებოდა.
-როგორ მოხდა ეკე არ იყო?
-მალე წამოვიდა, იცოდა რომ მიახრჩობდი. -სათვალე აიწია, გაღიმებულმა ჩახედა თვალებში, მერე კი შუბლზე მიაწება ტუჩები. -ჩემი გოგო სად არის?
-სიხარულისგან ბრწყინავს, პატარა ბავშვები ეხვევიან და შენ საერთოდ აღარ ახსოვხარ.
-ცდები პატარავ. -ცხვირზე ჩამოჰკრა თითი. -ქეთუსას ჩემს გარდა არასდროს არავინ ახსოვს, რომ სძინავს მაშინაც მე ვესიზმრები. -გაიკრიჭა, მალევე დალანდა მიქავა და მისკენ წავიდა.
-საბა! -თვალები გაუბრწყინდა მისი დანახვისას. ბავშვების ბრბო გაარღვია ბურდულმა და მაშინვე ტუჩებზე დააცხრა. ყველა შეჩვეული იყო საბას ასეთ ქცევას, ყველამ იცოდა რომ თხუთმეტი წლიდან მოყოლებული ქეთა საბას გოგო იყო.
-გილოცავ პატარავ. -ლოყაზე აკოცა, შემდეგ ყურში ჩუმათ ჩასჩურჩულა რაღაც.
-დღეს მთლიანი კლასი ერთად ვიძინებთ. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-რა? -წარბები შეკრა ბურდულმა.
-არ დაიწყო ახლა… არაფერი თქვა, ხომ იცოდი ისედაც რომ ყველას ერთად გვიწევდა დაძინება.
-არა პატარავ, მეგონა ერთ სახლში მივდიოდით და არა ერთ ოთახში. -თვალები აატრიალა.
-ოო კარგი რა, კარგი იქნება ყველა ერთად რომ ვიქნებით, რა გჭირს? -უღიმოდა, თან თვალს არ აშორებდა საბას ცისფერ თვალებს. ისე უღიმოდა ბურდულს რომ აგიჟებდა და ჭკუიდან გადაჰყავდა.
-ჯანდაბას კარგი... ნებიერა სად არის?
-სურათებს იღებს კლასელებთან ერთად.
-ეე ჩვენ არ გვინდა სურათი ერთად? -ხელგადახვეული მივიდა სოფისთან ერთად.
-დაუძახეთ ლიზას. -სიგარეტს მოუკიდა ბურდულმა, თან ხელი ჰქონდა გაადახვეული ქეთაზე.
-ოჰ სკოლა დავამთავრეო და თავისუფლად ეწევი ბურდული? -მანდატური ჩამოუდგა წინ.
-როდის ვეწეოდი მალულად ტო? -ფლომასტერი მიაწოდა მკერდზე ხელებ დაკრეფილს.
-სად მიდიხართ რა, რა ვაკეთო თქვენს გარეშე აქ. -სამივეს დააწერა, მერე კი სოფის და ლიზისაც მიაწერა მილოცვები.
-ეჰ ციციკო, შენ კიარა მთელი სკოლა გლოვობს. -ხელი დაარტყა მხარზე ლიზამ.
-მიდი ციცი გადაგვიღე სურათები. -უცებ გაანთავისუფლა ბავშვებისგან ადგილი და ხუთივე ერთად დადგა. ისევ ისე იღებდნენ სურათებს, ისევ იგივე სახებით, მაგრამ ამჯერად ერთი აკლდათ. ყველა საერთო სურათის გადაღების დროს ახსენდებოდათ გუგა პაპავა, კლასელი, საუკეთესო მეგობარი, ყველაზე მაგარი ტიპი სკოლაში, რომელმაც ერთი წლის წინ ყველას გულში დატოვა ბზარი. გულზე ამობეჭდილი ფოტო მთლიან კლასს აგრძნობინებდა რომ იქ იყო, მათ გულებში იყო სამუდამოდ.
-წინა დაბადების დღეზე მითხრა, თვრამეტის რომ გახდები მოტოზე ტარება უნდა გასწავლოო. -თავი ჩახარა ონიანმა. -სურვილიც აღარ მაქვს მოტოზე დაჯდომის. -ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან, სწრაფად შეიმშრალა და კლასელებს შეხედა.
-არ იტირო ახლა ჩემო პატარა. -თავის ყელში ჩააყოფინა სახე დვალიშვილმა. -ჩვენც გვენატრება, ყველას გვენატრება და გვახსოვს ხომ იცი?
-მინდა რომ აქ იყოს, ვერ ვეგუები, ვერ ვივიწყებ იმ პერიოდს.
-შჩჩ… -ლოყაზე მიეფერა, ხელმეორეთ ჩამოგორებული ცრემლი ცერა თითით მოსწმინდა, მერე კი მაგრად მოეხვია. ლიზაც აეკრა თავჩახრილი ორივეს, სოფის თავზე აკოცა და მანაც ეკეს კისერში ჩარგო სახე. -აქედან პირდაპირ საფლავზე წავიდეთ.
-მართლა? -ქვევიდან ახედა.
-ხო მართლა. გეყოფათ ეხლა, მიდი გაიღიმეთ ორივემ, იმათთან ერთადაც გადავიღოთ სურათები. -კლასელებისკენ დაიძრა გოგოებთან ერთად.
მთელი დღე მხიარულად გაატარეს, მუსიკები ჰქონდათ სკოლის ეზოში ჩართული და თავზე იმხობდნენ ყველაფერს. დირექტორიც არაფერს ეუბნებოდა, არც მასწავლებლები, პირიქით გაღიმებულები უყურებდნენ მოცეკვავე ბავშვებს და გული სწყდებოდათ იმის გამო რომ მათ სიგიჟეებს ვეღარ იხილავდნენ.
-მარინა მას მოდი მეცეკვეთ. -ხელი ჩაკიდა ბურდულმა.
-არ მინდა დამანებე თავი. -სიცილით მიჰყვებოდა საბას, მერე მაინც აჰყვა ცეკვაში, ყველა იცინოდა, სხვა მასწავლებლებიც შეუერთდნენ, ვიდეოებს იღებდნენ და ყველა წამს იმახსოვრებდნენ რაც ამ გიჟ ბავშვებთან გაატარეს. მალევე დვალიშვილი გაჩნდა სასმლით ხელში, ოთხი ბოთლი შამპანიური ეჭირა პლასმასის ჭიქებთან ერთად, უცებ გახსნა, ბავშვებს ჩამოუსხა და მარინა შუაში მოაქცია.
-ჩვენს საყვარელ დამრიგებელს გაუმარჯოს, ექვსი წელი რომ გაგვიძლო და რასაც ქვია ყველაზე უჯიგრესი დამრგიებლობა გაგვიწია! -ჭიქა ასწია ეკემ, ყველა მარინას სახელს ყვიროდა, ქალი კი საყვარელი ბავშვების შუაში იდგა და ცრემლებად იღვრებოდა. ამ სკოლაში ოცდახუთწლიანი მუშაობის განმავლობაში პირველად სწყდებოდა გული მოსწავლეების გაშვების გამო, პირველად ტიროდა და თვითონაც უნდოდა წასვლა სკოლიდან. მათ გარეშე აღარ უნდოდა არცერთი დღის გატარება, ისე იყო მიჩვეული ეგონა სხვა ბავშვებს ვეღარ ასწავლიდა, რადგან ყველა სიყვარული, ყველა ღონე ამ კლასს დაახარჯა.
-ჩემი ცისფერთვალება დამრიგებელი ტირის? -გაღიმებული მოეხვია ბურდული. -კარგი რა მარინა მას, რამდენჯერ გიცემივარ ტო, ან მე ან სხვები, გეკადრება ამხელა ქალს ასე ტირილი? -ლოყაზე აკოცა, მერე ცრემლები შეუმშრალა და სოფის ანიშნა მოდიო. მთელი კლასი ერთად იყო მოგროვილი, დამრიგებელს ეხვეოდნენ და თვითონაც ეტირებოდათ. მერე მარინას მაიკა ჩააცვეს, ექსკურსიებზე გადაღებული ფოტოებით იყო გადაჭედილი.
ფლომასტერით სადაც შეიძლებოდა იქ მიაწერეს “გვიყვარხარ” “მოგვენატრები” “საუკეთესო თიჩერი” და ასე შემდეგ. ბოლოს როგორც იქნა გააცილეს კიდევ ერთი თაობა, სიწყნარემ დაისადგურა სკოლაში მათი წასვლის შემდეგ. მანქანებით პირდაპირ საფლავისკენ აიღეს გეზი, სასმელი წაიყოლეს, ცოტახანში კი ყველა გუგას საფლავის წინ იდგა, ტიროდნენ, იცინოდნენ, იხსენებდნენ მასთან გატარებულ ყველა სასაცილო მომენტს.
-გახსოვთ სამი წლის წინ კლასში რომ მოწია? -უცებ თქვა ანამ და ყველამ მას გახედა.
-ვერ იტანდა იზოს. -სიცილით გააქნია თავი სოფიმ. -ყურსასმენები გაუწყვიტა ერთხელ და ლამის სცემა ის ქალი..
-ექსკურსიებზე ყოველთვის ჰქონდა ხოლმე ლუდის ბოთლი და ჩუმათ წრუპავდა ავტობუსში.
-ერთხელ ღამის პირველ საათზე დასეირნობდა ჩემთან ერთად. -ჩაიღიმა ლანამ.
-ნეტა რატო? -ცინიკურად ჩაიცინა სოფიმ.
-სოფ… -მხარზე მოკიდა ხელი ლიზამ.
-რა სოფ? ვერ ვიტან ასეთ რაღაცეებს ხომ იცით არა? იმიტომ დასეირნობდა შენთან ერთად რომ შენი დაქალი ვითომ უყვარდა, დარწმუნებული ვარ მარიამის გარდა არაფერზე გელაპარაკებოდა, შენ კიდე გეგონა გეძმაკაცებოდა. -ირონია გადმოანთხია. -ყველაზე ღადაობა ის იყო დაქალის შეყვარებულზე რომ ოცნებობდი.
-მგონი ბევრი დალიე ციცქნა. -შუბლზე აკოცა. ეკეს ეს სიტყვები მიანიშნებდა რომ უნდა გაჩუმებულიყო, მაგრამ მაშინ რა გააჩუმებდა.
-არ მყვარებია, მარიამს უყვარდა, შენც იცი რომ სულ ჩხუბოდნენ, მერე მე ვარიგებდი და მაგიტომ იყო ხოლმე ჩემთან.
-უყვარდა? -სიცილი აუტყდა ონიანს. -კი უყვარდა, ერთი წელი არ არის გასული და უკვე სხვა უყვარს.
-მთელი ცხოვრება გუგას ვერ მიაკვდება. -ლაპარაკში ჩაერთო ანნა, მაშინვე მას გახედა ლიზამ.
-ხო საყვარელო, მაგას არც არავინ ითხოვდა, უბრალოდ ერთი წელი მაინც მოეცადა… მაშინ ნუღარ გლოვობს ისევ და ნუ აჩვენებს ხალხს თავს რომ ერთად ყოფნის დროს დაიღუპა გუგა. ან ის რა იყო გულის წასვლები რომ გაითამაშა. ტეხავს პროსტა. -თვალი ჩაუკრა ნებიერიძემ. -შენ მარიკუნას კიდე “უყვარდა”, იმიტომ რომ გუგა თავს არ ანებებდა, ოთხთვიანი დაშორების შემდეგ შენი დაქალი როგორც კი ვინმესთან ფლირტს გააბადა მაშინვე ლურჯდებოდა ის ვიღაც და მარიამი ისევ გუგასი ხდებოდა. მაშინაც შეეძლო და ახლაც შეუძლია სხვისი ნახვა. ეგ სიყვარული არ არის გენაცვალე. -გაიღიმა, მერე ფეხზე წამოდგა და ქვიდან მომზირალ გაღიმებულ სახეს მიუახლოვდა. -როგორ მენატრები ნეტა იცოდე. -ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან.
-მარიამი კიარა შენ უყვარდი. -მტკივნეულ ადგილას დააჭირა ფეხი ანნამ. ყველა გაისუსა, ყველამ ანნას გახედა, ლიზა კი მომღიმარ პაპავას უყურებდა.
-ნუ იგონებ რაღაცეებს ანნა. -ხელი აიქნია ეკემ.
-არაფერს არ ვიგონებ, ლიზასაც უყვარდა… ხომ ასეა?
-გეყოფა ანნა. -ყბები დაეჭიმა ბურდულს.
-შჩჩ… -თვალები დახუჭა ლიზამ, ყველა გაჩუმებული უყურებდა ქვასთან მჯდომ ნებიერიძეს. ჯერ გუგას თვალებს შესცქეროდა, მერე დახუჭა და წარმოიდგინა ის ცისფერი თვალები დიდი სიყვარულით რომ უცქერდა ხოლმე, მისი გამოხედვა გაახსენდა, მისი ყველა კოცნა რომელიც ჟრუანტელს გვრიდა. ვინ იყო მარიამი? პარალელური კლასელი გოგო, რომელიც გუგას ამოჩემებული ჰყავდა, რომლითაც ერთობოდა, მოსწონდა როცა მასთან ერთად დროს გაატარებდა, მერე ჩხუბის მიზეზს მოიფიქრებდა, შორდებოდა რამოდენიმე თვით, მერე კი როცა დაინახავდა ვინმესთან იწყებდა ურთიერთობას ისევ გამოჩნდებოდა მარიამის ცხვორებაში, ისევ ადვილად იგდებდა ხელში. მაგრამ ლიზა უყვარდა, ლიზას აღმერთებდა, უამრავჯერ მიუტოვებია მარიამი როცა ლიზას მესიჯი მიუღია ტელეფონზე. -რამდენს უყვარდა შენი ღიმილი… -ტუჩებზე გადაატარა თითები. -რანაირი იყო არა… -უკან მიიხედა.
-ყველას უყვარდა. -ჩაიღიმა მიქავამ.
-წავედით ჩვენ სასტავ, ილიას ტბასთან რომ იქნებით დამირეკეთ და აგიხსნით საით უნდა წამოხვიდეთ.
-დავაი. -თავი დაუქნია საბამ, მერე ხელი მოხვია ქეთას და ისევ ლიზას გახედა. -მართლა უყვარდი ლიზ. -ჩაიღიმა. აცრემლიანებული თვალებით გამოხედა ნებიერიძემ, სოფიმ და ქეთამ კი გაკვირვებულებმა შეხედეს.
-ვიცი. -ამოიტირა და შუბლი მიადო ქვას. -ღმერთო როგორ მენატრება. -სახეზე აიფარა ხელები.
-რაა? ჩვენ რატომ არ ვიცოდით? შენ იცოდი? -ეკეს ახედა ქვევიდან.
-ხო აბა.
-იმ ღამეს ჩემთან იყო მოსული. -ცრემლები გადმოსცვივდა ისევ. -მითხრა “მიყვარხარ, ყოველთვის შენ მიყვარდი და სიკვდილამდე მეყვარები”-ო. არ ვუშვებდი სახლში, დარჩითქო ვეხვეწებოდი, მაგრამ მაინც წავიდა, ბიჭები უნდა ვნახო და ხვალ გნახავო მითხრა. ისე ჩამეხუტა წასვლის წინ თითქოს გრძნობდა რომ მომდევნო დღეს ვეღარ მნახავდა. მაშინ პირველად მაკოცა, ჯანდაბა ისე მაკოცა მისი წასვლის შემდეგ ძლივს დავიწყნარე ჰორმონები. -ჩაიცინა. -ეგრე აგიჟებდა ალბათ ყველას. ახლაც რომ მახსენდება ისევ ჟრუანტელი მივლის ტანში, ვნანონ იმ დაკარგულ წლებს, რატომ ველოდებოდი, რატომ არ ვუთხარი პირდაპირ რომ მიყვარდა, ცოტახანი ხომ მაინც ვიქნებოდი მასთან.
-ისედაც იცოდა ლიზ, იცოდა რომ გიყვარდა და მაგიტომ ატარებდა ყველაზე დიდ დროს შენთან.
-სულ სხვანაირად მიყურებდა, როგორ მენატრება მისი გამოხედვა, მოფერება და კოცნა თქვენ არ იცით. უბრალოდ რომ მეხებოდა ისიც კი უამრავ ემოციას იწვევდა ჩემში… ხელს რომ გადამხვევდა მეგონა ყველაფერი ჩემს გარშემო ბრუნავდა.
-ახლა რომ გისმენდეს მაგრად დაგცინებდა. -სიცილით თქვა სოფიმ. -ხანდახან მგონია რომ გვხედავს, ესმის და ჩვენზე ღადაობს.
ნეტა ისე იყოს, კინოებში რომ არის ხოლმე, აქ გაჩნდეს და გველაპარაკოს.
-აუ ამან სულ გაუბერა. -თავზე გადაუსვა ხელი სოფის. -ადექით წავიდეთ ჩვენც.
-არ შემიძლია.
-კარგი ეხლა. -ხელი წაავლო ლიზას და ფეხზე ააყენა. -გუგა ჩვენი ნაწილია, ყველთვის გვემახსოვრება მაგრამ აქ ვერ დავაღამებთ და გავათენებთ. ნუ ტირი, ხომ იცი ვერ იტანდა შენს ცრემდლებს, გეჩხუბებოდა ხოლმე რომ ტიროდი და უარესად გაბღავლებდა ეგჩემი*ა.
-მე მაინც მეწყინა რომ არ მითხარით.
-მაპატიე.
-კარგი. -გაიცინა და ხელები მოხვია.
……

ორი ღამე დარჩნენ ყვარელში, ღამით სოფის დაბადების დღე აღნიშნეს, ბევრი იცეკვეს, იმხიარულეს, იგიჟეს, მეორე დღეს კი სახლში დაბრუნდნენ. სახლში დატოვა ყველა ბურდულმა, ქეთა კი თავისთან წაიყვანა.
-მომენატრე. -მისაღებიდან დაიწყეს გახდა და საძინებლამდე ისე მივიდნენ, ტუჩებს უკოცნიდა საბა, სხეულზე ეფერებოდა, თან ლოგინისკენ მიიწევდა. საწოლზე გაადააწვინა და ზევიდან მოექცა. თვალებანთებული დაჰყურებდა ზევიდან, ისევ აკვირდებოდა ქეთას სხეულს, რომელიც მის ხელში ყალიბდებოდა. დროდადრო ფორმები ეცვლებოდა, იზრდებოდა და ქალდებოდა. არავინ ჰყოლია ქეთას შემდეგ, არც უნდოდა, არც სჭირდებოდა. საბას ყველა უჯრედს უყვარდა ქეთა, მთლიანად ქეთას ეკუთვნოდა…
…

სახლში შესულს მხოლოდ კაცები დახვდნენ. ყველა და ყველაფერი დაავიწყდა როდესაც ირაკლი ონიანი დაინახა. თვალებგაბრწყინებული გაიქცა და ყელზე მოეხვია კაცს.
-როგორ მომენატრეე… -ლოყები დაუკოცნა პაპას.
-მეც ჩემო ფერია. -შუბლზე აკოცა. გიჟდებოდა სოფიზე, გოგო არ ჰყოლია და მთელ სიყვარულს შვილიშვილს უზიარებდა. მხოლოდ სოფისთან იყო ისეთი როგორიც იყო, მხოლოდ მისი დანახვისას ეკვროდა სახეზე ღიმილი. -გილოცავ ფერია.
-მადლობა!
-არ ვიცოდი რა მეჩუქებინა…
-არ გინდა რა… -ჩაიღიმა როცა წარბი ასწია ირაკლიმ. იცოდა ვერ იტანდა როდესაც საუბარს აწყვეტინებდნენ, მაგრამ შვილიშვილს ყველაფერს უთმენდა. -შენ ხარ ჩემი საჩუქარი… იმდენი ხანია არ მინახიხარ, იცი როგორ მენატრები ხოლმე? შენ კიდე გაქრები ვიღაცეებთან ერთად და თვეების მერე ბრუნდები.
-სოფი გეყოფა, მოდი ჩემთან. -ხელი დაუქნია ლევანმა და ისიც მაშინვე აღმოჩნდა მამის მკლავებში. -გილოცავ ჩემო პრინცესა.
-მადლიბა მა. -ლოყაზე აკოცა. -შენც გილოცავ, შენი წყალობით დავიბადე. -ჩაიღიმა, მერე იქვე მდგომ ძმას შეხედა, მისკენ წავიდა და მასაც მოეხვია.
-გილოცაავ.
-მადლობა. -გაიღიმა, მერე კი ირგვლივ მიმოიხედა. -დედა სადაა?
-სამსახურში.
-ჩამეხუტე რა კიდევ ცოტახანი, ვიცი ხვალ ისევ წახვალ და დიდიხანი ვეღარ გნახავ. -ხელები გაშალა ტუჩებდაბრეცილმა, კალთაში ჩაუხტა ირაკლის და თავი მხარზე დაადო. პატარა ბავშვივით ხდებოდა ირაკლისთან, გიჟდებოდა მის სურნელზე. ამ სიყვარულით კი ყოველჯერზე უფრო მეტად აყვარებდა თავს.
-აღარსად აღარ ვაპირებ წასვლას ფერია. -ლოყაზე აკოცა.
-მართლა? -გახარებულმა წამოყო თავი.
-მართლა. ლიკუნასთან ერთად ვიცხოვრებ ჩემს სახლში.
-მშვილად და ბედნიერად არა?
-ზუსტად, ბოლო წლებს ჩემს სიყვარულთან ერთად გავატარებ.
-მე მატყუებ პაპი? კანონიერი...
-შჩჩ… -ტუჩებზე ააფარა სიცილით თითი. -აღარ გააგრძელო ფერია… საჩუქარს რაც შეეხება, ეს შენ. -ჯიბიდან ამოაძვრინა გასაღები.
-რისია? -უყურებდა გასაღებს, რომელიც ძალიან გავდა სახლისას. თვალები დაუმრგვალდა, მერე გაუბრწყინა და ისე ახედა ირაკლის. -არ მჯერა!
-მისამართი აქ წერია. -ფურცელი გაუწოდა, ბედნიერდებოდა ასეთი შვილიშვილის დანახვისას. -ახლავე შეგიძლია ნახო, მერე რაც გინდა შეცვალე.
-ვგიჟდები შენზე, შენ არ იცი როგორ მიყვარხარ! -ხელები მოხვია გახარებულმა.
-ვიცი ფერია ვიცი. -გაღიმებული უყურებდა ოთახში მოსიარულე სოფის.
-იკა ნახე. -ცხვირწინ აუთამაშა გასაღები ძმას.
-მაგარია სოფ კი, პროსტა არ გაგიშვებ.
-რა? -მაშინვე შეკრა წარბები.
-მარტო ცხოვრება გინდა?
-შენც გადმოდი. -ირაკლის გახედა, რომელიც ინტერესით აკვირდებოდა შვილიშვილებს. მიშველეო თვალებით ეუბნებოდა.
-მე მაქვს ჩემი ბინა. -თმები აუჩეჩა დას. -სოფ ხომ იცი რომ დედა გაჭედავს. თან მარტო ვერ გაგიშვებ.
-როგორ თუ მარტო? მე მარტო არასდროს ვარ, ლიზას გადმოვიყვან ჩემთან.
-და მაინც, არ მინდა და ვსო.
-მამა უთხარი რამე რა. -ხელები მოხვია ლევანს.
-ხომ იცი შენს გამო ყველაფერს გავაკეთებ, მაგრამ ამ შემთხვევაში უძლური ვარ.
-მაგაზე არ ინერვიულოთ, ჩემი ბიჭი ცხოვრობს მეზობლად.
-მამა! -წარბები დაახლოვა ლევანმა.
-თვრამეტი წლის არის ბავშვი, თავის გადასაწყვეტია სად იცხოვრებს, მთავარია ჯერ გათხოვებაზე არ იფიქრო ფერია.
-ეგეთ რაღაცეებზე არ ვფიქრობ მე ხომ იცი?
-ძალიან კარგი. -გაიღიმა. -ვუშვებთ იკა? -შვილიშვილს ახედა გამომცდელი სახით. ყოველთვის აკვირდებოდა მის თითოეულ ნაბიჯს, ვერ გაიგებდი კმაყოფილი იყო თუ არა. უბრალოდ აკვირდებოდა, ბოლოს კი ყველაფერს ერთად ეუბნებოდა.
-ვინ ცხოვრობს მეზობლად?
-ლუკა ავალიშვილი.
-კარგი, წავიდეთ ვნახოთ? -სოფის გადახედა.
-მალე. -ტაში შემოკრა. -მიყვარხართ. -გახარებულმა მოავლო თვალი მამაშვილს, მერე კი იკასთან ერთად აჟიტირებული წავიდა მანქანისკენ. -ხო მართლა, დღეს კლუბში მივდივართ.
-ვინები? -გზას უყურებდა, თან სოფის ტიკტიკს უსმენდა.
-ჩემები, ეკე და საბაც იქნებიან.
-კარგი მაშინ. -თავი დაუქნია. იყვნენ უბრალოდ დაძმა, არაფრით გამორჩეული სხვებისგან, ჩვეულებრივი დაძმა რომლებსაც ჩვეულებრივი ურთიერთობა ჰქონდად, იკა თავისთვის იყო, თავის საძმაკაცოში, სოფი თავის სამეგობროში. იცნობდა და უყვარდა იკას ძმაკცები, მაგრამ არასდროს ყოფილა ისეთი შემთხვევა რომ ერთად წასულიყვნენ სადმე. ასე რომ ვთქვათ ორივეს თავისი ცხოვრება ჰქონდა და ერთმანეთისაში არ ერეოდნენ, უფროსწორედ სოფი არ ერეოდა ძმის ცხოვრებაში, ვერც ჩაერეოდა. იცოდა იკამ, თუ ეკესთან და საბასთან ერთად იყო სადარდებელი არ ჰქონდა.
მალევე მივიდნენ აღნიშნულ მისამართზე, სულ სიხარულით აირბინა ხუთი სართული, ბოლოს კარის წინ გაჩერდა, გასაღები მოარგო და შიგნით შევარდა.
-ღმერთო რა კარგია! ვგიჟდები მე ირაკლიზე.
-საკაიფოა. -ყველაფერი მოათვალიერა.
-ხვალიდან ვიწყებ გადმოსვლას. -ტაში შემოკრა. ყველა ოთახი შემოიარა, ბოლოს გახარებული წავიდა გასასვლელისკენ. ისევ სახლში დაბრუნდა ღიმილაკრული, ირაკლი იქ არ დახვდა, სახეც წამსვე მოეღუშა. ტელეფონი აიღო და გადაურეკა.
-გისმენ ფერია.
-ძალიან მომეწონა, მადლობა დიდი, მაგრამ სად ხარ?
-რა კვითხაა? -ჩაიცინა.
-მაპატიე უბრალოდ… ხომ ისევ გნახავ?
-ხვალ ბინაში მოგაკითხავ ფერია, ახლა უნდა გავიდე.
-კარგი. მიყვარხარ! -ტელეფონში ჩაჰყვირა, უცებ გაუთიშა, შემდეგ კი საძინებლისკენ დაიძრა.
…

საღამოს კლუბში იყვნენ, ერთობოდნენ, ცეკვავდნენ და არ აინტერესებდათ სხვა არაფერი. სიბნელეში მხოლოდ მოცეკვავე მწვანე შუქების დახმარებით არჩევდნენ ერთმანეთის სახეებს. საბა და ქეთა ერთად ცეკვავდნენ, არაფერი ადარდებდათ ერთმანეთის გარდა, ეკე კი მოცეკვავე გოგოებს აკვირდებოდა. ლიზას და სოფის აქცევდა ყურადღებას, თან უკვე სკოლადამთავრებული სწრულწლოვანი დვალიშვილო, გემრიელად შეექცეოდა სასმელს.
-დღეს შენთან მოვდივარ! -ყურში ჩაჰყვირა ლიზას. ხელები მოხვია ნებიერიძემ, თავი დაუქნია, ტანი კი ისევ მუსიკას ააყოლა. ვიღაცისგან ხელში მიჩეჩებული სასმელი ორივემ გადაუშვა ყელში, ცოტახანში კი აირია გამოსახულებები, იგრძნეს ენერგიის მოზღვავება, ვეღარ ჩერდებოდნენ, წესიერად ვეღარც ერთმანეთს არჩევდნენ მწვანე ზოლებში. მერე საერთოდ მოშორდნენ ერთმანეთს. მალევე იგრძნო წელზე მოხვეული ძლიერი ხელები, თვალები გაახილა და მაშინვე მის მწვანეებს წააწყდა, მხოლოდ მწვანე თვალები გაარჩია, რომლებშიც გამოკვეთილად ჩანდა ნათელი სხივები. ხელები კისერზე შემოხვია და ცეკვა მასთან ერთად განაგრძო. კაცის ტორებს გრძნობდა რომელბიც მის ზურგზე მოგზაურობდნენ. ცხვირის წვერს რომელიც კანზე ოდნავ ედებოდა, ტუჩებს რომლებიც ყელზე ეხებოდნენ და სრულიად გაჰყავდათ დედამიწიან. მერე მისი ტუჩები თავისაზე იგრძნო, მაშინვე დაუარა ტანში არგანცდილმა ჟრუანტელმა, კაცს უფრო მეტად მიეკრო სხეულზე და თითები თმებში შეუცურა. კოცნაში აჰყვა, პირველად კოცნიდა მამაკაცს და აზრზე არ იყო რას აკეთებდა იმ დროს. უკანალზე იგრძნო ხელის მოჭერა, სოფიმ კი ტკივილისგან კბილები ჩაარსო ტუჩებზე.
-წამოდი! -ამოიოხრა, ხელი ჩაკიდა და გასასვლელისკენ წაიყვანა.
-სად? -თვალებგაფართოვებული, ძლივს იკავებდა თავს რომ მაღალ ქუსლიანებიდან არ ჩამოვარდნილიყო.
-ჩემთან! -მკაცრი იყო მამაკაცის ხმა. ვერც გაიაზრა ისე ჩაჯდა მანქანაში და ისე აღმოჩნდა უცხო სახლში. შესვლისთანავე მოაშორა შავი კაბა, ხელში აიტაცა და საძინებლისკენ წაიყვანა. ისევ სიბნელე იყო, ისევ ვერაფერს ხედავდა კაცის მწვანეების გარდა. კაცის ბაგეებს გრძნობდა ყელში, მკერდზე, მუცელზე. თითებს, რომლებიც მთლიანს სხეულზე დათარეშობდნენ, სუნთქვას უკრავდნენ, მთელ სხეულს უწვავდნენ და ვნების მორევში ითრევდნენ. შარვლის გასახდელად რომ მოშორდა კაცი სიცივე იგრძნო, მერე კი ისევ მოეკიდა ცეცხლი. ვერაფერზე ფიქრობდა, მხოლოდ ის უნდოდა რასაც იმ წამს აკეთებდა. გონება გაეთიშა და ვნებებს აჰყვა. როგორც კი იგრძნო უცხო სხეული ფეხებს შორის ურცხვი კვნესა წასკდა, ფჩხილები ჩააჭირა მხრებზე, თავი წამოსწია და ყელზე უკბინა. არ ჩერდებოდნენ კაცის ტუჩები, ხელები კი რომლებიც ასე აგიჟებდნენ, მომენტალურად აღმოჩნდა თავის თითებში ახლართული. ტკივილი მალევე შეცვალა სიამოვნებამ, მთელს სახლში სოფის ურცხვი კვნესა გამეფებულიყო, ასევე კაცის ოხვრა, რომელიც უფრო მეტად აღაგზნებდა გოგოს. გაძლიერებული ბიძგები და ხმები რომლებიც მწვერვალამდე მიღწევას ამცნობდა. კაცის სხეული რომელიც სოფის ზევიდან იწვა, მის ფეხებს შორის იყო მოქცეული და თავი გულზე ედო. ესმოდა სოფის აჩქარებული გულისცემა, ისეთი აქამდე რომ არასდროს მოუსმენია, გულისცემა რომელიც გაათმაგებული, იავნანასავით ჩაესმოდა. თვალზე ჩამოგორებული ცრემლი თმებში ჩაკარგულიყო, თვალებდახუჭულმა მაშინ იგრძნო ენერგიის გამოცლა. გათიშული გონება, მოდუნებული სხეული, დამშვიდებული გულისცემა, დაუწყნარევული ჰორმონები და ჩაუქრობელი ვნება. მერე სულ მოსწყდა ამ სამყაროს გოგო და სხვა სამყაროში გადაეშვა.
…

დილით თავის ტკივილმა გააღვიძა, ოდნავ დააშორა ცისფერი სფეროები ერთმანეთს, მაშინვე მოსჭრა თვალი მზის სხივებმა, სახე დამანჭა და ხელით დაიჩრდილა შემოჭრილი სინათლე. ოთახი მოათვალიერა, მერე მის გვერძე მწოლიარე კაცს გახედა, სახით ფანჯრისკენ, მუცელზე იყო გაშოტილი. უცებ გადახარშა გონებამ ყველაფერი, სხეული გაეყინა, მთლიანად მოიცვა ტკივილმა. უცებ წამოდგა ფეხზე, ოდნავ შებარბაცდა, წვას გრძნობდა მუცლის არეში, რამოდენიმე წამი ერთ ადგილზე გაჩერდა, შემდეგ წითელ ლაქებს დახედა, გადმოგორებული ცრემლი უცებ შეიმშრალა, გზადაგდა გაყვა მიყრილ ტანსაცმელს, ჩაიცვა და სახლი დატოვა. ისე ჩაიარა კიბეები, ისე სწრაფად მოშორდა იქაურობას თითქოს ვინმე მისდევდა. არ ახსოვს როგორ გააჩერა ტაქსი, გარშემო არც მიმოუხედავს, უკანა სავარძელზე დაჯდა, მძღოლს მისამართი უკარნახა და ცრემლებს გასაქანი მისცა. ეზიზღებოდა თავი იმის გამო რომ ასე სრულიად უცხო მამაკაცთან დაკარგა უბიწობა. ქალიშვილობა, რომელიც მისთვის ბევრს ნიშნავდა… აგრძნობინებდა რომ საკუთარ თავს ეკუთვნოდა… ახლა კი თავს არარაობად გრძნობდა, ქალად რომელიც ბო*ივით ჩაუგორდა უცხო კაცს ლოგინში.
-გამომართვი. -სარკიდან გახედა მძღოლმა და სალფეტკი მიაწოდა.
-გმადლობთ. -თვალი აარიდა კაცს, შემდეგ ნაცნობ კორპუსთან გაჩერდა მანქანა, უცებ გადახტა და მეშვიდეზე ლიფტით ავიდა. დიდხანს რეკავდა ზარს, ბოლოს წელს ზემოთ შიშველი დვალიშვილი გამოჩნდა, გაკვირვებული უყურებდა სოფის.
-სოფ აქ… -სიტყვა ვერ დაამთავრა, მთელი ძალით მოეხვია ონიანი და მაშინვე ატირდა.
-მჭირდები. -ამოიტირა. -ღმერთო როგორ მეზიზღება ჩემი თავი.
-შჩჩ… დაწყნარდი პატარავ და მომიყევი რა მოხდა.
-ეკე მე… ლიზას მშობლები ყავს სახლში და… შენთან მოვედი.
-რას მიხსნი ტო, შემოდი… მოიცა გუშინ ლიზასთან არ წახვედი?
-ცოტახანი არაფერი მკითხო რა, ჩამეხუტე უბრალოდ, ისე ჩამეხუტე რომ ძვლები მეტკინოს გთხოვ. -ქვითინებდა, თან ეკეს ხელს არ უშვებდა. აღარაფერი უთქვამს დვალიშვილს, თავზე კოცნიდა ეფერებოდა და გრძნობდა რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო. -ეკე ბანაობა მინდა, მისი სუნის მოშორება მინდა სხეულიდან. მეწვის, ყველა ადგილი მეწვის სადაც შემეხო. -ცახცახს ვერ წყვეტდა, ეკე კი სუნთქვაშეკრული უსმენდა. უკვე იციდა რაშიც იყო საქმე, დანახვის წამიდან მიხვდა, მაგრამ ვერ იჯერებდა. ხმის ამოუღებლად შეიყვანა აბაზანაში, ჯაკუზი წყლით გაავსო, მერე აცახცახებულს კაბა მოაშორა და საცვლებით ჩასვა ცხელ წყალში. იქვე იჯდა და სოფისკენ ვერ იხედებოდა. თავის თავზე უფრო ბრაზობდა რომ ყურადღება ვერ მიაქცია, იმის მაგივრად რომ ბოლომდე დარწმუნებულიყო მის კარგად ყოფნაში, ყურადღება სხვარამეზე გადაიტანა და ვიღაც ბო*ი გა*იმა. ტირილი შეწყვიტა სოფიმ, აღარც ცახცახებდა, უბრალოდ ცივი გაყინული სახით იჯდა და ერთ წერტის მიშტერებოდა.
-გავალ, პირსაწმენდი აქ დევს, გაიხადე ეგენი, წესიერად დაიბანე და გამოდი. -თავზე აკოცა. -დიდიხანი არ გაჩერდე თორემ შემოვალ. -პასუხი არ მოუსმენია ისევ გავიდა. დუშის ქვეშ იდგა, სხეულზე აიტარა ხელი, გაახსენდა როგორ დაატარებდა თითებს მის სხეულზე მწვანეთვალება. როგორ აკვირდებოდა სოფის მოქმედებებს და როგორ სწავლობდა მის ყველა ნაკვთს. თვალები დახუჭა, ღრმად შეისუნთქა, ისევ გრძნობდა მის სურნელს რომელიც ცხვირს უწვავდა. ეკეს ტანის გელი აიღო და სამუდამოდ გააქრო სურნელი რომელმაც წინა ღამეს გააბრუა, ასევე სამუდამოდ დატოვა კვალი ონიანის ცხოვრებაში. მალევე გამოვიდა წყლიდან, საცვლები საშრობში შეყარა, პირსაწმენდი შემოიხვია და აბაზანიდან გავიდა. -ყავა გაგიკეთე. -თავის მაიკა და შორტი გაუწოდა.
-ჩავიცმევ და მოვალ. -ისევ აბაზანაში შებრუნდა, სწრაფად გადაიცვა შავი მაიკა და შორტი, სველი თმა თმისსამაგრით შეიკრა და სარკეში ტუჩებს დააკვირდა. ოდნავ დასიებული ჰქონდა, გაახსენდა როგორ უკოცნიდა ტუჩებს, ისევ ჟრუანტელმა დაუარა. ღრმად ჩაისუნთქა, შემდეგ ეკესთან დაბრუნდა. სერიალს უყურებდა, თან ყავას წრუპავდა. გვერძე მიუჯდა ჭიქით ხელში, ეკემ ზევიდან გადახედა, მერე ისევ ტელევიზორს შეხედა.
-როგორ ხარ?
-არ ვიცი… -ხელი აუკანკალდა.
-დაწყნარდი. -სოფის თითებში ახლართა თითები და მტევანზე აკოცა. -ვინ იყო?
-არ ვიცი. -ისევ სატირლად დაბრიცა ტუჩები.
-არ იტირო ახლა თორემ გავგიჟდები! -თითებზე კოცნიდა, თან თვალებში უყურებდა. -მომიყევი.
-ვცეკვავდით და ვიღაცამ სასმელი მოგვაწოდა მე და ლიზას, რომ დავლიე იმდენი ენერგია ვიგრძენი აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. -ყველაფერი დაწვრილებით უამბო, ბოლოს ამღვრეული თვალებით შეხედა. -ყველაზე მეტად ის მიშლის ნერვებს რომ ავყევი, ჩემი ნებით გავყევი სახლში და ჩემი ნებით ვქენი ყველაფერი, არ მადარდებდა რა მოხდებოდა მეორე დღეს, არც ვფიქრობდი საერთოდ. მხოლოდ მისი მწვანე თვალები მახსოვს, ტუჩები და თითები რომლითაც ყველგან მეხებოდა.
-და კიდევ *ლე რომლითაც გაგ*იმა. -ზიზღით ჩაილაპარაკა.
-ეკე… -ისევ გადმოსცვივდა ცრემლები.
-მაპატიე. -ხელი მოხვია, შუბლზე აკოცა, მაგრამ მაინც ახრჩობდა ბრაზი. -ძალით არაფერი გაუკეთებია, შენი ნებით მიეცი და ნუღარ ტირიხარ ეხლა… -ცრემლები შეუმშრალა, შემდეგ თვალებზე აკოცა. -რაც იყო იყო, ვერაფერს შეცვლი.
-არ უთხრა იმათ რა.
-მე რა უფლება მაქვს. -მხრები აიჩეჩა.
-როგორ მელაპარაკები? -ისევ ატირდა. -აღარ ვარ ხო შენი ციცქნა… -სახეზე აიფარა ხელები. ცოტახანი ჩუმათ უყურებდა სოფის.
-ჯანდაბა, მოდი ჩემთან. -მუხლებზე დაისვა და ძლიერად მოეხვია. -მაპატიე ყურადღება რომ არ მოგაქციე რა, ყველაზე ცუდი მეგობარი ვარ, დაგი*იდე და ვიღაცასთან წავედი.
-შენ ყველაზე კარგი ხარ, ჩემი ერეკლე ხარ, რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარს. -ხელები მოხვია კისერზე, მერე ლოყაზე აკოცა.
-აღარ იტირო, მორჩა, არაფერია ეგ ერთი შეცდომა, დიდად აღარც ეგ შენი ქალიშვილობა ნიშნავს რამეს, უაპკოთაც შეგიყვარებენ, თუარშეგიყვარეს და ვერ გათხოვდი მე მოგიყვან ცოლად, სხვა რა გითხრა.
-შენ მოიყვან ცოლად გოგოს რომელიც ქალიშვილი არ არის?
-მე არა.
-ხოდა ეგრე არ შევუყვარდები არავის მე.
-ვერავინ ვერაფერს გაიგებს, დაწყნარდი რა ციცქნა… ნუღარ ტირი გოგო…
-ცოტახნით აქ ვიქნები, მერე სახლში წავალ და ჩემს ბინაში გადავალ.
-როგორც გინდა. -ლოყაზე მიაწება ტუჩები.
…

