ვიცი საშინელი ვარ, უბრალოდ ვერანაირად მოვახერხე დაწერა და დადება... ჯერ ჩემს ბიძაშვილს ვუხატავდი ნახატს, მერე ჩემს ქურთუკზე ვხატავდი რაღაცეებს. დედაჩემი აქეთ-იქით დამათრევდა, ხან სტუმრად წამიყვანა ხან სტუმრები მომიყვანა. ასე რომ მაპატიეთ და გამიგეთ.
მადლობა.
......................

სახელურზე მაგრად მოჭერილი ხელით გააღო კარი და მონატრებულ შავ თვალებსაც შეეჩეხა, სიბრაზისგან რომ ანთებოდა.
-გამაგებინებ რა ხდება? - არც კი მისალმებია, გვერდი აუარა და დაუკითხავად შევიდა სახლში. მაშინვე სამზარეულოსკენ აიღო გეზი. მაცივრიდან ლუდის ბოთლი გამოიღო, სწრაფად გახსნა ასანთის უკანა ნაწილით, მაშინვე მოიყუდა, შემდეგ კი მაგიდაზე დადებულ ყუთს დახედა. პატარა ფურცელი ორ თითს შორის მოიქცია, სწრაფად წაიკითხა ნაწერი, მერე ყელსაბამს დახედა და ბრაზისგან ყბებიც კი დაეჭიმა.
-გუგა…
-ვინ გზავნის ამეებს იცი? - როგორც შეეძლო ისე იკავებდა თავს რომ არ ეღრიალა, მერე კი ევას გაუსწორა თვალი.
-არა.
-ევაა… - სიმწრით ჩაიცინა, ნელა მიუახლოვდა კედელზე აკრულ ქალს და გრძელი თითები ყელზე მოხვია. მისი შეხებისგან დავლილი ჟრუანტელი ძლივს დააიგნორა ქალმა და შავ თვალებში ჩააშტერდა. - მითხარი რომ ამ დროის მანძილზე არავის შეხვედრილხარ.
-შენ ვინ გგონივარ? ხელი მომაშორე! - ისე გაბრაზდა მის სიტყვებზე გუგასავით აენთო თვალები. ბურდულს კი გაეცინა, ახლოს მისწია სახე ევას სახესთან, როგორც კი მისი სურნელი იგრძნო სისხლი აუდუღდა, თვალები ჩასწითლებოდა სურვილისგან, ისე უნდოდა ქალის ათრთოლებულ ტუჩებს შეხებოდა მთლიანი სხეული უხურდა.
-შენ ჩემი ხარ! - გაუაზრებლად მოუჭირა ხელი ყელზე, თავი წამოაწევინა და ტუჩებზე დააცხრა, მაშინვე აფართხალდა ევა, ბურდულმა კი უფრო მეტად მიიკრი სხეულზე, ხელი უკანალზე მტკივნეულად მოუჭირა, ერთი მოძრაობით წელზე შემოისვა და კედელს ძლიერად მიანარცხა. მაგიდიდან მოისროლა ყუთი ყელსაბამიანად, ზედ შემოსვა ევა, სწრაფად მიაშორა სპორტული შარვალი საცვალთან ერთად, შემდეგ ქამარი შეიხსნა, ქალის ფეხებს შირის მოთავსდა და ძლიერი ბიძგით შეუერთდა სასურველ სხეულს. კბილები ჩაავლო ყელზე, მისი პირიდან ამოსულ ხმებზე კი სულ მთლად გახელდა. - მიდი პატარა. - მკერდზე მოუჭირა თითები, ტემპი ააჩქარა, თმებზე ჩავლებული ხელით სახე თავისკენ მიაწევინა და თვალებში ჩახედა.
-გუგა გთხოვ… - უკან გაწევას შეეცადა, მაგრამ მაგრად დაიჭირა ბურდულმა. - გუგა! - ხმის გაკონტროლება ვეღარ შეძლო და ბოლო ხმაზე წამოიყვირა.
ათრთოლებულ სხეულზე ეფერებოდა ბურდული, ჯერ ისევ მოძრაობდა ევას სხეულში და აკანკალებულ ქალს სუნთქვა აჩქარებული დაჰყურებდა ზევიდან.
-ჯანდაბა… როგორ მომენატრე პატარა. - ყელში ნაკბენზე მიაკრო ტუჩები, ხელი შიშველ ფეხზე აატარა, იქიდან მუცელზე გადავიდა, მკერდის გავლით ყელამდე ავიდა, შემდეგ ორივე ხელში ევას სახე მოიქცია და ტუჩები ვნებიანად დაუკოცნა. - აღარ გაბედო ჩემგან წასვლა. - თმაზე მოქაჩა და ისევ არეულ მწვანეებში ჩახედა. - ჩემი ხარ, შეეშვი უაზრო ფიქრს, იყავი ჩემთან და ჩემთვის, სხვა ყველას აზრი დაი.კიდე.
-შენ ისედაც გამიშვი.
-ამის მერე აღარ გაგიშვებ… იმ ვიღაც გამო.სირებულს ვიპოვნი და ტრა.კში გავთხრი ამ ეკლიან ვარდებს. - ისევ კოცნიდა, ეფერებოდა და მისი სურნელით იჟღენთდა ფილტვებს.
-მეც მომენატრე. - ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან, გუგას კი გაეღიმა, კისერზე შემოხვეულ მკლავზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ კი მაგრად მიიხუტა.
-რატომ წერს რომ მოენატრე. - შიშველ ზურგზე აატარა ხელის გული, მისი ნაზი კანის შეხებისას ისევ მთლიან ტანში მოედო სასიამოვნო შეგრძნება. შემდეგ უკანალზე მტკივნეულად მოუჭირა თითები, თან ქვედა ტუჩზე უკბინა.
-არ ვიცი გუგა! - ტკივილისგან სახე დამანჭა და ხელი მოაშორებინა ბურდულს. - დაივიწყე უბრალოდ… არ მაინტერესებს ვინ არის.
-აქამდე უნდა გეთქვა. - სწრაფად აიტაცა ხელში და საძინებელში შევიდა. - ნახატები სად არის? - გაკვირვებულმა მოავლო თვალი ოთახს სადაც აღარაფერი იყო დარჩენი.
-მეორე ოთახში გადავიტანე. - საწოლზე მიგდებულ ხალათს მოკიდა ხელი, სწრაფად მოიხვია სხეულზე და ფანჯარასთან მისულ ბურდულს მიუახლოვდა.
-ისევ გადმოიტანე. - ხელი მოხვია წვრილ წეზე, თან ფილტვებიდან ამოშვებული კვამლი ჭერისკენ გაუშვა.
-რატომ?
-მინდა გიყურო როგორ ხატავ შიშველი. - ყბის ძვალზე აკოცა ნაზად, შემდეგ ისევ ჩაუშვა ნიკოტინი ფილტვებში.
-კარგი. - ლოყაზე მიეფერა მომღიმარი. ნახევრად შეხსნილი პერანგი მთლიანად შეუხსნა და სხეულიდან მოაშორა. - გუგა.
-გისმენ. - უკანალზე მოკიდა ხელი და თავისკენ მისწია.
-სანამ ჩემთან იქნები სხვასთან არ წახვიდე. - შავ თვალებში უყურებდა, ბურდულის სიჩუმეზე კი უკვე იმასაც ფიქრობდა ჰქონდა თუ არა ამის თქმის უფლება.
-სხვა არავინ მინდა. - ყურთან დაუჩურჩულა ისე თითქოს ვინმე გაიგებდა, იქვე აკოცა და ვნება არეული თვალებით ისევ მწვანეებში ჩახედა. დაინახა როგორ გაუბრწყინდა ის ჭრელები ჭაობს რომ გავდა და ნელ-ნელა უფრო და უფრო დაბლა ღრმად ითრევდა ბურდულს. წამსვე დაიხარა და მის ტუჩებს ისევ შეეხო.
-მომიყევი. - ცერით მიეფერა ღაწვზე, სვიტერი მოაშორა, შემდეგ ხელი ჩაკიდა და საწოლისკენ დაიძრა.
-რა? - ლოგინზე წამოკოტრიალებული ბალიშებს მიეყრდნო ზემოდამ მჯდომ ევას ხალათის ქამარი შეუხსნა, შიშველ წელზე შეუცურა ხელი, ზურგზე აატარა, იქიდან კი მკერდზე გადავიდა.
-გამოაჩინე ლიზა?
-მოვნათლე უკვე.
-როგორ შეხვდნენ?
-მარინა გაგიჟდა. ბედნიერებისგან ბრწყინავდა და სალომეს იმდენს კოცნიდა ყველა გაოცებული ვუყურებდით.
-მართლა ძალიან გავს ალეკოს. - თვალებში უყურებდა, თან წვრილ თითებს დაატარებდა ოდნავ გამოკვეთილ პრესზე.
-ჩემი ქურთუკის ჯიბეში რაღაც დევს და მიდი ნახე. - ცოტა ხნის შემდეგ უთხრა, თან ფეხზე წამოაგდო.
-სად არის?
-სამზარეულოში სკამზე. - თვალი გააყოლა ოთახიდან გასულს, შემდეგ სწრაფად გაიხადა შარვალი და ძველ ადგილს დაუბრუნდა.
-ვაიმეე! - სახე გაბრწყინებული შევარდა საძინებელში ევა, გუგასაც ყურებამდე გაეღიმა. - ეს ჩემიაა? - გულზე ჰქონდა მიდებული ფუნჯების შეკვრა და გახარებული შესცქეროდა მომღიმარ ბურდულს.
-რათქმაუნდა ევა. - სიცილით გააქნია თავი, შემდეგ კი ზევიდან დამხტარ აბაშიძეს ხელები მოხვია წელზე.
-ვგიჟდები შენზე. - ტუჩებზე აკოცა მერე ისევ ფუნჯებს დახედა. - ჯანდაბა ეს ფუნჯები იცი რა ღირს? - მერე დააკვირდა კარგად და თვალებ გაფართოვებულმა ახედა ბურდულს.
-ანამ გამოწერა. - მხრები აიჩეჩა უდარდელად, საერთოდ არ აინტერესებდა ფასი, მთავარი იყო ასეთ ევას ხედავდა და მისი სიხარულით თვითონაც ივსებოდა.
