მაპატიეთ დაგვიანებისთვის. რაღაც ამ ბოლოდროს პატარა თავების დადებას მოვუხშირე
მაგრამ შემდეგი იქნება დიდი, რადგან ახლა ისე შევედი აზარტში რომ არ დავწერო გვაფრენ ალბათ.
მადლობა რომ ჩემთან ხართ.
..........................

-მამა! - ბავშვის ხმა ჩაესმოდა ყურში და სიზმრებიდან ნელ-ნელა გამოჰყავდა. - მამა გაიღვიძე! - კიდევ ერთხელ დაუძახა ანდრიამ და გიორგაძემაც თვალები ჭყიტა.
-ჰო… გავიღვიძე რა ხდება? - უცებ წამოიწია საწოლზე და თვალები მოისრისა.
-სკოლაში მაგვიანდება.
-სკოლა… ჯანდაბა სკოლა! - სწრაფად წამოფრინდა ფეხზე, ბურტყუნით დადიოდა ოთახში, ტანსაცმლეს იცმევდა, თან საძინებლიდან აბაზანაში გადიოდა და შემოდიოდა. ანდრია გაღიმებული უყურებდა ოთახებში წინ და უკან მორბენალ მამას, ძლივს იკავებდა თავს ბოლო ხმაზე რომ არ ახარხარებულიყო. - მზად ხარ? წავედით? - წინ ჩამოუდგა შვილს, წარბშეკრული დააკვირდა მის გადაწითლებულ სახეს, შემდეგ ფანჯარაში გაიხედა და რომ მიხვდა ისევ ღამე იყო სახეზე ხელი ჩამოისვა. - მეღადავები ხო? - დოინჯ შემორტყმული უყურებდა შვილს. მამის სიტყვებზე წამსვე ახარხარდა და ლუკას გაცინებაც შეძლო. - შე პატარა მაიმუნო მოდი აქ! - უცებ მივარდა, ხელში ააფრილა და საწოლზე დაგდებულს ღიტინი დაუწყო.
-აუუ გამიშვი! - ბოლო ხმაზე იცინოდა, ლუკაც ბედნიერებით ივსებოდა მის სიცილზე. - მამაა მოვკვდები ახლა! - აქეთ-იქით ტრიალებდა და გიორგაძის მკლავებიდან თავის დაღწევას ცდილობდა. ლუკას კი მალამოსავით ედებოდა გულზე მისი დაძახებული მამა, ჯერ ისევ ბოლომდე არ ჰქონდა გააზრებული რომ ათი წლის ბიჭის მამა იყო და ყოველ მის დაძახებულ მამაზე სხეული უთბებოდა.
-აფერისტი ეს. - უკანაზე მოსცხო ხელი და მომღიმარი მოშორდა. - რას ჭამ ხოლმე დილით?
-დედა აი იმას მიკეთებდა… რა ქვია… ჰერკულესი?
-გერკულესი? - სიცილით გადაუსვა თავზე ხელი, სამზარეულოში შეიყვანა და წყლის მადუღარა ჩართო.
-ხო, მაგრამ არ მომწონს.
-ჩაი გინდა?
-კი.
-მაგარ რაღაცას გაგიკეთებ ახლა. - მაცივრიდან კარაქი გამოიღო, შემდეგ პურზე წაუსვა, შაქარი მოაყარა და ნაწილებად დაჭრა. - ასე მიკეთებდა ხოლმე ბებიაშენი, ჩაი და კარაქიანი პური, ყველაზე მაგარი საუზმეა.
-შენც შეჭამ? - ქვევიდან ახედა თავზე წამომდგა კაცს, ისე უყურებდა უარი ვეღარ უთხრა ლუკამ. ორი ჭიქა ჩაი გააკეთა, სხვა ჭიქის დახმარებით გააცია და ანდრიას გვერდზე მიუჯდა.
-ვჭამოთ და გავიდეთ, ჩანთა ხომ უნდა აიღო, თან აქედან შორია დიდ-დიღომი.
-კარგი… i like it. - კარაქიან პურს ჩაი მიაყოლა, მერე ლუკას გახედა.
-ხომ გითხარი. - თვალი ჩაუკრა მომღიმარმა. - შენი ტოლი ნათლული მყავს, ჩემი ძმაკაცის შვილია, გაგაცნობ, თან მაგასთან სკოლაში გადაგიყვან.
-მართლა?
-ჰო… იქ არ გყავს მეგობრები?
-ჯერ ახალი ვარ, თან პირველივე დღეს ჩემი კლასელი ვცემე, მაგის გამო არავინ მემეგობრება. - მხრები აიჩეჩა უდარდელად, მიმიკებშიც კი ლუკას გავდა და გიორგაძეც გაოცებას ვერ მალავდა.
-რატომ სცემე?
-მაბულინგებდა. ახალი რომ ვიყავი, თან ენას ვურევდი, ეგონა დამცინებდა, მეც მოვუქნიე მუშტი და მაშინვე ძირს დავარდა.
-საღოლ შენ…
-ამერიკაში მიდლ სქულში ყველაზე მაგარი მე ვიყავი, ბევრ გოგოს მოვწონდი და ბევრი მეგობარიც მყავდა.
-დაიკ.იდე მა, ეგ არაფერი, აქ უფრო მაგარი ბავშვები არიან. ახალ სკოლაში რომ გადახვალ ახალ შთაბეჭდილებებს მოახდენ ბავშვებზე, აქაც ბევრი მეგობარი გეყოლება და ბევრ გოგოს მოეწონები.
-მართლა?
-აი ნახავ… რომელი საათია? მიდი უცებ ჭამე და წავიდეთ, მართლა არ დაგვაგვიანდეს.
-კარგი.
-ანდრო მამი… - ცოტა ხნის შემდეგ თქვა და ჭამაში გართულმა ბავშვმაც წამსვე ახედა.
-ჰო.
-ასე ადრე აღარ გამაღვიძო ხოლმე რა.
