რისთვის ვუბრაზდებოდი მას არ ვიცოდი, იმიტომ რომ ბარში იმ გოგოებთან ერთად მოვიდა?თუ რატომ? ამაზე ვფიქრობდი და ფიქრებში ისე ვიყავი გართული ვერც კი შევამჩნიე როგორ მომიახლოვდნენ უცნობები.
-აქ რას აკეთებ? ასეთ დროს თან  მართო? - მკითხა ერთ-ერთმა ირონიული ღიმილით. მათთვის ყურადღება არ მიმიქცევია და გზა განვაგრძე. ისინიც მიახლოვდებკდნენ.
ამდროს კი თორნიკეს მანქანა დავინახე. მე რომ შემამჩნია მანქანა გამიჩერა და მეც ჩავჯექი. რომ დავჯექი შემდეგ გავაანალიზე ყველაფერი. შიშმა და კანკალმა ამიტანა.
-კარგად ხარ? - მკითხა მზრუნველი ხმით თორნიკემ.
-უკვე კი.-ეს ვუთხარი და მანქანა ევის სისწრაფით მოსწყვითა ადგილს.
ცოთახნით თავკებუ დავხუჭე და ვცდილობდი  გამეანალიზებინა მომხდარი. გონს რომ მოვედი ჩემ სახლთან ვიყა უკვე.
თორნკიკეს დავემშვიდობე და სახლში ავედი. და ვფიქრობდი საიდანნიცცოდა თორნიკემ სად მცხივრობ? ან იქ იმ დროს რასაკეთებდა? მაგრა ამაზე ფიქრის თავიც აღარ მქინდა დავწექი და დავიძინე.
ახალწელმაც კარგად ჩაიარა ნინისთან და გუკასთან ერთად შევხვდი. 20იანვარი და უკვე საახალწლო არდადეგები დამიმთავრდა, უნივერსიტეტში წასასვლელად მოვემზადე.
გავიგე რომ ახალი ლექტორი გვყავდა თუმცა სულაც არ მაინტერესებდა ვინ იყო. ლექციაზე შევედი და იქვე გავშეშდი თორნიკე რომ დავინახე გარეთ. თავში მხოლოდ ერთი კითხვა მქონდა აქ რა ჯანდაბას აკეთებდა.მთელი ლექცია ისე ვიჯექი ერთი სიტყვაც კი არ გამიგია თუ რას ამბობდა ლექტორი. მხოლოდ თორნიკეს ვაკვირდებოდი. ლექციებიც დამთავრდა და სახლში წასვლას ვაპირებდი გზა თორნიკეს მანქანამ რომ ჩამიჭრა, კინაღამ გამიტანა.
-რასაკეთებ სულ გადაირიე ხო? კინაღამ გამიტანე. - ვუთხარი სიბრაზე მორეულმა.
-კინაღამ. - ირონიულად მითხრა.
-და რა გინდა?
-წამოდი სადმე დავსხდეთ და იქ ვისაუბროთ.
ბევრი კითხვა მქონდა მასთან დაკვშირებით ამითომაც უარი არ მითქვამს.
ერთ-ერთ კაფეში დავსხედით,დავსხედით და ჩვენს შორის უხერხულმა სიჩუმემ დაისადგურა რამდენიმე წუთით. ის მიყურებდა და უბრალკდ მაკვირდებოდა. საუბარი კი მე დავიწყე.
-ანუ ახლა რა გამოდის რო ჩემი ლექთოი ხარ? - ვუთხარი სიცილით.
-როგორც ჩანს კი - მანაც იგივე ქცევით მიპასუხა.
საუბრის დროს ჩვენს შორის თითქოს უხერხულობა გაქრა.
-იცი დაგინახე მაშინ, თავიდან დარწმუნებული არ ვიყვი რომ შენ იყავი თუმა ახლა ზუსთად ვიცი რომ არ ვცდებოდი - უცბად დაუსერიიზულდა ხმა.
-რაა?
-აი მაშიმ ჩიხში. - ეს მითხრა და თვალები გამიფართოვდა. ნუთუ ახლა ჩემს მოკვლას ფიქროს იმისთვჯს რომ არ ჩავუშვა. ძალიან შემეშინდა იმ მომენტში და ალბათ ეს მანაც შეამჩნია.
-და წყნარდი შენს მოჯვლას არ ვაპირებ - მითხრა სიცილით. - უბრალოდ არ მიმდა ჩემზე არასწორი წარმოდგენა გქონდეს. ის ბიჭი იმითომ ვცემე, რომ დავინახე როგორ ცდილობდა გოგონაზე ძალა გამოეყენებინა. მეც როგორკ კი ეს დავინახე მივვარდი და მერე შენც იცი თუ რა მოხდა.
