ესეიგი რა ხდება... ცუდად ვიყავი, მთელი დღე საწოლში ვეგდე ვკვდებოდი მაგრამ გადავრჩი, მერე ხატვა დავიწყე ცოტახანი თორე ვეღარ ვაზროვნებდი და ახლა გადავხეხე ამ გავს.
ველო შეფასებებს.
...........
არ იცოდა იქ რას აკეთებდა, რატომ მიუწევდა მისკენ გული ვერ ხვდებიდა, მაგრამ ახლა ისე უნდოდა მისი ნახვა რიგირც არასდროს არავისი.
-პაციენტი ყავს ქალბატონო ნინა. -მაგიდასთან მჯდომი უკვე მეორედ უმეორება სათვალის ქვევიდან მომზირალი ტუჩებ დაპრუწული ქალი. დარწმუნებული იყო ნინა ის სათვალე სულ არ სჭირდებოდა, უბრალოდ “საქმიანი ქალი”-ს ფორმას ირგებდა, მაგრამ აშკარად ვერ ხვდებოდა მკერდთან ჩახსნილი ღილები ამ იმიჯს რომ უკარგავდა.
-დაურეკე უბრალიდ და უთხარი რომ აქ ვარ. -უკვე მოთმინებას კარგავდა წულუკიძე, იმდენად ღიზიანდებიდა მისი საუბრით ცოტაც და თმებში სწვდებოდა.
-არა შემიძლია. -უდარდელად ჩაილაპრაკა, ისე რომ ნინასთვის არც შეუხედავს.
-კარგი. -თავი დაუქნია, უკან გადადგა ორი ნაბიჯი, შემდეგ კაბინეტისკენ დაიძრა და არც დაუკაკუნებია ისე შეაჭრა შიგნით. უკან კი გიჟივით წამოფრენილი მდივანი მიჰყვა.
-ხომ გითხარი არ შეიძლებათქო… -წიკვინი დაიწყო გოგომ, ნინა კი რეზის უყურებდა აწყლიანებული თვალებით.
-წყნარად წყნარად. -საუბარი შეაწყვეტინა რეზიმ ბრაზისგან თვალებ ანთებულ ქალს. -რა ხდება?
-ვუთხარი რომ არ გეცალა, მაგრამ შემოვარდა.
-რეზი… მაპატიე ქაჯივით რომ შემოგივარდი… უბრალოდ ამ ქალბატონმა არ ისურვა დარეკვა… და მე… მჭირდები. -დამნაშავე ბავშვუვით ახედა ქვევიდან, შემდეგ თვალი გააპარა სავარძელში მჯდომ 18 წლამდე გოგოსკენ და ისევ რეზის გაუსწორა თვალი.
-გადი. -თავით ანიშნა გოგოს, იმანაც უკმაყოფილო სახით დატოვა ოთახი.
-მეც წავედი.
-იქით კვირას გელოდები იცოდე, რაც უნდა იყოს მოხვალ და შემატყობინებ მდგომარეობას პატარა ქალბატონო. -საჩვენებელი თითი დაუქნია გამაფრთხილებლად.
-კარგიი. -თვალები აატრიალა მობეზრებულმა, შემდეგ ლოყაზე აკოცა ნინას დაემშვიდობა და იქაურობას მოშორდა.
-ჩემი ნათლულია, მამამისი ორი წლის წინ დაიღუპა და დღემდე პრობლემები აქვს.
-საყვარელია.
-ძალინ. -აწყლიანებულ თვალებში უყურებდა ნინას, თითქოს რაღაცას ელოდებოდა რეზისგან ისე შესცივინებდა შავ თვალებში. -მოდი. -ხელი დაუქნია, ნინაც წამსვე მოეხვია. მისი სურნელი შეისუნთქა და ცრემლებს ჯებირების გადმოლახვის საშვალება მისცა. -რა ხდება პატარავ. -თავზე გადაუსვა ხელი, თან იქვე აკოცა.
-ცუდად ვარ… ღმერთო საშინლად ვარ. -ამოიტირა და უფრო მეტად მოუჭირა კისერზე მოხვეული ხელები.
-მოდი დაჯექი და მომიყევი. -ცოტახანი აცადა ტირილი, შემდეგ ემოციებისგან დაცლილს სავარძელზე მიუთითა.
-არა. -თავი გააქნია უარყოფის ნიშნად. -მე შენ მჭირდები და არა ფსიქოლოგი.
-კარგი. -ჩაიღიმა, თავის სავარძელში ჩაჯდა ნინასთან ერთად, თავის მუხლებზე მჯდომს თმა ყურზე გადაუწია და ცერებით ცრემლები შეუმშრალა. -რა მოხდა? -ორივე ხელი ჩაკიდა და მტევანზე აკოცა.
-ლუკა მოყვა არავიაში, მეძინა რომ დამირეკეს, საათები ველოდებოდით როდის გამოვიდოდა ექიმი და მდგომარეობას შეგვატყობინებდა. ამ ხნის განმავლობაში უბრალოდ ვიჯექი და ვერაფერზე ვფიქრობდი იმის გარდა რომ შეიძლებოდა ვეღარასდროს მენახა… და ეს იმდენად… იმდენად მტკივნეული იყო რომ სუნთქვა მეკვროდა… -ისევ ამოიტირა, თან თითები მოუჭირა რეზის. -მე მასზე მეტად არავინ მიყვარს, მამაჩემიც კი არ მიყვარს როგორც ლუკა, იმიტომ რომ ლუკა რაც არ უნდა მოხდეს არასდროს მტოვებს, მამაჩემმა კი პირველივე ჯერზე ზურგი მაქცია. თვეებია არ მინახავს და უკვე დიდ სიცარიელეს ვგრძნობ. რომ გაიგო ქალები მომწონდა მაშინვე უარი თქვა ჩემზე, არც ჩემი ძმა მინახავს… არ ეკადრება “კაი ბიჭს” ასეთი და… ლუკა კი ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო, ლუკას ყველაზე მეტად ვუყვარვარ და ის რომ დავკარგო ვერ ვიცოცხლებ. იქ… სავადმყოფოში, მე ვიყავი ერთადერთი ვინც ყველას ამშვიდებდა, მეც მჭირდებოდა ვინმესგან იმის მოსმენა რომ ყველაფერი კარგად იქნება, რომ ლუკას არაფერი დაემართება… რათქმაუნდა ყველას თავისებურად უყვარს ყველა… მაგრამ ძნელია ეს… საერთოდ საშინელებაა ეს გრძნობა, ტკივილის გარდა არაფერი მოაქვს… ჩვენ ხომ ზუსტად იმათგან გვტკივა ვინც გვიყვარს.
-ორი წლის წინ ანალოგიურ სიტუაციაში ვიყავი მეც. სოფის მამა, ჩემი ძმაკაცი იყო, ჩემზე ოთხი წლით დიდი, მაგრამ მასთან ერთად გავიზარდე. რომ გარდაიცვალა დეპრესიაში ვიყავი. მიუხედავად იმისა რომ ფსიქოლოგი ვარ, მე უარეს სიტუაციაში აღმოვჩნდი, სულ ვსვავდი და არავის ვნახულობდი. უკვირდათ იცი? არ ვიცი რატომ… ალბათ რადგან ფსიქოლოგი ვარ როგორც შენ ისე სხვებს ეგონათ რომ უგრძნობი ვიყავი. ყველას გადაგვიტანია ცხოვრებაში მსგავსი შემთხვევა, ზოგს უარესიც. მთავარია ლუკა გადარჩა და მალე გამოკეთდება, დანარჩენს მნიშვნელობა აღარ აქვს. უბრალოდ ეს შემთხვევები გვაჩვენებს იმ ადამიანის ადგილს ჩვენს ცხოვრებაში და მათ უკეთ დაფასებას ვიწყებთ.
-არ გეღლება ტვინი ამდენს რომ უსმენ?
-არა. -გაიღიმა და ნინას გაღიმებაც მოახერხა.
-შეგიძლია ერთ ერთის ამბავი მომიყვე?
-არა.
-ისეთის ვინც გამოაჯამრთელე.
-ერთი გოგო იყო ჩვიდმეტი წლის, ვიღაც ორმა სი… ტიპმა გააუპატიურა. არავის ელაპარაკებოდა, ოთახში ჩაიკეტა და არც მშობლებს ენახებოდა. დედამისმა მომიყვნა, დავეხმარე აზრზე მოსვლაში, ჩვეულ ცხოვრებას დაუბრუნდა და ახლა ბევრად კომუნიკაბელური და მხიარულია ვიდრე ადრე… ისე შენ რა ქენი? გადაწყვიტე რომელი სქესი მოგწონს? თუ ჯერ ვერა?
-ნუ იცინი, საერთოდ არ არის სასაცილო! არ გყოლია მსგავსი ორიენტაციის მქონდე ხალხი?
