იმ ღამით ისე უჩუმრად ამოცურდა ცაზე ახალი მთვარე, თითქოს შექმნილი მყუდროების დარღვევას ერიდებაო. მკრთალი თეთრი სინათლით აავსო გარემო და ბოლოს ტალღების უბეში მშვიდად მოქანავე „პოსეიდონსაც“ მიადგა. იმ ღამით ზღვაც კი დამშვიდებულიყო. თითქოს ისიც ერიდებოდა „პოსეიდონის“ კაიუტაში მძინარე ასულის სიმშვიდის დარღვევას. კარის თავზე დაკიდებული ზეთის ლამპები დიდი ხნის წინ ჩამქვრალიყვნენ და ახლა, როცა მთვარის ნათელმა კაიუტაშიც შეაღწია, კარგად გამოჩნდა საწოლში მწოლიარე ქალი, რომელსაც დახუთული ჰაერისა და სიცხის გამო ზეწარი გადაეხადა და მხოლოდ ღამის პერანგის ამარაღა იყო დარჩენილი. კოჭამდე სიგრძის პერანგიც მშფოთვარე ძილის გამო დაგრაგნილიყო და მუხლებს ზემოთ სუროსავით შემოხვეოდა ამილახვრის ასულის ხორბლისფერ ნატიფ ფეხებს. ქალმა ხმადაბლა დაიკვნესა და მხარი იცვალა. თითქოს ცდილობდა, თავი დაეხსნა იმ მშფოთვარე ძილისგან, რომელიც ემოციურად დამღლელი დღეების შემდეგ სწვეოდა. გადაბრუნებას მისი პერანგის სხეულზე უფრო მეტად შემოტმასვნა და მეტი სიშიშვლე მოჰყვა. გულ-მკერდზე გადაღეღილმა ნაჭერმა კარგად გამოაჩინა ქალის სავსე მკერდი და დაბერილი ვარდისფერი კერტები, საალერსოდ რომ იწვევდნენ რჩეულს და ღამის კოშმარისგან გათანგულს სწრაფად აუდ-ჩაუდიოდნენ.
რამდენიმე წუთიც არ იყო გასული, რომ კაიუტის კართან რაღაც გაფაჩუნდა, თითქოს თაგვმა ჩაირბინაო. შემდეგ კი ძალიან ჩუმად, ჩქამის გამოუცემლად კარი გაიღო და კაიუტაში ლანდი შემოიჭრა. საიმედოდ დაკეტა ზურგს უკან ხის ნაჭერი და მთვარის ნათელით მოცული მძინარე ასულისკენ დაიძრა. სუნთქვისშემკვრელად ლამაზი იყო მელანო მისთვის. ამის დაჯერების უფლებას აქამდე უკრძალავდა საკუთარ თავს, მაგრამ ახლა რაღაც შეცვლილიყო. საწოლზე ფრთხილად ჩამოჯდა და მძინარე ქალს დააკვირდა, რომლის ჩალისფერი დალალები მთელს ბალიშზე გაფანტულიყო. რაც არ უნდა გასაკვირი ყოფილიყო, წამითაც კი არ გაჰქცევია თვალი მისი მოშიშვლებული სხეულისკენ, მხოლოდ გამოკვეთილ ყვრიმალებსა და სიცხისაგან აწითლებულ ლოყებზე აკვირდებოდა, შემდეგ კი ხელი მისი არეული თმისკენ გააცურა და ნაზად მიეფერა. იმ წამს მთელი გულით სურდა ამილახვრის ასულს თავისი მელანივით ლურჯი და უძირო თვალები გაეხილა და მისთვის იმ აწყლიანებული მზერით შეეხედა, როგორც სჩვეოდა ხოლმე, იქიდან წაყვანას და დაცვას რომ სთხოვდა. ქალმაც თითქოს ისმინაო მისი ფიქრები. დაჟინებული მზერისგან სახეამწვარმა წამსვე დაახამხამა თვალები და გრძელი წამწამების ქვემოდან ამოხედა.
-ერეკლე... - დაიჩურჩულა ნამძინარევი ხმით. მის წინ მანდვილად „პოსეიდონის“ კაპიტანი იჯდა, თანაც ტანსზევით შიშველი და სულ მთლად უთიშავდა გონებას ქალს.
