ოთახის კუთხეში მდგარ ორადგილიან საწოლზე მიწოლილიყო და კედლის მხარეს მიბეუნებულიყი, არაფერა არ აკეთებდა, არც მუსიკებს უსმენდა ბოლო ხმაზე აეც დაქალება ან მეგობრება ეჩათავებოდა არც მეცადინეონდა არც უბრალოდ "სქროლავდა" თვალი მთელ სიგრძეზე დაშვებული უზარმაზარი ფანჯრის მინისთვის გაესწორებინდა და რაზე ფიქრობდა კაცმა არ იცის.
ისეთი სევდიანი სახე ჰქონდა უბრალოდ იწვა ასე უმოქმედოდ, მუჭზე საფეთქელი ჩამოედო და ფიქრობდა, თუმცა მოქმედებას ჯერაც არ აპირებდა.
ოთახია კარი ისეთი სიმაფრით შემოაღო კი არა... შემოგლიჯა ვიღაცამ, კატოს მიწისძვრა ეგონა და საწოლის ხის თავს მთელი ტანით ჩაეხუტა.
ხარძიანის დანახვაზე ცოტა დამშვიდდა, თუმცა ეს უკანასკნელი ისეთი განრისხებული ჩანდა ისევ თავიდან ანერვიულდა.
ლაშამ ერთი ორი ღრმად ჩაისინთქა და კატოს თვალი აარიდა, კატოც ხმას განგებ არ იღებდა.
- შენ გოგო სრულ ჭკუაზე ხარ?- ვეღარ მოითმინა და მთელი ხმაზე იღრიალა. ამ ხნის ბრაზი ერთიანად ამოანთხია ამ წინადადებით.
- ნუ ყვირიხარ გვანცაა სახლში.- დაბალ ტონზე უნთხრა კატომ და ლაშასთან მივარდა, მკლავებე ხელი მოკიდა რომ სავარძელზე დაესვა, მაგრამ ლაშა უძალიანდებოდა.
- ხელი გამიშვი.- უხეშად აუკრა და ოთახში გაიარ გამოიარა.
- გთხოვ...- მუდარით ახედა კატომ და ისევ მკლავში ჩაავლო ორივე ხელი, ლაშაც დაჰყვა მის ნებას და სავარელსში ჩაჯდა.
- კარგი ხედი გაქვს.- ფანჯრისაკენ მიუთითა კატოს.
- მადლობა.- მის წინ სავარძელში ჩაჯდა კატო.
- ყავა ან ჩაი?- შესთავაზა მეტად ზრდილობიანად, ლაშას კი ოდნავ ჩაეცინა.
- მეღადავები ხო?
- არა რატომ?
- რა არა რატომ? - სავარძლიდან წამოიწია ლაშა, მაგრამ არ ამდგარა- გგონია აქ ჩაის ან ყავის სასმელად მოვედი?
- უბრალოდ შემოგთავაზე?
- არ მინდა მადლობა...
- კარგი, მაშინ რატომ მოხვედი?
- არა, ამბოლო დროს მგონია, რომ სულ მეღადავები და ხომ არ იცი რატომ? - ირონოული სიცილით გახედა კატოს.- არ მელაპარაკები, საერთოდ! რაღაც გიჭირს მესმის! მაწვალებ, ვერც ის გაგიგია, რაგინდა ან ჩემგან ან საკუთარი თავისგან. მოვედი ხო? გეკითხებო რა ხდება? გინდა ჩემთან? მეც მინდა და იყავი! მიყვარხარ ხომ არ მითქვამს მძულხართქო ტოო? დრო მთხოვე? მოგეცი. ზარებზე არ მპასუხობ, ფაქტიურად აღარ მეკონტაქტები და მერე რაღაც უაზრობაზე გამიჭედავ, სულ ასე იცი. რაღაც არ მოგწონს, რაღაც არ გინდა და არ მეუბნები. შენ თუ არ მეტყვი მე როგორ გაგიგო პატარავ? როგორ დაგეხმარო თუ არ მეტყვი რა ხდება? - ძალიამ ანერვიულებულმა ეცადა სიმავიდე შეენარჩუნებინა და ისე გაერკვია ყოველივე.