-ამ ერთხელ გეხუმრე უბრალოდ. - ისევ გაიცინა, ლუკამაც თმები აუჩეჩა და თავზე აკოცა. ჭამა რომ დაამთავრეს ნორმალურად მოწესრიგდნენ და სახლში წავიდნენ. ანდრიას მითითებით მივიდნენ სახლამდე, უცებ გადახტა ბავშვი, დაუბარა ჩანთას ავიღებ და მოვალო, ლუკა კი მანქანაში ელოდებოდა. ათ წუთში გამოვიდა, ტანსაცმელი გამოეცვალა და თმაც დაევარცხნა. უკან ქეთაც გამოჰყვა, წამით შეათვალიერა ქალი, შემდეგ კი საქარე მინას შეხედა ყბებ დაჭიმულმა. უცებ ჩახტა მანქანაში ანდრია და ლუკამაც ადგილს მოსწყვიტა მანქანა. როგორც კი იქაურობას გასცდნენ თმები აიჩეჩა, შარვალში ჩატანილი მაიკა ამოიწია და სკამის საზურგზეს კმაყოფილი მიეყრდნო.
-ეს რა იყო? - წარბაწეულმა გადახედა შვილს.
-ოო თავი პინოქიო მგონია ასე რომ მიშვებს, თან crazy-ს სტატუსს ვუფრთხილდები სკოლაში.
-გიჟს გეძახიან?
-გიჟი… ეს ჟ რა არის?
-ატრა.კებ ახლა! იცოდე სკოლაში არ იბლატაო იმით რომ ამერიკიდან ხარ გაიგე? არც ჟ ხ ჭ ასოებზე თქვა რამე.
-რატომ? დიტომ პირიქით მითხრა.
-აი მაგ დიტოს ამოვაძრობ ენას და უკანალში გავურჭობ.
-მამაა!
-გაიგე რაც გითხარი?
-კი.
-დავაი ახლა გადახტი.
-დავა რა არის?
-წადის ნიშნავს.
-ჟა რაღაცად?
-ჟარგონულად კი, რუსული სიტყვაა.
-სკოლაში გონიათ რომ ამერიკელი მამა მყავს.
-რატომ?
-დიტო ინგლისურად მესაუბრებოდა, იქ გაიზარდა ისიც და კარგად ვერ ლაპარაკობს.
-მაგის დედა ვატირე მე მამი… დაი.კიდე ეგ კაცი, გადაგიყვან ამ სკოლიდან, მე მიგიყვან ახალ სკოლაში და ეგრევე მოვსვათ ყველა.
-დაიკ.იდე ნევერმაინდს ნიშნავს ხო?
-კი.
-და მოვსვათ?
-ყველას თავისი ადგილი მივუჩინოთ… აუ რამდენს მალაპარაკებ ტო, დაირეკა ზარი. - თვალები აატრიალა, მერე გაეცინა ბავშვის შეკრულ წარბებზე. ხვდებოდა ბევრი რამოს სწავლება მოუწევდა შვილისთვის და ამაზე მეტად არაფერი უხაროდა. დაკარგული დროის ანაზღაურება უნდოდა. უნდოდა მთლიანად გაექრო ის წლები და ანდრიასთვის ყველაფერი თავისებურად ესწავლებინა. ახალი მიზანი ჰქონდა ცხოვრებაში, ეს მიზანი კი შვილის მომავალის შენება იყო.
-მოხვალ დღეს?
-მოვალ.
-დედას ხომ დაელაპრაკები?
-შენს გამო ყველაფერს ვიზავ. - შუბლზე აკოცა. ანდრიამაც გაიღიმა, თავი დაუქნია და მანქანიდან გადახტა.
თვალს ადევნებდა როგორ მიდიოდა შენობისკენ თავისი შვილი, ინსტიქტურად ეღიმებოდა, მერე დაინახა სამი ბიჭი როგორ მიუახლოვდა ბავშვს, რაღაც უთხრეს და ანდრიამაც გაბრაზებულმა პირდაპირ სახეში უთავაზა შავგვრემანს. დაუფიქრებლდ გადახტა მანქანიდან და შვილისკენ სწრაფი ნაბიჯებით დაიძრა. ორმა რომ დაიჭირა ანდრო მკლავებით და მესამემ მუცელში დაარტყა ხელი იქ უკვე ნერვებმა უმტყუვნა, უცებ დაუყვირა ბავშვებს და ისინიც წამსვე მოშორდნენ ანდრიას.
-რა ხდება აქ?
-არაფერი. - წარბ შეკრულმა ამოილაპარაკა ანდრიამ, თან მუცელზე იჭერდა ხელს.
-ეს ბავშვები გამაგიჟებენ! ოცდაოთხი წელია ამ სკოლის დირექტორი ვარ და მეოთხე კლასელების ჩხუბი არ მინახავს! სულ შენ როგორ ეხვევი ასეთ სიტუაციებში. - წარბშეკრული მიუახლოვდა იოანეს და ლუკამაც წამსვე წარბები შეკრა.
-რავი. - მხრები აიჩეჩა, სულ ასე აკეთებდა როცა რაღაც არ აინტერესებდა და ამას მაგ დროს მიხვდა გიორგაძეც. ფიქრებში გართულმა ვეღარ მოსწრო ქალის შეჩერება რომელიც თავის შვილს ყურს უწევდა, ანდრიამ კი ხელი აუქნია. - ხელი მომაშორე!
-უზრდელო ბავშვო! წამომყევი ერთი! - მკლავზე მოკიდა ხელი, ლუკას კი ტვინში სისხლმა აასხა. დაინახა როგორ ჩურჩულებდნენ სიცილით პატარა ბიჭები და მიხვდა მათ განზრახვას.
-ხელი გაუშვით! - სწრაფად მოაშორებინა ქალს კლანჭები ბავშვის მკლავიდან, უკან დაიყენა ანდრია და გაცეცხლებულმა ზევიდან დახედა გაოცებულ ქალს.
-თქვენ ვინ ბრძანდებით?
-ანდრიას მამა ვარ. თქვენ კი დირექტორის გარდა ყველაფერი ხართ მგონი.
