- ესეიგი მიდიხარ?- ისეთი უინტერესო ტონით კითხა თიკამ ლამის ტირილი დაიწყო, მყუდრო ბარში ისხდნენ, ხალხის სიმცირით გამოირჩეოდა, მუქი ტონალობები ჭარბობდა, კუთხეში ისხდნენ და ისე საუბრობდნენ.
- ასე გამოდის... ნუ ჯერ არვიცი...- სიტყვებს თავს ვერ აბამდა და ცდილობდა ტიტესგან წამოსული მუხტი დაეიგნორებინა, ისეთი თვალებით უყურებდა ლამის იყო მოეკლა.
- რას ნიშნავს ჯერ არ იცი?
- რაც ვთქვი იმას ნიშნავს რა არ გესმის?- გაუღიმა თიკამ და ამით ცეცხლზე ნავთს უფრო ასხამდა.
- გოგო ნუ მესწერვები- უცბად წამოენთო ისედაც გაღიზიანებული ტიტე, აზრზეც არ იყო რა აბრაზებდა, თავს იმ კითზვასაც კი უსვამდა ზედმეტს ხომ არ თხოვდა თიკას, ან საერთოდ რატომ სთხოვდა.- შენ თუ გგონია შენი ბატობა უკვე დამავიწყდა, ძალიან ცდები.
- კარგი, მაპატიე.- დანანებით ხელები ასწია თიკამ და ყავა მოსვა.- მაგრამ ვერ ვხვდები რაზე ბრაზდები? ჩვენს შორის არაფერია რაც გაუძულებს ასე მომექცე და მიკონტროლო როდის რა გავაკეთო.
- მაშინ რატომ მითხარი?
- რა?- დაიბნა თიკა
- რომ წასვლას აპირებ.
- არვიცი, უბალოდ მინდოდა მეთქვა.- ისეთი სიტყვაძუნწი იყო, თითქოს სიტყვები არც იყო საჭირო, ტიტეს თვალებში ხედავდა, რომ კარგად ნამდვილად არ იქცეოდა, თითქოს ის მონდომებაც უკვალოდ გამქრალიყო აქამდე რომ სულის ამოხდამდე ექაჩებოდა, ახლა თითქოს ტიტესეულს გრძნობდა ყოველივეს და ეს ისე წარმოუსგენლად სწრაფად მოხდა ალბათ სხვა დროა თავის თავს დასცინებდა, თუმცა ახლაც იგივეს აკეთებდა...
- კარგი...- მხრები აიჩეჩა და წამოდგა.
- სად მიდიხარ?- თვალებს ვერ უჯერებდა, ეჩივნა ტიტეს ყველაფერი დაელეწა ოღონდ ესე უემოციოდ არ მდგარიყო.
- ხომ გინდოდა რომ მცოდნოდა, ხოდა ვიცი...- მისკენ არც მოუხედავს, მანქანის გასაება ხელი დავლო შეკვეთის გადაიხადა და ბარი აუჩქარებლად დატოვა...

არის ცხოვრებაში მომენტი, როდესაც აღარაფრის აღარ გჯერა, არავის არ ეკუთვნი, საკუთარ თავსაც აღარ ეკუთვნი ბოლომდე... ოღონდ არ იცი საიდან მოდის ეს გრძნობა, იმედგაცრიებისგაან, გადაღლილობისგან, სიყვარულისგან, თითქოს რაღაც არ გყოფნის, ჰაერიც არ გყოფნის ბოლომდე და ვიღაც გჭირდება ვინც ამ დანაკლისს შეგივსებს, ცხოვრების რაღაც ეტაპზე ვგრძნობთ ამას ყველაზე მძაფრად...

* * *

- ფრენა რომელზეა?- საათის ისრებს გახედა კატომ და წინ და უკან მორბენალ თიკას თვალების ტრიალით გახედა, შემდეგ კი მათ წინ ფეხმორთხმით მჯდარ ლიზას, რომელიც სიცილით იგუდებოდა.
