- შენ აქ რას აკეთებ?- დავუყვირე ბიჭს, რომელიც ლილუს და სანდროსთან ერთად სავარძელში იჯდა.
- მმე არაფერი ა-არ ვიცი.- დაბნეულმა ამოიდგა ენა.
- გადით სამივე- სახეზე მოვისვი ხელი და თვალები ავაბრიალე. ლილუ იოანესთან მივიდა. სანდრომ მხარზე ხელი დამადო და თვალებში ჩამაშტერდა. ნელ-ნელა უფრო ვაფასებდი ამ ბიჭის თანადგომას, მაგრამ მარტო უნდა გამერკვია ყველაფერი ამასთან!
თავი დავუქნიე და სანდრომაც დაგვტოვა.
ხელები ერთმანეთს შემოვკარი და წინ ღიმილით დავუჯექი. შევათვალიერე, არმეშლებოდა, ნამდვილად ის იყო.
- ჩემი ასე ძალიან გეშინია?- ჩამეცინა. დაბნეული აცეცებდა თვალებს აქეთ-იქეთ.
- წარმოდგანა არ მაქვს ვინ ხართ. - თითქოს ეცადა უშიშრობა გამოეჩინა, მაგრამ თვალები მარტივად ყიდდა, საშინლად დაბნეული იყო.
- არ გახსოვარ?- ხალისი უფრო მომემატა.
- უნდა მახსოვდე?
- კარგი, ეგ მერე განვიხილოთ. - ხელი ავუქნიე და მწვანე თვალებში შევხედე.
- თორნიკეს ვეძებ.
- ვინ თორნიკეს?
- ბერიძეს.- განვუმარტე და წარბები ავუწიე. ვცდილობდი მოთმინების ფიალა ზედმეტად მალე არ ამომწურვოდა
- არვიცნობ.
- შენთვის ჯობს არ გამაბრაზო, თორემ მეორედაც სიამოვნებით გცემ. - კბილებში გამოვცერი.
- მეორედ?!- დაბნეულმა კოპები შეკრა და მხრებში უხერხულობისგან გაიმართა.
- კითხვაზე მიპასუხე, აქ რატომ ხარ?
- ეს ბინა დღეს დილას ვიქირავე, ანდრეამ მომაქირავა.
მის ნათქვამზე გადავიხარხარე.
- ანდრეამ არა? ცისფერთვალება, მუქი ყავისფერი თმით.
- ხო მაგან.- თავი დასტურის ნიშნად სწრაფად დამიქნია.
- არადა საერთოდ არ მგავს- სიცილით ავიჩეჩე მხრები. სანახაობით მართლაც სიამოვნებას ვიღებდი.
- ძმაო, ძალიან ორაზროვანი ხარ...
- 'ძმაო'?
გაჩუმდა, ხმა აღარ ამოუღია. ის ნაბი*ვარი იმდენად ჭკვიანი ყოფილა, ვიდრე წარმომედგინა.
- სად არის ეს ანდრეა?- ხელის გაკვრით ვკითხე.
- მარტო ის ვიცი, რომ ბათუმში მიდიოდა, მეტი არაფერი.
- ჰჰმმ- ამოვიხვნეშე. - ხვალ გამოგივლი. სახლის შეცვლა არც გაიფიქრო, არაფერს გერჩი თუ სიმართლეს ამბობ.- საჩვენებელი თითი ავუწიე და კარი გამოვიხურე.
- აბა? ვინაა ის ტიპი?- მკითხეს ბიჭებმა. ლილუს გადავხედე.
- თორნიკე ბათუმშია, თავს დავანებებ ჯერ-ჯერობით. მეტი არ მინდა გაბედოს და დაბრუნდეს.
ხმა არ ამოუღია არცერთს. ბიჭები სახლამდე მივიყვანე და საბოლოოდ ლილუსთან ერთად მარიამის სახლის გზას დავადექი.
- ენას კბილი უმდა დააჭირო, ლილუ.- ვუთხარი ცოტახანში.
- ადრე თუ გვიან ხომ უნდა უთხრა- ამოიხვნეშა.
- არა. არაა საჭირო იცოდეს. - მასთან როგორც ვხვდებოდი, რბილი საუბარი უკვე აღარ ჭრიდა. ზედმეტად მაღიზიანებდა.
- ანდრეა!
- არათქო ლილუ. რამეს იტყვი და ძალიან გამიტყდება.
- მეგობრები რომ არ ვიყოთ, ვეტყოდი.
- მეგობრები?- გავიკვირვე და თვალი მისკენ გავაპარე.
- კი ანდრეა, შენ ჩემი მეგობარი ხარ.
ჩამეცინა და ღიმილით გავხედე.


მარიამი*:
ძილი ნელ-ნელა მერეოდა, მაგრამ სრულიად გამოვფხიზლდი, როდესაც ლილუ და ავალიანი ჩემს ოთახში შემოიჭრნენ.
საბანი მაშინვე ზემოთ ავიწიე ამოღებული ზედის გამო.
მაგრამ რათქმაუნდა, ანდრეას ეს არ გამოპარვია და უცმოდ ჩაეცინა.
- აბა ? -ვკითხე ორივეს დაინტერესებულმა.
- წესიერად მეც არ ვიცი. შენი შეყვარებული ხმას არ იღებს- მხრების აჩერჩვით, უკმაყოფილოდ გადმომხედა ლილუმ. ანდრეას გავხედე. სკამზე ჩამოჯდა და ნიკაპზე ხელი მოისვა.
- ზედმეტი კითხვების გარეშე ოღონდ რა.
თავი დავუქნიე.
- თორნიკე ბათუმშია, იმ სახლში კიდევ ის სი*ი დამხვდა რომელიც კლუბში ვცემე.
თვალები ავატრიალე.
- შენ ვის როდის სცემ გამახსოვრდება?- კითხა ლილუმ. სიცილში ავყევი.
- შენ დაქალს მასთან ცეკვა არ სიამოვნებდა.
წარბები აზიდა.
ყბა ჩამომივარდა. მე და ლილუმ ერთნაირი გამომეტყვება მივიღეთ.
- შ-შენ?- ენა დამება.
- ხო, მე- თვალებში შემომხედა. ეს მზერა ყოველთვის მაქვავებდა და არც ეს ყოფილა გამონაკლისი.
ცივმა ოფლმა დამასხა. შუბლზე ხელი მოვისვი.გამახსენდა მოელვარე თმები, ბიჭის ბოხი ხმა, შავი ზედა...
- კარგი... ახლა რა იქნება?- ვიკითხე დაბნეულმა და წარსულის კადრები შეძლებისდაგვარად გავფანტე. ლილუ გაშტერებული იჯდა.
- არაფერი. რაც მთავარია შორსაა ჩვენგან.
- მე წავალ- წამოდგა ლილუ.
- გვიანია, დარჩი- შევთავაზე დაქალს და ანდრეას გავხედე. - შენც, თუ მოისურვებ.
- გოგონებსმარტო დაგტოვებთ- გაეღიმა, მომიახლოვდა და შუბლზე მაკოცა. თვალები მიმენაბა. მალევე მომშორდა და კარი გაიხურა.
- რაღაც, ძალიან საყვარლები ხართ- გადაიხარხარა ლილუმ. თვალები ძალაუნებურად ავატრიალე, მაგრამ ვაღიარებ, დაქალის ერთგვარ კომპლიმენტზე ლოყები ამიხურდა.
- სიყვარული, სიყვარული- გავიცინეთ ორივემ. ტანსაცმელი გაიძრო და გვერძე მომიწვა.
- ჯვრისწერაზე რას ფიქრობ?- ვკითხე წუთიერი დუმილის შემდეგ.
- ისეთი ლამაზი კაბა მექნება მარიამ- ჩაიცინა - თვენახევარში, მარტისკენ ალბათ.
- ხო, კარგია. ცოტა სითბო იქნება- თავი ღიმილით დავუქნიე.
- შენ რას ჩაიცმევ? - აციმციმებული თვალებით გადმომხედა.
- მოვძებნი რამეს... დიდი დროა.- რეალურად, მართლა წარმოდგენაც არ მქონდა, რა უნდა ჩამეცვა. ფერიც კი არ ვიცოდი ან რაკმე, ელემენტარული დეტალი. ჩემსგონებაში იმდენი ფიქრი ირეოდა ერთდროულად რომ უკვე საღად აზროვნება მიჭირდა.
- შენც არ გასუქდე, რასამბობ რა - აკისკისდა და ხუმრობით ხელი გამკრა.
- დავიძინოთ, კარგი?- ვთხოვე. დღეს ზედმეტად გადავიღალე არაფრის კეთებით და სახლში მოვლენების განვითარების ლოდინით... ყველაფერი ზედმეტად რთულად მეჩვენებოდა.
- კარგი.- მარტივად დამთანხმდა.
გვერდი ვიცვალე და თვალები დავხუჭე. უენერგიოს მალევე ჩამეძინა.

