პრაღა...
ქალაქი სადაც თაფლობის თვე უნდა გაგვეტარებინა... ვიცოდი იქ იმაზე ლამაზი იყო ვიდრე პარიზში... ნუ ეს რა თქმა უნდა ჩემთვის, თორემ თქვენთვის შიძლება კარლის ხიდზე ლამაზი და საინტერესო ეიფელია... ჩემთვის??? ჩემთვის პრაღა იმაზე მეტად საინტერესო იყი ვიდრე სხვა ქალაქები.... არა არც ანკარას არ ვერჩი არაფერს , არც ბრაზილაის, არც ბუენოსაირესს და არც სხვა ქვეყნის დედაქალაქებს უბრალოდ ბევრგან ვიაყვი ნამყოფილ გარდა ჩეხეთისა... თრნიკემ კი ბავშვობის ოცნება ამიხდინა...
მეორე დღეს პრაღაში გავფრინდით... არ მახსოვს როდის ჩამეძინა,მაგრამ რომ გავიღვიძეთ უკვე აეროპორტში ვეშვებოდით... პირველ დღეს რა თქმა უნდა დასვენება ვამჯობინეთ... მეორე დილას გეზი პირდაპირ ქალაქის ძელი მოედნისკენ ავიღეთ.. ქალაქის ყველაზე ლამაზი არქიტეტქურა სწორედაც რომ აქ იყო.. ქუჩის მუსიკოსებმა ყველაზე მეტად მოგვციბლეს...პრაღა მართლაც რომ ულამაზესია... სანამ იქ ვიყავით რატუშას კოშკსაც მივაგენით და კარგახანს ვაკვირდებოდით საათს... მერე კი როგირც იქნა ხმა ამოვიღეთ.
-არ მოგშივდა ანგელოზო?
საყავრლად გავუღიმე... მე ეგრედ წოდებული მუცლის მონა ვიყავი რომელიც უამრავს ჭამდა და მაინც არ სუქდებოდა... ეჰ რა ბედნიერებაა რომ იცოდეეთ...
-კი
-უიმე ჩმი მუცლის მონა ცოლი
-არ ვარ მუცლის მონა
-კი
-არა
-ხო კაი ხარ
მაინც დავუთმე მეც ხო ვიცოდი რაც ვიაყვი იქვე ერთ-ერთ კაფეში შვედით და ვჭეთ. მაგრამ რე კი სასტუმროში დავბრუნდით... ერთ საათში წუწუნით შვედი ჩმმძნარე ქმარიკოსთან ნუ ჯერ ადრე იყო, მაგრამ დავიღალეთ და ჩეძინა...
-აუ თოკი მშია
-აუ დამაძინე რა შენ სულ გშია
-მარატლა ძან მშა
-კარგი ხო ვდგები მიდი შენც ჩიცვი და ქვემოთ ჩვიდეთ
ულამაზესი ლურჯი კაბა ჩიცვი... მე ხო ამ ფერის გარეშე არსებობა მიჭირს... მუხლს ქვემოთ ჩაჭრილი იყო ცალფეხზე და ფეხებსაც მიფარავდა იმსიგრძე იყო...ზურგზეც საკმაოდ ამოღებული იყო... ჩემ დანახვისას ისევ ისე გაოცდა როგორც ადრე იცოდა ხოლმე... ეს არასდროს არ შიცვლებოდა.... ჩვენ ისევ გავახარებდით ერთმანეთს... უსვე გავაკვირვებდი... ისვე გვეყავრებოდა...და ბოლოს ჩვენ ერთდ დავბერდებოდით.. ისიც ვიცოდი სულ ია ვარდი მოფენილი არ იქნებოდა ჩვენი ქორწინება,თუმცა მაინც ბედნიერები ვიქნებოდით.. იცით??? მართალც რთულია მდიდარ ოჯახში გაზრდილი ადამიანის გაოცება... მას ბავშვობიდან ყვეოაფერი აქვს... თუმცა თორნიკემ ეს შეძლო. მან მე,აქ პრაღში, ჩმომიყავნა... მშვიდად ვივახშმეთ და მერე ოთახში ავბრუნდით... პირველი მე შემიშვა, კარები მიკეტა და ჩემსკენ წამოვიდა
-ჩემი ანგელოზი...