-მადლობა… უბრალოდ ამის მერე არანაირი საჩუქრები გთხოვ…
-რატომ?
-ნუ იბღვირები. - იქვე ტუმბოზე დადო ფუნჯები, წარბზე გადაატარა თითი და წამით შეეხო კაცის ტუჩებს. - არ მომწონს ასეთი ძვირიანი საჩუქრები, თუ გინდა გამახარო ხშირად მოდი და ერთი ვარდი მომიტანე, სხვა არაფერი მინდა.
-ეგ რა შუაშია? მსიაოვნებს როცა ჩემს ქალს ვახარებ და ვაბედნიერებ. რა არის ცუდი ამაში?
-მე ყველაფერი მიხარია, მაგრამ თავს არაკომფორტულად ვგრძნობ, მგონია რომ მაგით ჩემთან ყოფნის საფასურს იხდი.
-სერიოზულად? - სიცილით თქვა და ევამაც აწითლებული სახე ბურდულის ყელში ჩამალა. - საიდან ასეთი აზრები? - თავზე გადაუსვა ხელი, შემდეგ გვერდზე გადააწვინა და ქვევიდან მოქცეულს ზევიდან დახედა.
-უბრალოდ არანაირი საჩუქრები კარგი?
-ევა. - თვალებში უყურებდა, არც ის აშორებდა თვალს და ნელ-ნელა ტუჩის კუთხეები უფრო ეწელებოდა ბურდულს. - კარგი. - ბოლოს თქვა, ყელში აკოცა და გვერდზე გადაწოლილმა მკლავები მოხვია ქალს.
-ანა როგორ არის? ისევ გიშლის ნერვებს?
-არა. გამოვაცოცხლე, შეყვარებულიც გაიჩინა და დილით ჩემს გასაღვიძებლად დრო აღარ აქვს.
-მიეჩვიე? სხვანაირი მეჩვენები. - ქვევიდან ახედა მის მკერდზე აკრულმა.
-რაც ლიზა მოვნათლე იმის მერე უკეთ ვგრძნობ თავს. - თმებზე ეფერებოდა, თან ლოყა ევას შუბლზე მიებჯინა და დროდადრო იქვე კოცნიდა. - გარემოსაც შევეჩვიე, მაგრამ ხმაური ისევ ტვინს მიდუღებს. შენ მჭირდები სიმშვიდისთვის და ამ განვლილი თვეებისთვის პასუხს მოგთხოვ…
-მზად ვარ ყველაფრისთვის. - ყბის ძვალზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქა მისი სურნელი და თვალები დახუჭა. - მომიყევი.
-რა?
-ყველაფერი რაც გაგახსენდება. - ლავიწებიდან თითები მხარზე გადაიდატა, მკლავზე ჩამოაყოლა და ბუდულის თითებსაც მიაღწია. იმ თითებს ჭკუას რომ აკარგვინებდა.
დიდხანს ეთამაშებოდა თითებზე ბურდული, თან ძველ ამბებს უყვებოდა, ევასთან ერთად იცინოდა და მის კისკისზე სულ ებინდებოდა გონება. ყველაფრისგან დაცლილს ასე მშვიდად არასდროს უგრძვნია თავი. აღარ დაუშვებდა ისევ აღმოჩენილიყი მისგან შორს, ამ სიმშვიდეს არაფრის ფასად აღარ დათმობდა. იციდა რომ მხოლოდ ესუნდოდა, მხოლოდ ევა თავისი ცხოვრებით.
***
სამი თვე იყო გასული თორნიკეს წასვლის შემდეგ და ახლაც ისევ ცარიელ სახლში უწევდა შესვლა. მაინცდამაინც მაშინ მოუწია წასვლა როდესაც ურთიერთობის ახალ ეტაპზე გადადიოდნენ. მხოლოდ ვაიბერით ესაუბრებოდა, ისიც დღეში, ან ორ დღეში ერთხელ. განზრახ არ პასუხობდა მარიამის ზარებს, თვითონ გადაურეკავდა ხუთი წუთით, მერე კი უთიშავდა. თავს ანატრებდა ისე რომ მარიამი ვერც ხვდებოდა.
უნივერსიტეტიდან სახლში მისულს მალევე დაადგა თავზე ბურდული ევასთან და ლუკასთან ერთად.
-ბიჭებოო… რა კარგია რომ მოხვედით. - გახარებული მოეხვია ბურდულს, შემდეგ ლუკას მოხვია წელზე ხელები.
-გილოცავ გოგონი. - ლოყაზე აკოცა გიორგაძემ.
-მადლობა.
-მარ ეს ევაა.
-სასიამოვნოა, გუგამ მითხრა შენზე და… - ბურდულის თვალების ბრიალზე დაიბნა სამუშია, სიტყვა გაუწყდა და მომღიმარ ევას ძლივს გაუსწორა თვალი.
-ჩემთვისაც… ეს პატარა საჩუქარი შენ ჩემგან… იმედია ნახატები მოგწონს.
-რათქმაუნდა მომწონს… მითუმეტეს შენი ნახატები. დიდი მადლობა. - გახარებულმა გაუღიმა. მაშინვე გახსნა ლამაზად შეფუთული დიდი ნახატი, შემდეგ კი უცებ მიუჩინა კედელზე ადგილი.
-ევა იცი ერთ თვეში ჩემი დაბადების დღეა. - თვალებ მოჭუტული აკვირდებოდა კედელზე დაკიდულ ნახატს.
-უი მართლა? - წარბაწეულმა გახედა გიორგაძეს, მის შეკრულ წარბებზე კი ჩაეცინა.
-რა პონტია ტო? ყველაზე მეტად მე მინდოდა შენი ნამუშევარი სახლში მქონოდა და ჩემს გარდა ყველას აქვს. - ცხვირი აიბზუა, ხელები გულზე დაიკრიფა და სავარძელში ჩაეშვა.
-არაფერი არ უთხრა. - ევას ყურთან ჩუმათ ჩაილაპრაკა და იქვე აკოცა. - მარიამ, მიდი ჩაიცი, რესტორანში მივდივართ.
-არ ვაპირებ გადახდას.
-ხალხი გელოდება და დიდხანს ნუ ვალოდინებთ.
-სერიოზულად? - თვალები გაუბრწყინდა, გუგას თანხმობაზე კი მაშინვე მოეხვია. - მადლობა.
-გადახდას რატომ არ აპირებდი ვითომ? - წარბი ასწია ლუკამ.
-თორნიკე აქ არ არის და… დღეს არც დაურეკავს… არც იცის მგონი დაბადების დღე რომ მაქვს.
-ვერ მოიცალა ალბათ.
-ნეტა რას მიკეთებს იქ. თუ ასე უნდა ერბინა ცოლად რაღას მოვყავდი.
-კარგი რა მარიამ… პირველი და უკანასკნელი შემთხვევაა რა გჭირს. უბრალოდ ეგრე იყო საჭირო.
-სამი თვით საქმეზე წასვლა არ გამიგია მე, მითუმეტეს როცა თავისი ბიზნესი აქვს და უფროსი თვითონ არის… არ შეიძლებოდა სხვა გაეშვა?
-მოგენატრა? - გაღიმებული უყურებდა ბურდული, ეცინებოდა ქალის ასეთ მდგომარებაში ყურებაზე მაგრამ თავის შეკავებას ცდილობდა.
-არა! - მაშინვე გასცა პასუხი და საძინებელისკენ დაიძრა. - ევა… შეგიძლია არჩევაში მომეხმარო?
-რათქმაუნდა. - უცებ აედევნა უკან აბაშიძე, საძინებელში შეჰყვა და მარიამის გადმოლაგებული კაბები ყურადღებით შეათვალიერა. - ეს მომწონს, მგონი მოგიხდება.
-ეს არასდროს მცმია, არ ვიცი რატომ ვიყიდე…
-რატომ? ლამაზია. - თითებში მოქცეული შავი კაბა წინ გასწია, კარგად შეათვალიერა შემდეგ ღრმა დეკოლტეს დააკვირდა. - თორნიკეს არ ვიცნობ… არ მოსწონს ღრმა დეკოლტე?
-თორნიკეს არც მე ვიცნობ, არ ვიცი რა მოსწონს და რა არა, უბრალოდ მგონია რომ ძალიან ღრმაა.
-ჩემი აზრით მოგიხდება, თან დღეს ყველასგან გამორჩეულად უნდა გამოიყურებოდე, ამიტომ ეს ჩაიცვი.
-შენი კაბა მომწონს, სად იყიდე?
-ეს კაბა დედაჩემს ეკუთვნის, დიდი ხნის წინ იყიდა, ერთხელ ეცვა და მერე მე გადმომილოცა. - გაეცინა მარიამის გაფართოვებულ თვალებზე.
-რამდენი წლისაა?
-44. ეს კაბა ათი წლის იქნება, ახლაც თითქმის იგივე ტანზე დგას, მაგრამ ვფიქრობ ისე არ მოუხდება როგორც უხდებოდა. ადრე დები ვეგონეთ ხალხს, სიმართლე გითხრა დად უფრო აღვიქვავდი ვიდრე დედად.
-ძალიან კარგია მსგავსი ურთიერთობა რომ გაქვს მშობლებთან.
-მიდი ჩაიცვი, მაკიაჟი არც გჭირდება ისეთი ლამაზი ნაკვთები გაქვს, ასე რომ მალე გამოდი. - გაუღიმა და ოთახიც დატოვა.
-ემზადება?
-კი. - კისერზე მოხვია ხელები, მოწყვეტით აკოცა და ცოტა ხნით ცხვირი ბურდულის ყელში ჩარგო.
-კარგად ხარ? - ყურთან ახლოს, ყბის ძვალზე მიაკრო ტუჩები და ლოყა შუბლზე დაადო.
-ძალიან.
-ვინმე უნდა გავიჩინო რა, ბავშვს გავაკეთებ და შენ მოგანათლინებ. - თითი დაუქნია ევას და მის სიცილზე თვითონაც გაეცინა.
-მართლა მომანათლინებ?
-სერიოზულად გეუბნები.
-ვიმახსოვრებ.