ანდრეა*:
სახლში მისვლისთანავე უჯრა გამოვხსენი და ორი აბი ამოვიღე. წყალი მივაყოლე და მუცელში სწრაფად ჩავუშვი. ხვალიდან ვარჯიშის დაწყებას ვაპირებდი, რომ მოვძლიერებულიყავი.
სანამ ოთახში შევიდოდი, ლიზასკენ გავიარე.
- გღვიძავს?- ვკითხე ხმადაბლა. თანხმობის ნიშნად შუქი აანთო და თავი წამოწია საწოლიდან.
- თორნიკე ქალაქიდან წავიდა, არამგონია დაბრუნდეს.
- რატომ?- გამტყდარი ხმა ჰქონდა და ნატანჯი გამომეტყველება.
- არავისთვის არ მოაქვს სარგებელი, ლიზ.- მხრები ავიჩეჩე და შეძლებისდაგვარად გავუღიმე. თვალებ დასიებული საშინელი სანახავი იყო.
- იმ გოგოს გამო?
- რა შუაშია მარიამი. შენ რომ დაგარტყა ეგ მიზეზიც საკმარისი იყო- ვიცრუე და მეტი დამაჯერებლობისთვის თვალი ჩავუკარი.
- მე.. რომ გაკოცე არ მინდოდა, უბრალოდ....
- ვიცი- თავი დავუქნიე. - უკვე დავივიწყე.

2 წლის უკან:

- ანდრეა, როგორც იცი მე და მაგდას ერთმანეთი გვიყვარს.- აკნაკლებული ხმით ეცადა მამაჩემი სიტუაციის ახსნას.
- არ მინდა ამის მოსმენა მამა!- დავუყვირე. ვიცოდი, რომ სხვა ქალთან ჰქონდა ურთიერთობა, მაგრამ დედაჩემზე მაინც სიყვარულს იფიცებოდა. დღემდე. სანამ სააშკარაოზე გამოვიდოდა მისთვისაც კი მიჩქმალული ამბავი:
- შენი და უნდა გაგაცნო.
- და არ მყავს!- ხელი ავუქნიე.
- დაჯექი და მომისმინე.
ენას კბილი დავაჭირე და სავარძელში ჩავეშვი.
ხელები მსუბუქად ავწიე, იმის ნიშნად, რომ მზად ვიყავი მოსქსმენად.
- საფრანგეთში მივდივართ მე და დედაშენი. სერიოზულ ბიზნესმენთან მაქვს კავშირები.
- მერე?- თვალები ავატრიალე.
- წელიწადში ერთხელ ჩამოვალთ ხოლმე. ლიზა აქ გადმოვა საცხივრებლად. შენზე ერთი წლით დიდია. მიხედავთ ერთმანეთს.
- სავალდებულოა რომ აქ იყოს?- კბილებში ზიზღით გამოვცერი.
- კი ანდრეა. ნუღა მეკამათები! საღამოს ვახშამზე დავპატიჟე და გაიცნობ.
სავარძლის კიდეს ხელი ძლიერად დავკარი და ჩემს ოთახში გავვარდი. არვიცნობდი, მაგრამ უკვე მეზიზღებოდა ეს გოგო.
კალენდარს გავხედე, რომელიც კარის უკანა მხარეს მქონდა გაკრული.
მიუხედავად ყველაფრისა უზადოდ ბედნიერი ვიყავი. ჩემი დაბადებისდღე რამდენიმე დღეში. უკვე 17ის ვიქნებოდი. არადა, შესახედაობით ყოველთვის უფროსს ვგავდი.
და რაც მთავარია ნუცა იქნებოდა ჩემს გვერდით!

დღევანდელი დღე:

გაღიმებული,ფიქრებში გართული კარის ჩარჩოს მივყუდებოდი, როდესაც ლიზამ გამომაფხოზლა.
- ანდრეა დაძინებას ვაპირებ.
ფეხზე წამოდგა და ადუელა აიღო.თავი შევიბერტყე და საკუთარ ოთახში სწრაფად შევვარდი.

2 წლის უკან:

ზუსტად ჩემს წინ იჯდა. ვუყურებდი, თვითონ კი თვალს მარიდებდა. თვალებს ვერ ვუჯერებდი. ორი თვის წინ ირაკლისთან ლისზე მომხდარი გამახსენდა. აშკარად რაღაც ხუმრობა იყო.
- ბავშვებო გაიცანით ერთმანეთი. - გაგვიღიმა მამამ, თუმცა ამ ღიმილის უკან, მის თვალებში ვკითხულობში განგაშის ნიშნებს, სადაც მე მაფრთხილებდა რომ არაფერი ამერია.
- გამარჯობა, ანდრია.
- ანდრეა!- შევუსწორე, ისე რომ მისთვის არც შემიხედავს.
- ერთ ასოს არანაირი მნიშვნელობა აქვს, არა?- გადაიხარხარა , სიცილში ჩემი მშობლებიც აყვნენ.
არც კი მეღიმებოდა.
- 17ს ვარ შენ?- ღმერთო გაჩუმდება ოდესმე?!
კითხვაზე არ ვუპასუხე, მაგრამ მაგდამ დაასწრო.
- 16წლისაა.
- მართლა? არადა, 18ის მაინც მეგონა.
თვალები ავატრიალე. წინ გემრიელად შებრაწული ხორცი მედო, მაგრამ მადა არ მქონდა. თვალებში ზიზღით შევხედე, გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა.
- დედაშევე*ი!- ხმადაბლა შევიკურთე და სკამიდან წამოვვარდი. მეორე ოთახში ქოშინიგ გავედი და სიგარეტს მოვუკიდე. ეს გოგო მაღიზიანებდა! შუაზე გავგლეჯდი!
-რამე გჭირს ? ხომ კარგად ხარ ?- აი ისიც. რათქმაუნდა უკან გამომეკიდა! ნაპასი დავარტყი და აგდებული მზერით გავხედე. ახლაღა შევამჩნიე მისი უმოკლესი კაბა.
-კი,უბრალოდ ყურადღების გადატანა მჭირდება.-ამოვიგმინე.
- თავს ნუ ისულელებ. ვიცი ირაკლისთან შენ იყავი.’ ლიკა ‘ არა?- დამცინავად ვუპასუხე.
- უცხოებს ნამდვილ სახელს არ ვეუბნები. თან, ერთი საღამოს გასართობი იყავი. - მხრები აიჩეჩა და თვალებში ჩამაშტერდა. რათქმაუნდა, ის იყო!
- ამის შემდეგ, ფრთხილად იყავი. შემთხვევით ოჯახის წევრი არ შეგრჩეს ხელში.
მას დად ვერ აღვიქვამდი. გამორიცხული იყო! კიდევ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა. ხელიდან სიგარეტი გამომართვა და საფერფლეს მიაწვა.
- რა ჯანდაბას აკეთ...- სანამ სიტყვას დავასეულებდი, ბაგეები მჭიდროდ მომაბჯინა.
- ყურადარებას გატანინებ.
იმდენად გამომწვევად ჩაილაპარაკა, მაშინვე ხელი დავავლე და სახლის მეორე ხმარეს, საპირფარეშოში კედელს ავაკარი. იღიმოდა. ეს ღიმილი ჭკუიდან მშლიდა. უსიტყვოდ,საყელოში ხელი ჩამავლო და მისკენ მიმზიდა. ჩემს თეძოებს აეკრო. უკვე აღგზნებული ვიყავი. ხმადაბლა ამოიკვნესა და ხელები გამიშვა,ნება მომცა თითები მის თმბეში შემეცურებინა.ბაგეები ჩემსას შეახო. ენა ცხელი და სველი ჰქონდა,რამდენიმე წამის შემდეგ ჯიბეში ქექვა დავიწყე და იქიდან პატარა ,ბრჭყვიალა პაკეტი ამოვიღე.
ელვა შესაკრავის ხმა ექოსავით გაისმა. შარვალი და ტრუსი მუხლებამდე თვითონ ჩამიწია. ხელებით კაბა ავუწიე და ტრუსი ჩავაძრე. ხელები მხრებზ ემომკიდა,რომ წონასწორობა შეენარჩუნებნა,როდესაც ფეხებს საცვლიდან დგამდა. ჩუმად ჩაიხითხითა,ცხელი ბაგეები ყელში ჩავუსრიალე. ხელები თეძოებზე მოვუჭირე,ოდნავ ჰაერში ავწიე და ფეხები წელზე შემომალაგა.
ხელების ფათური დაიწყო,რომ კაბა გაეხადა.
-არა,გქონდეს.- ძმადაბლა ამოვიხვნეშე.
ძლიერი ბიძგით შევედი მასსში, ხმამაღლა ამოიკვნესა. პირზე ხელი ავაფარე და თვალებში შევხედე. თვალებით მიღიმოდა. თითებზე მკბენდა, მაგრამ ხმას მაინც ვერ აკავებდა.
საბოლოოდ, ღონემიხდილი გამოვედი მისგან. წამებში მოვწესრიგდი და სარკეში ჩავიხედე.
კედელს მიყუდებული არ ინძრეოდა და ხმადაბლა ხვნეშიდა.
- ეს.. მე...
- ეს შეცდომა იყო. -მკაცრად თუმცა ნასიამოვნებმა ვუპასუხე- ისევე, როგორც შენ.

