მე ვიდექი და უემოციოთ ვუყურებდი მათ
ჩხუბს, გაშველება არც მიფიქრია, რადგან ეს შეუძლებელი იყო, ერთმანეთს გამეტებით ურტყავდნენ მუშტებს და ორივეს სისხლი გასდიოდა ცხვირ-პირიდან,ლიკუნა ტიროდა, როგორც იქნა ერთმანეთს იმ მანძილზე მოშორდნენე რომ ლიკა ჩადგა მათ შორის და თორნიკეს მიეხუტა
-გთხოვ გაჩერდი-ამოისლუკუნა და მუდარით ახედა
-ორივე წადით აქედან და არცერთი არ გნახოთ აქ-ვთქვი ცივი უემოციო ტონით და მივბრუნდი
-მარიამ-სანდროს ხმამ გამაჩერა, რომელშიც მბრძანებლირი ტონი მეტი იყო ვიდრე მუდარის -მხოლოდ შენს გამო-მითხრა ცივი ხმით, მე არ შევტრიალებულვარ მათკენ,მაგრამ მივხვდი რომ პირველი ის წავიდა, ცრემლებ მოძალებულმა ფეხს ავუჩქარე
-მარიამ-თორნიკეს ხმა შემომესმა და საჩქაროდ მივბრუნდი -თუ რამე დაგჭირდა დამირეკე- ამოობლუკუნა და მზერა ჩემიდან ლიკუნაზე გადაიტანა რომელიც ზედმეტად ახლოს იდგა მასთან და გასასვლელისკენ წავიდა, ლიკუნაც მას გაეკიდა და ვიგრძენი რომ გულში რაღაც ჩამწყდა და ძლიერ მეტკინა, ყელში გამეჩხირა რაღაც და ტირილიც ვერ შევძელი, იმდენად მატკინა გული ამ ყველაფერმა, საავადმტოფოში შესული არ ვიყავი დედაჩემი მომვარდა
- ის ორი იდიოტი აქ აღარ დავინახო!-დამიბრიალა თვალები -გასაგებია?-თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად -ძლიან კარგი, არხლა მამასთან წავალ და რომ მოვალ შენ წაბრძანდები იქ -მითხრა მკაცრი ტონით და წავიდა, დედას სიცივემაც გული მატკინა და ვეღარ შევძელი ამდენი მოწოლილი ემოციების ატანა და ავღრიალდი, მოთქმით ვტიროდი, ძალაგამოცლილი კედელს მიყრდნობილი იატაკისკენ დავცურდი, არვიცი რამდენხანს ვიჯექი ასე იდიოტივით და დავტიროდი ჩემს თავს
-მარიამ-ლიკას ხმამ გონს მომიყვანა
-წადი-არც შემიხედია ისე მივახალე
-მარიამ გთხოვ
-წადი და მას მიხედე-ავხედე აცრემლიანებულ ლიკას
-შენ არასწორად გაიგე, დავიბენი უბრალოდ
-წადი შენი თავი არ მაქვს-ვუთხარი იმედ გაცრუებულმა და მძიმედ ამოვისუნთქე ჰაერი
-მარიამ-ლიკუნა ატირდა
-რა მარიამ? რა მარიამ? რა გაქვს სათქმელი?-მისმა სიტყვებმა მწყობრიდან დგამომიყვანა და წამოვდექი -წადი-ხელით მივუთითე კიბისკენ, ატირებული ლიკუნა კიბეზე დაეშვა, მე ფანჯრიდან ვადევნებდი თვალს და გული შემეკუმშა ტკივილისგან.