საღამოს უკვე ტანსაცმელს ალაგებდნენ ჩემოდნიდან, სულ გადაავიწყდა წინა ღამე ონიანს, მეგობრების გარემოცვაში იყო, ყველაფერს თავისი ადგილი მიუჩინა, სახლი გაავსო, ბოლოს სავარძელზე დაეხეთქა. ლუდს სვავდნენ და ახალ ბინაში გადასვლას აღნიშნავდნენ. კარებზე კაკუნის ხმა გაისმა, სოფი სწრაფად წავიდა და ირაკლის მოეხვია.
-მიყვარხარ, საუკეთესო ხარ საუკეთესოთა შორის. -ლოყაზე აკოცა. -შემობრძანდით თქვენო აღმატებულებავ. -ხელით ანიშნა.
-გამარჯობათ. -ფეხზე წამოიმართნენ ბიჭები, ხელი ჩამოართვეს ირაკლის და ისევ თავის ადგილებს დაუბრუნდნენ.
-როგორ ხართ გოგოებო?
-შესანიშნავად. -სიხარულისგან ბრწყინავდა ლიზა. -სამ საძინებელში ყველა დავეტევით. -გადაიკისკისა.
-გავითვალისწინე. -თბილად გაუღიმა ირაკლიმ.
-იცით პირველად თქვენზე რომ გავიგე მეგონა ბებერი კაცი იქნებოდით, ჯოხით ხელში და შეკრული წარბებით. თქვენ კიდე ყოველ წელს დაბერების მაგივრად ახალგაზრდავდებით. -სიცილით თქვა ქეთამ. -მგონი საბას არ აქვს მაგხელა კუნთები რამხელაც თქვენ გაქვთ.
-რას უწუნებ ჩემს კუნთებს, ყოველ ღამე ვვარჯიშობ. -წარბები ასწია ბურდულმა და აწითლებულს ლოყაზე აკოცა.
-ეგრე თუ გააგრძელა ჩემს ასაკში საბას უკეთესი ექნება. -თვალი ჩაუკრა ქეთას გაღიმებულმა, უარესად აწითლდა მიქავა და სახე საბას ყელში ჩარგო. -დაიღალე ფერია? -შუბლზე აკოცა შვილიშვილს.
-ჰოო.
-იტირე?
-არა. -სუნთქვა შეეკვრა, თვალი კი ეკესკენ გააპარა.
-რა მოხდა? -წარბები შეკრა ირაკლიმ. -ხომ იცი შენს ცრემლებს არავის ვაპატიებ. -თვალებზე აკოცა. -მითხარი ვის გამო გაქვს დასიებული ეს თვალები.
-არაფერი მომხდარა პაპი მართლა, გუშინ ბევრი დავლიე, ღამით არ მეძინა, დილით გუგას საფლავზე ვიყავით მე და ეკე და იქ ვიტირე ცოტა.
-ვგავარ კაცს ვისაც მოატყუებ? -ბრაზი უდგებოდა თვალებში. წარმოდგენაც არ უნდოდა რომ ვინმემ თავის შვილიშვილს აწყენინა.
-არ მყავს შეყვარებული, არც არასდროს მყოლია და ვის გამო უნდა მეტირა. -ჩაიცინა.
-არ ვიცი, მაგრამ იცოდე რომ არავინ არ ღის შენს ცრემლებად. არავის გამო არ იტირო და მეორედ აღარ დამანახო შენი ასეთი თვალები თორემ მიწიდან ამოვთხრი იმ ნაბი*ვარს და ისევ მიწაში ჩავდებ. -შუბლზე აკოცა, ფეხზე წამოდგა და მყარი ნაბიჯებით წავიდა გასასვლელისკენ. დაინახა როგორ შევიდა წინა კარში დაუკაკუნებლად, მერე თვითონ მიხურა კარი და ბავშვებს მიუბრუნდა.
-რამე მოხდა? -წარბშეკრული უყურებდა ბურდული.
-ხომ გაიგე რაც ვთქვი.
-მე ვერ დამაჯერე და ირაკლის მოატყუებდი გოგო? რა საფლავი რეები იბოდიალე. მოყევით მალე. -თვალები აუელვდა ბრაზისგან. სოფიმ მოყოლა დაიწყო, უცებ ჩამოურაკრაკა და შოკირებულებს თვალი აარიდა. -ესეიგი შენ იცოდი და არაფერი თქვი? -ეკეს შეხედა ყბებდაჭიმულმა.
-შენთან რომ მოსულიყო და ეთქვა არავის არაფერი უთხრაო იტყოდი?
-შენ სად იყავი? -ლიზას გახედა.
-სახლში წავედი, როგორ არ მახსოვს. -მხრები აიჩეჩა. -მიკვირს. -წარბაწეულმა ჩაილაპარაკა.
-ნუ შემრაცხავთ ბო*ად ძალიან გთხოვთ რა. -თვალები აატრიალა. -შევეგუე უკვე, მორჩა და აღარ მაინტერესებს, აზრიარაქვს ტირილს, მაინც ვერ შეხორცდება ჩემი აპ*ი.
-რა შუაშია ბო*ობა? -დაბღვერილმა გახედა ლიზამ. -ასე უბრალოდ ვერ აყვებოდი ვნებას, იყო ალბათ რაღაც იმ კაცში. ისე რა დებილიხარ, დილით სახეზე როგორ არ შეხედე?
-ისე გამოვიქეცი სახლიდან ისიც კი არ მახსოვს სად ვიყავი.
-ნუ გლოვობ ძალიან გთხოვ, ძალა არ უხმარია, გასიამოვნა კაცმა და გაგრძნობინა ის რასაც ოცდაათწლამდე ვერ ეღირსებოდი ალბათ. -ხელი აიქნია მობეზრებულმა. -და ისე ნუ ლაპარაკობ თითქოს ისევ რომ შეხვდე იქვე არ გაუშლი ფეხებს. ეგრეა გენაცვალე, ერთხელ რომ იგემებ მერე დამოკიდებული ხდები.
-ეს ნახე რა. -წარბები აზიდა ეკემ. -დიდიხანი ქალიშვილი აღარ ხარ?
-საკმაოდ და საერთოდ არ ვნანობ არცერთ წამს. -ტუჩებზე აკოცა საბას.
-მიყვარხარ. -გაეღიმა ბურდულს.
-მეც. -ისევ აკოცა, მერე კი თავი ჩამოადო მხარზე.
…

უკვე ათი საათი ხდებოდა, ყველა წასული იყო, სოფის სახატავი ეჭირა და კაცის თვალებს ხატავდა, მისი ზურგიც ამოუტივტივდა გონებაში, უცებ გადაშალა ფურცელი და ხატვა დაიწყო. მაინც თვალებს მიუბრუნდა, უყურებდა და ახსენდებოდა ყველაფერი. ფიქრებიდან კარზე კაკუნმა გამოიყვანა.
-გამარჯობა! -ჩვეულებრივი სახით მდგომი ბიჭი დახვდა კარსუკან.
-გამარჯობა?!
-შენი მეზობელი ვარ, ვიფიქრე გავიცნობთქო.
-შემოდი. -კარი ფართედ გაუღი. -შენ ლუკა ალბათ ხო?
-კი. -სავარძელში ჩაჯდა და ყავისფერი თვალებით ახედა. -ხატავ?
-ჰო.
-შეიძლება ვნახო?
-ზოგადად არავის ვაჩვენებ ხოლმე, მაგრამ…
-ანუ შემიძლია. -გაიღიმა და მაშინვე გადაშალა ფურცელი. -შეგიძლია ცივი ყავა გამიკეთო?
-ახლა?
-ჩემს ძილზე არ მოქმედებს. -მხრები აიჩეჩა და ფურცვლა განაგრძო. -სამხატვროზე აბარებ?
-არა.
-როგორ? ასე ხატავ და არც დიზაინი არაფერი? -გაკვირვებულმა გახედა.
-არა. ჩემთვის ვხატავ, ჩემი ფიქრების, მეგობრების და მათი ქცევების ჩანახატებს ვაკეთებ. -ყავის გასაკეთებლად შევიდა სამზარეულოში და ლუკაც უკან გაჰყვა რვეულით ხელში. -ზოგჯერ უბრალოდ იმას ვხატავ რაც მაფიქრდება, ჩემით ვქმნი თვალებს, ხელებს, ტუჩებს და ასე შემდეგ.
-მაოცებ. -იმდენად გაიტაცა სოფის ნახატებმა თავი ვეღარ ამოყო. არეული ხაზები, რომლებშიც შეიძლებოდა ვერაფერი გაგერჩია თუ კარგად არ დააკვირდებოდი. -ეს თვალები… -თვალებმოჭუტული აკვირდებოდა, თავი გვერძე გადახარა, თითქოს რაღაცის გახსენებას ცდილობდა.
-რომელი? -სხეული დაეჭიმა ონიანს.
-ბოლოს რომ გაქვს დახატული… ა არა აქ კიდევ ერთია, ზურგი? -წარბები ასწია.
-ზურგი ჩემი მეგობრის არის, დღეს დილით ასე ეძინა. -ყავა დაუდგა წინ და თვითონაც ჩამოჯდა.
-მეგობრის… ხო რათქმაუნდა.
-ხვალ მოვა და თუ გინდა გაგაცნობ.
-ვნახოთ ვნახოთ… ეს თვალებიც შენი მეგობრის არის? -თვალებმოჭუტულმა გამომცდელი მზერით ახედა.
-შენ მეზობლის გასაცნობად მოხვედი თუ ირაკლისთვის იმფორმაციის გამოძალვას ცდილობ.
-ირაკლიმ უბრალოდ მითხრა რომ შენთვის ყურადღება მომექცია იმ შემთხვევაში თუ რამე დაგჭირდება… მე არ ვარ ის ვინც ირაკლის შენს ამბებს ჩაუკარკლავს… არ მიყვარს ბო*ობა, არავის მიმართებაში, სულ რომ დიდი ბიძია მავალებდეს. ხო, თვალებზე ვსაუბრობდით.
-რატომ დაგაინტერესა ასე?
-ნაცნობი თვალებია. -ყავა მოწრუპა.
-არ ვიცი, კლუბში დავინახე. -მხრები აიჩეჩა. -მხოლოდ თვალები, მომინდა რომ დამეხატა, ამ რვეულში ძირითადად ყველაფერი ჩემი მოგონებებიდან მაქვს გადახატული, ჩემს ემოციებს გამოვხატავ.
-გასაგებია… არაჩვეულებრივად ხატავ.
-მადლობა.
-კარგი სოფიკო, წავედი მე. -ფეხზე წამოდგა და კარისკენ წავიდა. -ხელოვნება კარგია სოფი, იმედია მალე ჩემს სახესაც დავინახავ მაგ ფურცლებში.
-შეიძლება. -გაუცინა და დაელოდა სანამ ბინაში შევიდოდა. ღრმად ჩაისუნთა, საძინებელში შევიდა, ლოგინზე დაწვა და თვალების დახუჭვის შემდეგ მაშინვე მწვანეები დაუდგა წინ. სიზმარშიც ის ესიზმრებოდა, არ იცოდა რა ნახა ასეთი მის თვალებში რომ ჩაიძირა და ამოსვლას ვეღარ ახერხებდა. ისევ კანზე ეხებოდნენ მისი თითები, რბილი ტუჩები რომლებიც ჭკუას აკარგვინებდნენ.
……

თითქმის მთელ დღეებს სოფისთან ატარებდნენ. მალე გაქრა სიზმრებიდან მწვანეთვალება, მაგრამ გონებიდან წასვლას არ ჩქარობდა. ლუკას იშვიათად ხედავდა, ან სულ სახლში იყო და ძმაკაცები ჰყავდა, ან გარეთ იყო და შინ ისეთ დროს ბრუნდებოდა როცა სოფის ეძინა. მხოლოდ იმ შემთხვევაში ნახულობდა როცა თვითონ ბატონი მოისურვებდა სტუმრობას ამბების გასაგებად. ერთხელ საჭმელად მივიდა, მთელი დღის უჭმელი იყო და ძალიან შიოდა, სოფიც სიხარულით გაუმასპინძლდა.
-აუ პეპო იმენა მაგარი მზარეული ხარ, თუ არ დაგეზარება შემომაწოდე ხოლმე ნახევარი.
-რა პრობლემაა. -ჩაიცინა. -უი შენთვის სურპრიზი მაქვს. -ტაში შემოკრა, უცებ გავარდა სამზარეულოდან, უკან კი რვეულით ხელში დაბრუნდა. ხელში მიაჩეჩა თვალებგაბრწყინებულმა და დაელოდა როდის გადაშლიდა. თავის სახე რომ ამოიცნო სპაგეტის ჭამის დროს გაკვირვებულმა ახედა მომღიმარ ონიანს.
-პეპო ღადაობ ტო? ეს… -ისევ თავის თავს დახედა, იმდენად ჰგავდა, იმდენად ზუსტად ჰქონდა ყველა წერტილი დახატული სახე გაებადრა. -მოდი ჩაგეხუტო. -ფეხზე წამოხტა და ხელები მოხვია.
-კიდევ გადაშალე. -ბედნიერდებოდა ლუკას შემხედვარე.
-ღადაობ? -ხარხარი მორთო თვალებდაჭყეტილი თავის სახე რომ დაინახა ჭიქით ხელში.
-მაგ დროს რაღაცას გიყვებოდი და შოკირებულმა წყალი უკან გადმოასხი.
-ხო მახსოვს. -თავი გააქნია სიცილით. -არანოლმალური გოგო ხარ.
-მადლობა.
-აუ ერთს მაჩუქებ?
-არა.
-გთხოვ რა.
-თუ ზედ არ შეჭამ საჭმელს, არ დაკუწავ და ჩარჩოში ჩასვავ მაშინ კი.
-გპირდები ჩემთან რომ გამოხვალ მთლიანს დაგახვედრებ. -პირველი ჩანახატი ამოხია, სოფის ლოყაზე აკოცა და გასასვლელისკენ წავიდა. -შეხვედრამდე.
-კარგაად. -ხელი დაუქნია, დაინახა როგორ შევიდა ლუკას სახლში მაღალი სილუეტი, მერე თვითონაც შებრუნდა სახლში და სამზარეულო მიალაგა.
……

სამი დღის შემდეგ საჭმელი მოამზადა, ლუკას ბინასთან გაჩერდა და რამდენჯერმე დაუკაკუნა.
-ლუკაა! გამიღე დამეწვა ხელები! -ესმოდა კარს უკან მამრების როხროხი, ამიტომ ხმამაღლა დაუყვირა.
-მოვდივარ პეპო! -კარს უკან გაისმა ავალიშვილის ხმა და სიცილიც შეწყდა. -რას შვრები?
-საჭმელი მოგიმზადე, ვიცი აქ სხვებიც არიან, ვიფიქრე ისინიც ლუკიტოსავით მშივრები იქნებიანთქო, ამიტომ მთლიანი ქვაბით მოგიტანე, მე ვჭამე უკვე, წავედი ახლა და გემრიელად მიირთვით.
-მოიცა გოგო სად მიდიხარ, შემოდი გაგაცნობ ჩემებს.
-კაი რა… ტეხავს, წავალ დავხატავ რამეს.
-აუ მაგრად გამიტყდება შენსძმობას ვფიცავარ.
-კარგი ხო. -ხელი აიქნია და შიგნით შეჰყვა.
-ბოდიში არეულობისთვის, მარტო კაცებივართ, შეიძლება აქაიქ ქალის საცვლები ნახო მარა დაი*იდე. -სამზარეულოში მაგიდაზე დადგა ქვაბი, სოფის ხელი გადახვია და მისაღებში მჯდარ ბიჭებს წარუდგინა. -გაიცანით სოფი, ჩვენი მეზობელი, საჭმელი მოგვიმზადა.
-აუ მართლა? -გახარებული წამოხტა ერთერთი.
-ეს გიოა, ის შავთმიანი ნიკა, იმ შავთვალებას კაკლის მურაბას ვეძახით, ისე გიგი ჰქვია, კიდევ… სად წავიდა ის ჩემისა? -ირგვლივ მიმოიხედა.
-აუ რავი ტო გავალ და მოვალო. -მხრები აიჩეჩა ნიკამ.
-სასიამოვნოა სოფიკო, შენნაირები იშვიათად იბადებიან, სად არის აბა საჭმელი, აუ რა სუნი დატრიალდა ტო, უეჭველი თითებს ჩავიკვნეტ ისეთი იქნება. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი სოფის და სამზარეულოსკენ წავიდა.
-ეს ყველაზე მხიარული გვყვავს. -ჩუმათ უთხრა ლუკამ.
-არარსებოობს! -გახარებულმა წამოიყვირა გიორგიმ. -ესეთ სუპს დედაჩემი მიკეთებდა ხოლმე როცა ცოცხალი იყო. -თვალებგაბრწყინებული გავარდა მისაღებში, სოფი ჰაერში ააფრიალა, მერე დასვა და ძმაკაცებს გახედა. -არ გშიათ?
-სუპი? -უცებ გაჩნდა სამზარეულოში ნიკა. -აუ გოგონი ეს რა სასწაული მოახდინე ტო.
-ასე თუ გაგიხარდებოდათ არ ვიცოდი თორემ აქამდე გაგიკეთებდით რამეს.
-საოცრება ხარ! -ნეტარებით მიირთმევდა გიორგი.
-ეს მე მითხრა თუ სუპს. -გაკვირვებულმა გახედა ლუკას.
-ვგონებ სუპს. -სიცილით აუარა გვერდი გიგიმ. -მეც დამისხით რა.
-აუ მაგარი საზიზღრობაა არ ჭამო ძმობასგაფიცებ მოიწამლები. -თავსაფარს ხელი დააჭირა ნიკამ.
-ეე ხელი ბიჭო! -თავში წამოუთაქა გიგიმ და თვითონაც გაივსო ჯამი.
-რა სიღორეა ტო, მე რაღა დამრჩება მერე. -ჯამი ხელში ეჭირა, თან ჭამდა, თან ბურტყუნებდა გიორგი.
-აუ ეს რა ღორია ჩემიკაი. -თვალები აატრიალა გიგიმ მაგრამ მაინც გაეცინა.
-მადლობა პეპო, ესეთი ბედნიერები ბოლოს როდის ვნახე აღარც მახსოვს. -ჩაიცინა და შუბლზე აკოცა.
-არაფრის რა მადლობა, რომ მცოდნოდა უფრო მეტს გავაკეთებდი.
-ნუ გაანებივრებ ამათ, მერე სულ მოგთხოვენ და სახლში მოგივარდებიან.
-კარგი კარგი. -აკისკისდა. -წავედი ბიჭებო მე, გამიხარდა თქვენი გაცნობა.
-და ხარ! -ცერა თითი აუწია გიორგიმ.
-დარჩი სად გეჩქარება ტო?
-ჩემს ძმას ველოდები, უნდა მოვიდეს თავის ძმაკაცთან ერთად, სხვა დროს გამოვალ და მოგეხმარებით აქაურობის მილაგებაში, მერე პიცებიც ჩავაცხოთ. -გაღიმებულმა ჩაილაპარაკა უცებ.
-ნამიოკი რო ჩაგვირტყა მოწვით? -სიცილით თქვა გიგიმ.
-კიი. -წარბები ასწია გიორგიმ. -აუ ძმობასგაფიცებ ეხლა არ გაჩითო აქაურობა დავალაგოთო თორე ფეხებს გავფშიკავ.
-აქაურობა დავალაგოთ სხვა დროს. -სიცილით წავიდა კარებისკენ.
-მადლობა დიდი.
-არ არის საჭირო ამდენი მადლობა. -მოპირდაპირე კარი გააღო, უკვე შესვლას აპირებდა მაგრამ მიტრიალდა. -ჩარჩოში ჩასვი ის სურათი თორემ საჭმელს აღარ გაღირსებ.
-ბაზარიარაა… -ჩაიცინა. უკვე კარებს კეტავდა სოფი, ლიფტის კარი გაიღო და შავთმიანი კაცი გამოჩნდა. -სად იყავი შე ჩემა? -მხოლოდ ეს სიტყვები გაიგო ონიანმა, შემდეგ კი სამზარეულოსკენ წავიდა.
-სასმელი მოვიტანე, ისე რამუღამიაქ ყურებას.
-ჯიგარიხარ… აუ ცოტა მალე რომ მოსულიყავი სოფის გაგაცნობდი, სუპი მოგვიტანა და ესენიც ხამებივით მისცვივდნენ. -უკვე სამზარეულოში იდგა პარკებით ხელში.
-რამდენი წლისაა ეგ სოფიკო ტო, რა სუნები დაატრიალა. -სუპს ჩახედა, მერე დაისხა და მისაღებისკენ წავიდა.
-18.
-ღადაობ? -ოთხივემ ლუკას გახედა. -არადა უფრო დიდი ჩანდა.
-წამოდით რა. -ორი ნაბიჯი გადადგა და ადგილზე გაშეშდა. ნაცნობი სურნელის შეგრძნებისას ტანში სასიამოვნოდ გასცრა, ღრმად შეისუნთქა ერთ წერტილში დატრიალებული სურნელი და თვალები მინაბა. იმ ადგილას იდგა სადაც რამოდენიმე წუთის წინ სოფი. მის ბალიშს ხომ ისევ სოფის სუნი ჰქონდა, რომელიც არაფრის დიდებით არ გარეცხა. იმდენად ჰქონდა ცხვირში გამჯდარი ეგონა ელანდებოდა.
-შაკო! -ხელი აუფრიალა ნიკამ.
-რა?
-მოა*ვი რა რა? -წარბები შეკრა.
-დღეს აქ რჩები თუ მიდიხარ? -ინტერესით ახედა ძმაკაცს ლუკამ.
-აქ სად უნდა დავრჩე ხოარ ღადაობთ? ისედაც ძლივს ეტევით, მე კიდე არ მევასება ეს სავარძელი და რაგავაკეთო? ავალ ჩემთან ბინაში.
-კაი.
-აუ რა გემრიელია ტო. -სუპს დახედა.
-მაგარი გოგოა იმენა. -გაღიმებულმა ჩაილაპარაკა გიორგიმ, მერე კი მთელი ყურადღება ტელევიზორისკენ გადაიტანა.
-აუ აუ….
-აჩუ ცხენო, საით უნდა გაგაჭენო! -უცებ წაიმღერა გიორგიმ და ხარხარი მორთო.
-აუ ეს სულ გამო.ლევდა. -თვალები აატრიალა ძმაკაცის იუმორით შეწუხებულმა ლუკამ. -ის ფურცელი სად წაიღეთ სამი დღის წინ რომ მოვიტანე?
-რა ფურცელი? -გაკვირვებულმა გახედა გიგიმ.
-ნახატი იყო ზედ, სოფიმ დამხატა, რომ ვერ ვიპოვნო მომკლავს, თქვენც მშივრებს დაგტოვებთ. -უცებ შემოირბინა მთელი ოთახი.
-იქ ნახე.
-სად იქ?
-აი იქ! -თავი გააქნია ნიკამ.
-სად იქ შიგ ხოარგაქ, რა დედაჩემივით მელაპარაკები შე ჩემა.
-აუ რაა… -ფეხზე წამოხტა, მაგიდიდან სურათი აიღო და ხელში მიაჩეჩა.
-გადავრჩით. -აქეთ იქით მიმოიხედა, მერე ერთ კედელზე გააკრა ჭიკარტებით და კმაყოფილმა შეხედა.
-ვაა ეს სოფიმ დახატა? -წარბები ასწია ნიკამ.
-ჰო.
-საღოლ, მეც დამხატოს არუნდა? -იმტერესით ჩაილაპარაკა გიორგიმ.
-დარწმუნებული ვარ გხატავს უკვე.
-ისე ლპარაკობთ მაგ გოგოზე სახლში შევუვარდები ეხლა და გავიცნობ. -სიცილით თქვა შაკომ, მერე სურათს შეხედა. ისევ გაუშეშდა თვალი. ადვილად ამოიცნო ნაცნობი კალიგრაფია, შეუძლებელი იყო დამთხევავ ყოფილიყო, იმდენჯერ ჰქონდა მისი ნამუშევრები დათვალიერებული ზეპირად იცოდა ყველა მისი მონახაზი. არასდროს ენახა მსგავსი ნახატები, ალბათ ამიტომაც დაუტოვა ამხელა ინტერესი და აღფრთოვანება. -ეს თქვენმა სოფიმ დახატა?
-ხოო, იცი რა ნახატები აქვს, რომ ვნახე დავ*ლევდი.
-შანსი არაა! -პირზე ჩამოისვა ხელი.
-რა? -ოთხივემ გაკვირვებულმა შეხედა.
-გახსოვთ ორი წლის წინ რომ გითხარით გოგო ვნახე მეტროშითქო.
-მერე?
-ის არის! -თმები მოიქექა.
-საიდან იცი? -წარბები დაახლოვა ლუკამ.
-მისი ნახატი… ასე არავინ ხატავს… -დოინჯი შემოირტყა. -ჯანდაბა! იმ ღამეს სოფი გავ*იმე!
-რა ქენი? -თვალები გაუფართოვდა ლუკას.
-ერთ კვირაზე მეტი გავიდა…
-შემომხედე! -ყბებზე მოუჭირა ხელი გირგვლიანს. -ჯანდაბა! -ტუჩები გაეპო ლუკას, თვალებში უყურებდა ძმაკაცს და სოფის ნახატი უტრიალებდა წინ. -შენი თვალები იყო! შენი ზურგი!
-რა?
-სახატავ რვეულში შენი თვალები აქვს ჩახატული და ზურგი.
-მართლა?
-შენ შიგ ხოარგაქვს ბიჭო? იცი ვისი შვილიშვილია?
-ვისი?
-ირაკლი ონიანის, რომ გაიგოს ნაწილებად დაგგლეჯს. -ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი. მერე ისევ გირგვლიანს მიუბრუნდა. -რა გაცინებს შე ჩემა?
-დამერხა.
-შეეშვი სოფის… არ გინდა დამიჯერე, ყველაზე ნაკლებად რაც გაწყობს ირაკლის გადაკიდებაა.
-რას მუბნები საერთოდ ხვდები? გოგო ვიპოვნე რომელსაც ორი წელია ვეძებ და ასე უბრალოდ გავუშვა? ირაკლას გამო დავიკიდო ყველაფერი და სი*ივით დავიმალო? ის ბავშვი ჩემია! ჩემი გახდა და სულ ჩემი იქნება, *ლეზე მკი*დია რას იზავს ირაკლი!
-შაკო მაგრად ა*რაკებ, ონიანმა რომ გაიგოს ხომ იცი რასაც გიზამს, ნანახი მაინც არ გქონდეს რას უშვრება ხალხს.
-რომეოსავით თავი უნდა გასწირო თქვენი სიყვარულისთვის? -მხარზე ჩამოადო ხელი გიორგიმ. -ხომ იცი რომ დაგჭრის, იმდღეს ზუსტად შენს გამო ჰქონდა დასიებული თვალები, იმის გამო რომ ვიღაც *ლე როჟამ ისე აუთუხთუხა ჰორმონები აზრზე ვერ მოვიდა, მერე ჩააბარა ნალოლიავები ქალიშვილობა და ისე აი.თესა სახეზეც ვერ შეხედა, მხოლოდ ზურგი დაინახა შენი და თვალები. მერე სახლში მივიდა, იტირა, ალბათ თავის მეგობრებს მოუყვა, მერე ირაკლამ შვილიშვილის დასიებული თვალები დაინახა, ჩვენ მოგვადგა და გვითხრა თუ რამე ისეთს შეამჩნევთ მითხარითო. თურმე ჩვენს ს*რ ძმას გაუ*იმია ონიანის შვილიშვილი და ჩვენ ვერ ვეტყვით ირაკლას იმიტომ რომ სიცოცხლეზე მეტად გვიყვარს ჩვენი ძმა. -ერთმანეთს მიაყარა სიტყვები, ხმამაღლა ფიქრობდა და ყველაფერს აანალიზებდა. -ნეხვშ* ხარ სი*ო. -მხარზე მიარტყა ხელი და მოშორდა.
-ცოტახანი მაინც ჯობია არ მიუახლოვდე. -თვალი გაუსწორა ნიკამ.
-საღოლ ძმაო რა. -სიცილით გააქნია თავი გიგიმ. -ისე საყვარელი გოგოა.
-აუ მაგარი, მე მაგრად დამევასა. -ჩიფსი ჩაიდო პირში გიორგიმ.
-ჩემი თვალები დახატა? -სავარძელში ჩაჯდა და სახეზე ხელები ჩამოისვა.
-პიზზდ*ც. -რამდენჯერმე მიუტყაპუნა ხელი მხარზე გიომ.
-იცოდი ეგ რომ იყო?
-სოფი რომ იყო არა, ის გოგო რომ იყო კი… ვაბშე რას მეკითხები ტო? ძალით კიარ წამითრევია სახლში, პროსტა ვერ მოვითმინე და მივედი, თვითონ ამყვა ცეკვაშიც და კოცნაშიც, თვითონ გამომიწვია და თავისი ნებით წამომყვა სახლში. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად, მერე კმაყოფილი გამომეტყველება აიკრა სახეზე და თავზე წამომდგარ ლუკას ახედა. -ანუ თვალებით მიცნობს.
-ეს სათვალე გაიკეთე და ისე იმოძრავე. -უცებ გაუკეთა შავი რეიბანები გიომ.
-გაა*ვი რა.
-მაინც ჯობია ჯერ არ გიცნოს.
-რატო ტო? მომაშორე ეს სათვალე, მეც მაქვს ჩემი… -ხელებში მიაჩეჩა.
-იქნებ სხვა რამით გიცნოს.
-კაი დაიკიდეთ, ჩართე ეს დედამო*ყნული და მაყურებინეთ რა. -ხელი აიქნია ნიკამ.
-ბაზარიარაა. -გვერძე მიუჯდა გიო. ისევ გააგრძელეს წყნარად ყურება, ხანდახან გადახედავდა ხოლმე ძმაკაცს ლუკა, უყურებდა მის ჩაფიქრებულ სახეს და მასთან ერთად თვითონაც ნერვიულობდა. იცოდა როგორი იყო ირაკლი ონიანი, ნანახი ჰქონდა მისი სისასტიკეები იმ ხალხის მიმართ ვინც ღალატობდა, მაგრამ ბავშვობის ძმაკაცს, ძმაკაცს რომელიც ძმასავით უყვარდა ვერ უღალატებდა, ვერ გასწირავდა, ვერ ჩაუგდებდა კლანჭებში ონიანს.
……

ჩვეულებრივ გადიოდა დღეები, ყველა თავის საქმეებით იყო გართული, სოფი აღარ გამოჩენილა ლუკას სახლში მეორეთ, თვითონ გადიოდა ხოლმე ავალიშვილი და საჭმელი ბიჭებისთვის გაჰქონდა. ერთ მშვენიერ ღამეს, ლუკასთან მიდიოდა გირგვლიანი, უკვე სადარბაზოში იყო შესული ნაცნობი ხმა რომ მოესმა.
-მიყვარხაარ! -ხელს უქნევდა, თან ხმამაღლა კისკისით უყვიროდა მანქანაში მჯდომ დვალიშვილს. ადგილზე გაშეშდა შაკო, უცებ მოიცვა ბრაზმა.
-მეც ციცქნა! -სიცილის ხმები უარესაც გრუზავდა გირგვლიანს, ლიფტისკენ დაიძრა, ელოდებოდა როდის გაიღებოდა, შემდეგ სწრაფად დააჭირა ღილაკს, თან მისკენ მორბენალ გოგოს თვალს არა აშორებდა.
-დამელოდეთ რა! -კარგ ხასიათზე ჩანდა ონიანი, მაშინვე დაიჭირა ხელით კარი და სოფიც შიგნით შეხტა. -მადლობა.
-რა პრობლემაა. -მხრები აიჩეჩა, სოფი კი ადგილს მიეყინა, ნაცნობმა სურნელმა მოიცვა მთლიანი ლიფტი, ნაცნობმა ხმამ, გული გაუჩერა, შემდეგ კი გაორმაგებულად დააწყებინა ფეთქვა. კმაყოფილმა გაიღიმა გოგოს საქციელის დანახვისას.
-ვიცნობთ ერთმანეთს? -საუბარი გააგრძელა ონიანმა, უნდოდა კიდევ გაეგო მისი ხმა რომ დარწმუნებულიყო.
-არ ვიცი. -ისევ ეს ხმა. სხეულში სასიამოვნოდ გასცრა.
-ლუკასთან მიდიხართ? -ხმა ჩაეხლიჩა ონიანს, ჩაახველა და თავი დაბლა ჩახარა.
-შეიძლება.
-იცით თქვენი ხმა ძალიან… -ქვევიდან ახედა და როგორც კი გირგვლიანის თვალებს წააწყდა ხმა გაუწყდა. თვალებდამრგვალებული უყურებდა ნაცნობ მწვანეებს, რომლებიც მოსვენებას არ აძლევდნენ, ინსტიქტურად წაიღო ხელი კაცის სახისკენ, ლოყაზე შეეხო, მაშინვე დაუარა ტანში ჟრუანტელმა, თვალები დახუჭა, შემდეგ კიდევ ერთხელ გაუსწორა მზერა მის მწვანეებს და უკანმოუხედავად გავარდა ლიფტიდან. სახლში შესული მიხურულ კარს აეკრა ზურგით, ნაბიჯების ხმა რომ გაიგო წამსვე მიბრუნდა და “ჭუჭრუტანა”-ში გაიხედა. ზუსტად იმ დროს მიტრიალდა გირგვლიანი, თვალი ჩაუკრა კარს უკან მდგომ ონიანს და ბინის კარი შეაღო. სუნთქვა შეკრული იდგა სოფი შემდეგ თვალები გაახილა, სახატავს ეცა და მაშინვე აღბეჭდა ონიანის ყველა ნაკვთი, გაოგნებული უყურებდა კაცის სახეს, თითქოს ეცნობოდა, მაგრამ მაინც ვერ იხსენებდა საიდან… ვერ იჯერებდა, ახლა უკვე იმ ტუჩებსაც სცნობდა რომლებმაც ცეცხლი წაუკიდეს და ვერაფრით აქრობდა. კარზე კაკუნმა შეაწყვეტინა ფიქრი, ჯერ გაშეშდა, მერე ნელა წავიდა კარისკენ, როგორც კი გამოაღო მაშინვე გაუბრწყინდა თვალები.
-მაკვირვებს შენი სიყვარული ფერია. -ტანზე აკრულ სხეულს მაგრად ხვევდა ხელებს. -ხომ არ აფერისტობ? -სერიოზული ტონით ჰკითხა. დარწმუნებული იყო შვილიშვილის სიყვარულში, უბრალოდ უყვარდა გაბუსხული სოფის ყურება, რომელიც პატარა ბავშვად გადაიქცეოდა ხოლმე.
-ასე გგონია? -წარბშეკრული მოშორდა.
-არ ვიცი გეკითხები.
-ხო ვაფერისტობ! -ცრემლები გადმოსცვივდა და ზურგი აქცია კაცს. -შენნაირი კაცი რატომ უნდა მიყვარდეს?
-როგორი ჩემნაირი? -უკან გაჰყვა შვილიშვილს.
-საერთოდ რატომ მიყვარხარ ასე ძალიან არ ვიცი. -წყალი დაისხა ჭიქაში.
-მომიყევი რა ხდება ახალი? -თემა შეცვალა უფროსკა ონიანმა.
-ივლისს ველოდები, გამოცდებისთვის ვემზადები, მერე ზღვაზე ვაპირებთ წასვლას.
-გასაგებია, და რაზე აბარებ?
-ქირურგი უნდა გავხდე.
-დედაშენის პროფესიას მიყვები ანუ. -ჩაიღიმა.
-რათქმაუნდა. არ გახსოვს ბავშვობაში თოჯინებს რომ ვჭრიდი და მერე ვკერავდი?
-როგორ არ მახსოვს. -გაეცინა პატარა სოფის გახსენებისას. -ძალიან კარგი.
-თან რაღაცეები ვიცი, დედამ მასწავლა ნემსის გაკეთება, წვეთოვანის დადგმა და ჭრილობის შეხვევა.
-მერე არ გირჩევნია საზღვარგარეთ წახვიდე?
-კი ვაპირებ.
-ვამაყობ შენით. -შუბლზე აკოცა.
-ჯერ ჩავაბარო გამოცდები, იქნებდა საერთოდ ვიჭრები.
-როგორ? იმ ათიანებს შენ წერდი რვეულში და ისე მანახებდი?
-ოო ეგ მეცხრე კლასში იყო. -ხელი აიქნია სიცილით.
-მე შენი მჯერა. -ისევ აკოცა თავზე, შემდეგ ფეხზე წამოდგა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-უკვე მიდიხარ? კარგი რა, ახლა ისევ დაიკარგები კვირებით, მერე უცებ დამადგები სახლში, ერთხელ კაცი რომ დაგახვედრო ლოგინში რას იზავ ნეტა.
-ჯობია არ სცადო და საერთოდ დაივიწყო ეგ აზრი, გონებაშიც კი არ გაივლო. -თვალი ჩაუკრა.
-შინაბერა უნდა დამტოვოთ?
-შენიაზრით აქამდე რატომ ვერავინ გეკარება?
-ონიანი ვარ. -თვალები აატრიალა. გაიღიმა ირაკლიმ, უპასუხოდ დატოვა შვილიშვილი, შეტრიალდა და წავიდა.
……