ხელები წელზწ მომხვია და მეც საპასუხოდხელები კისერზე შემოვხვიე... ჩემს ტუჩებს დააცხრა და მეც ავყევი..
დილით რომ გავიღვიძე თორნიკე ჩმ გვერდით არ იევა წამოვიწიე და ოთახს თალი მოვავლე მაშინვე შემოვიდა ოთახში.. ხელში ლანგარი ეჭირა... ერთდ ვივახშმეთ და მერე საშხაპეში შვედი ისიც უკან მომყავ...
-ეეეე რას აკეთებ..
-შენი ქმარი ვარ თუ დაგავიწყდა შეგახსენებ.
ბევრი ვეწუწუნე თუმცა მაგარი ჯიუტი ვინმე იყო და არაფერმა გაჭრა... იქიდან გამოსულმა ჯინსი და ტოპი ჩვიცვი... შემდეგი ღირშესანიშნაობა რომელიც უნდა გვენახა იეზოფოვი იყო ესეც ერთ-ერთი ფერადი ადგილი... ებრაელების გეტოს წარმოადგენდა... ექვსი მეჩეთიდან თითვეული მოვინახულეთ და სახლშ დავბრუნდი..
მოკლედ ბევრი რომ აღრ ვილაპარაკო და პრაღით ტვინი არ შეგიჭამოთ, მისმა სილამაზემ იმდენად მოგავჯადოვა ორიევ რომ ყოველდღე სასეირნოდ დავდიოდით...ხან ჯონ ლენონის კედელთნ ვპოზიორობდით ხან ლუდს ვაგემოვნებდით.. ყველაზე მეტად მაინც ბიბლიოთეკა და კარლის ხიდი მომეწინა...არც წმინდა ვიტის საკათედრო ტაძარი გახლდათ ნაკლებად ლამაზი... ძირითდად მაინც ძველ მოედანზე და კარლის ხიდზე დავდიოდით... მომწონდა მომაჯადოვებელი მუსიკა რომელიც ძელ მოედანზე ისმოდა და გადაგისროდა სრულიად სხვა სამყაროშ და მომწონდა კარლის ხიდის ასევე მომაჯადოვებელი გარემო სადაც შემდძლო უსაზღვროდ მევლო..
საქართველოში დაბრუნების დღე რომ დადგა ძალიან დამწყდა გული, რადგან დიდი სიამოვნებით ვცხოვრობდი პრაღაში. დავტკბებოდი მისი ულამაზესი ქუჩებით... დაუღლავად ბევრს ვისეირნებდი.... ყიველ დღეს ძველ მოედანზე და კარლის ხიდზე გავატარებდი... მოკლედ თვითმფრინავში ისვე ჩმეძინა და გაღვიძებისას უკვე აეროპორტშ ვიაყვით... ნიამ და ანიმ რომ დამინახეს გამოექანნენ და ისე ჩმეხუტეს პირდაპირი მნიშვნელობით გადამაყირავეს... იმათ რა უჭირდათ უფრო რბილად დაეცნენ მე კიდე ძიერად დავეცი და თნ ორი კაცი დამეცა ზემოდან... მოკლედ აგვიტყდა სიცილი თნ ჩვენ ცხოველური სიცილი გვქონდა და ჯობდა სულ არ გაგვეცინა ამიტომ ყველა ჩვნ გვიყურებდა ამაზე ბიჭებსაც სიცილი აუტყდათ ხო და 6ხნაშ ვიცინოდით... ნუ საბოლოოდ გვეღირსა ჩვენს სახლშ მისვლა... ახალი სახლი ვიყიდეთ ანუ ორი სახლი კორპუსშ... ერთი მეორეს ზემოთ იყო და ამიტომ ორსართულაიანად გადავაკეთეთ... ცალკე გადასვლაც არ ვიცი რათ გვინდოდა... ალბათ იმიტომ რომ დედამის თიკას ტვინი მიჰქონდა აღრ შგვეძლო მისი ატანა... მე თკოს კომპანიაში დავიწყე მუშაობა...
