... და წამში ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს შეაწება.
-არ ვიცი-ზედ ჩემს ტუჩებზე ამოილაპარაკა და ისვე გააგრძელა ჩემი ბაგეების ალერსი.. მოვშორდი ჩანთას ხელი დავავლე და წასვლა დავაპირე.
-ბოდიში.. მე.. მე უბრლაოდ თავი ვეღარ შევიკავე.. მართლა ბოდიში.. ლიკა ბავშვობიდან მიყავრხარ... ვცადე მაგრამ ვერ გადაგიყავრე.
-კარგი არაუშავს ახლა მარტო ყოფნა და ფიქრი მჭირდება...
სახლიდან გიჟივით გამოვვარდი მანქანში ჩავჯექი და სახელოსნოში წავედი... სახლის კარები დაკვეტე საძინებელში შვიკეტე და კუთხეში მივჯექი.. ვტიროდი... ვერ აგღიწერთ რა საშინლად ვიაყვი... მას მე ვუყქვრიდ მე კი ვატკინე... თითქოს გონება გამინათდა :ის იმიტომ კიარ წავიდა რომ ერეკლესთვის არ ეტკინა, იმკტომ წავიდა რომ მე არ გამეგო როგორ ვუყავრდი... ჯანდაბა ყველაფერს ვლეწავდი რაც ხელში მხვდებოდა ბოლოს ჩემს ნამოქმედარს რომ შევხედე ვინანე...გამხსენდა როგორ დიდი სიყავრულით მოვაწყეთ ეს ოთხი მე და ნიკამ... ვაპირებდით დაქორწინების შემდეგ აქ გვეცხოვრა... გამახსენდა როგორი სინაზით და სითბოთი ვარჩევდით ამ სახლისთვის ყოველ დეტალს, როგორ ვღებავდით მის კედლებს... ყველაზე ლამაზი რამ იყო მთელს დედამიწაზე ეს სახლი... მისი ფასი არაფერი აღარ მქონდა... მაგრამ მე მაინც მოსიარულე ნაგვავი ვიყავი... ყველას ვტკენდი ვისაც გამარჯობას მაინც ვეტყოდი... მთელი დღე არ წყდებოდა ზარები ყველა მირეკავდა "ვერის ბიჭი" ც კი. ბოლოს მომბეზრდა და ტელეფონი "airplan mode" ზე გადავიყავნე. მუსიკები ჩავრთე და მივუყვებოდი ვერის ქუჩებს... ისე საშინალდ ვგრძნობიდ თავს ვერაც ვეღარ მშველოდა... ვერა ეს იყო უბანი სადაც სეირნობა ჩემი უსაყვარლესი საქმიანობა იყო... ვერა ყოველთვის "ანტი დეპრესანტის" როლს ასრულებდა.. ეს ლამაზი ქუჩები ჩემი სევდით იყო გაჟღენთილი... უკვე ისინიც ვეღარ იტევდნენ ამდენ ტკივილს და ამოხეთქავდნენ ძალიან მალე... რუსთაველის მეტროსთან ჩავედი უეცრად ფეხებთან ლურჯმა მერსედესმა დაამუხრუჭა იქიდან ორი ბიჭი გადმოვიდა ვიცანი ლუკა და აკაკი იყვნენ... სახეზე რაღაც მატერია ვიგრძენი მერე მძაფრი სუნი და გავითიშე... გონს რომ მოვედი... ბნელოდა საშინელი სიბნელე იყო... იატაკზე დაგდებულ ლეიბზე ვიწექი... პანიკა დამეწყო სიბნელის გამო... ხო პატარაობიდან მეშინოდა სიბნელის ახლაც მეშინია... ვერ გეტყვით რა დამემართა მთელ სხეულს ვიკაწრავდი ჩემი ფრჩხილებით ვკიოდი და შველას ვითხოვდი... ოთახის კარი გაიღო გარედან შემომავალი სინათლე თვალს მჭრის... ვიღაც შუქს ანთებს, ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ აქვს... სინათლე... მორჩა ჩემი წამება დამთავრდა... ოთხში ლუკა შემივიდა და ჩემ წინ ჩიმუხლა.