-ვერ გაგიშვებ, მელანო, არ შემიძლია, - ჩამწყდარი ხმით ძლივს ამოღერღა კაცმა და ყბადაჭიმულმა თვალები დახუჭა.
-ხოდა არ გამიშვა, - მთლად აწითლებულმა ქალმა ჩურჩულითვე დაუბრუნა პასუხი.
ერეკლეს წამით ეგონა, რომ მოესმა ან მოეჩვენა ის, რაც მელანომ უთხრა. მაშინვე გაახილა თვალები და კვლავ იმ მზერას გადააწყდა. სულ რამდენიმე წამით უყურა იმ აწყლიანებულ ლურჯ თვალებში, შემდეგ კი ამილახვრის ასულისკენ გადაიხარა, ცალი ხელი კისერზე შეუცურა, თავისკენ მიიზიდა და ქალის ძილისაგან აღუებულ ბაგეებს დაეპატრონა. არც მელანოს გაუწევია წინააღმდეგობა, პირიქით, მანაც შეუცურა კისერზე თავისი სუსტი მკლავები და შეეცადა ერეკლეს ტუჩების მოძრაობას აჰყოლოდა. კაცმა ჯერ ფრთხილად აასრიალა ხელი ქალის ფეხებზე, შემდეგ კი, როცა წინააღმდეგობას ვერ წააწყდა, ერთი ხელის მოსმით მოაცილა სხეულიდან დაგრაგნილი ღამის პერანგი და დედიშობილა ასულს თვალი შეავლო. მელანოს შერცხვა და აწითლებულმა მაშინვე თავი დახარა, მაგრამ მამაკაცმა არ დაანება. ერთი ამოიოხრა და საბოლოოდ მისცა ვნებას უფლება მთლიანად დაჰპატრონებოდა მას. ამჯერად ნაზი კოცნებით დაუყვა მელანოს გედივით კისერს და მუცლამდე ჩავიდა. ფაქიზად შეეხო ხელებით ქალის სწრაფად მოძრავ მკერდს, თითქოს რაიმე წმინდას ეხებოდა, რომლის წაბილწვაც არ სურდა, შემდეგ კი ტუჩებით ჩაანაცვლა საკუთარი მკლავები და მათ ქალის წვრილ წელზე მიუჩინა ადგილი.
-ერეე...ეეკლეეე... - ამოიკვნესა ქალმა და თვალები მინაბა.
თითქოს ამას ელოდაო, ფრთხილად მოიქცია მელანოს მკვრივი სხეული საკუთარ ტანქვეშ და კვლავ ბაგეებზე დააკვდა. მამაკაცი აქამდე უცნობ სიამოვნების მორევში ითრევდა ამილახვრის ასულს და ისიც თავდავიწყებული იღებდა, მასთან ერთად ბორგავდა და სუსტ მკლავებს მთელი ძალით ხვევდა მასზე მოქცეულს.
რამდენიმე წუთში ან საათში, როდესაც ვნება ჩაცხრა, კაცი ზურგზე გადაწვა და აკანკალებული ქალი საფეთქლით მიიკრო მკერდზე. მელანოს თვალები მიენაბა და ღრმად სუნთქავდა. ამდენ ხანს დავიწყებულმა სინდისის ხმამაც იჩინა თავი და მხოლოდ ახლაღა გაახსენდა გამზრდელი ბებია, რომელიც ალბათ გაკიცხავდა და სამაგალითოდ დასჯიდა ამ ურცხვი საქციელის გამო. ოჯახის შემარცხვენელს დაუძახებდა და ისეთ მწარე სილას გააწნავდა, როგორც ბავშვობაში სჩვეოდა, როცა მის ძმებს ასილაქებდა. მაგრამ ახლა ბებიაზე ფიქრებს და სინდისის ხმასაც ბედნიერების გრძნობა აბათილებდა. რამდენიმე დღის წინ ასეთ რამეს ვერც კი წარმოიდგენდა, მაგრამ ახლა ერეკლეს ეხვეოდა მთელი ძალით და მამაკაცისგანაც იმავეს გრძნობდა.
ერეკლემ ფრთხილი მოძრაობით გადააფარა იქვე მიკუჭული ზეწარი მის მკერდზე მიკრულ ქალს და საფეთქელზე ნაზად აკოცა.