-მყოლია, თან ბევრი, 100 პროცენტიდან 90 ფსიქოლოგიურად იყო გეი, დანარჩენი ათი ბიოლოგიურად. შენ ამ ოთხმოცდაათში შედიხარ და მალე შენც გამოგაჯამრთელებ. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი წარბ შეკრულ ნინას. -კარგია ხომ ვიღაცას შენს გრძნობებზე რომ უყვები?
-კი, მომეშვა.
-მომიყევი შენს პირველ გოგო შეყვარებულზე.
-არ მინდა.
-რატომ? დაგშორდა?
-არა მე დავშორდი.
-ჰოო? რატომ?
-მომბეზრდა.
-როდის იყო ეგ?
-ხუთი წლის წინ.
-მეორე?
-რამოდენიმე თვის წინ.
-ანუ სულ ორი ქალი გყავდა.
-ჯამრთელობის მოყვარული ქალი ვარ, კაცებივით ყოველ მეორესთან არ ვწვები. მითუმეტეს როცა არ ვიცი რომ სუფთაა.
-და ამ მეორეს რატომ დაშორდი?
-ეს თვითონ დამშორდა. -რომ გაახსენდა ისევ ნერვები მოეშალა რაც რეზის არ გამოჰპარვია.
-როგორ გაბედა და დაგშორდა? -გაეცინა ნინას შეკრულ წარბებზე.
-კარგი რა რეზი…
-არა მართლა მაინტერესებს.
-დრო მჭირდებაო.
-რისთვისო?
-არ ვიცი… და ნუ იღიმი ასე!
-სასაცილოა უბრალოდ ჩემთვის.
-ფსიქოლოგი ხარ, უნდა გესმოდეს.
-ხომ მითხარი ფსიქოლოგი არ მჭირდებაო?
-საშინელი კაცი ხარ.
-მოდი მამიკოს და დედიკოს მივუბრუნდეთ… რაო რა გვინდაო?
-რეზიი… მაღიზიანებ უკვე.
-რაზე ბრაზობ? მითხარი უბრალოდ რას გრძნობ. -ლოყაზე ეფერებოდა, თან ერთი ხელი ნინას მოკეცილ მუხლზე ედო.
-მენატრება ყველა, თან ძალიან, განსაკუთრებით ჩემი ძმა, მაგრამ ნაწყენი ვარ, გაბრაზებული და…
-ნინა… მისმინე. -ნიკაპზე მოკიდა ხელი, თავი ააწევინა და თავისი შავი თვალები შეანათა. -როგორც მივხვდი ცოტა კომუნისტკა მშობლები გყავს… ძველი გაგება, კაი ბიჭები და ასე შემდეგ. დაფიქრდი ახლა, რომ გაიგო შენი შვილი გეია, რა რეაქცია გექნება?
-შვილზე საერთოდ არ მიფიქრია.
-ახლა დაფიქრდი.
-ვერ ვფიქრობ. -თვალები აატრიალა. როგორ შეძლებდა ფიქრს როდესაც დიასამიძე ასე ახლოს ჰყავდა, მის კალთაში იჯდა და რეზის ხელს ბარძაყზე გრძნობდა. თან ისე იქცეოდა ვაჟბატონი თითქოს ეს ყველაფერი ჩვეულებრივი მოვლენა ყოფილიყოს. ნინას კი უფრიალებდა გული, იმ შავ უფსკრულში იძირებოდა და ნელნელა ფსკერისკენ მიიწევდა.
-ჩემთვის რომ ეთქვა ჩემს გოგოს მსგავსი რამ ალბათ ვერ გავუგებდი და შევეცდებოდი მისთვის ტვინი გადამეტრიალებინა. უარს არ ვიტყოდი, იმიტომ რომ თუ შვილი მეყოლება ვიცი ყველაზე ძვირფასი იქნება ჩემთვის. დარწმუნებული ვარ მამაშენს ძალიან უყვარხარ, უბრალოდ სხვა საუკუნის კაცია და არ ესმის, ვერც ვერასდროს გაიგებს. შენი ძმა ისეთ სასტავშია ეგეთი პონტი ტეხავს, მითუმეტეს კაი ბიჭი რომ ხარ. წარმოიდგინე ვიღაცას ჭკუას არიგებს, საქმეს არჩევს და უცებ ვიღაც უტრიალდება და ეუბნება წადი შენიც, ჯერ შენ დას მიხედეო. ნუ ეს ისე მაგალითად მოგიყვანე.
-ხომ მაგრამ აღარ ვარ ლესბი და მთელი ცხოვრება ეგრე უნდა იყვნენ?
-ანუ აღარ ხარ? -წარბები ასწია მომღიმარმა.
-აუტანელი ხარ, როგორ მაცლი იმფორმაციას ისე რომ ვერც კი ვხვდები? ხომ შევთანხმდით ამ ფსიქოლოგობის გამორთვაზე?
-გამორთულია გეფიცები. -მაშინვე ვამოაჩინა თეთრი კბილები, ნინასაც თვალები მის ტუჩებზე გაუშეშდა. -უბრალოდ ასეთი ვარ. -ფეხზე წამოდგა და ნინას წონასწორობის შენარჩუნებაში მიეხმარა, შემდეგ საკიდზე დაკიდული ქურთუკი ჩამოხსნა, სწრაფად ჩაიცვა და ნინასთან ერთად გავიდა შენობიდან.
-სად მივდივართ?
-მოდი დაჯექი. -წინა კარი გაუღო და ნინაც დაემორჩილა. გზაზე როგორც კი გადავიდა მაშინვე ჰკითხა სახლის მისამართი, მაგრამ თავი გაიგიჟა წულუკიძემ და არაფრის დიდებით არ უთხრა. ისევ ძველ ხერხს მიმართა დიასამიძემ, ისევ ლაპარაკით გამოსწტყუა მისამართი და ბოლოს კარები ჩაუკეტა იმის შიშით რომ კარი არ გაეღო და არ გადამხტარიყო.
-ვერ გიტან, არ უნდა მოვსულიყავი შენთან! რა მინდოდა საერთოდ? რატომ არ მომტყდა ფეხები?
-გეყოფა ახლა, მივედით ხედავ? შევალთ, ცოტას წავიჭორავებთ და წამოვალთ.
-სულ გააფრინე შენ! იცი მაინც როგორები არიან?
-მცემენ ვითომ? -სიცილით გადახედა დაბღვერილ ნინას.
-ალბათ პირიქით. -ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ თქვა.
-მეც ეგრე მგონია.
-და რას აპირებ? ჩემს შეყვარებულად გაასაღებ თავს და მამაჩემის თვალში სახელს აღმიდგენ?
-თუნდაც… რამე პრობლემაა?
-მერე თავს როგორ დაიძვრენ? რომ იფიქრინ შენთან ვწევარ?
-ბარემ ხომ არ ვუთხრათ პირდაპირ რომ ორსულად ხარ და ბავშვზე მუშაობა დავიწყოთ.
-მოკეტე, იუმორს ასამარებ.
-ერთი ამას უყურეთ, რა იყო? შეყვარებულის სტატუსმა გაგაბლატავა?
-რა დროს შენი შეყვარებულია თუ ღმერთი გწამს… დაბერდი კაცი.
-ენა ძალიან შემაჩვიე… ჩემი ბრალია.
-ასე რომ ამბობ მწყინს, იცოდე აღარასდროს მოვალ შენთან.
-მაშინებ?
-რომ გეშინოდეს შეიძლებოდა მაგაზე ფიქრი.
-რა იცი? იქნებ მინდა ხშირად მოხვიდე? -წარბი ასწია, არ შეუხედავს ისე თქვა, მაგრამ ნინამ წამსვე გახედა. არაფერი უთქვამს, გაჩერებული მანქანიდან გადავიდა და ეზოს კარი შეაღო.
-რა ვთქვათ?
-უბრალოდ სიმართლე ილაპარაკე, დანარჩენი მე მომანდე. -შუბლზე აკოცა, შემდეგ კი კარზე ზარი დარეკა. -ნუ ნერვიულობ, ჩვეულებრივ ამბავად გაატარე, ვითომ უბრალოდ სახლში მიხვედი. -ყურთან დაუჩურჩულა და ყბაზე მიაკრო ტუჩები. თითქოს ნინაც უფრო მოეშვა, სხეული დაუწყნარდა, გულმაც შედარებით ნელა დაიწყო ფეთქვა და გაუაზრებლად მხრებში გასწორდა. გაეღიმა რეზის, მის ამაყ სახეს უყურებდა და უკვე ხვდებოდა რომ უფრი ძლიერი იყო ეს ქალი ვიდრე ეგონა. კარი ოდნავ პუტკუნა ქალმა გამოაღო და შვილის დანახვაზე წამსვე თვალები აუცრემლიანდა.
-დე…
-წადი ნინა, სახლშია და…
-ვინ არის ნათი. -კაცის ხმაც გაისმა, ქალმა თვალები დახუჭა და კარი ფართედ გამოაღო.