-ისე შვილი არ გინდათ? ბერდებით… მეც ვბერდები… - ბოლოს მიაყოლა, თან თავი ჩახარა. - რა სი.რობაა?! ათი წელიც და ვსიო. ალბათ ორმოცდაათის რომ გავხდები მერე გახდება ჩემი შვილი ათის. ბებერი მამა რათ უნდა?
-დალევა მოასწარი შე ჩემა თუ რა დღეში ხარ?
-შვილი მინდა ვსიო. - ისე ჩაილაპარაკა თითქოს მაშინვე წავიდოდა და ბავშვზე მუშაობას დაიწყებდა.
-ჯერ ქალი იპოვნე ლუკა. - სიცილს ძლივს იკავებდა აბაშიძე. რადიკალურად განსხვავებული იყო ბურდულისგან, მხიარული. ეს მხიარულობა კი სიგიჟეში გადასდიოდა ნელ-ნელა.
-ჩემი შესაყვარებელი ქალი არ ჩანს ევა, ერთი იყო და ისიც გაქრა. ერთი მაგისიც, ქალების მეტი რა არის.
-ცოტაც მოითმინე, გამოჩნდება ვინმე.. და ფრთხილად იყავი, მართლა არ ჩასახო ბავშვი, არ აურიო ცხოვრება იმ ქალს.
-მაგის დარიგება არ მჭირდება მე, თქვენ მიხედეთ თავებს. - ხელი აიქნია და აწითლებული აბაშიძის დანახვაზე გაიცინა.
-რეებს ლაპარაკობ ვაბშე. - წარბები შეკრა ბურდულმა.
-რა იყო? დავახლოვდით მე და ევა უკვე.
-წავედით? - ანერვიულებული გამოვიდა საძინებლიდან მარიამი, უხერხულად გრძნობდა თავს და თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა.
-ოპაა… დღეს განსაკუთრებული ყურადღება გჭირდება რძალო.
-ძალიან გამომწვევი ხომ არ არის? გამოვიცვალო?
-მე უფრო თავდაჯერებული მეგონე მარიამ. - ფეხზე წამოდგა გიორგაძე და ხელი გადახვია. - ძალიან ლამაზად გამოიყურები, თავი არ დაიკომპლექსო თორემ არ ვიცი რას გიზავ. ძალიან ლამაზი კაბაა, უხდები… მიდი ახლა წელში გაიმართე, თავი ასწიე და გავკაკუნდეთ სახლიდან.
-მართლა კარგია?
-ძალიან. - თვალი ჩაუჯრა გუგამ, შემდეგ ერთად დატოვეს სახლი. დაბლა ჩასულებს მანქანის კარებები გაუღო ლუკამ, ევას უთხრა შენი კაცის გვერდზე ადგილს გითმობო, თვითონ კი მარიამთან ერთად უკანა სავარძელზე მოთავსდა.
მალე მივიდნენ რესტორანში, ყველა ყვირილით შეეგება იუბილარს, ულოცავდნენ, ეხვეოდნენ, საჩუქრებს ჩუქნიდნენ და მარიამიც ჭკუაზე აღარ იყო.
ევაც გააცნო ყველას ბურდულმა, ისიც თავისი კომუნიკაბელურობით ყველასთან ადვილად შევიდა კონტაქტში.
-საყვარელები არიან. - გუგას კისერზე მოეხვია მკლავები, ქვევიდან უყურებდა ბურდულს, მელოდიას ტანს აყოლებდა, თან მის თითებს გრძნობდა ზურგზე, ტუჩებს კი ყელზე, ყურზე, ლოყაზე და მკლაცზე.
-შენ როგორი იყავი ოცი წლის?
-ზუსტად ამათნაირი… არასდროს მინდოდა გაზრდა, დრო კი უფრო სწრაფად გადიოდა ჩემს ჯინაზე.
-ყველაზე მაგარი წლებია.
-რა იყო? ლუკას სიტყვებმა ხომ არ დაგაფიქრა?
-ცოტა კი. - ჩაიცინა ევას გაფართოვებულ თვალებზე, სხეულზე უფრო მეტად აიკრა და ტუჩებზე აკოცა. - შენ კაბებზე რომ ვგიჟდები მითქვამს?
-არა. - ჩაიცინა, ქვევიდან ახედა და ნიკაპზე მიაკრო ტუჩები. - ესეიგი მარიამი მოიტაცა.
-ჰო, მაგრამ ჯერ არაფერი ჰქონიათ.
-შენ რა იცი?
-ევაა. - სიცილით დახედა ზევიდან, მერე ცხვირის წვერზე აკოცა. - თორნიკეს უყვარს, ისე უყვარს მზად იყო უკან გაეშვა წაყვანილი ქალი. თვენახევარი მარიამთან ერთად ცხოვრობდა, ყველანაირ კომფორტს უქმნიდა და თავის სახლში არ ჩერდებოდა იმის გამო რომ მარიამისთვის უხერხული გარემო არ შეექმნა.
-სად არის ახლა?
-იტალიაში.
-რატომ?
-ხელშეკრულებას აფორმებს იტალიელ ბიზნესმენთან, რაღაც ძალიან გაეწელათ ფიქრი და ისიც ცალკე გიჟს გავს. - ევას ლოყაზე მიებჯინა თავისი ლოყა და შემოსასვლელი კარისკენ იყურებოდა.
-დღეს მოვა ხო? - ცოტა ხნის შემდეგ კითხა და ბურდულმაც მაშინვე თვალებში ჩახედა.
-მოვა. - ჩაიღიმა. - ციტა უნდა მოგაპუტკუნო, ისეთი ნაზი ხარ ზოგჯერ მგონია რომ შემომატყდები. - თმა გადაუწია ყურს უკან, მერე გაშლილ თმაზე ჩამოატარა ხელი, შიგნით შეუცურა თითები და ყბის ძვალზე მიაკრო ტუჩები.
-არ ვსუქდები რამდენიც არ უნდა ვჭამო. - ტუჩი გადმოაბრუნა სიცილით.
-ვცადოთ. - გაღიმებული დასცქეროდა ზევიდან, თან თმაზე ეფერებოდა, არც წელზე მოხვეულ ხელს აჩერებდა. - გავიდეთ. - უცებ შეწყვიტა ცეკვა, წელზე მოხვეული ხელით მაგიდებისკენ უბიძგა ევას და ისიც ბურდულს გაჰყვა, მალე კი შემოსასვლელში თორნიკე ლომიძე გამოჩნდა. ჯინსის შარვლისთვის თეთრი პერანგი შეეხამებინა, ‘ოლ სთარ’-ის თეთრი კეტები მოერგო ფეხებზე და ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი მომღიმარი სახით მოაბიჯებდა. ყველა მას უყურებდა, მხოლოდ ელენესთან ლაპარაკში გართული მარიამი ვერ ხედავდა, ბოლოს ნაცნობი მწველი მზერა იგრძნო და ინსტიქტურად გაიხედა უკან. გული აუჩქარდა თორნიკეს დანახვისას, რომელიც მისკენ მიიწევდა, სიხარულისგან წამოიყვირა და სირბილით წავიდა კაცისკენ. მაშინვე მოხვია კისერზე ხელები, თორნიკემ კი ჰაერში აფრიალებული ერთხელ დაატრიალა, შემდეგ ძირს დასვა და ხელებში მოქცეულ მონატრებული ქალის სახეს შეხედა. ისე უბრწყინავდა თვალები ბედნიერებით აივსო ლომიძე. წამსვე დაიხარა და სულ რამდენჯერმე გასინჯულ ბაგეებს დაეტაკა. მარიამიც რომ აჰყვა უფრო მიიზიდა თავისკენ, შემდეგ მოშორდა და მთელი ძალით მოეხვია.
-ღმერთო როგორ მომენატრე… - ძლიერად ხვევდა ხელებს და ცოტაღა აკლდა ცრემლები გადმოსცვენოდა.
-შენ წარმოდგენა არ გაქვს როგორ მენატრებოდი პატარავ. - სახეზე მიეფერა და თვალის ჯებირებიდან გადმოსული ცრემლები ფრთხილად შეუმშრალა, ისე რომ მაკიაჟი არ გასთხაპნოდა.
-მეორედ აღარ წახვიდე, ისევ რომ დამტოვო იმ სახლში მარტო გაგეყრები! ისედავ შენზე გაბრაზებულმა ვნახე უკვე ბინა და გადავალ იცოდე! - ხელი მიარტყა მკერდზე, მერე ისე მოეხვია.
-ვერსად ვერ გადახვალ და ვერც ჩემგან წახვალ. - თავზე გადაუსვა ხელი, ლოყაზე აკოცა და უცებ მოშორდა. ყველას მიესალმა, ბიჭებს გადაეხვია, ევაც გაიცნო და ბოლოს ისევ მარიამს მიუბრუნდა. - ჩემი გოგო უკვე 21 წლის არის? - უკნიდან ამოუდგა და ჯიბიდან ამოღებული წვრილი ძეჭკვი კულონთან ერთად მაღალ ყელზე გაუკეთა.
-რა ლამაზია… - მაშინვე დახედა, შემდეგ ლომიძისკენ შებრუნდა და მკლავები კვლავ კისერზე მოხვია. - მადლობა. - მოწყვეტით აკოცა და თავი მკერდზე მიადო. ყველაზე კარგად თავს ახლა გრძნობდა, უხაროდა რომ იქ ჰყავდა და უკვე მის გარდა ვეღარავის ამჩნევდა. არ იცოდა რა ემართებოდა, ისე არასდროს უგრძვნია თავი როგორც იმ წუთებში თორნიკესთან გრძნობდა. თავიდან თუ მასთან სიახლოვეს ვერ იტანდა, ახლა მისგან შორს ყოფნის ატანა აღარ შეეძლო. ხედავდა ნელ-ნელა როგორ უჩნდებოდა ახალ-ახალი გრძნობები. თორნიკეს აჩქარებულ გულისცემას უსმენდა და სიამოვნებისგან ლამის კრუტუნი დაეწყო მის მკერდზე აკრულს. თიშავდა, ამ სამყაროს სწყვეტდა მისი გულის ცემა. - მიხარია რომ აქ ხარ… თორნიკეე! - ქვევიდან ახედა და ნიკაპზე მიაკრო ტუჩები.