-როგორ ბედავთ? შესანიშნავად ვიცნობ ამ ბავშვის მამას, გატუტუცებული ჰყავთ და ამასაც თავი დიდი ვინმე ჰგონია.
-სიტყვები ქალბატონო, სიტყვები! ჩემს შვილს მეორედ აღარ შეეხოთ თორემ მაგ გრძელს ფჩხილებს სათითაოდ დაგაცლით! ახლა კი გამიძეხით კაბინეტისკენ, ბავშვის საბუთები მომეცით სხვა სკოლაში გადამყავს.
-თავი ვინ გგონიათ რომ მომადექით აქ და…
-ათ წუთში საბუთებს თუ არ გამიმზადებთ განცხადებას დავწერ ამ სკოლის დირექტორზე, ანდაც განცხადების დაწერაც არ დამჭირდება… პირდაპირ გიორგის დავურეკავ და ვთხოვ პენსიაზე გაგიშვას.
-მემუქრები?
-ბავშვის საბუთები მომეცით! - მკაცრად თქვა, არ დაუყვირია, მაგრამ ისეთი ბრძანებლური ტონი ჰქონდა ქალი ადგილზე შეხტა.
-ვერ მოგცემთ, არ მაქვს უფლება მშობლის გარეშე ეს საქმე მოვაგვარო.
-მე ვარ ანდრიას მამა!
-წამომყევით.
-ეს უკვე მომწონს.
-მა...
-მანქანაში ჩაჯექი და დამელოდე.
-გამოგყვები.
-მანქანაში დამელოდე! - გასაღები მიაწოდა და ქალს უკან აედევნა.
-მართლა თქვენი შვილია? - ხმადაბლა ჩაილაპარაკა ქალმა.
-კი!
-ის დიტო ვინღაა?
-დედამისის შეყვარებული… საბუთებს ველოდები.
-რომ გაიგებენ გამაგდებენ.
-ისედაც გაგაგდებენ. თუ დამეხმარები მეც დაგეხმარები.
-გიორგი გვარამიას იცნობთ?
-ჩემი ბიძაშვილია. - ტუჩის კუთხე ჩატეხა გიორგაძემ, ქალს კი თვალები გაუფართოვდა.
-ჯანდაბა. - სახეზე ჩამოისვა ხელები, შემეგ ცინიკური ღიმილით მომზირალ ლუკას ახედა.
-მეჩქარება.
-ქეთევანი გაგიჟდება, მიჩივლებს.
-არაფერს არ იზავს, დავიღალე უკვე ლაპარაკით.
-კარგი ახლავე. - მალე მოუგროვა ანდრიას საბუთები, ხელი მოაწერინა და კაბინეტიდან გაუშვა.
-ნაბი.ჭვრები. - ეზოში გასულმა ზუზღით მოათვალიერა იქაურობა, შემდეგ მანქანისკენ დაიძრა, საჭესთან მოთავსდა და მანქანაც დაძრა.
-მამა… - თვალებ გაფართოვებული უყურებდა წარბ შეკრულ ლუკას და სასჯელს ელოდა.
-რატომ დაარტყი? - მკაცრი ტონით ჰკითხა, თან უნდოდა გაბრაზებულიყო თან ვერ ბრაზდებოდა.
-ღირსი იყო. - ხელები მკერდზე დაიკრფა და საზურგეს მიეყრდნო.
-რა გითხრეს?
-არაფერი. - ფანჯარაში გაიხედა, ლუკას უკვე ნერვები ეშლებოდა, მაგრამ მოსწონდა კიდეც მისი ასეთი ქცევა.
-კაი რა მა, მითხარი. უკან მაინც აღარ მივბრუნდებით და არც შენ მიხვალ მაგ სკოლაში.
-ამერიკაში ყველა ქალი ბო.ზია და დედაშენიც ბო.ზიაო.
-რაო?! - ბრაზისგან წამსვე თვალები აენთო ლოკუას. ყველზე მეტად ამას არ მოელოდა და ამ პატარა ბავშვების აზრზებზე ლამის გადაირია.
-აქ სხვანაირი ხალხია. ვერ ვიგებ რა უნდათ... რა არის ბო.ზი მამა?
-თუ არ იცი რატომ დაარტყი?
-სიტყვა არ მომწონს, თან დედაჩემი ახსენეს, ანუ კარგი არაფერი უთქვამთ.
-ანდრო მა… მომისმინე. - მანქანა გააჩერა და ბავშვისკენ მთლიანი ტანით შეტრიალდა. - შენი შურთ და მაგიტომ გექცევიან ეგრე, მაგრამ ყოველთვის ცემა არაა გამოსავალი. შენი ბრალი არაა ეგრე რომ იქცევიან, ტრა.კი დიტოს ბრალია. იცი რა მაგარი ბავშვები არიან? აი ახალ სკოლაში მივიდეთ და შენ თავს ვფიცავარ ყველა მოგეწონება.
-რომ გავიზრდები ენას ამოვაძრიბ საბას და გავუკეთებ ტრა.კში! - გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა, ლუკამ კი გაოცებულმა წარბები ასწია. - რაა? მომეწონა ეგ წინადადება. - ჩაიცინა და ლუკასაც ხარხარი აუტყდა.
-ჩემი პატარა კაცი… მოდი აქ. - უცებ მოხვია ხელები და გულში ჩაიკრა. - ეგრე მა, თავი არავის დააჩაგვრინო, დედაშენს თუ კიდევ ვინმე ახსენებს უფრო მაგრად დაარტყი.
-მართლა?
-მართლა. კიდევ არასდროს შეაგინო დედა სხვას, მითუმეტეს მეგობრებს. დედა შეუხებელი და სხვა განზომილებაა. არ არის კაცური დედაზე გინება.
-არ ვიცი გინებები.
-სხვა დროს გასწავლი, წავიდეთ ახლა გუგა ძიასთან.
-ანუ დღეს სკოლას ვაცდენ.
-ეგრე გამოდის.
-დედა გაგიჟდება.
-დააწყნაროს დიტომ, თუ ვინც არის.
-დიტო ვერ აწყნარებს ხოლმე.