-პრივეტ მა… მოვედი… ხო გავბედე სახლში მოსვლა მიუხედავად იმისა რომ მითხარი აქ არ დაგინახოო. -ისე დაიწყო საუბარი თითქოს არაფერი ყოფილიყოს გასაკვირი, გასაბრაზებელი. თითქოს დაძაბულობა საერთოდ არ ყოფილიყო იმ წუთებში. ისევ გააგრძელა ლაპარაკი სანამ მამამისი რამეს იტყოდა. -მაინც მოვედი იმის მიუხედავად რომ ზურგი მაქციე… და რატომ? ლესბოსელი შვილი არ გეკადრება? იქნებ არც ვიყავი სხვა ორიენტაციის? იქნებ რა მიჭირდა? არ შეგეძლო გეკითხა? რატომ მკარი მაშინვე ხელი თითქოს ნაბი*ვარი ვიყავი და საერთოდ არანაირი სიყვარული არ გაგაჩნდა ჩემს მიმართ. რამდენი თვე გავიდა? ექვსი? თითქმის ნახევარი წელი და ერთხელაც არ გაგხსენებივართ. იქნებ მანქანამ გამიტანა, ან საერთოდ სადღაც გადავიჩეხე და მოვკვდი… ის სად არის? შენი საყვარელი შვილი? თავისი პრინციპები რომ ამჯობინა თავის დას. თქვენ საერთოდ რანაირი ოჯახის წევრები ხართ? ახლა რომ ვუფიქრდები მგონი საერთოდ არ გყვარებივართ… მაგრამ როგორ დავიჯერო რომ აფერისტული იყო ის შენი მოფერება, ვერ დავივიწყებ შენ სიყვარულით სავსე თვალებს. ახლაც ვხედავ… მონატრებაც შერევია. რას დგახარ მამა? მაინც შენს სტალინის დროინდელ აზრივნებას აწვები? მიუხედავად იმისა რომ არ ვარ ლეზბოსელი მაინც მანდ იდგები გაშეშებული ხო? შენ? შენ რას იტყვი დედა? უი არ ყოფილხარ ჩემო გოგო ლეზბოსელი მოდი ჩაგეხუტოო? საერთოდ როგორი დედა ხარ? შენ ვაჟბატონო? მაგ კედელის უკან რომ იმალები და მისმენ შორიდან რას ფიქრიბ? ვაარ ღირსი წულუკიძეების ოჯახის წევრი ვიყო თუ არა? იცი არც მინდა, იმდენად ამაზრზენები ხართ სამივე, ისეთი მოღალატეები რომ თქვენნაირი ოჯახის ყოლას მირჩევნია საერთოდ არ მყავდეს! მშურდა ხოლმე ჩემი მეგობრების, ვისაც თავისუფლად შეეძლოთ დედამისისთვის თავის ამბების მოყოლა. იმ გოგოების მშურდა თავისი ძმები ყოველთვის გვერძე რომ ედგნენ. იმ გოგოების მამებთან მეგობრული ურთიერთობა რომ ჰქონდათ. უი სულ დამავიწყდა… ეგ ბოლო მეც ხომ მქონდა. მაგრამ მაგ მამამ ფასი დაკარგა. უბრალოდ რომ გეკითხა, უბრალოდ რომ შემოგეხედა და გეკითხა რა მაწუხებდა ხომ შეიძლებოდა ახლა ასე არ ვყოფილიყავით? -ბოლოს ვეღარ გაუძლო და ატირდა, თავ ჩახრილი იდგა, სახეზე ხელები აეფარებინა და ქვითინებდა. ვიღაცის სხეულის სიმხურვალე იგრძნო, ხელები რომლებიც წელზე მოეხვივნენ და მთლიანად დაფარეს. ნიკას სურნელი რომ იგრძნო მაშინვე აფართხალდა, ხელებს ურტყავდა და ეუბნებოდა რომ გაეშვა, მაგრამ მთელი ძალით იკრავდა გულში ბიჭი და საერთოდ არ ჰქონდა იდეაში ხელების მოშორება.
-მაპტიე. -ბილოს რომ მორჩა ფართს ნინას ყურთან დაიჩურჩულა და საფეთქელზე აკოცა. -მაპატიე პატარავ… ჩემი ბრალია, მე ვარ ყველაზე გამო.ირებული ბრმა ძმა.
-ხო ხარ! ნაბი.ჭვარი ხარ და ვერ გიტან!
-ამ ერთხელ გიტარებ მაგ სიტყვებს.
-მომშორდი, აღარ მინდა აქ ყოფნა, ასეთი თვალებით რომ მიყურებთ უფრო ცუდად ვხდები…
-ნინა გეყოფა.
-ხმას ნუ იღებ! რომ ჩამეხუტე რა? რა გააკეთე მაგით? შენ გგონია მე გაპატიებ?! საერთოდ არ მოვიდოდი აქ რეზის რომ არ წამოვეთრიე და მადლობელიც კი ვარ ყველაფერი რომ გითხარით, აქამდე მე ვგრძნობდი თავს დამნაშავედ, ახლა თქვენ იგრძენით. -ზურგი აქცია ყველას, ხელი ჩაკიდა დიასამიძეს და გასასვლელისკენ დაიძრა. როგორც კი მანქანაში ჩასხდნენ ადგილიდან მოწყდა რეზი, მალევე გზიდან გადავიდა და ავტომობილი გააჩერა.
-ამას მალავდი?
-ენერგიის მოზღვავებას ვგრძნობ, სირბილი მინდა, ან არ ვიცი… ახლა რამე რომ არ მოვიმოქმედო ცუდად გავხდები… ყველაფერი ერთად მომაწვა მგონი… ავფეთქდები ახლა. -იმდენად იყო დამუხტული აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა, ადგილზე ვერ ისვენებდა და ცოტახანში გააფრენდა. ლამის ფჩხილების კვნეტაზე გადავიდა. შემდეგ ჩუმათ მყოფ რეზის გახედა. როფორც კი მის შავ თვალებს გადააწყდა აზროვნება შეწყვიტა. -ღმერთო… სასწაულად მინდიხარ. -რეზის დახმარებით მის მუხლებზე წამებში გადაჯდა. პერანგის ღილები ხელის კანკალით შეუხსნა, რეზიმ კი სვიტერის ქვეშ შეუცურა ხელები, სწრაფად გახადა და შიშველ მკერდზე უკბინა. ტკივილისგან ამოიოხრა, შარვლის შესაკრავს წაეპოტინა, მაგრამ დიასამიძემ ერთი მოძრაობით გადასწია საზურგე და ნინა თავის ქვეშ მოიქცია. შარვალი წამებში მოაშორა საცვალთან ერთად, შემდეგ კი ფეხები გააშლევინა და მათ შორის მოთავსდა. ყელში აკოცა, იქაც ჩაარსო კბილები და ბოლოს თმებში წავლებულმა ხელმა ნინას ტუჩებთან მიიყვანა. პირველად შეეხო ნინას ტუჩებს და სხეულში მაშინვე ჟრუანტელმა დაუარა. სისველე რომ იგრძნო ფეხებს შორის გააჟრჟოლა, სწრაფად შეიხნსნა ქამარი და ნინას სხეულს დაეპატრონა. ისე მისცა ვნებას საშვალება მთლიანად შეეპყრო თვითონაც ვერ გაიაზრა. ქალის ნაზ კანზე დააცოცებდა თითებს, ხმებს ტუჩებით უხშობდა და გაუაზრებლად ძლიერად უჭერდა თითებს წელზე, მკერდზე, კბენდა, შემდეგ კი კოცნიდა. მთლიანად იწვოდა ნინა, ყველა ადგილი ეწვოდა სადაც იმ გრძელი დასაწვავი თითებით და ტუჩებით კვალს უტოვებდა. ვერაფერზე ფიქრობდა სიამოვნების გარდა რასაც იმ წუთებში გრძნობდა. ახლა გრძნობდა თავს ქალად, გრძნობდა რომ ვიღაც მასზე ზრუნავდა. აბედნიერებდა ის წუთები რომელსაც რეზისთან ატარებდა და იცოდა არასდროს ინანებდა. არანაირი ცუდი შეგრძნება წარსულიდან, არანაირი ფიქრები. მხოლოდ რეზი ტრიალებდა ახლა მის თავში და უბრალოდ ფიზიკურად არ შეეძლო სხვა რამეზე ფიქრი. ბოლოს მწვერვალამდე მიღწეულს სხეული აუკანკალდა და მომღიმარმა რეზიმ ქვედა ტუჩზე უკბინა.
-ბოლოს სექსი როდის გქონდა პატარავ? -ყელში მიაკრო ტუჩები, თან თითები მკერდზე მოუჭირა.
-ამის დედაც…
-დავიცალეთ თუ ვერა? -ჯერ ისევ მოძრაობდა ნელა და ჭინკებ ათამაშებული თვალებით უყურებდა თვალებში.
-ჯანდაბა. -ჩაიცინა ნინამ და თვალები დახუჭა. ქვედა ტუჩზს დააჭირა კბილები რეზიმ ყელში ხანგრძლივად რომ მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ყბაზე და ბოლოს ტუჩებს დაუბრუნდა.
