-ყავა გაგიკეთო? -მომღიმარ შვილიშვილს ახედა ეთომ და თვითონაც გაეღიმა. -რა გიხარია ასე ბებო?
-გეტყვი მაგრამ არავის უთხრა. -ოდნავ გადაიხარა ეთოსკენ, ეთერმაც იგივე გაიმეორა და ყურადღებით შეათვალიერა შვილიშვილი.
-მარიამთან მიდიხარ?
-როგორ მიხვდი? -გაოცება ვერ დამალა გიგანმა. ეთომ ხელი ჩაიქნია სიცილით, ზურგი აქცია შვილიშვილს და ადუღებული წყალი ყავას დაასხა.
-ეჰ… შენი ტოლიც ვიყავი და ამხელაც ვარ. იმაზე მეტი მაქვს ნანახი ვიდრე წარმოგიდგენია. ორჯერ გავშორდი პაპაშენს, მაგრამ ბოლოს ისე გააკეთა როგორც ამბობდა.
-რა?
-შენ იქნები ჩემთან ცხოვრების ბოლო წუთამდეო. ეგოისტი კაცი იყო ილო, ეჭვიანი და აუტანელი. ის პერიოდი რასაც შენ ახლა მარიამთან გადიხარ მეც მაქვს გამოვლილი. ყველას აქვს მძიმე პერიოდი ურთიერთობაში, მაგრამ უნდა მოითმინო, დროს მიანდო ყველაფერი და ნელნელა ურთიერთობაც დალაგდება. მე ვერ გავძელი, გავეყარე და ბოლოს იმდენი ქნა მაინც შემირიგა. მიხარია არცერთი რომ არ დაემსგავსეთ პაპაშენს, ყველაზე საშინელება ეჭვიანობაა. სენივით მოგედება მთელ ტანში, ყველაფერზე ეჭვს გაგიჩენს და დაგინგრევს იდილიას. გახსოვს პირველად მარიამი მე გამაცანი, მაშინ ისე უყურებდი ვიცოდი არასდროს გაუშვებდი, მაგრამ იმედები გამიცრუე. არ აღმოჩნდა შენი გრძნობა იმდენად ძლიერი როგორიც მეგონა. უცნაური, განსხვავებული ბავშვი იყავი ყოველთვის, არასდროს არ იცოდი რა გინდოდა, არც ახლა იცი, მაგრამ იმ სხივს ისევ ვხედავ შენს თვალებში პირველად მარიამის ყურებისას რომ დავინახე. მიყვარს მე ჩემი გოგო, ისეთია როგორიც შენთვის მინდოდა, განათლებული, ლამაზი, მხიარული და მიზანდასახული. ვიცი რომ გიყვარს, არასდროს გაგვიგია არავის ეგ სიტყვა შენგან, ჩემთვისაც კი არ გითქვამს, სამაგიეროდ ყოველ ჯერზე ქცევით მიმტკიცებ და მე ეგ შენი თვისებაც მიყვარს. მოკიდე ხელი ბავშვს და წადი შენს ცოლთან. ვეტყვი იმათ რომ საქმე გამოგიჩნდა.
-ბებო ყოველთვის ყველაზე მაგარი რომ იყავი იცი?
-ვიცი.
-შენ უფრო მიყვარხარ ვიდრე ლეილა. -ხელები მოხვია კისერზე და მკერდზე აიკრა.
-ეგეც ვიცი, ყველაფერს ვხედავ მე. შენ კიდე ჩემი ერთადერთი ბიჭი ხარ, იმათ არ უთხრა მაგრამ ყველაზე მეტად შენ მიყვარხარ, რა ვქნა. -ლოყაზე აკოცა აცრემლიანებულმა, შემდეგ მოშორდა და სამზარეულოში შემოსულ საბას შეხედა.
-აუ ეთო ჩაი გვააქვს? -თვალები მოიფშვნიტა და იქვე ჩამოჯდა.
-კი, გაგიკეთო?
-მე არა, შენს შვილიშვილს უნდა.
-გაწვალებს ეგ მაიმუნი გოგო?
-იშვიათად, მაგრამ დღეს ბუზღუნის ხასიათზეა აშკარად.
-გავაკეთებ ახლავე, პეჩენიასაც გაგატან, უყვარს რომ აყოლებს.
-კარგი. -სახეზე ჩამოისვა ხელები, შემდეგ იქვე მჯდომ გიგანს შეხედა. -სანდრო სად არის?
-გუშინ ლილე რომ გააცილა აღარ დაბრუნებულა. -ჩუმად თქვა, თან მხრები აიჩეჩა სიცილით.
-ღადაობ?
-დავბრუნდი, აქ ვარ და მესაჭიროება ბორჯომი, ლიკანი, ან ნაბეღლავი. -უკნიდან მიუახლოვდა თვალებ ჩაწითლებული.
-რა მოხდა?
-ჯანდაბა… მგონი დამერხა. -შუბლი ჩამოადო მაგიდის ზედაპირს. Შემდეგ ჩუმად მსხდომ ძმაკაცებს ახედა. -მარიამი ერთ დღეში შეგიყვარდა?
-არა. თავიდან ისე მიშლიდა ნერვებს მინდოდა მიმოხრჩო.
-აა ხო, მახსოვს… აუ რა საყვარელია ტო… იცით როგორ საყვარლად ეძინაა? ძლივს მოვშორდი… მგონი პირველად ვუყურებდი მძინარე ქალს.
-დაგერხა. -წარბაწეულმა თქვა საბამ, მერე სიცილი დაიწყო.
-აუ კაი რას დამცინი. -ისეთი სახე ჰქონდა თითქოს ცოტაც და იტირებდა.
-მოდი ჩემთან პატარა. -ხელები გაშალა ფეხზე წამომდგარმა გიგანმა.
-მეკაიფები ხო? -ეჭვით შეათვალიერა მომღიმარი ლუკა.