დღევანდელი დღე:
მარიამი*:

ნელნელა ყელაფერი ლაგდებოდა. ანდრეასთან ურთიერთობა უფრო ხალისიანი იყო, ვიდრე ადრე. სარკეში ჩავიხედე. სილურჯეები თითქმის აღარ მეტყობოდა.
საწოლზე დადებულ ელასტიკებსა და ტოპს შევხედე.
ნუთუ მართლა ვაპირებდი ამის გაკეთებას?!
საკუთარ თავს არ ვუჯერებდი. ჩამოვჯექი და ლილუს გადავურეკე:
- ლილს, იქნებ შენც წამოსულიყავი?- ყოყმანით ვკითხე.
- კომპლექსები მოიხსენი. კიარ შეგჭამს ავალიანი- გადაიხარხარა.
-ლილუ!
გამითიშა. არც კი ვუჯერებდი .
კარზე მსუბუქი კაკუნის ხმა მომესმა. სახელური ჩამოვწიე და გავაღე. მაშინვე თვალები გამიბრწყინდა. ანდრეასკენ გავიწიე და გადავეხვიე.
ოთახში უსიტყვოდ შემომყვა, საწოლზე დაწყობილ ტანსაცმელს შეხედა და ჩაიცინა.
- ჯერ არ ჩაგიცვამს?
- მე...
- მისაღებში ვიქნები.
თვალი ჩამიკრა და ოთახში მარტო დამტოვა.
ღრმად ამოვისუნთქე. რეზინით თმა ნახევრად ავიწიე და ჩაცმას შევუდექი.
თბილი ჟაკეტი მოვიცვი და ავალიანის მოსაძებნად გავედი. ფანჯარასთან იჯდა და ეწეოდა.
- მზად ვარ.
თავიდან ფეხებამდე შემათვალიერა და გამიღიმა.
- საცურაო კოსტუმი წამოიღე.
- რა? არა!
შევშრი. მან კი სიგარეტი გადააგდო და სიცილი ატეხა
- თუ სპორტულ ტანსაცმელში გორჩევნია ცურვა, კი ბატონო.
ამოვიხვნეშე. ოთახში შევბრუნდი და მთლიანი საცურაო კოსტუმი ჩანთაში ჩავიკუჭე.
მანქანაში ერთდროულად ჩავსხედით.
სპორტ დარბაზისთან დაახლოებით 7 წუთში მივედით.
- ანდრეა..
ხმადაბლა მივმართე. დაინტერესბულმა გადმომხედა და ისევ გზას გახედა.
- მერამდენე დღეა უკვე ასე აკეთებ..
- რას ვაკეთებ?!
- სახლიდან მარტო გასვლის საშვალებას არ მაძლევ. გგონია ვერ ვხვდები?!
- უბრალოდ, არ მინდა შარში გაეხვე- მშვიდად გამცა პასუხი. დავიბღვირე.
- თორნიკე ბათუმშია. ხომ განვიხილეთ ეს უკვე?!
- მაინც არ ვნებდებიდი. გავსწორდი და გზას გავხედე. მასთან კამათს აზრი არ ჰქონდა. მაინც ისე გააკეთებდა ყველაფერს, როგორც თვითონ სურდა.
უკან თავჩახრილი მივყვებოდი. შესასვლელში რაღაც კარტა აჩვენა დაცვას და ორივე უპრობლემოდ შევედით. გარშემო უამრავი კარგი აღნაგობის ბიჭი ტრიალებდა. გოგოს ვერც ვხედავდი. ოდნავ შემრცხვა და ანდრეას მკლავს ავეკარი.
ტრენაჟორებთან შევჩერდით. მაისური გადაიძრო და სპორტული შარვლის ამარა დაიწყო ვარჯიში. იქვე ჩამოვჯექი და ღიმილით ვაკვირდებოდი მისი კუნთების მოძრაობას.
10 წუთი მისი ცქერით ვტკბებოდი. შემდეგ, თვალი თვალში გამიყარა და მომიახლოვდა.
- დროა გაძლიერდე. -ხელი მომკიდადა წამომაყენა.
- აზიდვებს შეძლებ?- ჩემს ზემოთ დაკიდებულ, რკინის ჯოხზე მანიშნა. თავი უარყოფის ნიშნად გავაქნიე და კოპები შეკვარი.,
- ამას ვერც მივწვდები.- ხმადაბლა ვუპასუხე. ჩაიცინა. ზურგიდან მომიარა, წელზე ხელები მომხვია და ჰაერში ამწია.
- ანდრეა, რასაკეთებ!- ხმამაღლა მომივიდა, იმდენად შოკირებული ვიყავი მისი საქციელით. გარშემო ყველამ ჩვენ შემოგვხედა.დარცხვენილმა, მშველელი თვალებითგავხედე ავალიანს.
- ორივე ხელი მოკიდე- დავუჯერე და მისი ნათქვამი შევასრულე.ოდნავ მომშორდა. წელიდან ხელს არ მიშვებდა.
- ფეხები გადააჯვარედინე.- ესეც უსიტყვოდ შევასრულე.
- ახლა ეცადე აიწიო.
მთელი ძალღონით ძემოთ ავიწიე. ისიც მეშველებოდა მისი მტევნებით.
მესამე აზიდვაზდ ვიყავი, როდესაც ორივე ხელი მომაშორა. იმწამსვე პანიკამ შემიპყრო.
- მიდი, ხუთამდე ადი.- ჩემს წინ დადგა და თვალებში ამომხედა.
მთელი ძალა მოვიკრიბე, ხელი მჭიდროდ მოვხვიე რკინას და მეოთხედ ავიწიე.
- ერთიც.
- შეწყვიტე წაქეზება- კბილებში გაღიზიანებისგან გამოვცერი. ჩაიცინა.
ხელში ძალა გამომეცალა. ფეხები გავშალე და მსუბუქად ჩამოვხტი.
ღრმად ვსუნთქავდი. მომიახლოვდა და თმაზე ხელი გადამისვა.
- ახლა პატარა რაღაცას გასწავლი, რაც არ უნდა დაივიწყო.
თავი ბეჯითი მოსწავლესავით დავუქნიე.
- რა უნდა მასწავლო?
- დარტყმის დაბლოკვა.
თვალები ავატრიალე და გავჩერდი.
- სერიოზულად?- ჩემს კითხვაზე იმდენად გაკვირვებული სახით გამომხედა, იმავე ჟესტი გავიმეორე თვალებით.
- ხელები ჯვარედინად, ან შეატყუპე. როგორც გაგიადვილდება- ყველაფერს მაჩვენებდა და მეც ვიმეორებდი.
- დარტყმის სიძლიერე დაბლიდან მოდის.- თავი დავუქნიე და "დაბლოკვები" გავიმეორე.
ღრმად ამოისუნთქა.
- ახლა მიდი, გამოიცვალე და აუზზე შეგხვდები.
თვალი სიცილით ჩამიკრა და ტრენაჟორებისკენ დაიძრა.
უკვე სული მეხუთებოდა. გასახდელამდე ტერასაზე გავედი და სიგარეტს მოვუკიდე.
- პარანოიკია!- სიცილით ჩავძახდ ლილუს ტელეფონში.
- რა გააკეთა?
- თავდაცვას მასწავლის.
დაქალმა იმხელაზე გადაიხარხარა, ტელეფონი ყურს მოვაცილე.
-იოანე მოვიდა,გვიან შეგეხმიანები.
ტელეფონი ღიმილით დავაბრუნე ჩანთაში. სიგარეტი ჩავწვი და გასასვლელისკენ დავიძარი.
მივხვდი ვიღაც მიყურებდა, ინტუიციას თვალი გავაყოლე. საკმაოდ მაღალი ბიჭი იყო. მის ნაკვთებს დავაკვირდი. თვალებში შევხედე და ერთ ადგილას გავქვავდი. ვიგრძენი,.სახიდან ფერი როგორ წამივიდა. თავი გავაქნიე და ჩქარი ნაბიჯით გასახდელში შევვარდი.
დაწყნარდი მარიამ, გეშლება!
შემოვუძახე საკურ თავს.
ზემოთ აწეული თმა გავიშალე და საცურაო კოსტუმი მოვირგე.
აუზისკენ დაბლა ჩავუყევი კიბეებს.
მაშინვე დავინახე ანდრეა. იქვე იდგა და ვიღაცას ესაუბრებოდა. დამინახა თუარა, გამიღიმა და მისკენ მიმიხმო. მოსაუბრემაც ჩემკენ გამოაყოლა თვალი. გავქვავდი. ისევ ის? მწვანეთვალება! მისი თვალები ყველაფერს ანათებდნენ. თავი ჩავხარე. ფეხები ამიკანკალდა.
- მარიამ ეს ლუკაა. შენთვის რაღაცის თქმა უნდა.
შეშინებულმა ანდრეას ავხედე.
- გამარჯობა მარიამ. ჩვენ შევხვედრილვართ.
ახლა, როცა მის სახეს ახლოდან ვუყურებდი მახსენდებოდა ყველა ის მომენტი, რაც კლუბში მოხდა.
- ვიცი- ცივად და მყარად ვუთხარი.
- ყველაფრისთვის ბოდიში რა. არ გვინდა დაძაბული ურთიერთობა.
თავი დავუქნიე და მათ მოვშორდი. ანდრეა დამცინავად უყურებდა. მალევე დაშორდნენ ერთმანეთს და ავალიანიც დამიბრუნდა.
- აბა მზად ხარ წყლისთვის?- გამეკრიჭა.
- არიყო საჭირო ბოდიშის მოხდა გაეძულებინა.-თვალები ავაბრიალე
- ვაიძულე?- გაიკვირვა. დაბღვერილმა შევხედე.
- საჭირო იყო. - მხრები აიჩეჩა და ღიმილით გადმომხედა.
სწრაფადვე მომხვია წელზე ხელი და აუზისკენ მიბიძგა. ორივენი წყალში ჩავვარდით. მაშინვე ზედაპირისკენ ავიხედე,მაგრამ წელით მისკენ მიმიზიდა და ტუჩები მომაბჯინა. წყალშივე.
იმდენად ვნებიანი იყო ეს კოცნა, რომარა ჰაერის უკმარისობა, ალბათ არც გავწყვეტდი. აუზიდან თავი ერთდროულად ამოვყავით. კისერზე დავეკიდე და ჩემი ფეხები წელზე შემოვხვდიე.
- მარიამ, აქ ხალხია- ყურში სიცილით ჩამჩურჩულა.
- არ მაღელვებს.- ღიმილით ვუთხარი და მის ბაგეებს დავეძგერე. ჩემი ინიციატივით აშკარად გაკვირვებული ჩანდა,მაგრამ კოცნაში ამყვა. ფეხები უფრო მჭიდროდ შემოვაწყე და მკერდზე ავეკარი. თავი გასწია.
- აღმაგზნებ.-ჩემს ყურთან ჩაიდუდუნა.
არვიცი რატომ,მაგრამ მთელი ხმით გამეცინა. ფეხები მოვადუნე და ოდნავ გამოვეცალე.
- ასე ჯობს- წარბები აათამაშა - ახლა ცურვა ვისწავლოთ.
- ანდრეა შეუძლებელს ცდილობ.
თავი გააქნია და წყალქვეშ ჩაყვინთა. ისე რომ ჩემთვის ხელი არ გაუშვია. მუცლის ხაზზე მაკოცა.სასიამოვნო გრძნობა დამეუფლა, შევკრთი და ფეხები რიტმულად ავამოძრავე. ავალიანმა თავი ამოყო.
- ფეხები ამოძრავე, როგორც წეღან.
- ანდრეა ეგ ინსტიქტური იყო.- დავებღვირე.
- გააკეთე, მენდე.
თავი დავუქნიე და ფეხები ავამოძრავე.
- ხელები წრიულად მოუსვი.
ყოყმანით გავუშვი ხელი და ახლა კიდურებს რიტმულად ვამოძრავებდი. წელზე მის ხელებს ვგრძნობდი. ნელნელა მიშვებდა, ჩემდა გასაკვირად არ ვიძირებოდი. სიხარულისგან გავიკრიჭე. მაგრამ ძალა გამომელია მალევე და ისევ ანდრეას დავეყრდენი.
- წავიდეთ.- შუბლი შუბლზე მომადო. თავი დავუქნიე და აუზიდან ამოვედით.
- სახლში გეჩქარება?- ორაზროვნად მკითხა.
- არა,რახდება?
- მაშინ,ჩემთან მივდივართ.
ამოვიხვნეშე და საზურგეს მივერყდენი. მანქანას მშვიდად ატარებდა.
- ხომ გითხარი, ჩემითაც შემიძლოა სიარული...
- ეგ არაფერ შუაშია.- ჩაეცინა.
-აბა?
მხოლოდ გამიღიმა და გაზზს ფეხი უფრო ძლიერ მიადგა.
სახლში შევედით თუ არა, ქურთუკი სწრაფად გაიხადა და ანთებული თვალებით შემომხედა.
დაახლოებით ვხვდებოდი, აქ რისთვოსაც ვიყავი და ზედმეტი კითხვების დასმას არ ვაპირებდი. მე მიყვარს ანდრეა და უკან აღარაფერზე დავიხევდი. მან უკვე თავისი გული მომცა და ეს ამად ღირდა.
ჩანთა იქვე დავდე და ფუმფულა ჟაკეტი გავიხადე.
- ამ... სახლში მარტო ხარ?
ყოყმანით ვიკითხე და მისაღებისკენ გავყევი.
- კი- მომიტრიალდა და წარბები აათამაშა- რატომ მეკითხები?
- უბრალოდ- მხრები ავიჩეჩე.
ჩაიცინა, ხელი მომკიდა და ზემოთ ამიყვანა.
თავის ოთახისკენ მანიშნა, შემდეგ თმები ცალი ხელით აიქექა.
- აქ დამელოდე.
თავი დავუქნიე და საწოლზე ჩამოვჯექი. ღმერთო რას ვაკეთებდი!
წასვლა უკვე გვიანი იყო. თითებს ერთმანეთში ვხლართავდი. იქაურობა მივათვალიერე, ტუმბოზე დადებულ სიგარეტს ვწვდი და მოვუკიდე.
ფანჯრის რაფაზე ჩამოვჯექი. ამასობაში ანდრეაც შემოვიდა. გამოეცვალა და სუფთა ტანისამოსსში იდგა.
სიგარეტს შეხედა თუარა, სახე შეეცვალა და მომიახლოვდა.
ხელიდან გამომართვა და თვითონ მოიქცია ტუჩებშორის.
ორჯერ ისე გამოუშვა კვამლი, თვალი არ მოუცილებია ჩემთვის.მესამეჯერ მოქაჩა და ფილტვებში ჩაიგუბა ნიკოტინი. სახე ახლოს მოსწია და მაკოცა. კოცნა არ გაგვიწყვიტავს ისე მომხვია წელზე ხელი და წამომაყენა.მაისურს დავეჯაჯგურე და მანაც წამებში გადაიძრო. მისი გულმკერდისკენ გავიწიე.
-მარიამ...-სუნთქვა შეკრულმა მითხრა.
მკერდზე ვკოცნიდი და კანს ვუწუწნიდი,მაგრამ გაწევა მომიხდა,როდესაც ჩემი ელასტიკი უკვე კოჭებამდე იყო ჩაწეული,ანდრეამ ხელი ჩამკიდა და მათგან ამოსვლაში დამეხმარა.ტოპი ჩემით გავიხადე და გვერძე გადავდე. თმა მხრებზე უდიერად ჩამომეყარა.
-ჯანდაბა,-თქვა ანდრეამ და თან მათვალიერებდა.
მისი თვალები ჩემს სხეულზე მოგზაურობდნენ,თავიდან ფეხებამდე.არ ჩქარობდა, ჩემი ტანის ყველა ნაწილს ათვალიერებდა.მის სახეზე ღიმილი შევნიშნე,როდესაც დამინახა როგორ ვხლართავდი თითებს ერთმანეთში.
-ლამაზია.-ღიმილით მითხრა და საცვალზე მომშტერდა.
-მადლობა,-მორცხვად დავიჩურჩულე და რუჩზე ძალაუნებურად ვიკბინე.