მეორე დღეს კარზე ბრახუნმა გააღვიძა, მიხვდა ვინც იქნებოდა და ზოზინით გაემართა.
-გამიღვიძებ მეზობლებს გოგო, ერთის მაგივრად ორ კარზე აკაკუნებ ხვდები? -კარი ფართედ გაუღო და ლიზაც ქარიშხალივით შევარდა.
-ოჰ, მეზობლებზე ნერვიულობ უკვე, რით ვერ გაგვაცანი ეგ შენი მეზობლები ერთი.
-დღეს ვეტყვი და თუ მოახერხებს გამოვა. -მთქნარებით ჩაეშვა სავარძელში, ბალიში ჩაიხუტა და ზედ თავი ჩამოადო. -ვაიმე მეზობელი! -უცებ ჭყიტა თვალები.
-რაიყო? ხოარ დაგევასა.
-გუშინ ვნახე! ის ვნახე!
-ვინ… ჯანდაბა! სერიოზულად?
-ხო. -ფეხზე წამოხტა და რვეული ხელში მიაჩეჩა. -გადაშალე.
-უფლებას მაძლევ დავათვალიერო? -თვალები გაუფართოვდა.
-არა ბოლოში გადაშალე.
-ჯანდაბა. -გაშტერებული უყურებდა. -რა სიმპტიურია!
-მგონი ლუკას ძმაკაცია.
-რა ჰქვია იცი? -თვალს ვერ აშორებდა შაკოს სწორ ცხვირს და დიდ ტუჩებს, გრძელ წარბებს, წამწამებს და თვალებს.
-არა.
-არ მიკვირს ასე ადვილად რომ შეგითრია საწოლში, რა თვალები აქვს პროსტა, და ტუჩები?
-გაჩუმდი, გეყოფა. -ხელიდან ააცალა. -გუშინ ლიფტიდან რამის მე შევიყვანე სახლში. -სახეზე აიფარა ხელები.
-ვიცოდი! -აკისკისდა ნებიერიძე, მაშინ გაისმა ზუსტად კარზე ხმა და სოფიც გასაღებად წავიდა.
-დილამშვილობისა პეპო! -ლოყაზე აკოცა და წელს ზემოთ შიშველი შეიჭრა სამზარეულოში, ისე რომ მისაღებისკენ არც გაუხედავს. -ეს შენი ქვაბი და ეს სალათი გიომ გაგიკეთა.
-გიომ? -წარბები ასწია.
-ხო, სალათების კეთება უყვარს, მაგარ სალათებს აკეთებს და… ოჰო ეს ლამაზი გოგო ვინ არის? -წარბები ასწია.
-გაიცანი ჩემი დაქალი ლიზა, ეს ლუკაა.
-სასიაოვნოა.
-ჩემთვისაც. -უცებ აათვალიერა მთლიანად, მერე ისევ სოფის შეხედა. -რას ვამბობდი?
-სალათებს აკეთებს მაგარს და?
-და არაფერი, რომ დაგვპირდი მილაგებაში დაგეხმარებითო რატომ გადაგვაგდე? იმათ კი უხარიათ დაავიწყდაო, მაგრამ მე მომენატრა სისუფთავე ტო, შენ დაგიჯერებენ მე არა.
-ლიზა რომ წავა გამოვალ.
-ჯიგარი ხარ. -ლოყაზე აკოცა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-მოიცადე მეც მოგეხმარებით რა პრობლემაა? მაინც მეტი საქმე არ მაქვს, ნუ თუ არ გინდა შენს ბინაში ფეხი შემოვდგა ეგ სხვა საქმეა. -მხრები აიჩეჩა ნებიერიძემ.
-სერიოზულად? -წარბაწეულმა გახედა ლუკამ.
-რატომაც არა? დაქალს მარტო ხომ არ დავტოვებ?
-მშვენიერია, გამოიცვალე და გამოდით მაშინ. -სოფის გახედა.
-კარგი. -ჩაიღიმა, როგორც კი ლუკა გავიდა მაშინვე ლიზას მიუტრიალდა. -ხოარ დაგევასა?
-არა რათქმაუნდა. -თვალები აატრიალა. -ჩაიცვი და გავიდეთ.
-მოვალ ეხლავე. -სწრაფად შევარდა საძინებელში, ჩაცმის დროს სულ იმას ფიქრობდა დახვდებოდა თუ არა მწვანეთვალება იქ. ყველანაირი გაპრანჭვების გარეშე გავიდა მისაღებში, მალე კი ლუკას ბინაში იდგა. ბიჭებმა რომ დაინახეს შიში ჩაუდგათ თვალებში, გიო ყურებამდე გაიკრიჭა და ხელები მოხვია.
-როგორ ხარ სოფიკო?
-კარგად შენ?
-შესანიშნავად… ეს გოგო ვინ არის?
-ჩემი დაქალი, გაიცანით ლიზა. -გაღიმებულმა მოათვალიერა იქაურობა მაგრამ ის ვერ დაინახა ვინც უნდოდა. ბიჭებიც გააცნო, მერე კი გამოაცხადა “ადექით დავამსგავსოთ სახლს აქაურობა”-ო. ორი საათი წუწუნებდნენ, თან სოფის მითითებებს ასრულებდნენ, გიგი იცინოდა “ეს თვრამეტი წლის ბავშვი თავის ნებაზე როგორ გვატარებს”-ო.
-აუ არ ვიცი ამ მაიკების დაკეცვა რაა… -იქვე მიაგდო შავი ზედა და სავარძელში ჩაეშვა გიორგი. -აუუ რა კარგია დაჯდომა ტოო, მომტყდა ფეხები, ვინ არის ეს გოგო ტო.
-გასწავლი მოდი. -თავზე წამოადგა ლიზა.
-აუ არა გთხოვ რა.
-გიორგი! -თვალები დაუბრიალა ონიანმა და ისიც უცებ წამოხტა. ყველას სიცილი აუტყდა გიორგის ქცევაზე.
-ჩემი საათი ვიპოვნე! -გახარებულმა წამოიყვირა ნიკამ. -აუ რძა… სოფიკო იმენა სასწაული ხარ რა. -ლოყაზე აკოცა.
-სად იპოვნე ტო?
-ტანსაცმელში იყო არეული. -თავი მოიქექა.
-ჩემი ბეჭედი! -დივნის ქვეშიდან გამოყოლებულ მტვერს შავი ბეჭედიც გამოყვა და მაშინვე ეცა გიორგი. სოფი კი სიცილს ვერ იკავებდა.
-მოდი ააქ გააგრძელე დაკეცვა.
-აუ ლიზ შენ უფრო ჩქარა კეცავ და ბარემ დაკეცე რა, სანამ მე ვისწავლი შენ დაკეცილი გექნება, ნახე სანამ მე ერთს ვკეცავ შენ სამს კეცავ.
-ბევრს ნუ ლაპარაკობ.
-კარგი ხო. -გვერძე ამოუდგა.
-ყველას ერთი ტანსაცმელი გაცვიათ თუ გადასარჩევია.
-გადასარჩევია.
-გიგი ეს გამომართვი და მტვრები დაწმინდე. -ხელში მიაჩეჩა ნაჭერი სოფიმ.
-კაი რა... -მავედრებელი მზერა მიაბყრო.
-მომეცი აქ, მე გადმოვწმინდავ შენ მიაფუჩეჩებ და ეგრე არაფერი გამოვა.
-ჯიგარიხარ. -თმები აუჩეჩა ლიზას. დიდხნიანი ლაგების შემდეგ, ყველაფერი წკრიალებდა, საძინებლიდან დაწყებული სამზარეულოთი დამთავრებული. ყველა სავარძელში იჯდა მკვდარი სახეებით, მხოლოდ ლიზა იყო სკამზე აბობღებული და კარადის თავს წმენდდა.
-მეც მოვრჩიი! -ხელები გაშალა, მერე უცებ თავბრუ დაეხვა, წონასწორობა ვეღარ დაიმორჩილა და სკამიდან გადმოვარდა. რომ არა სამზარეულოდან გამოსული ლუკა თავისი ხელებით, იატაკზე გაიშხლართებოდა.
-ფრთხილად პატარავ რას აკეთებ ტო? -ძირს დასვა და დაეხმარა წონასწორობის შეკავებაში.
-თავბრუ დამეხვა, არაფერი მიჭამია და მშია. -არ შეიმჩნია ლუკას ქცევა, არც დაძახებული “პატარავ” და სავარძელში ჩაჯდა.
-შაკოს დავურეკავ და პიცებს მოვატანინებ. -ტელეფონი მოიმარჯვა გიორგიმ, მაშინვე ყველამ მას გახედა, ლუკამ თავით ანიშნა არ დაურეკოო და დაბნეულმა აქეთ იქით მიმოიხედა.
-შაკო ვინ არის? -ქვევიდან ახედა სოფიმ.
-არ იცნობ შენ. -ხელი აიქნია გიომ.
-იქნებ ვიცნობ.
-ყოველშემთხვევაში ჩვენთან არ გაგიცვნია. -მხრები აიჩეჩა და მაინც გადარეკა. -სად ხარ შე ჩემა?
-საქმეზე რა ხდება?
-პიცებს ვერ ამოგვიტან?
-შიგ ხომარგაქ შენ ტო? გამოიძახე და მოგიტანენ.
-გოგოები არიან აქ და მეთქი ამოვა ბარემ გავაცნობთქო. -უდარდელად ჩაილაპარაკა, თან ლუკას თვალების ბრიალი დააიგნორა.
-ვინ გოგოები? სოფი მანდ არის?
-ხო რავი როგორც გინდა რა. -ჩაიცინა.
-მითხარი თორემ გცეემ შენსძმობას ვფიცავარ! მანდ არის?
-ხო, მეთქი გავაცნობთქო მაგრამ თუ შენი გული დაკავებულია უკვე რას ვიზავთ ჩვენ, არაა პრობლემა… კარგი ვიცი ხო ვერავისკენ რომ ვერ იხედები ვერანაირად…
-შიგ ხომარგაქვს რეებს ბაზრობ სი*ო!
-ესენი იმნაირი გოგოები კიარარიან ტო… ჩვენი დაიკოები არიან…
-აუ ამოვალ და პიცებს გაგთხრი ტ*აკში!
-ესეიგი პიცები მოგაქვს! კარგი ძმაო გელოდები. -კმაყოფილმა გაუთიშა ტელეფონი.
-დაგერხა. -უცებ ახარხარდა ნიკა.
-სოფი მიშველის, ხო სოფიკო? -ონიანის გვერდით დაჯდა და ხელები მოხვია.
-ამხელა კაცი ხარ და არანაირი სერიოზულობა არ გაგაჩნია. -თავი გააქნია ლუკამ.
-ოცდაექვსის ვარ ტო, მეტის ხოარა. -სერიოზულად თქვა, მერე ისევ ახარხარდა.
-თქვენნაირი ბიჭები ჯერ არ მინახავს. -სიცილით გააქნია თავი ლიზამ.
-რაღა ბიჭი, ვბერდები უკვე ტო, შემომხედე ვჭაღარავდები. -თმაზე გადაისვა ხელი ნიკამ.
-მალე მოვა იის? კუჭი მტკივა.
-მოვა გიგი, აბა რას იზავს. -ჩაიცინა გიორგიმ, მერე სოფის გახედა, სუნთქვაშეკრული იჯდა, ხელები მუხლებზე ელაგა და მაგრად უჭერდა. შემდეგ დაქალს გახედა, ლიზამ კი უბრალოდ გაუღიმა.
-წავედი მე. -ფეხზე წამოხტა სოფი. -არ მინდა პიცა, შენი გამოგზავნილი სალათი არ მიჭამია და იმას შევჭამ.
-ეე კაი რა, მოიცადე ცოტახანი. -უკან დააბრუნა გიორგიმ. -მოგვიყევი რამე თქვენზე რა, მარტო საჭმელები და დალაგება ხომ არ არის.
-პირველი კლასიდან ერთად ვართ, სამი გოგო და სამი ბიჭი ვიყავით სასტავში, წინა წელს გუგა დაიღუპა და… -ღრმად ჩაისუნთქა ლიზამ და ისევ გააგრძელა. -დავრჩით ხუთნი.
-ვინ გუგა? პაპავა? -წარბები ასწია გიგიმ.
-იცნობდი? -უცებ ახედა ლიზამ.
-კი ტო, დაჟე გასვენებაშიც ვიყავი. სანამ დაიღუპებოდა მანამდე გავიცანი ჩხუბის დროს. -თავი გააქნია სიცილით. -აზრზე არ ვიყავი იქ რა უნდოდა, დიდი შეხედულობა ჰქონდა, არადა მარტო ეგ იყო ჩვიდმეტის.
-ვინ გუგა ე. -ხელი მისცხო ლუკამ.
-აის გადაპარსულთავიანი როჟა რო იყო, მაგრად რომ იქნებვდა მარცხენას.
-აზრზე ვარ, ეგ დაიღუპა ტო?
-ჰო ავარიაში.
-ვიზიარებ. -ლიზას გადახედა.
-მადლობა.
-ისე რაზე აბარებთ? -თემის გადატანა სცადა გიომ.
-მე ბიზნესზე, მამაჩემს ერთადერთი მემკვიდრე ვყავარ. -მხრები აიჩეჩა ნებიერიძემ. -სოფი ქირურგი უნდა გახდეს, თქვენც გაგკერავთ ხოლმე თუ დაგჭირდებათ.
-ვა ვა, ასწორებს. -წარბები ასწია ლუკამ.
-მოვედი! -შაკოს ხმაც გაისმა, ადგილზე გაშეშდა ონიანი, სხეული დაეჭიმა, სუნთქვაც კი შეწყვიტა მის მოლოდინში.
-პიცა მოიტანე?
-კი ორიცალი მარტო შენთვის… დანარჩენი ჩვენთვის.
-ძმა ხარ. -მხარზე დაარტყა ხელი და ყუთები ხელიდან ააცალა. -გაიცანი ლიზა და სოფი.
-სასიამოვნოა. -თავის მწვანეები მიანათა ჯერ ლიზას, ხელი ჩამოართვა, მერე კი სოფის გაუსწორა თვალი. ჭინკები დაუხტოდნენ თვალებში, როგორც კი სოფის თითებს შეეხო მაშინვე იგრძნო გოგოს ტანში დავლილი ჟრუანტელი. ქვედა ტუჩზე იკბინა და ირგვლივ მიმოიხედა. -აქ რა ხდება ტო? -უყურებდა გაწკრიალებულ სახლს და თვალებს ვერ უჯერებდა.
-პეპოს და ლიზას დამსახურებაა. -პიცა ჩაკბიჩა ლუკამ.
-იმენა პატარა ბავშვებივით დაგვარბენინებდა ტო, ტვალეტიც კი გამახეხინა.-გაბუსხულმა გაიქანა ნახევარი ნაჭერი პირში გიორგიმ. -ამ პატარა ბავშვმა ქარბორბალასავით დაგვატრიალა ამხელა კაცები, თან ისე მიბრიალებდა ამ ცისფერ თვალებს ვერ ვეწინააღმდეგებოდი.
-ნუ წუწუნებ რა, სამაგიერიდ ბეჭედი იპოვნე.
-აუ ხო ბაზარიარაა, ნახე რა გავჩითე ტო, ნუკიმ რომ მაჩუქა გახსოოვთ? -ხელი აუფრიალა წინ.
-გილოცავ. -ჩაიღიმა და მასზე მიშტერებულ ონიანს გახედა. -შენ რატომ არ ჭამ?
-არ მშია. -სხვა მხარეს გაიხედა დაბნეულმა. -უფროსწორედ გიოს სალათისთვის ვინახავ კუჭს. -ისევ გაუსწორა თვალი.
-გოგო გეთქვა და გაჭმევდი, კიდევ მაქვს. -ფეხზე წამოხტა ორი პიცის ნაჭერით ხელში და სამზარეულოში გავიდა.
-არ გინდა გიო, მაინც მალე უნდა გავიდე და შევჭამ.
-ტეხავს ტო, მარტო შენ ზიხარ ისე. -თეფშზე დადებული სალათით დაბრუნდა უკან.
-კარგი ხო. -ხელიდან ააცალა, ჭამა დაიწყო და ნაშრომიც შეუქო გიორგის. გრძნობდა შაკოს მზერას, მაგრამ არაფრის დიდებით არ იხედებოდა მისკენ. თავისი გულისცემა ესმოდა და ასე ეგონა სხვების ყურებამდეც აღწევდა. მერე ტელეფონი განათდა, გაკრეჭილი დვალიშვილის სურათი გამოისახა წარწერით “ჩემი სიცოცხლე”. ძარღვები დაეჭიმა გირგვლიანს, თავი გვერძე გაატრიალა, მაგრამ ყურები მაინც სოფისკენ ჰქონდა. -ჰოუ… მეზობელთან… აქ ხარ?.. კაი მოვდივარ. -უცებ გაუთიშა და ფეხზე წამოხტა. -წავედით ჩვენ, ჩვენი მეგობარი მოვიდა…
-მიდი. -თბილად გაუღიმა გიომ.
-მადლობა დიდი გოგოებო, აუცილებლად გადაგიხდით. -კარებამდე გაჰყვა ლუკა.
-არაფრის რა მადლობა, იცოდე რომ შემოვალ ის სიტუაცია აღარ დამხვდეს. -გავიდა და დაინახა კარზე ზურგით მიყრდნობილი დვალიშვილი, თვალებმოჭუტული რომ უყურებდა.
-ვეცდები, თუარადა შემოიქროლე უცებ, გიოს თვალები დაუბრიალე და ხუთ წუთში დააწკრიალებს ყველაფერს. -სიცილით თქვა, მერე კი ეკეს გახედა. -გამარჯობა.
-ეკე. -ხელი გაუწოდა.
-ლუკა.
-ანუ შენ ხარ ჩემი სოფას მეზობელი.
-სწორედ მიხვდი. -ჩაიცინა.
-კარგი ლუკიტ შევალთ ჩვენ.
-შეხვედრამდე. -გაუღიმა და კარი მიკეტა. -ლაწირაკი ბავშვები. -ცინიკურად ჩაიცინა.
…

-ღმერთო რა სიმპატიურია! -მაშინვე ამოუშვა ნაგროვი ემოციები. -ჯანდაბა რა თვალები აქვს, როგორ გაძელი!
-ცუდად ვარ. -ნერვიულად დაიწყო სიარული.
-რა ხდება?
-იქ არის, ლუკას ძმაკაცია ის ტიპი. -სახეზე ჩამოისვა ხელები.
-რაა? -თვალები აენთო დვალიშვილს.
-ეკე გთხოვ… უბრალოდ დაივიწყე… არ არიან ცუდები, თან იმან რა იცოდა მე ვინ ვიყავი, პროსტა მოცეკვავე გოგო დაინახა და მაგრად გა*იმა.
-თან დიდები არიან, 26-დან ზევით. -სავარძელში ჩაეშვა ლიზა.
-სოფ…
-შჩჩ… არაფერი თქვა. -პირზე მიაფარა თითები ეკეს, მერე ხელები მოხვია და ჩაეხუტა. -მიყვარხარ.
-მეც ციცქნა. -შუბლზე აკოცა.
-საოცრებაა ის კაცი, მეც დიდი სიამოვნებით გავუშლიდი ფეხებს. -ფეხი ფეხზე გადაიდო.
-გოგო! -თვალები დაუბრიალა ეკემ.
-სად არიან ისინი?
-საბამ თავისთან წაიყვანა ქეთო აგარაკზე, ცოტახანი იყვნენ მარტო და მერე დავადგეთ.
-კარგი. -მხრები აიჩეჩა.

თერთმეტი იყო სოფისგან რომ წავიდნენ. აბაზანაში შევიდა ონიანი, წყალი გადაივლო, შემდეგ პენუარი გადაიცვა და საძინებლისკენ წავიდა. კარზე კაკუნი რომ გაიგო მიმართულება შეიცვალა, ეგონა ეკე იყო, რამე დარჩა და უკან მობრუნდა.
-რა დაგრჩა? -გაღიმებულმა გააღო კარი, როგორც კი მის წინ მდგომ სილუეტს გაუსწორა თვალი მაშინვე გაშეშდა. -შენ…
-ხო მე. -ჩაიცინა, თავიდან ბოლომდე შეათვალიერა ქალის სხეული რომელსაც თხელი პენუარი უფარავდა. გამომწვევად უყურებდა მის შიგნიდან ნახევრად მოშიშვლებული მკერდი და შეხებას სთხოვდა. დაუკითხავად შეაჭრა სახლში, კარი ზურგს უკან მიხურა, შემდეგ წელზე მოხვია სოფის ხელი და კარებზე ააკრა. თვალებდაჭყეტილი უყურებდა მწვანეებში, მისი თითების შეხებას გრძნობდა კანზე და გულისცემა უფროდაუფრო უჩქარდებოდა. თითები მკლავზე ააყოლა, პენუარის ბრეტელი გადაუწია, მხარზე მიაწება ტუჩები, შემდეგ ცხვირის წვერი გაუხახუნა ყელზე, მისი სურნელი შეისუნთქა, ყბაზეც აკოცა და მეორე ხელი უკანალზე მოუჭირა. უფროდაუფრო იწვევდა მისი მკერდი, რომელიც სუნთქვასთან ერთად ზევითქვევით მოძრაობდა.
-შაკო… არ…
-შჩჩ.. მოდუნდი, დამშვიდდი, არაფერს გავაკეთებ თუ შენ არ მოისურვებ. -ყურში ჩასჩურჩულა, შემდეგ იქვე აკოცა. ტუჩებამდეც მიაღწია და ისევ შეიგრძნო მონატრებული ბაგეები. ცრემლი გადმოუგორდა სოფის, მაგრამ სხეული დაუმშვიდდა, თმებში შეუცურა თითები, კოცნაში აჰყვა და სხეულზე უფრო მეტად აეკრა. ჩაეღიმა გირგვლიანს, სწრაფად შემოისვა წელზე, მერე კი საძინებლისკენ წავიდა. -სად…
-ბოლოში! -უცებ შეიბყრო ვნებამ, თავს ვეღარ აკონტროლებდა ისე უნდოდა მისი გამხდარიყო, ისევ შეეგრძნო, ისევ ჩაეხედა მის მწვანეებში, ისევ ეგრძნო მისი თითები და ტუჩები კანზე. ლოგინზე დააგდო, სწრაფად გაშიშვლდა, შემდეგ საწოლზე ავიდა, უცებ გახადა პენუარი და მის მკერდს წაეტანა. ნაცნობი ნოტები აღმოხდა სოფის, მთლიანად იძირებოდა ვნების მორევში, ისევ კაცის ზურგზე დაატარებდა ხელებს, მისი ტუჩები კი მთელ სხეულს ცეცხლს უკიდებდნენ, ვეღარ ითმენდა, სიმხურვალეს გრძნობდა ფეხებს შორის, ერთი სული ჰქონდა როდის აღირსებდა იმ სიამოვნებას რომელიც ასე გაუქრობლად დაუტოვა მეხსიერებაში. არ ჩქარობდა გირგვლიანი, მონატრებულ სხეულს ეფერებოდა, ტუჩებს უკოცნიდა ქალს და თითებს ათამაშებდა მის ფეხებს შორის. როგორც კი სისველე იგრძნო მაშინვე შეუერთდა მის სხეულს. მოულოდნელი ბიძგისგან კვნესა აღმოხდა, რომელიც ტუჩებით ჩაუხშო გირგვლიანმა. კაცის ოხვრა უფრო მეტად აღაგრზნებდა თვალებდაბინდულ ქალს. ყელში კოცნიდა, კბენდა და უარესად ახელებდა გირგვლიანს. გახშირებულ ბიძგებს, გახშირებული გულისცემა ერთვოდა თან. ურცხვად კვნესოდა მის სახელს, ცეცხლის ალში იწვოდნენ ორივე, მთელი სხეულით შეიგრძნობდნენ ერთმანეთის სიმხურვალეს. ბოლოს კულმინაციამდეც მიაღწიეს, გვერძე გადაწვა გირგვლიანი და სოფის სხეული თავის მკლავებში მოიქცია. ღრმად სუნთქავდა, გამშრალი ტუჩები ენით დაისველა და შაკოს ყელში აკოცა.
-როგორ გამეპარე მაშინ… -თითებით თმებზე ეთამაშებოდა, თან სუნთქვის დამშვიდებას ცდილობდა.
-შემეშინდა… სრულიად უცხო კაცს ჩაგაბარე ჩემი უბიწობა.
-ახლაც უცხო ვარ. -თავი ააწევინდა და ტუჩები დაუკოცნა.
-ღმერთო რას ვაკეთებ… -სახეზე აიფარა ხელები.
-კარგი რა პატარავ. -ჩაიცინა. -უკვე ჩემი ხარ, რა აზრი აქვს ზედმეტ ფიქრს და ტვინის ჭ....ტვას.
-შენ აქ არ უნდა იყო, ჩემთან არ უნდა იყო, ვინმემ რომ დაგინახოს…
-ვერავინ დამინახავს.
-შაკო პაპაჩემმა რომ გაიგოს…
-ვიცი და ნუ ფიქრობ მაგაზე, ვიცნობ ირაკლას, ვიცი ნაწილნაწილ დამჭრის და ისე მომკლავს რომ გაიგოს თავის ვითომ ქალიშვილ შვილიშვილს ვ*იმავ.
-აუტანელი ხარ…
-რატო ტო? არ გ*იმავ?
-თუ იცი... აქ რატომ ხარ?
-მაქვს ალბათ მიზეზი. -ზურგზე დააწვინა სხეულზე აატარა ხელი, ზევიდან დაჰყურებდა და სინათლეში ყველა მის ნაკვთს სწავლობდა.
-ნუ მიყურებ ეგრე. -თხელი გადასაფარებელი გადაიფარა სახეაწითლებულმა.
-რა საყვარელი ხარ. -ჩაიცინა და შეფარკლულ ლოყაზე აკოცა. -ისე პირველად მყავს პატარა ბავშვი.
-პედოფილი ხარ. -მხარზე მიარტყა ხელი, ზურგზე დააგდო, შემდეგ კი მუცელზე გადააწვა. -და ეგრე ნუ ამბობ.
-როგორ ეგრე? -უკანალზე მოკიდა ხელები და ტუჩებზე აკოცა.
-პირველად მყავს… შენი საყვარელი არ ვარ, ეს ბოლო ღამეა, მეტჯერ შენთან აღარ დავწვები. შენთვისაც ასე აჯობებს და ჩემთვისაც. -ლოყაზე ჩამოატარა საჩვენებელი თითი.
-დარწმუნებული ხარ? -წარბაწეულმა გაიღიმა, მენჯებზე ჩაავლო ხელი, ქვევით ჩასწია, შემდეგ კი მოხერხებულად შემოისვა თავის ღირსებაზე.
-ჯანდაბა. -თვალები დახუჭა და თითები მხრებზე მოუჭირა. -შაკო გთხოვ…
-რას? -კმაყოფილი სახით უკოცნიდა მკერდს.
-შაკო მე… არ გინდა… ჯანდაბა. -ამოიკვნესა და ყელში უკბინა. ბოლოს ყველანაირად ძალაგამოცლილი იწვა გირგვლიანის მკერდზე, თვალებდახუჭული შეიგრძნობდა მის სურნელს. ისევ გრძნობდა მის ღირსებას სხეულში და სიამოვნებისგან ხმას ვეღარ იღებდა. კრუტუნებდა მის მკერდზე მწოლიარე, კაცის აჩქარებულ გულისცემას უსმენდა და ნელნელა სიზმრებში ეშვებოდა.


დილით როგორც ივარაუდა შაკო წასული დახვდა, წყალი გადაივლო შემდეგ კი სამზარეულოში შევიდა. წინა ღამის გახსენებისას ტანში ჟრუანტელი უვლიდა და უნებურად ეღიმებოდა.
რამოდენიმე დღე აღარ გამოჩენილა გირგვლიანი, სოფიც თავს აჯერებდა რომ ასე უკეთესი იყო და უფრო უსაფრთხოდ იქნებოდა. სინამდვილეში კი მონატრებას გრძნობდა, ისევ უნდოდა მის მკლავებში გატრუნულიყო, ისევ ეგრძნო მისი სითბო და სურნელი.
ერთ დილას სარაფანაში გამოწყობილი ლიზასთან შესახვედრად მიდიოდა. ლიფტში შესული კარების დაკეტვას ელოდებოდა, მაგრამ უეცრად გაჩნდა კარებზე ნაცნობი თითები და მთლიანად შაკოც გამოჩნდა.
-დილამშვიდობისა პატარავ. -გაიღიმა, თვალები უელავდნენ, ისე უღიმოდნენ ჭკუას აკარგვინებდნენ ონიანს.
-აქ იყავი?
-კი. -ყურადღებით შეათვალიერა. -ეს რა კაბა გაცვია?
-რა არ მოგწონს?
-თხელია და ყველაფერი გიჩანს.
-გეჩვენება. -სუნთქვა შეეკრა როგორც კი უკანალზე წაავლო ხელი. -შენც სადმე გადიხარ?
-ხო აბა, საყვარლები ქვედა სართულზე არ მყავს, ძირითადად მოხუცები ცხოვრობენ, ერთი გოგოა მეხუთეზე, დიდიხანია არ მინახავს, შევუვლი ალბათ საღამოს.
-გასაგებია. -თავი დაუქნია, მერე გაანალიზა რაც თქვა და გაკვირვებულმა ახედა. -დღეს მაგ გოგოს არ სცალია, თავის სიყვარულს უნდა შეხვდეს და ვერავისთვის ვერ მოიცლის.
-ნუ მაბრაზებ. -თავისკენ შეატრიალა და ტუჩებზე დააცხრა.
-ისე ვერ იქნება როგორც შენ გინდა, გითხარი უკვე რომ ის ბოლო იყო. -ტუჩებზე მოუჭირა კბილები და კმაყოფილი გავარდა ლიფტიდან.
-დაჯექი გაგიყვან. -მანქანაზე ანიშნა.
-არ მინდა, თავს ვიზღვევ მომშორდი.
-ოჰო, როგორ გამიბლატავდა ბავშვი ნახე რა. -წარბები ასწია.
-შეხვედრამდე. -ხელი დაუქნია და გაჩერებისკენ წავიდა.
-ნახვამდის. -გაიღიმებული მანქანაში მოთავსდა.
……