-ნწ… -თავი გააქნია. ჯერ უბრალოდ უყურებდა, მერე მართლა წამოდგა და ხელები კისერზე მოხვია.
-აუ მგონი მართლა შენ მევასები ტო…
-აბა… მოვედით ხოდზე?
-ჯერ მაკოცე.
-დაახ.ვიე. -სიცილით მოაშორა სახე, მერე ტუჩებ დაბრეცილს შეხედა. -პირველივე შანსზე ხომ არ უღალატებ იმ გოგო.
-ამის დედაც… ვაბშე აღარავის კოცნა მინდა მგონი… ბიჭო…
-რა? -ხელებს არ უშვებდნენ ერთმანეთს ისე საუბრობდნენ.
-გუშინ ისეთი მთვრალი იყო დღეს რომ არ ახსოვდეს?
-ემახსოვრება. -თავზე გადაუსვა ხელი. -პროსტა ლილე ისეთი გოგოა დიდი ხანი მოგიწევს ჩალიჩი.
-რანაირი?
-მაკო გახოსვს? აუ რამდენი ვიჩალიჩე მაგის დაკერვაზე, ბოლოს ისე შევუყვარდი აქეთ მკერავდა და მარიამი მიგიჟდებოდა ხოლმე.
-ნუ რა მნიშვნელობააქვს, ხო შევუყვარდები. -ხელი აიქნია სიცილით.
-რა დალიეთ გუშინ ასეთი? -გაოცებული უყურებდა საბა ორივეს.
-აუ რავი, იმ დათომ გააძრო რაღაც სასწაული ჭაჭა, ჩაგვწვა გლანდები.
-კაი შენ ისედაც ურევდი და ამას რა დაემართა.
-ეს ჩვენმა მარიამმა მოისროლა წარსულში.
-პიტნა მოვიტანე ბაღიდან და გავუკეთებ ახლა ჩაის.
-კარგი…
-ელი სად არის ბებო?
-ეზოში, ნუცას ჩაიდანით მირწყავს მწვანილებს.
-ვიღაც თავის ბაღელს რომ უყვარს გითხარით?
-შეუყვარდება აბა რა იქნება, ისე იწევს იმ თმას ყურზე მე მაშტერებს. -ყავა მოსვა სანდრომ, მერე ჩაფიქრებულ გიგანს შეხედა. -რა? ახლა არ მითხრა ვიღაც პატარა კურკა ბავშვზე ჭედავ.
-არ მინდა ვიღაც პატარა ლაწირაკი მიდიოდეს და კოცნიდეს ჩემს გოგო… ავუწითლებ ტრა.კს.
-აუ ამან ვაბშე გარეკა ჩემიკაი…
-ორივემ მაგრად გაუბერეთ და წავედი მე ჩემ ცოლთან, ერთადერთი ნოლმალური ეგ მყავს მგონი. არც ეგაა მთლად დალაგებული მაგრამ… -ჩაი გამოართვა მომღიმარ ეთოს და თეფშზე დალაგებული პეჩენიებიც გაიყოლა. საძინებლის კარი ძლივს გააღო, შემდეგ ტუმბოზე დადო ყველაფერი და ორად მოკეცილ ნუცას თმაზე მოეფერა. -პატარავ… კარგად ხარ?
-არა…
-მიდი ჩაი დალიე.
-აღარ მინდა.
-რა გინდა მითხარი. -უჩვეულოდ თბილი ჰქონდა ხმა, მზრუნველობით გაჟღენთილი.
-არაფერი, მეძინება უბრალოდ.
-გამიცივდი მგონი.
-არა კარგად ვარ, მოდი ჩამეხუტე რა. -თვალები ოდნავ გაახილა და საბას ცისფერების დანახვისას გაიღიმა. არაფერი უთქვამს ჯავახიშვილს, წინიდან მიუწვა, მთლიანად თავის მკლავებში მოიქცია და შუბლზე აკოცა. სრულ სიმშვიდეს გრძნობდა ნუცა, საყვარელ სურნელს ისრუტავდა, თან ნელნელა სიზმრებში ეშვებოდა. დიდხანს უყურებდა მძინარეს, ეფერებოდა, შიგადაშიგ თავზეც კოცნიდა. Შემდეგ კარზე კაკუნის ხმა გაიგო და ხმადაბლა გასცა პასუხი.
-შეიძლება? -როგორც კი თავი შეყო მაშინვე ნუცაზე გაუშეშდა მზერა.
-მოდი.
-ხომ კარგად არის?
-კი პროსტა უხასიათოდაა… რა ხდება?
-მარიამთან მივდივარ. -საწოლის ბოლოს ხელის გულებით დაეყრდნო და დას შეხედა. -რა გაცინებს.
-ჯანდაბა, ნუცას რომ არ ეძინოს ავხარხარდებოდი. -მაშინვე შეწყვიტა სიცილი როცა ქალბატონი შეიშმუშნა, შუბლი ნიკაპზე მიაბჯინა და ფეხები მის ფეხებში ახლართა. -ვერ ძლებ?
-ელის მოენატრა.
-რამდენჯერ გითხარი მე ნუ მატყუებთქო. -შუბლზე აკოცა ნუცას თან თმაზე გადაუსვა ხელი.
-არ მყოფნის ტელეფონში ყურება, გავჭედავ ცოტა ხანში და მირჩევნია ჩავიდე, ვნახო როგორ არის, რას აკეთებს და მერე ჩამოვიდე.
-შეურიგდი ანუ?
-არც დავშორებულვარ მგონი. -სახეზე ჩამოისვა ხელი.
-კარგად დაფიქრდი, ისევ მარიამთან გინდა? გიყვარს თუ უბრალოდ შეჩვევის ბრალია.
-არ ვიცი… უბრალოდ ვერ ვძლებ, აქ რომ იყო კვირობით არ ვნახულობდი მაგრამ იქ რომ არის და დღეში ორჯერ მიწევს ლაპარაკი იმ დედამო.ყნული ვაიბერით ცუდად ვხდები. მგონი სოფელში რომ იყო წასული ადრე მაშინ არ მიჭირდა ასე.