-რა უმწეო ხარ.
გადაიხარხარა. არ მეგონა ასეთი სულმდაბალი თუ იყო.. ეს ეს მან მე დამიჭირა... გამომკეტა ამ ოთახ კედელში
-რა რა გინდა?
-შურისძება. მამშენმა მე დედა წამართვა მამას კი საყავრელი ქალი.. შენ კიდე დედასთან შეხვედრის ყველანაირი შანსი წამრთვი... მამაც მომიკალი შენი საქციელის გამო..
-რა.? რას ბოდავ? მე მე.. მე მკვლელი არ ავრ.
-ჰაჰაჰაჰ. არ არის თუმრე... ახლა კარგად მისმინე-კბილებში ისე სასტიკად გამოსცრა ლამის გული წამივიდა.. - მამაშენი და მამაჩემი მეგობრობდნენ... მამას ძალაინ უყავრდა დედა... დედას მამაც იცნობდა და ალეკოც... ალეკოსაც უყავრდა ლანა.. ლანას კი ალეკო... მამაჩემთან გაატარა მისთვის წყეული ერთი ღმე, მამასთვის კი ნანატრი და საყავრელი ღამე. ღმე, რომლის დროსაც მე მისთვის საზიზღარი არსება ჩავისახე... გამაჩინა და ირაკლისთან დამტოვა... 12წელი გეგმავდა მამა ალეკოს მოკვლას მერე კი ის ავარია მოაწყო, თუმცა შენც და დედაც მანქანაში აღმოჩნდით.. მამამ ვერ გაუძლო საყავრელი ქალის მკვლლობას... მან კიარა შენ მოკალი ის... იქ რომარ ყოფილიაყვი როამრა შენ ის გადარჩებოდა შენ დედასთნ შეხვედრის ყველა შანსი წამრთვი ძირფასო დაიკო... ირაკლი ნელ ნელა გიჟდებოდა ერთი კვირის წინ კი მკვდარი ვიპოვე... წლები ვგეგმავდი შენთან დაახოლებას მერე შენთვის გულისტკენას და ყველა იმ ადამიანის განადგურებას ვინც გიყავრდა... ან ვისაც უყავრდი მარტო უნდა დარჩენილიაყვი ყველას გარეშე... ნინას გამოც ვიძიებ შურს... მთელი ცხოვრებაა მიყავრს... მას შემდეგ რაც პირველად დავინახე... ისეთი ლამაზი ბავშვია. ვგიჟდები ის კი შენზე გიჟდება... ერეკლეც მასზე გიჟდებოდა... გადაწყევტილი ქონდა ერეკლესთან ყოფილიყო რომ უფრო ხშირად ენახე... მაგის უფლებას ვერ მივცემდი ვერ დავიანხავდი სხვა ბიჭთან... იცი რატომ წავიდა ამერიკაში? შენ რომ გადაერჩინე... ორი ვარიანტი ქონდა, ან უნდა გაგცლოდა ან მოგკლავდი.. ჰაჰ ისე უყავრხარ ადგა და წავიდა... მერე გამოჩნდა ნიკა რომელთანაც ასევე უთანხმოება მქონდა რადგან ეგონა მიყავრდი... მისი სიყავრულით ისე იყავი დაბმავებული არ ვიცი... ასე ალბათ არავის არავინ ყავრებია... მე კი არ მოგცემდი ბედნიერების უფლებას...ყველაფერს ვაკეთებდი რომ დამეშორებინეთ ბოლოს წერილი და ფოტოსურათები გამოგიგზავნე, გამწარდი და წახვედი ერთ კვირაში კი ავარია მოგივიდა და მეხსიერება დაკარგე... ყველამ იცოდა შენზე და ნიკაზე ამიტომ გეუბნებოდნენ რომ გატყუებდი.. შენ კი არავის დაუჯერე... აი ეგ იყო კოზირი გამოვიყენე და ჯერ დაგიახლოვიდ მერე გული გატკინე. მტკივნეულ ადგილზე დაგადგი ფეხი, მშობლების სიკვდილს გახსენებდი... ახლა აქ ხარ და ჩემს ახსარებას უსმენ.. ეგეთი სახით ნუ მიყაურებ... მომავალში გაგამწარებ ჯერ ტყუპისცალს მოგიკალვ მერე ყველა ძვირფას ადამიანს წაგართმევ.. აი ნიკას სიკვდილს პირადად გაყურებინებ... უნდა დაიტანჯო მარტოობით.