- ლაშა.- თვალები აუცრემლიანადა კატერინას და სავარძლიდან წამოდგა. - მიყვარხარ, მართლა!- უკვე ტიროდა.
- მოდი ჩემთან- მის წინ მდგარს ხელი მაჯაში ჩაავლო და თავისკენ მისწია.- ვიცი პატარავ, მაგრამ ამ ყოველოვეს საქმით უნდა მიმტკიცებდე და არა უბრალოდ გაქცევებით, რომელიც კარგს არაფერს მოგვიტანს.
- ვიცი, მაპატიე.- კისერზე მკლავები შემოხვია და ხარბად შეისუნთქა მისი სურნელი, სიგარეტის და რაღაც გრილის მენთოლის სურნელთან რომ იყო კავშირში.- სულელი ვარ, ვაღიარებ, მაგრამ უბრალოდ არ შემეძლო, ჩემს გრძნობებშიუნდა გავრკვეუკიყავი, შენ ისეთი ფიცხი ხარ, შენს გვერდით როცა ვარ აზროვნება მიჭირს და მარტო უნდა ვყოფილიყავი.- ტირილს უმატა და ლაშამაც უფრო მჭიდროდ მიიკრო სხეულზე.
- ჩშშ... ჩშშ... პატარავ გეყოფა...- ყურში ეჩურჩულებოდა, რაც კატოს დამშვიდებასა და დაწყნარებას იწვევდა.- გეყოფა გთხოვ, შენთან ვარ.- გიჟივით ჰხვევდა ხელებს კატო, ეგონა ადგება და სადმე გაიქცევაო.
- არასდროს აღარ მიმატოვო.
- მე მიგატოვე?
- მაშინ არასდროა მომცე უფლება შენგან წავიდე.
- მიყვარხარ.
- მეც მაგრამ ლაშაა.- უცბად პირზე აიფარა ხელი და მისი მკერდიდან თავი ასწია.- გული მერევა.- ფეხზე წამოხტა და სააბაზანოსკენ გაიქცა...

* * *

იმ დღის შემდეგ თიკას არც კი უნახავს ტიტე. უფროსწორედ თვითონ ცდილობდა თავის არიდებას, რომ გაიგო შესაძლევწლიიყო მისი კურსელის დაბადების დღეზე ტიტეც ყოფილიყო მთელ აუდიტორიაში მხოლოდ თვითონ დარჩა.
არ უყვარდა როდესაც თავს გამოყენებულად გრნობდა, არიცოდა რატომ მაგრამ ეხლა სწორედ ეგ დრო იყო.
სწავლაზე ერთიანად გასართულმა, "თსსუ" მალე დატოვა და უნივერსიტეტის წინ მდგარ "პორშეს" არც კი შეხედა, ცხვირაბზუებულმა მეორე მხარეს გადაჭრა.
ტიტე ელვის სისწრაფით გადმოვიდა მანქანიდან და სწრაფი ნაბიჯებით მოსიარულე უკან გაჰყვა, მალევე დაეწია.
- ვაიმეეე, შენ კიდევ არ მანებებ თაავს?- არც გაჩერებულა სათვალე ოდნაც ჩამოიწია თვალებზე ტიტეს წარბშეკრულმა გახედა დაისევ ძველ მდგომარეობაში დააბრუნდა და მის გვერდით მორბენალ ტიტეს ხელი აუქნია.
- თიკა გაჩერდი.-ტიტეს ბრაზის ნტები ეტყობოდა საუბარში.
- ტიტე მეჩქარება ვერ ხედავ-? წამითაც არ გაჩერებულა და ტიტეც გვერდით მიყვებოდა.
- რომ გეუბნები, გაჩერდიი!- ხმამაღლა უყვირაა და ხელი მკლავში ჩაავლო.