-ვიცოდი! -ტელეფონიდან ესმოდათ ქეთას კისკისი.
-საბას არ უთხრა.
-არა გოგო… ჯობდა პირველს? -ისევ ახარხარდა მიქავა.
-ჯანდაბა… ყველანაირად მაგიჯებს ეგ იდიოტი.
-შეენ ლიზ? შენ რჩები შინაბერა?
-როგორც ჩანსს.
-გამოჩნდება ვინმე, მთელ ცხოვრებას გარდაცვლილ სიყვარულს ვერ შესწირავს. -სახე დაასერიოზულა და ისე გახედა აცრემლიანებულ დაქალს. -არ იტირო ახლა თორემ გავაფრენ, ხომ იცი რომ გუგა არ გაცოცხლდება, შენ კიდე ცხოვრება უნდა გააგრძელო.
-არ მინდა… -უცებ შეიმშრალა მაჯით ლოყაზე ჩამოგორებული სითხე. -ვერავის ვერ შევიყვარებ, დრო მჭირდება დიდი რომ მისი სითბო ვინმეს შეხებამ ან კოცნამ გადაფაროს. სხვა რომ შემეხოს ტუჩებზე შეიძლება მოვიჭრა, ჯერ ისევ ვგრძნობ.
-თუ არავის მიეცი უფლება ვერც ვერავინ გადაფარავს ლიზ. -ისევ გაისმა ქეთას ხმა. -სიმართლე რომ გითხრა მესმის შენი, საბას რომ რამე დაემართოს მეც უკან გავყვები. ალბათ ათწელზე მეტი დამჭირდება ვინმესკენ გასახედად, ან შევაკვდები ჩემს სიყვარულს. მაგრამ იმაზე დაფიქრდი რომ გუგა აღარ დაბრუნდება, შენს ადგილზე ისიც ასე მოიქცეოდა და ცხოვრებას გააგრძელებდა. დიდიხანი დასჭირდებოდა მაგრამ მაინც შეიყვარებდა სხვას. შენს გულში სამუდამოდ დარჩება გუგა პაპავა, ისევე როგორც ჩვენში, ვერ წაშლი, მაგრამ შეძლებ სხვა შეიყვარო.
-ხო ლიზ, კიარ გაძალებთ, უბრალოდ გეუბნებით რომ თავი დამნაშავედ არ უნდა იგრძნო თუ ვინმემ დაგაინტერესა. -ლოყაზე აკოცა სოფიმ.
-მიყვარხართ გოგოებო. -ონიანს მიეხუტა, გაკრეჭილ ქეთას კი კამერაში გახედა.
-ჩვენც. -თავზე მიაწება ტუჩები სოფიმ.
-აუ მომენატრეთ რა, ამოდით არ გინდათ?
-ცოტახანში. -თვალი ჩაუკრა ონიანმა.
-მეც მინდა ჩახუტება! საბაა! სად ხარ მოდი რა!
-რა ხდება? -გაღიმებული შეიჭრა საძინებელში.
-ჩამეხუტე რა. -ხელი დაუქნია ტუჩებდაბრეცილმა. ისიც უცებ აღმოჩნდა ქეთას ზევიდან, თავი მკერდზე დაადო და კამერაში გოგოებს გაუცინა.
-რას ჩალიჩობთ?
-ვჭორაობთ. -ყურებამდე გაიკრიჭა სოფი. -რომ ვგიჟდები თქვენზე მითქვამს? -ღიმილს ვერ იშორებდა მათი შემხედვარე.
-მეც ვგიჟდები თქვენზე გოგოებო. -ლოყა ჩაეჩხვლიტა ბურდულს, მერე თავი წამოსწია და ტუჩებზე აკოცა ქეთას.
-კარგით ეხლა, ბავშვები ვზივართ ააქ, რას გვაყურებინებთ. -სიცილით თქვა ლიზამ.
-შენ კი მარა სოფიკოს რაეტყობა ბავშვობის. -სიცილით თქვა ქეთამ, მერე კი ახარხარდა. -გაჩერდი საბა! -ოთხად მოიკეცა, კისკისებდა და გოგოებსაც ეცინებოდათ მის სიცილზე. -ღმერთო ახლა მოვკვდები!
-ნუ უღუტუნებ ბიჭო, ვეღარ სუნთქავს ვერ ხედავ? -სიცილით რამის თავი გაყო ტელეფონში.
-ჯანდაბა! -სუნთქვა შეეკრა მიქავას და ეს იმის მანიშნებელი იყო რომ უნდა გაეთიშათ.
-კარგი წავედით ჩვენ. -სიცილით გათიშა ტელეფონი.
-მიყვარს საბას სიყვარული. -საწოლზე გაიშალა და თავი ლიზას კალთაში ჩადო.
-მეც. -თმებზე ეთამაშებოდა, თავი კი საწოლის თავზე ჰქონდა მიდებული.
-რა გავაკეთო?
-რაც გინდა ის, ნუ ეწინააღმდეგები სურვილებს, ხომ იცი რომ მის გარდა არავისთან იქნები.
-არ მინდა მაგის ჩვეულებრივი ნაშა ან სულაც საყვარელი ვიყო. ღამე მოდიოდეს, მ*იმავდეს და მიდიოდეს. -ღრმად ჩაისუნთქა. -ირაკლი მოკლავს რომ გაიგოს.
-ისე შენი ძმა სად არის?
-მერავიცი. -მხრები აიჩეჩა. -დიდიხანია არ მინახავს.
-წამო შენებთან გავიდეთ, დედაშენსაც ვნახავთ.
-წავიდეთ. -უცებ წამოხტა ფეხზე. სახლში მალევე მივიდნენ, ჩვეულებრივ შეაღო კარი და მისაღებისკენ წავიდა. იქ კი ირაკლი და კიდევ რამდენიმე კაცი დახვდათ, ყველას შავები ეცვა, სავარძლებში ისხდნენ და სერიოზული გამომეტყველებით უყურებდნენ გოგოებს. -გამარჯობათ. -უცებ მოავლო თვალი ყელას. -ბოდიშით ხელის შეშლისთვის… იკა სად არის, ან დედა? -ირაკლის გახედა.
-არ ვიცი, დედაშენი მგონი მორიგეა დღეს.
-კარგი, წავალთ ჩვენ, ნახვამდის. -სწრაფად გატრიალდა და სახლიც დატოვა. -ისევ დაიწყო! -წარბშეკრულმა ჩაილაპარაკა.
-კაი დაი*იდე რა, ხომ იცი როგორია. -ხელი გადახვია ლიზამ. -წამო სალოს დავადგეთ სავადმყოფოში.
-კარგი. -ცოტახნით ისევ დაბღვერილი იყურებოდა, მერე მივიდა საავადმყოფომდეც, შესასვლელში დაცვასთან მიაჭრა. -გამარჯობა, დედაჩემთან ვარ და შეიძლება ავიდე?
-დედაშენი ვინ არის?
-სალომე მიქაძე. -ყურებამდე გაიკრიჭა.
-ეს გოგო?
-დეიდაშვილია, აგვიშვი რა. -მავედრებელი მზერა სტყორცნა.
-ისე გავხარ დედაშენს.
-მადლობა. -გაიღიმა. შემდეგ ლიფტში შევიდა და მეოთხეზე ავიდა.
-სოფი! როგორ ხარ გოგო? რამხელა გაზრდილხარ?! -სიცილით ჩაიკრა გულში სალომეს თანამშრომელმა.
-კარგად მარინა დეიდა თქვენ? -ქალს მოეხვია, შემდეგ სხვებს. -დედაჩემი სად არის?
-მოვა ცოტახანში, პაციენტთან არის შესული, იქ დაელოდე.
-კარგი. -სკამზე ჩამოჯდა, უყურებდა ხალხის დასევდიანებულ სახეებს როგორ ამშვიდებდნენ ერთმანეთს და ახსენდებოდა როგორ ელოდებოდნენ პასუხს გუგას მდგომარეობის შესახებ.
-აქ როგორ უნდა იმუშაო?
-კონკრეტულად აქ არ ვიმუშავებ.
-იცი რასაც გეუბნები. წარმოიდგინე რამდენისთვის მოგიწევს დაზეპირებული წინადადების გამეორება, რომ ყველაფერი გააკეთე… და უკვე იციან ყველაფერი დამთავრდა…
-მაგრამ რამდენ სიცოცხლეს გადავარჩენ.
-ხო რავიცი…
-ჩემმა გოგოებმა მომაკითხეს? -თვალები უბრწყინავდა სალომეს.
-დეე როგორ ხარ? -ყელში აკოცა და მისი სურნელი შეისუნთქა.
-დავიღალე ცოტა, შენ როგორ ხარ ლიზიკო?
-ოო სალომე დეიდა ნუ მეძახი ამ ლიზიკოს რა. -სიცილით მოეხვია.
-შენ კიდე დეიდას ნუ მეძახითქო რამდენჯერ გითხრა.
-კარგი ხო.
-აბა? აქ რამ მოგიყვანათ?
-მოგვენატრე და შენს სანახავად მოვედით.
-წამოდით დაბლა ჩავიდეთ, ყავა დავლიოთ და მომიყევით რაღაცეები.
-აუ დე რაღაც უნდა გითხრა.
-მეტყვი. -თავი დაუქნია. მალევე ჩავიდნენ კაფეტერიაში, გზადაგზა ვიღაცეებს ესალმებოდა სალომე, თან ჩქარჩქარა დადიოდა. ბოლოს როგორც კი დაჯდა შვებით ამოისუნთქა.
-უფ, რა კარგია დაჯდომა. -ყავა მოსვა, შემდეგ შვილს გახედა. -რა ხდება აბა?
-ხომ არ მეჩხუბები?
-როდის მიჩხუბია?
-ასეთი რაღაც არ გამიკეთებია.
-რა ხდება? -სახე დაუსერიოზულდა მიქაძეს.
-ჩემს დაბადებისდღეზე სექსი მქონდა ვიღაცასთან. -სახეზე აიფარა ხელები, სალომე კი გაშეშდა, გაოცებული უყურებდა შვილს და არ იცოდა რა ეთქვა.
-რას ამბობ გოგო. -სახიდან ხელი მოაშორებინა და თვალი გაუსწორა მის ამღვრეულ თვალებს.
-მაპატიე რა, უბრალოდ შენთვის რომ არ მეთქვა მოვკვდებოდი. მე.. მთვრალი ვიყავი და…
-თავი დაიცავით?
-არ ვიცი… კი მგონი.
-იცი ვინ არის ის ბიჭი?
-კი გუშინ ვნახე.
-ნახე? -წარბები შუბლზე აუვიდა. -ღმერთო ჩემო.
-დედა ხომ არ შეგზიზღდები? -ძლივს შეკავებული ცრემლები მაინც გადმოსცვივდა.
-ნუ ტირიხარ, რა გატირებს მითხარი?
-არ ვიცი, მე… თავს უცნაურად ვგრძნობ.
-მომისმინე. -ხელები ჩაკიდა და თვალი გაუსწორა. -დაწყნარდი, რა გატირებს? რომელი საუკუნეა?
-ხო მაგრამ…
-შჩჩ… არაფერი ეშველება მაგას, თუ მაინცდამაინც ქალიშვილობა გინდა გაიკეთე ოპერაცია, შეიძლება საშინელი დედა ვარ, იმის მაგივრად რომ გეჩხუბო და დაგარიგო სულ სხვა რამეს ვაკეთებ, მაგრამ… მე შენით მაინც ვამაყობ, არ ჩავერევი შენს ცხოვრებაში, არც სხვას აქვს ამის უფლება, ვიცი რომ უბრალოდ გამვლელს არ ჩაუგორდებოდი, ალბათ ის არის ვინც შენი ცხოვრების მეგზური გახდება, ასე რომ არ იყოს მეორედ არ ნახავდი. მე რომ მამაშენი გავიცანი 19-ს ვიყავი, ფაქტიურად მე შევითრიე საწოლში ქორწილამდე… მამამისისგან გამოყოლილი უაზრო შეხედულებები ჰქონდა.
-დედა…
-დამაცადე. ირაკლი მიყვარს, მაგრამ ბევრ რამეში არ ვეთანხმები, სხვანაირი გაგება აქვს, შენ კიდე ყველაზე მეტად უყვარხარ, შეიძლება იმედი გაუცრუვდეს რომ გაიგოს, მაგრამ შენც ნუ გააგებინებ.
-ხომ მაგრამ...
-არავითარი მაგრამ, თუ მოგწონს იმ ბიჭთან ყოფნა იყავი, ვიცი არავის მისცემ მის გარდა უფლებას შეგეხოს, შენც უბრალოდ იყავი ბედნიერი.
-მე აღარ მინდა… არ მინდა შაკოსთან ვიყო.
-ანუ შაკო… -ჩაიღიმა. -რატომ არ გინდა?
-ირაკლიმ რომ დაინახოს ხომ იცი რასაც უზავს.
-მისმინე ჩემო ლამაზო. -ლოყაზე მოკიდა ხელი. -შენ შენი ცხოვრება გაქვს, ადრე თუ გვიან მაინც შეგიყვარდება ვინმე, გათხოვდები და მერე ირაკლი ვეღარაფერს იზავს. ვიცი იქამდე ჩამოგაშორებს ყველას სადამდეც შეეძლება, მაგრამ იმისთვის უნდა იბრძოლო რაც გაბედნიერებს. მე ირაკლის საყვარელი რძალი ვარ, არასდროს შეჰპარვია ეჭვი ჩემს პატიოსნებაში, დღემდე ჰგონია რომ მამაშენს ქორწილის ღამეს ჩავაბარე ჩემი ქალწულობა, არადა რამდენიმე თვით ადრე ერთად ვიყავით ზღვაზე წასულები. -უცებ გადაიკისკისა. -ვერც შენზე გაიგებს თუ ჭკვიანად მოიქცევი.
-მიყვარხარ. -ფეხზე წამოხტა და მაგრად მოეხვია. -მადლობა დე.
-არაფრის, შემოგივლი ხვალ და უფრო კარგად დაგელაპრაკები, წავედი ეხლა მეტი დრო არ მაქვს. -ლოყაზე აკოცა. -შენც ხვალ გეჭორავები. -ლიზას მოეხვია და უკან გაბრუნდა.
-ვგიჟდები დედაშენზე, იმენა ქალია.
-მეც ვგიჯდები. -ჩაიცინა. სავადმყოფოდან საყიდლებზე წავიდნენ, შემდეგ კაფეში დასხდნენ, მთელი დღე ერთად გაატარეს, ბოლოს კი სახლებში დაბრუნდნენ. ისევ მიუსწრო ლიფტს, პარკებით ხელში შევარდა და პირდაპირ გირგვლიანს შეეჯახა.
-ახლა ასე ვხვდებით ერთმანეთს? -ხელები მოხვია წელზე.
-გამიშვი.
-ნწ.. -გაიღიმა და ტუჩებზე დააცხრა, პარკები გაუვარდა ხელიდან ონიანს და უცებ მოშორდა მოხარხარე შაკოს.
-იდიოტი ხარ. -დაბღვერილი დაიხარა ასაკრეფად მაგრამ უცებ შეზანზარდა, შუქები აციმციმდა და ლიფტი გაჩერდა. -ააა! შაკოო! -წამოიყვირა, უცებ სწვდა შაკო მხრებში და სხეულზე აიკრა.
-შჩჩ.. დაწყნარდი აქ ვარ.
-დარეკე… დაურეკე ვინმეს რა, მეშინია…
-დაწყნარდი ჯერ, ნუ ცახცახებ, არაფერია, იჭედება ხოლმე, დავრეკავ და გაგვიყვანენ. -ზურგზე ეფერებოდა, თან თავზე კოცნიდა.
-არ შემიძლია. -თვალებდახუჭული ძლიერად ხვევდა ხელებს.
-შემომხედე. -თავი ააწევინა, ნელა აკოცა ტუჩებზე, ვნებიანად კოცნიდა, სოფი კი ნელნელა დუნდებოდა, შემდეგ თმაში შეუცურა თითები, კოცნაში აჰყვა და შაკოს ხელის დახმარებით, რომელიც უკანალზე ჰქონდა ჩავლბული, უფრო მეტად აეკრა სხეულზე. გრძნობდა როგორ იზნიქებოდა შარვლის უბე, ქამარი გაუხსნა შესაკრავთან ერთად, შემდეგ სარაფანი აიწია და ფეხები წელზე შემოხვია. მის მხრებზე ეწყო მკლავები, თავი კი ლიფტის კარებზე ჰქონდა მიდებული და ხმის შესაკავებლად კბილებს ტუჩებზე აჭერდა. ორივეს ცეცხლი ეკიდათ, ერთმანეთით ვერ ძღებოდნენ, ყელში კოცნიდა, ხელებს უკანალზე მტკივნეულად უჭერდა და მოხერხებულად ამოძრავებდა მის სხეულს. -ჯანდაბა სოფი! -ტუჩებზე გამოსდო კბილები. ბოლოს შუბლი ჩამოადო მხარზე, სხეული მოუდუნდა ონიანს, თითები მის თმებში ახლართა და სუნთქვის დარეგულირებას მოჰყვა. -არ ვაპირებ შენგან შორს ყოფნას… არ მოგშორდები… -ძირს დასვა, შარვალი გაისწორა და ჯერ ისევ სახე არეულს ტუჩები დაუკოცნა. -ტკბილო.
-ვერ მოგიშორებ. -ყელში აკოცა, შემდეგ ყბაზე.
-ეს უკვე მომწონს. -ცხვირზე ჩამოჰკრა თითი.
-დაურეკე ვინმეს. -კარს მიყრდნობილი უყურებდა გირგვლიანს.
-ვრეკავ. -ყურზე მიიდო ტელეფონი. მალევე უპასუხა ავალიშვილმა. -სად ხარ?.. აუ ჩამოდი რა, სადღაც მეორეს და მესამეს შორის გავიჭედეთ ლიფტში მე და სოფი… ბევრს ლაპარაკობ… მალე რა, ეშინია ბავშვს.. -თვალი ჩაუკრა ონიანს. -ალბათ უფრო მესამეზე… გელოდებით.
-მალე მოვა?
-მალე მოვა, მაგრამ რამდენად მალე გაგვიყვანს არ ვიცი. -მხრები აიჩეჩა, ისიც კედელს მიეყრდნო, თან სოფის არ აშორებდა თვალს.
-მეცნობი.
-სამჯერ გაგ*იმე უკვე. -ჩაიცინა.
-ადრე შევხვედრილვართ?
-შეიძლება კი, შეიძლება არა. -ტუჩი გადმოატრიალა.
-რატომ არ გეშინია?
-ვისი? ირაკლასი?
-ჰო.
-საერთოდ არვის და არაფრის მეშინი. -ისევ მხრები აიჩეჩა. -არც სიკვდილის, ალბათ ამიტომ არ მეშინია ირაკლის. -ჩაიცინა.
-აქ ხართ? -ლუკას ხმაც გაისმა ზევიდან.
-ჰო.
-ნუ გეშინია სოფიკო გამოგიყვანთ, ხომ იცი ლუკას რამხელა კუნთებიაქვს, უცებ გაწევს კარებს და ამოგახტუნებთ.
-ნამდვილად დამამშვიდე გიო. -ჩაიცინა.
-რაღაც არამგონია ჩემს სიტყვებს დაემშვიდებინე, ეჭვი მაქვს მანდ რაღაცა ისეთი მოხდა.
-ჩაი*ვი რა. -ხელი მიარტყა ლუკამ.
-რა გაცვია გოგონი?
-სარაფანი, ეგ რაშუაში იყო.
-გაძლებას გისურვებ ძმაო. -სიცილით ჩასძახა პატარა ნახვრეტში.
-იციან? -დაბღვერილი მიუბრუნდა მომღიმარ გირგვლიანს.
-რა? რაც გაგიცანი იმის მერე რომ...-სიცილს ვერ იკავებდა.
-შაკო… -საუბარი გააწყვეტინა დაბღვერილმა.
-არ იციან. -ქვედა ტუჩზე იკბინა. -მხოლოდ ის იციან რომ ჩემი ხარ. -თვალი ჩაუკრა, მერე კი ტუჩებზე აკოცა სანამ დრო ჰქონდა. ცოტახანში ძლივს გასწია კარებები, იმხელაზე დააშორა რამხელაზეც შეძლო.
-შაკო ამოსწიე და მე ამოვიყვან.
-მოიცა ჯერ ამეებს მოგაწვდით რა. -ტანსაცმლით სავსე პრკები გაუწოდა.
-ოხ ეს გოგოები რა. -თავი გააქნია გიორგიმ. თეძოებზე წაავლო ხელები და მაღლა ასწია. მერე შაკოც ავიდა ლუკას დახმარებით. -რა უცნაური როჟები ხართ ტო, ამდენი წელია აქ ვცხოვრობ და ლიფტში არცერთხელ არ გავჭედილვარ.
-ბევრს ნუ ლპრაკობ, გამომართვი ესენი და ამომატანინე.
-ოჰ, მომინდომა გოგომ, ყველაფერს კიარ დაგიჯერებ, მეწყინა ეხლა. -იქვე დადო პრკები და ცხვირი აიბზუა.
-დამეხმარე რა. -ჩაიღიმა ონიანმა, გიორგიც გაიკრიჭა და ისევ ჩაავლო პარკებს ხელი.
-ავათლ ჩვენ, თქვენ კიდე გამოუძახეთ იმათ გააკეთონ ლიფტი, ფეხით რა ივლის ზევითქვევით.
-მიდით ხო. -თავი დაუქნი ლუკამ. კიბეებით აიარეს ორი სართული.
-წყალი დამალევინე რა. -ქოშინით ჩაეშვა სავარძელში.
-დაიღალე? -სიცილი აუტყდა ონიანს.
-ნუ დამცინი რა, ეს კუნთები სექსუალურობისთვის მაქვს, სხვა ფუნქციებს არ ასრულებს.
-გასაგებია.
-რა ლამაზი ხარ ჰა? ლიფტიდან სხვანაირი გამოხვედი.
-ნუ მაიმუნობ რა. -ხელი აიქნია. -დღეს კარგი დღე მქონდა, ლიზასთან ერთად ვიყავი მთელი დღე.
-აა. -თავი დაუქნია. -შენ სახლში პირველად ვარ. -იქაურობა მოათვალიერა. -მე მალაგებინებს სახლს და თვითონ როგორ აქვს ერთი შეხედეთ. -წარბები შეკრა.
-რა არ მოგწონს.
-აუ მე არ დაგიხატივარ? -უცებ შეეცვალა გამომეტყველება.
-კი.
-მანახე რა. -თვალები გაუბრწყინდა. სოფიც უთქმელად წამოდგა, ფურცლები გადაშალა და პირდაპირ დაუდო. აღფრთოვანებული უყურებდა თავის სახეს, მერე სურათი გადაუღო, ბევრი კოცნა ონიანს და სახლიდან გავარდა. სიცილს ვერ იკავებდა გიორგის ქცევებზე, ისეთი პოზიტიური და ენერგიით სავსე იყო სხვებსაც კარგ ხასიათზე აყენებდა. არცერთი აღარ გამოჩენილა, სავარძელზე წამოკოტრიალდა, ჯერ შაკოს ხატავდა, მერე კი ისე ჩაეძინა ვერც გაიგო. გვიან ღამით შევიდა შაკო სახლში, კარები ჩაკეტა და დივანზე გაწოლილი სოფი ხელში აყვანილმა საძინებელში შეიყვანა. ფრთხილად გახადა სარაფანი, თხელი გადასაფარებელი გადააფარა და მისაღებში დაბრუნდა. რვეულში თავისი თავის დანახვა ცოტა გაუკვირდა, მერე ჩაეღიმა, სხვა ნახატებიც დაათვალიერა, თავი საზურგეს დაადო, ცოტახანი თვალდახუჭული სუნთქავდა ოთახში გამეფებულ ონიანის სურნელს, შემდეგ ფეხზე წამოხტა, საძინებელში შევიდა და გვერძე მიუწვა სოფის. რამდენიმე წუთი გაუნძრევლად იწვა, სახეზე აკვირდებოდა, მშვიდი, ბავშვური გამომეტყველებით მძინარე ონიანს, შეხებასაც ვერ ბედავდა, მერე ლოყაზე მიეფერა ფრთხილად, ტუჩები შუბლზე მიაწებდა. უცებ გაიხადა ტანსაცმელი და თავის მკლავებში მოიქცია სოფის პატარა სხეული. მანაც დაპროგრამებულივით მოხვია ხელები, სახე გირგვლიანის ყელში ჩარგო და მშვიდად განაგრძო ძილი. გაღიმებული თმებზე ეფერებოდა, იქამდე სანამ თვითონაც არ ჩაეძინა.

დილით კარზე ზარმა გამოაფხიზლა, გაუჩერებლად რეკავდა და სოფიმაც თვალები ჭყიტა. მუცელზე მოხვეული ხელები იგრძნო, შემდეგ ნაცნობმა სურნელმა ცხვირში სასიამოვნოდ შეუღიტინა. თავიდან გაეღიმა, შაკოსკენ გადატრიალდა და მის სახეს დააკვირდა. პირველად ხედავდა დილით მის სახეს, წარბები ოდნავ დაეახლოვებინა და ხელებს მაგრად ხვევდა ონიანს. ვერ მოითმინა, მაინც მიაწება ტუჩები ლოყაზე, ზარის ხმამ კი გონზე მოიყვანა. უცებ გადახარშა ყველაფერი, ისიც არ ახსოვდა შაკო როდის მოვიდა, ან ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო კარს უკან. უცებ წამოდგა ფეხზე, ხალათი შემოიხვია ტანზე და გასასვლელისკენ წავიდა. ფეხები უკანკალებდა, ცხოვრებაში პირველად არ უნდოდა კარს უკან ირაკლი დახვედროდა. როგორც კი გააღო და სალომე დაინახა მაშინვე მოეშვა, სუნთქვა განაგრძო და დედამისს ჩაეხუტა.
-რაიყო? რა სახე გქონდა?
-სამსახურიდან მოდიხარ?
-ხო, პირდაპირ შემოგიარე, მერე დაჯისთან მივდივართ გოგოები და ვეღარ მოვიცლიდი. -ჩანთა შესასვლელში დატოვა, სამზარეულოში შევიდა და მაცივარი გამოაღო. -მშია.
-გუშინ სუპი გავაკეთე, შენ რომ გიყვარს ისეთია და გაიცხელე. -დაამთქნარა და შეეცადა საძინებლისკენ წასულიყო. -წავალ ჩავიცმევ მე.
-მიდი.
-სოფ ყავა გამიკეთე რა. -შორტის ფორმის ტრუსით გატანტალდა სამზარეულოში, სალომე გაშეშდა, შესასვლელში მდგომ ბიჭს უყურებდა მიშტერებული, სოფი კი დედის რეაქციას აკვირდებოდა. თვალებგაფართოვებული გადაეფარა შაკოს წინ.
-დე ეს ის არ არის რაც შენ გგონია.
-დედა? -გვერძე გასწია სოფი და სალომეს მიუახლოვდა. -დედის თაობაზე შესანიშნავად გამოიყურებით. -მტევანზე ეამბორა სალომეს და ყურებამდე გაიკრიჭა.
-მადლობა. -წარბები შუბლზე აუვიდა.
-ხო ისა… -თავი მოიქექა. -გუშინ დივანზე გეძინა რომ მოვედი. -ლოყა ჩაეჩხვლიტა, თან თვალები მაქსიმალურად დააწვრილა. ისე უღიმოდა ხმის ამოღებას ვეღარ ახერხებდა სოფი.-მერე შეგიყვანე, ცდუნებას ვერ გავუძელი და დავრჩი.
-დაუკაკუნებლად რომ არ უნდა შეიჭრა სხვის სახლში არ იცი?
-კარგი რა. -თავი გვერძე გადახარა. -სხვა არავინ გეყოლება რომ შემოგისწრო. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი. -თქვენის ნებართვით ჩავიცმევ და დავბრუნდები. -გაღიმებულმა გახედა გაშტერებულ სალომეს, პასუხი არ მოუსმენია ისე შეაჭრა საძინებელში.
-ჯანდაბა დე… მართლა არ ვიცოდი აქ თუ იყო.
-ვხედავ. -ჩაიღიმა. -რამდენიმე წამით დედის სტატუსს მოვიშორებ და გეტყვი რომ შესანიშნავი ბიჭია, ჯერ მარტო სხეული აქვს ისეთი აქ როგორ დგახარ ასე წყნარად მიკვირს, არ გაუშვა ხელიდან. და… შენ სულ გააფრინე გოგო? -წარბები შეკრა. -იკა რომ მოსულიყო ან ირაკლი რა უნდა გექნა მითხარი?
-დედა… -გაუცებული უყურებდა სალომეს.
-ცოტა წესიერად მოიქეცი! რაც მთავარია ფრთხილად.
-ბოდიშს ვიხდი ასეთ ფორმაში რომ დაგხვდით.
-არაუშავს. -გაუღიმა და საჭმელი დააგემოვნა. -ზუსტად ჩემნაირია. -გაოცებულმა დახედა წვნიანს.
-ვიცი. -ჩაიცინა და სწრაფად მოუმზადა ყავა შაკოს. -არ აპირებ წასვლას შენ?
-ყავას დავლევ და წავალ ტო რაიყო. -წარბები შეკრა.
-დააცადე გოგო, მე რომ არ მოვსულიყავი ხომ დაიტოვებდი შუადღემდე.
-დედაა! -თვალები დაუბრიალა.
-უკვე მომწონხართ. -საჩვენებელი თითი გაიშვირა სიცილით ქალისკენ. -ბოდიშით, თქვენი სახელი?
-სალომე.
-შაკო. -ხელი ჩამოართვა გაღიმებულმა. -შენ ქალბატონო ჯობია ჩაიცვა, ვაბშე რაპონტია ხალათით რომ მოძრაობ? იქნებ ვინმე უცხო გიკაკუნებდა, ასეთ ფორმაში უნდა დახვედროდი?
-უკაცრავად? -წარბები შუბლზე აუვიდა ონიანს. -შაკო შენ…
-შჩჩ.. მიდი მალე ჩაიცვი. -შუბლზე აკოცა და საძინებლისკენ მიმავალ გზაზე დააყენა.
-რამდენი წლის ხარ?
-27. -თვალები ოდნავ დააწვრილა, კედელს მიეყრდნო და ყავა მოსვა.
-და ცხრა წლით პატარა გოგოსთან რა გინდა? -გამომცდელად დააკვირდა.
-ერთ საიდუმლოს გეტყვით თუ სოფის არაფერს ეტყვით. -მაგიდასთან დაჯდა, მისკენ გადაიწია და ჩუმად ჩაილაპარაკა.
-გისმენ.
-მოკლედ მოგიყვებით, ორი წლის წინ ერთი გოგო დავინახე, ქერა თმები კოსად ჰქონდა შეკრული ფანქრით, სკამზე იჯდა და ხატავდა, ჩასვლის დრო რომ მოვიდა ადგა, ბევრი ხალხი შედიოდა, ასევე გამოდიოდა სადგურის მოედანზე, უკან გავყევი რადგან იმდენად მიმიზიდა, იმხელა ინტერესი გამიჩინა, არ შემეძლო ასე უბრალოდ გამეშვა. რვეული დაუვარდა, უცებ ავიღე, მაგრამ რომ გავსწორდი აღარსად ჩანდა, ასე უბრალოდ გაქრა, ის რვეული კი დღემდე ჩემს საძინებელში კარადაში ინახება, ზეპირად ვიცი ყველა მისი მონახაზი, ყველა მისი გრძნობა, რასაც იმ დროს გრძნობდა და ხატვით გადმოსცემდა.-შოკირებულ ქალს გაუღიმა, სკამს ზურგით მიეყრდნო და ყავის დიდი ყლუპი მოსვა.
-იცის? -გაოგნებულმა თქვა.
-არა რათქმაუნდა, როცა დრო მოვა ვეტყვი. -ჩაიღიმა.
-რაზე ლაპრაკობთ? -სარაფნით შეაჭრა სამზარეულოში. თავიდან ფეხებამდე შეათვალიერა გირგვლიანმა, შემდეგ ეშმაკურად გაუღიმა და ისევ შოკირებულ სალომეს გახედა.
-საინტერესო არაფერზე, დედა სალო უკვე შემიყვარდა, შესანიშნავი მოსაუბრე და გამგები ქალბატონია. -ხელი მოხვია მუცელზე, უცებ ჩაისვა კალთაში, შემდეგ კი მოშიშვლებულ მხარზე მიაწება ტუჩები.
-ჰო ეგ მეც ვიცი. -სახე აწითლებული შაკოს მკლავებიდან გათავისუფლებას შეეცადა, მაგრამ უფრო ძლიერად მოუჭირა ხელი. -გამიშვი მეც მინდა ყავა.
-მე აღარ მინდა და ჩემი დალიე. -ხელში მიაჩეჩა.
-ზოგადად რას საქმიანობ?
-დედა რა კითხვებია?
-მამაჩემის ბიზნესს ვმართავ. -ტუჩები მიაწება კისერზე სოფის.
-გასაგებია. -ჩაიღიმა. უკვე იცოდა თავის გოგო როგორ ხელშიც იყო, ხედავდა შაკოს თვალებში გრძნობებს სოფის მიმართ, ისე უყურებდა როგორც ადრე ლევანი. -წავედი მე. გამიხარდა შენი გაცნობა, უბრალოდ ერიდე ასეთ სტუმრებს დილაობით, ჩემს ადგილზე სხვა რომ ყოფილიყო შენც იცი რაც მოხდებოდა.
-გავითვალისწინებ ქალბატონო დედა.
-ნუ ეძახი ასე. -გვერდში მიარტყა ხელი ონიანმა.
-აბა დეიდას ხომ არ დავუძახებ ტო, ისეთი შეხედულობა აქვს ჩემი ტოლი გოგო მგონია.
-მართალია, ისე დამიძახე როგორც გინდა. -ჩაიცინა სალომემ, შემდეგ კარები გაიხურა და გავიდა.
-ღმერთოჩემო. -სახეზე აიფარა ხელები.
-კაი რა პატარავ, რა გიტყდება, დედაშენია, თან დავევასე. -ხელები მოაშორებინა, შემდეგ კი ტუჩებზე აკოცა. -თურმე ეს მჭირდებოდა. -ჩაიღიმა, ხელში აიყვანა და სააძინებლისკენ წაიყვანა. -შიშველი უფრო ლამაზი ხარ იცი?
-დამანებე თავი! გამიშვი შაკო… ეგ არ ქნაა! -უცებ წამოიყვირა როგორც კი თითები მუცელზე მოხვდა. -შაკო გაჩერდი გთხოვ. -ხარხარებდა, მუცელში იკეცებოდა, აქეთ იქით ტრიალებდა და თავის დაღწევას ცდილობდა მისი მკლავებიდან. -ვეღარ ვსუნთქაავ შაკოო… -ზურგზე დაწვა, გირგვლიანმაც შეწყვიტა ღიტინი და ლოყაზე აკოცა. -ღმერთო ცუდად ვარ.
-მაგიჟებს შენი სიცილი. -ტუჩებზე დააცხრა და ღრმად შეისუნთქა ჰაერი. -გემრიელო. -ტუჩები გაილოკა, შემდეგ კი სარაფანი გადააძრო. -ჩემი პატარა. -ყელში მიაწება ტუჩები, მერე მკერდზე გადაინაცვლა, ესმოდა სოფის აჩქარებული გულისცემა ყველა შეხებისას რომ ორმაგდებოდა. კოცნით ჩავიდა მუცლამდე, შემდეგ სწრაფად მოაშორა საცვალი და მის ფეხებს შორის მოთავსდა…
…

ორი დღის შემდეგ ბურდულთან აგარაკზე წასვლა გადაწყვიტეს. გაუფრთხილებლად, გამოუმშვიდობებლად წავიდა სოფი, გირგვლიანი კი საშინლად გაბრაზდა. არც დაურეკავს, არც მიუწერია. დაბღვერილი დადიოდა ორი დღე, ცალკე საქმეები, ცალკე სოფი, მისი უყურადღებობა ჭკუიდან შლიდა, მისი მონატრება აგიჟებდა. სოფი კი ძველებურად ერთობოდა მეგობრებთან ერთად, მაინც სულ ახსოვდა შაკო და ხშირად ამოწმებდა მობილურს, მაგრამ გირგვლიანის ნომერი არ ჩანდა.
-რა გჭირს შენ? -თვალები დააწვრილა დვალიშვილმა.
-შაკო არ მირეკავს.
-ეგ ვინაა. -გაკვირვებულმა თქვა საბამ.
-აის როჟა, თავის დაბადებისდღეზე რომ ჩაუგორდა.
-ეკე კარგი რა. -ტუჩები დაბრიცა.
-შეხვდი მაგას? -წარბები შუბლზე აუვიდა ბურდულს.
-კიი დიდიხანია უკვე.
-მერე არ უნდა გეთქვათ ტო?
-რავი რა აქ იყავით და რა პონტი იყო. -მხრები აიჩეჩა ლიზამ.
-შენ იცოდი? -თავის კალთაში მჯდომ ქეთას შეხედა წარბშეკრულმა.
-ხო აბა, დაქალი ვარ მე.
-ვაა მართლა? და მე ვინ ვარ? -ნაწყენი სახით გახედა სოფის, თან გაბრაზებას მაინც ვერ მალავდა.
-აუ საბა ხომ იცი როგორ მიყვარხარ.
-ვხედავ.
-ბიჭი ხარ და გამიტყდა შენთან იმაზე ლაპარაკი რას ვაკეთებდი შაკოსთან.
-ჯანდაბა სოფი! -გაოცებულმა გაუსწორა თვალი. -კიდევ იწექი მაგ… ტიპთან?
-ნუ მიყურებ ეგრე რა…
-გიყვარს? ასე უცებ შეგიყვარდა?
-არა... უბრალოდ… არ ვიცი რა მჭირს, რომ ვხედავ თავს ვერ ვიკავებ… უბრალოდ არ შემიძლია მასთან ახლოს, ამავედროს შორს ყოფნა. მისი თვალები... რომ მიყურებს სუნთქვას მიკრავს, ვერ ვეწინააღმდეგები, რომც შევეწინააღმდეგო არ გამომდის... ვგრძნობ რომ მასთან მინდა, შემიძლია უბრალოდ მის გვერიდით ვიწვე და ვუყურო... უბრალო შეხებითაც კი გონებას მაკრაგვინებს… არ ვიცი რა ჯანდაბა მჭირს, მაგრამ არ შემიძლია ამ გრძნობას დავუპირისპირდე… რომ შევეშვა, რომ აღარ ვნახო მერე კი უცებ გამოჩნდეს მაინც ჩავუგორდები ლოგინში და მაინც გამოვიყენებ ყველა წამს მასთან ყოფნისთვის.
-ხვდები რას ამბობ სოფ? ხვდები ირაკლიმ რომ გაიგოს რა მოყვება მაგას? ან შენმა ძმამ შემთხვევით სადმე რომ დაგინახოს, არ იცი რა გიჟია?
-ვიცი მაგრამ… შენ რას იზავდი იგივე სიტუაციაში რომ ყოფილიყავი ქეთასთან?
-ქეთას ნუ ადარებ, ქეთა ბავშვობიდან ჩემია, ყველამ იცის ეს... ის კიდე… არც კი ვიცი რა ვთქვა…
-არაფერი არ თქვა, უბრალოდ იყავი ბედნიერი იმით რომ მეც ბედნიერი ვარ…
-ბედნიერი ხარ?
-მე ყოველთვის ბედნიერი ვარ იმით რომ თქვენ მყავხართ, შაკოსთან ყველაფერი მავიწყდება და ყველაფერს ერთად ვგრძნობ, როგორც არ უნდა შევეწინააღმდეგო თავს, მაინც მომწონს მასთან ყოფნა, მაინც სხვანაირად ვგრძნობ თავს მასთან, ეს უბრალოდ… არ ვიცი რა არის, ნუღარ დამელაპარაკები ამაზე გთხოვ, ის ხომ უბრალოდ ბიჭი არ არის, ხომ იცი რომ არავისთან ვიქნები სხვასთან?
-კარგი... უბრალოდ ვნერვიულობ შენზე.
-ვიცი, მაგრამ არ არის საჭირო.
-ხმას აღარ ვიღებ…
-მადლობა.
-ბარემ კიდევ ერთი თემა მინდა განვიხილოთ… -ყოყმანით თქვა დვალიშვილმა.
-კიდე რა ხდება? -ინტერესით გახედა ბურდულმა.
-ჩვენს ნებიერას ეხება.
-მეე? -გაკვირვებულმა საჩვენებელი თითი გულზე მიიდო ნებიერიძემ.
-მისმინე პატარავ, ხომ იცი როგორ გვიყვარხარ?
-ვიცი და მეც მიყვარხართ.
-ხომ იცი გუგა როგორ გვიყვარდა, გვიყვარს და გვეყვარება.
-ვიცი და მეც სულ მეყვარება.
-ზუსტად მაგაზე უნდა გელაპარაკო.
-მისმინე ეკე…
-დამაცადე… არ მინდა რომ დაიტანჯო…
-არ ვაპირებ…
-არ მინდა წარსულით იცხოვორ! -ისევ გააწყვეტინა საუბარი. -ჯერ პატარა ხარ, ყველაფერი წინ გაქვს, არ დაიბრმავო თვალები, არაფერი დაშავდება თუ ცხოვრებას გააგრძელებ, თუ ვინმე შეგიყვარდება…
-თუ კიარა უნდა შეგიყვარდეს. -ბურდულმა გააგრძელა ძმაკაცის დიალოგი. -არ იტირო ეხლა… ხვდები რასაც გეუბნებით, უნდა შეძლო და გუგას გარეშე გააგრძელო ყველაფერი, პაპავა დარჩება შენს პირველ სიყვარულად, მაგრამ უნდა გყავდეს ის ადამიანი ვის გვერდითაც დარჩენილ ცხოვრებას გაატარებ… მე რომ რამე მომივიდეს ქეთა მარტო უნდა დარჩეს?
-მოკეტე! -თავში წამოარტყა ხელი.
-შენ გაჩუმდი, გაბრაზებული ვარ და მერე დაგელაპარაკები... მე არ მომინდებოდა ქეთას ჩემთვის შემოეწირა თავი და დატანჯულიყო... მართალია წარმოდგენა არ მინდა იმის რომ გოგო რომელსაც ბურდულის გოგო ერქვა სხვისი გახდებოდა, მაგრამ მოვინდომებდი რომ ბედნიერი ყოფილიყო, ახლა ეგოისტურად არ მინდა ბედნიერი იყოს როდისმე ჩემს გარეშე, მაგრამ ხო ხვდები რას ვამბობ…
-კი.
-ხოდა ხალხის გამო ნუ დახუჭავ თვალებს, გაქვს ბედნიერების უფლება, სხვისკენაც უნდა გაიხედო და უნდა შეიყვარო კიდეც.
-ახლა არა… ჯერ არა… ჯერ არ შემიძლია.
-ვიცით ლიზ, უბრალოდ გეუბნენით რომ თავი დამნაშავედ არ იგრძნო… -შუბლზე აკოცა ეკემ, მერე მკერდზე მიიხუტა.
-მადლობა ბიჭებო რომ ხართ.
-ჩემო პატარა. -ლოყაზე მიაწება ტუჩები.
-მეც მინდა ჩახუტება… -ტუჩები დაბრიცა.
-შენ შაკოს ჩაეხუტე. -ცხვირი აიბზუა ეკემ. სოფის თვალები აუცრემლიანდა, მერე თავი ვეღარ გააკონტროლა და აქვითინდა. -რა გაიტირებს გოგო?
-ასე უნდა იყოს სუულ? ვიღაცის მიმართ რომ გრძნობები მიჩნდება ანუ აღარ უნდა ჩამეხუტოთ და ვაბშე უნდა დამიკიდოოთ? -ცრემლებს იმშრალებდა, თან პატარა ბავშვივით ტიროდა.
-რა სულელი ხარ ტო… -სიცილი აუტყდა დვალიშვილს. -მოდი ააქ… -უცებ მოხვია ხელები და სხეულზე აიკრა.
-დამანებეთ თავი რა… აღარ გიყვარვართ იმიტომ რომ ვიღაცას ფეხები გავუშალე, თქვენ ხომ ისე უყურებთ ეგეთ გოგოებს როგორც ბო*ებს და მარტო გასა*იმად იყენებთ… -ეკეს მკლავებიდან დაღწევას ცდილობდა, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა.
-რას ამბობ ციცქნა, გააფრინე ხო? -სახე დაუსერიოზულდა დვალიშვილს.
-ვგრძნობ რომ ისე აღარ მიყურებთ როგორც აქამდე… -ტირილს ვერ წყვეტდა, მაისური დაუსველა ცრემლებით, ძლივს ამოუშვა რასაც აქამდე ფიქრობდა და გაჩერებას არ აპირებდა.
-ხვდები რეებს ბოდავ? რა მნიშვნელობა აქვს მაგას ჩემთვის გოგო? სულ არ მაინტერესებს რას უშვრები შენს სხეულს…
-მაგრამ მაინც სხვანაირად ფიქრობ…
-აუ მაგრად მწყინს შენს თავს ვფიცავარ... ჩემს სიყვარულში ეჭვი გეპარება?
-შენ ფიქრობ რომ შეცდომა დაუშვი. -ფეხზე წამოხტა საბა, ხელიდან გამოსტაცა სოფი და თვითონ მოეხვია. -თავს იდანაშაულებ, შენს თავზე ფიქრობ იმას რასაც ეკეს აბრალებ და მაგიტომ გგონია რომ ჩვენც ეგრე ვფიქრობთ... გარკვევით აგვიხსენი რასაც გრძნობდი იმ შაკოს მიმართ, მაგრამ მაინც გაწუხებს ის ფაქტი რომ ასე დაუფიქრებლად დაკარგე ის რაც შენთვის მნიშვნელოვანი იყო. არ არის აუცილებელი ქორწილამდე შეუნახო იმ კაცს ვინც გიყვარს, შენზე ბევრად ადრე ჩამაბარა ქალიშვილობა შენმა დაქალმა მაგრამ რა? შეიცვალა რამე? -შუბლზე აკოცა. -თავის დადანაშაულება შეწყვიტე და აღარც იმას იფიქრებ რომ შენზე აზრი შეგვეცვალა.
-მიყვარხარ. -საბას ყელში ჩარგო სახე.
-მეც პატარავ და ნუ იგრუზავ თავს. -ლოყაზე აკოცა, მერე კი მოშორდა. -რაც შეეხება შაკოს, ჯობია შენ დაურეკო, თვითონ არ დაგირეკავდ იმიტომ რომ გაუფრთხილებლა წამოხვედი, გაბრაზებული იქნება. -თვალი ჩაუკრა, მერე კი ისევ ქეთას მიუჯდა გვერძე, ხელი გადახვია და საფეთქელზე აკოცა.
-ჩემი ერთადერთი სიყვარული ხარ. -ტუჩებზე აკოცა მიქავამ. ყოველთვის აოცებმა მისი მსგავსი დიალოგები, ასევე სიამაყით ივსებოდა, უფრო მეტი თავდაჯერებულობა ემატებოდა, თვითშეფასებაც უმაღლდებოდა როცა გაიაზრებდა რომ საბა ბურდული რომელზეც ბევრი ოცნებობდა მხოლოდ მისი იყო, საბას უყვარდა და სხვა არც არაფერი უნდოდა.
……