-გემრიელი ხარ. -ცხვირი გაუსვა ლოყაზე, შემდეგ ტუჩებით ნიკაპზე შეეხო და იქვე კბილები ჩაარსო.
-ისიც იცი ქალი როგორ ასიამოვნო ფსიქოლოგი?
-მე ყველაფერი ვიცი. -ნიშნის მოგებით უთხრა და ყურის ქვეშ აკოცა. ისევ მიენაბა თვალები, თვითონაც მიაწება ტუჩები ყბის ძვალზე და თმებიდან ხელი მოაშორა. შარვალი გაისწორა დიასამიძემ, შემდეგ საცვალი ამოაცვა ჩუმათ მომზირალ ნინას. შარვლის ტოტებში გააყრევინა ფეხები და ბარძაყებამდე აუწია. -ასწიე ტრა.კი. -უკანალზე მიარტყა ხელი, ნინამაც უცებ ამოზნიქა წელი. თბილი სვიტერი გადააცვა და კიდევ ერთხელ შეეხო მის შიშველ მკერდს.
-ხედავ? საერთოდ არ დამჭირდი იქ.
-დარწმუნებული ხარ რომ არ დაგჭირვებივარ?
-ოო რეზი. -ლოყები აუწითლდა და თვალი აარიდა დიასამიძეს.
-გადადი მიდი. -ლოყაზე აკოცა სიცილით და თავის ადგილას გადაბობღებულს შეხედა. -სად მივდივართ?
-მე სახლში.
-მისამართი მჭირდება ქალბატონო. -ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. ახალმა შეგრძნებებმა მოიყარეს თავი… მთლიანად ნინა იყო სიახლე თავისი ამბებით და უცნაური ქცევებით რომლებსაც ჯერ კიდევ ვერაფერი გაუგო.
-რას ფიქრობ? სწორად მოვიქეცი რომ წამოვედი?
-მაპატიე პატარავ მაგრამ შენს გარდა ჯერ ვერაფერზე ვფიქრობ… თუ მაინცდამაინც ახლავე გინდა პასუხი ვეცდები დავფიქრდე. -ქვედა ტუჩზე იკბინა, თან ისე გადახედა წამით.
-ღმერთო… ეს კაცი შემიწირავს… საერთოდ არ უნდა მოვსულიყავი შენთან. დღეს კიარა… სულ პირველად. -ამოიოხრა, შემდეგ კი ტელეფონს დახედა ცოტა ხნით რეზიდან ყურადღება სხვა რამეზე რომ გადაეტანა. მარიამის ნომერი მოძებნა და სწრაფად გადარეკა.
-გისმენ.
-სად ხარ? მიხვედი ლუკასთან? თუ ჯერ არა?
-ახლა მივდივარ.
-გინდა მოვიდე?
-არა ნინა, იყავი სახლში.
-შენ არ გინდა დასვენება? ნამგზავრი ხარ თან.
-ლუკასთან რომ მივალ დავისვენებ.
-კარგი. -ჩაიცინა, მერე ტელეფონი გაუთიშა, თავი საზურგეს მიადო და თვალები დახუჭა. ცოტახანი იჯდა ასე, შემდეგ თავი გვერდზე გადაატრიალა და რეზის პროფილს მიაშტერდა. პროფილიც კი მამაკაცური ჰქონდა. სწორი ცხვირი, საშვალი ზომის ტუჩები და არც ისე გრძელი წამწამები. თმის ფერი მუქი გრძელი წარბები, რომლებსაც ბუნებრივად ისეთი ფორმა ჰქონდა ბევრ ქალს შეშურდებიდა. ღიმილის დროს ლოყა ეჩხვლიტებოდა, მაგრამ ოდნავ მოზრდილი წვერი ამ სილამაზეს უფარავდა. ახლაც გასჩენოდა ნაჩხვლეტი და ისე გაჰყურებდა გზას. ვერ მოითმინა, მაინც გამოხედა რეზიმ, თავისი შავი თვალები შეანათა მომღიმარ ნინას, რომელმაც ინსტიქტურად ხელი მისი სახისკენ წაიღო და თითებით წვერზე მიეფერა. -რეზი.
-რა? -თავის სახესთან მიტანილ ხელს თავისი თითები ჩასჭიდა, ხელის გულზე აკოცა და ისევ გამოხედა წამით წულუკიძეს.
-ასე რომ გივარდები შეიძლება? არ გაგაგდებენ?
-საიდან? ჩემია იქ ყველაფერი ნინა. -ჩაიცინა, სასწაულ ხასიათზე იყო, ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან და გასული წუთები რომ ახსენდებდა ხერხემალში ისევ ჟრუანტელი უვლიდა. მგონი პირველად ჰქონდა ასეთი შემთხვევა ქალთან, მართალია უფრო ძნელად მისაწვდომი ეგონა, ისიც იფიქრა რომ დიდი დრო დასჭირდებოდა ნინას თავისკენ შესაბრუნებლად, მაგრამ უფრო ადრე დაისაკუთრა ვიდრე ეგონა. ალბათ ამ მდგომარეობაში რომ არ ყოფილიყო წულუკიძე მორიდების მხრივ თავს შეიკავებდა, მაგრამ იმ დროს ვულკანს გავდა და ბოლოს ამოხეთქა კიდეც. -უფროსი არ მყავს, მე ვარ უფროსი და მე ვადგენ ყველას განრიგს.
-არ ვიცოდი.
-საიდან გეცოდინებოდა, სულ შენ ლაპარაკობ.
-ფსიქოლოგი რისთვის ხარ აბა? ხომ უნდა მისმინო.
-ნუ გადაეკიდე ამ ფსიქოლოგ რევაზს.
-აქ გამიჩერე.
-აქ ცხოვრობ?
-ჰო… რევაზ.
-გისმენ. -ჩაეცინა მანქანიდან ნახევრად გადასული უკან რომ მიბრუნდა.
-გინდა მე ჩაგიტარო უფასო კონსულტაცია? შენც ხომ გჭირდება ფსიქოლოგი?
-არ მჭირდება.
-კი გჭირდება. -დიასამიძისკენ მიიწია, ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა და მანქანის კარი მიხურა. მომღიმარი უყურებდა სადარბაზოსკენ მიმავალ ქალს, უკანალს ძალით რომ მიარხევდა. ბოლოს გამოხედა კიდეც, გაიცინა და სიბნელეში გაუჩინარდა.
*****
უკვე დასპეცებული იყო აივანზე აცოცებაში. შუშის კარზე მიუკაკუნა ლილეს და დაინახა როგორ მიუახლოვდა ფარდას ქალის სხეული, შემდეგ დაბღვერილი ლილეც გამოჩნდა, კარი სულ ოდნავ გამოაღო და მომღიმარ კოტეს შეხედა.
-რა გინდა?
-ლილ… კარგი რა.
-წადი, არ მინდა ლაპარაკი. -კარის დახურვას აპირებდა მაგრამ ფეხის დადება მოასწრო სანდრომ, ლილეს წინააღმდეგობის მიუხედავად შიგნით მაინც შევიდა და იქვე კედელთან მიიმწყვდია. -რას გავს შენი საქციელი? რამ წამოგიფრინა თავში? -წარბ შეკრული დასცქეროდა ზევიდან.
-მე რამ წამომიფრინა? შენ გადამაგდე და კიდევ აქეთ მთხოვ პასუხს?
-ღმერთო ეს ქალები ბოლოს მომიღებენ. -სწრაფად მოშორდა, სახეზე ჩამოისვა ხელები და ჩაწითლებული ცისფერები შეანათა ბერიძეს. -ლილ მოდი აქ, დაჯექი და აგიხსნი…
-არ მჭირდება ახსნა! მატყუარა ხარ, მე დებილიც გენდე ერთი კვირის გაცნობილ ბიჭს, მეგონა სხვანაირი იყავი და…
-რეებს ლაპარაკობ გოგო? -წამსვე იფეთქა, ლილეც ადგილზე შეხტა, ასეთს პირველად ხედავდა და თვალებს ვერ უჯერებდა. -ვერ მოვედი ხო! იმიტომ რომ ლუკა მოყვა ავარიაში! შენთან მოვდიოდი რომ დამირეკეს და უკან მივბრუნდი! ვერ დაგირეკე რადგან სანამ აზრზე მოვედი გაითიშა ეს დედამტ.ნული ტელეფონი! მოვედი ახლა აქ, ვიფიქრე ცოტა მაინც დამამშვიდებსთქო, მაგრამ შენ რას აკეთებ? რაღაც უაზრო სცენებს მიდგავ თინეიჯერი გოგოსავით რომელიც ვაბშე არ შეგეფერება! დარიგებული ბავშვივით მეუბნები რაღაც სირ.ობებს და არც მაცდი გითხრა ეს დედააფეთქებული მიზეზი! ვიღაც გამო.სირებულ ტიპად გამომიყვანე, თითქოს გიხმარე და მერე დაგადე! საერთოდ საიდან ეს აზრები? თავიდანვე ასე ფიქრობდი თუ ახლა გამოგიტენეს ტვინი რომ არ მოვედი? -ცეცხლებს ყრიდა თვალებიდან და ხმის ტონსაც ვეღარ აკონტროლებდა. ალბათ წამსვე იქ გაჩნდებოდნენ ბერიძის ოჯახის წევრები სახლში რომ ყოფილიყვნენ.
