ლიფტის კარი გაიღო და ვიღაც ბიჭი გამოვიდა. ძალიან ნაცნობი სახე ჰქონდა.. ხოო,რა თქმა უნდა, ეს ხომ ის იყო დღეს, რომ ლამის გამიტანა..
ნეტა აქ რაუნდოდა??
-ვაა,როგორი სიმპატიური მეზობელი გყოლია! აქამდე რატომ ვერ შევამჩნიე?
-რადგან არაა ჩემი მეზობელი
-სამწუხაროა
-იცი ვინაა?
-მოიცა იცნობ?
-არა, ისაა დღეს, რომ ლამის გამიტანა
-რააა?? მაგაშიც, რომ ბედი გაქ! რა შანსებს უშვებ ხელიდან!!
-ღმერთო ჩემო, ოდესმე გეშველება?
- მე კი, მაგრამ შენ არა.. მე, რომ ეს ტიპი დამჯახებოდა თუ რაცქვია, არვიცი ალბათ, რომ დავინახავდი დავდუმდებოდი და იქვე დავდნებოდი..
-უშველეთ ვინმემ ამას
-კაი რა! რანაირიხარ.. რამე მოგემოქმედებია, თავი წაგექცია ან რამე, მერე იზრუნებდა შენზე და ჰოოოპ!!
-მგონი ძაან ბევრი დალიე
-არაფერიც! ამას რანაირად ეჩხუბე?! ასეთ სიმპაწიაგას? შენს თავზე თუარა ჩემზე მაინც გეფიქრა და გეჩალიჩა ჩემთვის!!
-კარგი მომავლისთვის გავითვალისწინებ
-აუ დააკვირდი, როგორ გიყურებდა??
-არა
-უიმეე, აბა რასუყურებდი?! მოკლედ თავიდან რომ დაგინახა გაუკვირდა ძაან და მერე ჩაეღიმა და თან სასიამივნოდ. ღიმილიც საოცარი აქვს!
-შეგისწავლია მილიმეტრებში, რანაირად მოასწარი
-მაგის მოსწრებას რაუნდა
-კაი შევეშვათ მაგას! ლაშამ რაო?
-არაფერი რაუნდა ეთქვა,ცოტას მეფლირტავებოდა.. მართალი იყავი მოვწონვარ..
-მოიცაა გითხრაა??
-არა, ჯერ ვერ ბედავს, ხოიცი ლანაილია.. მაგრამ რომ მოვწონვარ მაგას ვხვდები რა
-მე მიგახვედრე თორე...
-ხო შენ რომ არ მყავდე რამეშველებოდა
-მერე, რაო?? მოგწონს?
-აუ რავი
-ეეეეეე, ანუუ კიი
-ხო რა, მგონი კი
-აუ რამაგარია!! ძაან კაი ბიჭია და უხდებით ერთმანეთს. აბაა იმ იდიოტ დათოს კიარგავს
-სულ ნუ კბენ მაგას, რადაგიშავა
-იდიოტია და ის
-მერე იყოს, შენ რაგინდა. ნუ ახლა, რა თქმა უნდა, თუარმოგწონს
-უიმე არა, იდიოტიათქო არ გითხარი?
-მერე რა, იდიოტებიც უყვარდებათ
-მე არა
-ნუ კარგი.. ლილე და დემე სად არიან, სად დაიკარგნენ?
-ჯერ არდაუწყიათ მაგათ სწავლა და ბათუმში არიან..
-ხოდა, როჩამოვლენ წავიდეთ სადმე, დიდიხანია აღარ ვყოფილვართ
-ხო რა, რამე ვქნათ. ოღონდ ახლა არ მაფიქრო მაგაზე, მერე მოვიფიქროთ ერთად
-ოკი
ჭორაობაში, ჭამაში და ფილმების ყურებაში დაგვათენდა.. შვიდი საათი იყო დაწყებული, რომ ვინებეთ დაწოლა და 2 საათიც კი არგვქონდა დრო ძილისთვის, ამიტომ ძაან ჩვეულებრივად დავიკიდეთ უნი, ნუუ რადგან მაინც ვერ ავდგებოდით ამიტომ ძილი აღარ დავიფრთხეთ.. თან ჩემი თავის ამბავი, რომ ვიცი ნახევარი საათი მაინც მოვუნდებოდი ჩაძინებას.. ზოგადად ჩაძინება, მიჭირს. ყველანაირი ხმაური და სინათლე ხელს მიშლის, საათის ხმაც კი.. საკმაოდ ფხიზელი ძილიც მაქვს, მეორე ოთახში სინათლე, რომ აანთონ შეიძლება მაგანაც გამეღვიძოს.
-აუ მცივა, ჩამეხუტე რა!
-უიმეე არგადაირიო! ხოიცი ეს ჩახუტებები არაა ჩემი.. ვერვიძინებ ეგრე..
-აუ მე აბა პირიქით ვარ რამეს, თუარ ჩავეხუტე, ისე ვერ ვიძინებ (ხმა მოისაწყლა)
-სახლში ვის ეხუტები?
-ვის და საყვარელი ძაღლი სათამაშო მყავს და მაგას
-რატოხარ ასეთი ბავშვი!
-შენ ხო მყავხარ ქალი
-შენგან განსხვავებით, სათამაშოებს არ ვეხუტები
-შენ არც სათამაშოს და არც ადამიანს ეხუტები.. საწყალი შენი ქმარი, წინსწარ მეცოდება..