-რა გნებავს ქალბატონო?
-აღარ წახვიდე ამდენი ხნით. ლუკა გაუშვი, მაგას მაინც არავინ ყავს, შენ კიდე მე გყავარ სახლში. ეს სამი თვე იმის ნაცვლად რომ შენზე უფრო მეტი გამეგო და უკეთ გამეცანი, სხვაგან იყავი, უცხო ხალხში.
-ერთი პლიუსი მაინც აქვს.
-არანაირი პლიუსი არ აქვს.
-ხომ მიხვდი რომ გენატრებოდი და ჩემთან ყოფნა გირჩევნია ყველაფერს.
-მაგას ისედაც მივხვდებოდი… დაიღალე? - ლიყაზე მიეფერა წვრილი თითებით, თორნიკემ კი ხელის გულზე აკოცა.
-ძალიან.
-გინდა წავიდეთ?
-მაოცებ… მაგრამ არა. შენი დღეა, ეს ხალხი შენს გამოა აქ და ტეხავს წასვლა.
-გამიგებენ ჩემ მონატრებულ ქმართან ერთად სახლში თუ წავალ.
-ნწ… ვიყოთ, გაერთე ისე როგორც შეძლებ.
-მე მეგონა ჩემი დაბადების დღე არ იცოდი როდის იყო.
-როგორ შეიძლება შენი დაბადების დღე არ ვიცოდე… ალბათ ჩემი რომ არ იცი გეგონა არც მე მეცოდინებოდა შენი.
-ეგ რა შუაშუა, ისედაც ვიცი როდის არის შენი დაბადების დღე.
-არ იცი. - ცხვირზე ჩამოკრა თითი, თან მომღიმარი დაჰყურებდა.
-21 ივნისს გაქვს. - დარწმუნებულმა ჩაილაპარაკა, თორნიკეს კი ჩაეცინა.
-არ მაქვს. - მის თვალებში იკითხებოდა იმედგაცრუება და ტკივილი, მაგრამ მაინც ძველებურად იღიმოდა.
-მატყუებ. - დაბნეულმა მიმოიხედა ირგვლივ, ბოლოს ისევ მის ცისფერ თვალებს წააწყდა.
-არ გატყუებ, ფეისბუქზე არასწორად წერია. - შუბლზე მიაწება ტუჩები, შემდეგ მოშორდა და ლუკასკენ დაიძრა. ერთ ადგილს მიშტერებოდა მარიამი, თავის თავზე ნერვები ეშლებოდა, როგორ შეიძლებოდა მისი დაბადების დღე არ სცოდნოდა, ხვდებოდა როგორ უცრუებდა იმედებს და როგორ სტკენდა ყოველ ჯერზე კაცს, რომელიც მის გამო ყველაფერს აკეთებდა. ევასთან მდომ ბურდულთან მივიდა ჩაფიქრებული, ჯერ ევას შეხედა, გუგას წელზე რომ მოეხვია ხელი და მომღიმარი უყურებდა მარიამს, შემდეგ გუგას ახედა.
-რა მოხდა მარიამო?
-საშინელი ადამიანი ვარ. - თავი დახარა, თავის თითებს დახედა, შემდეგ კი გუგას თითები იგრძნო ნიკაპქვეშ, თავი მაღლა ააწევინა და თბილი ღიმილით დააჯილდოვა.
-მეტყვი?
-თორნიკეს დაბადების დღე როდის აქვს? - მომლოდინე თვალებით შესცქეროდა, ბურდულიც დაიბნა, არ ელოდა ამ კითხვას, მაშინვე ლუკასთან მოლაპარაკე თორნიკეს გახედა, იმანაც თითქოს იგრძნო ძმაკაცის მზერა და წამსვე შეხედა, ოდნავ გაუღიმა, ცოლი შეათვალიერა შორიდან და ისევ ლუკას მიუბრუნდა.
-შვიდ მაისს.
-ჯანდაბა. - კბილები დააჭირა ტუჩს და თავი ჩახარა.
-არაუშავს, გაპატიებს, ამის მერე ხომ გეცოდინება. - თავზე გადაუსვა ხელი და იქვე აკოცა.
-უნდა მცოდნოდა, რატომ არ ვიცოდი?
-არაუშავს მარიამ, არც ევამ იცის ჩემი დაბადების დღე რა მოხდა მერე?
-როგორ არ ვიცი, ახლა 13 ში გაქვს. - წარბ აწეულმა ახედა ევამ.
-საიდან იცი?
-რა მნიშვნელობა აქვს? გავიგე. - სხვა მხარეს გაიხედა, თითების მოჭერა იგრძნო წელზე და ჩაეღიმა.
-არ ინერვიულო მაგაზე, ამის მერე სახლში გეყოლება და თუ გაცნობა გინდა შეგიძლია ყველაფერი გამოსტყუო. - ცხვირზე დაჰკრა თითი, შემდეგ ევას გაუშვა ხელი და ისიც ძმაკაცებისკენ დაიძრა.
-კარგი რა მარიამ, ხომ ხედავ როგორ უყვარხარ, დარწმუნებული ვარ აღარც ახსოვს. - ხელი ჩაკიდა ევამ და თბილად გაუღიმა.
-რომ გენახა როგორ მიყურებდა… თვალები ყიდიან, უცებ ვატყობ რას გრძნობს. - წელზე მოხვია ხელები ევას. თავიდან დაიბნა აბაშიძე, შემდეგ ჩაიღიმა და თვითონაც მოეხვია.
-დარწმუნებული ვარ თვითონაც იგებს ამ თემის არ ცოდნის მიზეზს. ერთმანეთს არ იცნობთ, თვითონაც იცის რომ არ გიყვარს და არ არის ის გასაკვირი რომ მისი დაბადების დღე არ იცი. თან წასული იყო. ახლა აქ არის და ყველანაირდ ეცდება თავი შეგაყვაროს, ცოტა ხანში კი ყველაზე კარგად შენ გეცოდინება ყველაფერი თორნიკეს შესახებ. ახლა კი გაიღიმე, მიდი და გვერდიდან არ მოშორდე.
-გიყვარს გუგა?
-ისევე არ ვიცნობ როგორ შენ არ იცნობ თორნიკეს. ჩემი აზრით მაშინ გიყვარდება მთელი გულით როცა კარგად იცნობ, იცი ყველაფერი მის შესახებ, ეს ყველაფერი კი დროდადრო თანაცხოვრებაში მოდის. ის რომ ერთად ვწევართ არ ნიშნავს სიყვარულს, ვნება გვაქვს, მოწონება, მაგრამ ეს ყველაფერი სიყვარულისგან შორს არის. ბევრჯერ გავუშვი, რომ მყვარებოდა ამას არ გავაკეთებდი და არც წასვლის უფლებას მივცემდი, მაგრამ ახლა ვხვდები რომ ეს კაცი მინდა, მთლიანად მინდა თავისი ყველაფრით. მინდა მის გონებაში შევძვრე და განაცრისფრებული აზრები გავუფერადო. მინდა გონზე მოვიყვანო და ჩემი წყალობით დაიბრუნოს ცხოვრების ხალისი. ამ თვეების მანძილზე ვგრძნობდი დანაკლისს და აუტანელ მონატრებას, რომელმაც საბოლოოდ მაინც გუგამდე მიმიყვანა. არ ვიცი, ყველას თავისებურად ესმის სიყვარული და ყველა სხვადასხვანაირად გრძნობს, ჩემი აზრით სიყვარული სწორედ ესაა. მარადიული მონატრება. როცა გვერდით გყავს და მანც გენატრება. როცა არ გყოფნის, გენატრება და გენატრება. მე კი ამ მონატრებას ჯერ ვერ ვგრძნობ. - გაღიმებულმა გახედა ბურდულს, სწორედ მაშინ გამოხედა გუგამ და თვალი ჩაუკრა. უფრო მეტად გაუღიმა, შემდეგ მარიამს გაუსწორა თვალი. - ასე რომ პატარა, შენ და თორნიკეს უამრავი დრო გაქვთ ერთმანეთის გასაცნობად, დაივიწყე ორი დღით უნივერსიტეტი და დარჩი სახლსი შენს ქმართან.
-მადლობა.
-მიდი არ დააცადო შენს გარეშო ყოფნა. - ხელით უბიძგა თორნიკესკენ, ისიც ხასიათზე მოსული დაიძრა ქმრისკენ. დაინახა როგორ მოეხვია მარიამი, თოკამ კი ხელი გადახვია და შუბლზე აკოცა. გაეღიმა, გაუხარდა რაღაცით რომ დაეხმარა. ყველაზე დიდი იყო გოგოებიდან და თავს ცოტა უცნაურად გრძნობდა მათთან.
-ევაა? შენ ხარ? - უცებ მოესმა ნაცნობი ხმა გვერდიდან და ისიც წამსვე შებრუნდა.
-ვაკო? - ყურებამდე გაიღიმა, მერე უცებ მოეხვია გაოცებულ ბიჭს.
-რამდენი ხანია არ მინახიხარ ტო, როგორი შეცვლილი ხარ ძლივს გიცანი. - უკან გასწია და მთლიანად შეათვალიერა.
-იგივე შემიძლია გითხრა. - ჩაეცინა ძველი კლასელის ქცევაზე, ადრეც სულ ასე იცოდა ხოლმე, მაგრამ მაშინ გაოცეული უშტვენდა.
-შვიდი წელი ტო, შვიდი წელი გავიდა… როგორ მაინტერესებს რას იტყოდა იზო ახლა რომ ენახე. - სიცილით თქვა და ევას გაცინებაც მოახერხა. ევას სიცილზე უცებ მიეგო გონს ბურდული, აბაშიძისკენ გაიხედა და მაშინვე წარბები შეკრა უცნობ ტიპთან მოსაუბრე რომ დაინახა.
-რა გოგო დამდგარაო იტყოდა. - მხრები აიჩეჩა.
-ერთი თვის წინ შევიარე სკოლაში, ჩემი ძმის შვილის დამრიგებელია, რომ დამინახა ვერ მიცნო, ხუმრობა რომ დავუწყე მერე მითხრა, უიმე ბერიძე შენ ხაარ? - ყოფილი დამრიგებლის ხმას გააჯავრა და ევასაც გაეცინა წარმოდგენისას.