კიდევ ორი დღე გავიდა, ვერ ხვდებოდა რა ემართებოდა, შაკოსთან ყოფნა უნდოდა, მხოლოდ დანახვაც კი მოიყვანდა ხასიათზე და გააბედნიერებდა. ღამე იყო, პირველი სრულდებოდა, ვეღარ გაუძლო და გირგვლიანს გადაურეკა. დიდიხანი არ პასუხობდა, ბოლოს უკვე გათიშვას რომ აპირებდა სწორედ მაშინ უპასუხა. ხმას არცერთი არ იღებდა, მხოლოდ ერთმანეთის სუნთქვას უსმენდნენ.
-შაკო…
-გისმენ. -ცივი ჰქონდა გამხდარი ხმა, ჟრუანტელმა დაუარა ტანში ონიანს, თვალები დახუჭა და ღრმად ჩაისუნთქა.
-როგორ ხარ?
-ჩვეულებრივ.
-შაკო…
-რა?
-შეგიძლია მოხვიდე? -დიდი ყოყმანის შემდეგ მაინც ჰკითხა.
-მისამართი მომწერე. -ოდნავ შერბილებული ხმით უპასუხა და ტელეფონი გაუთიშა. გული აუჩქარდა, სწრაფად გააგზავნა აგარაკის მისამართი და იქვე ჰამაკში ჩაჯდა.
-არ შეგცივდეს ციცქნა. -პლედი გაუტანა, მის გვერძე ჩაჯდა და მთლიანად ჩაფუთნა.
-გრილა. რატომ არ გძინავს?
-მოსაწევად გამოვედი. -სიგარეტს მოუკიდა, გააბოლა და ბალახს მიაშტერდა. -რაო? მოვალო? -სიჩუმე ისევ დვალიშვილმა დაარღვია. გაკვირვებულმა შეხედა სოფიმ, მერე თავი ჩახარა.
-ჰო. -სახე აუწითლდა და თავი მხარზე ჩამოადო.
-ერთად დაველოდოთ. -შუბლზე აკოცა. -მოდი. -ჰამაკში გადაწვა, თვი მკერდზე დაადებინა და თმებზე თამაში დაუწყო. -მიყვარხარ.
-მეც. -ხელები მოხვია. ცოტახანში ჩაეძინა ონიანს, ეკე უბრალოდ იჯდა, ვარსვლავებით მოჭედილ ცას უყურებდა და ათას რამეზე ფიქრობდა. ერთ საათში სოფის ტელეფონი ამღერდა, მისი გაღვიძება არ უნდოდა და თვითონ უპასუხა.
-გისმენ.
-სოფი სად არის?
-თუ მოხვედი ეზოში შემოდი, გვერდიდან შემოუარე და უკანა მხარეს გამოდი. -პასუხი არ გაუცია გირგვლიანს ისე გაუთიშა. მალევე გაისმა ფეხის ხმა და შაკოც გამოჩნდა. წარბშეკრული მიდიოდა მათკენ, ეკე კი მთლიანად ათვალიერებდა. -გელოდებოდა და ჩაეძინა. -თავზე მიაწება ტუჩები. -ეკე. -ხელი გაუწოდა.
-შაკო.
-ხო ვიცი. -ჩაიცინა. -მიგყავს სადმე?
-მეც აქვე მაქვს სახლი. -თვალები უბრწყინავდა სოფის ყურებისას. მერე ფრთხილად დაიხარა, უცებ აიტაცა ხელში და სხეულზე მიიკრო. ნაცნობი სურნელი ღრმად შეისუნთქა მძინარე ონიანმა, შემდეგ ისევ მოეშვა.
-ეცადე არ ატკინო. -ისევ ჰამაკში იჯდა, სიგარეტს ეწეოდა და ქვევიდან უყურებდა გირგვლიანს. -გაფრთხილება და რამე მსგავსი არ არის, თხოვნაა… ვერ ვიტან მის თვალზე ცრემლს, არადა ხშირად ტირის უაზრობებზე. -გაღიმებულმა ჩაილაპარაკა.
-ერთადერთი რისი გაკეთებაც არ შემიძლია სოფისთვის ტკივილის მიყენებაა. -თვალი ჩაუკრა, შემდეგ შეტრიალდა და წავიდა. წინა სავარძელზე ფრთხილად დააჯინა, შემდეგ მანქანა დაძრა და ხუთ წუთში თავის სახლში მივიდა.
თავის საძინებელში, თავის საწოლზე, თავის მკლავებში ჰყავდა მოქცეული, მონატრებულ სურნელს ხარბად ისუნთქავდა, თითქოს აქამდე ბინძური ჰაერით ივსებდა ფილტვებს, სოფის სურნელმა კი ყველაფერი გაწმინდა, ფილტვებს უკეთ სუნთქვის საშვალება მისცა, დაძაბული სხეული მოუდუნდა და ამ დღეების განმავლობაში პირველად დაიძინა მშვიდად.
დილით ნაცნობ სურნელში გახვეულმა თვალების გახელა არ მოისურვა, ეგონა ეჩვენებოდა, რომ გაეხილა ყველაფერი გაქრებოდა. შაკოს ტუჩები რომ იგრძნო მხარზე სიამოვნებისგან შეიშმუშნა, მეორე მხარეს გადატრიალდა და თვალგაუხელავად მოძებნა მონატრებული ტუჩები. მთელ სხეულში ჟრუანტელმა დაუარა, ხელი ლოყაზე მიადო და ღრმად ჩაისუნთქა.
-თვალები რომ გავახილო ხომ არ გაქრები? -ზედ მის ტუჩებზე ამოილაპარაკა.
-სცადე. -ჩაეღიმა. ჯერ ერთი თვალი გაახილა, გაიღიმა, შემდეგ კი მეორე ცისფერი სფეროც გამოაჩინა.
-გაბრაზებული ხარ?
-ძალიან. -წელზე მოხვეული ხელით თავისკენ მიიზიდა, სხეულზე აიკრა და მაგრად მოეხვია.
-სად ვართ?
-ჩემთან, მანქანით ხუთი წუთის სავალში შენებისგან. -ლოყაზე აკოცა, შემდეგ ყბილს ძვალზე, ყელზე მიაწება ტუჩები და სოფის კრუტუნზე ჩაეცინა.
-კიდევ მაკოცე რა, ბევრი მაკოცე. -თმებში შეუცურა თითები, ტირილი უნდოდა, უნდოდა ეთქვა რომ საშინლად მოენატრა, მაგრამ ვერ ბედავდა.
-მოგენატრე პატარავ? -საცვლის ქვეშ ჩაუცურა ხელი და უკანალზე ჯაზად მოუჭირა.
-ძალიან. ცოტახანი უბრალოდ ჩამეხუტე რა… -ხელი მოხვია და სახე შაკოს ყელში ჩარგო.
-კარგად ხარ? -ზურგზე აატარა ხელი.
-კი უბრალოდ…
-უბრალოდ რა?
-შენს გარეშე ცუდად ვარ. -სახეზე წამოწითლდა და უფრო მეტად მიეკრო ტანზე. გული აუჩქარდა გირგვლიანს, ჩაიღიმა, თავზე აკოცა, შემდეგ ვერ მოითმინა, მაინც ააწევინა თავი და ტუჩებზე დაეწაფა.
-მარტო ჩემი ხარ… -მაიკის შიგნით შეუცურა თითები. -ჩემი ბავშვი… -ნელა კოცნიდა ტუჩებზე, ლოყაზე და ყელზე. შემდეგ მაისური გახადა და მკერდზე მიაწება ტუჩები. -ახლა რომ არ დავტკბე შენით, ვერაფერს გავაკეთებ, მე კიდე გეგმები მაქვს დღეისთვის… -ზევიდან მოქცეული მთლიან სხეულზე ეფერებოდა, კოცნიდა და ყველაფერს ავიწყებდა. სოფის ხელები რომლებიც უგზოუკვლოდ დაეხეტებოდნენ მის ზურგზე ჭკუიდან შლიდა. ორივე მაჯაზე წაავლო ხელი და თავს ზემოთ გაუკავა. აჩქარებული გულისცემა, კაცისა და ქალის ერთმანეთში შერეული ხმები, სხეულები რომლებიც ერთმანეთს ერთ მთლიანობად ქმნიდნენ, ორი მფეთქავი გული რომლებიც ერთმანეთისკენ მიილტვოდნენ და დროს აჩერებდნენ.
სოფის გვერძე იწვა, მისი გულისცემა ესმოდა, დაღლილობას ოდნავადაც ვერ გრძნობდა, პირიქით ენერგიაზე მოსული ქალის სხეულს მაინც ვერ წყდებოდა, დაცვარულ კანზე კოცნიდა, ეფერეფობა და უფროდაუფრო ხდებოდა მასზე დამოკიდებული.
-ადექი ქალბატონო, მთელი დღე შენი ვარ…
-ხვალ ისევ მიდიხარ? -გადატრიალდა და ზევიდან მოექცა, ყველაფრის მიუხედავად მაინც უხურდა ლოყები.
-ვნახოთ როგორ მოიქცევი. -მკერდზე წაავლო ხელები. -შეიძლება ხვალაც დავრჩე, ზეგაც და მაზეგაც. -უცებ წამოიწია, მკერდზე უკბინა, შემდეგ თავის სხეულიდან გადასვა და ფეხზე წამოდგა.
-ცუდი კაცი ხარ.
-რატო? -ჩაეცინა სოფის დაბრეცილ ტუჩებზე, საცვლით მიუახლოვდა და ვნებიანად დაუკოცნა ბაგეები.
-არ მაცდი შენთან დიდხანს ყოფნას.
-მთელი დღე შენივართქო ხომ გითხარი? -ტუჩზე იკბინა.
-მე მინდა საწოლში იყო მთელი დღე ჩემი. -კისერზე მოკიდა ხელი, ტუჩებზე დააცხრა, შემდეგ კბილები მაგრად მოუჭირა და სიცილით მოშორდა.
-ჩვეულებრივ მა*ლევებ. -სიცილით გააქნია თავი. ტანზე რომ ჩაიცვეს სამზარეულოში გავიდნენ, მაცივრიდან პროდუქტები გამოალაგა და სალათის დაჭრა დაიწყო.
-ეს როდის მოიტანე?
-გუშინ წამოვიყოლე.
-ისე სახლი სუფთად არის… ხშირად ამოდიხარ ხოლმე აქ?
-რამოდენიმე კვირის წინ ვიყავით მე და ბიჭები.
-მარტო ბიჭები?
-რამოდენიმე კვირის წინ ერთად არ ვყოფილვართ პატარავ.
-კი ვიყავით. -წარბები შეკრა.
-ხო მართალია… კი მარტო ბიჭები. -ყურებამდე გაიკრიჭა. -ვჭამოთ და გავიდეთ.
-სად?
-ნახავ.
ცოტახანში ტყეში ამოყვეს თავი, მაღლადამაღლა მიიწევდნენ ნელნელა, სოფი შაკოს ხელს იყო ჩაფრენილი, თითები მის თითებში ჰქონდა ახლართული და მძიმე ნაბიჯებით მიყვებოდა. გირგვლიანს ზურგზე ჩანთა ჰქონდა მოკიდებული, წყალი და წასახემსებელი ედო შიგნით, ნახევრად კი სოფის მიათრევდა.
-შაკოო… -ხელი გაუშვა და ხის ძირში ჩამოჯდა. -დავიღალე.
-ეე მე მეგონა ჩემზე წინ გაიქცეოდი ტო, შენ კიდე მთელი გზაა ჩემზე ხარ ჩამოკონწიალებული.
-ჯანდაბას! -უცებ წამოხტა ფეხზე. -წავედით. -მთელი შემართებით მიიღო გირგვლიანის გამოწვევა, რომელიც სულ არ ყოფილა გამოწვევა. ჩაიცინა და სწრაფი ნაბიჯებით აედევნა უკან. მალევე მივიდნენ პატარა ტბასთან, ირგვლივ სრული სიწყნარე იყო, მხოლოდ ჩიტების ჭიკჭიკი ისმოდა. შაკომ იქვე დააგდო ჩანთა და გახდა დაიწყო, სოფი კი თვალებგაფართოვებული უყურებდა ყველაფერს გარშემო. -რა ლამაზია! -ემოციებს ვერ გამოხატავდა, მერე დაინახა სრულიად შიშველი გირგვლიანი როგორ ჩადიოდა წყალში, თვითონაც გაშიშვლდა და სანამ შაკო ამოყვინთავდა მანამდე შევიდა შიგნით.
-მაგიჟებ პატარავ. -სიცილით მიუახლოვდა. შესანიშნავად ხედავდა კამკამა წყალში სოფის შიშველ სხეულს.
-ცივია. -წელზე შემოხვია ფეხები, სხეულზე აეკრო და ტუჩებზე აკოცა.
-გაცურე გამოცურე და გათბები.
-ასეთი სუფთა როგორ არის?
-არ ვიცი, პატარა ვიყავი ეს ტბა რომ აღმოვაჩინე.
-როგორ? -გაღიმებული აკვირდებოდა სახეზე, შაკო ფსკერზე დადიოდა თან ხელები სოფის უკანალზე ჰქონდა ჩავლებული.
-მოგიყვები. -ცხვირზე აკოცა, მოულოდნელად ჩაყვინთა და სოფიც ჩაიყოლა.
-ფუ შაკო კარგი რაა! -ხველება აუტყდა, ცხვირი აეწვა და თვალები აუცრემლიანდა. ცხვირზე მოიჭირა თითები. გაღიმებული უყურებდა გირგვლიანი, უნდოდა მთელი სახე დაეკოცნა და ეთქვა როგორ უყვარდა… ჰო უყვარდა, შაკოს ყველა უჯრედს უყვარდა სოფი ონიანი. მხოლოდ მისით სუნთქავდა, სოფი იყო მის ცხოვრებაში ყველა’ფერი. დიდიხანი იყვნენ წყალში, ცურავდნენ, იცინოდნენ, მთელ ტყეში ისმოდა ონიანის კისკისი. ბოლოს ტბასთან ისხდნენ პირსაწმენდშემოხვეულები, სოფი გირგვლიანის ფეხებსშორის იჯდა, წინ იყურებოდა, თან შაკოს გაკეთებულ სენდვიჩს მიირთმევდა.
-ერთხე მთელი ოჯახი ვიყავით ჩამოსულები. ნახევარდა მყავს მამის მხრიდან, დედაჩემს შეაყვარა თავი მაგრამ მე ვერა… თხუთმეტი წლის ვიყავი, მაშინ თავს კაიბიჭობაზე ვდები. -ჩაიცინა და სოფის მხარზე აკოცა. -მამაჩემი არასდროს ყოფილა კარგი მამა, იყო უბრალოდ მამა რომელიც ტრა*ში მატენიდა ფულებს, მე კიდე უკან ვყრიდი. დედაჩემი ახლაც უყვარს, გიჟდება ლიაზე, ჩემი და როგორ გააკეთა ეგეც არ ახსოვს მგონი. იმ საღამოს რაღაცაზე ჩხუბობდნენ, მე ვერ ვიტან ყვირილს, მეზიზღება და როცა ვინმე მიყვირის კონტროლს ვკარგავ, შეიძლება შემომაკვდეს, ამიტომ არასდროს არ აუწიო ჩემთან ხმას. -ყბებზე მოკიდა ხელი, თავისკენ შეატრიალა და ტუჩებზე აკოცა. -ძირითადად სულ კატოს გამო ჩხუბობდნენ, მაგარი ტვინის მ*ყვნელი ბავშვი იყო, ახლაც ეგეთია, ზუსტად ისეთი როგორებსაც ვხმარობ. მაშინ ისე გამაბრაზა კატომ გავარტყი, ბღავილი მორთო და მამაჩემმა ცხოვრებაში პირველად ვიღაც ტრაწაკუა ბავშვის გამო გამარტყა.
-რას ამბობ. -თვალები ჭყიტა გაკვირვებულმა.
-იმან ხელი დამარტყა, მე მუშტი მოვუქნიე. დედაჩემის კივილმა მომიყვანა აზრზე, სახლიდან გამოვარდი და იმდენი ვიარე ტყეში სანამ ამ ადგილას არ აღმოვჩნდი. იმ დღიდან ეს ადგილი ჩემია, მე და ბიჭები ამოვდიოდით ხოლმე, კარვებს ვშლიდით და მთელ დღეებს აქ ვატარებდით იქამდე სანამ რომელიმეს ჰორმონები არ შემოგვიტევდა და სახლში დაბრუნებას არ მოგვთხოვდა.
-გოგოები არ ამოგიყვანიათ?
-რამდენჯერმე კი, ერთხელ გიოს დაბადებისდღეზე ფართი მოვაწყეთ, კოცონი, სასმელი, მოსაწევი და ქალები. მთვრალები ყველა ტბაში ჩავედით.
-და მერე სინქრონში ისმოდა თქვენი ხმები კარვებიდან?
-ჰოო ეგ ცუდი პონტი იყო, მეორე დღეს ერთმანეთზე ვღადაობდით, მაშინ დაახლოვებით 22 წლისები ვიქნებოდით.
-შემიყვარდნენ ბიჭები, გიოსნაირი კაცი არასდროს მინახავს, მოსიარულე პოზიტივია.
-სულ ეგეთი იყო. -გაეღიმა მეგობრის გახსენებაზე.
-კატო როგორია?
-ისეთ სასტავში ტრიალებს სადაც მეგობრობა რა არის არ იციან, ერთმანეთს იმით აფასებენ ვის რა ფირსმის ტანსაცმელი აცვია, ვინ უფრო მეტი ფული გადაიხადა უბრალო ჯინსის შარვალში. ყოველ დღე კაფეში სხედან, ან კლუბში. კაროჩე კარტაზე ფული არ ეცლება, დადის სხვადასხვა ქვეყნებში დაქალებთან ერთად და ფეხებზეკიდია სხვა დანარჩენი.
-არ ვიცოდი ეგეთები მართლა თუ არსებობდნენ. -მხრები აიჩეჩა. -არასდროს მქონია სურვილი მსგავს სიტუაციაში მოხვედრის.
-შენ ჯერ ბავშვი ხარ. -სიცილით მიაწება ტუჩები ლოყაზე. -ჩემი ხარ ყველანაირად, ყველაფრით.
-იმ დღეს რაღაც ჩამიყარეს სასმელში.
-მივხვდი.
-ხომ იცი რომ ეგეთი არ ვარ, შენს ადგილზე სხვა რომ ყოფილიყო შეხების უფლებასაც არ მივცემდი.
-ვიცი პატარავ. -ყელში უტოვებდა სველ კოცნებს.
-არასდროს მქონია მსგავსი შემთხვევა, ყოველთვის ვიშორებდი თავიდან ყველას, მაგრამ მაშინ… შენმა შეხებამ ყველაფერი დამავიწყა.
-ჯერ არაფერი არ გინახავს, მე კიდე ეგოისტურად მიგისაკუთრე.
-მე მაინც არასდროს გავხდებოდი სხვისი, წლების მერე მაინც შეგხვდებოდი და მაინც შენი გავხდებოდი. -მისკენ შეატრიალა თავი, ხელი ლოყაზე მოკიდა და ტუჩებზე ნაზად აკოცა.
-ჩემი პატარა. -კისერზე მიაწება ტუჩები.
-ხერხემალზე მინდა. -ცოტახნის შიჩუმის შემდეგ თქვა.
-რა გინდა?
-ტატუ. -მკლავებზე გადაატარა ხელები, თან ნახატებს უყურებდა.
-არა. -ლოყაზე აკოცა. -არ გაგაკეთებინებ ტატუს არასდროს და მეორედ აღარ მითხრა.
-რატომ?
-არ მევასება ‘ნაკოლკიანი’ ქალები. -ლოყებიდან ყელზე გადავიდა, შემდეგ ხერხემალზე აკოცა, პირსაწმენდი მოაშორა და ხელები მკერდზე მოუჭირა.
-დიდი სიამოვნებით ავაშენებდი სახლს აქ.
-ავაშენოთ.
-პატარა ხის სახლი? ჩემი და შენი, ერთი ოთახით, პატარა სამზარეულოთი და აბაზანით.
-ჩემი და შენი პატარა სახლი, აბაზანაში დიდი ჯაკუზით, შენს გარეშე ჯაკუზში რა მინდა.
-მართლა იძახი?
-შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ. -შუბლზე აკოცა.
-აივანი უნდა ჰქონდეს წინ და ტბას უყურებდეს. -თავი მიადო მხარზე.
-სახლს ტბის პირას. -საფეთქელზე მიაწება ტუჩები. ვერ ჩერდებოდა, კოცნას ვერ წყვეტდა.
-შაკო…
-გისმენ პატარავ.
-იმას არასდროს დამპირდე რასაც ვერ გააკეთებ კარგი?
-ტყუილად არავის არაფერს ვპირდები ჩემო ლამაზო. -გაიღიმა.
-ანუ მართლა ამიშენებ სახლს?
-ხის სახლს, სადაც მხოლოდ ჩვენი სურნელი და გრძნობები იტრიალებს.
-ვიმახსოვრებ. -ტუჩებზე აკოცა. დიდიხანი ისხდნენ გაუნძრევლად, ერთმანეთის სუნთქვას და გულისცემას უსმენდნენ, ხანდახან თუ დაარღვევდნენ ტყეში გაბატონებულ სიმშვიდეს.
-ადექი პატარავ წავიდეთ. -შუბლზე მიაკრო ტუჩები
-ზურგზე შემისვავ?
-შენ ჩანთა მოიკიდე. -გაიღიმა, უცებ შემოახტა ზურგზე სოფი და ისე ჩავიდნენ სახლამდე.
-არ დაიღალე?
-დავისვენებ. -სახლში შეაჭრა, ყველაფერი იქვე მიყარა, აბაზანისკენ წავიდა, უცებ გადაივლო წყალი, შემდეგ კი საძინებელში ლოგინზე მუცლით დაწვა. მალევე შეუერთდა სოფიც და ზურგზე დააწვა.
-წყალი ღლის. -ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, მერე ბეჭებზე აკოცა.
-და მაინც თვრამეტი წლის გოგოს მე გჯობნი. -ჩაიცინა.
-რას აკეთებდი როცა თვრამეტის იყავი?
-უნივერსიტეტში გოგოებს ვყრიდი და მერე ლუკას ბაითზე მივდიოდით. ლექციებზე იშვიათად შევდიოდი, ძირითადად სულ ეზოში ვაბირჟავებდით.
-საერთოდ რამე გაგიკეთებია ქალების დაკერვის გარდა?
-მეორე კურსზე ერთი გოგო მევასებოდა. -ჯერ ჩვეულებრივ თქვა, მერე კი სიცილი აუტყდა. -აუ ჩემი რა გამახსენდა.
-რა?
-ეს გოგო ხო მევასებოდა, ხოდა გამიბაზრდა რა… -იცინოდა თან თავის ზურგზე მწოლი სოფის სხეულიც მოძრაობდა მის სიცილთან ერთად. -ერთ აუდიტორიაში გვიწევდა შესვლა, მაგის გამო ვესწრებოდი ხოლმე მაგ ლექციას. ამ გოგომაც გაიგო, მეთქი მივალ დაველაპარაკებითქო და რას დაველაპარაკები, თმა გავუსწორე და ტიპმა ტირილი მორთო.
-რატო?
-რავი ტო, გაიქცა, მე კიდე გაშეშებული ვიდექი და ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა. გიო რამდენჯერაც მაგ გოგოს დაინახავდა იმდენჯერ დამცინოდა.
-აღარ გინახავს მაგის მერე? -ზურგზე მიაწება ტუჩები, შემდეგ ხერხემალზე, ისევ ზევით ავიდა და კისერშიც აკოცა.
-იშვიათად, შეიძლება იქვე იყო მაგრამ არ შემიმჩნევია რავი, აღარ მაინტერესებდა. -ღრმად ჩაისუნთქა, უცებ გადატრიალდა სოფი კი მუცელზე დაიწვინა. -მაგარი იყო უნივერსიტეტის პერიოდი ტო, ყველაზე კარგი წლებია.
-მე სამედიცინოზე ვაბარებ. -ლოყაზე ეფერებოდა, მერე ტუჩებზე აკოცა.
-და ხატვა?
-ხატვა მიყვარს, მაგრამ სისხლი მიზიდავს. -ყელზე მოუჭირა კბილები.
-მოისვენე ეხლა. -მკაცრად თქვა, შემდეგ შუბლზე აკოცა.
-ესეიგი 27 წელი გართობის მეტი არაფერი გიკეთებია.
-სამაგიეროდ ახლა მთლიანად შენი ვიქნები, სხვა აღარავინ მჭირდება, არც მსგავსი გართობა მინდა.
-ძალიან კარგი. -ჩაიღიმა.
-არა მაინც როგორ გამაჭედინე ამ პატარა ბავშვმა ტო.
-ვისაც ღამე კლუბში გა*იმავ ყველა გაჭედვინებს?
-ნერვები არ მომიშალო გთხოვ, წყნარად ვწევარ ჩემთვის.
-მაინტერესებს რატომ მაინცდამაინც მე?
-სხვა დროს გეტყვი. -თავი წამოსწია, სოფის ტუჩებს მისწვდა, შემდეგ მეორე მხარეს გადააბრუნდა, მოეხვია და ცხვირი მის თმებში ჩარგო. ყველაფერს ავიწყებდა, აბედნიერებდა, ჰაერივით იყო მისთვის, მთლიანად შაკოს სხეულში იყო გავრცელებული. სოფის კი არაფერი ამშვიდებდა ისე როგორც გირგვლიანთან სიახლოვე, მისი უბრალო შეხებაც კი უდუღებდა სისხლს ძარღვებში.
……

მეორე დღეს სოფი ბურდულთან დატოვა, თვითონ კი საქმეების გამო თბილისში დაბრუნდა. რამოდენიმე დღის შემდეგ ყველა ერთად წავიდნენ სახლში. სავარძელში იჯდა ონიანი, რვეულში თავჩარგული რაღაცას ხატავდა. საქმე კარზე კაკუნმა შეაწყვეტინა, როგორც კი გამოაღო და შაკო დაინახა მაშინვე შეაფრინდა, უცნაური ხმები აღმოხდა, სწრაფად მოშორდა და მთლიანად შეათვალიერა.
-რა გჭირს? -სახეზე უყურებდა, არაფერი ემჩნეოდა, არადა რაღაც კარგად ვერ გამოიყურებოდა.
-არაფერი პატარავ, მშია და არაფერს მაჭმევ?
-წამოდი. -ხელი დაუქნია.
-გამოცდები როდის გეწყება?
-ორ კვირაში..
-მერე რას შვრები? -იდაყვებით იყო დაყრდნობილი მაგიდაზე, იქვე დადებულ ოხრახუშს ახრამუნებდა, თან სოფის აკვირდებოდა.
-ვსწავლობ.
-თუ ხატავ?
-ოო შაკო კარგი რა, დღეში ერთი რაღაც რომ არ დავხატო მერე კონცენტრაცია მიჭირს, ისედაც ძლივს გადამაქვს ყურადღება სწავლაზე.
-რისგან? -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-შენგან. -ლოყები შეეფარკლა, შაკომ უბრალოდ ვეღარ გაუძლო, უცებ მივარდა და ტუჩებზე დააცხრა.
-როგორ მომენატრე პატარავ. -ხარბად შეისუნთქა მისი სურნელი.
-მეც მომენატრე. -გაიღიმა და ხელები მოხვია. სუნთქვა რომ შეეკრა გირგვლიანს უცებ მოშორდა, მაიკა აუწია და დალურჯებების დანახვაზე წამოიკივლა. -რა დაგემართა? -პირზე აიფარა ხელი და ცრემლები გადმოსცვივდა.
-არაფერია დაი*იდე რა, ამაზე უარესებიც მქონია. -მაისური გაისწორა, ისევ მოხვია ხელები და ტუჩებზე აკოცა.
-გტკივა! რომ გეხვევი გტკივა! ექიმთან იყავი? რამე ხომ არ გაქვს დაზიანებული? -მარილიან სითხეს ვერ აკავებდა, თან დახეთქილ ხელებზე კოცნიდა.
-რა გატირებს გოგო არ გამაგიჟო. -სიცილი აუტყდა. -შენ თუ ყოველ ჯერზე ასე იტირე ვგონებ საქმე კარგად არ წაგვივა.
-ყოველ ჯერზე? -თვალები გაუფართოვდა.
-ხანდახან იჩითებიან ტიპები ვისი ცემაც საჭიროა პატარავ, სხვანაირად ვერ შეაგნებინებ ვერაფერს.
-ხომ ვამბობ არანოლმალური ხარ. -ცრემლებს იმშრალებდა. მაგრამ ისევ მოსდიოდა ნაკადი.-მაზოხისტი, ვერ გიტან!
-ნუ ატ*აკებ ეხლა, მოდი ჩემთან. -მაჯაში მოკიდა ხელი და თავისკენ მიიზიდა.
-დამანებე თავი! არ მინდა სულ იმას ველოდო როდის მოხვალ დასისხლიანებული დალურჯებებით. -შაკოს მკერდზე ჰქონდა სახე მიდებული თან ქვითინებდა, გირგვლიანი კი გაღიმებული უსმენდა მის ბურტყუნს. -შეიძლება დაგჭრან და დაგაგდონ სადმე.
-მარტო არ დავრჩები ნუ ღელავ, თან მომავალი ექიმი ქალი რისთვის მყავს.
-ერთხელ რომ აღარ მოხვიდე?
-ეგეთი ადვილი არ არის ჩემი მოკვლა პატარავ და ნუ პანიკიორობ ჩემთავს გაფიცებ თორე იქამდე აღარ გნახავ სანამ ყველაფერი არ მომირჩება ხოლმე.
-დეგენერატი! -ყელში აკოცა, ფრთხილად ეხვეოდა, არ უნდოდა კიდევ რამე სტკენოდა.
-მშია.
-დარჩები დღეს? -უცებ მოშორდა, ახლად შემწვარი კარტოფილი თეფშზე დაუდო, შემდეგ მის წინ დაჯდა.
-კი.
-მცხელა. -შუბლი მაგიდას ჩამოადო. -იწვის ყველაფერი.
-ავიდეთ აგარაკზე? გუშინ ბასეინი გავაწმენდინე.
-მართლა?
-ხვალ წავიდეთ თუ გინდა.
-წავიდეთ. -ტაში შემოკრა, მერე კი სახე გაუქვავდა კარზე კაკუნი რომ გაიგო. -ნეტა ვინ არის.
-კარადაში დამალვას არ ვაპირებ. -თვალები აატრიალა. -მიდი და გააღე.
-ჯანდაბა. -კარისკენ წავიდა და უცებ გამოაღო. -იკაა… დათ! -სახე გაუნათდა ბიჭის დანახვისას. -ღმერთო როგორ მომენატრე! -მაშინვე ყელზე ჩამოეკონწიალა ორმეტრიანს.
-მეც სოფ. -ლოყაზე აკოცა. -მომშორდი დამენახე. -სახეზე მოკიდა ხელები და უკან გასწია.-როგორ გალამაზებულხარ გოგო.
-შენ კიდევ ისევ ისეთი ხარ.
-არ შემომიშვებ სახლში?
-არა. -თავი გააქნია სიცილით. მერე წელზე მოხვია ხელი და ისე წაიყვანა მისაღებისკენ. შაკო გულზე ხელებდაკრეფილი მხრით იყო მიყუდებული და ისე უყურებდა სამივეს. -ისა… ეს…
-რას შვრები? -ხელი ჩამოართვა იკამ, სოფიმ კი პირი დააღო.
-რავი ხუთი წუთის წინ ამოვედი და სოფი კარტოფილს მაჭმევდა. -ჩაიცინა. დათოსაც რომ ჩამოართვა ხელი მერე სულ გამოშტერდა.
-სოფ ლუდი არ გაქვს?
-გუშინ ბიჭებმა დატოვეს, უნდა იყოს რამოდენიმე ბოთლი. -ძლივს მოვიდა აზრზე და მაცივრისკენ დაიძრა. ცოტახნის შემდეგ ერთმანეთში მოლაპარაკე ბიჭებს უყურებდა და ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა. -ერთმანეთს საიდან იცნობთ? -ბოლოს ვეღარ მოითმინა და მაინც ჰკითხა.
-შენი აზრით თქვენზე რომ არ მცოდნოდა ასე თავისუფლად ივლიდა შენთან? -წარბები ასწია იკამ.
-ანუ გითხრა?!
-რათქმაუნდა.
-და არ მითხარი ხო? -მოჭუტული თვალებით გახედა შაკოს. -მე ვნერვიულობდი როგორ მეთქვა იკასთვის, შენ კიდე მიყურებდი და არაფერს ამბობდი!
-ნუ ჭედავ რა. -მაჯაზე მოკიდა ხელი, კალთაში ჩაისვა და ლოყაზე აკოცა.
-ვერ გიტან. -სახეაწითლებულმა გირგვლიანის ყელში ჩარგო სახე.
-კარგი ეხლა. -ჩაიცინა მაგრამ მაინც შეამჩნია სოფიმ შაკოს ხმაში სიმკაცრე.
-იკა ხვალ შაკოსთან ერთად აგარაკზე მივდივარ.
-ვიცი. -გაეცინა. -არ გეგონოს რომ ჩემგან მალულად რამეს გააკეთებ. -ლოყაზე აკოცა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-სად მიდიხარ? ეხლა არ მოხვედით?
-დათო განახე პროსტა, შემოგივლის მერე.
-ხო მნახავ კიდე. -კისერზე მოხვია ხელები.
-აბა რას ვიზავ პატარავ. -ლოყაზე აკოცა.
-კარგად! -ხელი დაუქნია, მერე სახლში შებრუნდა, სამზარეულოში შევიდა და უცებ შეკრა წარბები.
-არ აჭყიპინდე ჩემთავს გაფიცებ. -წელზე შემოხვია ხელი და წელზე შემოისვა.
-შა…
-ხმაა! -ტუჩებზე აკოცა. სამზარეულოს მაგიდაზე შემოსვა, ხელი მაისურის ქვეშ შეუცურა, გაიღიმა სოფის წამოკვნესებაზე, შორტის შესაკრავი გაუხსნა, თვალები უელავდნენ, ეშმაკურად იღიმოდა, ბარძაყზე მიაწება ტუჩები და კოცნით აუყვა ზევით. ისევ გაითიშა, ისევ გამოეთიშა სამყაროს…