- თიკა დაჯექი დაგვეხვა თავბრუ საზოგადოებას.- მუცელე ხელი მიიდო კატომ.
- ეგრე შენ სულ გეხვევა თავბრუ.
- მე მუცელში ბავშვი მიზის და მეპატიება.- შეიფერა და კრუასანის დიდი ლუკა ჩაიტენა პირში.
- ქორწილს როდის გვაჭმევთ?- მანამდე ჩუმად მჯდარმა გვანცამ ძლივს გაიღო ხმა.
- ბავშვი გაჩნდება და ყველას გაგულავებთ.
- იმედია მალე გავა ცხრა თვე.
- ცხრა თვე არაა მალე თვითმფრინავი გავაა- ბოლო ხმაზე იკივლა თიკამ და ბაგით დატვირთული კაროსკენნ დაიძრა გოგოებიც მოეზმარნენ კატოს გარდა, მაგრად ჩაეხვია კატო , აეროპორტში ვერ მოგყვებიო და სანამ თვალს არ მოეფარნენ იქამდე იდგა კართან... აცილებდა ბავშვობის მეგობარს და ეგონა ჯარში მინავალ საყვარელ მეუღლეს უყურებდა, კინაღამ ატირდა თან ფეხმძიმობის სენტიმენტები? და ერთიანად აქვითინდა...
* * *

- კარგი , რა ტვინს ტყნავ მთელი თვეა ამ შენი ჩაჯმული სიფათით?- ყელში ჰქონდა ამოსლი ბაჩანას ტიტეს გლოვა, ბიჭები ყველა მხრიდან აწვებოდნენ, რომ როგორმე აემუშავებინათ, მაგრამ ტიტე უბრალოდ იდო...
- ააჯვი ეხლა კლუბში წავიდეთ, ასე დეპრესიული ცამეტი წლია გოგოსავით სასამდე აპირებ ჯდომას.- წიხლი აარტყა სავარძელში ჩამძვრალ გაღიზიანებულ ტიტეს ლაშამ და ვისკის ჭიქ ხელიდან ააცალა- ნუ წავიდეთ რაა, თქვენ წადით, მე კატოს ვერ დავტოვებ.
- აუუ ნუ შემეციით ტოო.- ფეხზე გაღიზიანებული წამოგა ტიტე და სამზარეულოსმენ წავიდა, ბიჭებიც უკან გაყვნენ.
- ასე ჯდომით რა გამოვა ტიტე ხომ ვერ ამიხსნი?- ძალიან დაინტერესებული მზეროთ შეაჩერდა ბაჩი- დაკრავს ის თიკა ფეხს და გაგითხოვდება იმ შტატებში და მერე იჯექი ეგრე ჩაჯმული.- უდარდელი მზერით ჩააჩერდა ნაღმივით ასაფეთქებლად გამზადებულ ტიტეს.
- და რა ჯანდაბა ვქნა?- თითქმის იღრიალა
- რა, რა უნდა ქნა მაგას მე მეკითხები? - ახლა ლაშა მიუტრიალდა- აწიე ერთი ადგილი და იმ აეროპორტოდან წამოიყვანე, რაც შენია შენია ძმაო, ხომ გიყვარს? ხოდა ეგრე მოგავრდა. თუ არ გიყვარს და ნაშების მეტი რაარის.
- რომელზეა ფრენა?- ან იცვამდა და უდარდელად მომღიმარ ბიჭება თვალს არ აცილებდა, ლაშამ საათი ღიმილით შეამოწმა.
- ნახევარი საათი დაგრჩა ძმაო- ტიტე კისრის ტეხვით გავარდა სახლიდან.
- მგონი, ჩვენხ გვეშველა ტიტესაც და თიკასაც- სიცილით გაუკიდა ბაჩიმ.
- ბაზარი არაა-მიბაძა ლაშამაც და ისიც კარისკენ დაიძრა.