მის მონოლოგს გამოშტერებული ვუსმენდი ანუ რა გამოდის ის ჩემი ანხევარძამა.. ასეთი სადისტი ნახევრძმა რიგორ მყავს... მაგრამ ეს მართალია... მახსოვს როგორ წავაწყდი პატარა ბიჭის ფოტოები ადრე ძლაინ ადრე. 6წლის ვიქნებოდი დედმა მითხრა შენი ნახსვარძააო ეგონა დამავიწყდებოდ მაგრამ არა არ დამვიწყებია. ნუ ლუკა მართლაც ჩემი ძმაა.სხვა ჩემს ადგიალს ალბათ მუხლებში ჩაუვარდებოდა არ დახოცო და რასაც გინდა გავკეთებო მაგრამ არა მე... მე დავიბრნი, მაგრამ არ ვიმჩნევდი
-და მე რა შუაში ავრ?
გაიცინა და მერე დაიწყო ისევ მონოლოგი.
-შენ... შენ ხარ ყველაფერშ დამნაშავე... შენ და მამაშენი.. შენარასდროს არავისთვის სიკეთე არ გაგიკეთებია.. ყველას ტკენ.. ნინას ატკინე ანდრიას ნიკას ატკინე მშბლები შენ გამო მოკვდნენ ახლა კი ყველა შენ გამო მოკვდრბა
..
მისი სიტყვები შემზარავად ისმოდა ჩემს გონებაშ გავიდა და კარი გაიჯახუნა.. კვირაზე მეტი იმ ოთხშ ვყავდი გამოკეტილი სიბნელე იყო უკუნი სიბნელე და მე ისევ ვყვიროდი... ჩემს ფსიქიკაზე სიბნელე უარყოფითად მოქმედებდა... მანადგურებდა და მანგრევდა... ანდრო. ანდრო ჩემ გამო არ უნდა მომკვდარიყო... ვინმეს ჩემს გამო რამე რომ დამართნოდა ვერ გადავიატანდი... მეყო რაც დავკარგე...ის ცდილობდა ჩემთვის ყრვალფერი წაერთმია... აზრზე არ ვარ რა დავუშვაე მაინც ვერ ვხვდები... მე ყველას ვანადგურებდი... საზიზღარი ვიაყვი ამაზრზენი... ანდრო ჩემი ანდრო ის კარგად იყო ამას ვგრძნობდი უბრალოდ ნერვიულობდა.. ასე არასდროს ვუჩინარდებოდი... არც ამდენხანს...ნეტა მიპოვოს.. ტყუპები ერთმანეთს არ კარგავენ... ყევლა გასაჭირში შველიან ერმანეთს... მიპოვის დარწმუნებული ვარ მიპოვის... საშინალდ დასუსტებული ვიაყვი... გამუდმებით ვკიოდი სხეული კი საშინელ დღეშ მქონდა სულ ნაკაწრები... სულ ფრჩხილების ნაკაწრები... ვინმეს რომ ვენახე იფიქრებდა გააუპ/ტივრესო.. ტანსაცმელიც შემოხეული... ვიჯექი და ვფიქრობდი როგორ გადამერჩინა ისინი... ნინა ჩემი ნინა.. არა რაიმე უნდა მექნა.. როგორ შეიძლება ძმას თუმდაც ნახევარძმას. ასე სძულდე?