-როდის? სანამ ცოლად მოიყვანდი?
-ჰო… არ გახსოვს ღამე რომ ავაკითხეთ სადღად ტრა.კში, სულ ხუთი წუთით ვნახე და მერე წამოსვლისას მაგის ახვა.რი ძაღლი გამომეკიდა და ღობეზე გადმოძრომისას შარვალი გავხიე, გზაში კიდე ბორბალი დაგვეშვა.
-როგორ არ მახსოვს… რაც მარიამისთვის გვაქვს გაკეთებული ძმაო… მარტო მაგიტომ არ უნდა გაგეშვა.
-იმათ არ უთხრა.
-რატომ მალავ?
-უბრალოდ არ მინდა იცოდნენ, ცოტა ხნით წავალ, თან დავისვენებ. ელისაბედს ისე ენატრება უკვე ხასიათიც შეეცვალა.
-აბა რა იქნება ტო, ცოდოა ბავშვი.
-კაროჩე წავედი რა.
-მიდი, რომ ჩახვალ დამირეკე.
-კარგი. -კარი გაიხურა, შემდეგ ნატალის საძინებლის კარს მიადგა. -ნატუში გღვიძავს?
-მოდი ჰო… ხდება რამე?
-მივდივარ მე თბილისში და დასამშვიდობებლად შემოვედი.
-მშვიდობაა?
-კი ყველაფერი რიგზეა… წავედი და ამ დღეებში შემოგივლი, ან სახლში ავიდეთ.
-კარგი. -ლოყაზე აკოცა და თვალი გააყოლა კარში გაუჩინარებულს.
-ელისაბედ მოდი აქ! -ბაღში მორბენალს გასძახა, ისიც უცებ შეეშვა თამაშს და გიგანისკენ დაიძრა.
-ლა?
-რას გავხარ მამი რა არის ეს? -ტალახიანი ფეხსაცმელი იქვე გახადა, შემდეგ ხელში აყვანილი აბაზანაში შეიყვანა.
-ბებოს პეტლუშკა მოვუწყე.
-ოხრახუში ჰქვია მაგას მა… პირი დავიბანოთ და სახლში მივდივართ.
-ოო ალ მინდა სახლში.
-ნუ მებუზღუნები, ტირილი არ დაიწყო თორემ დაგტოვებ აქ და მარტო წავალ დედაშენთან.
-დედასთან მივდივალთ? -გახარებულმა წამოიძახა.
-თუ აქ დარჩენა გინდა მარტო წავალ.
-ალა!
-არავის უთხრა თორემ სურპრიზი აღარ გამოგვივა დედასთვის, კარგი მა?
-კაი. -თავი დაუქნია და ლოყაზე აკოცა.
-ორივე ფეხსაცმელი დასვარე ხო?
-ჰო.
-ბებო წავედით ჩვენ.
-მიდი მიდი… ბედნიერი მგზავრობა. -ორივეს აკოცა, შემდეგ გარეთ მდგომი იქამდე უყურებდა მიმავალ მანქანას სანამ თვალს საბოლოოდ არ მოეფარა.
-სად წავიდნენ? -გაოცებული გამოვიდა ოთახიდან სანდრო.
-სახლში, საქმე მაქვსო.
-აუუ… მე რატო არ მითხრა გავყვებოდი ბარემ.
-შენ ჯერ ლილე არ უნდა ნახო? -სათვალიდან ახედა ეთომ და სანდროს დაბნეულ სახეზე ჩაიცინა. -რას მიყურებ? შენ გგონია ვერ ვხედავდი თვალებს რომ უჟუჟუნებდი მთელი დღე?
-ეთოოო… კარგი რა.
-მიდი მოწესრიგდი, ეგრე არ დაენახო იმ გოგოს.
-მოვა?
-დღეს უკან ბრუნდება ისიც და შემომივლის ხო.
-პირსაწმენდი მომეცი რა, წყალს გადავივლებ.
-მოგცემ მოგცემ. -ხელით ანიშნა წაჰყოლოდა, თან ბედნიერების ღიმილი აჰკროდა სახეზე.
ნელნელა ყველა მოწესრიგდა, რიგრიგობით შედიოდნენ აბაზანაში, შემდეგ ერთად ამოყვეს თავი სამზარეულოში.
-ლუკა სად არის? -ვერსად რომ ვერ დაინახა ძმა, მაშინვე იკითხა ნუცამ.
-სახლში წავიდა, შემოვიდა შენს სანახავად მაგრამ გეძინა.
-გასაგებია… მომშივდა ძალიან. -გაშლილი სუფრა მოათვალიერა და ტოლმას დასტაცა ხელი.
-ჩვენც მივდივართ დღეს დე? -ოთახში შესულმა ლოყაზე აკოცა ანდრიამ ქალს და მის გვერდით დაიკავა ადგილი.
-კი, ხვალ სკოლა გაქვთ.
-და რითი მივდივართ? -ჩაის კარაქიან პურს აყოლებდა კატო.
-მე წაგიყვანთ. -თავი ამოსწია ტელეფონიდან საბამ, მაგიდაზე დადო და ყავის ჭიქას მოხვია თითები.
-ჩავეტევით?
-სანდრო მარშუტკით მოდის და ჩავეტევით კი. -თვალი ჩაუკრა ძმაკაცს.
საღამომდე იყვნენ, შემდეგ საბას მანქანით წავიდნენ და დატოვეს სანდრო ეთოსთან. მთელი დღე ლილეზე ფიქრობდა, ელოდებოდა როდის გამოვიდოდა მაგრამ ქალბატონი არ ჩქარობდა.
-სანდრო. -სახლში როგორც კი შევიდა მაშინვე წამოიძახა ფაღავას სახელი და ისიც ეთერის წინ გაჩნდა.
-ჰო.