-კარგი ახლა, ნუ მელაპრაკები დედაშენზე. - წარბები შეკრა და ანდროც გაჩუმდა.
-ანუ ის რომ ვცემე არ დამსჯი?
-დაგსჯი? - გაოცებულმა გადახედა შვილს.
-ჰო, დიტო ეგრე აკეთებდა ხოლმე, მაშინ ჩემი კლასელი რომ ვცემე ოთახიდან გამოსვლა ამიკრძალა.
-შიგ ხომ არააქვს მაგ დიტოს? გავუხევ თავს მაგ სი.რს! - ძლივს იკავებდა თავს რომ არ შეეგინა, თან ბრაზი ახრჩობდა იმის წარმოდგენისას როგორ სჯიდა ვიღაც კაცი თავის შვილს. - დედაშენმა იცის?
-ნწ… მუშაობს.
-და ის რა ჩემ ფეხებს მიკეთებს?
-სახლიდან მუშაობდა მე რომ მარტო არ ვყოფილიყავი სახლში.
-არანაირი დასჯა და მსგავსი სიდებილეები! დაივიწყე ყველაფერი რაც კი უთქვამს შენთვის იმ დედამოტ… გამოქლიავებულ კაცს გაიგე?!
-ჰო.
-დედას შევ.ეცი! - რულზე დაარტყა ხელი გაბრაზებულმა, დიდი სიამოვნებით მივიდოდა და გონების დაკარგვამდე სცემდა ყველაფრის გამო.
-რას ნიშნავს ბო.ზი მამა? - ცოტა ხნის შემდეგ ჰკითხა სიჩუმის დარღვევის მიზნით.
-ქალი რომელიც ბევრ კაცთან წევს.
-ნაბი.ჭვარი! - კბილებში გამოსცრა ბავშვმა, ლუკამ კი წარბშეკრულმა გადახედა.
-სიტყვები! არ გვინდა ეგეთი სიტყვები მამი. ჯერ პატარა ხარ.
ხმა აღარ ამოუღია ანდრიას, გზას უყურებდა წარბშეკრული, ლუკა კი მისი შემხედვარე ნელ-ნელა წყნარდებოდა.
იციდა რომ ევასთან იქნებიდა ბურდული, ამიტომ აბაშიძის სახლისკენ დაიძრა.
***
თვალი როგორც კი გაახილა მოლბერტთან მდგომი შიშველი ქალის სხეული დაინახა და ინსტიქტურად გაეღიმა. ბალიშს ხელები მოხვია, თავი კომფორტულად მოათავსა ზედ და ისევ ევას სხეული შეათვალიერა.
-მწვავს შენი მზერა გუგა. - მოულოდნელად თქვა, ბურდულს კი გაეაღიმა.
-ვიცი. - ისე არაფერი მოსწონდა როგორც მოლბერტთან მდგომი ევას ყურებდა, სულ სხვანაირი იყო ხატვის დროს, თითქოს ამ სამყაროს ეთიშებოდა, აღარაფერი ესმოდა და ვეღარაფერს გრძნობდა შინაგანი გრძნობების გარდა. ისე ნაზად ამოძრავებდა იმ თავის ლამაზ თითებს მოგანდომებდა მისულიყავი და ყველა თითი სათითაოდა დაგეკოცნა. - მოდი რა.
-ორი წუთი მოიცადე. - არ შეუხედავ ისე თქვა, ხატვა განაგრძნო, გუგა კი ისევ ევას უყურებდა. ისევ ტკბებოდა მისი ცქერით და იმ წუთებში ამაზე მეტად არაფერი სიამოვნებდა. მალე ფუნჯები იქვე დაალაგა, ხელები თეთრი ნაჭერით გაიწმინდა და საწოლისკენ დაიძრა. სწრაფად აძვრა ლოგინზე, საბნის ქვეშ შეძვრა და გუგას მკერდზე მიეკრო.
-გცივა? ცივი ხარ. - ზურგზე აატარა ხელი, თან მის თმაში ცხვირ ჩარგულმა, ევას სურნელი ღრმად შეისუნთქა.
-არა. - ტუჩებზე აკოცა, მერე ისევ მკერდზე მიადო სახე. მისი ცხელი სხეულის შეგრძნება სიამოვნებდა, თითებს გუგას ტანზე დააცოცებდა და სრულ ჰარმონიას გრძნობდა.
-ვიღაც კაცი ჰყავს სახლში, დავემუქრე და გუშინ ლუკასთან მიიყვანა ბავშვი. - უცებ წამოიწყო საუბარი ევას თმაზე ფერებით გართულმა. მერე ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა წარსულზეც და აწმყოზეც. უყვებოდა ყველა დეტალს და ემოციებისგანაც იცლებოდა. ევა კი ჩუმად უსმენდა, გრძნობდა თავის საჭიროებას ბურდულის ცხოვრებაში და ბედნიერდებოდა იმით რომ ეს კაცი ჰყავდა გვერდით.
-არც კი ვიცი რა ვთქვა.
-გიშინ ისეთ ხასიათზე ვიყავი მეგონა გუშინვე შევარიგებდი და ლუკას ბედნიერს ვნახავდი… იმან კიდე ვიღაც დამახვედრა სახლში, მამა რომ დაუძახა ბავშვმა იქ საერთოდ გავჭედე. კიდევკაი ლუკა არ წავიყვანე.
-შენც ხომ არ გყავს ვინმესგან ბავშვი?
-რას მეკაიფები? - უკანალზე მიარტყა ხელი.
-რა ვიცი, რომელი ბავშვიც გამოჩნდა ყველა გადამალული იყო. მგონი ლიზიკო არის ერთადერთი კანონიერი ბავშვი. ისიც ბოლომდე არა. მეც გაგიჩენ ერთ ბავშვს და გავმრავლდეთ ასე… რას ფიქრობ?
-ვფიქრობ რომ ტრა.კი აგიწითლდება ენას თუ არ გააჩუმებ. ჩემს იდეაში არ მყოფ ბავშვზე ეგრე ნუ საუბრობ, თუ გავაკეთებ, მხოლოდ და მხოლოდ ცოლთან, ოფიციალურად, კანონის ფარგლებში.
