წუხელ გოგა ჩემთან დარჩა,ბევრი ვილაპარაკეთ,ფილმებს ვუყურეთ და ბოლოს ერთმანეთზე გადახლართულებს ჩაგვეძინა..დილით სიცივემ გამაღვიძა,თვალები ძლივს გავახილე და გოგა ჩემს გვერდით აღარ იყო,სამზარეულოში გავედი და ბავშვები შემეგებნენ ალეწილი სახეებით..
-ლენ რა ხდება? გავხედე შეშინებული
უპასუხოდ მტოვებს,ყველას ხმა ჩაუვარდა თითქოს
-სანი რა მოხდა? გადავედი სანდროსთან
-რა ყველას ხმა ჩაგივარდათ,მიპასუხეთ..გოგა სადარის?
-გთხოვ დაჯექი ანო და თავი ხელში აიყვანე -თქვა ვაჩემ
-რა ხდება ბავშვებო ამიხსენით
-გოგა აღარ არის -თქვა თავჩაღუნულმა გიომ
-რას ქვია აღარ არის? სადარის? -ვყვირი და გოგას ვურეკავ
-არ გიპასუხებს ანო,ის მკვდარია
-რეზიმ დაცხრილა -გამოსცრა ნინიმ
სიცივემ ამიტანა,ყვირილი და საგნების მტვრევა დავიწყე,ვტიროდი ბოლო ხმაზე..
ლოგინიდან წამოვხტი,სულ ოფლიანი და ნამტირალევი
-ანო კარგად ხარ? -სახეზე ხელი მომისვა დევდარიანმა და წყლით სავსე ჭიქა მომაწოდა
-შენ? -შევხედე და მისი სახის ნაკვთები კარგად,რომ დამენახა სახე ახლოს მივწიე მის სახესთან და ტუჩის კუთხეში ნაზად მივადე ჩემი ტუჩები..
-რაიყო შენს სიზმარში ხო არ მოვკვდი? -გაიცინა
-ნუ იცინი,ჩამეხუტე და აღარ გამიშვა -ვთქვი აცრემლიანებულმა და მაგრად მოვხვიე ხელები
-არასდროს გაგიშვებ ხელს,ახლა დავიძინოთ გათენებამდე არის დრო..
ჩავეხუტე,ისე ძლიერ მოვხვიე ხელები,ისეთი ბედნიერი ვიყავი რომ ეს მხოლოდ სიზმარი იყო და არა რეალობა..ახლა მივხვდი,რომ მისი დაკარგვა ჩემთვის ყველაზე საშინელი ტრაგედია იქნება..

კვირა 10;25
ვიღვიძებ მის თბილ მკლავებში გახვეულს და მისი სახის ნაკვთებს ვიმახსოვრებ
-ძალიან სიმპატიური ვარ ხო -თქვა ისე რომ თვალებიც არ გაუხელია
-არააა
-კი,გინდა რომ სულ მიყურო
-თავის თავზე შეყვარებული გოგა დევდარიანი
-მოდი მაკოცე -ჩამავლო წელზე ხელი და მის მკერდს დამახეთქა
-რას შვრები გოგა ნუ ცანცარებ
-რა გემრიელი გოგო მყავს -თქვა ისე რო კოცნა არ შეუწყვეტავს
-დღეს სულ ვიწვეთ რა -თავი ჩემს ყელში ჩარგო და ჩემი სურნელი შეისუნთქა
-კაი ახლა ნუ გაგიჟდი -ვუთხარი ღიმილით და ჩემს ტუჩებთან მივიზიდე
დიდიხანი ვაგემოვნებდით ერთმანეთს სანამ,ლენკამ არ დაგვირღვია სიჩუმე
-აუ არ უპასუხო - ტელეფონი ჰაერში აიქნია და კოცნა გააგრძელა..