მეორე კვირა იწურებოდა გარედან ხმაური მომესმა.. მერე კარი გაიღო და ერეკლე შემოვარდა... მკერდზე მიხუტებდა და მეფერებოდა.
მე კი ვტიროდი... საშინლად კიარა უსაშინლესად ვიყავი.. ყველაფერი მე მემართება.. რატომ? რატომ ღერთო.?
-ლიკა... ჩემი პატარა.. ჩემი ლამზი.. კარგად ხარ.. ცოცხალი ხარ.. ყველაფერი დამთვრდა მორჩ. ის ნაბი/ვარი ვეღარ შგეხება ყველაფეირ კარგად იქნება პრინცესა..
ადგა და მეც მხარზე დავეყრდენი ზუსტად იმ წამს, როცა კარიდან გავედით დავიანხე როგორ დაეცა ჩემი ძმა... თორნიეკ კი ლუკას მიავარდა იქამდე სცემდა სანამ გონება არ დაკარგა... ანდრეას... სისიხლი.. სისსხლი მოსდიოდა.. დაჭრა იმ ნაგავმა. რა დამემართა? მუხლები მომეკვეთ და ძიმს სხეულთნ დავეცი უგონოდ... გონს სავადმყოფოში მოვედი ერეკლე მეჯდა გევრდით.. ჩვეხუტე და ავტირდი.. ჯანდაბა სხეული სულ დამლურჯებოა... ვტიროდი.. რაც კი დარდი მქონდა დაგროვილი ყველაფერი ამ ცრემლებს გადმოვაყოლე..
-ანდრეა სადარის?
-მეორე ოპერაციას უკეთებენ.
-რააა?
ვარესად ავგირდი.. ჩემ გამო ახლა ის სიკვდილს ებრძოდა... არა ყველაფერში მე ვიყავი დამნაშავე...
-ეკე... ეკე ხომ კარგად იქნება ანდრე.
-კი ლმაზო კარგად ინება.. ყველაფერი დამთავრდა დაწყნარდი. ანდრე გამოკეთდება და ისევ ბედნიერად ვიცხოვრებთ.
-ეკე.. ლუკა? დააკავეს?
-კი სიხადულო შნი გატაცებისთვის და ანდრეს მკვლელობის მცდელობისთვის.
ასე ჩხუტებულნი ვიყავით.. მტკიოდა ყველაფერი საშინლად მტკიოდა.. ერეკლემ ყველაფერი მომაყოლა და პირდაღებული მომშტერებოდა, როცა გაიგო ვინ იყო ლუკა... არ არ მინდა მე ასეთი თმდაც ნახევარძმა..
-კაი დაწყნარდი.. და ეგ ჩალურჯებები?
-ხომ იცი სიბნელის მეშინია? სიბნელეში ვყავდი გამოკეტილი.. ჩემი შზოფრენიაც ხომ იცი? საკუთარ თავს ვტკენ?
-ისე ეგ მის საწინააღმდეგოდ შეიძება გამოვიყენოთ და უფრო დიდი ხნით ჩააყუდებენ.
ვგრძნობდი ყოველ დასმულ დანას ვგრძნობდი მის სხეულზე... მტკიოდა ყოველი მისი ტკივილი.
-ეკე ანდროს ტკივა..
ტიტილს უფრო ვუმატე.. მთი ღმე ვტიროდი... თავს ცუდად ვგრძნობდი.. ფსიქოლოგი მომიყავნა ერეკელმ და ყბელაფერი მომაყოლა... ყოველ დღე მოდიოდა და მელაოარაკებოდა... ანდრეა კი არ იღვიძებდა... ბოლო სამიდღე აღარც კი ვუშვებდი.. პოლიციამაც ჩენება ჩმომართვა თვის ბოლოს სასამართლო იყო... მე კი სანამ ანდრეა არ გმოჯამთელედება და ლიკას მაინც არ იტყვის არსად გავადგავ მეთქი ფეხს მის პალატაში გავდიოდი... ერთი კვირა ასე იყო ემრე პალატიდანაც აღარ მიშვებდნენ.