-მე ჩემი სივრცე მჭირდება გენაცვალე, პირველად გესმის ჩემგან ეგ?
-არა, მაგრამ ყოველ ჯერზე მეცოდება ხოლმე.. (იცინის)
-არაუშავს აიტანს!!
-ხო ჩვენ თუ გიტანთ ეგეთ უჟმურს და უხეშს ეგეც აიტანს როგორმე
-აუ სულ ხო არვარ ხოლმე
-ხო წელიწადში ორჯერ
-აუ ეგრეც არაა ახლა.. ნუ რავქნა ახლა, არშემიძლია ეს უწიპუწი და ყოველდღე მიყვარხარ, ვგიჟდები შენზე და ა.შ.. ეს ჩახუტებები და ამბები. ყოველდღიურად, რომ აკეთებენ ძილისწინ ან დილას თითქოს მნიშვნელობას კარგავს ეს სიტყვა.. თითქოს კიარა კარგავს.. იშვიათად,რომ ეუბნები ადამიანს ან სითბოს გამოხატავ მაშინაა სასიამოვნო. თუ ეუბნები გულით უნდა ეუბნებოდე და არა მოვალეობის მოხდის მიზნით.. არაა აუცილებელი ყოველდღე უთხრა!! თან ეს აფერისტობები არშემიძლია. ხომიცი, ადამიანს ან ვეუნები რასაც ვფიქრობ ან საერთოს არაფერს ვეუბნები. მოტყუებით არ ვატყუებ და არ ვეაფირისტები
-კარგი ნუ ჩაირთე, მერამდენეჯერ ვისმენ მაგას უკვე, ასეთიხარ ამოუცნობი.
ყველა ადამიანი სხვანაირად მახასიათებს: ზოგი მეუბნება რომ მხიარული, საყვარელი, ტიქტიკა, ენას როარაჩერებს, ხანდახან გიჟიც ვარ.. ზოგი კი უჟმური, უხეში, ჩუმი, მორცხვი.. უცნაურია არაა?? მგონი აქ არაფერია უცნაური! უბრალოდ არვარ ყველასთან ერთნაირი და სწრედ ამიტომ! თუმცა ყალბი არავისთან ვარ.. ძალიან ბევრს უთქვამს, რომ თითქოს ისეთი ვარ,რომ ყველა და ყველაფერი და არაფერი მანაღვლებს, მაგრამ ასე ნამდვილად არაა! საქმე იმაშია,რომ არ გამოვხატავ, უბრალოდ არშემიძლია.. ან არმინდა.. ყველაფერს ჩემში ვინახავ.. თუმცა ვაიი, როცა ყველა ეს გრძნობა ერთად იფეთქებს, როგორც 4 წლის წინ..
ლაპარაკში,როდის ჩაგვეძინა ვერ გავიგეთ.. დილას კი ზარის ხმა მაღვიძებს. ამ დილა უთენია ვინ ჯანდაბაა? რაუნდაა? გვიან ვერ მოვიდოდა? მანდმაიანც უნდა გავეღვიძებინე? ბურდღუნით წამოვდექი,ხალათი ჩავიცვი და წავედი კარის გასაღებად, "ჭუჭრუტანაში" გავიხედე ლილე იყო. მოიცა ეს ბათუმში არიყო? ამდენიხანი მეძინა? კარი გავაღე და ლილე მეტაკა
-ეეე ჩემო ჩიკვანუნო, როგორ მომენატრე! დიდიხანია არ მინახავხარ? ძაან ძაან მომენატრე! უნიში მივხვდი როარიყავი,ფბზე არშემისულხარ და! ხოდა ამწამს ჩამოვედით მე და დემე,ხოდა პირდაპირ აქ მოვედი..
-ნუ გაკივი,ძინავს ხალხს. შემო, ამოისუნთქე; დემე სადაა?
-რაღაც საქმე ქონდა და მოვა მოგვიანებით
დეა გამობაჯბაჯდა
-ეე ლილე,როგორ ხარ? (დეა)
-კარგად.. აუ მგონი ძილი დაგიფრთხეთ ხო?
-აბა რაგეგონა გენაცვალე დილის 10 ზე რომ დამადექი (მე)
-აუ ვერ მოვითმენდი.. ისეთი რაღაც უნდა გითხრათ, აი გადაფსიხდებით
-ვაიმე, არ არსებობს.. აუუ რა მაგარიაა, ძალიან ძალიან გამიხარდაა. აუუუ გილოცავთ.. ჩემი ორი ცალი სიყვარულიი!!!(მე)
-ვანგა ხარ? (ლილე)
-არა იდეალურად გიცნობ!
ჩემი ლილე დაინიშნა! ვინ დანიშნა? ჩემმა დემემ!! აქამდე არმითქვამს ხო?? მოდი მოკლედ გეტყვით. დემე თბილისიდან გადმოვიდა ბათუმში, რადგან მისი მშობლები ავტოკატასტროფის შედეგად დაუღუპნენ და ის დეიდამისთან გადმოვიდა საცხოვრებლად, ჩემს მეზობლად. მალევე დავახლოვდით და შემდეგ ლილემ და დემემაც გაიცნეს ერთმანეთი.. ნუ გავაცანი.. და თავიდანვე იყო მათ შორის,რაღაც. მეგობრობდნენ, მაგრამ მაინც არიყვნენ მეგობრები.. თუმცა არცერთი აღიარებდა ამას, მაგრამ ბოლო-ბოლო გამოუტყდნენ ერთმანეთს, თითქმის სამი წლის წინ. და მის მერე ერთად არიან, ხოდა დაადგათ საშველი როგორც იქნა გადაწყვიტეს ეს! თან გუშინ იყო სწორედ ის დღე როცა ერთმანეთი გავაცანი და ჩემმა რომანტიკოსმა ძმაკაცმა სწორედ ამ დღეს გადაწყვიტა მისი დანიშვნა..
