ოთახში დავდიოდი და ვტიროდი... ვტიროდი იმის გმო ის რომ ვერ დავივიწყე... მე ვეცადე ამრთლა ვეცადე უბრალოდ არ გამომივიდა... ჯანდაბა მე ეს ვერ შვეძელი... და მე ისევ მტკიოდა... მუხლები მომეკვეთა და იატაკზე ჩვიმუხლე, ყვირილი მინდოდა თუმცა ვერ ვყვიროდი უბრალოდ ვქვითინებდი და თლებიდან ცრემლები წყალივით მომდიოდა... გზას იკვლევდნენ ჩმს ლოყებზე, კისერს გაივლიდნენ და მკერდისკენ მიექანებოდნენ... მკერდისკენ რომელშიც თრნიკესთვის მიძღვნილი გული ცემდა... ბოლოს მოვიკრიბე ძალა, ავდექი, შუქი ავანთე და კედელზე დაკიდებულ სარკეში ჩვიხედე... დასიებული და ჩშავებული თალებით მიყურებდა გოგონა რომელიც ერთ დროს სიცოცხლით სავსე იყო ახლა კი მის თალებში სიცარიელე ჩმდგარიყო... შემძულდა ის გამოსახულება რომელსაც ვუყურებდი....მძულდა საკუთარი თვი რომელიც თრბიკეს შვწირე... მძულდა სმყარო სადაც მე და ის ერთად არ ბიაყვით...და კიდევ უფრო შმძულდა საკუთარი თვი რადგან გავაიზრე მისი სიაყვარული არავის აუკრძალავს ჩმთვის ეს მე გავაკეთე... ჩემი ბრალი იყო ის, რო ახლა ასეთ მდგომარეობაში ვიაყვი და მძლდა კიდეც საკუთარი თვი.... მე მხოლოდ და მხოლოდ მე ავუკრძალე საკუთრ თავს მისი სიყავრული... 18წელი თვს ვიტყუებდი რომ არ მქონდა უფლება ძის ძაჯაცი შმყავრებოდა და რატომ??? იცით რატომ??? იმიტომ რომ რელაურად მე მეშნოდა... მეშინოდა იმის რომ თორნიკეს ნხოლოდ დასავით ვუყავრდი... მეშინოდა ჩემს სიაყვრულს ისე ვერ უპასუხედა, როგორც საჭირო იყო... მეშნოდა მისი ყველანაირად დაკარგვის... მე გადავწყვიტე მისი დავიწყება საკუთარი თავი ვაიძულე წავსულიყავი ამერიკაშ და ცხოვება ახლიდან დამეწყო... არა და ჩმი ცხოვრება ნიას დათს კოტას თორნიეკს და ანის აგრდა არაფერი იყო... ანი აქმადე არ მიხსენებია ხომ... ის ერთ- ერთი იყი ჩვენს სასტავში... კოტას შეყავრებული, ჩემი და ნიას საუკეთესო მეგობარი იყო მერე კოტა და ანი დაშორდნენ და ანიც პრაღაში წავიდა.... გამიჭირდა უმისობაც და მეტკიბა კიდეც... ის კი როცა მე წავედი მაშინ დაბრუნდა... მე მიყავრდა თრნიკე და ეს ყვეალზე მეტად მაღიზიანებდა, რადგანაც სიყავრული თნ ცალმხრივი ყევალზე რთული გრძნობაა და ეს გრძნობა ძაკიან გვტკენს და გვტანჯავს...სარკეს ძიერად დავუშნე მუშტები ხელები გამესისხლა სარკე კი ნაწილ - ნაწილ დაეშვა ძირს... მერე კირ აც ხელშ მომხვდა ყევალფერი კედელს მივანარცხე... ბოლოს ძალა გამოცლილი საწოლზე დავემხე და ავტირდი... 11იქნებოდა კარზე რომ დააკაკუნეს და შმოაღეს მე კი ისევ ვტიროდი... მივხვდი დათა იყო მას სჩვეოდა ასე შმოსვლა
-არ აანთო (მე).
საშინლად ჩხლეჩილი მქონდა ხმა.ვიგრძენი როგორ ანერვიულდა და შქი მაინც ააანთო შქმა თალები მომჭრა და სახე ბალიშში ჩვრგე... ოთხს თვალი მოავლო და პანიკის ტალღამ დაუარა...