-ისე ცუდია რომ არ ვიკრიბებით.
-ხოო ტეხავს, ყველა დაფანტულები არიან, ჩვენი გოგოები გათხოვდნენ, ზოგი ბათუმში, ზოგი კახეთში, ზოგი სამეგრელო იმერეთში და ასე შემდეგ. ვინც არ გათხოვდა ისე ზიან სახლში.
-ბიჭებმა რა ქნეს? შენ ისევ მარტო დახეტიალობ?
-როგორც ყოველთვის. - ყურებამდე გაიღიმა. - აუ მომენატრე ტო, მომეცი შენი ნომერი, დაგირეკავ და გავიდეთ სადმე ვიჭუკჭუკოთ. - წინ ჩამოშლილ თმებზე ეთამაშებოდა, თან სახეზე აკვირდებოდა.
-ისევ ის ნომერი მაქვს. - გაეცინა ვაკოს გაფართოვებულ თვალებზე.
-ღადაოობ? ამ შვიდ წელში მგონი ხუთი ნომერი გამოვიცვალე, შენ კიდე რაც თავი მახსოვს ეგ ნომერი გაქვს.
-მაგიტომ მირეკავს ყველა ვისაც რამე სჭირდება.
-ხვალ გცალია?
-მმ… კი.
-ხოდა ხვალ გამოგივლი და გავისეირნოთ.
-ხვალ ჩემთან ამოდი და ძველ სურათებს დაგათვალიერებინებ.
-გააქვს?
-ყველაფერი, ყველა ექსკურსიის, კლასში გადაღებულიც, ბოლო ზარის და ბანკეტის.
-შევთანხმდით. - თმები აუჩეჩა და ევას დაბღვერილ სახეზე გულიანად გაიცინა. ბურდულს უკვე ამოასხა მის ქცევაზე, აქამდე ძლივს იკავებდა თავს რომ არ მისულიყო, მაგრამ უკვე ზედმეტად გრძელი მოეჩვენა მათი დიალოგი და ინსტიქტურად დაიძრა მათკენ. ევას წელზე მოხვია ხელი და საფეთქელზე აკოცა, შემდეგ წინ მდგომ ბიჭს გახედა წარბაწეულმა.
-ისა… გაიცანი ვაკო, ჩემი კლასელი და მეგობარი. ეს… გუგაა. - არ იციდა რა ფორმაში წარედგინა ბერიძესთვის გუგა და მოკლედ მოუჭრა.
-ევას შეყვარებული. - ხელი გაუწოდა ბურდულმა, ევამ კი მაშინვე გუგას შეხედა გაოცებულმა.
-ვაა, სასიამოვნოა. - გაოცება კი ეწერა სახეზე, მაგრამ სიხარულიც ერეოდა მის სახეს, რამაც ცოტა დააბნია ბურდული. - შეყვარებული გყავდა და ამდენ ხანს უაზრობებზე ტყუილად მალაპარაკებდი გოგო? - ისევ ევას შეხედა, შემდეგ გუგას და ორივე იდეალურ წყვილთა სიაში შეიტანა.
-მე… დამაცადე რამის თქმა? - რომ ვეღარაფერი თქვა იქით შეუტია სიცილით.
-მაპტიე ჩემო ლამაზო. - ხელები ასწია სიცილით. გუგამ კი წარბები ასწია მის სიტყვებზე.
-ცანცარა, ისევ ისეთი ხარ.
-გოგო! ყველასთან კიარ უნდა დამიძახო ეგრე. - ევასკენ ოდნავ გადახრილმა ჩაილაპარაკა და უცებ გასწორდა. - წავედი გოგონი მე, მელოდებიან ჩემი ძმაკაცები, პროსტა დაგინახე და რომ არ მოვსულიყავი არ შეიძლებოდა…
-მიდი ხო.
-გნახავ ხვალ.
-კარგი.
-გამიხარდა შენი გაცნობა, კარგია ვიღაც რომ შეუყვარდა ამ გიჟს, ადრე ისეთი ხასიათი ჰქონდა მეგონა შინაბერა დარჩებოდა. - ისევ ჩამოართვა ხელი ბურდულს. ორივეს დაემშვიდობა და თავის მაგიდას დაუბრუნდა.
-ჩემო ლამაზო? - წარბაწეული უყურებდა ზევიდა მომღიმარ ევას და ნერვები უფრო ეშლებოდა.
-კარგი რა…
-რა კარგი რა გოგო? ხვალ სად უნდა ნახო? ვინაა ვაბშე ეგ ტიპი? - ერთი შეხედვით თითქოს მშვიდად საუბრობდა, სინამდვილეში სიბრაზისგან თვალები უელავდა. ევა კი ისევ იღიმოდა და წამითაც არ არხევდა წარბს.
-როგორც გითხარი ჩემი კლასელი და ძველი მეგობარია, ერთად ვიჯექით ექვსი წელი მერხზე, ბანკეტზეც ერთად ვიყავით და ხვალ ჩემთან უნდა ამოვიდეს.
-გინდა გადამეკეტოს ხო? - ყბები დაეჭიმა სიბრაზისგან.
-ძალიან გთხოვ გუგა, ახლა უაზრი ეჭვიანობები არ დაიწყო.
-შენ გოგო ხოარ უბერავ? ვიღაც ძველი კლასელი ჩემო ლამაზოს გეძახის ჩემი თანდასწრებით, შენ კიდე სახლში პატიჟებ ისე რომ მე არაფერს მეუბნები და გინდა მშვიდად შევხვდე ამ ყველაფერს? - ცოტაც და ღრიალზე გადავიდოდა, მაშინვე მოკიდა ხელი ევამ და აივანზე გაიყვანა.
-სულ გააფრინე ხო? რას ღრიალებ ვერ გავიგე? ჯერ ერთი არ გაქვს უფლება რაიმე ამიკრძალო და მერე მეორეც, ვისაც მინდა იმას ავიყვან ჩემს სახლში!
-ევა! - თვალებში უყურებდა, არც ის აშორებდა თვალს და უარესად იწვევდა. - ნუ მიწვევ! ნუ გამაბრაზებ თორემ მერე უკონტროლო ვხდები!
-გეყოფა! არ გიხდება თინეიჯერი ბიჭივით ეჭვიანობა.
-ხვალ იმ ვაკოს თუ შმაკოს არ შეხვდები! - მოაჯირზე მიყრდნობილს მენჯებზე მიაწვა და სახე მის სახესთან ახლოს მიიტანა.
-ზედმეტი მოგდის გუგა!
-ხვალ ამოვალ მე და იქნები მთელი დღე ჩემთან, არ მაინტერესებს ვის უნდა შეხვდე და ვის არა, ეტყვი რომ არ გცალია. მორჩა.
-მომშორდი, აუტანელი ხდები. მე შენი ცხოველი არ ვარ რომ მიკარნახო რამე და მეც უცებ გავაკეთო. ვერასდროს ვიტანდი ასეთ უაზრო საქციელებს, ჩემ დაქალს ვეჩხუბებოდი თავისი შეყვარებულის ჭკუაზე რომ დადიოდა და ახლა მე უნდა გავაკეთო ის რასაც მიბრძანებ?
-კი!
-შენ ჯერ იმ საფეხურზე არ დგახარ რომ რამე ამიკრძალო!
-ნერვებს ნუ მიშლი! - კეფაზე მოკიდა ხელი და ტუჩებზე დააცხრა.
-გეყოფა!
-ენას ამოვაძრობ კიდევ ერთხელ რომ დაგიძახოს რაიმე სიტყვა რომელიც ჩემით იწყება. შენ მარტო ჩემი ხარ! მარტო ჩემი და მორჩა!
-თავი საგანი მგონია. - თვალები აატრიალა აბაშიძემ.
-კარგად იცი რასაც ვგულისხმობ და მორჩი უაზრო ლაპარაკს! არასდროს აღმიქვიხარ საგნად და რა შუაშია საერთოდ ეგ?
-უბრალოდ ზედმეტი მოგდის!
-ზედმეტი არაა როცა არ გსიამოვნებს შენს ქალს ვიღაც ტიპი რომ ეფლირტავება.
-გავგიჟდები ახლა! - თვალები დახუჭა დასამშვიდებლად. - ფლირტი რა შუაშია? დიდი ხნის უნახავი ვყავდი, დამინახა მოვიდა და მნახა.
-რა აუცილებელია მერე სახლში დაპატიჟებები.
-რა გინდა რომ გითხრა?
-არ მინდა რომ ნახო.
-გუგა… - ღრმად ჩაისუნთქა, ხელები მოკიდა სახეზე და თვალებში ჩახედა. - შენი ვარ ხო. არასდროს არავინ შემხებია შენს გარდა, უკანალზეც კი. ვერც ვერავინ შემეხება რადგან არავის მივცემ უფლებას. ვაკოს ხვალ ვნახავ, მაგრამ ეს არაფერს ცვლის, მეგობარია, თან უკვე წარუდგინე თავი ჩემს შეყვარებულად. მეტი რაღა გნდა? ხომ დაინახე, გაუხარდა პირიქით. სხვანაირია, ძალიან კარგი ადამიანია და გასაჭედი არაფერია აქ. - ნაზად აკოცა ტუჩებზე, მიხვდა რომ ბურდული მოთაფლა, ყველაფერი მოაგვარა და კმაყოფილი მოეხვია.
-ხვალ საღამოს ამოვალ და ჯობია წასული დამხვდეს. - თმები გადაუწია სახიდნ, ლოყაზე აკოცა, შემდეგ ტუჩებზე, ბოლოს კი ევას ყელში ჩარგო სახე. უცნაურად გრძნობდა თავს, თითქოს ერთით მეტი სხივი შემატა მთელი დღე ევასთან ყოფნამ. კიდევ ერთხელ დარწმუნდა იმაში რომ მხოლოდ ეს ქალი სჭირდებოდა, მისი სიახლოვე, მისი სურნელი და სხეული, რომელიც ამ სურნელით იყო გაჟღენთილი.