რამდენიმე ექიმი რომ შევარდა იქ
სადაც ლუკა იწვა ძალიან შემეშინდა, მინდოდა დროზე გამოსულიყო ექიმი და ეთქვათ რა ხდებოდა მაგრამ თან შემეშინდა ცუდი არაფერი ეთქვა, კარი რომ გაიღო გული გამიჩერდა და სისხლი გამეყინა ძარღვებში, ვიგრძენი როგორ დავკარგე თავზე კონტროლი და ერთ ადგილს მივეყინე
-ნუ ღელავთ-ექიმმა გამიღიმა-გონს მოვიდა თქვენი ძმა, მე სიხარულისა და მოულოდნელობისგან ცრემლები გადმომცვივდა და კარგახანს ვერ ვინძრეოდი ადგილიდან, შემეშინდა სიზმარი არ იყოს მეთქი -მალე შეგიშვებთ მის სანახავად-მხარზე ხელი მომითათუნა და გამცდა ღიმილით სათვალიანი ექიმი.
პალატის კარი ფრთხილად შევაღე და ფეხაკრეფით შევედი, მეგონა ეძინა და არმინდოდა მისი სიმშვიდე დამერღვია
-მარიამ-მომესმა მისი ჩავარდნილი ჩურჩულის მაგვარი მოსუსტებული ხმა
-ჩემი სულელი ბიჭი-მივუახლოვდი და შუბლზე ვაკოცე ,თვალები გაახილა სუსტად და ამომხედა -მალე გამოჯანმრთელდი-ვუთხარი ხმა ჩამწყდარმა და მოძალებული ცრემლები უკან მივაბრუნე, გული მომიკვდა ასეთს რომ ვუყურებდი გაფითრებულს გამხდარს უღინოს და მისუსტებულს -მისი ხელი ხელში მოვიქციე და ვაკოცე, მან თითები მომიჭირა და გამიღიმა
-კარგად ვიქნები-გამამხნევა და მილულა თვალები, მე გამომიყვანა ექთანმა და მითხრა რომ დედაჩემს უკვე გააგებინეს.
დედას დანახვამ გამახარა, და ფანჯრიდან ღიმილით ვუყურებდი როგორ მორბოდა საავადმყოფოსკენ, ამოვარდა კიბეზე თმა აწეწილი, დაღლილი, ნატანჯი, გაფითრებული და ისე ჩამიარა ზედაც არ შემომხედა, მე გული მეტკინა და ცრემლები მომეძალა ისევ
-დედა-მივუახლოვდი როცა ექიმთან ლაპარაკს მორჩა
-რა?-მობრუნდა ცივად ჩემსკენ
-მთელი ცხოვრება უნდა დამსაჯო?
-მამაშენთან წადი და მალე მოვალ მეც და აქ გამოგიშვებ-მითხრა ისე თითქოს კითხვა არ დამისვია
-გგონია მე არ მტკივა გული?-ამოვიტირე და მისკენ გავიწიე, მან უკან დაიხია -კარგი ჩავთვლი რომ დედა არ მყავს და არც მყოლია-დავიყვირე გულდაწყვეტილმა და მოვბრუნდი
-წადი და დაფიქრდი შენს საქციელებზე და პასუხებსაც მიიღებ შენს კითხებზე ავტომატურად -მე მისკენ არ მიმიხედია წამოვედი და ტაქსით წავედი საავადმყოფოში სადაც მამა იწვა, საერთოდ არ მიფიქრია არაფერზე და არავისზე რადგან ძალა აღარ შემრჩა ამ ყველაფრისთვის რომ გამეძლო, უბრალოდ ვეღარ ვუმკლავდებოდი ამდენ ტკივილს და ფიქრი შევწყვიტე.
მამას მკურნალმა ექიმმა მითხრა რომ მამა უმძიმეს მდგომარეობაშია, ინსულტი გადაიტანა და გადარჩენის შანსი ძალიან მინიმალურია.ახლა მივხვდი დედა ასე რატომ მექცეოდა, მამას გადარჩენის იმედს ექიმები არ გვაძლევდენენ და რაც დაემართა მამას ჩემგამო დაემართა,მე ვიყავი დამნაშავე ყველაფერში, სული ისევ მომეწამლა და ცრემლები მომეძალა