მალევე მიადგათ ლუკა გიოსთან ერთად..
-ოჰოო… აქ რა ხდებაა? -წარბები აათამაშა გიორგიმ.
-ვითომ არ იცი. -ყელზე მოეხვია სოფი. -მომენატრეთ, რამდენიხანია არ მინახიხარ.
-მეც… მომენატრა შენი საჭმელები.
-ჰო საჭმელები. -თავი გააქნია სიცილით.
-კარები ღიაა და შემოვდივარ! -ხმამაღლა დაიყვირა შემოსასვლელიდან ლიზამ. -უი…
-მოდი. -ხელი დაუქნია სოფიმ.
-რა შეკრებაა?
-არაფერი ლიზ, პროსტა შემოვუარეთ ხელის შესაშლელად. -სიცილით თქვა გიორგიმ.
-მეც მაგიტომ მოვედი.
-გამოცდები როდის გაქვთ?
-ორ კვირაში, წამოხვალთ? -თვალებგაბრწყინებულმა შეხედა ლუკას.
-კი ტო რატო არა. -თვალს ვერ აშორებდა ლიზას. -შენ ისევ ჩვიდმეტის ხარ ხო?
-აგვისტოში ვხდები თვრამეტის.
-ანუ ყველაზე პატარა შენ გვყავხარ? -გაიღიმა.
-ეგრე გამოდის. -მხრები აიჩეჩა, მაქსიმალურად ცდილობდა ავალიშვილის მზერის დაიგნორებას, მაგრამ არ გამოსდიოდა. მაინც ეპარებოდა თვალი, აინტერესებდა უყურებდა თუ არა.
-გახსოვთ ამათი ტოლები რომ ვიყავით? -სიცილით გადახედა ძმაკაცებს გიორგიმ.
-რა სწრაფად გადის წლები, ეხლა ვიღაცამ რომ მკითხოს ასაკი შეიძლება დაუფიქრებლად 20 წელი ვუპასუხო. -სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო და მოგონებებში გადაეშვა ლუკა.
-რაზე ფიქრობ? -გაღიმებულმა ჰკითხა ლიზამ. ლუკამ ქვევიდან ახედა, მერე თავიც ასწია.
-უნივერსიტეტზე. -ჩაიღიმა.
-აუ ის გახსოვთ? -უცებ ახარხარდა გიორგი.
-დაიწყო. -თვალები აატრიალა შაკომ.
-შაკუნას ერთი გოგო დაევასა რა, ხოდა მიდის ეხლა ეს უნდა დაელაპარაკოს, იფიქრა მივეფერებიო და არ დაიწყო იმ გოგომ ტირილიი. -სიცილისგან იკეცებდა.
-როგორ არ გბეზრდება. -თავი გააქნია გირგვლიანმა.
-რატო იტირა?
-რავი ლიზ… მაშინ შაკოს გარყვნილობაზე ყველამ ყველაფერი იცოდა, ამ გოგოსაც ეგონა ალბათ ჩემი ხმარება უნდაო და მორთო ბღავილი. ისეთი ტიპი იყო, შკოლნიკი რა ხოაზეხარ. შეეშინდა ალბათ რავიცი.
-შენ არავინ გევასებოდა? -სიცილით ჰკითხა გიორგის.
-მე ეხლა… -სავარძელს მიეყრდნო, ხელები საზურგეზე გაშალა, ფეხი ფეხზე გადაიდო და ისე გახედა ლიზას. -სიყვარულები და მსგავსი თემები არ მიზიდავს. არც არავიზე გავგიჟებულვარ, ვინმე დამევასებოდა მივდიოდი ვ*იმავდი, ვსო… რა საჭიროა ზედმეტი ტვინის ბურღვა..
-როგორ არ არის… შაკო გინახავს ასეთი? -წარბები ასწია ნებიერიძემ.
-მაგას ვამბობ ზუსტად, სიყვარული ადამიანებს ცვლის, მე მომწონს ჩემი თავი…
-შენ სიყვარული კიარა ხუთი ბავშვის მამობაც ვერ შეგცვლის. -თავში წამოარტყა ხელი ლუკამ.
-ხელი ბიჭო! -უცებ შეუღრინა. -აუ რა ხუთი ბავშვი ხოარ ღადაობ, ერთსაც ვერ გავუძლებ მგონი.
-ხო გყავს უკვე ორი, შოთიკო და ოთიკო. -სიცილით თქვა შაკომ.
-ჰო ბაზარი არაა, გოგო უნდა გავაკეთო ერთი და ეგ იქნება.
-ტელეფონს ავიღებ და მოვალ. -გასასვლელისკენ წავიდა. -ლიზ მგონი შენი თმის სამაგრია ჩემთან.
-შენთან რაუნდა? -გაკვირვებულმა შეხედა.
-იმდღეს დაგრჩა ალბათ.
-მანახე აბა. -უკან აედევნა. სწრაფად შევიდნენ მოპირდაპირე ბინაში, უცებ დასტაცა ხელი ტელეფონს, შემდეგ კი უჯრა გამოაღო და თმის სამაგრი გაუწოდა. -ვაიმეე მე მეგონა დავკარგე. -ყურებამდე გაიკრიჭა. -ჩემი საყვარელია, მადლობა რომ შეინახე. -ლოყაზე აკოცა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-რა საყვარელი ბავშვი ხარ. -სიცილით აედევნა უკან.
-მადლობა. -მომაჯადოვებლად გაუღიმე, შემდეგ კი ბინაში შევარდა. იქამდე წუწუნებდა გიორგი სანამ სოფიმ მაკარონი არ მოუხარშა და დიდი ჯამით წინ არ დაუდო. გვიანობამდე იყვნე, შემდეგ კი სახლებში დაბრუნდნენ.
მეორე დღეს შუადღისკენ წავიდნენ აგარაკზე, შაკომ წიგნებიც წააღებინა, იქ იმეცადინებ და მეც მოგეხმარებიო. სახლში შესულმა მაშინვე სამზარეულოსკენ აიღო გეზი, პროდუქტებს ალაგებდა, შაკო კი ვიღაცას ესაუბრებოდა ტელეფონზე. ყველაფერი რომ მიალაგა ჩაი გააკეთა, ერთი ჭიქა შაკოს მიაჩეჩა ხელში, მეორეთი კი აივანზე გავიდა. გრილი ნიავი სასიამოვნოდ უბერავდა, ცა მოღრუბლულიყო და აშკარად წვიმას აპირებდა, სოფი კი საქანელაზე იჯდა, ჰორიზონტს გაჰყურებდა და იქაურობის სილამაზით ტკბებოდა. უკნიდან პლედი მოახვია შაკომ, შემდეგ გვერძე მიუჯდა, ხელი მოხვია და შუბლზე აკოცა.
-მიყვარს ეს სუნი…
-რა სუნი?
-აი წვიმას რომ აპირებს რაღაცნაირად მძიმდება ჰაერი, წვიმის სუნი მიყვარს.
-არადა მეგონა კარგი ამინდი იქნებოდა.
-შესანიშნავი ამინდია. -ლოყით მოკეცილ მუხლს დაეყრდნო და ღიმილნარევი სახით შეხედა გირგვლიანს. -თუ რამე პრობლემაა შეგვიძლია დავრუნდეთ.
-რა პრობლემა უნდა იყოს? -ლოყაზე მიეფერა თითებით.
-საქმესთან დაკავშირებით.
-ნუ ფიქრობ მაგაზე, ყველაფერი რიგზეა. -უბრალოდ უყურებდა, მის ლამაზ სახეს, ქერა თმებს, პატარა ცხვირს, ტუჩებს, თვალებს და ყურებით ტკბებოდა. თითები ახლართა მის თითებში, სათითაოდ დაუკოცნა წვრილი თითები, შემდეგ ხელისგულზე აკოცა.
-რა კარგია აქ ყოფნა.
-ვიყოთ სანამ გამოცდები დაგეწყება.
-მართლა?
-ჰო და მერე წავიდეთ, თუ დამპირდები რომ აქ იმეცადინებ. -ისევ აკოცა ხელზე.
-შენ რომ გვერძე მეყოლები როგორ ვიმეცადინო.
-ნუ იმიზეზებ რაღაცეებს. -თავისკენ მისწია და ტუჩებზე აკოცა. -ტკბილო. -გაეღიმა სოფის აწითლებულ ლოყებზე.
-ნახე წვიმას იწყებს.
-გიყვარს წვიმა პატარავ?
-ძალიან, უამრავჯერ გავვარდნილვარ სახლიდან კოკისპირული წვიმის დროს, ქუჩაში დავრბოდი, დედაჩემი კიდე მიყვიროდა გაცივდები შემოდიო, მამაჩემი ეუბნებოდა თავი დაანებეო და მამას სიტყვა ჭრიდა ხოლმე. -ჩაი მოსვა, შემდეგ გვერძე გადადო და ფეხზე წამოდგა. -წვიმაში არავისთან მიცეკვია. -ერთი ნაბიჯი აკლდა, მხოლოდ ერთი ნაბიჯი და წამებში დასველდებოდა.
-ცეკვა რომ არ ვიცი? -მაინც ადგა, წელზე მოხვია ხელი და ლოყაზე მიეფერა.
-არც არის საჭირო. -ის ერთი მაბიჯიც გადადგა და მაშინვე აღმოჩნდა ღია ცის ქვეშ. აღარაფერი უთქვამს შაკოს, უბრალოდ აჰყვა სოფის მოძრაობებს, უცებ კბილები მოუჭირა ქვედა ტუჩზე, მაგრად უკბინა და გაიქცა.
-სად გარბიხარ! მოდი ააქ! -უკან აედევნა, ბევრი სირბილის შემდეგ მაინც დაიჭირა, ჰაერში ააფრიალა, შემდეგ ძირს დასვა და ტუჩებზე დააცხრა. უცებ წელზე შემოისვა, სახლისკენ დაიძრა ისე რომ კოცნა არ შეუწყვიტავს, სწრაფად გააშიშვლეს ერთმანეთი და საწოლისკენ დაიძრნენ…
სოფის მხართან ედო თავი, თითებზე ეთამაშებოდა, შიგადაშიგ იქვე კოცნიდა. უცებ ლოგინზე წამოჯდა და სიგარეტს მოუკიდა. ჩუმათ ეწეოდა, სოფი კი მის ზურგს უყურებდა. ხელი აატარა წელზე, შაკომ თავი ოდნავ შემოატრიალა, ჩაიღიმა როცა სოფის ტუჩები იგრძნო ხერხემალზე.
-შაკო…
-რაიყო?
-რამე გაწუხებს? -ხელები მოხვია წელზე.
-ჩემ დას შეყვარებული ყავს. -ცოტა ხნის შემდეგ თქვა.
-მერე?
-არ მინდა იმ როჟამ იხმაროს და მერე მიაგდოს.
-იქნებ მართლა უყვარს იმ ვიღაცას.
-სოფიკოო. -სიცილი ვერ შეიკავა, სიგარეტი საფერფლეში ჩაჭყლიტა, ლოგინზე დაწვა, სოფიც ზურგზე დააწვინა და ზევიდან დააშტერდა. -ეგეთ გოგოს, უბრალოდ ვერ შეიყვარებ. -მუცლიდან ააყოლა თითები.
-მაშინ რატომ არ ცდილობ რომ გამოასწორო?
-კარგი რა. -გაიცინა და გვერძე გადაწვა.
-შენი ბრალია ეგეთი რომ არის.
-ჩემი კიარა ბო*ი დედამისის ბრალია, როგორიც არის ისეთი გაზარდა.
-მაშინ ნუღარ ფიქრობ ვინ იხმარს და ვინ არა.
-მიტყდება, არ მინდა ვინმემ იმაზე იღადაოს რომ შაკო გირგვლიანის და გა*იმა.
-რამდენი წლის არის.
-22.
-ხომ იცი სამეგობროზე ბევრია დამოკიდებული, როგორ წრეშიც ხარ შენც მათნაირი ხდები, მე რომ ჩემები არ მყავდნენ მეც სხვანაირი ვიქნებოდი. შენ დას მეგობრები არ ყავს, ამიტომ თავისი მსგავსი ქცევით ცდილობს ისინი შეინარჩუნოს ვინც ჰყავს.
-რამე ოცნება გაქვს? -თემა შეცვალა გირგვლიანმა, თავი გვერძე გადაატრიალა და სოფის ცისფერებს გაუსწორა თვალი.
-არ ვოცნებობ, საერთოდ ოცნება არარეალურია, ის უბრალოდ ოცნებად რჩება. ეს უფრო მიზანია, ვაკეთებ იმას რაც მინდა, მივისწრაფი იმისკენ რაც მინდა. ოცნება სისულელეა მაშინ როცა შეგიძლია გააკეთო ის რაც გინდა.
-როგორ გიპოვნე… -ლოყაზე მიეფერა. -ჩემთვის ხარ… ჩემი ხარ… ჩემთან ხარ. -ნაზად ეფერებოდა სახეზე, თან კოცნიდა.
-მეძებდი? -ჩაიცინა.
-ორი წელი გეძებდი. -ქვედატუჩზე იკბინა, მწვანეები უნათოდა, თვალს არ აშორებდა მის დაჭყეტილ ცისფერ სფეროებს, გაურკვევლობისგან რომ აცეცებდა.
-ვერ გავიგე…
-ორი წლის წინ გიგი დაჭრეს, სავადმყოფოში ვიყავით ბიჭები, იქიდან ფეხით მომიწია წამოსვლა, მეტროში ჩავედი, უკვე გვიანი იყო, თავისუფალი ადგილი როგორც კი ვნახე მაშინვე დავჯექი, იმდენად მქონდა გონება გადაღლილი ვერაფერს ვამჩნევდი, პირველად მეკ*და იქვე მოხუცი იდგა თუ ორსული. არც ის მაინტერესებდა როგორ უყურებდა ხალხი ჩემს სისხლიან ტანსაცმელს, ვნანობდი რომ იქ შევედი და ფეხით არ წავედი სახლამდე. მერე უცებ ვიღაც გოგო შემოვარდა, ყურსასმენები ეკეთა, აბურდული თმები ფანქრით ჰქონდა შეკრული, ლურჯი ბრეტელებიანი კაბა ეცვა, პატარპატარა ვარსკვლავებით მოჭედილი. წელამდე მოტკეცილი მერე კი გაშვებული იყო. პატარა ბავშვის თაობაზე შესანიშნავი მკერდი ჰქონდა. -ჩაიცინა, სოფის არ უყურებდა, ჭერს იყო მიშტერებული და ყველა დეტალს სათითაოდ აღწერდა. -უცებ დასკუპდა ჩემს წინ, ფეხი ფეხზე გადაიდო, კაბა მაღლა აეწია, შესანიშნავად წარმოაჩინა წვრილი ფეხები, მაშინ მინდოდა მივვარდნოდი და ის კაბა მუხლებამდე ჩამომეწია… სახატავი რვეული დაიდო მუხლებზე, რაღაცას ხატავდა, მთლიანად მასში იყო ჩაფლული და ირგვლივ ვერაფერს ხედავდა, მე კი მიშტერებული ვუყურებდი სახეზე, მის ყველა ნაკვთს ვსწავლობდი, ნერვებიც კი მეშლებოდა ზევით რომ არ იყურებოდა. ცოტახანში გვერძე მჯდომს გადაულაპარაკა რომელ გაჩერებაზე ვართო, მერე ისევ ხატვას მიუბრუნდა, ისე იყო ჩაფლული მეც კი დავინტერესდი რას ხატავდა. გვერდით მჯდომი მოხუცი ქალი გაღიმებული აპარებდა თვალს ნახატისკენ, ხანდახან მე გამომხედავდა ხოლმე. ბოლოს იმდენად ვიყავი მის ყურებაში გართული ვერც მივხვდი როდის წამოდგა გასასვლელად, უკან გავყევი მაგრამ გოგოს დავარდნილ რვეულს მოვკარი თვალი. -ფეხზე წამოდგა, კარადას მიუახლოვდა, უჯრა გამოაღო და იქიდან ნაცნობი რვეული ამოაძვრინა. -დავიხარე, რომ გავსწორდი ის გოგო ვეღარ დავინახე, გაქრა… ორი წელი ვერ ვშლიდი გონებიდან, ხშირად ჩავდიოდი მეტროში იმის იმედით რომ კიდევ ვნახავდი, მაგრამ აღარ გამოჩენილა. -ფურცლები გადაშალა და ისე დაუდო მუხლებზე შოკირებულ ონიანს. -რომ გადავშალე ეს დამხვდა. -თავის სახეზე ანიშნა თითით.
-ვერ ვიჯერებ. -ტუჩები გაეპო. -ეს… ღმერთო… შენ იყავი ის ბიჭი! იმიტომ მეცნობოდი ხო? -თვალებ ამღვრეულმა შეხედა.
-ორი წლის შემდეგ კლუბში ვიყავი, მაშინ ისევ დავინახე ის გოგო, უფრო გაზრდილი, გალამაზებული და დახვეწილი იყო. ვერ მოვითმინე, მეორედ ვეღარ გავუშვებდი, მივედი, პირველად რომ ვაკოცე იმ დღიდან მივისაკუთრე, ახლაც ჩემია და სულ ჩემი იქნება. -შუბლზე აკოცა.
-შაკო შენ… ანუ… ანუ ჩემთან იმიტომ არ მოსულხარ რომ უბრალოდ გასართობი გჭირდებოდა.
-არა რათქმაუნდა. -თვალები აატრიალა.
-ჩამეხუტე რა. -ხელები გაშალა, უცებ მოხვია მკლავები და სახე მის ყელში ჩარგო. -არც კი ვიცი რა ვთქვა…
-არაფრის თქმა არ არის საჭირო…
-მადლობა… რვეულისთვის.
-ეს ისევ ჩემთან რჩება. -ხელიდან ააცალა. -ისე ნახატებით გიცანი იცი?
-რაა? -უკან გაიწია მისი მწვანეები კარგად რომ დაენახა.
-ლუკამ გამოაკრა კედელზე ის ნახატი შენ რომ დახატე. ვიცანი შენი ნახატი პატარავ.
-როგორ შეიძლება ნამდვილი იყო.
-მოდი ჩამეხუტე და დაიძინე. -თავი მკერდზე დაადებინა, იქამდე ეფერებოდა თმებზე სანამ ორივეს არ ჩაეძინა.

დილით საწოლი ცარიელი დახვდა, უცებ წამოყო თავი, ირგვლივ მიმოიხედა, შემდეგ იქვე მიგდებული შაკოს მაიკა გადაიცვა და ხელებჩამოშვებული გავიდა ითახიდან. თვალების სრესვით შევიდა მისაღებში, მაშინვე მოჰკრა თვალი ეზოში გასასვლელ შუშის კარებთან მდგომ გირგვლიანს, ცალ ხელში ტელეფონი ეჭირა, ვიღაცას ესაუბრებოდა, მეორეში კი ყავის ჭიქა და ნელნელა წრუპავდა. ნელი ნაბიჯებით მიუახლოვდა, ზურგზე აეკრო, ხელები მუცელზე მოხვია და კისერთან აკოცა.
-ბუღალტერს დაურეკე ნინი და ის მიხედავს ყველაფერს. -ტელეფონი ყურს და მხარს შორი მოითავსა, უცებ აკოცა ხელზე სოფის, შემდეგ კი ისევ განაგრძო საუბარი. -ემაილზე გამომიგზავნე ყველაფერი… ვერ ჩამოვალ ამ დღეებში და მიხედე საქმეს როგორმე, რისთვის მყავხარ მანდ ტო, შენ ხარ უფროსი როცა მე არ ვარ ხომ იცი… მიდი და თუ რამეა შემატყობინე.
-ვინ არის ნინი. -როგორც კი ტელეფონი გათიშა მაშინვე იკითხა სოფიმ.
-ჩემი მდივანი. -თავისკენ შეატრიალა და ტუჩებზე აკოცა. -რა ფორმაში ხარ.
-მომწონს შენი მაიკა.
-რას მიირთმევ ჩემო პატარა? ჩაის და კარაქიან პურს ხომ არა?
-დიდი სიამოვნებით.
-მართლა? -წარბები ასწია შაკომ.
-კი, კარაქზე მოყრილი შაქრით.
-არ მეღადავები?
-მართლა მინდა.
-წამო მაშინ. -თავი ვერ შეიკავა, მაინც აფხუკუნდა.
-რა გაცინებს? ბოლოს როდის ჭამე კარაქიანი პური.
-მერავიცი.
-ჩაი გამიკეთე შენ. -უცებ გამოიღო კარაქი მაცივრიდან, შემდეგ პურზე წაუსვა და ზევიდან შაქარიც მოაყარა. -აუ გადამიციე რა.
-რა? -გაკვირვებულმა გახედა.
-მეორე ჭიქაში გადაასხი, ცხელი იქნება ეგ და დავიწვავ ენას.
-აუ რეებს მაკეთებინებ ტოო. -ჭიქა მაგიდაზე დადგა, მერე მიტრიალდა და დაწუწული ჩაი მოწმინდა.
-რა საყვარელი ხარ. -სიცილი წასკდა.
-ნუ დამცინი. -წარბები შეკრა, ისეთი ბავშვური გამომეტყველბა ჰქონდა ვერაფრით გაჩერდა ონიანი. მისკენ დაძრული შაკოს დანახვაზე უცებ წამოხტა და გაიქცა. ეზოში გავარდა, სახლს კრუგები ურტყეს, მერე ძალა რომ გამოეცალა ბალახზე გაიშალა ონიანი და შაკოც გვერდძე მიუწვა.
-დავიღალე. -ძლივს სუნთქავდა, მოწმენდილ ცას უყურებდა თვალებმოჭუტული, შემდეგ შაკოს გახედა. -რომელი საათია?
-სამი. -ჩაიცინა, ერთი ხელი მუცელზე ედო და ღრმად სუნთქავდა. -ამდენი ბოლოს როდის ვირბინე აღარ მახსოვს. სასწაული ხარ, რეებს მაკეთებინებ.
-ვაიმე! -პირზე აიფარა ხელი. -აქ ხომ არ ცხოვრობენ?
-ცხოვრობენ მაგრამ ამჯერად წასულები არიან.
-როგორ ცხელა…
-წამოდი. -ფეხზე წამოხტა.
-მოიცა ცოტახანი. -გაღიმებული უყურებდა, მერე უცებ დაიხარა გირგვლიანი, ფეხზე წამოაგდო და მხარზე გადაიკიდა. -რას აკეთებ?
-გავგრილდეთ პატარავ. -უკანალზე მიარტყა ხელი. უცებ გადახტა აუზში და სოფიც გაიყოლა.
-როგორ ვერ გიტან.
-მატყუარა. -წელზე მოხვია ხელები და ტუჩებზე დააცხრა.
…

დილით სასიამოვნო სურნელმა გამოაღვიძა გირგვლიანი, ფეხზე წამოდგა და საცვლის ამარა გავიდა სამზარეულოში ისევ შაკოს მაიკა ეცვა, ხმადაბლა ღიღინებდა და ყიყლიყოებს წვავდა. ცოტახანი შესასვლელი კარის ჩარჩოზე მხრით მიყრდნობილი უყურებდა სოფის, ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან, კიდევ ვერ იჯერებდა სოფის ამ ამპულაში ყოფნას, ბედნიერდებოდა მისი ყურებით, სწრაფად გაჩნდა მის უკან, მოეხვია და ყელში აკოცა.
-დილამშვიდობისა. -საოცარ ხასიათზე მყოფი სწრაფად შეტრიალდა გირგვლიანისკენ და ტუჩებზე აკოცა.
-რა სუნები დაატრიალე ტკბილო. -შუბლზე მიაწება ტუჩები, შემდეგ ყიყლიყო გაიქანა პირში. -გემრიელია.
-მადლობა. -გაუღიმა, შაკოს აწკრიალებულ ტელეფნოს ყურადღება არ მიაქცია და თავის საქმეს მიუბრუნდა.
-დილიდან უნდა შემიღუნონ ტვინი. -თვალები აატრიალა. -გისმენ ნინი… გუშინ რა გითხარი დაგავიწყდა?.. კარგი ნუ მეჩხუბები ვნახავ ხო… -ჩაიცინა, სოფიმ კი გაზი გამორთო, გირგვლიანისკენ შეტრიალდა, ხელები წელზე მოხვია და ქვევიდან ახედა. -ეკა რას შვრება?.. ყველაფერი ყურადღების ცენტრში გქონდეს… -ხმა ჩაეხლიჩა როცა სოფიმ სხეულზე მოფერება დაუწყო, თან კოცნიდა და ხელებს უბისკენ მიაცოცებდა. -ვიცი ბევრის კეთება გიწევს, მაგრამ ეს ყველაფერი შენს ანაზღაურებაზე იმოქმედებს ხომ იცი… -ეშმაკურად უყურებდა ქვევიდან ონიანი, სუნთქვას უკრავდა კაცს, ნელნელა ქვევით მიიწევდა თან საცვალსაც ქვევით ექაჩებოდა. -გაჩერდი! -გაუზრებლად წამოიძახა, სოფიმ კი ღიმილი აიკრა სახეზე და თავისი საქმე განაგრძო. -შენ არ გეუბნები… წავედი ნინ მერე დაგირეკავ… ჰო გამოგიგზავნი. -ტელეფონი გაუთიშა თუარა მხრებში სწვდა სოფის, თავისკენ მისწია და ტუჩებზე დააცხრა. -ცელქი ბავშვი ხარ. -მაიკა გახადა, საცვალი შემოახია და კედელს სახით ააკრა.
-რას აკეთებ…
-ცელქობისთვის გსჯი. -ჭინკები დაუხტოდნენ თვალებში, ზურგზე კოცნიდა, კბენდა, თან კმაყოფილი იღიმოდა. ბოლოს თავისკენ შეატრიალა და ტუჩებზე დააცხრა. -ტკბილო. -ყელში უკბინა. -ვერ ვძღები შენით. -თავის კისერზე შემოწყობილ ქალის მკლავს დახედა, უცებ აკოცა, შემდეგ ცისფერ თვალებში ჩახედა.
-არასდროს გააქრო ეს სინათლეები გთხოვ. -ლოყაზე მიადო ხელი. -არასდროს შემომხედო ამ სხივების გარეშე, ვერ გადავიტან შენი ცივი თვალების ყურებას.
-ჩემი პატარა. -ხელისგულზე აკოცა. -თქმა საჭირო არ იყო. ვჭამოთ ახლა. -გაიღიმა და მაგიდასთან დაჯდა. უბრალოდ გაღიმებული უყურებდა და ყურადღებით უსმენდა სოფის ტიკტიკს. ჭამას რომ მორჩნენ წინგნები გაუშალა წინ შაკომ, ბევრი წუწუნის შემდეგ მაინც დასვა სამეცადინოდ, თვითონ კი კომპიუტერში წარბშეკრული მუშაობდა. რამდენჯერმე განახორციელა ზარი სხვადასხვა ნომერზე, თან სოფის გახედავდა ხოლმე ხანდახან.
-დავიღალე რაა… -თავი ამოსწია წიგნებიდან და სავარძელს ზურგით მიეყრდნო. -დღეს მეყოფა.
-მოდი ჩემთან. -ლეპტოპი დახურა, გვერძე გადადო და ხელი მუხლზე დაირტყა. სწრაფად დასკუპდა გირგვლიანის ფეხებზე, სახეზე ეფერებოდა, თან კოცნიდა. -პატარა ბავშვივით ხარ. -კანზე გაუხახუნა ცხვირი, შემდეგ მხარზე აკოცა.
-როცა საქმე სწავლას ეხება… -გაიღიმა.
-ჰო… -ჩაიცინა, ხელები მოხვია და გულში ჩაიკრა.
-კარგად ხარ?
-რათქმაუნდა. -ყელში მიაწება ტუჩები.
-შენც დაიღალე?
-მივეჩვიე. -სოფის სურნელს ისრუტავდა, თვალებდახუჭული ღრმად სუნთქავდა და მისით ტკბებოდა.
-წამოდი ბასეინში ჩავიდეთ. -უცებ წამოხტა შაკოს ფეხებიდან. უყურებდა როგორ მიდიოდა უკანალის ქნევით და ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან, მალევე აედევნა უკან. დაახლოვებით თხუთმეტი წუთი იყვნენ წყალში, შემდეგ შეზლონგზე გაწვა ქალბატონი და სახე მზეს მიუშვირა.
-დაიწვები პატარავ. -ცოტახანში წინ ჩამოუდგა შაკო.
-ეხლა ზურგზე დავწვები და მერე შევიდეთ.
-კარგი. -უკანალზე მიარტყა ხელი და წყალში ჩახტა. მალევე ამოვიდა, უცებ აიტაცა ხელში სოფი და მასთან ერთად გადახტა აუზში.
-არანოლმალურო!
-ჩავყვინთავ და მხრებზე შემომაჯექი.
-ვყირავდები! -უცებ წამოიყვირა და თავზე მოკიდა ხელები, როგორც კი შემოაჯდა ამოყვინთა. -ვაიმეე… ხელი მომკიდე!
-ნუ ფართხალებ. -სიცილით ამოვიდა წყლიდან, სახლში შევიდა წყლის ბოთლი აიღო, შემდეგ კი ეზოში დაბრუნდა, ახლად გაკრეჭილ ბალახზე ფრხილად დასვა და თვითონაც გვერძე მიუჯდა. იდაყვით დაეყრდნო მიწას, ბოთლი მოიყუდა მერე კი მთებს გახედა. სოფი კი მის პროფილს უყურებდა, ყველა ნაკვთს სწავლობდა, უცებ გამოხედა შაკომ, გაუღიმა, შუბლზე აკოცა და ბალახზე მთლიანად გაწვა.
-რა სიმშვიდეა არა?
-შენთან ერთად ყველგან სიმშვიდეა. -ცხვირზე ჩამოჰკრა თითი.
-შენი თვალები მიყვარს. -წარბზე გადაატარა თითი. -ამ თვალებმა დამიბინდეს გონება. -თაველბში უყურებდა, თან იღიმოდა. -შვილი თუ მეყოლება მინდა შენნაირი თვალები ჰქონდეს.
-გეყოლება თუ გვეყოლება?
-შვილი ჩემგან გინდა? -ჩაიღიმა.
-რანაირ კითხვებს სვავ?
-მოდი ბავშვებზე არ გვინდა საუბარი.
-შენ დაიწყე.
-ისე ბიჭი რომ გყავდეს რას დაარქმევდი?
-ალბათ ნიკოლოზს.
-რატომ?
-არ ვიცი, მომწონს. -მხრები აიჩეჩა.
-ასე მგონია ქორწინება ყველაფერს აფუჭებს. -ზურგზე დაწვა და თვალებმოჭუტული ცას მიაშტერდა.
-რატომ?
-ორივეს რაღაც ვალდებულებები ეკისრებათ, ერთმანეთისთვის დრო აღარ რჩებათ, მერე ბავშვი ჩნდება, პრობლემები ერთმანეთს ემატება, კაცი სხვასთან მიდის, ვიღაცას ხმარობს და ჰგონია ცოლს არ ღალატობს. იცი რას გრძნობს ქალი როცა იგებს რომ თავის ქმარი სხვასთან იყო?
-რას? -ყურადღებით აკვირდებოდა სოფის პროფილს.
-ტკივილს გულის არეში, გამოუსადეგარ არარაობად, რჩება მხოლოდ დედა. არ მესმის იმ ქალების ვინც ყველაფერს ხედავენ და არ შორდებიან… მე არ ვაპატიებ ღალატს არავის, ყველაზე მეტად ამას ვერ ვიტან.
-ოჯახს ინარჩუნებენ. -მხრები აიჩეჩა გირგვლიანმა. -არ უნდათ შვილებს გააგებინონ როგორი ნაბი*ვარი მამა ჰყავთ.
-არ ვიცი, მაგრამ იმაში დარწმუნებული ვარ რომ ღალატს არავის ვაპატიებ, არც შენ… არ ვიცი რა ქვია ამ ურთიერთობას, არც არის სახელის დარქმევა აუცილებელი, არ მიყვარს გაოფიციალურება, მაგრამ ამჯერად ჩემთან ხარ, სხვასთან რომ წახვიდე, მე აღარ მიგიღებ.
-სხვა არავინ მინდა შენს გარდა. -ყბებზე მოუჭირა თითები. -მე მხოლოდ შენ მინდიხარ, შენთან მინდა და მგონი სხვას ვერც ვერავის ვამჩნევ. -ტუჩებზე აკოცა, შემდეგ შუბლზე.
-იცი რა საყვარელი ხდები როცა გრძნობებს გამოხატავ? -გაიღიმა და ზევიდან გადააწვა.
-გისწორდება შენხელა რომ ვხვდები ხო? -ზურგზე აატარა ხელი.
-იდიოტო. -ნიკაპზე უკბინა.
-ჯანდაბა, მაგიჟებ ბავშვო! ჭკუიდან გადაგყავარ შენი ბავშვური ქცევებით.-ცხვირზე გამოსდო კბილები.
-ცანცარა, ხო ხედავ შენზე როგორ ვმოქმედებ, შენც ცანცარდები.
-გაგაცანცარებ მე შენ! -უკანალზე მიარტყა ხელი. სოფიმ ამოიკნავლა და სახე შაკოს ყელში ჩარგო.
……

ზუსტად გამოცდის დღეს დაბრუნდნენ თბილისში, გიჟივით მიაქროლებდა მანქანას გირგვლიანი, ბოლოს მანქანა შენობასთან ახლოს გააჩერეს და გიჟებივით გადაცვივდნენ.
-სად ხართ აქამდე? -წარბშეკრული შეეგება წყვილს იკა.
-მე მოვინდომე პირდაპირ აქ მოსვლა. -ლოყაზე აკოცა ძმას, მერე დათოს ჩაეხუტა.
-წადი მალე, შევიდნენ უკვე ისინი.
-ჰო და გნახავთ მერე. -თვალებგაბრწყინებულმა შეხედა გირგვლიანს. -წავედი.
-მიდი. -თვალი ჩაუკრა შაკომ.
-სოოფ! აქ ვართ ჩვენც. -ხელი დაუქნია გიომ.
-მადლობა ბიჭებო. -ყურებამდე გაიღიმა, მაინც მივარდა გირგვლიანს, ლოყაზე აკოცა, მერე კი უკანმოუხედავად წავიდა შენობისკენ.
რამოდენიმე საათის შემდეგ უკვე ყველა გამოსულიყო და ქეთას ელოდნენ. ბოლოს ყვირილით გამოვარდა “ჩავაბარე”-ო, მაშინვე ბურდულს შეახტა.
-აბა სად მივდივართ გოგოებო? -ხელები ერთმანეთს გაუხახუნა გიორგიმ.
-ჩვენ საფლავზე მივდივართ და საღამოს გავიდეთ სადმე თუ გინდათ. -მხრები აიჩეჩა სოფიმ.
-საფლავზე? -გაკვირვებულმა გადახედა შაკომ.
-ჰო, ვთქვით რომ ასეთ მნიშვნელოვან მომენტებში გუგას საფლავზე გადავიდოდით. -შორტის უკანა ჯიბეებში ჩაიყო ხელები.
-თან კიდევ გვაქვს გამოცდები, ბოლო გამოცდის მერე ჩავსხდეთ. -ხელი გადახვია დაქალს ლიზამ.
-კარგი მაშინ. -მხრები აიჩეჩა გიომ. -როგორც გინდათ.
-წავედით ხო? -გასაღები აათამაშა ეკემ.
-ჰო. -ხმა ჩაეხლიჩა ლიზას, ეკემ ხელი გადახვია, შუბლზე აკოცა მერე კი მანქანისკენ წაიყვანა.
-გნახავ ამ დღეებში. -შუბლზე მიაწება ტუჩები შაკომ, მერე მოშორდა, თვალი ჩაუკრა და თავით ანიშნა წადიო. გვიანობამდე იყვნენ საფლავზე, უბრალოდ ლაპრაკობდნენ ისე როგორც ყოველთვის, ლუდს წრუპავდნენ და სხვადასხვა თემას განიხილავდნენ, თითქოს უამრავ გარდაცვლილს შორის არ იყვნენ, თითქოს მათი საუკეთესო მეგობარი გარდაცვლილთა სიაში არ იყო, თითქოს ისიც მათ გვერდით იყო და უბრალოდ საფლავთან ისხდნენ. ბოლოს ისევ წამოდგნენ, ისევ დატოვეს მეგობარი სიბნელეში, ისევ დაუბრუნდნენ რეალობას, ისევ წავიდნენ სახლისკენ გულებში ბზარით.
...

-მარტო რატომ სეირნობ? -ნაცნობი ხმა მოესმა უკნიდან და წამსვე შეტრიალდა.
-ხანდახან მომწონს მარტო ყოფნა, ჩემთვის წყნარად ვფიქრობ. -მხრების ჩეჩვით გააგრძელა გზა.
-გუგა გიყვარდა? -პირდაპირ ჰკითხა ის კითხვა რაც უკვე დიდი ხანი იყო აწუხებდა.
-ახლაც მიყვარს და მომავალშიც მეყვარება. -თავჩახრილმა ჩაილაპარაკა, ლუკამ რომ აღარაფერი თქვა მერე შეხედა. -ხომ
ხვდები რას ვამბობ… ყოველთვის დარჩება ჩემს გულში გუგა, მაგრამ ვინაიდან 18 წლის ვარ...
-ჯერ ჩვიდმეტის ხარ.
-ჰო რა მნიშვნელობა აქვს, ვაპირებ ცხოვრება გავარგრძელო, მიჭირს, მის გარეშე თითქოს ვკვდები, მაგრამ მჭირდება რომ ცხოვრება გავაგრძელო.
-კარგად ფიქრობ.
-ჰო რავი… შენ რა გინდა აქ?
-ნაცნობთან ვიყავი აქვე, ახლა სახლში მივდივარ.
-გასაგებია. -ჩაიღიმა.
-ხვალ ბოლო გამოცდა გაქვთ ხო?
-კი.
-ახლაც თვალწინ მიდგას ის მომენტი ბოლო გამოცდიდან რომ გამოვედი. -სიცილით გააქნია თავი.
-ბებერი კაცივით ლაპარაკობ. -გაღიმებულმა ახედა ქვევიდან.
-ცხრა წლის წინ დავამთავრე სკოლა.
-ბებერო.
-სიცილი გიხდება. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი, თან იღიმოდა და ლიზას სახეს თვალს ძლივს აშორებდა. -შენი სიცილის გამო ავიტან მაგ სიტყვას.
-მადლობა. -თავი ჩახარა.
-წავედი ლიზ მე, იქით აყენია ჩემი მანქანა, თუ გინდა გაგიყვან სახლში.
-არა ფეხით წავალ, აქვე ვცხოვრობ თან.
-როგორც გინდა. -მხრები აიჩეჩა. -ხვალ გნახავ ალბათ. -უცებ აკოცა ლოყაზე და იქაურობას მოშორდა.
გზა გააგრძელა სახლისკენ თან ბოლო დღეების ამბებს იხსენებდა. მოსწონდა ლუკას სიახლოვე მაგრამ არაფრის დიდებით აღიარებდა თავის თავთან, თითქოს არ უნდა მოსწონებოდა, თითქოს ყველა ფიქრი უნდა ჩაეხშო რაც კი ლუკას ეხებოდა.
……

ფანჯრიდან უყურებდა მონატრებულ ქალაქს, გულაჩაქარებული სულმოუთქმელად ელოდა თვითმფრინავის დაჯდომას. მოწოლილი ემოციები ცუდ ფიქრებს ფარავდა. უკვე ადგილზე ცქმუტავდა, ელოდებოდა როდის გავიდოდა ხალხი, აუტანელი ეჩვენებოდა მათი ზოზინი… ბოლოს როგორც იქნა გააღწია, ქართული ხმების გაგონებისას ბედნიერების მოზღვავებას გრძნობდა, ჩემოდანი აიღო და გასასვლელისკენ წავიდა, როგორც კი კარი გაიღო აქეთ იქით მიმოიხედა, გაბრწყინებულ თვალებს არ მისცა ჩაქრობის საშვალება როცა ვერავინ დაინახა… თვითონ მოინდომა ასე, არავის დაურეკა, სურპრიზის გაკეთება გადაწყვიტა, მესენჯერზე დაქალს მესიჯი მისწერა ადგილმდებარეობის დასაზუსტებლად, შენმდეგ უთხრა “მაღაზიაში გავდივარ და რომ მოვალ მოგწერ”-ო, ტაქსში ჩაჯდა და ნაცნობი სახლისკენ აიღო გეზი, იქ სადაც საყვარელი ადამიანები ეგულებოდა. დვალიშვილის ბინასთან იდგა ჩემოდნით ხელში, გული ამოხტომას ლამობდა, ბოლოს ყურებამდე გაიკრიჭა და კარებზე ისე დააკაკუნა როგორც იცოდა. შიგნით მყოფების როხროხი მიწყდა, ყველა კარს იყო მიშტერებული, უცებ გააღო ეკემ კარი და გაღიმებული ონიანის დანახვისას ისევ დაკეტა. ღიმილი სახეზე შეახმა სოფის, ისევ რომ გაიღო კარი, ისევ გაუბრწყინდა თვალები, რამდენჯერმე ისევ დაკეტა და გააღო კარი ეკემ, ბოლოს მოთმინება ამოეწურა ონიანს, ხელით დაიჭირა და ფართედ გააღო.
-კიდევ რამდენ ხანს უნდა გააგრძელო ასე?
-ჯანდაბა! -პირზე აიფარა ხელი. -ხედავთ?
-არარსებოოობს! -კივილით გაიქცა ლიზა და ყელზე მოეხვია დაქალს, ქეთა იქვე ჩაიკეცა და ცრემლები გადმოყარა, ეკე და საბა გაშტერებულები უყურებდნენ გოგოებს, კიდე ვერ იჯერებდნენ მის იქ ხილვას.
-მაღაზიაში მიდიოდი ხო? -ცრემლები შეიმშრალა ქეთამ.
-ტაქსში ვჯდებოდი. -ჩაიცინა, თან სხეულზე მიკრულ ლიზას ხელები ძლივს გააშვებინა. მაშინვე ჩაიკრა გულში ეკემ, ისიც გაიტყრუნა, ეკეს სურნელს სუნთქავდა და თავს სახლში გრძნობდა.
-მომენატრე.
-მეც. -ლოყაზე აკოცა, შემდეგ საბას მოეხვია მთელი ძალით. ხვევნა კოცნას რომ მორჩა მერე დააკვირდა ოთხივეს. -ჯანდაბა როგორ შეცვლილხართ.
-შენ უფრო გალამაზებული ხარ. -უცებ დაატრიალა ერეკლემ.
-შენ დაკაცებული ხარ. -უცებ აკისკისდა. -ნუ მიღიტინებ!
-ჯანდაბა როგორ მომენატრა შენი სიცილი გოგო, ტელეფონში სხვანაირი ხმა გქონდა.
-ვიცი ხო. -ხელი აიქნია. -შენ რას შვრები საბუშ? ემზადები მამობისთვის?
-რისთვის? -თვალები ჭყიტა.
-მოიცა არ უთხარი? -ქეთას გახედა რომელიც თვალებს ისე აბრიალებდა რამის გადმოსცვივდა.
-ღმერთო რა დებილი დაქალი მყავს, დარჩენილიყო სადაც იყო რა იქნებოდა. -მაღლა აიხედა მიქავამ.
-რა ხდება? -ძლივს თქვა ორი სიტყვა ბურდულმა.
-მამა ხდები საყვარელო, ორსულად ვარ, აქ ჯერ სულ წერტილი რაღაც არის, მაგრამ მერე გაიზრდება ეს წერტილი, ძალიან დიდი და… -ლაპარაკი აღარ დააცადა მიქავას ისე დააცხრა ტუჩებზე.
-მიყვარხარ ჩემო პატარა! ჩემი ბედნიერება ხარ! -ჰაერში ააფრიალა, ისევ დაუკოცნა ტუჩები და ხელი თხელ მუცელზე მოხვია. -ჩემი პატარები… არ მჯერა… მამა ვხდები!
-ნათლია ვხდები! -უცებ წამოიყვირა სოფიმ.
-როდის გაიგე? აქამდე რატომ არ მითხარი? ექიმთან იყავი? ჩემს გარეშე? ბავშვი რომ დაიბადება მიგახრჩობ! -უცებ მიაყარა სიტყვები ერთმანეთს, შემდეგ ამოისუნთქა და ისევ დაიყვირა მამა ვხდებიო. იმხელა ბედნიერებას ასხივებდა სიტყვებით ვერ ავღწერ, სოფი კი გაღიმებული უყურებდა, თავი ჩახარა და მაშინვე იგრძნო ეკეს მკლავები. ქვევიდან ახედა, მან კი შუბლზე აკოცა.
-სახლში არ ყოფილხარ ხო?
-არა. -მეორე მხარეს გაიხედა.
-კარგი რა სოფ, ხომ იცი როგორ ენატრები ყველას. -თბილად გაუღიმა ლიზამ.
-არ დაეძალებინათ წასვლა და აღარ მოვენატრებოდი.
-სამაგიეროდ ისეთი განათლება მიიღე ხვალვე დაიწყებ მუშაობას მთავარ ექიმად. -თმები აუჩეჩა იკამ.
-ნუ ბოდავ რა. -გაეცინა. ცოტახნით დარჩა მათთან, მერე კი დიდი ძალდატანებით სახლში წავიდა. კარი დაუკაკუნებლდ შეაღო, ყველა მისაღებში დახვდა, გაოცებული სახეებით უყურებდნენ უმცროს ონიანს.
-ჩემი გოგო! -უცებ წამოხტა სავარძლიდან სალომე და შვილს მოეხვია. -ჩემო დახატულო, აქ საიდან გაჩნდი დე?
-დაამთავრა შენმა გოგომ სწავლა და ჩამოვიდა. -თვალებდახუჭული შეიგრძნობდა საყვარელ სურნელს და სითბოს, უცებ მამის მკლავებში აღმოჩნდა, თავი ვეღარ შეიკავა და ატირდა. -მამი… მომენატრე. -ლევანის ყელში ჩაყო სახე.
-მეც ძალიან პრინცესა.
-დაბერებულხარ მამაჩემო, კამერაში არ გეტყობოდა. -გაღიმებულმა ახედა.
-დავბერდებოდი აბა რაიქნებოდა, რომ ჩამოსულიყავი ყოველ ზაფხულს ან ზამთარს ხომ მნახავდი.
-მაგაზე ლაპარაკი არ მინდა. -გაღიმებული იკასკენ წავიდა.
-სად არის? -ჩუმათ ჩასჩურჩულა ყურში.
-ერთ კვირაში ჩამოვა. -ლოყაზე აკოცა, ძმის მკლავებში მოდუნდა, დაძაბული სხეული მოადუნა, თითქოს სიმძიმე მოხსნეს მხრიდან, მისი მკლავებიდან განთავისუფლება აღარ უნდოდა. რომ მოშორდა იქვე მდგომი ირაკლი დაინახა, მოუთმენლად რომ ელოდა შვილიშვილის მისვლას, მაგრამ სოფიმ თვალი აარიდა, არაფრად ჩააგდო მისი იქ ყოფნა და ისევ დედამისს მიეკრა.
-სოფი მიდი.
-არა! -მკაცრად თქვა, ლოყაზე აკოცა ქალს და სამზარეულოსკენ წავიდა. -მშია.
-თვითმფრინავში არ ჭამე დე?
-არა, არ მიყვარს იმათი საჭმელი.
-რატომ არ მითხარი რომ მოდიოდი, დაგხვდებოდით.
-დიდიხანია ჩამოვფრინდი, ეკესთან ვიყავი ასული, ჩემები ვნახე და მერე აქ წამოვედი.
-ჩემო თოჯინა, ოთხი წელი როგორ გაძელი.
-ჩვეულებრივ. -ჩაიღიმა. -იკა ხომ ხშირად ჩამოდიოდა, იქ მეგობრებიც მყავდა, ასე რომ საერთოდ არ გამჭირვებია. იქ ყოფნა მერჩივნა აქ თქვენ ყურებას. -მაინც წაკბინა.
-ჩემგან რა გინდა ნეტა ვიცოდე.
-შენგან არაფერი დე, შენგან რაც მინდა ის არის რომ იყო… ბედნიერად და ჯამრთელად.-მაცივარი გამოაღო, საზამთრო გამოიღო და ჯამით დაიდგა.
-აუ ეს რა ტიპია. -სიცილით ჩამოჯდა მაგიდასთან იკა.
-ხომ იცი რომ მიყვარს.
-ვიცი.
-ჩემი სახლი რას შვრება.
-დგას. -ჩაიცინა.
-დასალაგებელი იქნება.
-როგორც დატოვე ისეა.
-ხომ არ ტეხავს იქ რომ წავიდე? -წინ გადაიწია, თვალებში უყურებდა ძმას და ყველაფერს ახვედრებდა.
-გააჩნია როგორ შეხედავ სიტუაციას. -გაღიმებულმა გააქნია თავი.
-ხოდა გადავალ.
-გასწორდი გოგო.
-კარგი რა დედუ, ეხლა მოვედი დამაცადე.
-დღეს რჩები ხო?
-კი.
-წავალ ლოგინს გაგიმზადებ.
-მიყვარხარ. -გაღიმებულმა გააყოლა თვალი.
-სოფი ცუდათ მოიქეცი…
-მკ*დია! ხომ იცოდი რომ არ მივვარდებიდი და ლოყებს არ დავუკოცნიდი. მიხვდეს თავის დანაშაულს.
-ხომ იცი რომ არ მიხვდება, ყოველთვის ის ჰგონია სწორი რასაც თვითონ აკეთებს.
-და მე რა ვქნა? რატომღაც არ მგონია ჩემი ცხოვრების დანგრევა სწორი.
-ეხლა ვეღარაფერს იზავ.
-ვიცი. -ჭამა დაასრულა და მისაღებში გავიდა. -ბებოს ხვალ ვნახავ, მეძინება და წავალ დავწვები.
-დავაი. -შუბლზე აკოცა ლევანიმ.
-მა..
-გისმენ.
-შეგიძლია მარიკას დაურეკო და ხვალ დილიდან დაიწყოს სახლის დალაგება?
-კი მა.
-მადლობა. -კიბეები აირბინა და თავის საძინებელში შევარდა. -დავლაგდები ყველანაირად და მერე დავიწყებ სამსახურის ძებნას.
-ჩემთან დაიწყე დე.
-არა! არ გავიგო თქვენი არცერთის სახელი, დამოუკიდებლად ცხოვრება მინდა. მინდა ჩემი სახელით გავაკეთო ყველაფერი და არა ირაკლის, ან ლევანის, ან სალომეს სახელით.
-როგორც გინდა. -მხრები აიჩეჩა, ლოყაზე აკოცა შვილს და ოთახიდან გავიდა. ლოგინზე დაეხეთქა, თვალები დახუჭა, ცოტახნით სუნთქვა შეწყვიტა, შემდეგ გადაბრუნდა და დაღლილი სხეული დაასვენა.
ღამით ნაბიჯების ხმამ გამოაფხიზლა, შემდეგ მძიმე სუნთქვაც იგრძნო ახლოს, დანაოჭებული თითები ფრთხილად შეეხო ლოყაზე, შემდეგ თმაზე. გული შეეკუმშა სოფის, როგორ უნდოდა ამდგარიყო და მთელი ძალით მოხვეოდა მაგრამ არ შეეძლო, იმის შემდეგ არა რაც გაუკეთა. ცოტახანი ჩუმად ეფერებოდა. შემდეგ ჩუმათ დაიჩურჩულა, “მიყვარხარ ფერია, მაპატიე ჩემს გამო რომ დაიტანჯე” -შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა. ცრემლი გადმოუგორდა სოფის, უცებ შეიმშრალა და ისევ ძილი განაგრძო.