1წელი გადიოდა რაც დავქორწინდით... მე კი არა და არ ვორსულდებოდი... 1კვირით ადრე სანამ იუბილე იქნებოდა თორნიკემ გვაინ დავბრუნდები საქმე მაქვსო და მეც ამრტო დავრჩი საღამოსკენ ცოტა გული ამერია თნ ორი კვირა იყო რაც თავბრუს ხვევები დამეწყო... ალბათ გაგიკვირდათ თორნიკე თუ სამსახურში იყო მე რატომ ვიაყვი სახლშ როცა მეც მასთან ვმუშაობდი... იმიტომ რომ გამომიშვა შენ ვერ იმუშავებ ცუდად ხარ ხომ ხედავო??? და ერთ თვიანი შვებულება ავირტყი... სასწრაფოდ აფთიაქში გავიქეცი და ორსულობის ტესტი ვიყიდე ...პასუხს რამდენჯერმე დავხედე ვკიოდი ვწიოდი... უდიდესი სიხარულია როცა იგებ რომ შენში პატარა არსება ცხივრობს რომელიც შენი დიდი და ძლიერი სიყავრულის ნაყოფია.. ვიცოდი რას დავარქმევდი უკვე ვიცოდი კარგახნისწინ ავარჩიეთ როცა ნიამ გააჩინა მაშინ... უი ხო ნიას ბავში მე და ჩვენმა რაჭველმა ზაფხულის და ბავშვობის მეგობარმა მოვნათლეთ... მოკლედ ეილიული ან თრაში მყვად მუცელშ...
მეორე დღეს კოცნით გამააღვიძა თორნიკემ..
-მიიი?
-ხო
-ადე რა სადღც უნდა წაგიყავნო
-კარგი ახლავე
ჩავიცვი და უსიტყვოდ ჩავჯექი მანქანში. გადაწყვეტილი მქონდა ბავშვზე ხვალ მეთქვა მეტს ვერ დავიცდიდი.... ქალაქგარეთ გავედით თუ არა ტყისკენ გადაუხვია და მალევე ულამაზეს ხის სახლშ მივედით... ის ღე იქ გავატარეთ... დილაას ავდექი და ჩვიცვი ქვედა სრთლზე ჩავედი იქ არ დამხვდა... მთელი სახლი მოვაირე არსად არ იყო ბოლოს გარეთ გავედი.
-თორნიკეე თკო ეეე სად წახვედი კაი რა ნუ მიშლი ნერვებს თორნიკეეეე.
არც ის იყო ახლო - მახლოს და არც მისი მანქანა წავიდ წავიდა და დამტოვა და ეს იყო საშინელება... სახლშ შესულმა დივანთან მდგარ პატარა მაგიდაზე წერილს მოვკარი თვალი ავიღე და კითხვა დავიწყე ნუ წასაკითხი ბევი არაფერი იყო მხოლოდ ორი წინადადება...
"სამუდამოდი მივდიავრ შნგან... უკან აღრ დავბრუნდები დაიმახსოვრე ეს სახლი და ჩემთან დაკავშირებული უკანასკნელი მოგონდბა რომელიც მხოლოდ შენ გონებაშ იქნება..."
უამრავჯერ წავიკითხე წერილი რათა გამეაზრებინა და როდესაც გავიაზრე იქვე ჩვიკეცე... მტკიოდა იცით როგირ მტკიოდა??? ჰაჰ საიდან უნდა იცოდეთ? არა ამას ვერც კი წარმოიდგენთ..ვერ წარმოიდგენთ რიგირ მტკიოდა გული... საშინელებაა როცა საყავრელი კაცი მაშინ გტოვებთ როცა მისგან ორსულად ხართ და ყევალზე ემტად გჭრდებათ...