-ანუ მალე ქორწილში ვიგრიალებთ? (დეა)
-კი გაგრიალებთ! (ლილე)
ყველაფერი დაწვრილებით მოვაყოლეთ ლილეს, მალე დემეც მოვიდა და ჩვენებურად პატარა წრეში ავღნიშნეთ მათი გაბედნიერება..
-აუუ როიცოდე,როგორ გამიხარდა.. ისეთი საყვარლები ხართ,რო რავიცი. მე რო მარტო ვარ ხოლმე გული მტკივა (ვიცინი)
-ისეთი ხარ ვინ მოგეკარება,მწარე (დემეტრე)
-ხო იმ საწყალ დათოს მოსწონხარ მაგრამ აზრი? (დეა)
-აუ ეგ ტიპი კიდე გეჩალიჩება?(დემეტრე)
-შენ წარმოიდგინე და კი (მე)
-ხოარ გაწუხებს? თუგინდა დაველაპარაკები (დემეტრე)
-არა არმინდა (მე)
-მერწმუნე ნამდვილად არუნდა, ეს ისეთებს " უტარებს" რომ.. ვერაფერს გაუბედავს(დეა)
-არც უნდა გაუბედოს (ლილე)
-უი მართლა, ბარბი ჩემი მეგობარი არის შენი ახალი მეზობელი იცი?? (დეტრე)
-ვაა ვიინ? (მე)
-ალექსანდე, რომ ვახსენებ ხოლმე (დემეტრე)
-ხო ხო გამახსენდა, თბილისში მეზობლები იყავით ხო?? და მგონი ერთ სკოლაშიც დადიოდით და ამბები.. (მე)
-ხო ხო ეგაა, ოცდაოთხი საათი ერთად ვიყავით.. მერე ჩემი ამბები.. და ისიც მალევე წავიდა უცხოეთში ოჯახით და რავი ასე დავიშალეთ.. მაგრამ ერთი კვირის წინ დამირეკა და მითხრა, რომ დაბრუნდა და შენს მეზობლად უყუდია ბინა, თან კარის მეზობელი იქნება. (დემეტრე)
-ვა ვა კარგია, ანუ გავიცნობთ! (დეა)
-კი კი ნამდვილად, ძაან მაგარი ტიპია! (დემეტრე)
-სიმპატიურია? (დეა)
-კიი საკმაოდ (დემეტრე)
-ვაა ბარბიი, მგონი გეშველა! (ლილე)
-ყველა ბიჭს რატო მტენით? (მე)
-შესატენი ნამდვილად არაა.. ოქროა ოქრო!! აბა ცოლო? ჰაა?? (დემეტრე)
ალმაცერად გადახედეს ერთმანეთს და მერე მე შემომხედეს
-რატო მიყურებთ ეგეთი სახით? ისე ვიკითხე ვითომ არვიცოდი
-აბა კარგად დაგვაკვირდი, ყველას გვყავს, მეორე ნახევრები და შენ დადიხარ ეული, რამდენიხანი აპირებ ასე? (დეა)
-ასეც მშვენივრად ვგრძნობ თავს (მე)
-მისმინე სანამ მოვიდოდი მანამდე ველაპარკე, რაღაც სამსახურის საქმეებზე დარბოდა და მალე მოვრჩებიო, ხოდა შემდეგ სადმე დავჯდეთ, მშვიდად დავილაპარაკოთო და შენზე ვუთხარი რა, ასე შორიდან ისიც გიცნობს და აქ რომ შევიკრიბოთ ხოარიქნები წინააღმდეგი ბარბი? თან თქვენც გაგაცნობთ. ბოლო-ბოლო შენი კარის მეზობელია და ხოუდა იცნობდე? (დემეტრე)
-კი კი, როგორ არა, არაა პრობლემა (მე)
-აუ ეგ ახალი მეზობელი შენ გემრიელობებს, რომ შეჭამს მგონი ყოველდღე შენთან იქნება (ლილე)
-ხო მოასუქებს (დემეტრე)
ამ დროს დემეს ტელეფონმა დარეკა, ალბათ ალექსანდრე იყო
-აი ვახსენე და რეკავს მოვიდა და გავუღებ კარს (დემეტრე)
-კარგი მიდი (მე)
კარი გაუღო
-აბა გაიცანით, ეს არის ალექსანდრე წიკლაური. ეს კი ლილე, დეა და შენი მეზობელი ბარბარე
ჩვენი თავი წარუდგინა.. მე რომ შემომხედა სახე შეეცვალა! ჯანდაბა! სერიოზულად?! ეს არის? ეს ხომ.. აი თურმე რაუნდოდა აქ.. თურმე,მართალი ყოფილა დეა.. ნამდვილად ჩემი მეზობელია!