-რა ჯანდაბა ხდება ამიცსნი მია? (დათ)
დაიყვირა ცხოვრებაშ პირველად მე დამიყვირა... იმ წამს გავიყინე ადგილზე აგვშრი როც მიდგან ხმამაღლა ნათქვამი სიტყვები გავუგე... მერე კი დაინახა სისიხლიანი თითები და თთრი ზეწარი რომელსაც სისხლის ფერი ქონდა...
-მია ნორმალური ხარ ამის დედაც.... რა ჯანდაბას აკეთებ სულ გააგიჟდი? (დათა)
ახლა კი ვერ მოვითმინე და თვი წამოვყავი
-გადთრიე.... გაეთრიე აქედან და აღარასდროს გაბედო რომ მიყვირო... - ხმა მიწყდებოდა და ვხვდებოდი რომ უფრო ვუმატები ტირილს.. - (მე) აღრ მიყვირო რა გთხოვ-ისე დავიჩურჩულე რომ ვიფიქრე არც გაუგია მეთქი.
მომიახლოვდა და ჩმეხუტა ძლიერად მომხვია ხელები დასაწოლზე გადაწვა...ცალი ხელი ზურგზე ჰქონდა შმოხვეული ცალით კი თმაზე მეფერებოდა მეც გაუბედავად მოვხვიე ტყუპისცალს ხელები და ჩავეხუტე... ისევ ვტიროდი ჩემი ცრემლები მკერდს უსველებდა... დრო და დრო თვზე მკოცნიდა და ჩურჩულებდა
-მაოპატიე მი. არ მინდოდა ბოდიში... აღრ გიყვირებ გპირდები პატარავ...
ცოტახანში ადგა და გავიდა უკან კი ვისკის ბოთლითა და ორი ჭიქით ხელში დაბრუნდა... ცოტა დავლიეთ და ისევ მკითხა...
-ეს რატომ გააკეთე მი? (დათ)
ვერ მოვითმინე და ვუთხარი:
-იმიტომ,რომ შნი დებილი ძმაკაცი უკვე 18წელია მიყავრს... მიყავრს გესმის სიგიჟემდე მიყავრს... მას კი ვკიდიავარ შნც ვერ გეუბნებოდი ვიფიქრე რომ ურთიერთობა აგერეოდათ...
გადაიხარხარა და ხრლით მანიშნა ჩავხუტებოდი... ისევ ძიერად ჩამიხუტა... ხარხარებდა...
-კაი რა დაიკო... ეგ თვიდანვე ვიცოდი უბრალოდ გელოდი რომ მეტყოდი... დამიჯერე თორნიკესაც სიგიჟემდე უყავრხარ და მე არ დაგიშლით ერთდ ყოფნას მე ვინ ავრ თქვენ რამე გიშალოთ... ორიევ მიყავრხართ ეგ ხომ იცი.. (დათა)
-მიყავრხარ დათ(მე)
-მეც მია(დათა)
შუბლზე მაკოცა.
-მიდიდ დაიძინე დაიკო(დათ)
-აუ არა რა სასეირნოდ აგვალ(მე)
ფეხზე ავდექი, კარადიდან შვი ჰუდი და სპორტული ავი შრვალი გამოვიღე... დათსია რასდროს შენცხვებოდა...თან ველაპარაკებოდი თნ ვიცვლიდი...
-კაი ხო(დათა)
-შენ რას აპირებ? (მე)
-ბიჭებს დავურეკავ და ვკითხავ ისევ კლუბში არიან თუ არა.. მალე წამოვედი მე და ამგიტო(დათ)
-კაიმ... მალე მოვალ (მიევდი და ლოყაზე ავკოცე).
კართნ ვიაყვი უკვე მისული
-დაიცა(დათა)
-რა მოხდა? (მე)
მივტრიალდი
-ხელეს შგიხვევ(დათა)
კარადიდან ბინტი გამოიღო და ჩმი გაჭრილი ხელი აიღო ძალიან ფრთხილად მექცეოდა თითქოს და ეშინოდა არ ეტკინა...ძმა კიარა ჩემი ცხოვრება ჩმი სამყარო იყო...
მალე მორჩა
-უნდა ვუთხრა თორნიკეს დღესვე(მე)
გაეღიმა და ორივე ლოყა დამიკოცნა ბოლოს კი შბლზეც მაკოცა...