***
-წავიდეთ? - უკნიდან მოეხვია ელენესთან საუბარში გართულ ცოლს, თან მხარზე აკოცა.
-წადით ხო, ჩვენც მივდივართ უკვე, ჩემ ბიძაშვილს ველოდები.
-გეთქვა და გაგიყვანდით ტო.
-არ არის საჭირო, წადით. - ორივე გადაკოცნა, შემდეგ გვერდზე მდგომ ლიკას მიუბრუნდა.
-წავედით. - ხელი მოხვია და გასასვლელისკენ წაიყვანა. - ეს კაბა ძალიან ჩახსნილი და შეხსნილი ხომ არ არის? - მანქანაის კარი გაუღო თან თვალი ააყოლა დაბნეულ მარიამს.
-არამგონია. - უდარდელად აიჩეჩა მხრები, მერე წარბაწეულ ლომიძეს გადახედა. - რა არ მოგწონს?
-ტრაკამდე გაქვს შეხსნილი, მთელი ფეხი გიჩანს და ეს დეკოლტე ლამის ჭიპამდეა.
-აბუქებ. - ლამაზად მომზირალ მკერდს დახედა და გაეცინა.
-მე ეგრე მეჩვენება… შეიკარი ღვედი. - მანქანა დაძრა და მალევე მოშორდა იქაურობას, სწრაფად მიდიოდა, გრძნობდა გვერდიდან მარიამის მზერას და ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. შუქნიშანზე გააჩერა და წამსვე სამუშიას გადახედა. გაეცინა რომ დაიბნა, უცებ მოკიდა კეფაზე ხელი და მოწყვეტით აკოცა. - რას ფიქრობ? მიხდება წვერი? - ძველ პოზას დაუბრუნდა და მანქანა ისევ დაძრა.
-არა. ნუ კი გიხდება… მაგრამ უწვეროდ უფრო მომწონს შენი სახე.
-მოვიშორო ანუ?
-კი.
-ჩამომპარსავ? - წამით გადახედა გაკვირვებუს.
-მე? რომ არ ვიცი?
-გასწავლი. - მხრები აიჩეჩა.
-კარგი. - ტაში შემოჰკრა გახარებულმა.
-რომ მივალთ ეგ კაბა გაიხადე, სადმე გადამალე, ან ვინმეს აჩუქე.
-რას გადაეკიდე?
-ზედმეტად გამომწვევია და არ მომწონს.
-სერიოზულად?
-კი და მოდი ნუ ვიკამათებთ ამაზე, დაფიქრდი და მიხვდები რომ არასასიამოვნოა როცა შენს ქალს დადორბლილი სი.რები უყურებენ მკერდზე და ათასი გარყვნილი აზრი უტრიალებთ დამპალ გონებაში.
-იქ სულ ახლობლები ვიყავით.
-სხვა მაგიდასთან ხომ ისხდნენ უცხოები.
-კარგი! - ხელები ასწია დანებების ნიშნად. არაფერს აკეთებდა ზედმეტს და ცოტა უკვირდა კიდეც მარიამს, კაბის გამოცვლა სთხოვა მაშინ როცა ეგონა სახლში მისულს ზედ შეოახევდა ამ კაბას. თავი გააქნია თავის ფიქრებზე, ისევ თორნიკეს გახედა, ღიმილი აჰკროდა სახეზე და ისე გაჰყურებდა გზას. წამით გადმოხედა მარიამს, უცებ შეათვალიერა, შემდეგ ხელი ჩაკიდა და მტევანზე აკოცა.
-ჯერ არა მარიამ, სხვა დროს ავასრულებ შენს ფიქრებს. - ისე უთხრა არც კი შეუხედავს. გაოცებული, სახე აწითლებული უყურებდა ლომიძეს, ის კი ისევ ძველებურად იღიმოდა.
მალე გააჩერა მანქანა კორპუსის წინ, სახლში ჩუმათ ავიდნენ, ჯერ მარიამი შეატარა ბინაში შემდეგ თვითონ შევიდა, ზურგს უკან მიხურა კარი და თვითონაც ზურგით მიეყრდნო. წინ მდგომ ქალს უყურებდა, დაბნეული რომ იდგა და თორნიკეს მოქმედებას ელოდა. ლომიძესაც უნდოდა მაშინვე მოეხვია ხელები, ფაერში აეტაცა და საძინებელში თავის საწოლზე, თავის მკლავებში მოექცია. უნდოდა, ყველაზე მეტად მისი სურვილი ჰკლავდა, მაგრამ ელოდებოდა როდის იგრძნობდა იგივეს მარიამი, მანამდე კი არაფრის გაკეთებას არ აპირებდა. უცებ მიუახლოვდა, წელზე მოხვია ხელი, ტუჩებზე აკოცა, მერე საძინებელში შეიყვანა, იგრძნო როგორ აუთრთოლდა სხეული და მაშინვე მოშორდა.
-გამოიცვალე და აბაზანაში შემოდი, წვერი ხომ უნდა ჩამომპარსო. - პერანგის ღილები შეიხსნა, უცებ მოიშორა, იქვე სკამზე დაგიკა, შარვალიც გაიხადა და კარადიდან გამოღებული ნაცრისფერი სპორტული ამოიცვა. მარიამი კი ისევ ისე იდგა და თორნიკეს მოქმედებებს აკვირდებოდა. - გელოდები. - უკანაზე წამოარტყა ხელი და რომ შეხტა მარიამი გაეცინა. მაშინვე დატოვა საძინებელი, ჯერ სამზარეულოში შევიდა, შემდეგ აბაზანაში გადაინაცვლა. მარიამიც მალევე შეუერთდა.
-რას ვაკეთებთ?
-ჯერ მანქანით მომაშორე.
-ჯანდაბა რეებს მაკეთებინებ, შენ თვითონ უფრო მალე არ იზავ? - თმის საკრეჭი მანქანა ჩართო და წვერის მოშორებას შეუდგა.
-დაღლილი ვარ. - აბაზანაში შეტანილ სკამზე იჯდა და თვალებში უყურებდა მარიას.
-აწიე თავი. - თორნიკეს ფეხებს შორის იდგა, მის ხელებს გრძნობდა მაისურის ქვეშ წელზე და გონება ერეოდა. - კარგი და ახლა?
-ჯერ ქაფი წამისვი, მერე საპარსი აიღე და ჩამომპარსე. ზევიდან ქვევით ოღონდ.
-ჯანდაბა… მგონი ბევრი დაგადე. - სიცილით თქვა და თორნიკემაც სარკეს გახედა.
-მგონი? მთლიანი ქილა დამაცალე მარიამ.
-კარგი მოგაშორებ დამაცადე. - გაიცინა და მალე ქაფის თხელი ფენა დაუტოვა ლოყებზე. - მომაშორე ხელები თორემ დაგისერავ სახეს.
-კარგი.
-ნუ მოძრაობ! - წარბშეკრულმა თქვა, შემდეგ კი ფთხილად მოაშორა წვერი სახიდან. მთლიანად მოუშიშვლა სახე, შემდეგ დააბანინა და კმაყოფილი მიაჩერდა თავის ნამუშევარს.
-კარგი გოგო ხარ.
-მაკოცე აბა?
-ნწ… ჯერ ეგ მაკიაჟი მოიშორე. - ყელში აკოცა, შემდეგ ოთახში გავიდა.
-დეგენერატი. - წარბშეკრულმა თქვა, სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა თორნიკეს კოცნის გახსენებაზე, გაიცინა და თავის მოწესრიგებას შეუდგა.
-ჩემი ტანსაცმელი შენ გადმოიტანე აქ? - საძინებელში შესულ მარიმს ახედა და თავისი ჩემოდანი გახსნა.
-აბა სხვა ვინ შემოიტანდა. - სარკესთან დადებულ სახის კრემს დაავლი ხელი, უცებ წაისვა, შემდეგ საწოლში შეწვა. - დაანებე თავი, ხვალ გავრეცხავ.
-გარეცხავ? - გაკვირვებულმა შეხედა, მაგრამ გაოცეობასთან ერთად სიხარულიც ჩანდა მის თვალებში.
-კი.
-მაშინ საჩუქრებსაც ხვალ მოგცემ.
-რამე ჩამომიტანე? - უცებ წამოიწია საწოლიდან.
-ყველაფერი შენ ჩამოგიტანე პატარავ, მაგრამ ახლა მეზარება და ხვალ განახებ. - თავი დააფარა ჩემოდანს, შემდეგ საწოლზე ავიდა, მკლავები მოხვია მარიამს და მასთან ერთად წამოწვა.
-აუ ახლა მინდა.
-ხვალ განახებ. - ტუჩები დაუკოცნა, შემდეგ ყბის ძვალზე აკოცა და ყელზე გადავიდა.
-რა სასიამოვნოა.
-რა? - წარბაწეულმა დახედა ზევიდან.
-წვერის გარეშე შენი ტუჩების შეხება. - სახე აწითლებულმა თვალები დახარა, მერე იგივე პოზაში მყოფ თოკას ახედა. მაშინვე იგრძნი მისი მხურვალე ბაგეები თავისაზე და კოცნაში ისიც აჰყვა. ხელი ჩაუცურა უკანალზე, თითები მაგრად მოუჭირა და ქვედა ტუჩზე უკბინა. მერე უცებ გადაატრიალა გვერდზე, უკნიდან მოეხვია და ყელში აკოცა.
-თორნიკე.
-დაიძინე მარიამ. - მთლიანად თავის მკლავებში ჩამალა, ხვირი მის თმებში ჩარგო და თვალები დახუჭა. აღარაფერი უთქვამს სამუშიას, გაიტრუნა კაცის მკლავებში, მალე კი სიზმრებში გადაეშვა. მთავარი იყო იქ ჰყავდა, მის გვერდზე ეძინა და ნელ-ნელა ყველაფერი თავის ადგილს დაიკავებდა.
***
ქუჩას მიუყვებოდა ფეხით, ერთი ხელი შარვლის ჯიბეში ჩაეყო, მეორეში კი სიგარეტი მოექცია თითებს შორის და ფიქრებში გართული გზას შეჰყურებდა. მალევეე ბარდიულზე მჯდომი ქალის სხეული შენიშნა, რომ მიუახლოვდა მიხვდა ტიროდა და მაშინვე მოუნდა დაემშვიდებინა. ისედაც სულ კარგ ხასიათზე იყო ბოლო დროს და ცდილობდა გარშემო მყოფებიც კარგ ხასიათზე მოეყვანა.