აშკარად დიდხანს გაგვიგრძელდა გაკვირვების პროცესი, რადგან
-რაიყოთ? ასე გაოცებულები, რატომ შესცქერით ერთმანეთს? (დემე)
-მოიცა.. შენ ხომ, ისს ხარ... ჩემი ბარბი ლამის, რომ გაიტანა?!
დაუფიქრებლად წამოაყრანტალა დეამ.. ხო ამ უხერხულობას კიდევ ეს აკლდა სრული ბედნიერებისთვის!
-შენი ბარბი მე შემომივარდა ბორბლებში (სანდრო)
-რაზე საუბრობთ? გაკვირვებული გვიყურებდა დემეტე ხან ერთს, ხან მეორეს და ხანაც მესამეს
-ადრეც შევხვედრილვართ ერთმანეთს, ცოტა უცნაურ სიტუაციაში.. შენი მეგობარი უფრო ყურადღებიანი უნდა იყოს გზაზე გადასვლის დროს! ჩემი სწრაფი რეაქცია, რომ არა დიდ ცოდვას ჩამადენიებდა და რასმერჩოდა და რადავუშავე არვიცი! (სანდრო)
ისეთი სახე ჰქონდა, მინოდა, რომ კარგად მეთავაზა მისთვის!!
-ხო ეგ ნამდვილად არ მიკვირს, გზაზე გადასვლისას გვერდზე არასდროს იყურება! (დეა)
-ხო ჩვენც სულ მაგაზე ვეჩხუბებით (ლილე)
სერიოზულად?! შეთქმულებას მიწყობთ თუ რახდება?? ესენი ვისკენ არიან?? იმის ნაცვლად, რომ მე დამიცვან, ამ ვიღაც უცნობის წინაშე მამტყუვნებებ?? რასმერჩიან?? ესენი ჩემი მეგობრები არიან, თუ დათვის?? ასე ჩუმად ვერ ვიქნებოდი!!
-თვალებში, რომ გამოგეხედა მაშინ ლამის არ დამეჯახებოდი და არც შენს ძვირფას მანქანას დაამტვრევდი! ამიტომ ყურადღებით თავად უნდა იყო, როდესაც საჭესთან ხარ!!!
ჩემ ამ მკაცრ და ცინიკურ ტონზე გაეღიმა.. ნეტა რა უხაროდა ამ იდიოტს?! ძაალიაან მიშლიდა ნერვებს, მაწიწკნიდა სათითაოდ! არადა ისეთი საოცარი ღიმილი ჰქონდა, რომ წამით ყველაფერს გავიწყებდა. ოხ, ბარბარე!! რაებზე ფიქრობ?!
-კარგით რაა!! რაგჭირთ? (ლილე)
-ხო მართალია ჩემი გოგო! როგორ შეიძლება ჩემი საუკეთესო ძმაკაცი და დაქალი ასე ჭამდნენ ერთმანეთს?? (დემტრე)
-რატო გიკვირთ? ეს ყველასთან ასეა. სიცილით უპასუხა დეამ
ვაიმე ახლა ამას ენას ამოვაწიწკნი. ისეთი მზერით გავხედე დეას,რომ მიხვდა და უხერხულად შეიშმუშნა.. ახლა კი მევიყავი უხერხულად, რადგან ვგრძნობდი მის მზერას, ალბათ ჩემს პასუხს ელოდა.. თუმცა რაუნდა მეთქვა??
-შევეცდებით, რომ როგორმე გამოვასწოროთ.. თანაც კარის მეზობლები ვიქნებით..(ალექსანდრე)
-შევეცდებით?! (მე)
-დიახ შევეცდებით.. ჩვენი დემეტრეს ხათრით (სანდრო)
-ხოო, რა თქმა უნდა! (მე)
დეგენერატი, იდიოტი!!! დემეტრეს ხათრითო ხოო? ოკ.. კარგი იყოს დემეტრეს ხათრით! როგორმე ავიტან! და ჩემს თავსაც ხელში ავიყვან..
ბევრი ვისაუბრეთ.. ბიჭები იხსენებდენ ძველ დროს, იმ ისტორიებს რაც თავს გადახდომიათ.. ჩვენზეც მოუყვა, ჩვენს მეგობრობაზე, თუ როგორ გავიცანით ერთმანეთი და როგორ გავაცანი მას ლილე, შემდეგ მათი სასიყვარულო ისტორია.. ალექსანდემ კი, მის შესახებ მოგვიყვა, ნუ დემეტრეს, მე საერთოდაც არ მაინტერესებდა, თუმცა იქ ვიყავი და ძალაუნებურად მესმოდა.. ალექსანდრე, სანდრო წიკლაური. 25 წლის.. მუშაობდა უცხოეთში, ბიზნესის განხრით.. აქ ჩამოსვლის მიზეზი ის იყო,რომ აქაურობა ძალიან მოენატრა და აღარ შეეძლო იქ ყოფნა.. იქ საკმაოდ კარგ კომპანიაში მუშაობდა,ბკარგი გამოცდილება და ცოდნა ჰქონდა,ამიტომ აქ სამსახურის შოვნა საკმაოდ გაუადვილდა.. მშობლებს რაც შეეხება, ისევ იქ იყვნენ, და არც აპირებდნენ დაბრუნებას, რადგან იქ კარგად იყვნენ მოწყობილნი, კარგი სამსახური ჰქონდათ და ა.შ.. არ უნდოდათ,რომ სანდრო დაბრუნებულიყო, თუმცა ვერაფერს გახდნენ..ისიც ჩემსავით დედისერთა იყო.. სხვა რა გითხრათ?? რაც მე არ ვიცი.. დრო და დრო ალბათ გავიგებ "დემეტრეს ხათრით" და მოგახსენებთ!