-მეწყინა. - ტუჩი გადმოაბრუბა, თან ქვევიდან ახედა ბურდულს.
-რა გეწყინა? - ჩაიცინა, მერე მოწყვეტით აკოცა ტუჩებში.
-შენს მომავალ ცოლზე ნუ დამელაპარაკები, არასასიამოვნოა. - ისე უცებ წამოდგა გუგამ ვერაფრის გაკეთება ვერ მოასწრო შესაჩერებლად.
-რას მეგრუზები, იქნებ შენ მომყავხარ ცოლად? - საწოლზე წამომჯდარმა საცვალი ამოიცვა, შემდეგ კარადასთან მდგომ ევას მიუახლოვდა, მუცელზე მიხვია ხელები და ყელში აკოცა.
-არ გინდა… არ გვინდა მსგავსი საუბრები. სისულელეა. - ხელი აიქნია, კარადისკენ გადახრილმა იგრძნო უკანალზე მიბჯენილი გამობერილი სხეული და გაეცინა. უცებ დაავლო ხელი მაისურს, წამსვე გადაიცვა თან გუგასკენ შებრუნდა მომღიმარი, ტუჩებზე აკოცა, მერე ზარის ხმაც გაისმა.
-ელოდები ვინმეს?
-არავის.
-გავაღებ, შენ ჩაიცვი. - იატაკზე მიგდებული შარვალი ამოიცვა, მაისურიც მოძებნა და ოთახი დატოვა.
სწრაფად მოემზადა ევა, მისაღებიდან კაცის ხმები ესმოდა, მაგრამ დახურული კარის გამო ვერც ხმას და ვერც სიტყვებს ვერ არჩევდა. საძინებლიდან აბაზანაში შესულმა უცებ მოიწესრიგა თავი, მერე კი მისაღებისკენ დაიძრა. თვალები გაუფართოვდა ანდრიას დანახვაზე, შემდეგ ბედნიერი სახით მჯდომ ლუკას შეხედა და თვითონაც გაეღიმა.
-ევაა! როგორ ხარ მშვენიერო? - ფეხზე წამომხტარმა წამსვე დაატრიალა, მერე ჩაეხუტა და ლოყაზე აკოცა.
-კარგად შენ?
-შესანიშნავად… ასე არასდროს ვყოფილვარ. - ბედნიერებით სავსე თვალებით გადახედა შივლს. - გაიცანი ჩემი შვილი ანდრია, ეს გუგა ძიას გირლფრენდია მა.
-nice to meet you. - ხელი გაუწოდა ანდრიამ, ევას კი ყურებამდე გაეღიმა. - აუ როგორ არის? - ლუკას გახედა დამორცხვილმა.
-ჩემთვისაც სასიამოვნოა პატარა. - ხელი ჩამოართვა, შემდეგ ხელები მოხვია და ლოყაზე აკოცა. - რა გინდა მითხარი? ნამცხვრები გიყვარს?
-ძალიან, მაგრამ დედა არ მაჭმევს ბევრს.
-აქ დედაშენს ვერ ვხედავ. - მხრები აიჩეჩა თან თვალი ჩაუკრა ბავშვს. ორი წამის შემდეგ მიხვდა დიდი დეიდას ნათქვამს და სიხარულისგან თვალები გაუბრწყინდა. - წავიდეთ.
-ევაა… მე რა დაგიშავე?
-შენ ყავასაც მოგართმევ… ჩვენ სამზარეულოში გავალთ. - ზურგზე მიადო ხელი ანდრიას და კაცები მარტო დატოვა.
-ნახე ხო ის სი.რი დიტო? - ხმას დაუწია ლუკამ და ძმაკაცისკენ ნახევარი ტანით გადაიხარა.
-ვნახე… ძაღლია ეგ დედამო.ყნული, ისეთი სიფათი ჰქონდა მომინდა იქვე ჩამეძაღლებინა. მაგარი პრო.ჭი ჩანს და ფრთხილად ვიყოთ.
-ფეხები არ მომჭ.ამოს! ანდრიას სჯიდა თურმე რამეს რომ დააშავებდა და კიდე ათასი სისულელით უტენიდა თავს! შემთხვევით რომ ვნახო სახეს მოვუ.ყნავ!
-ქეთასთან რა ქენი?
-მაგის დანახვა არ მინდა… რომ მახსენდება მთელ სხეულში სიძულვილის გრძნობა მეუფლება. გუშინ ანდროს გამო შევიკავე თავი თორე ალბათ იქვე მოვკლავდი! გამოშტერებული ქალი! ჩემს შვილს ვიღაც .ლე კაცი დაუსვა სახლში და მგონი ბავშვი ზუსტად მაგის გამო წამოვიდე ჩემთა.
-შენთან?
-მითხრა რომ ჩემთან ცხოვრება უნდა. მეც ყველაზე მეტად ეგ მინდა. - მხრები აიჩეჩა კმაყოფილმა. - აუ რა ტიპია რომ იცოდე… მართლა მე მგავს მთლიანად. - სიყვარულით აევსო თვალები, ბურდულსაც გაეღიმა, იგრძნო როგორი ბედნიერი იყო იმ წამს და თვითონაც გაბედნიერდა სახე გაბადრული ძმაკაცის შემყურე. დილის ამბები მოუყვა გუგას, მერე გაჩუმება მოუწია რადგან ევა შემოვიდა ოთახში ბავშვთან ერთად.
-ასეთი საყვარელი ადამიანი არ მინახავს. - ყავის ფინჯნები შუშის მაგიდაზე მოათავსა შოკოლადის ტორტთან ერთად, შემდეგ ტორტის ნაჭერით ხელში ანდრიას გვერდზე მიუჯდა.
-ჩემი შვილია ევა, აბა როგორი იქნება.
-რას აპირებთ? - გაუაზრებლად დასვა კითხვა, მათ სიჩუმეზე ცოტა დაიბნა, გუგას შეხედა რომელიც ლუკას უყურებდა და ვერ მიხვდა ჰქონდა ამ საქმეში ჩარევის უფლება თუ არა. - გავიდე?