- აუ კაიი ტოო, ცოტახანს მოიცა.
- არა ძმაოხოიცი მომავალი მამა ვარ და მომავალი ნათლია ხარ- თითი მისკენ გაიშვირა- არ შემეფერება არასერიოზული საქციელი- სიცილით წმოიფარა "ჰუდის კაპიშონი" და ბაჩანა მარტო დატოვა...
კისრის ტეხვით შევარდა აეროპორტში და ამდენ ხალხში უდრო უჭირდა სასურველი ადამიანის პოვნა, გაფაციხებით ათვალიერებდა, როდეააც ესკალატორე მდგომი დაინახა, მისკენ გაიქცა და ჩქარი ნაბიჯით მიმავალს ძლივს დაეწია.
- თიკა!- თიკას ნაცნობი ხმის გაგონებაზე ეგონა მეჩვენებაო და გააჟრჟოლა, უკან მაინც შეტრიალდა და ტიტეს დანახვაზე ეთიანად გაიყინა.
- თიკა!- მასთან მიირბინა აქოშინებულმა- არ გაგიშვებ.
- რაა?
- არ გაგიშვებთქო, ვერ გაგიშვებ გესმის?
- ტიტე... მეე...
- გიყვარვარ?- მოულოდნელად თიკას სუნთქვა შეეკრა.
- ტიტეე...
- მითხარი, დარჩები ჩემთან? - ისეთი იმედით უყურებდა თიკას უნდოდა მოზვეოდა და არასოდეს გაეშვა, თუმცა მისი პასუხი აგვიანებდა, ტიტეს ღიმილი სახიდან ერთიანად ჩამოეშალა და უკან გაბრუნებას აპირებდა, როდეააც თიკას მტევანი მკლავში ჩაეჭიდა.
- სიგიჟემდე... სიგიჟემდე მიყვარხარ ტიტეე.- უკვე ტალღებად მოდიოდნენ მის ლოყებზე ცრემლები- და შენ თუ გიყვარვარ?
- პატარაავ, ჯანდაბა პატარავ იცი როგორ მაგიჟებ?- მის ტუჩებს დაეტაკა, ხელში აიტაცა და ისე გაიყვანა აეროპორტიდან შეძახილების თანხლებით.
მანქანაში ისხდნენ, როდესაც ტიტემ აშკარად სხვა გზაზე გადაუხვია.
- ტიტეე- ეშმაკურად მიუხვდა თიკა ჩანაფიქრს.
- ხოო პატარავ- ზედმეტად ვნებიანი ხმით ჩასჩუჩულა ტიტემ და ხელის მტევანი მუხლზე დაადო, ბარძაყზე აასრიალა და მომკლე ქვედაბოლო უფრო აეწია.
- ტიტეე...- ღრმას ჩაისუნთქა თიკამ და ნება მისცა უნდოდა ის ეკეთებინა მის ხელებს. - მინდიხარ...- ტიტესკენ გადაიხარა და ყელში არტერიაზე დაასო კბილები.
- ოუუუ, პატარავ გინდა ავიჩეხოთ?
- საშინლად მინდაა... რა ჯანდაბა გავაკეთო.- უკვე თავის ლანძღვაზე გადავიდა, თავის უმწეობის გამო.
- ვიცი პატარავ, ეს ბუნბრივია.- გაეცინა ტიტეს- მხოლოდ მე მაქვა უფლება შეგეხო და ნებისმიერ ფორმაში გნახო.
- ასეც იქნება, შენს გარდა სხვა რომ შემეხოს მოვკვდები.
- შენ მაგაზე არ ინერვიულო პატარავ, მადამდეც მივალთ.- როგორც კი ასახვევა გაცდნენ ტიტემ ხშიე ხეებში ჩაფლულ ორსართულიან სახლზე მიუთითა, რომელსაც წინ ულამაზესი ყვავილებიზ ბაღი უსწრებდა, სახლი ისეთი მყუდრო აღმოჩნდა შეღებისთანავე გაათბო თიკა.