ანდრეა*:

მინდოდა მისი სხეულის სითბო მეგრძნო.მეტის მოთმენა აღარ შემეძლო.მარცხენა ხელისგული მთელ ჩემს ტანზე გაატარა,კანზე მეფერებოდა.კოცნისას გაეღიმა,როდესაც იმ ადგილს შევეხე რომელიც ასე უყვარდა.
-შენ ისეთი ლამაზი ხარ,-ამოვიოხრე,ერთი ხელი კულულებში დავტოვე. მეორეთი კი, ყელზე მოვეჭიდე..ჭკუიდან მშლიდა,ისეთი მშვენიერი იყო...

მარიამი*:

ანდრეამ დამაწვინა. .გაოცებული მიყურებდა და სხეულიდან არ მაშორებდა მზერას.
-ანდრეა...-სუნთქვაშეკრულმა დავიჩურჩულე.მისკენ მივიწიე. უფრო ახლოს მიდოდა მყოლოდა,დამიჯერა და ჩემს ფეხებს შორის მოთავსდა.ჩემი ხელი აიღო და კანზე მსუბუქი კოცნების დატოვება დაიწყო.
ზურგზე ვიწექი,ის კი აგრძელებდა ჩემს მოფერებას.გული სწრაფად მიცემდა. ჯერ ჩემს ყელს შეეხო,შემდეგ ყურს და ერთი მეორეს მიყოლებით მომხსნა საყურეები.

ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ,ჩემი მარჯვენა ფეხი აიღო.დიდი მტევნებით დასეირნობდა ჩემს ბარძაყზე,მუხლზე,წვივზე...და თან კოცნას მიტოვებდა გლუვ კანზე.
სიამოვნებისგან თვალები მიმენაბა.
როდესაც,მკერდზე მომიჭირა, ჟრუანტელმა ერთიანად დამიარა.იცოდა, რამხელა გავლენა ჰქონდა ჩემზე და ამით სარგებლობდა.თავი გვერდზე გავაბრუნე.
-არა, მე შემომხედე,-ხმადაბლა მითხრა.
თვალები გავახილე და მის დაძაბულ მზერას შევხვდი,თითები ჩემს მუცელს შეეხნენ.ყოველი სულ მცირე შეხებაც კი უდიდეს სიამოვნებას იწვევდა ჩემში.ანდრეა საწოლის კუთხისკენ იწევდა და თან მგძნობიარე კანს მიკოცნიდა.მისი მოძრაობები იყო ცხელი,თავბრუდამხვევი.რომ არ ვწოლოლილიყავი დიდი შანსი იყო იმის,რომ დავვარდებოდი.ამოვიოხრე როდესაც ვიგრძენი როგორ შეეხეო ჩემს ქვედა საცვალს.
-ვერ გადამიწყვეტია,ეს ყველაფერი ასე დავტოვო თუ არა...-მძიმედ ამოისუნთქა. არაფერი მანაღვლებდა, ზედმეტად მოჯადოებული ვიყავი მისი გრძელი თითებით,რომლითაც სხეულზე მეხებოდა.
-გაიხადე.-მითხრა და ლიფი გამიხსნა. წელი ამოვზნიქე,რომ ბრიუსჰალტერის მოშორება შეძლებოდა. ჩემი მუცელი ისევ მის ერექციას შეეხო,რაზეც ხმამაღლა ამოიკვენსა.
წამოვიყვირე,როდესაც თითები საცვალში ჩამიცურა, მკლავი წელზე მოვხვიე და ავეკარი. თავისუფალი ხელი ქვევით ჩავწიე და მისი ტრუსის ზოლს გადავატარე.
-დარწმუნებული ხარ?-მძიმედ სუნთქავდა.მის დიდ თვალებში ნათლად ვხედავდი გაურკვევლობას და დაბნეულობას.
-ჰო.
-მიყვარხარ. ხომ იცი ეს?-ალერსიანი ხმით მკითხა.
-კი.-თავი დავაწევინე,რომ მის ტუჩებს დავწაფებოდი.
თითებით აგრძელებდა ჩემში შემოსვლას,ტუჩები კი ყელში ჩამისრიალა. კანს უხეშად წოვდა,მერე კი იმავე აგდილებზე ენას ნაზად მისვამდა ტკივილის დასაამებლად. იგივე მოძრაობებს აგრძელებდა და აგრძელებდა... მთელ სხეულზე ცეცხლი მეკიდა. წამით მომშორდა,
საწოლიდან გადავიდა და უჯრა გამოხსნა. თვალი ავარიდე, არმინდოდა ამისთვის მეყურებინა. გაუნძრევლადვიწექი როდესაც ისევ ჩემს ზემოდან მოექცა და ტუჩებზე დამეძგერა. ცალი ხელით ფეხები გამაშლევინა და ჩემს შორისმოექცა. კოცნა შეწყვიტა და თვალებში შემომხედა. პირი გახსნა, თუმცა სანამ სიტყვით რაიმეს გააფუჭებდა, მისკენ მივიწიე და ვაკოცე. ცალი ხელით მუცელზე შემეხო,ბოლოჯერ შემომხედა თვალებში და ჩემში შემოსრიალდა. მის პირში გაუაზრებლად ამოვიკვნესე. ცალი ხელით ჩემი თითები მისაში ახლართა. მაგრად მოვუჭირე. კისერს მიკოცნიდა და აუჩქარებლად მოძრაობდა. სიამოვნება იმაზე დიდი იყო, ვიდრე წარმომედგინა. ტუჩებს ვიკვნეტდი. ხმის ამოღების მრცხვენოდა, მაგრამ დაუოკებელ სუნთქვას ვერ ვაჩერებდი.
-კარგად ხარ?-კოცნის დროს ამოიჩურჩულა.თავი დავუქნიე. ნიშნის მიღების შემდეგ უფრო ღრმად შემოვიდა ჩემში. ავთრთოლდი, შიგნით თითქოს რაღაც მბწკენდა,მწვავდა,ცეცხლი მეკიდა.
- ნუ იკავებ- ხმადაბლა მითხრა და ტუჩებზე ცერა თითი გადამისვა.
ოთახში მალევე გამეფდა ჩვენი კვნესის ხმები.
არაფერი მანაღვლრბდა. თუნდაც რომ მენანა. ჩვენ ამწამს ერთნი ვიყავით. იმდენად დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა, უკვე ფანტაზიასა და რეალობაში ვიკარგებოდი.

***
გვერძე მომიწვა და გადასაფარებელი გადამაფარა.
- კარგადხარ?
თავი თვალებ დახუჭულმა დავუქნიე. ჩემკენ გადმოიწია და ლოყაზე ნაზად მაკოცა. თვალები გავახილე და მისკენ გადავბრუნდი. ქვემოთ ცოტაოდენ დისკომფორტს ვგრძნობდი.
გაურკვევლად მიღიმოდა, მის ემოციებს ვერ ვკითხულობდი.
- ახლა რა იქნება?- ხმადაბლა ვკითხე.
- რას გულისხმობ?
- რამე შეიცვლება?
ჩაეცინა და ცალი ხელით მისკენ მიმიზიდა.
- ნუ ხარ სულელი.
ხმა აღარ ამომიღია. გატრუნულმა დავადე თავი მკერდზე. ფანჯარაში გავიხედე, უკვე ბინდდებოდა.
- სახლში უნდა დავბრუნდე.
- დარჩი.
- მე...- დავიბენი, არვიყავი დარწმუნებული მინდოდა თუარა მასთან დარჩენა.- დედაჩემი მელოდება.
თვალები აატრიალა და წამოჯდა.
- თუ გინდა, აბაზანით ისარგებლე.
- კარგი აზრია- თავი დავუქნიე და გავუღიმე.
წამოდგა, ჯერ მაისური გადაიცვა, შემდეგ შარვალი. გაშტერებული ვუყურებდი მის თითოეულ მოძრაობას.
სიგარეტი ტუჩებშორის მოიქცია და მოუკიდა. ორაზნოვნად გამომხედა. მზერა ავარიდე, ზეწარი შემოვიხვიე და წამოვდექი.
- ანდრეა..-ხმადაბლა მივმართე.
- რაიყო?
- მგონი საწოლი დაგისვარე.- მოწითალო ლაქებზე ვანიშნე. გამოიხედა თუარა გაეცინა. ახლოს მოიწია და შუბლზე მაკოცა. საშინლად შერცხვენილი ვიდექი მის წინაშე.
- არაუშავს.
ცალი ხელით წვდა და საწოლს გადააძრო. ხელით მოკუჭა და გასარეცხებთან ერთად დადო.
- მე შევალ- ყოყმანით ვუთხარი და სააბაზანოსკენ წავედი.
სარკეში ჩავიხედე და ღრმად ამოვისუნთქე.
წყალი მოვუშვი. ცხელი სითხე მესიამოვნა და ნებივრობას შევუდექი.

ანდრეა*:

ყველაფერზე ერთდროულად მეფიქრებოდა. სააბაზანოს კარი შევაღე.
- ანდრეა?
- ხო, მე ვარ.
ხმა აღარ გაუცია. უნიტაზს თავსახური დავაფარე და წამოვჯექი. არ შემეძლო ღიმილი შემეკავებინა, როდესაც იმას ვიხსენებდი რაც ცოტახნისწინ ჩემს ოთახში მოხდა.
მარიამის ტუჩების გემო აღუწერელი იყო. მისთვის ეს პირველი იყო ამიტომ მოუხერხებლობა მას კიდევ უფრო მშვენიერს ხდიდა.
- ანდრეა?
- გისმენ- ფარდისკენ შევტრიალდი.
- რას აკეთებ?
- რა ვიცი,შენ გელოდები .
ჩაცინების ხმა გავიგონე, თუმცა ფარდისთვის თვალი არ მომიშორებია.
მალე წყლის ხმაც შეწყდა.
- დაამთავრე?
- კი...
ავდექი და დიდი პირსახოცი ავიღე. ფარდის გაწევა დავაპირე, თუმცა ხელით დაიჭირა. თვალები გადავატრიალე.
- თვალები დახუჭე- კისკისით თვალები ამიციმციმა.
- მარიამ უკვე მყავხარ შიშველი ნანახი, უბრალოდ გადმოდი მანდედან.- დამებღვირა, თუმცა მალევე მოიშორა კოპები და პირსახოცი გამომართვა.