-წასულა დილით ლილე.
-რა? -ადგილზე გაშეშდა ფაღავა.
-ჰო წასულა.
-მეხუმრები ხო? -სიმწრით გაეცინა, შემდეგ ამღერებული ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და ნიას ზარს სწრაფად უპასუხა. -ალო… სოფელში ვარ ისევ… ვერ მოვასწრებ ნია… ჯანდაბა ცოტა ადრე ვერ დამირეკე?.. არ გეჩხუბები, კარგი წამოვალ ახლა და ტანსაცმელი გამზადებული დამახვედრე. -როგორც კი გათიშა საათს ახედა.
-რომელზე მიდის მარშუტკა?
-ხუთ წუთში ჩამოივლის კარის წინ.
-მოვასწრებ ანუ.
-აიღე რაც გჭირდება, გავალ მე თუ გამოიარა გავაჩერებ.
-კარგი. -აქეთ-იქით დადიოდა ნერვებ მოშლილი. ერთი ლუკას თხელი ქურთუკი ჰქონდა მხოლოდ, სწრაფად შემოიცვა და გარეთ გავარდა. ზუსტად იმ დროს მივიდა მარშუტკაც, ეთოს ჩაეხუტა და თბილისისკენ წავიდა.
*****
მთელი დღე არ უსაუბრია მარიამთან, საღამოს გაფრინდა პირდაპირი რეისით და ცხრა საათზე უკვე იქ იყო. მგზავრობით დაღლილი ელისაბედი ხელში ეჭირა, მეორე ხელით პატარა ჩემოდანი მიჰქონდა. აეროპორტიდან გასული პირველივე ტაქსში ჩაჯდა და მისამართი უკარნახა რომელიც ძლივს გაიგო. გული სწრაფად უცემდა, ვერაფერზე ფიქრობდა იმის გარდა რომ ნახევარ საათში მარიამს ნახავდა. მკერდზე მიხუტებულ ელისაბედს ეფერებოდა, ფანჯრიდან ქუჩებს რომ ათვალიერებდა. მალე მივიდნენ მითითებულ მისამართზე, მძღოლს ფული გადაუხადა, შემდეგ ოთხ სართულიან კორპუსს ახედა. თითქოს მის ბედზე გამოვიდა მოხუცი კაცი, კარი დაუჭირა და შიგნით შეატარა. ბოლო სართულზე კიბეებით ავიდა, გული უკვე ამოვარდნას ჰქონდა, საკუთარი გულისცემის ხმა ესმოდა და მარიამის ბინის კარისკენ მიიწევდა. სწრაფად მიაკაკუნა, სუნთქვაც კი შეწყვიტა მის მოლოდინში. მალევე გამააღო კარი მარიამმა და ქმარშვილის დანახვაზე სიხარულისგან წამოიყვირა.
-დედაა! -მაშინვე მოეხვია ყელზე ელისაბედი.
-ჩემო სიცოცხლე… ჩემო პატარა… მართლა აქ ხარ! -შვილის სურნელს ისრუტავდა, გაუჩერებლად კოცნიდა და მთელი ძალით იკრავდა გულში. -ღმერთო არ მჯერა…-ცრემლები სცვიოდა უკვე, ცოტაც და ჩაიკეცებოდა მოულოდნელობისგან. -როგორ მომენატრე ჩემო ბედნიერება…
-მეც და მამიკომ წამომიყვანა.
მერე შეხედა კარის ჩარჩოზე მხრით მიყდნობილ ლუკას. სწრაფად დასვა ელისაბედი ძირს და კისერზე მოხვია ხელები გიგანს. ერთმანეთის ყელში ჰქონდათ სახე ჩარგული, ერთმანეთის სურნელით იჟღენთდნენ ფილტვებს. როგორც კი თავი წამოსწია მაშინვე ტუჩებზე დაეტაკა გიგანი და ვერცერთის ტანში დავლილი ჟრუანტელი ვერ დააიგნორა.
-ვერ ვიჯერებ… -ძლივს მოსწყდა ლუკას ბაგეებს, თვალებში ჩახედა, თითქოს აინტერესებდა ისევ ისე ბრწყინავდა თუ არა. თვითონაც გაუნათდა ის ნაცრისფერები, ისევ გრძნობდა ბედნიერებდას. კიდევ ერთხელ შეეხო საყვარელ ტუჩებს, კიდევ ერთხელ მოეხია და ცოტახნით მის მკლავებში გაიტრუნა.
-ოო მეც მინდა ჩახუტება. -ორივეს ფეხზე მოხვია ხელები და მათი გაცინებაც მოახერხა.
-მოდი ჩემთან დე… -ჰაერში ააფრიალა.
-მშია… მამიკოსაც შია.
-არაფერი არ მაქვს მაცივარში… პიცა შევუკვეთოთ? -სავარძელში მჯდარ ლუკას შეხედა გაბრწყინებული თვალებით.
-შეუკვეთე, მე საბას დავურეკავ.
-კარგი. -გაიღიმა, მკერდზე მიკრულ ელისაბედს მოხვია ცალი ხელი, მეორეთი ტელეფონი მოიმარჯვა და პიცა გამოიძახა.
-რას შვრები? -ყურადრებით უყურებდა სიბნელეში მოსიარული საბას, ტელეფონის ეკრანი რომ უნდათებდა მხოლოდ სახეს, შემდეგ შუქი აანთო და სავარძელში ჩაჯდა.
-რავი არაფერს, ნუცას ეძინა და აქეთ გამოვედი… ჩახვედი შენ?
-ჰო ახლა მოვედი.
-დამანახე მარიამი… როგორ ხარ მარო?
-ჰაერში დავფრინავ სიხარულისგან. -ყურებამდე იღიმოდა, ყელზე მოხვია ხელები ლუკას და ლოყაზე აკოცა. -თვითონ მოიფიქრა თუ შენ დაეხმარე?
-არა ტო, თავზე დამადგა დილით და მივდივარო გამომიცხადა.