ის ადგა ასე უბრალოდ ადგა და ზედმეტი ყოყმაის გარეშე წავიდა ჩემგან... არ მითხრა რატომ მომექცა ასე მკაცრად.. ოღონდ დაბრუნებულიყო და ეთქვა არასდროს მიგატოვებო გულში ჩავეკარი და მართლაც არ მივეტივებინე და სიამაყესაც გადავაბიჯებდი... ვაპატიებდი იმას რაც სხვებისთვის იოლი საპატიებელია იცით მე სხვა ვიაყვი მე ევრ ვაპატირბდი ადამაინ ისე გამქრალიყო ჩემი ცხოვრებიდან თითქოს არც არასდროს უარსებია...გარეთ გავვარდი გაბრაზებულმა ტელფეფონი ტბაშ ვისროლე... ერთი თვე იმ სახლშ გავატარე საბედნიეროდ აქ ჩემი ზომა ტანსაცმელიც იყო და საკვებიც საკამარისი მქონდა... ყოველ დღე ვიღვიძებდი სპორტულ შარვას ვიცმსვდი და დიდი ზომის სვიტერეს ვჯდებოდი ფანჯარასთან და ველოდი ველოდი როდის მოვიდოდა საბედნიეროდა არც ფურცლები მაკლდა ყველგან მას ვხატავდი... ვიცოდი დაბრუნდებოდა ამას მთელი არსებით ვგრძნობდი.. და რომ არ დაბრუნებულიყო??? მე გავაგრძელებდი ცხივრებას ჩემთვის თუ არა ჩემი შილისთვის მაინც...
ერთ ღამეს გამეღვიძა... საშინელი წვიმა იყო... ვფიქრობდი ასე ძლაინ როცა გიყავრს ადამიანი როგირ უნდა ატკინო...როგირ უნდა შეგეძლოს მას ასეთი რამ გაუკეთო... ალბათ იმიტომ რომ არ გიყავრს... ყველაზე საშინელებაა რიცა სიზმარში გეხუტება და უცებ გაღვიძებულზე აანალიზებ რიმ წავიდა სამუდამოდ წავიდა... უცებ ყველაფერი გაქრა და დარჩა მხოლოდ წვიმა და უდიდესი მონატრების შგრძნება...სისასტიკეა , მიატივო ადამიანი ყველანაირი ახსნის გარეშე. უბრალოდ გაქრე,ჩუმად წახვიდე და დატოვო ასეულობით კითხვის პირისპირ, რომლებიც ბრიტვასავით მწარედ ჭრიან და რომლებზეც პასუხი არავის აქვს შენ გარდა, მაგრამ შენ შორს ხარ.
ოღონდ დაბრუნებულიყო და ამ გატეხილ გულს და ცრემლიან თვალებსაც ვაპატიებდი... ვაპატიებდი ჩემს ცოცხლად მოკვლას, გავცოცხლდებოდი ჩავეკრებოდი გულში და აღრ გავუშვებდი, ვაპატიებდი ჯერ კიდევ მუცლად მყოფი შვილის მიტოვებას ვაპატიებდი ყევლაფერს ოღონდ დაბრუნებულიყო... ერთი თვის შემდეგ სახლში დავბრუნდი ჩემი და თორნიკეს სახლშ იქ მისი აღარაფერი იყო თითქოს მოგონებებიც წამართავ... ყველაფერი თან წაიღო ჩანთბი ჩავალაგე და ჩემს ძმასთან და ბიძაშვილთნ წავედი... მანქანა ეზოში გავაჩერე და მძღოლს ფარეხში შეყავნა დავავალე არ მიცნობდა და გაჯიუტდა
-ეს დედა ******* ხომ შეიძლება რო არ დაიწყო ეგრე დებილობების ბაზრობა და შეიყავნო?.
-ბოდიშით მაგრან ფარეხი მხოლოდ ოჯახის წევრებისვის არის. ვინც აქ ცხოვრობს და არა სტუმრებისთვის
-მე სტუმარი ვარ შენაგავო? დათას და ვარ დათას ტყუპისცალი ვარ შენ შვილო ხოარ გაააფრინე შეიყავნე რომ გეუბნები.
ბოლოს მაინც დამთნხმდა ჩემოდნები კართან მივდე და დავაკაკუნე ნიამ გააღო კარი.
-ვაიმე მიააა. სად დაიკარგეთ მთელი თვე შენ და თრნიკე? სახლშ მოგაკითხეთ და არ იაყვით.