მარიამი*:

ღრმად ამოვისუნქე და ფარდა გადავწიე. ანდრეას თვალებში მივაჩერდი და პირსახოცი ხელიდან გამოვგლიჯე.
აბაზანიდად ფრთხილად გადმოვედი. მუცელი ჯერკიდევ მიხურდა და ჩემდა გასაკვირად ფეხები მიკანკალებდა. პირსახოცი მჭიდროდ მივიკარი სხეულზე და ნიჟარას დავეყრდენი.
ძლიერი ხელების მოხვევა ვიგრძენი წელზე და თვალები მიმენაბა. თავი უკნიდან მხარზე ჩამომადო.
- უნდა ჩავიცვა.- ხმადაბლა ვუთხარი.
- მერე?
- არ დამტოვებ, ხო?- მივტრიალდი და თვალებში შევხედე. თავი ღიმილით გამიქნია და ოდნავ მომცილდა. თვალები ავატრიალე და ოთახში დავბრუნდი. ვგრძნობდი, უკან მომყვებოდა. ტანსაცმელთან მივედი და ჩაცმა დავიწყე. სირცხვილს აზრი არ ჰქონდა.
- რომელი საათია?- ვკითხე სიჩუმის დასარღვევად.
-9ის ნახევარი.
- ჯანდაბა! 8ზე სახლში უნდა ვყოფილიყავი.
ჩაიცინა და კიდევ ერთხრლ ამათვალიერა. საცვლებისამარა ვიდექი.
- ჯობს ჩაცმა დაამთავრო, თორემ აქედან კაი ხანი ვერ წახვალ.
დავებღვირე და ტოპი გადავიცვი.
- კარგი, წავედი.- ვუთხარი ხმადაბლა და საკოცნელად გავიწიე.
- მე წაგიყვან.
- ავტობუსით წავალ.
- სახლში მე მიმყავხარ!
- ანდრეა..
- მორჩი ახლა ბუზღუნს.
თავი დავუქნიე დამჯერი ბავშვივით და დაბლა ჩავყევი. მისაღებში ლიზა დაგვხვდა, შევიშმუშნე, როდესაც ჩვენი ბოლო საუბარი გამახსენდა.
- გამარჯობა, მარიამ.
რა? მესალმება?
- გამარჯობა- ხმადაბლა ვუპასუხე. ანდრეამ მხოლოდ თავი დაუქნია და მისკენ მიმიხუტა. მაშინ მოვცილდი როდესაც ჟაკეტი უნდა ჩამეცვა.
- სხვანაირი მეჩვენება- ვუთხარი ლიზაზე, როდესაც სახლიდან გავედით.
- ცუდი გოგო არარის,დამიჯერე- თვალი ჩამიკრა და მანქანაში ჩაჯდა. ამოვიხვნეშე და გვერძე მივუჯექი. მანქანა დაიძრა.
- თავს როგორ გრძნობ?- ორაზროვნად მკითხა და გათბობას უფრო აუწია.
- ნორმალურად- ხმადაბლა ვუთხარი და თავი ჩავხარე.
გაეღიმა, თუმცა გზისთვის თვალი არ მოუცილებია. ვცრუობდი. ნორმალურობისგან ძალიან შორს ვიყავი. თავს შესანიშნავად ვგრძნობდი. მიუხედავად ფეხების დაბუჟებისა და კუნთების ტკივილისა.
ფიქრებიდან ძრავის გათიშვამ გამომაფხიზლა.
- ხვალ სკოლაში მივდივარ.
- რა?- მისგან ეს სიტყვები იმდენად გამიკვირდა, რომ კითხვის მაგივრად წამოვიკივლე. გაეცინა.
- შენ რას იზამ?
- თუ გამეღვიძება, წამოვალ- ღიმილით ვუპასუხე.
***
დილას მაღვიძარამ გამაღვიძა. თავი მძიმედ წამოვწიე. ყველა კუნთი მტკიოდა აფსოლიტურად. არვიცოდი რისთვის დამებრალებინა. მიზეზი ბევრი იყო... მიუხედავად მარტისა მაინც საშინელი სუსხი იყო გარეთ. რაც კი ყველაზე თბილი მქონდა,ის ჩავიცვი და სახლიდან გავედი.
- ლილუ?- მისი დანახვა გამიკვირდა.
- როგორც იქნა გამოხვედი. - შემომჩივლა. ერთ ადგილას იდგა და არ ინძრეოდა. სახლის კარი დავკეტე და მივუახლოვდი.
- მშვიდობა გაქვს?
ხმა არ გამცა. თვალები ავატრიალე, ხელკავი ამოვუდე და გზად გავიყოლე. სიგარეტს მოვუკიდე და კოლოფი გავუწოდე.
- გინდა?
- არა, შეიძლება ცუდი იყოს.
კოპებშეკრულმა შევხედე და წინ გადავუდექი.
- რახდება თქვი.- სახიდან ფერი წამებში გადაუვიდა და ტუჩები შუაზე გააპო:
- მგონი ფეხმძიმედ ვარ.
ხმა ჩამივარდა.ვხვდებოდი, ახლა რაც შემეძლო ადეკვატყრი უნდა ვყოფილიყავი.
- როგორ?
- რა როგორ, მარიამ.
თვალები დავხუჭე და თავი გავაქნიე.
-ტესტი გაიკეთე?
- არა.
- აბა რა დასკვნებით ხარ?
ჩემს პოზიციას დავუბრუნდი და გზა გავაგრძელეთ.
-თავს ცუდად ვგრძნობ.
- ბოლოს როდის გქონდათ ?- ვკითხე ხმადაბლა.
- ერთი კვირის წინ.
- დაწყნარდი. ტესტი გაიკეთე არაფერი იქნება, დარწმუნებულივარ.
დავამშვიდე დაქალი და გავუღიმე.
- შემოხვალ?- სკოლაზე ვანიშნე.
- ჯობს ჩემს გაურკვევლობას მივხედო.- უხერხულად დამემანჭა. გადავეხვიე
- თავს მიხედე - ხმადაბლა ვუთხარი- რომ მოიცლი გამომიარე, სალაპარაკო მაქვს.
თავი დამიქნია და იქაურობას გაეცალა.
გარშემო მიმოვიხედე, ნაცნობი რომ ვერავინ ვნახე სკოლაში შევედი. კლასსში ანდრეა დამხვდა. გამეღიმა და მისკენ წავედი.
- მომენატრე- ხმადაბლა ამოიჩურჩულა, როდესაც მისგვერდით დავიკავე ადგილი.
- თავს როგორ გრძნობ?- მივხვდი რაზეც მკითხა.
- ყველაფერი კარგადაა. - თავი დავუქნიე. კლასსში ჩვენ გარდა არავინ იყო, სიტუაციით ვისარგებლე და საკოცნელად გადავიხარე.
მისი ტუჩების შეხება გუშინდელს მახსენებდა და ტანში ჟრუანტელი ხელახლა მივლიდა.
- სკანდალების დროა!- შევხტი და მაშინვე კარში მდგომ ტასოს გავხედე. ჯანდაბა! ახლა რა მექნა?
- ენას კბილი დააჭირე.- ამოიღრინა ანდრეამ. ანასტასიას თვალს არ ვაშორებდი. ის ხან მე მიყურებდა გაკვირვებული, ხანაც ავალიანს.
- თქვენ ორნი? სერიოზულად?- აკისკისდა. ემოციები ვეღარ მოვთოკე და ფეხზე წამოვდექი. მივუახლოვდი და წინ დავუდექი.
- გასაგებია, რომ ის ასეთი კარგია სექსში, მაგრამ თავი დაანებე. მორჩა შენი დროებითი სიამოვნება. ანდრეა სამუდამოდ ჩემია!
შევცბი როდესაც საუბარი დავასრულე. ენასკბილს ვაჭერდი მაგრამ უკვე გვიანი იყო. ტასო ყბა ჩამოვარდნილი მიყურებდა. ანდრეასკენ გახედვაც არ მინდოდა. თვალები დავხუჭე და როდესაც გავახილე უკვე ოთახში აღარ იყო.
- მაპატიე- შევუტრიალდი ანდრეას და თვალებში შევხედე. მიღიმოდა.
- საპატიებელი არაფერი გაქვს.
- რატომ იღიმი?
- მომეჩვენა თუ სექსში შემაქე?- გაიცინა. სახე მომილბა და მეც სიცილში ავყევი.
- დაივიწყე- მორცხვად ვუთხარი და თავი დავხარე.
- გამორიცხე.თანაც სამუდამოდ?..
თავი ამაწევინა და შუბლზე ნაზად მაკოცა.
- საღამოს ბიჭებთან ვარ რომ იცოდე. სანდროც იქნება.
თვალები შუბლზე ამივიდა. სანდრიკა?!
- ვაუ, დამეგობრდით?
- შენი ძმაკაცი ჩემი მეგობარია.- თვალი ჩამიკრა. გამეცინა და საზურგეს მივეყრდენი. აბიტურებმა უაზროდ ჩაიარა. ანასტასია თვალს არ გვაცილებდა მაგრამ ვცდილობდი მისთვის არ შემეხედა.
- მანქანით არ ვარ, თორემ მიგიყვანდი სახლში.
- ფეხით წავალ. -გავუღიმე. ჩამიხუტა და შუბლზე მაკოცა.
- ჭკუით იყავი.
თავი დავუქნიე და ერთმანეთს მოვშორდით. თვეზე მეტი იყო გასული მას მერე, რაც დღეს პირველად გავედი სახლიდან მარტო და ასევე მარტო ვბრუნდებოდი. უჩვეულო გრნობა იყო ნამდვილად და ამავდროულად სასიამოვნო.გზად საშინლად დამცხა. ქურთუკი გავიხადე და ხელზე გადავიკიდე. ტელეფონი ამიზუზუნდა, ლილუ რეკავდა.
- გამოვედი, რაქენი შენ?
არდავაცადე არაფრის თქმა.
- მოდი,შენ სახლთან ვარ.
გაკვირვებულმა ნაბიჯები უფრო ავაჩქარე. მაკვირვებდა. შესახვევში შევუხვიე თუარა დავინახე ,ბარდიულზე როგორ იჯდა. ამოვიხვნეშე, მივუახლოვდი და გვერძე მივუჯექი.
- ჰე?
- უარყოფითია.
- გამიხეთქე გული- თვალები ავატრიალე და მხარი გავკარი. სიგარეტი ამოვიღე და გავუწოდე. გამომართვა. ერთმანეთს გადავუკიდეთ და არეალი კვამლით ავავსეთ.
- რაზე გინდოდა ლაპარაკი?- მკითხა რამდენიმე წუთის შემდეგ. ღრმად ამოვისუნთქე და ბოლო ნაპასი ჩავუშვი ფილტვებში.
- სახლში შევიდეთ.- ფეხზე წამოვდექი და გასაღები მოვზებნე. მოჭუტული თვალებით შემომხედა და უკან გამომყვა. შევედით თუარა, დივანზე დავჯექი და ფეხები უხერხულად შევატყუპე. წინ დამიჯდა დაჭყეტილი თვალებით.
- ბევრი არაფერი მკითხო- გავაფრთხილე წინასწარ, რადგან ვიციდი მისი ცნობისმოყვაეეობის ამბავი.
თავი დამიქნია…
- ურთუერთობა გავაფიზიკურეთ.- უცბად მივაყარე. თვალები უარესად გაუფართოვდა და წარბები ზემოთ აწია.
- თქვი რამე- ხელი ავუქნიე და საზურგეს მივეყრდენი.
- არაა?- სერიოზულ სახეში მაცდური ღიმილი შეეპარა. მის სახეზე მოვლბი და გამეცინა.
- კი ლილუ, კი.- ტუჩები უხერხულობისგა მოვკუმე.
- არველოდი..
- არც მე დამიჯერე- გამეცინა და ფეხზე წამოვდექი. - შეჭამ რამეს?
- სიამოვნებით- თვითონაც ადგა და სამზარეულოში გამომყვა.