-კარგით ეხლა… -თვალები აატრიალა გიგანმა.
-ნუცა როგორაა?
-დღეს მთელიდღეა სუსტადაა, არ ვიცი, ხმას არ იღებს. ხვალ ექიმთან უნდა წავიყვანო.
-არაუშავს, ორსულობის ბრალია, ხვალ კარგად იქნება მაგრამ წადით მაინც თუ გინდა.
-ჰო ვნახოთ რავი… ჩემი გოგო როგორ არის? დაიღალა?
-ჰოო ეძინება უკვე.
-ჩვენი დროით ისედაც უნდა ეძინოს.
-კარგი წავედი და შეგეხმიანები მერე.
-დავაი მიდი და არ იქაჯოთ ეს დღეები.
-კარგად. -ხელი დაუქნია ლუკამ და მაშინვე გაუთიშა, შემდეგ ხელი მოხვია წელზე მარიამს და კალთაში ჩაისვა. -რაო რას მებლატავებოდი გუშინ?
-ვერ გიტან… დეე მოდი მოგვიყევი ლუკაზე.
-მარიამ რა დროს ლუკაა!
-დამაცადე, მაინტერესებს. -თავის მუხლებზე მოათავსა, თმები ყურზე გადაუწია და მოყოლა დააწყებინა.
-გიგიმ ჩემი დათვი წამალთვა, მელე ლუკა მოვიდა და თავში ჩაალტყა. მელე გიგი ტილოდა, ოღონდ იტუებოდა, მასწავლებელმა კუთხეში დააყენა ლუკა მეც მივედი და ლუკასთან დავდექი, იმიტო ლო ჩემი ბლალი იყო. მასწავლებელმა ლუკას მამას დაულეკა და ლო მოვიდა მე ვუთხალი ყველაფელი და ლუკას ალ ეჩხუბა.
-ეგ როდის დე, გუშინ?
-ალა, აი იქით.
-გუშინწინ?
-ჰო.
-მერე მერე? -ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან, თან ლუკას თითებს გრძნობდა მაისურის ქვეშ ხერხემალზე და კანი უნებურად ეხორკლებოდა.
-მელე მოვიდა ლუკა, მითხლა მიყვახალო და ლოყაზე მაკოცა. მელე დათო ლოა ხოიცი დე…
-ჰო ვიცი.
-მაგან უთხლა მე მიყვალსო და ლუკამ უთხლა ჩემი გოგოაო.
-რაოო? ხოარ უნდა მაგ ლუკას მივტყიპო? -ბრაზისგან აენთო თვალები.
-დააცადე! გააგრძელე დედი…
-ოო მამა ლო ბლაზდება?
-დავაწყნარებ მამიკოს, მომიყევი შენ.
-მარიამ რეებს მასმენინებ, გინდა გავჭდო ახლა?
-წადი მაშინ და მარტო მე მომიყვება.
-მამი მისმინე… შენ მარტო ჩემი გოგო ხარ.
-მელე ვუთხალი მე ლუკას ლო მამას გოგო ვალ მეთქი.
-ვა მართლა? მერე რაო? -წარბები ასწია კმაყოფილმა.
-აქ ჩემი ხალო… ველ გავიგე ლა, ლა ალის ეს ჩემი ხალ, ელისაბედი ვალ მე.
-ეგ ბავშვი უნდა ვნახო მე, მგონი თავიდანმე მისიძდება.
-მოკეტე თორემ გავგიჟები… მგონი ცუდად ხარ ლუკა და ექიმი გჭირდება. რა დროს სიძობაა.
-რა დროს შეყვარებულობაა?
-მეც მყავდა ბაღში შეყვარებული, რა მოხდა? სხვათაშორის ძალიან მიყვარდა და რომ გავიზარდეთ ერთი პერიოდი შეყვარებულიც იყო ჩემი.
-შენი ბავშვური სიყვარულის მოსმენის ხასიათზე არ ვარ, ამ ქალბატონისიც მეყოფა.
-არ მოუსმინო მამაშენს დედი, უბერავს ხოლმე ხანდახან, უნდა მოგწონდეს და გიყვარდეს კიდეც, მაგრამ მე რომ ვკოცნი მამიკოს ეგრე არ შეიძლება ჯერ პატარებისთვის.
-რეებს ასწავლი ბავშვს მარიამ! წავიყვან უკან იცოდე!
-ალ მიყვალს მე, მაგლამ მომწონს.
-ჰო მოგწონს და მერე შეგიყვარდება.
-მოგკლავ…
-შენ ენა გააჩუმე თორემ მოგხვდება... გამოუტენა ჩემს შვილს თავი უაზრობებით.
-მერე მოგხედავ ბატონო ლუკა… -თვალი ჩაუკრა და კარისკენ დაიძრა. პიცის ყუჩები გამოართვა კაცს და სახლში შებრუნდა.
ჭამდნენ, თან ელის ტიკტიკზე იცინოდნენ. შემდეგ მულტფილმი ჩართეს და ერთად უყურებდნენ. ხუთ წუთში ჩაეძინა მარიამის მკერდზე მიხუტებულს, ფრთხილად წამოდგა ფეხზე და თავის საძინებელში საწოლზე დააწვინა. შემდეგ უკან დაბრუნებული კალთაში ჩაუჯდა გიგანს და თავი მკერდზე მიადო,
-მადლობა.
-დღეს დილით ისეთი მოწყენილი იყო რომ არ წამომეყვანა არ შემეძლო. -საფეთქელზე აკოცა და უფრო მეტად მიიკრო მეკრდზე,
-ეს ტელეფონით საუბარი სისულელეა, უარესად ვხდები რომ ვუყურებ და ვერ ვეხები. -თავი წამოსწია და დაღლილ მწვანეებში ჩახედა, ყველაფრის მიუხედავად მაინც სიყვარულისგან რომ ანათებდნენ. -მომიყევი რა ხდება, ვიცი რაღაც გაწუხებს და არ ხარ კარგად. -ლოყაზე მიეფერა, ლუკამ კი მაჯაზე მოხვია თითები და ხელის გულზე აკოცა.