-უთხარი(დათა)
გამოვედი და ქუჩაში გავედი იქვე ალხოს 24საათიანი კაფე მეგულებოდა... ამ კაფეს ხშირად ვსტუმრობდით... მე და თოკოს ერთი აკვიატებული ადგილიც კი გვქონდა სადაც სულ მე და ის ვისხედით... კაფეში შევედი და მომსახურე ოერსონალს მოვესალმე აკვაიტებული ადგილისკენ წავედი და ის. იყო თოკოსთ ის უნდა დამერეკა და შხვედრა მეთხოვა რომ დათმ დარეკა.
-მი სასწრაფოდ სახლშმოდი(დათა)
-რა ხდება? (მე)
-სად ხარ(დათა)
-ჩვენ კაფეში (მე)
-5წუთში ამნდ ვარ აგრეთ დამხვდი და ყველფერს აგიხსნი როგორცკი მოვალ(დათ)
-კარგი მა...
მხოლოდ ამის თქმა მოავასწარი და გათიშა სწრაფად დავლიე ყავა და გავედი ზუსტად ხუთ წუთშ მოვიდა. და წინ დამიდგა აფორიაქებული სახე ქონდა მაკოცა და ძლიერად ჩამეხუტა.
-წამოდი(დათა) ხელი მაჯაშ მომკიდა და ნელა წავედით მანქანისკენ. მანქანასთნ გავჩერდით და ვკითხე:
-სად მივდიავრთ დათა? (მე)
-სავადმყოფოში მი(დათა)
საშინელი განერვიულებული ხმა ქონდა და მეც ავფორიაქდი არ ვიცოდი რა ჯანდაბა ხდებოდა თუმცა ვიცოდი რომ კარგი არაფერი მოხდებოდა რადგან საქმე საავადმყოფოსთნ გვქონდა...
-იქ რა... რა გვინდა..?(მე) ხმა მიკანკალებდა
-საშინელება მოხდა დაიკო... თორნიკე ავარიაში მოყავ... - თმა საყავრლად აიჩეჩა და გააგრძელა. - ახლა საოპერაციოში შეჰყავდათ...
ნათქვამისგან შოკში ვიაყვი... მისი სიტყვებს ჩმი გონება გაფუჭებული რადიოსავით იმეორებდა... "თორნიკე ავარიში მოყვა" ბოლოს გავაცნობიერე ეს სამი სიტყავ და ჩიკეცე..
-არაააააააააა (მე)
მტკიოდა ვერც კი წარმოიდგენთ როგორ მტკიოდა. იმ წამს საშინლად მეტკინა არა ვერ გადავიტანდი მას რომ რამე დამართნოდა... კიდევ ერთ უდანაშაულო სულს ვერ შეველეოდი... ერთხელ უკვე გადავიტანე რომ თრნიკეს რაღც დაემარა უფრო კონკრეტულად მისი ცხოვრების სამი თვე დაავიწყდა თუმცა ეს მეც მაწყობდა... ვტიროდი და აღრაფერი მინდოდა დათ დაიხარა და ჩამეხუტა ფეხზე ამაყენა თვის ხელით ჩმაჯინა მანქანაში და ღვედი შმიკრა. სწრაფად მივედით საავადმყოფოშ ყევალ იქ იყო ჩმი მშობლების გარდა... ვიჯექი საოპერაციოს წინ და ვტიროდი ნია კი მეხუტებოდა ცხილობდა დავეწყნარებინე ნატალიც ჩმსავით საშნლად იყო ყველა ტიროდა ბიჭები ნერვიულად სცემდნენ ბოლთას... საოპერაციოდან ექიმი გამოვიდა... ფეხზე წამოვხტი
-გილოცავთ გადარჩა მაგრამ... (ექიმი)
-მაგრამ რა რა მოხდა ექიმო(მე)
-სამწუხაროდ კომაშია(ექიმი)
______________________
2თვის შემდეგ... |
____________________|
ამ ორი თის მანძილზე ვიჯექი ჰოლშ და ველოდებოდი როდის მომცემდნენ მისი ანხვის უფლებას... არც ჳჭამდი არც ვსვავდი... ბავშები ყოველდღე ამკიჹხავდნე. და ცდილობდნენ რაიმე ეჭმიათ ჩმთბის... მე კი მხოლოდ იმ შემთხვევაშ ვჭმდი როაც ვხვდებოდი, რომ მალე შიმშილით მოვკვდებოდი... მე ის მიაყვრდა.... დაველოდებოდი უსასრულოდ დაველოდებოდი... მთელი ცხოვრების მანძილზე აქ ჯდომა და ლოდინი რომ დამჭირვებოდა მაინც დაველოდებოდი...
