დაღლილი გადმოვიდა იოანე მანქანიდან და უჩუმრად შეერია სიბნელეს. დაჭიმული კისერი მოისრისა ხელით და სადარბაზოში გააგრძელა გზა, უკან მაინც მოიხედა და დაკვირვებულმა მოავლო თვალი გარემოს. კუდი არ მოყოლია, ამიტომ თამამად აუყვა კიბეებს და მეორე სართულზე მდებარე ბინას მიადგა. მალევე შეიყვანა კოდი და განაგონ ხმაურზე მაშინვე იარაღისკენ წაიღო ხელი. ბინაში ერთი ნათურა ანათებდა, სამზარეულოში მუსიკა დაბალ ხმაზე ჟღერდა, მისაღებში პრინტერი ჯერ კიდევ გამოცემდა ბეჭდვის ხმებს, ყველაზე საინტერესო სანახაობა ბიჭს დივანზე დახვდა.
ტანსაცმელებითვე დაწოლილიყო წყვილი, პატარა დივნის გამო მასზე გაშლილ გაბრიელს ქალისთვის ხელი მოეხვია და ზემოდან მოექცია, ლილუს სახე ბიჭის კისერში ჩაეყო და ძილშიც კი ხარბად ისუნთქავდა სასიამოვნო სურნელს, გაბრიელიც მშიდად სუნთქავდა და ორივე ხელი მაგრად ქონდა გოგოს წელზე მოხვეული.
-ოჰოოოჰ, უყურე შენ დედიკოს და მამიკოს, ქვეყნიერებაც რომ იწვოდეს არ ადარდებთ, იმას კი არ უყურებენ ჯერ პატარა ბავშვებისთვის ასეთების ყურება რომ არ შეიძლება_სიცილით გადააქნია იოანემ თავი და სამზარეულოში წავიდა წყლის დასალევად, უკან ჭიკით ხელში დაბრუნდა და კომპიუტერს დახედა, რამდენიმე ფურცელიღა დარჩენილიყო, მშობლების გაღვიძების დრო იყო.
ათასი გეგმა მოიფიქრა იოანემ ყველაზე ცუდი გზით როგორ გაეღვიძებინა წყვილი, ცივი წყლის გადასხმა, იარაღის გასროლა, ისიც კი იფიქრა როგორც ბავშვობაში უკეთებდა ხელს ცივ წყლიან კასრულში ჩავაყოფინებო, მაგრამ გადაიფიქრა და წყლისგან დაცლილი ჭიქა მთელი ძალით დაახეთქა მაგიდაზე.
-ოჯახო ადექიით_ყვირილიც დაურთო და ლამის წინასწარ იცინა ძმის რეაქციაზე.
გულგახეთქილ გაბრიელს მხოლოდ წამები დაჭირდა იარაღისთვის ეტაცა ხელი, ლილუ დივანზე გადაესვა და ფეხზე მდგარიყო იოანეზე იარაღ დამიზნებული.
-უყურე შენ ჩემი ძამიკოს სისწრაფეს, ხო პრინციპში ახლა უკვე დასაცავი გყავს დედიკო_მოგუდული სიცილით ასწია ხელები იოანემ დანებების ნიშნად და მთელი ძალით ეცადა სიცილი შეეკავებინა.
-სულ გააფრინე ბიჭო?_მაშინვე დაუშვა ბიჭმა იარაღო და ხელი სახეზე ჩამოისვა.
-მე თუ თქვენ? ლამის ნახევარი საათია სახლში დავბოდიალობ და არაფერი გაგიგია, მე კარგად გამიშვი და შენ გძინავს, ნწ ნწ ნწ, ასე მუშაობს პოლიცია?_თავი დამწუხრებულმა გადააქნია და ტუჩები მოკუმა სიცილის შესაკავებლად.
-ნენე სად არი?_ისევ ლილუს მიუჯდა ბიჭი.
-სანამ გაიღვიძებდა გამოვიპარე_მხრები აიჩეჩა ბიჭმა
-სულ გარეკე? წარმოგიდგენია როგორ ინერვიულებს?
-რა ანერვიულებს? რომ დავლოდებოდი არ გამომიშვებდა_გაკვირვებულმა ამოხედა იოანემ.
-და შენ გქვია გამომძიებელი, ცხვირწინ ვერაფერს ხვდები და რა უნდა გამოიძიო_თავი გადააქნია გაბრიელმა და აწივლებულ კომპიუტერს გახედა. პრინტერს მუშაობა დაემათავრებინა და მთელი ხმით გაჰკიოდა.
-გავიგეთ გავიგეთ_მოუთმენლად გამორთო იოანემ აპარატი და ფურცლების დიდი დასტა ხელში მოიქცია. -აბა დედიკო და მამიკო, ვიწყებთ_მაგიდაზე ხმაურით დააგდო მთელი შეკვრა და წარბების თამაშით მიუჯდა გვერდით. დრო იყო ნაგაზზე ინფორმაცია შეეგროვებინათ.