-სანდრო… -გაოცებულმა გადადგა ერთი ნაბიჯი ფაღავასკენ. თვალები ცრემლებით ჰქონდა სავსე, ერთი დახამხამება და წამსვე გადმოსცვივდებოდა. როგორც კი შეამჩნია ფაღავამ მაშინვე ზურგი აქცია.
-მოიწმინდე ცრემლები. -შედარებით შერბილებული ხმით უთხრა და ბრაზისგან თვალები დახუჭა. ჯერ ლილეს სლუკუნი ესმოდა შემდეგ ზურგიდან აკრული სხეული იგრძნი, გული აუჩქარდა მაგრამ არანაირი რეაქცია არ გამოუხატავს.
-მაპატიე.
-ამდენი ხანი ფიქრობდი რომ მიგაგდებდი ლილე?
-არა გეგიცები… არც მიფიქრია, უბრალიდ დღეს…
-რა დღეს?
-ჩემი დაქალის მეგობრებთან მოვხვდი შემთხვევით, უხასიათოდ რომ ვიყავი მკითხეს რა გჭირსო, ჩემმა დაქალმა თქვა თავის ბიჭმა არ ნახაო და იმათმა დაიწყეს მერე ლაპარაკი.
-რაო? -ჩაეღიმა ლილეს ბურტყუნზე. უნდოდა შეტრიალებულიყო, ის ტუჩები ჩაეკოცნა ლაპრაკის დროს რომ გაუაზრებლად ბრიცავდა, მგარამ ისევ უმოქმედოთ იდგა.
-ყველა კაცი ერთნაირია, ცოტახანი ერთობიან მერე უკეთესს პოულობენ და სხვასთან მიდიანო, კიდევ ათასი რაღაც, ერთმა დაგადოო, მეორემ შეიძლება რაღაც პრობლემა შეექმნაო, მესამემ სხვას ნახავდაო.
-და შენც ყველას დაუჯერე იმ ერთი ჭკვიანი გოგოს გარდა რომელიც გამოშტერებულ სასტავში იჯდა.
-წესიერად ილაპარაკე! -წარბები შეკრა და ხელები მუცლიდან მოაშორა.
-მისმინე პატარავ… -ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, ყბაზე მოკიდა ხელი და თავისკენ მისწია. -ნუ უჯერებ ვიღაც ავარდნილ ქალებს, საერთოდ ნუ კონტაქტობ მსგავს არსებებთან… შენ არ ხარ შტერი, პირიქით, ჭკვიანი ხარ და შენთვითონ რომ დაფიქრებულიყავი, კიარ გაბრაზდებოდი არ მოვიდა და მიმაგდოო, იფიქრებდი რამე ხომ არ დაემართა, რატომ იგვიანებსო… მაგრამ არა, გადაწყვიტე სხვებს დამსგავსებოდი, მე კიდე შენი განსხვავებულობა მევასება. ნუ დამიდგავ მსგავს სცენებს, მაგრად არ მევასება და საერთოდ ამოიგდე გონებიდან ის აზრი რომ შენზე უკეთესს ვიპოვნი და იმასთან წავალ. მეტი დავდაჯერებულობა გმატებს ლილ.
-თავდაჯერებულობისთვის საჭიროა შენგან ვიგრძნო ის რომ შენთვის მნიშვნელოვანი ვარ! -ხელი მოაშორებინა ყბიდან და ერთი ნაბიჯით ჩამოშორდა.
-და ვერ გრძნობ? მაინცდამაინც უნდა მოვიდე, გნახო და გითხრა? -ისევ აუწია ხმას ნერვებ მოშლილმა. რომ ვერ აგებინებდა ვერაფერს უარესად იგრუზებოდა და მისი მოკვლის სურვილი უჩნდებოდა. -კვირებია ტელეფონზე ჩამოკონწიალებული გელაპარაკები, სულ უაზრო თემებზე, ლიჟბი გიყურო და მერე მომენტალურად ვითიშები. ვაბშე ისე შემომიჩნდი მელანდები უკვე… იმ დღეს ვიღაც გოგო იდგა საქართველოს ბანკის აპარატთან, მეგონა შენ იყავი და ვიღაც ბიჭმა რომ მოხვია ხელი წელზე ლამის მივვარდი და ორივე ერთმანეთს მივაყოლე. სხვათაშორის უკანალით გიცანი, იმას ზედმეტად დიდი ჰქონდა. -ჩაიცინა ლილეს გაფართოებულ თვალებზე.
-იმ ტელეფონზე ლაპრაკს არ ჯობდა მოსულიყავი და გენახე?
-კაიი? შენ რატომ არ მოხვედი?
-შენ გელოდებოდი!
-ხოდა მეც შენ გელოდებოდი! ვაბშე რამდენს მალაპარაკებ! ჩემი შეყვარებული ხარ, მე კიდე ვიღაც გამო.სირებული როჟა არ ვარ უთქმელად რომ დაგადო. რომ არ მინდოდეს შენთან ყოფნა და რომ არ მევასებოდე არც მოგიახლოვდებოდი.
-შენ…
-გეყოფა. -კეფაზე მოკიდა ხელი და ტუჩებზე დააცხრა. მაშინვე მოეშვა ლილე. სანდროს სხეულზე აკრულმა თითები თმებში შეუცურა და კოცნაშვი თვითონაც აჰყვა. -ამის დედაც… როგორ მომნატრებიხარ. -ლილეს ტუჩებთან დაიჩურჩულა, უცებ შემოისვა წელზე და საწოლზე მასთან ერთად დაწვა. სიგიჟემდე უნდოდა ახლა მასთან ყოფნა, მითუმეტეს რაც ლილე გაიცნო იმის მერე არავისთან ყოფილა, არც დრო ჰქონდა და არც სურვილი, ახლა კი მის ქვემოდან მოქცეულ ქალს ტუჩებს უკოცნიდა, სხეულზე ეფერებოდა, გრძნობდა მის სურვილს მაგრამ თავს უფლებას მაინც ვერ აძლევდა. თითქოს ეშინოდა რომ ლილე დაფრთხებოდა, მითუმეტეს განვლილი დღის შემდეგ, ამიტომ უბრალოდ ყელში მიაკრო ხანგრძლივად ტუჩები, შემდეგ თავი მკერდზე დაადო და ღრმად ჩაისუნთქა. -ბოლოს მიღებ ლილე.
-მაპატიე რა… როგორ არის ლუკა? შენ?
-კარგად იქნება, მადლობა რომ მკითხე… გადამიარა ყველაფერმა უკვე.
-სანდროო… -თმებში შეუცურა თითები თავი ააწევინა და ტუჩებზე აკოცა.
-აღარ მინდა საუბარი, აზრი აღარ აქვს. -ვეღარაფერს გრძნობდა, თითქოს იმ ბრაზს ამოაყოლა ყველა ნერვიულობა, თუ რაც კი ცუდი ენერგი ჰქონდა მიღებული.
-სამაგიეროდ შენი გაბრაზებული მხარეც ვნახე.
-და ეს მხარე სხვა დროს რომ გენახა და დღეს უბრალოდ გაგეტარებინა როცა დამინახე როგორც ვიყავი არ შეგეძლო ხო? თუ არც მაკვირდები როგორ ვარ.
-კარგი ახლა… ამის მერე მეცოდინება რომ ჩემს გარდა ვერავის ამჩნევ, დაგაბრმავე და მიგისაკუთრე. -სახეზე მოეფერა, სანდრომ კი მაჯაზე მოხვია თითები.
-ეგ აქამდე უნდა გცოდნოდა. -საჩვენებელ თითზე უკბინა, შემდეგ აკოცა და თავზე დაიდო. -სად არიან შენები?
-იმერეთში, ბებიაჩემის დის ქმარი დაიღუპა.
-გაბრიელი?
-არ ვიცი, დაწანწალებს სადღაც… რა უთხარი ასეთი, მომწონს სიძეო გამოგვიცხადა.
-ჰოო? მოვეწონებოდი აბა რა იქნებოდა.
-მაგიტომ არ მინდოდა რომ ჩემები გაგეცნო.
-რატომ?
-რა სიძე?
-ცოლად არ მომყვები?
-ნუ მაიმუნობ! დარჩი თუ გინდა დღეს.
-წასვლას არც ვაპირებდი.
-გადადი, მეტკინა მკერდი, დიდი თავი გაქვს.