-მერე მოგიყვები. -მაისურის ქვეშ შეცურებული ხელით ბიუსჰალტერის შესაკრავი გაუხნსა, შემდეგ წამებში მოუშიშვლა მკერდი და დივანზე დააწვინა. -ჯანდაბა... Როგორ მომენატრე… -კოცნით მკერდამდე ჩასულმა კბილები მოუჭირა ძუ.უს თავებზე და მარიამსაც კვნესა წასკდა. მთლიან სხეულს უკოცნიდა, ნაზად ეფერებოდა და სხეულის ყველა წერტილს ეხებოდა. უკვე მთლიანად შიშველი იწვა მის წინ, ლუკას კი მხოლოდ მაისურის გახდა მოეხერხებინა. არ ჩქარობდა, ნელნელა სხეულის ტემპერატურას უმატებდა ვნებისგან ათრთოლებულ ქალს. ტუჩებით ყველაგან ეხებოდა, კბენდა, შემდეგ ისევ კოცნიდა და ცეცხლს უკიდებდა ისედაც გონება დაბინდულს. ისევ მარიამმა შეუხსნა ქამარი აკანკალებული თითებით, უკვე ცუდად იყო, გონებას დაკარგავდა მთლიანად რომ არ შეეგრძნო. ლუკას შეხებას ჭკუიდან გადაყავდა, გულს საგულეში ვეღარ აკავებდა და მოთმენაც აღარ შეეძლო. პირველი ბიძგის თანავე თმებში სწვდა გიგანს და ქვედა ტუჩზე მოსდო კბილები… ბოლოს დანამულ კანზე დააცოცებდა თითებს, მაინც არ ჩერდებოდა, მაინც აგრძელებდა მოფერებას. ყელში აკოცა თავის ნაკბენზე, შემდეგ ტუჩებზე. Ნაცრისფერებში ჩახედა, გაეღიმა მისი გაბრწყინებული თვალების დანახვისას, საფეთქლებზე გაკვალული ცემლის კვალი ცერა თითებით გააქრო, შუბლზე მიაწება ტუჩები, მერე მკერდზე დაადო თავი და თვალები დახუჭა. სრულ სიმშვიდეს გრძნობდა, უბრალოდ მარიამის კანის სურნელს ისუნთქადა და გონებიდან ყველაფერი ქრებოდა.
-ლუკა…
-გახსოვს ჩემ დაზე რომ მოგიყევი? -ცოტა ხნის შემდეგ წყნარად ამოილაპარაკა.
-ნატალიზე? -ზურგიდან ხელი კეფაზე გადაიტანა, ბოლოს თმაში შეუცურა.
-ჰო.
-მახსოვს რა თქმა უნდა.
-დაბრუნდა.
-მომიყევი. -არ გაკვირვებია, რამდენი ხანიც არ უნდა გასულიყო იცოდა ნატალი მაინც დაბრუნდებოდა. ლუკამ თხრობა დაიწყო, თითქმის ყველაფერი დაწვრილები უამბო. მარიამი ჩუმად ეფერებოდა თმაზე, ყურადღებით უსმენდა და თავს იქ წარმოიდგენდა. -რა გაწუხებს ლუკა?
-ხომ მიცნობ მარიამ? ვერ ხვდები?
-ასე არ შეიძლება, შენ და ნუცა ვერ აფასებთ იმას რაც გაქვთ. ყველაფერს მივცემდი ახლა ჩემი და ცოცხალი რომ იყოს… აქამდეც მითქვამს და ახლაც გეუბნები, ისეთი არაფერი გაუკეთებია ნატალის ასე ყველამ ერთად რომ აქციეთ ზურგი. ნუცას რომ დაუმალეთ ამაზე საერთოდ აღარაფერს ვამბობ… ნუცას ოთხი წელია ვიცნობ და ზეპირად ვიცი უკვე მისი ქცევის მიზეზები. ეგოისტი ბავშვია, რამდენის იყო რომ გამაცანი? 15 თუ 16? როგორც კი დაინახა ყურადღებას აღარ აქცევდი დაროჟვები დამიწყო. მერე ავუხსენი, ვუთხარი რომ დედმამიშვილს ცალკე ადგილი ეკავა ჩვენს ცხოვრებაში, სოფოზე მოვუყევი და მივახვედრე როგორღაც რომ ნუცა ყოველთვის იმ სიყვარულით გეყვარებოდა რომლითაც გიყვარდა. ახლა ნატალიზეა ეგრე, იმას მიხვდა უკვე ნატალის მასავით რომ ვერ შეიყვარებ და ვიცი დამშვიდებული დადის… მაგრამ ნუ იქნები შენ ნუცას ნაირი… ნუ მოძებნი მიზეზს თუ რატომ უნდა გიყვარდეს ნატალი და რატომ არა. უბრალოდ დაფიქრდი მაზე რომ შენი დაა, ის ნატალი ყველაზე მეტად რომ გიყვარდა. წლებს ნუ აბრალებ, ისედაც მალე დავბერდებით და მერე ვეღარ ჩაეხუტები ისე როგორც გენდომება. დრო გადის, არაფერს ინდობს სიყვარულის გარდა. ვერ გრძნობ იმ სიყვარულს? მაშინ თავიდან შეიყვარე. იყავი ის ლუკა მე რომ მიყვარს, ის ლუკა ყველაფერზე თავისი აზრი რომ გააჩნია და ყოველთვის იმას აკეთებს რაც უნდა. ნუ დაემსგავსები სხვებს, მოდი აზრზე სანამ დრო გაქვს.