უცებ თვალი ჩემს ჩემოდნებზე გააშტერა
-რა მოხდა?
-შემომიშვებ?
-შემოდი
ჩემოდნებით რომ დამინახეს გაუკვირდათ ბოლს ყველაფერი მომაყოლეს კოტე უკევ გინებაზე გადადიოდა...
-კუდევ არის რაღც
-რა?
ანი ისე წამოხტა გული გამისკდა. თავი ისე ჩვხარე თითქოს დამნაშავე ვყოფილიყავი
-ორსულად ვარ
-იცის?
გაღზიანებული ხმა ქინდა კტეს
-არა.
დრო გადიოდა ყევლა თავს მევლებოდა არაფერს მაკლებდნენ ზრუნავდნენ ჩემზე და ვუყავრდი ყველას...ვაწვალებდი ჩემ ძამიკოს ხან მარწყვი მინდოდა ხან მუშმალა ხან ის ხან ის... 7თებერავლი იყო დილას საშინელმა ტკივულმა რომ გამაღვიძა...
-ნიაააააა ნიააა
ეგრევე შემოვარდა საავადმყოფოში წამიყავნეს და გაჩნდა პატარა ეილიული. საავადმყოფოშ თორნიკეს და და მშობლებიც გაიჩითნდნ ამაზე ნერვები მომეშალა... რადგან ისვე ქორწინებაშ ვიმყოფებოდი ბავში მამის გვარზე იყო კი არ იმსახურებდა მაგრამ რა ვქნათ... პალატაში თორნიკეს დედა შმოვიდა.
-გამარჯობ მია
-გამარჯობა თიკა
-როგორ ხარ?
-უბედნიერესი ვარ იმით რომ პატარა ანგელოზი მყავს...
რა პირით მოვიდნენ ჩმთნ როცა მათმა ვაჟმა ორსული მიმატოვა...
-მია რა უფლებით დაგვიმალე რომ ორსულად იყავი?
ისტერიული სიცლი დამეწყო და ვეღრ ვჩერდებოდი
-ვაიმე რა უფლებით დაგიმალეთ? იცით რა უფლებით?? - ხმა დავასერიოზულე და ყვირილზე გადავედი-იმ უფლებით რა უფლბითც თქვენმა შილმა ტყის სახლშ დამტოვა.. იმ უფლებით რა უფლებითც თვენმა სანაქებო შილმა მიმატოვა დდამტივა ორი თის ორსული იმ სახლში და გაქრა ჩმი ცხოვრებიდან ისე თითქოს არც უარსებია.. ისე თითქოს მოკვდა... ის იამსაც არ იმსახურებს ჩემი გოგო მის გავრს ატარებდეს.. ახლა გაეთრიეთ აქედან და ემი და ეილიულის სოახლოვეს აღარ დაგინახლთ თქვენ მოკვდით ჩვენთვიდ
-რას ქვაი? ის ჩემი ერთადერთი შვილიშივილია. შნ ვაფშე გააფრინე ეილული როგრო დაარქვი?
-ის ჩემიშვილაი რასაც მინდა იამს დავარქმევ.დიახ ის ში ნა**** შვილის შვილა დომელმაც ისე მიატოავ არც დაფიქრებულა.. ასე რომ ჯს არც ჩმი ქმარია არც მამამისი. ახლა გაეთრიეთ..
დრო გადიოდა თკა,ზაზა და თორნიკეს ერდერთი და ანინა ავარიაშ დაიღუპნენ არც კი მივსულვარ მათ დასაფალვებაზე არც მიდარდია... ეილული იზრდებოდა და ლამაზდებოდა... ყევლაფრით ემ მგავდა ჩმი ასლი იყი ვერც იეჭვებდი თორნიკესიაო... უბრალოდ მასსავით ჯიუტი იყო და ამავდროულად ბუზღუნაც იყო მხოლოდ ეს უგავდა ამმას... ყველა ერთად ვზრდიდით ბავშვს.. მოკლედ ბვშვს უმამობა არ უგრძვნია... მხოლოდ ერთხელ მკითხა ამმა სადარისო და მჱც ვუთხარი რომ ის ხალხს ეხამრებდოა და რომ მკითხა დაბრუნდებაო გული მომიკვდა თმცა ის ვუტხრაი რისიც მჯეროდა ვუთხარი რომ ერთ დღესაც აუცილებლად დაბრუნდებოდა..