- შენ შიგ ხომ არ გაქვს? - ქუჩა მოათვალიერა თიკამ და ტიტეს თვალებში ჩააშტერდა.
- თიკა სიტყვები?- მაქსიმალურად ცდილობდა თავის შეკავებას მაგრამ რატომღაც არგამოსდიოდა.
- სიტყვები კიარა, რა ჯანაბა გინდა დროზე მითხარი უნდა წავიდე.
- აიიი მაგას უკვე მე გადავწვეტ სად წახვალ და სად არა.- მმკლავში ძლიერად ჩაავლო ხელი და მანქანისკენ წავიდა.
- ხელი გამიშვი, ცხოველო! ვერგიტან.- უამრავი სალანძღაცი სიტყვევით ამკობდა.- ტიტე გამიშვი ორგანულზე მაგვიანდება.
- დღეს გააცდენ.
- აიი ზუსტად შენ გკითხავ გავაცდენ თუ არა რა. - ჩავლებულ მკლავზე დაქახა და ხელი უხეშად გააშვებინა. - ტიტე შემეშვი.
- მომისმინე! და შემდეგ შეგეშვები.
- კარგი, დღეს საღამოს ცხრაზე კაკტუსში და ვისაუბროთ,ოღონდ გთხოვ ეხლა გამიშვი. - მუდარა სავსე სახით ახედა და ტიტეც უმალვე დასთანხმდა...

* * *

ბაჩანას კალთაში იყო მოკალათებული და რაღაც გადაცემა გადიოდა ტელევიზორზე. რა თქმა უნდა არცერთი არ უყურებდა უბრალოს ერთმანეთთან ყოფნით ტკბებოდნენ, ლიზა ძალიან მარგად გრძნობდა თავს, სრულოფილად და ბედნიერად.
- ლიზა...- ჩაფიქრებული ხმით ამოილაპარაკა ბაჩიმ და ლიზას პასუხა დაელოდა, აინტერესებდა ეძინა თუ არა.
- ჰმმმ... - ჩაძიბევისკენ წასულ ლიზას უკვე აღარაფერი ესმოდა, მხოლოდ ინსტიქტურად რეაგირებდა.
- ცოლად გამომყვები?- მაინც იკითხა მიუხედავად იმისა, რომ პასუხს ვერ მიიღებდა რადგან ლიზას უკვე ღრმა ძილით ეძინა...
ამდენი ხნია მაძილზე აღარც მეგობრებიუნახავს თითქოს საკივეს თავის პრობლემებიც თავზე საყრელად ქონდათ, ამერიკში მყოფ მშობლებს ყოველდღე ესაუბრებოდა და მის დარდა არც ანახებსა, მთლიანად სწავლაზე იყო გადართული და სწორედ ეს აბრკოლებდა ტიტესთან, უკვე კარგად მოწყობილ მშობლება თიკას სასწავლებლად წაყვანა სურდათ შტატებში, არც თიკა იყო წინააღმდეგი, ამ პროფესიის არჩევის შედეგ პირადი ცხოვების უკანა პლანე გადაწევას ფიქრობდა, მაგრამ ყველაფეტი ხშირად ისე არ ეწყობა როგორც ჩვენ ვგეგმავთ. შტატებში წასვლის ერთი სული ჰქონდა, მაგრამ ახლა? ახლა რაღაც შეიცვალა. ის გამოჩჯდა ვინც არ უნდა გამოჩენილიყო, უფრო მეტ სიძლიერეს მოელოდა საკუთატი თავისგან, მაგამ არ აღმოჩნდა ისეთი მაგარი გოგო როგორიც თავი ეგონა.
ჯერჯერობით სახლში იყო, მომზადებას განგებ აჭიანურებდა, თითქოს მოელოდა რაღაც დაძაბულს და საშინელს.
- შენს სადარბაზოსთან ვარ გელოდები...- ტელეფონი ისე აიღო არც უპასუხია, მისი სიჩუმის შემხედვარემ კი მაღალი არცისე სასიამოვნო ტონით მიუგო და ტელეფონი გათიშა...