ანდრეა*:

ბიჭებთან ერთად ბარის შესასვლელში ვიდექი და იოანეს ველოდებოდით. ოდნავ გამოვეცალე მათ და მარიამს გადავურეკე. შიგნიდან ყველაფერი მრღრნიდა. თითქოს უფრო უნდა მეზრუნა, თითქოს ჩემს ხელთ იყო, არმინდოდა ცუდად ეფიქრა რამეზე ან მსგავსი. საკუთარ თავს ვერ ვუტყდებოდი ემოციებში, გრძნობებში.
- მარიამი დაკავებულიაა- ჩამკივლა ტელეფონში ლილუმ.
- სადაა?- დინჯად ვკითხე.
- აბაზანაში. ისე ესეთი დამყოლი არმეგონე.
გამეცინა.
- მოგისწრიათ ჭორაობა.- გადავიხარხარე და იოანესაც მოვკარი თვალი ქუჩის მეორე მხარეს.
- ეჭვი ნუ გეპარება.
- ზემოთ ბარშივართ.გამოიარეთ თუარ დაგეზარებათ.
შევთავაზე და ტელეფონი ღიმილით გავუთიშე.
- ზედმეტად პუნქტუალური ხარ.მიქაძე- შორიდან მივძახე და მივუახლოვდი.
- შევიდეთ, პირველს მე ვკისრულობ- გაგვიძღვა ჯაჭვლიანი. ესბიჭი თანდათან უფრო მომწონდა. დახლთან დავჯექით ყველა და ბარმენმაც ჩამოასხა.
- ლუკა, ხო?- მოპირდაპირე მხარეს მანიშნა სანდრომ. თვალი გავაყოლე და ის იდიოტი დავლანდე. სასმელი გადავკარი და ბარმენს ვანიშნე გაემეორებინა.
- ვიცი რასაც ფიქრობ და აქ რომ მოიწვიო, შემომეცემება.
ამოვიღრინე და გავიღიმე.
ხელები დანებების ნიშნად სიცილით ამიწია სანდრომ.
ჭიქა ჭიქას მიყვა. უკვე საკმაოდ ნასვამი ვიყავი. მიქაძემ კარაოკეს სიმღერა დაიწყო. თვალებს არვუჯერებდი და ბოლო ხმაზე ვხარხარებდი. ბოლოს 12ის იყო კარაოკე რომ იმღერა, ისიც ნიძლავზე. წელზე მსუბუქი ხელების მოხვევა ვიგრძენი და ღიმილით მივტრიალდი.
- აქ რაგინდა!- თვალები დავუბრიალე ტასოს და მაშინვე მოვშორდი.
- ვიცი, რომ ჩემთან გინდა- ტუჩებზე ენა გადაისვა და გვერძე ჩამომიჯდა. გონება არეული მივშტერებოდი...ზედმეტად გამომწვევად ეცვა და სექსუალურადაც გამოიყურებოდა..