-ხომ იცი, რომ ამ ყველაფრის შემდეგ არსად აღარ გაგიშვებ? ვერ გელევი, არ შემიძლია. მინდა, რომ სულ ასე, ჩემს მკალვებში მოქცეული მყავდე, რათა დარწმუნებული ვიყო, კარგად ხარ, ჩემთან ხარ და არაფერი გემუქრება, - მშვიდი ხმით ჰკითხა და თან ქალის აწითლებულ ღაწვებზე დაატარებდა თითებს.
-ვიცი, - კვლავ აწყლიანებული თვალებით ახედა ქალმა და თავადაც მიეფერა სახეზე, შემდეგ კი აწყლიანებული თვალებიდან ცრემლები გადმოყარა.
-ჩშშ, მელანო, ნუ ტირი, ყველაფერი კარგად იქნება. გეფიცები, ყველაფერს გავაკეთებ შენ გამო.
კაცმა მისი სახე ხელებში მოიქცია, ფრთხილად მოაცილა ღაწვებზე ჩამოდენილი უფერული მარილიანი ბურთები და ორივე თვალი დაუკოცნა.
-არა, ერეკლე, - თავი გააქნია ქალმა, - მხოლოდ ჩემ გამო კი არა, ამას ორივეს გამო უნდა აკეთებდე...
მაგრამ კაცმა აღარ დაასრულებინა სიტყვა, კვლავ მკლავებში მოიქცია ქალის სუსტი სხეული და ბაგეებზე დაეკონა.
მეორე დღეს ნაპირიდან ახალდაბრუნებულმა ერთ-ერთმა მეზღვაურმა ამბავი მოიტანა, ხმა გავრცელდა ქარიშხლის დროს მეხი გავარდნილა რამდენიმე ადგილას და ერთ-ერთი იმ სახლს დასცემია, სადაც ამილახვრის კაცები და დარეჯანი აფარებდნენ თავსო. სახლი მთლად გადამწვარა და ვერავის გადარჩენა მოუხერხებიათო. მეორე ამბის თქმამდე კი ალმაცერად გახედა მელანოს, მაგრამ ბოლოს მაინც ამოთქვა. ამილახვარს წუხელის დედა გარდასცვლია და ახლა ყველაფერი თავად ალექსანდრეს აქვს მინდობილიო. ერეკლემ თავის დაქნევით ანიშნა და კაციც გავიდა.
-მელანო, მელანო, ხომ კარგად ხარ? - ხელის შეშველება დასჭირდა ქალისთვის, რომ არ ჩაკეცილიყო, - მელანო, ნუ მაშინებ.
-ბებო აღარ არის, გესმის ერეკლე? - უკვე ცრემლები სდიოდა სახეზე და ერეკლეს მკერდს აფარებდა თავს, - მელანია ბებია აღარ არის და მე...
-უკან დაბრუნება გინდა? - ხმა ჩაუწყდა კაცსაც.
-ერეკლე, გაიგე, მან გამზარდა, მან შეიტანა დიდი წვლილი იმაში, რომ ასეთი ვყოფილიყავი. არ შემიძლია, უკანასკენლ გზაზე მაინც არ გავაცილო.
-მესმის შენი. წარმომიდგენია როგორ გიმძიმს ახლა, მაგრამ...
-ერეკლე, გთხოვ.
კაცმა მხოლოდ წამით შეხედა მელანოს აწყლიანებულ თვალებს. შემდეგ მისკენ გადაიხარა და ორივე მათგანზე ეამბორა.
-კარგი, იყოს ისე, როგორც შენ გინდა, - ამოოხვრას ამოაყოლა სიტყვები და უფრო მაგრად ჩაიკრა ქალი, - ოღონდ უნდა დამპირდე, რომ თავს გაუფრთხილდები!
-ჩემს სახლში ვიქნები, ერეკლე, იმაზე უფრო დაცულ ადგილას, ვიდრე „პოსეიდონია“. არა, არ ვაკნინებ შენს გემს, უბრალოდ ხომ გესმის?
-საფრთხე ნებისმიერ კუთხეში შეიძლება იყოს ჩასაფრებული. არ მინდა, შენი გაშვება.
-მაგრამ უნდა გამიშვა. რაც არ უნდა მოხდეს, ახლა სიმართლე ვიცი და... - ქალი სახეზე წამოწითლდა და მზერა აარიდა ერეკლეს.
-და რა, მელანო?
-მე შენს მხარეს ვარ, ერეკლე.