-კაი გოგა დამიბრუნე,იქნებ რაუნდა,წავართვი ტელეფონი და ვუპასუხე
გოგა წამოდგა ფანჯარა გამოაღო ოდნავ,ცივი ჰაერი შეისუნთქა და სიგარეტს მოუკიდა
-გისმენ ლენ
-საბერძნეთში როგორი ამინდია? -იორნიულად წამომძახა დაქალმა
-მშვენიერი დამპალო -გამეცინა
-გამოდით ბარში,თქვენი ოფიციალურობა ავღნიშნოთ
-ოფიციალურობა არა
-კაი ხო ისე გამოდით რაც არის
-1საათში
ტელეფონი გავთიშე და გოგასთან მივედი,ზურგის მხრიდან ჩავეხუტე და კოცნებით დავუფარე მთელი ტანი..შემოტრიალდა თვალებში ჩამხედა და შუბლზე მაკოცა..
-მიყვარხარ!
-მეც გოგა!
-როგორც იქნა,გატყდი ამდენი ხნის მერე -ხელები მაღლა ასწია
-ხო მაგრამ მეშინია
-რისი?
-ოფიციალურობის,იმედგაცრუების და ყველაზე მეტად ტყუილის..ტყუილს ყოველთვის ღალატი მოსდევს..
-ანო კაი რა არვიცი წარსულში რა დონის ნაბი*ვარი გიყვარდა,მაგრამ ყველა ერთნაირი ვერ იქნება
-არმინდა ჩემს წარსულზე ლაპარაკი
-ხო არც მე -გამოსცრა დევდარიანმა და მეორე ღერს მოუკიდა..
-მე არაფერი ვიცი შენს წარსულზე გოგა
-არც არის საჭირო ანო,ჩვენ აწმყო და მომავალი გვაერთიანებს ჩემო პატარა!
ჩავეხუტე..ისე ძლიერ მოვხვიე ხელები,თითქოს დიდიხნის უნახავი მყავდა და მენატრებოდა..მენატრებოდა,როცა ახლოს იყო მაშინაც კი..საყვარელი ადამიანის ჩახუტება,საუკეთესო დამამშვიდებელია,რაც კი ოდესმე მოუგონიათ..ჩახუტება ყველანაირ დეპრესიას და სტრესს ხსნის! იგი სიმშვიდის შეგრძნებას გვანიჭებს..ალბათ ყოველთვის ყველაზე ტკბილად მაინც ურთიერთობის დასაწყისი გვემახსოვრება,ყოველთვის ყურებამდე გვეღიმება,როცა მახსენდება მასთან პირველი ჩახუტება,კოცნა,პირველი მიყვარხარ..არ არსებობს ამაზე ძვირფასი მოგონებები და კიდევ ერთს მივხვდი ,რომ ეს ცხოვრება მარტო მოგონებებია! მისი ჩახუტება ჩემთვის სულზე კოცნაა..ვერანაირი კავშირი ვერ შეცვლის ჩახუტებას,გულში ჩაკვრას,მოფერებას..ჩახუტება,ეს უხმო კივილია,გაუმხელელი გრძნობების,მონატრების,ემოციების..ჩახუტებისას საოცარი ძალა,ენერგია,ნუგეში და სითბო ერთიანად მოდის და ერთმანეთში ირევა..მისი ჩახუტება,ეს გრძნობების ყველაზე ძლიერი გამხელაა და სიყვარულის აღიარება!!
-გოგა აბაზანას მივიღებ და წავიდეთ,ბავშვები გველოდებიან,მიდი თუ გინდა მეორე საძინებელში შეგიძლია მიიღო შხაპი
-კაი დიდხანს არ მალოდინო -თქვა და ნელა შემახო ტუჩები
ნახევარ საათში აბაზანიდან გამოვედი,პირსახოცი უნდა მომეხნსა,როცა ბატონი გოგა დივანზე მჯდომი მიყურებდა,უფრო მოვიჭირე პირსახოცი და კედელს მივეყუდე
-არვიცოდი აქ თუ იყავი,მალე მიგიღია შხაპი
-სველი თმით უფრო ლამაზი ხარ
-ოჰ მადლობა -ოდნავ გავწითლდი
მომიახლოვდა,ყელში მაკოცა და კარებთან მივიდა
-ჩაიცვი და გავიდეთ
მესიამოვნა მისგან ეს საქციელი,რომ თავს უფლება არ მისცა,ნაადრევი ნაბიჯი გადაედგა..