უკვე კარგად იქნებოდა გათენებული სოფლის სახლში კიბეებზე მჯდარმა ქერამ მოწოლილი ცრემლები რომ მოიშორა. სიმწრისგან აეტირა გაღვიძებულს საწოლის მეორე ნახევარი ცარიელი რომ დახვდა. ისე წავიდა მისგან იოანე არც კი გააღვიძა, ჩუმად გაიპარა პატარა ბავშვივით და ნენე არაფრად ჩააგდო. რა მოხდებოდა ორ სიტყვიანი წერილი მაინც დაეტოვებინა? ნუთუ ტყუილა აქვს რაიმეს იმედი? უკვე სამი წელია გულგრილად ვეღარ უყურებს ბიჭის გართობას და ყოველ ღამით ახალ ახალ საყვარლებს, რამდენჯერ უოცნებია იოანეს მისთვის სხვანაირად შეეხედა, თუმცა არა, მისთვის ყოველთვის მეგობრად დარჩებოდა, უახლოეს მეგობრად. იმის გამბედაობა კი ვერასდროს ექნებოდა თავად მისულიყო და გრძნობების შესახებ ეთქვა. უცებ საკუთარ თავს გვერდიდან შეხედა და სიამაყემ კისერში ამოასხა, დილის რვა საათზე იჯდა სოფელში, სახლის კიბეებზე ატირებული, ცხელი ყავით ხელში, მოუწესრიგებელი, დაღლილი, თვალებ დათხაპნილი, სამსახურიდან ლამის გამოაგდეს ბიჭის გამო რომლისთვისაც თითქმის არაფერს ნიშნავს, ახლა კი ზის და მოთქვამს.
-არავითარ შემთხვევაში ჩემო ნენე_წელში გასწორდა უეცრად -თუ ყმაწვილს გულაობა უნდა ჩვენ რას ვუცადოთ? რამდენ კაცს ვუთხარით უარი მის ლოდინში? დამთავრდა. მოქმედების დროა ჩემო გოგო_ბოლო ყლუპი ყავაც მოსვა და ფეხზე წამოხტა. დღეიდან ახალი ცხოვრება უნდა დაეწყო.

ლამის მთელი ქალაქი გადაქექა სანდრომ დის ძებნაში, თუმცა ამაოდ, გამოჩენა არ უნდოდა ამიტომ ძებნა ჩუმად უწევდა და ეს საქმეს ურთულებდა. ყველა ადგილი მოიარა სადაც შესაძლებელი იქნებოდა ლილუს პოვნა, თუმცა სულ ტყუილად. გოგო უკვალოდ გამქრალიყო. ბოლოს ანერვიულდა, იქნებ მოკლეს და ისეთ ადგილას გადამალეს მისი სხეულის ნაწილსაც კი ვერ იპოვიდა ვერავინ. უნდა გაერისკა, სხვა გზა აღარ ქონდა. სწორედ ამ ფიქრებით მიადგა ტყუპების ბინას და დასაწყისში მორიდებული კაკუნი რამდენიმე წუთში ბრახუნში გადავიდა.
-გაბრიეეელ, იოანეეე_ბოლოს მთელი ხმით დაიწყო ბღავილი და იმდენი ქნა რამდენიმე წუთში გვერდითა ბინიდან გამოხედა მეზობელმა.
-რა ამბავია შვილო, ხომ მშიდობაა?_სათვალეს ისწორებდა მოხუცი ქალი.
-კი კი დეიდა, ბიჭებს ვეძებ მათი მეგობარი ვარ და ტელეფონი აქვთ გამორთული.
-არც მიკვირს შვილო, ორი დღის წინ ისეთი ამბავი იყო ალბათ გადავიდნენ კიდეც.
-რა ამბავი? განყოფილებაში არაფერი გაუგიათ._დაბნეულმა გამოხედა ბიჭმა.
-აბა რას ამბობ შვილო, როგორ არ გაიგებდნენ, ვიღაცეები შეუვარდნენ, იმდენი დამნაშავე ყავთ დაჭერილი ბოროტებს რა დალევს, იოანე დაჭრეს, ჩემი საწყალი ბიჭი, ძლივს მოუსწრო გაბრიელმა და სისხლისგან დაცლას გადაარჩინა_მოწოლილი ცრემლები უკან გააბრუნა ქალმა.
-მხოლოდ იოანე? მტი არავინ დაშავებულა?_ნერწყვი გადაეყლაპა სანდროს.
-მოიცა შენ მაგათი როგორი მეგობარი ხარ? განყოფილებაში როგორ არ იტყოდნენ მთელი დღე სავსე იყო პოლიციელებით აქაურობა, შენ რა გქვია შვილო?_უკვე დაკვირვებით აათვალიერა წარბშეკრულმა ქალმა სათვალიდან სანდრო და ეცადა თითოეული დეტალი დაემახსოვრებინა ბიჭის.
-მადლობა დეიდა დახმარებისთვის_დაბნეულმა გაუღიმა ქალს და უსიტყვოდ დაეშვა კიბეებზე.