-მოიცადე, აბა, რა იყო ის შენი გამოსვლა გემბანზე ოჯახის სიწმინდესთან დაკავშირებით, ჩემიანებს არასდროს ვუღალატებო?
-ახლა ჩემი ოჯახი შენ ხარ. ასეა, როცა ქალს უყვარდება. მასში გარდატეხა ხდება, რაც არ უნდა პრინციპული იყოს, მაინც მოუწევს მათზე გადაბიჯება და სამუდამოდ ეთხოვება თავის ოჯახს. შემდეგ კი მხოლოდ იმაზე ფიქრობს და ზრუნავს, ვინც მის მომავალს წარმოადგენს. ამიტომ არასდროს აქვთ ხოლმე ოჯახის უფროს მამაკაცებს ქალიშვილების იმედი. ქალი გათხოვდება და წავა, თავად კი მხოლოდ ბიჭები რჩებათ. ან მარტო რჩებიან თუ მხოლოდ ქალიშვილი ჰყავდათ. შეიძლება მამაჩემს ეგონოს, რომ მე კვლავ მისი მჯერა, რადგან მას სიმართლე არ ეცოდინება, მაგრამ მე შენ გეკუთვნი უკვე, ერეკლე, და ამას ვეღარაფერი შეცვლის.
-არც კი ვიცი, რითი დაგიმსახურე, - ამოთქვა კაცმა და კვლავ წაეტანა მელანოს ბაგეებს.
***
ამილახვრების მამულამდე რამდენიმე მეტრიღა რჩებოდა, როცა ერეკლემ ცხენი შეაჩერა და მელანოს ჩამოსვლაში მიეშველა. მამულისთვის ზურგიდან მოევლოთ და ახლა ტყის განაპირას იდგნენ.
-ხომ გახსოვს, რაც უნდა თქვა, როცა გაქცევის შესახებ გკითხავენ? - ქალის სახე ხელებში ჰქონდა მოქცეული და ნაზად ეფერებოდა.
-არ ინერვიულო, მახსოვს.
-კარგი. რამდენიმე წუთში დავითიც გამოჩნდება და ის მიგიყვანს სახლამდე. მის გარდა არავის ვენდობი. თუ ჩემთან დაკავშირება მოგინდება, მას სთხოვე და აუცილებლად მიპოვნის.
-ანუ დავითი, - ჩაეცინა ქალს, - ამიტომაც მითხარი მაშინ, რომ მამაჩემის მსახურებიდან მხოლოდ ის მოგწონდა?
-არა, უბრალოდ კარგად ვიცნობ და თავისუფლადაა შესაძლებელი მიენდოს ყველაზე ძვირფასი. თანაც ვინმე ხომ უნდა მყოლოდა, ვინც თავადი ამილახვრის ყოველ ნაბიჯს შემატყობინებდა, არა?
ამასობაში ჰორიზონტზე ამილახვრის მოურავის სილუეტიც გამოჩნდა.
-გამარჯობა, - მიესალმა ორივეს და ოდნავ მოშორებით დადგა.
-მელანო, დარწმუნებული ხარ? - ბოლოჯერ იკითხა ერეკლემ და თვალებში ჩახედა.
-სრულებით. ნუ ინერვიულებ, გთხოვ, აქ მართლა არაფერი მემუქრება. თანაც შენი კაციც გყოლია და გაგაგებინებს, როგორ ვიქნები.
ერეკლემ თავი დაუქნია, ოდნავ გადაიხარა და ზედ ტუჩებზე დასჩუჩულა.
-მიყვარხარ, ამილახვრის ასულო! - შემდეგ კი ძალიან ნაზად შეეხო მათ.
ერეკლე მალევე მოსცილდა, უკანმოუხედავად შეჯდა თავის ცხენზე და წავიდა. უკან რომ მოეხედა, ალბათ ვეღარც მელანოს გაშვებას შეძლებდა. ახლა კი გულდამშვიდებით შეეძლო იმაზე ფიქრი, როგორ ეძია შური ბიძინა ამილახვარზე.