-არა ტო, სად უნდა გახვიდე? ვფიქრობ უბრალოდ. - თბილად გაუღიმა ევას, შემდეგ მის გვერდძე მჯდომ შვილს გადახედა. - ანდრო მა… დარწმუნებული ხარ რომ ჩემთან გინდა ცხოვრება? ყოველთვის სახლში ვერ ვიქნები…
-კი მინდა. დედა არასდროს არის სახლში, დიდი ვარ უკვე და მარტოც შემიძლია ყოფნა… თან აღარ მინდა იქ ცხოვრება.
-როცა არ გეცლება მე დავიტოვებ რა პრობლემაა? ხომ დარჩები ჩემთან? - გვერდძე მჯდომ ანდრიას გადახედა, იმანაც წამსვე სიხარულით დაუქნია თავი. - თან თურემ ანდროსაც მოსწონს ხატვა.
-მართლა მა?
-კი, ამერიკაში ჩემ კლასში ყველაზე კარგად მე ვხატავდი და ჩემი ნახატები კედლებზე იყო ხოლმე… მმ...
-დაკიდული?
-ჰო.
-ვაა… ჰოდა ერთად დახატავთ.
-მეც ვასწავლი… ჯერ ყველაფერი მოსაგვარებელია ლუკა, შეიძლება ქეთამ გიჩივლოს, ან არ ვიცი. ასე უბრალოდ დედას შვილს ვერ წაართმევ, სასამართლო გახდება საჭირო და ნახვის დღეებს ის შეადგენს.
-ჯერ დაველაპარაკები, თუ ვერაფერი შევაგნებინე მერე ჩემს ადვოკატს დაველაპარაკები, ვფიქრობ ბევრი მიზეზი მაქვს და მოგებაც არ გამიჭირდება.
-დაელაპარაკე, თუ არაფერი გამოვიდა დეენემის ანალიზი გააკეთე სასწრაფოდ.
-როგორც მეტყვით ქალბატონო… თან მთავარია ანდროს უნდა ჩემთან ცხოვრება, სხვა ყევლაფერს მნიშვნელობა აღარ აქვს.
-თორნიკემ იცის?
-არა, დავურეკავ მერე.
-დაურეკე ახლა და უთხარი მოვიდეს, მარიამიც წამოიყვანოს.
-მართლა? ხომ არ გაწუხებთ ევა?
-დიდი სიამოვნებით ჩაგარტყავდი თავში მაგ ვაზას გვერდზე რომ გიდევს, მაგრამ ბავშვის გამო თავს შევიკავებ. - თვალები აატრიალა. - მსგავსი სისულელე აღარ მითხრა, შეიძლება ჩემი საყვარელის მეგობარი ხარ, მაგრამ მე შემიყვარდით და როგორც ჩემი მეგობრები არ მაწუხებენ ისე არ შემაწუხებთ თქვენ.
-საყვარელი მაშინ იქნებოდი ცოლი რომ მყოლოდა, ახლა შეყვარებული ხარ… მეორედ ეგრე აღარ თქვა თორემ ძალიან დაგსჯი.
-ცოლი რომ გყოლოდა საერთოდ არავინ ვიქნებოდი.
-რა გინდა ახლა? დილიდან მესწერვები.
-მინდა თორნიკეს დაურეკოთ და მოვიდეს, ეწყინება ამდენ ხანს რომ არაფერს ეუბნებით.
-დავურეკავ ჰო… - ტელეფონი ამოაძვრინა ჯიბიდან, სწრაფად მოძებნა ლომიძის ნომერი და მაშინვე გადარეკა. - სად ხარ?.. აუ ეგ სულ დამავიწყდა… მალე მორჩები?.. რომ დაამთავრებ ყველაფერს მარიამს მოკდე ხელი და ევას სახლში ამოდით… რაღაც უნდა გითხრათ, მისამართს კიდე ახლავე გამოგიგზავნი… კარგი მიდი.
-რაო?
-საღამოს მოვიცლიო. - ტელეფონის ჯიბეში ჩადება ვერ მოასწრო ისევ რომ აწკრიალდა და ეკრანზე უცხო ნომერი გამოჩნდა. - გისმენთ?
-ბავშვი სად წაიყვანე?
-უი, დედიკო გამოჩნდა.
-ლუკა გთხოვ, მომიყვანე ბავშვი სახლში.
-ბავშვს არ უნდა შენთან სახლში.
-როგორ თუ არ უნდა?
-ნახევარ საათში ჩემთან სახლში მოდი და წაიყვანე.
-კარგი! - მაშინვე გაუთიშა ტელეფონი, ლუკამ კი თვალებ ამღვრეულ შვილს გახედა.
-ეს სახლში შემოსატყუებლად ვუთხარი მა, შენ თავს არ გავატან რაც არ უნდა იყოს გეფიცები.
-რას აკეთებ ლუკა? - წარბ შეკრულმა შეათვალიერა ძმაკაცი.
-დაველაპარაკები… შენ აქ დარჩი მამი, მოვალ მალე… ხომ დაიტოვებთ?
-მე გავდივარ…
-მე დავიტივებ და თუ ნებას დაგვრთავთ სასეირნოდ წავალთ. - საუბარი შეაწყვეტინა გუგას, ლუკამ კი მადლიერი მზერა სტყორცნა მომღიმარ ქალს.
-შენი შვილივით მოუარე იცოდე. - თითი დაუქნია სიცილით და სახლი დატოვა.
-წყალს გადავივლებ და მოვალ.
-მიდი. - თვალები აენთო ევას, მთლიანად შეუათვალიერა ბურდული, ბოლოს მის შავებს შეეჩეხა და გუგას ირონიულ ღიმილზე თვითონაც გაეცინა. არაფერი უთქვამს გუგას, კმაყოფილი გამომეტყველებით დაიძრა აბაზანისკენ. იცოდა ევა საძინებელში დახვდებოდა და მალე გავიდა აბაზანიდან საძინებელში წელზე დამაგრებული პირსაწმენდით. არ შემცდარა, იქ იყო, ფანჯარის რაფაზე შემომჯდარი საცვლის ამარა. იჯდა და ამღვრეული თვალებით ათვალიერებდა კაცის დანამულ სხეულს.