3წელი გავიდა და ჩმი ლამაზიც სამის იყო ალეს ანუ მისი ნათლიის დაბადების დღეზე წავედით მე ტრადიციულად ლურჯი კაბა ჩვიცვი მას კი ლამაზიიასამნისფერი კაბა ჩვაცვი... ადგილზე რომ მივედი ალე მოვძებნე...
-აუ ალე დაიტოვე რა შენი გოგო მე სამსახურშ რაღც საქმე მაქ მოვაგავრებ და მოვალ ეს კდიევ შენ გილოცავ ჩმო სიყავრულო..
-მადლობა აბა მოდიჩემთნ ჩმო პატარავ...
-აუ ბოდიშ რა..
ხელშ აიყავნა და ორივე ლოყა დაუკოცნა...
-რა ბოდიში მი ამას არ დვაიტივებ ჩმი ფერიაა ეს... შენ კიდე ჩმი პრინცესა ხარ...
ორიევს გავკოცა მე ისე მაკოცა ვინმეს ვინც უკან იდგან ეგონებოდა გუჩებში კოცნისო...
-საუკეთესო ხარ რა კარგია რო არსებობ და ჩმ ცხივრებაშ თნ აი მაგრად მიყავრხრა.
ცოტა ხმამაღლა მომივიდა ვიგრძენი დაჟინებული მზერა თუმცა დვიკიდე. რომ მივტრიალდი ჩმს უკან ერთი ბიჭი იდგა თოკოს გავდა უკნიდან თუმცა ვიცოდი ის არ იქნებკდა... მალე მოვრჩი საქმეებს და დავბრუნდი ელილუს ის ბიჭ ელაპარაკებოდა ახლოს ვიდექი და მესმოდა.
-რა გქვია პატარავ?
-ელილუ
მხოლოდ ეს სახელი იყო ის ერთადერთი რასაც გადაუსწორებლად ამბობდა...
-რა საყავრელი ხარ მე თორნიეკ ვარ.
გავშრი მისი სახელის გაგონებაზე თორნიეკს სტილი., მისი ხმა მისი სახელი ნუთუ ამდენი ხნის შემდეგ კიდევ ვხედვადი,.
-დედიკო სადარის
-აი იქ.
ხელი ჩემკენ გამოიშვირა მეც მივედი ამსთან.
-მოდი დედიკოს ლამაზი წამო. ხელში ავიყავნე და წავედი უკნიდან მომაძახა
-მია უნდა ვილაპარაკოთ.
ისე ვუპასუხე არც მიმიხედავს
-შენთნ სალაპარაკო არაფერი მაქვს.
-15წუთში ალეს ოთხის გევრდით რომ ოთხია იქ იყავი...
გზა გავაგრძელე...ალესთნ მივედი
-ჶორნიკე აქ არის
-ვიცი
-რა?
-მე დავპატიჟე
-რატომ?
-როცა იმას გაიგებ რაც მე მომიყავ და რაც დაამტკიცა გული გაგილღვება მია ახლა კი წადი და სადაც დაგიბარა იქ მიდი აბა თქვენ იციტ.
ბავში ხელიდან ამართვ და გაიძურწა ბოლოს მაინც მივედი..კარი შევაღე და დივანზე ჩმოვჯექი
-რა გინდა?
-მინდა ვიცოდე როგრო ხარ
-რაშ აგინტერესებს შენ ხომ თქვი აღ დავბუნდები მეც ახალი ცხოვრება დავიწყე ცხოვრება სადაც შენ არ ხარ..
-ლმაზი შილი გყავ
-ვიცი ახლა ტქვი რაც ჰინდოდა გეთქვა.