***
სახლის ჭიშკარიცა და კარებიც ფართოდ გაეხსნათ, მაგრამ სოფლებისგან განსხვავებით არც წივილ-კივილს ხმა გამოდიოდა და არც ტირილის. მაღალ საზოგადოებაში მიუღებელ ტონად ითვლებოდა მსგავსი რამ. ეზოში შევიდა თუ არა, მაშინვე ყველა მას მიაცქერდა და რატომღაც თავი უხერხულად იგრძნო. მაგრამ სახლამდე ნაბიჯი არ შეუნელებია. პირდაპირ იქითკენ წავიდა, სადაც ბებია იყო დასვენებული. მერე რა, რომ შეუფერებლად ეცვა. სულ არ ანაღვლებდა. ოთახში შესვლისას კი ცრემლები წასკდა და ნაბიჯიც ვეღარ გადადგა. ვინ ეხვეოდა, ვინ ეფერებოდა, არც კი შეუმჩნევია. არავის დასმულ შეკითხვას არ აქცევდა ყურადღებას. მხოლოდ ოთახის შუაგულში დასვენებული სასახლისკენ გაურბოდა მზერა, გარშემო ყვავილის კონები რომ შემოელაგებინათ. ვერავინ გააჩერა. ატირებული გადაემხო ქალის გაყინულ სხეულს და თითქოს მხოლოდ ამ სიცივის შეგრძნებისას გააცნობიერა რეალობა. ეს კი იმაზე უფრო მწარე და მტკივნეული აღმოჩნდა, ვიდრე „პოსეიდონზე“ ამ ამბის გაგება. რთულია იმის გაანალიზება, რომ შენი საყვარელი ადამიანი ასე მოულოდნელად გეცლება ხელიდან და მის სითბოს ვეღარასდროს შეიგრძნობ. იგი აღარ მოვა შენს საწოლთან, აღარ ჩამოგიჯდება და თმებზე ნაზი ფერებით ვეღარ გაგაღვიძებს. მერე რა, რომ მელანია ამილახვარი ყველაზე მკაცრ და ცივ ქალბატონად ითვლებოდა?! მას მელანოსთვის არადროს დაუკლია არც სითბო და არც სინაზე. პირიქით, ხშირი იყო შემთხვევები, როცა მის ძმებს ტუქსავდა და გოგონას კი უფრო მეტის უფლებას აძლევდა. ცხოვრებაში ისედაც ხშირად დაიჩაგრები, რადგან ქალად გაგაჩინა ღმერთმა და ცოტა ხანს მაინც იყავი ასეთი ლაღიო.
მელანო ლამის პანიკაში ჩავარდა, როცა სასახლისგან მისი მოცილება გადაწყვიტეს, მაგრამ მაინც გამოუვიდათ. „პოსეიდონზე“ გატარებულ დღეებსა და ზღვის ავადმყოფობას თავისი კვალი მაინც დაემჩნიათ ქალის სხეულისთვის და მისი აწევა არც ერთ მამაკაცს არ გაუჭირდებოდა. ახლა დავითს ეჭირა ხელში და თავისი ოთახისკენ მიჰყავდა. უკან კი თავადი ამილახვარი მიჰყვებოდათ.
-მელანო, ჩემო პატარავ, - გაიხურა თუ არა კარი დავითმა, მაშინვე მოეხვია შვილს და გულში ჩაიკრა, - აქ როგორ აღმოჩნდი? ნუთუ სასწაული მოხდა?
-ქარიშხლის დროს მოვახერხე გამოქცევა, - ქალს ჯერ კიდევ გული ჰქონდა ამომჯდარი და ნაწყვეტ-ნაწყვეტ საუბრობდა, მაგრამ ის ადგილები ეწვოდა, სადაც ბიძინა ეხებოდა. მაინც მომხდარიყო ის გარდაუვალი გარდატეხა მის სხეულში, რომელმაც მამასადმი ნდობა დააკარგვინა. - მერე კი ვიმალებოდი, რომ არავის ვეპოვნე. აქამდეც ძლივს ჩამოვაღწიე.
-პირობას გაძლევ, ამას არავის შევარჩენ! მთავარია კარგად ხარ და არავის არაფერი დაუშავებია შენთვის? - ბოლო სიტყვებს კითხვის ფორმა მისცა ამილახვარმა და გამომცდელად დააკვირდა ქალიშვილს.
-არა, მამა, ყველაფერი კარგადაა, - მელანომ ნაღვლის გემო იგრძნო პირში, არ მოსწონდა, ტყუილის თქმა, მაგრამ ზოგჯერ ესეც საჭიროა, - ბებია...