ჩავიცვი და გარეთ გავედით..
ბართან რეზი შეგხვდა მოტეხილი ხელით და გახეთქილი წარბით..
-ვაუ უკვე მოგილოცოთ? აგვათვალიერა კაჭარავამ და ირონიით წარმოსთქვა სიტყვები
გოგას ავხედე,რომელიც ძლივს იკავებდა თავს და მუშტები ჰქონდა შეკრული
-გოგა გთხოვ შევიდეთ ბარში -ჩავჩურჩულე და ხელით გამოვქაჩე,რომ წამოსულიყო
-ანანოს უთხარი მადლობა,რომ კიდე ცოცხალი ხარ შე ახ*არო -მიაძახა გოგამ და ბარში შემიყვანა..ბავშვები ვნახეთ,ლუდები დავლიეთ,ბევრი ვილაპარაკეთ,ვიცინეთ..სახე შემეცვალა,როცა გოგას ტელეფონზე დაურეკეს და ეკრანზე ნუცა ამოხტა..
-რატო გირეკავს? -ავხედე გაცოფებული
-გავიგოთ
-"გისმენ ნუცა" "კი" "ისევ?" "ახლავე მოვალ"
-სად წახვალ? ან რა მოკლე-მოკლე პასუხები იყო გოგა? უამრავი კითხვა მივაყარე
-ანო მოგვიანებით დაგირეკავ,ჭკუით იყავი,მიყვარხარ -შუბლზე მაკოცა და ფეხზე წამოდგა
-სანდრო გვიანია და სახლამდე მიიყვან რა
-გოგა რა ხდება მეტყვი? წამოვდექი ფეხზე და გაოცებული ვუყურებ
-ისევ ის თემაა? -წამოიძახა ვაჩემ
-ხო -თქვა და ბარიდან აორთქლდა
-რა თემა? რა ხდება ამიხსნით ვინმე?
-თვითონ გეტყვის მერე -მითხრა გიომ და ღრმა ნაფაზს დაარტყა
-და ნუცა თუ მაგისი ნაშა იყო უნდა წამომხტარიყო და გაქცეულიყო? -თქვა გაბრაზებულმა ლენკამ
-არ მესმის ამ ბიჭების -მოისმა ნინის ხმაც
-დაწყნარდებით ახლა? -დაიყვირა სანიმ და თვალებით ანიშნა გაჩუმდითო
ფეხზე წამოვდექი და გამოსვლა დავაპირე
-ანო საით? დამელოდე -გამომყვა სანის ხმა
-სახლში
-წაგიყვან
-აუ სანდრო გთხოვ,მარტო მინდა ყოფნა
-გვიანია ანო
-ვიცი,მაგრამ არაფერი არ მომივა და არ გამომყვე გთხოვ
ვუთხარი და გარეთ გამოვედი..გავუყევი წვიმიან გზას..ვაანალიზებ,რომ მარტო ვარ და წასასვლელი არსად მაქვს,არც მეგობართან და არც ვინმე უცნობ ადამიანთან,საკუთარ თავს ვუმეგობრდები..როცა მტკივა და ვერავის ტკივილში ვეღარ ვიმალები,ვერც ბედნიერებისგან მბრწყინავ და ვერც უბედურებისგან გაყინულ ადამიანს შევეკედლები..საკუთარ ტკივილში ვიმალები,ცრემლებამდე მისულს კივილი მინდება და ვერცერთ ადამიანს ვერ გავაგონებ ჩემს ხმას..ვერც წინ ვდგავ ნაბიჯს და ვერც უკან,ვიყინები..ვდგავარ და ვფიქრობ,ნეტავ რა უნდა ვქნა? არც პასუხს შემოგაშველებს ვინმე და არც უპასუხოდ გაგიღიმებენ,სამწუხაროდ ასეთია ცხოვრება..დაუნდობელია...როგორი ცარიელი ვარ ახლა და როგორ გადამარჩენდა მისი ერთი ჩახუტება..