მარიამი*:
- არა ლილუ! ბიჭების საღამოა.
შეეწინააღმდე დაქალს. არმიყვარდა, როდესაც თავს ზედმეტად ვგრძნობდი.თანაც აქ საქმე მხოლოდ ჩემში არ იყო. ადამიანს საკმარის თავისუფლებას თუარ მისცემ, საბოლოოდ შენგან მოუნდება განთავისუფლება.
არვიცი.ეს კლიშე რომელიმე ჟურნალში წავიკითხე თუ ინტერნეტში მაგრამ რეალირზე რეალურად ჟღერდა და ლოგიკურიც იყო.
- იოანე არმინახავს დღეს და ჩემი ხათრით მაინც წამოდი.
დაბღვერილი ვუყურებდი, ის კი ნელნელა თავს ისაწ....ბდა და ტუჩს ატრიალებდა. ასე ხუთი წლისას გავდა.
- რას არ გაგაკეთებინებს დაქალის სიყვარული!
შევჩივლე და ფეხზე წამოვდექი.
გაიკრიჭა და ჩემზე წინ გაიქცა კარისკენ. თვალები ავატრიალე და მივყევი.
-ერთხელაც ისე აატრიალებ მაგ თვალებს,დაბრმავდები.
10წუთში ბარის წინ ვიდექი.ამ საკითხში მე და ლილუ კატეგორიულად განსხვავებული ადამიანები ვიყავით. ყველაფერს გააკეთებდა ოღონდაც თავისი საყვარელი იოანეს ყურადღება მიექცია და მის გარდა გასაქანიც არ ჰქონოდა. კარგადაც გამოსდიოდა. თანაც, უკვე შეყვარებული კიარა, მომავალი ცოლი იყო. ვყყურებდი და არ მჯეროდა 18ელის ასაკში დაქალი როგორ მითხოვდებოდა. ფიქრებიდან ბართან მისულებს ხმაურმა გამომაფხიზლა.
- დაურეკავ და გამოვა?- ვკითხე ლილუს.
თვალები დამიბრიალა და შიგნით შემათრია.
- აქ რატომ მომიყვანე.- შევიშმუშნე და ბარი მივათვალიერე, მგონი ჩემი ნათქვამი არც გაუგია, მაგრამ მაინც ჩამჩურჩულა:
- მთლად უცხოპლანეტელივით ნუ მოიქცევი.
თვალი ჩამიკრა და ხელი გამიშვა. ცოტა შემეშინდა, რამდენიმე თვის წინანდელი გამახსენდა. მაგრამ ეს ხომ ბარი იყო და არა კლუბი.
საკუთარ თავს შემოვუძახე,ლილუ მიქაძის მოსაძებნად წავიდა, იქვე ჩამოვჯექი და მოწყენილობისგან ამოვიხვნეშე.
- ლამაზი ქალბატონი მარტო რას აკეთებს?- მომესმა ნაცნობი ხმა. გვერძე რომ გავიხედე, ლუკა უკვე ჩემთან ერთად იჯდა და ვისკს წრუპავდა.
- იცი.. არ ვარ მარტო.
უხერხულად გავუღიმე.
ტელეფონი ჩანთაში ჩავიდე და ანდრეას დავუწყე თვალებით ძებნა, ჩემგან არც თუ ისე მოშორებით,დახლთან იდგა და ტასოს ესაუბრებოდა. ლამის თვალები გადმომიცვივდა,როდესაც დავინახე როგორ დაადო ანასტასიამ მუხლზე ხელი.
- აბა? - კითხვების დასმას არ წყვეტდა ლუკა.
- როგორც ჩანს,შეყოვნდა- როდესაც ეს ვთქვი, სხეული სრულიად გამეყინა, მაგრამ თავი ხელში ავიყვანე. - ასერომ..
- შენთან არმინდა დაძაბული ურთიერთობა. რამეს დალევ?
- წყალს.
ჩემს ნათქვამზე გულიანად გაეცინა და მწვანე თვალები იმხელაზე დაჭყიტა საკუთარ თავს სრულიად ვხედავდი. მის სახეზე ცოტა გამეცინა და ბარმენის მიერ მოტანილი წყალი მოვსვი. ბოლომდე ვერ გამიქრო შინაგანი სიმხურვალე. თვალი ანდრეასკენ მეპარებოდა "დაწყნარდი მარიამ, დაწყნარდი"
ლუკას შევხედე და გავუღიმე. ვიგრძენი ანდრეამ როგორ გამომხედა, ამაზე ძალაუნებურად დავიკრიჭე. მწვანეთვალებამ მხარზე ხელი დამადო და თავის ამხანაგზე ისტორიის მოყოლა დაიწყო. კარგად მეტყველებდა, კარგი იუმორის გრძნობაც ჰქონდა.
მალე ანდრეაც ადგა და ნელი,მძიმე ნაბიჯებით დაიწყო ჩვენკენ წამოსვლა. ვცდილობდი , არაფერი შემემჩნია და რაც შემეძლო ბუნებრივი ვყოფილიყავი.
- წამოდი მივდივართ, დადე სასმელი.
ხელი უხეშად მომკიდა და წამომაყენა.
- უკაცრავად?!
- სწრაფად!- კბილებში გამოსცრა და დაძაბულობისგან დაჭიმული თვალები უარესად დაქაჩა.
- ანდრეა!
მეტისმეტი მოსდიოდა ,მაგრამ ვერანაირად ვრწინააღმდეგებოდი.
- რაგჭირს ისევ უმიზეზოდ ბრაზობ!- ხმადაბლა ვუთხარი.
თვალების ბრიალით შემომიტრიალდა.
- უმიზეზოდ არა?! სასმელი შემოგთავაზა!
- წყალი! - მის ნათქვამს შესწორება გავუკეთე. თვითონ კი სასმლის სუნი მძაფრად ასდიოდა.
- წყალი? მორჩა წყალიც არ უნდა დალიო!
მის ნათქვამზე ჩემმა ქვეცნობიერმა გულიანად გადაიხარხარა. მე კი ქვასავით, ბრაზმორეული ვიდექი.
- წამოდი. - კიდევ ერთხელ გამიმეორა და მკლავზე მომკიდა ხელი.
-პრობლემაა რამე? - წამის მეასედებში შეატრიალა ავალიანი ლუკამ.
დავინახე, ანდრეას მუქი ნაცრისფერი თვალები უარესად როგორ ჩაუშავდა და ხელები მომუშტა.
- არა, ყველაფერი კარგადაა- სიტუაციის განმუხტვა ვცადე.
- გმირის როლს ნუ თამაშობ- კბილებში გამოსცრა ანდრეამ.
- ჯერ ხელი გაუშვი მარიამს.
არადა არ ნებდებოდა ლუკა. ავალიანის გამომეტყველების შემხედვარეს, გული ძალიან ცუდა მიგრძნობდაზ
- რავქნა?!- იცილით გამომხედა ანდრეამ და ისევ ლუკას გახედა - შენთვითონ მაიძულე.
ვერ გავაანალიზე, როგორ დაარტყა მწვანეთვალებას სანამ დაცვა არ გამოჩნდა. ალიაქოთი ატყდა, ყველას ყურადღების ცენტრში ახლა ჩვენ ვიყავით.
- ანდრეა რას აკეთებ?? - მთელი ხმით დავუყვირე.
- წავედით. - ისევ იგივე ჟესტი გაიმეორა და სირბილით გასასვლელისკენ მიბიძგა.
- სწრაფად ვერ მოვდივარ!!
არ დაუყოვნებია, ჩაეცინა და მხარზე შემომიგდო.
- არანორმალური ხარ!!
ვიცოდი არაფერს ჰქონდა აზრი, სანამ იქაურობას არ გავცდებოდით.
- ახლა დამსვი.
ხმის ამოუღებლად ჩამომსვა, როდესაც ქუჩას მივეფარეთ.
- რაგააკეთე? იმ ბიჭს როგორ დაარტყი? რაადამიანობაა? - გავმწარდი, საკუთარ თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი.
- აუცილებელი იყო.- ძალიან მშვიდად მიპასუხა. თვალს თვალში მიყრიდა - მადლობა თქვას, რომ შენ აქ იყავი თორემ უარესი მოხდებოდა.
ჩამეცინა. გულწრფელად ჩამეცინა მის სიტყვებზე.
- რა,მოკლავდი?! - მივტრიალდი, მის არაფრისმთქმელ სახეს ვეღარ ვუძლებდი. - წარმოუდგენელია, ერთწამს მსოფლიოში ყველაზე მზრუნველი და ზრდილობიანი ადამიანიხარ. მეორე წუთში კი,საშიში და სახიფათო ხდები.- ტონი მეცვლებოდა, უკვე ყვირილში გადავდიოდი.
- უაზროდ არაფერი გამიკეთებია, ამის შემდეგ ნორმალურად მოგექცევა!- თვითონაც აუწია ტონს.
დაუჯერებელია!
- შენ ყველაფერს ასე აგვარებ? პატარა მიზეზით ადამიანებს სცემ? ძალიან მოგწონს ვინმეს ცემა?!
ხმას არ იღებდა. ამოვიხვნეშე.
- ასე თავს კარგად გრძნობ?!
მივუახლოვდი, ხმა მიკანკალებდა მაგრამ მისგან პასუხების მოლოდინში უაზროდ ჩაშავებულ თვალებში შევყურებდი.
- შენ ვერ ხვდები..- ამოილაპარაკა და თავი ჩახარა.
- ხო ვერ ვხვდები! რამოხდა? რამოხდა იმით რომ დაარტყი? რა შეიცვალა?!
- მარიამ საკმარისია!- მოულოდნელად გამაწყვეტინა, მაგრამ ვერ ვჩერდებოდი.
- მხოლოდ ის,რომ მე დავინახე და სახიფათო ადამიანი ხარ?- ბოლო სიტყვებზე სიცილი შემერია. თვალები ცრემლებით მქონდა ჩაგუბებული, მაგრამ არ მაინტერესებდა, ჩემი ემოციური სისტემა უკვე პიკზე მირტყამდა. ხმის ამოღებას არ აპირებდა. თავი სინანულით და ღიმილით გავაქნიე. შევტრიალდი და წასვლა დავპირე, თუმცა მკლავში მწვდა და შემატრიალა.
- მე შენ საკუთარი პრობლემბისგან გიცავ, ასე ხელს ვეღარავინ გკრავს.არმინდა ჩემგან შორს იყო. მთელი დღეა მარტო დადიხარ ისედაც!ამაზეფიქრს ვერ ვწყვეტ. ვერცერთ *აბიჭვარზე ფიქრს ვერ ვწყვეტ, ვინც კი შეიძლება გავნოს. საქმის კურსში უნდა ვიყო. თორნიკე ნებისმიერ მომენტში შეიძლება დაბრუნდეს.
მისმა სიტყვებმა თითქოს გული მომილბო, მაგრამ მაინც გაბრაზრბული ვიყავი.
-და შენ გგონია, იდგები ასე, ჰორიზონტის პირისპირ და სიშორის გარდა არაფერზე იფიქრებ? არა, შენ წაგებულ ადამიანობაზე იფიქრებ რომლის შეგრძნებაც მაშინ გელოდა, თუ ყველაფერს არ აურევდი.
ღრმად ამოვისუნთქე. თითქოს ყველაფერი ვთქვი, რასაც ჩვენი ურთიერთობის პერიოდში ვიგროვდებდი და სიმართლე რომ ვთქვა, ამ მომენტში ვინანე კიდეც. ნათქვამს ვერ გავაქრობდი, წამების წინანდელ წარსულს ვერ დავაბრუნებდი. ასერომ, ვამჯობინე თავი ამერიდებინა ამ ყველაფრისთვის.
ჯერ კიდევ თვალებში გაშტერებული მიყურებდა. ვგრძნობდი ჩემს, ბოლო სიტყვებს აანალიზებდა. თავს ძალა დავატანე და ხმა ამოვიღე:
- სახლში მივდივარ.
არ შემწინააღმდეგებია. ზუსტად ვიცოდი, უკან არ გამომყვებოდა. ამჯერად მაინც.