-ორი დღის წინ მოხდა. ვეღარ გაუძლო შენზე ნერვიულობას და...
-არა! - ქალს კვლავ ისტერიკა დაეწყო, როცა გააცნობიერა, რომ ბებიას სიკვდილი მისი ბრალი იყო, - არა, არა! არ შეიძლება ეს მომხდარიყო! ჩემი ბრალია! ჩემზე ნერვიულობას გადაჰყვა!..
ამილახვარმა ძლივს დაამშვიდა შვილი. ექიმის მოყვანაც კი დასჭირდა ტფილისიდან. მან დამამშვიდებელი ნაყენი დაალევინა ქალს და მელანოც უსიზმრო ძილში გადაეშვა.
პანაშვიდების დროს ძაძებში გამოწყობილი მელანო წამითაც კი არ ტოვებდა ბებიას სასახლეს. აღარც ცრემლი შერჩენოდა თვალზე და კანსაც თითქოს მიცვალებულის ფერი მიეღო, მაგრამ ვერავინ შეძლო და გადაარწმუნა, რომ მასაც სჭირდებოდა დასვენება.
ივლისის შუა რიცხვები იდგა. იმ დღეს საშინელი სიცხე დაიჭირა მთელს ქართლში და პროცესიას ძალიან უჭირდა მსვლელობა. ოფლშიგაღვითქული მამაკაცები ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ სასახლის ზიდვაში და ძლივს ააღწიეს იმ გორამდე, სადაც აკლდამა იდგა. მელანო წინა დღეს ჩამოსულ თავის უმცროს ძმას ეყრდნობოდა მკლავზე და სასახლისთვის თვალმოუშორებლად მიიწევდა წინ. ბევრჯერ წაბორძიკდა ქვიან გზაზე, ფეხიც გადაუბრუნდა და იტკინა, მაგრამ არ ჩერდებოდა. ფიზიკური ტკივილი ახლოსაც კი ვერ მიდოდა სულიერთან, რომელსაც ბებიას გარდაცვალებას მიეყენებინა მისთვის. მელანია ამილახვარი მისთვის უკვე გამზადებულ აკლდამაში დაასაფლავეს ქმრის გვერდით.
***
ერთი კვირა გავიდა მელანია ამილახვრის დასაფლავებიდან და ბიძინამ კი ქალიშვილი მოხუცებულის ოთახს ვერ მოაშორა. რა აღარ იღონა, გოგონასთვის სახეზე ღიმილის დასაბრუნებლად, მაგრამ უშედეგოდ. მელანო დღეებს ტირილში ატარებდა, ხშირად საჭმელზეც უარს ამბობდა და დასუსტებული თავსაც კი ვერ სწევდა ხოლმე. ძმების დაბრუნებამაც კი ვერ უშველა. სამივეს გადაეხვია, მკრთალად გაუღიმათ და კვლავ ბებიას ოთახში დაბრუნდა.
მართალი ყოფილა, როცა ამბობენ, რომ ადამიანი სიკვდილის შემდეგ უჩინარდება და დავიწყებას ეცემაო. დასაფლავებიდან მეორე დღესვე აღარ ახსოდა ბიძინას წინა დღეს რომ დედა დაკრძალა და ცხარე ცრემლით დაიტირა. თავადს ხშირად კონფლიქტი ჰქონდა ხოლმე ქალთან და ერთმანეთს ვერ უგებდნენ და თითქოს შვებაც კი იგრძნო, როცა ექიმმა დარწმუნებულმა განუცხადა სამწუხაროდ დედათქვენი გარდაიცვალაო. სამაგიეროდ მელანოს დაბრუნებამ დიდად გამოუკეთა გუნება და პანაშვიდის დროსაც კი ღიმილი არ შორდებოდა მის ტუჩებს. ხალხს ეგონა, ხომ არ შეშლილა თავადი, რა ნახა სამხიარულო და სასაცილოო, მაგრამ რეალურ მიზეზს ვერავინ იგებდა.
***
-მელანო, გარეთ გამოდი, თუ შეიძლება, - ერთი კვირის თავზე დედამისის ოთახში თავი შეყო ამილახვარმა და საწოლზე მისვენებული თვალებმილულული მელანო გამოაფხიზლა.
-რა ხდება, მამა?