გვერდზე მოუჯდა გოგოს, ისიც შიშისგან შეხტა და ოდნავ მოშორდა. 18 წლის იქნებოდა, პატარა საყვარელი და ლამაზი იყო, ცისფერი ცრემლიანი თვალები გასდიდებოდა და ისე შესცქეროდა გიორგაძეს.
-ნუ გეშინია ტო, არაფერს დაგიშავებ.
-ვინ ხარ? - ხმა უკანკალებდა და თავს ძლივს იკავებდა რომ არ ებღავლა.
-მე? მე არავინ… მაგრამ ჩათვალე შენი მფარველი ანგელოზი ვარ, მოვფრინდი და უნდა დაგეხმარო. - ოდნავ ნასვამიც იყო, თან გოგოს ეჭვნარევ სახეზე იღიმოდა.
-ნორმალური თუ ხარ?
-კარგი რა პატარავ, შენი ტოლი შვილი უნდა მყავდეს ახლა თავის დროზე ტრა.კი რომ გამენძერია. პედოფილი კი არ ვარ ტო, ჩათვალე შენი დიდი ძმა ვარ და მითხარი ახლა ვინ გაწყენინა, გავუხევ თავს. - ისე შინაურულად საუბრობდა სხვანაირად ვერც მიუდგებოდი. თვითონაც არ იცოდა რას ლაპარაკობდა, უბრალოდ უნდოდა ეს პატარა ბავშვი გაეღიმებინა. - რა მოიფიქრე? ვენდოთ ძიას თუ არა?
-აბა დიდი ძმაო? - ჩაიცინა და გიორგაძესაც გაეღიმა.
-შემომხედე ერთი. - ნიკაპ ქვეშ ამოსდო თითი და თავი ააწევინა. - რა ლამაზი ყოფილხარ გოგო? რა გატირებს ერთი მითხარი.
-ჩემ შეყვარებულს ვიღაც გოგოსთან შევუსწარი. - ხელის გულებში ჩარგო სახე და გახსენებისას ემოციები ისევ მოაწვა. - უბრალოდ… ძალიან მიყვარს და… მტკივა რომ მახსენდება… ღმერთო საშინელებაა! რა ჯანდაბა მინდოდა ამ შუაღამისას რომ მივდიოდი?! დღეს უკვე დაბადების დღე აქვს და მინდოდა სურპრიზი გამეკეთებინა, იმან კიდე აქეთ დამახვედრა სურპრიზი.
-მოდი ჩემთან. - ხელები მოხვია და თავი მკერდზე მიადებინა. - არ ვიცი რა გითხრა პატარა, ეგეთი ნაბი.ჭვარი ვაბშე რატომ გიყვარს ტო? რა სულელები ხართ ეს გოგოები. - თავზე ეფერებოდა, მეორე ხელს კი ზურგზე უსმევდა.
-არ არის ეგეთი…
-რამდენი წლისაა?
-22.
-დიდი ხანია ერთად ხართ?
-ექვსი თვეა, უნივერსიტეტში გავიცანი ჩემი დაქალის მხრიდან.
-მერე? ვიღაც გოგოს გამო უნდა დაშორდე? დარწმუებული ვარ უყვარხარ და ნერვიულობს ახლა რომ არ პასუხობ. - ტელეფონზე ანიშნა, მესამედ რომ რეკავდა უკვე ყავისფერ თვალება ბიჭი.
-სხვასთან არ წავიდოდა.
-აბა შენ ხომ არ მოგადგებიდა, პატარა ხარ და ზრუნავს შენზე. კაცია რა ბოლო-ბოლო.
-მართლა ეგრე ფიქრიბ?
-კი, მოდი წამოხტი და ნუ ტირი რა, ვაბშე არ გიხდება გეფიცები. - ფეხზე წამოაყენა და შუბლზე აკოცა.
-სოფი! - გვერდიდან მოესმათ ბიჭის აქოშინებული ხმა და ორივე იქით მიტრიალდა. - ჯანდაბა პატარა, რომ გირეკავ რატომ არ მპასუხობ? - უცებ ჩაიკრა გულში და თავზე აკოცა.
-ნუ მეხები. - წამსვე უკან გახტა, ლუკა კი უბრალოდ იდგა და უყურებდა.
-სოფი… - ღრმად ჩაისუნთქა, შემდეგ ლუკას გახედა. - შენ ვინ ხარ?
-ლუკა, სოფის ბიძაშვილი. - ხელი გაუწოდა ბიჭს და იმანაც დაეჭვებულმა ჩამოარათვა.
-არასდროს უხსენებიხარ.
-არ იცოდა, დღეს გავიცანი, შენთან მოდიოდა რომ ეთქვა თან დაბადების დღე უნდა მოელოცა, მაგრამ შენ რა დაახვედრე ჩემ პატარა ბიძაშვილს? - წარბები ასწია ვითომ ბრაზით.
-მგონი ეგ შენი საქმე არაა.
-როგორ თუ არაა?
-ლუკა გეყოფა. - ხელი მიადო მკერდზე გიორგაძეს, ისე მსახიობობდა ლამის თვითონაც დაიჯერა რომ მისი ბიძაშვილი იყო.
-სოფი, წამომყევი უბრალოდ, ვილაპარაკოთ და აგიხსნი ყველაფერს რა… პატარავ. - ხელები მოკიდა სახეზე და ზევიდან დააჩერდა. - მიყვარხარ, ვერ გაგიშვებ, ვერ ავიტან შენს გარეშე ყოფნას ხომ იცი და ვიღაც ქალის გამო ნუ მიჭევდა ჩემ თავს გაფიცებ… აი ვაბშე არავინ არაა შენ თავს ვფიცავარ, სახელიც კი არ ვიცი ტო, ბიჭები ვიყავით ბარში, დავლიეთ და გამოშტერებულმა სანდრომ შემომტენა ეგ გოგო დაბადების დღის საჩუქარიაო. - ცრემლებს უმშრალებდა, თან იმ ცისფერებში უყურებდა ასე რომ უბნევდა გონებას. - სოფ… კაი მაპატიე რა… - თავზე გადაუსვა ხელი, შემდეგ საკოცნელად დაიხარა, მაგრამ თავი უკან გასწია გოგომ. - გეფიცები არავისთვის მიკოცნია. - ჩაიღიმა და წამსვე დაეპატრონა საყვარელ ტუჩებს. - მიდი ეხლა, გამიკექე საჩუქარი და მითხარი რომ მაპატიე.
-კარგი ხო. - ხელები მოხვია კისერზე და მის ყელში ჩარგო სახე.
-ჩემი პატარა. - ლოყაზე მიაკრო ტუჩები, მისი სურნელი შეისუნთქა და თვალები დახუჭა. - წამოხვალ ჩემთან?
-არა.
-ეე კარგი რა, წავიდეთ. - ხელი გადახვია და მერე გახედა იქვე მდგომ ლუკას.
-კარგები ხართ ბავშვებო, მომწონხართ, შენ კიდე ჭკვიანად იყავი და ისეთი შეცდომა არ დაუშვა რასაც მერე ინანებ.
-ვინ ხარ? - ისევ ჰკითხა დაეჭვებულმა.
-ლუკა ვარ გიორგაძე. - გაიღიმა, თმები აუჩეჩა სოფის, ორივეს დაემშვიდობა და გზა გააგრძელა. თავისი თავი გაახსენდა, თვითონაც პატარა იყო ქეთა რომ გაიცნო.
-ქეთაა… ჯანდაბა ისევ ჩემში ხარ პატარა. - თავისთვის ჩაიბურტყუნა და იქვე დაგდებულ ქვას ფეხი გაჰკრა. ქეთა იყო ქალი რომელიც სიციცხლეზე მეტად უყვარდა, ათი წლის მანძილზე ვერავინ შეძლო მისი ჩანაცვლება და ვერც ვერავინ ჩაანაცვლებდა. შეუცვლელი იყო ქეთა ჩიტაზე, გოგო რომელიც ერთი ნახვით შეუყვარდა გიორგაძეს. მაშინ სულ რაღაც 17 წლის იყო ქეთა, პატარა გოგო, ვისთვისაც ლუკა ყველაფერს აკეთებდა და მასთან ყოფნის დროს საზღვებს სცდებოდა. ათი წელი იყო ბოლო ნახვის შემდეგ გასული, ათი წელი და მაინც ვერ აპატია წასვლა. მაინც ვერ მოინელა, ამდენი წლის შემდეგაც ისევ ისე გიჟივით უყვარდა.
უნდოდა ვინმესთან ეთქვა ყველაფერი რასაც გრძნობდა, უნდოდა საბოლოოდ ამოეშვა ყველაფერი. ბოლოს კი ტელეფონი ამოაძვრინა და ნაცნობ ნომერზე გადარეკა.
-სად ხარ? - ჩუმად ჩაილაპარაკა, თან ცერა თითით ცხვირის წვერი მოიფხანა, მერე ისევ გააბოლა სიგარეტი, ვინ იცის მერამდენე ღერს ეწეოდა ქეთაზე ფიქრებში.
-ევასთან. - მაშინვე შეატყო ხმაზე რომ რაღაც ისე ვერ იყო, მკერდზე მიკრულ ევას დახედა მშვიდად რომ ფშვინავდა, შემდეგ ისევ განაგრძნო საუბარი. - მისამართს გამოგიგზავნი და მოდი. - აღარაფრის თქმა არ დააცადა ისე გაუთიშა, მერე მისამართი მიწერა და ტელეფონი სავარძელზე მოისროლა. ოდნავ წამოსწია თავი, მძინარე ქალს როგორც კი დახედა გაეღიმა, ფრთხილად აიყვანა ხელში და საძინებელში შეიყვანა.
-გუგა… - მაშინვე ამოიბურტყუნა როგორც კი საწოლზე დააწვინა, ხელი კისერზე მოუჭირა და თავისკენ მისწია.
-აქ ვარ პატარა. - შუბლზე აკოცა, თან ხელი მოაშორებინა.