-აქ არ უნდა იყო მარიამ, შენი ადგილი ჩემთან არის, ჩვენს სახლში, ჩემ გვერდით. მხოლოდ შენ შეგიძლია ჩემი დამშვიდება, გაბრაზებაც და აზრზე მოყვანაც. მხოლოდ შენ მჭირდები მარიამ, სხვა არავინ. -მკერდის ძვალზე აკოცა.
-აქ სოფოს გამო ვარ ლუკა, პირობა მივეცი სიკვდილის წინ რომ ყველაზე წარმატებული ექიმი გავხდებოდი.
-აქამდე რატომ არ მითხარი? -ცრემლიან თვალებში ჩახედა წარბშეკრულმა.
-არ ვიცი. -ამოიტირა და სახეზე აიფარა ხელები.
-დედაშენმა გითხრა ალბათ არ უთხრა მაინც არ გაგიშვებსო, ან რამე სი.ობა და შენც დაუჯერე.
-ლუკა გთხოვ… აღარ აქვს მნიშვნელობა, ხომ გითხარი ახლა.
-ნუ ტირი, ნერვბი უფრო მეშლება. -სახიდან მოაშორებინა ხელები და ტუჩებზე აკოცა. შემდეგ დივანზე წამოდჯა, საცვალი ამოიცვა, მარიამსაც ჩააცვა და ხელში აყვანილმა შეიყვანა საძინებელში. მკერდზე ჰყავდა აკრული, ახლა თვითონ ეფერებოდა თმაზე, მის გულისცემას უგდებდა ყურს და თავისიც იმ ტემპში იწყებდა ფეთქვას.

დილით როგორც კი თვალები გაახილა ერთმაეთზე აკრულ მშობლებს მოჰკრა თვალი. გახარებული შუაში ძლივს ჩაეკვეხა და ლუკაც გამოაღვიძა.
-აქ რა გინდა მამი... -ყელში აკოცა, შემდეგ ისიც მკერდზე მიიხუტა.
-თქვენთან მინდა.
-ჯერ ადრეა პრინცესა, დედიკო არ გავაღვიძოთ ცოდოა.
-შეიძლება ავდგე მე?
-მიდი წამოხტი. -როგორც კი თქვა მაშინვე ადგა ელისაბედი და საცვლის ამარა გავარდა საძინებლიდან. ცოტახანს უყურა მარიამს, თმაზე მოეფერა, შემდეგ შუბლზე აკოცა და მალევე წამოდგა. იცოდა საწოლში როგორც კი სიცარიელეს იგრძნობდა გაიღვიძებდა, ამიტომ აბაზანაში ჯაკუზი გაავსო ცხელი წყლით, ააქაფა და სამზარეულოში გაიდა. არ შემცდარა, ყავას აკეთებდა უკნიდან რომ მიეკრო მარიამი. შიშველი მკერდით ეხებოდა ზურგზე, ხელებს კი მუცელზე ხვევდა.
-რატომ იღიმი? იცოდი რომ გავიღვიძებდი და გიხარია შენი ფიქრები რომ გამართლდა ხო?
-მიხარია. -წამსვე მიბრუნდა მისკენ, კეფაზე მოკიდა ხელი და ტუჩები დაუკოცნა. -ასე სიარული არ შეიძლება როცა ბავშვია სახლში მარიამ.
-ბავშვი ყოველთვის არის სახლში და შიშველმა ვეღარ ვიარო? პატარაა ჯერ. -ხელი მოაშორებინა მკერდიდა, ორი ნაბიჯით უკან დაიხია და ქვედა ტუჩზე იკბინა ლუკამ მთლიანად რომ აათვალიერა.
-ყველა ტლუსიკებში ვალთ. -ხელი ჩაკიდა მარიამს და ქვევიდან ახედა. -მეც მინდა დიდი ძუ.უები.
-გექნება დიდი გოგო რომ გაიზრდები. -სიცილი ვერ შეიკავა, მერე უცებ წამოიკივლა მხარზე რომ გადაიკიდა ლუკამ ორივე. ელისაბედი კისკისებდა, ლუკას კი მარიამის ყვირილზე ეცინებოდა. როგორც კი აბაზანის კარი შეაღო ელი წყალში ჩასვა, შემდეგ მარიამიც მის გზას გააყოლა, თვითონ კი ელისაბედს მიუჯდა უკნიდან. -არა ნოლმალური ხარ!
-დაგიფარე ძუ.უები. -თვალი ჩაუკრა, თან ელისაბედს მოხვია მუცელზე ხელი. ქაფით ეთამაშებოდა, კისკისებდა და მშობლებსაც აცინებდა.
უბედნიერესი იყო იმ დროს მარიამი, ორი ყველაზე ძვირფასი ადამიანი ჰყავდა გვერდით, ელი ჰყავდა, რომელიც ყოველთვის მისი და ლუკას ნაწილი იქნებოდა. მათი სიყვარულის ნაყოფი, ადამიანი რომელიც ყველას ერჩივნა.
-დღეს რას ვშვრებით?
-დღეს მთლიანად თქვენი ვარ, კარგ დროს ჩამოხვედით. ვისვენებ.
-ძალიან კარგი.
-მე ზოპალკში მინდა.
-საიდან გაგახსენდა ეგ მა.
-ლუკამ მითხლა ჟილაფი ვნახეო და მეც მინდა.
-მარიამ… -წარბშეკრულმა შეხედა მოკისკისე ქალს. ისეთი ლამაზი იყო ვერ გაუძლო, თმებში სწვდა, თავისკენ მისწია და ტუჩებზე დაეტაკა.
-წავიდეთ ზოოპარკში. -კმაყოფილმა ჩაიღიმა, შემდეგ დუში მოუშვა, ელის საცვალი გახადა და ფეხზე წამომდგარმა ქაფი მოაშორა. ძალიან ახლოს იდგა ლუკას სახესთან, ეშმაკურად იღიმოდა, ფეხებზე გრძნობდა ხელებს, რომლებიც ნელნელა ზევით მიიწევდნენ. -ფრთხილად დადექი დე, არ წაიქცე. -პირსაწმენდი მოახვია თავზე და ლოყაზე აკოცა.