დროდადრო ვგრძნობდი მის მწველ მზერას და სად წავსულიყავი მაგ დროს არვიცოდი.. ეს ახლა დეას გამოეპარებოდა?! ამიტომ მაგ დროს მიჯიკებდა ხოლმე, მაცდურად მიღიმოდა და მეუბნებოდა, რომ აშკარად მოვეწონე.. ამან კი უფრო უხერხულში ჩამაყენა! საკუთარ სახლში ვერ ვიყავი თავისუფლად.. იმდენად დაძაბული ვიყავი,ვრომ ყოველ ჩემს სიტყვას და ქცევას ვაკონტროლებდი და ვუკვირდებოდი..
-კარგი ბარბი წავალთ ახლა ჩვენ. ცოტა დავიღალე, თან ამხელა გზაზე და სახლშიც არ ვყოფილვართ.. (ლილე)
-ცოტახანი გაჩერებულიყავით (მე)
-აუ არა, მაგრად დავიღალეთ და დავიძინებ ერთი კარგად (დემეტრე)
-შენც მიდიხარ გოგო? (მე)
-ხო, ხვალაც ხოვერ გავაცდენთ და მოწესრიგება მინდა..(დეა)
-დარჩენილიყავი ბარემ დღესაც (მე)
-არ მაქვს არაფერი წამოღებული, ქსეროქსები, ხალათი და ხოიცი როგორ ჭედავენ (დეა)
-ოხხ ყველა რატო გარბიხართ რა (მე)
-თუგინდა სანდროს დაგიტოვებთ (დემეტრე)
-დატოვება რადუნდა, გვერდით ცხოვრობს და თუმოიწყენენ.. სიცილით უპასუხა ლილემ
გავაცილე ხალხი, სანდრო დარჩა.. ნეტა რაუნდოდა რატო არ მიდიოდია? რა დარჩენოდა?
-თუგინდა მოგეხმარები ალაგებაში (სანდრო)
-დემეტრეს ხათრით?!
-დემეტრეს ხათრით! სიცილით მიპასუხა
-არშეწუხდე
-არვწუხდები
ალაგებაში მეხმარებოდა.. მაგრამ მეხმარებოდა თუ ხელს მიშილდა საკითხავი აი ეგ იყო.. ეს ბიჭი "ჩემს სივრცეს" მირღვევდა და მასში დაუკითხავად იჭრებოდა და ეს არმსიამოვნებდა!
-შენს შესახებ რას მომიყვები?(სანდრო)
-გარდა იმისა რომ არანორმალური ვარ?
-ხო ეგ ისედაც ვიცი!
-შენ რაგაინტერესებს?
-რამდენი წლის ხარ, სად სწავლობ?
-დაკითხვაა?
-არა
-20ის ვარ და თსსუ-ში
-და გუშინ თავს რატო იკლავდი? ბორბლებში რომ შემომივარდი.. ბევრი სამეცადინო გქონდა??
-როგორი მიხვედრილი ხარ! გეტყობა უცხოური განათლება, რომ გაქვს მიღებული
-ვერ შეგედავები
-ვერ არა, არ!
-დარწმუნებულიხარ?
-სრულებით
-სკოლაში ან უნივერსიტეტში არ გასწავლეს, უფროსებს არ უნდა ეტლიკინოო?
-უკაცრავად?! შენ, შენს თავს უფროსად თვლი?
-კი
-კარგი, გააგრძელე ეგრე ფიქრი!
დიდი სიამოვნებით დავაფშვნიდი ამ თეფშს თავზე ხელში რომ მიჭირავს.. ნეტა როდის მიხვდება და მოტვინავს,რომ გაბრძანდეს საკუთარ სახლში!
-უი როგორი გვიანი ყოფილა უკვე 10 საათი ხდება, გავედი.. მე ხელს აღარ შეგიშლი და შენ შეგიძლია დაიძინო პატარავ!
_პატარა თავი გაბია
-ძილინებისა,ტკბილი ძილი!
-სულ კარგად მეყოლე!
უნივერსიტეტი დღეს ისედაც გავაცდინე და ხვალ კიდევ ვერ გავაცდენდი და ვერც უსწავლელი მივიდოდი, ამიტომ კურსელებს მივწერე და გავიგე სამეცადინო რაცგვქონდა და ასე მოწადინებული დავიწყე სწავლა 10 საათზე.. სახლში ცხელოდა, ამიტომ აივანზე გავედი სამეცადინოდ. ძალიან მიყვარდა აქ ყოფნა, მყუდროდ მქონდა მოწყობილი. ყვავილები, მცენარეები, პატარა კუსკუსა მაგიდა, ძველებური სანათი. აივნის კუთხეში კი საქანელა სკამი, აქ ყოფნა განსაკუთლებულად მიყვარდა, გემრიელად ჩავჯდებოდი და შემეძლო მთელი დღე გამეტარებინა წიგნის კითხვაში.. 12 საათისკენ მოვრჩი ყველაფერს და ტელეფინში ჩავძვერი, facebook-ზე შევედი და რასვხედავ, ალექსანდრეს მეგობრობა გამოუგზავნია, ვფიქრიბდი დამემატებინა თუ არა როდესაც აივანზე გამოვიდა, დავინახე თუმცა არშევიმჩნიე.