ეს თქვა და მის მიმართ შიში სრულიად გამიქრა. კიდევ ცოტახნით ვსაუბრობდით ესე და შემდეგ სახლში მიმიყვანა.
- საიდან იცი სად ვცხოვრობ?
- გითვაკთვაკებდი.-ეს მითხრა და ისეთი სახე მივიღე გაოცებისგან, სიცილისგან გადაბჟირდა.-კაი დაწყნარდი, გუკას მივწერე და მანაც მითხრა, იმ დღეს გზაში ისე ჩაგეძინა აღარ გაგაღვიძე.
თორნიკეს დავემშვიდობე და სახლში ავედი. ამ ამბის შემდეგ კიდევ რამდენიმეჯერ ვნახე. ნელ-ნელა უფრო ვახლოვდებოდით მე და თორნიკე.
ჩემი დაბადების დღე იყო 29ივნისი  ერთ-ერთ რესტორანში შევიკრიბეთ მე, ნინი, გუკა, ირაკლი და ალექსანდრე. თორნიკე კი ჯერ არ მოსულიყო და ველოდებოდით.
უკვე 8 საათი გამხდარიყო თორნიკე კი  არსად არ ჩანდა. გარშემო კი უაზროდ ვიყურებოდი და თვალებით მას ვეძებდი როდესაც გუკა მოვარდა ჩემთან შეშფოთებული სახით.
-სალ, სასწრაფოდ უმდა გავიდეთ თორნიკე ავარიაში მოყვა. - ამის თქმა და ჩემი გარეთ გამოსვკა ერთი იყო. მანქანასთან მისვლას ვაპირედი როდესაც გარეთ მდგარი თორნიკე დავინახე,ხელში ყელიუმის ბიშტებით და თაიგულით,გვერდით კი საჰაერო ბიშტი. ერთხეკ საუბრისას თორნიკეს ვუთხარი თუ როგორ მინდოდა საჰაერო ბუშტით გაფრენა თუმცა არ მეგონა მართლა ასე თუ მოიქცეოდა. მეც სიხარულით მივედი მასთან.
-სულ გაგიჟდი ხო,შუა ქუჩაში როგორ... - გაოცებისგან სიტყვებსაც კი. ვერ ვპოულობდი, მალევე ავფრინდით საჰაერო ბურთით.
და საბოლოოდ სიჰვარულში გამომიტყდა და მეც იგივეთი ვუპასუხე.ისედავ ვიცოდით ერთმანეთის გრძნობებზე თუმცა ასე ღიად არ გვისაუბრია. დედაჩემსაც მოვუყევი მასზე და სიმართლე გითხრათ  მოეწონა.
ერთმანეთ რამდენიმე თვე ვხვდებოდით და საბოლოოდ ხელიც მთხოვა და მეც სიხარულით დავთანხმდი.
ქორწილის დღეს შესანიშნავი სურორიზი გამიკეთა და დარბაზში მისულს დედაჩემი დამხვდა. იმ მომენთში ჩემზე ბედნიერი ადამიანი მთეკ დედამიწაზე არ იქნებიდა. ქორწილიდან რამდენიმე თვის შემდეგ სასიყარულო ამბავი ვაცნობე თორნიკეს, ის რომ მაკე პატარა გვეყოლებოდა. მასაც ძალიან გაუხარდა რათქმაუნდა. ორსულობის თვეებში გაწამებუკი მყავდა. ხან რას ვთხკვდი ხან რას, ისიც უსიტყვოდ ასრულებდა ყველაფერს. 20 დეკემბერი იყო, სახლში მე და დედა ვიყავით მართო. თორნიკე კი სამსახურში იყო, როდესაც მუცელი ამტკივდა.ეგრევე საავადმყოფოში წამიყვანეს და გზაში თორნიკეს დავურეკეს. ისიც მალევე მოვიდა. უნდა გენახათ როგორი საყვარელი იყო ჩვენი პატარა. ბავშვს ალექსანდრე დავარქვიით. ალექსანდრე ბურდული. ისეთი საყვარელი იყო. სულ მამას გავდა თვალებით.
***
შემოდგომის საღამო იყო, საშინლად წვიმდა როდესაც თორნიკე სახლისკენ ბრუნდებოდა. ამ დროს კი გზა ჩაუჭრა ერთ-ერთმა მანქანამ თორნიკემ მანქანა სწრაფად გასწია და შეჯახება აიცილა თუმცა საჭე ვეღარ დაიმორჩილა და იქვე მდგარ ბოძს შეასკდა.
იმ დღეს საინფორმაციოში გამოაცხადეს რომ დაიღუპა 28 წლის ბიჭი ავიაკატასთროფით.

_________________________
ბოდიში შეცდომებისთვის და მადლობა ეომ კითხულობთ<3