-გაკოცებ და მოგირჩება. -წამსვე აუკიაფდნენ მოთამაშე ბიჭები ცისფერებში და ლილესაც ლოყები შეეფარკლა. -შეგჭამ ერხელაც იქნება. -გაბრწყინებული თვალებით უყურებდა ქალს, შემდეგ ლოყები დაუკოცნა, გვერდზე გადაწვა და თავის მკლავებში მოიმწყვდია.
-არ გაიხდი?
-უკვეე? -წარბები ასწია და ლილეს გადაჭარხლებულ სახეზე ხარხარი მორთო.
-საშინელი ხარ. -სანდროს ყელში ჩარგო სახე, თან მისის სურნელი შეისრუტა.
-კარგი მოიცადე გავიხდი. -სიცილით წამოიწია, ყველაფერი გაიხადა და საცვლის ამარა დაწვა საბნის ქვეშ.
-არ მჯერა რომ ჩემთან ძილის საშვალებას გაძლევ.
-შენი შეყვარებული ვარ და მოსულა… ვაბშე უკვე ჩავსიძდი ხომ ხედავ? ციტახანში ბავშვზე ფიქრიც უნდა დავიწყოთ.
-გაგაგდებ თუ არ შეწყვეტ ჩემს გაწითლებას! და ნუ ღადაობ ამ “შეყვარებული ვარ”-ზე!
-აბა რა შეყვარებული ღადაობ?
-მოკეტე და დაიძინე ძალიან გთხოვ.
-რა დამაძინებს ახლა? ლამის იმპოტენტი გავხდი კაცი, აღარავისზე მიდ… დავიძინოთ. -უცებ მოკეტა და შუბლზე აკოცა. ცოტახანი ჩუმად იყვნენ, შემდეგ კი ხარხარი ატეხეს ორივემ.
-ღმერთო მიშველე…
-კარგი ეხლა გეყოფა. -ძლივს მოითქვა სული, შემდეგ ისევ აკოცა ტუჩებზე და თავი ბალიშზე დადო.
-არანორმალური ხარ.
-დავიღალე… შენ რომ ვიღაც გამოქლიავებულ გოგოებთან ერთად ჭორაობდი მე სამი საათი საოპერაციოს წინ ვიდექი, ველოდებოდი როდის გამოვიდოდა ექიმი და მეტყოდა რომ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა, რომ გადარჩა ლუკა. მაგრამ მაინც მიძვრებოდა დაუკითხავად ცუდი ფიქრები. ის დედამო.ყნული ფიქრები რომლებმაც მთელი მომავალი თვალ წინ დამიყენეს ლუკას გარეშე. ლუკას დაკარგვას ვერ გადავიტანდი ლილ, ყველას დაკარგვას გადავიტან მაგრამ ლუკასას ვერ. იმიტომ რომ იმაზე მეტია ჩემში ვიდრე სხვა დანარჩენი.
-სანი… ძმა ან და გყავს?
-ნახევარ დაძმა დედაჩემის მხრიდან, ოღონდ კონტაქტი დიდად არ მაქვს. -ლილეს თმაში ჩარგო სახე, მისი სურნელის შეგრძნებისას კი თვალები მიენაბა.
-მამა?
-არ მყავს.
-ეგ როგორ?
-სხვა დროს მოგიყვები.
-ახლა მინდა მე, არ მეძინება, ადრეა ჯერ.
-ეგ რომ მოვყვე მაშინ მთლიანი ჩემი ისტორია უნდა მოგიყვე.
-მოყევი.
-ვეწევით ოთახში?
-შენთვის შეიძლება.
-კარგი. -ბალიშებს ზურგით მიეყრდნო, სიგარეტს მოუკიდა და ცოტახნის შემდეგ საუბარი დაიწყო.
-მამაჩემი ერთი ლოთი კაცი იყო, ყოველ ღამე სვავდა, სახლში მოსული დედას სცემდა. თუ არ დაეზარებოდა ჩემზეც გადმოდიოდა. პატარა ვიყავი მაგრამ მახსოვს ყოველ ჯერზე უემოციო სახით ვუყურებდი, არცერთხელ მიტირია და ამაზე სულ გიჟდებოდა. მეორე დღეს გამოფხიზლებული ბოდიშებს იხდიდა. ნუ თავიდან ასეთი არ ყოფილა, დაახლოებით ოთხი წლის ვიყავი პირველად დედას რომ გაარტყა, ახლაც თვალწინ მიდგას ეგ სცენა. მაშინ პირველად ვნახე დედას ცრემლები. ოთხმოცდაათიანი წლები იყო, დედა უკან რომ მიბრუნდა მშიბლებთან მამამისმა გამოაგდო, ერთი გარტყმა ვერ აგიტანიაო? იმის შემდეგ ხშირად ვხედავდი დედას ცრემლებს. მაშინ ბაღში ლუკა გავიცანი, სულ ერთად ვთამაშობდით მთელი დღე და სახლში წასვლა აღარ მინდოდა იმის გამო რომ ვიცოდი მამა ნასვამი დაბრუნდებოდა და დედას ისევ სცემდა. პირველად სკოლაში რომ შემიყვანეს სულ მარტო ვიყავი, ლუკა კერძო სკოლაში მიიყვანეს, მაგრამ იმდენი ქნა ბოლოს ჩემს სკოლაში, ჩემს კლასში დასვეს. ცოტახანში ჩემზეც გადმოვიდა მამიკო, პატარა ვიყავი და თავს ვერ ვიცავდი. ბოლოს საყვარელმა დედიკომ ვეღარ გაუძლო ჩვენი ყურება და გაიქცა. მამაჩემმა დალევა შეწყვიტა, ცოტა ხნით შეიცვალა, დედას ეხვეწებოდა დაბრუნებულიყო მაგრამ ჭკვიანი ქალი აღმოჩნდა და უფრო შორს გაიქცა. ამაზე სულ გაჭედა მამაჩემმა. მე ლალიმ წამიყვანა თავისთან, ათ წლამდე ის მზრდიდა, ლუკას საძინებელში მეძინა მასთან ერთად. ერთნაირ ტანსაცმელს გვყიდულობდა ლალი და ტყუპებივით დავდიოდით სკოლასი. მეც მაგრად მისწორდებოდა. მერე ნატალი გაიქცა, ჩემი თავიც აღარ ჰქონდა არავის, მე და ლუკა ვაბშე ცალკე ვიყავით ყოველთვის, არც მამაჩემი ჩანდა, მერე გავიგე რომ ვიღაც დაუჭრია და ციხეში მჯდარა. გამიხარდა იცი? გამიხარდა რომ ვეღარ ვნახავდი. თერთმეტის რომ გავხდი ციხიდან გამოუშვეს და სკოლასთან დამხვდა. სულ სხვანაირი იყო, მითხრა ვნანობ ყველაფერსო, ახალი ცხოვრების დაწყებას ვაპირებ შენთან ერთადო. მეც გავყევი. თავიდან მართლა ყველაფერი კარგად იყო, უარს ამბობდა შეთავაზებულ სასმელზე, ჩემზე ზრუნავდა დაახლოვებით ოთხი წელი. მერე ვიღაც ნარკამანკა ქალი გაიცნო და ისევ აურია. თხუთმეტი წლის ვიყავი, თავი უკვე კაცი მეგონა, ვინმეს გავაბედინებდი დარტყმას? სკოლიდან სახლში მისულს გათხლეშილი მამა და ატირებული ქალი დამხვდა რომელსაც ტუჩიდან სისხლი მოსდიოდა. მაგ დღეს შემძულდა სამუდამოდ ის კაცი და საერთოდ ქალის ცრემლები. მეგონა მამაჩემი ამ ცრემლების ყურებით იღებდა სიამოვნებას და იმიტო ექცეოდა ასე იმ ბო.ზ ქალსაც და დედაჩემსაც. ჩემსკენ რომ წამოვიდა და დარტყმა გადაწყვიტა მოქნეული ხელი მაშინვე ავიცილე და პირველად დავარტყი მამაჩემს. მოულოდნელობისგან უკან დაიხია, ცხვირიდან სისხლი მოიწმინდა და გაოცებულმა შემომხედა. ახლაც მახსოვს მისი სიტყვები, “მემსგავსები ნელნელა, მომესწრო კაცი”-ო. დავიფიცე რომ მისნაირი არასდროს ვიქნებოდი, იმ დღეს გონების დაკარგვამდე ვცემე და სახლიდან წავედი. თვრამეტ წლამდე ლუკასთან ვცხოვრობდი, ჩემი ცოდნით ჩავაბარე გამოცდები და უნივერსიტეტში უფასოდ მოვხვდი. მერე ირაკლიმ ლუკას ბინა აჩუქა, იქ გადავედით ორივე ჯერ ვსწავლობდით, მერე პატარა ბიზნესი წამოვიწყეთ, ნელნელა უფრო და უფრო მეტ ფულს ვშოულობდით, ყველაფერს ჩვენით მივაღწიეთ, ნუ რათქმაუნდა ხანდახან ირაკლიც გვეხმარებოდა, რაღაც რჩევებს გვაძლევდა და დღეს ის ვარ ვინც სულ მინდოდა ვყოფილიყავი. დამოუკიდებელი ადამიანი ვარ, მყავს ბევრი საყვარელი ადამიანი გვერდით. ახლა უკვე შენც მყავხარ და ნებისმიერს გამოვჭრი ყელს ვინც შენი ცრემლების მიზეზად იქცევს თავს. -ნაზად აკოცა ტუჩებზე და ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი ისე შეუმშრალა არც შეუხედავს.