ყველა ცდილობდა სახლში აგვეშვი ბოლოს ექიმი მოვიდა ჩემთნ და იმედი მომეცა ნახვის უფლებას მომცემდნენ..
-შვილო წადი სახლშ... თავს ნუ იტანჯავ... ის ბიჭი შიძლება სულაცა რ გამოვიდეს კომიდან ისე მოკვდეს...
მისმა სიტყვებმა გული ამტკინა ასეთი უგულო რიგორ იყო?
-არა არ წვალ...თქვენ შიძება მიატოვოთ საყავრელი ადამაინი, მაგრამ მე არ არა და არა არავითარ შთხვევაშ. მართი ხართს ჱძლება ისე მოკვდეს ვერც დამიანახოს ამიტომ მინდა რომ ვნახო უკანასკნელად ჩავეხუტო და პირველად და უკანასკნელად ვუთხრა როგორ ძიერად მიყავრს....
კარგახანს ვცდილობდი შევეში ამ ექიმებს მთლი დღე ვეხეწე ბოლოს კი დავითნხმე...
პალატის კარი შევაღე და საწოლთ დავჯექი... ხელი მჯს ხელს მოვკიდე გადასხმის სადენები ეკეთა მაჯაზე...
-თოკო არ მიმატოვო რა... - თავლებიდან ცრემები მომდიოდა... - არ მიამტოვო უშენოდ არარაობა ვარ... მიყავრხარ ყევლაზე დაყველაფერზე მეტად მყავრხარ თოკო... არ მინდა წავიდე უშენოდ ვერ გავლბ.. 18წელი როგორ გავძელი რომ არ გითრაი როგრო მიაყვრდი არ ვიცი... სამყარო შ აგრეშე აზრს დაკარგავს... ხო მე ავრ დამნაშვაე იმაშ რომ ორი წელი ჩემგან შორს ყოფნა მოგიწია... მდ ვიფიქრე ვიფიქრე რომ დაგივიწყებდი თავს შნი სიაყვარული ავუკრძალე... მაპატიე...
ავდექი და შუბლზე ავკოცე უეცრად ჩმმა ცრემლებმა თვლები დაუსველა და ვიგრძენი როგორ მომიჭირა ხელზე ხელი... ეიფორიაშ ვიაყავი სიხარულისგან თვები ნელა გაახილა და მისი ანცრისფერი სფეროები შემომანათ... იმ მომენტშ ლურჯი კამკამა ცა და მთავრე ერთმანეთს შერწყნენ... მთავრემ მზის გარეშე გაანათ ლურჯ კამკამა ცაზე. ცაზე სადაც პატარა ღრუბლის ფიალზ აღრ იყო...
-მეც მიაყვრხარ ანგელოზო... ჩმი სიხარული ხარ... იცი კლუნიდან რომ წამოვედი არც ისე მთვრალი ვიაყვი... უეცრად ვიფიქრე ჩემი ვერ გახდება არასდროს შმიყავრებს მეთქი ამ ფიქრებშ გართულმა კი ტრაილერი ვერ დავიანხე და შვეჯახე.... არ მიაგტოვებ არასდროს... შენ გამო ვიბრძოლებ შენ გამო ვიქნები ძლიერი...
ავტირდი ისევ ავტირდი ჩწია და ამნიშნა დაწექიო მთლი ღამე ჩხუტებულებს გვეძინა... იმ სიცივეში საბნის გარეშე მეძინა თუმცა არ მციოდა პირიქით მცხელოდა... მისი სიახლოვე ჩემში სიმხურავლეს იწვებდა... მიყვარდა ეს სხეული სხეილი რომლის სულიც ერთი ნახვით შემიყაბრდა სიგიჟემდე... და უბედნიერესი ვიაყვი როდესაც მან გაიღვიძა... მან მითხრა მეც მიყავრხარო და ეს არ უთქვამს როგროც მეგობრული აგნხრით ამს ემ ვუყავრდი და ამან კი უბედნიერესი გამხადა