ტიტე ისეთი სექსუალური მზედით აწვალება სიბნელეში ორმაგად აგიჟებდა თიკას, იცოდა უკვე მისი იყო და პირიქით...
სახლის სათვალიერება არც აცადა ისე დაეტაკა პერანგის ღილებე და გახსნა დაუწყო.
- ფრთხილად პატარავ ნუ ჩქარომ.- ხელი გააშვებინა ღილებზე და კედელზე მთელი ძალით ააკრა ისე რომ განძრევის საშუალება არ ჰქონოდა, ხელებით მის თავთან კედელს მიეყრდნო
- მინდა რომ იმ საღამოს მანქანაში დაწყებული გააგრძელო, ახლავე ტიტე გამხადე.- ტიტე განებ აჭიანურებდა და ღიმიით დასცქეროდა ვნებისგან ათრთოლებულ გასვიანს, რომელსაც ერთი სული ჰქონდა როდის შემოაგლეჯდა ტანსაცმელს ლორთქიფანიძე.
ტიტემ უხბად გაიხსნა პერანგი, თიკას მტევანი აიღო და მის პრესზე აასრიალა, თიკას გააჟრიაკა, ლორთქიფანიძეა ჩაეღიმა, აღარ გაუწამებია ისე ჩაავლო კისერში ხელი ტუჩებზე დააცხრა, მონაცვლეობით ვნებიანად უკოცნიდა ტუჩებს და მეტი უნდოდა, კაბა ერთი ხელის მოსმით გააძრო, პერანგის ღილები გაგლიჯა და საცვლების ამარა დარჩენილი თიკა ნეტარი ღიმილით აათვალიერა. საჯდომზე თითები ჩაავლო და წელზე ჩემოისვა, საძინებლისკენ დაიძრა თიკა უხეშად დააგდო, ზემოდან მოექცა და ყველაზე გემრიელ ადგილს დააცხრა, თიკას ყელზე გიჟდებოდა, მთელი დღე რომ ეკოცნა არ დაიღლებოდა.
მთელი ყელი გამოუწუწნა და თიკას კვნესაზე ორმაგად გიჟდებოდა, ფეხები გააშლევინა და საცვალიც გახადა, ბიუსჰალტერი ხელით გაგლიჯა და მკერდს ტუჩებით დააკვდა, მკერდიდან მუცელს ჩაუყვა და თიკას სახეზე ჩავლებულმა ხელმა აიძულა მის ტუჩებს დაბრუნებოდა, ლორთქიფანიძის შეხება უბრალოდ აგიჟებდა და კნესას ყელში ვეღარ იჩერებდა...
- მიდი...- ლორთქიფანიძის მომლოდინე თვალებმა მიახვედრა, ფეხები ფართოდ გაშალა და უფლება მისცა მთლიანად მისი გამხდარიყო, ტიტემაც აე დააყოვნა და ფრთხილად შეუცურა და შეჩერდა, თიკას ტკივილი ფეხის თითებიდამ შემოუძვრა, თუმცა ტიტე არ მოძრაობდა თიკას ორგანიზმს აძლევდა უფლებას მისას შეგუებოდა.
- არაფერია პატარავ, ცოტაც და ტკივილს ვეღარ იგრძნობ.- თან თითებით უმასაჟებდა და გაუჩერებლად ჰკოცნიდა, ისე რომ თიკა ვერანაირ ტკივილს ვეღატ გრძნობდა, სწრაფი პირველი ბიძგით შეაღწია მასში და მასაჟი უფრო ააჩქარა, რომ თიკას ტკივილი ძალიან არ ეგრძნო, მეორე და მესამე ისეთი სასიამოვნო აღმოჩნდა, სულ რამდენიმე წუთში ჯერ არ განცდილ გასაგიჟებელ გრძნობას განიცდიდა და ბოლო მწვერვალამდე ასულმა კივილით დააგვირგვინა...

-----