-გახსოვს, ვახსენე, შენთვის სიურპრიზი მაქვს-მეთქი? ხოდა, ჩამოვიდა ის შენი სიურპრიზი.
-კარგი რაა, მამა. რა საჭირო იყო?! - შეიცხადა გოგომ, ფრთხილად წამოდგა, რომ არ წაქცეულიყო და ხელმკლავი გამოსდო კაცს.
-საჭირო იყო, საჭირო.
ნელა გაიარეს მისაღები ოთახი და მთავარი კარიდან გავიდნენ ეზოში. აქ კი მელანოს სრულიად მოულოდნელი სანახაობა გადაეშალა თვალწინ. თავისი მეგობარი ალისა, რომელიც საფრანგეთში სწავლისას გაიცნო, ახლა მის ეზოში დაატარებდა ცხენს და უკან დადევნებულ თავის მსახურებსა და უმცროს ძმას აწვალებდა. ქალს მამაკაცის ტყავის საჯირითო შარვალი და მუხლამდე ჩექმები ეცვა, ხელში კი დაწნულ მათრახს ოსტატურად ატრიალებდა.
-არც კი მჯერა, - სახეზე ხელები აიფარა მელანომ და ამდენი ხნის შემდეგ პირველად გულიანად გაიცინა, - წარმოუდგენელია! ალისა აქ რას აკეთებს, მამა?
-შენ რომ გაგიტაცეს, რამდენიმე კვირაში მოგვივიდა მისგან წერილი. მერე კი სულ გადაგვავიწყდა, რომ შენთვის გვეთქვა.
-მადლობა, მადლობა, მამა, - გადაეხვია კაცს, შემდეგ კი სტუმრებისკენ დაიძრა.
-მელანია, ჩემო ძვირფასო! - წამოიძახა ალისამ და ცხენი გააჩერა, - როგორ მომენატრე! - შემდეგ კი თავის უკან მდგომ ერთ-ერთ მამაკაცს მიუბრუნდა, - აბა, თუ მიხვდე, რომ ცხენიდან ჩამოსვლა მინდა და დამეხმარო!
მამაკაციც მაშინვე მივიდა ცხენთან, აღვირში ჩაეჭიდა, რომ გაეჩერებინა და ქალს ხელი გაუწოდა. მაგრამ ალისამ ხელი უკრა და მათრახით დაჩოქებისკენ მოუწიდა. მამაკაცმაც სასწრაფოდ შეასრულა უსიტყვო მოთხოვნა და ცალ მუხლზე ჩაიჩოქა.
-დავით, რა ზრდილობაა ეს? მე ეტლი არ გაგატანე ქალბატონის დასახვედრად? რა მოხდა? მხოლოდ შენ და ალისა რატომ სხედხართ ცხენებზე და მისი ძმა უკან ფეხით მოგყვებათ? - დაუძახა თავადმა ამილახვარმა კაცს, რომელსაც ცხენიდან ჩამოსვლა და მისი ღობეზე მიბმა მოესწრო, - ან კიდევ არ უნდა დაეხმარო ქალბატონს ცხენიდან ჩამოსვლაში? - და თავით ალისაზე ანიშნა, რომელიც მაშინვე გაჩერდა და ცხენიდან ჩამოსვლის ნაცვლად უკეთესად მოთავსდა უნაგირზე.
-მართალია! - ფრანგულად აჭიკჭიკდა ალისაც და თან ცხენს მოეფერა, - ნუთუ, ამათგან განსხვავებით, - და უკან მდგომ მამაკაცებზე ანიშნა მათრახის წვერით, - ცოტაოდენი შეგნება მაინც არ გაგაჩნიათ, რომ დაღლილ ქალბატონს ცხენიდან ჩამოსვლაში მომეხმაროთ?
დავითმა ბოდიშის ნიშნად თავი დაუკრა ამილახვარს, შემდეგ კი კბილების ღრჭიალით მოუახლოვდა ცხენს და ხელი გაუწოდა ქალს.
-ოო, არა, არა, - გადაიკისკისა ალისამ და დავითს მარჯვენა მათრახის ტარით გააწევინა, - ასე არ გამოვა. ნუთუ გგონია, რომ ჩემით შევძლებ ჩამოსვლას? არა, ძვირფასო, არა! - თქვა ისევ ფრანგულად და კაცს თავის წელზე ანიშნა.