მეორე დღეს თავის ბინაში წავიდა, არავინ შეხვედრია მთელი დღის მანძილზე. საღამოს ნამცხვარი გამოაცხო, ჩვეულებრივ ფორმაში გამოწყობილი გავიდა ბინიდან და ლუკას კარებზე დააკაკუნა.
-დააპაუზემეთქი ბიჭო! -სიცილით გააღო კარები ლუკამ, სოფის დანახვისას კი გაშეშდა. თვალებგაფართოვებული უყურებდა შეცვლილ ონიანს, თითქოს ისევ ისეთი იყო, მაგრამ უფრო გალამაზებული და დაქალებული.
-ნამცხვარი გამოგიცხე, ვიცი აქ სხვებიც არიან, ვიცი იმათაც ლუკიტოსავით უყვართ ნამცხვრები. -ძალდატანებით იღიმოდა, თან ცრემლებს ძლივს იკავებდა. ლუკა კი ჩუმათ უყურებდა. -ამიტომ მთლიანი ნამცხვარი მოგიტანე, მე არ მიჭამია, მაგრამ არაუშავს. წავალ მე. -ხელში მიაჩეჩა ნამცხვარი და უკან შებრუნდა.
-პეპო. -ხმადაბლა ჩაილაპარაკა, ისიც მაშინვე შეტრიალდა ლუკასკენ. -მოდი. -ძირს დადო ნამცხვარი, ოროვე ხელი მოხვია და ძლიერად ჩაიხუტა. -შემოდი.
-არა იყოს.
-აქ არ არის. -თბილად გაუღიმა. ხელი გადახვია სოფის და სახლში ნამცხვრით შევიდა. -ნახეთ სოფიმ ნამცხვარი გამოგვიცხო. -ლუკას სიტყვებზე უცებ შეტრიალდა სამი წყვილი თვალი უკან და სოფის მიაჩერდა.
-ჯანდაბა! -გაოცებულმა ჩაილაპარაკა გიორგიმ, მერე ფეხზე წამოხტა და უცებ მოეხვია სოფის. -სად იყავი გოგო აქამდე?
-მაპატიეთ რა, ყველაფერი.
-ჩვენ რა უნდა გაპატიოთ. -შუბლზე აკოცა.
-რა სუნები დატრიალდა. -ფეხზე წამოდგა ნიკა. -როგორ ხარ სოფი? -ლაითად გადაეხვია, შემდეგ ნამცხვრისკენ გაიწია.
-კარგად შენ?
-ძველებურად.
-ხომ გეუბნები საოცრებაა. -ნეტარებით აგემოვნებდა ნამცხვარს გიორგი.
-ნამცხვარზე თქვა. -ჩაიცინა გიგიმ, ისიც მოეხვია და კრემიანი მამცხვარი ლუკას ააცალა.
-როგორ მომნატრებია შენი მომზადებული რაღაცეები. -ტუჩი გადმოაბრუნდა გიორგიმ.
-ამის მერე ხშირად გაგიკეთებ ხოლმე. -გაიცინა.
-ანუ აღარ მიდიხარ არსად?
-არა… დავამთავრე სწავლა. -თითები ახლართა ერთმანეთში.
-ისწავლე გაკერვა? თუ რამე მოვიდე? -სიცილით თქვა ლუკამ.
-ვისწავლე ყველაფერი, ხომ იცი კარგად ვხატავ, ამის წყალობით ნაკერებსაც ლამაზად ვადებ.
-გასაგებია.
-როდის ჩამოხვედი? -ყურადღებით დააკვირდა ლუკა.
-გუშინ ღამე, არავინ იცოდა… ეე ჩემი ნახატი, კიდევ ცოცხალია? -გახარებულმა ჩაილაპარაკა.
-ჰო აბა.
-სახლი ისევ არეული.
-ეე სოფ, დავბერდი სამაგისოდ, აღარ შემიძლია ქარბორბალასავით ტრიალი.
-ბეჭედი ისევ დაკარგე? -თითზე ანიშნა.
-აუ სოფ კაი რა. -თავი მოიქექა.
-შენ წარმოიდგინე აღარც მე მაქვს დალაგების თავი.
-ძალიან კარგი. -ყურებამდე გაიკრიჭა.
-ხვალ მარიკას ვეტყვი და მიგილაგებთ აქაურობას, მე რომ შემოვალ სუფთად დამხვდეს.
-ეგ ვინაა?
-დამლაგებელი ქალია, უცებ აწკრიალებს ყველაფერს.
-რაღაც ძალიან ქალურად გამოიყურები.
-ოცდაორი წლის გავხდი უკვე გიო. -თავი გააქნია სიცილით. -წავედი მე, სამზარეულო მაქვს დასალაგებელი.
-ისე არ გეზარებოდა გაკეთება? -კრემიანი თითები გაილოკა გიორგიმ.
-შენთვის არაფრის გაკეთება არ მეზარება ხომ იცი. -ლოყაზე აკოცა და კარისკენ წავიდა.
-ხომ იცი აღარ მოგასვენებ.
-ვიცი. -გაღიმებული შევიდა თავის ბინაში. სწრაფად მიალაგა იქაურობა, ჩაიცვა და გარეთ გავიდა. ლიზას შეხვდა, შემდეგ მაღაზიებში გაიარეს თან ერთმანეთს უყვებოდნენ ამბებს.
-გინდა გუგას საფლავზე გავიდეთ?
-გავიდეთ.
-ჩვენ წავიდეთ, იმათაც დავურეკავ და მოვლენ. -უცებ მოიმარჯვა ტელეფონი, შემდეგ ლიზას მანქანაში ჩასხდნენ და სასაფლაოზე წავიდნენ.
-რას გრძნობ?
-არავის ჩაუნაცვლებია გუგა, ვერც ჩაანაცვლებს, მაგრამ მივეჩვიე, ჩვეულებრივ ვარ. -მხრები აიჩეჩა. -თუ გამოჩნდა ვინმე და მომეწონა თავს არ ვაიძულებ რომ თავი ავარიდო.
-ისე ლუკა აღარ გინახავს?
-კი, ბევრჯერ შევხვდი ამ წლებში.
-მერე?
-არ ვიცი. კაი ჯანდაბას, მგონი შემიყვარდა ეგ იდიოტი. -გაიღიმა. -შენ? შენ რა უნდა ქნა?
-ამდენი წელი გავიდა, ეყოლება ვინმე.
-რაღაც არამგონია.
-ნუ დამაიმედებ რა, ისედაც არ მაპატიებს…
-ხომ იცი რომ არაფერს დაიჯერებდა რაც უთხარი.
-მე მას ზურგი ვაქციე ლიზ, შემეძლო დავრჩენილიყავი, მასთან ერთად გავქცეულიყავი სადმე…
-მერე მაინც გიპოვნიდათ ირაკლა და ტვინს გაასხმევინებდა შაკუნას.
-ვერ ვიტან ირაკლის, მის გამო ვუთხარი ყველაფერი საშინელება. თვალებში ვუყურებდი და ვატყუებდი.
-ვიცი, რომ აუხსნა შეიძლება გაიგოს.
-არ ამახსნევინებს, დიდი ალბათობით ჩემი დანახვა არც უნდა.

გვიანობამდე იყო ბავშვებთან ერთად, შემდეგ სახლში დაბრუნდა, კორპუსისკენ მიდიოდა იქვე მდგომი ნაცნობი სილუეტი რომ შენიშნა. ვიღაცას ესაუბრებოდა ტელეფონზე, შემდეგ შიგნით შევიდა. გული გაუჩერდა სოფის, ვეღარ სუნთქავდა. რამის იქვე ჩაიკეცა და ღრიალი მორთო. სწრაფად წავიდა კორპუსისკენ, ახლად დახურულ ლიფტში თავჩახრილი შაკო დაინახა, სწრაფად აირბინა ხუთი სართული მაღაქუსლიანებით, ლიფტს მიასწრო, მყარი მაბიჟებით, უკანალის ქნევით წავიდია ბინისკენ, ლიფტის გაღების ხმა გაიგო, მუხლები ეკვეთებოდა მაგრამ მაინც მოხდენილად მიაბიჯებდა. უკან კი ტელეფონში თავჩარგული გირგვლიანი მისდევდა. სწრაფად გადაატრიალა გასაღები და შაკომაც ამოყო თავი ტელეფონიდან, ადგილზე გაშეშდა სოფის მკაცრი პროფილის დანახვისას, უყურებდა ქალს და უამრავ ემოციას გრძნობდა ერთდროულად. სახლის კარი შეაღო, სწრაფად მიხურა და ზედ ზურგით აეკრა. გამალებით უცემდა გული, თვალებს ერთმანეთზე აჭერდა და თავს ძლივს იკავებდა ისევ უკან არ გავარდნილიყო. კარი დაკეტა, ფეხსაცმელი გაიხადა და ფეხშიშველი წავიდა აბაზანისკენ. უცებ გადაივლო წყალი, შემდეგ კი საძინებელში შიშველი გავიდა. ლოგინზე იწვა, ყველა ის წუთი ახსენდებოდა რაც შაკოსთან ერთად გაატარა… და მაინც, რა ცოტა დრო ჰქონდათ ერთმანეთთან გატარებული, რამდენი წამის დამატება შეიძლებოდა ამ წლებში.
…

ხუთი დღე ისე გავიდა მაქსიმალურად ცდილობდა სოფი თვალში არ მოხვედროდა შაკოს, ისეთ დროს გადიოდა როცა გირგვლიანი სამსახურში ეგულებოდა. უკვე მეორე სამშაბათი იყო, ერთი კვირა შესრულდა სოფის ჩამოსვლიდან. ქუჩაში მიდიოდა როცა ხელი ვიღაცამ ჩაავლო მკლავში და თავისკენ შეატრიალა. საყვარელი მწვანეების დანახვისას სითბო ჩაეღვარა გულში, რამდენჯერ დაუთვალიერებია მასთან ერთად გადაღებული სურათები, რამდენჯერ დაკვირვებია მის მწვანეებს, რამდენჯერ დაუხატავს მაგრამ ასე რუალურად სულ სხვანაირი იყო.
-მემალები პატარავ?
-გამიშვი შაკო არ მცალია.
-სად გეჩქარება? სახლში? კარგი მაშინ, წავიდეთ სახლში. -ხელი ძლიერად ჩაკიდა, ისე უჭერდა სულ გაულურჯდა თითები.
-შაკო მტკივა.
-მეც მტკიოდა, ოღონდ გული. -სიარული არ შეუწყვეტია ისე ჩაილაპარაკა. ფეხით აიარა კიბეები, ბოლოს ბინის კარს მიადგა. კარი გააღებინა და შესვლისთანავე კარებზე ააკრა. -რაო რას ვამბობდით ტკივილზე?
-არ გინდა გთხოვ. -მკერდზე მიადო ხელები და მის მოშორებას შეეცადა.
-რატომ? რომ ჩამოდიოდი ხომ იცოდი ისევ შემხვდებოდი და ჩემთან საუბარი მოგიწევდა.
-საუბარი რაზე?
-არაფერი გაქვს სათქმელი?
-რას გულისხმობ? -სისხლი გაეყინდა, ხელები აუკანკალდა და თავი დახარა.
-რა მოხდა იმ დღეს?
-არაფერი.
-იტყუები! იმ ყველაფრის მერე… ჩვენი ურთიერთობის მერე უბრალოდ ვერ მოხვიდოდი და ვერ მეტყოდი იმ ყველაფერს, მთელი ძალით ცდილობდი ცრემლების შეკავებას, ძლივს ამბობდი სათქმელს.
-მე შენთვის არასდროს მითქვამს რომ მიყვარდი!
-რა საჭირო იყო? -ხელები გაშალა. -ღამით ჩემს მკლავებში მოქცეული კატასავით კრუტუნებდი, მეორე დღეს კი გამომიცხადე შენთან ვერთობოდიო და კიდევ უამრავი სიდებილე იბოდიალე.
-შაკო…
-ვერ დავიჯერე, გოგომ რომელმაც თავის ქალწულობა ჩამაბარა, თავისი თავი მომიძღვნა, ჭკუიდან გადამიყვანა და თავი შემაყვარა ჩემთან გასართობად უბრალოდ ვერ იქნებოდა, შენი ღიმილი ყალბი არ იქნებოდა.
-შაკო იცი ჩვენ… -კარზე კაკუნმა შეაწყვეტინა საუბარი, ორი წამი ჩუმად უყურებდა სოფის, შემდეგ ტუჩებზე დააცხრა, ისე ვნებიანად დაუკოცნა ტუჩები სულ გააბრუა, შემდეგ სწრაფად მოშორდა, კარი გააღო იკას მიესალმა და ლუკას ბინაში შევარდა.
-სოფ. -თმებზე გადაუსვა ხელი. -კარგად ხარ? რამე ხომ არ…
-არა კარგად ვარ, უბრალოდ ვლპარაკობდით… წავიდეთ?
-წამო. -სწრაფად გავიდნენ გარეთ, შემდეგ კი აეროპორტისკენ წავიდნენ. ერთ საათში თვითმფრინავიც დაჯდა, მალევე დაინახეს ბავშვი ქერათმიან ქალთან ერთად, მის გვერდით როგორ მოდიოდა კაცური ნაბიჯებით.
-დედაა! -ხელები გაშალა და სოფისკენ სირბილით გაექანა.
-ჩემო სიცოცხლე, როგორ მომენატრე დე.
-მეც. -კისკისებდა, სოფი კი სახეს უკოცნისა, შემდეგ ღრმად შეისუნთქა შვილის სურნელი, უკან გასწია და მის მწვანეებსაც წააწყდა.
-ჩემო პაწაწინა, ვსო დე, ამდენი ხნით აღარასდროს დაგტოვებ. -შუბლზე აკოცა.
-ძიაა! ლოგოლ ხაალ? -იკასკენ გადაიწია.
-დამარტყი მუშტი აბა? -ხელში აიტაცა, მეორე ხელი კი გაშალა. -ვაა საღოლ, ძიას კაცი ხარ შეენ, დედიკოსაც ჩვეულებრივ დაიცავ, რამხელა კუნთები დაგედო ტო, ვარჯიშობ ნიკუშ?
-კი ტო, შენ ლო წახვედი სულ ვალჯიშობდი, ხო დე? -სიცილით გახედა თვალებგაბრწყინებულ სოფის.
-კი ვარჯიშობდა.
-არ დაიღალე ძიი?
-ალაა, ვიცოდი დედა ლო უნდა მენახა და გზაში ალ დავიძინე.
-ანუ ძილის დრო გაქვს.
-აუუ ძია უთხალი ლამე ლაა, სულ ძილი ძილი, ველ გავაგებინე ლო სულ ძილი ალ შეიძლება ტო. -ხელები მკერდზე დაიბჯინა დაბღვერილმა, იკამ სოფის გახედა და მაშინვე ხარხარი მორთო.
-დედა მართალია ნიკუშ, ბევრი ძილი კარგია, უფრო დიდი ბიჭი გაიზრდები, თან ჯობია ეხლა ბევრი დაიძინო თორემ რომ გაიზრდები მერე ძილს აღარ დაგაცდის დედიკო.
-ლატო?
-ბაღში რომ წაგიყვანს დილით აგაგდებს ხოლმე.
-მელე ბაღი ცუდია?
-სკოლაში რომ მიხვალ დაგეზარება ადგომა.
-კაი მაშინ დავიძინებ სახლში ლო მივალ.
-კარგი ბიჭი ხარ, მიდი ეხლა დედასთან, მე რულთან უნდა დავჯდე.
-აუ მეც მინდა. -ლოყები ჩაეჩხვლიტა.
-შენ მერე გასწავლი კარგი?
-კალგი ხო. -კალთაში ჩაუხტა სოფის, ხელები მოხვია როგორც შეძლო და თავი მკერდზე დაადო. -დე სად ვალთ?
-საქართველოში დედი, აქ გყავს ბებო, პაპა, დეიდები და ბიძები.
-ხოო? მელე გაუხალდებათ ჩემი ნახვა?
-რათქმაუნდა დე. შენ ჩემი ბიჭი ხარ, ჩემი სიცოცხლე და შენზე მეტად არავინ მიყვარს დაიმახსოვრე.
-დე მამაც აქ ალი?
-მამა? -გაკვირვებულმა შეხედა იკას სარკიდან. -ჰო, მამაც აქ არის.
-მნახავს? გაუხალდება მამასაც? -ტაში შემოკრა თვალებგაბრწყინებულმა, ისე უბრწყინავდა როგორც შაკოს ადრე, წლების წინ.
-კი დედი, მამას ყველაზე მეტად გაუხარდება შენი ნახვა.
-მათლაა?
-ჰო დე, დაიძინე ახლა, გვიანია, თან დაიღალე. -თავზე აკოცა. ნიკოლოზიც გაიტრუნა, ხელი მკერდში ჩაუცურა და ძუ*უებზე მოეფერა. -ნიკოლოზ რა გითხარი მე.
-გთხოვ ლა, მომენატლა ლა გავაკეთო ტო.
-კარგი ხო. -მაინც ვერ შეიკავა სიცილი. -შენ მიაჩვიე ამ ტოს და სულ მაგას გაიძახის ახლა.
-რა გინდა ტო? ვერ ხედავ რა კაცია? -მაინც გაეცინა, სოფის თვალების ბრიალი დააიგნორა და გზა ჩუმად განაგრძო. სოფი კი უყურებდა შვილს, ისე გავდა გირგვლიანს სულ შაკო ახსენდებოდა ყოველი შეხედვისას, არ იცოდა რა მოემოქმედებინა, როგორ ეთქვა შაკოსთვის, ან რა რეაქცია ექნებოდა.
-იკა!
-ნუ გეშინია პატარავ, ხომ იცი სულ შენს გვერდით ვიქნები, ვერაფერს იზავს შაკო, ნიკუშა სულ შენთან იქნება გპირდები.
-შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა. -თბილად გაუღიმა.
-მეგობრების მეტი რა გყავს.
-ამ წლებში შენ მეხმარებოდი იკა, პამპერსის გამოცვლაც კი ისწავლე.
-ხო, ჩემ შვილთან უკვე გამოცდილი ვიქნები.
-მინდა მე ძმის შვილი.
-გაგიგორებ ცხრა თვეში.
-სერიოზულად?
-შენთავს ვფიცავარ, მაქსიმუმ ერთი წელი მაცადე.
-ვინმე გყავს?
-ერთი გოგო მიყვარს, გაგაცნობ მერე.
-არარსებობს. -ჩაიცინა. -გიყვარს?
-ხო სოფი რაიყო. -თვალები აატრიალა.
-სასწრაფოდ გამაცანი, ჯადოქარი ხომ არარის, თუ რანაირად გაალღვო შენი გაყინული გული.
-ჩემი გული მაგ პატარამ გაალღო.
-მიყვარხარ.
-მეც სოფ. -სარკიდან გაუღიმა. ცოტახანში სახლამდე მივიდნენ, პატარა ჩემოდანი ხელში აიტაცა იკამ, სოფიმ კი მანქანაში მიგდებული ძმის ჟაკეტი მოახვია ნიკოლოზს, მანქანიდან გადახტა და უცებ წავიდა კორპუსისკენ. ლოცულობდა რომ არავინ არ შეხვედროდა და მშვიდად გაეტარებინა ეს ღამე. როგორც კი სახლის კარი შეაღო მაშინვე მოეშვა, საძინებლისკენ წავიდა, ტანსაცმელი გახადა ბავშვს და ლოგინზე მიაწვინა. თვალები უბრწყინავდა მისი ყურებისას, ლოყაზე აკოცა და საძინებლიდან გავიდა.
-წავიდე თუ დავრჩე?
-წადი. -ხელები მოხვია კისერზე და სახე მის ყელში ჩარგო. -მამშვიდებ.
-არავინ იცის ნიკუშაზე ჩემს გარდა და მაგიტო. -ლოყაზე კოცა.
-მთლად ეგრეც არ არის.
-გაიზარდე უკვე, დედა ხარ, მაგრამ მაინც გჭირდება ვინმე ვისაც ასე ჩაეხუტები.
-რას გულისხმობ?
-ორივემ ვიცით შაკო ისევ გიყვარს, მის გარდა არავისთან იქნები და ბოლოს შეურიგდები.
-ძმა ხარ! სხვანაირად უნდა მელაპრაკებოდე!
-არაფერი დაუშავებია შენთვის იმჩე*ისას, პირიქით შენ ატკინე გული, შენ უნდა სთხოვდე პატიებას, თუ მოინდომებ მალე გაიცნობს ნიკუშა მამას, თუ გაწელავ ისევ შენთვის იქნება ცუდი.
-შენ რას იზავდი მის ადგილას?
-არ გეტყვი. -გაღიმებულმა აკოცა შუბლზე და კარისკენ წავიდა. -ხვალ ამოიყვანე ისინი და უთხარი… -კარი როგორც კი გააღო წინა ბინიდან გამოსული შაკო დახვდა და მაშინვე გაჩუმდა.
-საღამოს მივწერ. -თვალი აარიდა შაკოს, გულის ფეთქვა გაუორმაგდა, ვეღარც სუნთქავდა. -როდის გამაცნობ იმ გოგოს?
-ვკითხავ როდის ეცლება. სახლში როდის წამოხვალ? -სპეციალურად გაჩერდა რომ შაკოს გაეარა.
-ეგ კიდევ გადასაწყვეტია მოვალ თუ არა.
-სოფი ხომ იცი…
-არ მინდა ირაკლის ნახვა! ვეღარ გადავიტან კიდევ ერთი საყვარელი ადამიანის დაკარგვას. -თვალი გააყოლა შაკოს, ეგონა ჩუმად თქვა მაგრამ მაინც გაიგო გირგვლიანმა. ლიფტს მიაჭირა ხელი და სოფის თვალი გაუსწორა. -ვერ გავუძლებ რამე ისეთი რომ თქვას და ნიკოლოზს გული ატკინოს. -ჩუმათ ჩაილაპარაკა. შაკოც შევიდა ლიფტში,
-მე შენთან ვარ. -შუბლზე აკოვა და კიბეებზე დაეშვა.
კარები დაკეტა, შემდეგ საძინებლისკენ აიღო გეზი, ტანზე გაიხადა და ნიკოლოზს მიუწვა გვერდით. თმებზე ეფერებოდა, შემდეგ ზურგზე ააყოლა ხელი. ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, თვალები დახუჭა და გვერძე გადატრიალდა, ჭერს უყურებდა მიშტერებული, ისე დაეხუჭა თვალები და ისე ჩაეძინა ვერც მიხვდა.

დილით სახეზე ხელების შეხებამ გააღვიძა, შემდეგ კოცნაც იგრძნო, ჩაიღიმა და თვალები ოდნავ დააშორა ერთმანეთს.
-გაიღვიძე დე?
-ჰო. -მუცელზე გადააწვა და თავი მკერდზე დაადო.
-სულ ცოტახანიც ვიწვეთ კარგი დე?
-ჰო. -მოშიშვლებულ მკერდზე აკოცა, მერე კი ისევ დაადო დავი. გაეღიმა სოფის, ზურგზე აატარა ხელი და მალევე გაითიშა. ნახევარ საათში თვითონ ჭყიტა თვალები, ნიკოლოზი ისევ მუცელზე ეწვა და ცერა თითს წუწნიდა.
-ნიკოლოზ რა გითხარი მე? წიწაკას წაგისმევ იცოდე მაგ თითზე.
-ოო ალ ვიცოდი ლა გამეკეთებინა ნუ მეჩხუბები ლა. -ბოლოს გაიღიმა, ლოყები ჩაეჩხვლიტა და მწვანე თვალები დაამრგვალა.
-შეგჭამ! -უცებ მოკიდა ხელები და ლოყაზე უკბინა, მერე მუცელზე უღიტინებდა, ისიც კისკისებდა. ბოლოს ხელში აიტაცა და სამზარეულოსკენ წავიდა. -როგორ დამძიმდი დე.
-გავიზალდე უკვე. -ლოყაზე აკოცა და სკამზე დაჯდა, იქაურობა მოათვალიერა, მერე ისევ სოფის შეხედა.
-გერკულესი გიყიდე გუშინ მალინის, ხო შეჭამ?
-კი. -ტაში შემოკრა.
-მიდი თუ გინდა დაათვალიერე სახლი, მე ამას გაგიკეთებ.
-კაი. -ფეხზე წამოხტა, უცებ მოირბინა მთელი სახლი და ბოლოს სამზარეულოში დაბრუნდა. -დე ეს ჩვენი სახლია?
-ჰო დედი. -ლოყაზე აკოცა. -წამო მულტფილმი ჩავრთოთ, თან ვჭამოთ.
-მალთლაა? -თვალები დაუმრგვალდა. - დე შენ მაჭმევ?
-არა…
-გთხოვ ლა. -ისევ ისე გაუღიმა.
-უნდა ვისწავლო უარის თქმა. -წარბები შეკრა. -კარგი დღეს გამონაკლისებს ვუშვებთ, ხვალიდან ყველაფერს შენ გააკეთებ!
-კაი. -თავი დაუქნია. მთელი დღე ერთად გაატარეს დედაშვილმა, სოფი ბედნიერებისგან ბრწყინავდა, ეთამაშებოდა, მერე საჭმელი გააკეთეს ერთად, ცალკე ქვაბშიც მოამზადა სუპი და გასასვლელისკენ წავიდა.
-დედი იცი რა ქენი ეხლა?
-ლა?
-ფურცელზე დამიხატე რამე სანამ მოვალ კარგი?
-სად მიდიხალ?
-აქვე დე, უცებ მოვალ კარგი?
-მეც ლო წამოვიდე?
-შენ მერე წაგიყვან.
-კალგი ხო უფ. -უკან მიბრუნდა. უცებ გავიდა სახლიდან სოფი და ლუკას კარებზე დაუკაკუნა.
-ვაა პეპო.
-ვაა სუპი! -გვერძე გასწია გიორგიმ ავალიშვილი და სოფის ქვაბი ხელიდან ააცალა. -ხომ იცი როგორ მიყვარხარ სოფ, უბრალოდ ისეთი სუნი აქვს… ახლა დორბლი გამივა.
-რალამაზად გამოიყურები… თვალები გიბრწყინავს.
-ხოო.
-რა ხდება? -წარბები აუთამაშა. -შემოდი რას დგახარ აქ.
-არა იყოს, არ მცალია ახლა, მერე შემოგივლით… -ლაპარაკი ვეღარ გააგრძელა როცა ნაცნობმა სხეულმა გვერდი აუარა, შიგნით შევიდა და სამზარეულოში გაუჩინარდა. ცხვირი აუწვა მისმა სურნელმა, თავი ჩახარა ცრემლების დასამალად, ლუკას ტუჩები იგრძნო შუბლზე და სოფიმაც უცებ ახედა. -შაკო… -სამზარეულოდან გამოსული რომ დაინახა ძალები მოიკრიბა ნიკოლოზზე სათქმელად და მაშინვე დაუძახა. -რაღაც უნდა...
-ახლა არა. -სხეული გაუყინა მამაკაცის ცივმა ხმამ.
-წავედი. -ისევ გაუსწორა მზერა ლუკას.
-მიდი. -თვალი ჩაუკრა და სოფის შესვლის შემდეგ კარი მიხურა.
მალევე გაისმა კარზე ზარი და სოფიმაც თვალები ჭყიტა. უცებ გამოაღო და მეგობრების დანახვისას დამშვიდდა.
-გთხოვთ ზედმეტი გაკიცხვების გარეშე.
-რას იძახი? -გაკვირვებულმა თქვა ლიზამ.
-შემოდით. -კარი ფართედ გაუღო, შემდეგ მიხურა და მეგობრებს გაყვა უკან. ოთხივე ბავშვს იყო მიშტერებული, სოფიმ გვერდი აუარა გაქვავებულ მეგობრებს და ნიკოლოზი ხელში აიტაცა.
-ნიკოლოზ დე ესენი შენი დეიდები და ბიძიები არიან, ეს ქერათმიანი ლიზაა მეორე ქეთა, ის საბა ძიაა, მეორე კიდე ერეკლე ნათლია. -ხმაზე ეტყობოდა ნერვიულობდა, მაგრამ მაინც მშვიდად განაგრძობდა საუბარს. -ეს ჩემი შვილია ნიკოლოზი.
-როგორ გავს შაკოს. -ტუჩები გაეპო ლიზას.
-ნათლია? -თვალები აენთო ეკეს.
-მარტომ გადაიტანე ყველაფერი? -ცრემლები წასკდა ქეთას.
-არა იკა იყო ჩემთან, მშობიარობის დროსაც ჩემთან იყო და მერეც, პამპერსებსაც უცვლიდა ჩემს ბიჭს, ვიდეო მაქვს მერე განახებთ. -გაეცინა.
-მოდი ჩემთან. -ხელები გაშალა საბამ, ნიკუშამაც სოფის მხარზე დადებული თავი უცებ წამოსწია და საბასკენ გადაიხარა. -რა გქვია გამახსენე? -თვალები დააწვრილა.
-ნიკოლოზი. -ყურადღებით ათვალიერებდა ბურდულს.
-იცი მამაშენს რომ გავხარ?
-კიი დედამ მითხლა მამასნაილი თვალები გაქვსო.
-საბა… -სოფიმ თვალებით ანიშნა გაჩუმდიო.
-მომიყვანე აქ ბავშვი. -ხელიდან გამოსტაცა ლიზამ. -რამსიმძიმე ყოფილხარ ნიკუშ ჰა? არადა უფრო მსუბუქი ჩანდი… რა ლამაზი თვალები გაქვს ბიჭო, რომ გაიზრდები ყველა შენს თვალებზე გაჭედავს ხომ ვიცი. მერე იმდენი ქალი გეყოლება, დიდი ძუ*უებით უფ… ისე მოაჯადოვებ ყველას როგორც შაკომ… მამაშენმა მოაჯადოვა დედაშენი.
-მათლა? -თვალები ჭყიტა.
-ხოო აბა? გევასება ძუ*უები?
-ჰოო. -თვალები დააწვირა და ყურებამდე გაიღიმა.
-ამას როგორ უძლებ გოგო? -გაოცებულმა გახედა სოფის. -შეგჭამ ბიჭო! -ლოყაზე აკოცა. -რა გემრიელი ხარ. -ყელშიც მიაწება ტუჩები, ისიც აკისკისდა.
-მატყუარა! -გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა ეკემ, ხელიდან ააცალა ბავშვი ლიზას და გულში ჩაიკრა. -ჩემო პატარა, როგორ გაზრდილხარ ნათლი, რამხელა კაცი ხარ უკვე ტო. -ლოყები დაუკოცნა ბავშვს, დანარჩენებმა კი გაკვირვებულებმა შეხედეს.
-იცოდი შენ?
-არა ლიზ, შენმა დაქალმა სამი წლის წინ რომ ჩამიყვანა იქ ვიღაცის ბავშვი მომანათლინა.
-სულ გაგიბერია დაქალო შენ.
-მაპატიეთ რა. -ცრემლები გადმოსცვივდა.
-ჩემი ნათლია ხალ? -ლოყაზე მოკიდა ხელები.
-ხო ნიკუშ მე ვარ… არა როგორ ვერ მივხვდი ტო, მარა არცერთი გრამი არ გქონდა მომატებული. -ეჭვის თვალით შეათვალიერა სოფი.
-არ მომიმატია. -მხრები აიჩეჩა.
-პირდაპირ რომ გეთქვა რა მოხდებოდა?
-მერე ცუდად გამოდიოდა ამათ რომ არ ვეტყოდი.
-საშინელი ქალია დედაშენი.
-ნუ ამბობ ეგლე ტო დედა ყველაზე კალგია.
-აუ რა ტიპია. -სიცილი ვერ შეიკავა ქეთამ.
-იკამ შეაჩვია.
მთელი საღამო ბავშვს დასტრიალებდნენ თავზე, ეფერებოდნენ ეთამაშებოდნენ და მის ლაპარაკზე იცინოდნენ. გვიან დაიშალნენ, ნიკოლოზსაც თვალები ეხუჭებოდა უკვე. იქაურობა მიალაგა, შემდეგ საძინებელში შევიდა ნიკოლოზთან ერთად. საცვლის ამარა დააწვინა ნიკუშა, თვითონ კი ფართე ფენუარი გადაიცვა, გვერძე მიუწვა და მკერდზე მიიხუტა. მერე ნიკოლოზმა წანოსწია თავი, ლოყაზე აკოცა სოფის და ისევ მკერდთან დაბრუნდა. ხელით ჩამოუწია პენუარი, ისედაც არაფერ არ უფარავდა, მკერდზე აკოცა, მერე კი ხელი მოკიდა. სულ ეცინებოდა მის მსგავს ქცევაზე თან ისე საყვარლად აკეთებდა ყველაფერს სიცილს ვერ იკავებდა.
……