თუ თავს დაესხნენ ესეიგი დროებით დამალული იქნებოდნენ, ჯანდაბა ახლა როგორ მოეძებნა ეს წითური გოგო? გზას ჭრიდა ფიქრებში გართული ტელეფონმა შეტყობინების მოსვლა რომ ამცნო. მაშინვე სტაცა მობილურს ხელი და შეტყობინების გახსნისას ისე დაიბნა ლამის მანქანას გაატანინა თავი. სწორედ ესღა აკლდა, ნაგაზი ქუთაისში ჩამოსულიყო და ბიჭი დარწმუნებული იყო ამას კარგი არაფერი მოყვებოდა.

-თქვენ ხვდებით აქ რამდენი ინფორმაციაა?_თვალებ გაფართოებულმა მოაშორა იოანემ ფურცლებს თვალი და წყვილს ახედა. ისინი ჯერ კიდევ თავდახრილები კითხულობდნენ ინფორმაციას. უკვე დაღამებულიყო და არემარეს ბინდი დადებოდა, ფურცლებში თავჩარგულებს კი მთელი დღის მანძილზე ჭამაც არ გახსენებოდათ.
-ბრმა არცერთი ვართ_როგორც ყოველთვის ხმის ტონი არ შეუცვლია გაბრიელს.
-ღმერთო ეს ღრჯუა კაცი რამ მოგაწონა_ლილუს გახედა იოანემ დაჭყანული სახით.
-წესიერად_პასუხი ძმისგან მიიღო სამაგიეროდ.
-არანორმალური და გიჟი ჩვენ ორიც ვეყოფით, იყოს ეს მაინც სერიოზული_თვალი ჩაუკრა ლილუმ ახითხითებულ იოანეს და თბილი მზერით გადახედა შუბლშეკრულ გაბრიელს.
-თითქმის ყველანაირი საბუთი გვაქვს ხელთ ნაგაზის დასაჭერად, ახლა უნდა გადავამოწმოთ ამათი სისწორე რომ არ შევცდეთ და მთავარი, აქ არაფერია ნაგაზის ვინაობაზე._სწორად დაალაგა ფურცლები უფროსმა ტყუპმა.
-არაუშავს გავიგებთ, დროა ბოსს დავურეკოთ_მობილური მოიმარჯვა იოანემ.
-ხომ იცი....
-მომისმენენ_თავი დაუკრა საპასუხოდ და ნომერი აკრიბა.
-ბატონო დაჩი, საღამო მშვიდობის.
-იოანე? საღამო მშვიდობის_გაკვირვება დაეტყო კაცის ხმას.
-დიახ მე ვარ, მინდოდა მეთქვა რომ მე და გაბრიელი ხვალ არ ვიქნებით სასწრაფოდ კიარა უსასწრაფესად ანაკლიაში ვართ წასასვლელები_ფანჯრიდან გაიხედა ბიჭმა და კაცის პასუხს დაელოდა.
-კარგი იოანე, გასაგებია, პრობლემა არ არის, რამდენი დღეც დაგჭირდებათ. და მაშინვე გათიშა. რასაკვირველია კაცი ყველაფერს მიხვდა.

-ანაკლია?_გაბრიელს გადახედა ლილუმ.
-ყველა ჩვენი სამსახურის ბინას თავისი კოდი აქვს, ჩვენ ახლა ანაკლიაში ვართ_ქალს გაუღიმა და ისევ წელზე მოხვია ხელი.
-რაღაცა ზღვის ხედით დიდად ვერ ვტკბებით_სიცილი აუტყდა ლილუს ფანჯრიდან მოპირდაპირე ბინაში სარეცხის ფენით გართულ ქალს რომ მოკრა თვალი.
-გამოძიებას მოვრჩეთ და წაგიყვან_კისერში აკოცა მოუთმენლად და სასიამოვნოდ გაეღიმა რომ დაინახა როგორ დაბურძგლა ქალს.
-აუ მამიკო მეც ხომ წამიყვან?_წარბები შეათამაშა იოანემ.
-შენ ჯერ ნენე შემოირიგე_თვალი ჩაუკრა ძმამ საპასუხოდ.
-ეგ არაა პრობლემა_ხელი ჩაიქნია ბიჭმაც, -ხვალ საღამოს გავიდეთ და თან გულსაც გადავაყოლებთ, მემგონი ერთი ღამე დავიმსახურეთ გართობა, ნუ თუ დედიკო გამოგიშვებს_ისევ მოფხუკუნე გავარდა სამზარეულოსკენ და სანტიმეტრით აიცილა გაბრიელის ნასროლი წყლის ჭიქა.
-ერთ დღესაც ენას ამოგაცლი_გაბრაზებულმა დაიქადნა ბიჭმა და კარებზე კაკუნის გაგონებისთანავე წამოდგა ფეხზე. დაჩი მოსულიყო და იმდენი ინფორმაცია ქონდათ გადასაცემი მომზადებაც სჭირდებოდათ.