სახლში გვიან დავბრუნდი..ცხელი აბაზანა მივიღე და მივითიშე..

3:15
ღრმა ძილიდან ძლიერმა ბრახუნმა გამომიყვანა,ფეხზე ავდექი,ხალათი მოვიცვი და კარი გავაღე,გოგა იყო..
-გირეკავდი,მაგრამ არ მიპასუხე,უამრავი შეტყობინება დაგიტოვე და არცერთი გახსენი
-ხო არ გამიგია -ვიცრუე
-კაი რა,შემომიშვებ?
-შემოდი -ვუთხარი და კარი დავხურე
კოცნას აპირებდა,როცა თავი გავატრიალე და კედელს მივეყუდე,ხელები გადავიჯვარედინე და თვალებში შევხედე..
-ვილაპარაკოთ? მკითხა თბილი ხმით
-და რაზე?
-დღევანდელზე
-არ მაინტერესებს -მკაცრად ვუპასუხე
-ხო გაინტერესებდა
-კი მაინტერესებდა იქამდე სანამ ბარიდან არ წახვედი და არ დამტოვე
-რო გითხარი,რო სანდრო წაგიყვანდა სახლში რატო არ მომისმინე?
-თემას ცვლი?
-არაფერს არ ვცვლი,გეკითხები გვიან მარტო რატო დადიხარ?
-მასე მინდოდა
-მეორედ მაგას აღარ იზავ,თორე ვიჩხუბებთ
-ხო შენ გაიქეცი შენს ნაშებთან და მე ბიჭებმა მიმიყვანონ სახლში,ოქეეეი
-ანანო ტონი
-გთხოვ წადი
-არ წავალ,უნდა ვილაპარაკოთ
-არ მინდა შენთან ლაპარაკი გოგა
-არ მიკითხავს გინდა თუ არა
-არაფერი არ გამოგვივა,არ ვაპირებ მე ასეთი საქციელები ვითმინო,ჩემს თვალწინ რომ გირეკავენ ბო*ები და გარბიხარ,მე ისე მტოვებ თითქოს არაფერი
-ანანო დახმარება დასჭირდა,პერედოზი ჰქონდა და უნდა წავსულვიყავი
-კაი,რამდენი დახმარება დასჭირდება,დაგირეკოს და გაიქეცი
-ისევ სისულელეებს როშავ რა -ხელი აიქნია და სიგარეტს მოუკიდა
-ხო ყოველთვის შენ ხარ მართალი გოგა
-აუ წავედი და ცოტა აზრზე მოდი რა
-აი ისევ მიდიხარ და ახსნას გაურბიხარ
-არა ანანო არაფერს არ გავურბივარ,მარტო დარჩი და დაფიქრდი რანაირად იქცევი
-აა მე ვიქცევი კიდე ცუდად? -ყვირილი დავიწყე
-ნუ ყვირიხარ გოგო,ხვალე ვილაპარაკოთ როცა დაწყნარდები
-კაი წადი და აღარ დამენახო
კარი მივურახუნე და ავქვითინდი..ადამიანებს რატომ ჰგონიათ,რომ ცუდად ყოფნის დროს აუცილებლად მარტო უნდა დაგვტოვონ,რადგან უკეთ გავხდეთ? იქნებ მასთან ლაპარაკი მშველის? იქნებ ზუსტად ისაა ჩემი გადარჩენა?! ჯანდაბამდე გზა გქონია გოგა დევდარიანო!