-არ იძინებ?
-ლუკა უნდა მოვიდეს და მეც დავიძინებ მერე.
-რატო? რამე მოხდა.
-არაფერი. - ლოყაზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ტუჩებში აკოცა მოწყვეტით. - დაიძინე.
თავზე გადაუსვა ხელი, იქამდე ეფერებოდა თმაზე სანამ ძილი არ შეიბრუნა ევამ. უყურებდა და ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. ფიქრი კარზე კაკუნმა შეაწყვეტინა, გაუკვირდა კიდეც ასე მალე რომ მივიდა ლუკა. სწრაფად დაიძრა შიშველი ტერფებით გასასვლელისკენ, ბოლოს კარი გაუღო გიორგაძეს და შიგნით შესულს მისაღებისკენ გაუძღვა.
-ლუდი აქვს, გინდა?
-წამოიღე. - სავარძელში მძიმედ ჩაეშვა და იქაურობას თვალი მოავლო. სულ ევას ნახატებით იყო გადაჭედილი ოთახი, თან ისე ლამაზად ეკიდა კედლებზე, ყველა ნამუშევარი ერთმანეთს ავსებდა.
-რა ხდება? - გახსნილი შუშის ბოთლი მიაწოდა, მის წინ ჩაჯდა სავარძელში და გიორგაძეს თვალი გაუსწორა. - რა გჭირს?
-ქეთა მჭირს. - ლუდი მოსვა და ჩაწითლებული ცისფერებით შეხედა ბურდულს, წამსვე ენა რომ გადაყლაპა გაკვირვებისგან.
-ისევ?
-ვერ შევძელი დავიწყება… ჯანდაბა ყველა ქალში მაგის მწვანე თვალებს ვხედავ, ათი წელია მტანჯავს… მინდა გავთიშო გონება, გამოვრთო ყველა გრძნობა რომ ცოტა ხნით დავივიწყო. დავიღალე, ამ სიყვარულით დავიღალე და აღარაფერი მინდა უკვე.
-მოვძებნოთ?
-აზრი? ათი წელი გავიდა, გათხოვილი იქნება, ალბათ შვილიც ყავს უკვე… არადა როგორ მინდოდა ჩვენი შვილები მენახა. - სიმწრით ჩაიცინა, თან თავი გააქნია.
-ლუკა…
-არ უნდა გამეშვა.
-დაიჭერდი? თვითონ უნდოდა წასვლა. - იქვე მიგდებულ ტელეფონს დაავლო ხელი და ფეისბუქზე მოძებნა ქეთა ჩიტაზე, ყველა ქეთა ნახა წითურის გარდა. - დაბლოკილი ვყავართ ალბათ.
-თავიდანვე დაგვბლოკა… დამივიწყა უცებ.
-გინდა ევას ტელეფონიდან ვნახო?
-არა. შეეშვი, არ მაინტერესებს სად არის და რამდენი შვილი ყავს, უბრალოდ… აღარ მინდა ეს სიყვარული, მთელი ცხოვრებაა ყველა ჟღალში ქეთას ვხედავ, ყველა ეგ მგონია და მაინც არავის აქვს ქეთას ნაირი წითელი კულულები… ძალიან დავიღალე. - სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო და ხელები სახეზე ჩამოისვა.
-რომ გამოჩნდეს? - თვალები მოჭუტა გუგამ, ლუკას კი გაეცინა.
-არაფერი ქნა თორემ გცემ.
-შენ მე ვერ მცემ, ეგ ერთი. და მეორე… არ შემიძლია ჩემთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანს უბრალოდ ვუყურო ხომ იცი.
-ძმობას გაფიცებ.
-არაფერს არ ვშვრები არა.
-რას გრძნობ? - თავით საძინებლისკენ ანიშნა და ბურდულსაც წამსვე გაებადრა სახე.
-ყველაფერს ერთად.
-მთავარია გრძნობ და ახლა რაღა მომკლავს. - სიცილით წამოდგა ფეხზე.
-სად მიდიხარ?
-სამი საათია უკვე, წავალ, მეძინება მაგრად.
-რომ მიხვალ მომწერე იცოდე. - უცებ მოხვია ხელები და ზურგზე მიარტყა ხელი.
-კარგი. - გაეღიმა გიორგაძეს, უცებ მოშორდა და სახლი დატოვა.
საძინებლისკენ დაიძრა ბურდული, შიგნით შესულმა ევას ტელეფონი მოიძია, მაგრამ კოდი ედო ქალბატონს და ვერაფრით გახსნა. ბოლოს გეგმები ხვალისთვის გადადო, შარვალი გაიხადა და მძინარეს გვერდზე მიუწვა. უკნიდან მოეხვია, ცხვირი მის ყელში ჩარგო, ქალის სურნელის შეგრძნებისას სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა, იქვე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ მის თავთან მოათავსა სახე და თმებზე ფერება განაგრძო. არ იცოდა როგორი იქნებოდა მისი ცხოვრება ეს ქალი რომ არ გაეცნი, ალბათ ციხიდან გამოსვლის შემდეგ ისევ სიცარიელეში გააგრძელებდა ცხოვრებას. მალე შეტყობინება მიღო ტელეფონზე ლუკასგან, სწრაფად დაუბრუნა პასუხი და ცოტა ხანდი თვითონაც გაითიშა.

დილით ბევრმა სასიამოვნო კოცნამ გამოაღვიძა ბურდული. როგორც კი თვალი გაახილა მომღიმარი აბაშიძის სახეს წააწყდა და დილაც სულ სხვა ენერგიით დაიწყო ბურდულისთვის.
-დილამშვუდობის! - მოწყვეტით აკოცა და ისევ ზევიდან დააჩერდა.
-დილამშვიდობისა პატარა… რა ხედება?
-ისეთი საყვარელი ხარ როცა გძინავს, თავს ვერ ვიკავებ. - ზევიდან გადააჯდა და ლოყაზე მიეფერა, შემდეგ მკერდზე ჩამოატარა ხელები, ყელში აკოცა, გუგამ რომ არაფერი უთხრა უცებ გასწორდა.
-გააგრძელე. - ჩაიცინა ევას მომღიმარ სახეზე.
-ნწ… ნიტა უნდა მოვიდეს ორ წუთში.
-მოიცადოს არაუშავს. - კეფაზე მოკიდა ხელი და ტუჩებზე დაეტაკა. ზუსტად მაგ დროს ატყდა კარზე კაკუნიც და წამოწეული თავი ბალიშში მოწყვეტით ჩარგო. - წადი.
-ჩაიცვი და გამოდი, ყავას გაგიკეთებ. - უცებ აკოცა და საძინებლიდან გავარდა. ცოტა ხანს ისევ იწვა გუგა, ბოლოს გუშინდელი ღამე გაახსენდა და სწრაფად წამოდგა. უცებ ამოიცვა შარვალი, და წელს ზემოთ შიშველი გავიდა მისაღებში.
-ევა ჩემი მაისური სად არის?
-დივანზე დევს. - სამზარეულოდან გამოსძახა. ბურდულმაც შეამჩნია იქცე მიკუჭული შავი მაისური, მაშინვე გადაიცვა და სამზარეულოში შევიდა.
-გამარჯობა. - გაიღიმა, უფრო ნიტას მზერაზე იღიმოდა, ყურადღებით რომ ათვალიერებდა ბურდულს.
-პროვეტ.
-როგორ ხარ ნიტა? - ევას თითებში მოქცეული ფინჯანი გამოართვა და მაშინვე დააგემოვნა.
-შესანიშნავად, თავად როგორ გიკითხოთ?
-მეც ასევე. - ჩაიცინა, იქვე სკამზე ჩამოჯდა და ევას შეხედა. - შენი ტელეფონი მათხოვე.
-რათ გინდა?
-რაღაც მაინტერესებს. - ეჭვით მომზირალს ხელიდან ააცალა და მაშინვე ფეისბუქს ესტუმრა. სწრაფად ჩაწერა საძიებელში ჟღალის სახელი და გვარი, შემდეგ წითელი თმების დანახვაზე ფინჯანი მაგიდაზე დააბრუნა, სწრაფად გადავიდა ქალის გვერდზე და პროფილის სურათი გახსნა. პატარა ქერა ბიჭთან ერთად ჰქონდა გადაღებული, ცისფერი თვალები უნათოდა და ქეთასთან ერთად მომღიმარი შეჰყურებდა კამერას. ისეთი ლამაზი და ქალური იყო ძლივს იცნო ბურდულმა. ნამდვილი ქალი იყო, ლამაზი სასურველი ქალი.
-ვინ არის? - ყელზე მოხვია ხელები ევამ, ლოყა ლოყაზე მიადო და ქალის სურათს დააკვირდა.
-ჯანდაბა პატარა… მეჩვენება თუ ეს ბავშვი ლუკას გავს? რამდენი წლის იქნება?
-რვა, ან ცხრა… მართლა გავს, ლუკასავით იღიმის.
-ამის დედაც… - პირზე ჩამოისვა ხელი, შემდეგ თავისი ტელეფონი ამოაძვრინა ჯიბიდან და ანასთან გადარეკა.
-როგორ მოხდა გაგახსენდი?
-გუშინ წინ გნახე ანა.
-კარგი ხო… რა გინდა?
-ქეთა ჩიტაძის მისამართი მიშოვე, 28 წლის წითურია ჭორფლებით, ცხრა წლის შვილი ჰყავს, თუ ვერაფერი გაარკვიე ლაშას გადაურეკე.
-როგორც მეტყვით. - უცებ გაუთიშა ტელეფონი ანამ, გუგამ კი თავზე წამომდგარ ევას ახედა.
-რა ხდება გუგა?
-მერე გეტყვი, აბაზანაში შევალ, ანამ თუ დარეკა უპასუხე. - ლოყაზე აკოცა და სამზარეულოდან გაქრა.
-ანა ვინღაა?
-მეგობარი და მდივანი.
-რანაირი ტიპია. - ცხვირი შეჭმუხნა, თან ყავა მოწრუპა და ევას შეხედა, ხელის გულზე ნიკაპი რომ ჩამოედო და ყურებამდე იღიმოდა.