-კიდევ არ გძინავს ბარბი?
-ბარბარე! და როგორც ხედავ არა
-და რატომ? გვიანია
-ეგ შენი საქმე არაა
-ჯერ
-რაა?
-არაფერი
მისი თავი არმქონდა ამიტომ სახლში გადავწყვიტე შესვლა
-იძინებ ბარბი?
-ბარბი არა ბარბარე! და შენ საქმეს მიხედე რა!
-როგორი დამჯერი ყოფილხარ
ამაზე აღარაფერი მითქვამს და სახლში შევედი, ჩაი დავლიე, ცოტახანი ტელევიზორი ჩავრთე საინტესო არაფერი იყო ამიტომ მალევე გამოვრთე და დავიძინე.
დილით მაღვიძარას ხმამ გამაღვიძა, ოხხ როგორ ვერ ვიტან! ჩემს ნერვულ სისტემაზე მოქმედებს და მაღიზიანებს. მალევე ავდექი, მოვემზადე და გავეშურე უნისკენ. გზაში დეას მივწერე
-დღესაც გაგვიანებათ საქალბატონე?
-თქვენ დღესაც ადრე მიდიხართ?
-ეგრე მომიწევს, კარგია თუ უკვე გღვიძავს მიღწევაა შენგან
-ხო კიი, ნამდვილად. კაი მაცადე, ვემზადები
-კაი მიდი
უნიში მალე მივედი, ეზოში შევედი თუარა დათო დამხვდა
-ვა ბარბი, როგორხარ?
-კარგად, ასე ადრე როდიდან დაიწყე სიარული?
-შენს გამო
-რატომ
-არიცი რატომ? მინდა რომ რაღაც გამოგვივივიდეს, ძალიან მომწონხარ
-არამგონია რამე გამოგვივიდეს
-და რატომ?
-რადგან არ მომწონხარ
-ნუ ეგ ჯერ
-როგორი თამამი ნათქვამია, ასეთი დარწმუნებული რატომ ხარ საკუთარ თავში?
-მჯერა რომ ერთად ვიქნებით
-გჯეროდეს
-მართლა მაინტერესებს, ასეთი უხეში რატომ ხარ?? რამე დაგიშავე?! თუ უბრალოდ ეგეთი ხარ?
-არაფერი დაგიშავებია
-ხო ალბათ ეგეთი ხარ, მაგრამ ეგეთიც მომწონხარ
-კიდევ ბევრჯერ უნდა გამიმეორო რომ მოგწონვარ?
-არ გსიამოვნებს?
-არა
-ვერ დავიჯერებ
-არ დაიჯერო, წავედი
-გეჩქარება სადმე? ადრეა ჯერ
-ვიცი რომ ადრეა, უნდა ვისწავლო რაღაც
მასთან ლაპარაკი ნამდვილად არ მინდოდა, ამიტომ მოვიმიზეზე სწავლა. არშემეძლო მისი ყურება თუ როგორ მოსწონდა საკუთარი თავი, როგორი თავდაჯერებული და ამაყი იყო. თანაც როგორი დარწმუნებული იყო რომ ერთად ვიქნებოდით და მომეწონებოდა აუცილებლად. უნიში განსაკუთრებული არაფერი მომხდარა, სახლში ფეხით წავედი, ვისადილე, ვიმეცადინე, დედას და მამას ველაპარაკე, შემდეგ კი სერიალი The resident ჩავრთე და რამდენიმე სერიას ვუყურე, მოგვიანებუთ კი დასაბანად შევედი. სავსე აბაზანა, ცხელი წყალი, მე კი ჩაწოლილი და ვფიქრობ ათას სისულელეზე..
ნეტა რომ მოვკვდე, ხალხს როგორი რეაქცია ექნება? ვის ეწყინება და ვის არა? როგორ დამიტირებენ? რამდენხანს ვემახსოვრები?? რამდენხანს იტირებენ? აი იმ დღეს სანდრო,რომ დამჯახებოდა და მოვმკვდარიყავი... რას იზამდა? საშინელებაა ამ ტვირთით იცხოვრო, არადა მისი ბრალი ნამდვილად არ იყო.. არ ვიყურები გვერდზე გზაზე გადასვლისას. მრავალჯერ გადავურჩენივარ ან ჩემს ჯგუფელს ან ლილეს ან დეას ან დემეტრეს.. ყოველთვის მგონია რომ ვიღაც ხელს ჩამჭიდებს და გამარჩენს.. არ მეშინია, რომ ვინმე დამეჯახება და საქმეც ამაშია.. საკუთარი თავი უნდა გიყვარდეს ყველაზე მეტადო, ასე ამბობენ.. მაგრამ მე პირადად საკუთარი თავი ყველაზე ნაკლებად მიყვარს, სხვებთან შედარებით.. ორ საათის შემდეგ ვინებე და გამოვბრძანდი სააბაზანოდან.. უკვე თითქმის თორმეტი იყო, ჩაი გავიმზადე აივანზე გავედი და იქვე საქანელა სკამზე კომფორტულად გავნთავსდი.. ჩაი კი ხელებში მოვიქციე.. გარეთ სასიამოვნო ამინდი იყო, არ ციოდა. კარგი იქნებოდა სადმე წყნარ ადგილას, ბუნებში ვმჯარიყავი და არა თბილისში საბურთალოზე.. რომლის ჰაერი გაჯერებულია აზოტის დიოქსიდით, აზოტის ოქსიდით, გოგირდის ოქსიდით და ტყვიით.. მაგრამ ნუ რასვიზამთ..