დილით რომ გაიღვიძა ნიკოლოზი საწოლში არ დახვდა, მაშინვე დაუძახა მაგრამ პასუხი არ გააგონა.
-ნიკოლოზ დე სად ხართქო?
-აქ ვალ დე! -სიცილის ხმა მოესმა, იფიქრა იკა მოვიდა და ეთამაშებაო, ხალათი ჩაიცვა და მისაღებისკენ წავიდა. ლუკას დანახვისას ადგილზე გაშეშდა.
-დილამშვიდობისა სოფი. -ოდნავ სიცივე შერეოდა მის ხმას.
-ლუკა…
-დე ნახე ლუკა ძიამ თვითფლინავი გამიკეთა. -ქაღალდისგან გაკეთებული თვითმფრინავი ჰაერში გაუშვა, მერე უცებ გაიქცა, აიღო და სოფისკენ მიბრუნდა.
-რა მაგარია დე… გვასწავლოს და გავაკეთოთ ხოლმე ბევრი. -ჰაერში ააფრიალა, სავარძელში ჩაჯდა და ნიკოლოზიც ფეხებზე დაისვა, ჯერ ლოყები დაუკოცნა, შემდეგ ყელში აკოცა, მისი სურნელი შეისუნთქა და ტუჩები მუცელზე მიაწება, მაშინვე დაიწყო სიცილი ისე როგორც სზცროდა ნიკოლოზს. ხელებს იქნევდა და ბოლოხმაზე ხარხარებდა. -დედას სიცოცხლე ხარ შენ, ჩემი პატარა. -ძირს დასვა და ლოყაზე უკბინა.
-აუ მტკივა ლა… -ხელი გაისვა ლოყაზე, თან ტუჩები დაბრიცა.
-ბოდიში… -სიცილი ვერ შეიკავა. -ისეთი ტკბილი ხარ ვერ ვძლებ დედი რა ვქნა? ნუ მიყურებ ეგრე თორემ შეგჭამ ახლა. -ფეხზე წამოხტა და ნიკოლოზიც უცებ გაიქცა შეშინებული, უკან დასდევდა სოფიც, საერთოდ არ ახსოვდა იქვე მჯდომი ლუკა, თვალებგაფართოვებული რომ შესცქეროდა დედაშვილს.
-მიშველეეთ! დედამ უნდა შემჭამოოს. -შეშინებული თვალებდაჭყეტილი გარბოდა, თან ხელებს იქნევდა, ბოლოს ლუკას მივარდა და კალთაში ჩაუხტა. -გიჟია ეს ქალი ტო, მათლა შემჭამს, ლამის ლოყა მომაჭამა ტო. -წარბები შეკრა უცებ, სოფი კი სიცილისგან იკეცებოდა, ლუკასაც გაეცინა, თვალები უბრწყინავდა მისი ყურებისას.
-ნუ გეშინია ნიკუშ, თუ რამეა მე გიშველი. -ძირს დასვა, თვალი გააყოლა სათამაშოებისკენ გაქცეულს, შემდეგ კი გვერძე მჯომ სოფის გადახედა. -შენ ეტყვი თუ მე ვუთხრა?
-ლუკა…
-რა სოფი? შვილი ყავს და არ იცის, სამი წლის შვილი, იცი მაინც გაბრაზებულს რა შეუძლია გააკეთოს?
-ვიცი და მეშინია, მე მის გარეშე ვერ გავძლებ, ნიკოლოზი ერთადერთია ვის გამოც ყველაფერს დავთმო, ჩემი და შაკოს ნაწილია, რომ წაიყვანოს მოვკვდები.
-უთხარი თორემ მე ვეტყვი სოფი, არ ვაპირებ ჩემი ძმა ტყუილში ვამყოფო, მისი შვილია, სხვისი რომ იყოს კიდე ხო. შეხედე, გაჭრილი ვაშლივით გავს, დაპატარავებული შაკოა, თვალები, წარბები, ტუჩები და თმებიც კი მისი აქვს.
-ყველაფერი შაკოსი აქვს. -ჩაიღიმა.
-როდემდე უნდა დაგემალა?
-გუშინ წინ ღამე ჩამოვიყვანე, გუშინ ზედაც არ შემოუხედავს თორე ვეტყოდი. რომ დავუძახე უნდა მეთქვა მაგრამ არ მოინდომა. საერთოდაც სანამ მოვიყვანდი მანამდე უნდა მეთქვა. მაგრამ ვირია, არ დამაცადა ვერც გაიგო.
-სალათა მოგიტანე, რომ დავაკაკუნე ნიკუშამ გამიღი, როცა დამინახა ჯერ კარგად შემათვალიერა, მერე დავიკუზე და რომ შევხედე იცი რა მითხრა?
-რაო?
-შენ მამაჩემი არ ხარ, ჩემნაირი თვალები არ გაქვსო. -ჩაიცინა.
-მიყვარს მისი თვალები. -საზურგეს მიაყრდნო თავი.
-წავედი მე, იცოდე ხვალ დილით თუ არ მახარა შვილი მყავსო მე ვეტყვი. -ფეხზე წამოდგა და ნიკოლოზს მიუახლოვდა. -ნიკუშ გინდა რაღაც გითხრა?
-ჰო.
-დღეს შენი მამიკო მოვა აქ შენთან.
-ლუკა გთხოვ…
-მათლა? -გახარებულმა შემოკრა ტაში.
-ჰო მართლა. -ლოყაზე აკოცა. -წავედი მე და ხვალ გნახავ.
-აუ მე ლო კიდე მინდოდა თვითფლინავი?
-ხვალ გავაკეთოთ.
-კალგი ხო.
-შეხვედრამდე. -კარებისკენ წავიდა და ისე დაუქნია ხელი უკან არ შებრუნებულა. მერე იკამ დაურეკა და ნიკოლოზთან ერთად მისი შეყვარებულის გასაცნობად წავიდა.
-მოგწონს დე აქ?
-კი.
-მოდი ერთი შენი მომავალი ბიცოლა გავიცნოთ. -კაფეში შევიდა და დაინახა ერთ მაგიდასთან მჯდომი ძმა და ლამაზი წითელთმიანი გოგო მწვანე თვალებით, პატარა ცხვირი ჰქონდა და ჰოლივუდის ღიმილით უღიმოდა მათკენ მიმავალ დედაშვილს.
-ძიას კაცი ჩემთან. -უცებ დაისვა მუხლებზე და ლოყები დაუკოცნა. -სოფ გაიცანი სალი.
-სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც, შენზე ბევრი მსმენია იკასგან.
-არადა ბევრს არ ლაპარაკობდა ხოლმე, აშკარად შენი დამსახურებაა.
-სოფი! -თვალები დაუბრიალა დას. -ეს ნიკოლოზაა, ყველაზე მაგარი ტიპი, ნიკუშ ეს გოგო მოგწონს?
-მმ… -ყურადღებით შეათვალიერა, თვალი ააყოლ ჩააყოლა და მერე შეხედა იკას. -კი, ლამაზია.
-ჰო ეგ მეც ვიცი. -ჩაიღიმა. -მალე შენი ბიცოლა გახდება, მერე პატარა ბაიას გააჩენს, შენს ბიძაშვილს და შენ უნდა მიხედო კარგი?
-მათლა? -თვალები გაუბრწყინდა.
-ირა რეებს ატყუებ ბავშვს. -დაბღვერილმა უთხრა მაგრამ მაინც შეეფარკლა ლოყები.
-რა ვთქვი ტყუილი? ცოლად არ მომყვები თუ ბავშვს არ გამიჩენ?
-არცერთი.
-ეს ახლა ამბობს თორე აი ცოტახანში ნახე როგორ იჟღურტულებს. -თვალი ჩაუკრა სოფის.
-მარტო გაზრდა არ გიჭირს? -ყურადღება არ მიაქცია იკას და სოფის მიუბრუნდა.
-იკა მეხმარებოდა თავიდან, ახლა რომ გაიზარდა უფრო მიადვილდება.
-და მამამისი?
-დღეს უნდა ვუთხრა.
-რა? -უცებ ასწია თავი ონიანმა.
-ლუკა იყო მოსული და ნახა ნიკოლოზი.
-გასაგებია.
-მიხარია, შეიძლება იჩხუბოს მაგრამ ჩემი აზრით უყვარხარ და ხუთ წუთში გაპატიებს.
-მე არ შეგირიგდებოდი.
-შენ ყველანაირად განხვავებული ხარ ჩემო სიცოცხლე, არანოლმალური, ფსიხი და ალბათ შვილის გამო მეც კი მომიშორებდი.
-შენ? შენ ვერა, შენს გარეშე ვერ ვიცოცხლებ, ეგრე არც შვილი მინდა და არც არავინ. -თვალი ჩაუკრა.
-როგორი საყვარელი ხდება ხოლმე ხანდახან. -წარბები ასწია და თავი სასაცილოდ გააქნია.
-მოგიხელთებ ერთ დღეს და მერე ნახავ როგორი საყვარელიც ვარ. -ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა.
-ეგრე მეუბნები უკვე ორი თვეა.
-სოფ რა უნდა? მაინცდამაინც უნდა გავგიჟდე, მოვკიდო ხელი და მოვიტაცო?
-დაიქოქა. -თვალები აატრიალა, იცოდა როგორ გამოეწვია იკა და შანს არასდროს უშვებდა.
-ძალით შვრება. -სოფის შეხედა. -დღეს ვერა პატარავ, ჩემს სიცოცხლეს ვეფერები და შენთვის არ მცალია.
-და შენ გგონია შვილს გაგიჩენ მერე შენს შვილს რომ ეფერო და მე დამი*იდო?
-შენ გამიჩინე და დაგიკიდებ კიარა სულ ხელის გულზე გატარებ. -ხელზე მოქაჩა, თავისკენ მისწია და ტუჩებზე აკოცა.
-დეგენერატი.
-გიყურებთ და თვალებს ვერ ვუჯერებ. -სიცილით თქვა სოფიმ.
-სადისტი ქალია სოფ, მტანჯავს.
-რას მაბრალებ? გულაობა და ქალები შენ არ გაკლია და რითი იტანჯები ერთი მითხარი.
-რას მკადრებ ალქაჯო? მიფრიალებ ამ წითელ თმებს, ისე მიღიმი მაჯადოვებ, სხვისკენ ვეღარ ვიხედები, ცოლად არ მომყვები, მაწამებ და კიდე მეუბნები გულაობო? რომ მოგიყვან ცოლად სულ აგანაზღაურებინებ ყველაფერს.
-გაგიკერავ პირს.
-ეგ ისევ შენთვის იქნება ცუდი, ვეღარ გაკოცებ და შენც ვეღარ ჩამადნები მკლავებში.
-ნიკოლოზ უთხარი ბიძაშენს გაჩუმდეს და გვაცადოს ქალებს საუბარი.
-დააცადე, ქალი ხოალახალ ლაპალაკში ლო ეჩლები ტო.
-შენთან დაშვებულ შეცდომებს ჩემს შვილთან გამოვასწორებ. -თავი გააქნია დანანებით. მერე გაეცინა და ბევრი კოცნა ნიკოლოზს. დიდხანს ისაუბრეს სოფიმ და სალიმ, მომავალი რძლით კმაყოფილი დარჩა ონიანი, შემდეგ ხელი დასტაცა შვილს და სასეირნოდ წავიდა. ეკეს შეუარეს, იქიდან გვიან დაბრუნდენ და პირდაპირს სააბაზანოში შეაჭრეს, ჯერ ნიკოლოზი აბანავა, შემდეგ საწოლზე დასვა, თვითონაც უცებ გადაივლო წყალი და საძინებელში დაბრუნდა.
კარზე კაკუნი რომ გაიგო ერთ ადგილას გაშეშდა.
-შენ აქ დამელოდე კარგი დე? მალე მოვალ.
-კაი.
-მიყვარხარ. -ლოყაზე აკოცა და კარისკენ წავიდა. როგორც კი გამოაღო და შაკო დახვდა შიშმა მოიცვა, არაფერი ადარდებდა იმის გარდა რომ ნიკოლოზი ოთახიდან არ გამოსულიყო.
-სალაპარაკო გვაქვს. -კარი მიხურა და ზურგით აეკრო.
-გისმენ.
-მე გისმენ სოფი, რა მოხდა იმ დღეს?
-არაფერი. -თავი გვერძე გაატრიალა.
-სოფი. -ყბებზე მოუჭირა თითები და თვალებში ჩააშტერდა, ახლა ნათლად ხედავდა მის მწვანეებს, ისე უელავდა ხმის ამოღებას ვეღარ ბედავდა. -ანდაც არ მაინტერესებს! დაბრუნდი და ამის მერე არსად აღარ გაგიშვებ, ნელნელა გამოისყიდი დანაშაულს. -სოფის ტუჩებთან ახლოს ჩაილაპარაკა. მთელი სხეული უთრთოდა ონიანს, შაკოს ხელი რომ იგრძნო წელზე მაშინვე მოდუნდა, თვითონ შეეხო კაცის ტუჩებს, თითები თმებში წაავლო და მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა. ისევ დაუარა ტანში ჟრუანტელმა, უცებ შეიპყრეს ვნებებმა, ისე აეკრო სხეულზე როგორც ადრე იცოდა, ჩაიღიმა გირგვლიანმა, ხელი უკანალზე მოუჭირა და კოცნა გააღრმავა.
-დე… აბა მალე მოვალო. -ბავშვის ხმაზე უცებ მოშორდა გირგვლიანი, იგრძნო როგორ დაეჭიმა სხეული ქალს, სოფის თვალებიდან მზერა მის უკან მდგომ პატარა ბიჭზე გადაიტანა, ხელები გაუშვა სოფის, გვერდი აუარა და მისკენ დაიძრა, ნიკოლოზი თვალებგაფართოვებული უყურებდა გირგვლიანს. მის წინ ჩაიმუხლა შაკო და ყურადღებით შეათვალიერა ბავშვი.
-ნიკუშ დე შედი ოთახში და მოვალ ეხლავე. -თავისი ხმა ძლივს იცნო სოფიმ.
-მოიცადე.
-შაკო…
-მამა! -უცებ წამოიყვირა ნიკოლოზმა. -ჩემთან მოხვედი? -მწვანე თვალები უბრწყინავდა, გირგვლიანი კი სუნთქვა შეკრული იდგა, ჯერ ისევ ბავშვის დაძახებული “მამა” უტრიალებდა გონებაში, თან თვალს ვერ აშორებდა მის მსგავს არსებას.
-ჰო შენთან მოვედი პატარავ. -ხელები მოხვია და გულში ჩაიკრა, უცნაური შეგრძნება დაეუფლა, თითქოს ძალები მოემატა, თითქოს ყველაფერი მისი იყო იმ დროს როცა ბავშვის მკლავები ეხვეოდნენ კისერზე, როცა ნაცნობ მაგრამ მაინც უცნობ სურნელს ისუნთქავდა. ბედნიერებით აივსო, ხელში აიტაცა ბავშვი და სოფისკენ მიტრიალდა.
-დალჩები ჩვენთან? ხო ალ წახვალ?
-შენ რომ წამოხვიდე ჩემთან არ გინდა?
-შაკო გთხოვ… -ცრემლები გადმოსცვივდა, მაგრამ იმ დროს საერთო არ მოქმედებდა გაცხოველებულ გირგვლიანზე მისი ცრემლები. უნდოდა მივარდნონა და დაეხრჩო იმის გამო რომ შვილს ამდენი წლით ჩამოაშორა.
-წამოხვალ მა?
-დედას ველ დავტოვებ მალტო, შეეშინდება. -ცოტახნის სიჩუმის შემდეგ თქვა, ლოყაზე აკოცა შაკოს და მისი სხეულიდან ჩამობობღდა, სოფისკენ სირბილით წავიდა, მანაც უცებ აიტაცა ხელში და ხელები მაგრად მოხვია.
-ჩემო პატარა, შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა დე, ჩემო სიცოცხლე. -ლოყები დაუკოცნა, შემდეგ მის პატარა ყელში ჩაყო ცხვირი და შაკოს ქვევიდან ახედა. -მიდი დე აკოცე მამას და შედი დაიძინე.
-მამამ ლო ჩვენთან დაიძინოს?
-ეგ მამას კითხე დე. -ძირს დასვა და შაკოსკენ გაუშვა.
-დალჩები? -ქვევიდან ახედა.
-ჯერ დედას დაველაპარაკები მა და მერე ვნახოთ კარგი? -ლოყაზე აკოცა.
-ჰო. -თავი დაუქნია და საძინებლისკენ წავიდა. ცოტახანი ისევ იმ ადგილს იყო მიშტერებული სადაც ბოლოს ნიკოლოზი დაინახა, შემდეგ სოფის გახედა ბრაზისგან ანთებული თვალებით.
-შაკო მე…
-გაჩუმდი! -მეორე საძინებელში შეიყვანა, კარები მიხურა და სოფიც ზედ ააკრა. -როგორ მინდა მიგახრჩო იცი? -ყელზე მოუჭირა თითები. -ხომ ხარ ღირსი წავიყვანო და კვირაში ერთხელ განახო?!
-ვერ წაიყვან. თვითონ არ გამოგყვება.
-კიდე მეჯიბრები გოგო? -ნაპერწკლებს ყრიდა თვალებიდან, ცოტაღა აკლდა ღრიალზე არ გადასულიყო. -შვილი დამიმალე, არც კი გამაგებინე ორსულბის შესახებ და სადღაც აი.თესე.
-არ ვიცოდი…
-ჩემს შვილს გონია რომ მივატოვე, ამ დროს კი არაფრის აზრზე არ ვარ!
-შაკო მეტკინა. -ხელზე მოუჭირა თითები.
-ეხლა იცი რას ვიზავთ? დაჯდები იქ და მომიყვები თავიდან ბოლომდე ყველაფერს, თუ გინდა რომ გაპატიო, როგორც გინდა ისე შეალამაზე, ისე რომ გული გამილღვო და შენი საქციელი გავიგო, თორემ გეფიცები, ნიკოლოზის თავს გეფიცები ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის რომ დაიტანჯო.
-იმ დღეს ირაკლი იყო ჩემთან… ყველაფერი იცოდა ჩვენზე, ისეთი სახით მიყურებდა თითქოს შვილიშვილი კიარა ვიღაც ბო*ი ვიყავი. მითხრა რომ სასწავლებლად წავსულიყავი და შენ აღარ მენახე…
-შენც ადექი და წახვედი არა?
-დამაცადე! -ხმამაღლა თქვა, შაკოც მაშინვე აენთო.
-ხმას ნუ უწევ!
-ვუთხარი რომ არავის საქმე არ იყო ჩემი ცხოვრება, არ ვაპირებდი შენგან შორს ყოფნას, არც უცხოეთში წასვლას… მერე ვიჩხუბეთ ბევრი ისეთი რაღაც მითხრა რაც ჩემი გონებიდან არადსროს წაიშლება… -სიმწრით ჩაიცინა. -მითხრა რომ მოგკლავდა… ორივემ ვიცით რომ ამის გამკეთებელი იყო, მაშინ წავშალე ჩემი ცხოვრებიდან ირაკლი და ახლაც წაშლილია, მე უბრალოდ ვერ დავუშვებდი შენს სიკვდილს, მერჩივნა წავსულიყავი, რამოდენიმე წლის შემდეგ კი დავბრუნებულიყავი. შენ ხომ ისედაც იცოდი, ხომ ხვდებოდი რაშიც იყო საქმე, ვიცი რომ არ დაგიჯერებია ჩემი სიტყვები… ჩემს ყველა უჯრედს უყვარხარ, მთლიანად ჩემში ხარ გავრცელებული, ვერ ვიცხოვრებდი რომ მეცოდინებოდა შენ აღარ იქნებოდი. -ცრემლები შეიმშრალა და წარბშეკრულ გირგვლიანს გაუსწორა თვალი. -ჩვენს პატარაზე ერთი თვის მერე გავიგე, არავისთვის მითქვამს იკას გარდა, იკა იყო ჩემთან როცა რამე მჭირდებოდა, მშობიარობასაც იკა დაესწრო და ნიკოლოზის გაზრდაშიც ის მეხმარებოდა. მე რომ უნივერსიტეტში ვიყავი იკას ვუტოვებდი ბავშვს და ისიც შვილივით უვლიდა. გუშინწინ საღამოს ჩამოვიდა, მე იმიტომ არ ჩამოვიყვანე რომ აქ ყველაფრის დალაგება მინდოდა.
-ანუ გუშინწინ იკა რომ მიდიოდა სახლში მაგ დროს უკვე…
-საძინებელში ეძინა. ვაპირებდი თქმას, გეფიცები ვაპირებდი მაგრამ მეშინოდა.
-რისი?
-შენი რეაქციის, მეშინოდა რომ წაიყვანდი, მე კიდე ერთი დღეც არ შემიძლია მის გარეშე, ეს ერთი კვირა როგორ გავძელი არც კი ვიცი. მისი სურნელი რომ არ შევიგრძნო მოვკვდები, შენი ნაწილია, შენი თვალები აქვს, თითქმის ყველაფერი შენიაქვს და ამის გამო უფრო მეტად მიყვარს.
-თვალები. -ჩაიღიმა, ხელი მოკიდა და უცებ აიკრა სხეულზე. -ნიკოლოზი შენზე ჭკვიანია. -შუბლზე აკოცა, ძვლების ტკივილამდე ჩაეხუტა, მონატრებულ სურნელს ხარბად ისრუტავდა და უნდოდა მთლიანად შეეგრძნო. -კიდევ ერთხელ რომ დამიმალო რამე, კიდევ ერთხელ რომ წახვიდე ჩემგან…
-მაპტიე რა, შენს გარეშე აღარ მინდა. -შაკოს ყელში ჰქონდა სახე ჩარგული, თვალებდახუჭული მშვიდად სუნთქავდა.
-მადლობა…
-რისთვის?
-ჩვენი პატარასთვის… მამა ვარ, შენი წყალობით მამა ვარ ჩემო პატარა. -სახეზე მიეფერა და ტუჩებზე აკოცა.
-ღმერთო როგორ მომენატრე. -ისევ გადმოსცვივდა ცრემლები.
-შჩჩ… ნუ ტირი. -ცრემლები შეუმშრალა, შუბლზე მიაწება ტუჩები, მერე ხელი ჩაკიდა და სოფის საძინებელში გავიდა. ნიკოლოზის დანახვაზე სითბო ჩაეღვარა გულში, უცებ გაიხადა ტანსაცმელი, საწოლზე ზურგით დაწვა და სოფიც მუცელზე დაიწვინა. -დამძიმებულხარ ცოტა.
-შენ დაბერდი და გეჩვენება. -ნიკაპზე აკოცა.
-მამა ვარ. -ჭერს მიაშტერდა, მერე გვერძე მწოლიარე ნიკოლოზს გადახედა. -ვის მოანათლინე. -ჯვარი გაუსწორა.
-ეკეს, არ იცოდა ჩემი შვილი რომ იყო, გუშინ ვუთხარი იმათაც. არც ჩემებმა იციან შვილიშვილის შესახებ.
-რატომ არ უთხარი?
-თავი დავიზღვიე.
-იკამ რა თქვა რომ გაიგო?
-ყოველთვის თქვენს გვერდით ვიქნებიო, გუშინწინ მითხრა ბოდიში მოუხადე შაკოსო.
-ვა. -წარბები ასწია.
-არაფერს ამბობდა, მაგრამ ვგრძნობდი რომ შენს ადგილზე წარმოიდგენდა ხანდახან თავს და ჩემი დახრჩობა უნდებოდა.
-ნუღარ ლაპარაკობ, ბავშვი არ გამიღვიძო. -ტუჩებზე აკოცა, შემდეგ თითები დაუკოცნა ნიკოლოზს. სოფის თმებში ახლართა თითები, იმ წუთებში თავს უბედნიერესად გრძნობდა. იქამდე ეფერებოდა სანამ ორივეს არ ჩაეძინა.

დილით ნიკოლოზმა ჭყიტა თვალები, ერთანეთზე მიკრული მშობლების დანახვისას სიხარულით აივსო. მთლიანი ადგილი მას ეკავა, სოფი კი მთლიანად შაკოს მკლავებში იყო მომწყვდეული და მშვიდად ფშვინავდა. შაკომაც ზუსტად იმ დროს გაახილა თვალები, ნიკუშას დანახვისას გაიღიმა, შემდეგ სოფის დახედა, ნელა მოშორდა, ნიკოლოზი ხელში აიყვანა და ოთახიდან გავიდა.
-შენ სულ ასე გძინავს მაიმუნო? -ცხვირზე ჩამოკრა თითი.
-დედა შენ გეხუტებოდა და ლა ჩემი ბლალი იყო? -მხრები აიჩეჩა გაღიმებულმა.
-ხო მა დედაშენს მოვენატრე. -ლოყაზე აკოცა და სამზარეულოში შევიდა. -მოდი დედიკოს რამე მოვუმზადოთ გინდა?
-ყიყლიყო?
-გავაკეთოთ, ერთხელ დედიკომ გამიკეთა ყიყლიყო და ისეთი გემრიელი იყო სულ შევუჭამე.
-მალთლა?
-ხო მა… მოდი შენ აქ დაჯექი, კვერცხს ჩავასხავ და შენ მოურიე, მოსულა?
-ჰო. -მაგიდაზე მჯდომმა ფეხები აათამაშა. ნიკუშა კვერცხს თქვეფდა, შაკო პურს ჭრიდა, თან ბავშვს ელაპარაკებოდა. დამწვრის სუნმა სოფიც გამოაღვიძა, სამზარეულოსკენ წავიდა და ტაფასთან მდგომი მამაშვილის დანახვისას თვალები გაუბრწყინდა, უკნიდან მოეხვია შაკოს და კისერში აკოცა.
-დედიკოსაც გაუღვიძიაა. -გაღიმებული შეტრიალდა სოფისკენ, მაშინვე ტუჩებზე დაეტაკა. -ტკბილო. -ყურებამდე გაიღიმა.
-დე ნახე.
-რას დაგამსგავსა შვილო მამაშენმა. -ცხიმიანი ლოყები გაუწმინდა, მერე კი გემრიელად ჩაკოცნა.
-ლა გინდა ტო. -წარბები შეკრა უცებ.
-დედას სიცოცხლე ხარ დე. -ვერაფრით ელეოდა შვილის სხეულს, შაკო კი გაოცებული უყურებდა ორივეს. ჭამა რომ დაამთავრეს ხელში აიტაცა ნიკოლოზი და საცვლის ამარა გასასვლელისკენ წავიდა.
-სად მიდიხარ შაკო? -გაოგნებული აედევნა უკან.
-ჩემს ბიჭს ბიძები უნდა გავაცნო.
-ასე გადიხარ?
-სოფი! -თვალებით ანიშნა გაჩუმდიო და კარი გამოაღო. დაუკითხავად შევიდა ბინაში, მისაღებისკენ წავიდა, ყველა იქ რომ დახვდა ცოტა გაუკვირდა.
-რა ფორმაში ხარ შე ჩემა. -თვალები დაამრგვალა გიორგიმ.
-ეს პატარა ვინაა?
-გაიცანით ჩემი შვილი ნიკოლოზი. -მაშინვე გამოაცხადა ბედნიერმა.
-რაა? -პირი დააღო გიგიმ.
-შენს შვილს ჩემი სახელი დაარქვი? -გახარებული მივარდა ნიკა.
-სოფიმ დაარქვა.
-გიორგი რატომ არ დაარქვა ვითომ. -ცხვირი აიბზუა. ცოტახნით ყველა გაჩუმდა, შემდეგ შოკირებულებმა შეხედეს ძმაკაცს.
-შენი და სოფის შვილია? -ისევ გაოცებული უყურებდა გიგი.
-მართალია უნდა მიმეხრჩო ჩემი პატარას დამალვისთვის, მაგრამ დედიკოს გარეშე ორივეს დაგვერხეოდა, ამიტომ ბოდიშების მერე შევურიგდი და ყველაფერი ვაპატიე. ხო მა. -ყელში აკოცა.
-დედა უნდა მიგეხჩო? -თვალები გაუფართოვდა ბავშვს.
-ვხუმრობ მა. -ჩაიცინა.
-აუ რატიპია ჩემიკაი. -პირზე ჩამოისვა ხელი გიორგიმ.
-შვილი გყავს. -ჯერ ისევ შოკში მყოფმა თქვა ნიკამ. ლუკა კი საეჭვიდ დუმდა, გაღიმებული უყურებდა ძმაკაცს და მისი ბედნიერებით ბედნიერდებოდა.
-ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებ, მამა ვარ და სამი წლის შვილი მყავს.
-რამაგრად გგავს ტო. -ხელიდან ააცალა ბავშვი. -რაო რა მქვიაო?
-ნიკოლოზი. -ყურადღებით შეათვალიერა გიო. მერე ლუკამ ააფრიალა ხელში, სათითაოდ ყველა გააცნო ავალიშვილმა, მერე ლაპარაკი დააწყებინეს, სიცილს ვერ იკავებდნენ მის ტლიკინზე, მომენტალურად გაბედნიერდნენ ძმაკაცის ბედნიერებით.
-ნიკუშ მა, ცოტახანი ხომ იქნები აქ? გავალ და მოვალ მალე კარგი?
-კაი.
-რაღაც არამგონია მალე მოხვიდე. -სიცილით თქვა გიორგიმ.
-ჩაი*ვი. -ბავშვს თავზე აკოცა და სოფისთან წავიდა.
-ნიკუშა სად არის? -გაკვირვებულმა შეხედა გირგვლიანს.
-ცოტახნით იმათთან იქნება. -ჭინკებ ათამაშებული თვალებით მივარდა ონიანს, ხმის ამოღება არ დააცადა ისე შემოისვა წელზე და ტუჩებზე დააცხრა. უკანალზე მოუჭირა თითები, თან საძინებლისკენ მიიწევდა, ლოგინზე დააგდო და ზევიდან მოექცა. პენუარი გადააძრო, შემდეგ საცვალიც მოაშორა. -ჯანდაბა… როგორ მომენატრე… -ზევიდან დაჰყურებდა საყვარელ სხეულს, სოფის კი ძველებურად ეფარკლებოდა ლოყები. სოფის ტანზე დაატარებდა თითებს, კოცნიდა და თავიდან სწავლობდა მის ყველა ნაკვთს, თითქმის იგივეს მაგრამ ოდნავ მაინც შეცვლილს. უცებ მოეკიდა ცეცხლი, უცებ ჩამოდნა მის მკლავებში, ყველგან გრძნობდა შაკოს ტუჩებს, ნაცნობი შეგრძნებები ახლდებოდა. თმებში ჩაფრენილი თითებით თავისკენ დაქაჩა და მის ტუჩებზე ამოიკვნესა. -მიყვარხარ სოფი… -ვნებიანად უკოცნიდან ტუჩებს. -ჩემი ბედნიერება ხარ… -ყურთან ახლოს ეჩურჩულებოდა ვნებაარეულ ქალს. -ჩემი პატარა. -ეღიმებოდა მის მოძრაობაზე, ისევ შეეხო მის ტუჩებს… ბოლოს გვერძე გადაწვა, იდაყვით დაეყრდნო ლოგინს და სოფის ზევიდან დააშტერდა. -პატარავ.
-ჰო. -ჩაიღიმა.
-ადექი დავქორწინდეთ.
-რა?
-ჩავიცვათ და წავიდეთ, ხელი მოვაწეროთ.
-გაგიჟდი?
-იმის მერე როცა პირველად დაგინახე. -მის ბაგეებს დააცხრა.
-სერიოზულად ამბობ?
-მალე ადექი. -ფეხზე წამოხტა და ჩაცმას შეუდგა. თვითონ გამოაღო სოფის კარადა, თეთრი კაბა რაც ნახა ის გამოუღო და სოფი ლოგინზე წამოაჯინა. თვითონ ჩააცვა, შემდეგ ტუჩები დაუკოცნა, სარკესთან დასვა, თვითონ კი ლუკასთან გავარდა. -ცოლი მომყავს. -ნიკოლოზი აიტაცა ხელში. -გიო შენ ხარ მეჯვარე.
-მოიცა მე რატო არა.
-ლიზა იქნება სოფის მეჯვარე და ხომ ხვდები. -ყურებამდე გაიკრიჭა.
-ჩემს და მაგ გოგოს შორის არაფერი მოხდება ხომ იცი არა.
-არ ვიცი. -მხრები აიჩეჩა. -იქნები თუ არა?
-აბა რას ვიზავ. -გახარებული წამოხტა ფეხზე.
-წავედით მამი ჩავიცვათ. -ლოყაზე აკოცა.
-ბიჭო ბეჭდები? -თვალები ჭყიტა გიორგიმ.
-აუ შე ჩემა -ლუკას გადახედა. -უცებ გაჩითე რამე რა. -კარტა დაუტოვა და სახლიდან გავარდა. რამდენიმე განხორციელებული ზარის შემდეგ იუსტიციის სახლში იყვნენ, ხელის მოწერის შემდეგ ეკლესიაში გადაინაცვლეს, ჯვარი დაიწერეს, უამრავი სურათი გადაიღეს, ბოლოს მეგობრებში მოლხენის შემდეგ ფეხზე წამოიმართა შაკო, ნიკოლოზი ფეხებიდან ააცალა ლიზას და სოფიც წამოაყენა. -წავედით ჩვენ.
-მაგარი ტიპი ხარ სიძე! -საჩვენებელი თითი გაიშვირა შაკოსკენ ნებიერიძემ, იმდენი ჰქონდა დალეული ენას ძლივს ატრიალებდა. -მიხარია რომ წესიერად გაგიცანი.
-მეც ლიზიკო. -თმები აუჩეჩა, ყველას დაემშვიდობა და შენობა დატოვა. სწრაფად მიაქროლებდა ნაცნობ გზაზე მანქანას, სოფის გული სულ უფროდაუფრო ჩქარდებოდა. ჯერ ისევ დღე იყო, მაგრამ მალე დაღამდებოდა. ხელში აიყვანა ნიკოლოზი და ტყის გზას დაადგა.
-აქ რა გვინდა შაკო. -ხელი ჩაკიდა. -კიდევ კარგი კეტები ჩავიცვი.
-მამი ნახე ციყვი! -გაოცებულმა წამოიძახა.
-სად ხედავ მა… ჰოო მეც ვხედავ. -სოფის თვალი ჩაუკრა, უცებ ააფრიალა ბავშვი და მხრებზე დაისვა.
-კიდევ ბევლი უნდა ვიალოთ?
-რა პრეტენზიებია? შენ ზიხარ მაინც.
-დედიკოს ადგილი აახიე მამი და მაგიტომ გეგრუზება. -სიცილით გახედა ცოლს.
-შაკო! -თვალები დაუბრიალა.
-რა იყო? სადაც შეგეძლო ყველგან მეჯექი. -უცებ ახარხარდა, სოფი კი სერიოზული სახის დაჭერას ცდილობდა. -რას მიშვრები ტო, რამდენჯერაც გამოჩნდი იმდენჯერ ამაცანცარე.
-შინაგანად ცანცარა ხარ, ჩემთან კიდე ბუნებრივად იქცევი და თავს ვეღარ აკონტროლებ.
-ცუდი ქალი. -უკანალზე მიარტყა ხელი. ცოტაღა აკლდათ ტბასთან მისასვლელად, შაკომ თვალები აუხვია სოფის, ბავშვი ძირს დასვა, ხელი ჩაკიდა, სოფი კი მხარზე გადაიგდო.
-შაკო რას აკეთებ?
-მოიცადე ორი წუთი. -აჩქარებული სუნთქვით მიადგა ტბას, სოფი დასვა, თვითონ უკნიდან ამოუდგა, სახვევი მოხსნა და ხელები მუცელზე მოხვია.
-ღმერთოჩემო… -ტუჩები გაეპო. -შაკო… ეს… -პირზე აიფარა ხელები და ცრემლები გადმოსცვივდა.
-ჩვენი სახლია პატარავ. -ყელში აკოცა. შემდეგ კი ხის სახლს შეხედა, აივანი ნახევრად ტბაში იყო ჩამდგარი, სახლის უკანა კედელიმთლიანად შუშის იყო. იქვე საქანალე იდგა, სახლის უკან ჰამაკი იყო ხეებს შორის, ერთ ტოტზე კი ხის საქანელა.
-მიყვარხარ, სიტყვებით ვერ ავღწერ როგორ მიყვარხარ. -კისერზე მოხვია ხელები და ტუჩებზე დაეტაკა.
-წამოდი. -ხელი გადახვია, შუბლზე აკოცა და ისე წაიყვანა სახლისკენ. -ნიკუშ მა მოდი აქ! -ხელი დაუქნია საქანელასთან მისულს.
-მე ლო საქანელაზე მინდა?
-გამოგიყვან ცოტახანში და დაგსვავ.
-კაი. -უცებ მიირბინა მშობლებთან. მთლიანი სახლი მოიარა სოფიმ, ბოლოს ისევ შაკოს მივარდა.
-ნიკოლოზ.
-ჰო.
-გარეთ არ გახვიდე. -პატარა ჩანთიდან სახატავი რვეული და ფანქრები ამოუღო. -იცი რა ქენი დე?
-ლა?
-ამაზე დახატა ჩემთვის და მამიკოსთვის რამე კარგი? მამას უნდა დაველაპარაკო, რომ დავამთავრებ მერე მანახე კარგი დე?
-კაი. -თავი დაუქნია და იატაკზე მუცლით დაწვა.
-წამომყევი. -ხელი ჩაკიდა ქმარს, მწვანეები უელავდნენ, როგორც კი საძინებლის კარი მიხურა საკეტით გადაკეტა და სოფის შეხედა. კაბას იხდიდა, თან შაკოს თვალს არ აშორებდა.
-დიდიხანი მოგვიწევს საუბარი. -ქამარი გაიხსნა და სოფისკენ დაიძრა, უცებ შეტრიალდა ონიანი, შაკოს ხელი ჰკრა და საწოლზე დააგდო. თვითონ გახადა შარვალი საცვალთან ერთად, შემდეგ კი ზევიდან მოექცა…

ისევ ზევიდან ეწვა, სახეზე ეფერებოდა, თან კოცნიდა.
-როგორ მაკლდი ამ წლებში. -ტუჩებზე გადაატარა თითი. -რამდენჯერმე შენთან დარეკვა დავაპირე მაგრამ ვერ გავბედე.
-როგორ დამეტანჯე ჩემო პატარა. -ცხვირზე აკოცა. -სიმართლე რომ გეთქვა…
-აღარასდროს არაფერს დაგიმალავ გპირდები. -ნაზად შეეხო ტუჩებზე.
-კიდევ ერთხელ უნდა გაგბერო, შენი ნახვა მინდა დიდი მუცლით. ამჯერად გოგო მინდა.
-იყოს გოგო. -ჩაიღიმა.
-დეე! ალ მოლჩით ლაპალაკს?
-კი დე გამოვალ ეხლავე. -გაღიმებული წამოდგა ლოგინიდან. შაკოს პერანგი ჩაიცვა, საცვალიც ამოიცვა და ისე გავიდა საძინებლიდან. -რა დახატე მაჩვენე აბა.
-აი. -ფურცელი გაუწოდა და პერანგში ჩაძვრა.
-მამამ არ დაგინახოს თორემ გეჩხუბება. -ჩუმათ ჩასჩურჩულა, საფეთქელზე აკოცა და ნახატს დააკვირდა. შუაში პატარა ბიჭი იდგა, მარჯვნივ მამა, მარცხნივ კი დედა, ფურცლის მარჯვენა კუთხეში ხის სახლი და წინ მრგვალად მოხაზული გუბე, ანუ ტბა ჰქონდა მიხატული, მაღლითა კუთხეში ყვითელი მზეც დაეხატა. თვალებგაბრწყინებულმა ახედა შაკოს და ნახატი გაუწოდა. გაღიმებულმა ჯერ დედაშვილს შეხედა, მერე კი ნახატი მაცივარზე მაგნიტით დაამაგრა. ხელში აიტაცა ნიკოლოზი, გარეთ გაიყვანა და ჰამაკში შვილთან ერთად ჩაწვა. შორიდან უყურებდა სოფი მამაშვილს, ბედნიერებით ივსებოდა, ორი ყველაზე მნიშვნელოვანი და საყვარელი კაცი ყავდა გვერდით, სხვა არაფერი უნდოდა. ხის სახლში უკვე გავრცელებულიყო ბედნიერება, უკვე მთლიანად მოსდებოდა მათი გრძნობები და სითბო ყველაფერს.
……

-ლიზა! -გარეთ გასულს უკან აედევნა ავალიშვილი, ხელი მაჯაზე წაავლო და თავისკენ შეატრიალა.
-ჰოუ. -ყურებამდე გაიღიმა, თან ხელები მოხვია წონასწორობის შესაკავებლად.
-წამოდი გაგიყვან.
-ფეხით წავალ. -თვალებში უყურებდა და ადგილიდან არ იძროდა.
-ტყუილად მეწინააღმდეგები. -თმები უკან გადაუწია, ლოყაზე მიეფერა, ლიზამ თვალები მინაბა და ლოყა ლუკას ხელისგულში მოაქცია. ნელა გაახილა ორივე თვალი და ქვევიდან ახედა.
-ლუკა…
-გისმენ პატარავ.
-გახსოვს ორი წლის წინ რომ მითხარი თუ მოისურვებ დაგავიწყებ ყველა ტკივილსო.
-მახსოვს. -ჩაიღიმა.
-მინდა დამავიწყო, მინდა რომ შენი ვიყო. -მაჯაზე აკოცა.
-ასე რომ მიფახურებ თვალებ დედა მეტ*ყვნება იცი?
-მართლა? -ისევ ააფახურა თვალები. ცოტახნით ჩუმათ უყურებდა ლიზას სახეს, ცერა თითით ლოყაზე მიეფერა, ნელა დაიხარა და ლიზას ტუჩები დაისაკუთრა. ჟრუანტელმა დაუარა ტანში გოგოს, სხეულზე აეკრა, სულ გადაავიწყდა ყველაფერი ლუკას გარდა, ყველაფერი გაქრა, თითქოს მხოლოდ ისინი იყვნენ იქ იმ წამს.
-ცოლად გამომყვები ლიზ? -ლიზას ტუჩებზე ისე ხმადაბლა ამოიჩურჩულა, ეჭვიც კი გაუჩნდა ნებიერიძეს ხომ არ მომელანდაო.
-კი!
-წამოდი. -ხელი ჩაკიდა და მანქანისკენ წაიყვანა. ერეკლე კი გაღიმებული იჯდა მაგიდასთან და ისევ იმ ადგილს მისჩერებოდა სადაც წამების წინ ახლად დაბადებული წყვილი იდგა.