-მიდი მამი გაიქეცი ოთახში. -უკანალზე უჩქმიტა, სიცილით წამოიყვირა და აბაზანიდან გავარდა.
-ამოდი, ყავას გაგიკეთებ მე.
-რომ გიყურებ შენს გარდა არაფერი მინდება. -მკერდზე შემიატარა თითი, შემდეგ თავის ნაკბენზე გადაუსვა, გუშინდელიდან რომ დაეტოვებინა კვალი. -დაგილურჯდა.
-ველური ხარ.
-ჩემს ქვემოთ რომ ხარ თავს ვეღარ ვაკონტროლებ. -თვალი ჩაუკრა და ხანგრძლივად მიაკრო ტუჩები ნაკბენზე.
-გავემზადებით ჩვენ, შენ გადაივლე მანამდე. -მოწყვეტით აკოცა და კარისკენ წავიდა.
-მიდი.

მთელი დღე ერთად გაატარეს, აქეთ-იქით დარბოდა ელი, ყველაფერს ათვალიერებდა, აკვირდებოდა და ბოლოს თავისი დასკვნები გამოჰქონდა. პანდები ისე მოეწონა ზოოპარკში დიდი პანდა სათამაში აყიდინა ლუკას და მთელი გზა ხელით დაქონდა. ქართულ რესტორანში ივახშმეს, შემდეგ პარკში ისეირნეს და ბოლოს სახლში დაბრუნდნენ უამრავი ამობეჭდილი სურათით და ვიდეოებით გატენილი ლუკას ტელეფონით.
-ხვალ რომელ საათზე მიდიხართ? -საწოლზე წამოკოტრიალებულ ლუკას შეხედა, ტელეფონი მოემარჯვებინა ხელში და საქმიანი გამომეტყველებით მესიჯობდა.
-საღამოს შვიდზე. -ტელეფონი გვერდზე გადადო, საწოლის ბოლოდან ამომძვრალ მარიამს გაუსწორა თვალი, ჩაიცინა მაგრამ არც კი გატოკებულა.
-სამზე მოვალ მე. -ფეხები გააშლევინა და მათ შორი მოთავსებულმა ხელები სვიტერის ქვეშ შეუცურა, მაღლა აიყოლა ბოლოები, შემდეგ საერთოდ მოაშორა სხეულიდან.
-დრო გვექნება. -ხმა ჩაეხლიჩა მარიამმა ტუჩები მუცელზე რომ მიაწება.
-არ წახვიდე… ცოტა ხნით კიდევ დარჩი. -ქამარის შესაკრავი გაუხსნა, შემდეგ ქვევით დაქაჩა შარვალი და წამებში გახადა.
-სააქმეები მაქვს… შენს გამო ისედაც ყველაფერი გადავდე. -ოდნავ წამოიწია მაგრამ მკერდზე მიაწვა თითებით მარიამი და უკან დააბრუნა. საცვლის ქვეშ ჩაუცურა ხელი, ქვედა ტუჩზე იკბინა სუნთქვა რომ შეეკრა გიგანს. -ბავშვი სად არის? -დაბოხებული ხმით თქვა და მარიამს მაისური გახადა.
-დივანზე დაეძინა პნდასთან ერთად. -საცვალი მოაშორა, თვითონაც გაშიშვლდა და ამჯერად თვითონ შეუდგა გიგანის სხეულის შესწავლას… მაინც წამოიწია ლუკა, კალთაში მითავსებულს ქვედა ტუჩზე უკბინა და მოძრაობაში აჰყვა… ბოლოს ზევიდან ეწვა ლუკას, თავი მის მკერდზე ედო და აჩქარებულ გულისცემას უსმენდა. -ცხელი წყლით გავავსე, უკვე კარგი ტემპერატურა იქნება. -წელზე მოხვია ფეხები ლოგინზე წამომჯდარ გიგანს, მალე ჯაკუზში აღმოჩნდა ზურგით “ქმრის” მკერდზე აკრული. -დავიღალე, უცხო ქვეყანაში მარტო ყოფნა საშინელებაა. -მოკეცილ მუხლებს მოხვია ხელები წინ გადახრილმა. თმა მაღლა აუწია გიგანმა, მაჯაზე დამაგრებული თმის სამაგრით კოსად შეუკრა და კისერში აკოცა.
-დაბრუნდი სახლში, ყველაზე მაგარ ექიმს გაგიჩითავ და ის გასწავლის. -ხერხემალზე ჩამოატარა თითი, შემდეგ მუცელზე გადაიტანა ხელი, თავისკენ შეაბრუნა და ჩამოშლილი თმა ყურს უკან გადაუწია.
-სულ ერთი წელი მჭირდება.
-მე და ბაშვი არ გეცოდებით ხო? -თვალებში უყურებდა თავისი მწვანეებით.
-ჩემი არ გესმის ლუკა?
-მესმის. -ისევ ზურგით მიიხუტა მკერდზე, თან ხელებით ძუ.უებზე თამაში დაუწყო.
მხრიდან კისრამდე აუყვა კოცნით, შემდეგ მუცლიდან ქვევით ჩაუცურა ხელი.
ცოტა ხანს მშვიდად იწვნენ, შემდეგ ლუკამ ამოაგდო წყლიდან, საძინებელში თვითინ შეიყვანა და მასთან ერთად დაწვა საწოლზე. აღარ ულაპარაკიათ, უბრალოდ იწვნენ, ერთმანეთს სიყვარულს უზიარებდნენ, ერთმანეთის გულებს უსმენდნენ და დივანზე მიძინებული ელიდაბედიც აღარ ახსოვდათ.
..............
ვიცი დომ პატარა თავია, მაგრამ უნდა დამედო. ძირითადად ლუკაზე და მარიამზე გავამახვილე ყურადღება, სხვა წყვილებს შემდეგ თავში იხილავთ.
ველი შედასებებს. <3