-გაცივდები პატარავ
არ ველოდი ამიტომ მოულოდნელობისგან შევხტი და ჩაი ზედ გადავისხი. საშინელი ხელების წვა ვიგრძენი, საკმაოდ ცხელი იყო და ტკივილისგან ჭიქა მომენტალურად ხელიდან გამივარდა..
-ჯანდაბა! ძალიან გავმწარდი და ტირილი მინდოდა, თუმცა მის წინაშე ამას არ ვაპირებდი!!
სახლში შევედი,აბაზანაში შესვლას ვაპირებდი გრილი წყალი,რომ გადამევლო თუმცა კარებზე კაკუნი იყო
-გამიღე, სანდრო ვარ
კარი გავუღე და გამწარებულმა ვუთხარი
-რაიყო საკმარისად ვერ დამწვი?!
-მაპატიე
ყურადაღება აღარ მივაქციე, რადგან ნამდვილად არ მქონდა იმის თავი,რომ მასთან მეჩხუბა, ჩემი მთელი გონება ხელის წვას და ტკივილს ეკავა! აბაზანაში შევედი და ონკანი მოვუშვი და საოცრად მესიამოვნა გრილი გამდინარე წყალი. ის ვაჟბატონი თავზე მედგა
-დიდხანს აპირებ აქ დგომას?!
-ხელი ძალიან დაიწვი?
-ავიტან
-მგონი გეკითხები
პასუხი არ გავეცი, ამიტომ მომიხლოვდა და ცდილობდა დაენახა
-შეგიძლია მანხო?
-დატკბი!
სახე შეეცვალა,რადგან ხელი საკმოდ მქონდა დამწვარი
-დამწვრობის მალამო გააქვს?
-კი
-სად?
-არმჭირდება შენი ზრუნვა,მეთვითონ მივხედავ თავს!
-სად გაქვს?
-მგონი ვერ გაიგე
-ვერც შენ!
-მაცივარში
-დოლბანდი?
-ვერ ნახავ
-მითხარი
-მთელი სახლის გადაქექვას აპირებ?
-თუ საჭირო იქნა კი
-დამაცდი?! მეთვითონ ვნახავ
-მე წაგისმევ მალამოს
-ჩემითაც მოვახერხებ
-დიდხნს აპირებ ჯიუტობას?
-კი
-გთხოვ, მინდა რამით დაგეხმარო
მინდოდა მეთქვა, რომ იმით დამეხმარებოდა თუ გავიდოდა, თუმცა გადავიფიქრე და გვჩუმდი. ახლაღა დავაკვირდი მის ნატიფ თითებს.. თითები ჩემი სუსტი წერტილია! მას კი თლილი და საოცრად ლამაზი თითები აქვს.. მის შეხებაზე ჟრუანტელმა დამიარა.. მალამოს ისე ნელა და ნაზად მისმევდა, თითქოს ფაიფურის ვიყავი. შემდეგ კი, დოლბანდით მსუბუქად გადამიხვია.
-მადლობა
-რისი მადლობა, ჩემ გამო მოხდა ეს ყველაფერი
-ეგ მართალია
-და სველი თავით გარეთ რატომ ზიხარ?
-და ეგ შენ რატო განაღვლებს?
-სამედიცინოზე სწავლობ და მგონი უნდა იცოდე,რომ სველი თავით გარეთ არუნდა იჯდე
-მადლობთ ინფორმაციისთვის, კიდევ დიდხანს აპირებ ლექციების კითხვას?
-რამდენიხანიც საჭირო იქნება
-მოიცა სად მიდიხარ? ან ასე თავისუფლად რატო ტრიშინებ ჩემს სახლში? იქებ იკითხო!
-თუ გული გწყდება შეგიძლია შენც იტრიშინო ჩემს სახლში
-მადლობა არმინდა, გისმენ
-აივანზე, ნამსხვრევების ასაღებად, შენ ვერ შეგაწუხებ, დაგაზიანე
-ოხ როგორი მზრუნველი ბრძანდებით ბატონო ალექსანდე!
-რატომ ხარ ასეთი უხეში?
-და რატომ არუნდა ვიყო?
ისე თავისუფლად დადიოდა ჩემს სახლში, საკუთარი ეგონა აშკარად.. ჯერ ხო ლამის გამიტანა, მერე ნერვებს მაწიწკნიდა,ახლა ხელი დამწვა,ნეტა კიდე რამელის?
ნამსხვრევები ფრთხილად აიღო და სანაგვეში ჩაყარა, შემდეგ ისევ უკან გაბრუნდა და ცოცხი აიღო
-სახლი გეშლება, გვერდით ცხოვრობ
-ვიცი
მისი შემხედვარე სიცილი ამივარდა,საოცარი სანახავი იყო, ცოცხით ხელში
-რაგაცინებს?
-მეკითხები კიდეც?
-გიხდება
-ჰაა?