დავითმა მხოლოდ ნაძალადევი ღიმილით უპასუხა, მძლავრად შემოაჭდო ქალის წვრილ წელს თავისი დაძარღვული ხელები, ფრთხილად ასწია და ისე დასვა მიწაზე.
-მელანო, ვერ მითხარი, ასეთი აპოლონები თუ არსებობდნენ ამ დალოცვილ მხარეში? - კვლავ ფრანგულად ჰკითხა მეგობარს და თავით მიმავალ დავითზე ანიშნა, რომელიც სახლისკენ მიდიოდა თავადთან ერთად, - აქამდე ჩამოგაკითხავდი და შენც ძალით წამოგიყვანდი. ისე, ეს მიქელანჯელოსი ვინ არის?
-დავითი, - სიცილით გაეპასუხა მეგობარს და ხელმკლავი გამოსდო, - მამაჩემის მოურავია.
-მართლა დავითია, - აღმოხდა ალისას და მზერით ამოუშანთა მამაკაცს ჩოხაში გამოკვეთილი განიერი ბეჭები.
-მართალი ხარ, დავითია, დავითი. დავითი ჰქვია სინამდვილეშიც.
-პირველად ვნახე ადამიანი, რომელიც სახელს ასე ამართლებს.
-გაფრთხილებ, ფრანგული მშვენივრად ესმის. ბავშვობაში ჩემთან ერთად სწავლობდა ხოლმე. მართალია, მამაჩემი ამის მომხრე არ იყო, მაგრამ მე ვთხოვდი და მასაც უშვებდა ხოლმე გაკვეთილებზე.
-ვიცი, რომ ფრანგული მშვენივრად ესმის. აბა, ჩემს მოთხოვნებს ისე როგორ შეასრულებდა? - იკითა ეშმაკური ღიმილით ქალმა და სავარძელზე მოთავსდა.
-არ მეტყვი, რა ჩაიდინე? დავითი ასეთი ჯერ არასდროს მინახავს. მისი გაგიჟებაც მოახერხე, არა?
-მე ვის გაგიჟებას ვერ მოვახერხებ? - გადაიკისკისა ალისამ და თავის მსახურებს დაუბღვირა, რომლებსაც მისი სკივრები შემოჰქონდათ, - ცოტა ფრთხილად, ჩინური აბრეშუმი აწყვია მანდ!
***
-დათო, - უკვე კარგად დაბნელებულიყო და ეზოს ნავთის ლამფებით ანათებდნენ, მელანომ რომ დაუძახა ბავშვობის მეგობარს, - დამელოდე.
ქალს როგორც იქნა გარეთ გამოსვლა გადაეწყვიტა და ოჯახის წევრები ამით ძალზედ აღფრთოვანებულნი იყვნენ.
-რა მოხდა, თავადის ასულო? - მოწიწებით ჰკითხა მოურავმა და კაკლის ქვეშ გაჩერდა.
-კარგი რაა, - მაშინვე გაწყრა მელანო, - რა თავადის ასულო?! მასე მიცნობ?
-მაპატიეთ, მაგრამ...
-დავით! - უფრო გაიმკაცრა ხმა მელანომ.
-კარგი, ბოდიში, - გაიღიმა კაცმა და გარემო მოათვალიერა, - რამე გინდოდა, მელანო?
-აი, ასე. ეს უკვე სხვა საქმეა, - ქალმაც გაიღიმა, ხელმკლავი გამოსდო და ბაღის ბილიკს დაადგა, - არ მომიყვები, რა ჩაიდინა ალისამ ისეთი, იმ სახით რომ მოძრაობდი მთელი დღე? თავად არაფერს ამბობს და შენ მაინც მითხარი, რაა.
-მაპატიე, მაგრამ შენი მეგობარი გიჟია! - დაიღრინა კაცმა და ალისას გახსენებისას თავი გადააქნია, - მაგრამ მოგიყვები.
ამილახვრების ბაღი შეღამებულზეც კი სასიამოვნო სურნელს აფრქვევდა. ეკატერინე ამილახვარს წლები დასჭირდა მსგავსი სამოთხის შესაქმენლად, სადაც თავის შეფარება დღის ნებისმიერ მონაკვეთში შეგეძლებოდათ და სწორედ მშვენიერი ადგილი იყო იმისთვის, რომ დავითს თავს გადამხდარი ამბავი მოეთხრო თავადის ასულისთვის.