- მინდა რომ სერიოზულად მიპასუხო.
- გისმენ...
- აქ რატომ ვართ?
- მინდა რომ გამიცნო.
- მე თუ არ მინდა?
- გინდა...
- ხო, მინდა...- ვერანდაზე მსხდრებმა, სვანეთის ულამაზეს ხედს გადახედს ცოტა ციოდა, ამიტომ თბილი პლედითა და ცხელი ყავით უმკლავდებოდნენ, სვანეთის კოშკებითა და თოვლიანი მთებით გადავსებულ გარემოს.
- შენზე მომიყევი...- მყუდრო სიჩუმე დაარღვია ლიზამ და ჰორიზონს მოცქირალ ბაჩის დააკვირდა.
- ეს გულახდილი საუბრებია? - სიცილით გადმოხედა.
- მოდი დავარქვათ გულახდილი საუბრები... ხომ გინდოდა გამეცანი?
- ხოო, მაგრამ სიტუაციის ასე შემოტრიალებას არ ველოდი.
- როდესაც საქმე მე მეხება უნდა ელოდე.
- ეგ მართალია.- გაეცინა და სიგარეტის ღერს გაუკიდა.
- ხოდა მიდი მომიყევი.- მასთან ახლოს მიწეულმა ნიკაპი მხარზე ჩამოადო და მის პროფილს დააკვირდა.
- არაფერი რაც დაგაინტერესებს, მამიკოს ფულებით განებივრებული ბიჭი ვარ, არ მყავს არც და არც ძმა, ოცდასამი წლის გავხდი თხუთმეტ დეკემბერს, სხვა ისედაც იცი... დაგაკმაყოფილე?- წარბაწევით გადახედა და მომღიმარს დააკვირდა.
- აქ რატომ მომიყვანე?- ეს კითხვა უბრალოდ არ ასვენებდა და სადაც იყო ინტერესით სული ეხუთებოდა
- კარგი.- მისკენ ნახევარი ტანით შემპტრიალდა და შუბლი მოისრისა.- მოკლედ მიკიბვ მოკიბვა არასოდეს მყვარებია და არც ეხლა... მომწონხარ... ძალიან მომწონხარ და მინდა რომ ვცადოთ.- მაჯაში ხელი ჩაავლო და მუხლებზე გადაისვა- თანახმა ხარ? - უხმოდ ჩახედა თვალებში, არაფერიუპასუხია თავი დაუქნია და თავი მხარზე დაადო.
- როდესმე გყვარებიია?
- კიი ჩემი მასწავლებელი მიყვარდა.- ხმით გაეცინა- იცი რა ნაშა იყო? მერე გათხოვდა და დავიკიდე. - ბოლო ხმაზე ატეხა ხარხარი ამყოველივეს გახსენებისას.
- აუუუ- აჰყვა ლიზაც- იდიოტი ხარ.
- სერიოზულად გეუბნები, მერე დედაჩემის დაქალი, ეგეც მაგარი ნაშა იყო პროსტა მაგის ქმრთან ნუგზარისთან ტეხავდა და ხოხვდები.
- ცუდად ვარ, ბაჩანა მოკეტე!- სიცილით უკვე მუხელი სტკიოდა და უჰაერობას გრძნონდა, ბაჩანაც იცინოდა თან ლაღ და ბედნიერ ლიზას თვალს არ აშორებდა და ხვდებოდა სწორი გადაწყვეტილება მიიღო.
როგორც იქნა დამშვიდნენ, ბაჩანამ ძალიან თბილი მზერა მიანათა თვალებში და ტუჩებზე აკოცა.
- ძალიან ლამაზი ხარ!
- ხო ვიციი- სიციკით უპასუხა.
- შენი პასუხები წინასწარ ვიცი და რატომ, ხო ვერ მეტყვი?
- აუუ ვერაა...
- დაისჯებიი!- გაუცინა და ნიკაპზე უკბინა.
- კაიი?- კისერზე მოხვია ხელები და მჭიდროდ ჩაეხუტა...

* * *

მთელი კვირა იყო გასული რაც არავის ზარებს არ პასუხობდა, ლაშასგან უკვე მეასე ზარს ითვლიდა შეტყობინებებს, "ინსტაგრამზე" "ფეისბუქზე" "ვაიბერში" "თვითერზე" თუმცა აიგნორებდა, არავისთან კონტაქტის ნერვები არ ჰქონდა, თიკა და ლიზა ისედაც ძალიან დაიკარგნენ, ეგ ცალკე გასარკვევი იყო, გავნცა ისედაც სულ მასთან იყო, არც იცოდა რა სჭირდა, თითქოს დაუძლურდა და ყველამხრივ ძალა გამოცლილო ჩაესვენა საწოლად.
თითქოს თავა დამნაშავედ გრძნობდა, თავბრუსხვევებიც აწუხებდა და ჯანმრთელობის მხრივაც პრობლემები ჰქონდა.
ერთ საღამოა როდესაც გვანცა კატოსთან მავიდად სვამდა ყავას, კარებზე ისეთი ბრახუნი ატყდა ლამის იყო კარები ჩამოხსნა.
შეშინებული გავარდა და ხარძიანის ხელში შერჩენის შემდეგ გულში სალუთარ თავ დედა აგინა.
- მაპატიე ლაშა, კატო არ არის სახლში.- კარის მიხურვას აპირებდა, ლაშამ ხელით დაიკავა და სახლში შემოაბიჯა.
- სად არის?
- ხომ გითხარი არ არის- გვანცას ცოტა შეეშინდა ლაშა ისეთი გაბრაზებული ჩანდა თუმცა არაფერი შეიმჩნია და მესგრად დადგა.
- გვანცა, უბრალოდ გთხოვ! სას არის? უნდა გავარკვიო გესმის? რა ჯანდაბა სჭირს? გავარკვევ და დავასრულებ! უკვე ძალიან დიდი დრო მივეცი!- უკვე ყვიროდა, მაგრამ აშკარად თავია შეკავებას ცდილობდა.
- ოთახშია , შეგიძლია ახვიდე.- ოთახის ადგილმდებარეობა მიუთითა და ისევ სამზარეულოსკენ წავიდა...
-