-სიცილი გიხდება
-გაიხარე (მინდოდა მეთქვა შენც საოცარი ღიმილი გაქვს და ძალიან გიხდებათქო თუმცა..)
-ხშირად გაიცინე და გაიღიმე ხოლმე, სულ დაბღვერილი ნუ დადიხარ
-შენთან კაცი როგორ გაიცინებს
-ახლა ხომ გაიცინე
-მიღწევაა გილოცავ!
-მადლობა
ტელეფონს დავხედე თორმეტი ხდებოდა..
-გაგიტკბა აქ ყოფნა?
-კი, სახლში სულ მარტო ვარ და აქ დამლაპარაკებელი მაინც მყავს
-აბა მე მკითხე
-არგინდა რამეს ვუყუროთ?
- არგიდა რომ გახვიდე?
-კარგი მაპატიე, გავალ
კარი ნაგლად გავუღე და რასაცქვია გავაგდე.. ნუუ არვიცი ძალიან გამაბრაზა მისმა ასეთმა ქცევამ ასე ბევრის უფლებას, რომ აძლევდა საკუთხარ თავს და ასე თავისუფლად რომ დატრიშინებდა ჩემს სახლში. თუმცა ჩემს რაღაც ნაწილს ნამდვილად არუნდოდა ეს, არვიცი ასე უცნაურად რატომ ვიყავი ან ასე რატომ გავბარზდი ან მაინც რატომ მინდოდა, რომ დარჩენილიყო, თუმცა ამაზე ბევრი აღარ მიფიქრია.. ალექსანდრე,რომ გავიდა მეც მალე დავწექი და როდის ჩამეძინა ვერც კი გავიგე.. დილით გაღვიძებულს საშინლად მეზარებოდა წასვლა,თუმცა ვერ გავაცდენდი და ძლივსძლივობით წამოვდექი.. ჩემდა გასაკვირად ბევრი ბოდიალი არ დამიწყია და მალე გავემზადე, ჯერ ადრე იყო ამიტომ ყავის დალევის დრო მქონდა და ასევე რამე,რომ წამეცმუცნა.. სახლიდან გასვლამდე, ტონალური ლაითად გადავისვი და ღიაფერის ტუჩსაცხი წავისვი.. გაჩერებაზე ვიდექი და 87 ავდობუსს ველოდი,როცა ნაცნობი სილუეტი გვერდით ამომიდგა
-ბარბი, სკოლაში მივდივართო?
-რა ხუმარა ხარ
-რაუცნაურია არა?
-რა?
-ერთი კვირაც არვიცნობთ და რამდენჯერ გადავეყარეთ ერთმანეთს
-ხო აბაა, ძალიან უცნაურია, ნეტა რატომ? არ ფიქრობ რომ მხოლოდ იმიტომ, რომ მეზობლები ვართ? რას ხედავ უცნაურს იმაში, რომ გაჩერებაზე შემთხვევით გადავეყარეთ
-მაგას არ ვგულისხმობ, აი ბორბლებში, რომ შემომივარდი, ხომ შეიძლებოდა აქ დამთავრებულიყო ყველაფერი
-რაა რომ გაგეტანე?
-არა! ეს, რომ ჩვენი პირველი და ბოლო შეხვედრა ყოფილიყო.. მაგრამ ასე არიყო, შენ მეზობლად გადმოვედი და თანაც ალექსანდრე,რომ ჩვენი საერთო მეგობარია
-და ამაში რაარის უცნაური?
-ზუსტად იმ დროს, რომ აღმოვჩნდით ერთდაიმავე ადგილას, შემდეგ მეზობლები,რომ აღმოვჩნდით
-შემთხვევით არა, ჩემს მეზობლად, რომ გადმოხვედი ამიტომ იყავი იმ ადგილას
-ოხხ, ბარბი ბარბი
-ბარბი არა, ბარბარე!
-სულ ასეთი უხეში და ჯიუტი ხარ?
-ვისთან როგორ
-გასაგებია
ასეთი ცინიკოსი და უხეში,რატომ ვიყავი არვიცოდი. ვბრაზდებოდი, თუმცა ის არვიცოდი სანდროზე თუ საკუთარ თავზე და ვერც მიზეზს ვხვდებოდი რატომ. თითქოს ვცდილობდი სულ გამემტყუვნებინა, მისი აზრის საწინააღმდეგო დამემტკიცებინა, სულ შევკამათებოდი..
ამასობაში 87 ნომერიც მოვიდა და ავტობუსში ავედი,სანამ კარი დაიხურებოდა მომაძახა
-ჭკუით იყავი პატარავ
და გამიღიმა.. საოცარი ღიმილი ჰქონდა! უნიში მისვლისას ეს ყველაფერი დეას მოვუყევი და აღრფოვანდა და აღშფოთდა
-მე შენ პატიოსანი გოგო მეგონე, ღამის თორმეტზე, რო ორი დღის გაცნობილი ბიჭი სახლში გყავს, ნწ ნწ ნწ
-შემომივარდა და რაგავაკეთო
-და არ გინდოდა ხო?
-არა! თუმცა ამ პასუხში ბოლომდე არ ვიყავი დარწმუნებული

P.S ესეც შემდეგი თავი. დიდი იმედი მაქვს მოგწონთ ჩემი ისტორია, თუ შენიშვნები გაქვთ დამიწერეთ.. ძალიან გთხოვთ არ დაიზაროთ და დამიკომენტაროთ.