-ბავშვი სად არის? - კარის საკეტი გადაატრიალა და ზურგით დახურულ კარს აეკრო.
-მულტფილმს უყურებს. - სწრაფად ჩამოხტა ფანჯრის რაფიდან, ნელი სვლით დაიძრა ბურდულისკენ, თან საცალს დაბლა ქაჩავდა. - მომენატრები საღამომდე და ისე ვერ გაგიშვებ. - ძირს დავარდნილი საცვლიდან ფეხები ამოსწია, კიდევ ორი ნაბიჯით მიუახლოვდა და ბურდულს პირსაწმენდი მოაშორა.
***
მალე მივიდა სახლში, მაგრამ ქეთა უკვე ბინის კართან დახვდა. ერთი შეათვალიერა შეცვლილი სხეული, შემდეგ კი კარი გააღო და პირველი თვითონ შევიდა.
-შემოხვალ თუ დაპატიჟება გჭირდება? - უკან არ მიუხედავს ისე თქვა, მერე კარების მიკეტვის ხმაც გაიგო, მისაღებში სავარძელში ჩაჯდა და ფეხზე მდგომ ქეთას ახედა. - დაჯექი.
-სად არის ანდრია?
-აქ არ არის.
-ხოდა სად არის?
-ნუ წიკვინებ. დაჯექი ვილაპარაკოთ. - მობეზრებულმა აატრიალა თვალები, ყველაზე მეტად ახლა მასთან საუბარი უჭირდა და მისი იქ ყოფნა არ სიამოვნებდა. - ანდროს ჩემთან უნდა ცხოვრება.
-მაგას ვერ დამაჯერებ!
-შენ ბოიფრენდთან ცხოვრება არ უნდა და წესიერად რომ მიგექცია შვილისთვის ყურადღება მიხვდებოდი მაგას… ან სულაც ხვდები, მაგრამ გ.კიდიას.
-რისი თქმა გინდა? რომ ჩემი შვილი არ მაინტერესებს? შენ არაფერი იცი ანდრიაზე! მე გავზარდე და შენ… ორი დღის გამოშენილ კაცს არ შეგიძლია უბრალოდ ადგე და ჩემი შვილი წაიყვანო! არ შეიძლება ანდროს უცხო კაცთან ცხოვრენა მოუნდეს!
-უცხო კაცთან აცხოვრებ ხუთი წელია უკვე… სისხლი კიდევ თავისას შვრება ხომ ხედავ. - ისე მშვიდად საუბრობდა თავისი თავის უკვირდა. უბრალოდ ამ ქალთან ხმის აწევას თავის დამცირებად თვლიდა. - ხმას დაუწიე და მშვიდად ვისაუბროთ, გადავწყვიტოთ რა ვუყოთ ჩვენს შვილს.
-გადასაწყვეტი არაფერია! ბავშვს ვერ წამართმევ!
-ნუ ყვირიხარ გოგო! ბავშვს არ გართმევ, უბრალოდ მინდა ჩემთან იცხოვროს, ახალ სკოლაში იაროს და რაც მთავარია შენს დიტოსთან არ იცხოვროს! ბავშვის გაცნობას რაც შეეხება ამ ერთ დღეში იმდენი რამ გავიგე მასზე შენც რომ არ იცი.
-მე ყველაფერი ვიცი…
-იცოდი შენი საყვარელი დიტო ანდრიას რომ სჯიდა? იცოდი და არაფერს აკეთებდი?
-რაა? - გაოცებისგან ტუჩები გაეპო ქალს.
-ის თუ იცოდი სკოლაში პრობლემები რომ ჰქონდა, ან რატომ ჰქონდა?
-რაღაცებს იგონებ! ანდრია უპრობლემო ბავშვია!
-და კიდევ შენ მეუბნები რომ ჩემს შვილს არ ვიცნობ? - ხმით გაიცინა ლუკამ, ის უფრო სიამოვნებდა რომ ქალს ეჭვს აპარებინებდა თავის დედობაში. - მინდა ბავშვს ჩემი გვარი მივცე, ამ საქმეს რაც უფრო მალე მოვაგვარებთ მით უკეთესი.
-ლუკა..
-ბავშვი ჩემთან იცხოვრებს და სკოლაში აქ ივლის რადგან იმ სკოლიდან უკვე გამოვიყვანე.
-რა ქენი?
-ისე შეეშინდა იმ ქალს ჯერ კიდევ არ დაურეკავს?
-დირექტორი დააშინე და ბავშვი სკოლიდან წაიყვანე? - გაცეცხლებული ფეხზე წამოხტა და ხმამაღლა წამოიყვირა. - რამდენის უფლებას აძლევ თავს?!
-რამდენიც მომინდება იმდენს. - სწრაფად წამოდგა სივნიდან, წამებში მიუახლოვდა ქეთას და თითები ყბებზე მოუჭირა. - ბავშვი რჩება ჩემთან! Როცა მოგინდება მოხვალ და ნახავ, წაიყვან, მაგრამ ისევ მოიყვან! ნუ მიიყვან ამ საქმეს სასამართლომდე, დაფიქრდი და მიხვდები რომ ყველასთვის ასე აჯობებს!
-გინდა რომ ჩემი შვილი სახლში გყავდეს და მერე ვიღაც ქალი დაუსვა სახლში?