-გეშინია? -ამოიტირა და თვალებ დახუჭულს ზევიდან დახედა.
-რისი?
-გეშინია მისი რამე არ გამოგყოლოდა და მაგიტომ არ გინდა ჩემი ცრემლების დანახვა?
-ეს იმიტომ არ მომიყოლია რომ…
-შემომხედე! -საუბარუ გააწყვეტინა და ორივე ხელი სახეზე მოკიდა.
-ლილე!
-შემომხედე-მეთქი! -უფრო მკაცრად თქვა, მაგრამ თვალების გახელის ნაცვლად ჩაიცინა ფაღავამ, კეფაზე მოკიდა ხელი და თავისკენ დაქაჩა. -არ მაკოცო! გამიშვი! სანამ არ შემომხედავ არც კი გაბე… -სანდროს ტუჩებმა საუბრის გაგრძელების საშვალება აღარ მისცეს, ისევ წამოვიდა ცრემლების ახალი ნაკადი, გულ აჩქარებული ნელა უკოცნიდა ქვემოთ მოქცეულ კაცს ტუჩებს. გრძნობდა მის ტკივილს და თვითონაც ტკიოდა, ახლა უკეთ ესმოდა მისი გულის ცემაც რომელიც უკვე მხოლოდ მისთვის ფეთქავდა.
-არ მეშინია შენი ცრემლების დანახვის. -თვალები გაახილა და ლოყიდან ნაზად მოსწმინდა მარილიანი სითხე. -არასდროს პატარავ, მე შენ არასდროს არაფერს დაგიშავებ. მე მამაჩემს არ ვგავარ, საერთოდ არავის ვგავარ ხომ იცი? -ჩაიღიმა და ისევ აკოცა მოწყვეტით ასლუკუნებულ ლილეს.
-ვიცი.
-ჩემს გამო აღარასდროს იტირო, კი დაგპირდი ნებისმიერს ყელს გამოვჭრითქო, მაგრამ ჩემ თავს რამე როგორ ვავნო, მაგრად მიყვარს.
-ეს ხასიათი? ეს პოზიტივი მაგის ბრალია? ნიღაბია?
-ნწ… სულ ასეთი ვიყავი. ყველაფერს კარგი მხრიდან რომ ვუყურებდი იმიტომ ვარ ახლა ვინც ვარ.
-მიხარია რომ ხარ. -ლოყაზე მიაკრო ტუჩები, ზევიდან დააწვა და სახე მის ყელში ჩარგო.
-ჩემი პატარა. -თავზე გადაუსვა ხელი, თან ნიკაპთან აკოცა.
-ნეტა ცოცხალია მამაშენი?
-მკი.დია.
-მე ხომ ვიცი რო არ გკიდია.
-არ დამიწყო ახლა მე შენი მესმის, ვგრძნობ, გიცნობ, ვიცი რასაც გრძნობ და ეგეთი რაღაცეები. ნუ მანანებინებ რომ მოგიყევი და დაივიწყე ვაბშე ეს თემა, არასდროს წამოჭრა მომავალში თორემ მიგატოვებ და ტირილში ამოგხდი სულს.
-შენ მე ვერასდროს მიმატოვებ, მხოლოდ მე შემიძლია მიგატოვო თუ მიღალატებ! და მეტი არ მინდა ვიღაცას შეახოს ეს ტუჩები, ორივეს დაგწვავთ!
-გამიქაჯდი?
-არ ვხუმრობ.
-რომ მდომოდა აქამდეც წავიდოდი სხვასთან, მითუმეტეს ჩემი გოგო ყოველთვის სტარტზე დგას.
-ვინ შენი გოგო? -მაშინვე მოეგო გონს და საწოლზე წამოიწია.
-უი წამომცდა.
-არც კი გაბედო! ფიქრიც გეკრძალება თორემ მეც მყავს სტარტზე მდგომები და ჯიბრზე ბევრი რამის კეთებ შემიძლია.
-ტრა.კს ნუ ათამაშებ და ნუ მეუფროსები აქ… -ქვედა ტუჩზე იკბინა, თან უკანალზე მოუჭირა თითები. -დამღალე უკვე და დაიძინე ახლა, დავიღალეთქო ერთი საათის წინ გითხარი და მაინც არ ჩერდები.
-დაიძინე. -კომფორტულად მოთავსდა ფაღავას სხეულზე და მალე ძილში გადაეშვა.
*****
ლუკას საწოლთან იჯდა სავარძელში, მისი მტევანი მოექცია ხელში და ცერით ხელის ზურგზე ეფერებოდა. უყურებდა როგორ მშვიდად სუნთქავდა და ხმამაღალ ამონასუნთქზე წამებში რიაგირებას ახდენდა. იხსენებდა ყველა მასთან ერთად გატარებულ წამს, იღიმოდა, თან აბურძგნულ თმაზე ეფერებოდა.
-მარიამ… -ძლივს მოატრიალა ენა გამშრალ პირში და თვალები სულ ოდნავ დააშორა.
-ყველანაირად არანორმალური რატომ ხარ… -წარბები შეკრა და მტევანზე აკოცა.
-აქ ხარ?
-ჰო, რატომ გაიღვიძე, გტკივა რამე?
-წყალი მინდა.
-ახლავე. -სწრაფად წამოდგა ფეხზე, წყლით სავსე ჭიქაში საწრუპი ჩაუდო და ისე დაალევინა წყალი. -გტკივა რამე? დავუძახო ექიმს?
-ექიმი რათ მინდა… მარიამ. აქ არ მყავხარ? -ჩაიცინა, მერე სახე დამანჭა და მარიამის დაფეთებულ სახეზე ისევ გაიღიმა. -რა მჭირს?
-დიდი შრამი გექნება გვერდში, შუშა შეგერჭო, მაგრამ ხომ იცი შენი შრამები მიყვარს და მაგასაც შევეჩვევი. უფრო სექსუალურს გხდის. -მხარზე მიაკრო ტუჩები და თვითონაც გაეცინა ლუკას ღიმილზე.
-ხელზე?
-მოგტყდა.
-თავი მტკივა ცოტა. -ძლივს აბავდა სიტყვებს ერთმანეთს, ნელა საუბრობდა და თავს ვერ ამოძრავებდა.
-ტვინის შერყევა გაქვს ლუკა! ღვედი არ გეკეთა?
-მეკეთა… მოდი აქ… მაკოცე და გამივლის.
-ჯანდაბა რომ გამოჯამრთელდები ჩემი ხელით მოგკლავ! -ცრემლები გადმოსცვივდა და სველი ტუჩები მიაწება ლუკას ბაგეებს.
-ნუ ტირი რა…
-შენ რომ რამე დაგმართნოდა მე რა მეშველებოდა? ელის? რატომ არ ფიქრობ არასდროს?
-არ დაქვრივდებოდი მაიმც.
-ჯვარი გვაქვს ასაყრელი! რომ გამოჯამრთელდები გამახსენე.
-რომ გამოვ… არ შემიძლია. -ამოიოხრა და თითები მოუჭირა მარიამს ხელზე.
-სუსტად ხარ ისევ, მოკეტე და ნუ ლაპარაკობ.
-თავიდან... მოვაწერ ხელს შენთან. -ღრმად ჩაისუნთქა და თვალები დახუჭა.
-უარზე ვარ.
-დამაცადე, ჯერ.
-ხვალ უკეთ იქნები.
-აქ რა გინდა მარიამ?
-რომ გავიგე ჩამოვედი, ბავშვი მარტო რომ არ ყოფილიყო.
-ხო არა? -გაიღიმა, ტუჩთან ახლოს ნაკეციც გაუჩნდა და მარიამმა წამსვე აკოცა.
-აბა რა სისულელეებს მეკითხები. -თვალები აატრიალა, მერე ლუკას მწვანეებს შეხედა.
-როგორ გაგათამამა მარტო ცხოვრებამ მარიამ.
-არ მჭირდება მარტო ცხოვრება. შენ მჭირდები მარტო, შენი სიყვარულისგან ბრწყინავი თვალები და შენი სითბო, სხვა არაფერი.
-გერმანია? ექიმობა?
-ერთი მაგისიც, ჩემი და არც ისე გაცოცხლდება და არც ასე, მე კიდე დროს ვკარგავ, ვიცი ბოლოს ვინანებ უფრო მეტი დრო რომ არ გავატარე შენთან ამ სისულელის გამო. აღარ მინდა არსად წასვლა, შენთან და ჩვენს პატარასასთან ერთად მინდა ვიყო მთელი ცხოვრება.