-სანამ მიაგტოვებდით ერთი თით ადრე მეოთხე სტადიის სიმსივნე დამიდგინეს და მეც ამერიკაში წვედი მსგონა ვერ გადამარცენდნენ, მაგრამ გადავრჩი და შნ წინ ვდგავარ ბოიში ყველაფრისთბის.
გამოვედი და ბავშვი გამოავრთვია ლეს სასწრაფოდ წავედი იქიდა.მას მერე გათხივილი ვგონივარ იმის გამო რომ შილი მყავს დ ალესთნ ერთდ ვარ სულ.
ორი თვის შემდეგ ჩემ პატარასთნ ერთდ კიდევ ერთ წვეულებაზე ავღმოვჩნდი იქაც კი თორნიეკ იყო რომ შევედი ბავში ალესთან გაიქცა და მოეხვია...
მოკლედ მალევე გამოავართვი და მაგიდასთნ მივედი... თორნიეკ მოვიდა ეილულთან.
-როჰირ ხარ ანგელოზო.
იმდენად ვიყავი შეჩვეული ამ სიტყევბს დაუფიქრებდლად ვუპასუხე.
-კარგად შენ?
-შენთვის არ მიკითხავს მე ეილულს ვკითხე
ვერ ავიტანე მისი სიტყვები ვერ ავიატნე... ისიც კი ევრ ავიტანე რომ ანგელოზი ეილულს დაუძახა საკუთარ შილზე ვეჭვიანობდი.. გავიდა და ვიღც ქალს წელზე ხელი მოხვია ამან საერთოდ გამნადგურა... არ შმძო ამის ატანა არ შემძლო მასნ ასე ახლოს ვყოფილიყვი და მავე დროს ასე შორს... ეილული ალეს მივაბარე და გარეთ გავვარდი სანაპიროსთნ იყო ეს ყველაფერი მივრბოდი ქვებით დაფარულ ნაპირზე და ვტიროდი
. ფეხსაცმელს ქუსლი მოტყდა და ფეხიც გადამიბრუნდა... მტკიოდა და ამინც მივრბოდი ფეხსაცმელები ვისროლე და პირდაპირ შავ ზღვაში ჩაცვივდნენ.. ფეხნატკენი და ფეხშიშველი მივრბოდი ქვიან გზაზე.ისვე ვტიროდი სიევ მის გამო..
-სულ მის გამო რატომ უნდა ვტიროდე რატმ?
გზა ისვე გავაგრძელე და მდრე უკნიდან თრნიკემ დამიძახა
-მია გაჩერდი
გავჩრდი და მივტრიალდი ისიც გაჩრსა.
-რატომ არ მითხარი რომ ალე უბრალოდ ეილულის ნათლია იყო და არა შნი ქმარი?.
-რა მნიშვნელობა ქონდა?
-დიდი ძალაინ დიდი
-არ იყო საჭირო შენ მე გული მატკინე და მაშინ მიმატოვე როცა მჭირდ...
-ეილული ჩემი შილია?
-კი შნი შვილია შენი შვიალ რომელიც მაშინ მიატოვე როცა მის შსახებ უნდა აგგაეგო... შენ მისი პირველი ნაბიჯები არ ვინახავს არც გინდოდა არც მისი ნათქვამი სიტყვა გაგიგია.. არც ხარ ღირსი...
-მია მიაყვრხარ და მინდა ისვე ერთდ ვიყოთ გპირდები გულს აღრ გატკენ...
თითქოს ამ სიტყვებს ველოდი გავიქეცი და ჩვეხუტე...მერე მამამისიც გაიცნო ეილულმა... ეს იყო ჩვენი ამბის დასასრულის დასაწყისი და ჩვრნი ტანჯვის დასასრული... იმ დღიდან ჩვენ სულ ერთად ვიქნებოდით... გვეყავრებოდა ერთმანეთი და ვიქნებოდით უბედნიერესნი.
დასასრული

შეიძლება ისეთი დასასრულია რ არის როგორსაც ელოდით, მაგრამ მია ამდენი ტანჯვის შემდეგ იმსახურებდა ბედნიერებას ასევე თორნიეც.. ეს ბოლო თვია და გთხოვთ იაქტიურეთ რა.