-შენ გოგო შიგ ხომ არ გაქ? - ბოლო ხმაზე იღრიალა წყობიდან გამოსულმა. - მაგას მე მეუბნები? გინდა გავგიჟდე და მოგკლა? ათი წელი! ამის დედაც მოვ,ყან ათი წელი იცი რამდენია? ჯერ წახვედი, მერე შვილი დამიმალე, ვიღაც კაცი მიათრიე სახლში, აიძულე მამა დაეძახა უცხო კაცისთვის და ახლა მოდიხარ აქ და კიდევ პრეტენზიებს გამოთქვავ? მკი.დია ყველა მიზეზი რის გამოც წახვედი, არ მაინტერესებს შენი ცხოვრება, ყველაფერი ლეზე მახატია გაიგე?! ჩემი შვილი მინდა ჩემს გვერდით, შენ კიდე გაუჩინე იმ .ლეს თუ ეგრე ძალიან გინდა! - უხეშად შეუშვა ხელი და ორი ნაბიჯით უკან დაიხია რამდე რომ არ დაეშავებინა. - გიმეორებ! ჩემი შვილი არ იცხოვრებს იმ კაცთან და მორჩა! მორჩა ამის დედაც! - იქვე დადებულ ვისკის ბოთლს დაავლო ხელი და კედელს შემოანარცხა. - დამთავრდი, მოკვდი ჩემში და ყველა ჩემს უჯრედს ძულხარ ამ ყველაფრის გამო! როგორ ძალიანაც მიყვარდი ისე ძალიან მძულხარ ახლა! რომ გიყურებ გულის რევის შეგრძნება მეუფლება! რომ ვუყურებ ამ სხეულს, რომელიც მხოლოდ ჩემი უნდა ყოფილიყო და ახლა სხვა ეხება, გული მერევა გესმის?! იმდენ ზიზღს იწვევ ჩემში ჩემი თავი მძულდება! არასდროს არავინ შემძულებია! ახლა კი ვინნც ყველაზე მეტად მიყვარდა ის მეზიზღება და ეს ყველაფერი თავს მაკარგვინებს! ამის დედამოვ.ყან! ამ ცხოვრების დედაც მოვტ.ან სადაც შენ სხვისი ხარ და მე მძულხარ! ხო მძულხარ და დაა.ხვიე ჩემი სახლიდან სანამ რამე არ დაგიშავე!
-შეიძლება რაღაც გკითხო? - ცრემლებად იღვრებოდა ქეთა, ბუნდოვნად ხედავდა ლუკას სახეს, ცოტაც და იქვე ჩაიკეცებოდა. - უბრალოდ ერთ კითხვას დაგისვავ და წავალ გეფიცები… ანდრიას თავს გეფიცები ანარანირ პრობლემას არ შეგიქმნი.
-რა გინდა? - ღრმად სუნთქავდა, მაგრამ ქეთას არ უყურებდა.
ნელა მიუახლოვდა კაცს, ხელი ლოყაზე მიადო, ლუკამ კი მაშინვე თავი გასწია.
-თვალებში შემომხედე და ისე მითხარი… არავინ რომ არ მყოლოდა და ჩამოსვულიყავი, ჩემი ფეხით რომ მოვსულიყავი შენთან გუგას გარეშე, მიმიღებდი? ისევ ისე გეყვარებოდი?
-მაგას მნიშვნელობა აღარ აქვს, არც ჩემი ხარ, არც შენი ნებით მოსულხარ და არც მარტო არ ხარ.
-მითხარი და წავალ.
-მიგიღებდი. - რამდოენიმე წამით შეხედა მის ჭრელ თვალებს, წამსვე ცრემლიებმა რომ დატოვა და ყელისკენ დაიძრა. - წადი. - ზურგი აქცია ქალს, თვალები მაგრად დააჭირა ერთმანეთს და მუშტები შეკრა. ისევ უშვებდა, მაგრამ ამჯერად ისე არ სტკიოდა როგორც პირველად. ვერ მიიღბდა ამ ყველაფრის მერე, ვერ აპატიებდა ვერაფერს.
-მაპატიე ყველაფერი.
-არასდროს.
-ლუკა…
-წადი! - ქალის სლუკინო ესმოდა, მაგრამ არაფერს აკეთბდა. ადრე მისი ერთი ცრემლის გამო შეეძლო ყველაფერი გადაეწვა, ახლა კი ამდენი ხანი უყურებდა ატირებულ ქალს და რამის გაკეთებას ერჩივნა ასე მტირალისთვის ეყურებინა. მალე გაიგო კარის დახურვის ხმა და ლოყაზე სისველე იგრძნო. - ამის დედაც! - ბოლო ხმაზე იღრიალა და ყველაფერი დალეწა რაც კი ხელში მოხვდა. - შენი დედაც! - იგინებოდა გაურკვეველი მიმართულებით, ბოლოს კედელთან ჩაცურდა, ხელის გულები თვალებზე მიიჭირა რომ არ ეტირა და როგორმე დამშვიდებულიყო. ბოლოს ფეხზე წამოდგა, თვალები შეიმშრალა და სახლი დატოვა. სიგარეტს მოუკიდა აკანკალებული ხელებით, შემდეგ ტელეფონი ამოიღო და როგორც კი ნაცნობ ნომერზე დარეკა მაშინვე ყურზე მიიდო. მანქანის კარი გამოაღო, სწრაფად მოთავსდა შიგნით, მერე იქაურობას მოშორდა. - მარუს თხოვნა მაქვს… ცოტა ხნით დატოვე დედაჩემი და ჩემთან სახლში მიდი რა… გამაბრაზეს და ცოტა ავურიე იქაურობა… კარგი, მადლობა. - ტელეფონი მეორე სავარძელზე მიაგდო, შემდეგ კი შეჯახება იგრძო და მანქანა სწრაფად დაატორმუზა. ვერაფერს ხედავდა ამიტომ სრაფად გადაიდა მანქანიდან გინებით, მანქანის წინ გათიშული გოგო რომ დაინახა გონება დაებინდა, ერთ ადგილზე გაშეშებული დაჰყურებდა და ვერაფერს ფიქრობდა. აქეთ-იქით მიმოიხედა, არავინ ჩანდა. ფრთხილად აიყვანა ხელში, მანქანაში უკანა სავარძელზე დააწვინა და საჭესთან დაბრუნებულმა სწრაფი სიჩქარით დაძრა მანქანა საავადმყოფოსკენ. - ესღა მაკლდა… ჩემი ბედის დედამოვტ.ან! Რულზე დაარტყა ხელი, მერე სარკიდან გათიშულ გოგოს შეხედა, საფეთქლიდან სისხლი რომ სდიოდა.