-მარიამ… აქამდე მაინც მოვყოლილიყავი ამ… დედას.შევეცი… მტკივა თავი.
-იცოდე მაინც მომიწევს ვისარგებლო ჩემი ქმარი რომ ხარ.
-ჩემი გოგო სად არის.
-აქ ვარ.
-მეორე? -ჩაეღიმა მარიამის დაბრეცილ ტუჩებზე.
-სახლში ძინავს… იმ სალიზე რატომ არ მითხარი? მაგაზე რომ გამოჯამრთელდები მერე დაგელაპრაკები.
-კარგი.
-დაიძინე მიდი.
-წადი სახლში.
-განხილვაშიც კი არ შედის ჩემი წასვლა, დაიძინე უბრალოდ, მეც დამეძინება მერე.
-როგორ მინდა მოძრაობა შემეძლოს, ასე არ გაგაბლატავებდი.
-მაგრამ არ შეგიძლი.
-ენას ამოგაცლი რომ გამოვკეთდები.
-მაგაზე მერე ვისაუბროთ საყვარელო… -ტუჩებზე აკოცა, შემდეგ კი ისევ ძველ პოზას დაუბრუნდა. თავი საწოლზე დადო, ლუკას ხელი ლოყაზე მიიდო და ცერით რომ მიეფერა გიგანი ხელის გულზე აკოცა.
*****
საწოლზე იწვა, კინოს უყურებდა და კიტრის მწნილს მიირთმევდა საბა რომ შევიდა საძინებელში. როგორც იცოდა ახლაც იქვე დაყარა ფეხსაცმელი, ტანსაცმელი შესვლისთანავე გაიხადა, საბნის ქვეშ შეწვა და ბალიშს მოხვია ხელები. წამსვე ეცა სასმლის სუნი ნუცას ზევიდან დახედა თვალებ დახუჭულს და თითები თმაში შეუცურა.
-კარგად ხარ?
-ისე რა.
-ყარხარ.
-ერთი ღამე ამიტანე. -ხელის გულზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ისევ თავზე დააბრუნებინა.
-სხვა რა გზა მაქვს.
-თუ გაწუხებ წავალ.
-მაწუხებ. -ტუჩზე იკბინა, თან თვალს არ აშორებდა ჯავახიშვილს. წამსვე ახედა საბამ შეკრული წარბებით, მის ღიმილზე თვითონაც გაეცინა, ერთი კიტრი ააცალა და გემრიელად ჩაკბიჩა.
-არ გათიშავ?
-არა, დაიძინე შენ.
-ეეე კარგი ახლა… ვერ დავიძინებ ეგრე, გათიშე და მოდი აქ. -წელზე მოხვია ხელი, ქვევით დაქაჩა და ლამის ზედ გადააყარა ჯამში დარჩენილი მწნილი.
-ვერ ხარ შენ! გამიშვი, დამეყრება საბა!
-არ მაინტერესებს, გადადე!
-რატომ დალიე? ან თუ სვავდი ცოტა ნაკლები მაინც დაგელია. -ფეხზე წამოდგა თავის ჯამიანად და კარისკენ დაიძრა.
-დალევაც აღარ შეიძლება?.. სად მიდიხარ?
-შევინახავ ამას… -სწრაფად გავიდა ოთახიდან, მწნილი შეინახა, შემდეგ კი შოკოლადებს მოჰკრა თვალი რომლებიც აქამდე არ ენახა მაცივარში, მიხვდა რომ საბამ მოიტანა და გახარებული პლიტკით ხელში დაბრუნდა საძინებელში. -შენ მოიტანე?
-არა თავისით გაჩნდა მანდ.
-რას მებღვირები?
-აბა ვინ მოიტანდა.
-რა უაზრო ადამიანი ხარ… ხომ შეგეძლო გეთქვა, ხოო ვიცოდი რომ მოგინდებოდა და მოგიტანე.
-ბევრს ლაპარაკობ, მე კიდე ძილი მინდა.
-ბერდები მგონი, სახლში ჯდომის მეტს არაფერს აკეთებ, ცოტახანში ღიპიც დაგედება. -ლოყაზე აკოცა, მერე საწოლზე დაწვა და შოკოლადის დაგემოვნების შემდეგ ნეტარი ხმები ამოუშვა.
-ვარჯიში მჭირდება აშკარად ხო? -წელზე მოხვია ხელი, თავისკენ მისწია და ტუჩზე დარჩენილი შოკოლადი ტუჩებით მოაშორა.
-სავარჯიშოების მეტი რა არის, მომშორდი მე. -ხელი მიარტყა მხარზე მაგრამ არაფერი გამოუვიდა.
-მგონი უფრო გალამაზდი იცი? ფორმები შეგევსო. -მთვრალი ხარ და ბოდავ. -სუნთქვა შეეკრა ზევიდან რომ მოექცა ჯავახიშვილი და ხელით მუცელზე მიეფერა.
-ჯანდაბა… რანაირი სუნი გაქვს… -ცხვირის წვერი კანზე გაუსვა და დაბურძგლულ ყელზე ტუჩები მიაკრო.
-თუ არ მოგწონს მომშორდი.
-შენ ყველაზე შტერი ქალი ხარ ვინც კი მინახავს, თავდაჯერებულობა საერთოდ არ გაგაჩნია. -მაისური აუწია მკერდამდე და ჭიპთან ახლოს აკოცა.
-ხოდა შემეშვი.
-ნუ მეუბნები მაგ სიტყვასთქო რამდენჯერ გითხარი? -ყელზე მოხვია თითები თვალებ ანთებულმა, ცოტახანი ზევიდან დაჰყურებდა, შემდეგ ტუჩებზე დააცხრა. წამებში მოაშორა მაისური და ტუჩები შიშველ მკერდზე გადაიტანა.
-საბა…
-მოკეტე… არაფერი თქვა თორემ მოგკლავ გეფიცები, ან უკეთეს ვარიანტში ენას ამოგაძრობ.
-მთვრალი ხარ, ვერ აზროვნებ და არ იცი რას აკეთებ.
-მე ყოველთვის ყველაფერი შესანიშნავად ვიცი პატარავ… და ახლა სასწაულად მინდა შენი ხმების მოსმენა. -ჭინკები დაუხტოდნენ თვალებში.
-მერე ისევ რომ მითხრა მთვრალი ვიყავი და მაცდუნეო?
-არ იცი სიმთვრალეში ღრმად ჩამარხულ სურვილებს რომ ვუშვებთ? შენც მაშინ ვეღარ გაძელი და მეცი მშიერი მგელივით, ახლა მე ვარ მშიერი… თან ძალიან. -მკერდზე უკბინა, თითები კი უკანალზე მოუჭირა საცვლის შიგნიდან. მთელი სხეული უხურდა, ეფერებოდა, კოცნიდა, მაგრამ მაინც არ ყოფნიდა. უცნაურად გრძნობდა თავს, ორ საბას შორის იყო გაჩხერილი, ერთი რომელიც ძველი სიყვარულისკენ იწევდა, მეორე კი ნუცასკენ ექაჩებოდა მთელი გულით, სხეულით და გონებით.
-არმესმის შენი.
-არც მე მესმის ჩემი თავის. -ნუცას ტუჩებთან ჩაილაპარაკა, მოწყვეტით აკოცა, შემდეგ გვერძე გადაწვა, ზურგი აქცია და ბალიშს მოხვია ხელები. ისევ მოახერხა თავის შეკავება, თვალები ერთმანეთს დააჭირა და ღრმად ჩაისუნთქა. რა აკავებდა ვერ ხვდებოდა, დიდი ხანი იყო ლიკა არ ენახა, ისედაც ბოლო დროს სულ ნუცაზე იყო გადართული და დიდად აღარც ახსენდებოდა. ვერ გარკვეულიყო თავის გრძნობებში, იმაზეც კი ბრაზობდა რომ მალე მოახერხა ყველაფრის დავიწყება რაც ლიკასთან აკავშირებდა. ზოგჯერ კი ამაზე საერთოდ არ დარდობდა რადგან ისედაც ცდილობდა დავიწყებას. გაუნძრევლდ იწვნენ ორივე, შემდეგ ზურგზე იგრძნო ქალის თბილი სხეული და თვითონაც გათბა.
-შენ მე პირობა მომეცი და ამ პირობას შესანიშნავად ასრულებ. რაც გინდა გააკეთე, არ მეწყინება გეფიცები… ის რომ უნებურად ვჭედავ არ ნიშნავს იმას რომ შენი არ მესმის. დრო გაქვს, თან ბევრი. მე აქ ვარ და ვიქნები სულ, შენ კიდევ კარგად იცი რა მტეკნ გულს და რა არა. მთავარია ჩემთან არ მოიტყუო, სხვა დანარჩენს ყურადღებას არ მოვაქცევ. -კისერზე აკოცა და ლოყა ზურგზე მიადო. არაფერი უთქვამს საბას, მტევანზე აკოცა და ცოტახანში გაითიშა.